Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας… Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. π.Ανανίας Κουστένης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΕ´ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου τοῦ μεγάλου. (†348)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀχιλλίου ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης. (†330)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου τοῦ ἐν Τρύφῳ Αἰτωλοακαρνανίας. (~†820-829)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη ἐν τῷ περιτειχίσματι καί ἀνάδειξις τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Καμουλιανοῖς, φρουρηθείσης ἐν τοῖς χρόνοις Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τορκουάτου, Κτησιφῶντος, Σεκούνδου, ᾿Ινδαλετίου, Καικιλίου, ῾Ησυχίου καὶ Εὐφρασίου Ἰσαποστόλων τῆς Ἱσπανίας (1ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κασσίου, Βικτωρίνου, Μαξίμου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἀθλησάντων ἐν Ἀρβέρνῃ (Arverni, Auvergne) τῆς Γαλλίας. (~†264)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Σιμπλικίου, ἐπισκόπου ἐν Σαρδηνίᾳ, ἀθλήσαντος. (†304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σιλβανοῦ, τοῦ Ταβεννησιώτου. (4ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Καισαρίας (Caesarea), τῆς ἐγκλείστου ἐν Ὑδροῦντι (Hydruntum, Otranto) τῆς Ἰταλίας. (~ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἱλαρίου, κτίτορος μονῆς εἰς Γαλεάτα (Galeata), ἐν Τοσκάνῃ τῆς Ἰταλίας. (†558)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Πύρρου τοῦ ἐν Μπρετέλι Γεωργίας (ἐκ τῶν 13 Ὁσίων Πατέρων τῆς Συρίας) (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Πανηγυρίου, ἀσκήσαντος ἐν τῷ χωρίῳ Μαλοῦντα τῆς Λευκωσίας, ἐν Κύπρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοοῦ ὁσίου Κολμάνου (Colmán) τοῦ ἐν Οὐχαβάλῃ (Oughaval) τῆς Ἰρλανδίας. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Δάφνης (Dymphna), τῆς ἐρημίτριας ἐν Γεέλῃ (Geel) τῆς Φλάνδρας, τῆς ἐξ Ἰρλανδίας. (~†650)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἡσαΐου, ἐπισκόπου Ῥοστὼφ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1090)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἡσαΐου τοῦ φιλοπόνου, τοῦ ἐν τῇ λαύρᾳ τῶν σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (†1115)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας Βάλτου, πλησίον στό χωριό Χαλκιόπουλο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἐκ Μονοδενδρίου τῶν Ζαγοροχωρίων τῆς Ἤπείρου. (~†1237-1271)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν, Παχωμίου ἡγουμένου καὶ Σιλβανοῦ μοναχοῦ, τῆς μονῆς Νερέχτα ἐν Κοστρομᾷ τῆς Ῥωσίας. (†1384)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνου(†1481), κτίτορος τῆς μονῆς Ἐλεαζάρου καὶ Σεραπίωνος(1480), μαθητοῦ αυτοῦ ἐν Πσκὼφ τῆς Ῥωσίας. (†1481)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου, τῆς μονῆς λίμνης Κένο Καργκοπόλ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1525)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ εὐσεβεστάτου πρίγκηπος Δημητρίου τοῦ Μοσχοβίτου. (†1581)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρέθα, τῶν μονῶν Βαλαὰμ καὶ Βερχοτούρυε ἐν Ῥωσίᾳ. (†1903)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ιάκωβος τοῦ Πούτνα, Μητροπολίτης Μολδαβίας (1778)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ηλίας (Chebotariov) τοῦ Βερχοτούρυε (1900)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Kazan-Vysha (1812)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1846) τοῦ Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντὸνσκ (1783)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Χάλβαρντ τοῦ Χουσάμπι, Νορβηγία (1043)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἀλέξιος Vinogradov (ἐν Γιαροσλάβλ, 1949), Ἰβαν Kovalev καὶ Βενιαμὶν Σεμπριάκοφ (ἐν Οὐριούπινσκ Βόλγκογκραντ, 1930), Γεώργιος Ταραμπούκιν (ἐν Οὐρτζούμ Βιάτκα 1930), Βενιαμὶν Λιαπιδόφσκι (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1930), Νικόλαος Στρογκάνοφ (ἐν Μπατουρίνσκι Σμολένσκ, 1931) Θεοδόσιος Σοκόλοφ (ἐν Οὐστιουγκ 1937), Ἰάκωβος Легкий (ἐν Ρέζεκνε Λετονίας, 1982), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Ἀνανία Κουστένη ἐκ Δημητσάνης καὶ ἐν Ἀθήνησι ἀσκήσαντος (2021)

π. Ανανίας Κουστένης:

«Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας την προσωπική και ατομική και τη συλλογική. Είναι μεγάλη δύναμη. Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. ‘Εστω κι αν κάποια πράγματα φαίνεται να μη λύνονται. Φαίνεται να μην αίρονται. Και παραταύτα και λύνονται και αίρονται. Προς το συμφέρον του καθενός. Άλλωστε η Εκκλησία μας μάς λέει κάθε μέρα «Τα καλά και συμφέροντα τοις ψυχαίς ημών.»

***

Ο ευσχήμων Ανανίας… (πάντοτε μαζί με τις Μυροφόρες)

Παραμονές μεγάλης Εβδομάδας … βρεθήκαμε στης Παναγίας της Κερνίτσας το προσκύνημα, στης Γορτυνίας τα αγιασμένα,….
Οικονόμησε ο Κύριος εκείνο το πρωινό να μας υποδεχθεί και να καθίσει μαζί μας μια γεροντισσούλα… 

-Πόσα χρόνια είστε εδώ γερόντισσα Καλλινίκη;
-Από 15 χρονών ! 52 χρόνια ! Σαν χθες ήταν!
-Από πού κατάγεστε;
-Από την Δημητσάνα!
-Κοντοχωριανή με τον παπά Ανανία τον Κουστένη δηλαδή…
Έλαμψε πιότερο το πρόσωπό της στο άκουσμα αυτό.
-Τον γνωρίζετε παιδιά; Αυτός είναι Άγιος! Εγώ τον ξέρω από λαϊκός που ήταν ακόμα! Λεγόμουν Παναγιώτα τότε και εκείνος Απόστολος! Αχ ο παππούλης μου! Τότε που είχα πρωτογίνει και εγώ μοναχή, ήταν εδώ στα μέρη μας, ήδη από πολύ καιρό χειροτονημένος! Τότε ήταν που συκοφαντήθηκε άγρια! Μου το είχε πει από πριν! -Παναγιώτα παιδί μου θα με συκοφαντήσουν! Να προσεύχεσαι σε παρακαλώ! Του κόστισε πολύ τότε, γιατί μέχρι και τα ράσα θέλησαν να του βγάλουν… Μα δόξα τω Θεώ, υπέμεινε αγόγγυστα και κυρίως αμνησίκακα! Αν δεν σας το’ λεγα εγώ θα το μαθαίνατε; Τώρα που κοιμήθηκε όμως καλό είναι να γίνουν γνωστά αυτά που τόσο τον πίκραναν τότε! Πήγε έπειτα στη Θήβα και στην Αθήνα και τότε ήταν που συνάντησε τον Όσιο Πορφύριο και μπήκε κάτω από το πετραχήλι του Αγίου! Εκείνος τον δυνάμωσε και τον έκανε να ξαναπατήσει στα πόδια του! Στην αρχή οι πιο πολλοί τον είχαν αγνοημένο και περιφρονημένο! Λέγαν για εκείνον πολλά! Τον στεφάνωσε η συκοφαντία! Εμείς τον αγαπούσαμε τόσο πολύ τον παππούλη μας! Αγνός και τολμηρός πάντα του! Γι’ αυτό έλαμψε και τόσο και τον λάτρεψε ο απλός ο κόσμος και όσοι υπέφεραν από τα βάσανα! Έχω να σας λέω με τις ώρες για εκείνον! Κάποτε, είχαμε πάει στο σπίτι του στα Εξάρχεια! Ακτήμων και ρακένδυτος ζούσε! Όλα τα έδινε! Τίποτα δεν είχε φυλαγμένο για να φάει! Πήγαμε και του αγοράσαμε φρέσκα καλαμάρια και του τα φτιάξαμε με μακαρονάκια! Κρέας δεν έτρωγε ποτέ του όταν δεν τον έβλεπαν. Και εκείνος μόλις τα είδε, κράτησε ένα μικρό πιάτο και τα υπόλοιπα τα έβαλε σε ένα δοχειάκι, το σκέπασε και το πήγε και το άφησε κρυφά έξω από μια πόρτα, που ήξερε πως ήτανε πολύ φτωχοί οι άνθρωποι.
-Που πήγε το φαγητό; τον ρώτησα έπειτα μόλις κατάλαβα. -Το πέταξα στα σκυλιά! Μη σε νοιάζει! Με αποπήρε τάχα θυμώνοντας! Όταν μετά από καιρό τον ξαναεπισκεφτήκαμε είδαμε πως είχε μια στολή και ένα αντερί καταμπαλωμένα! Ντραπήκαμε και χωρίς να του πούμε τίποτα μαζέψαμε ο,τι χρήματα μπορέσαμε και του ράψαμε μια στολή όμορφη με χρυσά κεντήματα! Μόλις την είδε δεν μας μάλωσε, παρ ότι έτσι περιμέναμε! Την πήρε την δίπλωσε και την έβαλε σε μια άκρη! Και έπειτα μας είπε: Με αυτήν τη στολή θα με βάλουν στον τάφο μου! Και έτσι ακριβώς έγινε όπως μάθαμε! Με αυτήν τη στολή κηδεύτηκε και ετάφη εδώ πιο πάνω…Θα σας πω κάτι ακόμα και έπειτα θα φύγετε! Μην παραξενεύεστε! Δεν σας διώχνω! Κάπου θα σας στείλω να ευλογηθείτε!

Κάποτε ζήτησε την βοήθεια μου μια αγνή ψυχούλα, μια γυναίκα απελπισμένη που ο γιός της βασανιζόταν από τον πονηρό. Σε παρακαλώ μου είπε! Το παιδί μου υποφέρει! Γνωρίζεις κάποιον να το βοηθήσει; Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη της είπα να πάει στην Αθήνα να βρει τον παπά Ανανία! -Μην του πεις όμως ούτε ότι σε έστειλα εγώ ούτε ότι το παιδί σου δεν είναι καλά γιατί θα σε διώξει αμέσως, επειδή δεν θέλει να τον νομίζουν για καλό και Άγιο! Έτσι και έγινε το λοιπόν! Πήγε η γυναίκα με το παλικαράκι της και ζήτησε απ’ τον παππούλη να του διαβάσει απλά μια ευχή ! Το παιδί αγρίεψε και δεν ήθελε με τίποτα να σταθεί! Και τι λέτε έκανε ο παπάς; Το έβαλε κάτω και πάτησε με το πόδι του πάνω στο στήθος του!
Έμεινε το παιδί ασάλευτο χάμω σαν πεθαμένο! Φοβήθηκε η μάνα του και άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται! –Μη κλαίς για το παιδί σου κυρά μου! Της είπε ο πάτερ Ανανίας! Να κλαίς μόνο για τις αμαρτίες σου! -Μα πώς να μη κλαίω παπά μου; Πέθανε το παιδί μου, δεν το βλέπεις; -Περίμενε λίγο και θα δεις αν πέθανε ή όχι, της είπε εκείνος! Και έπειτα από μερικά λεπτά, να σου σηκώνεται ο γιός της και πάει και χώνεται στην αγκαλιά του παππούλη και καθόταν εκεί γαληνεμένος για ώρα! -Δεν θα πεις τίποτα και σε καθέναν ώσπου να πεθάνω την ορμήνεψε… Μα το παιδί το γνώριζαν πολλοί! Και μαθεύτηκε το πώς έγινε καλά! Και έπειτα ο παπά Ανανίας όταν με ξαναείδε μου είπε: Τότε με συκοφάντησαν για κακό και ανήθικο και τώρα με συκοφαντήσανε για άγιο… Τόσο απλός και ταπεινός ήτανε! Εμένα που με βλέπετε έχω κάνει 40 χειρουργεία! Έχω καρκίνο και την καρδιά μου! Όλα τα είχε πει για μένα στον παππούλη ο Άγιος Πορφύριος τότε… Αλλά και ο ίδιος ο πατήρ Ανανίας μου έχει πει ακριβώς την ημερομηνία που θα φύγω.. Για να δω ..περιμένω …Εγώ δεν μπορώ να βαστάξω τα κλάματά μου σαν τον θυμάμαι! Ακόμα δεν έχω πάει ούτε στον τάφο του! Μα εσείς θα φύγετε και θα πάτε τώρα να του βάλετε μια μετάνοια και από μένα! Άντε κάντε γρήγορα μόνο, γιατί ο ανηψιός του ο Απόστολος που είναι εκεί και φροντίζει το προσκύνημα, κλείνει την πόρτα πριν τις 2!…

Τώρα να σαι στο πλάι μας περσότερο από πρώτα,
με λογισμό και μ΄ όνειρο, με παραδείσου ρότα !
Άντε, Άγιε του Θεού! Πάντοτε μαζί με τους γενναίους και τις Μυροφόρες!
Χριστός Ανέστη !
Νώντας Σκοπετέας
Πεντηκοστάριο 2022
[Αποσπασματα, Ο ευσχήμων Ανανίας… (πάντοτε μαζί με τις Μυροφόρες), Νώντας Σκοπετέας]

***

π. Ανανίας Κουστένης

Ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος εἶναι μιά πολύ πολύ μεγάλη ἀγκαλιά. Ἔσπασε τό φράγμα τῆς φιλαυτίας ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας, θά λέγαμε -εἶναι τολμηρό αὐτό- κι ἔγινε μιά ἀγκαλιά γιά τήν Οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ἐγώ, τουλάχιστον, ὅταν πῆγα στήν ἀφεντιά του τό 1980, Πρωτομαγιά, μέ μιά μεγάλη δυσκολία στή ζωή μου, ἔτσι τό εἰσέπραξα.
Εἶχε κόσμο πολύ. Καί περιμέναμε. Ἤτανε πασχάλιος περίοδος, Πεντηκοσταρίου. Καί περιμέναμε νά βγεῖ ὁ Γέροντας. Εἶχε προβλήματα, δέν μποροῦσε. Σέ κάποια στιγμή βγαίνει. (Ἦταν στό παλιό καλυβάκι, δέν εἶχε φτιάξει ἀκόμη τό μοναστήρι.) Δέν φοροῦσε οὔτε ράσο. Εἶχε μιά πατατούκα, τήν εἶχε ρίξει ἐπάνω του. Βγαίνει καί περιμέναμε ὅλοι, χριστιανοί καί μή, περιμέναμε νά πεῖ ὁ Γέροντας «Χριστός Ἀνέστη»! Δέν εἶπε «Χριστός Ἀνέστη». Εἶπε: «Καλημέρα σας!» Τί ὡραῖα! Γιατί ἀργότερα μᾶς ἔλεγε: «Ἐγώ, βρέ, δέν μιλάω γιά τόν Χριστό, ἄν δέν μοῦ ζητήσουν. Δέν πάω γυρεύοντας, βρέ. Ὁ Χριστός εἶπε: “Ὅστις θέλει”. Δέν εἶναι πίεση, εἶναι ἀρχοντιά, εἶναι ἀγκαλιά, εἶναι μεγαλεῖο, εἶναι δημοκρατία». Εἶπε, λοιπόν, αὐτά ὁ Γέροντας καί κάτσαμε κεῖ πέρα καί λέει: «Ὁ παπᾶς νά ρθεῖ μέσα». Θά ᾽ταν 100-150 ἄτομα, γιατί ἦταν καί ἀργία καί ὁ καθένας πήγαινε νά πεῖ τά βάσανά του, ὅπως κι ἐγώ. Τό δικό μου φαίνεται ἦταν μεγαλύτερο ἀπ᾽ ὅλων στή φάση αὐτή καί μέ κάλεσε μέσα καί κάτσαμε. Ἐγώ δέν μίλαγα, ἄκουγα, καθόμουν.
«Ἔ», μοῦ λέει, «βρέ, γι᾽ αὐτό στενοχωριέσαι; Αὐτό δέν ἤτανε κακό, μωρέ παιδάκι. Σέ ξερίζωσε ἀπό κεῖ ὁ Θεός γιά νά σέ φυτέψει ἀλλοῦ. Ἀλλά σέ ξερίζωσε λίγο ἄγαρμπα. Γιατί ἀλλιῶς θά σοῦ στοίχιζε τό ξερίζωμα περισσότερο». Ἄκου τί μοῦ εἶπε. Ἐγώ λέω: «Ποῦ τά ξέρει Αὐτός αὐτά;» Δέν μοῦ εἶχε τύχει ἄλλη φορά. Εἶπε κι ἄλλα διάφορα, πού δέν λέγονται ἐδῶ, καί μέ παρηγόρησε οὐ μετρίως. Σέ λίγο μοῦ ἔφυγαν ὅλα ὅσα εἶχα. Κινδύνευα νά τρελαθῶ. Ἠρέμησα. Αἰσθάνθηκα μετά ὅτι εἶναι δικός μου αὐτός. Σάν νά τόν ἤξερα χρόνια καί πήγαινα πρώτη φορά. Καί μετά ἔφυγα. Καί μ᾽ ἀκολούθησε, μέ συνόδευσε μέχρι κάτω, εὐχόμενος, σταυρώνοντας. Καί νόμισα πώς πῆγα στόν Παράδεισο. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, καί στή συνέχεια πού πήγαινα στόν Γέροντα αὐτό εἰσέπραττα ἀπό Ἐκεῖνον. Τώρα τί εἶναι Ἐκεῖνος δέν ξέρω. Εἶναι ἕνα θαῦμα. Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χειροπιαστή. Εἶναι ἡ ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Εἶναι ἕνας δεύτερος Χριστός, εἶναι ἕνα μεγαλεῖο. Τέτοιοι ἄνθρωποι γεννιῶνται μετά παρέλευση αἰώνων. Εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στή Γῆ ὅλη ὁ Γέροντας Πορφύριος. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, αὐτό λέω.
Καί μέ ᾽παιρνε καί τηλέφωνο ἐκεῖνος. Χωρίς νά ξέρει τό τηλέφωνό μου, μ᾽ ἔπαιρνε τηλέφωνο. Εἶναι θαῦμα αὐτό. Ἔπαιρνε καί μιλοῦσε καί συμβούλευε. Καί μετά εἶχα κι ἄλλες δυσκολίες, κι ἄλλες… Ἤτανε ἀπό κοντά.
Τόν Θεό τόν ψηλαφοῦμε μέσω τῶν ἁγίων. Μᾶς Τόν μεταδίδουν, μᾶς Τόν κοινοποιοῦν. Μᾶς κάνουν νά Τόν αἰσθανθοῦμε καί νά Τόν ψηλαφήσουμε, εἰ δυνατόν. Γίνεται αὐτό. Ἀφοῦ βρῆκα κι ἐγώ τό μέλι, ἔγλειφα τά δάκτυλά μου. Πήγαινα στόν Γέροντα. Πάρα πολλά ἔδωσε, καί βοήθησε κι ἐμένα καί ἀμέτρητους. Καί παρακαλοῦσε πάντοτε κι ἔλεγε: «Νά ἀγαπᾶτε, νά συγχωρᾶτε. Νά ἐξομολογεῖσθε καθαρά καί νά τά λέτε ὅλα. Νά τά λέτε ὅλα, γιατί τότε φεύγει τό κακό ἀπό πάνω σας. Καί νά προσεύχεσθε. Νά προσεύχεσθε ἁπλά. Νά μιλᾶτε στόν Θεό ἁπλά. Ὅπως μιλᾶτε στόν πατέρα σας, στή μάνα σας, στόν φίλο σας, στόν ἄνθρωπό σας. Καταλαβαίνει ὁ Θεός».
Καί κάποια ἄλλη φορά πού πῆγα ἐκεῖ -γλίτωσα ἀπό ἄλλη δυσκολία, ἐλύθη κάποιο πρόβλημα-, τοῦ λέω: «Ἔγινε μέ τήν εὐχή Σας». «Ὄχι, βρέ. Μέ τή δική σου εὐχή». «Γιατί;» τοῦ λέω. «Μ᾽ αὐτά πού τραβᾶς, σέ ἀκούει ὁ Θεός». «Καί γιατί τά τραβάω;» «Ἔτσι, γιά νά γίνεις καλύτερος. Ἐγώ, ὅταν δέν εἶμαι καλά καί μοῦ λένε “Γέροντα, Σᾶς εὐχόμεθα νά γίνετε καλά”, τούς ἀπαντῶ: “Ὄχι καλά νά γίνω, νά γίνω καλός”».
Καί συμβούλευε πάντα νά ἀγαπᾶμε καί πάντα νά συγχωρᾶμε. Καί πάντα, ἄν μποροῦμε, νά διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο. «Τίποτα, βρέ, νά μήν κάνετε, νά διαβάζετε τό Εὐαγγέλιο. Εἰ δυνατόν ὄρθιοι. Αὐτό εἶναι καί λατρεία καί νηστεία καί προσευχή καί ἄσκηση καί ὅλα τά καλά». [Εφημ. “Δημοκρατία”]

***

«Οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό, μας κουράζει ο κακός, μας κουράζει η ανομία. 
Και φτάνουμε στο σημείο που είχε φτάσει κάποια φορά και ο Προφητάναξ Δαυίδ και έλεγε:
Ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου
Δεν θέλω ούτε να παρηγορηθώ, με τίποτε, με τίποτε !!!
Και πολλοί συνάνθρωποι μας τι λένε;
Θέλω το βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να τελειώνω….
Τα έχετε ακούσει, τα έχω ακούσει, όλοι τα λένε.
Γι αυτό ακριβώς, Όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερπερίσευσε η Χάρις.
Ο αιώνας αυτός, είναι ο αιώνας του Θεού!!!
Ο αιώνας της Εκκλησίας!!!
Ο αιώνας της μετανοίας!!!
Ο αιώνας της προκλητικής Αγάπης Του Θεού!!!
Ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας Πατέρα. Στην Αγία μας Εκκλησία που είναι η αγκαλιά Του Χριστού!!!
Όλοι μία αγκαλιά θέλουμε, όλοι μία αγκαλιά γυρεύουμε, λοιπόν αυτή η αγκαλιά είναι του Χριστού.
Ο οποίος την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας και στα αδιέξοδα περιμένει.
Και τότε απελπισμένοι από όλους και από όλα και από τον εγωιστή εαυτό μας πέφτουμε στην αγκαλιά Του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και παραδινόμαστε στην αγάπη Του Θεού και αυτό είναι θαύμα!!!
Δεν αφήνει τον κόσμο Του ο Θεός, δεν αφήνει ο Χριστός, μας έχει πληρώσει με το Αίμα Του και τη ζωή Του και του λείπουμε.» 

***

«Κάτσε αδελφέ, μη του βγάζεις τη ψυχή»..
π. Ανανίας Κουστένης 

Φωνάζει η γυναίκα για τον άνδρα της ότι δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, φωνάζει ο ένας, ο άλλος.
Κάτσε αδερφέ.
Μην του βγάζεις την ψυχή!
Πήγαινε εσύ και άναψέ του κεράκι. Την ώρα που βγαίνουν τα Άγια μνημόνευσέ τον, στα “Σά εκ των σων” επίσης! Πές “Χριστέ μου, εσύ που είσαι το φως του κόσμου, φώτισέ τον! Εσύ μπορείς!”
Κι ό,τι θέλουμε να λέμε στους άλλους που είναι δυσκολεμένοι και δεν το αντέχουν, ας το λέμε στο Θεό μας.
Με πίστη, με πόνο, με δάκρυα, με αγρυπνία, με νηστεία.
Και κει βγαίνει καλό αποτέλεσμα.
Τον φωτίζει ο Κύριος.
Μην ξεχνάμε ότι ο άλλος έχει ελευθερία και αυτεξούσιον, δώρο του Θεού μοναδικό και ανεπανάληπτο, πάνω στο οποίο σκοντάφτει και ο ίδιος ο Πλάστης.
Και ο ίδιος ο Πλάστης σκοντάφτει πάνω στο δώρο Του.
Ούτε το ανακαλεί το δώρο Του, είναι αμεταμέλητα τα χαρίσματα του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος. Και τότε φωτίζει ο Χριστός στην κατάλληλη την ώρα.

***

Γι’ αυτό έχομε τόση δυσκολία. Τόση κλαψοφαγούρα. Τόση γκρίνια. Τόση κακολογία. Κακολογία!
Γέμισε ο τόπος από κακολόγους!
Και δεν μπορείς να σταθείς πουθενά.
Μας ακούνε και τα παιδιά. Μας ακούνε κι οι αγαθοί. Μας ακούνε όλοι. Και τι κάνουμε;
Μολύνουμε τον αέρα. Φορτώνουμε τις ψυχές μας και κολάζουμε…
Μόνο η αγάπη αλλάζει τον άνθρωπο.
Ο εθνικός μας ποιητής έλεγε πάλι, «Συχνά τα στήθια εκούρασα ποτέ την καλοσύνη».
Μεγάλη κουβέντα αυτή.
Η καλοσύνη δεν κουράζει.
Η καλοσύνη είναι ο Χριστός.
Η καλοσύνη και η αλήθεια μένει εις τον αιώνα.
Και αλλάζει ο κόσμος με τα ρήματα του Χριστού.
Με την εφαρμογή του Ευαγγελίου και με την εις αλλήλους αγάπη.
Έτσι. Και αυτήν θέλομε όλοι. Αυτήν ζητάμε όλοι.
Και ο Βίκτωρ Ουγκώ στους « Αθλίους» γράφει. «Αν είσαι άνθρωπος, γίνε αγάπη».
Γίνε αγάπη!

π. Ανανίας Κουστένης: Να γελάτε λίγο, βρε παιδιά. Φεύγει ο διάβολος. Φεύγει η μελαγχολία. Φεύγει η σκουντουφλιά. Φεύγει η απελπισία. Να γελάτε παιδιά.
… Είναι ωραίο πράγμα το χιούμορ, παιδιά. Δεν το ‘χουνε πολλοί… Να γελάσεις. Να ξεδώσεις …
… Το χιούμορ είναι ζωή, είναι πνοή. Αν κάνεις τον άλλο να γελάσει, ενώ είναι στεναχωρημένος, είναι όλα τα λεφτά!! Το γέλιο είναι άϋλη φιλανθρωπία.

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Καταβασία

Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ κεχαριτωμένῃ· Ἁγνὴ Παρθένε, χαῖρε, καὶ πάλιν ἐρῶ· Χαῖρε· ὁ σὸς υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ἀγελάρχης ἐδείχθης τοῦ Ἀρχιποίμενος, μοναστῶν τὰς ἀγέλας Πάτερ Παχώμιε, πρὸς τὴν μάνδραν ὁδηγῶν τὴν ἐπουράνιον, καὶ τὸ πρέπον ἀσκηταῖς, ἐκεῖθεν σχῆμα μυηθείς, καὶ τοῦτο πάλιν μυήσας· νῦν δὲ σὺν τούτοις ἀγάλλῃ, καὶ συγχορεύεις ἐν οὐρανίαις σκηναῖς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῇ ἀσκήσει νεκρώσας σαρκὸς τὸ φρόνημα, πρὸς τὴν ζωὴν τὴν ἀγήρω τὸν νοῦν ἀνύψωσας, καὶ ἐδέχθης ἐκ Θεοῦ σχῆμα τὸ Ἅγιον. Ὅθεν σοφὸς ὑφηγητής, τῆς ὁσίας βιοτῆς, ἐδείχθης τοῖς μαθηταῖς σου, Παχώμιε θεοφόρε, Αἰγύπτου πάσης τὸ μέγα καύχημα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια, διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια, πάτερ Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Λαρίσης ποιμένα καὶ προστάτην θερμότατον, καὶ τῆς Θεσσαλίας φωστῆρα Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, ἡ χάρις σε ἀνέδειξε Θεοῦ, ὡς σκεῦος οὐρανίων δωρεῶν· διὰ τοῦτο ὡς μεσίτην σε πρὸς Θεόν, γεραίρομεν κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λαρίσης σε πρόεδρον, καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἡ χάρις ἀνέδειξεν, ὡς ἱεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Ἀχίλλιε· σὺ γὰρ τὸ τῆς Τριάδος, ὁμοούσιον κράτος, θαύμασι τε καὶ λόγοις, κατετράνωσας κόσμῳ. Ἣν πάτερ ἐξευμενίζου τοῖς σε γεραίρουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία, σὲ ἀκοίμητον, φρουρὸν προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα, τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου.
Ἦχος δ´. Τὸ φαιδρόν.

