Συναξάριον
Τῇ Γ´(3ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Λουκιλλιανoῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς νηπίων· Κλαυδίου, Ὑπατίου, Παύλου, Διονυσίου καὶ Παύλης τῆς παρθένου καὶ Μάρτυρος, ἐν ἔτει διακοσιοστῷ καὶ ἑβδομηκοστῷ (270) μαρτυρησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Ἱερείας, τῆς χήρας ἐν Μεσοποταμίᾳ (312)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πάππου, τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπισκόπου Χύτρων, ἤτοι Κυθρέας, τῆς Κύπρου, τοῦ χειροτονήσαντος τὸν ἅγιον Ἐπιφάνιον. (368)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Περγεντίνου καί Λαυρεντίνου, τῶν αὐταδέλφων ἐν ᾿Αρέτσο τῆς ᾿Ιταλίας.(251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀχιλλᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ δωδεκάτῳ (312) εἰρηνικῶς κοιμηθέντος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀθάλ, τοῦ ἐν τῷ Κλύσματι τῆς Ἀντιοχείας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ μονοχίτωνος καὶ θαυματουργοῦ, ἐν τῇ Μονῇ Τραϊανοῦ παρά τὸν Σαγγάριον ἀσκήσαντος καὶ ἐν ἔτει ἐννεακόσια τριάκοντα δύο (932) εἰρηνικῶς τελειωθέντος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Κλωτίλδης, βασιλίσσης τῶν Φράγκων. (545)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Κέβιν τοῦ ἐν Ἰρλανδίᾳ. (618)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Νέων Ἱερομαρτύρων ᾿Ιωαννικίου Τυρνόβου ἐν τῷ ᾿Αρναούτκιοϊ, Ἰωσὴφ Γ΄ Θεσσαλονίκης ἐν Νεοχώριον, Δωροθέου Ἀνδριανουπόλεως τοῦ Πρωΐου ἐν τῷ Μέγα Ρεῦμα καὶ Γρηγορίου Δέρκων ἐν Θεραπειά, ἐν ἔτει χίλια ὀκτακόσια καὶ εἴκοσι ἕνα (1821) ὑπό τῶν Ἀγαρηνῶν μαρτυρικῶς τελειωθέντων ἐν Κωνσταντινουπόλει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Δημητρίου τοῦ Θαυματουργοῦ, πρίγκιπος τοῦ Οὔγκλιχ καὶ τῆς Μόσχας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γλυκοφιλούσης, ἐν Γιαροσλάβλ τῆς Ρωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου «τῶν ᾿Αδελφῶν τοῦ Κιέβου», ἐν Κιέβῳ-Μπράτσκ τῆς Ρωσίας. (ἑορτάζει, ἐπίσης, στὶς 6 Σεπτεμβρίου, 10 Μαΐου καὶ τήν Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν)
Εἶτα τοῦ Πεντηκοσταρίου
Τῇ δὲ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιεῖσθαι πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου ὀρθοδόξων χριστιανῶν, οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν.
Στίχοι
Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
Τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ιστορία γιά την εμφάνιση απ’ τον άλλο κόσμο
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Μας αφηγείτο ένας αδελφός από το Βέβτσανε: Πέθανε, λέει, ο γείτονάς μου, τον οποίον αγαπούσα πολύ. Στενοχωριόμουν γι’ αυτόν, προσευχόμουν στο Θεό καί άναβα κεριά.
Μία νύχτα φανερώθηκε στ’ όνειρό μου, τόν είδα καθαρά, αλλά θυμήθηκα ότι είχε πεθάνει καί τόν ρωτώ: «Και που βρίσκεσαι τώρα;». Κι αυτός απάντησε: «Στην ουράνια εκκλησία». ’Ύστερα σιωπήσαμε κι και οι δυο. Τότε είπε πάλι: «Όλα τα μνημόσυνα που εσείς κάνετε γιά μας τους νεκρούς, φθάνουν σ’ εμάς στον ουρανό».
