Πώς διατηρείτε τον Θεό στην καθημερινή σας ζωή, Κυρία;. Με το “Ευχαριστώ” στον Θεό,… να Τον ευχαριστούμε για το κάθε τι και πάντοτε να Του αναθέτουμε τα πάντα.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙΕʹ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαπίου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Πλησίου, Ῥωμύλου, Τιμολάου, Ἀλεξάνδρων δύο, καὶ δύο Διονυσίων, ἐν Και­σα­ρείᾳ τῆς Πα­λαι­στί­νης ἀ­θλη­σάν­των. (†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀριστοβούλου, ἐκ τῶν Ο΄, Ἐπισκόπου Βρεττανίας, ἀδελφοῦ Βαρνάβα τοῦ Ἀποστόλου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Φι­λο­κτή­μο­νος τοῦ ἐν Ἡ­λι­ου­πό­λει ἐ­πὶ Γορ­δι­α­νοῦ ἀ­θλή­σαν­τος. (†238-244)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Σίδῃ τῆς Παμφυλίας ἐ­πὶ Αὐ­ρη­λι­α­νοῦ ἀ­θλή­σαν­τος. (†270-275)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Νι­κάν­δρου τοῦ ἐν Αἰ­γύ­πτῳ, τὴν δο­ρὰν ἀ­φαι­ρε­θέν­τος καὶ τε­λει­ω­θέν­τος. (†303)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Εὐ­α­ρέ­στου, οἰ­κο­νό­μου να­οῦ τι­νος ἐν Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις.
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Μαν­σί­ου (Mancius) ἐν Ἐ­βό­ρᾳ τῆς Πορ­το­γα­λί­ας ἀ­θλή­σαν­τος. (ε´-Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Σπε­σι­ό­σου (Speciosus), ἀ­σκή­σαν­τος ἐν Ταρ­ρα­κι­νῇ (Terracina) τῆς Ἰ­τα­λί­ας. (†555)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Πρό­βου (Probus), ἐ­πι­σκό­που Ῥε­ά­της (Riati) ἐν κεν­τρι­κῇ Ἰ­τα­λίᾳ. (†571)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἐν ἁ­γί­οις πα­τρὸς ἡ­μῶν Ζα­χα­ρί­ου πά­πα Ῥώ­μης. (†752)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῆς ἁ­γί­ας παρ­θε­νο­μάρ­τυ­ρος Λου­κρη­τί­ας καὶ τῶν σὺν αὐ­τῇ, τῶν ἐν Κορ­δού­ῃ τῆς Ἱ­σπα­νί­ας δι­ὰ τὴν ὀρ­θό­δο­ξον πί­στιν ὑ­πὸ τῶν Ἀ­γα­ρη­νῶν ἀ­ναι­ρε­θέν­των. (†859)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου πα­τρὸς ἡ­μῶν Νι­κάν­δρου τῆς ἐ­ρή­μου Γκο­ρόν­τνο ἐν Νόβ­γκο­ροντ. (†1603)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Μα­νου­ὴλ τοῦ Κρη­τός, ἐν Χί­ῳ ξί­φει τε­λει­ω­θέν­τος. (†1792)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου νέ­ου μάρ­τυ­ρος Παρ­θε­νί­ου τοῦ δι­α­κό­νου, ἐν Δι­δυ­μο­τεί­χῳ ξί­φει τε­λει­ω­θέν­τος. (†1805)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Σεργκέι Μπαγρυάντσεφ, Εὐφροσύνη Bobrova , Κλαυδία Burtseva , Ἰλαρίων (Udodov), Αὐξέντιος Καλάσνικοφ, Νικολάι Κοπνίνσκι, Βασίλειος Κορνέεφ, Ἀλεξέι Κοτσκάρεφ, Ἀγάπη (Zhurilo), Σεργκέι Μανσούροφ, Σεργκέι Μεθόντιεφ, Εὐδοκία Μιρόνοβα, Σοφία Olsufieva, Ἀλεξάντερ Ορλόφ , Λυδία Serova, Μιχαήλ Σοκόλοφ, Πάβελ Τροίτσκι, Βασίλειος Τουκμάτσεφ, Ἀναστασια Shilova ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς»(= Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Για τα πάντα ευχαριστείτε, τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού) (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18).

Στόμα που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεό, δέχεται από τον Θεό ευλογία. Και η καρδιά, που διαμένει στην διαρκή προς τον Θεό ευχαριστία, αυξάνει εντός της η θεία χάρη. Αββάς Ισαάκ

Οσία Γαβριηλία Παπαγιάννη.

Όταν στ’ αλήθεια συνειδητοποιούμε τα δώρα που μας κάνει ο Θεός, δεν έχουμε πια καιρό να ζητήσουμε τίποτα. Τρέχουμε και λέμε ευχαριστώ… ευχαριστώ… ευχαριστώ… Βλέπουμε έναν άνθρωπο… Ευχαριστώ. Βλέπουμε ένα λουλούδι… ευχαριστώ. Βλέπουμε ένα ποτήρι γάλα… ευχαριστώ. Για όλα… ευχαριστώ. Και έρχεται μια τέτοια χαρά στη ζωή μας, που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, ας είναι και κοντινοί, τι είναι όλα αυτά! Μου λέγαν κάποτε στην Αγγλία:
– Τί τρέχει; Γιατί είσαι τόσο ευτυχισμένη;
– Επειδή είμαι ζωντανή και σας βλέπω!…

***

«Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου»

Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στη θλίψη και στον πόνο.
Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κλπ. Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε. Παραπονιότανε στη γιαγιά –η μητέρα του είχε πεθάνει.
Η γιαγιά ήτανε πιστή. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι’ αυτό και για όλα. Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε. Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν».
Από το βιβλίο:: « Ανθολόγιο Συμβουλών » Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

***

Χαρούμενη στάση ζωῆς στὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ*

Μαρτυρία μιᾶς ἀγωνιζομένης Χριστιανῆς
ἀπὸ τὶς ΗΠΑ ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ «Wonder» ῾

Ως Καθηγήτρια στὸ Γυμνάσιο, ἔχω τὴν εὐλογία νὰ ἀναπτύξω σχέσεις ἐμπιστοσύνης μὲ μαθητὲς καὶ μαθήτριες. Μία ἀπὸ τὶς μαθήτριές μου, ἕνα προσευχόμενο παιδί, μὲ ἀνοιχτὴ ὁμολογία στὸν κύκλο τῶν συμμαθητῶν της γιὰ τὸν Χριστό, μὲ ρώτησε κάποια φορά: «Πῶς διατηρεῖτε τὸν Θεὸ στὴν καθημερινή σας ζωή, Κυρία;». Σκέφθηκα, τὶς φορὲς ποὺ πραγματικὰ Τὸν εἶχα στὸ μυαλό μου καὶ βρῆκα ὅτι αὐτὸ συνέβαινε, ὅταν ἁπλᾶ ἔλεγα: «εὐχαριστῶ!».
Θυμήθηκα τὴν «Ἀσκητικὴ τῆς Ἀγάπης», στὴν ὁποία δίνεται τόση σημασία στὴν εὐχαριστία, σὰν μία ἔκφραση χαρᾶς στὸν Κύριο.
Ὅταν πραγματικὰ συνειδητοποιοῦμε τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχουμε τὸν χρόνο νὰ ρωτήσουμε τίποτα.
Προχωροῦμε καὶ λέμε: «Εὐχαριστῶ!», «Εὐχαριστῶ!», «Εὐχαριστῶ!», «Εὐχαριστῶ!». Βλέπουμε ἕναν ἄνθρωπο, «Εὐχαριστῶ!»· ἕνα λουλούδι, «Εὐχαριστῶ!»· ἕνα ποτήρι γάλα, «Εὐχαριστῶ!»… Εὐχαριστῶ γιὰ κάθε τι, Θεέ μου… Μία τέτοια χαρὰ μπαίνει στὴν ζωή μας καὶ πολλοί, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι κοντά μας, δὲν καταλαβαίνουν τὶ εἶναι ὅλο αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνει τελικὰ χαρούμενους ὅλη τὴν ἡμέρα.
Ὅταν ζοῦσα στὴν Ἀγγλία, μερικὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι μὲ ρωτοῦσαν: «Τί σοῦ συμβαίνει καὶ εἶσαι ἔτσι χαρούμενη;». «Γιατὶ εἶμαι ζωντανὴ καὶ σᾶς βλέπω!», τοῦς ἀπαντοῦσα…
Ἡ μητέρα Τζουλιάνα Σμέμαν εἶπε κάτι σχετικὸ μὲ αὐτὸ στὴν Ὁμιλία της: «Ἡ χαρὰ τῆς Διακονίας», σὲ ἐκπομπὴ στὸ Ancient Faith Radio: «Ἀδειάστε τοὺς ἑαυτούς σας καὶ γίνετε εὐγνώμονες στὸν Θεό, γιατὶ εἶσθε ζωντανοί, γιὰ τὸ πρωϊνὸ ποὺ ζεῖτε, γιὰ μία ἡμέρα, γιὰ μία λιακάδα, ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν μοναξιά σας».
Ὁ καθένας μας μπορεῖ πάντοτε νὰ βρεῖ κάτι, γιὰ νὰ ἀποδώσει γι΄ αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο τὴν εὐγνωμοσύνη του στὸν Χριστό μας, ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ προβλήματα, τὶς ἀντιξοότητες καὶ τὰ βάσανα, γιατὶ καὶ αὐτὰ μᾶς δυναμώνουν, μᾶς φέρνουν σὲ μετάνοια, μᾶς φωτίζουν. Μήπως ὁ χρόνος ποὺ ζοῦμε δὲν εἶναι μεγάλο δῶρο πολλῶν εὐχαριστιῶν! Πρέπει, ὅμως, νὰ τὸ πιστέψουμε πιά, πῶς τίποτα δὲν προέρχεται ἀπὸ ἐμᾶς.
Τῆς μαθήτριάς μου ἡ ἐρώτηση μὲ γύρισε λίγο πίσω, σὲ μία φάση τῆς ζωῆς μου, ποὺ νοιαζόμουν πολὺ γιὰ τὸν ἑαυτό μου.
Ἤμουν πάντα ἀπασχολημένη καὶ μὲ πολλὲς ὑποχρεώσεις, μὲ πράγματα, βέβαια, ποὺ μὲ ἐνδιέφεραν ἀπὸ τὴν διδασκαλία μου στὸ σχολεῖο, μέχρι νὰ παίρνω μαθήματα γιὰ μεταπτυχιακό, μέχρι δραστηριότητες μὲ τοὺς νέους τῆς ἐνορίας, μὲ ἕναν σύζυγο καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα. Ὑπῆρχε ἕνας σκοπὸς στὴν ζωή μου, ὅταν ἔκανα ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ δὲν μὲ προβλημάτιζαν, δὲν μοῦ ἔφερναν καμμία δυσκολία. Δὲν τὸ καταλάβαινα τότε, ἀλλὰ δὲν ἀπέδιδα στὸν Θεὸ τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά. Στηριζόμουν ἀποκλειστικὰ στὸν ἑαυτό μου καὶ αὐτὸ μοῦ ἔφερνε ἕνα ἄγχος, μία νευρικότητα. Δὲν κράτησε εὐτυχῶς πολὺ καὶ μία ἡσυχη ἡμέρα ποὺ γύριζα σπίτι ἀπὸ κάποιες ὧρες διδασκαλίας, ὁ Θεὸς μὲ ἄφησε νὰ καταλάβω ὅτι κάτι χανόταν στὴν ζωή μου καὶ ἀναγνώρισα ὅτι ἦταν Αὐτός.
Μπῆκα πιὰ στὸ νόημα, ὅτι χρειαζόταν νὰ ἐναποθέσω στὸν Θεὸ τὰ πάντα καὶ νὰ μὴν κάνω πράγματα μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μου πιά. Χωρὶς ἐμπιστοσύνη καὶ εὐγνωμοσύνη σὲ Ἐκεῖνον, πέφτουμε σὲ μεγάλο ἐγωϊσμὸ καὶ ξεχνᾶμε ἐντελῶς ἀπὸ ποῦ προέρχονται ὅλα, εὐχάριστα καὶ δυσάρεστα, καὶ πόσο ἐμεῖς ἔχουμε συντελέσει σὲ αὐτὰ…
Ἄρχισα νὰ κάνω «βρεφικοὺς βηματισμούς». Νὰ προσεύχομαι πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ κάθε δραστηριότητά μου, ἀνεξαρτήτως τῶν δυσκολιῶν ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπεριεῖχαν, καὶ νὰ εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ μοῦ ἔφερνε κάποιες εὐκαιρίες, ποὺ μοῦ ἄνοιγε μὲ τὸν δικό Του τρόπο τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου…
Ἄρχισα νὰ ἀναγνωρίζω ὅτι ἤμουν ἕνα τίποτα καὶ ὁ Θεὸς τὰ πάντα. Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος Γάζης λέει: «Δὲν εἶμαι καλὸς σὲ αὐτό, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι θὰ γίνω, ὅταν εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ ἐλάχιστα πράγματα τῆς ζωῆς ποὺ μοῦ δίνει».

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσα στὴν μαθήτριά μου: «Βλέπεις», τῆς λέω, «μὲ τὴν δική σου καθόλου τυχαία ἐρώτηση κατάλαβα τὴν ἀξία τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ εὐγνωμοσύνης μου στὸν Θεό, νὰ συνδέσω κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μου, νὰ βρῶ βαθύτερο νόημα, ἀληθινὴ ἐμπειρία μὲ τὴν ἔννοια τῆς χαρᾶς καὶ τὸ “Εὐχαριστῶ” στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπανένωσή μου μὲ Αὐτόν. Χρειάζεται νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ κάθε τι καὶ πάντοτε νὰ Τοῦ ἀναθέτουμε τὰ πάντα».
(*) Ἐφημ. «Χριστιανική», ἀριθμ. φ. 885(1.198)/17.1.2013, σελ. 4. ● Ἐπιμέλ. ἡμετ.
https://www.imoph.org/pdfs/Periodicals/OIKPAR/OIKPAR11/Oik-Par-T11-Gr.pdf

***

Να κάνεις και Κομποσχοίνια μόνο με ”Ευχαριστώ”. Ὁσία Γαβριηλία

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Η καρδιά η οποία ευχαριστεί διαρκώς το Θεό, γεμίζει από Θεϊκή χαρά και ευλογία!…

«… Να ζείτε σε διαρκή δοξολογία και ευχαριστία προς το Θεό, διότι μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και μεγαλύτερος αμαρτωλός ο αχάριστος…»

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει …; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης… όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι’ αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του. 

Πολύ να προσέχετε την αχαριστία. Να ευχαριστήτε τον Θεό για όλα όσα σάς δίνει... Και να κρατή­σετε για πάντα αυτό το τυπικό: Μετά από κάθε αίτημά σας που γίνεται με καρδιακή προσευχή και πόνο, μόλις ο Καλός Θεός το εκπληρώση, να κάνετε καρδιακή δο­ξολογία με χαρά και ευχαριστία. 

Η δοξολογία είναι χαρούμενη ευχαριστία. Είναι ξέ­σπασμα της ευχαριστίας, σκίρτημα. Το σκίρτημα αυτό έρχεται από μέσα, από την καρδιά. Μπορεί κάποιος να μην ξέρη ένα τροπάριο ολόκληρο και να το λέη μισό και να βάζη και δικά του λόγια, και όμως η καρδιά του να σκιρτά. Αν ευχαριστήτε τον Θεό για τις πλούσιες ευεργεσίες Του, εκεί μέσα στην ευχαριστία και στην δοξολογία θα νιώσετε όλον τον θείο Του πλούτο…. αν η ψυχή έχη την πνευματική λεπτότητα και ευχαριστή συνέχεια τον Θεό και για τις πολύ μικρές δωρεές Του, τότε και Εκείνος ανταποκρίνεται πολλαπλάσια. 

Εγώ μπορεί να περά­σω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί ζώ. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό. Δόξα σοι ο Θεός, ακόμη και εάν με βάλη στην κόλαση και πάρη έναν κολασμένο στον Παράδεισο. Και εάν θέλη να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται, ας πάρη πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγο­στέψη η στενοχώρια Του για μένα».
Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου· τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα-Τύχων: «Το “Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές· είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». Ήθελε να πη ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη, ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το «δόξα σοι ο Θεός», όχι μόνον όταν είμαστε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.

Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/17/%ce%bf-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ad%cf%87%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%b3%ce%bd%cf%89%ce%bc%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%b1/

Η γιαγιά μου, η σίτου μου, «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/16/%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%cf%83%ce%af%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%83-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀριστοβούλου
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Τὴν κιθάραν τοῦ Πνεύματος τὴν ἑξάχορδον, τὴν μελωδήσασαν κόσμῳ τὰς ὑπὲρ νοῦν δωρεάς, ὡς ἐκφάντορας Χριστοῦ ἀνευφημήσωμεν, Στάχυν, Ἀμπλίαν, Ἀπελλῆν, σὺν Ναρκίσσῳ, Οὐρβανὸν καὶ Ἀριοτόβουλον ἅμα ὡς γὰρ Ἀπόστολοι θεῖοι, χάριν αἰτοῦνται ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαπίου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε

Ἀγάπῃ τοῦ Κτίσαντος, πεπυρσευμένος τὸν νοῦν, χορείαν συνήθροισας, πανευκλεῶν Ἀθλητῶν, Ἀγάπιε ἔνδοξε· ὅθεν σὺν τούτοις Μάρτυς, ἀριστεύσας νομίμως, ξίφει τὸν σὸν αὐχένα, σὺν αὐτοῖς ἀπετμήθης· μεθ’ ὧν ἀεὶ ἐκδυσώπει, δοῦναι ἡμῖν ἄφεσιν.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Μα­νου­ὴλ τοῦ Κρη­τός,
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Ἣν ἐφοίνιξας, σαὐτῷ ὡραίαν, τῶν αἱμάτων σου, χροιᾷ πορφύραν, τῆς ὁρωμένης ἐν τῷ κόσμῳ λαμπρότερον, ἐν δόξῃ νῦν Μανουὴλ περικείμενος, τῷ Βασιλεῖ τοῦ παντὸς συμπαρίστασαι, Μάρτυς ἔνδοξε, Αὐτῷ ἐκτενῶς οὖν πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν εὐλαβῶς ἀνευφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Μα­νου­ὴλ τοῦ Κρη­τός,
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Ἐπιάνθη μέν, ἡ νῆσος Χίος, καὶ ἡγίασται, τῷ αἵματί σου, θηρῶν δ’ ἐφόδων ἀγρίων κατέσκαπται, τῶν ἐν αὐτῇ τε οἱ μὲν θήρα ὤφθησαν, οἱ δὲ λαθόντες αὐτοὺς διεσπάρησαν. Μάρτυς ἔνδοξε, εἰς ἓν οὓς ἐπισυνάγαγε, τὸν κόσμον εἰρηνεύων, ταῖς πρεσβείαις σου.

Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!

«Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες ….. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…»

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.

«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!… Δόξα Σοι, ο Θεός!… Δόξα Σοι, ο Θεός!…»

Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.

– Σκάσε, επί τέλους! σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…

Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστής καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών».

Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…»

Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:
-Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!

Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».

Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψαλλε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.

Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη!

Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο άλλα και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά.

Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό και φώναξα για εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, με τη γυναίκα μου, με τους συγγενείς και τους φίλους, και τους φώναζα και τους έλεγα:
– Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Θεό, την Παναγία και τους Αγίους; Γιατί δεν με οδηγήσατε ποτέ στην Εκκλησία; Γιατί δεν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός και υπάρχει και θάνατος και κάποτε αυτή η ψυχή θα χωρισθεί από το σώμα για να δώσει τον λόγο της; Γιατί με σπρώξατε με την συμπεριφορά σας στην αθεΐα και στον μαρξισμό; Εσείς με μάθατε να βλαστημώ, να κλέβω, να απατώ, να θυμώνω, να πεισμώνω, να λέω χιλιάδες ψέματα, να αδικώ, να πορνεύω…
Εσείς με μάθατε να είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος και κακός. Γιατί δεν μου διδάξατε την αρετή; Γιατί δεν μου διδάξατε την αγάπη; Γιατί δεν μου μιλήσατε ποτέ για τον Χριστό; Γιατί;… Από αυτή τη στιγμή μέχρι που να πεθάνω, θα μου μιλάτε μόνο για τον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους, τους Αγίους. Για τίποτε άλλο.

Ήρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, και τους ρωτούσα τον καθένα χωριστά ή όλους μαζί: «-Έχετε να μου πείτε κάτι σημαντικό για τον Θεό; διότι Αυτόν θα συναντήσω! Λέγετε….. Εάν δεν ξέρετε, να μάθετε. Οι μέρες περνάνε κι εγώ θα φύγω. Και σ’ ένα – δυο επισκέπτες: «- Αν δεν ξέρεις ή αν δεν πιστεύεις, να φύγεις!…»
Τώρα πιστεύω με όλη μου την καρδιά, και θέλω να εξομολογηθώ όλες τις αμαρτίες μου από μικρό παιδί…»

Ήτο σταθερός και αμείλικτος με το παλαιό εαυτό του ο Ξενοφών. Και το έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, κοινώνησε δυο-τρεις φορές και υστέρα από πάλη μερικών ημερών με τον καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετάνοια, με ζέουσα την πίστη, ειρηνικά, οσιακά, δοξολογώντας κι’ αυτός τον Θεό.
Πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Όταν ο ήλιος δύει, ο λαός λέει, ότι ο ήλιος βασιλεύει. Και ο πιστός όταν γερνάει και γέρνει προς τη δύση του πορεύεται σε βασιλεία. Στη Βασιλεία του Θεού, αφήνοντας πίσω του φως ιλαρό.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Συνήθιζα να πηγαίνω στις κηδείες και τακτικά στο νεκροταφείο του χωριού μου, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είχα κάποια μελαγχολία ή άλλη ψυχική διαταραχή. Πήγαινα και φιλοσοφούσα το μάταιο και προσωρινό της ζωής και η μνήμη του θανάτου, άρχισε να βιώνεται μέσα στην ψυχή μου. 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Να επισκέπτεσαι συχνά τους οίκους της θλίψης. Να επισκέπτεσαι και το νεκροταφείο. Να σκέπτεσαι περί του σταυρού του Χριστού, και να τον ασπάζεσαι όσο πιο συχνά μπορείς. Και περί του τέλους της ζωής να σκέπτεσαι. Όλα αυτά θα σε βοηθήσουν να ισχυροποιήσεις τη διάθεσή σου για προσευχή και να φθάσεις έως την πλήρη νίκη… Δεν πρέπει να λυπούμαστε τόσο εκείνους, που αρρωσταίνουν βαριά και πεθαίνουν, όσο εκείνους, τους σωματικά υγιείς, που τους αρπάζει ο θάνατος μέσα στην αμαρτία τους.

