Τῇ ΚΓ´ (23ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πολυάθλου Ἱερομάρτυρος Κλήμεντος, Ἐπισκόπου Ἀγκύρας, καὶ τοῦ συναθλητοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαθαγγέλου.(†312)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Εὐσεβίου. (4ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαϋσιμᾶ τοῦ Σύρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σαλαμάνου τοῦ ἡσυχαστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παυλίνου ἐπισκόπου Νόλης ἐν Καμπανίᾳ, τοῦ ἐλεήμονος († 431)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι δύω Μάρτυρες οἱ ἐν τῷ Παρίῳ λάκκῳ ἐμβληθέντες τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν, Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ τῆς Θετταλίας ἀσκητικῶς διαλάμψαντος, τοῦ θαυματουργοῦ. (1541)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀχολίου, ἐπισκόπου Θεσσαλονίκης. (383)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γενναδίου, τοῦ ἐκ Λιθουανίας. (1565)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ἀλεξάνδρου, τοῦ ἐκ Ῥωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀνατολίου(Grisyuk), ἐπισκόπου ᾿Οδησσοῦ τῆς Ῥωσίας.(1938)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας νεομάρτυρος Ἀρσενίας (Ντομπρονράβοβα), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέισα ἐν Ῥωσίᾳ (1939)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις πάντων τῶν ἐν Κοστρόμᾳ τῆς Ῥωσίας διαλαμψάντων Ἁγίων.
Μέχρι πού φτάνει η αγάπη…; ο άγιος Παυλίνος
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που Βάνδαλοι, σαν πραγματική θεομηνία, σάρωναν αλύπητα τις χώρες της Ευρώπης κι άφηναν μόνο ερείπια στο πέρασμά τους, η Ιταλία πέρασε τα πιο πολλά δεινά. Οι ωραίες πόλεις της αφανίζονταν η μία μετά την άλλη. Οι άνθρωποι ωδηγούντο, σαν κοπάδια, αιχμάλωτοι στα βάθη της Αφρικής.
Τα δύστυχα αυτά χρόνια ο Παυλίνος, ο Επίσκοπος μιας πόλεως της Καμπανίας, ξώδευσε την περιουσία του κι όλα τα χρήματα της Εκκλησίας για την εξαγορά αιχμαλώτων. Το κακό όμως ήτο τόσο μεγάλο, που, αν και έμεινε μόνο με τα ρούχα που φορούσε, ο φιλάνθρωπος Επίσκοπος, δε μπόρεσε να επαρκέση για όλους.
Μια μέρα πήγε και τον βρήκε μια φτωχή χήρα με σπαραγμένη καρδιά. Έπιασαν το μοναχογυιό της αιχμάλωτο και ζητούσε από τον καλόν Επίσκοπο να τον απελευθερώση. Οι θρήνοι της ράγιζαν ακόμη και τις πέτρες.
Ο Παυλίνος τη συμπόνεσε, έκλαψε μαζί της. Έψαξε και ξανάψαξε το αδειανό του σπίτι. Απελπισμένος διεπίστωσε πως δεν είχε μείνει πια τίποτε για να δώση. Ξαφνικά του ήρθε κάποια έμπνευσις.
— Βλέπεις κι εσύ ή ίδια, είπε στην πονεμένη μητέρα, πως δεν μου έμεινε πια τίποτε για να ανακουφίσω τη δυστυχία που μας βρήκε από τις αμαρτίες μας. Ό,τι διαθέτω αυτή τη στιγμή είναι ο εαυτός μου. Ευχαρίστως τον προσφέρω για να πάρης πίσω το παιδί σου.
Η απαρηγόρητη γυναίκα τα έχασε προς στιγμήν. Νόμιζε πως ο Επίσκοπος ήθελε να την ξεγελάση και ξέσπασε σε ασυγκράτητο οδυρμό. O Παυλίνος της είπε τότε να τον ακολουθήση. Επήγαν στον βάρβαρο που κρατούσε το γυιό της και για μεγάλη της ανακούφισι είδε πως κατώρθωσε να κάνη την ανταλλαγή.
Μαζί με πολλούς άλλους αιχμαλώτους ωδηγήθηκε και ο Παυλίνος στην Αφρική. Όταν έγινε η διανομή, αυτόν τον κράτησε στην υπηρεσία του ο γαμβρός του Ηγεμόνος των Βανδάλων και τον έβαλε να καλλιεργή τον κήπο του.
