Βλάσιος Επίσκοπος Σεβαστείας και των συναθλητών αυτού, 2 παιδιών και 7 γυναικών (316)
Εύρεσις των τιμίων λειψάνων (409) του Προφήτη Ζαχαρία πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου
Θεοδώρα βασίλισσα Βυζαντίου, η οποία στερέωσε την Ὀρθοδοξία (867)
Δημήτριος του Πριλούκι του Vologda Ρωσίας (1392)
Γεώργιος ο Σέρβος, νεομάρτυς στη Σόφια Βουλγαρίας, από Κράτοβο Σερβίας (1515) [μαρτύρησε 18 ετών]
Εορτάζουν στις 11 Φεβρουαρίου
Στίχοι
Φανείς ο νεκρός γήθεν ο Ζαχαρίου,
Τοις ζώσι πιστοίς άφθονον βλύζει χάριν.
«Ου γαρ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι αγίω» (Ρωμ. ιδ’ 17).
«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (= Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Για τα πάντα ευχαριστείτε, τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού) (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18)
Ομιλία:
για το πώς πρέπει να χαιρόμαστε εν Χριστώ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«ἐν ᾧ ἀγαλλιᾶσθε, ὀλίγον ἄρτι, εἰ δέον ἐστί, λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς» (Α’ Πέτρου 1:6).
Έτσι μίλησε ο Άγιος Απόστολος Πέτρος, η ζωή του οποίου ήταν γεμάτη με πολλούς πειρασμούς και συχνές θλίψεις. Έτσι μιλάει ένας άνθρωπος ο οποίος άφησε το σπίτι του και την οικογένειά του και ακολούθησε τον Χριστό και που για χάρη του Χριστού υπέμεινε πολλές δοκιμασίες: από πείνα, από δίψα, από τους Εβραίους, από τους Ρωμαίους, από ψευδοπροφήτες, από σκληρούς ειδωλολάτρες και που στο τέλος σταυρώθηκε, υπομεινας τα πάντα για χάριν του Χριστού. Αυτός, που στη ζωή του μαστιγώθηκε αλύπητα από μεγάλες θλίψεις και μεγάλους πειρασμούς, μας συμβουλεύει να χαίρουμε αγαλλόμενοι εν Χριστώ, ώστε η χαρά αυτή να καταπιεί όλες τις άλλες πολύ μικρότερες λύπες μας και πειρασμούς.
Γιατί όμως αδελφοί να χαιρόμαστε εν Χριστώ;
Επειδή μας αποκάλυψε και μας έδειξε την πραγματικότητα των πιο υψηλών και πιο ωραίων ελπίδων και ιδανικών της ανθρωπότητας.
Εκείνος μας αποκάλυψε τον Ένα, Ζώντα, Παντοδύναμο, Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, ο Οποίος μας έδωσε το προνόμιο να αποκαλούμεθα παιδιά Του.
Εκείνος αποκάλυψε και μας έδειξε την αθάνατη και αιώνια ζωή, ζωή ασύγκριτα καλύτερη από αυτή τη ζωή στη γη.
Μας αποκάλυψε το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των αγγέλων και των δικαίων, το βασίλειο όλων των αγαθών, του φωτός της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Μας αποκάλυψε και μας έδειξε τον σκοπό της ύπαρξής μας εδώ στη γη και τον σκοπό όλων των προσπαθειών και των βασάνων μας σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή.
Μας αποκάλυψε τον ωκεανό της ουράνιας χαράς που σε σύγκριση με όλες τις λύπες και τους πειρασμούς μας είναι σαν μια σταγόνα λασπωμένου νερού, που δεν μπορεί να ταράξει ή να λασπώσει αυτόν τον ωκεανό.
Ω αδελφοί, τι χαρά μας περιμένει!
Ω αδελφοί, πόσο μικρό τίμημα ζητά ο Κύριός μας από εμάς για να εξαγοράσουμε αυτή τη χαρά, μέσα στην οποία λούζονται οι άγγελοι και κολυμπούν οι δίκαιοι! Το μόνο τίμημα είναι να εκπληρώσουμε μερικές από τις σύντομες εντολές Του!
Ω, Κύριε Ιησού, πανθαύμαστη πηγή της χαράς, καύχημά μας και απόλαυσή μας, δόξα και ευχαριστία μας, άγγιξε με το δάχτυλό Σου το στόμα μας και μην αφήσεις ούτε μια σταγόνα λασπόνερου λύπης και πειρασμού να μας δηλητηριάσει.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/July2.htm
***
Όσιος Σεραφείμ Σάρωφ: “H χαρά δεν είναι αμαρτία, ματούσκα…”
Η χαρά δεν είναι αμαρτία, ματούσκα (μητερούλα στα ρωσικά), διώχνει τη λύπη και όπως γνωρίζετε η λύπη προκαλεί απογοήτευση που είναι ο, τι χειρότερο, διότι κάνει τα πάντα να επιστρέφουν μέσα σου.
Το να λες μια γλυκιά κουβέντα, ένα καλό λόγο, ακόμα και κάτι χαρωπό έτσι που καθένας να γεμίζει μέσα του με χαρά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου και να μην απογοητεύεται, αυτό ματούσκα δεν είναι αμαρτία.
Από το βιβλίο: “Είδα τις ακτίνες του φωτός”, Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος,, π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες των αδελφών σου.
