Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙΖ´(17ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ. (411)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ δευτέρα Κοίμησις Ἁγίου τοῦ ἐνδόξου Ἀποστόλου Λαζάρου τοῦ Τετραημέρου, ἐν πόλει Κιτίου τῆς Κύπρου Ἐπισκοπήσαντος καὶ εἰρηνικῶς τελειωθέντος κατὰ τὸ ἔτος 63
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, συνέφθασε καὶ ἡ μνήμη τῆς μετὰ φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡμῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς τοῦ Σεισμοῦ, ἧς παρ᾿ ἐλπίδα ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ὁ φιλάνθρωπος Κύριος· γέγονε δὲ ἐπὶ Κωνσταντίνου Βασιλέως τοῦ ΣΤ´ (787).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Παῦλος ὑπὲρ τῶν Ἁγίων Εἰκόνων πυρὶ τελειοῦται. (767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Θεοστήρικτος, ὁ Ὁμολογητής, ἡγούμενος τῆς Μονῆς τῆς Πελεκητῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (826)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Μαρῖνος, ξίφει τελειοῦται.(262)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πατρικίου,ἀποστόλου καὶ φωτιστοῦ τῆς Ἰρλανδίας. (461)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία παρθένος Γερτρούδη, ἡγουμένη τῆς ἐν Νιβὲλλ τοῦ Βελγίου Μονῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται, ἐν ἔτει χνθ´ (659).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μακαρίου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς Κολιαζίνο, τοῦ ἐν Ῥωσσίᾳ. (1483)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Γαβριὴλ Μζίρε, ἐν Γεωργίᾳ, τελειωθέντος ὑπὸ τῶν μουσουλμάνων ἐν ἔτει ͵αωβ´ (1802).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ὁσιομάρτυς Θεόδουλος ὁ Σιναΐτης (1822)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παρθενίου τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (1855)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γουρία ἀρχιεπισκόπου Ταυρίας καὶ Συμφερουπόλεως (1882)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου νεο-ἱερομάρτυρος Ἀλεξάνδρου Πολιβάνοφ ἐν Κρασνογιάρσκ (1919)
Τοῦ Τριωδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ.
Στίχοι
Κόσμος γενάρχαις πικρὰ συνθρηνησάτω.
Βρώσει γλυκείᾳ, συμπεσὼν πεπτωκόσι.
Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζούμε εξόριστοι σ ‘αυτόν τον κόσμο, νοσταλγώντας να επιστρέψουμε στην αληθινή μας οικία, τον Ουρανό. π. Σεραφείμ Ροουζ
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Καλή Σαρακοστή και καλό Τριήμερο. Πιστεύω αυτήν την Σαρακοστή να μην έχετε πολλές δουλειές και να συμμετάσχετε ψυχικά στο Πάθος του Κυρίου, δουλεύοντας περισσότερο πνευματικά.
Από την στιγμή που αρχίζει το Τριώδιο, πρέπει να αρχίζη κανείς να οδεύη πρός τον Γολγοθά. Και, αν αξιοποιήση πνευματικά αυτήν την περίοδο, όταν πεθάνη, θα οδεύση η ψυχή του πρός τα άνω, χωρίς να εμποδίζεται από «διόδια» και τελώνια. Κάθε χρόνο έρχονται αυτές οι άγιες ημέρες, αλλά και κάθε χρόνο μας φεύγει και ένας χρόνος• και αυτό είναι το θέμα. Τον αξιοποιήσαμε πνευματικά ή τον σπαταλήσαμε στα υλικά;
Μαζί με όλες τις άλλες κοσμικές αλλοιώσεις της εποχής μας, έχει χάσει την έννοιά του και το Τριήμερο, γιατί οι κοσμικοί κάθε εβδομάδα έχουν τριήμερο – Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή – με ζωή κοσμική. Ευτυχώς που διατηρείται και η πραγματική πνευματική έννοια του Τριημέρου στα μοναστήρια και σε λίγες χριστιανικές οικογένειες στον κόσμο, και έτσι κρατιέται ο κόσμος. Η πολλή προσευχή και η νηστεία που γίνεται κάθε χρόνο σ’ αυτό το Τριήμερο, στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φρενάρει τον κόσμο από πολλά πνευματικά ολισθήματα, που γίνονται συνήθως στα κοσμικά τριήμερα.