Με μεγάλη επιμέλεια επεδόθηκε ο Άγιος Επίσκοπος στη δουλειά που του ανέθεσαν να κάνη. Κάθε μέρα έφερνε στο τραπέζι του αφέντη του καλοπεριποιημένα λαχανικά και φρούτα. Με την καλωσύνη και την εργατικότητά του κέρδισε την εκτίμησί του. Συχνά πήγαινε στον κήπο και κουβέντιαζαν μαζί χίλια δυό πράγματα. Ο βάρβαρος θαύμαζε τη σοφία και την πολυμάθεια του δούλου του. Συν τω χρόνω δημιουργήθηκε μία στενή φιλία μεταξύ του ξένου αιχμαλώτου και του νεαρού δουκός.
Ύστερα από πολύ καιρό είπε μία μέρα, εκεί που συνομιλούσαν στον κύριό του ο Παυλίνος, κάπως αινιγματικά:
— Είναι καιρός να φροντίσετε για τη μελλοντική διοίκησι του βασιλείου σας.
— Γιατί το λες αυτό, Παυλίνε; ρώτησε ο νεαρός δούκας.
Στην αρχή ο Παυλίνος αρνήθηκε να δώση περισσότερες εξηγήσεις. Ύστερα όμως εξαναγκάσθηκε να του φανέρωση, πως του είχε αποκαλύψει ο Θεός, ότι θα πέθαινε πολύ γρήγορα ο γέρο-βασιλιάς. Ο δούκας, αν και δεν το πολυπίστεψε, το είπε στον πενθερό του. Εκείνος πάλι θέλησε από περιέργεια να γνωρίση αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που άκουγε, καθώς έλεγε, τον Θεό του να του ομιλή.
— Έλα αύριο να φάμε μαζί το μεσημέρι και θα τον δης στο τραπέζι μου, του είπε ο γαμβρός του.
Την άλλη μέρα ο βασιλιάς πήγε στο παλάτι του δουκός. Ο Παυλίνος, όπως συνήθιζε πάντοτε, έφερε φρέσκα φρούτα στο τραπέζι. Σαν τον είδε ο βασιλιάς ταράχτηκε.
— Κάποιο μυστήριο κρύβει ο άνθρωπος αυτός, ψιθύρισε στ’ αυτί του γαμβρού του.
Όταν ο Παυλίνος απομακρύνθηκε, του διηγήθηκε ένα παράξενο όνειρο που είχε ιδεί την περασμένη νύκτα.
— Μου φάνηκε πως με πήγαιναν δεμένο στο κριτήριο, για να δικασθώ τάχα για όλες μου τις πράξεις. Ανάμεσα στους δικαστάς μου, που ήσαν πολλοί, βρισκόταν και τούτος ο άνθρωπος. Έδειχνε πως κατείχε ξεχωριστή θέσι, γιατί πρόσταξε να πάρουν το σκήπτρο από τα χέρια μου και μ’ αυτό να με δείρουν. Για ρώτησε τον να σου φανερώση ποιός είναι. Μα την άλήθεια, δεν μου φαίνεται συνηθισμένος άνθρωπος.
Παραξενεμένος ο δούκας απ’ όσα άκουσε από το στόμα του πενθερού του, πήρε παράμερα τον αιχμάλωτό του κι άρχισε να τον εξετάζη για την πατρίδα και την καταγωγή του.
— Είμαι δούλος του Θεού, έλεγε ο Παυλίνος, που συ δέχτηκες να τον κρατήσης αντί του γιού της χήρας.
Ο δούκας όμως, δεν ήθελε πια να πεισθή. Τον ώρκιζε λοιπόν με όρκους φοβερούς να του φανερώση την αλήθεια.
