Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Ϛʹ τοῦ μηνός Ἰουλίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σισώη τοῦ μεγάλου (429)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἀθλήσεως τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Λουκίας τῆς Παρθένου, καὶ Ῥήξου Βικαρίου καὶ ἄλλων πλείστων παθόντων ἐν Καμπανίᾳ (301)
Οἱ Ἅγιοι εἰκοσιτέσσερες Μάρτυρες, οἱ τῇ Λουκίᾳ καὶ τῷ Ῥήξῳ μαρτυρήσαντες, ξίφει τελειοῦνται (301)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀστίου (ἢ Ἀστείου), Ἐπισκόπου Δυῤῥαχίου (100)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀρχίππου, Φιλήμονος καὶ Ὀνησίμου (1ο αιων).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀπολλωνίου, Ἀλεξανδρίωνος καὶ Ἐπιμάχου.
Στίχοι.
Καλύβην πήξας, Σισώη, ἐν ἐρήμῳ,
Πνεύματος ὤφθης οἰκητήριον θεῖον.
Θεοῦ τεθνηκὼς πυξίῳ προσεγράφη,
Θείου Σισώης Πνεύματος τὸ πυξίον.
Βῆ δὲ Σισώης γῆθεν ἐς οὐρανὸν ἕκτῃ ἀμύμων.
Αββάς Σισώης
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Από πού γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Το γνωρίζουμε από τον Χριστό τον Κύριο: από τα λόγια Του, την ανάστασή Του και τις πολλές εμφανίσεις Του μετά θάνατον. Οι φιλόσοφοι, που αναγνωρίζουν τη ζωή μετά το θάνατο, την αναγνωρίζουν με βάση τη σκέψη τους, αλλά εμείς την αναγνωρίζουμε βασιζόμενοι στην εμπειρία, κυρίως την εμπειρία αγίων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ήταν ικανοί να πουν ψέματα, ούτε και μπορούσαν να διασπείρουν ψέματα.
Όταν ο Σισώης ηταν ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό του, το πρόσωπό του ήταν πολύ λαμπερό. Οι μοναχοί, οι μαθητές του, στέκονταν γύρω του. Τότε ο άγιος Σισώης κοίταζε γύρω του και είπε: «Ιδού, ήρθε ο αββάς Αντώνιος!», έμεινε για λίγο σιωπηλός και μετά, πάλι είπε: «Ιδού, ήρθαν οι προφήτες!». Εκείνη τη στιγμή το πρόσωπό του έλαμψε ακόμη περισσότερο και είπε: «Ιδού, ήρθαν οι απόστολοι!». Μετά από αυτό είπε: «Ιδού, ήρθαν οι άγγελοι να μου πάρουν την ψυχή μου!». Τέλος, το πρόσωπό του έλαμψε σαν ήλιος και όλοι κυριεύθηκαν από μεγάλο φόβο και ο γέροντας είπε: «Ιδού, έρχεται ο Κύριος, κοιτάξτε Τον όλοι σας». Ιδού, λέει: «Φέρτε μου το εκλεκτό σκεύος της ερήμου». Μετά από αυτό, ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του. Πόσες άλλες παρόμοιες οράσεις υπήρχαν και όλες από τους πιο αξιόπιστους μάρτυρες!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας» (Ιούλιος)
http://prologue.orthodox.cn/July6.htm
Αββάς Σισώης
Ο αββάς Σισώης έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ., ασκήθηκε στη Σκήτη με τον αββά Μακάριο και με τον αββά Ωρ, κι όταν άρχισε να γεμίζει η Σκήτη και άκουσε ότι κοιμήθηκε ο αββάς Αντώνιος, σηκώθηκε και πήγε στο όρος του αββά Αντωνίου κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Πήγε για ένα διάστημα και στο μακρινό όρος της Θηβαΐδος, δηλαδή στο Πισπίρ. Και επειδή βρήκε ησυχία κάθισε εβδομήντα δύο χρόνια. Σε προχωρημένη ηλικία έζησε στο Κλύσμα, στην περιοχή πού σήμερα είναι η πόλη Σουέζ. Εκεί τον επισκέπτονταν Σιναΐτες μοναχοί για να τον συμβουλευτούν και να ακούσουν τη θεόπνευστη διδαχή του. Στον τόπο αυτόν ζούσε επίσης και ο περίφημος αββάς Τιθόης, με τον οποίο συνδέθηκε πνευματικά. Ανήκει στην πρώτη γενιά των μεγάλων ασκητών που ακολούθησε το Μέγα Αντώνιο.