Αναμφίβολα εννοούσε, όχι ότι το ψωμί, τα κεριά, το κρασί ή η ελεημοσύνη φθάνουν στον ουρανό, αλλά ότι η ανακούφιση κι η χαρά φθάνουν στον άλλο κόσμο, στους νεκρούς, απ’ τά δικά μας μνημόσυνα. Ο Μακαριστός Σεραφείμ του Σαρώφ άναβε πολλά κεριά κάθε μέρα μνημονεύοντας ζώντες καί νεκρούς. Εκείνον τον κάτοικο του Βέβτσανε επηρέασε τόσο πολύ αυτό τ’ όνειρο, ώστε έκανε συνήθεια να προσφέρει συνεχώς θυσίες και ελεημοσύνες γιά την ανάπαυση των ψυχών των νεκρών συγγενών καί γειτόνων.
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Εμμανουήλ», των εκδόσεων, Χρόες 2010
***
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα (14 Απριλίου)
Πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε: να προσευχόμαστε να δώσει ο Θεός ανάπαυση στην ψυχή τους, και να δίνουμε τα βαφτιστικά τους ονόματα στους ιερείς και τους ιερομόναχους, που τελούν θεία Λειτουργία καθημερινά, για να τους μνημονεύουν και να προσεύχονται για την ψυχή τους.
Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ένθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω αγίω».
Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.
(Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, Εκδόσεις Εν πλω).
***
Η προσευχή και τα μνημόσυνα για τους κεκοιμημένους
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
– Στο οστεοφυλάκιο, Γέροντα, καίνε καντήλι;
– Ναι, είναι μια προσφορά για τους νεκρούς. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.
Τους κεκοιμημένους να τους θυμώμαστε και να ευχώμαστε πάντοτε γι’ αυτούς. Να μην παραλείπουμε να προσευχώμαστε για τις ψυχές τους, για να βρουν ανάπαυση. Εγώ, κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία στο Καλύβι, κάνω μνημόσυνο και για όλους τους κεκοιμημένους των οποίων «τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».
»Όταν ανάβουμε κερί για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, ωφελείται πολύ. Αν έχεις έναν νεκρό, ο οποίος έχει παρρησία στον Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό. Αν, πάλι, έχεις έναν νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Κι ο Θεός, ευχαρίστως, το δέχεται.
»Ν’ αφήνετε μέρος της προσευχής σας για τους κεκοιμημένους. Οι ίδιοι οι πεθαμένοι, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι ζωντανοί, όμως, μπορούν. Με την προσευχή (που κάνετε για τους κεκοιμημένους), είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Όταν ελεείτε κάποιον, να λέτε για ποιον (συγκεκριμένα κεκοιμημένον) το κάνετε. Ώστε, να την πάρει ο άλλος την ελεημοσύνη και να πει: “Θεός, σχωρέσ’ τον!”. Κι αν ο άλλος το πει αυτό με την καρδιά του, το μετράει μετά αυτό ο Θεός.
– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.
Οι κεκοιμημένοι έχουν πιο πολλή ανάγκη προσευχής από τους ζώντες, γιατί στους ζώντες υπάρχει και ελπίδα μετανοίας. Και θέλει ο Θεός να υπάρχουν άνθρωποι να Τον παρακαλούν να βοηθήση τους κεκοιμημένους, αφού δεν έγινε ακόμη η τελική Κρίση. Στον πόλεμο ένας βαριά τραυματισμένος ζήτησε από έναν ιερέα νερό και εκείνος δεν του έδωσε. Αδιαφόρησε, ενώ είχε στο παγούρι του λίγο νερό. Ο τραυματίας σε λίγο πέθανε και ο ιερέας, μόλις συνειδητοποίησε το σφάλμα του, ήταν απαρηγόρητος. Τον μνημόνευε συνεχώς. Ήρθε στο Καλύβι και μου είπε τον πόνο του. Ο καημένος είχε πολλή θυσία, αλλά δεν κατάλαβε πώς το έκανε αυτό. Το επέτρεψε ο Θεός, πήρε δηλαδή για λίγο την Χάρη Του, επειδή ο τραυματίας είχε πολλή ανάγκη από προσευχή. Αν ο ιερέας του έδινε νερό, θα τον ξεχνούσε, ενώ τώρα τον πείραζε η συνείδηση και προσευχόταν συνέχεια γι’ αυτόν…
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν.
Όταν όμως εμείς προσευχώμαστε για τους κεκοιμημένους. Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνη. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα.
Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους.
Έχει νόημα το σιτάρι. «Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία» λέει η Γραφή.
Στον κόσμο μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς…
Έχω υπ’ όψιν μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων.
Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: «Γέροντα, δεν έκανα προσευχή για κάποιον γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. ‘’Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσης• με ξέχασες και υποφέρω’’. Πράγματι, μου λέει, εδώ και είκοσι μέρες είχα ξεχασθή με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν προσευχόμουν»..
Εγώ, όταν προσεύχωμαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω.
Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω και γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους και εύχομαι για τους βασιλείς, για τους αρχιερείς κ.λπ. και στο τέλος λέω «και υπέρ ων τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».
Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας.
Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό.
Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση. Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε τον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ, ‘Οικογενειακή Ζωή, και Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, τόµος 6ος, Περί Προσευχής, Ι. Η. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», 2002 Σουρωτή Θεσσαλονίκης)
***
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Πήγα στο γέροντα μία κυρία που κοιμήθηκε ο άντρας της και είχε πολύ πόνο. Πήγαμε και μου λέει ο γέροντας: «Δεν θα φύγεις απ’ το κελί. Κάθισε στην Παναγία». Κοιτούσε η κυρία, του είπε τον πόνο της και περίμενε ότι ο γέροντας θα την παρηγορούσε με τα συνήθη λόγια που λέμε εμείς οι άνθρωποι. Και της λέει: «Καλή μου, άσε τον άντρα σου. Ο σύζυγός σου ανέβηκε στον ουρανό κεκαθαρμένος, έχοντας λάβει τα μυστήρια της εκκλησίας. Ήταν ελεήμων», πράγμα που δεν το ‘ξερε η σύζυγος. «Θέλω τώρα εσύ να μπεις σε έναν αγώνα. Πρέπει πάση θυσία να σώσεις τους γονείς σου. Οι γονείς σου βασανίζονται. Κι όταν έρθει η ώρα η καλή να πας στον ουρανό, θα έχεις μία αιώνια στενοχώρια». Έμεινε. «Μα οι γονείς μου έχουν πεθάνει χρόνια». «Ε τι σημασία έχει; Οι άνθρωποι αναζητούν τις προσευχές σου για να τους λυτρώσεις. Εσύ θα την αναλάβεις αυτή την ευθύνη, εις αιωνία μνήμη του συζύγου σου». Και όντως, της υπέδειξε, έδειξε το δρόμο. Βέβαια, άρχισε να πηγαίνει πιο τακτικά στο γέροντα και μαθήτευσε κοντά του, ώσπου της είπε ότι «δόξα σοι ο Θεός», ότι στα τρία χρόνια δροσίστηκαν οι ψυχές τους.
***
Είναι στο φως το ανέσπερον
Άγιος Πορφύριος
« Λένε πολλοί ότι δεν υπάρχει αιώνια ζωή. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Την αιώνια ζωή τη βλέπουμε και τη ζούμε κάθε μέρα. Το ότι υπάρχει άλλη ζωή είμαι πιο σίγουρος να το βεβαιώσω από το ο,τι ο ήλιος θ’ ανατείλει αύριο το πρωί. Έτσι είναι. Αφού τη βλέπουμε, τη ζούμε και μας το βεβαιώνουν όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες, όπως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «ίνα ειδήτε», λέγει, «ότι ζωήν έχετε αιώνιον»[Α΄ Ιωάν. 5, 13.].
Εγώ με τη χάρη του Θεού, «βλέπω» ανθρώπους κεκοιμημενους να ζουν και να χαίρονται μέσα στο φως. Είναι πολύ όμορφη η άλλη ζωή!
«Ει γαρ πιστεύομεν ότι ‘Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού άξει συν αυτώ.» Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό το «άξει συν αυτώ.»;
Ο Θεός δεν θα συγκεντρώσει εκεί πτώματα. Ζωντανούς θα μαζέψει κοντά Του! Στο πρόσωπο του Χριστού αναστήθηκε η ανθρώπινη φύση.
