Ανάληψη του Κυρίου και Θεού και Σωτηρος μας Ιησού Χριστού.
εορτάζουμε την Πέμπτη της έκτης εβδομάδος από το Πάσχα
Στίχοι
Εκ δεξιάς καθίσας πατρικής Λόγε,
Μύσταις παρασχών πίστιν ασφαλεστέραν.
«Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Έχομεν προς τον Κύριον»
Ο υπέροχος Αββάς Υπερέχιος είπε: «Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις».
Η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος πού μπορεί να ανεβάση την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.
(Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ : Λόγος 25ος, Περί ταπεινοφροσύνης, παραγρ.63, Ι.Μ.Παρακλήτου)
O Αναληφθείς Χριστός ,το σωτήριο χελιδόνι που μας οδηγεί στην Αιώνια Άνοιξη
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Όταν τα χελιδόνια μένουν από τροφή και το κρύο πλησιάζει, ξεκινούν το ταξίδι τους για τα θερμά κλίματα. Εκεί θα βρούν πολύ ήλιο και αρκετή τροφή. Ένα χελιδόνι πετά μπροστά, δοκιμάζει τον αέρα και δείχνει το δρόμο. Όλα τα υπόλοιπα χελιδόνια ακολουθούν την πορεία του.
Όταν οι ψυχές μας μένουν από τροφή στον υλικό κόσμο κι όταν η κρυάδα του θανάτου πλησιάζει, τότε τι καλά θα ήταν να υπήρχε ένα χελιδόνι σαν κι εκείνο, να μας οδηγήσει σε τόπο θερμό, όπου θα βρίσκαμε πολλή πνευματική ζέστη και τροφή! Υπάρχει άραγε τέτοιος τόπος; Και μπορούμε άραγε να βρούμε τέτοιο χελιδόνι;
Μόνο η Εκκλησία γνωρίζει και μάλιστα με βεβαιότητα. Η Εκκλησία γνωρίζει το κομμάτι εκείνο του παραδείσου που νοσταλγεί η ψυχή μας, τώρα που ζει στο παγωμένο σύθαμπο της επίγειας ύπαρξής μας. Γνωρίζει επίσης το ευλογημένο εκείνο χελιδόνι, το πρώτο που πετάει προς τον τόπο της νοσταλγίας, της επαγγελίας, που διαλύει το σκοτάδι, διαπερνά με τα δυνατά φτερά του τη βαριά ατμόσφαιρα ανάμεσα σε γη και ουρανό κι ανοίγει το δρόμο για το σμήνος που ακολουθεί. Κι ακόμα η στρατευόμενη Εκκλησία στη γη θα σου πεί γι’ αμέτρητα σμήνη χελιδονιών που ακολούθησαν το πρώτο Χελιδόνι και πέταξαν μαζί Του στον ευλογημένο τόπο, όπου αφθονούν όλα τ’ αγαθά, τον τόπο της αιώνιας άνοιξης.
Θα έχεις αντιληφθεί πως με το σωστικό αυτό χελιδόνι εννοώ τον αναληφθέντα Κύριο Ιησού Χριστό. Ο ίδιος δεν είπε πως είναι η Οδός; Δεν είπε ο ίδιος στους αποστόλους, «πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν• και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν» (Ιωάν. ιδ’ 2, 3); Και πριν απ’αυτό δεν τους είχε πεί, «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιωάν.ιβ’ 32); Ολ’ αυτά που ο ίδιος είχε πεί, άρχισαν να εκπληρώνονται λίγες βδομάδες αργότερα και συνεχίζουν να εκπληρώνονται μέχρι σήμερα και θα εκπληρώνονται ως τη συντέλεια του κόσμου…
«Τις δώση μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω;» (Ψαλμ. νδ’ 7), αναφωνεί θλιμμένος ο Ψαλμωδός πριν από την έλευση του Χριστού.