***
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη· «Τι να κάνω, αββά, οπού έπεσα σε αμαρτία;». Του λέγει ο γέρων· «Να σηκωθής πάλι». Λέει ο αδελφός· «Σηκώθηκα και πάλι έπεσα». Λέει ο γέρων· «Να σηκωθής πάλι και πάλι». Και τότε είπε ο αδελφός· «Έως πότε;». Και λέει ο γέρων· «Έως ότου σε βρει ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση. Σε όποια κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος, σ’ αυτή και φεύγει».
Είπε κάποτε ο αββάς Σισώης με παρρησία· «Θάρρος· να, έχω τριάντα χρόνια που πια δεν παρακαλώ τον Θεό για τις αμαρτίες μου, αλλά αυτό προσεύχομαι· “Κύριε, Ιησού, φύλαξέ με από τη γλώσσα μου”. Και ως τώρα, κάθε μέρα, εξαιτίας της πέφτω κι αμαρτάνω».
Έλεγαν για τον αββά Σισώη τον Θηβαίο, πως, μόλις απόλυε η εκκλησία, έφευγε για το κελλί του σχεδόν τρέχοντας. Και έλεγαν· δαιμόνιον έχει. Αυτός όμως εποίει το έργο του Θεού.
Καθόταν κάποτε ο αββάς Σισώης στο κελί του και όταν χτύπησε ο μαθητής του, φώναξε ο γέρων: «Φύγε, Αβραάμ, μην μπεις, ακόμη δεν έχουμε σχόλη εδώ μέσα».
Πολλές φορές έλεγε ο μαθητής του αββά Σισώη· «Αββά, σήκω να φάμε». Εκείνος ρωτούσε· «Δεν φάγαμε, παιδί μου;» Κι αυτός· «Όχι, πάτερ». Και ο γέροντας έλεγε· «Αν δεν φάγαμε φέρε να φάμε».
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη· «Πώς άφησες τη Σκήτη όπου έμενες με τον αββά Ωρ και ήλθες να καθίσεις εδώ;». Λέει ο γέροντας· «Επειδή άρχισε να γεμίζει η Σκήτη και άκουσα ότι κοιμήθηκε ο αββάς Αντώνιος, σηκώθηκα και ήλθα εδώ στο όρος. Και επειδή βρήκα ησυχία κάθισα λίγο καιρό». Του λέει ο αδελφός· «Πόσο καιρό έχεις εδώ;». Του λέει ο γέροντας· «Είναι εβδομήντα δύο χρόνια».
Ήλθε κάποτε ο Αββάς Αμμούν από τη Ραϊθώ στο Κλύσμα, να επισκεφθή τον Αββά Σισώη. Και βλέποντάς τον να θλίβεται οπού είχε αφήσει την έρημο, του λέγει: «Τί θλίβεσαι, Αββά; Αλλά τί θα μπορούσες να κάμης πλέον στην έρημο, έτσι οπού γήρασες;». Ο δε γέρων τον κοίταξε αυστηρά και είπε: «Τί μου λες, Αμμούν; Δεν μου αρκούσε μόνη η ελευθερία του λογισμού μου στην έρημο;».
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη· «Άραγε, έτσι πολεμούσε ο Σατανάς τους παλαιούς;». Του λέγει ο γέρων· «Τώρα πιο πολύ, γιατί πλησιάζει ο καιρός του και βρίσκεται σε ταραχή».
