Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, εκεί στη Ρακαντζούλα στην Κεφαλονιά με τον π. Γεράσιμο Φωκά… Να θυμάσαι, στον άνθρωπο που δεν νοιώθει την Εκκλησία μητέρα του, σ΄ αυτόν τον άνθρωπο κι ο Θεός δεν είναι Πατέρας

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΒ´(22ᾳ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐσεβίου, ἐπισκόπου Σαμοσάτων, ἐν Κομμαγηνὴ τῆς Συρίας. (380)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Ζήνωνος καὶ Ζηνᾶ τοῦ οἰκέτου αὐτοῦ ἐκ Φιλαδελφείας τῆς Ἀραβίας. (304) Η Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῷ ὄντι ἐν τῷ Κυπαρισσίῳ».
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Πομπιανοῦ καὶ Γαλακτίωνος, τῶν ἐν θαλάσσῃ πνιγέντων, καὶ τῆς Ἁγίας μάρτυρος Ἰουλιανῆς καὶ Σατουρνίνου, τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, πυρὶ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἄλμπαν ἢ Ἀλβανοῦ, πρωτομάρτυρος Βρεττανίας. (209).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παυλίνου ἐπισκόπου Νόλης ἐν Καμπανίᾳ (Ἰταλία), τοῦ ἐλεήμονος (431) [καὶ 23 Ἰανουαρίου]
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων τῶν ἐν Σεβαστείᾳ τῆς Παλαιστίνης ἀθλησάντων. (615)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἡσυχίου τῆς Βάτου, ἡγουμένου Σινᾶ. (ζ´ αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου ἐν τῇ νήσῳ Πατελλαρίᾳ. (8ος-9ος αι)
Τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἄννης, θυγατρὸς μὲν τοῦ τῶν Ῥωμαίων βασιλέως Ρωμανοῦ Δ΄ τοῦ Διογένη οὔσης καὶ συζύγου τοῦ βασιλέως τῶν Σέρβων Στεφάνου τοῦ Νεμάνια, μητρὸς δὲ τοῦ Ἁγίου Σάββα Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας, τῆς διὰ τοῦ μοναχικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Ἀναστασίας. (1200).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων νεοάθλων, τῶν ἐν τῷ Μεγάλῳ Κάστρῳ τῆς Κρήτης μαρτυρησάντων ἐν ἔτει ͵αωκα´(1821), ἱερομαρτύρων Νεοφύτου καὶ Ἀμβροσίου καὶ Ὁσιομάρτυρος Μακαρίου, μοναστῶν τῆς Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου.
Τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Σπηλαιωτίσσης, τῆς μονῆς Λευκοῦ Ὄρους πλησίον Βορονέζ. (1822).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου, τοῦ ἐπικληθέντος Διδασκάλου, μητροπολίτου Οὑγγροβλαχίας (1834)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἀπολλιναρία (Μαρτιάνοβα), Ἀναστασία Ἰβάνοβα, Μιχαήλ Κρασνοσέλσκι, Ἀλέξανδρος Μανουίλοφ, Συμεών Milonravov, Φέντοτ Πάνκοφ, Βίκτωρ Σεμένοφ, Γεώργιος Ουσάκοφ, Ἀλέξιος Στσερμπάκοφ, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γερασίμου τοὐπικλὴν Φωκά, τοῦ ἐπισκόπου Κεφαλληνίας (2015).

Συναξάριον Τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν.

Στίχοι
Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
Τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.

«Εγώ είμαι ζωντανή. Μόνο το σώμα μου πέθανε…»

Η οικογένειά μας ήταν δεκαπενταμελής! Οι γονείς μου με μεγάλη δυσκολία τα βγαλαν πέρα, με δεκατρία παιδιά. Εγώ σπούδασα ιατρική. Μόλις πήρα το πτυχίο μου, μ΄ έστειλαν στην επαρχία να εργαστώ. Κάποια μέρα έλαβα τηλεγράφημα ότι η μητέρα μου ήταν σοβαρά άρρωστη. Όμως οι αρχές δεν με άφησαν να πάω, γιατί στην περιοχή που υπηρετούσα υπήρχε επιδημία.
Η μητέρα ζούσε τις τελευταίες της στιγμές. Την περιποιόταν η αδελφή μου Τατιάνα. Λίγο πριν κλείσει τα μάτια, της ζήτησε να τη θάψουμε με το φόρεμα που φορούσε στο γάμο της που τόσο ευλόγησε ο Θεός. « Είναι αγιασμένο κι αυτό από το Μυστήριο και θέλω μ΄ αυτό να με θάψετε, Τατιάνα», της είπε. Η αδελφή μου – νεόνυμφη τότε – με κόπο συγκρατούσε τους λυγμούς της. Της υποσχέθηκε να εκτελέσει την επιθυμία της. Η μητέρα τη στήριξε λέγοντάς της: «Φρόντισε τα μικρότερα αδέλφια σου. Ο Θεός που με καλεί, Εκείνος και θα σας προστατέψει.»
Πέρασαν δυο μήνες από το θάνατό της. Τότε μόνο μου επέτρεψαν οι σοβιετικές αρχές να πάρω άδεια και να πάω σπίτι μας. Έφτασα γύρω στις 2 το μεσημέρι. Μπαίνοντας στην αυλή μας, τι να δω! Η μητέρα στεκόταν μπροστά μου, περιμένοντας με. Τα ΄χασα. Με πλησίασε και με καθησύχασε, λέγοντας: -«Σέργιε, μη τρομάζεις»!
-«Μα, μητέρα, έμαθα ότι έφυγες από τη ζωή…», ψελισσα.
Κι εκείνη σταθερά μου απάντησε: «Αυτό δεν σημαίνει τίποτα, παιδί μου. Τώρα είμαι περισσότερο ζωντανή, παρά τότε που βρισκόμουν μαζί σας! Δεν είναι τυχαίο που εμφανίζομαι τώρα σ΄ εσένα. Ο Κύριος επέτρεψε να γίνει. Λυπάμαι, αλλά η Τατιάνα δεν έκανε αυτό που της ζήτησα πριν φύγω για τους Ουρανούς. Δεν μ΄ έβαλε στον τάφο με το νυφικό μου, όπως την παρακάλεσα. Λυπήθηκε το φόρεμα. Φοβάμαι για την ψυχή της. Πες της, σήμερα κιόλας να το δώσει σε φτωχό. Μη νομίζετε ότι το χρειάζομαι το φόρεμα αυτό. Εκεί που βρίσκομαι, μας ντύνουν σύμφωνα με την πίστη, τα έργα και τις όποιες αρετές μας».
Εγώ είχα σαστίσει και τρέμοντας της είπα: «Για ποιο φόρεμα μου μιλάς μητέρα; Δεν καταλαβαίνω. Μάλλον τρελλάθηκα». Εκείνη με ηρέμησε: «Μην ανησυχείς Σέργιε, εγώ είμαι ζωντανή. Μόνο το σώμα μου πέθανε. Κι αυτό, προσωρινά, μέχρι τη γενική ανάσταση. Πάντως για το νυφικό, θα σου εξηγήσει η Τατιάνα. Εσύ πες της ότι με είδες».
Με σταύρωσε με έναν μεγάλο Σταυρό, λέγοντας: «Σε λίγο παιδί μου θα κάνεις οικογένεια. Φρόντισε να αναθρέψεις χριστιανοπρεπως τα παιδιά σου. Να θυμάσαι, Σέργιε, ότι στον άνθρωπο που δεν νοιώθει την Εκκλησία μητέρα του, σ΄ αυτόν τον άνθρωπο κι ο Θεός δεν είναι Πατέρας». Με αυτά τα λόγια εξαφανίστηκε.
Μπήκα στο σπίτι και φώναξα αμέσως την αδελφή μου: «Τατιάνα, Τατιάνα, μόλις τώρα συναντήθηκα με τη μαμά και μιλήσαμε!».
«Σέργιε τι λες ; Είσαι στα καλά σου;» γούρλωσε τα μάτια η αδελφή μου. Και συνέχισε: «Κι εγώ την είδα δυο φορές στον ύπνο μου!» Τη βεβαίωσα ότι πριν λίγο στην αυλή μιλήσαμε πρόσωπο με πρόσωπο! Κι ότι μου παραπονέθηκε ότι δεν σεβάσθηκε την επιθυμία της να ενταφιασθεί με το ευλογημένο φόρεμα του γάμου της. Η Τατιάνα άσπρισε σαν το χιόνι κι άρχισε να κλαίει. Την παρηγόρησα, λέγοντάς της ότι η μητέρα είπε ότι την συγχωρεί , φτάνει σήμερα κιόλας να δοθεί το νυφικό σε κάποιον φτωχό.
«Μα ποιος θα έλθει σπίτι μας , αδελφέ μου, που όλοι ξέρουν τα μεγάλα προβλήματα της ανέχειας μας», μου είπε με παράπονο.« Ο πατέρας είναι άρρωστος. Χρωστάμε παντού. Ποιος θα έλθει…». Έτρεξε πάντως η Τατιάνα, έφερε το φόρεμα και το απόθεσε στο τραπέζι.
Σε δυο ώρες χτύπησε η πόρτα. Ήταν ένας γεροντάκος βουρκωμένος. Μη μπορώντας να μιλήσει καλά -καλά από συγκίνηση μας παρακάλεσε: «Καλά μου παιδιά, προσφέρετε κάτι στο Όνομα του Χριστού. Παντρεύεται η εγγονή μου και είμαστε πάμφτωχοι. Έτσι πήρα τους δρόμους να της βρω φόρεμα όπως – όπως για να την παντρέψουμε» . Άστραψαν τα μάτια μας κι αρχίσαμε κι εμείς να κλαίμε με λυγμούς και να δοξάζουμε τον Θεό!….
Άνθη αγίας Ρωσίας, Μανώλη Μελινου, σελ 237-9

***

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Εγώ από παιδί πηγαίνω στο νεκροταφείο κάθε μέρα και σκέφτομαι τον θάνατο.
Πεθάναν όλοι οι συγγενείς μου. Λοιπόν, μία θεία μου την μνημονεύω.
Είδα και την θεία και μου λέει:
– Αχ ανηψιέ μου Ιάκωβε, σ ̓ ευχαριστώ γι’ αυτό που μου στέλνεις. Πολλά μου στέλνεις, αλλά ξέρεις έχει κι άλλους ανθρώπους που δυστυχούν και πεινούν και δεν έχουν κανέναν στον κόσμο να τους σκεφθή, να τους νοιαστή.
Γι ̓ αυτό κάνουμε τα Ψυχοσάββατα, είναι για όλους τους Χριστιανούς. Και της λέγω:
– Πού να ξέρω εγώ ποιος έχει ανάγκη;
– Ξέρεις εσύ, μου λέει, τι πείνα έχουν, να τους στέλνης όπως στέλνεις εμένα, να στείλης και σε άλλους που έχουν ανάγκη και ο,τι στερούνται, διότι έχουν ανάγκη της προσευχής και ανάγκη έχουν της θείας Λειτουργίας.
Όλα καλά (είναι) και οι ελεημοσύνες και οι Παρακλήσεις, αλλά ιδιαιτέρως (βοηθά) η θεία Λειτουργία.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες» των εκδόσεων της Ενωμένης Ρωμηοσύνης.

***

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ
Απόσπασμα από ομιλία του π. Γερασίμου Φωκά

Αδελφοί μου, είθε να μπορέσουμε κι εμείς να καταλάβουμε, να πιστέψουμε και να τρομάξουμε λίγο, ότι είναι αιώνιος η ζωή. Και στη ζυγαριά που θα κριθούμε βαραίνει πολύ η ελεημοσύνη: να έχουμε για τον διπλανό μας, τον φίλο μας και τον εχθρό μας ελεημοσύνη, να έχουμε στο μυαλό μας ότι πρέπει να μάθουμε να συγχωράμε.
Και ένας άλλος άγιος σύγχρονος, αδελφοί μου, σας κούρασα απόψε, συγγνώμη, να πω κι αυτό και να τελειώσω, ένας άλλος άγιος, ο πατήρ Παϊσιος είπε σε μένα:
“Γεράσιμε, όταν η ζωή μου δεν είναι καλή,” — ξέρουμε όλοι τι είναι καλή και τι είναι κακή, ξέρουμε όλοι τι είναι ηθική και τι ανήθικη, δεν θα το αναλύσω απόψε, μας ελέγχει η συνείδηση όταν κάνουμε το κακό και μας επαινεί όταν κάνουμε το καλό. Μου έλεγε λοιπόν, ο πατήρ Παϊσιος:
“ Όταν δεν κάνω τα καθήκοντα μου καλά”, — αυτός ήξερε τι καθήκοντα είχε, άλλα καθήκοντα έχει η νοικοκυρά, άλλα ο γιατρός, άλλα η καλόγρια, άλλα ο δάσκαλος. Μου έλεγε, λοιπόν: “όταν δεν κάνω τα καθήκοντά μου καλά, έρχονται οι συγγενείς μου, άνθρωποι που δεν τους ξέρω, από την γενιά του πατέρα μου και της μάνας μου, πάπποι προπάπποι, προ- προπάπποι, άνθρωποι που δεν τους ξέρω και μου λένε, ‘γιατί μας ξέχασες’; Μου παραπονούνται οι πρόγονοί μου. Μου λένε ότι όταν δεν κάνω τα καθήκοντα μου καλά, δεν φτάνει η αρετή μου σε αυτούς. Ενώ όταν η ζωή μου είναι ενάρετη, φτάνει η αρετή και κοντά τους”.
Όταν, αδελφοί μου, είμαστε ηθικοί, ελεήμονες, άνθρωποι προσευχής, υπομονής , ταπείνωσης, φτάνει η αρετή μας μέχρι τους προπάππους μας, τους προγόνους μας. Αδελφοί μου, είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όσο θυμώνω, και βρίζω, και ασχημονώ και πορνεύω, δεν κολάζω μόνο τον εαυτό μου, τον Γεράσιμο, βλάπτω και όσους είναι πριν από εμένα, τους νεκρούς προγόνους μου. Όταν κάνω νηστεία, και προσευχή, και ελεημοσύνη, και υπομονή, η ενάρετη ζωή μου ακτινοβολεί και σε αυτούς που έχουνε πεθάνει.
Ας σκεφτούμε, αδελφοί μου, πόσο καλό κάνουμε και στον εαυτό μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, σε όλη την οικουμένη, όταν έχουμε αρετή. Και πόσο κακό, πόση φθορά, πόση ζημιά κάνουμε, όταν φεύγουμε από τον Θεό, όταν υβρίζουμε τον Θεό, όταν θίγουμε την Παναγία μας. Είθε να το προσλάβουμε, είθε να το ακούσουμε.

***Μνήμες από Σαρανταλείτουργο με τον π. Γεράσιμο Φωκά

Δεν είχε τη μνήμη ενός συνηθισμένου ανθρώπου ο π. Γεράσιμος. Αν λεχθεί ότι δεν ξεχνούσε τίποτα, δεν θα είναι υπερβολή.
“Τι έγινε, οι άλλοι αναστήθηκαν;” είπε στην κ. Κούλα Χαλικιά όταν μια φορά τού είχε δώσει ένα δεύτερο χαρτί υπέρ αναπαύσεως όπου είχε ξεχάσει κάποια ονόματα που του είχε δώσει παλαιότερα..
Πέρα από τα γραμμένα σε χαρτί ονόματα υπέρ αναπαύσεως, ακόμη και προφορικά αν του έλεγες ορισμένα και πάλι δεν τα ξεχνούσε. Θυμάμαι κι εγώ που άκουσα μια τραγική ιστορία και του ανέφερα το όνομα Ελένη. Ήταν μια θλιβερή ιερόδουλη η Ελένη, χωρίς κανένα στον κόσμο και την σκότωσαν οι Γερμανοί, αφού την βασάνισαν. Ο π. Γεράσιμος την μνημόνευε. «Το άκουσες το όνομα;» «Ναι», του απάντησα. Μια φορά, δεν χρειάστηκε άλλη. Ακούγαμε στο φως των κεριών, σε εκείνη την κιβωτό, έτσι έμοιαζε το εκκλησάκι στο κέντρο του Αργοστολίου, ακούγαμε τη γλυκιά ικετευτική φωνή του να ζητάει ανάπαυση υπέρ των ψυχών συγγενών μας, Ηλιού Ιερέως, Ελένης Πρεσβυτέρας, Ζαννέτου, Κυριάκου, Αννεζούς, Θεοδώρου … και από τα τουρκοπατημένα αλειτούργητα μνήματά τους στην Κύπρο, ένιωθες να στέλνουν ένα ευχαριστώ για ό,τι εκείνη την στιγμή προσφερόταν, και εκείνο το ευχαριστώ διαχεόταν στον καπνό του λιβανιού εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, εκεί στη Ρακαντζούλα στην Κεφαλονιά.
Ένα βράδυ πριν την απόλυση μάς αποκάλυψε το εξής:
……………..
Ξέρετε, από την γειτονιά μου, από εκεί στον Αρχάγγελο αρχίζω και μνημονεύω τους κεκοιμημένους και μετά προχωρώ δρόμο – δρόμο, σπίτι – σπίτι. Τους θυμάμαι έναν – έναν και τους διαβάζω.
Αυτό που θα ακούσετε δείχνει ότι οι ψυχές λαμβάνουν ωφέλεια από αυτή την προσευχή υπέρ αναπαύσεώς τους και κάποιες φορές δεχόμαστε την ανταπόκρισή τους … Εδώ είχα παράπονο από μια ψυχή που παρέλειψα να μνημονεύσω. Χθες βράδυ με πλησίασε η κυρία Κ. και μου είπε ότι μου έχει μήνυμα από τον άλλο κόσμο.
— Ήρθε πολύ ζωντανά στον ύπνο μου η μακαρισμένη η Τ. και μου είπε:
“Γιατί ο παπά Γεράσιμος με ξέχασε”; Μου παράγγειλε να έρθω να σε βρω και να σε ρωτήσω γιατί την ξέχασες; Την αδελφή της, είπε, την μνημονεύεις ενώ αυτήν την ξέχασες.
— Έχει απόλυτο δίκιο. Πραγματικά την ξέχασα. Από τότε που παντρεύτηκε έφυγε από την γειτονιά μου και ίσως γι αυτό δεν την θυμήθηκα.
……….
Τώρα πώς ξέχασε να μνημονεύσει μια γειτόνισσά του αυτός που δεν ξεχνούσε τίποτα είναι απορίας άξιο και δεν μπορεί να μην υποψιαστεί κανείς ότι αυτό μάλλον συνέβη για να έρθει το μήνυμα από το Υπερπέραν για να μπορέσουμε κι εμείς να καταλάβουμε, να πιστέψουμε ότι η ζωή είναι αιώνιος και να τρομάξουμε και λίγο για την απολογία μας..

Ο π. Γεράσιμος έβλεπε μια ψυχή να ανεβαίνει στον Ουρανό

Είχε σχεδόν χαράξει μια φορά όταν γυρίσαμε στο Αργοστόλι μετά από την αγρυπνία στη γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στα Κηπούρια. Ο π. Γεράσιμος είπε να σταματήσουμε δίπλα στην εκκλησούλα τη Ρακαντζή, κοντά στο σπίτι όπου έμενε. Όμως δεν άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου να κατέβει. Έμεινε αμίλητος κι ακίνητος, εκστατικός. Έπειτα από κάποια λεπτά τον ακούμε να λέει: “ Ανεβαίνει στον ουρανό ο Jeshua, o άγγελος μου …” Έμεινε ακόμη λίγη ώρα αμίλητος και ακίνητος και έπειτα άνοιξε την πόρτα και βγήκε λέγοντας μας, “ Στο καλό, παιδάκια μου. Τα λέμε.” Τον χαιρετήσαμε κι εμείς χωρίς να τολμήσουμε να ρωτήσουμε τι εννοούσε. Μετά από 40 ημέρες στον Άγιο Γεράσιμο είχαμε πάλι αγρυπνία και ανάμεσα μας ήταν και ένα ζευγάρι ξένων που σε κάποια στιγμή στάθηκαν δίπλα σ’ ένα τραπεζάκι κοντά στη λάρνακα του Αγίου όπου υπήρχε ένας δίσκος με κόλλυβα. Ο π. Γεράσιμος βγαίνει στην Ωραία Πύλη και μας λέει. “Απόψε έχουμε το 40ήμερο μνημόσυνο του Jeshua ενός παιδιού από την Αγγλία και ο Richard και η Νικόλ είναι οι γονείς του. Είχα βρεθεί στο Έσσεξ, στο Μοναστήρι του Γέροντα Σωφρονίου Σαχάρωφ και εκεί μου λένε πήγαινε να δεις μιαν οικογένεια Άγγλων που είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μπαίνω στο σπίτι τους και τι βλέπω; Μια μεγάλη εικόνα του Αγίου μας. Αφέντη μου, πώς βρέθηκες εσύ εδώ; Πέφτω στα γόνατα και τον προσκυνώ και μαθαίνω ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν έρθει παλαιότερα στην Κεφαλονιά και ανέπτυξαν τέτοια σχέση με τον Άγιο Γεράσιμο που βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι. Ένα από τα παιδιά τους ήταν ο Jeshua, ανάπηρο από επιπλοκή στον τοκετό, που τελικά έφυγε για τον Παράδεισο και για αυτόν θα είναι το μνημόσυνο”.
Με αυτή την οικογένεια πλέον γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Ερχόντουσαν το καλοκαίρι στην Κεφαλονιά και ήταν κι αυτοί στις παρακλήσεις μας. Πολλά μάθαμε από αυτούς τους ανθρώπους, αλλά θα σταθούμε σε δύο σημεία. Ο Richard μάς είπε ότι όταν έφυγε η ψυχούλα του Jeshua μέσα στο σπίτι τους απλώθηκε μια πρωτόγνωρη ουράνια ευωδία και το παράδοξο ήταν ότι οι ίδιοι αντί να νιώθουν να σπαράζει η καρδιά τους, αισθάνονταν μια γαλήνη ανερμήνευτη. Ρωτήσαμε τι ώρα έγινε και ταίριαζε με ό,τι συνέβη στον π. Γεράσιμο εκείνο το ξημέρωμα που γυρίσαμε από τα Κηπούρια. Μιαν άλλη φορά ο Richard ήρθε πολύ χαρούμενος και μας είπε ότι είχε με τον π. Γεράσιμο μια τέλεια εξομολόγηση. “Μα πώς μιλήσατε;” “Oh, there was no problem”. Κανένα πρόβλημα, ο π. Γεράσιμος μιλούσε Ελληνικά και ο Richard Αγγλικά και συνεννοήθηκαν πλήρως.
Ηλίας – Κυριακή Πύριλλου