***
Άγιος Σωφρονιος (Σαχάρωφ)
Προσευχήθηκε (ο ασκητής Παρθένιος ο Ρώσος) στην Θεομήτορα να του αποκαλύψει το νόημα του μεγάλου τούτου σχήματος. Όταν Αυτή του φανερώθηκε είπε: «Ο μεγαλόσχημος είναι ευχέτης υπέρ όλου του κόσμου…»
***
Κάποτε ο π. Σάββας, στη βιογραφία του ιερομονάχου Παρθενίου, βρήκε ένα σημείο όπου λεγόταν ότι είχε δεχθεί ένα λογισμό αμφιβολίας για το αν η Υπεραγία Παρθένος ήταν η πρώτη μοναχή στη γη. Κοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει μέσα από την Πύλη της Λαύρας του Κιέβου να έρχεται με τη συνοδεία μεγάλου πλήθους Αγγέλων μια μεγαλόπρεπη Μοναχή με μοναχικό μανδύα και ράβδο στα χέρια.
Πλησιάζοντας σ’ αυτόν, του λέει: «Παρθένιε, εγώ είμαι μοναχή».
Εκείνος ξύπνησε και από τότε ονόμαζε την Παναγία Ηγουμένη της Λαύρας.
Από το βιβλίο: «Στάρετς Σάββας ο παρηγορητής»
***
Στάρετς Παρθένιος του Κιέβου (1790-1855)
Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι “πυρ καταναλίσκον”.
Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!…
Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: “Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες”.
***
Ο στάρετς Παρθένιος έλεγε:
Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας.
Σε κάθε ψυχή ανάβει η σπίθα της θείας αγάπης, σε κάθε ψυχή μπορείς να βρεις το καλό και το αγαθό, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους άλλους μόνο ελαττώματα.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν προσέχουμε τον εαυτό μας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, την εσωτερική μας ζωή, τότε ποτέ δεν θα προσέχουμε τις ξένες αμαρτίες. Οι υπόνοιες για τους άλλους δεν είναι χριστιανικό ιδίωμα. Γι’ αυτό μη εξοικειώνεστε μ’ αυτές. Η κατάκριση προσέρχεται βασικά από την υπερηφάνεια. Τον εαυτό σας να κοιτάτε περισσότερο και για τον εαυτό σας να διαβάζετε πνευματικά βιβλία και όλα να τα εφαρμόζετε στον εαυτό σας. Τον εαυτό σας να διορθώνετε πριν απ’ όλα. Εκείνος που κρίνει τους άλλους ποτέ δεν θα είναι ταπεινός και σε τέτοιον άνθρωπο δεν δίνεται η προσευχή του Ιησού.
Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δίνεται για την ενάρετη ζωή. Εμείς βλέπομε τους ανθρώπους μόνο αμαρτάνοντας, δεν τους βλέπουμε όμως μετανοούντας. Χάριν της μετάνοιάς τους ο Κύριος από παλιά έχει ήδη συγχωρέσει τις αμαρτίες τους, αλλά οι άνθρωποι τους τιμωρούν με την κατάκρισή τους. Ποτέ μην κάθεσθε στον θρόνο της Κρίσεως και μην προσβάλλετε τον Κύριο. Να θεωρείτε τον εαυτό σας χειρότερο όλων.
***
Τὸ Λευκὸ Περιστέρι*
Απο μικρὸ παιδὶ ὁ Στάρετς Παρθένιος (1790-1855) εὐλαβεῖτο καὶ ἀγαποῦσε τὸν Θεῖο Παράκλητο, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Στὰ ἐφηβικά του μάλιστα χρόνια ἀπήλαυσε μιὰ ἰδιαίτερη ἐπίσκεψι τῆς χάριτός Του.
«᾿Επιστρέφαμε, διηγεῖτο ἀργότερα ὁ ἴδιος, μὲ τὸν ἀδελφό μου ἀπὸ τὸ σχολεῖο στὸ σπίτι. ῏Ηταν ἡ περίοδος τῶν διακοπῶν. ῾Η ἀπόστασις ἦταν μεγάλη καὶ μᾶς βρῆκε ἡ νύκτα. Σταθήκαμε λοιπὸν κάπου νὰ ξεκουρασθοῦμε. Ξαπλώσαμε κατὰ γῆς, κάτω ἀπὸ τὸν ἀπέραντο οὐρανό. ῾Η βραδυὰ εἶχε πολὺ ξαστεριά, καὶ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα δὲν μποροῦσα νὰ κλείσω μάτι.
