«Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).
«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται (Ματθ, 24:13).
« Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν Ἰησοῦ.» Εδώ θα φανεί η υπομονή των Χριστιανών, αυτών που τηρούν τις εντολές του Θεού και κρατούν σταθερά την πίστη προς τον Ιησού (Αποκ. 14,12).
Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας
Κάποιος παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας, πέρασε καιρός και του λέει έντονα: Βρε Γέροντα δεν βλέπεις!!!!! Δεν βλέπεις τα προβλήματα !!!! Γιατί δεν κάνεις κάτι!!!!!
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο του τον Γέροντα…, έλαμπε… και του λέει: Το μυστικό είναι η Υπομονή και η Προσευχή!!!! Όλα θα λυθούν!!
Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας έλεγε: «Πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θεός. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θεό, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”! Εκείνος ξέρει τι θα περάσω… έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολογίζω καθόλου… Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών. Πίστη και προσευχή, τέκνον μου, πίστη και προσευχή! ».
«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».
«Να κάνετε πάντοτε προσευχή και υπομονή και να ‘χετε πάντα την ελπίδα στον Θεό. Θα σας βοηθήση η Χάρις της Παναγίας, του οσίου Δαυΐδ και του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Για όλο τον κόσμο κάνομε προσευχές και οι προσευχές στηρίζουν».
***
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.
Όσοι υπομένουν καρτερικά τις θλίψεις, τους διωγμούς και τους πειρασμούς της ζωής αυτής με σκοπό να ευαρεστήσουν τον Θεό, εκείνοι εξαγοράζουν τα Oυράνια Aγαθά και την ατελεύτητη ευφροσύνη. Και με τον σωματικό θάνατο εξαγοράζουν την Aιώνια και Aθάνατη Zωή μαζί με τον Αιώνιο και Αθάνατο Θεό.
***
Σοφία Χοτοκουρίδου, ασκήτρια της Κλεισούρας
Σας παρακαλώ, όποιος κάνει υπομονή, χαρά σ’ αυτόν. Όποιος κάνει υπομονή, σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολλή υπομονή να κάνετε.
Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν…
***
Ο Αββάς Μάρκος ρώτησε κάποτε τον Όσιο Αρσένιο γιατί οι περισσότεροι ευσεβείς και ενάρετοι να φεύγουν από τον κόσμο με πολλές θλίψεις και στερήσεις.
-Οι θλίψεις για κείνους που τις δέχονται με υπομονή, αποκρίθηκε ο Όσιος, είναι το αλάτι που προλαβαίνει τη σήψη της αμαρτίας και κάνει τους ανθρώπους να παρουσιάζονται στον Ουρανό καθαροί.
Χωρίς την ελπίδα της μέλλουσας ζωής, δεν μπορείς να υπομένης τις δοκιμασίες, που σου συμβάινουν στην παρούσα ζωή.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
– Γέροντα, δηλαδή ποιό είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;
– Ποιό είναι; Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο. Το πάν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής. Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη και ετοιμάζει το διαβατήριό του για την άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε. Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε. Είναι να δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση, όταν μας καλέση ο Θεός, και να πετάξουμε κοντά Του. ..
***
Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
– Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;
– Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.
Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του. «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμον», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α’ 12). Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.
Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο.
Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο Χριστός σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια! Πόσα προβλήματα του δημιουργούσαν οι Εβραίοι και δεν μιλούσε καθόλου! Αλλά και ο Απόστολος Παύλος τι υπομονή έκανε! Ενώ είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πάει στη Ρώμη, έμεινε στην φυλακή δυο χρόνια, γιατί ο ηγεμόνας καθυστερούσε την δίκη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πάλι τι υπέφερε! Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ναυάγιο…
Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι Άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή, με προσευχή, αλλά και με χαρά.
Πηγή: Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου,” Πάθη & Αρετές”, Λόγοι Ε΄, σ. 287-288
***
– Γέροντα, βλέπω ότι δεν προχωράω πνευματικά και στενοχωριέμαι.
– Μια φορά κάποιος είχε φυτέψει ένα κλήμα και, ενώ δεν είχε πιάσει ακόμη ρίζες, είχε την απαίτηση να βγάλη σταφύλια, να κάνη άφθονο κρασί, για να πίνη, να ευφραίνεται και να μεθάη. Έτσι κάνεις κι εσύ. Φύτεψες μια κληματσίδα και θέλεις αμέσως να πιης κρασί. Αυτό δεν γίνεται. Το κλήμα δεν το φυτεύεις σήμερα και αύριο πίνεις κρασί. Σε έναν χρόνο μπορείς να φας μερικά τσαμπιά. Σε δυο χρόνια θα φας ένα κοφίνι σταφύλια και σε πέντε χρόνια θα πιης και κρασί. Να αγωνίζεσαι λοιπόν και να κάνης υπομονή, αν θέλης να απολαύσης καρπούς πνευματικούς.