***

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ προσευχόταν και παρακαλούσε θερμά τον Θεό για όλους τους ζώντες και κεκοιμημένους ορθοδόξους χριστιανούς. Γι’ αυτό, όταν διάβαζε Ψαλτήρι, σε κάθε στάσι του ανέπεμπε ανελλιπώς δεήσεις με όλη την καρδιά του ως εξής:
 Για τους κεκοιμημένους: «Άνάπαυσον, Κύριε, τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων Σου, των προπατόρων, πατέρων και αδελφών ημών, των ενθάδε κειμένων και απανταχού ορθοδόξων. Χάρισαι αυτοίς, Κύριε, την βασιλείαν Σου και την μέθεξιν της Σης απείρου και μακαρίας ζωής και συγχώρησον αυτοίς πάν αμάρτημα εκούσιόν τε και ακούσιον».
Κατά την προσευχή, ο όσιος έδινε μεγάλη σημασία στα γνήσια κεριά, τα οποία έκαιαν στο κελλί του ενώπιον των εικόνων.
«Δεν υπάρχει ούτε ένα Χριστιανικό κοιμητήριο, οπού να μην υπαρχουν Άγια Λείψανα… Τα λείψανα των αγίων ανθρώπων είναι άφωνες σάλπιγγες πού ευαγγελίζονται το θέλημα του Θεού, οι οποίες μάς καλούν στη μετάνοια».
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ στον Νικόλαο Μοτοβίλωφ

Το κοιμητήριο είναι ένας θησαυρός

Το κοιμητήριο είναι ένας θησαυρός όπου βρίσκονται οι πιο σημαντικοί μας θησαυροί – συγγενείς και φίλοι, που μας περιμένουν να συναντηθούμε μαζί μας και στη γενική ανάσταση!
Ιερέας Γιώργος Πολυάκοφ

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Και μόνον ένα αγνό κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Με την προσευχή, είναι σαν να τους κερνάτε μία πορτοκαλάδα, ένα αναψυκτικό. Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/10/%ce%bd%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%85%cf%87%cf%8c%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%85-2/

Όλα τα μνημόσυνα που εσείς κάνετε γιά μας τους νεκρούς, φθάνουν σ’ εμάς στον ουρανό… Εγώ με τη χάρη του Θεού, «βλέπω» ανθρώπους κεκοιμημενους να ζουν και να χαίρονται μέσα στο φως. Είναι πολύ όμορφη η άλλη ζωή! Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2023/06/02/%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%ce%bc%cf%8c%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%ce%bc/

Με τις ελεημοσύνες σου με έβγαλες από τον Άδη… π Στέφανος Αναγνωστόπουλος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/17/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%B2%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

Ένα μυστικό του Ουρανού, Θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/11/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%8d/

Μητρ. Κεφαλληνίας Γεράσιμος Φωκάς, ἔζησε τὴν ἁγιότητα καὶ μίλησε ἐκτενῶς γι᾽ αὐτὴ. Μιὰ λάμψη ὁ Γεράσιμος, κι ἂν εἶδες, εἶδες.
https://iconandlight.wordpress.com/2023/06/21/91074/

Όλα τα δώρα που προσφέρετε στη γη για μας τους νεκρούς, μας έρχονται στον ουρανό.
https://iconandlight.wordpress.com/2024/03/08/%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b4%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%86%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1/

Χάριν των προσευχών μιας μοναχής ο παππούς επέστρεψε από την αιώνια ζωή να μετανοήσει…
https://iconandlight.wordpress.com/2024/03/08/%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CF%8E%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’

Ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐσεβίου Σαμοσάτων
Ἦχος δ´

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Εὐσέβιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐσεβίου Σαμοσάτων
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σοφίας τοῦ Πνεύματος, καταυγασθεὶς τῷ φωτί, τὸν λόγον ἐτράνωσας, τῆς εὐσεβείας ἡμῖν, Εὐσέβιε ἔνδοξε· σὺ γὰρ ἱεραρχήσας, εὐσεβῶς τῇ Τριάδι, ἤθλησας θεοφρόνως, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ δυσώπησον, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Παυλίνου ἐπισκόπου Νόλης ἐν Καμπανίᾳ, τοῦ ἐλεήμονος
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν τῇ ὑπομονῇ σου ἐκτήσω τὸν μισθόν σου Πάτερ, Ὅσιε, ταῖς προσευχαῖς ἀδιαλείπτως ἐγκαρτερήσας, τοὺς πτωχοὺς ἀγαπήσας, καὶ τούτοις ἐπαρκέσας· Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Παυλίνε Ἐλεῆμον μακάριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δόξα Πατρί…

Ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Καὶ νῦν… Θεοτοκίον

Σὲ καὶ τεῖχος καὶ λιμένα ἔχομεν, καὶ πρέσβιν εὐπρόσδεκτον, πρός, ὃν ἔτεκες Θεόν, Θεοτόκε ἀνύμφευτε, τῶν πιστῶν ἡ σωτηρία.

May you be blessed..! By your almsgiving you delivered me from hell…

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion. From the Menaion
On June 22 we commemorate the holy Hieromartyr Eusebius, Bishop of Samosata. (380)
On this day we commemorate the Ηoly Martyrs Zeno and Zenas his servant, in Philadelphia of Arabia (Amman) (304)
On this day we also commemorate the holy Martyrs Pompianus and Galaction by drowning, in Petra, Constantinople.
On this day we also commemorate the holy Martyrs Juliana and her son Saturninus, by fire, in Petra, Constantinople.
On this day we also commemorate the holy Martyr Alban, the First Martyr of Britain.(early 3rd c.)
On this day we also commemorate the executioner who believed in Christ through Saint Alban; the holy Martyrs Aaron and Julius; and the multitude that were martyred throughout Britain.
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Nicetas of Remesiana the Dacian (present-day Bela Palanka, Serbia) (414/420), his contemporary and friend, Paulinus of Nola
On this day we also commemorate our righteous Father Paulinus the Merciful, Bishop of Nola.(431)
On this day we also commemorate the holy 1,480 Martyrs of Samaria (Sebasteia) in Palestine (c. 615)
On this day we also commemorate the Our righteous Father Hesychios the Sinaite, hegumen of Saint Catherine’s Monastery (7th century) (and March 29)
On this day we commemorate the our righteous Father Basil, Abbot of Patalaria Monastery (8th-9th centuries)
On this day we commemorate the our righteous Mother Anastasia of Serbia, Mother of Saint Sava (1200)
On this day we also commemorate the holy New Martyrs Ambrosios, Neophytos and Makarios of Vatopaidi to the Great Castle of Crete in Heraklion (1821)
Repose of Righteous Mary the Cave-digger, of White Mountain Monastery near Voronezh (1822)
Saint Gregory, Metropolitan of Wallachia, the Teacher (1834)
On this day we also commemorate the holy New Hieromartyr Gennadius (1918)
On this day we also commemorate the Holy New Martyr and Confessor of Russia: Gennadius, Apollinaria (Martyanova), Anastasia Ivanova, Mikhail Krasnoselsky , Alexander Manuilov, Semyon Milonravov, Fedot Pankov, Viktor Semenov, Georgy Ushakov, Alexey Shcherbakov who suffered and received crowns of martyrdom from the godless satanic authorities of communism in Russia.
On this day the Holy Repose of our righteous Father Gerasimos Fokas, Bishop of Cephalonia (2015)

[The Saturday before the Sunday of Pentecost] From the Pentecostarion.
Our most godly Fathers ordered that on this day we remember all those who have ever reposed with correct faith and with the hope of the resurrection of life eternal.

Verses
Forgive the dead their transgressions, O Word,
And do not show Thy good compassion to be dead.

‘HELP! HELP! Priests of the most high God, help us! Orthodox Christians, help us!

Years ago, a young priest told me this amazing story: “My mother did not want her son to become a priest; and three years after I was ordained, she died. I did not pay particular attention at her death as a priest; I only did what was necessary and nothing else.
One evening, at dusk, I was walking by the cemetery and I thought: ‘Why don’t I stop and light her oil lamp?’ I lit her oil lamp and sat down on a rock. I didn’t have my stole with me, so I didn’t read a trisagion for her.
In a little while, I felt faint, and I looked up. It seemed like the graves were open, and the bodies of the dead were getting up and screaming! ‘HELP! HELP! Priests of the most high God, help us! Orthodox Christians, help us! Do liturgies, prayers, memorial services, trisagia…HELP us, Christian people!!!’
In a little while, in a fright, I saw my mother: ‘HELP, my son’, she told me. ‘Now that you’re a priest, help all of us!’
She fell on me, screaming hopelessly, asking me to help her soul.
That’s when I got up in terror…it was dark by this time…I ran off and tore my vestments. In fear, I did not sleep the entire night.
The next day, in the morning I told my wife: ‘For three years I’m going to have liturgy every day, even during lent, for my mother and for all who have fallen asleep, everyone whose name is written at that cemetery, and for all the names of the dead that will be given to me from this time forth.
I had 1100 straight liturgies without missing a single day! Also, I had 1100 memorial services with kolyva, trisagia, every day!
Many times, at night I would see the souls of the people telling me, ‘thank you’, some because they got water to drink, others because they ate, and yet some other souls that were cold but got warm! They’d say to me, ‘Thank you, now I’m warm, father, I was cold, thank you!’ Other souls thanked me because they got to see a little light and other souls had a loaf of bread in their hands…”
From the book Experiences During the Divine Liturgy by Archpriest Stephanos K. Anagnostopoulos

***

Saint Iakovos Tsalikes said:
“Since I was a child, I go to the cemetery every day and think about death. All my relatives have died. Anyway, I commemorate an aunt of mine. I saw the aunt also and she told me:
‘Ah, my nephew Iakovos, thank you for what you are sending me. You send me a lot, but you know there are other people who are unfortunate and hungry and have no one in the world to think of them, to care for them.’
That’s why we have the Saturday of Souls, they are for all Christians. And I said to her:
‘How do I know who is in need?’
‘You know,’ she tells me, ‘what hunger they have. Send to them as you send to me, send to others who are in need and what they lack, because they need prayer and they need the Divine Liturgy.’
Almsgiving and Supplications are all good, but especially the Divine Liturgy helps.”
Source: From the book Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες. Translation by John Sanidopoulos.

***

May you be blessed… By your almsgiving you delivered me from hell…

A few decades ago, in a village in Eleia [Western Greece], there lived a woman filled with the Grace of God, Kyra [Mrs.]- Katerina. Though completely illiterate, she was a Divinely-illumined person, with unswerving, vibrant faith of the kind possessed by the first Christians, who would go through fire and water for Christ, so as not to deny Him. And so it was that the words of our Lord were fulfilled in Kyra-Katerina: “All things whatsoever ye shall ask in prayer, believing, ye shall receive” (St. Matthew 21:22).

In July, if the sky were to darken with rainclouds and it rained, with the sheaves of wheat waiting to be processed on the threshing floor, the harvest would be in danger of destruction. Thus, the villagers would run to Kyra-Katerina to ask her to pray that it would not rain. She would then stand before the Icon of Christ, pray, and the clouds would disperse! If anyone were to fall ill, they would, once again, turn to Kyra-Katerina, that she might make the sign of the Cross over them and pray.
If the sick had faith, a miracle would take place.
Never did this holy woman accept money or gifts. She did everything selflessly, with great simplicity and natural humility. Her thoughts were pure; she was not sullied by vanity or pride. For this reason, then, right up to the end of her beautiful life, she did not lose her gift from God.
At one point, the village Priest, struck by the results of this woman’s prayers, called for her and asked her privately: “Katerina, my child, what prayer do you say before the Icon of Christ?” And she answered, in all her simplicity: “Father, as you know, I am unlettered. I say a prayer which my grandmother taught me. I say: ‘In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God’!”
The Priest was astonished at hearing the first verse from the Gospel according to St. John. Having thus been assured of her guilelessness and her simple and profound faith, he said to her: “Keep praying, my child. Keep praying as you pray now.”

During the terrible German occupation of 1941, when the Greeks were condemned to starvation and people were dying of hunger, the greatness of Kyra-Katerina’s soul shone forth all the more.
Her deceased husband had left her a sizeable fortune that he had inherited from his father, Kyr [Mr.]-Alexis. Among other things, the cellar of their house contained one thousand okas [one oka equals 1280 grams] of wheat and two large jugs of oil, which Kyra-Katerina began distributing to the hungry. She had a deep container, which she would fill and from which she would give generous portions.
When those receiving alms thanked her, she would reply: “Do not thank me. The wheat is from my father-in-law’s property. Say ‘O God, forgive Kyr-Alexis.’”
She had distributed five hundred of the okas when she saw her father-in-law in a dream. Now, it had been said that this man was a miser, even though he was rich. She saw him in the form of a convict, with hair reaching the ground, in a terrible state.
Kyra-Katerina then took scissors, cut his hair, cleaned him up, and the face of the deceased lit up! He then turned to her and said with relief: “May you be blessed, my dear Katerina! By your almsgiving you delivered me from hell, my child!”
The above was recounted with deep emotion by the blessed Kyra-Katerina’s son and his wife, when they were on pilgrimage to the Panagia of Varnakova, during Bright Week of 2009.
● Here we have yet one more example that demonstrates what great relief almsgiving brings to the souls of the reposed, just as do prayers said for them in Church and by relatives.
* Source: Manifestations of the Spiritual World: Heavenly Messages, Miraculous Events [in Greek] (Dorida: 2009).
https://www.imoph.org/pdfs/Periodicals/OIKPAR/OIKPAR01/OIK-PAR-T1-Eng.pdf

***

Father Gerasimos saw a soul ascending to Heaven

It was almost dawn once when we returned to Argostoli after the vigil on the feast of the Exaltation of the Holy Cross in Kipouria. Father Gerasimos told us to stop next to the Rakantzi church, near the house where he lived. But he didn’t open the car door to get out. He was speechless and motionless, ecstatic. After some minutes we hear him say: ” Jeshua, my angel is ascending to heaven…” He remained speechless and motionless for a while and then opened the door and went out saying to us, ” Bye, my children. See you.” We greeted him too without daring to ask what he meant. After 40 days in Agios Gerasimos we had a vigil again and among us there was a couple of strangers who at some point stood next to a small table near the altar of the Agios where there was a tray with kolyva. Father Gerasimos comes out to the Beautiful Gate and tells us. “Tonight we have the 40 day memorial of Jeshua a child from England and Richard and Nicole are his parents. I was in Essex, in the Monastery of Elder Sophronius Sakharov and there they told me to go and see a family of English people who are Orthodox Christians. I walk into their house and what do I see? A large icon of our Saint. My lord, how did you get here? I fall to my knees and worship him and learn that these people had come to Kefalonia earlier and developed such a relationship with Saint Gerasimos that they were baptized Orthodox. One of their children was Jeshua, crippled by a complication in childbirth, who finally left for Heaven and for him the memorial will be”.
We now met and became friends with this family. They used to come to Kefalonia in the summer and they were also at our Paraklesis (Intercessory Prayer). We learned a lot from these people, but we will focus on two points. Richard told us that when Jeshua’s little soul left, an unprecedented heavenly fragrance spread in their house and the paradox was that instead of feeling their hearts break, they felt an inexplicable peace. We asked what time it happened and it matched what happened to Fr. Gerasimos that dawn when we returned from Kipouria. Another time Richard came very happy and told us that he had a perfect confession with Fr Gerasimos. “But how did you speak?” “Oh, there was no problem”. No problem, Fr Gerasimos spoke Greek and Richard English and they got along perfectly.
Ilias – Kyriaki Pyrillos

Memorials serve as the best attorney on behalf of the souls of those fallen asleep. I pray we all go to Paradise or on one goes to Hell! May God so protect that not only people, but also not one creature, not even a bird, go to Hell. Saint Paisios of the Holy Mountain
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/10/79967/

In the future Judgment, will reflect himself upon the other, and he will bow his head, and proceed to the place where he belongs. I pray we all go to Paradise or on one goes to Hell! Saint Paisios of the Holy Mountain
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/23/in-the-future-judgment-will-reflect-himself-upon-the-other-and-he-will-bow-his-head-and-proceed-to-the-place-where-he-belongs-i-pray-we-all-go-to-paradise-or-on-one-goes-to-hell-saint-paisios-of/

If you are a saint, I want a sign. Saint Gerasimus the new ascetic of Kephalonia
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/19/if-you-are-a-saint-i-want-a-sign-saint-gerasimus-the-new-ascetic-of-kephalonia/

Apolytikion. Mode pl. 4.

O only Creator who out of love for man arrange all things with depth of wisdom, and impart to all what is beneficial, O Lord, grant repose to the souls of Your servants. For they have placed their hope in You our Creator and Fashioner and God.

Apolytikion of St Eusebius in the Fourth Tone

As a sharer of the ways and a successor to the throne of the Apostles, O inspired of God, thou foundest discipline to be a means of ascent to divine vision. Wherefore, having rightly divided the word of truth, thou didst also contest for the Faith even unto blood, O Hieromartyr Eusebius. Intercede with Christ our God that our souls be saved.

Another Apolytikion of St Eusebius in the Fourth Tone

Illumined by the Spirit’s wisdom, thou didst reveal God’s word, O glorious Eusebius; for as a Hierarch of the Trinity, in thy holy contest thou didst destroy errors. Holy Father pray that we all may be saved.

Another Troparion of St Eusebius — Tone 4

By sharing in the ways of the Apostles, / you became a successor to their throne. / Through the practice of virtue, you found the way to divine contemplation, O inspired one of God; / by teaching the word of truth without error, you defended the Faith, even to the shedding of your blood. / Hieromartyr Eusebius, entreat Christ God to save our souls.

Apolytikion of St Alban in the Fourth Tone

Thy holy martyr Alban in his struggle, has gained the crown of life, O Christ our God; for strengthened by Thee and with a pure heart, he spoke boldly before worldly judges, giving up his sacred head to Thee, the Judge of all.

Another Troparion of St Alban — Tone 3

With faith, piety and devotion let us hasten to the sacred shrine of the wondrous martyr Alban, the first in Britain to shed his blood for Christ the Lord, for Whom he willingly laid down his life; and let us pray that through his supplications our souls may find mercy and salvation.

Another Troparion of St Alban — Tone 4

In his struggle your holy martyr Alban, / Gained the crown of life, O Christ our God. / For strengthened by you and in purity of heart, / He spoke boldly before the judges of this world, / Offering up his head to you, the Judge of all!

Troparion St Paulinus the Merciful the Bishop of Nola— Tone 8

By endurance you gained your reward, venerable Father; you persevered in prayer unceasingly; you loved the poor and provided for them in all things. Blessed Paulinus of Nola, intercede with Christ God that our souls may be saved.

Apolytikion of St. Anastasia of Serbia in the Fourth Tone

Abundant in virtue, and adorned with meekness and piety, you shone forth through the purity of your life; therefore, you were granted the grace to be the mother of our people’s Luminary. Thus, we cry aloud to you: Rejoice, O venerable mother Anastasia.

Troparion of St Ebba– Tone 1

Having finished your course and kept the Faith unto the end
In the agony of immolation ye died for Christ
The Lamb and Shepherd, slain as reason-endowed ewe-lambs
Wherefore, magnifying Him with joyous soul
We celebrate your holy memory today,
O right wondrous and glorious Ebba and all those of thy flock who suffered with thee.

Glory.

For they have placed their hope in You our Creator and Fashioner and God.

Both now. Theotokion.

We have you as a fortress and a port and an acceptable intercessor with God, whom you bore, O unwedded Theotokos, the salvation of the faithful.

Ζούμε ήδη στους έσχατους καιρούς. Οι άνθρωποι των οποίων οι καρδιές φλέγονται από αγάπη για τον Θεό και τη Μητέρα Του θα καταλάβουν την πονηριά του διαβόλου. Πάρτε παράδειγμα από τον Νώε και τον Λωτ. Κρατηθείτε με όλη σας τη δύναμη από τον Θεό, και καταφύγετε με δάκρυα στην Προστασία της Παναγίας. Στάρετς Θεοδόσιος Ορλώφ του Ποτσαέβ, ένας κήρυκας των εσχάτων

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ Κ΄(20ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης Ὁδηγητρίας, καὶ εὑρισκομένης ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Ἰνᾶ, Πινᾶ, Ῥιμμᾶ, μαθητῶν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐν Σκυθία μαρτυρησάντων κατὰ τὸν Β´ αἰῶνα.(Βλ. † 20 ᾿Ιανουαρίου).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μεθοδίου, Ἐπισκόπου Πατάρων, ἐν Χαλκίδι Συρίας μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ ἑνδεκάτῳ (311)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Στουδιος πατρίκιος Κωνσταντινουπόλεως, κτήτωρ τῆς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου «τοῦ Στουδίου» ἐν Ξηρολόφῳ πλησίον τῆς Χρυσῆς Πύλης (ε΄ αἰ)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ναούμ, Ἱεροκήρυκος Βουλγαρίας, μαθητὴς τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἐν ἔτει ἐννενηκοστῷ καὶ δεκάτῳ (910) τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κατάθεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωμᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ μάρτυρος Λαζάρου τοῦ Πέρσου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ ναῷ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τῶν μεγάλων, ἐν Κωνσταντινουπόλει (960)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων δύο Ἀσκητῶν, ἐν ἐρήμῳ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Μηνᾶ, ἐπισκόπου Πολόκ τῆς Ρωσίας τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου καί τελειωθέντος ἐν εἰρήνη, τό 1116
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Γκλὲμπ-Γεωργίου πρίγκιπος τοῦ Βλαδιμήρ (1174), υἱοῦ τοῦ ἡγεμόνος Ἀνδρέου Μπογκολιούμπσκϊυ (4 Ἰουλίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Καλλίστου Α´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ξανθοπούλου, μαθητὴς τοῦ ῾Οσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου ἐν εἰρήνῃ δὲ τελειωθέντος, ἐν ἔτει χιλιοστῷ τριακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ τρίτῳ (1363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα τοῦ Χαμαετοῦ, τοῦ Θεσσαλονικέως, μαθητὴς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Σιναΐτη, τελειωθέντος δὲ ἐν εἰρήνῃ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Μαγγάνων (1392)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1630) τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γουρία, ἀρχιεπισκόπου Καζάν (1563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Μόντενᾳ» – τοῦ Κοζίνο ἐν Ῥωσίᾳ.(1717)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος νεο-ἱερομάρτυς καὶ ὁμολογητὴς: Ἀλέξανδρος (Ντυουκάρεφ, 1938) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέις ἐν Μπούτοβω Ῥωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου Ὀρλὼφ τῆς Λαύρας Ποτσάεφ τῆς Ῥωσίας (2003)

Στίχοι
Ἰθύνειν καὶ ὀδηγεῖν τοῖς κρείττῳ,
Δυσωπήθητι τοῖς οἰκτιρμοῖς Σου Κόρη.
Εἰκάδε Παμμεδέουσαν ἐσθλὴ αὐδὴ γλυκυθύμως ᾄδει.

«Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Μάτθ. κστ’ 42)·
«Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν» (Ἐφεσ. ε΄, 16)

Η αγάπη και το έλεος του Θεού
Στάρετς Θεοδόσιος Ορλώφ του Ποτσαέβ, ένας κήρυκας των εσχάτων (2003)

Όταν έκλεισε η Πετσέρσκαγια Λαύρα το 1961, ο τελευταίος που την εγκατέλειψε ήταν ο πατέρας Αχίλας (μετέπειτα Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος).
Έλεγε αργότερα: ‘’Κατέληξα να διακονήσω στη Γεωργία, εκεί με ενίσχυε η ισαπόστολος Νίνα, γνώρισα και τον επίσκοπο Ζηνόβιο όπου με στήριξε υλικά και πνευματικά.’’ Μαζί με πνευματικούς του αδελφούς πηγε στον Καύκασο, στα βαθιά φαράγγια των βουνών της Αμπχαζίας. Τα πνευματικά κατορθώματα του γέροντα σε αυτά τα βουνά έμειναν κρυφά και άγνωστα. Εκεί έχτισε το κελί του σε τέτοιο υψηλό και απρόσιτο σημείο, που και οι πιο τολμηροί ασκητές δεν διακινδύνευαν να πάνε να τον επισκεφτούν. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε πού ήταν το μυστικό του κελλί.
Αυτός ο Ασκητής των βουνών, ο μοναχός Αχίλας έφτασε σε ύψη της καρδιακής προσευχής, της καθαρότητας των λογισμών και έγινε σκεύος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, με τα οποία θα υπηρετήσει τους ανθρώπους στο μέλλον.

Ρώτησαν τον συνασκητή του στον Καύκασο πατέρα Ρούφο: «Πώς ζήσατε εκεί με τον γέροντα;», είπε αναπολώντας : «Έμενα μαζί του στο κελί του, είχαμε ένα απλό χώρισμα, προσευχόταν όλη την ώρα, προσευχόταν και προσευχόταν, και προσευχόταν το βράδυ και όλη την ώρα».

Αναφέρεται ένα θαυμαστό περιστατικό από τη ζωή των ασκητών στα βουνά του Καυκάσου.
Σε μια από τις αστυνομικές εφόδους, κάποιοι από τους ασκητές κατάφεραν να κρυφτούν, αλλά όχι όλοι. Ο πιλότος του ελικοπτέρου τους εντόπισε και τους ωθούσε προς ένα αδιέξοδο, που οδηγούσε σε μια άβυσσο. Πέρα από αυτήν την άβυσσο υπήρχε ένα δάσος. Μόνο αεροπορικώς θα μπορούσες να πας στο δάσος!
«Το ελικόπτερο καθώς τους πλησίαζε, συνέβη ένα πρωτοφανές θαύμα – ο μοναχός που προχωρούσε μπροστά (και αυτός ήταν ο πατέρας Αχίλας) κάνοντας το σημείο του Σταυρού διέσχισε την άβυσσο περπατώντας στον αέρα, και όλοι όσοι ήταν μαζί του την πέρασαν, σαν να πατούσαν σε σταθερό έδαφος! Ο πιλότος του ελικοπτέρου δεν πίστευε στα μάτια του και όταν βεβαιώθηκε ότι οι μοναχοί είχαν φύγει, επέστρεψε στη βάση του εντελώς διαφορετικός άνθρωπος…».
Μετά τις ένοπλες επιδρομές του 1968, και μετά από μια μακρά δοκιμασία στις αδιαπέραστες άγριες και άβατες περιοχές του Καυκάσου, η πρόνοια του Θεού τον έφερε από την έρημο στον κόσμο, για να υπηρετήσει τους ανθρώπους. Η Μητέρα του Θεού, εμφανίστηκε ζωντανά στον γέροντα Αχίλα, με τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και του είπε: «Πήγαινε στη Λαύρα Πότσαεφ, πρέπει να υπηρετήσεις τους ανθρώπους εκεί». Υπακούοντας στον λόγο Της, ο γέροντας πήγε στη Λαύρα της Μητέρας του Θεού Pochaev.

Πάντα τον τραβούσε η έρημος, οπότε πήγαινε συνέχεια εκεί, σχεδόν κάθε χρόνο, φορτωμένος δώρα, προμήθειες κι ευλογίες στους ασκητές. Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασε στα βουνά, ο γέροντας έλεγε συχνά: «Θεωρούμε τους εαυτούς μας μοναχούς, αλλά δεν είμαστε πραγματικοί μοναχοί, είμαστε μόνο κρεμάστρες, κρεμάστρες στις οποίες μπορείς να κρεμάσεις ένα ράσο, το κουκούλι, το ράσο». Ανέφερε συχνά σαν παράδειγμα – το Μέγα Αντώνιο, που όταν είδε τον Παύλο τον Θηβαίο στην έρημο, είπε: «Να, δεν είμαι μοναχός, είδα όμως έναν μοναχό».

Το 1998 έλαβε το μεγάλο σχήμα με το όνομα Θεοδόσιος.Πολύ πριν από τα φοβερά γεγονότα στη χώρα μας, ο Στάρετς Θεοδόσιος προειδοποίησε για τον επερχόμενο πόλεμο στην Ουκρανία και ότι ήταν απαραίτητο να μείνουμε στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία πάση θυσία. Ένα από τα θέματα των κηρυγμάτων του ήταν η προειδοποίηση για το τέλος του κόσμου που πλησιάζει. Ο γέροντας επανειλημμένα εφιστούσε την προσοχή των κοντινών του ανθρώπων ότι ο χρόνος συντομεύει και το τέλος του κόσμου δεν είναι μακριά: «Το μίσος και η έχθρα θα αυξηθούν και θα έρθουν οι έσχατοι ταραγμένοι καιροί».

Ο Γέροντας είχε προφητέψει: «Τι φοβερή συμφορά θα έλθει στην Ουκρανία και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας εάν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση!».

Έχοντας ζήσει μια ζωή θυσιαστικής εγκράτειας, ήξερε ότι η αληθινή ελευθερία είναι η ελευθερία από την αμαρτία και οτιδήποτε άλλο είναι υποδούλωση στα πάθη και στους δαίμονες.
«Ο κόσμος είναι άρρωστος τώρα», έλεγε. Βλέποντας την παράβαση των εντολών του Θεού και των παρακαταθηκών των αγίων Πατέρων στους χώρους της εκκλησίας, έλεγε να μην αρνηθούμε την ίδια την Εκκλησία, αλλά να αναζητήσουμε μέσα της αληθινούς ποιμένες, σταθερούς στην πίστη και στα ιερά δόγματα. Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, τέτοιοι κρυφοί άνθρωποι θα βρίσκονται πάντα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Πώς θα σωθούμε;» τον ρώτησαν τα πνευματικά παιδιά. «Πάρτε παράδειγμα από τον Νώε και τον Λωτ», απάντησε ο πρεσβύτερος. «Κρατηθείτε με όλη σας τη δύναμη από τον Θεό, από τη Μητέρα Εκκλησία μας και τρέχετε πιο συχνά με προσευχές στη Μητέρα του Θεού», είπε σε άλλους.

***

Συνειδητοποιώντας πόσο λίγη ελπίδα έχουμε για να σωθούμε, και βασιζόμενοι στις προσευχές των πατέρων μας, του είπαμε: «Πατέρα, είμαστε τόσο αμαρτωλοί, αμαρτωλοί…» Σε απάντηση, ο πατέρας μας παρηγόρησε: «Μην ανησυχείτε, να έχετε μετάνοια, γιατί υπάρχει η χάρις του Θεού – αυτή είναι Θάλασσα. Έχεις δει θάλασσα; Το έλεος του Θεού είναι η θάλασσα και οι αμαρτίες μας είναι σαν ένα βότσαλο στη θάλασσα. Τι είναι ένα βότσαλο μέσα στη θάλασσα;»
Ακούγοντας τα λόγια του, καταλάβαμε ότι ακόμη και στους έσχατους καιρούς ο Κύριος μας δίνει την ελπίδα της σωτηρίας: τι είναι οι αμαρτίες μας μπροστά στην αγάπη του Θεού;

Θυμάμαι όταν γίνονταν φασαρία για τους γραμμωτούς κώδικες και τα διαβατήρια, ο πατέρας είπε σταθερά στα παιδιά του: «Πρέπει να απέχουμε από αυτό, να μην το δεχθούμε». Και εμείς, σκεπτόμασταν πώς να κρατήσουμε ανέγγιχτη την ψυχή μας από τις σύγχρονες συνθήκες, και συνεχώς τον ρωτούσαμε: «Πάτερ, ποιος θα σωθεί, άλλωστε τώρα παντού έχουν το barcode;».
Κι ο γέροντας απάντησε: «Αν υπάρχει ψωμί και νερό, τότε δεν θα ‘χουμε πείνα, και όσοι την υπομείνουν θα σωθούν».
Μοναχή Ρουφίνα

Μια μέρα, ο γέροντας σκεπτόταν την έννοια του αριθμού των ψαριών που έπιασαν οι απόστολοι , -που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (21:11) – εκατόν πενήντα τρία. Ο π. Θεοδόσιος άρχισε να προσεύχεται να του αποκαλύψει ο Θεός το νόημα αυτού του συμβολισμού. Και έλαβε μια αποκάλυψη. Είδε σε ένα όραμα τρεις γυναίκες. Η πρώτη ήταν νέα και όμορφη. «Αυτή είναι η Εκκλησία των πρώτων αιώνων, τότε σώζονταν εκατό στους εκατό χριστιανούς», του αποκάλυψε μια φωνή από ψηλά. Η δεύτερη γυναίκα ήταν μέσης ηλικίας – «Αυτή είναι η Εκκλησία των επόμενων (μέσων) αιώνων, όπου μόνο οι μισοί από τους εκατό χριστιανούς σώζονταν”. Η τελευταία γυναίκα ήταν ήδη μια πολύ μεγάλη γριά – «και αυτή είναι η Εκκλησία των εσχάτων χρόνων, σε αυτούς τους θλιβερούς καιρούς, μόνο τρεις στους εκατό θα μπορούν να σωθούν σε αυτήν».

***

Κάποτε ρώτησα τον γέροντα: «Πότε θα έρθει ο Αντίχριστος;».
«Ο Αντίχριστος, λες; Ήρθε ήδη η ώρα του. Οι προετοιμασίες για την αποδοχή της σφραγίδας του αντίχριστου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Ο κόσμος παρασύρεται με πονηριά… Όποιος από τους ανθρώπους αποδεχτεί αυτή τη σφραγίδα του διαβόλου θα χαθεί. Ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε σε αυτόν ούτε στον μέλλοντα αιώνα».
Τον ρώτησα ποιος θα σωθεί κι ο πατέρας απάντησε: «Θα σωθούν, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι». Κοίταξε προς τη γωνία των εικόνων και έμεινε σιωπηλός για πέντε λεπτά. Κατάλαβα ότι προσευχόταν. Μετά με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια και μου είπε: «Δεν θα ζήσω μέχρι τότε, αλλά εσύ θα ζήσεις. Θα ήθελα να ζήσω, αλλά το θέλημα του Θεού είναι άλλο. Οι άνθρωποι των οποίων οι καρδιές φλέγονται από αγάπη για τον Θεό και τη Μητέρα Του θα καταλάβουν την πονηριά του διαβόλου. Η σωτηρία θα εξαρτάται από το να μείνουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό και να καταφεύγουμε με δάκρυα στην Προστασία της Μητέρας του Θεού, ως μεσίτριά μας και πρέσβειρα ενώπιον του Θεού για τις ψυχές μας. Εμείς ζητάμε από την Παναγία και αυτή ζητά για εμάς από τον Υιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και έτσι λαμβάνουμε τη σωτηρία».

Όταν ρωτήθηκε: «Τι πρέπει να κάνουμε;». Ο γέροντας απάντησε: «Ή στα βουνά, ή αντέξτε, αν δεν έχετε δύναμη για τα βουνά, τότε να υπομείνετε εκεί που μένετε ». Προέβλεψε ότι όλα αυτά θα συμβούν κι οι περισσότεροι θα τα δεχτούν όλα. Εξήγησε ότι αυτή δεν είναι ακόμη η σφραγίδα του αντιχρίστου, αλλά είναι προετοιμασία για την αποδοχή της. Ο π. Θεοδόσιος δεν μιλούσε απλώς, αλλά φώναζε στους ανθρώπους: «Ζούμε ήδη στους έσχατους καιρούς», και αυτό ήταν η κραυγή της ψυχής του.

Έρχονται οι έσχατοι καιροί, ζούμε στους έσχατους καιρούς γι’ αυτό χρειάζεται να αγαπήσουμε τον Θεό, να κρατηθούμε γερά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και κυρίως να καταφύγουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. Χτίστε τη Βασιλεία του Θεού μέσα σας και τότε οι πλησίον σας θα τραφούν από αυτήν.

***

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Στο βιβλίο «Για τη ζωή των μοναχών στον Καύκασο» ο συγγραφέας του, ο ασκητής π. Ιλαρίων, διηγείται πως πηγαίνοντας στο βουνό, άρχισε να κτίζει μια μικρή καλύβα από κλαδιά δένδρων. Επειδή δεν κατάφερε να τελειώσει την κατασκευή αυτή έγκαιρα και νύχτωσε, πλάγιασε να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί.
Ένας πάνθηρας ή ένα είδος λιονταριού εντόπισε την παρουσία ανθρώπου και άρχισε να κάνει γύρους γύρω από αυτόν βρυχώμενος. Και αυτός βρισκόταν εκεί με το μισό σώμα του προστατευμένο μέσα στην καλύβα και τα πόδια έξω από αυτήν. Φανταστείτε αυτή την εμπειρία: να συναντήσεις ένα λιοντάρι που αγωνίζεται για την επιβίωσή του, έτοιμο να σε κατασπαράξει. Αλλά χάρη στη θεία Πρόνοια, αφού πλησίασε την καλύβα του ασκητή, το ζώο έφυγε με βρυχηθμούς για πάντα από την περιοχή εκείνη. Δεν τόλμησε να αγγίξει τον άνθρωπο.
Αυτό το βιβλίο αναφέρει πολλά παρόμοια περιστατικά, για παράδειγμα, πώς ένας ασκητής είδε τους λύκους σε προσευχή το βράδυ, και ο Θεός τους έδινε τροφή. Συνήθιζε να συγκεντρώνεται σε κάποιο μέρος για προσευχή. Βρισκόταν εκεί, κοντά στο μέρος αυτό, αλλά οι λύκοι πέρασαν χωρίς να τον δουν.
Μια άλλη φορά, κάποιος ασκητής βάδιζε στον αυχένα ενός βουνού, πάνω σε μικρό μονοπάτι. Από τα δύο μέρη υπήρχε άβυσσος. Βλέπει ξαφνικά μια αρκούδα να έρχεται προς το μέρος του, βαδίζοντας στο ίδιο μονοπάτι. Τί να κάνει; η αρκούδα βρήκε τότε έναν κορμό δένδρου που βρισκόταν στην άκρη του μονοπατιού εκείνου και αποκοιμήθηκε πάνω του, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον ασκητή να περάσει. Να η Πρόνοια του Θεού.
Η έρημός μου στο Άγιον Όρος δεν απείχε δέκα χιλιόμετρα από «οποιοδήποτε είδος ανθρώπινης παρουσίας», Παρ’ όλα αυτά, τη νύχτα υπήρχε -και κυρίως στη δεύτερη σπηλιά που έζησα- πραγματική απομόνωση από όλο τον κόσμο. Έπρεπε να περπατήσω, για παράδειγμα, σαράντα λεπτά για να φθάσω στο μοναστήρι του Αγίου Παύλου ή σε περιοχή που ζούσε κάποιος εκεί.
Η θεία Πρόνοια είναι τέτοια, που αληθινά θα εκπλαγείτε βλέποντας πώς ενεργεί. Αυτό με κάνει να πω ότι η Πρόνοια του Θεού ενεργεί με «μαθηματική ακρίβεια». Δεδομένου ότι είναι έτσι, εγκαταλείποντας την αδυναμία μας, βαδίζουμε πίσω από τον Χριστό, για να ακολουθήσουμε τα βήματά Του. Και στην περίπτωση αυτή, το επαναλαμβάνω, δεν θα γνωρίσουμε ακηδία.
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας τον ναό του Θεού, τόμος Β, σελ. 120-121)

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους.
“Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.

***

Το Θαύμα του Γέροντα Θεοδοσίου (Ορλόφ- τότε π. Αχιλά)
στον Καύκασο

Το 1960, επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με τη βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.
Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:
– Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού.
Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.
Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.
Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.
Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν…
Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.
“Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;”, σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:
– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!
– Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.
– Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.
Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας* από αυτούς στάθηκε στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ’ ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;
Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με τη σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.
Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.
Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
– Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!…
Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.
Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:
– Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!
– Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.
Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός.
Τα έργα σου είναι υπέροχα, ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.

* Ο Μοναχός που έκανε το σημείο του Σταυρού στην άβυσσο ήταν ο Γέροντας Θεοδόσιος (Ορλόφ- τότε π.Αχιλάς) .

Η Παναγία Θεοτόκος είναι η πνευματική Οδηγός, η Οδηγήτρια όλων των Χριστιανών προς τον Σωτήρα τους.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/19/46492/

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!», δεν πρέπει να φοβάται κανείς τίποτα, όσο φοβερό και αν φαίνεται αυτό. Όλα θα τα κανονίσει ο ίδιος ο Κύριος Αγία Ματρώνα η Τυφλή της Μόσχας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/29/54588/

Η Εκκλησία των εσχάτων, το όραμα του π. Θεοδοσίου Ορλόφ της Λαύρας Ποτσάεφ για την Εκκλησία
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/29/%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%86-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CF%81/

Συνέχιζε να προσεύχεσαι με το Θεοτόκε, Παρθένε και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψη ποτέ. Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/11/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B9%CE%B6%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B5/

Παναγία Οδηγήτρια και ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας -οδηγός μας προς την αιωνιότητα
https://iconandlight.wordpress.com/2015/06/20/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84/

Παντοδύναμε Κύριε, μπόλιασε την ταπεινή καρδιά μας με το πανάγιο Όνομά Σου και της υπεραγίας Μητέρας Σου, και ως φοβερός ει εν πάσι τη γη, συντήρησον ημάς εν τω φόβω Σου..
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/22/73260/

Περίμενέ με, θα γυρίσω… Κων. Σίμονωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/06/19/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b5-%ce%bc%ce%b5-%ce%b8%ce%b1-%ce%b3%cf%85%cf%81%ce%af%cf%83%cf%89-%ce%ba%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%af%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%89%cf%86/

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐπονομαζομένης Ὁδηγητρίας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς στῦλος πυρίμορφος καὶ οδηγία λαμπρά, πρὸς κλῆρον ἀκήρατον, καθοδηγεῖς ἀσφαλῶς, ἡμᾶς Ὁδηγήτρια. Σὺ γὰρ προς ἐπιδόσεις, τὰς βελτίους ἰθύνεις, θείᾳ ἐπισκοπῇ Σου, τοὺς πιστῶς Σοι βοῶντας· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου Πατάρων
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θείαν μέθοδον, τῆς εὐσεβείας, ἐθησαύρισας, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς Ἱεράρχης καὶ Μάρτυς Μεθόδιε· σὺ γὰρ σοφίας τὸν πλοῦτον δρεψάμενος, ἀθλητικῶς τὸ σὸν τάλαντον ηὔξησας· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ναούμ Βουλγαρίας
Ἦχος δ΄.

Τὸν κόσμον κατέλιπες προσκολληθεὶς τῷ Χριστῷ, τὴν σάρκα ἐσταύρωσας ζήσας τῷ πνεύματι, Ναοὺμ παμμακάριστε, ἔσπευσας Ἀποστόλων, ἀγωνῆσαι τὸν δρόμον, ἤγρευσας πρὸς τὴν πίστιν, Μυσῶν ἄπειρα πληθη, διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς, ῥῦσαι ἡμᾶς πειρασμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖος διδάσκαλος, καὶ ὑποφήτης σοφός, δογμάτων τῆς Πίστεως, καὶ ἀρετῶν ἱερῶν, Νικόλαε Ὅσιε, ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ βίου καὶ λόγου· ὅθεν Θεσσαλονίκη, τῇ σῇ δόξῃ καυχάται, καὶ πόθῳ ἑορτάζει, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου Ὀρλὼφ τῆς Λαύρας Ποτσάεφ, ἀσκητοῦ τοῦ Καυκάσου
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Θεοδόσιε τὸ πνεῦμά σου.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Τῇ τῶν πιστῶν Ὁδηγητρίᾳ καὶ Προστάτιδι, τῇ ὁδηγούσῃ πρὸς ζωὴν ἡμᾶς αἰώνιον, προσκομίζομεν τὸν ὕμνον Σοὶ Θεοτόκε, ἀλλ’ ὡς ἔφορος Σῶν δούλων καὶ ἡγήτειρα, μὴ ἐλλείπης κατευθύνειν πρὸς τὰ κρείττονα, τοὺς βοῶντάς Σοι· Χαῖρε πάντων βοήθεια.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις, ἡ τοῦ παντὸς Βασιλίς, τῆς Οὐρανίου Βασιλείας ἡ εἴσοδος, ἐστία καὶ ταμειοῦχος, θεαρχικῶν ἀγαθῶν, Μυστηρίων θείων ἀποκάλυψις, ἐλαία κατάκαρπος, Μητρικῆς ἱλαρότητος, ἡ τοῦ Υἱοῦ Σου, συγκινοῦσα πρὸς ἔλεος, τὸ φιλάνθρωπον, ἐφ’ ἡμῖν τοῖς ἱκέταις Σου, ἄφθορα πανακήρατε, βροτῶν Ὁδηγήτρια, ἡ ὁδηγοῦσα Κυρίῳ, τοὺς γηθοσύνως κραυγάζοντας· Σὺ εἶ στεῤῥὸν τεῖχος, καὶ προπύργιον ἰσχύος, ἡμῖν Πανάμωμε.