Κάποτε ο Αβραάμ, ο μαθητής του αββά Σισώη, πειράσθηκε από δαίμονα και είδε ο γέροντας ότι έπεσε. Σηκώθηκε τότε και ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε· «Θεέ μου, θέλεις-δεν θέλεις, δεν θα σε αφήσω αν δεν τον θεραπεύσεις». Και αμέσως θεραπεύθηκε.
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Δεν θυμάμαι μέρα να μην έχη παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές φορές και τότε νιώθω άσχημα, και έτσι μπορώ να καταλάβω πόσο άσχημα ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι απαρηγόρητοι, γιατί είναι απομακρυσμένοι από τον Θεό. Όσο απομακρύνεται κανείς από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Μπορεί να μην έχη κανείς τίποτα, άμα έχη τον Θεό, δεν θέλει τίποτε! Αυτό είναι! Ενώ, αν τα έχη όλα, άμα δεν έχη τον Θεό, είναι μέσα του βασανισμένος. Γι’ αυτό, όσο μπορεί κανείς, να πλησιάση τον Θεό. Μόνον κοντά στον Θεό βρίσκει κανείς την πραγματική και αιώνια χαρά. Φαρμάκι γευόμαστε, όταν ζούμε μακριά από τον γλυκύ Ιησού. Όταν ο άνθρωπος από παλιάνθρωπος γίνη άνθρωπος, βασιλόπουλο, τρέφεται με την θεία ηδονή, με την ουράνια γλυκύτητα, και νιώθει την παραδεισένια αγαλίαση, αισθάνεται από ‘δω ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου. Από την μικρή παραδεισένια χαρά καθημερινά προχωράει στην μεγαλύτερη και αναρωτιέται αν υπάρχη κάτι ανώτερο στον Παράδεισο από αυτό που ζη εδώ. Είναι τέτοια η κατάσταση που ζη, που δεν μπορεί να κάνη καμμιά εργασία. Τα γόνατά του λυγίζουν σαν λαμπάδες από την θεία εκείνη θερμότητα και γλυκύτητα, η καρδιά του σκιρτάει και πάει να σπάσει τους τσατμάδες (1), για να φύγη, γιατί η γη και τα γήινα της φαίνονται χαμένα πράγματα…
Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων· να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στενοχωρούμε τον Χριστό, να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν. Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοηθείας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό.
1) Τσατμάς (λέξη τουρκική) : λεπτός τοίχος κατασκευασμένος με δοκούς των οποίων τα διάκενα συμπληρώνονται με πλίνθους ή ξύλινες πήχεις και επικαλύπτονται με ασβεστοκονίαμα. (Ο Γέροντας μεταφορικά ονομάζει έτσι τον θώρακα).
***
– Γέροντα, όταν αγρυπνώ στο κελλί μου την παραμονή της μνήμης ενός Αγίου που ευλαβούμαι, τί θα με βοηθήση να νιώσω περισσότερο τον Άγιο;
– Να διαβάσης πρώτα το Συναξάρι του Αγίου. Ύστερα να διαβάσης από το Μηναίο1 όλα τα τροπάρια του Κανόνος του Αγίου, που και αυτά περιέχουν την ζωή του. Βέβαια οι Κανόνες του Μηναίου είναι περισσότερο εγκώμια για τον Άγιο. Η πραγματική προσευχή είναι το «Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών» που λέμε πριν από κάθε τροπάριο. Στην συνέχεια να ζητήσης την βοήθεια του Αγίου για διάφορα θέματα και να κάνης ό,τι μπορείς, μετάνοιες, κομποσχοίνι κ.λπ., αρκεί να προσεύχεσαι.