Μαρτυρικὸν ἀγῶνα γενναίως ἠγώνισαι, ἀσκητικῷ δὲ πόνῳ τὸν βίον διήνυσας ὅσιε Βάρβαρε· διὸ τὴν χάριν ἐδέξω διπλῆν, διὰ μὲν τοῦ λειψάνου ἀσθενείας διώκων, τῇ ψυχῇ δὲ συγχαίρων τῷ Χριστῷ, ὃν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν αἰσίως τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας. (ὑπὸ Ἀποστόλου Παπαχρήστου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Καλάνης οἰκήτωρ καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ Χαλκιοπούλου τὸ κλέος, δόξα Βάλτου καὶ καύχημα, ὑπάρχεις ὡς Ἀνδρέα ἀληθῶς, διὸ καὶ εὐφημοῦμέν σε πιστῶς· θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ πειρασμῶν λυτροῦσαι τοὺς βοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι οι ἰσχύν, δόξα τῷ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πανηγυρίου ἐν Κύπρῳ.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Κυπρίων τὸ κλέος, Μαλουντίων τὸ καύχημα καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Πανηγύρι· ἱερωσύνης ἐνεδύσω τὴν στολὴν καὶ θαυμάτων τε πηγὴ ἀνεδείχθης, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει ἐν τῷ πανσέπτῳ καὶ θείῳ τεμένει σου. Δόξα τῷ οὕτως εὐδοκήσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.

Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν… Κάθε στιγμή να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής. άγιος Παύλος, ο απλός και ταπεινός Πατριάρχης της Σερβίας

Συναξάριον
Τῇ ΙΕʹ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν· Γουρία (299), Σαμωνᾶ (306) καὶ Ἀβίβου (322) τῶν ἐξ Ἐδέσσης Μεσσοποταμίας .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κυντιριανοῦ (Κυντιῶνος),* Ἐπισκόπου Σελευκείας, ἑνός ἐκ τῶν τριακοσίων δέκα ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων τῆς Αʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἰουστίνου Α΄(527) καὶ Εὐφημίας αὐγούστας (6ος αἰ.), τῶν εὐσεβῶν βασιλέων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ τοῦ Β’ τοῦ νέου, Πατριάρχου Κωνσταντινούπολεως (665-668)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἐλπιδίου, Μαρκέλλου, Εὐστοχίου, καὶ τῶν σὺν αὑτοῖς, ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Ἀποστάτου πυρὶ τελειωθέντων ἐν ἔτει τξα΄ [361]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Δημητρίου τοῦ ἐν Δαβουδίῳ Θράκης (298)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων· Εὐψυχίου, Νεάρχου, Καρτερίου καὶ τῶν σύν αὐτῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Φήλικος Α’ τῆς Νώλα τῆς Καμπανίας ᾿Ιταλίας (287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Βελιτσκόφσκυ τοῦ Ῥώσσου, μεγάλου Κοινοβιάρχου καὶ διδασκάλου τῆς ἐν Χριστῷ νοερᾶς ἐργασίας καὶ νηπτικῆς προσευχῆς ἀναδειχθέντος, ἔν τε τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος καὶ τῇ Μολδαβίᾳ (1794)
Τῇ αὐτῇ ἡμερᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, τοῦ φωτιστοῦ τῆς Ἀλάσκας τοῦ Νέου Κόσμου, τοῦ Ῥώσσου, ασκήσαντος ἐν μιᾷ τῶν Ἀλεούτων νήσων, ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπονομασθεῖσαν «Νέον Βαλαάμ» καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 1836.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παύλου Στόϊτσεβιτς, Πατριάρχου Βελιγραδίου καὶ Πὲτς (παλαιοῦ Ἰπεκίου) Σερβίας, τοῦ απλοῦ καὶ ταπεινοῦ,  ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 2009

Στίχοι.
Ῥίζα ὁσία, καρποὺς Ὀρθοδοξίας,
Γερμανέ, ἐξήνεγκας ἐν τῇ Ἀλάσκᾳ.

Στίχοι.
Ἀδιαλείπτου κλήσεως Χριστοῦ ἐργάτα,
Νῦν ὑμνεῖς , Παΐσιε, Θεὸν ἀπαύστως.
Θεῷ ἄνω σύνεστι Παΐσιος Χριστευχέτης.

Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν…
Η Ορθοδοξία είναι η πίστη που αναγνωρίζεται από τον τρόπο που τη ζούμε, το πως ενεργούμε και το πως φερόμαστε. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής. Πατριάρχης Παύλος της Σερβίας

Άγιος Γερμανός της Αλάσκας, ο στοργικός προστάτης των Αλεούτων

Ο ταπεινός άγιος μοναχός Γερμανός της Αλάσκας θέλοντας να ξεφύγη από το μίσος του Μπαρανώφ, του νέου διευθυντού της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας (τη «μαύρη σελίδα» της ιστορίας της Εκκλησίας της Αλάσκας), αποσύρθηκε σ’ ένα μικρό μοναχικό νησάκι Ελόβυγ, δηλαδή «νήσος των Ελάτων», (σημ. Spruce Island) κοντά στα Κόντιακ, το μετωνόμασε σε «Νέον Βαλαάμ». Εκεί εγκαινίασε έναν νέο τρόπο «σιωπηρής ιεραποστολής» κατά το παράδειγμα των παλαιών Πατέρων της ερήμου, έγινε «Ιεραπόστολος» με την υψηλότερη έννοια του όρου: λύχνος επί την λυχνίαν που ακτινοβολεί με το παράδειγμα του, κάνοντας με την πολιτεία του να ακτινοβολήσει η εικόνα της Βασιλείας των Ουρανών. Το παράδειγμα της αγίας ζωής του επέδρασε βαθύτατα στους ιθαγενείς.

Εστραμμένος στον εαυτό του και τον Θεόν, ζούσε σε ένα μικρό ξύλινο κελλί, χωρίς καμία άνεση, εκτεθειμένος στα στοιχεία της άγριας φύσεως, φορώντας όλες τις εποχές τα ίδια ρούχα, νηστεύοντας και έχοντας ως μόνη τροφή άγρια μούρα, χορταρικά και μανιτάρια, και φέρνοντας επάνω του σιδερένιες αλυσίδες, πιο βαρείες από οκτώ κιλά. Εργαζόταν σκληρά, αναπαυόταν λίγο, αγρυπνούσε πολύ και η προσευχή γι’ αυτόν είχε γίνει αδιάλειπτος, μέρα και νύχτα. Μ’ αυτήν απωθούσε τις διαρκείς επιθέσεις των δαιμόνων και τους κακούς λογισμούς. Γέροντα του είχε την τελευταία έκδοση της Φιλοκαλίας, που το 1793 είχε κυκλοφορήσει στα σλαβονικά, σε μετάφραση του αγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Αντιμετώπισε ακόμα διωγμό, συκοφαντία και ξυλοδαρμό από κάποιους Ιθαγενείς.

Εκεί άσκησε τη νοερά προσευχή κατά την ορθόδοξη παράδοση και, με την ίδια την ταπεινή και οσιακή παρουσία του, έγινε ο μεγάλος πνευματικός πατέρας των Αλεούτων. Έκανε τις παγωμένες ερημιές της Βόρειας Αμερικής τόπο της καρδιακής προσευχής όπως η Θηβαΐδα του Σιβηρικού Βορρά, οι πλαγιές του Άθωνα, τα βράχια του Σινά και οι έρημοι της Αιγύπτου.
Σ’ αυτούς που απορούσαν πως άντεχε σε τόση μοναξιά, απαντούσε: «Δεν είμαι μόνος, ο Θεός είναι εδώ όπως παντού, κι οι άγγελοι του επίσης. Είναι τίποτε πιο επιθυμητό από μια τέτοια συντροφιά;». Άλλοτε πάλι έλεγε: «Σαράντα χρόνια προσπαθώ να αγαπήσω τον Θεόν και να που τελειώνοντας τις ήμερες μου, δεν μπορώ να σας βεβαιώσω ότι τον αγαπώ όπως του αρμόζη. Ν’ αγαπάς το Θεό είναι να Τον σκέπτεσαι συνεχώς και πάντοτε και παντού, να Τον υπηρετείς και να κάνης πάντα το θέλημα Του».

Γι’ αυτήν τη θεάρεστη ζωή του, ο Χριστός του χάρισε άφθονη θεία Χάρη και πολλή ευλογία, που εκδηλωνόταν ως απέραντη αγάπη για όλους τους ανθρώπους και περισσότερο για τους ιθαγενείς Αλεούτιους, για τους οποίους είχε γίνει ο πατέρας και προστάτης τους. Πρόσφερε σ’ αυτούς ό,τι είχε, μα κυρίως τον ίδιο τον εαυτό του, μιμούμενος τον Κύριο Του, ενώ παράλληλα δε σταματούσε να προσεύχεται εσωτερικά, αδιάλειπτα.Αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά και ίδρυσε ένα ορφανοτροφείο στο Νέο Βαλαάμ, οπού τα κατηχούσε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Κατασκεύασε με τα χέρια του ένα παρεκκλήσιο και κει κάθε Κυριακή μάζευε τις οικογένειες που σιγά σιγά ήλθαν και εγκαταστάθηκαν γύρω από το Βαλαάμ, έψαλλαν μαζί, λειτουργούσε και κήρυττε το λόγο του Θεού. Η αγάπη του για τους συνανθρώπους του δε σταματούσε ούτε όταν κινδύνευε η ίδια η ζωή του. Κάποτε ξέσπασε μια επιδημία στο Κόντιακ, δεν αναφέρεται ακριβώς ποιά. Ο άγιος Γερμανός δεν εγκατέλειψε το χωριό, για να προφυλαχθή. Παρέμεινε κοντά στους αρρώστους επί ένα μήνα, πήγαινε από σπίτι σε σπίτι για να φροντίσει τους αρρώστους, αψηφώντας τον κίνδυνο να προσβληθή και ο ίδιος. Όταν πέθαιναν, έθαβε και έψαλλε τους νεκρούς, ενίσχυε τους απορφανισθέντες.
Διηγούνται ότι πάντοτε ήταν τριγυρισμένος από παιδιά με τα οποία έπαιζε, ενώ συγχρόνως τα εδίδασκε τα της Εκκλησίας, και για να τους προσφέρη χαρά, τους έψηνε με τα ίδια του τα χέρια κουλουράκια και τους τα πρόσφερε. Έτσι πέρναγαν τα χρόνια και οι χριστιανοί Εσκιμώοι πλήθαιναν στην γύρω περιοχή. Ο άγιος Γερμανός έφθασε σε μεγάλη ηλικία. Γερνώντας, άρχισε σιγά σιγά να χάνη το φως του. Όμως ο Θεός του χάρισε να βλέπη αγγέλους. Ακόμα του εδόθη το χάρισμα να εξουσιάζη τα στοιχεία της φύσεως, το χάρισμα των ιάσεων και το προορατικόν.

Κάποτε στο νησί Spruce Island έπιασε μια μεγάλη φωτιά. Ο άγιος με τον μαθητή του Ιγνάτιο έκανε μια ζώνη γύρω από το τόπο που έμεναν με βρύα. Ο Γέροντας είπε: “Να είστε βέβαιοι ότι η φωτιά δεν θα περάσει αυτή τη γραμμή.”
Την επόμενη ημέρα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ιγνατίου, δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας, η πυρκαγιά ωθούμενη από ισχυρό άνεμο έφτασε με μεγάλη δύναμη στο σημείο όπου ο Γέροντας έβαλε τα βρύα, Η φωτιά έτρεξε κατά μήκος τους και σταμάτησε, χωρίς να αγγίξει το πυκνό δάσος στην άλλη πλευρά της γραμμής .

Μια άλλη φορά στο νησί έγινε ένα τσουναμι. Οι κάτοικοι ήρθαν στο Γέροντα γεμάτοι φόβο. Ο πατέρας Γερμανός πήρε μια εικόνα της Μητέρας του Θεού από το σπίτι όπου ζούσαν τα παιδιά, και την έβαλε στην αμμουδιά και άρχισε να προσεύχεται. Μετά την προσευχή του στράφηκε στους παρευρισκόμενους και είπε, “Δεν υπάρχει κανένας φόβος, το νερό δεν θα ανέβει υψηλότερα από τον τόπο όπου βρίσκεται αυτή η ιερή εικόνα.” Τα λόγια του Γέροντα εκπληρώθηκαν. Μετά από αυτό τους βεβαίωσε ότι θα ‘χουν την ίδια βοήθεια από αυτή την ιερή εικόνα και στο μέλλον δια πρεσβείων της Πάναγνης Βασίλισσας. Εμπιστεύθηκε αυτή την εικόνα στην μαθήτρια του Σοφία, ώστε σε μελλοντικές πλημμύρες η εικόνα αυτή να τοποθετείται σε εκείνη την θέση στην ακτή.

Στις 15 Νοεμβρίου, κατά την ημέρα μνήμης του αγαπημένου του Αγίου Παϊσίου Βελιτσικόφσκυ, του 1836 το αστέρι που ανέτειλε πριν από 81 χρόνια στη Μόσχα, έδυσε στη Χώρα του Ηλίου του μεσονυκτίου. Μια τοιχογραφία στο εκκλησάκι του που βρίσκεται στο νησί Σπρούς γράφει: «The repose of Saint Herman on the day of his beloved St.Paisius» – Ο Άγιος Γερμανός εκοιμήθη την ημέρα που τιμούμε τη μνήμη του αγαπημένου του αγίου Παϊσίου (Βελιτσκόφσκυ!). Την στιγμή που η ψυχή του ανήλθε στον ουρανό, ο μαθητής του Γεράσιμος είδε το πρόσωπό του να ακτινοβολεί φως και οι κάτοικοι ενός γειτονικού νησιού είδαν έναν φωτεινό στύλο να υψώνεται πάνω από το Νέο Βαλαάμ. Πολλά θαύματα ακολούθησαν την κοίμησή του και ο άγιος παραμένει ολοζώντανος στη μνήμη των χριστιανών όλης της Αλάσκας.

Η Εκκλησία μας γιορτάζει τον άγιο Γερμανό όχι μόνο την ήμερα της κοιμήσεως του αλλά και στις 9 Αυγούστου, ήμερα της ανακηρύξεως του ως αγίου και στις 13 Δεκεμβρίου ήμερα της Συνάξεως όλων των αγίων των εν Αλάσκα.

Όσιε πάτερ Γερμανέ ο εν Αλάσκα, πρέσβευε υπέρ πάντων ημών. Αμήν.

***«Μόνον Συ, Κύριε, γνωρίζεις τι χρειάζεται εις ημάς»
Η προσευχή του Πατριάρχου Σερβίας Παύλου.

«Πριν αρχίσετε να κρίνετε την ζωή μου, πάρτε τα παπούτσια μου και πηγαίνετε στο δρόμο μου!
Περπατήστε στους δρόμους, στους λόφους και στις κοιλάδες. Νιώστε τον πόνο και την ευτυχία.
Περάστε από τα χρόνια που πέρασα, πέστε πάνω στη κάθε πέτρα που βρήκα στο δρόμο.
Σηκωθείτε και συνεχίστε πάλι με τον ίδιο τρόπο, όπως και εγώ! Και τότε μπορείτε να με κρίνετε.» Παύλος της Σερβίας

«Κανένας στη θορυβωδέστατη εποχή μας δεν μιλούσε τόσο χαμηλόφωνα και ταυτόχρονα δεν ακουγόταν μακρύτερα. Κανένας δεν μιλούσε λιγότερο και η ομιλία του να έλεγε περισσότερα. Κανένας στη θεληματικά τυφλή εποχή μας δεν αντίκριζε την αλήθεια με περισσότερη ηρεμία».
Μ. Μπέκοβιτς, Σέρβος ποιητής για τον Πατριάρχη Παύλο

Γράφει ο π.Λίβυος: «Ο επίσκοπος της εκκλησίας του Χριστού Παύλος και Πατριάρχης της Σερβικής εκκλησίας, δεν άσκησε -ως συνήθως γίνεται από τις θέσεις αυτές- εξουσία. Δεν άφησε τον εαυτό του να γοητευθεί από την δαιμονική γοητεία της εξουσίας. Δεν υπηρέτησε την διπλωματία. Ούτε ιερή ούτε ανίερη. Δεν έκανε μικροπολιτική και μακροπολιτική. Ήταν Χριστιανός. Ακέραιος. Αυθεντικός. Μαρτυρικώς μαρτυρών την πίστη του στο Χριστό.

Αγωνίστηκε κόντρα σε όλες τις αντιεκκλησιαστικές, αντιχριστιανικές κοσμικές απόψεις και αντιλήψεις ότι η διοίκηση της εκκλησίας δεν ασκείται με προσευχή και νηστεία, με αρετή και πνευματικότητα, αλλά με δημόσιες σχέσεις, με διπλωματία και πολιτική. Καθώς δε και με την νεοεκφρασθείσα αλλά καθόλου άγνωστη από το εκκλησιαστικό παρελθόν άποψη ότι η αποστολή του επισκόπου δεν είναι η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και η εν Χριστώ διακονία, αλλά η διοικητική γραφειοκρατική συνδιαλλαγή με το κράτος και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, κάτι σαν εκκλησιαστικός νομάρχης.
Ο Πατριάρχης Παύλος εκλέχτηκε με κλήρο κατά την Σερβική παράδοση. Δεν πήρε μέρος σε συντεχνίες και εκλογικά μαγειρέματα. Άφησε τον Θεό να μιλήσει μέσα από καθαρές διαδικασίες.
Όταν κηρύχτηκε από τον υπεραντλαντικό σουλτάνο (Η.Π.Α) ο πόλεμος ενάντια στην Σερβία δεν υπεράσπισε τον λαό του μόνο με παρουσία, φιλανθρωπική διακονία κ.α τα οποία επιτυχώς πολλές φορές διεκπεραιώνουν και μη θρησκευτικές ομάδες εθελοντών ακτιβιστών και οργανισμών. Αλλά ως αληθινός χριστιανός επίσκοπος μπόλιασε την φιλανθρωπία με την προσευχή και νηστεία. Δεν έφαγε λάδι όσες μέρες κράτησε ο πόλεμος πενθών για τον σφαγιασθέντα λαό του και τελούσε την Θεία Λειτουργία καθημερινά όπου και εάν βρισκόταν. »

***

Ο μαρτυρικός ιεράρχης σαν επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης στο Κοσσυφοπέδιο πέρασε μαρτυρικές στιγμές, περίπου τριάντα χρόνια. Φανατικοί Αλβανοί αλλά και κομμουνιστές της περιοχής, πολλές φορές τον έβριζαν και τον προπηλάκιζαν, όταν τον έβλεπαν στον δρόμο και όλα αυτά με την ανοχή, αν όχι και με την προτροπή, των διοικούντων κομμουνιστικών αρχών. Κάποτε σε στάση λεωφορείου, φανατικός Αλβανός μουσουλμάνος τον ερράπισε με λύσσα, χωρίς καμιά αιτία. Υπέφερε τα πάντα, χωρίς γογγυσμό, με την αδιάλειπτη προσευχή του. Το 1989, ξυλοκοπήθηκε από αρκετούς Αλβανούς νέους τόσο πολύ που σχεδόν 3 μήνες νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Ήταν τόσο βαθιά ποτισμένος με το ευαγγελικό πνεύμα της ταπείνωσης και της συγχώρεσης, που αρνήθηκε να ασκήσει δίωξη.

Όταν του ανακοινώθηκε ότι εξελέγη Πατριάρχης, στενοχωρήθηκε πολύ, ήταν ο μόνος που δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης. Προσευχήθηκε πολύ και δέχθηκε με ταπείνωση το θέλημα του Θεού, βάζοντας όμως ένα τάμα για τον εαυτό του στην προσευχή αυτή: «Θεέ μου, Συ γνωρίζεις ότι δεν έχω τις δυνάμεις και την ικανότητα να ανταπεξέλθω σε αυτό το υψηλό λειτούργημα, να γίνω Πατριάρχης, ποτέ μου δεν το επεθύμησα ούτε καν το σκέφτηκα. Βάζω όμως ένα τάμα από τώρα και στο εξής μέχρι να πεθάνω, να Σου λειτουργώ καθημερινά, και Εσύ, όπως γνωρίζεις, να αναπληρώσεις τις ελλείψεις μου και τις ατέλειές μου». Και όντως ο μακάριος αυτός άνθρωπος του Θεού λειτουργούσε καθημερινά, όπου και αν βρισκόταν. Ακόμη και όταν ήταν εκτός Σερβίας, σε αποστολές, λειτουργούσε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το σπάνιο αυτό λειτουργικό του φρόνημα και η εσωτερική του ζωή τον ανέδειξαν σε αληθινό εκκλησιαστικό ηγέτη, γι’ αυτό τον αγαπούσε πολύ ο λαός, αλλά και οι αποφάσεις του σε κρίσιμα θέματα ήταν πάντοτε σοφές και μέσα στο θέλημα του Θεού.

Ο μακαριστός Παύλος ήταν ένα θαύμα του Θεού. Κυκλοφορούσε και ως Πατριάρχης μόνο με τα δημόσια μέσα μεταφοράς, κοιμόταν σε ένα απλό φτωχικό δωμάτιο, στο Πρίζρεν δε σε μια ψάθα, έραβε και επισκεύαζε μόνος του τα ενδύματα και τα υποδήματά του και ετοίμαζε το πάντοτε νηστίσιμο φαγητό του ο ίδιος. Αυτός δε έδωσε λύση στο οδυνηρό σχίσμα της λεγόμενης «Ελεύθερης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας» και την οδήγησε στους κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου.

Θυμάται η αδελφή Θεοδώρα Ζάρκοβιτς:
Ήταν μεγάλος ασκητής- λέει η αδελφή Θεοδώρα, από την Πρίζρεν μέχρι την Gracanica πάντα ταξίδευε με το λεοφωρείο, όπως όλος ο κόσμος. Πολλές φορές από την Gracanica μέχρι την Πρίστινα πήγαινε με τα πόδια.
Θυμάμαι, μια φορά του είπα: «Σεβασμιώτατε, είναι ντροπή να πηγαίνετε με τα πόδια μέχρι την Πρίστινα», και αυτός μου ανταπάντησε: «Σώπα Θεοδώρα, για ποια ντροπή μιλάς όταν Κύριος ο Θεός μου έδωσε τα πόδια με αυτά να περπατάω». Ήταν ένας ζωντανός άγιος που περπατάει…

Περπατούσε πολύ, ενώ για τις μετακινήσεις του χρησιμοποιούσε το λεωφορείο και το τρένο. Τα παπούτσια του τα έφτιαχνε μόνος του από λάστιχα αυτοκινήτων. Όλοι γνώριζαν ότι δεν είχε πατήσει «ούτε μυρμήγκι».

Έλεγε μια φορά :
«Βλέπετε τι καλά παπούτσια έχω; Τα βρήκα κοντά στον κάδο όταν πήγα στο πατριαρχείο. Κάποιος το πέταξε, αλλά είναι γνήσιο δέρμα. Τα έραψα λίγο – και ιδού, μπορούν να χρησιμεύσουν για πολύ καιρό».

***

Ο άγιος Πορφύριος προσεύχεται για την εκλογή του Παύλου σε Πατριάρχη

Άλλη φορά μόλις μπήκα στο κελλάκι του Αγίου, μου λέει: «Καλώς την. Κάνε, σε παρακαλώ, προσευχή και μην μου μιλάς, γιατί έχουν εκλογές στην Γιουγκοσλαβία σε λίγο. Θα ψηφίσουν καινούργιο Πατριάρχη. Μακάρι να βγάλουν τον Παύλο. Κάνε, σε παρακαλώ, κι εσύ προσευχή».
Κάναμε εν σιωπή προσευχή. Σε λίγη ώρα παίρνει ο Δεσπότης Αθανάσιος Γιέφτιτς τηλέφωνο, για να ενημερώση τον Παππούλη ότι έχουν εκλογές και να τον ρωτήση ποιον να ψηφίσουν. Και ο Παππούλης του απαντά: «Ρωτάς, Αθανάσιε, ποιον να ψηφίσετε; Τον Παύλο να ψηφίσετε!»
Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίσαμε την προσευχή, ώσπου μετά από μία ώρα και ένα τέταρτο, ο Δεσπότης Αθανάσιος ξαναπήρε τηλέφωνο για να πη: «Γέροντα, με την ευχή σας, παμψηφεί βγήκε ο Παύλος!»
Μαρτυρία Γερόντισσας Στυλιανής, Ι. Μονή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού Πεντέλης)
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)».  Α’. Μαρτυρίες.  Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19.

***

Παύλου πατριάρχου Σερβίας, του απλού και ταπεινού
λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς

Πρέπει κάθε στιγμή να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Για μας, αδελφοί και αδελφές, το Ευαγγέλιο, η Ορθόδοξη πίστη, δεν αποτελούν δίδαγμα που αποστηθίζεται και αναπαράγεται, αλλά τη διδασκαλία που ορίζει τη ζωή μας. Όταν το στόμα των Αποστόλων σώπαινε, μιλούσαν τα έργα τους, η αγιασμένη ζωή τους….
Μη λησμονούμε ότι ζητούμενο της εδώ ζωής μας είναι να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή και τη μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών, να βρεθούμε κοντά στον Θεό και τους αγίους Του. Άρα, εδώ έγκειται το νόημα της ζωής μας…

«Πρέπει πρώτα να χτίσεις έναν αληθινό κόσμο μέσα σου και μετά να φτιάξεις τον κόσμο γύρω σου. Αν φτιάξεις τον κόσμο μέσας σου τότε θα μπορέσεις να διορθώσεις και τον κόσμο γύρω σου».

«Μην πολυδίνουμε σημασία στον εαυτό μας, λες και είναι ο εκλεκτός του Θεού.
Να ακούμε τον λόγο Του και αμέσως να προσπαθούμε να Τον εφαρμόσουμε. Και το σημαντικότερο: Να φυλαγόμασθε από τη ματαιοδοξία και την υπερηφάνεια, που μας κρυφοψιθυρίζει ότι, είμασθε οι εκλεκτοί του Θεού.
Να προσέχουμε την “ξιπασιά”, πόσο κομψά θα μιλήσουμε, πόσο εντυπωσιακό θα είναι το ντύσιμό μας, πώς θα κάνουμε τους άλλους να μας επιδοκιμάσουν. Αν μας κερδίσουν αυτά, πάει η πίστη!
“Πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες, καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;”, διερωτάται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιωάνν. ε΄44΄)»!!!

