Προφήτης Μωϋσής ο θεόπτης (1351 π.Χ.)
Αγία Ερμιόνη η Ανάργυρος ιατρός, κόρη του αποστόλου Φιλίππου του Διακόνου (117), Θεότιμος και Θεόδουλος οι δημιοι της
Άγιος Βαβύλας ο Ιερομάρτυρας Αντιοχείας, Χριστοδούλη και τα 3 τέκνα της παιδομάρτυρες (252)
Άγιος Βαβύλας ο διδάσκαλος εν Νικομηδεία και οι ογδόντα τέσσερις Μαθητές του (298)
Άγιοι Τρείς χιλιάδες εξακοσίοι εικοσιοκτώ Μάρτυρες εν Νικομηδεία
Πετρώνιος της Αιγύπτου (346), μαθητής του Αγίου Παχωμίου του Μεγάλου
Συμεών της Γκαρέτζα ο Θαυματουργός (1773)
Άνθιμος ο Κουρούκλης, ο τυφλός (1781)
Ιερομάρτυς Γεώργιος Καρασταμάτης (1922), του εν Αγία Παρασκευή Τσεσμέ της Μικράς Ασίας.
Παρθενομάρτυς Έλενα Τσέρνοβα (1942)
Εορτάζουν στις 4 Σεπτεμβρίου
Στίχοι
Ουκ εκ πέτρας νυν, ουδ᾿ οπισθίων μέρει,
Μωσή θεωρείς, αλλ᾿ όλον Θεὸν βλέπεις.
Συν Ωρ Ααρών προγράφει Χριστού πάθος,
Υψούντες άμφω σταυρικώς τον Μωσέα.
Στίχοι εις την Ερμιόνην
Χωρείς προς αυτούς ουρανούς Ερμιόνη,
Ερμαίον ευρηκυία την σωτηρίαν.
Στίχοι εις τον Βαβύλαν τον διδάσκαλον
Μαθήσεώς σοι μισθός εκ των παιδίων,
Βαβύλα θείε της τομής κοινωνία.
Στίχοι Εις τους ὀγδοηκοντατέσσαρας Παίδας
Αίνον προσήξαν τω Θεώ Παίδες πάλαι,
οι νυν δε παίδες τας ψυχάς αυτών ξίφει.
Στίχοι εις τον Βαβύλαν Αντιοχείας
Ο Χριστόν αυτόν Βαβύλας θύων πάλαι,
Χριστώ προθύμως θύεται διά ξίφους.
Στίχοι Εις τους παίδας
Υπέρ μεγίστου Δεσπότου Θεού Λόγου,
Τρέχουσι θερμώς προς ξίφος τα παιδία.
Παίδας και Βαβύλαν πέφνε ξίφος αμφί τετάρτην.
Ομιλία
για το πώς οι δίκαιοι υπομένουν τον χλευασμό,
εξαιτίας των λόγων του Κυρίου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«ὅτι ἐγενήθη λόγος Κυρίου εἰς ὀνειδισμὸν ἐμοὶ καὶ εἰς χλευασμὸν πᾶσαν ἡμέραν μου.» Ο λόγος του Κυρίου μου έφερε ονειδισμό και χλευασμό όλη την ημέρα ( Ιερεμίας 20: 8 ).
Ποιοί είναι αυτοί που χλευάζουν και κατακρίνουν τον προφήτη του Θεού, τον κομιστή του λόγου του Θεού και τον φορέα της δύναμης και της σοφίας του Θεού; Ο λαός του τον χλευάζει λέγοντάς του: «μας κηρύττεις ένα μονοπάτι στενό. Ακόμα κι αν είναι από τον Θεό, δεν μπορούμε να το περπατήσουμε, γιατί για μας είναι πολύ απότομο.»