Δὲν γνωρίζω γιατί μέσα στὴν ψυχή μου ὑπῆρχε μιὰ ἀνείπωτη χαρά. ᾿Εκοίταζα ψηλὰ τὸν οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἀναρίθμητα ἀστέρια του, ὅταν ξαφνικὰ βλέπω ἕνα περιστέρι, λευκὸ σὰν τὸ χιόνι, νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος μου. ᾿Απόρησα. Ποῦ βρέθηκε τὸ περιστέρι, αὐτό; Μήπως ἦταν δικό μας; Μὰ ἐμεῖς δὲν εἴχαμε στὸ σπίτι μας περιστέρια. ᾿Αλήθεια, πόσο ὄμορφο ἦταν! Τὸ κοίταζα καὶ δὲν χόρταινα νὰ τὸ βλέπω. Δὲν πετοῦσε ἐδῶ κι᾿ ἐκεῖ. Βρισκόταν ἀκριβῶς ἀπὸ πάνω μου. ῎Αλλοτε ὑψωνόταν καὶ ἄλλοτε χαμήλωνε.
Ξύπνησα γρήγορα τὸν ἀδελφό μου, ποὺ κοιμόταν πλάϊ μου.
— Κοίταξε, τοῦ εἶπα. Βλέπεις ἕνα περιστέρι;
— Ποιό περιστέρι; Ποῦ εἶναι;
— Νάτο, φτερουγίζει ἀπὸ πάνω μου.
— ῎Οχι, ἀδελφέ μου, δὲν βλέπω τίποτε. ᾿Εσύ, φαίνεται, παραμιλᾶς στὸν ὕπνο σου… ᾿Εκεῖνος γύρισε ἀπὸ τὸ ἄλλο πλευρὸ καὶ κοιμήθηκε. ᾿Εγὼ ὅμως ὡς τὰ χαράματα δὲν ἀπεμάκρυνα τὰ μάτια μου ἀπὸ τὸν βραδυνὸ ἐπισκέπτη. Θεία χαρὰ εἶχε πλημμυρίσει τὴν ψυχή μου.
Μόλις ξημέρωσε, τὸ περιστέρι χωρὶς νὰ πετάξη, ξαφνικὰ ἔγινε ἄφαντο. ᾿Απὸ τότε ὅμως ἁπλώθηκε στὴν καρδιά μου θεία γλυκύτης καὶ ἄναψε πόθος γιὰ κάτι ὑπερκόσμιο. Κανένα γήινο πρᾶγμα δὲν μ᾿ ἐγοήτευε. ῞Ολα μοῦ παρουσιάζονταν ἀντιπαθῆ καὶ ψυχρά. Φαινόταν πὼς δὲν θὰ μποροῦσα πιὰ νὰ παραμείνω στὸν κόσμο».
Τὸ γλυκύτατο αὐτὸ ὅραμα ποτὲ δὲν μποροῦσε νὰ ξεχάση ὁ Στάρετς. Σὲ μιὰ μάλιστα προσευχὴ δοξολογίας πρὸς τὸ Πανάγιο Πνεῦμα γράφει:
«᾿Απερίγραπτε Παράκλητε, ποὺ ἐκπορεύεσαι ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ ἀναπαύεσαι στὸ Υἱόν, στῆσε μέσα μου τὸ ναὸ τῆς μεγαλωσύνης Σου. ᾿Ενθυμοῦμαι τὴν ἐμφάνισι τῆς γαλήνιας καὶ ἁπαλῆς χάριτός Σου, στὴν νεανική μου ἀκόμη ἡλικία, ποὺ μὲ τὴν μορφὴ τοῦ περιστεριοῦ ἐπισκέφθηκε ἐμένα τὸν ὀκνηρὸ καὶ ἀμελῆ».
* ᾿Αρχιμανδρίτου Τιμοθέου Σακκᾶ, ῾Ο Στάρετς Παρθένιος τῆς Κιεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρας, σελ. 13-15, ἐκδόσεις ῾Ιερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, ἔκδοσις γʹ, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς 1979.
Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην Σωτηρία τους. Σας παρακαλώ, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2023/02/25/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b5%ce%af-%ce%bc%ce%b5-%ce%ac%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1/
Εκτός του Χριστού, άνευ του Χριστού, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδίαν της επιγείου ιστορίας της ανθρωπότητος. Η γηΐνη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμήν αίματος. Άνευ της ολοκληρωτικής αλλαγής ημών δια της μετανοίας, δεν θα επέλθη η λύτρωσις του κόσμου· «λύτρωσις» εκ της φοβερωτέρας πασών των αρών, του πολέμου. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/06/74842/
Η δύναμη της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/06/%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%89%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%b3%ce%ad/
Στιχηρὰ προσόμοια τοῦ Τριῳδίου
Ἦχος πλ. β’ Ὅλην ἀποθέμενοι
Παράδεισε πάντιμε, τὸ ὡραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, εὐφροσύνη ἄληκτε, καὶ ἀπόλαυσις, δόξα τῶν Δικαίων, Προφητῶν τερπνότης, καὶ Ἁγίων οἰκητήριον, ἤχῳ τῶν φύλλων σου, Πλάστην τὸν τῶν ὅλων ἱκέτευε, τὰς πύλας ὑπανοῖξαί μοι, ἃς τῇ παραβάσει ἀπέκλεισα· καὶ ἀξιωθῆναι, τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς μεταλαβεῖν, καὶ τῆς χαρᾶς, ἧς τὸ πρότερον, ἐν σοὶ κατετρύφησα.
Δόξα… Ἦχος πλ. β’
Ἐξεβλήθη Ἀδὰμ τοῦ Παραδείσου, διὰ τῆς βρώσεως· διὸ καὶ καθεζόμενος ἀπέναντι τούτου, ὠδύρετο, ὁλολύζων, ἐλεεινῇ τῇ φωνῇ, καὶ ἔλεγεν· Οἴμοι, τί πέπονθα ὁ τάλας ἐγώ! μίαν ἐντολὴν παρέβην τὴν τοῦ Δεσπότου, καὶ τῶν ἀγαθῶν παντοίων ἐστέρημαι. Παράδεισε ἁγιώτατε, ὁ δι’ ἐμὲ πεφυτευμένος, καὶ διὰ τὴν Εὔαν κεκλεισμένος, ἱκέτευε τῷ σὲ ποιήσαντι, κᾀμὲ πλάσαντι, ὅπως τῶν σῶν ἀνθέων πλησθήσωμαι. Διὸ καὶ πρὸς αὐτὸν ὁ Σωτήρ· Τὸ ἐμὸν πλάσμα οὐ θέλω ἀπολέσθαι, ἀλλὰ βούλομαι τοῦτο σῴζεσθαι, καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν, ὅτι τὸν ἐρχόμενον πρός με, οὐ μὴ ἐκβάλλω ἔξω.
ὁ Οἶκος
Ἐκάθισεν Ἀδάμ τότε, καὶ ἔκλαυσεν ἀπέναντι τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου, χερσὶ τύπτων τὰς ὄψεις, καὶ ἔλεγεν· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Ἰδὼν Ἀδὰμ τὸν Ἄγγελον, ὠθήσαντα, καὶ κλείσαντα τὴν τοῦ θείου κήπου θύραν, ἀνεστέναξε μέγα, καὶ ἔλεγεν· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Συνάλγησον Παράδεισε, τῷ κτήτορι πτωχεύσαντι, καὶ τῷ ἤχῳ σου τῶν φύλλων, ἱκέτευσον τὸν Πλάστην, μὴ κλείσῃ σε. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Παράδεισε πανάρετε, πανάγιε, πανόλβιε, ὁ δι᾿ Ἀδὰμ πεφυτευμένος, καὶ διὰ τὴν Εὔαν κεκλεισμένος, ἱκέτευσον Θεὸν διὰ τὸν παραπεσόντα. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Ἦχος πλ. α´.
Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται· οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται· καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄῤῥηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην· ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.
Ψαλμός ρλστ΄. 136
Τῷ Δαυΐδ ῾Ιερεμίου.
Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών. ἐπὶ ταῖς ἰτέαις ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκρεμάσαμεν τὰ ὄργανα ἡμῶν· ὅτι ἐκεῖ ἐπηρώτησαν ἡμᾶς οἱ αἰχμαλωτεύσαντες ἡμᾶς λόγους ᾠδῶν καὶ οἱ ἀπαγαγόντες ἡμᾶς ὕμνον· ᾄσατε ἡμῖν ἐκ τῶν ᾠδῶν Σιών. πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας; ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν ῾Ιερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου. μνήσθητι, Κύριε, τῶν υἱῶν ᾿Εδὼμ τὴν ἡμέραν ῾Ιερουσαλὴμ τῶν λεγόντων· ἐκκενοῦτε, ἐκκενοῦτε, ἕως τῶν θεμελίων αὐτῆς. θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν· μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν.
