Οσίας Μαρίνης της Ραϊθού του Σινά
Ιλαρίωνος του Μεγάλου (†371) και Οσίου Βαρούχ
Ιερομαρτύρων Σωκράτους, πρεσβυτέρου εν Αγκύρα και Θεοδότης (230)
Μαρτύρων Αζή, Γαΐου, Δασίου και Ζωτικού, Πλαντίνου (303)
Οσίου Ιακώβου οικονόμου της Μονής του Σωτήρος Βαθεος Ρύακος ,
63 μαρτύρων της Ιερουσαλήμ (724)
Πέτρου και Στεφάνου, Ανδρέου και Παύλου των ομολογητών υπό του Κωνσταντίνου Κοπρωνυμου (περ. 741-775)
Αγίας Ούρσουλας της εν Κολωνία (†383 η 451)
Βαρνάβα και Ιλαρίωνος, των εν Περιστερώνα Μόρφου Κύπρου εκ των Αλαμάνων (12ος αιώνας)
Ιλαρίωνος του Κιέβου του Ρώσου (περ. 1055) και Ιλαρίωνος των σπηλαίων του Κιέβου (11ος αιώνας)
Οσίου Φιλοθέου του Χριστουπολίτου (Καβαλιώτου) (†1610)
Νεομάρτυρος Ιωάννου, του εκ Γουβών (Μονεμβασίας) και εν Λαρίση αθλήσαντος (†1773)
Οσίων Χριστοδούλου του εν Πάτμω (1093) και Ιλαρίωνος των Μογλενων (1164)(ανακομιδή λειψάνων)
Εορτάζουν στις 21 Οκτωβρίου
Χαίρε, ψυχήν τω Χριστώ διδούσα·
χαίρε, ζωήν μυστικήν βιούσα.
Η οσία Μαρίνα έζησε και ασκήτεψε στη έρημο της Ραϊθού, όπου εκοιμήθη οσιακά. Τα ιερά λείψανα της βρίσκονται στο μετόχι του Σινά , στην Μονή της Θεοτόκου όπου μένουν σιναΐτες πατέρες.
Στην ακολουθία του Οσίου Φιλοθέου του Αγιορείτη (βλέπε ίδια ημέρα) που συνέγραψε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (Ἔγκρισις Ἱ. Συνόδου: 4188/79. Ἐκδόσεις Παρουσία, Ἱ. Μ. Φιλίππων, Νεαπόλεως & Θάσου, χ.χ.) αναφέρει για την Αγία Μαρίνα:
«Αύτη η Μαρίνα η πάνσεμνος παρθένος, σήμερον προς την άνω εισάγεται ζωήν· των δαιμόνων τας ορμάς καταβαλούσα, και πόνους διά τον Χριστόν υπομείνασα, τον σκολιόν δράκοντα τελείως απώλεσε, την λαμπάδα άσβεστον τηρήσασα· ένθα νυν μετ’ Αγίων Αγγέλων ευφραίνεται, η δε λάρνακα έχει την τιμίαν αυτής σορόν των λειψάνων· ην εν τω μετοχίω ένθα νυν κατοικούσιν οι Πατέρες οι Σιναϊται, εις την Μονήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, σιμά της θαλάσσης· ένθα και φιλόχρηστοι κοσμικοί κατοικούσιν».
***
Του Αββά Ιλαρίωνος
Πήγε ο Αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη στο όρος, στον Αββά Αντώνιο. Και του λέγει ο Αββάς Αντώνιος: «Καλώς ήλθες, ο αυγερινός οπού το πρωί ανατέλλει». Και είπε ο Αββάς Ιλαρίων: «Ειρήνη σε σένα, ο στύλος του φωτός οπού την οικουμένη φωτίζει».
***
Οι σιναΐτες ασκητές ζούσαν τον Θεό, “τω πυρί της θείας αγάπης αεί πυρπολούμενοι και μελέτην θανάτου τον βίον τιθέμενοι”.
