Να μάθουμε, αδελφοί μου, να καλούμε τον Θεό σε κάθε περίπτωση και με κάθε αφορμή και να ζητάμε τη συμβουλή Του. Να θέτουμε στον Θεό όλες τις απορίες μας, να Τον ρωτάμε τι νόημα και τι σκοπό έχει το καθετί. Είναι πίστη μας ότι ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Θ´ (9ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νικηφόρου ἐν Ἀντιοχείᾳ. (†257)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ῥωμανοῦ τοῦ Κίλικος. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Μαρκέλλου Ἐπισκόπου Σικελίας, Φιλαγρίου Ἐπισκόπου Κύπρου, καὶ Παγκρατίου Ἐπισκόπου Ταυρομενίου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων Ἀμ­μο­νί­ου καὶ Ἀ­λε­ξάν­δρου τῶν ἐν Σολέᾳ τῆς Κύπρου μαρτυρησάντων. (†248)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῆς ἁ­γί­ας μάρ­τυ­ρος Ἀπολλωνίας τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ. (†249)[καὶ 30 Ὀκτωβριου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, ξίφει τελειοῦται. (†749)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων Ἀ­λε­ξάν­δρου καὶ ἑ­τέ­ρων λη´ (38) σὺν αὐ­τῷ, ἐν Ῥώ­μῃ ἀ­θλη­σάν­των.
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Σα­βί­νου τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ, ἐ­πι­σκό­που Κα­νό­σης (Canosa) τῆς Ἀ­που­λί­ας ἐν Ἰ­τα­λίᾳ. (~†566)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ὁ­σί­ων Αἰ­μι­λι­α­νοῦ (†566) καὶ Βρα­χί­ο­νος (Bracchio), τῶν ἐν Του­ρώ­νῃ (Tours) τῆς Γα­λα­τί­ας. (†576)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν Γενναδίου(†1516) καὶ Νικηφόρου(†1557) τῆς Λίμνης Βάγιε ἐν Βο­λογ­κτᾷ Ῥωσίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παγκρατίου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιγ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας ἀσκήτριας τοῦ Ὀλονέτς, Ῥωσίας (1860)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἡ ἀπόδοσις τελεῖται τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς εὕρεσις τῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰννοκεντίου Ἰρκούτσκ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου, γενομένην ἐν ἔτει 2006.

Στίχοι
Τὸν ἐκ παλαιοῦ κλητικὸν Νικηφόρον,
Τμηθέντα γνῶθι πρακτικὸν Νικηφόρον.
Φασγάνῳ ἀμφ᾿ ἐνάτῃ Νικηφόρε δειροτομήθης.
Στίχ. Εὐωδία λειψάνων σου Γεώργιε,
ἐν σοὶ δεικνύει τὴν κατοικοῦσαν χάριν.
Στίχ. Κόλπους Πατρὸς τυποῦσι τοῦ σοῦ, Χριστέ μου,
Τοῦ Συμεὼν αἱ χεῖρες, αἳ φέρουσί σε.

”Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται….
ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.”
Τάσος Λειβαδίτης, Ἐπίλογος (Φυσάει), ἀπό τή συλλογή «Νυχτερινός ἐπισκέπτης», Αθήνα, Κέδρος, 1972.

«ὁδοὶ μνησικάκων, εἰς θάνατον»
(Παροιμ. Σόλ. 12, 28).

