Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΚΖ´΄(27ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων, συγγενοῦς τοῦ Κυρίου. (†107)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Ἰωάννου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Καθαρῶν. (†839)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ποπλίωνος, μαχαίρᾳ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐλογίου τοῦ ξενοδόχου, τῆς Θηβαΐδος Αἰγύπτου ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ζήνωνος τοῦ Σιναΐτου τοῦ σημειοφόρου, μαθητοῦ τοῦ Ἀββᾶ Σιλουανοῦ (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λολλίωνος τοῦ Νέου, ὃς κατὰ γῆς συρόμενος τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Πολλίωνος τοῦ ἀναγνώστου. (†306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νίκωνος, ἡγουμένου τῆς Λαύρας τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτου. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἐπισκόπου τοῦ Βλαδιμίρ. (†1094)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὑπὸ τῶν Τούρκων πυρπολήσεως τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ Ἁγίου Σάββα, πρώτου Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας. (1594)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου (Kishkin), μεγαλοσχήμου ἱερομονάχου ἐν τοῖς ἐρημητηρίοις Γλὶνσκ καὶ Πλοσὰνσκ ἐν Οὐκρανίᾳ. (†1831,
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-Ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές ἐν Ῥωσίᾳ: Παῦλος Σβετοζάροφ, καὶ Ιωάννης Ροζντεστβένσκι, καὶ οἱ μετ’ αὐτῶν: (1922) Μάρτυρες Πέτρος Γιαζίκοφ, Νικόλαος Μαλκόφ, Αὐξέντιος Καλάσνικοφ, Σέργιος Μεθόδιεφ καὶ Παρθένος-μάρτυς Ἀναστασία Σιλοβα τοῦ Σούγια ἐν Ιβάνοβο Βλαδιμιρ, καὶ Σέργιος Λεβάσοφ, Βασίλειος Μεντβέντσκι, Ἰωσήφ Νόβικοφ, Ἀλέξανδρος Ορλώφ, Παῦλος Ποπόφ, Γεώργιος Στένκιν, Σέργιος Τροφίμοφ, Ἀγνὴ Khorkhorina, Πέτρος Τσβέτκοφ ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ Ἰωάννου Μακρυγιάννη «ἀγνοτάτου καὶ εὐλαβεστάτου» Στρατηγοῦ ἐν Ἀθήνησι τελειωθέντος (†1864)
Συναξάριον
Εἶτα τὸ παρόν· τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ πρὸ τῶν Βαΐων, ἑορτάζομεν τὴν Ἔγερσιν τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου, φίλου τοῦ Χριστοῦ, Λαζάρου τοῦ τετραημέρου.
Στίχοι
Θρηνεῖς Ἰησοῦ, τοῦτο θνητῆς οὐσίας.
Ζωοῖς φίλον σου, τοῦτο θείας Ἰσχύος.
« ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ιωάν. ια΄: 25, 26)
Ομιλία
για τον θάνατο ως ύπνο
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς
“Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν” (Ιωάννης 11:11).
Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτή για εμάς! Ω, τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνον Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.
Όταν ο Κύριος κραύγασε: “Λάζαρε!” (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε. Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομά μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομά μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος! Η φωνή αυτή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού. Τότε γιατί δεν μπορεί να μας ξυπνήσει κι από τον αμαρτωλό ύπνο μας;
Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος σήκωσε μια πέτρα για να σκοτώσει τον αδερφό του. Αλλά, εκείνη τη στιγμή, του φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί με τ’ όνομά του. Άκουσε μόνο τη φωνή της μητέρας του και το χέρι του άρχισε να τρέμει. Έριξε κάτω την πέτρα, ντροπιασμένος για την κακή του πρόθεση. Η φωνή της μητέρας του τον ξύπνησε, από τη διάπραξη μιας θανάσιμης αμαρτίας. Αν η φωνή μιας μητέρας σώζει και ξυπνά από το θάνατο, πόσο μάλλον, η φωνή του Δημιουργού και Ζωοδότη!
Όποτε ο Κύριος φώναζε σε κάποιον που ήταν νεκρός στο σώμα [σωματικά νεκρός] όλοι ξυπνούσαν και ανορθώνονταν. Όμως, όσοι δεν ξύπνησαν και δεν ανορθώθηκαν ήταν αυτοί που ήταν νεκροί στην ψυχή [πνευματικά νεκροί] όταν ο Κύριος τους κάλεσε. Για αυτήν την αφύπνιση και την ανάσταση, είναι απαραίτητη η συναίνεση της θέλησης του κεκοιμημένου.
“Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;” (Λουκάς 23:48). Έτσι φώναξε η Φωνή της Ζωής, αλλά ο νεκρός [Ιούδας] παρέμεινε νεκρός και ο αμαρτωλός δεν ξύπνησε. “Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;” (Πράξεις των Αποστόλων 9: 4). Η ίδια φωνή που δημιουργούσε τη ζωή φώναξε και αυτός που κοιμόταν στην αμαρτία ξύπνησε και ο νεκρός ανέζησε. Στην πραγματικότητα, βαθύτερος είναι ο ύπνος της αμαρτίας από τον ύπνο του θανάτου και αυτός που είναι βυθισμένος στον ύπνο [της αμαρτίας] δεν ξυπνά εύκολα.
Ω Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας. Αφύπνισέ μας, Κύριε!
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων . Αμην.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-5-february-18.html
***
Μια άλλη ανάσταση δια πρεσβειών της Παναγίας
«Κάποτε, γύρω στο 1900, υπήρχε στο Άγιον Όρος ένας περίφημος Πνευματικός, ο παπα-Γιάννης. Ήταν Γέροντας στο κελί «Άξιόν Εστι», όπου κατά την παράδοση ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με μορφή μοναχού παρέδωσε τον Θεομητορικό ύμνο «Άξιόν Εστίν».
Διηγείται, λοιπόν, αυτός ο παπα-Γιάννης, που ήταν Σερραίος, ότι κάποτε πήγε να εξομολογηθεί σ΄αυτον ένας νέος, που εργαζόταν στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέου, το Σεράι, και του είπε:
Όταν ήταν μικρός, πέθανε! Αμέσως τότε η μητέρα του έτρεξε στην Εκκλησία να προσευχηθεί. Ήταν στα περίχωρα των Σερρών.
Οι γειτόνισσες πήγαν αμέσως και φρόντισαν, άλλαξαν το παιδί και το ετοίμασαν για τον ενταφιασμό.
Η μητέρα, όλο αυτό το διάστημα των 2, 3, 5 ωρών ήταν στον Ναό του χωριού και προσηύχετο θερμά στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Κατόπιν επέστρεψε στο σπίτι της και τους έδιωξε όλους· Παραξενεύτηκαν …Ήταν και χήρα με μονάκριβο παιδί και όλοι έλεγαν μήπως έπαθε τίποτα.
Όταν βγήκαν όλοι έξω, άλλαξε ρούχα, ετοιμάστηκε, πήγε δίπλα στο νεκρό παιδί της, ξάπλωσε και είπε:
– Σήκω εσύ, παιδί μου, είσαι μικρός. Εγώ θα πάρω τη θέση σου. Είναι εντολή της Παναγίας. Όταν μεγαλώσεις, θα πας να την υπηρετήσεις στο Περιβολι της, στο Άγιον Όρος.
Το παιδί αναστήθηκε και η μητέρα πέθανε! Όταν έγινε 20 περίπου ετών, πήγε στο Άγιον Όρος και εργαζόταν ως εργάτης. Όταν, όμως, εξομολογήθηκε στον παπα-Γιάννη και του είπε το τι συνέβη στην ζωή του, τι είδε και τι άκουσε η ψυχή του, όσο το σώμα του παρέμενε νεκρό και το φρόντιζαν οι γυναίκες του χωριού, τότε ο Γέροντας, ο παπα-Γιάννης δηλαδή, του συνέστησε μια συνοδεία μακρινή, στα Κατουνάκια και εκεί, εκάρη μοναχός και εκοιμήθη οσιακώς ύστερα από λίγα χρόνια.
Μετά την κοίμηση του νέου ο παπα-Γιάννης διηγείτο αυτό το γεγονός της νεκραναστάσεως, όχι όμως και το τι είδε ο μικρός.
Αν της πονεμένης και πιστεύουσας αυτής μάνας η προσευχή έφερε τέτοιο πλούσιο και παράδοξο καρπό και αποτέλεσμα, πόσο μάλλον οι αιτήσεις μας και οι παρακλήσεις μας μέσα στη Θεία Λατρεία όταν γίνονται εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας!
Αξιοθαύμαστοι είναι οι λόγοι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά προς την Παναγία μας: ΄΄Κανένας δεν μπορεί να προσέλθει κοντά στον Θεό, παρά μόνο δια πρεσβειών της Υπεραγιας Θεοτόκου προς τον εξ Αυτής γεννηθέντα και Σωτήρα, Κύριον ημών Ιησουν Χριστόν.