Είπε ο αββάς Ευάγριος : « Να θυμάσαι πάντα την έξοδό σου απ’ αυτή τη ζωή και να μη ξεχνάς την αιωνία κρίση. Έτσι, δεν θα υπάρχη ενοχή στην ψυχή σου ».

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα… Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ο Θεός παρακολουθεί όχι μόνον τον άνθρωπο, αλλά και όλο το σύμπαν. «Μνήμη Θεού» σημαίνει ότι ο νους είναι στον Θεό, ζει ο άνθρωπος τον Θεό, οπότε βλέπει παντού τον Θεό. Αυτός που κατορθώνει να έχει συνέχεια τον νου του στον Θεό, αισθάνεται συνέχεια την παρουσία του Θεού και συγκλονίζεται από ευγνωμοσύνη, γιατί όλα τα βλέπει ως ευλογία του Θεού.
Μια ματιά να ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ότι ο Θεός παρακολουθεί όχι μόνον τον άνθρωπο, αλλά και όλο το σύμπαν, και τις πιο μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες. Όπου να κοιτάξει, βλέπει και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού. Ρίχνει μια ματιά στον ουρανό και αλλοιώνεται από την παρουσία του Θεού. Ρίχνει μια ματιά στη γη, βλέπει τα πουλιά, τα δένδρα, και βλέπει τον Θεό, τον Δημιουργό τους. Αυτό είναι και προσευχή, είναι και μνήμη Θεού.

Όταν κανείς φοβάται τον θάνατο, τον κυνηγάει ο θάνατος. Όταν όμως είσαι αποφασισμένος για τον θάνατο, δεν φοβάσαι τίποτε. Η απόφαση για τον θάνατο ισοδυναμεί με 1000 φύλακες.

Σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούν για θάνατο. Έμαθα, ότι αυτοί που ασχολούνται με τις κηδείες κ.λπ. δεν γράφουν τώρα «Γραφείο κηδειών», αλλά «Γραφείο τελετών», για να μην θυμούνται οι άνθρωποι τον θάνατο. Αν όμως δεν θυμούνται τον θάνατο, ζουν έξω από την πραγματικότητα. Αυτοί που φοβούνται τον θάνατο και αγαπούν την μάταιη ζωή, φοβούνται ακόμη και τα μικρόβια και βρίσκονται συνέχεια νικημένοι από την δειλία, που τους κρατάει πάντα στην πνευματική νέκρα. Οι τολμηροί άνθρωποι ποτέ δεν φοβούνται τον θάνατο, γι’ αυτό και αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση. Επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά και αγωνίζονται τολμηρότερα. Έτσι νικούν την ματαιότητα και ζουν από εδώ στην αιωνιότητα με την παραδεισένια χαρά.

Κοιμίζουν τον κόσμο. Τον αφήνουν έτσι, για να μην στενοχωριέται και να διασκεδάζει. Μην τυχόν πεις, ότι θα γίνει πόλεμος ή ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία και γι’ αυτό πρέπει να ετοιμαστούμε, μην τυχόν στενοχωρηθούν οι άνθρωποι. Σαν μερικές γριές που λένε «μη μιλάς για θάνατο∙ μόνο για χαρές και βαφτίσια να μιλάς», σαν να μην τις περιμένει θάνατος. Έτσι νιώθουν μια ψεύτικη χαρά. Ενώ, αν σκέφτονταν, ότι το τάδε γεροντάκι που έμεινε λίγο πιο κάτω πέθανε χτες, ο άλλος είναι στα τελευταία του και θα πεθάνει, μεθαύριο θα γίνει του τάδε το μνημόσυνο που ήταν και πολύ νεότερος από αυτές, θα σκέφτονταν τον θάνατο και θα έλεγαν: «Πρέπει να εξομολογηθώ, να ετοιμαστώ πνευματικά, γιατί μπορεί και εμένα σε λίγο να με καλέσει ο Χριστός για την άλλη ζωή». Διαφορετικά, έρχεται ύστερα ο θάνατος και τις παίρνει ανέτοιμες.

Ο θάνατος στον πόλεμο πολύ εξιλεώνει, γιατί θυσιάζεται κανείς, για να προστατεύσει τους άλλους. Εκείνοι που θυσιάζουν την ζωή τους από καθαρή αγάπη, για να προστατεύσουν τους συνανθρώπους τους, μιμούνται τον Χριστό. Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ήρωες, διότι τους τρέμει ακόμη και ο θάνατος, επειδή αψηφούν τον θάνατο από αγάπη και έτσι κερδίζουν την αθανασία.

Όταν ο άνθρωπος πεθάνει εν μετανοία και οδεύει προς τον Παράδεισο, τότε είναι σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο και από έξω, τα σκυλιά (=τελώνια) τρέχουν και γαυγίζουν, χωρίς να τον ενοχλούν στο ταξίδι του, αλλά ούτε και να τον καθυστερούν.

***

– Γέροντα, γιατί, ενώ ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός για τον άνθρωπο, εμείς τον ξεχνούμε;

– Ξέρεις, παλιά στα Κοινόβια υπήρχε ένας μοναχός που είχε ως διακονία να θυμίζη στους άλλους Πατέρες τον θάνατο. Περνούσε λοιπόν την ώρα της διακονίας από όλους τους αδελφούς και έλεγε στον καθέναν: «Αδελφέ, θα πεθάνουμε». Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα.
Το μεγάλο αυτό μυστικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν όσοι άνθρωποι είναι μόνο «σάρκες», γι’ αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για θάνατο. Έτσι ο θάνατος γι’ αυτούς είναι διπλός θάνατος και διπλή στενοχώρια.

Ευτυχώς όμως ο Καλός Θεός οικονόμησε, ώστε να βοηθιούνται από μερικά πράγματα τουλάχιστον οι ηλικιωμένοι, που φυσιολογικά είναι πιο κοντά στον θάνατο. Ασπρίζουν τα μαλλιά, κόβεται το κουράγιο, οι δυνάμεις τους σιγά-σιγά τους εγκαταλείπουν, αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια, οπότε ταπεινώνονται και αναγκάζονται να φιλοσοφούν πάνω στην ματαιότητα αυτού του κόσμου. Και να θέλουν να κάνουν καμμιά αταξία, δεν μπορούν, γιατί όλα αυτά τους φρενάρουν. Ή ακούν ότι κάποιος στην ηλικία τους ή και νεώτερος πέθανε, και θυμούνται τον θάνατο. Βλέπουμε στα χωριά, όταν χτυπάη η καμπάνα για κηδεία, οι ηλικιωμένοι που κάθονται στο καφενείο σηκώνονται, κάνουν τον σταυρό τους και ρωτούν να μάθουν ποιος πέθανε και πότε γεννήθηκε. «Ω, τι γίνεται, λένε, φθάνει και η δική μας σειρά· όλοι θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο!». Καταλαβαίνουν ότι τα χρόνια πέρασαν, ότι το σχοινί της ζωής τους άρχισε να μαζεύεται και ο Πολυχρόνης πλησιάζει. Έτσι διαρκώς σκέφτονται τον θάνατο. Πες σε ένα μικρό παιδί «κάνε μνήμη θανάτου», αυτό θα πη «τραλαλά» και θα συνεχίση να χτυπάη το τόπι του. Γιατί το μικρό παιδί, αν το βοηθούσε ο Θεός να καταλάβη τον θάνατο, θα απογοητευόταν το κακόμοιρο και θα αχρηστευόταν, γιατί δεν θα είχε όρεξη για τίποτε. Γι’ αυτό οικονομάει ο Θεός σαν καλός Πατέρας να μην καταλαβαίνη τον θάνατο και να παίζη ξένοιαστο και χαρούμενο το τόπι του. Όσο περνάει όμως η ηλικία, σιγά-σιγά καταλαβαίνει και αυτό τον θάνατο.

Η συμφιλίωση με τον θάνατο

– Γέροντα, έγινε η τελική διάγνωση. Ο όγκος που έχετε είναι καρκίνος, και μάλιστα άγριος.

– Φέρε ένα μαντήλι να χορέψω το «Έχε γειά, καημένε κόσμε»! Εγώ ποτέ δεν χόρεψα στην ζωή μου, αλλά τώρα από την χαρά μου που πλησιάζει ο θάνατος θα χορέψω.

– Γέροντα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να γίνουν πρώτα ακτινοβολίες, για να συρρικνωθή ο όγκος, και μετά να γίνη επέμβαση.

– Κατάλαβα! Πρώτα θα βομβαρδίση η αεροπορία και μετά θα γίνη η επίθεση! Λοιπόν θα πάω επάνω και θα σάς φέρω νέα!… Μερικοί, ακόμη και γέροι, αν τους πη ο γιατρός «θά πεθάνης» ή «πενήντα τοις εκατό υπάρχει ελπίδα να ζήσης», στενοχωριούνται. Θέλουν να ζήσουν. Τί θα βγάλουν; Απορώ! Αν είναι κανείς νέος, έ, κάπως δικαιολογείται, αλλά ένας γέρος να κάνη προσπάθεια να ζήση, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Άλλο είναι να κάνη μια θεραπεία, για να μπορή να αντέξη κάπως τον πόνο. Δεν θέλει δηλαδή να παρατείνη την ζωή του, αλλά θέλει μόνο να είναι λίγο πιο υποφερτοί οι πόνοι και να αυτοεξυπηρετήται, μέχρι να πεθάνη· αυτό έχει νόημα.

– Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό να σάς δώση παράταση ζωής.

– Γιατί; Ο Ψαλμός δεν λέει ότι εβδομήκοντα είναι τα χρόνια της ζωής μας4;

– Προσθέτει όμως ο Ψαλμωδός και «εάν εν δυναστείαις, ογδοήκοντα»…

– Ναί, αλλά λέει και «το πλείον αυτών κόπος και πόνος»5 , οπότε καλύτερη η ανάπαυση στην άλλη ζωή!

– Μπορεί, Γέροντα, κάποιος από ταπείνωση να μην αισθάνεται έτοιμος πνευματικά για την άλλη ζωή και να θέλη ακόμη να ζήση, για να ετοιμασθή;

– Αυτό είναι καλό, αλλά που ξέρει ότι, αν ζήση κι άλλο, δεν θα γίνη χειρότερος;

– Γέροντα, πότε συμφιλιώνεται κανείς με τον θάνατο;

– Πότε; Άμα ζη μέσα του ο Χριστός, τότε είναι χαρά ο θάνατος. Όχι όμως να χαίρεται που θα πεθάνη, γιατί βαρέθηκε την ζωή του. Όταν χαίρεσαι τον θάνατο, με την καλή έννοια, φεύγει ο θάνατος και πάει να βρη κανέναν φοβητσιάρη! Όταν θέλης να πεθάνης, δεν πεθαίνεις. Όποιος καλοπερνάει, φοβάται τον θάνατο, γιατί ευχαριστιέται με την κοσμική ζωή και δεν θέλει να πεθάνη. Αν του πούν για θάνατο, λέει: «Κουνήσου από την θέση σου»! Ενώ, όποιος ταλαιπωρείται, πονάει κ.λπ., θεωρεί τον θάνατο λύτρωση και λέει: «Κρίμα, δεν ήρθε ακόμη ο Χάρος να με πάρη… Κάποιο εμπόδιο θα τον βρήκε»!
Λίγοι άνθρωποι θέλουν τον θάνατο. Οι πιο πολλοί κάτι θέλουν να τελειώσουν και δεν θέλουν να πεθάνουν. Ο καλός Θεός όμως οικονομάει να πεθάνη ο καθένας, όταν ωριμάση. Πάντως ένας πνευματικός άνθρωπος, είτε νέος είναι είτε γέρος, πρέπει να χαίρεται που ζή, να χαίρεται που θα πεθάνη, αλλά να μην επιδιώκη να πεθάνη, γιατί αυτό είναι αυτοκτονία.
Για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιμένει τον θάνατο με χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται. Αλλά χαίρεται και γιατί ζή, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γή. Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση καί, επειδή βάζουν μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά, αγωνίζονται τολμηρότερα και νικούν την ματαιότητα.
4Βλ. Ψαλμ. 89, 10.
5Αυτόθι

– Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;
– Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώση την ψυχή του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώση. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέη: «Μήν κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε». Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.
Φυσικά οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρωνται, γιατί που ξέρουν τί θα γινόταν, αν μεγάλωνε; Θα μπορούσε άραγε να σωθή;

Αλλά και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών. Πρέπει να ξέρουν ότι από εκείνη την στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ᾿ρθούν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θα πή: «Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος». Και τότε εκείνα θα Του πούν: «Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και την μανούλα μας κοντά μας». Και ο Χριστός θα τα ακούση και θα σώση με κάποιον τρόπο και την μητέρα.

***

Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

– Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό;

– Καλό είναι αυτό, ευλογημένη. Εγώ μπορεί να περάσω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός , γιατί ζω. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό. Δόξα σοι Θεός, ακόμη και αν με βάλη στην κόλαση και πάρη έναν κολασμένο στον Παράδεισο. Και εάν θέλη να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται , ας πάρη πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγοστέψη η στενοχώρια Του για μένα».
Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου∙ τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα- Τύχων : «Το “ Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». Ήθελε να πη ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη ,ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το «δόξα σοι ο Θεός», όχι μόνον όταν είμαστε καλά , αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες , γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.

– Γέροντα, μερικές φορές , όταν λέω «δόξα τω Θεώ», νιώθω μέσα μου ένα φτερούγισμα. Τι είναι αυτό;

– Αγαλλίαση πνευματική είναι. Τώρα, επειδή μου έδωσες χαρά που λες «δόξα τω Θεώ», από την χαρά μου θα αρχίσω να γράφω «δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ», και θα γεμίσω μία κόλλα χαρτί με το «δόξα τω Θεώ». Ο Θεός να σε αξιώση στην άλλη ζωή να είσαι μαζί με τους Αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια τον Θεό. Αμήν.
Από το βιβλίο: « Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης – Λόγοι Στ’, Περί Προσευχής»

Ήχος α’
Του λίθου σφραγισθέντος

Ηνέωκται της θείας, μετανοίας τα πρόθυρα, προσέλθωμεν προθύμως, αγνισθέντες τα σώματα, βρωμάτων, και παθών την αποχήν, ποιούντες ως υπήκοοι Χριστού, του καλέσαντος τον κόσμον, εις βασιλείαν την επουράνιον, δεκάτας του παντός ενιαυτού, προσφέροντες τω πάντων Βασιλεί, όπως και την Ανάστασιν αυτού, πόθω κατίδωμεν.

Κανών α’, Ωδή η’, του Τριωδίου
Ήχος δ’ Τα σύμπαντα Δέσποτα

Το στάδιον ήνοικται, της θεοσδότου εγκρατείας, φαιδρώς υπαντήσωμεν, οι χρήζοντες ελέους· διψά γαρ ο εύσπλαγχνος, την ημών σωτηρίαν, και του δούναι συγγνώμην, επεκτείνεται, τοις αυτόν εκζητούσι προθύμως, και πόθω δουλεύουσι.

Μαρτυρικόν Ήχος γ’

Ως φωστήρες εν κόσμω λάμπετε, και μετά θάνατον άγιοι Μάρτυρες, τον αγώνα τον καλόν αγωνισάμενοι, έχοντες παρρησίαν, Χριστόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον Ήχος γ’

Εν γυναιξίν αγία Θεοτόκε, Μήτηρ ανύμφευτε, πρέσβευε ον έτεκες, Βασιλέα και Θεόν, ίνα σώση ημάς ως φιλάνθρωπος.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

……Ας ομολογήσουμε, αδέλφια, τον Θεό ως τον κυρίαρχο της ζωής και όχι τον θάνατο. Αυτή η ομολογία θα μας οδηγήσει, στην εμπιστοσύνη προς τον ουράνιο Πατέρα μας, που θα γεμίσει την ψυχή μας με χαρά και προσευχή:

«Θεέ, εμείς είμαστε σκόνη που εσύ ζωντάνεψες με το πνεύμά σου. Μας τοποθέτησες σε μία κοιλάδα παραγεμισμένη με νεκρά οστά και σάπιο κρέας. Δώσε μας δύναμη, να μπορέσουμε να αντέξουμε την παραμορφωμένη όψη των νεκρών, των οποίων τον αριθμό και εμείς σήμερα-αύριο θα αυξήσουμε.

»Εσύ θα μας αναστήσεις εκ νεκρών, Θεέ, όπως ανέστησες τον Υιό Σου, τον Χριστό, τον αδελφό μας. Εσύ δεν γέννησες τα παιδιά σου, Πατέρα, μόνο και μόνο για να κοιτάξουν στιγμιαία τον πολυτελή σου οίκο κι ύστερα να τα πετάξεις στο σκοτάδι, στη μεγαλύτερη φυλακή. Εσύ δεν τα γέννησες για να τους καταπίνει το σκοτάδι. Εσύ τα γέννησες για να είναι σύντροφοί σου στην αιωνιότητα.

»Δεν σε ρωτάμε, Πατέρα, με τι είδους σώμα θα μας ντύσεις, στην άλλη ζωή, ούτε με ποία δύναμη θα μας ζωντανέψεις. Όχι, όμως Σε παρακαλούμε μόνο: Δυνάμωσε την εμπιστοσύνη μας προς Εσένα και την πίστη μας στη ζωή. Αφού ο,τι Εσύ κάνεις με μας, θα είναι ασύγκριτα σοφότερο από εκείνο που εμείς θα κάναμε μόνοι μας. Τα σχέδιά Σου είναι καλύτερα απ’ όλες τις επιθυμίες μας. Η δύναμή Σου υπερβαίνει όλη τη φαντασία μας. Εσύ που έχεις τη δύναμη να δημιουργήσεις, έχεις δύναμη και να θανατώσεις, και Εσύ που έχεις δύναμη να θανατώσεις, έχεις τη δύναμη και να ζωντανέψεις. Δημιουργέ των ζωντανών ανάστησε τους νεκρούς, δημιούργησε σε μας τους ζωντανούς την πίστη στην ανάσταση, αφού χωρίς αυτή την πίστη είμαστε ζωντανοί νεκροί, και επισκέψου μας μετά το θάνατο, ώστε και εμείς, αν και νεκροί, να έρθουμε στη ζωή. Μόνο Εσύ να είσαι πάντα μαζί μας, στη ζωή και στο θάνατο, και εμείς θα έχουμε πάντα ο,τι επιθυμούμε. Αφού Εσύ είσαι η ζωή και ο ζωοδότης, από πάντα και για πάντα. Αμήν».

Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του αγίου παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας. -Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.

Ο Άγιος παπά – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας
Ένα κρυμμένο διαμάντι, ένα λουλούδι που ευωδίασε με τις αρετές του το Περιβόλι της Παναγίας
Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

Ο παπά-Φώτης ο Λαυριώτης έλεγε: «Δεν συνάντησα πιο διακριτικό γέροντα στη ζωή μου από τον παπά-Τύχωνα. Ήταν μεγάλος διακριτικός γέροντας.»

Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας

-Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.

-Η Κόλαση έχει γεμίσει από αντρώπους παρθένους-υπερήφανους, και από αμαρτωλούς μετανοημένους παράντεισος. Ταπεινό άντρωπο τέλει Θεός. Στον ταπεινωμένο αμαρτωλό, πει Κύριος, περάσει γλυκὸ παράντεισο.

Η μητέρα του έλεγε ο ίδιος: «κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε καθόλου, ήταν δοσμένη όλη στην προσευχή και τα δάκρυα έτρεχαν πυκνά απ’ τα μάτια της».

Διηγήθηκε ο άγιος γέροντας Παΐσιος: Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκὸ Παράδεισο, και απὸ τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα και δεν του έκανε καρδιά να ασχολήται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι…. Ο Παπα – Τυχών δεν έδινε καμιά σημασία στο καθάρισμα του κελλιού του αλλά στο καθάρισμα της ψυχής του, γι’ αυτό και κατόρθωσε να γίνη δοχείο της Χάριτος του Θεού. Συνέχεια έπλενε την ψυχή του με τα πολλά του δάκρυα και χρησιμοποιούσε χονδρά προσόψια, επειδή τα συνηθισμένα μανδήλια δεν τον εξυπηρετούσαν. Είχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας!

“Ο παπα-Τύχων στη Λειτουργία, για να μην αποσπάται, κλείδωνε την πόρτα της Εκκλησίας, κι εγώ έλεγα το Κύριε ελέησον απ’ έξω από το διάδρομο. Μια φορά, σε μία θεία Λειτουργία κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, χάθηκε η φωνή του. Περίμενα πέντε ώρες περίπου και δεν τον διέκοψα γιατί δεν είχα ευλογία. Μετά από πέντε ώρες συνέχισε με το “Εξαιρέτως…”. Πού βρισκόταν τόσες ώρες; Μάλλον ηρπάζετο σε θεωρία. Την ημέρα εκείνη η θεία Λειτουργία τελείωσε το απόγευμα”.