Άγιος μάρτυς Νικηφόρος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο βίος του μάρτυρα Νικηφόρου δείχνει καθαρά πώς ο Θεός αποστρέφεται την υπερηφάνεια και στεφανώνει με δόξα την ταπείνωση και την αγάπη. Ζούσαν στην Αντιόχεια δύο στενοί φίλοι, ο πολυμαθής ιερέας Σαπρίκιος και ο απλός λαϊκός Νικηφόρος. Με κάποιον τρόπο, η φιλία τους έφθασε να μετατραπεί σε φοβερό μίσος του ενός για τον άλλον. Η θεοφοβούμενος Νικηφόρος προσπάθησε πολλές φορές να ειρηνεύσει με τον ιερέα. Ωστόσο, ο Σαπρίκιος σε καμμία περίπτωση δεν επιθυμούσε να συμφιλιωθεί μαζί του.
Όταν άρχισε ο διωγμός των Χριστιανών, ο πρεσβύτερος Σαπρίκιος καταδικάστηκε σε θάνατο και σύρθηκε στον τόπο της εκτέλεσης. Περίλυπος ο Νικηφόρος ακολουθούσε το Σαπρίκιο, ικετεύοντας τον καθ’ οδόν να τον συγχωρέσει, τουλάχιστον, πριν από το θάνατό του, ώστε και οι δυο να αναχωρήσουν από τη ζωή εν ειρήνη.
«Σε παρακαλώ, μάρτυρα του Χριστού», έλεγε ο Νικηφόρος, «συγχώρεσέ με αν έχω αμαρτήσει εις βάρος σου!” Ο Σαπρίκιος δεν ήθελε ούτε να κοιτάξει τον εχθρό του, αλλά ήσυχα και αλαζονικά πορευόταν προς το θάνατό του. Βλέποντας την σκληρότητα της καρδιάς του ιερέα, ο Θεός δεν ήθελε να δεχτεί τη θυσία του μαρτυρίου του και να τον στέψει με το στεφάνο του μάρτυρος, αλλά Εκείνος μυστηριωδώς συγκρατούσε τη χάρη Του. Την τελευταία στιγμή, ο Σαπρίκιος αρνήθηκε τον Χριστό και δήλωσε ενώπιον των δημίων του ότι θα προσκυνήσει τα είδωλα. Έτσι συμβαίνει με το τυφλό μίσος! Ο Νικηφόρος εκλιπαρούσε τον Σαπρίκιο να μην αρνηθεί το Χριστό λέγοντας: ” Αγαπημένε μου αδελφέ, μην το κάνεις αυτό, μην αρνηθείς τον Κύριό μας Ιησού Χριστο. Μην χάσεις τον ουράνιο στέφανο”. Όμως, όλα ήταν μάταια. Ο Σαπρίκιος παρέμεινε αμετάπειστος. Στη συνέχεια, ο Νικηφόρος φώναξε προς τους δημίους: «Κι εγώ, χριστιανός είμαι, αποκεφαλίστε με στη θέση του Σαπρικίου!” Οι δήμιοι ενημέρωσαν τον δικαστή και εκείνος διέταξε την απελευθέρωση του Σαπρικίου και, στη θέση του, τον αποκεφαλισμό του Νικηφόρου. Με χαρά ο Νικηφόρος χαμήλωσε το κεφάλι του πάνω στην πέτρα και αποκεφαλίστηκε. Έτσι, έγινε άξιος της Βασιλείας και στέφθηκε με το αθάνατο στεφάνι της δόξας του Θεού. Αυτό συνέβη το έτος 260 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γαλλιηνού.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουαρίος),
https://prologue.orthodox.cn/February9.htm

***

Δύο χριστιανοί πιάστηκαν σε καιρό διωγμού και οδηγήθηκαν για να μαρτυρήσουν. Μετά από τα πρώτα βασανιστήρια, τους έριξαν στη φυλακή.
Από δαιμονική όμως ενέργεια συνέβη μεταξύ τους κάποια φιλονικία και παρεξήγηση. Ο ένας λοιπόν σύντομα μεταμελήθηκε και έβαλε μετάνοια στον αδελφό λέγοντας:
– Αύριο έρχεται το τέλος μας. Ας αφήσουμε την έχθρα μας και ας συμφιλιωθούμε.
Ο άλλος όμως δεν δεχόταν.
Την άλλη μέρα οδηγήθηκαν πάλι στο δικαστήριο και βασανίστηκαν. Εκείνος που δεν δέχτηκε την μετάνοια, λύγισε με το πρώτο χτύπημα. Τον ρώτησε λοιπόν ο άρχοντας:
Γιατί χθες, με τόσα βασανιστήρια, δεν πείστηκες στα λόγια μου;
Και αυτός αποκρίθηκε:
– Γιατί χθες είχα αγάπη με τον αδελφό μου, και η χάρη του Θεού με ενδυνάμωνε. Τώρα όμως του κρατώ κακία και γι’ αυτό γυμνώθηκα από τη σκέπη και την ενίσχυση του Θεού.
Από τον «Ευεργετινό», τόμος β’, σ.358-359, των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας.

***

Ύμνος
στην Συγχώρηση
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Αχρίδος

Για να μας συγχωρήσει ο Θεός, ας συγχωρούμε κι εμείς τους ανθρώπους.
Είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη προσωρινοί, ως φιλοξενούμενοι.
Η παρατεταμένη νηστεία και η βαττολογία στην προσευχή είναι ματαιοπονία,
χωρίς τη συγχωρητικότητα και το αληθινό έλεος.