Το όρος Σινά δεν ήταν χώρος θεοφανείας μόνον για τον Μωϋσή, αλλά και για πολλούς ασκητάς που μόνασαν εκεί και ήταν διάδοχοι κατά πνεύμα του μεγάλου εκείνου θεόπτου Προφήτου.
Στον χείμαρρο του Σίδδη* κατοικούσε ένας άγιος άνθρωπος έχοντας μαζί του και τον μαθητή του. Κάποτε όταν τον έστειλε στην Ραϊθού, ύστερα από τρεις μέρες καθώς βρισκόταν ο γέροντας στην έρημο, σ’ αυτήν που βρίσκεται κοντά στη διάβαση, και ήταν απορροφημένος με τη θεωρία του Θεού, βλέπει τον μαθητή από μακριά να έρχεται. Επειδή νόμισε πως ήταν Σαρακηνός μεταμορφώθηκε σε φοίνικα, γιατί ήθελε να μην τον καταλάβει. Όταν έφτασε λοιπόν σε εκείνο το σημείο ο μαθητής χτυπάει τον φοίνικα με την παλάμη του και απορώντας λέγει: «Πότε φύτρωσε αυτός ο φοίνικας εδώ;» Αφού επανήλθε πάλι στη φυσική του κατάσταση με τη δύναμη του Θεού ο γέροντας, πρόλαβε τον μαθητή του στη σπηλιά και αφού τον υποδέχτηκε του λέγει την άλλη μέρα χαριτολογώντας: «Τι σου έφταιξα αδελφέ μου; Γιατί χθες μου έδωσες ένα χτύπημα;» Έπεσε λοιπόν ο μαθητής στα πόδια του αρνούμενος, γιατί αγνοούσε την υπόθεση. Εξήγησε ο γέροντας σ΄’ αυτόν το περιστατικό με τον φοίνικα, δηλαδή ότι ήταν αυτός και ότι ενώ βρισκόταν σε θείους λογισμούς και επειδή δεν ήθελε εξαιτίας κάποιας τυχαίας ανθρώπινης συνάντησης να αποσπασθεί απ’ αυτούς, μεταμορφώθηκε παίρνοντας την μορφή φοίνικα.
*Σίδδη. Στην τοποθεσία αυτή, που απείχε από την Μονή 70 μίλια, ασκήτεψε και ο αββας Στέφανος ο Σιναΐτης (βλ. Ιωαν. Κλιμ., 7, )Ίσως ο χείμαρρος του Σιδδη ταυτίζεται με τον χείμαρρο Κοδαρ και τον ‘’ποταμό του Σινά’’Κατά τον Εκενστειν η τοποθεσία αυτή βρίσκεται στο Βαντί Σιντρεχ, που είναι τμήμα του Βαντι Ουμμ Αγκραφ.
***
Και κάποιος άλλος Σαρακηνός είπε σ’εναν από τους εδώ αδελφούς τα εξής: «Έλα μαζί μου να σου δείξω ένα μικρο κήπο κι ένα κελλί αναχωρητή». Τον ακολούθησε λοιπόν αυτόν στην περιοχή του Μετμορ και αφού έφτασαν στην κορυφή κάποιου όρους του δείχνει ο Σαρακηνός κάτω ς’ ένα χείμαρρο ένα μικρο κήπο κι ένα κελλί και του λέγει: «Κατέβα μόνος σου, μήπως εξαιτίας μου επειδή δεν είμαι Χριστιανός φύγει ή κρυφτεί ο αναχωρητής. Ποτέ δεν τόλμησα να κατεβώ προς αυτόν». Ενώ κατέβαινε λοιπόν ο αδελφός προς αυτόν, από ενέργεια του σατανά του φωνάζει δυνατά ο Σαρακηνός: «Πάρε τα σανδάλια σου, πάτερ, γιατί τα άφησες εδώ». Και καθώς ο αδελφός γύρισε το βλέμμα του προς τα πίσω και είπε: «Δεν τα χρειάζομαι», από κάποια δύναμη ξαναγύρισε το πρόσωπό του για να κατεβεί. Τότε εξαφανίστηκαν και ο μικρός κήπος και το κελλί, τα οποία ούτε ο μοναχός ούτε ο Σαρακηνός μπόρεσαν να ξαναδούν. Παρέμεινε ο μοναχός θλιμμένος πολύν καιρό λέγοντας: «Ο,τι έπαθε η γυναίκα του Λωτ όταν γύρισε προς τα πίσω, το ίδιο έπαθα κι εγώ».