Κι ο π.Αγαθάγγελος γράφει: Κατά την προσκομιδή, μνημόνευε επί ώρες όλα τα ονόματα που είχε και στο τέλος ακουμπώντας τα με το χέρι έλεγε ξανά:

–Μνήσθητι Κύριε όλου κόσμου…

Κάποτε, μετά την μνημόνευση των πολλών ονομάτων μ’ ένα χαριτωμένο τρόπο ακούμπησε το χέρι του σ’ αυτά λέγοντας προς εμένα:

–Παιντί, καρντιά σ’ όλο κόσμο…

Με μεγάλη απλότητα μου έλεγε πως οι Άγγελοι, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι και πάντες οι Άγιοι είναι παρόντες, καθώς τους μνημονεύουμε στην αγία προσκομιδή, και έρχονταν βοηθοί σ’ όλον τον κόσμο, που τα ονόματά του ώρες μνημόνευε. Ζούσε πραγματικά τη θεία Λειτουργία. Την αγαπούσε τόσο, που «την ώρα της λειτουργίας έφτανε να μεταρσιώνεται… Μετά, ο Γέροντας αποσυρόταν και έκλαιγε για δυό και τρεις ημέρες. Το μαξιλάρι του γινόταν μούσκεμα. Την θεία μετάληψη δεν περίμενε να βραδυάση για να την διαβάση, αλλά την διάβαζε από το μεσημέρι. Και όλη την ημέρα προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία και θεία κοινωνία της επόμενης ημέρας. Έλεγε, ότι ο πιστός πρέπει να προετοιμάζεται όλο το εικοσιτετράωρο για να μπορή να γίνη μέτοχος στο σώμα και αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Πάντα λειτουργούσε με κατάνυξη και δάκρυα. Την ώρα της θείας Λειτουργίας το Ευαγγέλιο το διάβαζε με δάκρυα. Με δάκρυα σήκωνε τα Άγια και έκανε την Είσοδο, εκτός βέβαια από τις αρπαγές και τις θείες οπτασίες που είχε.

 ***

Αγαπούσε υπερβολικά τη μετάνοια, αν και η ζωή του ήταν αγία, δοσμένη από νεότητος στο Θεό. Τα δάκρυά του ήταν καθημερινή τροφή του. Είχε πολλά δάκρυα και πολλή κατάνυξη.
Με τα δάκρυά του μούσκευε τα πόδια του Εσταυρωμένου. Στο κελί του έκανε εργασία πνευματική καλλιεργώντας τη μετάνοια και το χαροποιόν πένθος.
…Και όταν εξομολογούσε κατανυσσόταν, έκλαιγε συμπάσχοντας με τον εξομολογούμενο. Ένας μαθητής της Αθωνιάδος εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα. Ύστερα έγινε παπάς και έλεγε: “Αυτή η φαλάκρα μου είναι βρεγμένη με τα δάκρυα του παπα-Τύχωνα”.

Όταν ένας νέος, αδιάφορος, ήλθε στο Άγιον Όρος για περιοδεία, τον οδήγησα στην καλύβα του Γέροντα. Αφού εξομολογήθηκα, θέλησε και αυτός να εξομολογηθή. Μπαίνοντας στην εκκλησία ξέσπασε σε δάκρυα και έπεσε στα πόδια του παρακαλώντας την συγχώρεση των πολλών του αμαρτιών. Ο παπα-Τύχων τόσο τον αγάπησε, που του ζητούσε την ίδια εκείνη στιγμή να κάνη ευχή γι’ αυτόν, να τον συγχωρέση ο Θεός, γιατί ο νέος είχε πολλά δάκρυα ενώ ο ίδιος, έλεγε, δεν είχε. Αυτός, που ποτέ δεν του έλειπαν και είχε ένα πανί που τα μάζευε κι ήταν πάντα μουσκεμένο.
Το πετραχήλι του κι αυτό ήταν πάντα βρεγμένο απ’ τα καθημερινά του δάκρυα –το φιλάω ως ακριβή ευλογία. Ακόμη και ο μεγάλος σταυρός, αν τον προσέξη κανείς, θα δη τα στίγματα των δακρύων του, που του τα έχυνε με τις φούχτες. Θεωρούσε πως με τα δάκρυα πλένουμε τα πόδια του Χριστού και με τις τρίχες της κεφαλής τα σκουπίζουμε.

Παιδί μου, να πλένεις με δάκρυα το ποδιά του Χριστού, και ο Χριστός θα ξεπλύνει τις αμαρτίες σου.

Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.

Απέφυγε επιμελώς την κατάκριση. Όταν έστελνε του παραγυιούς του στις Καρυές, πήγαινε μαζί τους περίπου ένα χιλιόμετρο και περνούσαν από ένα Καλύβι Ρώσου γείτονά τους. Επειδή ήταν λίγο ευτραφής ο γείτονάς τους παπάς, για να μην τον κατακρίνουν, τους συμβούλευε πατρικά. “Όταν δείτε τον παπά-Ε., να πείτε: “Αυτός είναι άγιος άνθρωπος, την ευχή του να έχουμε” και να του φιλήσετε το χέρι”.
Όταν επέστρεφαν από τις Καρυές, τους έλεγε να μην τον ενοχλούν, αλλά μόνο να χτυπούν την πόρτα του κελιού του, για να καταλαβαίνει ότι επέστρεψαν, και ύστερα να πάνε στο κελί τους. Κάποτε ο ένας από καλή περιέργεια κοίταξε από τη χαραμάδα της πόρτας, για να δει τι κάνει ο Γέροντας.
Τον είδε να κλαίει, να σκουπίζει τα δάκρυά του με μανδήλι και να θρηνεί ραπίζοντας ελαφρά την κεφαλή του.

***

Αφήγηση γέροντος ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπά Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη) :
Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντος μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπά Τυχωνα τον Ρώσο (τον γέροντα του π. Παϊσίου).
Αφού μας δέχθηκε, του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση.

Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένοιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει.
Δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα Τυχωνα να κλαίει με πολλά δακρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση!!!

Είπε πάλι ο ίδιος:
Ο παπά Τυχων ήταν ρώσος και μιλούσε μόνο σπαστά ελληνικά.
Όταν όμως άρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολόγηση εμείς ακούγαμε τα λόγια του στην καθαρεύουσα, σε γλώσσα όμοια με αυτή που μιλούσε ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος!!!
Δεν ήμουν ο μόνος στον οποίο συνέβαινε αυτό, και ο πατήρ Α. που πηγαίναμε μαζί για εξομολόγηση. (http://papa-tyxwn.blogspot.com/2009/02/under-constraction.html )

***

Το μέγα σχήμα των μοναχών, το θεωρούσε κάτι το πολύ μεγάλο και άγιπ. Δεν αρκεί απλά να το φέρουμε, αλλά και να έχουμε μία αγία ζωή. Στην Ρωσσική Εκκλησία, τρέφεται άπειρος σεβασμός στους μεγαλόσχημους μοναχούς. Το μέγα σχήμα αντικαθιστά τον Άγγελο, τον τέλειο μοναχό, τον απαλλαγμένο από πάσα βιοτική μέριμνα. Είναι αυτός που ανέβηκε όλες τις αρετές, ζητά την αγγελική ζωή, μεριμνά τα του Θεού, πως θ’ αρέση μόνο στον Θεό, όχι στους ανθρώπους. Αυτό είναι το μέγα σχήμα· κελλί, εκκλησία, νηστεία, προσευχή αδιάλειπτος. Δεν δικαιολογείται ο μεγαλόσχημος να περιφέρεται δεξιά και αριστερά, ούτε ν’ ασχολήται με την διοίκηση. Στην Ρωσσική Εκκλησία, τον μεγαλόσχημο, τον θεωρούν άγιο. Λέγων πως, αν δούν τον πατριάρχη, πρώτα θα βάλουν μετάνοια στον μεγαλόσχημο. Όχι όπως το έχουμε εμείς, που το φορούν οι νέοι και καμαρώνουν, αυτό είναι αμαρτία, έλεγε.

Οι συμβουλές του ήταν σταλαγματιές βιωμάτων της καρδιάς του.

Για να βρης καλόν πνευματικό, έλεγε, πρέπει να κάνης τρεις ημέρες προσευχή και κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίση. Και στον δρόμο που θα πηγαίνης να κάνης προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πη λόγους καλούς.

Πάντοτε να κάνης ευχή, πριν αρχίσης κάθε δουλειά. Να λες: Θεέ μου, δώσέ μου δύναμη και φώτιση, και κατόπιν ν’ αρχίζης την δουλειά σου· και στο τέλος: -Ντόξα τω Θεώ.

Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το: Δόξα Σοι ο Θεός, Δόξα Σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους, να λέμε το: Δόξα Σοι ο Θεός . Έλεγε: «Το, Κύριε ελέησον, εκατό ντραχμές∙ το, ντόξα τω Θεώ, χίλιες ντραχμές».
Το “δόξα σοι ο Θεός” να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το “δόξα σοι ο Θεός” έχω για χάπι του πόνου· τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το “δόξα σοι ο Θεός” είναι ανώτερο και από το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”».

Πολύ μιλούσε για την ταπείνωση: Κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί τους ανθρώπους με το ένα χέρι. Όταν βλέπει ταπεινό άνθρωπο τον ευλογεί με τα δύο χέρια. Πά-πά-πά, παιντί μου! Ταπεινό άνθρωπο αξίζει πιο πολύ απ’ όλο κόσμο».

Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Αββά Μακάριο και Αββά Ισαάκ. «Η μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη»…. – «Όταν διαβάσει νούς καθαρίσει.» Επειδή είχε ανάψει πιά η φλόγα του θείου έρωτος μέσα στην καρδιά του, για αυτό και δεν τον συγκινούσαν τα μάταια πράγματα.
Αγαπούσε πολύ τη μελέτη. Διάβαζε δυο-τρεις ώρες και γλυκαινόταν. Έλεγε: “Τι γλυκός που είναι ο αββάς Ισαάκ!”. Είχε διαβάσει δυο-τρεις φορές τα Άπαντα του αγίου Χρυσοστόμου.
Όλη τη νύχτα δεν εκοιμάτο σχεδόν καθόλου…

Του ξέφευγε κι έλεγε για τον εαυτό του: –Κι εγκώ, παιντί μου, όταν κοιμάμαι, καρντία λέει ευχή… Όταν λες την ευχή, μου έλεγε, η καρδιά σου να κολλά επάνω στην ευχή. Και παρίστανε με το δάχτυλό του επάνω στον τοίχο, όπως η κόλλα δένει τα πράγματα.

Ο Παπά-Τύχων προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς, ότι πρέπει να ζούν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες, και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί, το έργο του Μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά, και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
-Ο Φαραώ, έδινε πολλή δουλειά, και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.

-Όχι πολλή δουλειά οι μοναχοί. Κοσμικοί αυτό. Φαραώ, πολλή δουλειά έλεγε Εβραίους, να ξεχνάτε Θεό. Συ μοναχός, δουλειά μια ώρα στοπ. Ευλογητός ο Θεός! Κύριε ελέησον! Προσευχή κάνει. Μετά δουλειά. Σε μία ώρα πάλι: Ευλογητός ο Θεός!

***

Γράφει ο άγιος Γέροντας Παΐσιος: Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας (τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.

Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
– Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
– Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
–Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ η Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν;
Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
– Τι σου είπε η Παναγία;
– Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968, και μετά από τρεις ήμερες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.

Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/09/%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC/

Ο Παπά-Τύχων και ο Ναός στο Καλύβι του Τιµίου Σταυρού στην Καψάλα.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/09/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84/

Πάπα-Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας, Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους …
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/09/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB-2/

Για τον Παπά-Τύχωνα, όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Άγιος Παϊσίος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/29/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81/Απολυτίκιον οσίου Τύχωνος Ρώσσου Αγιορείτου ασκητού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε

Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Τους τρόπους ζηλώσας ασκητών, Ιορδάνου έρημον, αρετοτρόφον και Σίναιον, όρος θεόφιλε, Τύχων επεσκέψω, ένθα ώσπερ μέλισσα, το μέλι αρετής το ηδύγευστον, Πάτερ ετρύγησας, εκζητούντων την τελείωσιν, το γλυκαίνον, καρδίας και θέωσιν.

Δόξα. Ήχος β΄.

Τον εν νυκτί και ημέρα δοξολογούντα τον Κύριον, και πάντας διδάσκειν Αυτού το κράτος δοξάζειν, Τύχωνα τον Αγιορείτην ασκητήν ανυμνήσωμεν. Ούτος γαρ ως όρνις, προς τον προνοούντα υπέρ αυτού τας χείρας εξέτεινε, και ψυχής τα όμματα απαύστως ανέτεινεν, ισαγγέλως ούν πολιτευσάμενος, και χαράς αξιωθείς των Αγγέλων, υπέρ ημών αεί πρεσβεύει, των εκτελούντων εκ πόθου αυτού την πανήγυριν.

Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

 Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.

μακαρία Αργυρώ Στεφανάκη, η πολύαθλη, Κύριε, δεν σου λέω τι να κάνης για μένα• κάνε με ό,τι θέλεις. Θεέ μου, δόξα σοι.

Η σύναξις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ
Σάρρα η ερημήτρια (370)
Στέφανος ο Χωρηβίτης, ερημίτης στο Όρος Χωρήβ του Σινά
Αγία Γολινδούχ η Περσίδα που μετονομάστηκε Μαρία (591)
Άγιοι Ηλιόφωτοι, (438)
Στέφανος ο Σαββαΐτης, ο υμνογράφος (794)
Κωνσταντίνος Οπριζάν, νεομάρτυς στην φυλακές της Ζιλάβα Ρουμανίας [υπό των αθέων Κομμουνιστών] ( 1959) Κοίμηση Φωτίου Κόντογλου στις 13 Ιουλίου 1965

Εορτάζουν στις 13 Ιουλίου

Η μαρτυρική Αργυρώ κοιμήθηκε ειρηνικά στις 12 Ιουλίου του 2014 και στην ανακομιδή των λειψάνων της στις 26 Ιουλίου του 2017 φανέρωσε την δόξα της και ευωδίασε το λείψανό της!

Αργυρώ Στεφανάκη, η πολύαθλη

Η μακαρία Αργυρώ Στεφανάκη (*) γεννήθηκε στις Βασιλειές Ηρακλείου Κρήτης στις 7 Δεκεμβρίου 1924. Οι γονείς της ήταν ευλαβείς. Ζούσαν πτωχικά αλλά όχι στερημένα. Απέκτησαν πέντε παιδιά: Την Αργυρώ, τον Αριστείδη, την Ιωάννα, την Γεωργία και ένα μικρό Βενιζελάκι, που εκοιμήθη νήπιο. Η ζωή ήταν ατάραχη. Είχαν λευτερωθή από τον Τούρκο, είχαν ενωθή με την Ελλάδα.

Η Αργυρώ ήταν έξυπνη, εύστροφη, όμορφη – έφερε πάντα την μακρομαλλούσα κώμη της σε πλεξίδες –, μεγαλομάτα, ευσεβής, χαρούμενη, σεμνή, και το κυριώτερο αγαπούσε την Εκκλησία και τις Ακολουθίες. Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου, αρραβωνιάστηκε έναν παλλήκαρο από το χωριό της.

Αμέσως μετά τον γάμο της κηρύχτηκε ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος και ο άνδρας της έφυγε νιόπαντρος για το μέτωπο. Εκείνη σαν την Αρετούσα τον περίμενε, συμμετέχουσα σε οποιαδήποτε προσπάθεια συμπαραστάσεως στο δοκιμαζόμενο γένος, με ρούχα, δέματα κλπ.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου, τον Μάιο του ’41 επέστρεψε και ο άνδρας της στην Κρήτη. Οι Γερμανοί κατακτητές, επειδή στην Κρήτη ξεκληρίστηκαν οι αλεξιπτωτιστές τους, φέρθηκαν στο νησί και στους κατοίκους απάνθρωπα. Έκαψαν χωριά και έκαναν εκτελέσεις. Για έναν Γερμανό σκοτωμένο εκτελούσαν δέκα αθώους Έλληνες.

Σε ένα μπλόκο στην Χανιόπορτα του Ηρακλείου συνέλαβαν και τον άνδρα της Αργυρώς. Όταν δε έμαθαν ότι είχε πολεμήσει στο μέτωπο, τον αποφάσισαν για θάνατο. Τότε η Αργυρώ φόρεσε τα καλά της, πήρε καλούδια για τους άλλους κρατουμένους και σαν την Ιουδήθ πήγε στο στρατόπεδο των Γερμανών και στις φυλακές και πέτυχε με την θωριά της και τον Χριστό της να εξασφαλίση άδεια, να παρηγορήση τον άνδρα της και να μεταφέρη άπειρα μηνύματα προς τους άλλους φυλακισμένους με κίνδυνο της ζωής της.

Έφθασε η ώρα της εκτελέσεως· ήρθε το απόσπασμα. Οι στρατιώτες άλλοι είχαν σφαίρες και άλλοι όχι, ώστε το έγκλημα να είναι συλλογικό αλλά κανείς να μην ξέρη, εάν αυτός σκότωσε. Τους έστησαν στον τοίχο, ετοιμάστηκαν.

Και ξαφνικά, προβάλλει η Αργυρώ μαυρομαλλούσα, ευθυτενής, λάμπουσα με τα φορέματα του Πάσχα. Πέρασε μπροστά από τα προτεταμένα όπλα, έπιανε με το δεξί χέρι τις κάννες και τις έστρεφε προς την γη.

Έκπληκτος ο Γερμανός αξιωματικός έβλεπε το φαινόμενο. Αμέσως την κάλεσε μπροστά του. Διέκοψε την εκτέλεση.

– Ποια είσαι;
– Είμαι η γυναίκα του τάδε.
– Πάρε τον άντρα σου και φύγε.
– Όχι, λέει αυτή, όλους.
– Τον άντρα σου μόνο.
– Όχι, όλους ή να μείνη ο άντρας μου κι εγώ μαζί με όλους.
Ελύγισε το σίδηρο, ελύγισε και είπε:
– Όλοι!!!

Ούτε ευχαριστώ δεν είπε· και σχολίαζε αργότερα: «Μα τι άνθρωποι ήταν οι Γερμανοί! Την ώρα που τους σκότωναν, είχαν μεγάφωνα μέσα στο στρατόπεδο που μετέδιδε μουσική από γραμμόφωνα· αυτά τα μουσικάντικά τους, αργότερα έμαθα πως τα λέγαν βάγκνερ. Θηρία οι άνθρωποι χωρίς Θεό».

Επέστρεψαν στο σπίτι τους κι έζησαν απλά και ήσυχα. Και γέννησε η δούλη του Θεού ένα τέκνο, καρπό προσευχών. Το βάπτισαν και του έδωσαν το όνομα Γεωργία.

Για τρεις χρόνους έζησαν χωρίς πειρασμούς. Και ξαφνικά εμφανίστηκαν τα ερυθήματα και οι εκδηλώσεις της φοβερής και στ’ άκουσμα ασθένειας, της λέπρας. Φανερώθηκε η νόσος σ’ όλα τ’ αδέλφια, στην Αργυρώ, στον Αριστείδη, στην Ιωάννα και στην Γεωργία.

Σπιναλόγκα: το νησί του πόνου. Εξορία, απόρριψη, φόβος. Τους πέρασαν από την Πλάκα απέναντι στην Σπιναλόγκα. Όλοι οι ασθενείς-λεπροί δεν χαιρέτιζαν κανέναν. Αυτή ούτε τον άνδρα της χαιρέτησε, ούτε το παιδί· αλλά ένδακρυς και αρχοντικιά έλεγε “Δόξα σοι ο Θεός”.

Εσχίζοντο τα στήθη της, αλλά πήγε πέρα μαζί με όλα της τ’ αδέλφια κι άφησε πίσω άνδρα και παιδί. Δεν άρθρωσε «γιατί». Μόνο έλεγε: «Κύριε, δεν σου λέω τι να κάνης για μένα· κάνε ό,τι θέλεις. Εσύ μ’ έφερες στην ζωή, μέχρι τώρα με σκέπασες, με ευλόγησες· αξίωσέ με να δω φως παρακλήσεως».

Όταν κατέβηκαν στην προκυμαία της Σπιναλόγκας, τους υποδέχτηκαν οι άλλοι λεπροί χωρίς μύτες, με πληγές στομάτων, χεριών, με βακτηρίες, με πληγές αιμοστάζουσες και πυορροούσες.

Εκεί στο καμίνι θα δοκιμάζονταν όλα. Επιστήμες και γνώσεις, οικογενειακές σχέσεις και φιλίες, αισθήματα ανθρωπιάς και τιμής, ακόμη θα δοκιμαζόταν και η πίστη τους. Τους έδωσαν ένα δίπατο σπίτι, γιατί ήταν τέσσαρες. Η αδελφή τους η Γεωργία ήταν χειρότερα. Την έβαλαν στο επάνω δώμα, να θωρή τον ήλιο.

Η ζωή είχε οργανωθή από τους παλαιοτέρους. Είχαν κάνει έναν σύλλογο, που πρωτοστατούσε ένας άνθρωπος του Θεού, ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης. Και προπαντός υπήρχε Εκκλησία, ο άγιος Παντελεήμων. Ποιον άλλον Άγιο θα μπορούσαν να έχουν ως προστάτη τους;

Η Αργυρώ από στήθους θυμόταν το άσμα που τραγουδούσαν στην Σπιναλόγκα για τα εγκαίνια της Εκκλησίας, π’ αυτή δεν τα είχε προφτάσει.

Στα 1901 στις 3 του Ιουνίου στην Σπιναλόγκα έγινε εγκαινισμός τ’ αγίου Παντελεήμονα μ’ ευλάβειαν, και με χαράν, με τάξιν και ειρήνη.  Λαμπρά επανηγύρισαν και έχαιρον από καρδίας στην Σπιναλόγκα να ιδούν να ψάλλουν Λειτουργίαν. Έχαιρον και ευφραίνοντο και εδοξολογούσαν  οι άρρωστοι οι χριστιανοί και τον Θεό υμνούσαν,  οπού μας το αξίωσεν τέτοιαν χαράν να δώμεν  στην Σπιναλόγκα Εκκλησιά και να λειτουργηθώμεν.