Ο Θεός είναι ο αληθινός Ιατρός, οι αμαρτίες είναι η λέπρα.
Όποιον ο Θεός καθαρίζει, επίσης και τον δοξάζει.
Κάθε ελεήμονα πράξη των ανθρώπων ο Θεός με έλεος την ανταμείβει.
Εκείνος πού ανταποδίδει την αμαρτία με αμαρτία, χωρίς έλεος απόλλυται.
Το πύον δεν καθαρίζεται με πύον από μολυσμένες πληγές.
Ούτε το σκοτάδι της υπόγειας φυλακής διαλύεται με σκοτάδι.

Το αγνό βάλσαμο επουλώνει τα έλκη των πληγών
και το φως διαλύει το σκοτάδι της υπόγειας φυλακής.
Στους βαριά τραυματισμένους το έλεος είναι σαν βάλσαμο. 
Με το έλεος όλοι αγάλλονται, όπως με το φως στο σκοτάδι.
Ο τρελός λέει: «Δεν έχω ανάγκη από έλεος!».
Όταν όμως συγκλονίζεται από τη δυστυχία, τότε κραυγάζει για έλεος!
Οι άνθρωποι κολυμπούν μέσα στο έλεος του Θεού
– αυτό, το έλεος του Θεού, μας ξυπνάει στη ζωή!

Για να μας συγχωρήσει ο Θεός,
ας συγχωρούμε κι εμείς τους ανθρώπους,
είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη προσωρινοί, ως φιλοξενούμενοι.
Από το βιβλίο ο ”Ο πρόλογος της Αχρίδος”, Μήνας Φεβρουάριος, εκδόσεις Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/February27.htm

***

Η βοήθεια του Θεού σε κάποιον, που επιθυμούσε να συγχωρήσει τον υβριστή του.

Ήταν κάποιος μοναχός στη Μονή του Γκλίνσκ, τον οποίο έβριζε πολύ ένας από τούς συνασκητές του.
Πράος και υπομονετικός καθώς ήταν ο πρώτος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο υβριστής του φερόταν έτσι υπό την ενέργεια του εχθρού της σωτηρίας μας και άρχισε να προσεύχεται γι’ αυτόν. Στην προσευχή του ζητούσε από τον Κύριο δύναμη για να μην θυμώνει με τον υβριστή του και για να τον συγχωρήσει. Για πολύ καιρό προσευχόταν, αλλά ιδιαιτέρως προσευχήθηκε κατά τη νύχτα πριν την ονομαστική του εορτή γνωρίζοντας ότι και ο υβριστής του γιόρταζε την ίδια ημέρα.
Όταν επέστρεψε στο κελί του μετά τη Λειτουργία, ήρθε ο αδελφός πού τον έβριζε, του έδωσε φρέσκο, ζεστό λευκό ψωμί, του έβαλε μετάνοια και του είπε: Είδα, πάτερ, πώς προσεύχεσαι για μένα και με μνημονεύεις. Συγχώρησόν με». Δεν πρόλαβε ο μοναχός να συνέλθει από την απροσδόκητη επίσκεψη και ο άλλος βγήκε έξω. Ο μοναχός όρμησε στην πόρτα… Κανένας! Αποφάσισε τότε να πάει να πιει τσάι μ’ αυτόν, πού του έφερε το φρέσκο ψωμί. Δοκίμασε πρώτα το ψωμί, πού ήταν ασυνήθιστα νόστιμο. Δεν είχε φάει ποτέ άλλη φορά κάτι τέτοιο. Αποφάσισε ότι πρέπει να πάει στον συνονόματό του, πού εόρταζε, και να τον ευχαριστήσει για το κέρασμα. Πήγε. Ο συνονόματος του μοναχός τον κοίταξε επιφυλακτικά, σαν να μην είχαν ειδωθεί εκείνη την ημέρα. Άρχισε ο άλλος να τον ευχαριστεί.
Εκείνος έδειξε φανερή απορία και τον έπεισε ότι δεν είχε πάει σ’ αυτόν, μα ούτε και σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Και το… ψωμί; Το ψωμί τούς βεβαίωσε και τον ένα και τον άλλο ότι ο ίδιος ό Κύριος τούς κάλεσε να ειρηνεύσουν. Ο υβριστής εύκολα ζήτησε συγχώρηση και ο υβρισθείς με χαρά τον συγχώρησε. Μετά από αυτό το γεγονός έγιναν φίλοι.
Πηγή: Άσκηση και Αγιότητα των Σταρετς του Γκλινσκ. εκδόσεις Αθως.