***

…Πόση δυστυχία προξενούν η ματαιοδοξία και η αλαζονεία, ο πόθος να φανούμε καλύτεροι απ’ αυτό που είμαστε… Σας καλώ, λοιπόν, ποτέ μην υποκρίνεστε πως είστε καλύτεροι απ’ ότι στην πραγματικότητα. Γιατί σ’ αυτή την υποκρισία φυτρώνουν η συκοφαντία, το κουτσομπολιό, η ταπείνωση του διπλανού μας, τον λέμε τιποτένιο και αυτοστιγμεί γινόμαστε σπουδαίοι. Τον κλωτσάμε προς τα κάτω, για να μεγαλώσει η μεταξύ μας απόσταση και να δουν οι άλλοι πόσο ανώτεροι είμαστε- τι ψέμα φυσικά!
Ταπεινόφρονα ψυχή- αυτό χρειαζόμαστε, αδελφοί και αδελφές, γι’ αυτό κοπιάζουμε. Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι απάθεια, διότι απαιτείται τεράστιο σθένος για να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού. Με την ταπείνωση μας, στην πραγματικότητα, υψωνόμαστε και γινόμαστε όντως καλύτεροι.

Μην ξεχνάτε ποτέ τα λόγια του Ευαγγελιστού Ιωάννη ‘’Πως όμως μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού αποζητάτε τον έπαινο ο ένας του άλλου, και δεν επιδιώκετε τον έπαινο του μοναδικού Θεού; (Ιωαν. 5,44). Επιζητώντας τον έπαινο του κόσμου από ματαιοδοξία, αδυνατούμε να επιζητήσουμε την αληθινή δόξα, αυτήν που προέρχεται από τον Θεό. Και συνετοί, και καλοπροαίρετοι να είναι, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συλλάβουν τα πάντα, ενίοτε δε παραπλανώνται, για να μη σχολιάσω κι αυτούς που επαινούν ή ψέγουν ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Όμως μπροστά στον Θεό είναι αδύνατον να παρουσιαστούμε τάχα καλύτεροι απ’ ότι είμαστε, να κρύψουμε την ανεντιμότητα, την αδικία και κάθε άλλο κακό. Ο Θεός βλέπει τα πάντα, ακούει τα πάντα, βλέπει τα έργα μας, ακόμη κι όσα κάνουμε στα σκοτεινά, και θ’ ανταμείψει τον καθένα ανάλογα με την αξία του, γιατί μας προίκισε με δώρα σπουδαία κι αναμένει να καλλιεργήσουμε τις δεξιότητες που μας προσέφερε μαζί με την ελευθερία μας. Στο τέλος της Αποκαλύψεως, λέει ο Κύριος, ‘’ο άδικος ας συνεχίσει να αδικεί, ο ακάθαρτος ας συνεχίσει τα βδελυρά έργα του, Ας συνεχίσει κι ο δίκαιος να κάνει το δίκαιο, κι ο άγιος την αγιοσύνη του. Να, έρχομαι σύντομα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή, για ν’ ανταποδώσω στον καθένα ανάλογα με τα έργα του (Αποκ. 22,11-12). Και καταλήγει ‘’Ναι, έρχομαι σύντομα’’ (Αποκ. 22,20)

Έλα, λοιπόν Κύριε Ιησού Χριστέ, μα πριν εμφανιστείς βοήθησε μας να’ μαστε πλάι Σου, ό,τι κι αν συμβεί στον κόσμο. Και την ζωή μας να δώσουμε σε Σένα και από το παράδειγμα Σου να μην απομακρυνθούμε…

Από το βιβλίο: «έτσι να λάμψει το φως!», Παύλου πατριάρχου Σερβίας, λόγοι ποιμαντικής παρηγοριάς, σελ., εκδόσεις ‘’εν πλω’’ 2019.Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ δεν διαφημίζεται, αλλά φαίνεται. Δεν διατυμπανίζεται, αλλά εκπέμπεται με μυστικό τρόπο. Δεν περιγράφεται, αλλά βιώνεται. Όσοι είχαν την ευλογία να συναντήσουν τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, είχαν την «αγαθή τύχη» να πάρουν στίγματα από την αγιότητα του ανθρώπου και από την όψη αλλά και από το λόγο του ανθρώπου. Πριν μερικά χρόνια διοργανώθηκαν στην Πάτμο μεγάλοι εορτασμοί για την συμπλήρωση 1900 χρόνων από τη συγγραφή της Αποκάλυψης από τον Ιωάννη τον Θεολόγο, στους οποίους συμμετείχαν εκκλησιαστικοί και πολιτικοί ταγοί από όλον τον κόσμο. Ωστόσο, αυτός που τράβηξε τα βλέμματα και το ενδιαφέρον των περισσότερων δημοσιογράφων, ήταν ο ταπεινός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος. Καθημερινώς τελούσε Θεία Λειτουργία, γεγονός το οποίο αποτελούσε αιτία συνωστισμού εκατοντάδων πιστών, οι οποίοι έτρεχαν για να πάρουν την ευλογία του. Ένα άλλο, ασήμαντο μεν, συγκλονιστικό δε γεγονός, ήταν ο τρόπος που λάμβανε το πρωινό του, ύστερα από την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, για την κορύφωση των εορτασμών. Στο τραπέζι κάθονταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, πολιτικοί και ανάμεσά τους ο Πατριάρχης Παύλος. Οι δημοσιογράφοι και οι κάμερες συνωστίζονταν για να καλύψουν το γεγονός. Ο μόνος που ήταν ατάραχος, μέσα στη φασαρία που προκαλούσε ο συνωστισμός λόγω των συνεργείων, ήταν ο Πατριάρχης Παύλος, ο οποίος βουτούσε ένα κουλουράκι μέσα στο τσάι του. Η όψη του ατάραχη και το πρόσωπό του μειλίχιο, εξέπεμπε αυτό που καλείται αγιότητα.

ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ μέρες του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ο Πατριάρχης Παύλος κλήθηκε να στηρίξει τους πιστούς και να ορθώσει λόγο αληθείας, σε ένα περιβάλλον ψέματος, κακίας και σκοτωμών… ο ασκητικότατος Πατριάρχης έλεγε μεταξύ άλλων και ένα σερβικό, άκρως ορθόδοξο ρητό: «Ηρωισμός είναι το να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου από τους εχθρούς μου, ενώ τιμιότητα είναι το να υπερασπίζομαι τον εχθρό μου από τον εαυτό μου». Χωρίς εθνικισμούς, χωρίς μεγαλοστομίες και χωρίς φόβο, ακόμη και την ώρα που ήταν γεμάτοι οι δρόμοι με αγγελτήρια θανάτων, ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, τολμούσε να προβάλλει την ουσία που θέλει «τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». ‘Αλλο ο ηρωισμός, ο οποίος απαιτεί πόλεμο, σκοτωμούς, πονηριά και σίγουρα θυσίες. Και άλλο η τιμιότητα, η οποία απαιτεί αγιότητα βίου, θέλει αγάπη, η οποία αγγίζει και τους εχθρούς και τελικά φθάνει μέχρι και την αυτοθυσία. ‘Αλλο το κράτος και η εξουσία, τα οποία είναι καλά, μόνο όταν περιορίζονται στη ρύθμιση της κοινωνικής ζωής και προσφέρουν ασφάλεια. Και άλλο εν Χριστώ ζωή, η οποία χωρίς κανόνες και νόρμες, χωρίς θρησκευτικές καταπιέσεις, αλλά με μόνη δύναμη την αγάπη, οδηγεί τον άνθρωπο στον παράδεισο και την αληθινή ευτυχία. (”Πολίτης”- 20/09/2009)

***

Σηκωνόταν πολύ νωρίς και λειτουργούσε κάθε μέρα προσευχόμενος για όλο το σερβικό λαό. Όλη η Σερβία βρίσκονταν στην μικρή καρδιά του. Ήταν μικρός στο ύψος, αλλά γίγαντας στο πνεύμα, είχε εύθραυστους ώμους, αλλά σε αυτούς τους ώμους έφερε ολόκληρο το έθνος, είχε λεπτά δάχτυλα, αλλά με αυτά τα δάχτυλα ενωμένα μαζί, χτυπούσε τις λεγεώνες των δαιμόνων. Φορούσε ένα ελαφρύ ράσο, αλλά κάτω από αυτό το ράσο κρύβονταν η ψυχή ενός γενναίου ασκητή.
Οι άνθρωποι έλεγαν: “Αυτός είναι ο Άγγελος μας, ο οποίος με τα φτερά του μας προστατεύει από τις δυνάμεις του κακού”.

Από τότε που εξελέγη Πατριάρχης, λειτουργούσε κάθε μέρα! Η εκλογή του συνέπεσε με την πιο τραγική περίοδο της ιστορίας της Σερβίας, τότε που ο φρικτός πόλεμος κατέστρεφε την άλλοτε ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Τότε ακριβώς έδειξε την αγιότητά του. Συνέπασχε με τον μαρτυρικό λαό της καταφανώς αδικούμενης Σερβίας, αλλά ποτέ δεν παρασύρθηκε και μάλιστα καταδίκαζε έντονα κάθε ακραίο εθνικισμό.

«Κάτω από τον ήλιο υπάρχει αρκετός χώρος για όλους», έλεγε και τόνιζε: «Την ειρήνη τη χρειάζονται εξίσου όλοι οι άνθρωποι· όπως εμείς, το ίδιο και οι εχθροί μας».

«Έχουμε υποχρέωση και στην πλέον δύσκολη κατάσταση να συμπεριφερώμεθα ως άνθρωποι. Δεν υπάρχει», φώναζε, «συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»! Η φράση μάλιστα αυτή, που συχνά επανελάμβανε, «να είμαστε άνθρωποι», γέμισαν τα αυτιά ακόμη και των μικρών παιδιών, τα οποία χαϊδευτικά τον ονομάζουν : «Ο Παύλος, να είμαστε άνθρωποι »!

Έλεγε ο άγιος πατριάρχης Παύλος: Ότι η ζωή είναι δύσκολη δεν είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Μόνο ο 20ος αιώνας πίστεψε ότι η ζωή είναι εύκολη και ευχάριστη, ένα όνειρο που δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία (…) Τις δυσκολίες όμως μπορούμε ευκολότερα να τις υποφέρουμε όταν μέσα μας και ανάμεσά μας υπάρχει ανθρώπινη ζεστασιά. Επειδή κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε, αλλά πώς φερθήκαμε στον πλησίον μας. Ήταν η «κόλαση» μας ή ο «παράδεισός» μας;»

‘‘Ο δρόμος του Θεού δεν είναι εύκολος, αλλά είναι τίμιος.” Εάν είμαστε με τον Χριστός, θα αντέξουμε έως το τέλος!

”Τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο στη ζωή του ανθρώπου από την προσευχή. Η προσευχή κάνει το αδύνατο δυνατό . Η προσευχή είναι αναγκαία για την ψυχή του ανθρώπου, όπως είναι ο αέρας για την αναπνοή. Όποιος δεν προσεύχεται στερείται της συνομιλία με το Θεό και μοιάζει με το δέντρο που δεν αποδίδει καρπούς και κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά (Ματθ. 7:19). Η νύχτα είναι πολύ κατάλληλη στιγμή για μοναχική προσευχή. Είναι μια ώρα που όλα είναι ήσυχα και ήρεμα. Όλα είναι σιωπηλά και η προσευχή που αναβλύζει από τα βάθη της καρδιάς στη σιωπή της νύχτας ακούγεται, και η χάρη του Θεού εγκαθίσταται στην ψυχή σε ακόμη μεγαλύτερη αφθονία.”

”Η Ταπείνωση, είναι η μητέρα, το θεμέλιο και η βάση όλων των ευαγγελικών αρετών.”

«Για έναν Ορθόδοξο χριστιανό είναι χίλιες φορές καλύτερα να σκοτωθεί ως χριστιανός, παρά να σκοτώσει και να γίνει δολοφόνος!».
”Ο Χριστός είπε στους μαθητές του: Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Γι’ αυτό να είσθε φρόνιμοι σαν τα φίδια και αθώοι και ακέραιοι όπως τα περιστέρια. Η σοφία θα μας προστατέψει από τους λύκους, και η αθωότητα θα μας αποτρέψει από το να γίνουμε λύκοι.”

”Αυτός ήταν ο μέγας Πατριάρχης Παύλος! Υπήρξε ο μόνος που ήταν τόσο ξεκάθαρος, τόσο κρυστάλλινος, τόσο ακέραιος και ασυμβίβαστος! Αληθινός! Όπως ήταν όλη η ζωή του: Εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο πτωχείας, απλότητας, αγάπης. Ένας γνήσιος μαθητής του Χριστού. Αληθινός Επίσκοπος. Ένας άγιος!” (Στ. Μποζοβίτης)

Άγιε Παύλε, πατριάρχα των αδελφών μας Σέρβων, πρέσβευε υπέρ ημών στο Θεό. Αμήν.Η μούσα
Ποίημα της Άννας Αχμάτοβα

Θα με ξεχάσουν; Καθόλου δεν εκπλήσσομαι γι’ αυτό!
Τόσες φορές με ξέχασαν, πληθώρα…
Χίλιες φορές βρισκόμουνα σε τάφο ανοιχτό
Που ίσως βρίσκομαι και τώρα.
Η μούσα έχει κουφαθεί και τυφλωθεί,
Σα σπόρος έλιωσε μέσα στη γη
Να ξαναζωντανέψει στον αιθέρα το γαλάζιο
Σαν Φοίνιξ, απ’ την τέφρα, να υψωθεί.
1957

Αποχαιρετώντας την ”καρδιά” της Σερβίας. Πατριάρχη Σερβίας Παύλο
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/15/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1/

Αδελφοί, αφήστε τον Χριστό, τον αναστάντα και ζωντανό Κύριο, να εκχύσει μέσα στις καρδιές σας πίστη και οι καρδιές σας θα πλημμυρίσουν. Βάλε τον ζωντανό Χριστό στην καρδιά σου και τότε θα εμποτιστείς από την αλήθεια και θα νιώσεις άρρητη γλυκύτητα.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/27/%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%bb%cf%86%ce%bf%ce%af-%ce%b1%cf%86%ce%ae%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ac%ce%bd/

Παύλος, ο άγιος πατριάρχης των Σέρβων, Προφητικά λόγια του
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/15/20488/

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/14/20240/

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν· Γουρία, Σαμωνᾶ καὶ Ἀβίβου.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάβαλε.

Τριάδος ἰσάριθμοι, τῆς Ὑπερθέου σαφῶς, Γουρίας, καὶ Ἄβιβος, καὶ Σαμωνᾶς ὁ κλεινός, ἐνθέως ὑπάρχοντες, ταύτην τοῖς ἀσεβέσιν, ὡμολόγησαν ἅμα, ἄθλων τὴν τρικυμίαν, ἀβλαβῶς διελθόντες. Καὶ νῦν ἡμᾶς κυβερνῶσιν, ὅρμον πρὸς ἄκλυστον.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν· Γουρία, Σαμωνᾶ καὶ Ἀβίβου
― Ἦχος πλ. α´

Τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων σου Mαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστὲ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλὰς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς βασιλείας τὰ σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μὸνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας
Ἦχος πλ. α.’ Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Ποίημα Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια)

Ἀνατείλας ὡς ἄστρον εὐχῆς καὶ νήψεως ἐν Βαλαὰμ τῷ σεμνεὶῳ Εὐαγγελίου τὸ φῶς, εἰς Ἀλάσκας τοὺς αὐτόχθονας διέσπειρας ἀκολουθήσας ταῖς ὁδοῖς Ἀποστόλων, Γερμανέ, ἐν χρόνοις ὑστέροις, μάκαρ• καὶ νῦν Κυρίῳ πρεσβεύεις παθῶν ἡμῶν σκεδάσαι ζόφωσιν.

ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας. Ἦχος α’.

Ὅσιε Πάτερ Γερμανὲ τῆς Ἀλάσκας, βόρειε ἀστὴρ τῆς Ἁγἰας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ· τὸ φῶς τοῦ ἁγίου βίου καὶ τῶν μεγάλων ἔργων σου, ὁδηγεῖ τοὺς ἀκολουθοῦντας τὴν ὁδὸν τὴν Ὀρθόδοξον. Ὁμοῦ ἀνυψώνομε τὸν Τίμιον Σταυρὸν, ὃν ἐν Ἀμερικῇ στερρῶς ἐφύτευσας. Πάντες ἴδωμεν καὶ δοξάσωμεν Ἰησοῦν τὸν Χριστὸν, ἀνυμνοῦντες αὐτοῦ τὴν Ἁγίαν Ἀνάστασιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας. Ἀ(θανασίου)
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι, πεπληρωμένος, θείοις ἴχνεσι, τῶν Ἀποστόλων, ἠκολούθησας πιστῶς Πάτερ Ὅσιε, καὶ τῷ φωτὶ τοῦ Χριστοῦ κατεφώτισας, τῶν Ἀλεούτων τὰ πλήθη μακάριε· ὅθεν εἴληφας θαυμάτων τὸ μέγα χάρισμα, δι’ ὧν ὦ Γερμανέ, πιστῶς τιμῶμέν σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερμανοῦ τῆς Ἀλάσκας. Ἀ(θανασίου)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Γερμανὸν τῆς Ἀλάσκας φωστῆρα ἔκπαγλον, ἐν ᾠδαῖς εὐφημοῦντες Χριστὸν δοξάσωμεν, ὅτι ἠξίωσεν ἡμᾶς πνευματικῆς δωρεᾶς, κατέχειν λείψανα αὐτοῦ, ὡς πλοῦτον θεῖον μυστικόν, καὶ πρὸς Θεόν ἔχειν πρέσβυν, τοῦ φωτισμοῦ ἐμπλησθῆναι, καὶ τῆς χαρᾶς τῆς ἄνω στάσεως.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γερμανοῦ Ἀλάσκας.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Νέον κόσμημα τῆς οἰκουμένης, πάτερ ἅγιε ἐκ τῆς Ῥωσίας, ἀνεφάνης Ἀλάσκας διδάσκαλος καὶ διαῤῥήξας τοὺς νόμους τῆς φύσεως, Γερμανὲ τῇ ἀσκήσει διέλαμψας. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ῥωσίας τὸ ἄνθος καὶ Ἀλάσκας θησαύρισμα, τῆς Ὀρθοδοξίας ἀστέρα, Ἀλεούτων ἀπόστο-λον· ὑμνήσωμεν ἐν ὕμνοις θεϊκοῖς, καρδίαις ἀγαλλόμενοι πιστοί, Γερμανὸν περιπτυσσόμενοι νοητῶς καὶ γεγηθότες κράξωμεν· δόξα τῷ σὲ θεώσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὲ δωρήσαντι ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, τοῦ Βελιτσκόφσκυ
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς νήψεως ἔχοντες καθηγητήν σε σοφόν, ἐξ ὧν Πάτερ ἔπαθες τὰ θεῖα γνόντα σαφῶς, Παΐσιε κράζομεν· ἔνθες τὴν τοῦ Κυρίου, ἀδιάλειπτον μνήμην, πάντων τῶν σὲ τιμώντων, ταῖς καρδίαις καὶ δίδου, τὴν φλόγα τῆς ζέσεως τηρεῖν ἀμείωτον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παύλου Στόϊτσεβιτς, Πατριάρχου Σερβίας
Ἦχος δ’

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Παύλε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν. (Ποίημα Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια)

Χαίροις, ἐαρινὴ ἀηδών, ἡ ἐν Ἀλάσκᾳ τὸν Χριστοῦ κελαδήσασα, Ὀρθόδοξον πίστιν πᾶσιν, ἐν ἀγνωσίας σκιᾷ, καθημένοις, μάκαρ ἰσαπόστολε· λιπὼν γὰρ τὴν πάνσεπτον, Βαλαὰμ Μάνδραν ἔδραμες, εἰς Ἀλεούτων, νήσους ὄνομα Ἅγιον, τοῦ Παντάνακτος, Γερμανὲ ἀξιάγαστε, ὅλῃ ψυχῆς ἐφέσει σου, κηρῦξαι καὶ λόγοις σου, ἐνθέρμοις τῆξαι τοὺς πάγους, ψυχῶν χειμῶνος καὶ ἔαρος, αὐγὴν ἀνατεῖλαι, Ἀλεούτοις σωτηρίας, τὴν πανευφρόσυνον.

Στ. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ Ὁσίου Αὐτοῦ.

Χαίροις, ἡσυχαστῶν καλλονή, τῆς νήσου Σπροὺς θεοειδὲς ἐνδιαίτημα, Ἀλάσκας σεπτὸς οἰκήτωρ καὶ φωτιστής, Γερμανέ, ἱεραποστόλων εὖχος πάντιμον· Βορρᾶ γὰρ τὴν ἔρημον, ἀσκητὰ χριστομίμητε, πολίσας Μάνδραν, Βαλαὰμ Νέαν ἔκτισας, ἣν ἀνέδειξας, Ὀρθοδόξου φρονήματος, λίκνον καὶ ἐργαστήριον, περίλαμπρον νήψεως, καὶ προσευχῆς ἀενάου· διὸ νῦν μνήμην τὴν θείαν σου, σὺν τοῖς Ἀλεούτοις, καὶ Ἀμερικῆς τοῖς δήμοις, πιστῶν γεραίρομεν.

Χαίροις ὁ ἐν ὑστέροις καιροῖς, τῶν ᾿Αποστόλων διανύσας τὸν δίαυλον, ἐκ παίδων γὰρ Πάτερ ἔσχες, φιλοψυχίαν πολλήν, δι᾿ ἧς μοναζόντων σχῆμα εἴληφας, πτωχείαν αἱρούμενος, καὶ ἑκούσιον στέρησιν, καὶ τῶν χρημάτων, παντελῆ καταφρόνησιν, ὅθεν μόνος σοι, θησαυρὸς ἐναπείληπτο, θέλημα τοῦ Κυρίου σου, καὶ ἔμπονος ἄσκησις, τῶν ἀρετῶν δι᾿ ἃς Πνεῦμα, ἐπανεπαύσατο ἔνδον σου, καὶ στεῖλαν εἰς ἔθνη, τοῦ ποιοῦντά σε διδάξαι, πίστιν ᾿Ορθόδοξον.

Στην έρημο του Σαρώφ με τον όσιο Σεραφείμ… και τον Μίσα….

Συναξάριον.
Τῇ ιθ’(19η) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν λειψάνων (1903) τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σεραφεὶμ τοῦ Ῥώσου, ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαρώφ (1832).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μακρίνης (380), ἀδελφῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δίου τοῦ θαυματουργοῦ (430).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀββᾶ Διοκλέους τῆς Θηβαΐδος τοῦ ἀναχωρητοῦ (4ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι τέσσαρες συνασκηταὶ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, τοῦ κατὰ τὴν Λαύραν τοῦ ἁγίου Σάββα ἀσκήσαντος, καὶ ἔπειτα ἀρχιεπισκόπου Ἐδέσσης (σημ. Οὔρφα) γεγονότος (848) καὶ τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Μιχαὴλ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ τοῦ Σαββαΐτου (9ο αἰ.)
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Πανήδου, τοῦ νέου ὁμολογητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τοῦ ἐν τῇ Benevento Ἰταλίας, ἐκ Γαλλίας (778)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ Ἁγία Λάουρα ὁσιομάρτυς ἐν Cuteclara Ἱσπανίας, ἐκ Cordoba Ἱσπανίας (856)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστας καί Ρουφίνας, αὐταδέλφων τῶν ἐν Seville Ἱσπανίας (καί 2/9, 287)
Ὁ Ἅγιος Στέφανος Λαζάρεβιτς, ἡγεμόνας Σερβίας καί ἱδρυτης τῶν Μονῶν Μανασίγια καί Καλένιτς, υἱός Ἁγίας Εὐφροσύνης/Εὐγενιας/Μιλίτσας (1427)
Ὁ ὅσιος Νεῖλος ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σόρας Ῥωσίας (1870)
Ὁ ὅσιος Ἰωάννης Στάρετς τῆς Μονῆς Σόρας Ῥωσίας (1903)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς κοιμήσεως τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου (Παπατσιώκ) τοῦ Ῥουμάνου (2011)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης “Umilenie” (Οὐμιλένιε) [δηλαδὴ Εὐσπλαγχνία, τρυφερότητα], ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἐκοιμήθη γονατιστὸς ὁ Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τὴν 2ᾳ Ἰανουαρίου 1833], καὶ εὑρισκομένης ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ντιβέγιεβο Ῥωσίας ( ἑορτάζει καὶ τῇ 28ῃ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουλίου)

«Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ειρήνη και χαρά εν Αγίῳ Πνεύματι.
Σε ικετεύω, χαρά μου, απόκτησε το πνεύμα της ειρήνης.
Να προσεύχεσθε αδιάκοπα. Να ευχαριστείτε τον Θεό για τα πάντα. Νάστε πάντα χαρούμενες. Μην αφήσετε να κυριευθήτε από πνεύμα απογοητεύσεως.»

Ο όσιος Σεραφείμ στην έρημο του Σαρώφ
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Το κελλί του οσίου Σεραφείμ βρισκόταν σε δύσβατο δάσος πεύκων, στις όχθες του ποταμού Σαρόβκα σε ψηλό λόφο, έξι έως επτά χιλιόμετρα από την μονή. Αυτό ήταν ένα ξύλινο δωμάτιο με σόμπα. Δίπλα από το κελλί ο όσιος φύτευσε μικρό κήπο και κατόπιν έκανε ένα μελισσώνα. Κοντά στον όσιο ζούσαν τον μονήρη βίο και άλλοι ερημίτες του Σάρωφ, ολόκληρη η γύρω περιοχή, πού αποτελούνταν από διαφόρους λοφίσκους κατάσπαρτους από δάση, θάμνους και κελλιά ερημιτών, θύμιζε κατά κάποιο τρόπο το Άγιον Όρος τού Άθω. Γι’ αυτό ο όσιος αποκαλούσε την νέα του κατοικία Άγιον Όρος· σε άλλα ερημικότερα μέρη του δάσους έδωσε επίσης διάφορες ονομασίες των Αγίων Τόπων: Ιερουσαλήμ, Βηθλεέμ, Ιορδάνης, Χείμαρρος των Κέδρων, Γολγοθάς, Όρος Ελαιών και Θαβώρ, για να αισθάνεται όσο το δυνατόν ζωηρότερα τα ιερά γεγονότα της επί γης ζωής του Σωτήρος, στον οποίο είχε παραδώσει οριστικά όλο το θέλημα του και όλη την ζωή του.

Ασκούμενος ακατάπαυστα στην ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου, του άρεσε ιδιαιτέρως να διαβάζη τα διάφορα ευαγγελικά γεγονότα στους τόπους στους οποίους είχε δώσει τις αντίστοιχες επωνυμίες. Στον κήπο της Βηθλεέμ έψαλλε την αγγελική δοξολογία: Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. Στην όχθη του ποταμού, σαν να ήταν στις όχθες του Ιορδάνου, ζούσε με την μνήμη του το κήρυγμα του αγίου Ιωάννου τού Βαπτιστού και το βάπτισμα του Σωτήρος. Την επί τού Όρους Ομιλία του Σωτήρος με τους μακαρισμούς την διάβαζε σ’ ένα βουναλάκι δίπλα στον ποταμό· και σε άλλο ύψωμα πού το αποκαλούσε Όρος της Μεταμορφώσεως, Θαβώρ, φανταζόμενος τους αγίους Αποστόλους ως παρόντες, θεωρούσε την δόξα του μεταμορφωθέντος Κυρίου. Εισχωρούσε στο πιο πυκνό και άβατο δάσος για να θυμάται την προσευχή τού Κυρίου στον κήπο της Γεθσημανή, και συγκλονισμένος μέχρι τα έγκατα της ψυχής του από την κατώδυνη αγωνία Εκείνου, προσευχόταν με δάκρυα για τη σωτηρία του. Στο λεγόμενο Όρος των Ελαιών θεωρούσε την δόξα της Αναλήψεως του Χριστού και της εκ δεξιών του Πατρός καθέδρας Του.