Ποιοι είναι αυτοί που ονειδίζουν την θεόφθογγη σάλπιγγα της φωνής του Κυρίου, όταν αντηχεί συναγερμό, επειδή μια φωτιά καπνίζει στο βάθος του ορίζοντα και πλησιάζει στην πόλη; Οι πρεσβύτεροι του λαού τον κατακρίνουν, λέγοντάς του: «γιατί δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό; θα ήταν καλύτερο για σένα και πιο ευχάριστο για εμάς. Αυτό που εσένα σου φαίνεται φωτιά, δεν είναι φωτιά αλλά είναι η ομίχλη από τη δροσιά του βουνού!»
Ποιοι είναι αυτοί που χλευάζουν τον άνθρωπο του Θεού, ακόμη κι όταν είναι θεόπεμπτος και διακηρύσσει το θέλημα του Θεού; Ονειδίζεται από τη σύζυγό του και χλευάζεται από τους αδελφούς του. Αυτοί του λένε: «Αφήνεις την εργασια σου που σε τρέφει και πηγαίνεις στην εργασία κάποιου άλλου που σε ταπεινώνει.»
«ὅτι ἐγενήθη λόγος Κυρίου εἰς ὀνειδισμὸν ἐμοὶ καὶ εἰς χλευασμὸν πᾶσαν ἡμέραν μου.» Αυτό μπορεί να πει ο προφήτης, και οι απόστολοι, αυτό κι οι μάρτυρες, και κάθε ζηλωτής πιστός του λόγου του Θεού και του Νόμου του Θεού. Ούτε ένας απ ‘αυτούς δεν φοβήθηκε από τον ονειδισμό ή τον χλευασμό, ούτε αποστράφηκε την μαρτυρία, ούτε αποσκίρτησε, ούτε παραστράτησε από το δρόμο σε άλλα μονοπάτια. Όλος ο κόσμος της εποχής τους αυτούς ονείδιζε και χλεύαζε. Αλλά ο Κύριος τους ενίσχυε και τους έδινε εσωτερική χαρά και ευφροσύνη. Ο Κύριος νίκησε τον κόσμο και έτσι οι άγιοι του Θεού νίκησαν εκείνους που τους κατηγορούσαν και τους χλεύαζαν.
Ω Πανάγαθε Κύριε, ενδυνάμωσε τα μύχια της καρδιάς μας, ώστε οι ονειδισμοί να μην μας πτοούν ούτε οι χλευασμοί να μας είναι πρόσκομμα, χάριν του Ονόματός Σου, Κύριε!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Μαιος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Άθως
http://prologue.orthodox.cn/May10.htm
Ακούμε τον μακραίωνα στεναγμό των Προφητών:
Έλα, και ζήσε μαζί μας, για να Σε γνωρίσουμε..
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
…Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για μας, για όλο τον χριστιανικό κόσμο, μια από τις στιγμές αυτές είναι η Σιναϊτική αποκάλυψη. Εκεί ο μέγας Μωϋσής δέχθηκε νέα γνώση για τη Θεία Φύση: «Εγώ ειμι ο Ών» (Εβραϊκά: Γιαχβέ). Το θαυμαστό αυτό γεγονός έγινε η αρχή νέας περιόδου στην ιστορία του κόσμου μας. Μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίχθηκαν θαυμαστοί ορίζοντες. Η πνευματική κατάσταση των ανθρώπων αποτελεί το υπέδαφος των ιστορικών γεγονότων.
Ο Μωϋσής, φορέας της ύψιστης παιδείας της σύγχρονης του Αιγύπτου, δεν αμφέβαλλε ότι η αποκάλυψη που του δόθηκε με ασυνήθιστο τρόπο εκπορευόταν από Εκείνον, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον ορατό και ψηλαφητό, αλλά και τον αόρατο και νοερό. Με το όνομα του Γιαχβέ, που του αποκαλύφθηκε,προσκάλεσε τον εβραϊκό λαό να τον ακολουθήσει. Η νέα ύψιστη γνώση, του εξασφάλισε απεριόριστη ισχύ. Με το όνομα του «Γιαχβέ» –«Εγώ ειμι»– πραγματοποίησε πολλά θαυμαστά έργα, εκπλήρωσε εξαιρετικά σημαντική αποστολή, για την οποία και επάξια του ανήκει αθάνατη δόξα. Αυτός οδήγησε την ανθρωπότητα στο ύψος της πιο αληθινής γνώσεως για τον Αιώνιο. Η πίστη του ήταν πάνω από αμφιταλαντεύσεις. Στα προστάγματα του απέδιδε αξία Θείας προελεύσεως – όλα γίνονταν στο Όνομα και με το Όνομα του «Εγώ ειμι» που του αποκαλύφθηκε. Το Όνομα αυτό είναι φοβερό κατά τη δύναμη και την εξουσία Του. Είναι άγιο, Θείο. Σε αυτό εκφράζεται η γνώση για Εκείνον, στην ευδοκία του Οποίου οφείλεται κάθε υπαρκτό στον απέραντο για μας κόσμο. Το Όνομα αυτό ως ενέργεια, που εκπορεύεται από τον Θεό, περικλείει μέσα του την άκτιστη Ενέργεια του Παντοκράτορα: «Εγώ ειμι ο Ών».