Ακούστε με. Σήμερα είμαι πολύ συγκινημένος. Με πόνο βαθύ ήλθαν στο μοναστήρι οι γονείς του Τάσου ζητώντας παρηγορία. Προ ημερών χάσανε το δεκάχρονο παιδί τους. Όπως έπαιζε στη θάλασσα, γλίστρησε κι έπεσε. Ο,τι με φώτισε ο Θεός, τους είπα:
«Του Θεού τα κρίματα είναι άβυσσος. Δεν ξέρομε τίποτα. Εμείς ξέρομε μόνο αυτό που βλέπουμε. Ο Τάσος έτσι κλήθηκε στους ουρανούς. Αυτό τον τρόπο ηύρε ο Κύριος, έτσι αγγελούδι, λεβέντη καθ’ όλα, τον πήρε! Εφόσον ο Θεός ηυδόκησε έτσι, εμείς δεν μπορούμε παρά να πούμε: Γενηθήτω το θέλημά Σου», «ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο».
Να είστε βέβαιοι ότι ο Χριστός θα τον αναστήσει τον Τάσο εν τη εσχάτη ημέρα. Κι όμως, αν ζούσε εδώ στη γη, θα υπέφερε σαν κι εμάς και θα έκανε και αμαρτίες. Ενώ τώρα πήγε αγγελούδι, για να συμπληρώσει το τάγμα των αγγέλων που εξέπεσε. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με….
«Ξεχάστε τα όλα! Μόνο να μνημονεύετε τον Τάσο κι όσο θα τον ενθυμείστε, τόσο πιο πολύ η ψυχή σας θα αναλύεται σε προσευχές προς τον ουρανό. Και έτσι σιγά-σιγά θα αγαθύνεται η ψυχή σας. Ενώ διαφορετικά πολλά κακά θα έλθουνε, ψυχικά και σωματικά. Κουραστήκατε, πονέσατε; Αλλά ο Θεός θα ευλογήσει τις ψυχές σας και θα έχετε την ικανοποίηση ότι θα είναι κοντά στον Χριστό. Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας δώσει τη δύναμη να γίνουμε πιο καλοί.
«Το παιδάκι πήγε όντως στους ουρανούς, κοντά στον Χριστό. Ως πνεύμα τώρα συναναστρέφεται τους αγγέλους, που δοξολογούν τον Θεό. Είναι στο φως το ανέσπερον. Είναι στον Χριστό, στην αιώνια χαρά και αγαλλίαση, όπου «ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος». Όλοι μας να πάμε να βρούμε τον Τάσο στους κόλπους του Αβραάμ, κοντά στον Θεό, με όλα τα αγγελούδια. Εκεί που προσδοκούμε όλοι να πάμε και να ζούμε μαζί αιωνίως, όπως λέει και ο Απόστολος Πέτρος: «προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας… καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί»[Α΄Πετρ. 3, 12-13]»
Για μας τους Χριστιανούς υπάρχει τρόπος να επικοινωνούμε και να βοηθούμε τους κεκοιμημένους με ελεημοσύνες, προσευχή και συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία και την Θεία Κοινωνία. Όλα αυτά μας φέρνουν σε επικοινωνία μαζί τους, γιατί εκείνοι μας βλέπουν, μας αισθάνονται και χαίρονται, έστω κι αν δεν τους βλέπουμε εμείς.
Σας έχω ξαναπεί ότι μετά θάνατον θα ‘μαι πιο πολύ κοντά σας, απ’ όσο τώρα, διότι θα ζω πιο κοντά με τον Χριστό.
Η αγάπη στον Χριστό μεταποιεί όλες τις θλίψεις και την θλίψη της εκδημίας αγαπημένων προσώπων, που είναι η πιο δυνατή. Όταν αγαπάμε τον Χριστό, σκεπτόμαστε το αγαπημένο πρόσωπο που κοιμήθηκε πως βρίσκεται κοντά Του, και ειρηνεύουμε και χαιρόμαστε».
Βίος και Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ έκδοση, Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Περί αιωνιότητος, σελ. 638-642
Μιά προσκυνήτρια είπε για τα μνημόσυνα :
“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας.). Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.
– Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .
Κι εκείνη απάντησε:
– Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;
Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”
***
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ προσευχόταν και παρακαλούσε θερμά τον Θεό για όλους τους ζώντες και κεκοιμημένους ορθοδόξους χριστιανούς. Γι’ αυτό, όταν διάβαζε Ψαλτήρι, σε κάθε στάσι του ανέπεμπε ανελλιπώς δεήσεις με όλη την καρδιά του ως εξής:
Για τους κεκοιμημένους: «Άνάπαυσον, Κύριε, τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων Σου, των προπατόρων, πατέρων και αδελφών ημών, των ενθάδε κειμένων και απανταχού ορθοδόξων. Χάρισαι αυτοίς, Κύριε, την βασιλείαν Σου και την μέθεξιν της Σης απείρου και μακαρίας ζωής και συγχώρησον αυτοίς πάν αμάρτημα εκούσιόν τε και ακούσιον».
Κατά την προσευχή, ο όσιος έδινε μεγάλη σημασία στα γνήσια κεριά, τα οποία έκαιαν στο κελλί του ενώπιον των εικόνων.
«Δεν υπάρχει ούτε ένα Χριστιανικό κοιμητήριο, οπού να μην υπαρχουν Άγια Λείψανα… Τα λείψανα των αγίων ανθρώπων είναι άφωνες σάλπιγγες πού ευαγγελίζονται το θέλημα του Θεού, οι οποίες μάς καλούν στη μετάνοια».
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ στον Νικόλαο Μοτοβίλωφ
Ο θάνατος είναι μια αρχή. Είναι μια πόρτα που ανοίγει και μας εισάγει στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/25/23319/
Οι ολόθερμες προσευχές της αγίας Περπέτουας και της οσίας Αθανασίας (Αναστασίας Λογκάτσεβα) βοήθησαν τις ψυχές των κεκκοιμημένων αδελφών τους
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/21/39705/
Με τις ελεημοσύνες σου με έβγαλες από τον Άδη… π Στέφανος Αναγνωστόπουλος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/17/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/
Η θαυμαστή εμφάνιση του αγίου Λουκιλλιανού και του Αγίου Παντελεήμονος στον Γέροντα Παΐσιο (3 Ιουνίου 1979)
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/02/29001/
Η βαθειά πίστη και η προσευχή με απλότητα ανασταίνει νεκρούς! Γιατί να μας φαίνεται παράξενο; Ο Χριστός δεν ανέστησε νεκρούς; Το Λάζαρο, το γιό της χήρας, την κόρη τού Ιαείρου! Οι Απόστολοι δεν ανάσταιναν νεκρούς;… Στους βίους των Αγίων δεν διαβάζουμε τόσα και τόσα; Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/09/%ce%b7-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%ac-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%ae-%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%80%ce%bb%cf%8c%cf%84%ce%b7/
Ἀπολυτίκιον τῶν Κεκοιμημένων.
Ἦχος πλ. δ´.
Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ Ποιητῇ καὶ Πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.
Κοντάκιον τοῦ Ψυχοσαββάτου.
Ἦχος πλ. δ´.
Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Λουκιλλιανοῦ.
Ἦχος δ´.Ἦχος α´. Τὸν Τάφον σου Σωτήρ.
Τοὺς μάρτυρας Χριστοῦ, ἱκετεύσωμεν πάντες· αὐτοὶ γὰρ τὴν ἡμῶν, σωτηρίαν αἰτοῦνται, καὶ πόθῳ προσέλθωμεν, πρὸς αὐτοὺς μετὰ πίστεως· οὗτοι βρύουσι τῶν ἰαμάτων τὴν χάριν, οὗτοι φάλαγγας, ἀποσοβοῦσι δαιμόνων, ὡς φύλακες τῆς πίστεως.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α´. Χορὸς ἀγγελικός.
Ὡς ἄστρον φαεινόν, ἐκ νυκτὸς τῆς ἀπάτης, ὦ Λουκιλλιανέ, εὐσεβῶς ἀναλάμψας, νομίμως ἠγώνισαι, καὶ τὸ δόλιον ἔκτεινας· ὅθεν πρέσβευε, σὺν τῇ θεόφρονι Παύλῃ, καὶ τοῖς τέσσαρσι Παισὶ Χριστῷ ἀθλοφόρε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
.Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.(Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀποπτύσας τὴν πλάνην εἰδώλων ἔδραμες μαρτύρων δήμοις χωρῆσαι διὰ τὴν πίστιν Χριστοῦ καὶ σταυροῦ παγῆναι ξύλῳ ἐν σῷ γήρατι, ἔνδοξε Λουκιλλιανέ, ἀθλοφόρων ἀριστεῦ· διὸ σὲ νῦν ἀνυ‐μνοῦντες λαμπρῶς βοῶμεν· δυσώπει ὑπὲρ ἡμῶν Θεὸν τὸν εὔσπλαγχνον.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον ὅμοιον.