«Ποιος θα μου δώσει φτερά για να πετάξω μακριά απ’αυτή τη ζωή;» πρέπει να ήταν η ερώτηση που έκαναν πολλές ευγενικές κι ευαίσθητες ψυχές. Αλλά που θα κατευθυνθείς, αμαρτωλή ανθρώπινη ψυχή; Μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι, να νιώθεις τον τόπο της θαλπωρής και του φωτός απ’ όπου εξορίστηκες; οι πύλες έκλεισαν πίσω σου, τις προσέχουν τα χερουβίμ με τα πύρινα ξίφη τους, για να εμποδίσουν την προσέγγισή σου. Η αμαρτία κόλλησε τα φτερά σου, όχι τα φτερά του πτηνού, μα τα θεικά, κι έχεις εγκλωβιστεί στη γη. Χρειάζεσαι κάποιον για να σ’ ελευθερώσει πρώτα από τα δεσμά της αμαρτίας, να σε καθαρίσει και να να σε βοηθήσει να σταθείς όρθιος. Μετά χρειάζεσαι κάποιον να τοποθετήσει νέα φτερά, για να μπορέσεις να πετάξεις…
Τώρα δεν έχεις λόγο ν’ αναστενάζεις με φόβο και τρόμο, όπως ο προφητάνακτας Δαβίδ, ούτε να επιθυμείς πτέρυγας ωσεί περιστεράς. Τώρα εμφανίστηκε ο Αετός, που άνοιξε τα φτερά Του και σου έδειξε το δρόμο. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι ν’ αναπτύξεις τα πνευματικά φτερά που σου δόθηκαν όταν βαφτίστηκες στο όνομά Του και να επιθυμήσεις μ’ όλη σου την ψυχή ν’ ανεβείς εκεί όπου αναλήφθηκε ο Ίδιος. Ο Κύριος έκανε τα ενενήντα εννιά από τα εκατό βήματα που χρειάζεσαι για τη σωτηρία σου. Δεν θα προσπαθήσεις να κάνεις το βήμα που απέμεινε για να επιτύχεις τη σωτηρία σου, όταν μάλιστα «ούτω γαρ πλουσίως επιχορηγηθήσεται υμίν η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος ᾿Ιησού Χριστού» (Β’ Πετρ.α’ 11);
(Απόσπασμα από το βιβλίο: Αναστάσεως Ημέρα, ἐκδ. Πέτρου Μπότση)
O παπα Τύχων ο ερημίτης της Καψάλας ως υψιπέτης Λειτουργός του Υψίστου
O παπα Τύχων της Καψάλας για την Θεία Λειτουργία έλεγε στον Μοναχό, που θα τον βοηθούσε και θα έκανε τον ψάλτη, να έρχεται το πρωί με το φώτισμα. Την ώρα δε της Θείας Λειτουργίας του έλεγε να μένη στον μικρό διάδρομο, έξω από τον Ναό, και από εκεί να λέη το Κύριε, ελέησον, για να νιώθη τελείως μόνος του και να κινήται άνετα στην προσευχή του. Όταν έφθανε στο Χερουβικό, ο Πάπα -Τύχων ηρπάζετο είκοσι έως τριάντα λεπτά, και ο ψάλτης θα έπρεπε να επαναλάβη πολλές φορές το Χερουβικό, μέχρι να ακούση τις περπατησιές του στην Μεγάλη Είσοδο. Όταν τον ρωτούσα μετά στο τέλος «τι βλέπεις, Γέροντα», εκείνος μου απαντούσε:
–Τα Χερουβείμ και Σεραφείμ δοξολογούν τον Θεό.
Έλεγε επίσης στην συνέχεια:
– Έμενα μετά από μισή ώρα με κατεβάζει ο φύλακάς μου Άγγελος και τότε συνεχίζω την Θεία Λειτουργία…
Για τον Παπά-Τύχωνα, όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το: Δόξα Σοι ο Θεός, Δόξα Σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους, να λέμε το: Δόξα Σοι ο Θεός, όχι μόνο όταν περνάμε καλά, αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες, γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός, για φάρμακα της ψυχής.
Το “δόξα σοι ο Θεός” να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το “δόξα σοι ο Θεός” έχω για χάπι του πόνου· τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το “δόξα σοι ο Θεός” είναι ανώτερο και από το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1994)
***
«Η Θεία Λειτουργία για τον Γέροντα ήταν ένα άνοιγμα του ουρανού. Με πολλή ευλάβεια διάβαζε τις ευχές της Θείας Λειτουργίας, τις οποίες γνώριζε απ’ έξω από την πολύχρονη και συνεχή τέλεσή της, όχι νοερώς, ούτε μεγαλοφώνως, αλλά έτσι ώστε να ακούγονται στο αυτί του ιερέως. Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους του Κυρίου. Όταν έμπαινε στην Αγία Αναφορά και άρχιζε να διαβάζη την ευχή: «Μετά τούτων και ημείς των μακαρίων δυνάμεων Δέσποτα φιλάνθρωπε βοώμεν και λέγομεν Άγιος, Άγιος» ο παπά-Τύχων έβλεπε τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ».
Ο ευλογημένος γέροντας ζούσε πραγματικά τη θεία Λειτουργία. Την αγαπούσε τόσο, καθώς λέει ο ιερομόναχος Αγαθάγγελος, που «την ώρα της λειτουργίας έφτανε να μεταρσιώνεται. ..Όλος έξαρση, την ώρα του Χερουβικού και του καθαγιασμού, έψαλε με αγγέλους τον ύμνο τους στα ουράνια, έβλεπε κατόπιν πως ήταν στην αγία Τράπεζα και τελείωνε την λειτουργία και δεν καταλάβαινε πως πέρασε η ώρα…»
Πραγματικά στο πρόσωπο του ιερέα Τυχωνα βλέπομε, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος, «τον μεθυσμένο από την αγάπη του Θεού, τον ιερουργόν που μεθίσταται σε άλλους κόσμους και ημπορεί να λέγει ότι τον σηκώνει ο Δεσπότης Χριστός και τον εξάγει «του τε χώρου του τε ζόφου και εισάγει εις άλλον, είτε κόσμον ή αέρα….και προς φως εισάγει μέγα» (Συμεών ο Νέος Θεολόγος}.