Ο Μωϋσής, ο γίγαντας της ιστορίας του κόσμου μας, ελευθέρωσε τον εβραϊκο λαό από τον «αιγυπτιακό ζυγό», που αποτελεί τον τύπο όλων των μορφών της δουλείας, των παλαιών και των συγχρόνων. Κατά τη διάρκεια της πορείας στην έρημο αποδείχθηκε ότι ο πρωτόγονος λαός των νομάδων, τους οποίους κατεύθυνε, δεν ήταν ακόμη έτοιμος για την πρόσληψη ενός τόσο μεγάλου Φωτός, παρά τα πολλά θαύματα που πραγματοποιήθηκαν μπροστά στα μάτια τους. Με τον εμφανέστερο τρόπο εκδηλώθηκε η απιστία τους, όταν προσήγγισαν τα όρια της Γης της Επαγγελίας. Ακολούθησε η απόφαση: Όλοι όσοι ανατράφηκαν στην κοσμοθεωρία της Αιγύπτου όφειλαν να αφήσουν τα οστά τους στην έρημο. Αυτοί δεν θα εισέλθουν στον Νέο Κόσμο «δι’ απιστίαν» (Εβρ. 3,16‐19). Κατά τους μακρούς χρόνους των περιπλανήσεων στην έρημο ο Μωυσής θα καταρτίσει νέα γενιά με μεγαλύτερη κατανόηση για τον Αόρατο, ο Οποίος βαστάζει τα πάντα στην παλάμη Του.
Τιμάμε την εξαίρετη μεγαλοφυΐα του Μωϋσή, προπαντός ακόμη και για το ότι συνέλαβε την αποκάλυψη που του δόθηκε ως αληθινά αυθεντική, εκ Θεού, αλλά ταυτόχρονα κατανόησε ότι δεν την προσέλαβε σε όλη την πληρότητα της: Κάτι παρέμεινε κεκρυμμένο. Ψάλλει: «Πρόσεχε ουρανέ, και λαλήσω, και ακουέτω η γη ρήματα εκ του στόματος μου» (Δευτ. 32,1). Παράλληλα με αυτό αναζητούσε πληρέστερη γνώση, κράζοντας στον Θεό, εκ βαθέων: «Εμφάνισον μοι Σεαυτόν γνωστώς, ίνα ίδω Σε» (Έξοδ. 33,13). Ο Μωϋσής εισακούσθηκε, αλλά έλαβε απάντηση στα όρια της δυνάμεως του: «Εγώ παρελεύσομαι πρότερος σου τη δόξη μου και καλέσω τω Ονόματι μου, Κύριος εναντίον σου … ηνίκα δ’ αν παρέλθη η δόξα μου … σκεπάσω τη χειρί μου επί σε … και αφελώ την χείρα, και τότε όψει τα οπίσω μου, το δε Πρόσωπον μου ουκ οφθήσεται σοι» (Έξοδ. 33,19‐23)…
Όλος ο Ισραήλ, σύμφωνα με τη διαθήκη αυτή, έζησε κάτω από τον νόμο της αναμονής εκείνου του Προφήτη, για τον οποίο έγραψε ο Μωϋσής (βλ. Ιωάν. 5,46)· τον κατεξοχήν Προφήτη (βλ. Ιωάν. 1,21)· τον Μεσσία, ο Οποίος «όταν έλθη Εκείνος αναγγελεί ημίν πάντα» (Ιωάν. 4,25). Και οι άλλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ζούσαν με την προσδοκία και ανήγγειλαν τον ερχόμενο Χριστό· και εμείς ακούμε τον μακραίωνα στεναγμό τους: Έλα, και ζήσε μαζί μας, για να Σε γνωρίσουμε: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσουσι το όνομα Αυτού Εμμανουήλ, ό εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23· Ησ. 7,14). Ο από πολλού Αναμενόμενος ήρθε, αλλά με εντελώς απρόσμενο τρόπο:…. «Ήλθεν», αλλά με άκρα πτωχεία και διωκόμενος από τις πρώτες ημέρες… Ήρθε με άκρα ταπείνωση· ως ο έσχατος