Τον συγχυσμένο και θλιμμένο άνθρωπο φρόντισε να τον ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.
Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά αλήθεια, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω. Μόνο δεν πρέπει κανείς να επιθυμή τίποτε μάταιο, και όλα για τον Θεό είναι καλά.
– Πρέπει πάντοτε να υπομένουμε όλα χάριν του Θεού ευχαρίστως. Η ζωή μας είναι μια στιγμή συγκριτικά με την αιωνιότητα και γι’ αυτό: «Ουκ άξια, κατά τον Απόστολον, τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η’, 18).
Όταν το Πνεύμα του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από μία ανέκφραστη χαρά, γιατί το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά κάθε τι που εγγίζει.
«Αχ! Αν ήξερες μόνον τί χαρά, τί γλυκύτητα περιμένει την δικαία ψυχή στον ουρανό, θα αποφάσιζες να υποφέρεις με ευγνωμοσύνη σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή κάθε είδους λύπη, διωγμό και συκοφαντία. Και ακόμη και αν τον ίδιο μας τον κελί ήταν γεμάτο από σκουλήκια, και αν ακόμη τα σκουλήκια αυτά έτρωγαν τις σάρκες μας σε όλη την διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας, πρέπει να συγκατατεθούμε σε αυτό με την μεγαλύτερη νοσταλγία, έτσι ώστε να μην χάσουμε εκείνην την ουράνια χαρά πού ό Θεός έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν. Δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός εκεί, εκεί όλα είναι ανείπωτη γλυκύτητα και χαρά εκεί οι δίκαιοι θα λάμπουν όπως ο ήλιος. Αλλά εάν εκείνη ή ουράνια δόξα και χαρά δεν μπόρεσε να περιγραφεί ούτε ακόμη και από τον ίδιο τον αγαπημένο μας Πατέρα Απόστολο Παύλο, ποιά άλλη ανθρώπινη γλώσσα μπορεί να περιγράψει την ομορφιά της ουράνιας πολιτείας, όπου κατοικούν οι ψυχές των δικαίων;
π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω.
…Καμιά διέξοδος, όπως έχουν τα πράγματα. Το σημερινό Ευαγγέλιο: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ἠ μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.
Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον…». Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε. Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού – ή μάλλον, πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; …
Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;». Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου στον κόσμο άλλη απ’ αυτήν την «ψυχολογικοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο: η χαρά!
Απόσπασμα από το “Ημερολόγιο, 1973-1983″ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, μετάφρ. Ι. Ροηλίδης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002.
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης στον Παράδεισο
Διηγείται ο Γέροντας. Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;
Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.
Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγε μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.
Τότε μου λέει ο Γέροντας. Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις, δεν σπάζουν. Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω.
Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει.
Μου λέει τότε ο γέροντας. Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, άστον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις. Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω, «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω».
Βλέπω κάτι ωραιότατα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα. Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε.
Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατι εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας.
Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι που ήταν για μένα.
Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα.
Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκει!!!
Εύρεσις των τιμίων λειψάνων του Προφήτη Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/10/%ce%b5%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%b9%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%88%ce%ac%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae/
Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/02/%ce%b7-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%ac-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b9-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9/
Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως βλαστήσας ως δένδρον εύκαρπον, Ιεράρχα Κυρίου Βλάσιε ένδοξε, μαρτυρίου τους καρπούς κόσμω προήγαγες, και θαυμάτων δωρεάς, αναβλύζεις δαψιλώς, ως θείος Ιερομάρτυς, τοις καταφεύγουσι Πάτερ, τη αντιλήψει της πρεσβείας σου.
Απολυτίκιον Εύρεσις Τιμίων Λειψάνων Αγίου Ζαχαρίου
Ήχος β’.
Του Προφήτου σου Εύρεσις Τιμίων Λειψάνων Αγίου Ζαχαρίου Πατρός Ιωάννου Προδρόμου την μνήμην, Κύριε, εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν, Σώσον τας ψυχάς ημών.
Απολυτίκιον αγίας Θεοδώρας της Βασίλισσας.
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Δωρεών των ενθέων ούσα επώνυμος, την Εκκλησίαν φαιδρύνεις βασιλικαις δωρεαίς, ως θεόγλυπτος εικών θείας φρονήσεως· των γαρ Εικόνων των σεπτών, την τιμήν ως σχετικήν, ετράνωσας Θεοδώρα, των Βασιλίδων ακροτης, των Ορθοδόξων εγκαλλώπισμα.
Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι ανακηρύξας, την του Κτίσαντος, οικονομίαν, αθλητικώς ηγωνίσω Γεώργιε· και του πυρός ενεγκών την κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ημάς θείαις χάρισι. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’.
Ταχύ προκατάλαβε.
Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες. Έλαμψας εν τω κόσμω, δια του Μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.
Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης. π. Ιωσήφ
Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε, και του Παρακλήτου η Χάρις, τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, θείον διδάσκαλον.
Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.
Μεγαλυνάριoν.
Θλίψεσι βαρούμενοι τας ψυχάς, την χαράν αιτούμεν, Αναστάσεως του Χριστού, Σεραφείμ θεοφρον, δοθήναι σαίς πρεσβείαις, τοις την σεπτήν σου, μνήμην γεραίρουσι.
ήχος πλ. Δ’
Πάντων προστατεύεις, Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί, άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν, ρύσαι πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.
Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, συ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τους δούλους σου.
iconandlight 