Μεγαλυνάριον

Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μή προσκυνούντων τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, τήν ἱστορηθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τήν Ὁδηγήτριαν.

We are already living in the last times. “Take an example from Noah and Lot,that’s why we need to love God, and above all to take refuge in the Most Holy Theotokos. Starets Theodosius (Orlov) of the Lavra Potshaev

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion. From the Menaion
On June 20 we commemorate the Our Most Holy Lady, the Theotokos and Ever-virgin Mary, the Synaxis of whose Directress (Hodegetria) Icon we celebrate, at the Xenophontos monastery on Mt Athos.
On this day we commemorate the holy Hieromartyr Methodius of Patara (312)
On this day we commemorate the Translation of the Sacred Relics of the Holy Martyrs Inna, Pinna, and Rimma, disciples of Apostle Andrew in Scythia
On this day we commemorate the Blessed Studius, founder of the Studion Monastery (5th century)
On this day we commemorate the holy Apostles Luke, Andrew, and Thomas; the holy Prophet Elisseus; and the holy Martyr Lazarus of Persia, the deposition of whose sacred relics and garments (c. 960) in the Church of the Holy Apostles we commemorate.
On this day we commemorate the holy Two Ascetics who reposed in peace in the wilderness.
On this day we commemorate the our righteous Father Nahum of Ochrid, disciple of Saints Cyril and Methodius, Enlightener of the Slavs (910)
On this day we commemorate the holy Prince Gleb Andreevich of Vladimir (1175)
Saint Minas, Bishop of Polotsk (1116)
On this day we commemorate the our righteous Father Kallistos Xanthopoulos of Constantinople reposed in peace (1363)
On this day we commemorate the Venerable Nicholas Kabasilas, Byzantine mystic and theological writer, spiritual child of St. Gregory Sinaitis (1392 or 1397)
On this day we commemorate the Saint Guria, Archbishop of Kazan(1563), the translation of whose holy relics we commemorate (1630).
On this day we commemorate the holy New Hieromartyr Raphael of Lesbos (1463), the finding of whose sacred relics we commemorate.
On this day we also commemorate the Holy New Martyr and Confessor of Russia: Alexander (Dyukarev) who suffered and received crowns of martyrdom from the godless satanic authorities of communism in Russia.
On this day we commemorate the Holy Repose of Elder Theodosius Orlov of the Lavra Potshaev, ascetic of the Caucasus (2003)
Icon of the Most Holy Theotokos “Modensk-Kosninsk”. (1717)

Watch and pray, that ye enter not into temptation: (Matth. 26, 41)
Redeeming the time, because the days are evil. (Ephesians 5, 16)

The Church of the last times
a vision of Schema-Archimandrite Theodosius (Orlov) of the Lavra Potshaev

Once the elder pondered over the meaning of the figure of a successful catch of fish, which is referred to in the Gospel of John (21:11) – “153”. Father Theodosius began to pray that God would reveal to him the meaning of this figure. And received a revelation. Some three women appeared to him in a vision. The first one was young and beautiful. “This is the Church of the first centuries, in it, out of a hundred Christians a hundred were saved,” a voice from above revealed to him. The second woman was in middle age – “this is the Church of the following centuries, out of a hundred Christians, only half were saved.” The last woman was already a deep old woman – “and this is the Church of the last times, out of a hundred only three are saved in it.”
From the biography of Schema-Archimandrite Theodosius (Orlov) (1906 – 20.06.2003)
https://priest-ruabko.livejournal.com/141638.html

“How shall we be saved?” the spiritual children asked him. “Take an example from Noah and Lot,” replied the elder.

Father Theodosios did not just speak, but shouted to the people: “We are already living in the last times”, and this was the cry of his soul.

The end times are coming, we live in the end times, that’s why we need to love God, to hold fast to the Orthodox Church and above all to take refuge in the Most Holy Theotokos. Build the Kingdom of God within you and then your neighbors will feed on it.

***

The Miracle of the Elder Theodosius Orlov (then called father Akhila) in the Caucasus

“In the 1960’s, the KGB authorities caught everyone who was hiding there, mostly monks, and sent them to correctional camps.
One experienced officer, a member of the party, was given the task of monitoring a group of monks. He watched the monks from the air on the radio and reported all their movements, and soldiers on the ground surrounded them, pressing them to the steep peak, at which they hoped to overtake and arrest them.
The hunt for the monks has been going on for several days and is drawing to a close. The monks had nowhere to go, they climbed to the very top of the mountain, behind them were soldiers with dogs catching up, and in front of them was a bottomless, steep abyss. The officer’s helicopter hovered right above the monks, the pilot let them know that it was all over. Suddenly, something unusual began to happen below. The monks all at once knelt and prayed for a long time, then they got up and went to the edge of the abyss. “Will they really jump? This is certain death! What? Did they decide to commit suicide? ”The helicopter pilot thought with annoyance.
But at this time one of the monks* made the sign of the cross and blessed the abyss with a large cross and with one step, stepped into the gap! But he didn’t fall. For some reason, by some miracle he remained hanging in the air over the abyss and slowly went through the air as if on a path. The other monks followed him and also went through the air one by one, rising up disappeared into the clouds.
This made such a strong impression on the pilot that he even lost control over the airplane fell into the clearing, where he was found and picked up by the soldiers. A few months later, when he recovered, he was called to the special unit for an explanation. Instead of answering, he put a party ticket on the table and asked to be fired. Having retired, this former pilot officer accepted baptism and became a believer.”
https://throughthegraceofgod.wordpress.com/the-miracle-of-the-monks-in-the-caucasus/

*the monk who made the sign of the cross and blessed the abyss was the Elder Theodosius Orlov (then called father Akhila)

The Holy Icon of Panagia of the Akathist and the Holy icon of the Mother of God the Hodegetria or the ‘Directress’.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/03/41418/

Holy icon of the Mother of God the Hodegetria or the “Guide” or ‘Directress’. by Saint Nikolai Velemirovic
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/03/41418/

Apolytikion in the Fourth Tone

Thou hast ascended in glory, O Christ our God, and gladdened Thy disciples with the promise of the Holy Spirit; and they were assured by the blessing that Thou art the Son of God and Redeemer of the world.

Troparion of Synaxis of the Icon of our Most Holy Lady the Theotokos of whose Directress (Hodegetria) at the Xenophontos monastery on Mt Athos.
— Tone 4

Let us sinners and wretched people now run most earnestly to the Theotokos, / and let us fall down in repentance, crying out from the depths of our souls: / “O Sovereign Lady, have compassion on us, / help us, and come quickly, for we are perishing from a multitude of transgressions. / Do not turn thy servants away empty-handed, for we have thee as our only hope.”

Troparion of Martyrs Inna, Pinna, and Rimma
— Tone 4

Your lamb Inna, / calls out to You, O Jesus, in a loud voice: / “I love You, my Bridegroom, / and in seeking You, I endure suffering. / In baptism I was crucified so that I might reign in You, / and I died so that I might live with You. / Accept me as a pure sacrifice, / for I have offered myself in love.” / Through her prayers save our souls, since You are merciful.

Troparion of St Methodius of Patara
— Tone 1

Your blood cries out to God from the earth like that of Abel, / divinely-wise holy hierarch, Methodius. / You openly preached the Incarnation of God, / putting the heresy of Origen to shame. / You were translated to the heavenly bridal chamber: / Pray to Christ God that our souls may be saved.

Troparion of St Kallistos Xanthopoulos of Constantinople
Tone 4

The truth of things revealed thee to thy flock/ as a rule of faith, a model of meekness, and a teacher of temperance./ Therefore thou hast won the heights by humility, riches by poverty./ Holy Father Kallistos, intercede with Christ our God/ that our souls may be saved.

Apolytikion of St Kallistos Xanthopoulos of Constantinople
— Tone 1

Proving to be a wise Patriarch of the Queen City, and the boast of Mount Athos, the treasure of Serres, the friend and advocate of the divine hesychasts of Christ, wherefore all of us Father Kallistos with joy sing hymns and cry out: Glory to Christ Who glorified you, glory to Him Who made you wondrous, glory to Him Who through you gives to us that which is beautiful.

Apolytikion St. Theodosius Orlov of the Lavra Potshaev, ascetic of the Caucasus
in the Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Father; for taking up thy cross, thou didst follow Christ, and by thy deeds thou didst teach us to overlook the flesh, for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Theodosius, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Apolytikon Sts Raphael, Nicholas and Irene of Lesvos
in the Fourth Tone

Having contended on Lesvos for the sake of Christ God, you have sanctified the island since the discovery of your sacred relics, O blessed ones; for what reason we honour you, O God-bearing Raphael, together with Nicholas and virgin Irene, as our divine protectors and intercessors with the Lord.

Megalynaria.

Higher than the heavens above are you, and you are much purer than the radiance of the sun; You who have redeemed us From the curse which is upon us; The Lady of all people,
In hymns, do we honor you.

Speechless be the lips of impious ones, those who do not reverence your great icon, the sacred one which is called Directress, and was depicted for us by one of the apostles,
Luke the Evangelist.

With the hosts of Angels, God’s messengers, with the Lord’s Forerunner, and Apostles, the chosen twelve, with the saints most holy, and with you, the Theotokos, we seek your intercession for our salvation.

Ο Άγιος παραδίδει στον Θεό όλο τον εαυτό του: όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις πράξεις του.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ιθʹ (19ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζωσίμου τοῦ στρατιώτου, ἐκ Ἀπολλωνιάδος τῆς Θράκης καί ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Πισιδίας ἀθλήσαντος. (~†89-117)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ζήνωνος τοῦ ἐρημίτου Σιναϊτου ἐν Αἰγύπτῳ, μαθητοῦ τοῦ ἀββᾶ Σιλουανοῦ (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου του Μεγάλου. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀσύγκριτος, μαχαίρᾳ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἰωάννης ἐρημίτης ἐν Ἱερουσαλήμοις (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Οὐρσικίνου (Ursicinus) τοῦ ἰατροῦ, ἐν Ῥαβέννῃ ἀθλήσαντος. (†67)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζωσίμου, τοῦ ἐν Σπολέτῳ (Spoleto) τῆς Οὐμβρίας ἐπὶ Τραϊανοῦ ἀθλήσαντος. (†110)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀλίνα ἐκ Βελγίου, ἐν ἔτει 640 τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Βαρλαὰμ τοῦ Βάζσκυ τοῦ ἐκ Ῥωσίας (1467)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰώβ, Πατριάρχου Μόσχας (1607)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου, τοῦ ἐν τῇ μονῆ Χιλανδαρίου τοῦ ῎Αθῳ ἀσκήσαντος, τοῦ Βουλγάρου (ιη´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Θεόκτιστος τῆς Μονῆς Valaam Ῥωσίας (1863)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἱερομάρτυς Ῥαφαήλ Σεϊσένκο τῆς Ὄπτινα Ῥωσίας (1957)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς Εὐσεβιου Γιαννακάκη τῆς Μονῆς Ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου ἐν Αἰγιῳ (1995)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τῆς ὁσίας μητρὸς Ἀριάδνης (Μιχουρίνα) τῆς Μονῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμίρ, ἐν Σὰν Φραντσίσκο (1996)

Νουθεσίες
π. Ευσεβίου Γιαννακάκη

Να είμαστε αχόρταγοι για τη θεία Χάρη. Να μη χορταίνουμε.

Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύου­σα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερό ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει, όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει: ο Θεός είναι κοντά μου, μαζί μου. δεν θα μ’ αφήσει…

* Καλείται ο άνθρωπος τακτικά να πλησιάζει το Ποτήριο της Ζωής. Η καλύτερη και αγιώτερη πρόσκληση… «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» λέει ο ιερεύς, όχι «απέλθετε»!.. Παίρνουμε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και τότε όλα τα δύσκολα σημεία δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας… Ακτινοβολούμε και μοσχοβολάμε από ζωή Χριστού. Και απολαμβάνουμε τη χαρά του Ουρανού από εδώ, γιατί «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν».
«Είμαι πολύ άρρωστος Κύριε, να λέει, δέξαι με, ως βαριά άρρωστο, ως ετοιμοθάνατο». Έτσι πρέπει να πιστεύει όταν πλησιάζει το Ποτήριον της Ζωής. Και έχει ανάγκη, πολλή ανάγκη να πάρει Σώμα και Αίμα Κυρίου, για να δυναμώσει τον εαυτόν του. Για να νικήσει τον εαυτόν του. Για να αγωνισθεί καλύτερα.

* Και μόνος του να είναι κανείς ανάμεσα στους κοσμικούς, αν είναι σωστός χριστιανός, μεταβάλλει το κοσμικό αυτό περιβάλλον σ’ ένα κομμάτι του Παραδείσου.

* Η αγάπη εκδηλώνεται περισσότερο στην πτώση του άλλου.

* Καλείσαι να γίνεσαι συμπαθής στις πτώσεις των άλλων.

* Αν βλέπουμε κάτι άσχημο στον αδελφό μας, στο συνάνθρωπό μας να μη μιλάμε καθόλου… να προσευχόμαστε.

* Η πίστις και η ελπίδα είναι για τη γη. Η αγάπη θα μας συνοδεύσει έως τον ουρανό, έως τη θέση που θα απολογηθούμε.

* Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δώσεις ένα κομμάτι ψωμί. Ελεημοσύνη είναι να πεις και μια κουβέντα καλή. Εκείνη θα μείνει περισσότερο. Το ψωμί θα το φάει, πάει. Μια κουβέντα σωστή καλή που θα πεις, με την αρετή σου, με την αγιότητά σου, αυτή θα μείνει. Αυτή αποτελεί υπέροχη ελεημοσύνη.

* Διαμέσου των δοκιμασιών ο άνθρωπος λαμπικάρεται.
* Να μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με δοξολογία εις τον Θεόν. Με το «δόξα Σοι ο Θεός».

* Ακόμη κι όταν αδικούμαστε να μην παραπονούμαστε. Ευκαιρία είναι.
* Η αδικία πάντοτε χωρίζει εκείνους που αδικούν από τον δίκαιο Θεό και τους οδηγεί στη χρεωκοπία… Αδικημένοι να είμαστε, για να έχουμε μισθό από τον Θεό.

Να καταφεύγουμε πάντα στους Αγίους και να ζητάμε τις προσευχές και τις ικεσίες τους!

***

Ο Άγιος Ιωάννης της Σανγκάης: ο διά Χριστόν σαλός Επίσκοπος

Η αγιότητα κοστίζει πολύ για τον άνθρωπο. Ο Άγιος παραδίδει στον Θεό όλο τον εαυτό του: όλες τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις πράξεις του. Δεν αφήνει τίποτα «δικό του», γιατί θέλει να κρατήσει μόνο αυτό που είναι του Θεού.

Πολλοί πιστοί, ευσυνείδητοι κληρικοί και σεβαστοί από όλο τον κόσμο ιεράρχες απέρριπταν ή και μισούσαν ακόμη τον Άγιο Ιωάννη ενόσω ζούσε.
Τον έβριζαν ανοιχτά μόλις έμπαινε στην Εκκλησία, του φώναζαν πως ήταν αλαζόνας και πλανεμένος και τον παρομοίαζαν με τον άσχημο χαρακτήρα του πατρός Φέραποντ από τους Αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν γεμάτα από την πίκρα της συκοφαντίας και των διωγμών. Μερικές φορές ο Άγιος Ιωάννης προκαλούσε φθόνο, δυσμενείς κριτικές ή δυσφορία στους ανθρώπους, όταν τους φερόταν αυστηρά, εμμένοντας στους εκκλησιαστικούς κανόνες. Εκείνη την εποχή ο μετέπειτα αρχιερέας Σεραφείμ Σλομποντσκοϊ ρώτησε ποιος ήταν ο υπεύθυνος για τη διαίρεση στην Εκκλησία. Ο Άγιος απάντησε απλά: «ο διάβολος». Γεύτηκε τον φθόνο και την συκοφαντία. Ο άγιος με πίστη στο Θεό και υπομονή αντιμετώπισε όλη την κακότητα χωρὶς να κρίνει κανέναν.

Ο Άγιος στο εδώλιο του κατηγορουμένου

Μερικές γυναίκες μάλωναν τον Άγιο, ακόμα και τον έφτυναν. Μια γυναίκα, θυμόταν με τρόμο ένα περιστατικό όταν η μητέρα της έτρεξε και έφτυσε στο πρόσωπο τον Άγιο — αμέσως μετά την ιερή ακολουθία. Αλλά μερικοί από τους οπαδούς του Αγίου τον υποστήριζαν με ανοιχτό τρόπο. Για παράδειγμα, η Καθηγουμένη Αριάδνη δυναμικά, με μια ράβδο στα χέρια της, επιτέθηκε στον καθεδρικό σε αυτούς που προσέβαλαν έναν ζωντανό Άγιο.
Στις 9 Ιουλίου 1962, στο San Francisco Examiner, στην πρώτη σελίδα εμφανίστηκε ένα μήνυμα σχετικά με τη δίκη του Ρώσου Αρχιεπισκόπου μαζί με τις φωτογραφίες του στην αίθουσα του δικαστηρίου. Η διαδικασία διήρκεσε τέσσερις ημέρες. Δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο στο δικαστήριο βρίσκονταν οι πιο κοντινοί φίλοι του: οι Αρχιερείς Σάββας του Έντμοντ, Λεόντιος της Χιλής, Νεκτάριος του Σιάτλ, η Καθηγουμένη Αριάδνη. Τακτικά ερχόταν ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (τότε ήταν μαθητής του Αγίου και λεγόταν στον κόσμο Ευγένιος Ρόουζ).
Ο δικαστής, ο καθολικός E. O’Ντέι, δεν μπορούσε να κρύψει τη συμπάθειά του προς τον Άγιο Ιωάννη και του επέτρεπε — για πρώτη φορά στην ιστορία του Σαν Φρανσίσκο — να κάνει προσευχή πριν από την έναρξη κάθε συνεδρίας.
Η υπόθεση με την κατηγορία του Αγίου Ιωάννη, ως εντελώς αβάσιμη, απορρίφθηκε και ο Άγιος απαλλάχτηκε από όλες τις κατηγορίες οικονομικής διαφθοράς.
Οι αντίπαλοι του ίδιου του Αγίου κατάλαβαν τον παραλογισμό των νομικών τους ισχυρισμών. Ο κύριος στόχος τους ήταν να καταστρέψουν τον Άγιο ηθικά. Εκείνες τις μέρες, ο Άγιος Ιωάννης έγραψε στα πνευματικά του παιδιά: «Αν ακούσετε ότι είμαι νεκρός, να ξέρετε ότι με σκότωσαν».
Αλλά ο Άγιος, που γνώριζε καλά τους νόμους της πνευματικής ζωής, δεν καταδίκασε κανέναν. Όταν ρωτήθηκε ποιος φταίει για αυτή την αναταραχή, απάντησε: «Ο διάβολος».
Στο τέλος της ζωής του, ο τελευταίος από τους Μακαρισμούς εκπληρώθηκε στον Άγιο Ιωάννη: «‘Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι, ένεκεν εμού».
Αλλά αυτό, φυσικά, δεν αφαίρεσε την προσωπική ευθύνη των αντιπάλων του Αγίου για το θυμό και τον φθόνο απέναντί του. Μερικοί από αυτούς μετανόησαν πριν από το θάνατο του ίδιου του Αγίου, έχοντας λάβει πλήρη συγχώρεση και άφεση αυτής της αμαρτίας.
Αικατερίνη Ζαγκουλιάεβα, Στεπάν Αμπρικόσωφ, Αλέξανδρος Ιβανώφ, Ιβάν Σολοβιώφ
Μετάφραση Ελένη Ογκορόντνικ
https://pravoslavie.ru/94944.html

***

Όσιος Παΐσιος ο Μέγας, Η πιο ευάρεστη αρετή στον Θεό είναι η εν τω κρυπτώ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/18/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1%cf%82-%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%cf%85%ce%ac%cf%81%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b1%cf%81/

Εγώ είμαι ο Μέγας Κωνσταντίνος που κατέβηκα από τους ουρανούς για να σου φανερώσω την δόξα που απολαμβάνουν οι μοναχοί στους ουρανούς.. Το όραμα του αγίου Παϊσίου του Μεγάλου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/20/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84/

Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος και το «άγιο Μανδήλιο»
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/18/24176/

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα
Ἦχος γ’

Ἀπόστολε Ἅγιε Ἰούδα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα
Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.

Χριστοῦ σε συγγενῆ, ὦ Ἰούδα εἰδότες, καὶ Μάρτυρα στῤῥὸν, ἱερῶς εὐφημοῦμεν, τὴν πλάνην πατήσαντα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσαντα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἁμαρτημάτων τὴν λύσιν, εὐχαῖς σου λαμβάνομεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Παϊσίου του Μεγάλου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν Μοναστῶν κορωνίς, ὁ ἄσαρκος ἄνθρωπος, τῶν οὐρανῶν οἰκιστῆς, ὁ θεῖος Παΐσιος, χαίρει τὴ αὐτοῦ μνήμη, σὺν ἠμὶν ἑορτάζων, νέμει τοῖς κοπιῶσι, δὶ’ αὐτὸν θείαν χάριν· διὸ ἐν προθυμία πολλή, τοῦτον τιμήσωμεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζωσίμου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στολαῖς ταῖς ἐξ αἵματος ὠραϊζόμενος, Κυρίῳ παρίστασαι τῷ Βασιλεῖ οὐρανῶν, ἀοίδιμε Ζώσιμε· ὅθεν σὺν ἀσωμάτων καὶ μαρτύρων χορείαις, ᾄδεις τῇ τρισαγίῳ καὶ φρικτὴ μελωδία· διὸ ταῖς ἱκεσίαις ταῖς σαῖς σῷζε τοὺς δούλους σου.