Η Εκκλησία είχε πολυελέους που έλαμπαν, εικόνες πανέμορφες, τέσσερις σειρές στασίδια. Αλλά η Εκκλησία είχε και παπά χρυσό στο όνομα και στο ήθος, τον παπα-Χρύσανθο. Αυτός έγινε Πνευματικός τους• ακόμα κι όταν αργότερα ήρθαν στον αντιλεπρικό Σταθμό της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω, ο παπα-Χρύσανθος ερχόταν από την Σπιναλόγκα να τους δη. Αυτός έμεινε στο νησί άλλους 8 χρόνους χωρίς ποίμνιο ορατό, αλλά για να διαβάζη τους κεκοιμημένους εν Χριστώ.

Διηγείτο η Αργυρώ (*): «Πηγαίναμε στους Εσπερινούς, στους Όρθρους, στις Λειτουργίες, εξομολογούμασταν, κοινωνούσαμε. Μεγαλώναμε μέσα στην Εκκλησία. Πηγαίναμε συνέχεια. Την Μ. Εβδομάδα ασπρίζαμε τα γκρεμισμένα κατώφλια και τις φλοιές των παραθύρων. Στολίζαμε τον Επιτάφιο. Βάφαμε τ’ αυγά, κάναμε κουλούρια, καλιτσούνια, καίγαμε τον Ιούδα.
» Πονάγαμε με σουβλιές απίστευτες. Τρέχαμε στην πόρτα της Εκκλησίας – είχαμε κι άλλες Εκκλησίες. Πιάναμε κουβεντούλες με τους αγίους: “Άγιε Γιώργη μου, ξέρομε είσαι καλός άγιος, στρατιώτης άγιος. Βοήθα με να γλυτώσω, δεν μπορώ μπλιο από τους πόνους, θα πεθάνω, θα τρελλαθώ”.
» Και μέσα σ’ όλα αυτά κρατούσαμε νηστεία. Μ. Τεσσαρακοστή αλάδωτο όλη την εβδομάδα και μόνον Σαββατοκύριακο λάδι. Είχαμε κομποσχοίνια και ανά μία ώρα ο καθένας έκανε κομποσχοίνι υπέρ του κόσμου όλου και για να βρεθή το φάρμακο για την λέπρα…

» Την Δευτέρα του Πάσχα κάναμε περιφορά (λιτανεία) σ’ όλο το νησί με δυσκολία, με εξαπτέρυγα, εικόνες, την Ανάσταση και τον παπά μας. Φτάναμε στο Εκκλησάκι του Άη-Γιώργη. Ψάλλαμε τον Εσπερινό, γυρίζαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, φιλούσαμε τις εικόνες, το χέρι του παπα-Χρύσανθου και ύστερα κερνιόμασταν στο καφενείο.

» Τότε σκέφτηκα το παιδί μου. Ήξερα ότι ο άνδρας μου είχε μια θεία στο Ηράκλειο, καλή γυναίκα, που έμενε κοντά στην Χανιόπορτα. Επεθύμησα να δω το παιδί μου, να το σφίξω λίγο στην αγκαλιά μου. Κι επειδή δεν έκανε, μην το κολλήσω, έστω να το δω. Φούντωνε κάθε μέρα η επιθυμία. Έβλεπα την θάλασσα, την επιγραφή που έλεγε “όποιος μπήκε μην περιμένη να γυρίση πίσω”. Και είπα: “Θα το σκάσω, θα πάω να δω το παιδί μου”.

» Στ’ αδέλφια μου δεν είπα τίποτα. Παρατηρούσα την θάλασσα, πώς πάνε τα ρεύματα, αλλά μπάνιο δεν γνώριζα και φοβόμουν, ότι θα πνιγώ. Τότε είπα: “Θα πάω• ο Θεός και η Παναγία – μάννα είναι –, θα βοηθήσουν”. Κάνω τα ρούχα μου έναν μπόγο, τα βάζω στο κεφάλι μου. Είχα μελετήσει και την παλίρροια, ακόμα ήξερα τα αβαθή μέρη. Αγκαλιάζω ένα ντεποζιτάκι άδειο, γεμάτο αέρα. Λέω “αυτό θα με βοηθήση”• κάνω τον σταυρό μου και περνώ απέναντι. Ούτε το κατάλαβα.
» Βγαίνω, κρύβομαι, στεγνώνω και φορώ τα ρούχα μου κι αρχίζω σιγά-σιγά περπατώντας, όχι από την δημοσιά αλλά από μονοπάτια, νύχτα κυρίως, να προχωρώ προς το Ηράκλειο. Έφτασα. Κρύφτηκα από τους χωροφυλάκους, πέρασα την Χανιόπορτα. Σουρούπωνε. Πηγαίνω στο σπίτι της θείας του άνδρα μου. Κτυπώ, κανείς. Κάθομαι στα σκαλιά και αναμένω. Πρόβαλε η θεία μ’ άλλες δύο. Φορούσαν μαύρα.

– Αργυρώ, μου λένε, εσύ είσαι;
– Ναι, τους λέγω. Το παιδί;
– Αχ! καϋμένη, πέθανε και ερχόμαστε από το κοιμητήριο• αρρώστησε από πνευμονία και έφυγε. Και κλαίγαμε όλες μαζί.
» Πήγαμε στο μνήμα. Προσκύνησα και είπα: “Θεέ μου, δόξα σοι. Κάνε με ό,τι θέλεις” και κλαίγοντας πάγω στην χωροφυλακή. Τους λέγω: “Τόσκασα από την Σπιναλόγκα, ήρθα με τα πόδια αλλά δεν έχω δύναμη να ξαναγυρίσω πάλι με τα πόδια”.
» Οι άνθρωποι με έβαλαν σε αυτοκίνητο, με συνόδεψαν – ήταν ευγενείς – και με έφεραν πίσω, με έβαλαν στο καΐκι, πάω στο σπίτι μου. Κλαίμε όλοι. Δύο πεθαμένοι σ’ έναν χρόνο. Κλάψαμε, χορτάσαμε το κλάμα. Πήγαμε στην Εκκλησία μας. Ο παπα-Χρύσανθος επί σαράντα ημέρες κάθε μέρα λειτουργούσε. Για να με παρηγορήση, μας διάβαζε τα πάθη του Ιώβ και την “Θυσία του Αβραάμ” του Κορνάρου. Παρηγορηθήκαμε.
» Και τότε ήρθε καινούργιο. Ήρθε χαρτί από τον άνδρα μου για διαζύγιο. Μου έγραφε: “Αργυρώ, χωρίσαμε ζωντανοί, το παιδί μας πέθανε. Εσύ εκεί μπήκες και εγώ εδώ, γάμος δεν είναι, δος μου το διαζύγιο να προχωρήσω την ζωή μου”.
» Δόξα σοι ο Θεός, τρίτος θάνατος. “Ναι, άνδρα μου, να σε λευτερώσω• με την ευχή του Χριστού και της Παναγίας να βρης άλλη, να αναπαυθής από τους κόπους σου. Ναι, άνδρα μου, στείλε το χαρτί που θέλεις να υπογράψω”. Και το πήρε το διαζύγιο.(*) Την βιογραφία της μακαρίας Αργυρώς Στεφανάκη συνέθεσε ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου, ιερέας και ιατρός, από τις διηγήσεις που άκουγε από την ίδια.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τ. Γ’, Άγιον Όρος 2020.

Και την ημέρα του γάμου κάνει πάλι την ίδια παράτολμη ενέργεια.
Βγαίνει κολυμπώντας και παρευρίσκεται στο γάμο, πάλι από μακριά. Κι όταν τελειώνει το μυστήριο πλησιάζει τη νύφη και της φωνάζει «Έχεις καλόν άντρα. Να τον αγαπάς!…» και της αφήνει και το δώρο της, ένα χρηματικό ποσό που το μάζεψε ψίχουλο-ψίχουλο από το επίδομα που της έδιναν.
Και σε κάθε παιδί που γεννούσε αυτή η γυναίκα, έβγαινε με τον ίδιο τρόπο στη βάφτισή του κι άφηνε ένα δώρο, ό,τι μπορούσε η φτώχια της να προσφέρει…

Το 1957 το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκα κλείνει. Έχει φθάσει κι εδώ το φάρμακο της λέπρας. Όσοι είχαν την νόσο σε πρώιμα στάδια θεραπεύθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους.
Οι παλιοί ασθενείς, στους οποίους είχαν προκληθεί ορατές ανεπανόρθωτες βλάβες και οι οποίοι ως επί το πλείστον είχαν ξεχαστεί και από τις οικογένειές τους, αν και θεωρούνταν ασφαλείς πλέον με την θεραπεία στην οποία είχαν και αυτοί υποβληθεί, μεταφέρθηκαν σε ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα Αττικής.

Εδώ η Αργυρώ θα γίνει μια ταπεινή διάκονος των πιο ηλικιωμένων ασθενών. Θα γνωρίσει τον Άγιο Νικηφόρο το λεπρό και τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη και θα βιώσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Θα πάρει και θα δώσει αγάπη και προσφορά, θα αγιάσει με τη ύπαρξή της εκείνον τον ταλαίπωρο τόπο.
Μαζί με δυο-τρεις άλλες ομοιοπαθείς γυναίκες έπλεναν, καθάριζαν, περιποιούνταν και νεκροστόλιζαν, όταν ερχόταν η ώρα τους, τις λεπρές αδελφές. Αξιοσημείωτο είναι και το τάμα που είχαν από παλιά κάνει: «Κάνε, Θεέ μου, να βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα, όχι για μας, για τους νέους που χάνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή τους και δεν θα φάμε λάδι στον αιώνα!!!». Κι αφού βρέθηκε το φάρμακο έπρεπε να κρατήσουν την υπόσχεση. Και την κράτησαν. Και δεν έβαλαν λάδι στο στόμα τους…
Και το Πάσχα για να κάνουν κατάλυση βουτούσαν το δάχτυλο, το κολοβωμένο απ’ την αρρώστια, στο λάδι της καντήλας και το ακουμπούσαν στα χείλη τους για να τιμήσουν την ημέρα την Ανάστασης χωρίς να πατήσουν τον όρκο τους… Αυτή ήταν η Αργυρώ. Ποιος ξέρει πόσα άλλα διαμάντια έκρυβε η μαρτυρική ζωή της! Αλλά ο Θεός την εφανέρωσε και το λείψανό της ευωδίαζε!

Οι άνθρωποι σαν την Αργυρώ αγιάζουν τον τόπο, αγιάζουν τον χρόνο, αφήνουν ευωδία Χριστού στο πέρασμά τους, γίνονται για όλους μας φως και άλας και νοστιμιά της ζωής μας και αφορμή και κίνητρο πνευματικού αγώνα.
Και φέρνουν σ’ αυτήν την ταλαίπωρη πραγματικότητά μας που βογγάει απ’ τις κακίες και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων ένα ευωδιαστό κομμάτι του Παραδείσου!

Τα πνευματικά χαρίσματα μιας αγίας πονεμένης λεπρής γυναίκας – Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος

π. Ευάγγελος Παπανικολάου – Ο Γέροντας της χαράς μικρό αφιέρωμα στον π. Ευμένιο Σαριδάκη, του νοσοκομείου Λοιμωδών. (24′ και 1 9′ )

 

Από τότε δόξαζε τον Θεό για κάθε θλίψη της ζωής του… είδε όλες εκείνες οι ψυχούλες, που στον κόσμο μας περιφρονήθηκαν και περιγελάστηκαν ενδεδυμένες με ολοφώτεινες πάλλευκες στολές, να θυμιατίζουν με ολόχρυσα θυμιατήρια, μαζί με τους Αγίους, τον Θρόνον του Θεού.

Γνώρισα έναν υπέργηρο ιερέα με 70 χρόνια στην ιερωσύνη. Χή­ρεψε από πολύ νωρίς, υστέρα από 12 χρόνια γάμου.
Από την έγγαμη του ζωή απέκτησε 7 παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με πολύ μεγάλο κόπο, χωρίς να βάλη άνθρωπο στο σπίτι του ούτε συγγενή για να βοηθήσει στη μαρτυρική ανατροφή τους. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα πού έχει μια ενορία με την πληθώρα των λειτουργικών και ποιμαντικών καθηκόντων. Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίζει με ηθική αξιοπρέπεια και το οξύ πρόβλημα της προσωπικής του χηρείας, διότι ήταν νέος στην ηλικία άνθρωπος.

 Έτσι είχε βαθύτατο πόνο στην καρδιά, πού τον έβγαζε πολλές φορές όταν λειτουργούσε. Τα χρόνια κυλούσαν… κάποια όμως Κυριακή μηνός Ιουλίου, καθ’ όν χρόνον λειτουργούσε και είχε φθάσει στον Χερουβικό ύμνο, τη στιγμή πού έκλινε το κεφαλάκι του και άρχισε να διαβάζει την ευ­χή, πού ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον λειτουργό ιερέα:
«Ου­δείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς…» εντελώς απροσδόκητα άστραψε ο τόπος σαν να έγινε ένας δυνατός σεισμός, του οποίου η φωτοπλημμύρα εξαφάνισε τα πάντα γύρω του: την κόγχη, τους τοίχους του αγίου Βήματος και όλον τον Ναό.
 Κατακλύσθηκε από τόσο υπερκόσμιο φως, πού δεν μπορούσε πλέον να το δη και έκλεισε τα μάτια του, πέφτοντας συγχρόνως στα γόνατα μπροστά στην αγία Τράπεζα. Δεν μιλούσε. Βουβάθηκε και δεν μπορούσε να άνοιξη πλέον τα μάτια του από την εκτυφλωτική λαμπρότητα αυτού του φωτός των χιλίων ήλιων…

 «Ψυχοσωματικά όμως μου δώρισε τόση γαλήνη, τόση ειρήνη και τόση θεία ευφροσύνη, πού την απολάμβανε κάθε κύτταρο της υπάρξεως μου… Πολλά συναισθήματα ουράνια και πέρα από κάθε λογική πλημμύρισαν την ψυχή μου, την καρδιά μου, το είναι μου, όλες μου τις αισθήσεις, όλους τους πόρους του σώματος μου, μέχρι και στα κόκαλα μου εισήλθε η υπέρλογη αυτή ειρήνη και μακαριότητα, πού δεν ήθελα άλλο να ζήσω, αλλά να πεθάνω μέσα σε αυτή την ακατάληπτη ευτυχία πού ζούσα.
 Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε… και να πού όλα πέρασαν, έφυγαν κι εγώ ήμουν ακόμη γονατιστός μπροστά στην αγία Τράπεζα, εκστατικός και τρισευτυχισμένος! Σαν αστραπή πέρασε ένας λο­γισμός και μου είπε: «Ένα λεπτό ακόμη και θα πέθαινες.. Η θεία μακαριότητα της Τριαδικής Βασιλείας του Θεού δεν βαστάζεται α­πό το ανθρώπινο σαρκίον» και τότε σηκώθηκα κατασυγκινημένος. Άλλωστε έξω ο ιερο­ψάλτης είχε τελειώσει το Χερουβικό.
 Τελείωσα την ευχή, θυμιάτι­σα και με φόβο, συντριβή και συγκίνηση πολλή έκανα την Μεγάλη Είσοδο. Τα βήματα μου όχι σταθερά, αλλά και ή εκφώνησης «Πάντων η­μών μνησθείη Κύριος ο Θεός…» ήταν σαν την κραυγή του ληστού πά­νω στο σταυρό ».

 Τόσο δυνατή, συντετριμμένη και ικετευτική ήταν η κραυγή του λειτουργού αυτού ιερέως, αλλά και τόση συγχρόνως η έκφρασης της μεγάλης του ευγνωμοσύνης. Από τότε δόξαζε τον Θεό: και για τη χηρεία του και για τα ορφανά παιδιά του και για την ανθρώπινη μοναξιά και για τις αρρώστιες και για τα βάσανα και για τις ιερατικές του ταλαιπωρίες και για κάθε θλίψη της ζωής του.

***

Πριν λίγο καιρό, είχα μια ουράνια πνευματική αποκάλυψη από κάποιον λειτουργό του Υψίστου, που ήτο κατάκοιτος στο κρεβάτι του πόνου και του μαρτυρίου. Όχι μόνον δοξολογούσε, και ευχαριστούσε τον Θεόν για τα σωματικά μαρτύρια εξαιτίας της ασθενείας του, αλλά και συνεχώς παρακαλούσε τον Χριστόν να τον ελεήσει σαν τον πλέον αμαρτωλόν με τις φράσεις: «Σε ευχαριστώ, Χριστέ μου, και ελέησέ με, τον αμαρτωλόν». «Σε ευχαριστώ, Χριστέ μου, και ελέησέ με, τον αμαρτωλόν». Μέρα νύχτα. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, πότε ψιθυριστά, πότε από μέσα του, πότε με τον ενδιάθετο λόγο, πάντοτε με το κομποσχοίνι στο χέρι, και άλλοτε απ’ το βάθος της καρδιάς του, βίωνε όπως έλεγε, την απόλυτη ουράνια ευτυχία. Μια ευτυχία που ένοιωθε πολλές ότι ήτο έτοιμη να τον σκάσει. Να του σχίσει τα σπλάχνα. Που ήθελε να βάλει σ’ αυτήν την ευτυχία, που την ένοιωθε σαν μια απέραντη ουράνια αγκαλιά όλον τον κόσμο, για να τη γευθεί λίγο και αυτός, που βρίσκεται μακριά απ’ τον Θεόν. 

Μια φορά ήταν τόση η πληρότητα αυτής της παραδόξου νοεράς προσευχής, που αρπάχτηκε ο νους του, δεν ξέρει πως, στο Θρόνο του Θεού. Βρέθηκε στη Βασιλεία του Θεού. Στη βασιλεία των Ουρανών, όπου στο βάθος ίστατο ο Θρόνος του Κυρίου όλο φως, όλος δόξα. Ήταν, όμως, τόσο εκτυφλωτικόν αυτό το φως της δόξης του Θεού, που και αυτές οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων δεν μπορούσαν να το ατενίζουν, αλλά με σκυμμένες τις κεφαλές τους θυμιάτιζαν με ολόχρυσα και ολοφώτεινα θυμιατήρια τον ουράνιον θρόνον του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού… Μαζί με τους θυμιατίζοντας αγγέλους και γύρω απ’ τον θρόνον του Θεού, είδε, επαναλαμβάνω, με τα μάτια της ψυχής του, εκείνος ο παππούλης, και τον Χορό των Αγίων Αποστόλων. Και αυτοί με θυμιατά. Και πέριξ αυτών των χορών, των μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών διδασκάλων, το αμέτρητο πλήθος των Ιερομαρτύρων, τους χιλιάδες χιλιάδων επισκόπων, πρεσβυτέρων, ιερομονάχων και διακόνων, που καταξιώθησαν της Βασιλείας του Θεού και όλες αυτές οι μυριάδες, μόνον των αγίων ιερομένων, να θυμιατίζουν μεγαλόπρεπα, αλλά ταπεινά και με δέος και με πολλή αγάπη μαζί με τους Αποστόλους τον Ουράνιον αυτόν Θρόνον της Δόξης του Θεού. .

Και να που σε λίγο, τα κατάπληκτα μάτια της ψυχής του, αντικρύζουν, ώ της δικαιοσύνης Σου Χριστέ μου, …., είδε και κάποιες απειράριθμες ψυχές να θυμιατίζουν και αυτές με ολόχρυσα θυμιατήρια τον Θρόνον του Θεού. Ποιες ήταν; Ήσαν αυτές που καταφρονήθησαν σε αυτόν τον κόσμο, όπως οι διανοητικώς ανάπηροι, οι διανοητικώς καθυστερημένοι, οι μικροί και οι μεγάλοι με το σύνδρομο Down, όλα τα ανάπηρα παιδιά στο μυαλό και συνάμα τα σπαστικά στο σώμα. Και γενικώς όλες εκείνες οι ψυχούλες, που στον κόσμο μας περιφρονήθηκαν και περιγελάστηκαν ως αγαθούληδες, κλείνοντάς τες πολλές φορές σε άσυλα, ακόμα και σε φρενοκομεία, αυτές θυμιάτιζαν, μαζί με τους Αγίους, τον Θρόνον του Θεού …Και όλες αυτές οι ψυχούλες ήσαν ενδεδυμένες με ολοφώτεινες πάλλευκες στολές… Η κάθε ψυχή έλαμπε με τη δική της δόξα. Αλλά να, επαναλαμβάνω, που το πλέον αξιοθαύμαστο και ουράνιο αυτό θεϊκό όραμα, είδε ότι ήτανε μαζί με την χορεία των δώδεκα Αποστόλων, των Μεγάλων Ιεραρχών, των Θεοφόρων Πατέρων, των ιερομαρτύρων, των καταξιωμένων αγίων επισκόπων, πρεσβυτέρων και διακόνων στους είκοσι αιώνες που πέρασαν, ήσαν θυμιατίζοντες, και τα διανοητικώς καθυστερημένα παιδιά, πλημμυρισμένα, όπως το τόνισε και ο γέροντάς μας στην τελευταία επίσκεψή του, από φως, από σοφία, και από δόξα, πολλή δόξα. Και πολλή σοφία, και πολύ φως. Όμοια με των Αγίων.

Το ερώτημα που βάζω για μένα, πούμαι ανάξιος λειτουργός του Υψίστου, αλλά και για όλους τους ιερείς, επισκόπους και διακόνους των ημερών μας, που θυμιατίζουμε το επίγειο θυσιαστήριο της Αγίας Τραπέζης, στον όρθρο, στον Εσπερινό, και ειδικά στη Θεία Λειτουργία, άραγε θα αξιωθούμε εμείς του εικοστού αιώνος οι ιερωμένοι να θυμιατίζουμε και το υπερουράνιο θυσιαστήριο;…. Μετάνοια, λοιπόν, είθε να χαρίζει ο Θεός σε όλους τους κληρικούς παντός βαθμού, σε όλους τους μοναχούς, Αγιορείτας και μη, μετάνοια και στους άρχοντας ημών, και στους αρχομένους, μετάνοια στον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό, μετάνοια σ’ όλους εμάς. (πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου)

Όσιος Νικόδημος της Λίμνης Κόζα κι ο Άγιος Βασίλειος ο διά Χριστόν Σαλός της Μόσχας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/03/18356/Προς Εφεσίους Επιστολής Παύλου το Ανάγνωσμα. (κεφ. δ´ 7-13)

Αδελφοί, ενί εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού. Διό λέγει· Αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. Το δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; Ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα. Και αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

Αλληλούια (γ´). Ήχος β´.
Στιχ. Οι ιερείς σου, Κύριε, ενδύσονται δικαιοσύνην.
Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.