φτωχός. Δεν είχε, «πού την κεφαλήν κλίνη» (Ματθ. 8,20). Δεν είχε καμία εξουσία όχι μόνο στο Κράτος, αλλά ακόμη και στη Νομική Εκκλησία, που θεμελιώθηκε πάνω στη Σιναϊτική Αποκάλυψη και που δόθηκε από τον Ίδιο στον Μωυσή (Ιωάν. 5,46). Η γέννηση Του δεν ήταν απειλητική για κανέναν εκτός από τον Ηρώδη. Δεν αντιστέκεται σε αυτούς που Τον απορρίπτουν. Κι εμείς Τον γνωρίσαμε ως Παντοκράτορα, ακριβώς γιατί Εκείνος κένωσε τον Εαυτό Του «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), μέχρι του σημείου να μην αντιστέκεται στη βία και τον φόνο που διαπράχθηκε σε βάρος Του. Και αυτό είναι φυσικό: Ως Δημιουργός, ως αληθινός Δεσπότης όλης της κτίσεως, δεν εκδικήθηκε κανέναν. Ήρθε «σώσαι τον κόσμον» (πρβλ. Λουκ. 9,56· Ιωάν. 3,17 και 12,47).
Ο Προφήτης Μωϋσής αποτελεί πρότυπο πίστεως, ντύθηκε τον ταπεινό χιτώνα της αρετής, και μέσα στη σιωπή, στην προσευχή, την πλήρη εγκατάλειψη και αφάνεια, ο Θεός τον ετοίμασε να γίνει όργανό Του.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/03/%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%89%CF%8B%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%80%CE%AF/
Η δυσπιστία και ολιγοπιστία του Μωυσή και των Ισραηλίτων
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/04/%ce%b7-%ce%b4%cf%85%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%b3%ce%bf%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%cf%89%cf%85%cf%83%ce%ae/
Η προσευχή του Μωϋσή ήταν δυνατή, πύρινη, στρεφόταν στον Θεό και ζητούσε από Αυτόν βοήθεια. Η σωτηρία έρχεται πάντα από τον ουρανό.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/03/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%89%CF%8B%CF%83%CE%AE%CF%82/
Ως ο Μωυσής, κράζομεν προς Αυτόν: «Δος ημίν του γνώναι Σε…». Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/04/%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%B7/
Προφήτης Μωϋσής ο θεόπτης (1351 π.Χ.)
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Exodos/Exodos.htm
https://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/septuagint/chapter.asp?book=2&page=3
Απολυτίκιον Προφήτου Mωυσέως του Θεόπτου Ήχος β’.
Του Προφήτου σου Μωϋσέως την μνήμην, Κύριε, εορτάζοντες, δι᾽αυτού σε δυσωπούμεν• Σώσον τας ψυχάς ημών.
Απολυτίκιον Αγίας Ερμιόνης .
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Παρθένος ακήρατος, διατελούσα σεμνή, τω Λόγω νενύμφευσαι, τω εκ Παρθένου Αγνής, σαρκί ομιλήσαντι· όθεν την σοι δοθείσαν, θεοπάροχον χάριν, άθλοις της ευσεβείας, τοις εν πλάνη εκφαίνεις· διό σε Ερμιόνη, ο Χριστός εδόξασε.