Schema-Abbess Ariadna of San Francisco– A Beacon of Faith and Love. The Mother of God was invisibly guiding her community.

Synaxarion From the Menaion.
On the June 19 we commemorate the Holy Apostle Jude, also called Judas, Thaddaeus, or Lebbaeus.
On this day we also commemorate the holy Martyr Zosimas the Soldier at Antioch in Pisidia
On this day we commemorate our devout Father Zeno hermit, of Egypt, wonderworker (4th century)
On this day we also commemorate our righteous Father Paisios the Great of Egypt (5th century)
On this day we also commemorate our righteous Father Macarius of Petra (4th century)
Hieromartyr Asyncretus, martyred at the Church of Holy Peace by the Sea in Constantinople
Saint John the Solitary of Jerusalem
On this day we also commemorate our righteous Father Barlaam of Shenkursk (1462)
On this day we also commemorate our righteous Father Job, Patriarch of Moscow (1607)
On this day we also commemorate our righteous Father Paisius of Hilendar, the Bulgarian (18th century)
On this day we also commemorate our righteous Father Theoktistos desert-dweller, of Valaam Monastery (1863)
On this day we also commemorate the holy hieromartyr Raphael Seisenko of Optina (1957)
On this day Repose of father Eusebius Giannakakis of the Monastery of St. Saint John the Theologian (1995)
On this day the Repose of mother Schema-Abbess Ariadna (Michurina) of the Monastery of Our Lady “Of Vladimir” in San Francisco (1996)

Schema-Abbess Ariadna
– A Beacon of Faith and Love

Not too many years ago, the Abbess of a convent of the Russian Orthodox Church Outside of Russia, a woman of righteous life, was delivering a sermon in the convent church on the feast of the Dormition of the Most Holy Mother of God. With tears she entreated her nuns and pilgrims who had come for the feast to accept entirely, and wholeheartedly what the Church hands down to us, taking such pains to preserve this tradition sacredly all these centuries — and not to choose for oneself what is ‘important’ and what is ‘dispensable’; for by making oneself wiser than the tradition, one may end by losing the tradition.” (from the Introduction to The Orthodox Veneration of the Mother of God, St Herman of Alaska Brotherhood, Platina, 1978)

Fr. Seraphim Rose was a young convert when he stood listening to this sermon. Years later he wrote anonymously of the impact it had on his soul as he realized that, “In that instant the tradition was being handed down to him, not from books but from a living vessel which contained it.” He subsequently encountered, in person or through reading, many who held degrees in Orthodox theology and who expounded eloquently on the subject, “But in none of them did he sense the authority of the simple Abbess who had spoken to his heart.” For all their learning, they “did not convey the feeling or savor of Orthodoxy as well as a simple, theologically uneducated Abbess.” (Ibid.)
This “living vessel” was Schema-Abbess Ariadna of the Convent of Our Lady “Of Vladimir” in San Francisco, who reposed this year [1996] on June 6/19, after a long illness. She was 96.

Abbess Ariadna was a simple woman, but she had a strong character. The beginning of her monastic path was especially rough, and she soon developed an endurance for hardship and an unreserved reliance on God and His Most Pure Mother. She began life as Augusta Michurina, the daughter of a wealthy merchant who died when she was still a young child. In the summer of 1917, just months before Russia was convulsed by revolution, her mother died, and the orphaned Augusta, seventeen years old, entered the convent of St. John the Theologian in the Perm diocese of central Russia. The righteous Abbess Rufina was particularly warm and attentive to the young novice, and did all she could to relieve her grief. Between them a dose bond was forged, which strengthened as Augusta matured. When’ in 1919 political circumstances forced Abbess Rufina to leave the convent, August was one of four novices who accompanied her east, to Novo-Nikolaevsk. There, some kind people helped them obtain permission to establish a community dedicated to Saints Mary and Martha. An affiliated orphanage and nursery took care of 150 children. But the godtess regime’s destructive tentacles snuffed out this good beginning, too. Abbess Rufina, together with Novice Augusta and another sister, squeezed with forty other passengers into a boxcar for a grueling journey still further east, to Vladivostok. The trying conditions were aggravated when the two sisters contracted typhus, forcing them to disembark in Chita. When they were well enough to join their abbess, they found her health broken by the physically heavy labor she had undertaken in exchange for lodging. The two sisters first earned money doing laundry, but gradually less strenuous work was found: quilting and other handiwork. Benefactors helped them to acquire property near the city cemetery, with permission to use the cemetery church. No sooner, however, did the community begin to flourish than it was again uprooted.
Her staff in one hand and a bundle in the other, Abbess Purina reached Harbin with her sisters in June 1923. A grave illness confined her to her bed for nine months, leaving her two, still young companion-strugglers to shoulder the many responsibilities of establishing a monastic home in a foreign land. The greater part of this burden fell to novice Augusta. They were financially destitute. Living in a small apartment, they had no fuel and scarcely any money for food, let alone for medical care. It appeared that God was giving them to know by experience the troth of the Apostle’s words: “In our weakness lies God’s strength.”

In 1924 the community was able to move into less cramped quarters. New monastic aspirants joined them and, with the blessing of Bishop Methodius, a convent was established and dedicated to the Tikhvin Icon of the Mother of God. It was renamed the following year when God granted the community to witness a great miracle: the renewal of an icon of the Mother of God “Of Vladimir,” which took place on August 12/25, 1925, in the hands of Abbess Rufina. It had been a rather dark icon in a rusted tin frame. Intending to give it away, Abbess Rufina asked Sister Augusta to fetch it from the wall of the altar. She did so and handed it lo the abbess, who promptly exclaimed, “Look, look! A miracle! The icon is renewing itself!” The sisters and lay people who happened to be present there in the church gathered around and watched awestruck as the face of the Mother of God, which had been so dark as to be scarcely discernible, grew lighter and brighter. In a matter of minutes, the icon was so transformed as to appear newly-painted, while the tin frame shone as if it had just been polished. Only a few dark spots remained, a reminder of its former condition. The icon became a focal point of the’ convent, which was renamed in its honor. It also became a source of numerous miracles, and was a great consolation for the sisters, strengthening their faith that the Mother of God was invisibly guiding their community.

In 1927 the novice Augusta was made a rassophore nun. Four years later she received the full monastic tonsure with the name Ariadna.

The nuns’ principal occupation was interior prayer. At the same time, they could not ignore the many Russian refugees who came knocking at their door seeking relief from the chaos and anguish of lives battered by revolution and civil war. The convent became a refuge for homeless, elderly woman, and in 1932 construction began on a wing for housing orphan girls. These worldly intrusions would have been detrimental to the community were it not for the harmonizing influence of prayer. Nocturnal services, in which the All-night Vigil with akathist flowed directly into the Divine Liturgy, attracted crowds of people and left an indelible impression.

Prompted by multiple requests, Abbess Rufina left Harbin in 1935 to establish a similar spiritual haven in Shanghai, leaving Mother Ariadna in charge of the Harbin community.

In the summer of 1937, Mother Ariadna received word that Abbess Rufina was gravely ill. She felt bound by her responsibilities to remain in Harbin, but one sleepless night she beard Abbess Ruffna’s voice: “Gutyka [a diminutive of Augusta], hurry!” She reached Shanghai just in time to spend a few days with Abbess Rufina before her blessed repose on the Feast of Dormition, August 15/28, 1937.

It was Abbess Rufina’s will that Mother Ariadna, as the senior nun and her closest assistant, take her place as Superior of the community. She knew her plans for the Convent — and she also knew that the Convent was in a precarious state, for everyone involved had relied heavily upon Abbess Rufina. Turning with fervent prayer to the Mother of God, she calmly accepted this burden which had unexpectedly fallen upon her not yet strong shoulders. Her conviction that the work of God must not and would not collapse, wordlessly reassured the sisters and children of the orphanage now in her charge. Fired with determination, she proceeded to galvanize the community into action, compiling a list of accomplishments no less than impressive. The workshops increased their activity — dress-making, applied arts; a commercially successful dairy was opened (the convent had a farm outside the city), a knitting factory. Besides providing the convent with financial stability, it enabled the orphan girls to acquire practical job skills. The convent also produced spiritually instructive leaflets and brochures.

The nuns’ principal efforts, however, were directed towards beautifying the church, which began to serve as a house of worship for hundreds, even thousands of Russian emigrants. The church was renovated, new icons were added, and, with the harmonious singing of the nuns and the girls, the services imparted a feeling of deep spiritual contentment.

For all her labors, Mother Ariadna was elevated to the rank of abbess, on November 26, 1938. On that occasion, Archbishop Methodius bestowed upon her a gold pectoral cross, and the nuns presented her with a staff.

Having been an orphan herself, Abbess Ariadna devoted a great deal of her time and attention to the girls of the St Olga’s orphanage. She made sure they were well-dressed and well-fed. Occasionally they would receive invitations for dinner at someone’s home. Matushka would herself check that their dresses were ironed and that their socks did not have holes, and she would remind them to behave modestly, to eat with their mouths closed, to finish what was on their plates and not to ask for more. The girls were so well brought up and had so many advantages — they were taught foreign languages, music, singing, handicrafts — that many outsiders assumed it was a private school and not an orphanage.

The-girls were taught good work habits, and Matushka instilled in them the importance of being conscientious. In assigning a girl to mop the corridor and stairs, she would give her a small knife or toothbrush to get into the corners. She demanded thoroughness and did not tolerate slipshod work.

Money was scarce, but even in hard times, during the war years, at Christmas and at Pascha Matushka Ariadna always managed to come up with some treats for the orphans. She went herself to persuade grocers, who donated ham bones and meat trimmings, which were made into a soup — a real treat after the monotony of rice with noodles. Small bags under the Christmas tree were filled with nuts, fruits, candy, and a little present: a pencil, a toothbrush, a hairclip; trivial by today’s standards, but to the girls these were treasures,

The Abbess placed great emphasis on the girls’ religious upbringing, constantly holding before them the example of the Mother of God. She would often say to the children, “Turn to the Mother of God, as if to your own mother. Tell her your troubles. She is kind and merciful and she will hear you.” Once she wrote to one of the pupils, “How it pains me to hear that you’ve been quarrelling. How will you be able to look the Mother of God in the eyes when you die? After all, we’re all going to die, we’re not going to live forever!” She taught the girls always to behave as if they were in the presence of the Lord Jesus Christ. “If you are troubled by bad thoughts, or you are afraid of something, say to yourself the Jesus Prayer”; “If you’ve lost something or you have some difficulty, recite the Creed.” When the girls misbehaved, they were made to sit on a bench and recite in unison the Jesus Prayer for fifteen minutes.

Morning and evening prayers, each a half hour, were an invariable part of the daily routine. During the years of the Second World War, the nuns and the girls took turns around the clock — an hour each — reading the Gospel and Psalter. One former pupil, then a three-year old girl who lived in the Abbess’s cell, recalls how, in wartime, Matushka would bring into her cell the wonderworking Vladimir Icon. In the stillness of the night, the girl could hear her weeping and entreating the Mother of God to protect them, to help them get coal and bread, to console those unjustly imprisoned.

More than eight hundred girls passed through the doors of St Olga’s orphanage.

As communism’s militantly godless ideology marched upon China, the Convent was forced to relocate, and in 1948 Abbess Ariadna arrived in San Francisco, bringing with her the wonderworking Vladimir Icon of the Mother of God. Gradually the rest of the nuns and some of the orphans were able to join her, establishing what was the first Russian Orthodox Convent in North America. (For health reasons, some of the elderly nuns were not admitted to the US and settled in the Protection Skete in Canada, a gift to the Convent from Archbishop Ioasaph.)

On the tenth anniversary of her investiture as abbess, in November 1948, Abbess Ariadna was awarded a jeweled pectoral cross. “God grant,” said Archbisho Tikhon in his congratulatory remarks “that here also, the Vladimir Mother of God Convent continue in the tradition of the ancient monasteries of our homeland.”

And so it did. Here its principal outreach was the printed word. From their presses came calendars with daily readings from the Holy Fathers, spiritually edifying brochures, greetings cards and a series of booklets — A Beacon of Love — which Abbess Ariadna dedicated to her righteous “Aroma,’ Abbess Rufina. They also published a number of books: The Horologion, The Monastic Cell Rule, various Lives of Saints, Akathists, and others. In addition the nuns made candles and baked prosphora, which they supplied to local churches. The nuns also continued to work with children: in 1963 a church-school was opened, dedicated to Saint Stephen of Perm.

By the late 40s, thanks to the mediation of Saint John (then Bishop of Shanghai), most of the Shanghai Russian colony had been safely evacuated from China and was in the Philippines awaiting resettlement. Abbess Ariadna took an active part in sponsoring many of them in their bid for immigration to the United States. The convent, in addition to providing the newcomers with spiritual and moral support, assisted many of them financially — often anonymously. One Russian woman, an artist, had settled in a frugal one-room apartment and was just able to make ends meet when the entire apartment house went up in flames, leaving her homeless and without any means of livelihood: still unfinished paintings, paints, brushes — all was lost. She found temporary lodging with some acquaintances and was desperately wondering what to do when a gentleman came and handed her an envelope, leaving before she could ask any questions. In it was money; there was no note, no indication where it was from. Only years later did the woman discover that it had come from the Convent. Abbess Ariadna, on learning of the woman’s plight, had responded immediately with true Christian charity, which directs all glory and gratitude to God.

It was on Abbess Ariadna’s initiative that in 1952 a “Brotherhood of Orthodox. Zealots” was formed with the aim of strengthening the faith of Orthodox Christians and distributing material assistance to the needy. The convent also organized lectures and discussions on topics related to the Faith.

Abbess Ariadna’s principal responsibility, however, was the spiritual development of her nuns. Like Abbess Rufina, she schooled them in the age-old monastic tradition of unquestioning obedience and interior prayer. She frequently reminded them to speak less and listen more, to avoid idle talking, they were to ask a blessing before engaging in any activity; they were not to visit one another without a blessing; they were always to tell her their needs — both spiritual and physical; before entering another’s cell they were to say the Jesus Prayer and wait for the responding “Amen”; when difficulties arose, they were to endure and pray: “Prayer will nourish you. God Himself will teach you.” She also stressed the importance of respect for one’s elders and those in authority.

In 1988, Abbess Ariadna celebrated her golden jubilee, fifty years as abbess, a remarkable and rare achievement. The occasion was marked by a hierarchal Divine Liturgy concelebrated by the Chief Hierarch, Metropolitan Vitaly, and Archbishop Anthony of San Francisco, in the presence of the Myrrh-streaming Iveron Icon.

In 1990, Archbishop Anthony tonsured Abbess Ariadna to the Great Schema. A year later she had a stroke which paralyzed her right side and deprived her of speech. She amazed doctors by her tenacity, but after surviving a grave illness in 1993, she gradually weakened. A heart-attack on June 17, 1996, warned the nuns that death was imminent, and two days later they were gathered around their abbess, reading akathists and passages from the Paschal service, when she quietly departed for eternity.

Abbess Ariadna guided the community with a strong hand and sometimes gave the impression of being severe. However, to the many who knew her, she was a beacon of faith and love. While the strict life of the convent and its location in San Francisco’s tough Mission District has inspired few aspirants and the community has dwindled, Abbess Ariadna’s legacy the age-old monastic tradition which she so faithfully maintained and conveyed — has provided the seeds for a revival which even now is budding forth. In this age of spiritual decline, this is a great tribute indeed,

Based upon an article, in Russian, compiled by one of the Abess’s admirers.
http://pravoslavie.ru/80112.html

The Vision of St. Paisios of St. Constantine the Great, I am Constantine the Great… I descended from heaven to reveal the glory which monks receive in heaven.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/20/the-vision-of-st-paisios-of-st-constantine-the-great-i-am-constantine-the-great-i-descended-from-heaven-to-reveal-the-glory-which-monks-receive-in-heaven/

Saint God-bearing Father Paisios the Great
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/18/saint-god-bearing-father-paisios-the-great/

Apolytikion of Holy Ascension in the Fourth Tone

O Christ our God, You ascended in Glory and gladdened Your disciples by the promise of the Holy Spirit. Your blessing assured them that You are the Son of God, the Redeemer of the world.

Apolytikion of Apostle Jude
First Tone

We know thee as a kinsman of Christ and we laud thee with sacred hymns and songs as a most steadfast Martyr who trampled on error and who courageously kept the Faith. As we celebrate today thy holy remembrance, we receive forgiveness of our sins and transgressions, O Jude, through thy holy prayers.

Troparion of the Apostle JUDE — Tone 1

We know thee as Christ’s kinsman and martyr/ and praise thee with holy chant./ O Apostle Jude, thou didst trample on error/ and preserve the Faith./ As today we celebrate thy memory,/ through thy prayers may our sins be forgiven.

Troparion of the Apostle JUDE — Tone 1

Knowing thee to be the kinsman of the Christ/ and a steadfast martyr, O Jude,/ with sanctity we praise thee/ who trampled falsehood underfoot and preserved the Faith./ Wherefore, celebrating thy most holy memory today,// through thy supplications we receive remission of sins.

Troparion of the Apostle JUDE — Tone 1

Divinely we praise you, O Jude, as a faithful witness, / Knowing you to be the brother of Christ. / You trampled on delusion, / And so preserved the faith. / Today as we celebrate your holy memory, / By your intercessions we receive remission of sins.

Troparion of St. Paisius, Tone 4

The sublime monk and incarnate angel, the bodiless man and citizen of heaven grants grace to all who honour him as today he celebrates with us. Let us fervently ascribe glory to him.

Apolytikion of Paisius the Great
Fourth Tone

The incarnate Angel, and the boast and summit of monks, the bodiless man, the citizen of Heaven, the great God-bearing Paisius celebrateth with us in divine jubilation, granting grace to all them that extol him with rev’rence. With fervour let us honour this day, off’ring him songs of praise.

Ε!, λεβέντη!. Στάσου μιά στιγμή να σε φιλέψω! Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΗ´ (18ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λεοντίου τοῦ ἐξ Αἰγίνης καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Ὑπατίου καὶ Θεοδούλου, ἐν Τριπόλει τῆς Φοινίκης ἀθλησάντων. (~†70-79)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Αἰθερίου τοῦ ἐν Νικομηδείᾳ. (†300)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δύω ἐν Κύπρῳ μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ ποιμένος, κειμένου πέραν τοῦ Ἄστεως.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἐράσμου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, πλησίον τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ ἐν τῷ Φόρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δέκα καὶ ὀκτὼ μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων αὐταδέλφων μαρτύρων Μάρκου καὶ Μαρκελλιανοῦ τῶν διακόνων, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Μαξιμιανοῦ. (~†287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κυριακοῦ καὶ Παύλης, τῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ λιβοθολισμῷ τελειωθέντων ἐν Μάλαγᾳ (Málaga) τῆς Ἱσπανίας. (†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐλπιδίου τοῦ ἐν Γαλατίᾳ. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Ἀμάνδου (Amandus), ἐπισκόπου Βουρδιγάλων (Burdigala, Bordeaux) ἐν Γαλλίᾳ. (~†431)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Ἀλένας (Alena) τῆς ἐν Βρυξέλλαις (Brussels) τοῦ Βελγίου. (~†640)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Καλογέρου (Calogerus) τοῦ ἀναχωρητοῦ, ἀσκήσαντος ἐν τῷ Κρονίῳ ὄρει τῆς Σικελίας (~†486), καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Γρηγορίου καὶ Δηµητρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων καὶ ὁμολογητῶν Γρηγορίου ἐπισκόπου, Δημητρίου ἀρχιδιακόνου, ἐξορισθέντων ὑπὸ τῶν ἀρειανῶν Βανδάλων τῆς βορείου Ἀφρικῆς. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φορτουνάτου τοῦ φιλοσόφου, ἐπισκόπου διωχθέντος ἐκ τῆς βορείου Ἰταλίας ὑπὸ τῶν Λομβαρδῶν. (~†569)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ὀσμάννης (Osmanna), μοναχῆς τοῦ κοινοβίου Ἰουάρρης (Jouarre) ἐν Γαλλίᾳ. (~†700)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Γουΐδου (Guy), ἡγουμένου τοῦ ἀββαείου Βαούμας (Baume), εἶτα ἐρημίτου πλησίον Φάης ἐν Βέσσῃ (Fay-en-Bresse) τῆς Γαλλίας. (c. 940)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πέτρου (Κόρις), ἀσκήσαντος ἐν Κοσσυφοπεδίῳ. (†1275)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ Ῥώσου, κανονάρχου ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ιδ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ ἐξ Ἄργους τῆς Πελοποννήσου καταγομένου, ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω μονῇ Διονυσίου, ἀσκητικῶς διαπρέψαντος. (†1605)1576
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου, ἐπισκόπου Νεαπόλεως τῆς Κύπρου.

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Στους σημερινούς ανθρώπους ό,τι θέλεις βρίσκεις, μόνο καλούς λογισμούς δεν βρίσκεις. Όσο πάει και σπανίζουν.
— Παλιά δεν ήταν έτσι γέροντα;
— Όχι. Παλιά οι άνθρωποι είχαν απλότητα. Στο χωριό μιλούσες σε ανθρώπους 18-20 χρονών και κοκκίνιζαν τα παλικάρια. Ήταν απλοί οι άνθρωποι, αφού να φαντασθείτε όταν πρωτόρθε το λεωφορείο στο χωριό, στρώσαν κουβέρτες να περάσει, κόβαν τις τρυφερές κορυφές από τα καλαμπόκια και του τα φέρναν. Κάναν μεγάλη χαρά.
— Καλά, γέροντα, ήρθαν να το ταΐσουν;
— Ναί, ναί! Ακόμα λίγο παραπάνω απλότητα νάχαν και… θα τότρωγε το αυτοκίνητο.

***

Mε ρώτησε ένας λαϊκός στο καλύβι: «Καλά, τι κάνεις εσύ εδώ; Μέρα-νύχτα τι κάνεις;». Ήταν γύρω ανθισμένες οι σουσούρες, όλη η πλαγιά γεμάτη λουλούδια. Μοσχοβολούσε ο τόπος!
«Τι τραβάω, του λέω, όλη την ημέρα να ποτίσω και να περιποιηθώ όλα αυτά που βλέπεις! Και στον ουρανό βλέπεις την νύχτα πόσα κανδήλια ανάβω! Δεν προλαβαίνω να τα ανάψω όλα!».
”Με κοίταζε! “
«Την νύχτα, λέω, δεν βλέπεις κανδήλια επάνω; Εγώ τ’ ανάβω!!! Προλαβαίνω; Δεν είναι απλό σε τόσα κανδήλια να βάζης κανδηλήθρες, λάδι!!».
 Τάχασε ο καημένος.!!!