***
Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την Θεία Χάρη.
Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή.
Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή.
Βλέπεις τί είπε; “Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται”.
Δεν είπε “ο υπομείνας είς … θέρος!”
Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;…
Να προσέχουμε να μή χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας.
“Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών”, λέει το Ευαγγέλιο.
Όταν μας βρίσκη μια αρρώστια, καλά είναι να αφηνώμαστε στον Χριστό εν λευκώ. Να σκεφτώμαστε ότι η ψυχή μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία στους πόνους παρά από ατσαλένιο σώμα με το οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους σωματικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί θα νομίσουμε ότι με το σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο.
***
– Γέροντα, νοιώθω να βρίσκομαι στην καρδιά του πνευματικού χειμώνα.
– Αν θέλης ν΄αλλάξει ο καιρός, να γίνη γλυκός, να ανθίσης και να καρπίσης, να παράγης καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό. Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα πού γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια.
Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας, από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.
Από το βιβλίο “Πάθη & Αρετές”, Λόγοι Ε΄, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, σ. 292-294
***
Ένα νεαρό παιδί έπασχε για τριάντα χρόνια από χρόνιο νευρολογικό σύνδρομο με παράλυση και αταξία και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
Το 1981 επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εκεί τον πλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και του είπε ότι θα αναλάβει τα έξοδά του για να τον πάρει στην Αμερική για μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων.
Η επιθυμία του να ξανασταθεί στα πόδια του και να περπατήσει άναψε μέσα του. Πριν να πάρει όμως την απόφαση θέλησε να ρωτήσει τον γέροντα Παΐσιο.
Στις πέντε το πρωί στον χώρο του παλαιού ιατρείου των Καρυών, αφού ενημέρωσαν τον γέροντα, έγινε η συνάντησή τους. Ο γέροντας άκουσε τον λογισμό του και τον σταύρωσε στο κεφάλι με το λείψανο του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου που είχε μαζί του.
Κατόπιν έπιασε τα παράλυτα και ατροφικά πόδια του και τα ασπαζόταν λέγοντας:
– Ποδαράκια, ποδαράκια, αυτά θα σε πάνε στον παράδεισο και εσύ δεν το καταλαβαίνεις.
Χωρίς να του πει τίποτα, αναφέρει το παιδί, ο γέροντας του λέει:
– Στην Αμερική να μην πας, θα σε κάνουν πειραματόζωο.
Έπειτα τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:
– Σήκω να περπατήσουμε.
Νόμιζα πως ο γέροντας αστειευόταν. Μου ξαναλέει.
– Άντε θα σηκωθείς καμιά φορά;
– Γέροντα του λέω δεν μπορώ, ούτε ξέρω πως περπατάει κανείς.
Με αρπάζει στην αγκαλιά του και αρχίσαμε να περπατούμε, ενώ προσευχόταν με δάκρυα. Έπειτα με έβαλε να καθίσω στο καροτσάκι, κάθησε δίπλα μου σε μια καρέκλα και μου λέει:
–Άκουσε παιδί μου, δεν θα γίνεις καλά. Χειρότερα θα πηγαίνεις καλύτερα όχι. Αλλά να γνωρίζεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται γύρω σου και σε διακονούν, σώζονται. Και εσύ γίνεσαι ένα μέσο σωτηρίας ψυχών. Ο Θεός αυτό ζητάει από σένα.
(«Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» – Ι. Μητρόπολις Λεμεσού)
ΔΙΑΚΟΝΙΑ Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος Αμπερίας Χανίων
Φεβρουάριος 2017 2017 – Έτος 17ο – Αριθμ. φύλλου 842
πηγή: proskynitis – https://simeiakairwn.wordpress.com/2020/09/25/%cf%80%ce%bf%ce%b4%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%b4%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%ac-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%cf%80%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%cf%83%cf%84/#more-56118
***
Διηγήθηκε ο Ησυχαστής π.Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.
Μία Μοναχή, ήταν άρρωστη και κατάκοιτη μέσα στο Μοναστήρι της.
Αυτή την Μοναχή, την προβλημάτιζε το γεγονός, ότι δεν πήγαινε ( λόγω της ασθένειας της ) στον Ναό του Μοναστηριού. Κάποια μέρα, η Μοναχή αποφάσισε, ενώ ήταν ακόμα άρρωστη, να πάει στον Ναό του Μοναστηριού. Ενώ πήγαινε προς τον Ναό, συνέβηκε κάτι, και η Μοναχή έπεσε κάτω. Φυσικά, με το πέσιμο, η ήδη άρρωστη υγεία της επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο.