Απολυτίκιον Αγίου Βαβύλα Αντιοχείας
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ιεραρχίας τω φωτί απαστράπτων, δικαιοσύνης φυτοκόμος εδείχθης, αποτεμών την άκανθαν της πλάνης αληθώς, όθεν των αιμάτων σου, φοινιχθείς ταίς ρανίσι, τω Χριστώ παρέστηκας, ανακράζων Βαβύλα, ιδού εγώ και τα παιδία Ιησού όθεν προσδέχου, ημάς ως ηυδόκησας.
Ήχος α΄. Ω του παραδόξου θαύματος.
Μύστα των θείων Θεόπτα Μωσή, ως ποτέ τη ράβδω, ερυθράν διένεμες, λαόν τε του Ισραήλ, πεζή διήγαγες, και Φαραώ τον δεινόν, και την αυτού στρατιάν κατεπόντισας. Και νυν ημών τους εχθρούς, συν ορατοίς αοράτους κατάβαλλε, και δίδου ευθυπορείν, ανεμποδίστως προς τρίβον ουράνιον, όπως του Θεού της δόξης, σαίς πρεσβείαις τύχωμεν, ανυμνούντες απαύστως, την αυτού μεγαλειότητα.
Ιδιόμελον, ήχος πλ. β΄. Στ.: Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός…
Προτέθεικας την ψυχήν σου χριστομιμήτως Θεόπτα, του λαού προκινδυνεύων. Και Θεόν μεν προέτρεπες εάσαι αυτόν, παμμάκαρ εις εξάλειψιν αυτών, πάσης κατακρίσεως όντων επαξίων, εν τοις έργοις αυτών, τους εις έθνος μέγα σε, αναδείξαι Μωσή θεσπέσιε. Αυτός δε προέκρινας συναπολέσθαι θεοφόρε αυτοίς, πράγμα δεικνύων ποιμένος αρίστου, σώζεσθαι μόνου καλώς ου φιλούντος, ως αυτός ούν και ημάς σώζε προστασίαις σου.
Ωδή α΄, ήχος δ΄. Ανοίξω το στόμα μου.
Θεοτοκίον.
Η Βάτος ην έβλεψεν, ο Μωϋσής ακατάφλεκτον, κατάφλεξον Πάναγνε, τας αμαρτίας μου, και του μέλλοντος, πυρός εξάρπασόν με, λαβίς η τον άνθρακα τον θείον φέρουσα.
Ωδή στ΄. Νοτίου θηρός εν σπλάγχνοις.
Μορφώσας εν τη ψυχή σου το κάλλος, εναρέτως θεοφόρε της Τριάδος, επεσκέψω τα όντα μετά συνέσεως, και άφησες τον κοσμικόν οίκον, και το πολύφωτον εστιατόριον, εν ω ο Βαιλεύς προητοίμασε, της υψηλής ευωχίας, την θείαν απόλαυσιν.
Θεοτοκίον.
Γονίμους τας διανοίας ειργάσω, των ανθρώπων εναρέτοις ευκαρπίαις, τω των λόγων σου σπόρω Θεομακάριστε. Τον γαρ Υιόν τον του Θεού, λαβών εγγάστριον Πνεύμα διεζωγράφησας, επί της σωτηρίας και γνώσεως, όθεν ημών τας καρδίας, πλήσον της σης χάριτος.
Στιχηρά Προσόμοια. Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Ότε, εν Χωρήβ σοι ο Θεός, ώφθη Μωϋσή εν τη βάτω, και σοι ωμίλησε, τότε τω προστάγματι, τούτου θερμότατα, καθυπείκων εις Αίγυπτον, σπουδή επανήκες, πληρωτής γενόμενος, θείων προστάξεων· όθεν, τον λαόν των Εβραίων, εν δυνάμει θεία δουλείας, της πολυχρονίου ηλευθέρωσας.