***

Κάποιος άνθρωπος, επισκέφθηκε κάποτε τον Γέροντα Παΐσιο μαζί με τον βαφτισιμιό του. Ήθελε να πάρει την ευχή του και να συζητήσει μαζί του κάποια θέματα που τον απασχολούσαν. Ο Γέροντας τους κέρασε και μετά ο νονός ζήτησε από τον μικρό να πάει μιά βόλτα, γιά να μπορέσει να μιλήσει με την ησυχία του με τον Γέροντα. Πράγματι, ο μικρός πήγε στην πίσω πλευρά του κελλιού και άρχισε να παίζει.
Κάποια στιγμή τον άκουσαν να φωνάζει:
– Νονέ, νονέ!
Ο Γέροντας, χωρίς να βλέπει τίποτε με τα σωματικά του μάτια, χαμογέλασε και του φώναξε:
– Πάρ’ τον και φέρ’ τον κι αυτόν μαζί σου εδώ!
Σε λίγο, προς μεγάλη έκπληξη του νονού του, ο μικρός έφερε με χαρά ένα σκαντζόχοιρο και τον άφησε μπροστά στα πόδια του Γέροντα. Ο π.Παΐσιος σηκώθηκε, μπήκε μέσα στο κελλί και ο σκαντζόχοιρος άρχισε σιγά-σιγά να απομακρύνεται. Σε λίγα λεπτά ο Γέροντας βγήκε έξω κρατώντας ένα σουγιά, με τον οποίο έκοβε μιά ντομάτα. Είδε τον σκαντζόχοιρο να απομακρύνεται και του είπε, σαν να απευθυνόταν σε λογικό ον:
– Ε!, λεβέντη!. Στάσου μιά στιγμή να σε φιλέψω!
Ο σκαντζόχοιρος σταμάτησε απότομα και έμεινε ακίνητος. Ο Γέροντας τον πλησίασε και του έριξε μπροστά του την ντοματούλα. Το ζωάκι, αφού έφαγε την ευλογία του Γέροντα, άρχισε πάλι να τραβά τον δρόμο του.

***

Ήταν κάποιος εκεί στην Ιβήρων όταν διαβάζαμε το συναξάρι, φούσκωνε, ξεφούσκωνε, αναστέναζε δυνατά.
«- Άχ! μου λέει, δε με νοιώθεις, νάταν αυτή η στέρνα γεμάτη φλόγες να πέσω μέσα για το Χριστό». Τόλεγε ο γέροντας και χτυπούσε γελώντας τα γόνατα.
— Για έλα εδώ να δοκιμάσουμε του λέω. Παίρνω το κερί, να σε κάψω λίγο, όχι στο πόδι για να μην έρχεσαι στην ακολουθία, ούτε στο χέρι, για να σε διακονώ μετά εγώ, λίγο στο πλευρό.
— Α! πονάει φώναξε.
— Ε, τι, του λέω, το μαρτύριο δεν πονάει; Μας τόλεγε ο Γέροντας με πολλές χειρονομίες και γέλια.

***

Κάποιος άλλος είχε διαβάσει ότι η προσευχή πρέπει να γίνεται με δάκρυα. Εγώ προσεύχομαι με δάκρυα, μου λέει. Βρέ να πάρει ευχή, τι λέει τούτος, λέω από μέσα μου. Να, μου λέει, θέλεις να σου δείξω; Άρχισε να ρουθουνίζει, να φυσάει, να ξεφυσάει την μύτη του. Περίμενε, περίμενε, δεν μούρθαν ακόμα. Δώστου ρουθούνισμα. Να, να τώρα μούρχονται, τον βλέπω για μια στιγμή, πέφτει κάτω πλημμύρα στα δάκρυα, άρχισε να προσεύχεται. Βρέ να πάρει ευχή τι πάθαμε μ’ αυτόν τον Νιόνιο.
Ύστερα σου λέει ο άλλος δεν έχω δάκρυα. Πέτρα, πέτρα είναι η καρδιά μου και στενοχωρείται και στενάζει. Καλά έλεγε ο παπα-Τύχων ότι αυτά είναι τα δάκρυα της καρδιάς τα κρυφά.
Όπως ο χρυσός είναι από 9 έως 24 καράτια, έτσι και τα δάκρυα δεν έχουν όλα την ίδια αξία.
Πηγή: Αθανάσιος Ρακοβαλής «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», εκδόσεις «Μέλισσα», Θεσσαλονίκη 1998

***

Γι’ αυτούς που αγχώνονται και αγωνιούν ο Άγιος Παΐσιος έλεγε: «Η αγωνία στη γωνία…».

— Γέροντα, σκέφτομαι στο καινούργιο σπίτι που θα χτίσω, στον κάτω όροφο να κάνω δύο διαμερισματάκια για τους γονείς και τα πεθερικά μου. Είναι καλά έτσι;
— Ναι, πολύ καλά!! Μπράβο που το σκέφτηκες. Είναι μεγάλη ευλογία από το Θεό να κοιτάει κανείς τους γονείς του.
Κι αν δεν σου φτάνουν τα λεφτά για το σπίτι θα βγάλω μια «απανταχούσα» και θα γυρίσω γύρω-γύρω το Άγιον Όρος για να σου φέρω. (Είχα λογισμό ότι δεν φτάνουν τα χρήματα, δεν είπα τίποτα, μόνος το κατάλαβε).

Σε επισκέπτη, αφού τελείωσε η συζήτηση τους. 
Τώρα να πηγαίνεις.
Θα πάω μέσα να πάρω… τηλέφωνο… 
(Ο Γέροντας δεν είχε τηλέφωνο. Ήθελε να προσευχηθεί).

Ο Γέροντας έδωσε δώρο ένα κομποσχοίνι σε κάποιον προσκυνητή λέγοντας:
Είναι το τηλέφωνο σου. Όταν είναι ανάγκη θα παίρνεις τηλέφωνο με αυτό!

Προ της δύσεως του ηλίου ο Όσιος φρόντιζε να έχουν φύγει όλοι οι επισκέπτες. Έλεγε: «Άντε τώρα, να πηγαίνετε, να κάνω και εγώ κανένα κομποσχοίνι». Μία φορά, ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ήταν ακόμη στην αυλή καμμιά σαρανταριά άνθρωποι και έρχονται και άλλοι. Ανάμεσά τους ήταν κάποιος που επέμενε να του μιλήσει. «Βρε παιδί, δεν μπορώ. Άδειασαν οι μπαταρίες», του έλεγε ο Γέροντας με σβησμένη, πονεμένη φωνή. «Δεν γίνεται, Πάτερ, πρέπει να σας δω», έλεγε εκείνος. «Άντε, καλά. Πάμε εδώ να δω τον έναν, πάμε εκεί να δω τον άλλον, πάμε πιο εκεί να δω και εσένα, και μετά να παώ μέσα να δω και εμένα!».

Κοντά στην καλύβα του Γέροντα κάτι κοκκίνιζε κάτω από ένα θάμνο. Ένας προσκυνητής ρώτησε με περιέργεια τι είναι αυτό γέροντα; Αυτό; Είναι το «ψυγείο» μου! (Ήταν καλοκαίρι και είχε βάλει εκεί τις ντομάτες για να είναι δροσερές!).

Επικρίνοντας µέ χαριτωµένο τρόπο την χρήση νοθευµένου κεριού, έλεγε ότι επειδή είναι από παραφίνη, παρά (χρήµατα) αφήνει.

-Γέροντα, είναι κακό να έχει κανείς πιστωτικές κάρτες; (Ό Γέροντας, αφού εξέτασε την κάρτα, απάντησε):
-Όχι ευλογημένε, δεν είναι σφράγισμα αυτό. Αλλά βλέπεις αυτή τη μαύρη γραμμή κάτω από το όνομα; Σου αρέσει να φοράς πένθος χωρίς να έχεις κηδεία;

Μια μέρα δύο φίλοι πήγαιναν βόλτα. Ο ένας είχε κουστούμι και ήταν καθαρός. Ο άλλος φορούσε παλιόρουχα και ήταν λερωμένος.
Σε κάποιο σημείο συνάντησαν λάσπη. Τότε ο λερωμένος πήρε λάσπη και λέρωσε τον άλλο που ήταν καθαρός.
Ο κακός άνθρωπος θέλει και οι ενάρετοι να γίνουν σαν κι αυτόν, δηλαδή κακοί. Γι’ αυτό να προσέχετε στη ζωή σας και να διαλέγετε ως φίλους σας τους ενάρετους.

Γνωστός του νέος τον επισκέφθηκε στην Σκήτη των Ιβήρων. Φορούσε κοστούμι και μια πολύ ωραία γραβάτα. Ο Γέροντας που αναπαυόταν στα απλά, χρησιμοποίησε έναν πρωτότυπο και αστείο τρόπο για να διδάξει την απλότητα, χωρίς πολλά λόγια. Του είπε χαριτολογώντας: «Δίνεις τη γραβάτα σου να τη φορέσουμε σ’ αυτό το γαϊδουράκι, να χαρεί κι αυτό λίγο;». Εκείνος την έδωσε και ο Γέροντας την φόρεσε στο γαϊδουράκι, ενώ δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του από το θέαμα. Πάντως ο νέος πήρε το μήνυμα και άλλη φορά δεν ξανάρθε στο Άγιον Όρος με γραβάτα.

***

– Γέροντα, τι θα γίνη με το όζον;
– Λίγη υπομονή θα κάνουμε, μέχρι να πάνε οι επιστήμονες με πέντε κιλά στόκο να βουλώσουν την τρύπα!!!… Ναί, ας πάνε να βουλώσουν τις τρύπες επάνω… Θα δούν ότι όλα ο Θεός τα έκανε καλά, με τόση αρμονία, και θα πούν: «Ευλόγησον, εμείς δεν τα κάναμε καλά». Να κάνετε προσευχή να βουλώση η τρύπα που άνοιξε στην ατμόσφαιρα. Άνοιξε μία «φιάλη» και εκεί, ξεραίνονται τα Δένδρα, τα φυτά. Ο Θεός όμως μπορεί να το βολέψη.
Και να δήτε η πονηριά μερικών, για να μαζέψουν τα χρήματα των βαθύπλουτων, που έφθασε! Λένε: «Άνοιξε τρύπα στην ατμόσφαιρα, ο κόσμος θα χαθή. Πως θα σωθή ο κόσμος; Ασχολήθηκε η επιστήμη με σχέδιο να σκάψουν βαθιά, να κατεβούν στο βάθος της γης, για ν’ αποφύγουν τον ήλιο». Επειδή δεν γίνεται τελικά αυτό, τώρα λένε: «Στο φεγγάρι θα γίνουν εγκαταστάσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία, σπίτια και θα πάη ο κόσμος εκεί. Όποιος θέλει να εξασφαλισθή, πληρώνει για ‘κεί»! Όλο ψέματα εν τω μεταξύ! Γιατί εκεί τι εγκαταστάσεις να έχουν; Εκεί δεν μπορεί να κατοικήση άνθρωπος. Μέσα στα «κλουβιά» πήγαν ένας-δυό και γύρισαν. Και τα πιστεύουν μερικοί και πληρώνουν…

Πώς ο Θεός τα έχει κανονίσει! Όπου έχει τριζόνια, δεν υπάρχουν κουνούπια. Ήρθε στο Καλύβι ένας που είχε ένα μικρό μηχανάκι που έκανε έναν θόρυβο σαν τριζόνι, αλλά πιο άγριο, για να διώχνη τα κουνούπια. Σκοτώνουν τα τριζόνια, που έβγαζαν και έναν γλυκό ήχο, και πάνε αυτό που έκανε ο Θεός να το κάνουν με μπαταρία! Τα σκότωσαν όλα, τρυγόνια, τριζόνια… Σπάνια να δής και κόρακα ακόμη. Σε λίγο θα βάζουμε τον κόρακα στο κλουβί!…

***

Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια, που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!». Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται. Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα…
– Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
– Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους· λουκούμια τους δίνω. Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής 2. Νά, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα… άνθισαν͵! Τα είδατε; Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν3 ! Να δήτε τί ανθόκηπο θα σάς κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά. Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
– Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα. Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
– Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδίί;
1Ματθ. 18, 10.
2Για τους μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής.
3 Ο Γέροντας είχε φυτέψει στο φρεσκοσκαμμένο χώμα καραμέλες και σοκολατάκια και είχε βάλει επάνω τους ανθάκια από πασχαλιά, για να φαίνωνται σαν ανθισμένα.

Κάποια φορά έξω από το κελί ήταν παιδιά και παίζανε, κάνωντας φασαρία — οπότε γυρίζει ο άγιος Παΐσιος και τους λέει:
«Μην κάνετε θόρυβο, γιατί από κάτω είναι οι Αμερικάνοι και κοιμούνται, θα ξυπνήσουν και θα ‘ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας».
Τα παιδιά σταμάτησαν, και σώπασαν παραξενεμένα.

***

-Γέροντα, τι θα γίνει με εμένα, δε βλέπω προκοπή.
–Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις. Μη βιάζεσαι λοιπόν. Ακόμα είσαι αρχάριος. Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πάς να φας μπριζόλα!

–Παιδιά μου, αυτή η ζωή είναι σαν το Γυμνάσιο των παιδιών. Να αγωνιστούμε να πιάσουμε τη βάση.
-Γέροντα, η βάση στο Γυμνάσιο είναι 10. Αν πιάσουμε 8,5 τι θα γίνει;
-Ε, ευλογημένε! Πιάσε εσύ 8,5 και θα σου ρίξει ό Θεός μια κλωτσιά και θα σε βάλει στον Παράδεισο!!!

«Στην πνευµατική ζωή να µη χωλαίνουµε, να µη µένουµε στο χωλ (προθάλαµο). Όσοι χωλαίνουν δεν µπαίνουν στο σαλόνι του Θεού», εννοώντας τον παράδεισο.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λεοντίου τοῦ ἐξ Αἰγίνης (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ῥώμην ἔνθεον, διεζωσμένος, ἐθριάμβευσας, ἐν τοῖς ἀγῶσιν, ἀθλοφόρε τοῦ Σωτῆρος Λεόντιε· σὺ γὰρ ὡς λέων πρὸς ἄθλησιν ὥρμησας, καὶ πολεμίων τὸ κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Λεοντίου τοῦ μυροβλύτου τοῦ Διονυσιάτου ἐξ Ἄργους (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Ἄργους ἀγλάϊσμα οἷάπερ γόνος κλεινός, καὶ θεῖον γεώργιον τῆς τοῦ Προδρόμου Μονῆς ἐδείχθης Λεόντιε. Σὺ γὰρ δι᾿ ἐναρέτου πολιτείας ἐκλάμψας, ὤφθης Χριστοῦ θεράπων καὶ σεπτὸς μυροβλύτης, διό σε πάτερ συμφώνως πάντες γεραίρομεν.

There’s more grace in one of God’s little flowers that in a whole bunch of artificial paper ones. In the same way, the immaterial [aïlon] differs greatly from the nylon. Saint Païsios the Athonite

Saint Païsios the Athonite

A layman asked me in Kalyvi: “Well, what are you doing here?” What are you doing day and night?” The susures were in bloom all around, the whole slope full of flowers. The place was full of musk! “What am I pulling, I say to him, all day long to water and care for all that you see! And in the sky you see at night how many candles I light! I don’t have time to light them all!” He was looking at me! “At night, I say, do you not see lamps above? I turn it on!!! Am I catching up? It’s not easy to put candlesticks in so many candlesticks, oil!!” Poor guy.

***

There’s more grace in one of God’s little flowers that in a whole bunch of artificial paper ones.
In the same way, the immaterial [aïlon] differs greatly from the nylon.

Because spiritual people are humble, they really are stars, moving dizzyingly but quietly, without anyone realizing that they’re really great planets. They hide away, in the far reaches of the heavens, and give people the impression that they’re just little icon lights, hardly glimmering.

***

‘Elder what helps to get rid of suspicions?

‘Are things always the way you see them? Always put a question mark after each of your thoughts, because you usually look at things ‘from the left’ [i.e. to find fault]. And you can also add a good thought or two about others, so you aren’t off target in your judgments.

If you put two question marks it’s better. If you put three, it’s even better. In that way, you keep calm and do yourself some good. And you benefit the other person as well. Otherwise, with a thought from the left, you get upset and cross and worried, which damages you spiritually.

When you deal with what you see with good thoughts, you’ll soon discover that things really are as you see them. Let me give you an example, so you can see what a thought from the left does. A monk came to see me one day in my kalyvi [small house] and said to me: ‘Old Haralambos is a magician. He’s been doing magic’. ‘What are you talking about, you lunatic’, I answered. ‘You should be ashamed…’. ‘No’, he said. ‘I saw him one moonlit night. He was humming and pouring something into the branches from a demijohn’.

I went one day and found Elder Haralambos: ‘How are things?’, I asked him. ‘How are you doing? Everything all right? Somebody saw you humming and pouring something into the bushes from a demijohn’.
‘There were a few lilies in the undergrowth and I went to water them. I said: “Hail, bride unwedded” and poured a little water onto a lily. “Hail, bride unwedded” and on to the next one. I filled the demijohn again and kept pouring’.

You see. And the other monk had him down as a magician. I see some people, who aren’t monastics and they have such good thoughts. But there are others, poor things, who are tortured by things that don’t actually exist and that even temptation couldn’t imagine.

There was one time when it rained after a long period of drought. I felt such gratitude to God that I sat in my kalyvi and kept repeating ‘Thank you, God, a million, a billion times’. Unknown to me there was a layman outside and he heard me. When he saw me afterwards, he said: ‘Father I’m shocked. I heard you saying “a million, a billion” and I wondered “What’s that Father Païsios is saying?”’. What could I say to him? There was I giving thanks to God and he thought I was counting money. And if it had been somebody else, they might have come back at night to rob me, given me a good hiding and they’d still have found nothing.

Another time, a man came to me with a sick child. I took him into the chapel to talk to him. When I’d heard him out, I told him that he also had to do something. ‘You don’t do prostrations, you don’t fast, you’ve got no money to give as alms. Say to God: “God, I’ve got nothing good to sacrifice for the health of my son, but at least I’ll try to stop smoking”.
The poor man was moved and promised he would do it. I opened the door for him to leave and he left his lighter and cigarettes in the middle of the chapel, underneath the icon of Christ. I didn’t see him doing it. After him, a young man came into the chapel to tell me something and then he went outside to have a smoke. I said to him, ‘You can’t smoke here, young man. Move a bit further away’. ‘But you can smoke in church?’ he asked me. He’d seen the packet and lighter that the father of the sick child had left and fallen prey to the thought that I smoked. I let him go with his thought. I mean, even if I smoked, would I do so in church? You see what bad thoughts are.

Apolytikion in the Fourth Tone

Thou hast ascended in glory, O Christ our God, and gladdened Thy disciples with the promise of the Holy Spirit; and they were assured by the blessing that Thou art the Son of God and Redeemer of the world.

Δε θα γίνεις ποτέ καλός Μοναχός, αν δεν διατηρήσεις άσβεστη στην καρδιά σου τη φλόγα της πίστεως. Αυτή θα σε φωτίζει να περιφρονείς τιμές και αναπαύσεις. Αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ κι ο μαρτυρικός επίσκοπος Βαρνάβας Μπελιάγιεφ, ο διά Χριστόν Σαλός

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΖ´(17ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσαύρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Βασιλείου, Ἰννοκεντίου, Φήλικος, Ἑρμείου, καὶ Περεγρίνου. (289)·
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων αὐταδέλφων Μαρτύρων Μανουήλ, Σαβέλ, καὶ Ἰσμαὴλ ἐκ Περσίδος, ἀθλησάντων ἐν ἔτει Σωτηρίῳ 362ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ᾿Αντιδίου τῆς Μπαιζανσὸν τῆς Γαλλίας (265)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μοντανοῦ, τοῦ ἐν Καμπανίᾳ (Ταρρακίνα) 300
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμῃ τοῦ Ὁσίου Ὑπατίου τοῦ ἐν Ῥουφιαναῖς. (446)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Φιλονείδου, ἐπισκόπου Κουρίου , ἐν Κύπρῳ, ἐν ἔτει τ΄ [300].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος καὶ θεοφόρος ἀββᾶς Ἰωσὴφ τῆς Πανεφώ, ὁ ἀναχωρητής, μαθητὴς τοῦ ῾Αγίου ᾿Αντωνίου τοῦ Μεγάλου, ψάλλων τελειοῦται (4ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὀσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν ἀββᾶ Πίωρ τῆς Σκήτεως, μαθητοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βησσαρίωνος τοῦ ᾿Αναχωρητοῦ. (καὶ 20 Φεβρουαρίου).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ἐν Βηθλεέμ τῆς Παλαιστίνης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλβανοῦ (Alban), πρωτομάρτυρος Ἀγγλίας (3ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν ᾿Ιμερίου ἐπισκόπου ᾿Αμελίας τῆς ᾿Ομβρικῆς τῆς ᾿Ιταλίας (560.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Νέκταν τοῦ ἐξ Οὐαλίας. (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Σάλβα, δουκὸς τοῦ Ἀχαλζίχε τῆς Γεωργίας. (1227)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ὁσίων Ἰσαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καὶ Νικηφόρου τῶν Ῥώσσων, κτιτόρων τῆς Μονῆς Sokolnitzki. (1562)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἀνανίου τοῦ Νόβγκοροντ, τοῦ εἰκονογράφου.(1581)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Παρθενίου, τοὐπικλὴν Παγκώστα, τοῦ Πατμίου καὶ κτίτορος τῆς ἐν τῇ νήσῳ Μονῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. (1629)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀβέρκιος (Severovostokov) καὶ Νίκανδρος (Prusak) τοῦ Γιαροσλάβ, ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ. (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος νεο-ἱερομάρτυς Κυπριανός (Νελίντοφ) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέις ἐν Ἀλτάι τῆς Ῥωσίας (1934)

Στίχοι
Ψυχὴν Πίωρ πίειραν ἀρεταῖς ἔχων,
Πίων ἀπῆλθε ψυχικοῦ λίπους γέμων.
Στίχ. Θεῖος σὺ κύκνος, Ἰωσήφ, ἐν τῷ τέλει,
Θνῄσκων μετ ̓ ᾠδῆς, ὡς κύκνους θνῄσκειν λόγος

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ

«Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν»( Ιωάν. ιδ’ 27)
Η ειρήνη του Χριστού είναι πολυτιμότερη από κάθε θησαυρό, από κάθε χαρά και απόλαυση πάνω στη γη. Συνίσταται δε αυτή στην αναμφίβολη γνώση του Ζώντος Θεού, του Πατέρα μας.
Μας είναι αρκετό να έχουμε λίγη τροφή, να είμαστε κάτω από στέγη και το σώμα μας να είναι καλυμμένο για το κρύο και τη ντροπή, προκειμένου ο νους μας –το πνεύμα μας- να είναι ελεύθερο να βυθίζεται στη μελέτη του Θείου Είναι, που μας αποκαλύφθηκε από τον Χριστό. Η δίψα του άνω κόσμου, η εν αγάπη ορμή προς αυτόν, γίνεται το αγαλλίαμά μας, λαμπρύνει βασιλικά ακόμα και το επώδυνο γήρας, που είναι γεμάτο από την προσδοκία των εύσπλαγχνων «Πατρικών αγκαλών». ( πρβλ. Λουκ. ιε’ 20)

Είναι προτιμότερη λίγη Πνευματική εργασία αλλά να έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας, παρά να επιδιώκουμε πολλά και να χάνουμε την καρδιακή ειρήνη.