Όταν η ψυχή ζη τον Άγιο, ζητά με ευλάβεια και με πίστη την βοήθειά του. Η προσευχή με ευλάβεια γίνεται φυσιολογικά, όταν στον άνθρωπο υπάρχη ευλάβεια για τους Αγίους στους οποίους απευθύνεται. Προηγείται η γνωριμία, ύστερα έρχεται η φιλία και μετά η γλυκειά συνομιλία με σεβασμό και απλότητα….
Βλέπεις, ένας Άγιος άλλοτε δίνει αμέσως ό,τι του ζητάμε και άλλοτε το δίνει αργότερα. Άλλοτε ακούει τον προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σε καλή πνευματική κατάσταση, και άλλοτε, γιατί κλαίει και γκρινιάζει σαν μικρό παιδί.
– Γέροντα, μπορεί ένας Άγιος να με αποστραφή λόγω της άσχημης πνευματικής μου καταστάσεως;
– Όχι, ευτυχώς οι Άγιοι δεν το κάνουν αυτό. Αλλοίμονό μας, αν το έκαναν. Αν δεν μας βοηθούσαν, θα ήμασταν χαμένοι. Σκεφθήτε· εκείνοι είναι επάνω στον Ουρανό και αγάλλονται, κι εμείς είμαστε εδώ κάτω και ταλαιπωρούμαστε. Έτσι, όταν ζητάμε κάτι, είναι λίγο… άδικο να μη μας ακούν!
– Γέροντα, οι άγνωστοι Άγιοι βοηθούν, αφού δεν τους επικαλούμαστε;
– Πολλοί άγνωστοι Άγιοι βοηθούν και χωρίς να τους γνωρίζουμε. Αυτοί για μένα είναι μεγαλύτεροι Άγιοι. Δεν έχουν καμμιά δόξα από τους ανθρώπους, αλλά μόνον από τον Θεό. Από μεγάλη ταπεινοφροσύνη παρακάλεσαν τον Θεό επίμονα – έτσι μου λέει ο λογισμός – να μείνουν άγνωστοι, για να μην τιμηθούν από τους ανθρώπους, αλλά να συνεχίζουν να τους βοηθούν με τον ίδιο τρόπο, «εν τω κρυπτώ»1. Αυτούς τους αγνώστους Αγίους, πρέπει να τους έχουμε σε μεγάλη ευλάβεια και να τους χρεωστούμε πολλή ευγνωμοσύνη, γιατί μας βοηθούν σιωπηλά με τις πρεσβείες τους και με το σιωπηλό τους παράδειγμα, την αφάνειά τους.
Γέμισε όλη η εκκλησία από Αγίους!
Γέμισε η ψυχή μου από ευτυχία!
Ήρθε ένας κύριος, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, και μου είπε ότι είχε πολλά βάσανα και ότι θα ήθελε να κάνει προσευχή για να μπορέσει να τα αντιμετωπίζει οικογενειακώς, με περισσότερη καρτερία και υπομονή και, αν αυτό είναι δυνατό, χωρίς γογγυσμό. «Αλλά, μη μου πεις», έτσι μου ζήτησε, «να λέω όλο το βράδυ αυτό το “Κύριε ελέησον!… Κύριε ελέησον!…”. Πες μου έναν άλλον τρόπο, πιο πρακτικό…».
Πώς μου ήρθε εκείνη τη στιγμή και του λέω:
–Υπάρχει ένα βιβλίο στην Εκκλησία μας που λέγεται «Ωρολόγιο» (και του τό ’δειξα). Σ’ αυτό υπάρχουν όλα τα απολυτίκια των αγίων από την 1η Σεπτεμβρίου έως 31 Αυγούστου.
–Δεν ξέρω να ψάλλω, μου είπε.
–Να τα διαβάζεις. Όταν τελειώνουν τα απολυτίκια, παρακάτω έχει παρακλήσεις, πλήθος από ύμνους και ωδές πνευματικές. Πόση ώρα εσύ θες να κάνεις προσευχή; Διάβαζε από αυτά. Και τελειώνοντας το κάθε απολυτίκιο, να λες, π.χ.: «Άγιε Ευστράτιε, βοήθησε το σπίτι μας!», «Άγιε Νικόλαε, βοήθησέ με!», «Αγία μου Βαρβάρα, πρέσβευε υπέρ ημών!». Κάθε φορά που θα τελειώνεις το διάβασμα, λέγε και κάτι παρόμοιο. Στον Χριστό και στην Παναγία, θα λες: «ελέησον ημάς» ή «σώσε μας».