Εκείνη την στιγμή, παρουσιάστηκε μπροστά στην Μοναχή ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός, και τής είπε :
«Είδες Εγώ, τι δίνω σε όσους ΑΓΑΠΩ ;».
Η Μοναχή απάντησε προς τον Ιησού Χριστό :
«Το γνωρίζω Κύριε, και για αυτό τον λόγο Σε αγαπούν λίγοι άνθρωποι».
***
Η υπομονή αγιάζει
Πριν μερικά χρόνια μία κυρία έστειλε ένα γράμμα στον μακαριστό γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και του έγραφε ότι έχει πολλά βάσανα, μεγάλο σταυρό και δεν μπορεί να σηκώσει τον Σταυρό της.
Και ο γέροντας Εφραίμ της απάντησε: «Μου γράφεις ότι έχεις πολλά βάσανα. Και εγώ σου λέγω τόσο το καλύτερο για την ψυχή σου! Ο Θεός που σου δίδει αυτά τα βάσανα γνωρίζει ότι τόσα βαστάζεις, σε τόσα αντέχει η ψυχή σου, αν σου δώσει περισσότερα θα πέσεις, εάν σου δώσει ολιγότερα βάσανα σε αδικεί, από αιώνιο μισθό, από αιώνια χαρά…
Τον Μάιο του 1988 επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο ένας φίλος μου αρχιμανδρίτης. Ανάμεσα στα άλλα σοφά που του είπε ο γέροντας τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη της υπομονής θυμίζοντας τα λόγια του Χριστού: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» Όταν ο αρχιμανδρίτης τον ρώτησε: «Γιατί πάτερ δεν πάτε σε γιατρό, για να ανακουφιστείτε από τους πόνους;», ο Γέροντας απάντησε: «Πάτερ, ιερεύς εσείς με ρωτάτε γιατί δεν πάω στους γιατρούς; Ότι κερδίζουμε με τις προσευχές, με τις νηστείες, με τον αγώνα που νομίζουμε ότι κάνουμε, τα ξοδεύουμε. Για αυτό πρέπει να κάνουμε αποταμίευση, υπομένοντας τις θλίψεις πού επιτρέπει ο Θεός».
Μετά του διηγήθηκε μία πολύ διδακτική ιστορία: Εδώ στην Αθωνιάδα Σχολή είναι δύο αδέρφια, που προέρχονται από πρώην μουσουλμανική οικογένεια. Ο πατέρας αυτών των παιδιών, αν και δεν ήξερε πολλά πράγματα, δεν ικανοποιείτο από τη μουσουλμανική θρησκεία. Έβλεπε τη χριστιανική θρησκεία ανώτερη από τη μουσουλμανική, για αυτό φρόντισε, κατηχήθηκε και βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος. Δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα. Όμως δυο πράγματα έλεγε συνεχώς και προσπαθούσε να τα εφαρμόζει. Πρώτον ότι πρέπει να τηρούμε τις εντολές του Θεού, για να πετύχουμε τη σωτηρία μας και δεύτερον ότι ο Χριστός είναι δίκαιος.
Από την ώρα που έγινε Ορθόδοξος, η γυναίκα του και οι δικοί του τού κήρυξαν τον πόλεμο. Όταν πήγαινε και γονατιστός προσευχόταν σε ένα δωμάτιο, η γυναίκα του τον ειρωνευόταν και του έλεγε: «Άντε καημένε, δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει Χριστός, μόνο Αλλάχ υπάρχει και Μωάμεθ». Εκείνος όμως συνέχιζε τον πνευματικό του αγώνα με υπομονή. Ένας μουσουλμάνος ιερέας, για να τον καταφέρει να επιστρέψει στη μουσουλμανική θρησκεία είπε στη γυναίκα του και στους δικούς του να μην του δίνουν φαγητό και να μην του δίνουν ρούχα να αλλάζει. Είπε ακόμη στη γυναίκα του, την ώρα που ο άνδρας της προσεύχεται να παίρνει έναν κουβά νερό και να τον περιλούζει και έπειτα να μην του δίνει ρούχα να αλλάζει. Αυτά, λοιπόν, εφάρμοσαν η γυναίκα του και οι δικοί του. Εκείνος όμως με θαυμαστή υπομονή και καρτερία αγωνιζόταν τηρώντας τις εντολές του Θεού. Δεν θύμωνε και δεν αγανακτούσε και αν βρισκόταν κανένα ξεροκόμματο το έτρωγε. Ακόμη συνέβη και το εξής θαυμαστό. Αυτός εργαζόταν στη Νομαρχία. Εκεί έβλεπε τις αδικίες που γίνονταν και δεν το άντεχε. Έτσι παραιτήθηκε από την δουλειά του και προτίμησε να εργάζεται ως οικοδόμος.