***

α’ . Ανέβηκαν κάποτε μερικοί πατέρες στον Αββά Ιωσήφ, στην Πανεφώ, για να τον ρωτήσουν σχετικά με τους αδελφούς οπού φιλοξενούσαν στον τόπο τους, αν έπρεπε να συγκαταβαίνουν και να τους μιλούν ελεύθερα. Και πριν ερωτηθή, είπε ο γέρων στον μαθητή του: «Κοίταξε να καταλάβης αυτό οπού θα κάμω σήμερα και δείξε υπομονή». Και έβαλε ο γέρων δυο μαξιλαράκια, ένα από τα δεξιά του και ένα από τα αριστερά του, και είπε: «Καθίστε». Και εισήλθε στο κελλί του και φόρεσε ιμάτια επαιτικά. Και βγαίνοντας, πέρασε ανάμεσά τους. Και πάλι μπαίνοντας, φόρεσε τα δικά του ιμάτια. Και βγαίνοντας πάλι, κάθισε ανάμεσά τους. Αυτοί δε απόρησαν με το τί έκαμε ο γέρων. Και τους είπε: «Καταλάβατε τι έκαμα;». Λένε: «Ναι». Τους λέγει: «Μήπως έγινα άλλος επειδή φόρεσα ρούχο εξευτελιστικό;». Του λένε: Όχι». Και τότε τους λέγει: Αφού λοιπόν ο ίδιος είμαι και με τα δυο είδη αμφιέσεως, όπως το πρώτο δεν με άλλαξε, έτσι και το δεύτερο δεν με έβλαψε. ’Ετσι πρέπει να κάνουμε στην υποδοχή των ξένων αδελφών, κατά το άγιο Ευαγγέλιο όπου λέγει: Δότε τα καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Όταν λοιπόν είναι παρόντες αδελφοί, ας τους δεχόμαστε μιλώντας ελεύθερα. Όταν όμως είμαστε ολομοναχοί, έχουμε ανάγκη του πένθους να παραμείvη σ’εμάς». Και εκείνοι, ακούοντας, θαύμασαν, όπου τους είπε ακόμη και όσα είχαν στην καρδιά τους, πριν τον ρωτήσουν. Και δόξασαν τον Θεό.

β . Είπε ο Αββάς Ποιμήν στον Αββά Ιωσήφ: «Πες μου, πώς θα γίνω μοναχός;». Και του αποκρίθηκε: Αν θέλης να βρής ανάπαυση και εδώ και εκεί, σε κάθε περίσταση λέγε: Εγώ ποιος είμαι; Και μη κρίνεις τον άλλο».

 Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας:« Τί να κάμω; Γιατί, ούτε να κακοπαθήσω μπορώ ούτε να εργαστώ και να δώσω αγάπη». Του λέγει ο γέρων: Αν δεν μπορής τίποτε απ’ αυτά να κάμης, τουλάχιστο φύλαξε τη συνείδηση σου από κάθε κακό απέναντι του πλησίον σου. Και σώζεσαι».

Είπε ο Αββάς Ιωσήφ στον Αββά Λώτ: «Δεν μπορείς να γίνης μοναχός, αν δεν γίνης σαν φωτιά, φλογιζόμενος όλος».

Τον καιρό που ο Αββάς Λωτ ήταν νέος κι αρχάριος στην ασκητική ζωή, ο Αββάς Ιωσήφ, ο Γέροντάς του, του έδινε συχνά αυτή τη συμβουλή:
–Δε θα γίνεις ποτέ καλός Μοναχός, του έλεγε, αν δεν διατηρήσεις άσβεστη στην καρδιά σου τη φλόγα της πίστεως. Αυτή θα σε φωτίζει να περιφρονείς τιμές και αναπαύσεις. Να κόβεις τα θελήματά σου και να φυλάττεις όλες γενικώς τις θείες εντολές.

Πήγε ο Αββάς Λώτ στον Αββά Ιωσήφ και του λέγει: «Αββά, κατά τη δυναμή μου, κάνω τη μικρή μου σύναξη και τη μικρή μου νηστεία και την ευχή και τη μελέτη και την ησυχία και όσο μπορώ κρατώ τους λογισμούς μου καθαρούς. Τι λοιπόν μου απομένει να κάνω παρά πέρα;». Σηκώθηκε τότε ο γέρων , άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και έγιναν τα δάχτυλά του σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Και του λέγει: Αν θέλης, γίνε όλος σαν φωτιά».

Ενώ κάποιοι αδελφοί συζητούσαν γενικά για την αγάπη, ο αββάς Ιωσήφ είπε: «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι αγάπη». Και πρόσθεσε: «Ο αββάς Αγάθων είχε ένα μικρό κλαδευτήρι. Μια φορά που τον επισκέφτηκε ένας αδελφός το είδε και το επαίνεσε. Ε, δεν τον άφησε να φύγει, παρά μόνον αφού το πήρε μαζί του».

Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας: «Θέλω να βγω από το κοινόβιο και να κάνω μονήρη βίο». Και του λέγει ο γέρων :«Όπου βλέπεις η ψυχή σου να ειρηνεύει και να μην βλάπτεται, μείνε». Του λέγει ο αδελφός: «Και σε κοινόβιο ειρηνεύω και ζώντας μόνος. Τι θέλεις λοιπόν να κάμω;». Και του λέγει ο γέρων: Αν ειρηνεύης στο Κοινόβιο και ζώντας μόνος, βάλε τους δυο λογισμούς σου σαν σε ζυγαριά. Και οπού βλέπεις ότι μάλλον εκεί ωφελείται και γέρνει ο λογισμός σου, αυτό κάμε».

Ο αββάς Πίωρ, έτρωγε περπατώντας. Τον ρώτησε κάποιος: « Γιατί τρώς έτσι;, Και είπε: «Δεν θέλω νάχω το φαγητό σαν έργο, αλλά σαν πάρεργο». Και σ’ άλλο που ρώτησε το ίδιο, είπε: «Για να μην αισθάνεται η ψυχή σωματική ευχαρίστηση καθώς τρώγω»

Έγινε κάποτε σύσκεψη στη Σκήτη για κάποιον αδελφό που έσφαλε· και μιλούσαν οι πατέρες. Ο δε αββάς Πίωρ σιωπούσε. Ύστερα δε σηκώθηκε, βγήκε και παίρνοντας ένα σακκί, το γέμισε με άμμο και το φορτώθηκε στον ώμο. Και βάζοντας σε ζεμπιλακι λίγη άμμο, το φορτώθηκε από εμπρός. Τον ρώτησαν λοιπόν οι πατέρες τι σήμαινε αυτό και λέγει: «Αυτό το σακκί με την πολλή άμμο είναι τα δικά μου φταιξίματα, οπού είναι πολλά. Και τα άφησα από πίσω μου, για να μη κουρασθώ απ’ αυτά και κλάψω. Και να, αυτά τα λίγα του αδελφού μου είναι μπροστά μου και αυτά σκέπτομαι διαρκώς, κρίνοντας τον. Αλλά δεν πρέπει έτσι να κάνη τινας. Έπρεπε τα δικά μου να φέρω από εμπρός και γι’ αυτά να γνοιασθώ και να παρακαλώ τον Θεό να μου τα συγχωρήση». Και σηκώθηκαν οι πατέρες και είπαν: «Αληθινά, αυτή είναι η οδός της σωτηρίας».

Ερώτησε ο αββάς Ιωσήφ τον αββά Σισώη· Σε πόσο χρόνο πρέπει να αποκόπτη ο άνθρωπος τα πάθη; Του λέγει ο γέρων· Τους χρόνους θέλεις να μάθης; Λέγει ο αββάς Ιωσήφ: Ναί. Λέγει λοιπόν ο γέρων· όποια ώρα έρχεται το πάθος, αμέσως κόψε το.

Ο μαρτυρικός ἐπίσκοπος Βαρνάβας Μπελιάγιεφ, ὁ διά Χριστόν Σαλός (+6 Μαΐου 1963)

Ο άγιος γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1887 στο χωριό Ράμινσκι κοντά στη Ρωσική πρωτεύουσα Μόσχα. Ή μη­τέρα του, Κλαυδία Ντιλάϊβα, πού προσευχόταν για 17 ολόκληρα χρόνια στο Θεό να της χαρίσει ένα παιδί, τον ονόμασε Νικόλαο. Η Κλαυδία, γυναίκα ευσεβής και θεο­φοβούμενη, του μεταλαμπάδευσε το θείο ζήλο και μερίμνη­σε να γνωρίσει ο μικρός Νικόλας τις Ευαγγελικές αλήθειες από νεαρή ηλικία. Μικρό ακόμα τον πήγε στη Λαύρα του οσίου Σεργίου για προσκύνημα. Εκεί ο μοναχός πού φύ­λαγε τα λείψανα του οσίου του έδωσε λίγα λεφτά με την πα­ρότρυνση να αγοράσει ένα μικρό βιβλίο του Μητροπολί­τη Μόσχας Ιννοκέντιου, πού μίλαγε για τη Βασιλεία των ουρανών.
Όταν έφτασε στην ηλικία πού τελείωσε το γυμνάσιο με χρυσό μετάλλιο αριστείας, ενώ ετοιμαζόταν για τις εισαγωγικές του εξετάσεις, πρόσεξε στη βιβλιοθήκη του το μικρό εκείνο βιβλίο, το οποίο και διάβασε όρθιος μπροστά στη βιβλιοθήκη του. Τότε πήρε τη μεγάλη του απόφαση. Πήγε την ίδια κιόλας μέρα στην Όπτινα, στο στάρετς Βαρσανούφιο και τον παρακάλεσε να τον κρατήσει σαν υποτακτικό του. Εκείνος τον παρέπεμψε πρώτα να τελειώσει τη θεο­λογική του μόρφωση και να επισκέπτεται όσο πιο συχνά μπορεί τη Ζωσιμαία έρημο. Ο Νικόλαος έκανε υπακοή και έτσι επισκέφτηκε για πρώτη φορά το 1910 την εν λόγω έρημο, οπού γνώρισε μεγάλες μορφές του Ρώσικου μοναχισμού, όπως τον ηγούμενο Γερμανό και τον πατέρα Αλέξιο, πού έγινε ο πνευματικός του. Στις 11 Ιουνίου 1911 φοιτητής της Θεολογικής Ακαδημίας εκάρη μοναχός με το όνομα Βαρνάβας. Ακολούθως το 1913 χειρο­τονήθηκε ιερομόναχος. Τελείωσε τη θεολογική σχολή και δίδασκε στο θεολογικό σεμινάριο στην πόλη Νίτζι στο Νόβγκοροντ, το οποιο έκλεισαν οι αρχές το 1918, μέσα στα πλαίσια των διωγμών πού υπέκειτο η Εκκλησία από το νέο Κομμουνιστικό καθεστώς. Ο πατήρ Βαρνάβας υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του αρχιεπισκόπου του Νόβγκοροντ Ιωακείμ, και του επισκόπου Λαυρεντίου, ενώ ο ίδιος φυλακίστηκε χωρίς λόγο με άλλους κληρικούς.

Το 1920 αποφυλακίστηκε και εξελέγη επίσκοπος με έδρα τη μονή Πετσέρσκι, πού ήταν πιο γνωστή με το όνομα μονή των Σπηλαίων. Εκεί άρχισε να συμπεριφέρεται κά­πως παράξενα με αποτέλεσμα κάποιοι από τους αδελφούς της μονής να σκανδαλιστούν, μέχρι πού αντιλαμβάνονταν τη σημασία των πράξεων και λόγων του. Μια μέρα για πα­ράδειγμα στην τράπεζα άρχισε να ψέγει τον αρχιεπίσκοπο Ευδοκίμωφ και όλοι απόρησαν. Τα λόγια του όμως επαληθεύτηκαν όταν το 1922 ο Ευδοκίμωφ συμμάχη­σε με τους «ανανεωτικούς-σχισματικούς», γινόμενος μάλι­στα πράκτορας της Κ.Ο.Β, ενώ μια δεκαετία αργότερα έγινε μητροπολίτης των σχισματικών στην Οδησσό και ακολούθως αποσχησματίσθηκε και παντρεύτηκε.
Στην αρχή της αντιεκκλησιαστικής δραστηριότητας του ο Ευδοκίμωφ, συντάσσοντας μια συκοφαντική επιστολή εναντίον του Βαρνάβα, κατάφερε να τον στείλουν στην εξορία, στην έρημο του Ζωσιμά. Εκεί ο άγιος ωφελήθηκε πολύ, διότι είχε αρκετό χρόνο για προσευχή.
Το 1922 τον ανακάλεσαν και λίγο αργότερα οι εφημερίδες ανακοίνωναν ότι ο κλήρος του Νόβγκοροντ προσυπόγραψε τη διακήρυξη των ανανεωτικών. Ανάμεσα στις υπογραφές και αυτή του επισκόπου Βαρνάβα. Ο ίδιος έλεγε για το συμβάν: «Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου. Μόνο ένα γνωρίζω. Είμαι ορθόδοξος». Μετά από λίγες μέρες πήγε στη Μόσχα στο μοναστήρι του αγίου Δανιήλ, αλλά δεν τον δέχτηκαν. Κατέφυγε εκ νέου στην έρημο του Ζωσιμά, οπού έκλαψε πικρά και προσευχήθηκε με θέρμη. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1922 οι στάρετς της μονής τον ευλόγησαν μετανοούντα για να αποφασίσει ο ίδιος να ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο του δια Χριστόν σαλού. Με την απόφαση του αυτή έλπιζε ότι με όσα θα πάθαινε λόγω της άσκησής του αυτής θα συγχωρηθούν οι αμαρτίες του, αλλά και της Ρωσίας πού αποστάτησε από το Θεό, ένεκεν του νέου καθεστώτος.
“Ετσι, ενώ ο κάθε πιστός προσπαθούσε να κρύψει την ιδιότητα του Χριστιανού, ο Βαρνάβας διακήρυττε ανοιχτά την πίστη του. Πριν επιστρέψει στο Νόβγκοροντ πήρε πιστοποιητικό από το γιατρό Λεμπεντερ ότι πάσχει από υστερονευροπάθεια. Τώρα ήταν και επίσημα τρελός. Την 1η Νοεμβρίου 1922 μετά τη Θεία Λειτουργία κλείστηκε στο κελλί του. “Αρχισαν οι συζητήσεις ότι κάτι δεν πήγαι­νε καλά με τον επίσκοπο για να ακολουθήσει η έξοδος του από το κελλί και να μην τον αναγνωρίζει σχεδόν κανένας. Ήταν κουρεμένος και ξυρισμένος. Κάτω από το παλτό πού φορούσε, το ράσο του κομματιασμένο και άρχισε να τρέ­χει στους δρόμους. Σάν έφτασε στη μητρόπολη τον έπιασαν και τον πήγαν στο ψυχιατρείο. Μετά από τρεις μέρες τον πήραν σπίτι τους η οικογένεια Καρέλιν, πού ήταν πνευμα­τικά του παιδιά. Εκεί ζούσε ήρεμα χωρίς να δέχεται κα­νέναν και ασχολούνταν, εκτός από την προσευχή, με τη συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο «Οι αρχές της τέχνης της αγιότητας».
Μετά από λίγο τον συλλάβανε και τον φυλάκισαν. Εκεί λόγω του ότι τον νόμιζαν τρελό δεν τον ενοχλούσαν και έτσι είχε την ευκαιρία να διδάσκει τους άλλους φυλακι­σμένους. Όταν αποφυλακίστηκε τον πήρε κοντά του ο πρώην υποτακτικός του, Κωνσταντίνος Νελιούντωφ, πού έγινε ιερομόναχος με το όνομα Κυπριανός*. Τον πήρε μαζί του στην πόλη Κίζιλ-Ορντού (Καζακστάν) στις μουσουλμανικές περιοχές της Ασίας. Εκεί ο Βαρνάβας ίδρυσε μυστικά ένα μοναστήρι με λίγους υποτακτικούς. Το 1933 όμως ο πατήρ Κυπριανός στάλθηκε στη Μόσχα και ο επίσκοπος τον ακολούθησε. Ακολούθως συνέλαβαν τον Κυπριανό και τον φυλάκισαν. Μετά προσπάθησαν να συλλάβουν και τον Βαρνάβα αλλά λόγω μιας πολύ βαριάς αρρώστιας δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και έτσι τον άφησαν σπίτι του. Όταν έγινε καλά πήγε ο ίδιος στα γραφεία της Κ.Ο.Β. και παραδόθηκε. Εκεί τον ανάκριναν, τον χλεύα­ζαν και ειρωνικά τον ρωτούσαν διάφορες χαζές ερωτήσεις. Προσπάθησαν να του αποσπάσουν ομολογία ότι ήταν συνεργάτης του πατριάρχη Τύχωνα, ενω πίεζαν παράλληλα τους υποτακτικούς του να παραδεχτούν ότι δεν ήταν τρελός αλλά συνωμότης, εχθρός του καθεστώτος. Τελικά τους κα­ταδίκασαν σε τρία χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως με την κατηγορία ότι ίδρυσαν μυστικά μοναστήρι.
Καθοδόν για τη Σιβηρία πέρασαν από τα όρη Αλτάϊ, οπού ο Βαρνάβας έλαβε από τον Κύριο μας το προορατικό χάρισμα. Σε οπτασία είδε τον ίδιο τον Κύριο μας, πού του αποκάλυψε όλα όσα τον περίμεναν. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά, πριν από κάποια νέα δοκιμασία του. Στις 16 Ιουνίου 1934 ο πατήρ Κυπριανός (Νελίντοφ) άφησε την τελευταία του πνοή.

Τον επίσκοπο έβαλαν στη χειρότερη πτέρυγα των φυλακών με τους επικίνδυνους εγκληματίες. Προσπαθούσε να απομονώνεται από τους υπόλοιπους για να μην αναγκάζεται να ακούει τις ασυναρτησίες και αισχρολογίες πού έλεγαν και όταν το ρωτούσαν για ό,τιδήποτε, εκείνος απαντούσε ακαταλαβίστικα. Ο γιατρός του στρατοπέ­δου τον έκλεισε στο ψυχιατρείο, οπού σε δυο μήνες αναγκάστηκαν να τον επαναφέρουν, λόγω του ότι οι τρόφι­μοι ήταν επικίνδυνοι. Στο στρατόπεδο υπήρχε μια γιατρός, η Μαρία Κουζμίνισνα, πού ήταν κρυπτοχριστιανή και λόγω ιδιότητας μπορούσε να μπαινοβγαίνει άνετα. Μια μέρα πού επέστρεφε από κάποια λειτουργία πού γινόταν κρυφά κά­που κοντά και είχε κοινωνήσει, ο επίσκοπος της είπε: «Πολύ καλά κάνατε και κοινωνήσατε Μοναχή Μιχαήλα. Βοήθειά σας». Η γιατρός ξαφνιάστηκε πού κάποιος ήξερε ότι ήταν μοναχή, διότι η κουρά της έγινε μυστικά. «Προσευχήθηκα στον Θεό» της είπε «να μου αποκαλύψει ποια ήταν η καλή κυρία στις φυλακές. Και μου έδειξε ένα χωράφι με στάχυα και εσάς να βγαίνετε από μέσα ντυμένη μοναχή. Πίσω σας στεκόταν προστατευτικά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ». Η κρυπτομοναχή ένοιωσε αγαλλίαση και ευχαρίστησε τον Θεό πού μέσα σε τέτοιες συνθήκες της έστειλε έναν άγιο άνθρωπο να της δώσει κουράγιο.
“Υστερα τον ξανάβαλαν στο ψυχιατρείο, όπου μπορούσε να αντιλαμβάνεται ποιοι από τους ασθενείς είχαν δαιμόνια πού τους βασάνιζαν. Οι θάλαμοι ήταν βρώμικοι, ασφυκτικά γεμάτοι, όλο φωνές. Κάποιοι από τους αρρώστους πήγαιναν κάθε λίγο κοντά του και τον κτυπούσαν. Εμοιαζε σωστή κόλαση, κι όμως ο Βαρνάβας ζούσε στον κόσμο του. Αδιαμαρτύρητα δεχόταν τους σαρκασμούς, τα κτυ­πήματα και τους εξευτελισμούς. Πέραν τούτων συνέχισε απερίσπαστα το συγγραφικό του έργο, για να εκδώσει τα αριστουργήματα «Η νύφη» και «Το μυστικό της πόρνης».
Το Μάρτιο του 1937 ήρθε η εντολή «Να απελευθερωθεί ο τρελός Δεσπότης». Από εκεί πήγε στην πόλη Τόμσκ, οπού τον ακολούθησε η πνευματική του κόρη, Βέρα Βασίλιεβνα. Λόγω του πολέμου η κυβέρνη­ση τους χορηγούσε μόνο 300 γρ. ψωμί την ημέρα. Μόνοι τους δοκίμασαν να καλλιεργήσουν ένα χωράφι φυτεύο­ντας λίγες πατάτες, τις οποίες δυστυχώς τους έκλεψαν. Ξύλα για φωτιά δεν υπήρχαν, αλλά ούτε το κρύο ούτε η πείνα τους απέσπασαν από τα πνευματικά τους καθήκο­ντα. Οι ενοχλήσεις όμως από τον κόσμο, λόγω της τρέλας του ήταν πολλές και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν για το Κίεβο. Εκεί έμεναν σε δυο μικρά υγρά δωμάτια στο σπί­τι της Ζίνα Πετρούνεβιτς, πού ήταν συγκρατούμενη τους στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αρκετά πνευματικά του παιδιά ήθελαν να τον βοηθήσουν αγοράζοντας του κρεβά­τι και ντουλάπα, αλλά ο επίσκοπος τους έλεγε:
«Πρέπει να ζούμε έτσι απλά, ώστε αν κάποια στιγμή μας πουν αφήστε τα όλα και φύγετε να μπορούμε άνετα να το κάνουμε.» Επίσης τους νουθετούσε λέγοντάς τους: «Δε θέλω από σας τίποτε. Ούτε να μην τρώτε επί μέρες, ούτε να κοιμάστε σε γυμνά σανίδια, ούτε άλλες υπερβολές. Θέλω όμως να στηλιτεύετε τον εαυτό σας, για ότι κακό -εμφανώς η αφανώς- κάνει. Μη δένεστε με τα υλικά πράγματα». Ὁταν αντιλαμβανόταν κάποιο πνευματικο του παιδί να είναι προσκολλημένο σε κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο, τον προετρεπε να το χαρίσει.
“Ετσι ζώντας ο άγιος έφτασε μέχρι τον Απρίλιο του 1963. Στις 17 του μήνα προαισθανόμενος το τέλος του, κάλεσε όλα τα πνευματικά του παιδιά, τα νουθέτησε και τα ευλόγησε. Στις 6 Μαΐου 1963 παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Δεσπότη του Ιησού Χριστού. Αφότου κοι­μήθηκε, το πρόσωπο του έλαμψε και ο ιερέας πού τέλεσε την κηδεία είπε: «Αυτό είναι πρόσωπο αγίου». Θάφτηκε στο κοιμητήριο Μπάϊκοφ, κοντά στον γκρεμισμένο από το καθεστώς ναό της αγίας Σκέπης, ενώ ο τάφος του έγινε λαϊκό προσκύνημα. Ας έχουμε την ευχή του.
Από το βιβλίο του Ικάριου Πετρίδη«Εμπαίζοντες…Ημείς μωροί δια Χριστόν»