Και κανένα χάρισμα δεν μπορεί να δοθεί μήτε στους Αγγέλους, μήτε στους πιστούς χριστιανούς, παρά μόνο δια μέσου της Θεοτόκου, της Θεομήτορος. Η Παρθένος είναι ο Ταμίας και ο Πρύτανις του πλούτου και των Τριαδικών χαρισμάτων της Θεοτητος και σ΄Αυτήν αποβλέπουν και ελπίζουν όλες οι ανώτερες Ουράνιες Δυνάμεις των Χερουβείμ και Σεραφείμ, των Αγγέλων και των Αρχαγγέλων…. Και μόνον η ενθύμησις της Υπεραγιας Θεοτόκου, αγιάζει τον πιστό χριστιανό.΄΄(ομιλία εις την Κοίμησιν, ΛΖ΄, PG 151)
Πηγη . Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία,του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου, σελ. 114-5.
***
Ομιλία
για τον πόλεμο των αδυνάτων εναντίον του Παντοδυνάμου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
»ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν» (Ιωάννη 12:10).
Οι αρχιερείς συμφώνησαν μεταξύ τους να σκοτώσουν πρώτα τον Δημιουργό και, στη συνέχεια, το έργο Του. Διότι ο αναστημένος Λάζαρος ήταν το έργο του Χριστού. Σκέφτηκαν πονηρά: Τι θα μας ωφελήσει, αν σκοτώσουμε τον Θαυματοποιό και αφήσουμε μια ζωντανή μαρτυρία του μεγαλύτερου θαύματός Του; Γιατί τότε, ο λαός θα εξοργιζόταν εναντίον τους κατηγορώντάς τους ως κακούργους! Αλλά, παρ‘ όλα αυτά, σκότωσαν τον Χριστό και άφησαν τον Λάζαρο. Και μετά; Και μετά αυτοί, και οι ομόφρονές τους – σκότωσαν δεκάδες αποστόλους Του, αλλά εκατοντάδες διέλαθαν της προσοχής τους. Στη συνέχεια σκότωσαν χιλιάδες, αλλά παρέβλεψαν εκατοντάδες χιλιάδες. Στη συνέχεια, σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες αλλα παρέβλεψαν εκατομμύρια. Τέλος, φάνηκε ξεκάθαρα ότι πίσω από την πλάτη τους, οι δολοφονηθέντες ανασταίνονταν όπως το κουρεμένο γρασίδι και αυτοί που προγραμματίστηκαν να θανατωθούν, κατενώπιον των δημίων τους, αυξάνονταν σαν το σπαρμένο χορτάρι. Μάταια ο σοφός Γαμαλιήλ είπε: “εἰ δὲ ἐκ Θεοῦ ἐστιν, οὐ δύνασθε καταλῦσαι αὐτό” (Πράξεις 5:39). Εκείνοι που ξεσήκωσαν πόλεμο εναντίον του Θεού, δια μέσου των αιώνων, μάταια ακόνισαν την ανικανότητά τους με σκοπό να καταστρέψουν τη σοδειά του Θεού. Όσο περισσότερο κόβουν, τόσο περισσότερο αναπτύσσονται και αυξάνονται άφθονα οι σοδειές του Θεού.
Ω άφρονες χριστομάχοι, εκείνης της εποχής και του σήμερα! Το ρόπαλό σας αναπηδά από την πόλη του Χριστού και χτυπά το δικό σας χαμόσπιτο, διαλύοντάς το σε σκόνη και στάχτη. Στο πέρασμα των αιώνων, είχατε αρκετούς συμμάχους: εκτός από το διάβολο, ήταν μαζί σας επίσης αιρετικοί και ειδωλολάτρες, φανατικοί, λαοπλάνοι, ψευδολόγοι μελλοντολόγοι, διεφθαρμένοι άρχοντες και πλούσιοι, αναίσθητοι τύραννοι και όλοι οι αμαρτωλοί. Μέχρι τώρα έχετε ηττηθεί και χωρίς καμία αμφιβολία όλοι οι σύμμαχοί σας, μαζί κι εσείς, και πάλιν ηττηθήσεσθε, μέχρι το τέλος του κόσμου.