Ο όσιος φορούσε συνεχώς την ίδια απλή και ευτελή ενδυμασία· στο κεφάλι ένα φθαρμένο καλυμαύχι, στο σώμα παλαιωμένο λευκό ζωστικό, στα χέρια δερμάτινα γάντια και στα πόδια δερμάτινες κάλτσες και τσαρούχια. Επάνω από το κοντόρασο, στο λαιμό του, κρεμόταν ο σταυρός με τον οποίο τον είχε ευλογήσει η μητέρα του προπέμποντάς τον από το σπίτι στο κοινόβιο. Στους ώμους του έφερε δισάκι, όπου απαραιτήτως είχε το άγιο Ευαγγέλιο πού του υπενθύμιζε ότι πρέπει να βαστάζει τον σωτήριο χρηστό ζυγό και το ελαφρό φορτίο τού Χριστού. Ο ένθερμος ασκητής του Κυρίου περνούσε τον χρόνο του σε αδιάλειπτη προσευχή και υμνωδία, σε ανάγνωση των ιερών βιβλίων και σε σωματικούς κόπους.

…Με τους ύμνους αυτούς δρόσιζε και κατάρτιζε το πνεύμα του εν μέσω των μονότονων σωματικών κόπων. Διαθέτοντας λαμπρή μνήμη και προσέχοντας με ευλάβεια από παιδί τις ιερές ακολουθίες, ο όσιος Σεραφείμ γνώριζε από μνήμης πλήθος εκκλησιαστικών ύμνων, που του άρεσε να τους ψάλλει εργαζόμενος στην ησυχία της ερήμου του.
Μερικοί άνθρωποι, οι πλησιέστεροι στον όσιο, παρατηρούσαν ότι πολλοί από τους ύμνους αυτούς αντιστοιχούσαν στον τόπο και το τρόπο της ασκήσεώς του.
Ιδιαιτέρως π.χ. του άρεσε να ψάλλει συχνά: «Την παγκόσμιον δόξαν» (αναστ. θεοτοκίο α’ ήχου) προς τιμήν της Θεοτόκου, την οποία θεωρούσε προστάτιδα της έρημου του· «Τοις ερημικοίς άπαυστος ο θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του μάταιου εκτός» (α’ αντίφ. αναβαθμών α’ ήχου), αντίφωνο πού διαζωγραφεί την ζωή του ερημίτη και αναπτερώνει την ψυχή του προς τα θεία· επίσης ύμνους, οι οποίοι ανάγουν την ψυχή του άνθρωπου στο μεγάλο έργο της αγάπης του Θεού και στην δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, όπως: «Ο εκ μη όντων τα πάντα παραγαγών, τα Λόγω κτιζόμενα, τελειούμενα Πνεύματι» (γ’ ωδή αναστ. κανόνος γ’ ήχου) ή «Ο πήξας επί του μηδενός την γην τη προστάξει σου» (γ’ ωδή αναστ. κανόνος πλ. α’ ήχου).

Έτσι λοιπόν, με πολύ κόπο και προσευχή, εργαζόταν στον κήπο, στις μέλισσες, στο δάσος, και βυθιζόταν σε τόσο υψηλή θεωρία των πνευματικών μυστηρίων, ώστε χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, διέκοπτε την εργασία, τα εργαλεία του έπεφταν από τα χέρια και το βλέμμα του έδινε στην μορφή του μία ιδιαίτερη χαρισματική έκφραση περισυλλογής.

Ο όσιος κατέβαινε στα βάθη της ψυχής του και με το νου του ανέβαινε στον ουρανό και μετεωριζόταν στην θεωρία του Θεού. Και αν συνέβαινε τις στιγμές αυτές να βρεθεί κάποιος κοντά του ή να περάσει δίπλα του, δεν τολμούσε να του διακόψει την ευλογημένη του ησυχία και ηρεμία, αλλά τον προσπερνούσε αθόρυβα.

Σε κάθε αντικείμενο, σε κάθε έργο o όσιος έβλεπε την κεκαλυμμένη σχέση τους προς την πνευματική ζωή· άπ’ αυτά διδασκόταν και έστρεφε προς τα άνω τους νοητούς οφθαλμούς. Έτσι, όταν έκοβε ξύλα, κόβοντας ένα ή τρία εμβάθυνε στην θεωρία τού μεγάλου μυστηρίου τού Ενός εν Τριάδι δοξαζομένου Θεού. Εκτός των σωματικών κόπων στην έρημο, ο όσιος Σεραφείμ, για να προκόψει όσο το δυνατόν περισσότερο στην πνευματική τελειοποίηση, παραδινόταν στις υψηλές εργασίες του νου και της καρδιάς και μελετούσε πολλά βιβλία, ιδίως την αγία Γραφή, τα έργα των αγίων Πατέρων και τα λειτουργικά βιβλία. Γι’ αυτόν το σημαντικότερο βιβλίο ήταν το άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο ποτέ δεν αποχωριζόταν. Η ασκητική ζωή, η καθαρότητα της καρδιάς, η κατά την προσευχή συνομιλία με τον Θεό, η πνευματική περισυλλογή και η εξαιρετική κατάρτισή του στην αγία Γραφή και τα πνευματικά βιβλία περιέλαμψαν τον νου του με τέτοιο φως, ώστε αντιλαμβανόταν καθαρά και με όλη την ψυχή του εισχωρούσε στο νόημα των λόγων του Θεού. Στην έρημο έβαλε διαρκή κανόνα στον εαυτό του να μελετά καθημερινά και να ερμηνεύει μερικές περικοπές από το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο. «Την ψυχή πρέπει να την εφοδιάζουμε με τον λόγο του Θεού», έλεγε αργότερα, «διότι ο λόγος του Θεού είναι αγγελικός άρτος, με τον οποίο τρέφονται οι ψυχές που πεινούν τον Θεό. Πάνω απ’ όλα πρέπει να μελετά κανείς την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Από την ανάγνωση της αγίας Γραφής φωτίζεται η διάνοια και υφίσταται θείαν αλλοίωση. Πρέπει να καταρτίσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε κυριολεκτικά να κολυμπά στον νόμο του Κυρίου, με την καθοδήγηση του οποίου πρέπει να ρυθμίζουμε όλη μας τη ζωή. Είναι ωφελιμότατο να μελετά κανείς τον λόγο του Θεού και να εμβαθύνει σε όλη την Βίβλο. Για μία τέτοια προσπάθεια, συνδυασμένη και με τα άλλα καλά έργα, ο Κύριος, κατά το μέγα Του έλεος, δεν θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο, αλλά θα του δώσει το χάρισμα της κατανοήσεως των Γραφών».

Και ο όσιος από την ακατάπαυστη εξάσκηση στην ανάγνωση του λόγου του Θεού απόκτησε αυτό το χάρισμα της κατανοήσεως και παράλληλα την ειρήνη της ψυχής και το υψηλό χάρισμα της καρδιακής κατανύξεως. Στην αγία Γραφή δεν ζητούσε μόνο την αλήθεια, αλλά και τη θερμότητα του πνεύματος, και συχνά, όταν διάβαζε τα ιερά βιβλία, έτρεχαν από τα μάτια του δάκρυα κατανύξεως. Από τα δάκρυα αυτά, όπως ομολογούσε ο ίδιος, θερμαίνεται ο άνθρωπος και αξιώνεται πνευματικών δωρεών, οι οποίες γλυκαίνουν τον νου και την καρδιά.

Όταν ο όσιος Σεραφείμ απομακρύνθηκε για μεγαλύτερη άσκηση στην έρημο, πολλοί άρχισαν να παραβιάζουν την ησυχία του μακαρίου ερημίτη με το να τον επισκέπτονται χάριν πνευματικών διδαχών και παρηγοριάς. Πολλοί από την αδελφότητα του Σαρώφ έρχονταν σ’ αυτόν για συμβουλές και διδαχές ή μόνο για να τον δουν.
Ο όσιος ήταν σε θέση να γνωρίζει και να διακρίνει τους ανθρώπους και γι’ αυτό απέφευγε μερικούς τηρώντας σιγή. Άλλους πάλι που είχαν πράγματι ανάγκη από την πνευματική του βοήθεια, τους δεχόταν πρόθυμα και με αγάπη τους καθοδηγούσε με συμβουλές, παραινέσεις και πνευματική συζήτηση.
Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι τακτικοί του επισκέπτες, ο μεγαλόσχημος μοναχός Μάρκος και ο ιεροδιάκονος Αλέξανδρος. Αλλά και αυτοί, όταν έβρισκαν τον γέροντα καταβυθισμένο στη θεωρία του Θεού, δεν τολμούσαν να τον ανησυχήσουν, αλλά ή περίμεναν να τελειώσει την προσευχή του ή απομακρύνονταν αθόρυβα.

Ο όσιος είχε και ξένους επισκέπτες. Όσες φορές συναντούσε απροσδόκητα κάποιον μέσα στο δάσος, συνήθως δεν μιλούσε μαζί του αλλά του έβαζε ταπεινά μετάνοια και απομακρυνόταν. Διότι, όπως έλεγε αργότερα στις διδαχές του, ποτέ δεν μεταμελήθηκε για τη σιωπή του. Συνήθως όμως οι επισκέπτες του τον δυσκόλευαν, διότι του παραβίαζαν την ησυχία.
(Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, “Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος”, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991)

***

Κάποια μέρα πήγε στην «μακρυνή έρημο» μια αδελφή από το μοναστήρι του Ντιβέγιεβο… Πλησιάζοντας, όμως, τί αντίκρυσε; Τον ερημίτη καθιστό έξω από το κελλί του με μια πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του.

«Βοήθεια, πάτερ! φώναζε η φτωχή μοναχή. Ήρθε το τέλος μου!»
Εκείνος, έδιωξε την αρκούδα και είπε γελαστά:
«Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε το τέλος σου ακόμα. Το τέλος σου είναι μακριά. Αντίθετα, πρόκειται για μεγάλη χαρά.»
Αφού την καθησύχασε, την έβαλε να καθήση πλάϊ του πάνω σ’ ένα κορμό δένδρου, αλλά η αρκούδα ξανάρθε και ξάπλωσε πάλι στα πόδια του.

Έτρεμα σύγκορμη, διηγείται η καλόγρηα, ενώ ο πάτερ Σεραφείμ βάλθηκε να της δίνη κομμάτια ψωμιού πού έβγαζε από το σακκούλι του, τόσο ήρεμα, σαν να μην είχε να κάνη με μια αρκούδα αλλά μ’ ένα αρνάκι.

Τότε πήρα ξανά κουράγιο.
Αυτό πού μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν το πρόσωπο του γέροντα. Ήταν καθαρό, διάφανο και χαρούμενο σαν το πρόσωπο ενός αγγέλου. Τέλος, όταν αισθάνθηκα εντελώς ασφαλής, μου έδωσε το υπόλοιπο του ψωμιού και μου είπε να δώσω εγώ ή ίδια στην αρκούδα να φάη. Εγώ όμως απάντησα: «Όχι πάτερ, θα φάη και το χέρι μου μαζί». (Συγχρόνως όμως σκεπτόμουνα: Τόσο το καλλίτερο. Δεν θα είμαι πιά αναγκασμένη να δουλεύω στη κουζίνα). Ο πάτερ Σεραφείμ χαμογέλασε: «Πίστεψε με, μητερούλα, δεν θα φάη το χέρι σου».

Τότε λοιπόν, πήρα το ψωμί, και μικρά – μικρά κομματάκια το έδινα στο ζώο.
Ήταν τόση η ευχαρίστηση πού αισθανόμουνα, ώστε στενοχωρήθηκα πολύ όταν τελείωσε το ψωμί.
« Θυμάσαι μητερούλα, ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο στην έρημο. Μια αρκούδα υπηρετεί το φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τα ζώα μας υπακούουν. Και σύ, χάνεις το θάρρος σου. Γιατί; κάνε υπομονή. Θα έχετε χαρά εσείς εκεί στο μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θάρθουν, ζητώντας τα νέα του φτωχού Σεραφείμ και συ, χωρίς δισταγμό θα τους πής τότε πώς μαζί δώσαμε φαΐ σε μια αρκούδα. Αν είχα ένα ψαλίδι θα έκοβα λίγο από το τρίχωμα της, για απόδειξη. Σε ικετεύω, μητερούλα, μην αποθαρρύνεσαι ποτέ και για τίποτε!»

Τότε, με όλη την απλότητα, του είπα: «Αν οι αδελφές  βλέπανε την αρκούδα σας, θα πέθαιναν από φόβο».
«Δεν θα την δουν! Και αν κανείς την σκότωνε, ώ πόσο θα λυπόμουνα! Ούτε και θα την σκοτώσουν. Εκτός από σένα  κανένας άλλος δεν θα την δη. »
Σκεπτόμουνα ακόμη: «Πώς θα μ’ ακούσουνε οι αδελφές, όταν θα τους διηγηθώ αυτό το θαύμα».

Αλλά ο γέροντας απαντώντας στις σκέψεις μου: «Πριν περάσουν έντεκα χρόνια μετά το θάνατο μου, δεν θα πης τίποτε σε κανένα, μητερούλα. Τότε πια θα ξέρης σε ποιόν να τα πής».
Ποιος ήταν αυτός ο παράξενος άνθρωπος, η ύπαρξη αυτή με τα διάφανα μάτια, που ζούσε στην καρδιά του δάσους, φίλος με τις αρκούδες και τα παιδιά;
Ένας «πτωχός τω πνεύματι»; ένας δια Χριστόν σαλός; ένας στάρετς με κύρος, πλημμυρισμένος με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος;
(απόσπασμα από την εισαγωγή του βίου του στάρετς Σεραφείμ τού Σάρωφ, γραμμένου από την Ειρήνη Γκοραϊνωφ)

Η αδελφή γύρισε στο Ντιβέγιεβο με ανανεωμένο τον ζήλο για το διακόνημά της.
Ένδεκα χρόνια μετά την κοίμησι του Οσίου, παρακολουθώντας η μοναχή κάποιον ζωγράφο, που αγιογραφούσε τον Άγιο Σεραφείμ, θυμήθηκε το επεισόδιο με την αρκούδα και το διηγήθηκε για πρώτη φορά. Έτσι επαληθεύθηκε η προφητεία του Αγίου.

Η αρκούδα αυτή, εκτός από συντροφιά, προσέφερε μερικές φορές και βοήθεια στον Άγιο Σεραφείμ.
–Άκου δω, Μίσα, της είπε μία ημέρα που είχε επισκέπτες και οι οποίοι, ως συνήθως, έδειχναν φοβισμένοι στην θέα του θηρίου. Αντί να τρομάζης τους ανθρώπους, δεν πηγαίνεις καλύτερα να μου φέρης κάτι, να προσφέρω στους επισκέπτες μου;

Εκείνη υπάκουσε, χώθηκε στο δάσος και σε λίγο επέστρεψε, περπατώντας όρθια στα πόδια. Στα μπροστινά κρατούσε μία κηρύθρα με μέλι!

***

Πολλά και διάφορα θαύματα επιτελούσε ο όσιος Σεραφείμ σε βαριά ασθενείς• πολλά από αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά και πολλά έμειναν χαραγμένα μόνο στις καρδιές των θεραπευθέντων. .. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο χαρισματούχος γέροντας είχε την συνήθεια να χρίει τους αρρώστους με λάδι από τη κανδήλα που έκαιε στο κελί σου ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης. Όταν τον ερωτούσαν γιατί το κάνει αυτό, απαντούσε: «Διαβάζομε στην Αγία Γραφή ότι οι Απόστολοι ἤλειφον ἐλαίῳ πολλοὺς ἀρρώστους καὶ ἐθεράπευον. Μαρκ. 6, 13. Και εμείς ποιον να μιμηθούμε αν όχι τους Αποστόλους;»

Υπάρχει μία μαρτυρία ότι κάποτε προσευχόμενος ο όσιος Σεραφείμ υψώθηκε στον αέρα. Όπως διηγήθηκε η πριγκίπισσα Ε.Σ., συνέβησαν τα εξής:
Ήλθε σ’ αυτήν από την Πετρούπολη ο άρρωστος ανεψιός της. Εκείνη τον πήγε στο Σαρώφ, στον όσιο Σεραφείμ. Ο νεαρός ήταν τόσο άρρωστος και αδύναμος που τον έφεραν στην αυλή της μονής επάνω στο κρεβάτι του. Την στιγμή εκείνη ο όσιος Σεραφείμ ήταν στην πόρτα του κελιού του σαν να περίμενε να προϋπαντήσει τον εξαντλημένο επισκέπτη.
Αμέσως διέταξε να τον φέρουν στο κελί του. Και αφού στράφηκε προς τον ασθενή, του λέει: «Συ, χαρά μου, προσεύχου· και εγώ θα προσεύχομαι για σένα· μόνο πρόσεχε· μένε όπως είσαι ξαπλωμένος και μη γυρίσεις στο άλλο σου πλευρό».
Υπακούοντας ο ασθενής έμεινε ξαπλωμένος έτσι επί πολύ. Αλλ’ η υπομονή του εξαντλήθηκε και η περιέργεια τον παρακίνησε να δει τι κάνει ο όσιος. Όταν γύρισε προς τα πίσω, τον είδε να προσεύχεται χωρίς να ακουμπά στη γη· από το απροσδόκητο και ασυνήθιστο αυτό θέαμα φώναξε πολύ δυνατά.

Αφού τελείωσε την προσευχή ο όσιος Σεραφείμ, τον πλησίασε και του είπε: «Σίγουρα τώρα εσύ θα λες σε όλους ότι ο Σεραφείμ είναι άγιος και προσεύχεται στον αέρα… Ο Κύριος θα σε ελεήσει… Πρόσεχε όμως. Περίφραξε τον εαυτό σου με σιωπή και μη πεις τίποτε σε κανένα μέχρι την ημέρα της εκδημίας μου· διαφορετικά η ασθένειά σου θα επιστρέψει πάλι σε σένα».
Ο ασθενής σηκώθηκε από το κρεβάτι και στηριζόμενος σε άλλους βγήκε από το κελί περπατώντας.
Στον ξενώνα της μονής απ’ όλες τις πλευρές τον ενοχλούσαν έντονα με ερωτήσεις, τι έκανε και τι είπε ο π. Σεραφείμ. Εκείνος όμως προς κατάπληξη όλων δεν έβγαλε ούτε μία λέξη από το στόμα του. Έτσι, θεραπευμένος εντελώς αναχώρησε για την Πετρούπολη.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πήγε πάλι στην θεία του, την πριγκίπισσα Ε.Σ. Εκεί έμαθε ότι ο μακάριος γέροντας Σεραφείμ αναπαύθηκε από τους κόπους του. Τότε ο νεαρός διηγήθηκε για την θαυμαστή προσευχή του οσίου.

***

Άγιε μου Σεραφείμ, μ’ αγαπάς, πρέπει να μου φέρεις ψωμί να φάω.
Παιδί δικό σου είμαι. Είσαι πατέρας μου και τώρα σ’ έχω ανάγκη.

Μεσημέρι. Το αυτοκίνητο μας περιμένει για να μας μεταφέρει σ’ ένα μικρό διαμέρισμα για το μεσημεριανό φαγητό. Ανεβαίνουμε τις φτηνές και βρώμικες σκάλες ενός κτηρίου διαμερισμάτων, απ” αυτά τα απέραντα και άχαρα κτήρια με τα όποια είναι γεμάτη ή σοβιετική πρωτεύουσα Βρισκόμαστε σ” ένα μικρό, φτωχό μα καθαρότατο δυαράκι, γεμάτο εικόνες, καντήλια, σταυρούς και κομποσκοίνια.

– Εδώ μένει μία γερόντισσα μοναχή, μας πληροφορεί o π. Ιννοκέντιος. Είναι η γερόντισσα Έλενα, η πνευματική μου μητέρα. Εδώ θα φάμε μαζί της το μεσημέρι.

Μόλις χωρούσαμε να καθίσουμε στο μικρό στρογγυλό τραπέζι. Στον τοίχο απέναντι μου μια μεγάλη εικόνα με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ να προσεύχεται πάνω σ’ ένα βράχο. Ένα κομμάτι πέτρας είχε στερεωθεί στο μουσαμά στο κάτω πλάι της εικόνας.
Είναι ένα κομμάτι από το βράχο πάνω στον οποίο ο άγιος Σεραφείμ έμεινε γονατιστός και προσευχόμενος χίλια μερόνυχτα, μας εξηγεί ο π. Ιννοκέντιος.
Η γερόντισσα μοναχή Έλενα, ντυμένη μ’ ένα γκρι ποδήρες φόρεμα και ένα μαντήλι στο κεφάλι, ψηλή, αποστεωμένη, με πρόσωπο ωχρό, μοιάζει με τα ενενήντα τόσα χρόνια πού κουβαλάει, σαν αγία πού ξεκόλλησε από κάποιο πλαϊνό εικόνισμα.

Άρχισε σε άπταιστα γαλλικά να μας διηγείται τη ζωή της.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Φοίτησε σε γαλλικό σχολείο στο Παρίσι. Νέα κοπέλα έγινε μοναχή στο Ντιβέγιεβο, στο μοναστήρι πού ίδρυσε o άγιος Σεραφείμ στην έρημο του Σάρωφ. Εκεί τη βρήκε η κομμουνιστική επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι μπήκαν στο μοναστήρι, το έκαψαν, βίασαν και σκότωσαν μοναχές. Αυτή κατόρθωσε να ξεφύγει και να κρυφτεί μέσα στο δάσος. Πέρασε η πρώτη μέρα χωρίς να έχει κάτι να φάει. Ήρθε και η δεύτερη, η τρίτη… Έτρωγε χόρτα, ρίζες, μανιτάρια, σκουλήκια και ότι άλλο έβρισκε μέσα στο δάσος. Είχε τελείως εξαντληθεί.
Κάποια μέρα, δε θυμάται ποιά μέρα από τότε πού άρχισε το μαρτύριο της πείνας και του φόβου, εξαντλημένη, σχεδόν πεθαμένη, γονάτισε, σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται.

— Άγιε Σεραφείμ, για την αγάπη σου άφησα το αρχοντικό μου και ήρθα στο μοναστήρι σου. Και τώρα πεθαίνω από την πείνα. Δεν έχω ούτε ένα ξεροκόμματο απ’ αυτά πού έτρωγαν τα σκυλιά μας, να βάλω στο στόμα μου. Δεν μπορεί να με εγκαταλείψεις. Να με αφήσεις να πεθάνω από την πείνα. Εσύ τάισες με ψωμί χιλιάδες ανθρώπους, μ’ αγαπάς, πρέπει να μου φέρεις ψωμί να φάω. Δεν είμαι ζώο, Παιδί δικό σου είμαι. Είσαι πατέρας μου και τώρα σ’ έχω ανάγκη. Δώσε μου να φάω κάτι, αλλιώς πεθαίνω!

Συνέχισε έτσι να προσεύχεται. Πίσω της άκουσε βήματα να πλησιάζουν. Η καρδιά της πλημμύρισε φόβο. Δεν τολμούσε να γυρίσει να δει ποιός είναι. Πίστεψε πώς οι μπολσεβίκοι τη βρήκαν. Πώς ήρθε η τελευταία της ώρα κι ετοιμάσθηκε να πεθάνει. Έκαμε το σταυρό της κι έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας να αισθανθεί τη σφαίρα να τρυπάει το κεφάλι της. Τα βήματα όμως άρχισαν να απομακρύνονται. Γύρισε δειλά-δειλά και είδε ένα γέρο μοναχό να εξαφανίζεται μέσα στο δασός, ενώ λίγα μέτρα πίσω της ένα ζεστό καρβέλι ψωμί ήταν πάνω στα χόρτα…

Τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι πάνω στο σκαμμένο από το χρόνο και τον πόνο γέρικο πρόσωπο της οσίας μοναχής. Δεν μπορούσε να συνεχίσει.
Θεέ μου, πόσο πόνο, πόσα μαρτύρια, πόση πίστη, πόσα θαύματα έκρυβε εβδομήντα χρόνια τώρα η ζωή αυτού του λαού!
(από τον βίο Ρωσία από το μαρτύριο στη νέα ημέρα. Νικόλαος Γαλέτας Εκδόσεις “Καρδιάς”)

Ο ελαφρύς κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ για τους χριστιανούς των εσχάτων χρόνων
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/20/%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC/

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο Άγιος που ζούσε στην καρδιά του δάσους, φίλος με τις αρκούδες και τα παιδιά.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%ac%cf%81%cf%89%cf%86-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b6/

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ο άγιος της πασχαλινής χαράς και των παιδιών, αγαπούσε τα παιδιά σαν ”λουλούδια του Παραδείσου”
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b1%cf%81%cf%8e%cf%86-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1/

Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεφταν τα στοργικά λόγια του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ στις ψυχές των ανθρώπων.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/01/%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%ce%b2%cf%81%ce%bf%cf%87%ce%ae-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ad%cf%86%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%cf%88%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%ad/

Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγιά του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η “Χαρά πάντων των χαρών ”.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/27/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-umilenie-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af/

Εαν είσαι ένας ήλιος κρυφός από τον κόσμο, ζέστανε τον κόσμο…π.Αρσένιος Παπατσιόκ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/02/20/%ce%b5%ce%b1%ce%bd-%ce%b5%ce%af%cf%83%ce%b1%ce%b9-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%cf%81%cf%85%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%cf%8c%cf%83/

H αιωνιότητα κρυμμένη σε μια στιγμή, π. Αρσένιος Παπατσιόκ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/18/h-%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE-%CF%80-%CE%B1/

Οι τάφοι των Αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου και Ορέστη και ο τάφος της Αγίας Λουκίας στην κατακόμβη (κελέρι) της Αγίας Μακρίνας στο Σεμέντερε της Καππαδοκίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/13/%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%85%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον . Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. (Γερασίμου)

Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας θερμῶς, εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν, ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαρώφ, ὡς ἄσαρκος ἤσκησας· ὅθεν τοῦ Παρακλήτου, δεδεγμένος τὴν χάριν, ὤφθης τῆς Θεοτόκου, θεοφόρος θεράπων· διὸ σε μακαρίζομεν, Σεραφεὶμ Πάτερ Ὅσιε. 

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μακρίνης.
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μακρίνα τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μακρίνης.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου θείας ἀγάπης· σὺ γὰρ δι’ ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Σαββαΐτου ἀρχιεπισκόπου Ἐδέσσης.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Δῶρον ἔνθεον, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἐπλήρωσας, ἐπαγγελίας, φερωνύμως ἀνεδείχθης Θεόδωρε· ἐν ἀρεταῖς γὰρ κοσμήσας τὸν βίον σου, ἱεραρχίας κανὼν ἐχρημάτισας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δίου τοῦ θαυματουργοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ βίον ἐφάμιλλον, τὴ κλήσει πολιτευθεῖς, τῆς δόξης τοῦ Πνεύματος, πυξίον ὤφθης σεπτόν, Πατὴρ ἠμῶν Ὅσιε, σὺ γὰρ θαυματουργίαις, ἱεραὶς διαπρεπῶν, ἔνδοξος ἐν Ὀσίοις, φερωνύμως ἐδείχθης. Διὸ σὲ ἀνευφημοῦμεν, Δίε μακάριε.

Απολυτίκιον.Άγιος Γρηγόριος ο νέος Ομολογητής, Επίσκοπος Πανήδου
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Των αιρέσεων πλάνην, παρρησία διήλεγξας, και των σεβασμίων εικόνων, την τιμήν υπεστήριξας, Επίσκοπε Πανήδου ιερέ, Γρηγόριε το στόμα του Χριστού, της σοφίας και της γνώσεως ο κρατήρ, της πίστεως υπέρμαχε. Χαίροις ομολογίας η σφραγίς, χαίροις Πατέρων σέμνωμα, χαίροις της εγρηγόρσεως λαμπάς, της νήψεως διδάσκαλε.

Ἦχος β ´.