Ο Ψαλμός 136 είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στον καημό τους, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πολυαγαπημένη τους Ιερουσαλήμ και να σύρουν για την γη της εξορίας Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός ψάλλεται την Κυριακή του Ασώτου, στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου. Ψάλλεται ακόμα 2 φορές, τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, προσομοιάζοντάς της σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή. Επιστροφή στη γη της «Επαγγελίας», στη γη της χαράς, στη γη της αγάπης του στοργικού ουράνιου Πατέρα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλεξίου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καὶ κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καὶ λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καὶ ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καὶ Δεσπότῃ. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἕτερον. (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Χαρμονὴν τῶν ὁσίων, Θεοῦ τὸν ἄνθρωπον, ὑπὲρ γονέας φιλοῦντα, τὸν Λυτρωτὴν τοῦ παντός, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Ἀλέξιον· ὅτι ἐν οἴκῳ πατρικῷ, ὥς περ ξένος καὶ πτωχός, διῆλθεν αὐτοῦ τὸν βίον καὶ νῦν πλουσίως παρέχει, ἡμῖν Θεοῦ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θεοστηρίκτου. (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν Ἁγίων εἰκόνων σεπτὸν ὑπέρμαχον τῆς προσκυνήσεως ὕμνοις ἐγκωμιάσωμεν νῦν Μάνδρας τῆς Πελεκητῆς λαμπρὸν ἡγούμενον καὶ νέον ὁμολογητὴν Ὀρθοδόξων διδαχῶν βοῶντες· ἐπιστηρίζων τοὺς ὑμνητάς σου μὴ παύσῃ, πνευματοφόρε Θεοστήρικτε.
Ἕτερον (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Στεῤῥὲ Θεοστήρικτε, Πελεκητῆς τῆς Μονῆς, σεπτὲ καθηγούμενε καὶ τῆς πανσέπτου μορφῆς Χριστοῦ προσκυνήσεως καὶ πάντων τῶν Ἁγίων ὁ ὑπέρμαχος, ῥῦσαι βλάβης ἐχθροῦ ἱκέτας χάριτός σου τῆς θείας, ὁ χαίρων ἐξορίας πικρᾶς πεῖραν γευσάμενος.
Ἀπολυτίκιον Λαζάρου τοῦ Τετραημέρου. (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βηθανίας τὸν γόνον, Κιτίου ἔφορον καὶ ἱεράρχην ὡς φίλον τοῦ Ζῳοδότου Χριστοῦ, τὸν αὐτὸν ἐκ τάφου ὄντα τετραήμερον ἐξαναστάντα, ἐκτενῶς θεῖον Λάζαρον, πιστοί, τιμήσωμεν κατὰ χρέος βοῶντες· πάτερ, εὐχαῖς σου ἡμᾶς ἐκ πτώσεων ἀνάστησον.
Ἕτερον Ὅμοιον. (ὑπὸ Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὃν ἐκ τάφου ἀνέστησε τετραήμερον ὁ κυριεύων θανάτου καὶ τῆς ζωῆς, Ἰησοῦς, ἱεράρχην Κιτιέων ἀνυμνήσωμεν, Λάζαρον τὸν θεοειδῆ, ὡς ἰσάγγελον βροτὸν καὶ σύναυλον ἀποστόλων βοῶντες· ἐξ ἁμαρτάδων ἡμᾶς ἀνάστησον πρεσβείαις σου.
Ἀπολυτίκιον Ἁγ.Πατρικίου. (ὑπὸ Παναγιώτου Σόμαλη)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Βρεττανίας τὸν γόνον, Ἰρλανδίας τὸ καύχημα, τῆς ὁμοουσίου Τριάδος, διαπρύσιον κήρυκα, Πατρίκιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸν μέγαν Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ· τῶν πταισμάτων γὰρ αἰτεῖται τὸν ἱλασμόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἰρλανδίας διδάσκαλον, καὶ Ἀπόστολον, τῆς Ἐκκλησίας τὸν στῦλον καὶ τῶν πιστῶν ἑδρασμόν, τὸν Πατρίκιον, λαμπρῶς, ἀνευφημήσωμεν· ὅτι ἐκήρυξε τρανῶς τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἐν μέσῳ τῶν δυσσεβούντων, σαγηνεύσας λαοὺς ἐκ πλάνης, καὶ ἐν Χριστῷ ἀναγεννήσας αὐτούς.
iconandlight 