***
Ο Ιωσήφ ο Ραϊθηνός, κατά την διάρκεια της προσευχής του, φλεγόταν από την Χάρη του Θεού. Όταν κάποιος πλησίασε στο καλύβι του τον βρήκε σε έκσταση. “Θεωρεί αυτόν όλον από κεφαλής μέχρι ποδών ιστάμενον ως φλόγα πυρός”. Σε αυτήν την κατάσταση παρέμεινε πέντε ολόκληρες ώρες. Όταν κατάλαβε ο γέροντας ότι η μεταρσίωση του έγινε αντιληπτή χάθηκε από τα μάτια των ανθρώπων, γιατί φοβήθηκε την ανθρώπινη δόξα.
Αργότερα που γύρισε ο μαθητής του αββάς Γελάσιος δεν τον βρήκε. Ύστερα από έξι χρόνια χτύπησε την πόρτα και ο αββάς Γελάσιος τον δέχτηκε χαρούμενος. Και του λέγει, Πως έφυγες και με άφησες ορφανό. Πολυ πόνεσα για σένα. Κι ο γέροντας του απαντά, Την αιτία την ξέρει ο Θεός, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν απομακρύνθηκα από τούτο τον τόπο και κάθε Κυριακή κοινωνούσα με όλους σας τα άχραντα Μυστήρια. Ο αδελφός απόρησε πως έμπαινε κι έβγαινε και κανένας δεν τον έβλεπε. Στο τέλος του λέγει, Σήμερα αναχωρώ και ήλθα για να με θάψεις. Αφού συζήτησαν πολλά για την ψυχή και για τα μέλλοντα αγαθά κοιμήθηκε ειρηνικά. Το πρόσωπό του δε μες στο φως έλαμπε ολοφώτεινο.
Ένας αναχωρητής διηγόταν ότι ζούσε σε μια σπηλιά κοντά σε μια μικρή πηγή και έναν φοίνικα. Κάθε μήνα ένα κλαδί του φοίνικα παρήγαγε καρπό και έτρωγε ολόκληρο τον μήνα. Τον επόμενο μήνα παρήγαγε το άλλο κλαδί. Με τέτοια σωματική άσκηση ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον Θεό.
Μας διηγόταν κάποιος Σαρακηνός που ονομαζόταν Μουνδήρ τα εξής : «Βόσκοντας κάποτε τον χειμώνα τα κατσίκια μου αναπάντεχα βρέθηκα κοντά ς’ ένα μικρο κήπο με κάθε λογής καρπούς και με μια μικρή πηγή. Εκεί βλέπω έναν ηλικιωμένο να κάθεται κοντά στην πηγή και ένα πλήθος κατσικιών να έρχεται και να πίνει νερό».
Καθώς ήμουν», λέει, ‘’κατάπληκτος γι’ αυτά που έβλεπα μου λέγει ο γέρος΄ Πάρε καρπούς στο σακούλι σου όσους μπορείς να κρατήσεις». Κι εγώ’’, λέγει, ‘’καθώς μάζευα τους καρπούς άκουγα τον μοναχό να φωνάζει και να λέγει ς’ ένα βαρβάτο τράγο που χτυπούσε με τα κέρατά του τα κατσίκια και δεν τ’ άφηνε ήσυχα να πιουν’ ‘’Να, πόσες φορές στο λέω και δεν ησυχάζεις να τσακώνεσαι με τους συντρόφους σου. Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, αλλά δεν θα πιεις απ’ αυτό το νερό άλλη μέρα». Και αφού αναχώρησα ξαναγύρισα την άλλη μέρα μαζί με τα σκυλιά μου αναζητώντας τον τόπο. Τον τόπο δεν τον βρήκα, το κοπάδι όμως των κατσικιών το βρήκα. Αφού έτρεξαν τα σκυλιά, έπιασαν τον τράγο που είπε ο γέροντας και τον σκότωσαν και τότε κατάλαβα ότι ήταν αυτός στον οποίο είπε: «Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, αλλά δεν θα πιεις απ’ αυτό το νερό άλλη μέρα».