Τοὺς ἐν ἀσκήσει καμάτους σου, καὶ ἐγκρατείας τὸ σύντονον, τοῦ νοὸς τὸ ἀρρέμβαστον, καὶ ἡσυχίας τὴν σιωπήν, ὡς μύρον εὐωδίας προσεδέξατο, ὁ τῶν ὅλων Θεός, Σεραφεὶμ Πάτερ Ὅσιε, ὅθεν θείων χαρίτων, θησαυρὸν σε ἀνέδειξε, καὶ πρὸς ἀρετὴν σοφὸν ἀλείπτην, καὶ ὁδηγὸν πρακτικόν, ὁ πάντων προμηθούμενος Κύριος. Τῶν καρδιῶν γὰρ τὰς διαθέσεις ἐνορῶν, τῷ θείῳ φόβῳ ἐῤῥύθμιζες, ἐν τῷ λόγῳ τῆς χάριτος, τοὺς πιστῶς σοι προσιόντας. ὅθεν πάντες γεραίρομεν, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἁψίδος

Μητρική ὁδηγία, ἀπό παιδός Ὅσιε, μόνον τόν Θεόν ἐξεζήτεις, ὡς σόν θησαύρισμα, ὅθεν ὡς ἔμπορος, τόν νοητόν Μαργαρίτην, ἐφευρῶν ἠγόρασας, Ὄν ἠμίν δώρησαι.

Ἱερῶν σου γονέων, συνεχιστής γέγονας, ἄριστος ψυχῶν ναοδόμος, ἄς κατεκόσμησας, σοφοῖς διδάγμασι, καί φιλοθέοις ἐννοίαις, μεθ’ ὧν ναοποίησον, τούς ἀνυμνοῦντας σέ.

Νικηθεῖς τῷ Δεσπότη, ὡς ψαλμική ἔλαφος, ἔδραμες Σαρώφ ἐν ἐρήμω, σταυρόν δεξάμενος, ὡς καταθύμιον, παρά μητρός ἀγαθῆς σου, ὄν φιλεῖν ἀξίωσον, ἠμᾶς πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον
Ἄπαντά σου βίον, ὁλοτελῶς δέδωκας, τή Μητρί Κυρίου τρισμάκαρ, Ταύτης γενόμενος, οἰκεῖος Ὅσιε, καθάπερ εἴρηκεν Αὔτη, Ἤ ἠμᾶς οἰκείωσον, ταῖς ἰκεσίαις σου.

Διασωσον, τούς ἐκ καρδίας σέ ἀνυμνοῦντας, θεοφόρε Σεραφείμ Σαρώφ ἐγκαλλώπισμα, καί δώρησαι εὐχαῖς σεπταῖς, τήν τοῦ Πνεύματος χάριν.

Ἐπιβλεψον, ἐν εὐμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι

Μέγας μάρτυς γέγονας, τῶν δωρεῶν Παρακλήτου, Σεραφείμ τρισόλβιε, ἄς Δεσπότης δίδωσι τοῖς φυλάττουσι, τά Αὐτοῦ, ἐντάλματα, καθαρά καρδία, καί ποθούσιν ἐξομοίωσιν, πρός τό Ἀρχέτυπον, ὡς ἐν ἀληθεία ἐπήγγελται. Ὅθεν ἠμῶν τήν αἴτησιν, μή παρίδης Πάτερ ἀτέλεστον, ἀλλά σαῖς πρεσβείαις, οἰκείωσον Χριστῷ τῷ ποθητῶ, ναούς ποιῶν Θείου Πνεύματος, εἰς ζωήν αἰώνιον.

Ὠδή ζ’. Παῖδες Ἑβραίων

Μνήμην Κυρίου περιφέρων, ἐπωνόμασας Ἁγίων Τόπων κλήσει, τῆς ἐρήμου Σαρώφ, τούς χώρους θεοφόρε, ὅθεν ἠμᾶς ἀξίωσον, πολιτεύεσθαι ἁγίως.

Πένθους ἐργάτης ζωηφόρου, ὧν μακάριε, Ἀνάστασιν ἐφίλεις, διο Πάσχα χαράν, ἐγκαίνισον καρδίαις, ὅπως Χριστόν δοξάζωμεν, Ἀναστάντα εἰς αἰώνας.

Ἀλλοῦ αἰῶνος σύ πολίτης, πρός ταῖς ἄλλαις σου ἀσκήσεσιν εἰργάσω, σιωπήν παντελῆ καί σχολασμόν Κυρίω, διο ἠμᾶς ἐκδίδαξον, σιωπᾶν χριστοφιλήτως.

Θεοτοκίον
Ρεύματα ἰαματοφόρα, Μῆτερ δέδωκας σύν θείω Θεολόγω, τῷ πτωχῶ Σεραφείμ, εἰς ἀσθενούντων ρῶσιν, καί ψαλμικά ὡς ὕδατα, τήν παράκλησιν ἐν λόγοις.

Μεγαλυνάρια

Χαίροις τῆς Ρωσίας γόνος λαμπρός, τέκνον τῆς ἐρήμου, μοναζόντων ὑπογραμμός, Πνεύματος τήν κτῆσιν, σκοπόν ζωῆς κηρύττων, ὤ Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ἄνθος μυρίπνοον.

Ὅλος ἀνακείμενος τῷ Χριστῷ, χαρίτων τῶν θείων, ἀναδέδειξαι θησαυρός, θαύμασι καί λόγοις, καί θείαις ὑποθήκαις, ὤ Σεραφείμ παμμάκαρ, φωτίζων ἅπαντας.

Πνεύματι Ἁγίω ἀνακραθεῖς, Σεραφείμ θεοφρον, καταυγάζεις σή βιοτή, κόσμον τόν παρόντα, καί ἐκδιδάσκεις πάντας, τούτου διαρραγῆναι, ἀΰλοις πτέρυξι.

Θλίψεσι βαρούμενοι τάς ψυχᾶς, τήν χαράν αἰτοῦμεν, Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, Σεραφείμ θεοφρον, δοθῆναι σαῖς πρεσβείαις, τοῖς τήν σεπτήν σου, μνήμην γεραίρουσι.

Μητροπολίτης Νεόφυτος Μόρφου – Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ & Ομολογία Πίστεως
https://www.youtube.com/watch?v=M7soTz164bo

Ὁ ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς (1.1.2018)

Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά αυτά που γράφεις στο Ευαγγέλιο, βάλτα μέσα στην καρδιά μου!’

(Ψαλμ. ΡΙΗ´ (118), 103) Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λογία σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου.
11 Εν τη καρδία μου έκρυψα τα λόγιά σου, όπως αν μη αμάρτω σοι.
 15 εν ταις εντολαις σου αδολεσχήσω και κατανοήσω τας οδούς σου.
16 εν τοις δικαιώμασί σου μελετήσω, ουκ επιλήσομαι των λόγων σου.
140 πεπυρωμένον το λόγιόν σου σφόδρα, και ο δουλός σου ηγάπησεν αυτό.
173 γενέσθω η χείρ σου του σωσαί με, ότι τας εντολάς σου ηρετισάμην. 
174 επεπόθησα το σωτήριόν σου, Κύριε, και ο νόμος σου μελέτη μού έστι.
Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν. Και εκείναί εισιν μαρτυρούσαι περί εμού. (Ιω. ε´ 39)

Η Γιαγιά και η Καινή Διαθήκη

Κάποτε, σ’ ένα εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο μπήκε μια γριούλαγια να ψωνίσει!Κατευθύνθηκε προς τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου και ζήτησε την Καινή Διαθήκη! Ο υπάλληλος πρόθυμος, την εξυπηρέτησε αμέσως!
Στο κατάστημα εκείνη τη στιγμή έτυχε να βρίσκεται και κάποιος ιερέας! Βλέποντας την γριούλα να αγοράζει την Καινή Διαθήκη αναρωτήθηκε αν την ήθελε για την ίδια ή για κάποιον άλλον, καθώς την θεώρησε αρκετά μεγάλη για να ξέρει να διαβάζει!
Πήρε το θάρρος λοιπόν, και την ρώτησε:

– Γιαγιάκα, για σένα την θέλεις την Καινή Διαθήκη;
– Μάλιστα, πάτερ μου, απάντησε εκείνη!

– Αλήθεια; Ξέρεις να διαβάζεις;
– Όχι! Απάντησε η γριούλα, εντελώς φυσιολογικά!
– Και τότε τι θα την κάνεις την Καινή Διαθήκη αν δεν μπορείς να την διαβάσεις; την ξαναρώτησε ο ιερέας!
– Να παιδί μου, του απάντησε η γριούλα! Την κρατάω αγκαλιά, πάω μπροστά στην εικόνα του Χριστού, του δείχνω την Καινή Διαθήκη και του λέω:
“Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά ότι λες σε αυτό το βιβλίο, βάλτο εδώ μέσα” και με ένα ελαφρύ χτύπο του χεριού της, έδειξε την καρδιά της!

***

Κάποια αγράμματη αλλά ευσεβής γιαγιά, πήγε μια μέρα στην Εκκλησία και άκουσε τον ιεροκήρυκα να λέει:
“Αυτός που δεν διαβάζει την Αγία Γραφή, δεν θα σωθεί!”

Η γιαγιά μόλις άκουσε το λόγο αυτόν χλώμιασε, απογοητεύτηκε και γυρίζοντας σπίτι, λέει στην κόρη της:
– Παιδί μου θα κολαστώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή!
Η κόρη της προσπάθησε να την καθησυχάσει, αλλά ματαίως…

Μια μέρα, αποφάσισε η γιαγιά να πάει σε έναν φωτισμένο γέροντα, για να την βοηθήσει. Η γιαγιά μόλις τον είδε, του λέει: 
“Πάτερ μου, δεν θα σωθώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή, διότι είμαι αγράμματη!”
Ο γέροντας όμως την καθησύχασε και της είπε:
“Και πώς σώθηκαν τόσοι και τόσοι αγράμματοι άνθρωποι γιαγιά;
Μάλιστα έχουμε και Αγίους, που ήταν τελείως αγράμματοι! 
Αυτοί πως σώθηκαν; 
Τα γράμματα δεν σώζουν, αλλά ούτε και η αμορφωσιά κολάζει.
 Λοιπόν γιαγιά, θα κάνεις το εξής: 
Θα παίρνεις το Ευαγγέλιο, θα το ανοίγεις στην πρώτη σελίδα, θα βάζεις την παλάμη σου πάνω στο Ευαγγέλιο και μετά θα πηγαίνεις στο εικονοστάσι και θα λες την εξής προσευχή: 
”Χριστέ μου, αυτά που γράφεις στο Ευαγγέλιο, βάλτα μέσα στην καρδιά μου!”
Την άλλη μέρα θα βάζεις την παλάμη σου στην δεύτερη σελίδα κ.ο.κ.
Η γιαγιά εφάρμοσε κατά γράμμα τα λόγια του γέροντα για αρκετούς μήνες. Μια μέρα στο σπίτι παίζανε τα εγγονάκια της και άρχισαν να μιλάνε άσχημα και να κατακρίνουν. Η γιαγιά το άκουσε και τα παρατήρησε, λέγοντάς τα: 
“Παιδιά μου, μην κρίνετε για να μην κριθείτε!”
Κόκκαλο η κόρη της!
– Μάνα, αυτό που είπες, από που το άκουσες και το είπες; 
Αυτό το λέει το Ευαγγέλιο, εσύ δεν ξέρεις γράμματα, ποιος σου το είπε;
– Παιδί μου, δεν το άκουσα από κάπου, αλλά βγήκε μέσα από την καρδιά μου!
Από την στιγμή εκείνη, άρχισε η γιαγιά να αναπαράγει λόγια του Ευαγγελίου, χωρίς να το καταλαβαίνει! 
Η γιαγιά επειδή έκανε υπακοή στον γέροντα με πίστη και απλότητα, άρχισε ο Χριστός να εμφυτεύει τα λόγια του Ευαγγελίου στην καρδιά της.
Αυτό που θα μας σώσει είναι η πίστη στον Χριστό και όχι η μόρφωσή μας. 
Εξάλλου ο Χριστός, επέλεξε αγράμματους ανθρώπους για Μαθητές Του, για να δείξει, ότι μπορεί να σε κάνει πάνσοφο, ακόμα και αν είσαι αγράμματος, αρκεί να έχει κανείς πίστη και ταπείνωση…
http://amfoterodexios.blogspot.com/2019/09/blog-post_64.html

***

Γέρων Αββακούμ ο ανυπόδητος:
Πως κατανοούμε την Αγία Γραφή

Ερώτησαν κάποια ημέρα τον μακαριστό Γέροντα Αββακούμ τον ανυπόδητο : «Πώς θα εννοήσουμε καλύτερα την Αγία Γραφή» ;

Ο μακαριστός Γέροντας απάντησε ως εξής : «Μπορείτε να μπείτε στο πνεύμα της Γραφής, όταν παρακαλείτε από την καρδιά σας. Θα σας τα πει ο Χριστός. Έρχεται το Πνεύμα το Άγιον και κατεβαίνει εις την καρδίαν και σε διδάσκει το τι και τι. Διότι ούτε η πολυμάθεια ούτε, ούτε τα γράμματα είναι η σοφία, αλλά όπως λέει η Θεία Γραφή : «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου. Το δε γνώναι νόμον, διανοίας εστί αγαθής».
ΠΗΓΗ : ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ, Β΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΑΘΗΝΑ 1988, σελ. 57.

Ο γνωστός καθηγητής του Χάρβαρντ κ. Κ. Καβαρνός αναφέρει για τον γέροντα.
Ο π. Αββακούμ είχε τέλεια εμπιστοσύνη στο Θεό. Είχε τελείως παραδοθεί στην θεία Πρόνοια.
Οτιδήποτε επιχειρείς να κανείς μου είπε, πάντοτε να επικαλείσαι τον Θεό και λέγε.
Ας γίνει, αν είναι καλόν.
Πάτερ Αββακούμ ποια είναι η θέση σου απέναντι στην φιλοσοφία;
Αληθινή φιλοσοφία παιδί μου, απάντησε βρίσκεται στα Ευαγγέλια στις επιστολές, του αποστόλου Παύλου και αλλαχού της Γραφής ως επίσης στα έργα των πατέρων και τους βίους των αγίων.
Αν και ήταν αγράμματος ο π. Αββακούμ, είχε εκπληκτική γνώση των Γραφών.
Μπορούσε να απαγγέλλει από την μνήμη του ταχέως και ακριβώς σελίδα σελίδα την Παλαιά και Καινή Διαθήκη.

***

Στάρετς Παρθένιος του Κιέβου (1790-1855)

Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι “πυρ καταναλίσκον”.

Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!… 
Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: “Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες”.

***

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου

Λέγεται ότι η δύναμις της προσευχής του Στάρετς Θεόφιλου του δια Χριστόν σαλού για όσους υπέφεραν από θλίψεις και αρρώστιες ήταν ασυνήθιστη. Με την ενέργεια της θεραπεύθηκαν πολλοί άρρωστοι και ανάπηροι. Μία υπάλληλος, η Μαρία Γκριγκύριεβνα Ν., ήταν δαιμονισμένη και είχε κρίσεις παροξυσμού. Όταν πήγε στον μα­κάριο για να ζητήση βοήθεια, ο Στάρετς διάβασε το Ευαγγέλιο επάνω της και έπειτα την κτύπησε μ’ αυτό δυνατά στο κεφάλι. Καθώς έπεφτε πίσω από τον πόνο, αυτός είπε με δυνατή φωνή: 

«Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σε διατάζω να φύγης!» και αμέ­σως η γυναίκα θεραπεύθηκε.
«Αν θέλης να είσαι καλά», είπε ο Στά­ρετς καθώς την ευλογούσε, «πήγαινε να μείνης κοντά στο ερημητήριο του Κιτάγιεβο και μην επιχείρησης να φύγης από ‘κει». Η Μαρία Γκριγκόριεβνα έζησε κοντά στο ερη­μητήριο αυτό μέχρι το θάνατο της και κα­θημερινά εκκλησιαζόταν εκεί. 

***

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Πώς πρέπει να διαβάζει κανείς την Αγ. Γραφή

Οι άγιοι Πατέρες, με επικεφαλής τον Άγιο Χρυσόστομο, είναι οι καλύτεροι καθηγητές σ’ αυτό. Ο Άγιος Χρυσόστομος, μπορούμε να πούμε, έγραψε το Πέμπτο Ευαγγέλιο. Οι άγιοι Πατέρες συνιστούν σοβαρή προετοιμασία για την ανάγνωση και την μελέτη της Αγίας Γραφής. Και η προετοιμασία έγκειται σε τί; Κατ’ αρχήν στην προσευχή. Προσευχήσου στον Κύριο να φωτίσει τον νου σου, ώστε να κατανοήσεις τους λόγους της Αγίας Γραφής, και να χαριτώσει την καρδιά σου να αισθανθείς την αλήθεια των λόγων αυτών και την ζωή. Συνειδητοποίησε ότι αυτά είναι τα λόγια του Θεού, που Αυτός ο Ίδιος απευθύνει σε σένα. Η προσευχή, σε σχέση με τις άλλες ευαγγελικές αρετές, είναι η καταλληλότερη για να καταστήσει ικανό τον άνθρωπο να κατανοήσει την Αγία Γραφή.

Και πώς πρέπει να διαβάζεται η Αγ. Γραφή

Με προσευχή, φόβο και σεβασμό, γιατί σε κάθε λέξη υπάρχει και από μια σταγόνα αιώνιας αλήθειας, και όλες οι λέξεις αποτελούν απέραντο ωκεανό της Αιώνιας Αλήθειας. Η Αγία Γραφή δεν είναι βιβλίο, αλλά ζωή. Γιατί οι λέξεις της «πνεύμα και ζωή εστιν» (Ιωάν. 6, 63), γι’ αυτό μπορούν να γίνουν καταληπτές εάν τις κάνουμε ψυχή της ψυχής μας και ζωή της ζωής μας. Αυτό είναι βιβλίο που διαβάζεται με ζωή, με έργο. Πρώτα αξίζει να ζήσει κανείς και μετά να καταλάβει… Δούλεψε για να καταλάβεις. Αυτό είναι βασικός κανόνας της ορθοδόξου ερμηνευτικής….

Ξέρετε πότε ο άνθρωπος είναι σοφός μπροστά στα μάτια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Όταν ακούει τους λόγους και τους εκτελεί. Η αρχή της σοφίας είναι η υπακοή στον λόγον του Θεού (Ματθ. 7, 24). Κάθε λόγος του Σωτήρος έχει την ισχύ και την δύναμη να θεραπεύσει και τις φυσικές και τις ψυχικές ασθένειες. «Ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. 8, 8). Ο Σωτήρ «είπε λόγω» και θεραπεύθηκε ο δούλος του εκατοντάρχου. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο Κύριος αδιάκοπα επαναλαμβάνει τους λόγους Του και σε σένα και σε μένα και σ’ όλους μας. Μόνο πρέπει να σταθούμε, να εμβαθύνουμε σ’ αυτούς και να τους δεχθούμε με την πίστη του εκατοντάρχου. Και το θαύμα θα γίνει και σε μας. Και θα θεραπευθεί η ψυχή μας όπως ακριβώς θεραπεύθηκε ο δούλος του εκατοντάρ­χου. Γιατί στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο και το ακόλουθο: «προσήνεγκαν αυτώ δαιμονιζομένους πολλούς και εξέβαλε τα πνεύματα λόγω, και πάντας τους κα­κώς έχοντας εθεράπευσεν» (Ματθ. 8, 16). Αυτό κάνει και σήμερα, γιατί ο Κύριος «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο Αυτός, και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).

Στην μέλλουσα Κρίση θα κριθούν εκείνοι
που δεν υπάκουσαν στο λόγο του Θεού

Και θα είναι ανεκτότερη η γη των Σοδόμων και της Γομόρρας απ’ ό,τι η ημέρα της κρίσεως γι’ αυτούς (Ματθ. 10, 14-15). Πρόσεξε! Στην τελική κρίση θα σου ζητηθεί λόγος, για το τί έκανες με τους λόγους του Θεού, για το αν τους υπάκουσες και υιοθέτησες, αν χαιρόσουν ή ντρεπόσουν γι’ αυτούς. Αν ντρεπόσουν γι’ αυτούς, και ο Θεός θα ντραπεί για σένα «όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (Μάρκ. 8, 38). Λίγες είναι οι λέξεις των ανθρώπων που δεν είναι έρημες και κενές, γι’ αυτό και είναι λίγες εκείνες για τις οποίες δεν θα κριθούμε (Ματθ. 12, 36). Για ν’ αποφύγει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μελετήσει και να μάθει τα λόγια του Θεού από την Αγία Γραφή, να τα οικειοποιηθεί. Γιατί γι’ αυτόν το λόγο ο Θεός τα ανακοίνωσε στους ανθρώπους, για να τα κάνουν κτήμα τους και μέσω αυτών να κάνουν δική τους και την ίδια την Αλήθεια του Θεού.
Σε κάθε λόγο του Σωτήρος υπάρχει περισσότερη αιωνιότητα και αφθαρσία, απ’ ό,τι σ’ ολόκληρο τον ουρανό και σ’ ολόκληρη την γη με ολόκληρη την ιστορία τους. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» (Ματθ. 24, 35). Αυτό σημαίνει ότι στους λόγους του Σωτήρος υπάρχει ο Θεός και κάθε τι θεϊκό, γι’ αυτό δεν θα παρέλθουν. Ο άνθρωπος που τους οικειοποιείται γίνεται πιο άφθαρτος από τον ουρανό και την γη, γιατί μέσα σ’ αυτούς υπάρχει μία δύναμη που κάνει τον άνθρωπο αθάνατο και αιώνιο….

Στην Αγία Γραφή βρίσκεται η βιογραφία του κάθε ανθρώπου… Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/15/%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1/Προσευχή για τη μελέτη της Αγίας Γραφής

Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών, φιλάνθρωπε Δέσποτα, το της σης Θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας ημών διάνοιξον οφθαλμούς εις την των ευαγγελικών σου κυρηγμάτων κατανόησιν. Ένθες ημίν και τον των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπαντήσαντες, πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες. Συ γαρ ει ο φωτισμός των ψυχών και των σωμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω άναρχω σου Πατρί, και τω παναγίω και αγαθώ, και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Όσοι λένε την ευχή του Ιησού, αυτοί θα ξεπεράσουν όσα έρχονται με τη βοήθεια του Θεού. Η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια, οι Άγιοι όμως δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας των αιώνων. γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Καίσαρ ο Απόστολος, εκ των 70 Αποστόλων, επίσκοπος Δυρραχίου Αλβανίας
Απολλώς ο Απόστολος, εκ των 70, επίσκοπος Καισαρείας,
Κηφάς ο Αποστολος, εκ των 70
Σωσθένης/Κρίσπος ο Απόστολος, εκ των 70, επίσκοπος Κολοφώνος (σημ. Σιγαντζίκ) Μ. Ασίας
Επαφρόδιτος ο Απόστολος, εκ των 70, επίσκοπος Αδριακής
Πατάπιος ο Αιγύπτιος, ερημίτης στην Αίγυπτο και ύστερα στην Κωνσταντινούπολι, (8ος αι.) Όσιος Παρθένιος ο εν Χίω (1883) 
Εφραίμ Φιλοθεΐτης ο εν Αριζόνι εκοιμήθη στις 8 Δεκεμβρίου 2019

Εορτάζουν στις 8 Δεκεμβρίου

γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

«Όσοι λένε την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με), αυτοί θα ξεπεράσουν όσα έρχονται με τη βοήθεια του Θεού».

““Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Προσέξτε την ψυχή σας. Μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας…” 

Το Ευαγγέλιο είναι ο διδάσκαλός μας. Ό,τι και να μας απασχολή, αν το ανοίξουμε, θα πάρουμε την απάντησι, θα πάρουμε τον φωτισμό, θα πάρουμε ακριβώς αυτό το φάρμακο, που χρειάζεται για οιανδήποτε περίπτωσι.

***

Συνομιλήτρια: Τόσα που ακούμε για καταστροφές, που έρχονται, εμείς που ζητάμε την βοήθεια του Θεού, τι θα γίνουμε;

Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Κατά το σχέδιο που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, θα κάνει και τις πράξεις του, για να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος. Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς, αλλά και το Άγιο Όρος με τον Άγιο Δημήτριο στηρίζουν τη Βόρειο Ελλάδα… Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα.
Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.

Συνομιλήτρια: Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα ιδιαίτερο πνευματικό χάρισμα. Πως γίνεται αυτό;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Αυτοί οι άνθρωποι, ή αδικήθηκαν πολύ, ή συκοφαντήθηκαν, ή εμβάθυναν σ’ αυτό τον τομέα και τους δόθηκε χάρισμα. Όπως κανοναρχούμε τον Θεό, έτσι και μας ψέλνει….

***

Συνομιλήτρια: Εμείς Γέροντα, είμαστε πολύ αδύνατοι σε όλα. Τι θα γίνει με εμάς;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Άλλα χρόνια είναι τώρα. Άλλα τα κριτήρια του Θεού, για σήμερα. Σήμερα υπάρχει τέτοια πνευματική σύγχυση. Μεγάλος ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα. Κρατείστε γερά την παράδοση που σας παρέδωσα και να ξέρετε ότι σήμερα είναι ομολογία να λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός μας. Αυτό δεν το θέλουν οι σκοτεινές δυνάμεις.

Να πιστεύουμε κατά πρώτον, ότι εάν έχουμε πίστι και ταπείνωσι θα ελκύσουμε την Χάρι κι αυτή τη μεγάλη δύναμι του Χριστού, για να μαρτυρήσουμε. Ποτέ να μη πιστέψουμε και να τολμήσουμε να σκεφθού­με, ότι εμείς μόνοι μας έχουμε αυτή τη δύναμι. Θα λέμε: «Εγώ είμαι αδύναμος, είμαι ανίκανος, είμαι αμαρτωλός, είμαι τίποτα, είμαι μηδέν, είμαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος». Μόνον η ταπείνωσις θα ελκύση τη δύναμι του Χριστού και θα νικήση. Διότι όπου ο Χριστός επιφοιτά με την υπερφυσική Του δύναμι, υπέρ φύσιν ποιεί πράγματα. Μη νομίσετε ότι με τις προσωπικές και τις ανθρώπινες δυνάμεις θα αντιμετωπίσουμε οιανδήποτε ενέργεια και επέμβασι του διαβόλου και των συνεργατών του. Ποτέ. Ο άνθρωπος είναι ασθενικός, δεν έχει καμμία δύναμι να αντιμετωπίση ό­λα αυτά τα δεινά, παρά μόνο με τη δύναμι του Θεού. Να πιστέψουμε ότι, όταν ο Θεός μας καλέση σ’ αυτό το μαρτύριο, θα δώση «συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α’ Κορινθ. ι’ 13) κι ότι όταν εν ταπεινώσει δε­χθούμε να δώσουμε αυτή τη μαρτυρία, θα πάρουμε τη Χάρι του Θεού, για να νικήσουμε τον πονηρό και να στεφανωθούμε.

Εν συνεχεία πρέπει να διορθώσουμε τη ζωή μας, να την κάνουμε ορθόδοξη από απόψεως αρετών και αγωνισμάτων, για να αισθανθούμε, να γευθούμε και να πιστέψουμε πραγματικά στον Θεό. Όταν πιστέψουμε ότι ο Χριστός εις τον καιρό των μαρτυρίων έκανε θαύματα στους αγίους και τους ενίσχυε στον αγώνα, θα νοιώσουμε την ύπαρξί Του μέσα μας ζωντανή, όπως την ένοιωσαν οι Μάρτυρες. Βλέπουμε στα μαρτύρια των αγίων, ότι και οι Μάρτυρες και οι Ασκηταί εδέχοντο επίσκεψι θεϊκή, μαρτυρική, οράματα θεία και επεμβάσεις Χάριτος, χωρίς οι γύρω τους να το αντιλαμβάνωνται, κι έτσι έπαιρναν δύναμι. Κι όλα αυτά τους βοηθούσαν και ξεπερνούσαν τη μαρτυρική δυσκολία και έτσι ετελειώνοντο εν Κυρίω. Ο Απόστολος Παύλος σε μία από τις Επιστολές του λέγει: «Δια πίστεως οι άγιοι πάντες κατηγωνίσαντο βασιλείας, ….επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, …» (Εβρ. ια’, 33-40) και τόσα άλλα έπαθον. Δια της πίστεως οι Μάρτυρες κατώρθωσαν όλα αυτά τα μεγάλα. αγωνίσθηκαν εναντίον βασιλέων, εναντίον τυράννων, εναντίον βασάνων, εναντίον του πυρός και τόσων άλλων δεινών και εθριάμβευσαν και εστεφανώθησαν και ηγίασαν.