***

π. Ραφαήλ Νόϊκα του Έσσεξ, ησυχαστής της Ρουμανίας

Όλες οι δοκιμασίες είναι δυνατόν να μας οδηγήσουν στην σωτηρία.
Η Εκκλησία δεν κτίζεται με κεραμίδια, πέτρα και τσιμέντο, αλλά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Κάποιος μοναχός μου είπε: «Μάλωσα με έναν μοναχό (νομίζω από άλλη μονή), αλλά ύστερα μετάνιωσα και ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη.
Εκείνος όμως ούτε που ήθελε να ακούσει για μένα- τόσο πληγωμένος ήταν. Και σκεφτόμουν: Τι να κάνω; Αύριο μεθαύριο πρέπει να φύγω, και θέλω και να κοινωνήσω. Πλήγωσα τον αδελφό μου, πώς να πλησιάσω στη θεία Κοινωνία; Αλλά και πώς να συνεχίσω τη ζωή της μετάνοιας αφού δεν με θέλει πια εγώ θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, αλλά αυτός ούτε που θέλει να ακούσει για μένα. Θυμήθηκα τότε», λέει, «έναν λόγο της θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου». Στα Δίπτυχα, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ο ιερέας λέει:«Μνήσθητι, Κύριε, τῶν εύσεβεστάτων καὶ πιστοτάτων ἡμῶν Βασιλέων… λάλησον εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν ἀγαθὰ ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας σου καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ σου». Ο μοναχός αυτός θυμήθηκε αυτό το «λάλησον» και είπε: «Κύριε, λάλησε Εσύ στην καρδιά του για τη μετάνοιά μου, πες του ότι μετανιώνω για ότι έκανα, ότι του ζητάω συγγνώμη και ότι και εγώ τον συγχωρώ». Και συνέχισε λέγοντας: «Την επόμενη φορά που τον είδα ήταν σαν να μην υπήρχε ποτέ σύννεφο στον ουρανό όλα εξαφανίστηκαν και η συμφιλίωση έγινε». Όταν έμαθα αυτό το περιστατικό, συμβούλεψα και άλλους να πράττουν έτσι- και σχεδόν κάθε φορά γίνονταν θαύματα.
Μια μοναχή, που είχε πρωτοπάει σε μια μονή, μου έλεγε: «Πάτερ, φοβάμαι όλους τους ανθρώπους». Ήταν πολύ ευαίσθητη και πληγωμένη ιδιαίτερα από κάποια ηλικιωμένη μοναχή που ήταν πολύ αυταρχική. Μου έλεγε: «Όταν μπαίνω στο μαγειρείο, με πιάνει τρόμος, δεν ξέρω τι να κάνω!» Της είπα να προσευχηθεί με αυτόν τον τρόπο: «Κύριε, πες στην καρδιά της για μένα έναν καλό λόγο». Μια μέρα, λοιπόν, έρχεται τρέχοντας και μου λέει:
«Πάτερ, ξέρετε τι συνέβη; Ήρθε η αδελφή τάδε και με ξανάπιασε ο τρόμος και είπα- “Κύριε, πες της ότι την αγαπάω!” Και τότε, πάτερ, δεν