«Σιναΐτικα κείμενα – Το Γεροντικό του Σινά». Εκδόσεις της Ιεράς Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά. Θεσσαλονίκη 1988
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
Ζω οικειοθελώς αποκομμένος απ’ όλο τον σάλο του κόσμου· δεν πληροφορούμαι για οποιαδήποτε γεγονότα. Δεν έχω ούτε τηλέφωνο ούτε ραδιόφωνο, και βεβαίως ούτε τηλεόραση. Δεν γνωρίζω τίποτε απ’ όσα γίνονται σε όλο τον κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έκλεισα τα μάτια σ’ εκείνη τη μεγάλη τραγωδία που ζει όλος ο κόσμος. Νομίζω ότι είναι ακριβώς απαραίτητο να αποσυρθεί κάποιος από τα «μικροπράγματα» και τις «λεπτομέρειες», για να ζήσει εντονότερα και βαθύτερα την αληθινή ζωή των ανθρώπων, δηλαδή του Ανθρώπου.
Ζώντας στο «περιθώριο», μακριά από την άγρια θηριώδη αυτή ζωή, με φοβερόν πόνο στην καρδιά κράζω προς τον Ουρανό να κατεβεί ως το επίπεδο της γης με το υπέροχο μυστήριό του, να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους που πραγματικά πάσχουν, να ανοίξει γι’ αυτούς άλλους ορίζοντες του Είναι, ώστε ο κάθε κόπος του ανθρώπου να γίνει ενθουσιώδης διαδικασία δημιουργίας…
Τόσο πολύ αλλάζει τον άνθρωπο το να είναι μόνος.
«ότε ήμην εν τη ερήμω (στο σπήλαιο της Αγίας Τριάδος) και ετέλουν μόνος την Λειτουργίαν, έχων μετ’ εμού μόνον ένα μοναχόν –όστις ήρχετο, ίνα απαντά εις τας δεήσεις των εκτενών, αναγινώσκη τον Απόστολον και παρέχη την λοιπήν αναγκαίαν συμμετοχήν, εις τόπον λαού– τότε ούτε εγώ ούτε ο μοναχός εκείνος ησθάνθημεν ποτε έλλειψιν τινα: Άπας ο κόσμος ήτο εκεί μεθ’ ημών· ο κόσμος και ο Κύριος· ο Κύριος και η αιωνιότης»
Καθετί που υπάρχει, υπάρχει γιατί ο Θεός το σκέπτεται. Ο Θεός σκέπτεται τον κόσμο και ο κόσμος υπάρχει. Αν ζητείτε το θέλημα του Θεού με απλότητα και ταπείνωση, ο Θεός μπορεί να μεταβάλει οποιαδήποτε κατάσταση ακόμη και την πιο αρνητική. Το παν εξαρτάται από τη σχέση μας με τον Θεό. Αν έχουμε εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του…
Όταν αρχίζει κανείς να προσεύχεται, η ίδια η προσευχή θα του λύνει τις απορίες του.
Μείνετε στην προσευχή, μείνετε στον αγώνα, να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό.
Μεταβάλλετε ό,τι οφείλετε να κάνετε σε προσευχή.
Η ακαδημαϊκή θεολογία δεν αρκεί για τη σωτηρία. Διαβάζετε κυρίως τους ασκητικούς πατέρες. Εκεί θα μάθετε την αληθινή θεολογία, τη στάση του νου και της καρδιάς απέναντι στον Θεό.