Παντοδύναμε κι αήττητε Κύριε των δυνάμεων, Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Φεβρουάριος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-18-march-3.html
***
Στα γεροντικά της ερήμου διασώζεται μια πανάρχαια μοναστική συνήθεια. Οι παλαιοί Όσιοι Πατέρες που ευρίσκονταν εις τα μοναστήρια της Ερήμου, μόλις τελείωνε η εορτή του Μεγάλου Αντωνίου (ο Άγιος Σάββας έμενε έως την εορτή του Γέροντός του Μεγάλου Ευθυμίου), εγκατέλειπαν τα μοναστήρια τους και πήγαιναν στις ερήμους, τα όρη και τα σπήλαια, και εκεί διέμεναν κάνοντας πνευματικούς αγώνες και ησυχάζοντες έως την Κυριακή των Βαίων, κατά μίμηση του Μεγάλου Αντωνίου. Την εβδομάδα των Βαίων συναθροίζονταν και ευρίσκονταν πάλι όλοι στα μοναστήρια τους.
“Την Κυριακή της Τυρινής προ της ενάρξεως της Μεγάλης Σαρακοστής, αφού οι μοναχοί κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, προσεύχονταν και ασπάζονταν μεταξύ τους, και έπειτα ελάμβαναν ο καθένας τους μερικές τροφές και έφευγαν στην έρημο πέραν του Ιορδάνου, για να αγωνισθούν κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής τον αγώνα της ασκήσεως. Επέστρεφαν δε στο μοναστήρι την Κυριακή των Βαΐων, για να εορτάσουν τα Πάθη, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Είχαν ως κανόνα να μην συναντά κανείς τον άλλο αδελφό στην έρημο και να μην τον ερωτά, όταν επέστρεφαν, για το είδος της ασκήσεως που έκανε την περίοδο αυτή…”
Αυτήν την πραγματικά συγκινητική στιγμή της σύναξης των ασκητών στην μονή της μετανοίας τους, ιστορεί το εξαίσιο στιχηρό ιδιόμελο της ημέρας.
Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καὶ πάντες αἴροντες, τὸν Σταυρόν σου λέγομεν, Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου΄ Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις.»
Ἰδοὺ παρεσκευάσθη, ὁ Χριστὸς ἐπιστῆναι, πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, οἱ ἐν τοῖς ὄρεσι πάντες, καὶ ἐν ταῖς ἐρημίαις, συνέλθετε μονασταί, αὐτῷ χαρὰ ὑπαντῆσαι, σύν πάσῃ τῇ ὑπʼ οὐρανῷ. (Όρθρος Παρασκευῇ Πρὸ τῶν Βαΐων, Κανὼν Bʹ τοῦ Τριωδίου ᾨδὴ εʹ. Ἦχος πλ. δʹ. Τὸν ζόφον τῆς ψυχῆς μου ).
Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι
Οἱ ἐν ταῖς ἐρήμοις, καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις, ἥκατε ἀθροίσθητε, σὺν ἡμῖν βαϊοφόροι, ὑπαντῆσαι τῷ Βασιλεῖ καὶ Δεσπότῃ· ἔρχεται γὰρ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. [Κανὼν Bʹ τοῦ Τριωδίου , ᾨδὴ θʹ. Ἦχος πλ. δʹ. Τὸν προδηλωθέντα. ]
Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια!. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/29/22434/
Σάββατο του Λαζάρου – Η Αγάπη είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. π. Αλέξανδρος Σμέμαν
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/10/%cf%83%ce%ac%ce%b2%ce%b2%ce%b1%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bb%ce%b1%ce%b6%ce%ac%cf%81%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%ba/
Αόρατοι ασκητές στον Πόντο, από τον βίο του πατρός Βασιλείου Κοντζικλή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/07/%ce%b1%cf%8c%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b2%ce%af%ce%bf/
Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/19/%ce%b5%ce%b3%cf%8e-%ce%b5%ce%b9%ce%bc%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%bf-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%8d/
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’.
Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς, ὡς οἱ Παῖδες τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται, τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι, καὶ γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως, τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.
Ήχος πλ. β’
Σήμερον ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡμᾶς συνήγαγε, καὶ πάντες αἴροντες, τὸν Σταυρόν σου λέγομεν, Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου΄ Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις.»
Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν σταυρό μας γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν Ἀνάσταση (20.4. 2019) Μόρφου Νεόφυτος:
https://www.youtube.com/watch?v=mcaUar63gDA
Ὁ δίκαιος Λάζαρος καὶ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη τοῦ ὁσίου Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ (2018), Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
iconandlight 