Προς Εφεσίους Επιστολής Παύλου το Αναγνωσμα.
Κεφ. 5:8-19

Αδελφοί, ως τέκνα φωτός περιπατείτε· ο γαρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία· δοκιμάζοντες τι εστιν ευάρεστον τω Κυρίω. Και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε· τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ᾿ αυτών αισχρόν εστι και λέγειν· τα δε πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός φανερούται· παν γαρ το φανερούμενον φως εστι. Διό λέγει· Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών, και επιφαύσει σοι ο Χριστός. Βλέπετε ούν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ᾿ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι. Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά συνιέντες τι το θέλημα του Κυρίου. Και μη μεθύσκεσθε οίνω, εν ω εστιν ασωτία, αλλά πληρούσθε εν Πνεύματι, λαλούντες εαυτοίς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, αδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω.

Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Το να μπείς κάτω από τη ζεστή και γεμάτο αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. στ΄ 22-33)

Σύναξις πάντων των Αγίων Νεομαρτύρων, των μετά την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων.

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε»
«Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33)

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη. Ο Θεός συχνά επιτρέπει να γίνη αυτό που είναι για το συμφέρον των πολλών. Δεν κάνει ποτέ ένα καλό μόνο του, αλλά τρία-τέσσερα καλά μαζί. Ούτε ποτέ επιτρέπει να γίνη ένα κακό, εάν δεν βγουν από αυτό πολλά καλά. Όλα τα αξιοποιεί για όφελός μας, και τα στραβά και τα επικίνδυνα. Το καλό με το κακό είναι ανακατεμένα· καλά θα ήταν να είναι χωρισμένα, αλλά μπαίνουν τα προσωπικά συμφέροντα και ανακατεύονται. Ο Θεός όμως και αυτό το μπερδεμένο το αξιοποιεί. Γι’ αυτό πρέπει να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνεται μόνον ό,τι μπορεί να βγή σε καλό, γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Μπορεί λ.χ. να επιτρέψη έναν μικρό πειρασμό, για να μας προστατέψη από έναν μεγαλύτερο.

Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Να αγωνιζώμαστε ταπεινά, να ζητούμε το έλεος του Θεού και να Τον ευγνωμονούμε για όλα.

Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίση την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο. Γι᾿ αυτούς που ταλαιπωρούνται, πονάει· γι᾿ αυτούς που ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται. Είναι αρκετό και μόνον οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφθή μια φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα· πόσο μάλλον, εάν σκεφθή και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού! Όταν βλέπη ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζη όλη την θεία πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια. Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, την ραγίζουν. Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό. Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγώτερο κόπο σωματικό.

Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίση.

Όταν εµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ο Καλός Θεός µας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σε λεπτοµέρειες για τις υλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται. Να µην περιµένης όµως πρώτα να σου δώση ο Θεός, αλλά εσύ νά δώσης όλο τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, εάν ζητάς συνέχεια από τον Θεό και δεν αφήνης τον εαυτό σου µε εµπιστοσύνη στον Θεό, αυτό δείχνει ότι έχεις δικό σου σπίτι και αποξενώνεσαι από τις αιώνιες ουράνιες Μονές. Όσοι άνθρωποι τα δίνουν όλα στον Θεό και δίνονται ολόκληροι σ’ Αυτόν, στεγάζονται κάτω από τον µεγάλο τρούλο του Θεού και προστατεύονται από την θεία Του πρόνοια. Η εµπιστοσύνη στον Θεό είναι µιά συνεχής µυστική προσευχή, πού φέρνει αθόρυβα τις δυνάµεις του Θεού εκεί πού χρειάζονται και την ώρα πού χρειάζονται, και τότε τα φιλότιµα παιδιά Του Τον δοξολογούν συνέχεια µε πολλή ευγνωµοσύνη.

–Μια φορά χρειάστηκε να βγω έξω στον κόσμο και είχα ανάγκη από χίλιες δραχμές, γιατί τότε τόσο κόστιζαν οι μετακινήσεις. Ό,τι επιταγές έρχονταν είχα δώσει εντολή στο Ταχυδρομείο να επιστρέφονται αμέσως ως απαράδεκτες. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση, μου έφερε ένας αδελφός την αλληλογραφία μου και μια επιταγή χιλίων δραχμών ακριβώς, ανώνυμη, χωρίς διεύθυνση, η οποία στη θέση του αποστολέα έγραφε : «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ».
Μόλις είδα την πρόνοια του Θεού, λύθηκα στα κλάματα κι ευχαριστούσα τον Κύριο μας και την Παναγία μας.

Έχω δει πολλά στη ζωή μου. Φοβερό πράγμα• αν δεν κοιτάς τον εαυτό σου, ο Θεός δεν σ΄αφήνει ούτε να σκεφτείς ότι κάτι σου χρειάζεται! Βλέπεις, η επιταγή είχε σταλεί πριν εγώ τη χρειαστώ. Ο Θεός, σαν καλός Πατέρας, φροντίζει πριν έρθουμε εμείς στην ανάγκη κάποιου πράγματος και, πριν ακόμα Του ζητήσουμε, η πρόνοιά Του μεριμνά και φροντίζει, για να μας το δώσει. Χρειάζεται όμως να βλέπει σ΄εμάς ότι του έχουμε εμπιστοσύνη.

Είµαι σίγουρος χίλια τοις εκατό, αν δώσω τώρα σε κάποιον αυτό το πλεκτό, µέχρι να πάω στο Καλύβι µου, ο Θεός θα µου στείλει άλλο. Αλλά στην αρχή, για να µας δοκιµάση31, µας αφήνει λίγο και να κρυώσουµε και να αρρωστήσουµε και εκεί χρειάζεται προσοχή. Να µην πη κανείς «Χριστέ µου, εγώ για την αγάπη σου το έδωσα και συ µ᾿ άφησες να αρρωστήσω;

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Και πράγματι, αν χρειασθής αύριο στις δέκα η ώρα κάτι, όταν δεν είναι παράλογο και είναι ανάγκη πραγματική, εννιά και σαράντα πέντε λεπτά η εννιά και μισή θα το έχη έτοιμο ο Θεός, για να σου το δώση. Π.χ. σου χρειάζεται ένα κύπελλο στις εννιά η ώρα. Στις εννιά παρά πέντε σου έρχεται το κύπελλο. Σου χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Την ώρα που τις θέλεις έρχονται ακριβώς πεντακόσιες δραχμές· ούτε πεντακόσιες δέκα ούτε τετρακόσιες ενενήντα. Έχω παρατηρήσει ότι, αν μου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήμερα· πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς και το παρουσιάζει την ώρα που το χρειάζομαι. Γιατί από εκεί που έρχεται, για να φθάση σ’ εμένα ακριβώς την ώρα που το χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ο Θεός το φρόντισε νωρίτερα.
Όταν από φιλότιμο κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με την ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες Του στα φιλότιμα παιδιά Του, την ώρα που τις χρειάζονται. Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Μπορώ ώρες να σας λέω παραδείγματα από την θαυμαστή πρόνοια του Θεού.

Όταν κάτι χρειάζωμαι, τα οικονομάει αμέσως ο Θεός. Θέλω λ.χ. να κόψω ξύλα και δεν μπορώ. Τότε οικονομούνται τάκα–τάκα τα ξύλα. Πριν έρθω εδώ, έλαβα ένα δέμα που είχε μέσα πενήντα χιλιάδες δραχμές, ακριβώς όσα χρειαζόμουν. Έδωσα μία εικόνα του «Άξιόν εστιν» σε κάποιον ευλογία, την άλλη μέρα μου φέρνουν μία της «Πορταΐτισσας!». Φέτος το καλοκαίρι, πριν βρέξη, δεν είχα καθόλου νερό. Τώρα που έβρεξε λίγο, μαζεύω ενάμισι κουτί την ημέρα. Η στέρνα έχει περσινό νερό, και αυτή είναι χάλια. Πως τα οικονομάει όμως ο Θεός! Έχω ένα βαρέλι με νερό. Τόσοι άνθρωποι που έρχονται κάθε μέρα πίνουν, πλένονται, γιατί είναι και ιδρωμένοι, και η στάθμη κατεβαίνει μόνον τέσσερα-πέντε δάκτυλα! Εκατόν πενήντα-διακόσιοι άνθρωποι να βολεύωνται και να μην αδειάζη το βαρέλι! Άλλοι ανοίγουν πολύ την κάννουλα της βρύσης, άλλοι την ξεχνούν ανοιχτή και τρέχει, και όμως το νερό δεν τελειώνει!

Αν ζητάμε πρώτα την Βασιλεία του Θεού και αυτή είναι η μόνη μέριμνα μας, όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Θα αφήση ο Θεός το πλάσμα Του;
Το μάννα πού ερριχνε ο Θεός καθημερινά στους Ισραηλίτες στην έρημο, αν το κρατούσαν γιά την άλλη μέρα, σάπιζε. Έτσι τα οικονόμησε ο Θεός, γιά να έχουν εμπιστοσύνη στην θεία πρόνοια.
Ακόμη το «ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού» δεν το έχουμε καταλάβει.
Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Όταν πήγα να μείνω στο Σινά, δεν είχα τίποτε. Δεν σκέφθηκα όμως καθόλου τί θα γίνω στην έρημο μέσα σε άγνωστους ανθρώπους, τί θα φάω, πώς θα ζήσω.
Το ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, όπου θα έμενα, ήταν χρόνια εγκαταλελειμμένο, ακατοίκητο. Επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω το μοναστήρι, δεν ζήτησα τίποτε.
Μου έφεραν λίγο ψωμί από το μοναστήρι και το γύρισα πίσω. Γιατί να ανησυχήσω, αφού ο Χριστός είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού»; Το νερό και αυτό ήταν ελάχιστο. Ούτε εργόχειρο ήξερα, για να πής πώς θα δούλευα και θα έβγαζα το ψωμί μου…. έρχεται κάποιος και με βρίσκει έξω από το ασκητήριο και μου λέει: «Νά, πάρε αυτές τις εκατό λίρες, για να βοηθάς τα Βεδουϊνάκια και να μη βγαίνης από το πρόγραμμά σου και να προσεύχεσαι»! Δεν άντεξα. Τον άφησα μόνον του για ένα τέταρτο και πήγα λίγο μέσα. Μου είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση η πρόνοια και η αγάπη του Θεού, που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Βλέπεις πώς ο Θεός οικονομάει, όταν υπάρχη η καλή διάθεση;

Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη “σούπερ” και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ. Τρέχει συνέχεια. Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.

Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό• χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθεια Του.
Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού πού τον σώζει.
Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι πίστη είναι να πιστεύουμε στα μη βλεπόμενα, όχι απλώς στα βλεπόμενα. Όταν αναθέτουμε το μέλλον μας στον Θεό, Τον υποχρεώνουμε να μας βοηθήση. Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.

“Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.

***

Γενηθήτω το θέλημά Σου
Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Ο καθένας το σημερινό καιρό χρειάζεται ψυχική ειρήνη, ηρεμία πνεύματος.

Κι αυτό θα γίνει, όταν η καρδιά φλέγεται από την πεποίθηση ότι ο πανταχού παρών Κύριος και Πατέρας μας, που βασιλεύει σ’ όλο τον κόσμο και κατευθύνει τα πάντα προς το αγαθό δε θα εγκαταλείψει εμάς τους αδύνατους και ανήμπορους, ότι Αυτός οδηγεί τη ζωή του καθενός από μας, τα  πλάσματά Του, και ότι ούτε μια τρίχα της κεφαλής μας, κατά το λόγο του Σωτήρος Χριστού, δεν πέφτει χωρίς το θέλημά Του.

«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτή είναι μια εκφώνηση την οποία συχνά ακούμε κατά τη Θεία Λειτουργία. Ας αντηχεί όχι μόνο στ’ αυτιά μας, αλλά ας φθάνει μέχρι την καρδιά, μέχρι το βάθος της και ας βρίσκει εκεί ειλικρινή και καταφατική απόκριση.

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τα λόγια αυτά της Κυριακής προσευχής, σαν τις θωπευτικές θερμές ακτίνες του ήλιου, ας θερμαίνουν την ύπαρξή μας χύνοντας σ’ αυτήν τη μακάρια ειρήνη και την ήσυχη στάση μας σε όλες τις δυστυχίες και τις χαρές της ζωής , ενισχύοντάς την σε κάθε δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε θέση ή κατάσταση που βρισκόμαστε.

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στη θεία καθοδήγηση, το να μπείς κάτω από τη ζεστή και γεμάτο αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής.

***

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Αν ούτε μια τρίχα μας δεν μπορεί να χαθεί δίχως το δικό Της νεύμα, πολύ περισσότερο τίποτε άλλο σημαντικότερο δεν μπορεί ν’ αλλάξει στη ζωή μας, αν δεν το θελήσει ή δεν το παραχωρήσει Εκείνη. Γι’ αυτό ο χριστιανός, προσβλέποντας σταθερά στην πρόνοια του Θεού, ακόμα κι όταν βρίσκεται μέσα στις πιο μεγάλες συμφορές, διατηρεί αδιάπτωτη ανδρεία και απαρασάλευτη πίστη, λέγοντας μαζί με τον άγιο προφήτη και ψαλμωδό: «Βλέπω τον Κύριο παντοτινά μπροστά μου• στα δεξιά μου βρίσκεται, για να μην κλονιστώ». Ο Κύριος είναι βοηθός μου. Δεν θα φοβηθώ καμιά συμφορά, δεν θα παραδοθώ στην ακηδία, δεν θα βυθιστώ στη βαθιά θάλασσα της λύπης. Για όλα, δόξα τω Θεώ!

Ο άνθρωπος του Θεού, γνωρίζοντας την πρόνοιά Του, υποτάσσεται απόλυτα στο θέλημά Του. Και να πως παρηγορεί την πονεμένη καρδιά του, όταν τον χτυπούν από παντού οι θλίψεις: Όλα τα βλέπει ο Θεός. Αν Αυτός, ο πάνσοφος, γνώριζε πως οι θλίψεις δεν θα με ωφελούσαν, θα τις έδιωχνε μακριά με την παντοδύναμη βουλή Του. Αφού δεν τις διώχνει, το πανάγιο θέλημά Του είναι να δοκιμαστώ. Πολύτιμο, πιο πολύτιμο κι από την ίδια τη ζωή είναι για μένα το θέλημα του Θεού! Καλύτερα είναι να πεθάνει το πλάσμα, παρά ν’ αρνηθεί το θέλημα του Πλάστη του• γιατί σ’ αυτό υπάρχει η αληθινή ζωή! Όποιος πεθαίνει για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, μεταβαίνει στην ανώτερη, την αιώνια ζωή. Για όλα, δόξα τω Θεώ!..

Βλέποντας την πρόνοια του Θεού, κάθε άνθρωπος αισθάνεται την πίστη του σ’ Εκείνον να στερεώνεται και να αυξάνεται. Διακρίνοντας πίσω απ’ όλα τα γεγονότα το αόρατο χέρι του Κυρίου να κυβερνά τον κόσμο, μένει ατάραχος μπροστά στις φοβερές φουρτούνες της θάλασσας του βίου. Τα άγρια κύματα, οι τρομερές θύελλες, τα μαύρα σύννεφα δεν τον τρομάζουν. Πιστεύει πως το να γίνει κανείς πολίτης της θείας πολιτείας της Εκκλησίας καθώς και οι τύχες όλων των ανθρώπων ορίζονται από τον παντοδύναμο και πάνσοφο Θεό. Αυτή η πεποίθηση τον γεμίζει ικανοποίηση και ειρήνη. Στο αδύναμο πλάσμα, τον άνθρωπο, ταιριάζουν η ταπεινή υποταγή και η ευλαβική αποδοχή των κρίσεων του δυνατού Πλάστη. Μακάρι πάντοτε στη ζωή του να ακολουθεί την πορεία που Εκείνος έχει χαράξει και να εκπληρώνει τους σκοπούς που Εκείνος έχει καθορίσει! Για όλα, δόξα τω Θεώ!

(Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ασκητικές εμπειρίες, τ. Β΄, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου 2009, σ. 140-144)Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»,

Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη, γιατί στις αρρώστιες, στη φτώχεια και στο διωγμό σκέφτεται : «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις αμαρτίες μου»

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα. Όταν όμως την χάσομε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού .

Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν δεν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο. ‘Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα.

Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού…

Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, είναι ευχαριστημένος με όλα, έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει, γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού. Όσοι άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια…

Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη….  «Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου». Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», π.Σωφρονίου (Σαχάρωφ).«Στην πείνα του 1918 ο Κύριος έστειλε μια τεράστια συγκομιδή μήλων στους κήπους [της Μονής Βαλαάμ], τα οποία και αντάλλασσαν με ψωμί· ως αποτέλεσμα, μπόρεσε να επιβιώση η αδελφότητα».

Από τη ζωή του αγίου Σάββα του εν Καλύμνω: Αφηγείται η Μαρία Μπιζάνη: «Ήλθε η ιστορία πάνω στην πείνα, στον πόλεμο. Λέω:
—Γέροντα τι θα γινούμε· τι θα γινούμε, λέω, πεινάει ο κόσμος. Δεν έρχεται από πουθενά τροφή. Τι θα γινούμε! Αποκλεισμός!
Λέει:
—Εξ αμαρτιών μας, Μαρία. Εξ αμαρτιών μας, παιδί μου. Κάποτε είχε και σε μας πόλεμο εκεί στα χωριά μας.* Μια μέρα πήγε η μάνα μου να κόψη κλαδιά από το δάσος. Και είχε μια πέτρα μαλακιά, έτσι σαν μάρμαρο. Και κάθισε εκεί να φάη το ψωμί της λίγο ψωμάκι και βλέπει κι ανέβλυζε· είχε μια τρυπίτσα και ανέβλυζε αλεύρι.
—Αλεύρι;
—Αλεύρι πολύ… Έκανε έτσι το χέρι της και καθώς το τραβούσε έβγαινε άλλο, έβγαινε άλλο και έκανε τόοοοσο μεγάλο αυτό, τόσο μεγάλο όγκο. Πήρε, λοιπόν, έβγαλε το τσεμπέρι της, γιατί δεν είχε άλλο, το γέμισε με αλεύρι και το έφερε χωρίς να φέρη κλαδιά. Το ᾽φερε εκεί στη γειτονιά. “Ελάτε να δήτε αλεύρι!”. “Καλέ, που είναι το αλεύρι;”. Πήγαν και οι άλλες γυναίκες τροχάδην. Φέραν, λέει, ο,τι είχε η κάθε μια· πετσέτα, ένα σακκουλάκι. Αλλά το πήρε είδησι η τουρκική αστυνομία και πήγε να βάλη, λέει, φόρο και αμέσως έπαυσε”.
Αυτό μου το είπε 2-3 φορές.
—Η χαρά της μάνας μου που από την πέτρα έβγαινε αλεύρι. Κύριε, Ιησού Χριστέ!»

*Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης

Έλεγε ο άγιος Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης: – Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.
– Δηλαδή, Γέροντα;
– Τ δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες:
«Αυτό από που ήρθε»;
Αλλά πρέπει να έχεις πίστη.
Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/06/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5/

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/16/%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1/

Να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και ύστερα όλα τα άλλα «προστεθήσεται ημίν». Ο Θεός γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/23/%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd/

Εκείνος ο οποίος μας είπε να μην μεριμνούμε για το αύριο, Αυτός έχει και την φροντίδα μας. Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/04/36130/?fbclid=IwAR2zld64xIOId88kyq_ctRBaqWcRCWjl6CZEqKUnC01X1hfZaA7E8wXI2Dk

Να ζούμε το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». O Θεός εκπληρώνει τους πόθους μας με τρόπο που εμείς δεν γνωρίζουμε.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/06/%CE%BD%CE%B1-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80/

Μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει. Όλα τα ράφια γέμισαν τρόφιμα… Ο Θεός έκανε το θαύμα Του.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/02/23840/

Δεν μεριμνούσε για τίποτα, αλλά μόνο στον Θεό είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, ζητώντας απ’ Αυτόν βοήθεια.Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2014/05/02/%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84/

Εσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίας, αινούμεν, ευλογούμεν, ευχαριστούμεν και δεόμεθά σου, Δέσποτα των απάντων, Φιλάνθρωπε, Κύριε. Κατεύθυνον την προσευχήν ημών, ως θυμίαμα ενώπιόν σου και μη εκκλίνης τας καρδίας ημών εις λόγους, ή εις λογισμούς πονηρίας, αλλά ρύσαι ημάς εκ πάντων των θηρευόντων τας ψυχάς ημών· ότι προς σε, Κύριε, Κύριε, οι οφθαλμοί ημών, και επί σοι ηλπίσαμεν· μη καταισχύνης ημάς, ο Θεός ημών.
Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ιερεύς
Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν και τον των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπατήσαντες πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Συ γαρ ει ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αντιλαβού, σώσον, ελέησον και διαφύλαξον ημάς, ο Θεός, τη ση χάριτι.

Της παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου δεσποίνης ημών, Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα.

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Ψαλμός 90

Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τω Κυρίω• Αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ΄ αυτόν. Ότι αυτός ρύσεται σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδους. Εν τοις μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοι, και υπό τας πτέρυγας αυτού ελπιείς• όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτού. Ού φοβηθήσει από φόβου νυκτερινού, από βέλους πετομένου ημέρας, από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου, από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού. Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου, προς σε δε ούκ εγγιεί. Πλήν τοις οφθαλμοίς σου κατανοήσεις και ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει. Ότι συ Κύριε η ελπίς μου• τον Ύψιστον έθου καταφυγήν σου. Ού προσελεύσεται προς σε κακά, και μάστιξ ούκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου. Ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου, του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου. Επί χειρών αρούσι σε, μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου. Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα. Ότι επ΄ εμέ ήλπισε και ρύσομαι αυτόν, σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομα μου. Κεκράξεται προς με, και επακούσομαι αυτού• μετ΄ αυτού είμι εν θλίψει, εξελούμαι αυτόν, και δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριόν μου.

