Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Απόδοση της εορτής του Πάσχα
Την Τετάρτη της έκτης εβδομάδας μετά το Πάσχα εορτάζουμε την Απόδοση της εορτής του Πάσχα.
Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης.
Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού. γερόντισσα Γαβριηλία
Η Θεοτόκος Μητέρα του Φωτός
Ο Χριστός εμπιστεύτηκε το γεγονός της Αναστάσεώς του στις γυναίκες που πλησίασαν με τόλμη στον Τάφο του και φάνηκαν γενναιότερες των ανδρών. Φανερώθηκε πρώτα στη Θεοτόκο και αργότερα στη Μαρία τη Μαγδαληνή.
Τη νύχτα της Αναστάσεώς του φανερώθηκε μόνο σε γυναίκες. Το Φως της Αναστάσεως φώτισε το άπειρο σύμπαν και η Θεοτόκος ήταν η μόνη που είδε τον αναστημένο Χριστό να αναδύεται ως Φως από τα έγκατα του Άδη, και κατ’ αυτόν τον τρόπο τιμάει το πιο αγαπημένο του πρόσωπο και, διά μέσου αυτής, εξυψώνει όλο το ανθρώπινο γένος.
Η Θεοτόκος δεν είδε απλώς το Άκτιστον Φως της Αναστάσεως, αλλά, όπως γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, έγινε και η ίδια φως: «Η Παναγία απέκτησε τη μεγάλη χαρά της Αναστάσεως και έγινε ολόκληρη φως, διότι έφθασε στην άκρα καθαρότητα».
Ο άγιος Σωφρόνιος Α΄, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, γράφει για τη Θεοτόκο: ότι δεν ήταν απλώς αυτή που είδε πρώτη τον αναστημένο Χριστό, αλλά ότι ήταν η μόνη που βίωσε καθ’ ολοκληρίαν το γεγονός της Αναστάσεώς Του, όπως Εκείνος αναδυόταν ως Ήλιος από τον ανήλιο Άδη: «Όταν είδες τον Ήλιο να ανατέλλει από τους κρύφιους τόπους του Άδη ως μία πύλη Φωτός, και να φωταγωγεί τα πέρατα του σύμπαντος, εσύ, Κόρη Παναμώμητε, πλημμύρισες από θεϊκή χαρά».
***
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Η συνάντηση με τον Γέροντα ήταν αληθινή γιορτή. Οι άνθρωποι έφευγαν από αυτόν λες και βρίσκονταν επάνω σε φτερά, ή αντίθετα, ασυνήθιστα σοβαροί, υποταγμένοι, αλλά σταθερά αποφασισμένοι να πολεμήσουν εναντίον του κακού. Ποιο ήταν το μυστικό της πνευματικής δύναμης του π. Σεραφείμ; Αυτό βρισκόταν στην διαρκή αίσθηση της Αναστάσεως και της πασχαλινής χαράς που υπερνικά τα πάντα…
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ συνιστούσε συχνά την ειρήνη: «Απόκτησε την πνευματική ειρήνη, και τότε χιλιάδες ψυχές ολόγυρά σου θα βρουν τη λύτρωση». Τίποτα δεν είναι καλύτερο από την ειρήνη του Χριστού. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίω Πνεύματι.
«Αχ, χαρά μου!», αναφωνούσε τότε, «υπάρχει τέτοια μακαριότητα εκεί πού είναι αδύνατον να περιγραφεί».
Μιλούσε πολύ για την Ανάσταση του Χριστού. Χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τα λόγια: «Χαρά μου, Χριστός ανέστη!» Kαι κάθε φορά που κοινωνούσε, έψαλε τον πασχαλινό κανόνα «Αναστάσεως ημέρα…».