Έτσι ο Παυλίνος αναγκάσθηκε να φανέρωση, πως ήτο Επίσκοπος και πως θεληματικά παραδόθηκε αιχμάλωτος για την αγάπη του πλησίον του. Σαν άκουσε αυτές τις αποκαλύψεις ο κύριός του, τόσο τον ευλαβήθηκε, που έπεσε στη γη και του φιλούσε τα πόδια. Ύστερα τα διηγήθηκε όλα στο βασιλιά κι οι δυο μαζί φώναξαν τον Παυλίνο και τον είπαν:
— Ζήτησέ μας ό,τι θέλεις, για να σε στείλωμε με πολλά δώρα, όπως σου ταιριάζει, πίσω στην πατρίδα σου, γιατί είναι άπρεπο να κρατάμε εδώ αιχμάλωτο έναν άνθρωπο σαν κ’ εσένα.
Ο Παυλίνος τους ευχαρίστησε για τις καλές τους διαθέσεις, αλλά δεν δέχτηκε να πάρη δώρα.
— Σε τίποτε δεν θα μου χρησιμεύσουν, έλεγε. Αν όμως επιθυμήτε πραγματικά να κάνετε κάποιο καλό, ελευθερώστε όλους τους συμπατριώτες μου που κρατάτε εδώ αιχμαλώτους.
Οι ηγεμόνες δέχτηκαν ευχαρίστως να κάνουν για χατήρι του αυτή την προσφορά. Έγιναν έρευνες σ’ όλο το βασίλειο, για να βρεθούν οι συμπατριώται του Παυλίνου. Αφού τους συγκέντρωσαν όλους, τους έστειλαν με πλοία πίσω στην πατρίδα τους μαζί με τον Επίσκοπό τους και με πολλά τρόφιμα και δώρα από τον βασιλιά.
Ύστερα από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Παυλίνου. ο γέρο-βασιλιάς πέθανε και τον διαδέχθηκε ο νεαρός δούκας, που σ’ όλη του τη ζωή θυμόταν τον άγιο Επίσκοπο και το φωτεινό παράδειγμά του.
(Γεροντικόν, Θεοδώρας Χαμπάκη, εκδ. Λυδία)
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιο είναι η Αγάπη ενώ στην λογική είναι το συμφέρον.
Στο Ευαγγέλιο λέει: «Αν σε αγγαρεύσει κάποιος γιά ένα μίλι, εσύ να πας δύο μίλια». Πού υπάρχει λογική εδώ πέρα; Εδώ είναι μάλλον «τρέλλα»! Γι’ αυτό όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την κοσμική λογική, μπερδεύονται άσχημα.
Υπάρχουν διάφορες ομάδες που οργανώνουν φιλανθρωπικά έργα. Μαθαίνουν φέρ’ ειπείν, ότι κάποιος έπαθε μεγάλη ζημιά, φτώχυνε και έχει ανάγκη από χρήματα.
«Να τον βοηθήσουμε», λένε, «αλλά, προηγουμένως, ας βεβαιωθούμε αν έχει πράγματι ανάγκη».
Και πάνε κάποιοι να τον επισκεφθούν, γιά να δουν αν πράγματι έχει ανάγκη. Και βλέπουν, ας υποθέσουμε, να έχει πολυτελές σαλόνι και λένε:
«Α, έχει τέτοιες πολυθρόνες, τέτοιο σαλόνι! Αυτός, γιά να έχει τέτοια έπιπλα, δεν έχει ανάγκη».
Και τελικά την βοήθεια δεν την δίνουν. Δεν καταλαβαίνουν όμως, ότι ο άλλος πεινάει. Γιατί, όταν γίνεται κανείς φτωχός, αυτό δεν σημαίνει, ότι από την μία ώρα στην άλλη αλλάζει ακόμη και τα ρούχα του. Και πού ξέρεις, αν αυτό το σαλόνι δεν το είχε από παληά και ο καϋμένος δεν πρόλαβε να το πουλήσει ακόμη; Ή μπορεί να του το χάρισε κάποιος, που έμαθε την ανάγκη της οικογενείας του.
Κρίνουν με την λογική και μπερδεύονται, και το Ευαγγέλιο μένει έξω από την ζωή τους… Οι άνθρωποι βλέπουν εξωτερικά, γι’ αυτό και τα ερμηνεύουν όλα αλλιώς…!
Αγάπη μητρική για όλους
– Γέροντα, πώς μπορεί να βάλη κανείς όλον τον κόσμο μέσα στην καρδιά του;
– Πώς μπορεί να αγκαλιάση όλον τον κόσμο, όταν τα χέρια του είναι μικρά;… Για να βάλη κανείς όλον τον κόσμο στην καρδιά του, πρέπει να πλατύνη την καρδιά του.