Αλλά λέμε: Αφού τώρα δεν βλέπουμε αρετή, έχουμε βαθύ σκότος αμαρτίας και απιστίας και ιδιαίτερα στις χώρες αυτές, που μας κατακλύζουν όλες οι θρησκείες, όλες οι φυλές, όλα τα χρώματα, οι σατανιστές, που έχουν μεγάλη ισχύ, και τόσες άλλες δοξασίες και βλασφημίες και αιρέσεις, πώς θα αναδει­χθούν σήμερα οι Άγιοι; Αφού έχει εκλείψει κάθε αρετή, αφού ασκητάς δεν έχουμε τώρα, όπως τα παληά χρόνια, που ηγίαζαν στας ερήμους, αφού η πίστις θα κλονισθή μέχρι τα θεμέλια, ποιοι θα είναι οι Άγιοι των τελευταίων χρόνων;

Και όμως οι Άγιοι δεν θα εκλείψουν μέχρι της συντελείας των αιώνων. Μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία η Εκκλησία θα καρποφορή Αγίους. Και επειδή τα χρόνια αυτά θα είναι πολύ κοντινά και περιμένουμε να δώσουμε αυτή τη μεγάλη μαρτυρία, οφείλουμε όλοι να προετοιμαζώμεθα και να ενισχύουμε συνεχώς και τα παιδιά μας, έστω και με τα λίγα, που γνωρίζουμε, και να τα τονώνουμε την Ορθόδοξη πίστι και στο μαρτύριο. Όποιος θα αξιωθή να δώση αυτή τη μαρτυρία της πίστεως τα επόμενα χρόνια, τα οποία θα είναι τα τελευταία και τα ένδοξα, αυτός ο Μάρτυς θα είναι δέκα φορές λαμπρότερος εις την Βασιλείαν των Ουρανών από τους προηγουμένους Μάρτυρας, που εορτάζει η Εκκλησία μας. Ας ελπίσουμε κι εμείς, με τη Χάρι του Κυρίου, ότι θα αξιωθούμε αυτής της μεγάλης τιμής του μαρτυρίου στους εσχάτους χρόνους. Αμήν. Γένοιτο.

***

Αὐτά τά χρόνια τά δύσκολα, μόνο λίγοι ἁπλοί παπάδες θά κρατήσουν καί θά διαφυλάξουν τήν Ὀρθοδοξία. Οἱ μεγάλοι, οἱ ἀξιωματοῦχοι, θά ἀκολουθήσουν τόν ‘’ἄλλον’’ (ἐννοεῖ τόν διάβολο).
Ὁ κόσμος θά μοιραστεῖ. Ποιόν ν’ ἀκολουθήσει; Αὐτό θά κρατήσει λίγο καί μετά θ’ ἀκολουθήσει ὁ πόλεμος. Μετά τόν πόλεμο θά γίνει μία Σύνοδος κανονική καί θά βάλει στήν σειρά τά πράγματα’’.

***

Συνομιλήτρια: Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα , περνώντας τα χρόνια , είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος… Μόνο το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας μ’ έβγαλε πέρα. Όποιος άνθρωπος δεν λέγει καθημερινά το όνομα του Χριστού και της Παναγίας μας, δεν είναι Χριστιανός.

Συνομιλήτρια: Δηλαδή η ευχή του Χριστού είναι το μέγιστο;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Βεβαίως, γιατί είμαστε συνέχεια με τη μνήμη του Χριστού μας. Οι Άγιοι Πατέρες φωτίστηκαν και μας άφησαν αυτές τις προσευχούλες. Τρία και δύο γράμματα, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Δεν είναι να διαβάσουμε εγκυκλοπαίδειες, ούτε πολλά βιβλία. Μ’ αυτές τις δύο προσευχούλες, σωζόμαστε όλοι οι Χριστιανοί. Οι μοναχοί που δεν έχουν τις μέριμνες των κοσμικών, προσεύχονται πολύ και φθάνουν ψηλά. Τους βοηθάει πολύ και η Παναγία μας. Είναι σαν να μιλούν στο αυτί του Χριστού μας, γιατί είναι αφοσιωμένοι στη προσευχή και αυτό είναι το κύριο έργο τους και όποιος έχει το δώρο της προσευχής στη καρδιά του, όταν πεθάνει δεν τον αγγίζουν τα τελώνια. Πηγαίνει μετά τον θάνατό του, κατευθείαν στο Χριστό μας. Δεν έχει εμπόδια, γιατί το όνομα του Χριστού έχει δύναμη. Είναι πυρ ο Θεός.

***

Να ο δρόμος!
Γ. Εφραίμ Αριζονίτης

Όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν, όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε. Με οποία καρδιά, με οποία δύναμη, με οποία διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας, όχι εκατονταπλάσια, ;λλά μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό. Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε! Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των ουρανών!”

« Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν» που μας αναμένει. Χαίρε, παιδί μου, χαράν μεγάλην, ότι ο αγαθός Θεός, εις Ον ελπίζομεν την σωτηρίαν μας, θα μας αξιώση να είμεθα όλοι μαζί εις την ουράνιον Βασιλείαν

Η άνω Ιερουσαλήμ, η ευφρόσυνος πόλις, η αχειροποίητος, αναμένει τα τέκνα του Θεού, δια να τα περιθάλψη και να τα ξεκουράση με την μεγάλην της απόλαυσιν, τα τέκνα που εις την ζωήν αυτήν πάσχουν και οδυνώνται φέροντα το σώμα το πολύμοχθον.

Το Αρνίον το σφαγιασθέν δια την ιδικήν μας σωτηρίαν, Αυτό θα λούση και ημάς με το Πανάγιον Αίμά Του, θα πλύνη την βρώμα των αμαρτιών μας και θα μας αναπαύση αιώνια!

Βάστα, παιδί μου, γερά τον Σταυρόν σου και ανάβαινε τον σωτήριον Γολγοθάν, ο Οποίος θα μας οδηγήση εις την ζωοφόρον Ανάστασιν, όταν θα σαλπίση εν τη εσχάτη ημέρα η μεγάλη σάλπιγξ και θα φανερωθούν τα κρυπτά των ανθρώπων. Τι μεγάλη και αγία ημέρα δια τας σωζομένας ψυχάς, διότι τότε θα απολαύσουν πλήρως την ευλογίαν του Θεού! Τότε θα ανοιχθούν οι πνευματικοί θησαυροί της απείρου Θεότητος εις άπειρον απόλαυσιν άνευ διακοπής εις αιώνας αιώνων!

***

Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμη. Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι. Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί. Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο. Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου.

Με πόνο θερμής προσευχής ας πούμε:
Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρισέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μας έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσή μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ’ ένα κόσμο τόσο ταραγμένο.

Γιὰ τὸν ἅγιο Γέροντα Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας
Ἀνωνύμου Μοναχοῦ

Ἀπόψε, μοῦ εἶπε περιχαρὴς:
“Τά μαθες; Τά μαθες; Πολὺ ψηλὰ σὲ ἰλιγγιώδη ὕψη ὁ Γ. Ἐφραίμ !
Ἔχει τρία Στέφανα: Τοῦ Ὁσίου, τοῦ Ἰσαποστόλου, τοῦ Μάρτυρος!!! Ὑπερβαίνει τοὺς πάντες.

Ὅσιος γιατί διέπρεψε στὸ Ἄθλημα τῆς Ἀσκήσεως καὶ τῆς Ὑπακοῆς ὅσο ἐλάχιστοι.
Ἔγινε οὐρανὸς ἡ καρδιά του.
Ἀδαμάντινο σκεῦος τῆς χάριτος, κρυστάλλινο σκήνωμα τοῦ πλούτου καὶ τῶν χαρισμάτων τῆς θεότητος.

Ἰσαπόστολος γιατί ἀνέστησε ἀπὸ τὴν τέφρα τῆς ἐκκοσμίκευσης τὴν Ἀμερικανικὴ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐπηρέασε μὲ τὰ πυρφόρα κυρήγματά του καὶ γενικὰ τὸν προφητικὸ λόγο του ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς ὑφηλίου.

Μάρτυρας γιατί κονταροχτυπήθηκε μὲ τὴ Μασσωνία καὶ τὸν Σιωνισμὸ στὸ κέντρο τῶν Ἀντιχρίστων προγραμματισμῶν.
Μαχαίρωσε θανάσιμα τὸ δαίμονα πάνω στὸν Ἑβραιοχάλκευτο καὶ Ἀμερικανοπρόβλητο θρόνο του, συκοφαντήθηκε ὅσο ἐλάχιστοι, ὑπέστη τὸ ἀκόρεστο μένος συμβιβασμένων Ἀρχιερέων, ἔφερε διαρκῶς πάνω του, “τὸ Ἀπόκριμα τοῦ θανάτου”… Μιὰ σταλιά ἄνθρωπος ἀπὸ πλευρᾶς σωματικῆς διάπλασης, ἀνεδείχθη σὲ οὐρανομήκη ἄνδρα ἡσυχαστικοῦ κάλλους καὶ παγκόσμιο φάρο Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς ἀκτινοβολίας.

Νὰ δεῖς τή χαρά τοῦ Γ. Ἰωσὴφ τοῦ ἡσυχαστοῦ! Πώ, πώ πανηγύρι στὸν οὐρανό! Ὅλη ἡ συνοδεία καὶ πάλι μαζὶ ὅπως παλιά, λειτουργεῖ πλέον ἀδιατάρακτα τή λειτουργία τῆς χαρᾶς. Ἐκεῖ στὶς νοητὲς φωτοπερίχυτες κορυφὲς τοῦ Παραδείσου. Ἡ χαρά μου σήμερα δὲν περιγράφεται…. Θέλω νὰ χορέψω καὶ δὲν μπορῶ….”
Ἀπόψε πλούτισε ἡ ἐκκλησία. Δὲν ὑπάρχει ἐκκλησία ζώντων καὶ κεκοιμημένων. Γιὰ τὸ Θεὸ ὅλοι εἶναι ζωντανοί. Ὅταν μοῦ δίνουν ὀνόματα γιὰ προσευχὴ δὲ ρωτῶ ποτὲ ἂν εἶναι ζῶντες ἢ κεκοιμημένοι.

Τώρα ὁ ὁλοζώντανος Γ. Ἐφραίμ θὰ εἶναι περισσότερο οἰκουμενικός. Παγκόσμιος, χωρὶς τὰ δεσμὰ τῆς σαρκὸς θὰ μεταβαίνει ἀστραπιαῖα παντοῦ. Θὰ ἀνήκει σὲ ὅλους. Μήπως καὶ εὑρισκόμενος στὴν ἐν σαρκὶ ζωῇ δὲν μετακινεῖτο ὅπου ἤθελε; Πολὺ περισσότερο τώρα.

-Στὰ τρία στεφάνια ποὺ ἀνέφερα, προστίθεται καὶ ἄλλο πολὺ σημαντικό: Αὐτὸ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ.
Ἦταν ὁ μεγαλύτερος σύγχρονος Προφήτης.
Ἔβλεπε τὴν ὁλόφωτη βασιλεία Τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πανένδοξο 2ο ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ. Προετοίμασε τὸ λαὸ γιὰ πανηγυρικὴ εἰσδοχὴ στὴ ζωὴ τῶν ἐσχάτων. Φλεγόταν ἡ ἀγαπῶσα καρδιὰ του ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία ὅλοι νὰ εἴμαστε ἐκεῖ στὴ μέλλουσα ἀχειροποίητη Πόλη. Ταυτόχρονα ἔβλεπε μὲ τὴν πνευματική του διόπτρα πόσο αἰχμάλωτος εἶναι ὁ ἄνθρωπος στὰ ὀλέθρια πάθη του, γεγονὸς ποὺ ἐμπόδιζε ἀπόλυτα τὴν προοπτικὴ αὐτή. Γι’ αὐτὸ ἤλεγξε “ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει ἡλίου, ἀπαθῶς καὶ ἀφόβως τὶς σύγχρονες προσκολλήσεις τῶν ἀνθρώπων στὰ ποικίλα εἴδωλα τῆς ἁμαρτίας. Εἰδικὰ στηλίτευσε μὲ κῦρος τὴν παρὰ φύση διαφθορὰ ἐγγάμων, ἀγάμων καὶ κίναιδων καὶ τὴ φονικὴ μανία τῶν σατανικῶν ἐκτρώσεων.

Ἀνέφερε καὶ τὶς ὀλέθριες ἐπιπτώσεις αὐτῶν τῶν μεγίστων ἁμαρτημάτων μέχρι τὴν πυρηνικὴ λαίλαπα ποὺ θὰ καταστρέψει ὡς Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος τὸν ἔκφυλο κόσμο μας… Ἀντὶ ὕδατος ἔβλεπε κατακλυσμὸ πυρός. Ὄχι ὅπως στὰ Σόδομα οὐρανόθεν κατερχόμενο ἀλλὰ ἀπὸ τὰ σύγχρονα ὅπλα, φονικὰ ἔνδοθεν ἐκτοξευμένο… Εἶδε τὴν ἐπικείμενη παταγώδη πτώση τῆς ἐπαίσχυντης “Βαβυλῶνος” ἤτοι τῆς αἱμοσταγοῦς καὶ σαρκολάγνου Κοσμοκράτειρος Ἀμερικῆς…

Κήρυξε αὐθεντικὸ λόγο μετανοίας καὶ ἀφύπνισε δυσεξαρίθμητες ψυχές.
Ἔτριξαν τὰ δόντια τους φαῦλοι ἀρχιερεῖς καὶ ὅλο τὸ διεφθαρμένο Ἱερατεῖο ἐναντίον Του.
Πρῶτοι ἐκεῖνοι τσουρουφλίζονταν ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ πυρκαγιὰ ποὺ ἄναβε ὁ Πύρινος λόγος Του. Διώχθηκε ἀνελέητα ἀλλὰ οὐδόλως κατεβλήθη καὶ οὔτε ἐφιμώθη…
Καὶ τώρα “μισθὸν προφήτου λήψεται”, συναγαλλόμενος μὲ ὅλα τὰ πρωτοπαλλήκαρα τοῦ Χριστοῦ. Μισθὸν περιφανῆ λήψεται, ὅμοιο μὲ ἐκεῖνο τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης…

Σύντομα θὰ ἁγιοκαταταχθεί.
Τὸ θέλει ὁ Κυριάρχης. ὁ μόνος Κύριος πάντων καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα Του. Ὁ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!”.
http://agiosgeorgiosavras.blogspot.com/2020/08/blog-post_16.html

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. δ’.

Εν σοι Πάτερ ακριβώς, διεσώθη το κατ᾽ εικόνα· λαβών γαρ τον σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου· διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Πατάπιε το πνεύμά σου.

Ἀπολυτίκιον
Της ερήμου πολίτης

Τον της Χίου προστάτην και Πενθόδου το καλυχημα, Ευαγγελιστού θείου Μάρκου της Μονής τον Δομήτορα υμνήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί Παρθένιον τον νέον ασκητήν, θεραπεύη γαρ νοσούντας, και τον μελλόντων προλέγη την έκβασιν. Δόξα τω σε στεφανώσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τον της Χίου, σεισμόν προκαταγγείλαντι.

Απολυτίκιον Οσίου Γέροντος Εφραίμ, του Φιλοθεΐτου εν Αριζόνι. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. ποίημα Δρ Χ. Μ. Μπούσια

Αγωγή ισαγγέλω, ευχή και δάκρυσιν. ευαρεστήσας Κυρίω, Φιλοθεΐτα Εφραίμ, προς ζωήν εκ του θανάτου μεταβέβηκας εν Αριζόνι, ασκητά, ο εν τη Αμερική εικάδος Μονών δομήτωρ, και χάριν εύρες πρεσβεύειν υπέρ των πίστει ευφημούντων σε.

Μάθε τον Πόνο του Πλησίον σου… διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.

Μάθε τον Πόνο του Πλησίον σου

Ένα τρένο ταξίδευε. Όλοι οι επιβάτες είχαν πάει για να κοιμηθούν. Ένας μόνο βημάτιζε μέσα στο βαγόνι, κρατώντας στην αγκαλιά του ένα παιδί που έκλαιγε. Το χάιδευε, του μιλούσε τρυφερά και προσπαθούσε να το ησυχάσει, αλλά άδικα. Ένας άνδρας μπορεί να κατορθώσει πολλά, αλλά είναι ανίκανος σε μερικά πράγματα και μάλιστα όταν πρόκειται να αποκοιμίσει ένα παιδί που κλαίει.

 «Βγάλτε έξω από το βαγόνι αυτό το κλαψιάρικο». Ήταν η φωνή μιας γυναίκας που την ξύπνησε το παιδί. Σαν να έδωσε το σύνθημα, ξέσπασε την οργή του και ένας παχύς ταξιδιώτης που ροχάλιζε επί μιάμιση ώρα σε όλους τους τόνους και είπε: «Γιατί δεν πάτε το παιδί αυτό στη μητέρα του»;

Και έτσι καθένας με τη σειρά του άρχισε να διαμαρτύρεται: «Είναι ανυπόφορο! Πού είναι ο υπάλληλος του τραίνου»;

Ο άνθρωπος που κρατούσε το παιδί σταμάτησε μια στιγμή ενώ τα χείλη του έτρεμαν. Ένας στεναγμός έπνιξε τη φωνή του. Έσφιξε το σωματάκι του παιδιού στο στήθος του και καταφίλησε τα δακρυσμένα ματάκια του. Έπειτα όταν επικράτησε μια στιγμή ησυχίας είπε: «Πόσο θα ήθελα να φέρω το παιδί αυτό στη μητέρα του! Δεν σταμάτησε να κλαίει από τότε που την εγκαταλείψαμε. Αλλά είναι αδύνατον, γιατί αυτή βρίσκεται στη σκευοφόρο, όπου αναπαύεται μέσα στο φέρετρό της. Τη μεταφέρουμε στην πατρίδα της, τον ωραίο ουρανό της οποίας είδαν τα μάτια της όταν ήταν παιδί και όπου θα περιμένει τον Κύριο να την αναστήσει. Αυτό το παιδί αναζητά την μητέρα του, την οποία θρηνούμε τόσο πολύ!» Και ο δυνατός εκείνος άνδρας άφησε ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυά του.

Σε πέντε λεπτά, δώδεκα γυναίκες ήταν γύρω από το παιδί. Μαζί κι ο παχύς ταξιδιώτης. Η συμπάθεια ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων.

***

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης

Ο Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας, και μας γεμίζει με θεία ευφροσύνη. Βλέπεις, Εκείνος δεν περιορίσθηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», αλλά θυσιάσθηκε για τον άνθρωπο.

Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.
Όσοι πονάνε πολύ και για την σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν Άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα τον Θεό.
Όσοι όμως εργάζονται ταπεινά και αποκτούν αρετές και σκορπούν ταπεινά, από αγάπη, τα μυστικά τους βιώματα, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες, διότι δίνουν πνευματική ελεημοσύνη και βοηθούν πολύ θετικά τις αδύνατες ή τις κλονισμένες ψυχές στην πίστη. Εκείνοι πάλι που πετάνε ακόμη και τον εαυτό τους στον κόσμο, από αγάπη, αφού πέταξαν πια τον κόσμο από μέσα τους, αυτοί πετάνε πια στον Ουρανό και δεν πιάνονται από τον κόσμο.
Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι την σκουριασμένη κλειδαριά.

Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.

Τα φιλότιμα παιδιά του Θεού, που βοηθάνε στο σήκωμα των Σταυρών των συνανθρώπων τους, ο Θεός τα δυναμώνει πνευματικά και τα απαλλάσσει από Σταυρούς (δοκιμασίες).

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

– Στο Καλύβι σας, Γέροντα, τί δυσκολίες έχετε! Έρχονται ψυχοπαθείς, ναρκομανείς… 

– Εκεί όμως φαίνεται αν έχουμε πραγματική αγάπη. Στο πρόσωπο του αδελφού μας βλέπουμε τον Χριστό. Γιατί, ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό.  «Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, είπε ο Χριστός, εμοί εποιήσατε»(Ματθ. 25, 40) .

Βλέπουμε λ.χ. έναν ανάπηρο. Εάν σκεφθούμε: «άν εγώ ήμουν ανάπηρος και δεν μπορούσα να περπατήσω, πώς θα ένιωθα;», θα τον πονέσουμε. Ή, αν ζητήση την βοήθειά μας κάποιος που έχει προβλήματα, αμέσως πρέπει να σκεφθούμε:
«Αν είχα εγώ τα δικά του προβλήματα, δεν θα ήθελα να με βοηθήσουν;», κι έτσι θα τον πονέσουμε. Αλλά και δοκιμασίες να περνά κανείς, όταν έχη αγάπη αληθινή, με πόνο, τον δικό του πόνο τον ξεχνάει και πονάει για τον άλλον. Εγώ, όταν μου μιλάη ο άλλος για τον πόνο του, κι επάνω σε σπασμένα γυαλιά να κάθωμαι ή σε αγκάθια να πατάω, δεν καταλαβαίνω τίποτε.

Θα κάνουμε πνευματικό συνεργείο προσευχής. Αν θα γίνεται προσευχή με πόνο, ξέρετε τί δύναμη θα έχη; Θα προσεύχεσθε για τα προβλήματα του κόσμου και όσοι άνθρωποι ζητούν εκείνη την ώρα βοήθεια από τον Θεό και βρίσκονται στην ίδια συχνότητα, θα δέχωνται την βοήθειά Του…

Ξέρεις πόσες οικογένειες είναι διαλυμένες, πόσα κακόμοιρα παιδάκια είναι εγκαταλελειμμένα στους δρόμους ή σε ιδρύματα δίχως στοργή; Πόσοι αυτήν την στιγμή φωνάζουν: «βοήθεια, βοήθεια!», και δεν υπάρχει κανείς κοντά τους να τους βοηθήση; Πόσοι βουλιάζουν στο πέλαγος, πόσοι αυτοκτονούν, πόσοι υποφέρουν; Τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τις προσευχές των μοναχών, κι εμείς να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας με μπανταλούς λογισμούς ή παιδικά παράπονα και να μην κάνουμε ούτε τα πνευματικά μας καθήκοντα όπως πρέπει; Κοίταξε να βγής από τον εαυτό σου και να κάνης δικό σου τον πόνο των άλλων. Έτσι και ειρήνη θα βρής, και μισθό θα έχης από τον Θεό, και βοήθεια θα προσφέρης στους άλλους.

Ο Θεός συγκινείται, όταν αυτός που προσεύχεται έχη μέσα του αγάπη για τον πλησίον, αλλά τελικά ο Θεός θα κάνη αυτό που συμφέρει στην ψυχή.

Αν σκέφτεσαι τον πόνο του κόσμου γενικά και αόριστα, αυτό δεν βοηθάει. Να σκέφτεσαι συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι έχουν μεγάλη ανάγκη, ώστε να πονάς, και έτσι να γίνεται καρδιακή η προσευχή σου. Πιάσε μία περίπτωση για την οποία πονάς περισσότερο και ύστερα πήγαινε και σε άλλες περιπτώσεις. Ας πούμε, σε έναν πόλεμο τραυματίζονται πολλοί. Καλά είναι να μπορής να τους νιώσης όλους, και χωρίς να τους βλέπης. Αλλά, αν δεν μπορής να τους νιώσης χωρίς να τους βλέπης, πιο πολύ θα σε βοηθήση, αν δής έναν που έχει κόψει λίγο το δάκτυλό του και πής: «Σκέψου αυτός ο καημένος να είχε σακατευθή· να είχαν κοπή τα χέρια του ή και τα πόδια του! Και πόσοι ταλαίπωροι άνθρωποι είναι με κομμένα χέρια, με κομμένα πόδια!». Γιατί, άλλο είναι να μαθαίνη κανείς ότι έχει εκτροχιασθή μια αμαξοστοιχία και άλλο να βλέπη μπροστά του εκτροχιασμένη μια ολόκληρη αμαξοστοιχία, και να έχη κι ένα σωρό θύματα. Όταν προσεύχεσαι για ένα συγκεκριμένο θέμα το οποίο σε πονά, βοηθιέσαι κι εσύ ο ίδιος, βοηθάς και τον πλησίον σου.
– Γέροντα, όταν χτυπά το καμπανάκι την ώρα της Προσκομιδής, αναφέρω γενικές περιπτώσεις, λ.χ. χήρες, ορφανά, εγκαταλελειμμένους, και όχι ονόματα. Είναι σωστό;
– Κι εγώ το ίδιο κάνω. Να εύχεσαι όμως με πόνο. Και ο ιερέας δεν αρκεί να βγάζη στην Προσκομιδή μερίδες και να διαβάζη τα ονόματα τυπικά, αλλά πρέπει να παρακαλή για τον καθέναν με πόνο· τότε θα δη θαύματα.

Να λέτε: «Κύριε, ελέησον τους δούλους σου, ών συ τα προβλήματα γινώσκεις». Όταν δεν θυμάσαι τα ονόματα που σού δίνουν, να πιάνης γενικά τις περιπτώσεις· τους αρρώστους, τα παιδιά που έχουν παραστρατήσει κ.λπ. Να λές στην αρχή: «Βοήθησε, Θεέ μου, πρώτα αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη» και ύστερα να συνεχίζης με το «ελέησον τους δούλους σου»…  και μετά να λές: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους δούλους σου και τον κόσμον σου άπαντα», για να μη φεύγη η αμαξοστοιχία με λίγους επιβάτες.

Να ξέρης όμως ότι εκείνο που μετρά δεν είναι το πόσο προσεύχεται κανείς, αλλά το πώς προσεύχεται. Μπορεί κάποιος να διαθέτη πολύ χρόνο στην προσευχή και να νομίζη πώς προσεύχεται, αλλά στην πραγματικότητα να μην προσεύχεται, επειδή δεν προσεύχεται με πόνο. Και άλλος μπορεί να μην προσεύχεται πολύ, αλλά η προσευχή του να έχη ποιότητα, γιατί γίνεται με συντριβή και ταπείνωση.

Η καλοσύνη είναι μία από τις πολλές ιδιότητες του Θεού, γι’ αυτό πάντα σκορπάει χαρά, διώχνει σύννεφα, ανοίγει καρδιές σαν την ανοιξιάτικη λιακάδα που βγάζει άνθη από την γη, θερμαίνει ακόμη και τα φίδια και τα βγάζει από τις παγωμένες τους τρύπες, για να χαρούν και αυτά την καλοσύνη του Θεού.

Για να μαλακώση η καρδιά μας, πρέπει να έρθουμε στην θέση όχι μόνον των άλλων ανθρώπων αλλά και των ζώων,ακόμη και του φιδιού. Να σκεφθούμε: «Θα μου άρεζε να ήμουν φίδι, να έβγαινα λίγο στην λιακάδα να ζεσταθώ και να ερχόταν ο άλλος να με χτυπήση, να μου σπάση το κεφάλι; Όχι». 
Τότε θα λυπηθούμε και θα αγαπήσουμε ακόμη και τα φίδια. 