“Συνήθως ο Άγιος Σεραφείμ χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τον πασχάλιο χαιρετισμό. Ασπαζόμενος τους ανθρώπους οι οποίοι έρχονταν σε αυτόν, έλεγε “Χριστός Ανέστη”! Το χαρούμενο πρόσωπο του ασκητή, ο οποίος καταπονούσε τον εαυτό του με υπεράνθρωπους αγώνες, ήταν μία ακτίνα ουράνιου χαροποιού φωτός. Το φως της ψυχής του έλαμπε στο πρόσωπό του και οδηγούσε τους ανθρώπους να δοξάζουν τον Πατέρα τον εν ουρανοίς (Ματθ. 5, 14-16)
Η διαρκής πασχαλινή χαρά του Αγίου ήταν η χαρά της ΝΙΚΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗΣΑΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ (Α’ Ιωάν. 5, 4), η αιώνια χαρά την οποίαν ουδείς αίρει αφ’ υμών (Ιωάν. 16, 22) 
ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ
Ο άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Δυο χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, την εποχή του Χρουτσώφ, δειλά δειλά είχε αρχίσει η αποσταλινοποίηση. Τότε η ζωή στο στρατόπεδο είχε γίνει σαφώς καλύτερη. Ο άνεμος της κάποιας ελευθερίας είχε γίνει αισθητός και στα στρατόπεδα. Οι πιστοί μπορούσαν να προσεύχονται και όπου υπήρχαν ιερείς τους επέτρεπαν κάπου κάπου να λειτουργούν. Στο στρατόπεδο όπου κρατούνταν ο π. Αλέξιος Κυμπάρδιν, κάποιος γνωστός είχε στείλει ένα αντιμήνσιο, κι έτσι μπορούσαν, όποτε τους το επέτρεπαν, να λειτουργούν.
Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα κι ο π. Αλέξιος ειδοποίησε τους φυλακισμένους κληρικούς και πιστούς να ετοιμαστούν για να γιορτάσουν την Ανάσταση. Οι φυλακισμένοι ρίχτηκαν πυρετωδώς στις προετοιμασίες. Άλλοι έραβαν άμφια, άλλοι καλύμματα, άλλοι έφτιαχναν από ξύλο τα ιερά σκεύη. Το Μ. Σάββατο ο διοικητής φώναξε τον π. Αλέξιο και κάπως θορυβημένος τον ρώτησε τι συμβαίνει, γιατί υπάρχει αυτή η κινητοποίηση μεταξύ των κρατουμένων. Ο π. Αλέξιος του εξήγησε: «Μην ανησυχήτε. Αύριο είναι η γιορτή του Πάσχα και οι κρατούμενοι ετοιμάζονται. Δεν πρόκειται να γίνει καμιά φασαρία».
Ο διοικητής ησύχασε. Την επομένη, όταν έφτασε η ώρα, άρχισε η πασχαλινή ακολουθία. Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς τους ιερείς με τα αυτοσχέδια άμφια που είχαν φτιάξει οι κρατούμενοι, από τα δικά τους ρούχα, από άχρηστα υφάσματα, από σεντόνια – ό,τι εύρισκαν. Βγήκαν στην αυλή, δίπλα στην όχθη της λίμνης και γύρω στις 11 μ. μ. άρχισαν να ψάλλουν τον κανόνα του Μ. Σαββάτου: «Κύματι θαλάσσης…». Εκείνη τη στιγμή ένα κύμα χτύπησε την όχθη της λίμνης. Και έβρεξε τους φυλακισμένους. Λες και η φύση σκιρτούσε και συμμετείχε κι αυτή στη μεγάλη γιορτή.
Αντί για πασχαλινή λαμπάδα οι κρατούμενοι κρατούσαν ένα αναμμένο ξύλο. Η ακολουθία προχωρούσε, τελείωσε ο κανόνας και λίγο πριν τα μεσάνυχτα όλοι μαζί έψαλλαν: « Την Ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ…». Στη συνέχεια ο π. Αλέξιος είπε από στήθους το ευαγγέλιο – λειτουργικά βιβλία δεν υπήρχαν – και στις 12 ακριβώς φώναξε πρώτος τη νικητήρια ιαχή: «Χριστός Ανέστη!».
Με ένα στόμα όλοι οι κρατούμενοι απάντησαν: «Αληθώς Ανέστη!».
Τα μάτια όλων βούρκωσαν, οι καρδιές σκίρτησαν. Οι φωνές ακούστηκαν στην απέραντη τάιγκα. Και τότε ένα σμήνος από χιλιάδες πουλιά, σαν να ξυπνούσαν από λήθαργο, άρχισαν να πετούν πάνω από τους κρατούμενους. Αμέσως αντήχησε ο ύμνος, «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…». Τα πουλιά τιτίβιζαν κι αυτά κι έψαλλαν στη δική τους γλώσσα τον ύμνο τους. Το δάσος αντιλαλούσε τις μελωδίες των ανθρώπων και πουλιών. Όλη η φύση συμμετείχε στη χαρά της Ανάστασης. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια. Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού…».