– Πώς θα γίνη αυτό, Γέροντα;
– Με την αγάπη. Αλλά κι αυτό δεν φθάνει. Χρειάζεται μητρική αγάπη. Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Αυτήν την αγάπη αν αποκτήση κανείς, αγαπάει όχι μόνον όσους τον αγαπούν αλλά και εκείνους που τον βλάπτουν, γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί, έτσι και αυτός πάντα βρίσκει ελαφρυντικά για τους άλλους και ρίχνει το βάρος στον εαυτό του. Ακόμη και να τον κλέψουν, νιώθει τύψεις, αν πιάσουν τον κλέφτη και τον βάλουν στην φυλακή. «Εξαιτίας μου φυλακίσθηκε, θα λέη. Αν έβρισκα τρόπο να του δώσω τα χρήματα που του χρειάζονταν, δεν θα έκλεβε και δεν θα ήταν τώρα στην φυλακή».
Η μητρική αγάπη όλα τα καλύπτει, όλα τα σβήνει. Αν ένα παιδί κάνη μια ζημιά ή φερθή άσχημα, η μάνα του αμέσως το συγχωρεί, γιατί είναι παιδί της. Έτσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με αγάπη μητρική, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του· κι αν τα δής, τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.
Εγώ τώρα ξέρετε πώς νιώθω; Νιώθω τέτοια μητρική αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα . Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος. Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνη κλεισμένη στην καρδιά. Όπως το γάλα μιας μητέρας που το παιδάκι της πέθανε, τρέχει και χύνεται, έτσι και η αγάπη θέλει να δοθή.
Στο πρόσωπο του αδελφού μας βλέπουμε τον Χριστό.
Γιατί, ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. «Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, είπε ο Χριστός, εμοί εποιήσατε»(1) .
Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένα δαιμονισμένο παιδί με τον πατέρα του. Εκείνη την ώρα ήρθε και κάποιος γνωστός μου κι εγώ πήρα τον πατέρα παράμερα, για να του πω μερικά πράγματα, επειδή αυτός ήταν αιτία που είχε δαιμονισθή το παιδί. Το καημένο ήταν χάλια! Κοτζάμ παλληκάρι, έτρεχαν οι μύξες του…
Όταν το είδε ο γνωστός μου, το πλησίασε, έβγαλε το μαντήλι του, του σκούπισε την μύτη και το ξαναέβαλε στην τσέπη του. Έβγαλε ύστερα τον σταυρό του – χρυσό σταυρό – και τον έβαλε στον λαιμό του παιδιού. Αλλά δεν ήταν τόσο αυτό, όσο με τί αγάπη, με τί στοργή σκούπισε το παιδί – να βλέπατε σε τί χάλια ήταν!
Μου έκανε εντύπωση! Τον πόνεσε σαν αδελφό του• αν δεν τον ένιωθε αδελφό, θα το έκανε αυτό;
Αν αγαπήσης τον άλλον σαν αδελφό, με το μαντήλι το δικό σου σκουπίζεις και την μύτη του και το ξαναβάζεις στην τσέπη σου! Αλλά, αν δεν τον νιώθης αδελφό, είναι σαν ένα ξένο σώμα, γι᾿ αυτό λίγο να σε αγγίξη, αμέσως τινάζεσαι• λίγο σάλιο να πέση επάνω σου, θα πάς να πλυθής. Αφού σ᾿ εμάς ο Καλός Θεός έδωσε άφθονες δωρεές και δεν επέτρεψε να ταλαιπωρηθούμε, πρέπει να πονέσουμε για τον πλησίον μας που ταλαιπωρείται.
Βλέπουμε λ.χ. έναν ανάπηρο. Εάν σκεφθούμε: «αν εγώ ήμουν ανάπηρος και δεν μπορούσα να περπατήσω, πώς θα ένιωθα;», θα τον πονέσουμε.
Ή, αν ζητήση την βοήθειά μας κάποιος που έχει προβλήματα, αμέσως πρέπει να σκεφθούμε: «Αν είχα εγώ τα δικά του προβλήματα, δεν θα ήθελα να με βοηθήσουν;», κι έτσι θα τον πονέσουμε.