Και από τότε, λοιπόν, άρχισε αυτός να τα διαβάζει. Την πρώτη μέρα έκατσε και διάβασε δυο ώρες. Τη δεύτερη μέρα διάβασε τρεις. Έφθασε στο σημείο να διαβάζει μέχρι και πέντε ώρες τα απολυτίκια των αγίων και τις διάφορες παρακλήσεις που υπάρχουν μέσα στο «Ωρολόγιο» (παρακλήσεις και κανόνες προς την Αγία Τριάδα, προς τον Ιησού Χριστό, προς την Παναγία μαζί με τους Χαιρετισμούς της, προς τον Φύλακα Άγγελο, προς τους Αγίους Πάντες κ.λπ.), κάνοντας υπακοή ακριβώς σ’ αυτό που τον προέτρεψα…
Ύστερα από ένα μήνα περίπου, πήγε και εκκλησιάστηκε σ’ έναν ναό και την επόμενη ήρθε και με βρήκε λέγοντάς μου τα εξής:
–Άσ’ τα, πάτερ Στέφανε! Τι έπαθα, τι έπαθα!… Τι φοβερό πράγμα έπαθα!…
–Τι έπαθες; του λέω.
–Να!… Άρχισα να διαβάζω, όπως μου είπες· και χθες πήγα και εκκλησιάστηκα στον Άγιο Νικόλαο, στον Πειραιά. Και, ενώ παρακολουθούσα τη Θεία Λειτουργία, ξαφνικά ένιωσα ότι όλοι οι χριστιανοί δίπλα μου δεν ήταν οι χριστιανοί, δεν ήταν δηλαδή οι άνδρες από εδώ – οι γυναίκες από εκεί, αλλά γέμισε όλη η εκκλησία από Αγίους! Τους οποίους μάλιστα αναγνώριζα! Μα, εγώ δεν τους ήξερα. Πώς τους αναγνώριζα; Με τη ψυχή μου; Με την καρδιά μου; Με τον νου μου; Δεν γνωρίζω. Πω, πω! Πόσο χάρηκα! Γέμισε η ψυχή μου από ευτυχία!…. έλεγε και ξανάλεγε και ξανάλεγε. Έπεφτε κάτω, έβαζε μετάνοιες, ξανάβαζε μετάνοιες και ξανάβαζε, θέλοντας έτσι να μ’ ευχαριστήσει.
Την επόμενη βδομάδα ξανάρθε, όμως λυπημένος αυτή τη φορά και μου είπε:
–Αυτή την Κυριακή που πήγα εκκλησία, δεν ήρθε κανένας Άγιος!
Και το είπε αυτό, γιατί νόμιζε ότι κάθε φορά που θα πηγαίνει στην εκκλησία θα γινόταν συνέχεια το ίδιο!
–Εμ, του λέω, δεν είναι έτσι κάθε μέρα. Αυτό το ουράνιο γεγονός που είδες ήταν μια απάντηση των Αγίων, που σ’ ευχαρίστησαν επειδή τους διάβαζες κάθε βράδυ το απολυτίκιό τους.
Πέρασαν τα χρόνια και ο εν λόγω χριστιανός άλλαξε κατοικία και χάθηκε. Πριν από λίγο καιρό όμως, εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα· είχε αλλάξει η μορφή του. Όμως τον θυμήθηκα, γιατί ήταν ο πρώτος που του συνέστησα να κάνει αυτού του είδους την προσευχή, σαν μια ευλογημένη συνήθεια από μέρους του. Βέβαια, αυτό το είδος της προσευχής δεν έχει τη δύναμη της Νοεράς Προσευχής, αλλά ωστόσο έχουν δύναμη οι επικλήσεις των Αγίων, ως πρεσβευτές μας στη Βασιλεία των Ουρανών.