Ας έχουμε πίστη στον Θεό… ας αισιοδοξούμε όλοι μας και ως λαός. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή.. Ο ρόλος μας στην ιστορία είναι σημαντικός και εξελίσσεται σε ακόμη πιο σημαντικό. άγιος Λουκάς της Κριμαίας

”Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως Παντοδύναμος.”

Άγιος Αλέξιος Μετσώφ
Εορτάζει στις 9 Ιουνίου (1923)

Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση πολλοί ζητούσαν από τον π. Αλέξιο την ευλογία να φύγουν στο νότο ή στο εξωτερικό. Κι αυτός ευλογώντας τους, έλεγε: «Μη προσπαθήσετε να σώσετε από κει την Ρωσία. Εμείς εδώ οι αμαρτωλοί έχουμε τεράστιες ευθύνες. Εμείς φταίμε για τα δεινά, με τις αμαρτίες μας και τις παραλείψεις μας. Γι’ αυτό δεν έχουμε το δικαίωμα να μη πιούμε το πικρό ποτήρι της δοκιμασίας, πού επέτρεψε για το λαό μας ο Κύριος. Είη το Όνομά Του ευλογημένο»!!!

«’Όσο βαρύς κι αν είναι ο σταυρός της δοκιμασίας, το ξύλο από το οποίο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο έδαφος της καρδιάς! Μη φοβάστε. Κι αν γκρεμίζονται όλα γύρω σας, κι αν ισοπεδώνονται οι ναοί και τα μοναστήρια, μην αποκαρδιώνεστε! Μένει και θα μένει όρθιος ο ναός της ψυχής μας, τον οποίο κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει, παρά μόνον εμείς οι ίδιοι! Θυσιαστήριο είναι η καρδιά μας. Πάνω της, με δάκρυα προσφέρουμε το μέγα μυστήριο της μετανοίας!».

Να χαίρεστε, διότι μέσα στις δοκιμασίες, φαίνεται εντονότερη η βοήθεια του Θεού… Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν.

***

άγιος Λουκάς ο ιατρός της Κριμαίας

Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία…

Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής…. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά άγρυπνα πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού; Ο λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας.

Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.

Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλαιψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.

Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Η εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη. Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.
«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος.

Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη…

Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας…

Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι. Ας αισιοδοξούμε όλοι μας και ως λαός. Δεν μας ξέχασε αυτός που δημιουργεί την Ιστορία. Ο ρόλος μας στην Ιστορία είναι σημαντικός και εξελίσσεται σε ακόμη πιο σημαντικό. Όταν παλεύουμε για την ελευθερία, αγωνιζόμαστε για κάτι θεϊκό, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας των ελεύθερων και όχι των υποδουλωμένων ψυχών και σωμάτων. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνον η αισιόδοξη σκέψη φθάνει μέχρι τον Θεό. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού, και διατηρούνται αιώνια όπως και τα έργα του Θεού. Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής. (αποσπάσματα από την ομιλία για την αισιοδοξία)Ως του Χριστού, Μάρτυρες του Πρωτομάρτυρος, τας βασάνους, άγαν υπεμείνατε, καρτερικώς τε και γενικώς, ως εν αλλοτρίοις, αθλούντες σώμασιν ένδοξοι, και νυν της βασιλείας, κληρονόμοι δειχθέντες, τοις πιστοίς τας ιάσεις πηγάζετε. (Κανών δ’, Ωδή δ‘)

Ήχος δ’
Στιχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Οι την γην ουρανώσαντες, αρετών εν φαιδρότητι, οι Χριστού τον θάνατον μιμησάμενοι, αθανασίας την πρόξενον, οδόν οι βαδίσαντες, οι τα πάθη των βροτών, χειρουργία της χάριτος, εκκαθάραντες, οι εν όλω τω κόσμω ομοψύχως, εναθλήσαντες γενναίως, ανευφημείσθωσαν Μάρτυρες.

Θεοτοκίον Ήχος α’

Την παγκόσμιον δόξαν την εξ ανθρώπων σπαρείσαν, και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των Ασωμάτων το άσμα, και των πιστών το εγκαλλώπισμα, αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός, και ναός της θεότητος, αύτη το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως Παντοδύναμος.

Αυτή την ημέρα της ευλογημένης και γεμάτης χάρη Γεννήσεως του Τιμίου Προδρόμου ας κλείνουμε ενώπιον του τα γόνατα και τις καρδιές μας, υμνώντας και δοξολογώντας τον. Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Γενέσιον του Τιμίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Εορτάζει στις 24 Ιουνίου

Ζαχαρία χόρευε συν τη συζύγω,
Oυ πολλά μεν τίκτοντες, έν δε και μέγα.
Πρόδρομον αμφί τετάρτην εικάδα γείνατο μήτηρ.

Λόγος εις το γενέθλιον του Προδρόμου.
Οσίου πατρός ημών Λουκά Συμφερουπόλεως της Κριμαίας

Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν μόνο δύο σημαντικά γεγονότα, τα οποία ο Θεός τα αναγγέλλει μέσω του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Και αυτά είναι: η Γέννηση του Προαιώνιου Υιού του Θεού κατά σάρκα και η γέννηση του Προδρόμου και Βαπτιστού του Ιωάννου, του μείζονος «εν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ. 11, 11), σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Την γέννηση του Προδρόμου ακολουθεί και το θαύμα της λύσεως της γλώσσας του πατέρα του Ζαχαρία, την οποία έδεσε ο Αρχάγγελος γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του. Η γέννησή του δοξάστηκε με τον προφητικό λόγο του Ζαχαρία, ο οποίος είπε: «Και συ, παιδίον, προφήτης υψίστου κληθήση·  προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ αυτού, εν αφέσει αμαρτιών αυτών δια σπλάγχνα ελέους Θεού ημών, εν οις επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης» (Λκ. 1, 76-79).

Όλη η ζωή του Προδρόμου ήταν μία ζωή ασυνήθιστη. Για τα παιδικά του χρόνια γνωρίζουμε μόνο αυτό, το οποίο μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, ότι δηλαδή, «ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι, και ην εν ταίς ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ» (Λκ. 1, 80). Πώς και πότε βρέθηκε το παιδί στην έρημο δεν το γνωρίζουμε ακριβώς. Κατά την παράδοση, ο βασιλιάς Ηρώδης μετά την σφαγή των νηπίων στη Βηθλεέμ ήθελε να σκοτώσει και τον Ιωάννη, δεν μπόρεσε όμως να τον βρει. Το γεγονός αυτό τον εξόργισε πολύ και γι’ αυτό διέταξε να σκοτώσουν τον πατέρα του, τον Ζαχαρία. Η μητέρα του, αφού έμαθε ότι οι στρατιώτες ψάχνουν το παιδί, το πήρε και πήγε μαζί του σε μία έρημη ορεινή περιοχή. Αφού έζησαν λίγο καιρό εκεί η μητέρα του πέθανε και ο μικρός Ιωάννης έμεινε μόνος του στην έρημο.

Δεν γνωρίζουμε πώς τον έτρεφε Κύριος ο Θεός, πώς τον προστάτευε από τα άγρια ζώα, ούτε μας είναι γνωστό πώς έμαθε ό νέος Πρόδρομος να τρώει ακρίδες και άγριο μέλι. Όμως πιστεύουμε σταθερώς πώς για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Ήδη, λοιπόν, από την αρχή η ζωή του μείζονος «εν γεννητοίς γυναικών» (Μτ. 11, 11) ήταν μια ζωή πρωτοφανής και ανήκουστη. Έμεινε στην έρημο εντελώς μόνος του μέχρι την ηλικία των τριάντα ετών. Τί έκανε στην έρημο; Με τι ασχολείτο; Κανένα εργόχειρο δεν είχε, δεν είχε και τα βιβλία, ούτε ήξερε τα γράμματα.

Οι βιογραφίες των μεγάλων φιλοσόφων, όπως του Ντεκάρτ και του Κάντ, μας διηγούνται ότι αυτοί οι άνθρωποι ολόκληρες ώρες και ημέρες κάθονταν στις πολυθρόνες τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Βαθειά είναι η φιλοσοφία αλλά ακόμα βαθύτερος είναι ο θεολογικός στοχασμός, η ανώτερη μορφή της προσευχής, την οποία οι άγιοι πατέρες ονομάζουν νοερά προσευχή. Είναι ασύλληπτα μεγάλο το βάθος της κοινωνίας εν Πνεύματι πού έχουν οι μεγάλοι άγιοι με τον Θεό. Ο όσιος Παύλος ο Θηβαίος για 91 χρόνια ζούσε στην έρημο άγνωστος στον κόσμο, έχοντας κοινωνία μόνο με τον Θεό. Ο Αρσένιος ο Μέγας νύχτες ολόκληρες, μέχρι την ανατολή του ηλίου, στεκόταν με τα υψωμένα προς τον ουρανό χέρια. Ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ χίλιες ημέρες και χίλιες νύχτες προσευχόταν στο Θεό πάνω σε μία λοξή πέτρα. Ασφαλώς το ίδιο ήταν και το έργο του Ιωάννη του Προδρόμου κατά την παραμονή του στην έρημο. Μέσα στον αδιάκοπο στοχασμό περί Θεού και περί τις τύχες του κόσμου, στην βαθιά κοινωνία προσευχής με τον Θεό μεγάλωνε η δύναμη του πνεύματος του και αυξανόταν η κατανόηση των οδών της σωτηρίας, τις οποίες θα έπρεπε να διδάσκει στον λαό, ο οποίος χανόταν μέσα στις αμαρτίες του. Θα έπρεπε να αλλάξει τις σκέψεις και τα αισθήματα του λαού, να τα κάνει πιο βαθιά. Να τους παροτρύνει να μετανοήσουν και να αλλάξουν τις διεστραμμένες και πονηρές οδούς τους.

Για αυτόν ακριβώς το σκοπό, να προετοιμάσει δηλαδή την οδό για τον Κύριο και τον Σωτήρα μας τον Ιησού Χριστό, προοριζόταν ο μεγάλος Του Πρόδρομος. Γι’ αυτό ακριβώς όλη η ζωή του εξ απαλών ονύχων και μέχρι την στιγμή που άρχισε να κηρύττει στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού ήταν πρωτοφανής και ανήκουστη. Αυτό το κήρυγμα της μετανοίας είλκυε προς αυτόν χιλιάδες ανθρώπους καταποντισμένους στην ματαιότητα της κοσμικής ζωής.

Ας δοξολογήσουμε και ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο και Θεό μας πού έστειλε στον αμαρτωλό αυτό κόσμο τον μεγαλύτερο απ’ όλους, τον ασκητή και τον κήρυκα της ανώτατης αλήθειας, τον Πρόδρομο Ιωάννη. Και σ’ αυτή την ημέρα της ευλογημένης και γεμάτης χάρη Γεννήσεώς του ας κλείνουμε ενώπιον του τα γόνατα και τις καρδιές μας, υμνώντας και δοξολογώντας τον. Αμήν.
Πηγή- «Λόγοι και ομιλίες Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας» ,Εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Το ουσιωδέστερο έργο της γυναίκας, το σπουδαιότερο λειτούργημά της, είναι η Μητρότητα.Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%89%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1/

Το Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου, του προστάτου του μοναχισμού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/23/%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80/

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών». Η φιλέρημος τρυγών. Σ’ όποια ερημιά κι αν είμαστε, και των πόλεων και των άλλων περιοχών, υπάρχει εκεί πάντοτε, και μας συντροφεύει. π. Ανανίας Κουστένης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/06/37740/
Απολυτίκιον  Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Προφήτα και Πρόδρομε, της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντες σε’ στείρωσις γάρ τεκούσης, και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξω, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού, κόσμω κηρύττεται.

Μεγαλυνάριον.

Άνθος το θεόσδοτον εκφυέν, σήμερον εκ στείρας, ευωδίας αγιασμού, έπλησε τα πάντα, την έρημον, τα όρη, τον ποταμόν τα ρείθρα, Χριστού ο Πρόδρομος.

Ήχος δ’ Ο εξ υψίστου κληθείς

Ο σιτευτός νύν της εγκρατείας μόσχος, εκ στείρας γεγέννηται, υποδεικνύων ημίν, τον εκ Παρθένου νεάνιδος, αμνόν τεχθέντα, και τα τού κόσμου αίροντα πταίσματα, τρυγών η φιλέρημος, σαφώς επέφανε, το θείον έαρ μηνύουσα, δι’ ού επαύθη, της αθεϊας χειμων βαρύτατος, και του Νυμφίου φίλος γνήσιος, περιφανώς επεδήμησεν, Ιωάννης πρεσβεύων, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Δόξα… Ήχος πλ. β’
Τού Βυζαντίου

Σήμερον του φωτός ο λύχνος, προοδοποιείται τήν έλευσιν Θεού του Λόγου ως αστήρ φαεινός. Σήμερον Ζαχαρίας γλώτταν ετράνωσε, σιωπήν εξασκήσας, Αγγέλου προστάξαντος, έπρεπε γάρ ούτω, τον πατέρα τής φωνής, μή σιωπήν φυλάττειν, προελθούσης εκ γαστρός στειρωτικής, και παντός τού κόσμου την λύτρωσιν ευαγγελιζομένης, εν παρρησία πολλή.

Χαιρετιστήριοι οίκοι εις τον Μέγαν Βαπτιστήν και Πρόδρομον του Σωτήρος Άγιον Ιωάννην

Γεννηθείς εκ της στείρας, Ιωάννης ο πάνυ, έλυσε πατρός την αφωνίαν, και χαράς πάσαν την Ορεινήν, έπλησεν ως των κρειττόνων προάγγελος• διο συν τω Ζαχαρία τούτω άπαντες ανεβόων·

Χαίρε η λύσις της αφωνίας·
χαίρε η λήξις της αθυμίας.
Χαίρε των μελλόντων καλών ο προάγγελος·
χαίρε χαρισμάτων των θείων ανάπλεως.
Χαίρε δένδρον το κατάκαρπον επιπνοίας θεϊκής·
χαίρε φοίνιξ ο υψίκομος χάριτος Προφητικής.
Χαίρε ότι προήλθες παραδόξως εκ στείρας·
χαίρε ότι προλάμπεις φως ζωής της αγίας.
Χαίρε βλαστός της θείας χρηστότητος·
χαίρε κρατήρ Θεού αγαθότητος.
Χαίρε Χριστού προαγγέλλων τον τόκον·
χαίρε παθών διαλύων τον ζόφον.
χαίροις μέγιστε Πρόδρομε.

Δύναμιν εν ερήμω, άνωθεν ενεδύσω, οικήσας εν αυτή από βρέφους, ως πέφευγας μετά της μητρός, την του Ηρώδου φρικτήν βρεφοκτονίαν· διο και πόθω έψαλλες, ως άγγελος Θεώ Προφήτα·
Αλληλούϊα.

Ερημον κατοικήσας, από βρέφους Προφήτα, ισάγγελος εν πάσιν εδείχθης, και νόμου σφραγίς και Προφητών, και απαρχή της νέας Χριστού χάριτος• διό καθάπερ άγγελον, υμνούμέν σε πόθω βοώντες·

Χαίρε το θρέμμα το της έρημου·
χαίρε ο φίλος ο του Κυρίου.
Χαίρε Προφητών και του νόμου εκσφράγισμα·
χαίρε δωρεών θεοσδότων θησαύρισμα.
Χαίρε άγγελος εν σώματι ως Αγγέλων μιμητής·
χαίρε άσαρκος εν σκάμμασιν ως θεόφρων ασκητής.
Χαίρε ότι Κυρίου προκηρύττεις την χάριν·
χαίρε ότι κινδύνων κατευνάζεις την ζάλην.
Χαίρε αστήρ της χάριτος μέγιστος·
χαίρε φωστήρ του Πνεύματος έκλαμπρος.
Χαίρε Θεού μυστηρίων επόπτα·
χαίρε κλεινέ Βαπτιστά και θεόπτα.
Χαίροις μέγιστε Πρόδρομε.

Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας

Πάπα – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας

Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

O Παπα – Τύχων
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Έλεγε ο παπα-Τύχων:
– Για να βρεις καλό πνευματικό πρέπει να κάνεις τρεις μέρες προσευχή και
κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίσει. Και στο δρόμο που θα πηγαίνεις να κάνεις
προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πει λόγους καλούς.

Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος:
-Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;
Ο Παπα – Τύχων απήντησε:
– Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί.

Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.

Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωΐ ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ’ όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.

Επίσης, έλεγε γι’ αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι η κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.
– Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος – έλεγε -θα του πή ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ’ εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζή ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πή ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».

Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Αββά Μακάριο και Αββά Ισαάκ. «Η μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη».

Ο Πάπα – Τυχών προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μονάχου είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)

Την Κυριακή, μου έλεγε, δεν πρέπει να δουλεύουμε. Γιατί, τον παλαιό καιρό, που οι Ισραηλίτες τρέφονταν με το μάννα, κάθε ημέρα τους έστελνε ο Θεός, εκτός από την ημέρα την εβδόμη. Ούτε ευλογούσε αυτούς που ήσαν λαίμαργοι. Γιατί, όσοι το φύλαγαν, τους χάλαγε, γινόταν σκουλήκια. Έτσι, δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά κάθονταν στις σκηνές τους και υμνούσαν τον Θεό. Ο ίδιος είχε την Κυριακή δοσμένη όλη στον Θεό. Ήθελε, όταν λειτουργούσε, να μην τελειώνη την Λειτουργία σύντομα. Πολλές φορές ερχόταν ο Εσπερινός και λειτουργούσε ακόμα.

-Όχι πολλή δουλειά οι μοναχοί. Κοσμικοί αυτό. Φαραώ, πολλή δουλειά έλεγε Εβραίους, να ξεχνάτε Θεό. Συ μοναχός, δουλειά μια ώρα στοπ. Ευλογητός ο Θεός! Κύριε ελέησον! Προσευχή κάνει. Μετά δουλειά. Σε μία ώρα πάλι: Ευλογητός ο Θεός!

Τον συνέπαιρνε η αγάπη του Θεού:
–Αγάπη αιώνια… πω, πω, πω, αιώνια αγάπη, έλεγε ο Γέροντας συγκινημένος, ενώ δάκρυα έτρεχαν στις ξηραμένες από την άσκηση παρειές του.

***

Ο γέρο-Τρύφων της “Πατερίτσας” για τον παπα -Τύχωνα

Ο γέρο-Τρύφων, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο χιλιανδαρινό Κελλί Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις Καρυές, γνωστό ως “Πατερίτσα”, επισκέφθηκε κάποτε τον παπα-Τύχωνα στο κελλί του στην Καλιάγρα. Ήταν χειμώνας και ήθελε να τον συμβουλευθεί για κάποιο πνευματικό ζήτημα. Όταν πλησίασε στο Κελλί, βρήκε τον παπα-Τύχωνα έξω πάνω στα χιόνια, ντυμένο πολύ ελαφρά μέσα στο τσουχτερό χειμωνιάτικο κρύο, να κάνει μετάνοιες. Μόλις ο π. Τρύφων τον είδε να ταλαιπωρείται από το πολύ κρύο και να πέφτει μέσα στα χιόνια, τον λυπήθηκε επειδή ήταν ήδη και σε μεγάλη ηλικία και του λέει: “Γέροντα, δεν κρυώνεις”. Και τότε ο παπα-Τύχων με παιδική απλότητα και δείχνοντάς του το κομποσχοίνι που κρατούσε, του απαντά: “Γκόσποντι, Ιησού Χριστέ, παμίλουι νάς!”. Δηλαδή λέγοντας την ευχή δεν αισθανόταν καθόλου κρύο, αλλά αντίθετα ζεσταινόταν καρδιακά και σωματικά. Το περιστατικό αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στον π. Τρύφωνα και το έλεγε με θαυμασμό σε όλη του τη ζώη.
Αφού μπήκαν στο κελλί και μίλησαν, ο παπα-Τύχων είπε στον π. Τρύφωνα ότι όταν φθάσει ενενηντατριών χρονών θα κοιμηθεί. Η πρόρρηση αυτή δεν ικανοποίησε τον π. Τρύφωνα, γιατί δεν πίστευε ότι έτσι θα γινόταν και ότι θα ζούσε τόσα πολλά χρόνια.
Όμως η ρήση του παπα-Τύχωνα τον συνόδευε πάντοτε. Μάλιστα, όταν πέρασε την ηλικία των ενενήντα δύο ετών και είχε μπει στα ενενήντα τρία, ο γέροντας Τρύφων, επειδή φοβόταν μήπως επαληθευτεί η προφητεία, έλεγε πάντα σε όσους τον ρωτούσαν ότι είναι ενενήντα δύο ετών! Αυτό προκαλούσε την απορία του υποτακτικού του, που αστειευόμενος του έλεγε: “Γέροντα, ανέβα λίγο πιο πάνω!”. Πραγματικά η προφητεία επαληθεύτηκε το έτος 2002, όταν ο γέρο-Τρύφων εκοιμήθει εν Κυρίω σε ηλικία ενενηντατριών ετών.
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Οι αναμνήσεις μου από τον παπα-Τύχωνα”, Ιερομονάχου Αγαθαγγέλου (Καλαφάτη). Έκδοσις Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος)

***

Ο παπά-Φώτης Λαυριώτης για τον παπα -Τύχωνα

Ο παπά-Φώτης στο Άγιον Όρος απέκτησε πολλές εμπειρίες και γνωριμίες με μεγάλους αγίους μοναχούς και ασκητές. …Κατά την παραμονή του στο Άγιον Όρος, είπε με μεγάλη συγκίνηση και δάκρυα στα μάτια, ότι γνώρισε και τον αγιασμένο ιερομόναχο παπά-Τύχωνα τον ρώσο, τον γέροντα του αγιασμένου Γέροντα του Αγίου Όρους π. Παϊσίου, ο όποιος διέμενε στο Σταυρονικητιανό κελλίον του Τιμίου Σταυρού στην περιοχή της «ευλογημένης και αγιοτόκου Καψάλας».