Ότε, εν τω τύπω του Σταυρού, έτεμες Μωσή παραδόξως, θάλασσαν την Ερυθράν, τότε πάντα ήγαγες, δι’ αυτής Άγιε, τον λαόν σου, και άπαντα, στρατόν Αιγυπτίων, ύδασιν επόντισας, δυνάμει τη θεική· όθεν, επινίκιον ύμνον, ήσας τω Θεώ ευφροσύνως, τω θαυμαστωθέντι εν σοι ένδοξε.
Μάννα, υετίζων θαυμαστώς, και ορυγομήτραν υψόθεν, ο ουρανός Μωϋσή, δι’ ων διετρέφετο, ο σος αγνώμων λαός, την σην πάσιν εδήλωσε, λαμπρότητα θείαν, και την παρρησίαν σου, προς τον Θεόν την πολλήν· όθεν, εκτενώς δυσωπούμεν, πρέσβευε διδόναι απαύστως, και ημών πταισμάτων την συγχώρησιν.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω
Ως θεωρόν της του Θεού ενανθρωπήσεως και μυστογράφον της αυτού συγκαταβάσεως μακαρίζομεν Θεόπτα σε επαξίως. Αλλ’ ως πέφυκας μεσίτης αξιόθεος Εκ παντοίων ημάς λύτρωσαι κακώσεων, Ίνα κράζωμεν· χαίροις μάκαρ Μωσή σοφέ.
Μεγαλυνάριον
Τον χρηματισθέντα εν τω Σινά, και εξαγαγόντα, εξ Αιγύπτου τον Ισραήλ, τον υπερκοσμίων, επόπτην θεαμάτων, Μωσέα τον θεόπτην, ύμνοις τιμήσωμεν.
Ψαλμός ΠΘ΄. 89
Προσευχή του Μωυσή, του ανθρώπου του Θεού
Κύριε, καταφυγή εγενήθης ημίν εν γενεά και γενεά. Προ του όρη γενηθήναι και πλασθήναι την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος και έως του αιώνος συ ει. Μή αποστρέψης άνθρωπον εις ταπείνωσιν και είπας• Επιστρέψατε υιοί των ανθρώπων. Ότι χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε, και φυλακή εν νυκτί. Τα εξουδενώματα αυτών έτη έσονται, το πρωί ωσεί χλόη παρέλθοι. Το πρωί ανθήσαι και παρέλθοι, το εσπέρας αποπέσοι, σκληρυνθείη και ξηρανθείη. Ότι εξελίπομεν εν τη οργή σου και εν τω θυμώ σου εταράχθημεν. ΄Εθου τας ανομίας ημών εναντίον σου• ο αιών ημών εις φωτισμόν του προσώπου σου. Ότι πάσαι αι ημέραι ημών εξέλιπον, και εν τη οργή σου εξελίπομεν• τα έτη ημών ωσεί αράχνη εμελέτων. Αι ημέραι των ετών ημών εν αυτοίς εβδομήκοντα έτη, εάν δε εν δυναστείαις, ογδοήκοντα έτη, και το πλείον αυτών κόπος και πόνος• ότι επήλθε πραότης εφ΄ ημάς και παιδευθησόμεθα. Τίς γινώσκει το κράτος της οργής σου; και από του φόβου σου τον θυμόν σου εξαριθμήσασθαι; Την δεξιάν σου ούτω γνώρισον μοι και τους πεπαιδευμένους τη καρδία εν σοφία. Επίστρεψον, Κύριε, έως πότε; και παρακλήθητι επί τοις δούλοις σου. Ενεπλήσθημεν το πρωί του ελέους σου, Κύριε, και ηγαλιασσάμεθα και ευφράνθημεν. Εν πάσαις ταις ημέραις ημών ευφρανθείημεν• ανθ΄ων ημερών εταπείνωσας ημάς, ετών, ών είδομεν κακά. Και ίδε επί τους δούλους σου και επί τα έργα σου και οδήγησον τους υιούς αυτών. Και έστω η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ΄ ημάς, και τα έργα των χειρών ημών κατεύθυνον εφ΄ ημάς και το έργο των χειρών ημών κατεύθυνον.
iconandlight 