Μου είπε λοιπόν:
–Α, πάτερ Στέφανε! Μια φορά έγινε αυτό!
–Ε, μια φορά θα το δεις! του είπα. Για να καταλάβεις ότι οι Άγιοι είναι παρόντες. Κι όταν ψάλλουμε το απολυτίκιό τους ή οτιδήποτε άλλο, αυτοί μας προστατεύουν. Τη διατηρείς ακόμη αυτή την καλή συνήθεια;
–Τη διατήρησα για λίγο καιρό. Ύστερα την άφησα, αφού δεν εμφανίστηκαν ξανά!…
–Κακώς, πολύ κακώς, που άφησες την προσευχή σου, επειδή δεν σου ξαναεμφανίστηκαν οι Άγιοι! Με τις αδυναμίες και τα πάθη που έχεις, θα μπορούσε ο διάβολος με πολλή ευκολία να σου στήσει καμιά παγίδα, εμφανιζόμενος ο ίδιος ως άγγελος φωτός (πρβλ. Β΄ Κορ. 11, 14). Θα τον προσκυνούσες και θα δαιμονιζόσουν ή μπορεί να σ’ έριχνε σε πλάνες και να σε κόλαζε αιώνια. Ευτυχώς, που ο Θεός σε φύλαξε, αμείβοντας την πίστη και την απλότητά σου. Διότι ο σκοπός της οποιαδήποτε προσευχής δεν είναι για να βλέπουμε οράματα με αγίους ή και φώτα λαμπερά, αλλά για να ελκύσουμε το έλεος του Θεού, που θα διορθώσει την άτακτη ζωή μας και που θα μας φωτίσει και θα μας οδηγήσει στη σωτηρία της ψυχής μας. Αυτές τις συμβουλές σού τις είχα δώσει κι από την πρώτη κιόλας φορά που «διαμαρτυρήθηκες». Γι’ αυτό, θα προσεύχεσαι όπως πρώτα, θα νηστεύεις, θα συμμετέχεις στα πανάγια Μυστήρια με φόβο, με πίστη, με αγάπη και αληθινή μετάνοια. Θα τηρείς τις ευαγγελικές αρετές με πολλή υπομονή και όλα όσα μας διδάσκει η Ορθόδοξη Πίστη μας. Από τότε διορθώθηκε η στάση του στην προσευχή και μαζί με τα απολυτίκια λέει συνεχώς προφορικά και την Ευχούλα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Πηγή: Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου: «Η Ευχή μέσα στον κόσμο», κεφ. 5ο, σελ. 181–184, Πειραιάς.
Ω ταλαιπωρία! Έναν άνθρωπο ζητώ να μιλήσω και δεν βρίσκω! Aββάς Σισώης ο Μέγας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/05/29517/
Εάν ο Θεός δεν δοξάσει άνθρωπο, η δόξα των ανθρώπων δεν είναι τίποτε. Όσιος Aββάς Σισώης ο Μέγας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/05/24386/
Αν είχα και έναν από τους λογισμούς του αββά Αντωνίου, θα γινόμουν ολόκληρος σαν φωτιά. Αββάς Σισώης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/06/%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σισώη τοῦ μεγάλου
Ἦχος α’ Τῆς ἐρήμου πολίτης
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Σισώη, νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβὼν· θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἕτερον. Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.
Ἐκ παιδὸς γεωργήσας ζωὴν τὴν κρείττονα, τῶν κατ᾿ αὐτῆς ἐνεπλήσθης θεουργικῶν ἀγαθῶν, τῶν Ἀγγέλων μιμητὰ Σισώη Ὅσιε· ὅθεν ὡς ἥλιος λαμπρός, ἀπαυγάζεις τηλαυγῶς, ἐν ὥρᾳ τῆς σῆς ἐξόδου, δηλοποιῶν τὴν σὴν δόξαν, καὶ καταλάμπων τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον. Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Χαραλάμπους.