Ο ίδιος με χαρά και καμάρι μας έλεγε ότι από τα χέρια του ενάρετου και χαρισματικού παπά-Τύχωνα έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα, δηλ. του Μεγαλόσχημου Μοναχού! Ο ίδιος έλεγε: «Δεν συνάντησα πιο διακριτικό γέροντα στη ζωή μου από τον παπά-Τύχωνα πού συνέπεσε να τον συνδιακονήσω ως υποτακτικός. Αργότερα τον διηκόνησε και ο π. Παΐσιος. Ήταν μεγάλος διακριτικός γέροντας. Κάποτε όταν ήμουν στο Άγιον Όρος πήγα κι εξομολογήθηκα σε κάποιο πνευματικό σε ένα μοναστήρι και με κανόνισε πολύ αυστηρά. Επέστρεψα με βαριά καρδιά και πήγα στον παπά-Τύχωνα και του είπα: «Γέροντα για την ίδια αμαρτία εσείς τί κανόνα βάζετε;» Κι εκείνος διακριτικά μετρίασε τον κανόνα μου για να μη λυγίσω. Μετρίασε την ακρότητα από διάκριση. Ήταν από τους διακριτικούς γέροντες.

Οι μεγάλοι γέροντες δεν είναι αυστηροί. Η διάκρισή τους ήταν η αρετή τους. Κάποτε έγινε μια κλοπή στο Άγιον Όρος κι έβαλαν μάρτυρα τον γέροντα παπά-Τύχωνα. Εκείνος ο δυστυχής δεν είχε χρήματα να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη και να καταθέσει. Αναγκάσθηκε να οδοιπορήσει μέρες ολόκληρες για να φθάσει στη Θεσσαλονίκη και να δώσει την κατάθεσή του. Τέτοιος αγώνας ήταν των διακριτικών πατέρων. Θα μπορούσε να δανεισθεί χρήματα και να πάει στη Θεσσαλονίκη ξεκούραστα. Προτίμησε όμως την ταλαιπωρία». Μετά τη διακονία του παπά-Φώτη στον Γέροντα παπά-Τύχωνα, ανέλαβε ως υποτακτικός ο όσιος νέος αγιασμένος Γέροντας γνωστός σε όλους μας, ο π. Παΐσιος. Και οι δυο αυτοί πλέον κεκοιμημένοι Γέροντες, π. Παΐσιος και παπά-Φώτης έτρεφαν μεταξύ τους μεγάλη αγάπη και εκτίμηση παρόλο που δεν συνέβη μεταξύ τους να γνωρίζονται. Ο δε Γέροντας Παΐσιος όταν συνέβαινε να τον επισκέπτονται Μυτιληνιοί στο κελί του την Παναγούδα στο Άγιον Όρος, τους έλεγε με χαρά ότι: «Ο παπά-Φώτης είναι άγιος άνθρωπος και είναι μεγάλη ευλογία για το νησί της Λέσβου!».
(Από το βιβλίο του π. Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοοδύλου: Παπα-Φώτης Λαυριώτης, Σημείον αντιλεγόμενον(1913-2010†), ένας αιώνας ζωής και μαρτυρίας, εκδ. Ομολογία.)

***

Κράτησε κάποτε δύο νέους μοναχούς ως υποτακτικούς για ένα οκτάμηνο. Προσπαθούσαν να τον ακολουθούν στο τυπικό του. Τους τόνιζε ότι εδώ στην έρημο που ήρθαμε, πρέπει να δοξολογούμε το Θεό και όχι να κοιμόμαστε και τρώμε σαν ζώα. Όλη την εβδομάδα έτρωγαν μία φορά την ημέρα αλάδωτο, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή έβαζε μόνο τρεις κουταλιές της σούπας λάδι στην κατσαρόλα. Έπαιρνε ο καθένας το φαγητό και το έτρωγε στο κελλί του.
Έλεγε: “Έχει ευλογία να πάρετε κι άλλο φαγητό”. Είχε διάκριση και οικονομούσε τα καλογέρια του.
Μετά την αλάδωτη και ασκητική τράπεζα ο παπα-Τύχων περπατούσε ήρεμα γύρω στην περιοχή της καλύβης του και έλεγε εκφώνως την ευχή με ανείκαστο πόθο. Έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς του ρυθμικά. Όταν τον ρωτούσαν, “Τι κάνεις, Γέροντα;”, απαντούσε: “Αρχίζει η καρδιά να ζεσταίνεται”.
Και στον ύπνο του ακόμη δεν διεκόπτετο η ευχή. Μεγάλη κατάσταση. “Εγώ καθεύδω, διά την χρείαν της φύσεως, η δε καρδιά μου αγρυπνεί, διά το πλήθος του έρωτος”.
Μιλούσαν πολύ λίγο μεταξύ τους. Κάποτε έκαναν 17 ημέρες να ανταλλάξουν κουβέντα. Μόνο όταν έρχονταν επισκέπτες τους φώναζε να ακούνε και αυτοί την πνευματική συζήτηση και να ωφελούνται.
Όταν πρωτοπήγε να τον επισκεφθεί ο γερω-Νεκτάριος ο “Καραμανλής”, τον υποδέχθηκε με αγάπη και του παρέθεσε “επίσημη τράπεζα”. Πήγε εκείνη τη στιγμή και μάζεψε μια χούφτα ελιές από το δένδρο, του έφερε χοντρό αλάτι και σκουληκιασμένο παξιμάδι από το οποίο έτρωγε και ο ίδιος. Ύστερα τον άφησε λέγοντάς του: “Εγκώ τώρα φέλει κάνει προσευχή”, και μπήκε στο Κελλί του. Ο επισκέπτης τα έφαγε, γιατί ο ακτήμων ασκητής τα πρόσφερε με αγάπη και απλότητα.
Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”

***

Ο γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης για τον παπα -Τύχωνα

Κάποτε, τον είχε επισκεφθή ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης. Επειδή η πόρτα του Παπα – Τύχωνα ήταν κλειστή, και από τον Ναό ακούγονταν γλυκιές ψαλμωδίες, δεν θέλησε να ενόχληση με το χτύπημα της πόρτας, αλλά περίμενε να τελειώσουν, γιατί νόμιζε ότι βρίσκονται στο «Κοινωνικό». Σε λίγο βγαίνει ο Παπα – Τύχων και ανοίγει την πόρτα. Όταν μπήκε ο π. Θεόκλητος, δεν βρήκε κανέναν άλλον εκτός από τον Παπα – Τύχωνα. Τότε κατάλαβε ότι οι ψαλμωδίες εκείνες ήταν Αγγελικές.
Στα γεράματα του πια, επειδή έτρεμαν τα πόδια του, έρχονταν συνήθως και λειτουργούσαν ο Παπα – Μάξιμος και ο Παπα – Αγαθάγγελος, οι Ιβηρίτες, πού ήταν πιο κοντά, και του άφηναν και Άγιον Άρτο, γιατί κοινωνούσε κάθε μέρα. Φυσικά, ήταν προετοιμασμένος κάθε μέρα με την αγία του ζωή.
Για τον Παπα – Τύχωνα όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το Δόξα σοι ο Θεός, Δόξα σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους: να λέμε το Δόξα σοι ο Θεός, όχι μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.
Πολύ πονούσε για τις ψυχές που υπέφεραν στο άθεο καθεστώς της Ρωσίας. Μου έλεγε με δακρυσμένα μάτια:
-Παιδί μου, η Ρωσία έχει ακόμη κανόνα από τον Θεό• θα πέραση όμως.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα»)

***

Εμφάνιση στον π. Ανδρέα Καρακαλληνό στην Καψάλα

Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιασθή σε άλλον, πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη που μου έκανε. Στο Κελλί μου πάντως είχε παρουσιασθή και σ’ έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό), στον Πατέρα Ανδρέα, ως έξης:
Είχε έρθει στο Κελλί μου, για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι πού ήθελε. Φυσικά, ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα. Περίμενε λοιπόν έξω από το Κελλί μου, κάτω από την ελιά, γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω. Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα, γιατί βερνίκωνα εικονάκια. Όταν τελείωσα, έψαλα το Άγιος ο Θεός και βγήκα έξω. Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας, ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το έξης γεγονός:

«Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά, είχαν κλείσει τα μάτια μου, αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα. Βλέπω, λοιπόν, έναν Γέροντα να βγαίνη από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέη:

— Ποιόν περιμένεις;

Και εγώ του απήντησα:

-Τον Πατέρα Παΐσιο.

Ο Γέροντας μου είπε:

– Εδώ είναι, και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελλί.

Εκείνη την στιγμή πού έδειχνε, άκουσα να ψέλνης το Άγιος ο Θεός και βγήκες έξω. Αυτός, Πάτερ Παΐσιε, θα είναι κανένας Άγιος, γιατί τους καταλαβαίνω. Έχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια!»

Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του. Είχα φυτέψει γύρω – γύρω δενδρολίβανα, τα όποια είχαν μεγαλώσει, και δεν διακρινόταν ο τάφος, για να μη πατιέται το Λείψανο του, μια πού μου έδωσε εντολή να μη του κάνω εκταφή.

Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά πού ανέφερα και από τα λίγα πού έγραψα γύρω από την ζωή του σεβαστού Γέροντος, πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα. Φυσικά, όσοι ζούνε ταπεινά και στην αφάνεια μπορούν να καταλάβουν πόσο αδικούνται οι Άγιοι, με το να βλέπουμε μόνο τις εξωτερικές αρετές των Αγίων – όσες δεν κρύβονται – και αυτές μόνο να γράφουμε, ενώ ο πνευματικός πλούτος των Αγίων μας είναι σχεδόν άγνωστος. Αυτά τα λίγα, συνήθως, πού έχουμε από τους Αγίους ή τους ξέφυγαν, διότι δεν μπόρεσαν να τα κρύψουν, ή τους ανάγκαζε η μεγάλη τους αγάπη να κάνουν αυτή την πνευματική ελεημοσύνη.
Φυσικά, μόνο ο Θεός γνωρίζει τα πνευματικά μέτρα των Αγίων. Ούτε και οι ίδιοι οι Άγιοι τα γνώριζαν, διότι οι Άγιοι μόνο τις αμαρτίες τους μετρούσαν και όχι τα πνευματικά τους μέτρα. Έχοντας λοιπόν ύπ’ όψιν μου το άγιο αυτό τυπικό των Αγίων, πού δεν αναπαύονται στους ανθρώπινους επαίνους, προσπάθησα να περιοριστώ στα απαραίτητα γεγονότα.
Πιστεύω ότι είναι ευχαριστημένος και ο Παπα – Τυχών και δεν θα παραπονεθή, όπως παραπονέθηκε σ’ αυτόν ο φίλος του Γερο – Σιλουανός, όταν είχε γράψει για πρώτη φορά τον Βίο του ο Πατήρ Σωφρόνιος. Είχε παρουσιασθή τότε ο Γερο – Σιλουανός στον Παπα – Τύχωνα και του είπε:

-Αυτός ο ευλογημένος Πατήρ Σωφρόνιος πολλά εγκώμια μου έγραψε, δεν το ήθελα.
Γι’ αυτό φυσικά είναι και Άγιοι. Επειδή απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα, τους δόξασε ο Θεός.
Οι ευχές του Παπα – Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)

Πάπα-Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας, Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους …
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/09/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB-2/

Η καρδία του μιλούσε πάντα για τον Παράκλητο: Χριστός άφησε αυτό νοικοκύρη. Νους πάει Αγία Τριάδα. Πάπα – Τύχων της Καψάλας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/09/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC/

Απολυτίκιον οσίου Τύχωνος Ρώσσου Αγιορείτου ασκητού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε

Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.

Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

 Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.

Δόξα. Ήχος πλ. α΄.

Τον συγχωρούντα ολοθύμως τους αυτώ πταίοντας, και αδιαλείπτως ευχόμενον υπέρ πάντων ανθρώπων, Τύχωνα τον θεόληπτον ερημίτην ανυμνήσωμεν· ως υιός γαρ φωτός ακτίσιν αυτού αγάπης κατεφώτισε, τους εν σκότει αμαρτίας κειμένους, και την πάμφωτον οδόν της σωτηρίας αυτοίς υπέδειξεν, όθεν αξίως παρά Κυρίου δοξασθείς, της τρυφής του Παραδείσου ηξιώθη απολαύσαι, και πρεσβευτής ημών θερμότατος, προς Αυτόν γενέσθαι ο πάνσεμνος.

Δόξα. Τριαδικόν.

Δόξα Σοι ο Θεός, Τριάς Υπεραγία, εκραύγαζεν ο Τύχων, ο θείος καθ’ εκάστην, εν πάσαις περιστάσεσι.

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας, Νοιώθουμε ότι πλησιάζει μια θύελλα, αλλά… Ό,τι και αν συμβή θα είναι με το θέλημα του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν.

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ Ρομανώφ της Ρωσίας και η οικογένεια του, η τσαρίνα Αλεξάνδρα, οι κόρες τους πριγκίπισσες Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία και ο τσάρεβιτς Αλέξιος

Εορτάζουν στις 17 Ιουλίου

Η αγία Ελισάβετ Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας και η Οσιομάρτυς Βαρβάρα

Εορτάζουν στις 18 Ιουλίου

«Για να ανεβούμε στην μεγάλη ουράνια κλίμακα της αγάπης, πρέπει να γίνουμε πέτρες, σκαλοπατια που θα ανεβαίνουν οι άλλοι».
Αγία Βασιλομάρτυς τσαρίνα Αλεξάνδρα

Ιδιαίτερες αρετές του Νικολάου, από την πρώτη εφηβική του ηλικία, υπήρξαν η ευγένεια, η προσήνεια και η στοργικότητα. Πάντοτε έκανε σε όλους εντύπωση το χαρακτηριστικό του τρυφερό, ντροπαλό και κάπως θλιμμένο χαμόγελο. Προσπαθούσε να βλέπει μόνο την αγαθή πλευρά των ανθρώπων και ήταν έτοιμος να δείξη αγάπη σε όλους.

Η ίδια η ιστορία το απέδειξε, η πορεία του Νικολάου ήταν κατά τον τύπο του Χριστού. Ο Νικόλαος βάσταξε το βάρος της ευθύνης των παράλογων διαθέσεων και ενεργειών του λαού του, και τελικά η διακυβέρνησή του σφραγίστηκε με την θυσία του, η οποία ήλθε ως αποτέλεσμα της γενικής αυτής διαφθοράς.

Όπως ο ίδιος είχε πει, δεν εκτιμούσε καθόλου την τακτική του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος ενσάρκωνε τον δεσποτισμό και την τυραννία σε απόλυτο βαθμό. Προτιμούσε να μην επιβάλλη αλλά να εμπνέη στους υπηκόους του το αγαθό παράδειγμα, θυσιαζόμενος ο ίδιος για την ευημερία του λαού του, παρά να θυσιάζη άλλους. Η πολύ χαρακτηριστική μέθοδος διακυβέρνησης του ήταν απόλυτα προσωπική του επιλογή κι όχι ένδειξη αδυναμίας.
Η Αλεξάνδρα ανέφερε κάποτε στην στενή της φίλη Λίλι Ντεν με παράπονο: «Τον κατηγορούν ότι είναι αδύνατος. Είναι ο πιο ισχυρός, όχι ο πιο αδύνατος! …Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο μεγαλύτερος κατακτητής είναι αυτός που κατακτά τον εαυτό του… Αναρωτιέμαι γιατί δεν τον κατηγορούν ότι είναι υπερβολικά καλός; Αυτό τουλάχιστον θα ήταν αλήθεια!»

Η ευσπλαχνία και η υποχωρητικότητα ήταν επίσης κάποια από τα πολύτιμα κοσμήματα της αγαθής ψυχής του Νικολάου… Εγκληματίες και επαναστάτες έτυχαν επανειλημμένα χάριτος από τον αυτοκράτορα…

Tο βλέμμα του Αγίου Τσάρου Νικόλαου, είχε μιά καταπληκτική ειλικρίνεια και τα μάτια του έλαμπαν από άδολη καλωσύνη. Από τη φύση του, του ήταν εντελώς αδύνατο να κάνει κακό σε κανέναν. Όλη τη διάρκεια της Βασιλείας του δεν υπέγραψε ούτε μιά θανατική καταδίκη, ούτε ποτέ αρνήθηκε να δεχθεί κάποια αίτηση χάριτος, που έφθανε στα χέρια του και μεριμνούσε πάντα ώστε να μην καθυστερήσει η απονομή χάριτος.

Η Λίλι Ντεν, ένα από τα στενότερα πρόσωπα της αυτοκρατορικής οικογένειας…. Έγραφε: «Ο Νικόλαος Β’ έμοιαζε σαν να έβλεπε το τραγικό μέλλον, αλλά έμοιαζε επίσης και σαν να έβλεπε τον Παράδεισο, ο οποίος εκτείνεται πέρα από αυτήν την γη. Ήταν ο αγαθός άνθρωπος του Θεού. Δεν μπορώ να εκφράσω μεγαλύτερο εγκώμιο, να του αποδώσω καταλληλότερο φόρο τιμής».

Η υποταγή στο θέλημα του Θεού συνιστούσε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητας του Νικολάου. Η εμπιστοσύνη του στην Θεία Πρόνοια, η οποία διοικεί τα πάντα με θεϊκή σοφία, του προσέδιδε την υπερφυσική εκείνη ειρήνη με την οποία αντιμετώπισε όλα τα απίστευτα τραγικά γεγονότα της ζωής του. Η ειρήνη αυτή δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

Όταν βρισκόταν στο κέντρο της φοβερής θύελλας στην αρχή της Ρωσικής επανάστασης, λέει στον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Ιζβόλσκυ:‘«Αν με βλέπετε τόσο ήρεμο, είναι διότι έχω την σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του Παντοδύναμου Θεού, ο Οποίος με τοποθέτησε στην θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του, έχοντας την συνείδηση ότι ποτέ δεν είχα τίποτα άλλο στην σκέψη μου εκτός από το να υπηρετήσω την χώρα, την οποία (ο Ίδιος) μου εμπιστεύθηκε».

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μυστικό του Νικολάου και ολόκληρης της οικογένειας του: η σχέση τους με τον Θεό. Αυτήν την κύρια διάσταση της ζωής τους λίγοι την αναλήφθηκαν και ακόμη μέχρι σήμερα ελάχιστοι την γνωρίζουν. Περισσότεροι όμως είναι εκείνοι που έστω και αν γνωρίζουν γι’ αυτήν δεν είναι ικανοί να κατανοήσουν το βάθος της. Αυτό συμβαίνει με όλους τους πνευματικούς ανθρώπους. Η ζωή τους συνιστά μυστήριο κεκρυμμένο από τους οφθαλμούς των πολλών.
….Αυτήν τους την πίστη και πρακτική ο Νικόλαος και η Αλεξάνδρα φρόντισαν να την μεταδώσουν και στα παιδιά τους από την πρώϊμή τους ηλικία….

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Νικολάου, οι ναοί αυξήθηκαν και τα μοναστήρια και πλήθος παλαιών ναών ανακαινίσθηκαν….

Υπήρξε ο Τσάρος ο οποίος προώθησε και ενέκρινε τις περισσότερες αγιοκατατάξεις στην ιστορία της Ρωσσίας. Πολλές φορές, δυστυχώς, ο Νικόλαος έβρισκε δυσκολία εκ μέρους της Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας στο σημείο αυτό. Σε κάποιες δηλαδή περιπτώσεις, παρά την γενική λαϊκή αναγνώριση της αγιότητας κάποιας οσίας μορφής, η Σύνοδος αντιδρούσε στην επίσημη πράξη αγιοκατάταξης του εν λόγω αγίου. Την αγιοκατάταξη του οσίου Σεραφείμ του Σαρόφ ο Νικόλαος αγωνίστηκε να προωθήσει, συναντώντας μεγάλη δυσκολία, ενός από τους πιο αγαπημένους αγίους του λαού της Ρωσίας. Ο Νικόλαος διατηρούσε στο γραφείο του ένα πορτραίτο του οσίου και πολύ πριν από το γεγονός της αγιοκατάταξης εξέφραζε την βεβαιότητά του για την αγιότητά του. Ο ίδιος ο όσιος Σεραφείμ είχε πει προφητικά στον Νικόλαο Μοτοβιλοφ: «Ο τσάρος θα μας επισκεφθεί με όλη την οικογένεια του. Τι χαρά θα γένη τότε! Θα εορτασθή το Πάσχα μέσα στο καλοκαίρι!» και «Τον Τσάρο που θα με δοξάση, θα τον δοξάσω».  Μιλώντας για τον τσάρο αυτόν, ο όσιος έλεγε: «Θα είναι χριστιανός μέχρι τα βάθη του».

Ο άγιος Σεραφείμ, λίγο πριν την κοίμησή του το 1833, είχε γράψει μια επιστολή, τη σφράγισε με μαλακό ψωμί και πάνω στον φάκελο έγραφε: «Για τον τσάρο Νικόλαο». Την έδωσε σφραγισμένη στον Νικολάϊ Μοτοβίλωφ λέγοντάς του: – «Δεν θα ζούμε εμείς, αλλά η γυναίκα σου θα ζη όταν στο Ντιβέγιεβο θα έρθει όλη η βασιλική οικογένεια και ο τσάρος. Δώσε της την επιστολή να του την δώσει.» Κι αυτός αργότερα την έδωσε στην Έλενα Μοτοβίλωφ, στην ευσεβή σύζυγο του. Κρατούσε την επιστολή αυτή για εβδομήντα χρόνια και όταν έγινε η ανακήρυξη («δόξα») της αγιότητος του Οσίου στις 19 Ιουλίου το 1903 κι ο Τσάρος ήλθε στο Ντιβεγιεβο, του την παρέδωσε μετά την πανηγυρική δοξολογία.