ξέρω- ίσως να ήταν σύμπτωση, με κοίταξε γλυκά και μου μίλησε πολύ ωραία». Πέρυσι, όταν την ξαναείδα, είχε το ίδιο λαμπερό πρόσωπο όπως τότε, και ας είχαν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια, και είχε ειρήνη με όλους. Και πιστεύω ότι αυτές οι “συμπτώσεις” της συνεχίστηκαν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι όλα δένονται και λύνονται με πνευματικό τρόπο στον μυστικό χώρο της καρδιάς. Και ευχαριστώ για την ερώτηση, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να πω και τούτο: πρέπει να ασκούμαστε σε αυτό που οι πρόγονοί μας το έκαναν πολύ φυσικά. Οι πρόγονοί μας, που ήταν πιο κοντά στον Θεό απ” ότι εμείς, με πολύ φυσικότητα, σε κάθε περίσταση, επικαλούνταν τον Θεό. Φέρ” ειπείν, όταν αισθανόμαστε έναν κίνδυνο, να πούμε: «Κύριε!» Και πες κάτι στον Θεό. Βλέπεις μια αμαρτία μέσα σου, πες:
«Κύριε, κοίτα τι έχω μέσα μου, μη με αφήνεις έτσι!» Βλέπεις ότι κάποιος σε στενοχωρεί και δυσκολεύεσαι να φιλιώσεις μαζί του• πες πάλι: «Κύριε, μίλησε στην καρδιά μου για τον πλησίον μου!» κτλ. Να επικαλείσθε, λοιπόν, τον Θεό. Είναι πίστη μας ότι ο Ιησούς, ο Σωτήρας μας, είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου. Άρα λοιπόν, τολμώ να πω, ότι αρέσει στον Θεό να μεσιτεύει μεταξύ του ενός και του άλλου. Κάλεσε λοιπόν τον Θεό και κάνε Τον μεσίτη ανάμεσα σ” εσένα και στον εχθρό σου, ανάμεσα σ” εσένα και σε αυτούς, με τους οποίους έχεις μαλώσει, και θα δεις τη “σύμπτωση” που θα συμβεί.
Λίγες μέρες πριν μου έλεγε κάποιος ότι δεν υπάρχει Θεός. Και του απαντώ: «Όχι! Παριστάνει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει! Κάνε λοιπόν εσύ ότι πιστεύεις, και θα δεις πως και ο Θεός θα κάνει ότι υπάρχει!» Και έτσι θα συμβαίνουν και σ” εμάς παρόμοιες “συμπτώσεις”.
Συνοψίζω λέγοντας: Να μάθουμε, αδελφοί μου, να καλούμε τον Θεό σε κάθε περίπτωση και με κάθε αφορμή και να ζητάμε τη συμβουλή Του. Να θέτουμε στον Θεό όλες τις απορίες μας, να Τον ρωτάμε τι νόημα και τι σκοπό έχει το καθετί.
Και να μην ξεχνάμε να Τον ευχαριστούμε κάθε φορά που μας δίνει ό,τι Του έχουμε ζητήσει. Το «Κύριε!» να έχουμε πρώτα πρώτα στην καρδιά μας, και ύστερα όλα τα άλλα. Στην περίπτωση που θέλεις να μιλήσεις με τον πνευματικό σου και βρίσκεται σε κάποια απόσταση από σένα, πρέπει να περπατήσεις αυτή την απόσταση (και στο μεταξύ μπορεί κάποιος άλλος να σε έχει προλάβει), ή πρέπει να πάρεις τηλέφωνο και να σχηματίσεις έναν αριθμό. Για τον Θεό όμως δεν χρειάζεται ούτε καν αυτό -μπορείς οποιαδήποτε στιγμή να πεις: «Κύριε!» και, όπως έλεγε κάποιος, συνδέθηκες με τον “δορυφόρο «Κύριε!»”. Και τότε θα δεις πώς αυτός ο Θεός “παριστάνει” ότι υπάρχει!
Ιερομονάχου Ραφαήλ Νόικα ,Η καλλιέργεια του Πνεύματος ,σελ175-8, Το Περιβόλι Της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2013