Άρχισε και η αναστάσιμη ακολουθία πάνω σ’ ένα απλό τραπέζι, με τα φτωχά άμφια, με τα ξύλινα σκεύη, τις ξύλινες λαμπάδες. Η θεία Μετάληψη, ο περίφημος κατηχητικός λόγος του Χρυσοστόμου και πάλι το «Χριστός Ανέστη»: Η βεβαιότητα ότι το κακό, η φθορά, ο θάνατος «κατεπόθη εις τέλος…».
Μετά τη Θεία Λειτουργία οι κρατούμενοι κάθισαν σε κοινή τράπεζα. Μέχρι και πασχαλινά αυγά υπήρχαν… Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Μεταξύ των κρατουμένων ήταν κι ένας παλιός δημοσιογράφος, που πριν από την επανάσταση είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη. Κι είπε με συγκίνηση τούτα τα λόγια στον π. Αλέξιο:
«Είχα την ευκαιρία να γιορτάσω την Ανάσταση στα Ιεροσόλυμα, στην Κωνσταντινούπολη κι αλλού. Όμως πουθενά δεν αισθάνθηκα τέτοια χαρά όπως σήμερα!».
Όταν ο π. Αλέξιος πήγε να πάρει τα χαρτιά της απολύσεώς του από το στρατόπεδο, τον φώναξε ο διοικητής και του είπε:
«Δεν έχω γνωρίσει στην ζωή μου τέτοιον άνθρωπο. Το Πάσχα που γιορτάσαμε φέτος μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Σας παρακαλώ πολύ να προσεύχεστε και για μένα, μήπως με ελεήσει ο Θεός και με φέρει στο δρόμο Του!». ( Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα, Εκδ. Ακρίτας, 2003, σς. 335-336)
Ο Αλέξιος Κιμπάρντιν γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1882 στο χωριό Βσεχσβιάτσκοε στην περιοχή του Σλομπόντσκ. Ο π. Αλέξιος συνελήφθη και με την απόφαση του δικαστηρίου καταδικάσθηκε για πέντε χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως και μετά έζησε εξόριστος στη Σιβηρία. Το 1950 ο π. Αλέξιος συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε νέα φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αποφυλακίσθηκε το 1955 και το 1964 παρέδωσε τη μακαριά ψυχή του στον Αγαπημένο του Κύριο. Ο π. Αλέξιος ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Σεραφείμ της Βύριτσα. Πολλά θαυμαστά γεγονότα εκπληρώθηκαν στη ζωή του π. Αλεξίου μετά από προρρήσεις του Αγίου Σεραφείμ.
Αύριο είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία παύουμε να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον με τα πιο υπέροχα, τα πιο σοφά, τα πιο λαμπρά λόγια: «Χριστός Ανέστη»! Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/19/7074/
Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα (3 Απριλίου). Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.
Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.
Χαίροις, ο αγιάσας Μονήν δακρύων ρεύμασι της Βίριτσα, όσιε, και πέτραν αυτής εν κήπω αδιαλείπτοις ευχαίς σαις προς τον Δεσπότην πάσης κτίσεως, του Σάρωφ μιμούμενος ασκητήν σον φερώνυμον, πνευματοφόρε ποδηγέτα προσφύγων σου προς μετάνοιαν και χαράν ατελεύτητον, την εν του πόλου δώμασιν, εν οις Θεία Χάριτι συνεπαγάλλη Αγγέλοις και δόξαν πέμπεις αέναον Θεώ, δωρουμένω διά σου τοις σε τιμώσι το μέγα έλεος.
«Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ· η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν, και αγάλλου Σιών, συ δε αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τη εγέρσει του τόκου σου».
Ω Πάσχα το μέγα, και ιερώτατον Χριστέ, ω σοφία και Λόγε, του Θεού και δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τη Ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου.
Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. α’
Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.
iconandlight 