Ἁμαρτίας ἀκάνθας κατεπυρπόλησας, τῷ πυρὶ ἐγκρατείας καὶ χαμευνίας στεῤῥᾶς, καὶ πρὸς φῶς τὸ νοητὸν, μετῆλθες Ὅσιε. Ὅθεν Σισώη τοῖς χοροῖς, τῶν Ἀγγέλων συνοικεῖς, καὶ χαίρων ἀεὶ πρεσβεύεις, τῷ Κυρίῳ ὑπὲρ τῶν πίστει, ἐπιτελούντων τὴν σὴν μνήμην λαμπρῶς.
Ἔδωκας σημείωσιν Ἦχος δ’
Θαῦμα ὑπὲρ ἔννοιαν, ἐν τῇ κοιμήσει σου γέγονεν, ὁσιόφρον θεσπέσιε, ἡνίκα ὁ θίασος, τῶν ἁγίων Πάτερ, ἐπέστη ἀθρόον· ὥσπερ, γὰρ ἥλιος σοφέ, τὸ πρόσωπόν σου ἐξανατέταλκε, δηλοῦν τὴν ἀστραπόμορφον, τῆς σῆς ψυχῆς καθαρότητα, καὶ πιστούμενον ἅπαντας, οἵου τέλους τετύχηκας.
Λείψανα τρισάμορφα, ὁρῶν τοῦ πάλαι ἐκλάμψαντος, Ἀλεξάνδρου τοῦ ἄνακτος, ἐν τάφῳ ἐκραύγαζες, ὦ Σισώη τρέμων· θάνατε ἀνθρώπων, ἐκ τῶν ὀνύχων σου φυγεῖν, πένης ἤ πλούσιος τίς δυνήσεται; Ἀλλ᾿ ἦλθεν ἡ Ἀνάστασις, Χριστὸς δωρούμενος ἅπασιν, εἰς Αὐτὸν τοῖς πιστεύουσι, τὴν αἰώνιον βίωσιν.
Δόξα. Ἦχος πλ. δ´.
Ὡς θεόσδοτον τάλαντον τὴν ἀρετὴν κτησάμενος, θεοφόρε Σισώη, ἀσκητῶν ἀγλάϊσμα, καλῶς ἐσπούδασας ἐν τῇ ἐνδοτέρᾳ ἐρήμῳ ταύτην ἐπαυξῆσαι· ὅθεν τροπωσάμενος τὰς τοῦ ἐχθροῦ προσβολὰς καὶ εἰς ὕψος ἀναβὰς ἄῤῥητον, καλῶς ἤκουσας τῆς φωνῆς τοῦ Κυρίου σου, τοῦ καλοῦντός σε εἰς τὴν χαρὰν τὴν οὐράνιον.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Δέσποινα, πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων Σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Χαίροις, ὁ τὴν πτωχείαν Χριστοῦ, ἐπιποθήσας εὐσεβῶς ἐκ νεότητος, καὶ κόσμου λιπὼν ἡδέα, ἐν τῇ ἐρήμῳ μακράν, ζῆλον τοῦ Προδρόμου μιμησάμενος· Σισώη πανεύφημε, ἀρετῶν ἀπερίτρεπτε, στῦλε ἁπάντων, τῶν τιμώντων σὲ μέμνησο, ταῖς πρεσβείαις σου, πρὸς τὸν εὔσπλαγχνον Κύριον· ἔσοπτρον ταπεινώσεως, ἀγάπης ὑπόδειγμα, τῶν μοναστῶν ὑφηγῆτορ, ἀπὸ κινδύνων ἀπάλλαξον, ἡμᾶς καὶ παντοίων, συμφορῶν δεινῶν καὶ βλάβης, τοῦ πολεμήτορος.
iconandlight 