Για να φυλάξουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, οφείλουμε ν’ απέχουμε από κάθε λογισμό που δεν αρέσει στον Θεό, μας λέει ο Γέροντας Σιλουανός. Ιδού το έργο μας. Ιδού η πνευματική μας καλλιέργεια. Εφόσον πρόκειται για την αιώνια σωτηρία, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αρχίζουμε και ξαναρχίζουμε χωρίς τέλος.
***
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία.
Αν ο νους γλυκαθεί μέσα στην καρδιά, δεν του κάνει καρδιά να φύγει, όπως το παιδάκι όταν το αφήσεις ελεύθερο μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο, δεν θέλει να φύγει από εκεί.
Πρέπει να αγαπήσουμε την ευλογημένη έρημο και να την σεβασθούμε, εάν θέλουμε να μας βοηθήση και αυτή με την αγία της ερημία και την γλυκειά της ηρεμία, για να ημερέψουμε, να ερημωθούν τα πάθη μας και να πλησιάσουμε στον Θεό. Χρειάζεται προσοχή μην τυχόν και προσαρμόση κανείς την αγία έρημο με τον εμπαθή εαυτό του. Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια (σαν να πηγαίνης προσκύνημα στον Άγιο Γολγοθά με μπουζούκια).
Πάντως, νομίζω, δεν είναι τόσο ο εξωτερικός θόρυβος που ενοχλεί, όσο η μέριμνα… Οι μέριμνες απομακρύνουν από τον Θεό. Πρέπει να φθάση ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα, για να ζήση την εσωτερική ησυχία και να μην ενοχλήται από τον θόρυβο στην προσευχή. Φθάνει στο σημείο εκείνο της θείας αφηρημάδας που δεν ακούει πιά τους θορύβους ή τους ακούει όταν θέλη ή, μάλλον, όταν κατεβαίνη ο νούς από τον Ουρανό. Και θα φθάση σ’ αυτό το σημείο, αν δουλέψη πνευματικά, αν αγωνισθή. Τότε θα ακούη όποτε αυτός θέλει.
Φυσικά, επειδή οι σημερινοί άνθρωποι χρησιμοποιούν, δυστυχώς, θορυβώδη μεσα ακόμη και για μικρές εξυπηρετήσεις, αν βρεθή κανείς για ένα διάστημα κάπου που έχει φασαρία, θα πρέπη να καλλιεργήση καλούς λογισμούς…
Να σας πω και άλλο παράδειγμα, για να δήτε πως τακτοποιείται κανείς σε όλες τις περιπτώσεις με έναν καλό λογισμό! Ήμουν στα Ιεροσόλυμα με κάποιον γνωστό,. Εκεί είχαν μία γιορτή. Γιόρταζαν και φώναζαν συνέχεια «α λάλα…αχ» Χαλασμός γινόταν! «Εν αλαλαγμώ… και εν κυμβάλοις αλαλαγμού»! Δεν καταλάβαινες τι έλεγαν! Όλη νύχτα φώναζαν. Ο γνωστός μου νευρίασε, βγήκε στο παράθυρο, δεν έκλεισε μάτι. Εγώ με έναν καλό λογισμό που έβαλα, κοιμήθηκα σαν το πουλάκι. Θυμήθηκα την Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο και ενίωθα μία συγκίνηση.
Έτσι και εσείς πάντα με καλούς λογισμούς όλα να τα αντιμετωπίζετε.
Σκοπός είναι ο άνθρωπος να τα αξιοποιήση όλα για αγώνα. Να προσπαθήση να αποκτήση την εσωτερική ησυχία. Να αξιοποιήση τον θόρυβο βάζοντας δεξιό λογισμό. Όλη η βάση είναι η καλή αντιμετώπιση. Όλα με καλούς λογισμούς να τα αντιμετωπίζη. Μέσα στον θόρυβο, αν πετύχη την εσωτερική ησυχία, έχει πολλή αξία. Αν δεν πετύχη την ησυχία μέσα στην ανησυχία, ούτε στην ησυχία θα ησυχάση. Όταν έρθη στον άνθρωπο η εσωτερική ησυχία, ησυχάζουν όλα μέσα του, και τίποτε δεν τον ενοχλεί. Αν θέλη την εξωτερική ησυχία, για να ησυχάση εσωτερικά, όταν βρεθή στην ησυχία, την ημέρα θα πάρη ένα καλάμι και θα διώχνη τα τζιτζίκια και το βράδυ θα διώχνη τα τσακάλια, για να μην τον ενοχλούν. Θα διώχνη δηλαδή αυτά που θα μαζεύη ο διάβολος. Τι νομίζετε; Ποια είναι η δουλειά του; Όλα μας τα φέρνει ανάποδα ο διάβολος, μέχρι που μας αναποδογυρίζει.