* Εορτάζει στις 16 Ιουνίου. Στις 15 Μαρτίου 1933 συνελήφθη μαζί με τον Επίσκοπο Βαρνάβα (Belyaev) και καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση για «δημιουργία παράνομου μοναστηριού στο διαμέρισμα των Ντολγκάνοφ και θρησκευτική επιρροή στη νεολαία». Στάλθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο 7ο τμήμα Chui του Σωφρονιστικού στρατοπέδου της Σιβηρίας (Siblag) στην κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Biysk στο Αλτάϊ. Λόγω της ειλικρίνειας και της καθαρότητος του, ήταν ανεπιθύμητος στους γύρω του, τον συκοφάντησαν και εστάλη ως τιμωρία στους πιο διαβόητους ληστές και απατεώνες (στο φαράγγι Κορκούτσι). Εκεί κοιμήθηκε και ετάφη στο φαράγγι Κορκούτσι (Kor-Kechu) σε ξεχωριστό τάφο. Η συγκρατούμενη του μοναχή Αικατερίνη (Τσιχερίνα), επισκεπτόμενη τον τάφο του, έβαλε ένα μικρό πέτρινο σταυρό πάνω του.

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, αββάς Πιώρ και αββάς Βησσαρίων
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/16/%ce%bf-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%ac%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%bb%ce%ac%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%cf%83%cf%89%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b9/

Αββάς Βησσαρίων «περίμενε, φεύγω μαζί σου. Είμαι και εγώ αμαρτωλός…».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/17/24135/

Φύλαξε τη συνείδηση σου από κάθε κακό απέναντι του πλησίον σου, και σώζεσαι. Aββάς Iωσήφ της Πανεφώ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/16/%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%B1/

Παρόλο που ήμουν αρχιερέας, δεν “έβλεπα ” ότι ήλθαν οι καιροί των πρώτων χριστιανών! Να πως ο σατανάς κοροϊδεύει τους Ορθοδόξους. Άγιος Βαρνάβας Μπελιάγιεφ, ο δια Χριστόν σαλός επίσκοπος
https://iconandlight.wordpress.com/2024/05/06/%cf%80%ce%b1%cf%81%cf%8c%ce%bb%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ae%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%ad%ce%b2%ce%bb%ce%b5%cf%80%ce%b1/

Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσαύρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ·
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Ὡς ἐννεάριθμον, τοῦ Λόγου σύνταγμα, ἐχθρῶν τὰς φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ἴσαυρος Φήλιξ σὺν αὐτοῖς, Ἐρμείας καὶ Περεγρίνος, ἅμα Ἰννοκέντιος, Μανουὴλ καὶ Βασίλειος, Ἰσμαὴλ ὁ ἔνδοξος, καὶ Σαβὲλ ὁ μακάριος’ διὸ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης, εὗρον ὡς Μάρτυρες Κυρίου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσαύρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ·
Ἦχος δ΄.

Βασίλειον διάδημα ἐστέφθη σῇ κορυφῇ, Ἴσαυρε μεγαλώνυμε τῆς δωρεὰς τοῦ Χριστοῦ, Μαρτύρων συνόμιλε· σὺν γὰρ Ἀπολλωνίου, ἀπελέγξας μανίαν, ἔλαβες δὲ τὴν χάριν, τοῦ ἰᾶσθαι τὰς νόσους, Χριστὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἀθηναίων Μαρτύρων.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἑξάριθμον φάλαγγα, τῶν ἀθλοφόρων Χριστοῦ, ὑμνήσωμεν ᾄσμασιν, ἐν φιλεόρτοις πιστοί, τὸν πάνσοφον Ἴσαυρον, ἔνδοξόν τε Ἑρμείαν, καὶ Βασίλειον θεῖον, Ἰννοκέντιον Φήλικα, καὶ σεπτὸν Περεγρῖνον· αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων Μανουήλ, Σαβέλ, Ἰσμαήλ
Ἦχος δ΄. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων.

Οἱ τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχοι, καὶ τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλοι, Μανουὴλ θεόπνευστε, καὶ Ἰσμαὴλ θαυμάσιε, καὶ Σαβὲλ ἀξιάγαστε, παῤῥησίᾳ τὸν Χριστὸν, Υἱὸν Υεοῦ κηρύξαντες, τὸ αἷμα ὑμῶν ὑπὲρ Αὐτοῦ ἐξεχέατε· ὅν δυσωποῦντες μὴ παύσητε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων Μανουήλ, Σαβέλ, Ἰσμαήλ. (Δωροθέου Βουλησμᾶ)
Ἦχος α´. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.

Τοὺς τρεῖς ἐνδόξους ἀστέρας τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τοὺς ἐκ τῆς Περσίδος τὴν οἰκουμένην πᾶσαν καταγλαΐσαντας, τοὺς Ἀθλητὰς καὶ κήρυκας τῆς Τριάδος, τοὺς τὴν Θράκην πᾶσαν, τῇ αἴγλῃ τοῦ Μαρτυρίου καταπλήξαντας, Ἰσμαὴλ τὸν ἔνδοξον, Μανουὴλ τὸν ἀθλητικώτατον, σὺν Σαβὲλ τῷ τρισμακαρίῳ, καὶ ἀμφοτέροις συναθλήσαντι· πάντες οἱ τῶν ᾄθλων αὐτῶν ἐρασταί,συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ᾀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μανουὴλ ἐκ Περσίδος
Ἦχος α´.

Οὔτ ̓ ἀπειλὰς τοῦ τυράννου πτοηθεὶς Μανουὴλ πολύαθλε, οὔθ ̓ ὑποσχέσεσιν αὐτοῦ καμφθείς,τοὺς μαρτυρικοὺς ἀγῶνας κατέλιπες· ἀλλὰ γενναίως τὰς βασάνους ὑποστὰς, διήνυσας διὰ πυρὸς καὶ αἵματος, τοῦ Μαρτυρίου τὸ στάδιον· ὅθεν καὶ παῤῥησίαν ἔχων πρὸς Θεόν, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε, τῶν τελούντων σου τὴν μνήμην, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ὑπατίου τοῦ ἐν Ῥουφιαναῖς (ἀρχιμ. Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θεῖον βλάστημα, κλεινῆς Φρυγίας, Θράκης κόσμημα, καὶ Χαλκηδόνος, καθοδηγούμενον πατέρων Ὑπάτιον, ἐν τῇ Ῥουφίνου Μονῇ  ἀξιάγαστον, ἀνευφημήσωμεν ὕμνοις καὶ ᾄσμασι· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Ἀββάδων
Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος τοῦ Αἰγυπτίου. (Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείοις νάμασι, τῆς ἐγκρατείας, δωρεαῖς σεπταῖς, τοῦ Παρακλήτου, καταρδευθεὶς Βησσαρίων μακάριε, τῶν ἀσκητῶν ἀνεδείχθης ὁμότροπος, καὶ αὐτουργὸς θαυμασίων θεόληπτε· ὅθεν νῦν Χριστοῦ τὸ κάλλος ὁρῶν ἱκέτευε, σωθῆναι τοὺς πιστῶς ἀνευφημοῦντάς σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὀσίου ἀββᾶ Ἰωσὴφ τῆς Πανεφώ
Ἦχος α’

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Ἰωσὴφ νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Ἱερομάρτυρος Παρθενίου Παγκώστα.(Χ. Μπούσιας)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἱερόθλε πάτερ σεπτὲ Παρθένιε, Πατμίων καύχημα θεῖον, καὶ Ζωοδόχου Πηγῆς, τῆς Μονῆς δομῆτορ πάνσεπτε τιμῶντές σε, Νεομαρτύρων ὡς φανόν, παμφαῆ καὶ ἱερόν, κοσμήτορα ἱερέων,θεοπειθεῖς σου πρεσβείαις, πρὸς τὸν Σωτῆρα ἐξαιτούμεθα

‘Go wherever you find your soul is most at peace, and stay there, without blame.’ The peace of Christ is the most valuable treasure of all, all joy and enjoyment in the earth.

Synaxarion From the Menaion.
On June 17 we commemorate the holy Hieromartyr Isaurus, deacon of Athens and those with him: Basil, Innocent, Felix, Hermias, and Peregrinus of Athens and Appolonia in Macedonia (284)
On this day we also commemorate the holy Martyrs Manuel, Sabel, and Ishmael of Persia.(362)
On this day we also commemorate our righteous Father Hypatius of Rufinianae of Chalcedon, Bithynia, Confessor (446)
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Philonides, Bishop of Curium in Cyprus. [300].
On this day we also commemorate our righteous Father Abba Joseph the Anchorite of Panephysis, disciple of Saint Anthony the Great, who reposed while chanting prayers. (4th century)
On this day we also commemorate our righteous Abba Pior of Egypt, disciple of Saint Anthony the Great.(4th century)
On this day we also commemorate our righteous Abba Bessarion the Great, Wonderworker of Egypt (466) (see also: February 20)
On this day we also commemorate the righteous Passion-bearer Nectan of Wales.(6th century)
On this day we also commemorate the holy Martyr Shalva of Akhaltsikhe Georgia (1227)
On this day we also commemorate our God-bearing Father Botolph of Ikanhoe in Lincolnshire,(680) and his brother Adolph, Bishop of Maestricht.(7th c.)
Our righteous Father Herveus, Abbot in Brittany.(6th c.).
On this day we also commemorate the righteous Alphanov brethren of Novgorod: Nicetas, Cyril, Nicephorus, Clement, and Isaac.(1562)
Saint Ananias the Iconographer of Novgorod. (1581)
On this day we also commemorate the holy New Hieromartyrs Basil the Archpriest, Seraphim the Hieromonk, Vladimir, Mark, Basil, and Gabriel.
On this day we also commemorate the holy New Hieromartyr Ishmael, and his brother Michael the Confessor, the Priest, Averky Severovostokov, Priest (1918), Nicander (Prusak), Hieromonk, of Yaroslavl (1918)
On this day we also commemorate the holy New Hieromartyr Cyprian (Nelidov) (1934)

Verses
You are a divine swan in your last moments Joseph,
Dying while singing odes, as it is said a swan dies.
Verses
The soul of Pior had a wealth of virtues,
His rich soul departing full of fat.

Saint Sophrony (Sakharov)

The peace of Christ is the most valuable treasure of all, all joy and enjoyment in the earth.

“Contemporary man has not been able to organize his life in such a way as to allow himself sufficient leisure- free time- for prayer and the contemplation of Divine Being. The reason for this is covetousness, that passion which St. Paul called ‘idolatry’ and St. John Climacus ‘the daughter of unbelief … blasphemy against the Gospel, a turning aside from God’. True Christian ‘poverty’ is unknown and uncomprehend by the world. And if we go on to say that this spirit of non-acquisition grows and develops until it embraces not only the material but ‘intellectual’ possessions too, to the majority of people this will seem madness. Men regard their learning as spiritual riches, not suspecting the existence of a higher knowledge and riches quite incomparable, since they bring with them a deep peace. In pursuing material comfort men have lost spiritual comfort. The materialistic dynamism which dominates our century is rapidly acquiring a demoniacal character; which is not surprising, since it is nothing else but the dynamics of sin.”
― Sophrony Sakharov, Truth and Life

“We look for reliable witnesses who are to be found only in the Church whose age-old experience is immeasurably richer and more profound than our individual one. Such in the distant past were the apostles who bequeathed to us in gospel and epistle the knowledge which they had received direct from God. They were followed by a succession of fathers (doctors and ascetics) who handed down the centuries, above all, the spirit of life itself, often endorsing their testimony in writing. We believe that at any given historical moment it is possible to find living witnesses; to the end of time mankind will never be bereft of genuine gnosis concerning God. Only after authoritative confirmation may we trust our personal experience, and even then not to excess. Our spirit ought not to slacken in its impulse towards God. And at every step it is essential to remember that self-confident isolation is fraught with the possibility of transgressing against Truth. So we shall not cease to pray diligently to the Holy Spirit that He preserve our foot from the paths of untruth.”
― Sophrony Sakharov, His Life Is Mine

“Unable to glimpse the divine truth in the destinies of mankind, of people in general, and tormented by my own dark ignorance, I was like a small, utterly helpless child. Feeling that there was something that I had to understand, I writhed impatiently and looked to God for help. And the Lord took pity on my ignorance and was not angry at my temerity but like a mother had compassion on me and was quick to respond. And this not once but over and over again. In like manner He had handled Job who suffered so much and protested so stormily.”
― Sophrony Sakharov, On Prayer

***

Abba Joseph the Anchorite of Panephysis

1. Some Fathers went to Panephysis to see Abba Joseph and ask him what kind of reception they should give to the brethren to whom they gave lodging, whether they ought to mix with them and speak freely with them. Before they asked him, the old man said to his disciple, ‘Consider what I am going to do today, and remain still.’ Then the old man put two mats, one on his right and one on his left and said, ‘Sit down.’ Then he went inside his cell and put on beggar’s garments. Then he came out again and walked in between them. After this, he went back to put on his own clothes again; coming out once more, he sat down between them. They were surprised at the things he did. So he said to them: ‘Have you considered what I have done?’ They replied that they had. ‘Was I changed by those contemptible garments?’ They said ‘No.’ Then he said to them: ‘I remained the same, then, in both sets of clothes, the former did not change me and the latter have not done me harm. This is how we ought to behave when we receive visiting brethren, according to the holy Gospel which says, “Render to Caesar the things which are Caesar’s and to God the things which are God’s” (Matt. 22:21). So when brothers come, let us receive them and speak freely with them. On the other hand, when we are alone we ought to weep, in order that we may persevere.’ At these words the visitors were filled with astonishment because he had answered what they had in their hearts even before they had asked him and they gave glory to God.

2. Abba Poemen said to Abba Joseph, ‘Tell me how to become a monk.’ He said, ‘If you want to find rest here below, and hereafter, in all circumstances say, “Who am I?” and do not judge anyone.’

4. A brother asked Abba Joseph, saying, ‘What should I do, for I do not have the strength to bear evil, nor to work for charity’s sake?’ The old man said to him, ‘If you cannot do any of these things, at least guard your conscience from all evil with regard to your neighbor and you will be saved.’

6. Abba Joseph said to Abba Lot, ‘You cannot be a monk unless you become like a consuming fire.’

7. Abba Lot went to see Abba Joseph and said to him, ‘Abba, as far as I can I say my little office, I fast a little, I pray and meditate, I live in peace and as far as I can, I purify my thoughts. What else can I do?’ Then the old man stood up and stretched his hands towards heaven. His fingers became like ten lamps of fire and he said to him, ‘If you will, you can become all flame.’

8. A brother asked Abba Joseph this, ‘I want to leave the monastery, and live as a solitary.’ The old man said to him, ‘Go wherever you find your soul is most at peace, and stay there, without blame.’ The brother said to him, ‘But I am at peace both in the monastery and in the solitary life; will you tell me what to do?’ The old man said to him, ‘If you are at peace both in the monastery and in the solitary life, put these two thoughts as it were in the balance and wherever you see your thoughts will profit most and make progress, that is what you should do.’

10. Some brothers happened one day to meet at Abba Joseph’s cell. While they were sitting there, questioning him, he became cheerful and, filled with happiness he said to them, ‘I am a king today, for I reign over the passions.’

***

We also read in the Sayings of Abba Eulogios the Priest:
1. A certain Eulogios, a disciple of blessed John [Chrysostom] the bishop [of Constantinople], a priest and great ascetic, used to fast two days together and often extended his fast to the whole week, eating only bread and salt. Men thought highly of him. He went to Abba Joseph at Panephysis, in the hope of finding greater austerity with him. The old man received him joyfully and supplied him with everything he had to refresh him. Eulogios’ disciples said, ‘The priest only eats bread and salt.’ Abba Joseph ate in silence. The visitors spent three days there without hearing them chanting or praying, for the brothers labored in secret. They went away without having been edified.

By the will of God, it became so dark that they lost their way and returned to the old man. Before knocking on the door, they heard chanting. So they waited for a suitable moment and then knocked. Those who were inside, having ended their psalmody, received them joyfully. Then, because of the heat, the disciples of Eulogios rushed to the water jar and offered it to him. Now it contained a mixture of sea-water and river-water, so that he could not drink it. Coming to himself, Eulogios threw himself at the old man’s feet and, wanting to know about his manner of life, he asked him, ‘Abba, what is this? You did not chant before, but only after we left. And now when I take the jug, I find salt water in it.’ The old man said to him, ‘The brother is distraught and has mixed sea-water with it by mistake.’ But Eulogios pressed the old man, wanting to learn the truth. So the old man said, ‘This little bottle of wine is for hospitality, but that water is what the brothers always drink.’ Then he instructed him in discernment of thoughts and in controlling all the merely human in himself. So he became more balanced and ate whatever was brought him and learnt how to work in secret. Then he said to the old man, ‘Truly, your way of life is indeed genuine.’

***

2. Abba Pior used to walk a hundred paces while he was eating. Someone asked him why he ate like that, and he said, ‘I do not want to make eating an occupation, but something accessory.’ To another who also asked him the same question, he replied, ‘It is so that my soul should not feel any bodily pleasure in eating.’

3. There was at that time a meeting at Scetis about a brother who had sinned. The Fathers spoke, but Abba Pior kept silence. Later, he got up and went out; he took a sack, filled it with sand and carried it on his shoulder. He put a little sand also into a small bag which he carried in front of him. When the Fathers asked him what this meant he said, ‘In this sack which contains much sand, are my sins which are many; I have put them behind me so as not to be troubled about them and so as not to weep; and see here are the little sins of my brother which are in front of me and I spend my time judging them. This is not right, I ought rather to carry my sins in front of me and concern myself with them, begging God to forgive me for them.’ The Fathers stood up and said, ‘Truly, this is the way of salvation.’

85. He [Abba Poemen] also said concerning Abba Pior that every day he made a new beginning.

Apolytikion in the Fourth Tone

Thou hast ascended in glory, O Christ our God, and gladdened Thy disciples with the promise of the Holy Spirit; and they were assured by the blessing that Thou art the Son of God and Redeemer of the world.

Apolytikion of Martyrs Tone 3

The nine-fold company of God the Word, Isauros, Felix and Hermias, Peregrinos and Innocent, Manuel and Basil, glorious Ishmael and blessed Sabel, put to flight the enemy hosts. As the Lord’s martyrs they received the prizes of victory.

Troparion of the Holy Martyrs of Persia Tone 3

Your holy martyrs Manuel, Sabel, and Ismael, O Lord, / through their sufferings have received incorruptible crowns from You, our God. / For having Your strength, they laid low their adversaries, / and shattered the powerless boldness of demons. / Through their intercessions, save our souls!

Apolytikion of the Holy Martyrs of Persia Tone 4

Thy Martyrs, O Lord, in their courageous contest for Thee received as the prize the crowns of incorruption and life from Thee, our immortal God. For since they possessed Thy strength, they cast down the tyrants and wholly destroyed the demons’ strengthless presumption. O Christ God, by their prayers, save our souls, since Thou art merciful.

Troparion of the Holy Martyrs of Persia Tone 4

In their sufferings, O Lord,/ Thy martyrs received imperishable crowns from Thee our God;/ for, possessed of Thy might,/ they set at nought the tormentors and crushed the feeble audacity of the demons.// By their supplications save Thou our souls.

Troparion of the Holy Fathers, in Tone IV:

O God of our fathers, deal with us ever according to thy meekness, and take not thy mercy away from us, but through their supplications direct our life in peace.

Troparion – Tone 1

Dweller of the desert and angel in the body, / you were shown to be a wonderworker, our God-bearing Father Joseph. / You received heavenly gifts through fasting, vigil, and prayer: / healing the sick and the souls of those drawn to you by faith. / Glory to Him who gave you strength! / Glory to Him who granted you a crown! / Glory to Him who through you grants healing to all!

Troparion of St Nectan Tone 4

O holy Father Nectan thou didst follow the bidding of the Lord/ and didst leave thy father and mother for His sake/ to embrace the hermit’s life./ Faithful follower of Christ unto death/ pray that He may save our souls.