Το μαρτύριό του κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια, ώσπου μία ευλογημένη μέρα, την ώρα που προσευχόταν, η γυναίκα του πήγε και γονάτισε δίπλα του. Εκείνος ξαφνιασμένος τη ρώτησε: «Τί θέλεις γυναίκα;» Εκείνη απάντησε συγκινημένη, θέλω να προσευχηθώ και εγώ και θέλω να γίνω και εγώ χριστιανή. «Γιατί είδες τίποτα;» τη ρώτησε πάλι. «Σκέφτηκα, απάντησε εκείνη, ότι αν ο Θεός των χριστιανών ήταν τόσο καλός σαν εσένα, τότε θα ήταν πολύ καλύτερος από τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ. Τώρα που εσύ αγωνίζεσαι να μοιάσεις στο Θεό, σκέφτομαι πόσο καλύτερος είναι ο Θεός των χριστιανών». Πράγματι μετά από λίγο καιρό έγιναν και αυτή και τα παιδιά τους χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Όταν τα δυο αδέρφια πήγαν για πρώτη φορά στο Κελλί του Γέροντα Παϊσίου δεν έφαγαν το λουκούμι και δεν ήπιαν το νερό που είχε ο πατήρ Παΐσιος για τους προσκυνητές. Όταν το είδε αυτό ο γέρων Παΐσιος τα ρώτησε γιατί δεν έφαγαν το λουκούμι και εκείνα απάντησαν: «Θέλαμε πάτερ πρώτα να προσκυνήσουμε στο εκκλησάκι σας και έπειτα να φάμε λουκούμι». Κι ο πατήρ Παΐσιος θαύμασε τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών λέγοντας: «Τόσοι άνθρωποι έρχονται να με δουν, αλλά μόνο αυτά τα παιδιά φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο».
Βλέπετε αδελφοί μου, πόσο αναγκαία και πόσο σπουδαία είναι η αρετή της υπομονής και πόσο ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα έχει; Μακάρι με τις ευχές του μακαριστού γέροντα Παϊσίου ο Θεάνθρωπος Κύριος να χαρίζει σε όλους μας αυτή τη μεγάλη και σωτήρια αρετή.
(από το περιοδικό «ΠΡΩΤΑΤΟΝ», Απρίλιος –Ιούνιος 2013, Αριθ. 130, Νικόλαος Βοϊνέσκος)
Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.
Δόξα. Ήχος πλ. α΄.
Πάσαν δόξαν κενήν φεύγων, και αγρυπνών ως άσαρκος, λειμώνα πανευώδη εποίησας την καρδίαν σου, εν χαρά θεορρύτω. Και γαρ των συκοφαντών, υπομένων τας εφόδους εν ευχαριστία, ηδάφισας του Βελίαρ τας πυργοβάρεις, και κοινωνός γέγονας θεϊκής φύσεως. Όθεν των βροτών, την πικρότητα εγλύκανας, Δαβίδ του κλεινού, οφθείς συνόμιλος και ομοδίαιτος, και Ιωάννου του ομολογητού, φιλήτωρ ομόψυχος. Διό την ηδίστην και λεπτοτάτην αύραν, του Παρακλήτου προσδεχθείς, Ιάκωβε θείε, και ημών παρακλήτωρ εφάνης, τοις βοώσι· Κύριε δόξα σοι.
Ωδή Ϛ΄. Του βίου την θάλασσαν.
Υψώθης, Ιάκωβε, ταπεινώσει αληθή,και οινοχόος άριστος, εις αιώνιον δείπνον διορισθείς, «μεθύσθητε», έκραζες· «αδελφοί, τη κενώσει της σταυρώσεως».
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Εμπαθείας ανθρώπων, τα ονείδη και ψεύδη, καθυπομείνας, σεμνέ, συνέτριψας το θράσος, του αντιδίκου πάτερ, θεοφόρε Ιάκωβε, διό την μνήμην σου νυν, εν ασμασι τιμώμεν.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ω, όσιε, μη παύση, υπέρ της σης ποίμνης, καθικετεύων Χριστώ τω Κυρίω σου, συ γαρ προστάτης υπάρχεις, αυτής, Ιάκωβε.
Ρώτησαν κάποτε κάποιοι φοιτητές τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη: Τι είναι πίστη γέροντα για σας;
Μ.Μόρφου Νεόφυτος
iconandlight 