Η σκληρή καρδιά μαλακώνει κοντά στις πληγωμένες ψυχές· γίνεται ευαίσθητη και ταπεινή. 
Ο Θεός δεν έκανε άνθρωπο σκληρό και άσπλαχνο, αλλά οι άνθρωποι δεν καλλιεργούν την ευσπλαχνία που τους έδωσε ο Θεός· δεν πονούν τον συνάνθρωπό τους και από την αμέλεια γίνονται σιγά-σιγά σκληροί.

Όταν δεν έχει καθόλου να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κανείς κάνει ανώτερη ελεημοσύνη διότι κάνει ελεημοσύνη με αίμα της καρδιάς. Διότι αν είχε κάτι και έδινε θα αισθανόταν και χαρά, ενώ όταν δεν έχει να δώσει αισθάνεται πόνο στην καρδιά.

Εμείς με την λογική μας δεν αφήνουμε τον Χριστό να δουλέψη. Μάθετε το σωστό Ευαγγέλιο τώρα, αν θέλετε να γίνετε άνθρωποι «Ευαγγελικοί», όχι Προτεστάντες!

Να παρακαλούμε λοιπόν να γνωρίσουν όλοι τον Θεό, για να Τον αγαπήσουν, να Τον ευαρεστήσουν και να σωθούν· να πάνε στον Παράδεισο.

Ἅγιοι γίνεσθε…
https://iconandlight.wordpress.com/2014/01/03/%E1%BC%85%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B8%CE%B5/

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ακένωτος όντως θησαυρός, η πολλή αγάπη σου, δι’ ην συμπάσχων τοις πάσχουσιν, επ’ ώμων ήνεγκας, τας οδύνας τούτων και προθύμως ώδευσας, παμμάκαρ την οδόν της σταυρώσεως, εν η ευράμενος, την χαράν την αναστάσιμον, οικουμένης παράκλησις γέγονας.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις της αγάπης θείος κρουνός, και της συμπαθείας ανεξάντλητος ποταμός· χαίροις ο θεράπων, ψυχών τε και σωμάτων, και ο προστάτης πάντων, Πάτερ Παΐσιε.

Πρόσδεξαι δεήσεις σων ικετών, των από περάτων εις τον τάφον σου τον σεπτόν, πίστει ερχομένων και αποτιθεμένων, τους πόνους και τας θλίψεις Πάτερ Παΐσιε.

Αγία Παρασκευή, θυγατέρα του Φωτός, ”δός μας τον θείο φωτισμό. Φώτισέ μας να γίνουμε υιοί και θυγατέρες φωτός!”

Παρασκευή η Ρωμαία, μεγαλομάρτυς (138)
Ερμόλαος ο ανάργυρος ιατρός, Ερμίππος, Ερμοκράτης στη Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (305)
Ωραιοζήλη, μαθήτρια Απ. Ανδρέου και Ιερουσαλήμ μάρτυρες εν Βυζαντίω (1ος αι.)
Θεοφάνης των Νήσων Solovets της Λευκής Θάλασσας της Ρωσίας, μαθητής Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόσφκυ (1819)
Θεοδόσιος Μινβόντι του Καυκάσου στη Σταυρούπολι (1948)

Εορτάζουν στις 26 Ιουλίου

Στίχοι
Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,
Σαυτήν άγουσα, Σεμνή, εις κατοικίαν.
Παρασκευήν έκτανεν εικάδι χαλκός εν έκτη.

“Ας γίνουμε υιοί φωτός!”

Οι υιοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε κληθεί να σκορπίσουμε στη γη την ατμόσφαιρα του ουρανού, την αιωνιότητα, την αγάπη, την ειρήνη, την αλήθεια και την ηρεμία. Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου… π.Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

***

Η ίαση του τυφλού
π.Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

…Θυμόμαστε τον τυφλό άνδρα από την Ιεριχώ, που έρχεται να μας θυμίσει ότι όλοι μας είμαστε τυφλοί, ότι έχουμε ξεχάσει πως να πηγαίνουμε στο βάθος των πραγμάτων. Ήταν τυφλός εξαιτίας κάποιας αρρώστειας· τυφλωνόμαστε από ο,τι βλέπουμε γύρω μας· δεν βλέπουμε πέρα από τον ορατό κόσμο, επειδή κάθε τι που αιχμαλωτίζει την όραση μας, μας εμποδίζει να καταδυόμαστε στο βάθος των πραγμάτων.

Το μήνυμα της σημερινής περικοπής είναι αυτό: είμαστε τυφλοί, και πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε. Να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι, το κακό, τις ατέλειες που βρίσκονται παραμορφωμένες μέσα μας, και συνάμα την ομορφιά της εικόνας του Θεού που τίποτα δεν μπορεί να σβήσει, να καταστρέψει, που μπορεί να καλυφθεί προσωρινά, όπως η σκόνη που καλύπτει μιάν εικόνα, αλλά παραμένει φωτεινή. Και θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε μέσα μας και να διακρίνουμε το κακό από το καλό: όχι μόνο το κακό, αλλά το καλό που μπορεί να μας εμπνεύσει να παλέψουμε, ν’ αγωνιστούμε και να ξεπεράσουμε κάθε τι που μας καθιστά ανάξιους ενώπιον του Θεού.

….θα πρέπει να κοιτάζουμε τον καθένα γύρω μας και να βλέπουμε την εικόνα του Θεού, να ξεχνάμε τις ατέλειες που μας τυφλώνουν, να βλέπουμε την ομορφιά κάθε προσώπου, να κοιτάξουμε βαθύτερα στην ψυχή του καθενός που είναι ο πλησίον μας και μ’ ευλάβεια, με πίστη ν’ ανακαλύψουμε την θεϊκή παρουσία, την θεϊκή ομοιότητά του μ’ Εκείνον…

Αν προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τον εαυτό μας, νοιώθουμε συχνά ότι δεν έχουμε μάτια για να δούμε, ότι δεν έχουμε κάποια σημεία αναφοράς: πως λοιπόν μπορούμε να δούμε; Υπάρχει ένας καθρέφτης όπου μπορούμε να ξεχωρίσουμε το κακό και το καλό. Ας μελετήσουμε, στη διάρκεια τούτων των ημερών, με ανοιχτό νού και καρδιά και με ευλάβεια, το Ευαγγέλιο. Θα δούμε μέσα από τον λόγο του Χριστού αυτό που πρέπει να είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη˙ θα δούμε μέσα από τη διδασκαλία Του τι καλούμαστε να γίνουμε· θα δούμε στη ζωή των Αποστόλων Του, σ’ εκείνους που ήταν γύρω Του τον αγώνα για τελειότητα. Ας δούμε το Ευαγγέλιο καθώς κοιτάζει κάποιος έναν καθρέφτη, ας συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με αυτό που βλέπουμε, και τότε θ’ ανακαλύψουμε όχι μόνο το κακό, αλλά τη δόξα που υπάρχει μέσα μας. Και αφού εμπνευστούμε απ’ αυτό, ας προχωρήσουμε, καθώς μας λέει ο Απόστολος Παύλος, από δόξα σε δόξα, αφήνοντας το παρελθόν και ορμώντας να εκπληρώσουμε το θεϊκό μας κάλεσμα. Αμήν.
Απόδοση στην νεοελληνική: http://www.agiazoni.gr  – https://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Surozhskij/sermons/224

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Μόνον ο Θεός είναι πανταχού παρών· οι Άγιοι πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο με τέτοια ταχύτητα, που οι αποστάσεις καταργούνται· δεν υπάρχουν γι’ αυτούς κοντινές ή μακρινές αποστάσεις. Όταν ήμουν στο Σανατόριο, ήταν ένας, ο καημένος, χρόνια άρρωστος – Χαράλαμπο τον έλεγαν. Είχε αρραβωνιασθή και μια νοσοκόμα από το Σανατόριο. Τότε οι γιατροί δεν είχαν τα μέσα για την θεραπεία της φυματίωσης, και κινδύνευε να πεθάνη. Η μάνα του, πάνω στον πόνο της, πήγε σε ένα Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, για να προσευχηθή. Εν τω μεταξύ αυτόν τον είχαν στην εντατική και δεν άφηναν ούτε την αρραβωνιαστικιά του να μπή μέσα. Κάποια στιγμή την παίρνει τηλέφωνο η μάνα του και της λέει: «Μη στενοχωριέσαι. Η Αγία Παρασκευή μου είπε ότι ο Χαράλαμπος θα γίνη καλά. Μου είπε ακόμη: “Τώρα πάω και στο Σανατόριο της Λαμίας· κινδυνεύει κι εκεί κάποιος”». Εκείνη την ώρα ο άρρωστος έγινε καλά. Τηλεφωνεί μετά η νοσοκόμα στο Σανατόριο της Λαμίας και ακριβώς εκείνη την ώρα κάποιος που κινδύνευε εκεί έγινε καλά ως εκ θαύματος. Με τί ταχύτητα πήγε η Αγία! Αν έτρεχε ένα αυτοκίνητο με τέτοια ταχύτητα, θα είχε διαλυθή. Εκείνη ούτε βενζίνη σούπερ έκαψε, ούτε τα λάστιχα χάλασαν!

Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων· να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στενοχωρούμε τον Χριστό, να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν. Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοηθείας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό. Στην άλλη ζωή, εάν ο Θεός μας αξιώση και πάμε κοντά Του, ούτε και τους Αγίους θα «κουράζουμε», αλλά ούτε και θα υπάρχη λόγος να τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν.… Το θαύμα είναι μυστήριο· μόνο ζήται και δεν εξηγείται· το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύση. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι ΣΤ’. Περί Προσευχής)

***

”Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν!

Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι Άγιοι την ημέρα της μνήμης τους δίνουν δώρα σε όσους τους επικαλούνται. Έτσι είναι;
– Ναι, κερνούν πνευματικά κανταΐφια! Άμα γλυκαίνουμε τους Αγίους με την ζωή μας, μας κερνούν γλυκά πνευματικά.
Οι Άγιοι με την πολλή τους αγάπη μου προσφέρουν από τον ουράνιο άρτο και από το παραδεισένιο μέλι.

***

Παλιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σήμερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την πυροσβεστική, σκέφτονται τις γεωτρήσεις, το ένα, το άλλο… Αλλά χωρίς Θεό τί θα κάνουν οι άνθρωποι; Οργή Θεού θα φέρουν. Βλέπεις, όταν δεν βρέχη, δεν λένε: «Θα κάνουμε προσευχή», αλλά «θα κάνουμε γεώτρηση». Και το κακό είναι ότι με αυτά τα μέσα που υπάρχουν, σιγά-σιγά όχι μόνον οι άπιστοι σκέφτονται έτσι, αλλά ακόμη και οι πιστοί αρχίζουν να ξεχνούν την δύναμη του Θεού. Το καλό είναι που μας ανέχεται ο Θεός. Αλλά την Πρόνοια του Θεού ούτε καν την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.

– Γέροντα, γιατί οι Πατέρες λένε ότι η αρετή της διακρίσεως είναι «μείζων πασών των αρετών» ;

– Η διάκριση δεν είναι απλώς μια αρετή• είναι η κορώνα, το στεφάνι, των αρετών.
Ανάλογη με την πνευματική μας κατάσταση, ανάλογη με την ποιότητα των αρετών μας, είναι και η διάκρισή μας.
Αν οι αρετές μας είναι χάρτινες, χάρτινο θα είναι και το στεφάνι τους, η διάκριση δηλαδή που θα έχουμε.
Αν οι αρετές μας είναι από μπρούντζο, μπρούντζινο θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν είναι από χρυσό, χρυσό θα είναι και το στεφάνι τους.
Αν οι αρετές μας έχουν διαμαντόπετρες, διαμαντόπετρες θα έχη και το στεφάνι τους, η διάκριση.

– Γέροντα, τί είναι διάκριση;

– Διάκριση είναι η πνευματική όραση.
Και πνευματική όραση έχει εκείνος που έχει εξαγνισμένο νού• γι᾿ αυτό έχει και πνευματική διαύγεια και θείο φωτισμό… η διάκριση είναι το τιμόνι που οδηγεί τον άνθρωπο με ασφάλεια, ώστε να μην ξεφεύγη από τον ίσιο δρόμο και να μην πέφτη ούτε από δεξιά ούτε από αριστερά…  Γι᾿ αυτό να προσπαθήτε να ζήτε εσωτερικά, ταπεινά, να εργάζεσθε στην αφάνεια, για να έχετε τον θείο φωτισμό.

Να διαβάζης Λαυσαϊκό, Λειμωνάριο, Φιλόθεο Ιστορία και τον Αββά Βαρσανούφιο και να καθρεφτίζης σ᾿ αυτά τον εαυτό σου, για να αποκτήσης πνευματικό αισθητήριο.
Τότε θα μπορής να ξεχωρίζης το χρυσό από το μπακίρι και θα γίνης χρυσοχόος πνευματικός.
...Η διάκριση δεν έχει ορισμένο μέτρο• δεν έχει όρια και κανόνες. Έχει και το «όχι», έχει και το «ναί»• έχει και το λίγο, έχει και το πολύ. Σε μια αδελφή που έχει διάκριση δεν χρειάζεται να της πης τί να κάνη ή πως να μιλήση. Κινείται πάντοτε σωστά, γιατί πάντοτε σκέφτεται πνευματικά. Έχει θείο φωτισμό και αισθητήριο πνευματικό.

Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση-φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο. «Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό. Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Δεν πρέπει να ζυγίζουμε την Αγιότητα των συνανθρώπων μας με την ανθρώπινη ζυγαριά, διότι μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη των ανθρώπων σαν Καρδιογνώστης.
Εκείνο που θα συγκινήση περισσότερο τον Θεό την ημέρα της Κρίσεως, είναι η εργασία που έκανε ο καθένας μας στον παλαιό του άνθρωπο.

Διάκριση φυσικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη, αλλά δυστυχώς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας, οι περισσότεροι από εμάς, αλλά για τους συνανθρώπους μας (για να μη … διακριθούν) και την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να αγωνιστή στα ζεστά, να κόψη τα πάθη του, να ελευθερωθή η ψυχή του, να πετάξη στον Ουρανό.

Ο θείος φωτισμός είναι το πάν
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πολλές φορές λέω σε μερικούς: «Κανόνισε όπως σε φωτίση ο Θεός». Όταν λέω «όπως σε φωτίση ο Θεός», εννοώ ο άνθρωπος να δη τα πράγματα με θείο φωτισμό και όχι με την ανθρώπινη λογική. Να μη νομίζη πώς ό,τι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση του Θεού.

 – Γέροντα, πώς έρχεται ο θείος φωτισμός;

– Αν ξεσκουριάσουμε τα καλώδια, ο παλαιός άνθρωπος γίνεται καλός αγωγός και τότε περνάει η Χάρις του Θεού και δέχεται το θείο φως της Χάριτος. Αλλιώς γίνονται βραχυκυκλώματα και δεν ενεργεί η Χάρις. Όλη η βάση είναι να προσέξη ο άνθρωπος να μην τον εγκαταλείψη η Χάρις του Θεού, για να έχη τον θείο φωτισμό. Γιατί, αν δεν υπάρχη θείος φωτισμός, όλα χαμένα είναι.
Τί τράβηξε ο Χριστός με τους Μαθητές, πριν τους επισκιάση η Χάρις, γιατί ήταν γήινοι! Πριν από την Πεντηκοστή είχε δοθή εξουσία από τον Θεό στους Μαθητές να βοηθούν τον κόσμο. Δεν είχαν όμως ακόμη τον θείο φωτισμό που πήραν την Πεντηκοστή.

Από την ημέρα όμως της Πεντηκοστής που ο Χριστός τους έστειλε τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, είχαν πλέον οι Απόστολοι μόνιμα την θεία Χάρη. Προηγουμένως μόνο μερικές φορές είχαν θείο φωτισμό· ήταν σαν να γέμιζε η μπαταρία τους και πάλι εξηντλείτο. Πάλι έπρεπε να την βάλουν στην μπρίζα, να φορτισθή! Πάλι εξηντλείτο, πάλι στην μπρίζα! Όταν τους έστειλε τον Παράκλητο, δεν χρειαζόταν πια η… μπρίζα. Όχι ότι εμείς τώρα είμαστε καλύτεροι και εκείνοι ήταν χειρότεροι, αλλά εμείς ζούμε στον καιρό της Χάριτος, γι’ αυτό δεν έχουμε ελαφρυντικά. Είμαστε βαπτισμένοι, έχουμε και τον Παράκλητο, τα έχουμε όλα. Τότε δεν είχε σταυρωθή ακόμη ο Χριστός, και είχε, κατά κάποιον τρόπο, εξουσία ο διάβολος και εύκολα παρέσυρε τους ανθρώπους. Μετά την Σταύρωση δόθηκε σ’ όλους η δυνατότητα από τον Χριστό να έχουν τον θείο φωτισμό. Θυσιάσθηκε ο Χριστός και μας ελευθέρωσε. Βαπτισθήκαμε στο όνομά Του. Την μπρίζα την έχει συνέχεια βαλμένη. Τώρα εμείς γινόμαστε αιτία να μην περνάη το ρεύμα της θείας Χάριτος, γιατί αφήνουμε τα καλώδιά μας σκουριασμένα.

 – Γέροντα, τί προϋποθέσεις χρειάζονται, για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα;

 – Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία. Ο άνθρωπος είναι άχρηστος, άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι το φώς, το θείο φώς. Όλη η βάση εκεί είναι. Αν κανείς δεν βλέπη, μπορεί να χτυπήση πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες, και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φώς. Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται· άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του. Και για να ᾿ρθή το Φως, πρέπει να θέλης να βγής από το σκοτάδι. Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται. Αν ένας πατέρας στενοχωριέται, όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες, στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός. Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από ᾿δώ θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά· από ᾿δώ θα πάμε», ο άλλος «από ᾿δώ», ο άλλος «από ᾿κεί». Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν· θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί. Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός. Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά που καταλήγουν; Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σά εκ των σών…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μη σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «γιά να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχωνται το Άγιο Πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τί καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ᾿ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση... Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθη ο θείος φωτισμός, τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά. Γι’ αυτό λέω ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο είναι το θείο φως της Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία, και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά.
Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»

Για να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι, ούτε ο ίδιος να σκέφτεται πονηρά.

Ο άνθρωπος που προσέχει την πνευματική του καθαρότητα και την διατηρεί, διατηρεί και την θεία Χάρη και βλέπει πάντα καθαρά και αξιοποιεί και τα ακάθαρτα και τα κάνει και αυτά καλά στο πνευματικό του καλό εργοστάσιο: Τα άχρηστα χαρτιά τα κάνει  καθαρές χαρτοπετσέτες, κόλλες, τετράδια κ.λπ. Τα σπασμένα μπρούντζα τα κάνει κηροπήγια και μανουάλια, και το χρυσάφι Άγια Ποτήρια. Αντίθετα, ο άνθρωπος που δέχεται την πονηριά και σκέφτεται πονηρά, και τα καλά στο κακό τα μετατρέπει, όπως το εργοστάσιο που κάνει πολεμικό υλικό, και το χρυσάφι, σφαίρες και κάλυκες κανονιού το κάνει, γιατί έτσι έφτιαξαν τις μηχανές του.
Γι’ αυτό, ας μην επιτρέπουμε ποτέ κακό λογισμό και ας ενεργούμε όλο αγαθά, εάν θέλουμε να μετατραπή το κακό εργοστάσιο της καρδιάς μας σε καλό.

Η Αγία Παρασκευή εμφανίζεται και προλέγει στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη: «Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου, αλλά δεν θα σ’ αγγίζει».
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/25/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85/

Απολυτίκιον Αγίας Παρασκευής. Ήχος α’.

Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν, εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή Αθληφόρε, όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Κανών β’, Ωδή η’, της Αγίας
Ήχος δ’ Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Κάλλους και του πόθου σου Χριστέ, Παρασκευή η αγνή, τρωθείσα έφερε, πυρός την έκκαυσιν κράζουσα· εις οσμήν του θείου μύρου σου, νυν εναθλούσα καρτερώς, δραμούμαι άληκτα, σου οπίσω, επευλογούσα το θείόν σου όνομα.

Δοξαστικόν Αίνων
Ήχος β’

Εν πόλει του Θεού ημών, εν όρει αγίω αυτού, εκεί κατεσκήνωσεν η Αγία, την λαμπάδα άσβεστον τηρήσασα. Ακούσωμεν της παρθένου εγκώμιον· Ω Παρθενία, ναός Θεού! ω Παρθενία, Μαρτύρων δόξαι ω Παρθενία, Αγγέλων συμμέτοχε.

Θεοτοκίον . Ήχος β’
Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η πίστη του εκατόνταρχου που είπε στον Χριστό, ’’ ένας λόγος Σου είναι αρκετός’’ Οι Άγιοι έκτισαν μια ζωή αγιότητος, από ένα λόγο του Ευαγγελίου στον οποίο αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια, εκείνον τον λόγο που μπορεί να θεραπεύσει μια ζωή, που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους, σχέσεις, ψυχές και ζωές. π. Αντώνιος Bloom του Σουροζ

Κυριακή Δ΄ Ματθαίου: (Ματθ. η’ 5-13)
Η μεγάλη πίστη του εκατόνταρχου

Η πίστη του εκατόνταρχου
π. Αντώνιος Bloom του Σουροζ
26 Ιουνίου 1988

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η πίστη του εκατόνταρχου που ήρθε στον Κύριο ζητώντας του να θεραπεύσει τον υπηρέτη του που αγαπούσε, που του ήταν πιστός. Άκουσε τον Χριστό να λέει: « Θα έρθω να κάμω ένα θαύμα στο σπίτι σου», και θα μπορούσε να απαντήσει, « Μην έλθεις, ένας λόγος Σου είναι αρκετός για να αποκατασταθεί η υγειά του υπηρέτη μου!».

Αυτό είναι ένα γεγονός από την ζωή του Κυρίου• ένα γεγονός που άγγιξε όχι μόνο τον Εκατόνταρχο, όχι μόνο τον υπηρέτη του, αλλά κάθε μέλος του σπιτιού. Ήλθε χωρίς τον Χριστό, και ο υπηρέτης θεραπεύτηκε.

Ποιος από εμάς μπροστά σ’ ένα τρομερό, αγωνιώδη πόνο, μπορεί να στραφεί προς τον Κύριο, να παρουσιάσει το αίτημά του, να Του ζητήσει έλεος και να εκδηλώσει τη δύναμή Του, και όταν μας λέει, όταν πληροφορεί την καρδιά μας, «Θα έλθω, θα κάνω σ’ εσένα αυτό το θαύμα» – ποιος από εμάς θα είχε το θάρρος να πεί, «Όχι, Κύριε! Αρκεί ο λόγος Σου!»…

Έχουμε το Ευαγγέλιο, έχουμε το παράδειγμα των Αγίων που πολλοί έκτισαν μια ζωή αγιότητος, από ένα λόγο του Ευαγγελίου που πήραν σοβαρά και στον οποίο αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια, όλη τους την ζωή. Έχουμε το Ευαγγέλιο, έναν λόγο, εκείνον τον λόγο που μπορεί να θεραπεύσει μια ζωή, που μπορεί να μεταμορφώσει ανθρώπους, σχέσεις, ψυχές και ζωές. Ποιος από εμάς είπε ποτέ στον Κύριο, «Το Ευαγγέλιο, μου είναι αρκετό»; Και πόσο συχνά στρεφόμαστε στον Κύριο για να πούμε «Ναί, Κύριε – Το διάβασα όλο το Ευαγγέλιο, αλλά έλα εσύ ο ίδιος, μίλησέ μου, πες μου έναν λόγο που δεν είναι γραμμένος, πες έναν λόγο που θα διαπεράσει την ζωή μου, την καρδιά μου σαν τη φωτιά και το σίδερο! Μίλησε, πάλι και πάλι, Κύριε!»… Και έτσι παραβλέπουμε όλο το Ευαγγέλιο, το μήνυμα του Θεού, το παράδειγμα του Χριστού, ο,τι βλέπουμε στους Αποστόλους, και στους μετέπειτα Αγίους, επειδή θέλουμε μια νέα αποκάλυψη, έναν νέο λόγο.
Και θυμάστε επίσης, πως, όταν ο Χριστός έδωσε την εντολή στους μαθητές να ρίξουν το δίχτυ τους στην θάλασσα και αυτό το δίχτυ έφερε πλήθος από ψάρια, ο Απόστολος Πέτρος, κατάλαβε ξαφνικά ποιος ήταν ο Κύριος. Τα είχε ακούσει όλα, την επί του Όρους Ομιλία, ήταν από την αρχή με τον Κύριο – και αμυδρά μόνο είχε καταλάβει ποιος ήταν. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησε ποιος ήταν στην βάρκα του και είπε, «Κύριε, φύγε από την βάρκα! Είμαι αμαρτωλός, είμαι ανάξιος της παρουσίας Σου! »

Και πάλι, ποιος από εμάς, σε στιγμές που ο Κύριος ήρθε κοντά μας, σκέφτηκε να πεί τέτοια λόγια, έχοντας αντιληφθεί, εξαιτίας της αγιότητας του Χριστού, την αγιότητα του Θεού, πόσο δεν αξίζουμε την ζωή Του, το θάνατό Του, την κάθοδό Του στην κόλαση, το κατώτερο σημείο του κακού. Και αυτή η κόλαση δεν είναι μοναχά μία εικόνα• δεν υπάρχει μέσα μας ; Δεν υπάρχει μέσα μας ένα σκοτάδι, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από φώτιση – το Φως του Θεού, τον Θεό, το φως του κόσμου.

Ας σκεφτούμε αυτό που ακούμε. Μόλις επέστρεψα από τη Ρωσσία, και κάθε που έρχομαι, έχω ένα δέος για ο,τι είδα εκεί. Όχι από τις σπουδαίες λειτουργίες, αλλά από τους ανθρώπους που για περισσότερο από μισό αιώνα, έφεραν το βάρος του Σταυρού, και πόσο τρομερό – πως εμπνέει – πόσο ταπεινωτικό είναι για κάποιον να πρέπει να μιλήσει σε ανθρώπους που η ζωή τους είναι ένα κήρυγμα του Ευαγγελίου, ενώ η δική μας είναι ντροπή του Χριστού. Ναί, είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο ότι από τους λόγους μας θα κριθούμε, θα σωθούμε ή θα καταδικαστούμε. Πόσο τρομαχτικό είναι να πρέπει να πούμε λόγους αληθείας από καθήκον, από ανάγκη και να γνωρίζουμε ότι κάθε λόγος μας καταδικάζει.

Και έτσι όταν ένας ιερέας εξέρχεται στο Άγιο Βήμα, κάνει το σημείο του Σταυρού, μπαίνοντας κάτω από την προστασία του Εσταυρωμένου, του θανάτου, την θυσιαστική αγάπη του Χριστού – προσευχηθείτε γι’ αυτόν που πρόκειται να κηρύξει το Ευαγγέλιο, ίσως το κήρυγμα αυτό να τον κρίνει και να τον καταδικάσει– και για τη σωτηρία της ψυχής σας. Και τότε, ίσως αυτή η προσευχή να στηρίξει τον ιεροκήρυκα και λέγοντας τον λόγο του Θεού, με την βοήθεια της Θ. Χάριτος, ίσως να δυναμώσει τη ζωή σας και σας βοηθήσει να φθάσετε τον Χριστό, όχι εκείνον: να συνειδητοποιήσετε ξαφνικά ότι ο ιεροκήρυκας δεν υπάρχει – υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Θυμηθείτε! Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ονομάστηκε κήρυκας του Θείου Λόγου• λέγεται γι’ αυτόν ότι ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μήνυμα. Λάβετε το μήνυμα, μην σταθείτε στον ταχυδρόμο, και λάβετε το μήνυμα καθώς το περιγράφει ο Χριστός, όπως η γη η καλή που θάβει μέσα της τον σπόρο, τον τρέφει και φέρνει καρπούς, καρπούς ζωής: όχι καρπούς συναισθημάτων, σκέψεων, αλλά μια ζωή που είναι αυτή του Θεού, σαρκωμένη, η ζωή του Χριστού σε μας. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_123.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=39328369484438125062

Άγιος Παΐσιος
Να πιστέψουμε φιλότιμα στον Θεό

Πρέπει να πιστέψη κανείς στον Θεό φιλότιμα, όχι να θέλη θαύμα, για να πιστέψη. Όταν βλέπω μεγάλους να μου ζητούν να δούν κανένα θαύμα, για να πιστέψουν, ξέρεις πώς γίνομαι; Να ήταν μικροί, θα είχαν κάποια δικαιολογία λόγω της ηλικίας· αλλά αυτοί να μην έχουν κάνει τίποτε για τον Χριστό και να λένε «νά δούμε κάτι, για να πιστέψουμε», αυτό είναι πολύ φθηνό πράγμα. Μήπως, και θαύμα να δούν, θα βοηθηθούν; Θα πούν ότι είναι μαγεία κ.λπ.