Εδώ χρειάζεται το μυαλό και η εξυπνάδα, η τέχνη να φέρης καλό λογισμό. Ακούς π.χ. τον θόρυβο της μπετονιέρας, του αναβατόρ κ.λπ. Να πείς:
«Δόξα σοι ο Θεός, δεν γίνεται βομβαρδισμός, δεν γκρεμίζονται σπίτια. Οι άνθρωποι έχουν ειρήνη και χτίζουν σπίτια».
Εάν δεν τα αξιοποιήσουμε όλα στα πνευματικά, θα μας ενοχλή ακόμη και η καμπάνα. Ή εμείς θα τα αξιοποιήσουμε ή ο διάβολος θα τα εκμεταλλευθή. Ο ανήσυχος και στην έρημο θα μεταφέρη τον ανήσυχο εαυτό του. Πρώτα απ’ όλα η ψυχή θα πρέπη να αποκτήση την εσωτερική ησυχία μέσα στην εξωτερική ανησυχία, για να μπορέση να ησυχάση έξω στην ησυχία.
Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου
Ησυχία σημαίνει ακατάπαυστη λατρεία του Θεού και παράστασις ενώπιόν Του.
Ας ενωθή η μνήμη του Ιησού με την αναπνοή σου, και τότε θα γνωρίσης την ωφέλεια της ησυχίας.
Η πίστις είναι η μητέρα των ησυχαστών.
Ησυχαστής είναι αυτός που αγωνίζεται να περιορίση το ασώματον μέσα σε σωματικό οίκο – πράγμα παραδοξότατο!
Οι νοερές Δυνάμεις συλλειτουργούν και ζουν μαζί με τον ησυχαστή που ασκεί την ησυχία της ψυχής.
Ησυχαστής είναι εκείνος πού εβόησε δυνατά και καθαρά: «Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός» (Ψαλμ. ρζ΄ 2). Ησυχαστής είναι εκείνος που είπε: «Εγώ καθεύδω, και η καρδία μου αγρυπνεί»(Άσμα ε΄ 2).
Ησυχαστής είναι εκείνος πού χωρίς να τους μισή, τους αποφεύγη όλους … Και τούτο, διότι δεν θέλει να διακοπή η γεύσις της γλυκύτητος του Θεού.
Το αρχικό και πρώτο έργο της ησυχαστικής ζωής είναι η αμεριμνία για όλα τα πράγματα, και τα σημαντικά και τα ασήμαντα, διότι όποιος ανοίξη θύρα στα πρώτα, θα αρχίση οπωσδήποτε να ασχολήται και με τα δεύτερα. Δεύτερο έργο της ησυχαστικής ζωής είναι η ακούραστη προσευχή. Και τρίτο, η άσυλος εργασία της καρδίας, (το να μη βλάπτεται δηλαδή από τους περισπασμούς ή τους δαίμονας).
***
Είπε ο Αββάς Μάρκος στον Αββά Αρσένιο: “Γιατί φεύγεις από εμάς;” Και αυτός του απάντησε: “Ο Θεός γνωρίζει ότι σας αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να είμαι και μαζί με τον Θεό και μαζί με τους ανθρώπους. Οι Άγγελοι, αν και χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν· οι δε άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ να αφήσω τον Θεό για να είμαι μαζί με τους ανθρώπους”»
***
Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ησαϊα:
“Πώς πρέπει να ησυχάζει κανείς μέσα στο κελί; “
Και αποκρίθηκε ο Γέροντας:
“Το να ησυχάζει κανείς στο κελί σημαίνει να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του ενώπιον του Θεού και να επιστρατεύει όλη του τη δύναμη για να αντιστέκεται σε κάθε λογισμό που σπέρνει ο εχθρός, γιατί αυτό σημαίνει αναχώρηση από τον κόσμο”.