Παϊσίῳ ἐπώφθης ἐν ὄρει Ἄθωνος τῷ ἀσκουμένῳ ἀρτίως, λαμπρὲ Λουκιλλιανέ, ἀθλητὰ τῆς εὐσε‐βείας καρτερόψυχε, κλῆσιν προφέρων σὴν σεπτὴν εὐφροσύνου καὶ φαιδρᾶς τῆς μνήμης σου ἐν ἡμέρᾳ, μεθ ̓ ὃν σὲ νῦν εὐφημοῦντες τὰς σὰς θερμὰς εὐχὰς αἰτούμεθα.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ἱερείας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος τὰς ἐνεργείας, ὡς ζωήῤῥυτον πῦρ δεξαμένη, Ἱερεία τῇ λαμπρᾷ πολιτείᾳ σου,διαθερμαίνεις ἡμῶν τὴν διάνοιαν, καὶ διαλύεις κακίας τὸν σύνδεσμον· μῆτερ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πάππου, ἐπισκόπου Χύτρων (ὑπὸ Ἀθανασίου)
῏Ηχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Ποιμὴν μακάριος Κυθραίας γέγονας, Πάππε, καὶ εἴληφας, θαυμάτων δύναμιν, δι᾿ ὧν ἐδόξασας Θεόν, ἐν Κύπρῳ λαμπρῶς βιώσας. Ὅθεν πάντων μνήσθητι, τῶν τιμώντων τὴν μνήμην σου, πλοῦτον χαριζόμενος, τῆς ζωῆς τῆς ἐν Πνεύματι, φυλάττων ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, ταύτην, τὴν Νῆσον ταῖς εὐχαῖς σου.
τὰ Εὐλογητάρια.
Ἦχος πλ. α’
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου, εὓρω κἀγώ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας. τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι. ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σῶσόν με.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ὁ παλάμῃ(ἢ ὁ πάλαι μέν,) ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Εἰκών εἰμι, τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπαγχνίᾳ, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοι. Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ἀνάπαυσον, ὁ Θεὸς τοὺς δούλούς σου, καὶ κατάταξον αὐτοὺς ἐν Παραδείσῳ, ὅπου χοροὶ τῶν Ἁγίων, Κύριε, καὶ οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες, τοὺς κεκοιμημένους δούλούς σου ἀνάπαυσον, παρορῶν αὐτῶν πάντα τὰ ἐγκλήματα.
Δόξα Πατρί… Τριαδικὸν
Τὸ τριλαμπὲς τῆς μιᾶς θεότητος, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν βοῶντες Ἁγιος εἶ, ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος, ὁ συνάναρχος Υἱὸς καὶ θεῖον Πνεῦμα. φώτισον ἡμᾶς πίστει σοι λατρεύοντας, καὶ τοῦ αἰωνίου πυρὸς ἐξάρπασον.
Καὶ νῦν…
Χαῖρε σεμνή, ἡ Θεὸν σαρκὶ τεκοῦσα, εἰς πάντων σωτηρίαν, δι’ ἧς γένος τῶν ἀνθρώπων εὕρατο τὴν σωτηρίαν, διὰ σοῦ εὕροιμεν Παράδεισον, Θεοτόκε, ἁγνὴ εὐλογημένη.
Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός. (3)
Τὰς τῶν προαναπαυσαμένων ψυχὰς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, ἐν ταῖς τῶν Δικαίων σου σκηναῖς, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἀθάνατος. Ἀμήν.
«Μνήσθητι, Κύριε, πάντων τῶν κεκοιμημένων ἐπ᾽ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου καί ἀνάπαυσον, αὐτούς, ὁ Θεός, ὅπου ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου Σου».
iconandlight 