Αλλά και δοκιμασίες να περνά κανείς, όταν έχη αγάπη αληθινή, με πόνο, τον δικό του πόνο τον ξεχνάει και πονάει για τον άλλον. Εγώ, όταν μου μιλάη ο άλλος για τον πόνο του, κι επάνω σε σπασμένα γυαλιά να κάθωμαι ή σε αγκάθια να πατάω, δεν καταλαβαίνω τίποτε. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος».
Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος.
Αγάπη με πόνο είναι να σφίξης στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγη. Γιατί η «σφιχτή» αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεϊκή στα πλάσματα του Θεού, πνίγει δαίμονες, ελευθερώνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει.
Οι άνθρωποι που έχουν αγάπη και καλοσύνη, μοιάζουν με τους Αγγέλους, που μεταφέρουν χαρά και αγαλλίαση, όπου και εάν βρεθούν.
Την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις, γιατί ο Χριστός με την αγάπη Του καταργεί τις αποστάσεις.
Επομένως, είτε κοντά είτε μακριά βρίσκεται κανείς, νιώθει πάντα κοντά, όταν είναι κοντά στον Χριστό και συνδέεται με τον άλλον αδελφικά με αγάπη Χριστού.
Δοξολογώ τον Θεό που η αγάπη μου είναι τέτοιου είδους, πνευματική, αγγελική, οπότε οι αποστάσεις καταργούνται και η επαφή θα υπάρχη μαζί σας και σ᾿ αυτήν την ζωή από μακριά και στην άλλη που είναι ακόμη πιο μακριά, γιατί και εκείνη η απόσταση θα είναι πολύ κοντινή, αφού μας ενώνει η Αγάπη, ο Χριστός.
***
Όπως οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου και ιδιαίτερο ενδιαφέρον δείχνουν για τα αδύνατα ή ανάπηρα, έτσι κάνει και ο Καλός μας Πατέρας, ο Θεός, για τα αδύνατα (σωματικά ή πνευματικά) παιδιά Του, αρκεί να έχουν την αγαθή διάθεση, για να Του δίνουν το δικαίωμα της θείας Του επεμβάσεως.
Καθώς τα υγιέστατα αδέλφια από αγάπη προς τα αδύνατα ή φιλάσθενα αδέλφια τους πάντοτε σηκώνουν τα βαρύτερα πράγματα και αφήνουν τα ελαφρότερα, έτσι και τα καλά αδέλφια στην Πνευματική ζωή πάντοτε παίρνουν το βαρύ άδικο και αφήνουν το ελαφρό δίκαιο στους αδύνατους.
Αυτοί που έχουν μεγάλη αγάπη και ταπείνωση και συμμαζεύουν το ταλαίπωρο άδικο, που όλοι το αποστρέφονται, κάνουν το μεγαλύτερο ψυχικό, διότι, ενώ για τα κακόμοιρα νόθα υπάρχει και βρεφοκομείο, και κάπως προστατεύονται, για το ταλαίπωρο όμως άδικο, δυστυχώς, άσυλο δεν υπάρχει, και όλοι το αποστρέφονται, γιατί είναι πολύ βαρύ και άσχημο. Δυστυχώς, πολλοί θέλουν το δίκαιο και λένε ότι έχουν δίκαιο, αλλά το κακό είναι ότι παίρνει ο καθένας περισσότερο δίκαιο απ’ ό,τι δικαιούται, γι’ αυτό και αλληλοτρώγονται.
Οι υγιείς που έχουν αγάπη και ταπείνωση, πολλές φορές μαλώνουν από αγάπη ποιος να πρωτοσηκώση τα βαρύτερα και να αρπάξη τα χειρότερα πράγματα ή να κρατήση τα σάπια για τον εαυτό του, για να τα φάη, και τα καλύτερα να δώση στον πλησίον του, που είναι ο Χριστός· και, ενώ τρώει τα σάπια, αισθάνεται μεγαλύτερη γλυκύτητα από τον αδελφό που τρώει τα γερά, διότι τρώει και την αγάπη και τρώγεται από την αγάπη. (Έτσι αλληλοτρώγονται οι πνευματικοί άνθρωποι).