Αφού άκουσε την διήγηση της Γιελένας, ο Νικόλαος πήρε την επιστολή και την τοποθέτησε με ευλάβεια στην τσέπη του στήθους του, λέγοντας ότι θα την διάβαζε αργότερα. Ευρισκόμενος στην ηγουμενική κατοικία, η οποία του παραχωρήθηκε για την διαμονή του, ο Νικόλαος διάβασε το γράμμα. Άρχισε τότε να κλαίει πικρά. Οι συνοδοί του, κατανοώντας ότι το περιεχόμενο της επιστολής ήταν προφανώς ιδιαίτερα δυσάρεστο, προσπάθησαν να τον παρηγορήσουν λέγοντάς του ότι ακόμη και οι μεγάλοι άγιοι είναι δυνατό να κάνουν κάποτε λάθη. Ο τσάρος όμως συνέχισε να θρηνεί απαρηγόρητα. Το περιεχόμενο της επιστολής παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο. Εύκολα όμως μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο άγιος προετοίμασε τον Νικόλαο για τα επερχόμενα δεινά της Ρωσσίας.

***

Το 1905, μετά τα γεγονότα στην Αγία Πετρούπολη ο Τσάρος Νικόλαος Β’ επισκέφτηκε τον στάρετς Βαρνάβα της Γεθσημανή. Ο Άγιος Βαρνάβας τον ευλόγησε και όπως ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ του είπε πως θα πρέπει να σηκώσει με υπομονή τον σταυρό του Μαρτυρίου, όταν θα του το ζητήσει ο Κύριος.

Και ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης έλεγε προφητικά το ίδιο έτος, το 1905: «Έχουμε έναν ενάρετο και ευλαβή Τσάρο. Ο Θεὸς έστειλε σε αυτὸν έναν βαρὺ σταυρὸ δοκιμασιών, γιατί είναι το εκλεκτὸ και αγαπημένο παιδί Του. Εάν δεν υπάρξει Μετάνοια στον Ρωσσικό Λαό, ο Θεός θα απομακρύνει τον ευλαβή Τσάρο Του και θα στείλη μαστίγιο στο χέρι ανήθικων, σκληρών, αυτόκλητων Κυβερνητών, οι οποίοι θα πνίξουν όλη την γη στο αίμα και στα δάκρυα.»

Η διάδοση συκοφαντιών, η προπαγάνδα, οι μηχανορραφίες κατά του θρόνου… δεν είχαν κανένα φραγμό… Οι εχθροί του αυτοκράτορα παραμόνευαν διαρκώς και κτυπούσαν αμείλικτα σε κάθε ευκαιρία…
Ο εχθρός της εκκλησίας και του ανθρωπίνου γένους, ο διάβολος, είχε καταστρώσει το σχέδιο του. Και όπως στην περίπτωση του Ιώβ, έτσι και τώρα έλαβε την άδεια από τον Θεό να δοκιμάση την πίστη των εκλεκτών του…

Ο Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιο του: «….Παντού γύρω μου βλέπω προδοσία, δειλία και δόλο».

***

Ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έγραψε για τον Τσάρο: «Ήταν μία ζώσα ενσάρκωσις της πίστεως στην Θεία Πρόνοια, η οποία διευθύνει την τύχη των Εθνών και των λαών…  . Για τον λόγο αυτό (ο Τσάρος) ήταν αφόρητος στους εχθρούς της Πίστεως, ως και για όσους προσπαθούν να θέσουν την ανθρώπινη λογική και τις ανθρώπινες ικανότητες υπεράνω όλων.
Ο Τσάρος Νικόλαος Βʹ ήταν ένας δούλος του Θεού στην εσωτερική νοοτροπία (διάθεσι), στην πεποίθησί του, στις πράξεις του. Και έτσι ήταν ενώπιον των οφθαλμών ολοκλήρου του Ορθοδόξου Λαού. Η μάχη εναντίον του συνδέεται στενά με την μάχη εναντίον του Θεού και της Πίστεως…  Τα πάντα εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεξοχήν πράου, αγνού και άκρως στοργικού τσάρου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκείνη την τρομερή ώρα του αγώνα εναντίον του παρέμεινε μόνος. Αισχρές συκοφαντίες διαδόθηκαν προκαταβολικά εναντίον του τσάρου και της οικογένειάς του, ώστε ο λαός να επιδείξει αναίδεια στο πρόσωπό του. […] Ο τσάρος έμεινε εντελώς μόνος, περιβαλλόμενος από προδοσία, χυδαιότητα και δειλία. […] Κατά τις ημέρες του Μαρτίου, το Πσκοφ έγινε η Γεθσημανή του τσάρου και το Εκατερίνμπουργκ ο Γολγοθάς του. Ο τσάρος Νικόλαος πέθανε ως μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή, έχοντας πιει το ποτήριον του πόνου μέχρι το κατακάθι» (από το: Ο Άνθρωπος του Θεού – Άγιος Ιωάννη Μαξίμοβιτς, εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2008, σελ. 233-234).

Η γαλήνια και ειρηνική συμπεριφορά του αυτοκράτορα καθ’ όλη την διάρκεια της φυλάκισης του αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα για το περιβάλλον του. Την περίοδο αυτήν, ο Νικόλαος άρχισε να διαβάζη ξανά ολόκληρη την Αγία Γραφή από την αρχή.
…Οι συκοφαντίες αποτέλεσαν εξ αρχής το πιο λαμπρό στεφάνι στην κορυφή τους, όπως πολύ σύντομα θα αποκάλυπτε ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ σε κάποιο θαυμαστό όραμα.

…Κατά τον μήνα Μάϊο, ένας ενάρετος γέροντας της μονής του Σάρωφ βρισκόταν σε μεγάλη θλίψη για τις δοκιμασίες που εφίστατο η βασιλική οικογένεια. Καθώς βρισκόταν στην κατάσταση αυτήν, και ενώ προσευχόταν με δάκρυα, αποκοιμήθηκε και είδε το εξής θαυμαστό όραμα:

Βρέθηκε στην κωμόπολη του Τσέρσκογιε Σέλο και κοιτάζοντας προς τα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, την κατοικία δηλαδή της βασιλικής οικογενείας, είδε ότι από πάνω του ανυψωνόταν ένας φωτεινός στύλος, ο οποίος έφθανε μέχρι τους ουρανούς! Ο γέροντας προχώρησε τότε μέσα στο παλάτι. Μέσα εκεί, είδε τον τσάρο να κάθεται στο γραφείο του και να είναι απασχολημένος γράφοντας. Κοντά του, σε ένα άλλο μικρότερο τραπέζι, καθόταν ο τσάρεβιτς Αλέξιος διαβάζοντας κάποιο βιβλίο. Μαζί τους ήταν και η υπόλοιπη οικογένεια, η αυτοκράτειρα με τα κορίτσια, οι οποίες ήταν καθισμένες και κεντούσαν. Ανάμεσα στα μέλη της οικογενείας, ακτινοβολώντας θείο φως, στεκόταν ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος τους έδινε πνευματικές οδηγίες και τους παρηγορούσε. Όταν ο όσιος Σεραφείμ είδε τον γέροντα, τον πλησίασε και του είπε :

«Μην είσαι τόσο θλιμμένος, πάτερ μου, μην αθυμείς. Ο Θεός δεν πρόκειται να εγκαταλείψη τα εκλεκτά και αγαπημένα του παιδιά. Έχει την δύναμη να τους αρπάξη από τα χέρια των κακών ανθρώπων, αλλά επιθυμεί να δώση σ’ αυτούς ουράνια κι όχι επίγεια μακαριότητα. Το να στείλη λεγεώνες αγγέλων και να διασκορπίση τους εχθρούς τους είναι πολύ πιο εύκολο για τον Θεό από ο,τι είναι για μας το να πούμε ένα μόνο λόγο. Ωστόσο, ο Θεός απλά αφήνει την θολωμένη λογική των εχθρών τους να τους καταστρέψη από μόνη της. Ο Κύριος με απέστειλε για λίγο, ώστε να παρηγορήσω, να ενδυναμώσω και να προστατέψω τους βασιλομάρτυρες, διότι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής » και γι’ αυτό χρειάζονται την ουράνια βοήθεια μας στις δύσκολες αυτές ώρες της δοκιμασίας. Κοίταξε το ακτινοβόλο φως που εκπέμπεται από τα πρόσωπα των βασιλομαρτύρων. Αυτό είναι σημείο ότι βρίσκονται υπό την ειδική προστασία του Θεού, διότι είναι δίκαιοι. Όπως ακριβώς από καταβολής κόσμου οι δίκαιοι εξευτελισθήκαν, αδικήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από ανόμους ανθρώπους –ακολούθους του πρώτου ψεύστη και απατεώνος, του διαβόλου- έτσι και αυτοί οι δίκαιοι βασιλομάρτυρες έχουν εξευτελισθή, ταπεινωθή, συκοφαντηθή και αδικηθή από κακούς ανθρώπους, υποκινούμενους από τον αρχέκακον διάβολο… Κοίταξε (τώρα) το πρόσωπο της αυτοκράτειρας και θα δης ότι το φως που εκπέμπεται από το πρόσωπο της είναι πιο λαμπερό από τους άλλους. Αυτό είναι σημείο ότι υπέστη εκ μέρους του διαβόλου περισσότερες συκοφαντίες και ψευδείς κατηγορίες από όλους τους άλλους. »     

***

Ο άγιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853-1928) προφήτευσε το 1917, πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, σε ένα από τα πνευματικά του τέκνα, τον π. Βασίλειο Σούστιν:
«Χαλεποί καιροί έρχονται σύντομα. Στον κόσμο ο αριθμός έξι έχει περάσει και ο αριθμός επτά πλησιάζει… Εγγίζει η ώρα της σιωπής. Να είστε σιωπηλοί, υπομονετικοί», είπε ο γέροντας και άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του. «Τώρα ο τσάρος δεν είναι κύριος του εαυτού του. Πόσους εξευτελισμούς υπομένει. Το έτος 1918 θα είναι ακόμη χειρότερο. Ο τσάρος και ολόκληρη η οικογένειά του θα βασανισθούν και θα δολοφονηθούν. Μια ευσεβής ψυχή είδε ένα αποκαλυπτικό όνειρο: Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός καθόταν σ’ ένα θρόνο και γύρω του ήταν οι δώδεκα Απόστολοι. Εν τω μεταξύ φρικτά βάσανα και θρήνοι ακούγονταν από την γη. Ο απόστολος Πέτρος ρώτησε τότε τον Χριστό: ‘Ω, Κύριε, πότε θα παύσουν αυτά τα βάσανα;’. Και ο Κύριος του απάντησε: “Θα τους αφήσω μέχρι το 1922, αλλά αν δεν μετανοήσουν και δεν συνέλθουν, θα καταστραφούν”. Αίφνης ο Τσάρος μας παρουσιάστηκε μπροστά στον θρόνο του Χριστού με στεφάνι μεγαλομάρτυρος!… Μάλιστα! Αυτός ο Τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυρας.
Αν δεν μετανοήσουμε και δεν επιστρέψουμε στον Θεό, τότε όχι μόνο η Ρωσία, μα ολόκληρη η Ευρώπη θα καταρρεύσει. Η ώρα της προσευχής έχει έρθει».

***

Στην αρχή τους κρατούν αιχμαλώτους στο παλάτι… Από εδώ και πέρα, αρχίζει ο Γολγοθάς της Αγίας Τσαρικής Οικογένειας. Οι επαναστάτες την μετέφεραν στο παλάτι Αλεξάντρ, στο Τσάρσκοϊε Σέλο, στα προάστια της Αγίας Πετρούπολης, όπου παρέμειναν μέχρι και τον Αύγουστο του 1917. Οι εφημερίδες, πιο ασύστολα από ποτέ, δημοσίευαν ό,τι πιο αισχρό και προκλητικό μπορούσε να γεννήση η αρρωστημένη φαντασία τους. Ο Νικόλαος παρουσιαζόταν σε σκίτσα να χειροκροτή ενθουσιασμένος στο θέαμα του απαγχονισμού επαναστατών και η Αλεξάνδρα παρουσιαζόταν να λούζεται σε μπανιέρα γεμάτη από το αίμα των θυμάτων αυτών.

Μετά τους εξόρισαν στην πόλη Τομπόλσκ της Δυτικής Σιβηρίας από τις 19 Αυγούστου του 1917 μέχρι της ανοίξεως του 1918, φυλακισμένοι σε ένα σπίτι της πόλεως με πολλές στερήσεις. Εκεί, όταν ο έκπτωτος, πλέον, Νικόλαος ρώτησε έναν επαναστάτη τι γίνεται στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: “Χύνονται ποτάμια αίματος”. 

Λίγο χρόνο πριν από την αναχώρησή τους προς τον άγνωστο προορισμό, η Αλεξάνδρα έγραφε στην Λίλι Ντεν: «Είναι απαραίτητο να κοιτάμε όλα τα πράγματα πιο ήρεμα. Τι μπορεί να συμβη; Εφ’ όσον ο Θεός μας έστειλε τέτοιες δοκιμασίες, προφανώς γνωρίζει ότι είμαστε επαρκώς έτοιμοι γι’ αυτές. Είναι σαν κάποιου είδους εξετάσεις και είναι απαραίτητο να αποδείξουμε ότι δεν αποτύχαμε. Μπορεί κανείς να βρη μέσα σε όλα κάτι καλό και χρήσιμο. Μέσα από όποιες ταλαιπωρίες και αν περάσουμε, ας είναι. Ο Θεός θα μας δώση δύναμη και υπομονή και δεν θα μας εγκαταλείψη. Είναι Ελεήμων. Το μόνο που απαιτείται είναι να υποκλινόμαστε στο θέλημά Του χωρίς γογγυσμό και να αναμένουμε το εκεί, την αντίπερα όχθη. Για όλους όσοι Τον αγαπούν ετοιμάζει απερίγραπτη χαρά.
…Για κάθε μέρα που περνά ήσυχα, ευχαριστώ τον Θεό».

Η ξαφνική στροφή που πήρε η ζωή της βασιλικής οικογένειας έδωσε στο κάθε μέλος της μια ισχυρή ώθηση προς την ζωή του Πνεύματος. Απομονωμένοι και αποκομμένοι από τον κόσμο και τις ευθύνες, βρήκαν τον πολύτιμο χρόνο να δώσουν στις ψυχές τους άφθονα την πνευματική τροφή που πάντοτε ζητούσαν. Η πραγματικότητα αυτή αποκαλυπτεται με έναν απόλυτα ισχυρό τρόπο ιδιαίτερα στο πρόσωπο της Αλεξάνδρας. Οι επιστολές της κατά την περίοδο της εξορίας στο Τομπόλσκ αποτελούν έναν νοερό καθρέφτη στον οποίο αντικατοπτρίζεται η εσωτερική αυτή αύξηση της πνευματικότητας και η μεταμόρφωση της αυτοκράτειρας. Η πνευματική σοφία που απέκτησε βαδίζοντας στην οδό του μαρτυρίου είναι εκπληκτική:

«Σύντομα έρχεται η άνοιξη να χαροποιήση την καρδιά μας. Πρώτα η οδός του Σταυρού και έπειτα η χαρά και η ευτυχία. Σύντομα θα κλείση ένας χρόνος από τότε που χωρισθήκαμε, αλλά τι είναι ο χρόνος; Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα – η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για την βασιλεία των Ουρανών. Έτσι τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας… Όλες τις δοκιμασίες, τις οποίες Αυτός [ο Κύριος] στέλνει, επιτρέπει — όλα είναι προς το καλύτερον· παντού βλέπεις το χέρι Του. Οι άνθρωποι σου κάνουν κάτι κακό. Εσύ να το δέχεσαι χωρίς γογγυσμό, και Αυτός θα στείλη τον φύλακα Άγγελο, τον Παράκλητον Αυτού. Ποτέ δεν είμεθα μόνοι μας· Αυτός — ο πανταχού Παρών, ο Παντογνώστης — είναι η αυτο-Αγάπη. Πως να μην Τον πιστεύσωμε; Ο ήλιος λάμπει. Αν και ο κόσμος αμαρτάνη και εμείς αμαρτάνομε, σκότος και πονηρία βασιλεύουν, αλλά ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη· μόνο να ανοίξωμε τα μάτια μας, την πόρτα της ψυχής να κρατήσωμε ανοικτή, ώστε να δεχώμεθα τις ακτίνες του Ηλίου αυτού μέσα μας. Μόνον, κάνε υπομονή ακόμη, παιδάκι μου, και η οδύνη αυτή θα περάση· εμείς θα λησμονήσωμε τα βάσανα· θα μείνη μόνον ευγνωμοσύνη για όλα. Μεγάλη σχολή. Κύριε, βοήθησε αυτούς, που δεν μπορούν να έχουν αγάπη για τον Θεό στις πικραμένες καρδιές τους, οι οποίοι βλέπουν όλο κακό και δεν προσπαθούν να καταλάβουν, ότι όλο αυτό θα περάση· δεν μπορεί να γίνη αλλοιώς· ο Σωτήρ ήλθε και μας έδειξε το παράδειγμα. Ο ακολουθών την οδόν Αυτού, ακολουθεί την αγάπη και τα παθήματα, κατανοεί όλη την μεγαλωσύνη της Ουράνιας Βασιλείας. Δεν δύναμαι να γράψω· δεν κατορθώνω να εκφράζω με λόγια αυτό, το οποίο γεμίζει την ψυχή μου… Ζούμε εδώ στην γη, αλλά ήδη είμαστε στα μισά του δρόμου για τον άλλο κόσμο. Βλέπουμε με άλλα μάτια… . Έχω παραδώσει τα πάντα στην προστασία του Θεού… Όσο πιο πολύ υποφέρουμε εδώ, τόσο πιο όμορφα θα είναι στην αντίπερα όχθη, όπου τόσα αγαπημένα πρόσωπα μας περιμένουν… Πως μπορεί να ζητά κανείς κάτι περισσότερο; Προσφέρουμε στον Θεό ευχαριστία για την κάθε μέρα…».

Με την οκτωβριανή επανάσταση, τον Οκτώβριο του 1917, ολόκληρη η Ρωσία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο, από μίση, προδοσίες, βία, φρικτά εγκλήματα και πρωτάκουστες ιεροσυλίες. Το νέο καθεστώς εγκαθίδρυσε μια πρωτοφανή τυραννία, ένα κράτος τρόμου και αίματος, το οποίο θα παρέμενε στην εξουσία για εβδομήντα χρόνια, μια νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία. Ο όχλος των επαναστατών διψούσε για το αίμα τους.

Στην τελευταία της επιστολή στην Άννα Βυρούμποβα έγραφε: «..Νοιώθουμε ότι πλησιάζει μια θύελλα, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι Ελεήμων και θα φροντίση για μας… οι ψυχές μας βρίσκονται σε ειρήνη. Ό,τι και αν συμβή θα είναι με το θέλημα του Θεού».
…Βάδισε μέχρι τέλους την οδό της αγιότητος.

Κι ο Νικόλαος έγραφε με την σειρά του στο ημερολόγιό του: «…Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν».

Την Μ. Τρίτη, 30 Απριλίου 1918 έφθασαν στο Αικατερίνμπουργκ, όπου τους φυλάκισαν στο σπίτι του μηχανικού Νικολάου Υπάτιεφ.

Την άνοιξη του 1918 η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα έγραψε σε μια από τις τελευταίες επιστολές της: «Ο Πατέρας παρακαλεί να μεταφέρετε σε όλους, όσοι παραμένουν πιστοί εις Αυτόν, και σε όσους αυτοί δύνανται να επιδράσουν, να μην εκδικηθούν χάριν Αυτού, διότι Αυτός τους έχει ήδη συγχωρήσει όλους και προσεύχεται για όλους· επίσης να μην εκδικηθούν για τον εαυτό τους· να ενθυμούνται δε, ότι το κακό, το οποίο τώρα υπάρχει στον κόσμο, θα γίνη ισχυρότερο, αλλ᾿ όμως το κακό δεν νικάται διά του κακού, αλλά μόνο διά της αγάπης…».

Έξι ημέρες πριν το τέλος, η Αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα έγραφε: «Η Οικογένειά μου κι εγώ προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας, τις σκέψεις μας, για την είσοδο μας στο Βασίλειο των Ουρανών».

Από:
«Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ: Όσα δεν μπόρεσε να κρύψη η σιωπή», Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού Εκδόσεις ”Άθως”
Fr. Seraphim Rose, “Tsar-Martyr Nicholas II,” The Orthodox Word, Jul.- Aug., 1968, p. 152-153.
περιοδ. «Άγιος Κυπριανός», αριθ. 197-198/Μάϊος-Ιούλιος 1985 – αριθ. 209-211/ Μάϊος-Ιούλιος 1986.
The New Martyrs of Russia [Οι Νέοι Μάρτυρες της Ρωσίας], Montreal 1972.

Ο Τσάρος Νικόλαος Βʹ ήταν μία ζώσα ενσάρκωσις της πίστεως στην Θεία Πρόνοια κι έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων. Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/17/24527/

Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ της Ρωσίας «Θα καταστραφώ, αλλά θα σώσω την Ρωσσία».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/15/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%B2-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82/

«Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος…» Και όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς. Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β’ Ρομανώφ της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/06/23097/

Η Αγία Τσαρική Οικογένεια κι οι προφητείες αγίων και στάρετς για το μαρτύριο τους
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/17/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84/

“Ο Τσάρος έλαβε επάνω του την ενοχή του ρωσικού λαού και ο λαός συγχωρείται!…” Άγιος Τσάρος Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/16/%CE%BF-%CF%84%CF%83%E1%BD%B1%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B5-%CE%B5%CF%80%E1%BD%B1%CE%BD%CF%89-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84/

Απολυτίκιον του αγίου Τσάρου Νικολάου Β’ Ρομανώφ της Ρωσίας και της οικογένειάς του
Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και Βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, άγιοι Ρομάνοφ βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ύμνος στους Αγίους Βασιλομάρτυρες Ρομάνοφ
Ζάννα Μπικιέφσκαγια – Жанна Бичевская (Zhanna Bichevskaya)