Είπε ο αββάς Ησαϊας στον αββά Μακάριο:
“Πές μου έναν λόγο”.
Και ο Γέροντας του λέει:
“Να αποφεύγεις τους ανθρώπους”.
Τον ρωτάει ο αββάς Ησαϊας:
“Τι σημαίνει να αποφεύγει κανείς τους ανθρώπους; “
Και ο Γέροντας του απαντά:
“Σημαίνει να καθήσεις στο κελί σου και να κλάψεις τις αμαρτίες σου”.
Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/
Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/
Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ ησυχαστής στο ερημικό σπήλαιο της Αγίας Τριάδος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/24/%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%89%cf%86%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ad%cf%83%cf%83%ce%b5%ce%be-%ce%b7%cf%83%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%83/
Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller), μια σύγχρονη ερημίτισσα του Σινά. Ο άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης της φίλησε το χέρι λέγοντάς της, «Για τότε που θα γίνεις αγία».
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/10/%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b4%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%ae-marie-madeleine-le-beller-%ce%bc%ce%b9%ce%b1/
Απολυτίκιον Αγίας Μαρίνας της Ραϊθού. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εν Σιναίω αθλούσα προς τα ουράνια, ανεπτερώθης Οσία και εν Παρθένων χορώ, συνηρίθμησαι καλώς Μαρίνα ένδοξε, ότι τον δόλιον εχθρόν, κατενίκησας σφοδρώς, Σταυρού θεία δυνάμει, και τον Χριστόν ικετεύεις, υπέρ απάντων των τιμώντων σε.
Απολυτίκιον Ήχος α’.Της ερήμου πολίτης
Εν Σινά τω αγίω διαφόροις εν έτεσι
και εν Ραϊθώ υπέρ φύσιν εν σαρκί ηγωνίσασθε,
Πατέρων των οσίων η πληθύς
και δήμος θεοφόρων ασκητών.
Διά τούτο ευφημούμεν πάντας υμάς συμφώνως ανακράζοντες*
Δόξα τω ένισχύσαντι υμάς
δόξα τω στεφανώσαντι,
δόξα τω ένεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.
Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Λύχνος, εν τοις εσχάτοις φανείς, πάντας πλουτίζων τω φωτί θείας χάριτος, φωτίζων τους εν τω σκότει, της αγνωσίας λαμπρώς, και τετυφλωμένοις δίδων όρασιν, Μαρίνα ακήρατε, ανεδείχθης αθλήσει σου, την παρθενίαν, εν ερήμω φυλάττουσα, και Κυρίω σου, νουνεχώς αλαλάζουσα· Κύριε των Δυνάμεων, και ρύστα θερμότατε, καμέ εχθρού του πανώλους, εκ των παγίδων διάσωσον, Μητρός Σου πρεσβείαις, και δεήσεσι πλουσίαις, ως Παντοδύναμος.
Στ.: Καί έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατηύθηνε τα διαβήματά μου.
Χαίρε, μοναζουσών γυναικών, παρθενευόντων τε το μέγα υπόδειγμα, η ράβδος της εγκρατείας, και μοναρχίας αμνάς, της τρισυποστάτου πολυένδοξος, του Πνεύματος όργανον, των Αγγέλων συνόμιλος, άνθος ερήμου, το τερπνόν και κειμήλιον, οσιώτατον, του Χριστού νύμφη πάνσεμνε, όθεν τελούμεν σήμερον, Μαρίνα την μνήμην σου, και σοι κραυγάζομεν πόθω, εν ικέσια οι δούλοί σου· Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.
iconandlight 