***
Ἕνας καλός ἱερέας κάθε Κυριακή μετά τή Λειτουργία μάζευε τούς φτωχούς της ἐνορίας του καί τούς μοίραζε τά χρήματα, πού μάζευε τό «κιβώτιο τῶν πτωχῶν».
Μιά Κυριακή πῆγε μία γυναίκα μέ παλιά ξεσκισμένα ροῦχα μέ ὕφος κακομοίρικο. Ὁ Ἱερέας τή λυπήθηκε. Ἔβαλε τό χέρι του στό κιβώτιο μέ τήν πρόθεση νά τῆς δώσει ὅσα χρήματα χωροῦσε ἡ παλάμη του. ὅταν τό τράβηξε ἔξω, εἶδε πώς εἶχε πιάσει λίγα κέρματα. Βιάστηκε νά τῆς τά δώσει, γιατί πίσω της περίμενε ἄλλη νά πάρει φιλοδώρημα. Αὐτή φοροῦσε περιποιημένα φορέματα. Ὁ ἱερέας σκέφτηκε πώς ἦταν ἀπό κεῖνες πού χωρίς λόγο ζητιανεύουν. Θά τῆς ἔδινε λίγα, γιά νά μήν τήν ἀφήσει νά φύγει ἔτσι καί τῆς ἔμενε ἡ ντροπή. Ἔβαλε πάλι τό χέρι του στό κιβώτιο κι ἡ χούφτα τοῦ γέμισε χρυσά νομίσματα.
Σάν εὐλαβής πού ἦταν κατάλαβε τή θεία ἐπέμβαση. Ζήτησε λοιπόν πληροφορίες καί γιά τίς δύο ἐκεῖνες γυναῖκες. Ἔμαθε τότε πώς ἡ μία πού φαινόταν καλοντυμένη, ἦταν ἀπό καλή οἰκογένεια, πού τελευταία ἀπό διάφορα ἀτυχήματα φτώχυνε καί ὑπέφερε πολύ. Ἀπό ἀξιοπρέπεια φοροῦσε περιποιημένα ροῦχα. Ἡ ἄλλη ἔβαζε κουρέλια, ὅταν ἔβγαινε νά ζητιανέψει, γιά νά τῆς δίνουν εὐκολότερα.
Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους που σε ανέθρεψα, να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος. Η μητέρα του αγίου Κλήμεντος Αγκύρας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/22/57001/
Όσιος Σαλαμάνης ο Ησυχαστής, κατέστησε τον εαυτό του τελείως νεκρό στην παρούσα ζωή και αγωνιζόταν μόνο να τηρήσει το θέλημα του Θεού.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/23/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%b7%cf%83%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%83/
Άγιος Παυλίνος ο Ελεήμων, επίσκοπος της Νόλα (+431), Συναξάρι
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/22/24226/
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Κλήμεντος.
Ἦχος δ’.
Κλῆμα ὁσιότητος, καί στέλεχος ἀθλήσεως, ἄνθος ἱερώτατον, καί καρπός ὡς θεόσδοτος, τοῖς πιστοῖς πανίερε, ἡδύτατος ἐβλάστησας. Ἀλλ᾽ ὡς Μαρτύρων σύναθλος, καί ἱεραρχῶν σύνθρονος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου.
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἀγαθῶν ἀγγελιῶν προμηθέα, τῆς πρὸς ἠμᾶς τοῦ Ἰησοῦ εὐσπλαχνίας, χαρμονικῶς ὑμνοῦμέν σε Μαρτύρων στεῤῥέ, σὺ γὰρ Ἀγαθάγγελε, ἐναθλήσας νομίμως, στάσεως ἠξίωσαι τῆς Ἀγγέλων ἀξίως, μεθ’ ὧν πρεσβεύεις πάντοτε Χριστῷ, πάσης ῥυσθῆναι, ἡμᾶς περιστάσεως.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ τῆς Θετταλίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοῦ Ὀλύμπου οἰκήτωρ, Πιερίας ἀγλάΐσμα, καὶ τῆς ἐπωνύμου Μονῆς σου ἱερὸν περιτείχισμα, ἐδείχϑης Διονύσιε σοφέ, βιώσας ὥσπερ Ἄγγελος ἐν γῇ, καὶ παρέχεις τὴν ταχεῖάν σου ἀρωγήν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ϑαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα
iconandlight 