Κατά την προσκομιδή, μνημόνευε επί ώρες όλα τα ονόματα που είχε και στο τέλος ακουμπώντας τα με το χέρι έλεγε ξανά: –Μνήσθητι Κύριε όλου κόσμου…
Κάποτε, μετά την μνημόνευση των πολλών ονομάτων μ’ ένα χαριτωμένο τρόπο ακούμπησε το χέρι του σ’ αυτά λέγοντας προς εμένα: -Παιντί καρντιά σ’ όλο κόσμο…
Με μεγάλη απλότητα μου έλεγε πως οι Άγγελοι, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι και πάντες οι Άγιοι είναι παρόντες, καθώς τους μνημονεύουμε στην αγία προσκομιδή, και έρχονταν βοηθοί σ’ όλον τον κόσμο, που τα ονόματά του ώρες μνημόνευε.
(Αγαθαγγελου ιερομονάχου Καλαφάτη,Οι αναμνήσεις μου από τον παπα-Τύχωνα –
Πεγειώτης Ιωάννης, Ο παπά Τύχων ο ερημίτης )
Διηγήθηκε ο γέροντας Παΐσιος: “Ο παπα-Τύχων στη Λειτουργία, για να μην αποσπάται, κλείδωνε την πόρτα της Εκκλησίας, κι εγώ έλεγα το Κύριε ελέησον απ’ έξω από το διάδρομο. Μια φορά, σε μία θεία Λειτουργία κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, χάθηκε η φωνή του. Περίμενα πέντε ώρες περίπου και δεν τον διέκοψα γιατί δεν είχα ευλογία. Μετά από πέντε ώρες συνέχισε με το “Εξαιρέτως…”. Πού βρισκόταν τόσες ώρες; Μάλλον ηρπάζετο σε θεωρία. Την ημέρα εκείνη η θεία Λειτουργία τελείωσε το απόγευμα”.
***
Η κ.Αθηνά Σιδέρη λέγει για το άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη: «Ο γέροντας, μιλούσε πάντα με δέος για την αγάπη του Θεού. Μου έλεγε το εξής: ότι θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία.
Δεν θα μπορέσει ανθρώπινος νους, όλα τα μυαλά του κόσμου, να αποδώσουν το εύρος της αγάπης του Θεού.Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι την αξία αυτής της αγάπης. Και κάνουμε ένα τεράστιο λάθος. Ότι ζητούμε πάντα να γίνεται το θέλημά μας.
Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μάς λέει να ζητάμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό κρύβει το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου μας.
Βρέθηκα να περπατώ μέσα στον παράδεισο…είπε ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/19/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83/
Η εορτή της Αναλήψεως μας άνοιξε τον Ουρανό, και οσφραινόμαστε από τώρα εκείνο τον αέρα της ανάστασης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/17/%CE%B7-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CF%85/
Απολυτίκιον Αναλήψεως του ΧριστούΑναλήψεως Ήχος δ’
Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του αγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αυτών διά της ευλογίας, ότι συ ει ο Υιός του Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.
Ήχος πλ. β΄
Κύριε, οι Απόστολοι ως ειδόν σε, εν νεφέλαις επαιρόμενον, οδυρμοίς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνούντες έλεγον, Δέσποτα, μή έάσης ημάς ορφανούς, ούς δι’ οίκτον ηγάπησας δούλους σου, ως εύσπλαγχνος, αλλ’ απόστειλον, ως υπέσχου ημίν, το πανάγιόν σου Πνεύμα, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών.
Εις τήν ΛιτήνΉχος α’
Ανελθών εις ουρανούς, όθεν και κατήλθες, εάσης ημάς ορφανούς Κύριε, ελθέτω μη σου το Πνεύμα, φέρον ειρήνην τω κόσμω, δείξον τοις Υιοίς των ανθρώπων, έργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε.
Ήχος β’
Στίχ. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος.
Ανελήφθης εν δόξη, εκ τού όρους των Ελαιών Χριστέ ο Θεός ενώπιον των σων Μαθητών, και εκάθισας εν δεξιά τού Πατρός ο τα σύμπαντα πληρών τη θεότητι, και απέστειλας αυτοίς Πνεύμα το άγιον, το φωτίζον, και στηρίζον, και αγιάζον τας ψυχάς ημών.
iconandlight 