Να παρακαλούμε τον Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση. Στον Χριστό τί είπαν οι Απόστολοι; «Πρόσθες ημίν πίστιν» δεν είπαν; Όταν λές «πρόσθες», σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στον Θεό. Γιατί, αν δεν εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του στον Θεό, τί να του προσθέση ο Θεός; Ζητάμε από τον Θεό να μας προσθέση πίστη, όχι για να κάνουμε θαύματα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε περισσότερο.

Για να αυξηθή η πίστη στον Θεό, όλα βοηθούν· και τα λουλούδια και οι ακρίδες και τα αστέρια και οι κεραυνοί ακόμη. Όλοι τα βλέπουμε αυτά, αλλά όλοι δεν βοηθιόμαστε, γιατί δεχόμαστε τα «τηλεγραφήματα», τους λογισμούς που μας φέρνει ο εχθρός. Π.χ. αν δεν υπήρχε το αλάτι, θα βρωμούσε η θάλασσα. Όποιος όμως το εξετάζει στο εργαστήρι του, χωρίς πίστη, δεν βοηθιέται, γιατί δεν καθάρισε την καρδιά του από τα άλατα. Αν εργασθή κανείς με φιλότιμο, με καλό λογισμό, ακόμη και τα πιο ανάποδα τα βλέπει με άλλο μάτι, με θείο φωτισμό, και δοξάζει τον Θεό.

Όλα αν τα στρέψη στα πνευματικά κανείς, ξέρετε τί πνευματικό κέρδος βγάζει και τί πνευματική πείρα αποκτάει; Πιάνεις λ.χ. το τσιμέντο, μπορείς να βρής τον Θεό! Πιάνεις το τούβλο, μπορείς να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις αυτό, να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις εκείνο, να πιάσης τον Θεό! Πιάνεις το άλλο, να πιάσης τον Θεό! Ναί, με όλα να πιάνετε τον Θεό! Αν δεν δουλεύη κανείς έτσι, αν μέσα από όλα δεν βλέπη τον Θεό, βάλ᾿ τον μέσα στην Εκκλησία, θα είναι μακριά από τον Θεό. Δώσ᾿ του ψαλτικά να ψάλη, θα είναι μακριά από τον Θεό. Δώσ᾿ του βιβλίο πνευματικό να διαβάση, πάλι θα είναι μακριά από τον Θεό. Ό,τι πνευματικό κι αν του δώσης να κάνη, δεν τον πάει στον Θεό.

Όταν κανείς πορεύεται στην ζωή του με πίστη, χωρίς αμφιβολία, και ζητάη την βοήθεια του Θεού, θα έχη σιγά-σιγά στην αρχή γεγονότα μικρά και ύστερα μεγαλύτερα, και θα γίνη πιο πιστός. Ζώντας τα θεία μυστήρια από κοντά, γίνεται θεολόγος, διότι δεν τα πιάνει με το μυαλό, αλλά τα ζη στην πραγματικότητα. Η πίστη του συνέχεια αυξάνει, γιατί κινείται σε άλλο χώρο, με θεία γεγονότα. Για να ζήση όμως κανείς τα μυστήρια του Θεού, πρέπει να απεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο, να επανέλθη κατά κάποιον τρόπο στην κατάσταση προ της πτώσεως. Να έχη αθωότητα και απλότητα, για να είναι η πίστη του ακλόνητη και να πιστεύη απόλυτα ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορή να το κάνη ο Θεός. 

Αν έχη μεγάλη πίστη, πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξη. Ακόμη και μέσα σε χείμαρρο αν έχη χτίσει το σπίτι του και ο χείμαρρος κατεβάση πολύ νερό, αν πιστεύη πολύ και παρακαλέση με θέρμη τον Θεό, ο χείμαρρος θα γυρίση ανάποδα. Πρέπει όμως να έχη τέτοια πίστη πού, αν ακούση, ας υποθέσουμε, ότι έγινε θαύμα, άδειασε η θάλασσα και την οργώνουν με τρακτέρ και κουβαλούν τα ψάρια με φορτηγά, να το πιστέψη. Ούτε καν θα πάη να δή. Ακόμη και σε εκατό μέτρα απόσταση να μένη από την θάλασσα και να μην την βλέπη από ᾿κεί που βρίσκεται, δεν πάει να διαπιστώση αν είναι αλήθεια, γιατί δεν αμφιβάλλει. Ξέρει ότι όλα είναι δυνατά για τον Θεό, ότι η θεία δύναμη δεν περιορίζεται, και γι᾿ αυτό δεν ενδιαφέρεται παραπάνω. Τόση πίστη έχει. Μόνον ο αληθινά πιστός ζη αληθινά και είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας ο Ιατρός

Γνωρίζετε τη διήγηση για τη θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου. Ο ειδωλολάτρης αυτός παρακαλούσε ταπεινά τον Χριστό να θεραπεύσει τον δούλο του. Ο Κύριος συμφώνησε και του είπε: «Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. 8, 7). Αλλά ο εκατόνταρχος τού απάντησε: «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις• αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσετε ο παις μου» (Ματθ. 8, 8. Θαύμασε ο Χριστός την απάντησή του και είπε στους άλλους• «Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστην εύρον» (Ματθ. (8, 10). Επειδή πίστευε ο εκατόνταρχος ο Χριστός χάρισε υγεία στον δούλο του. Τόσο μεγάλη είναι η σημασία της πίστεως.
Αλλά όχι μόνο για θεραπεία και θαύματα χρειάζεται η πίστη. Ο Κύριος έλεγε στους μαθητές του: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσετε, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μαρκ. 16, 16). Πολύ σημαντικό είναι αυτό. Βλέπετε, μόνο αυτός που πιστεύει θα σωθεί ενώ αυτός που δεν έχει πίστη θα καταδικαστεί.
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι όλη η ουσία του ευαγγελικού μηνύματος βρίσκεται στην ελπίδα, την πίστη και την αγάπη. Συνεπώς χρειάζεται να έχουμε ισχυρή και ακράδαντη πίστη για να είμαστε χριστιανοί και κληρονόμοι της θείας χάριτος.

Και τι είναι η πίστη; «Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ου βλεπομένων (Εβρ.11, 1), – λέει ο απόστολος Παύλος. Η πίστη λοιπόν, είναι η βεβαιότητα ότι πραγματικά υπάρχουν αυτά που δεν βλέπουμε. Είναι η «ελπιζομένων υπόστασις», η πεποίθηση δηλαδή ότι θα γίνουν πραγματικότητα αυτά που ελπίζουμε…

…Τώρα όλος ο επιστημονικός κόσμος πιστεύει στο ηλεκτρόνιο. Θέλω όμως να ρωτήσω• «Έχει δει κανείς απ’ αυτούς το ηλεκτρόνιο;» Όχι, κανείς. Μήπως κανείς το ψηλάφησε; Πάλι κανείς. Κάποιος το ζύγισε; Όχι. Τότε γιατί το πιστεύουν; Μου απαντούν: «Το πιστεύουμε γιατί βλέπουμε τις εκδηλώσεις του». Συμφωνώ γιατί ξέρω την αξία της γνώσης του αόρατου από τις εκδηλώσεις του.

Αν εσείς πιστεύετε στο ηλεκτρόνιο χωρίς να το βλέπετε, τότε με ποιο δικαίωμα λέτε ότι η πίστη μας στον Θεό, που και Αυτόν κανείς δεν τον είδε, είναι παράλογη;
Θα σας πω ότι και εμείς γνωρίζουμε τον Θεό από τις ενέργειές Του. Από τις εκδηλώσεις της δύναμής Του. Από το πώς Αυτός ενεργεί στην καρδιά μας, από τη χάρη που αισθανόμαστε. Πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν πως υπάρχει Θεός και πολλοί πως δεν υπάρχει. Αλλά κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο με καθαρή καρδιά μπορεί να δει κανείς τον Θεό.
Λοιπόν, να μην ταράζεται η καρδιά σας απ’ αυτά που λένε οι επιστήμονες κατά της πίστεως. Ας ακολουθήσει η επιστήμη τον δρόμο της ερευνώντας τη φύση. Εμείς ακολουθούμε άλλη οδό, την οδό της πίστεως με την οποία γνωρίζουμε τον αόρατο κόσμο. Αυτή η πίστη γεμίζει την καρδιά μας όταν μεταλαμβάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Πιστεύουμε πως δεν κοινωνούμε απλώς άρτο και οίνο αλλά Σώμα και Αίμα Χριστού. Επίσης κανείς από μας δεν είδε τον δικό του άγγελο φύλακα και όμως όλοι πιστεύουμε ότι υπάρχει.

Η πίστη είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός στη γη και πρέπει να τη φυλάγουμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Ο σοφός Σολομών είπε: «Πάση τη φυλακή τήρη σην καρδίαν• εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. 4, 23). Πρέπει λοιπόν να φυλάγουμε την καρδιά μας γιατί αυτή είναι το όργανο που εμείς πιστεύουμε και λαμβάνουμε τη θεία χάρη.

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. η’ 5-13

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναούμ, προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ­ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ ­τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.

Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει.. Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού χωρίς δάκρυα. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα, και την αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Συμπορευθείτε, αγαπητέ, με μας τους πένητες προς τον Σταυρό, προς τους ονειδισμούς, τις εξουθενώσεις, την πτωχεία, τις θλίψεις, και αργότερα ίσως και στον θάνατο. Δεν υπάρχει άλλη οδός προς τον αληθινό δοξασμό. Για το όνομά Του διωκόμαστε από παντού… 

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.

Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.”

Πως να βαδίσουμε προς τον Θεό; Όταν τείνουμε στον μοναδικό αυτό σκοπό, όλα τα άλλα γίνονται πηγή παθημάτων και πόνου. Όμως φέρουμε το σταυρό αυτό σιωπηλά.

Οι πειρασμοί που δέχθηκαν οι άγιοι είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς µας πειρασμούς, διότι η καρδιά τους ήταν ευαίσθητη και γι’ αυτό όλα τα πράγματα λάμβαναν στην ζωή τους μεγαλύτερες διαστάσεις.

Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσουμε τι σημαίνει «άρατε τον σταυρόν υμών και ακολουθείτε Με». Όταν προτιμούμε τον Χριστό, πρέπει να έχουμε στο νου ότι πρόκειται για την αγάπη του Πατρός, την αγάπη του Χριστού, την αγάπη του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο αυτόν που πάσχει.

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Ο Χριστός είναι ο άπειρος Θεός. Δε σταυρώθηκε μόνο για τους πιστούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ ως τον τελευταίο που θα γεννηθεί από γυναίκα. Να ακολουθεί κάποιος τον Χριστό, σημαίνει να πάσχει, για να θεραπευθεί και να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.

Διδάσκω τους μοναχούς να μην ομιλούν για τις αδικίες που υφίστανται, αλλά να σιωπούν. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η ορθόδοξη πνευματικότητα.

Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω µαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.… η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής. Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε’ 10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. 

Ο νους του ανθρώπου και η καρδιά δεν πρέπει να κολλάνε πουθενά, ούτε σε πρόσωπα ούτε σε πράγματα. Τότε όλα είναι καθαρά. Αν κάπου κολλήσουν, τότε αρχίζει ο στραβός δρόμος.

 Ο Θεός στην άμετρη αγάπη του δεν με απεδοκίμασε, αλλά με αξίωσε της θεωρίας του ακτίστου Φωτός Του. Ο Χριστός έγινε η ζωή μου. Τον αγάπησα και δεν μπορώ να διανοηθώ κανέναν άλλο ικανό να συγκριθεί μαζί Του. Είναι για μένα ο μόνος Κύριος και Θεός.. Σχεδόν ακατάπαυστα φέρω στην καρδιά μου πόνο, φοβούμενος μη τυχόν χάσω την ευσπλαχνία Του για το πλήθος των αντιστάσεών μου. Εν τούτοις, παρά την πάλη μαζί Του, παρά τις πολυάριθμες απόπειρες να παρεκκλίνω από τον σταυρό Του, ασπάζομαι τον σταυρό του Χριστού, και κατά κάποιον τρόπο σηκώνω το σταυρό που μου δόθηκε, τον σταυρό μου (βλ Ματθ. ιστ’, 24).
Και ευλογώ τώρα τον Θεό μου που ευδόκησε να αναγεννηθώ μέσα από την φλόγα της μετανοίας. (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σακχάρωφ) Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, σ. 64-5)

Το Ευαγγέλιο, η Καλή Αγγελία, αρχίζει και τελειώνει με την κλήση για μετάνοια. Η διδασκαλία των αγίων ασκητών, των Πατέρων μας και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι ποτισμένη με τη συνείδηση ότι κάθε φορά που ο άνθρωπος προσφέρει προσευχή στον Θεό χωρίς να αισθάνεται την αμαρτωλότητά του, η προσευχή του δεν φθάνει στον θρόνο του Υψίστου, διότι ο Υιός του Θεού δεν ήρθε να καλέσει όσους φαντάζονται τον εαυτό τους δίκαιο (βλ. Λουκ. ιη’ 9) αλλά εκείνους που αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί (βλ. Ματθ. θ’ 13).
Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού χωρίς δάκρυα…. Απολίθώθηκε η καρδιά μας από τον κτηνώδη εγωισμό της και κάτι χειρότερο ακόμη, από τον υπερήφανο σπασμό της…..

Ο πάσχων «υπέρ Αυτού» ευρίσκεται εις αδιάκοπον σχέσιν μετά του Ιησού Χριστού, γίνεται θεοφόρος.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Έσσεξ

Ζώμεν εκ νέου εν τη ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: … Ουχί άπαξ ήρχετο εις εμέ χαρά επί τω λογισμώ ότι η ζωή μου κατά το μέγιστον αυτής μέρος συνέπεσε μετά διωγμών κατά του Χριστιανισμού. Τούτο επιτρέπει εις εμέ να αισθανθώ εναργέστερον εμαυτόν ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτον τιμήν κατά τους χρόνους ημών να ακολουθώ τον Μονογενή Υιόν του Πατρός εις την προς τον Γολγοθάν Αυτού πορείαν. Διωγμοί πανταχού, αλλ’ εις ποικίλας μορφάς. Εν τούτοις ουδένα εξ αυτών δύναται τις ευκόλως να υπομείνη. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώση πάσαν ψυχήν εκ της συμφοράς να καταστή διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Εν τω «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρα ευλογία εισέτι και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων ευρίσκεται εις αδιάκοπον σχέσιν μετά του Ιησού Χριστού, εισάγεται εις την σφαίραν της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος...

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα υπέρ πάντων των ανθρώπων προσευχήν, εν τη οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντες εν τοιαύτη προσευχή τας θλίψεις δια τας αμαρτίας του αδελφού, καθιστάμεθα κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «…Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Να συσταυρούται τις μετ’ Αυτού είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο Πατήρ ημών ο ουράνιος, όταν πάσχωμεν βλέποντες τα προσκόμματα των αδελφών ημών. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλομεν να συμπάσχωμεν ο εις υπέρ του άλλου. Είναι απαραίτητον να δημιουργηθή τρόπον τινά αλληλοκάλυψις ευθυνών, ήτις θα ενώση πάντας ημάς ενώπιον του προσώπου του Θεού του Δημιουργού ημών.
Όταν ζώμεν εν τω πνεύματι των ευαγγελικών προσταγμάτων, είμεθα ήδη τεθεωμένοι, διότι η άναρχος ζωή διαπερά ημάς.

Υπήρξαν στιγμαί, κατά τας οποίας, καθώς πιστεύω, ελάμβανον συνέτισιν παρά Θεού. Θα αναφέρω παραδείγματα τινα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα αυτών επ’ εμέ και απέβησαν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου. Ιδού μία εκ των περιπτώσεων μου: Τούτο συνέβη εν Γαλλία, περί το έτος 1925, προ της εις Άθω αναχωρήσεως μου. Επί μακρόν προσηυχόμην μετά κλαυθμού εις τον Θεόν: «Ευρέ μέσον να σώσης τον κόσμον· πάντας ημάς, τους διεφθαρμένους και αξέστους». Ιδιαιτέρως ζέουσα ήτο η προσευχή δια τους «μικρούς τούτους», δια τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νυκτός, ότε ήδη εξηντλούντο αι δυνάμεις μου, επί τινα χρόνον εταράσσετο η προσευχή μου εκ της επερχομένης εις εμέ σκέψεως: «Εάν εγώ ούτω, δι’ όλης της δυνάμεως της καρδίας μου, συμπάσχω μετά της ανθρωπότητος, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιαφόρως την κάκωσιν πολλών εκατομμυρίων υπ’ Αυτού κτισθέντων ανθρώπων; Δια τι Ούτος επιτρέπει τας αμέτρους βιαιότητας εν τω κόσμω;». Ούτως εστρεφόμην προς Αυτόν μετά της παράφρονος ερωτήσεως: «Πού είσαι Συ;» … Εις απάντησιν ήκουσα εν τη καρδία μου τους λόγους: «Μήπως συ εσταυρώθης δι’ αυτούς;» … Οι πράοι ούτοι λόγοι ηχηθέντες δια του Πνεύματος εν τη καρδία μου συνεκλόνισαν εμέ: Ο Σταυρωθείς απήντησεν εις εμέ ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1993, σελ. 39-

Οσία Ματρώνα η Ρωσίδα η Αόμματος της Μόσχας, θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!»
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/01/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b1-%ce%b7-%cf%81%cf%89%cf%83%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%cf%8c%ce%bc%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%8c/

Ο σταυρωμένος Χριστός, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου… Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/13/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CE%B1/

Ωδή γ’. Ο Ειρμός Τους σους υμνολόγους Ζωοδότα

Οδός προς μονάς τας ουρανίους απάγουσα, χαίρε το λαμπρόν, του Ιησού μου τρόπαιον• χαίρε ανάκτων στέφανος, χαίρε σωτήρ παγκόσμιος• χαίρε η ράβδος ευθύτητος.

Σταυρός, αδικουμένων η παρρησία,
Σταυρός, πολεμουμένων η προστασία,
Σταυρός, αθλουμένων νίκος πάγχρυσον,
Σταυρός, πιστών το τρόπαιον,
Σταυρός, δαιμόνων ολέτης
και τρυχομένων προστάτης.

Απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α’ ήχου

Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσέβειας το αήττητον τρόπαιον,η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός,το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι’ ου εξηφάνισται,η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις,και υψώθημεν, από γης προς ουράνια.Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων,ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ (Ματθ θ, 1-8), Αντώνιος (Bloom) Μητροπολίτης Σουρόζ

Kυριακή ΣΤ’ Ματθαίου
Η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ (Ματθ θ, 1-8)
Αντώνιος (Bloom) Μητροπολίτης Σουρόζ
10 Ιουλίου 1988

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Ποιά σχέση έχει το γεγονός που αναφέρεται στο σημερινό Ευαγγέλιο με μας; Ποιός έχει την πίστη, την ηρεμία, την βεβαιότητα ότι κανένας άλλος παρά μόνο ο Θεός μπορεί να ξαναδώσει ελευθερία στις κινήσεις μας;

  Η ιστορία δεν είναι μια παραβολή, είναι γεγονός· αλλά επίσης μας μεταφέρει κάτι περισσότερο από την δύναμη του Θεού να θεραπεύει τις φυσικές ασθένειες, εάν Τον πλησιάσουμε με πίστη· έχοντας παραμερίσει κάθε άλλη ελπίδα,αλλά γνωρίζοντας με βεβαιότητα ότι η ζωή και ο θάνατος μας, η υγεία και η ασθένεια μας είναι στα χέρια του Ζωντανού Θεού, που διάλεξε να γίνει άνθρωπος και να ζήσει ανάμεσά μας, να μοιραστεί μαζί μας τα πάντα, τον θάνατο και τον πόνο, την αγωνία του νου και τον τρόμο που ίσως μας πολεμά όταν βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, τον κόσμο που δημιουργήσαμε και δημιουργούμε.

  Αλλά σ’ αυτήν την ιστορία υπάρχει μία άλλη διάσταση που θέλω να προσέξετε. Ποιός από εμάς μπορεί να πει ότι δεν είναι παράλυτος; Παράλυτος από φόβο, από την επιθυμία να δει τον εαυτό του να δέχεται τα πιο λαμπρά φώτα της δόξας, παράλυτος από τους υπολογισμούς που δεν μας επιτρέπουν να δράσουμε, ν’ αναπνεύσουμε ελεύθερα δίχως φόβο; Πόσοι από μας θα τολμούσαμε να πούμε ότι δεν διακατεχόμαστε από την επιθυμία να δούμε τους εαυτούς μας καλύτερους απ’ ο,τι είναι, να τους βλέπουμε όπως δεν είναι, όπως δεν μας βλέπει ο Θεός; Πόσοι από μας θα μπορούσαμε να πούμε, «θέλω να δω τον εαυτό μου, όπως είναι – όχι μονάχα σ’ όλη μου την αδυναμία, αλλά στην πτώση, την δολιότητα, την ασχήμια μου, γεμάτος από φόβο, από ματαιότητα, και αυτό εξαιτίας της επιθυμίας μου να κρίνομαι από τα εξωτερικά πράγματα και όχι με βάση την πραγματικότητα;

  Και όμως ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει ότι αυτός που διακατέχεται από την ματαιότητα είναι υπερήφανος στα μάτια του Θεού, ενώ για τους ανθρώπους είναι δειλός.

    Πόσοι από μας ζουν συνεχώς μετρώντας τις κουβέντες τους, υπολογίζοντας τις πράξεις τους, αναλογιζόμενοι το αποτέλεσμα τους· όχι μόνο προσβλέποντας σ’ ένα καλό αποτέλεσμα, αλλά με το φόβο πως θα μας κρίνουν οι άνθρωποι; Πόσο φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να δούμε την αλήθεια, να μην κοιτάζουμε πια στον παραμορφωτικό καθρέφτη που δείχνει σε μας και στους άλλους τους εαυτούς μας όμορφους, αποδεκτούς, ευγενείς, αγνούς -αλλά σ’ έναν άλλον καθρέφτη, τον καθρέφτη της συνείδησης μας, τον καθρέφτη των λόγων του Θεού και της κρίσης Του, που γνωρίζουμε, αλλά απ’ όπου αποστρέφουμε το βλέμμα μας; Πόσοι από μας όταν έχουμε την ελάχιστη εικόνα του ποιοί είμαστε, δεν επιτρέπουμε αυτή την ακτίνα φωτός να πάει πέρα από μια φοβισμένη συνειδητοποίση και να καταδυθεί στην καρδιά μας, να ψάξει στις πιο σκοτεινές γωνιές της, εκεί όπου δεν έχει διεισδύσει το φως, που η αγάπη δεν έχει ποτέ φτάσει, εκεί που δεν έχει ακουστεί ποτέ η αλήθεια; Πόσοι από μας είναι αρκετά τίμιοι για να κρίνουν τους εαυτούς τους, τις πράξεις τους στο φως της αλήθειας;

  Είμαστε όλοι παράλυτοι: Παράλυτοι εξαιτίας του φόβου, των υπολογισμών, εξαιτίας της απόφασης να μην βλέπουμε, επειδή φοβόμαστε αυτό που ίσως δούμε. Ακόμα φανταζόμαστε όλοι ότι μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή ενός παραλυτικού και να πεθάνουμε υγιείς. Ότι ίσως ζήσουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να έχουμε δει ποτέ την αλήθεια, να σταθούμε ενώπιον του Θεού, που είναι η Αλήθεια και να μας δεχτεί. Δεν είναι ζήτημα του Θεού να μας απορρίψει! Το θέμα είναι ότι θα ανακαλύψουμε ξαφνικά με τρόμο, ότι δεν έχουμε καμιά θέση στο βασίλειο της Αλήθειας, στο βασίλειο της τολμηρής Αλήθειας, της ομορφιάς, της ηρωικής ομορφιάς.

    Ας προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτό· ας μην σκεφτόμαστε τον άνθρωπο που ήταν παράλυτος και του οποίου η πίστη ενεργοποίησε τη δύναμη του Θεού να τον θεραπεύσει· ας σκεφτούμε τη δική μας παραλυσία.

   Σε μια από τις τελευταίες μου ομιλίες, ρωτήθηκα από κάποιον· «γιατί το τελευταίο σας κήρυγμα ήταν τόσο αυστηρό;» Μπορώ να απαντήσω με κάθε τιμιότητα: επειδή επί μήνες έψαχνα την ψυχή μου, ήλθα αντιμέτωπος με τη συνείδηση μου, και βλέποντας με τρόμο ότι ζω ένα ψέμα, ότι δεν είμαι Χριστιανός σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ότι δεν με καταδικάζει μόνο το Ευαγγέλιο, αλλά αυτό που μοιάζει να είμαι σαν Χριστιανός. Ναι, αυτό που εννοώ είναι αυτό που νοιώθω για τον εαυτό μου· αλλά νοιώθετε παρόμοια πράγματα, ακόμα και αν είστε απείρως πιο άξιοι για τον Θεό από εμένα; Δεν νοιώθετε ότι, όλοι, περισσότερο η λιγότερο, αμαρτάνουμε κατά τον ίδιο τρόπο, ότι όλοι προδίδουμε τον εαυτό μας που καλείται να γίνει αποκάλυψη της ζωής του Θεού, μια ορατή εικόνα, μια θεϊκή παρουσία που ενσαρκώνεται στην ψυχή, στο σώμα, σε έργα και λόγια, σε σκέψεις και αισθήματα, σε προθέσεις και αποτελέσματα- δεν το βλέπουμε αυτό; Εγώ το βλέπω! Και αυτό που λέω δεν είναι παρά μια εξομολόγηση- ναι μια εξομολόγηση που απευθύνεται σε όλους εσάς: αυτό είναι που βλέπω στον εαυτό μου- εξετάστε τον εαυτό σας: ίσως έχουμε ακόμα χρόνο να γίνουμε αληθινοί και πραγματικοί όπως ο Θεός μας θέλει, να γίνουμε ο,τι ονειρεύεται για μας ο Θεός, να ανταποκριθούμε στην αγάπη Του όχι προδίδοντας τον εαυτό μας, ο ένας τον άλλον και Εκείνον.

Και υπάρχει ελπίδα• υπάρχει ελπίδα επειδή ο Θεός έχει τη δύναμη να θεραπεύει, ο Θεός έχει τη δύναμη να συντρίψει την παράλυση μας εάν στραφούμε σ’ Εκείνον με πίστη, ελπίδα και κουράγιο! Αμήν.
Απόδοση κειμένου: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=27794549735152341907
http://www.mitras.ru/eng/eng_179.htm

Να φέρουμε τις ανάγκες των ανθρώπων στον Θεό, με πίστη και αγάπη. Anthony Bloom Μητροπολίτης του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/07/%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84/