***

Άγιος Σωφρόνιος του ‘Εσσεξ

Τώρα θα υποδείξω μόνο έναν μικρό πρακτικό τρόπο, πως μεταβαίνουμε με τον νου σε θεάρεστη σκέψη. Όταν μας έρχεται οποιαδήποτε σκέψη που δεν αντιστοιχεί στον ευαγγελικό νόμο, λέμε:
«Κύριε, ίασαί μου τον νουν».
Όταν εμφανίζονται στην καρδιά μας είτε εκνευρισμός είτε οτιδήποτε παρόμοιο, λέμε:
«Κύριε, ίασαί μου την καρδίαν».
Αυτό προσλαμβάνει γενικό χαρακτήρα πάλης, και εμείς άφωνα αλλά εσωτερικά κράζουμε:
«Κύριε, ίασαί με όλον… Έλα σε εμένα, που είμαι πεσμένος στη γη, και βγάλε με από τους χαμερπείς λογισμούς και τα πάθη, από τις ευτελείς κινήσεις της καρδιάς μου»!
Έτσι διεξάγεται η πάλη μας.
(αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού, τόμος Β, σελ. 334)

Αγωνισθείτε εναντίον κάθε πάθους που υπαγορεύει στον νου αρνητικές κριτικές για τον οποιονδήποτε. Αγωνισθείτε εναντίον αυτού. Όταν είναι η χάρη μαζί μας, δεν βλέπουμε τα λάθη των άλλων, βλέπουμε μόνο τις θλίψεις και την αγάπη των αδελφών μας και δεν έχουμε αυτή τη διάθεση να κρίνουμε αρνητικά. Φυλαχθείτε από κάθε λογισμό εναντίον των αδελφών, γιατί κάθε τέτοιος λογισμός προκαλεί ρωγμή στον τοίχο της Μονής μας.

Τι να κάνουμε για να μειωθούν οι προστριβές; Πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας σε πολλά μικροπροβλήματα και δυσκολίες της καθημερινής ζωής και να σκεφτόμαστε ημέρα και νύχτα τον τελικό μας σκοπό, τη σωτηρία. Συνεπώς, θα έχουμε διαρκώς μπροστά μας την εικόνα του Χριστού, που ανεβαίνει στον Γολγοθά….
Ζούμε πάνω στην γη αμαρτωλοί, κατάστικτες «εικόνες», αλλά Εκείνος μπορεί να συγκαταβει ως εμάς και να μας αγιάσει….
[Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τομ. α΄, Ομιλία 57η, σελ. 199, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας .]

Η άσκησή μας, αθέατη στους άλλους, παραμένει με όλη της τη δύναμη μπροστά στα μάτια του Θεού.

Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/14/%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%ac%cf%86%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%af%cf%82-%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%cf%81-%ce%bf%ce%af%ce%b4%ce%b1%cf%83%ce%b9-%cf%84%ce%b9-%cf%80%ce%bf/

Αν δε συγχωρήσουμε τον αδελφό μας από την καρδιά μας, χάνουμε το δικαίωμα να ονομάσουμε Πατέρα μας το Θεό, και θα μας συμπεριφερθεί με τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στον αδελφό μας. Ας βιαστούμε να συγχωρήσουμε… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/23/%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νικηφόρου. (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀγάπη τοῦ Κτίσαντος, καταυγασθεῖς τὴν ψυχήν, τοῦ νόμου τῆς χάριτος, ἐκπληρωτῆς ἀκριβής, ἐμφρόνως γεγένησαι, ὅθεν καὶ τὸν πλησίον, ὡς σαυτὸν ἀγαπήσας, ἤθλησας Νικηφόρε, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες, ἐντεῦθεν ἐν ὁμονοίᾳ, ἠμᾶς διατήρησoν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νικηφόρου
Ἦχος α΄. Χορός Ἀγγελικός

Ἀγάπης τῷ δεσμῷ, συνδεθείς Νικηφόρε, διέλυσας τρανῶς, τήν κακίαν τοῦ μίσους· καί ξίφει τήν κάραν σου, ἐκτμηθείς ἐχρημάτισας, Μάρτυς ἔνθεος, τοῦ σαρκωθέντος Σωτῆρος· ὃν ἱκέτευε, ὑπέρ ἡμῶν τῶν ὑμνούντων, τήν ἔνδοξον μνήμην σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θείας χάριτος ῥεῖθρον θεοφόρον Γεώργιον, καὶ κρουνὸν θαυμάτων παντοίων εὐφημήσωμεν κράζοντες· δομῆτορ Ἀναλήψεως Μονῆς, καὶ Δράμας ἀντιλήπτορ καὶ φρουρέ, μὴ ἐλλίπῃς ἱκετεύων, τὸν μεγαλύναντά σε πάτερ Ὅσιε· Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ νεαυγῶν σε ἀσκητῶν πυξίον δείξαντι.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Ἀπολλωνίας, τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
Ἦχος πλ΄ α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ὀδόντων ἐκρίζωσιν καθυπέμεινας, καὶ συντριβὴν τῶν σῶν γνάθων, Ἀπολλωνία σεμνή, ἐκλεκτὴ παρθενομάρτυς, καὶ παρέδωκας, σῶμα τὸ θεῖόν σου πυρί, ἵνα δρόσου θεϊκῆς, παστάδος ἐπαπολαύσῃς, καὶ χάριν λάβῃς ὀδόντων, διώκειν ἄλγη τὰ κατώδυνα.