Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, «Να φύγουμε γρήγορα από ᾿δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ζ´ (7ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀμβροσίου, Ἐπισκόπου Μεδιολάνων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀθηνοδώρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεόφυτος, ἐν τῇ θαλάσσῃ βληθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Δομέτιος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἰσίδωρος, Ἀκεψιμᾶς, καὶ Λέων πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀμμοῦν, Ἐπίσκοπος Νητρίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, Γαϊανὸς καὶ Γάϊος, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι τριακόσιοι Μάρτυρες, οἱ ἐν Ἀφρικῇ, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος, Ἰγνάτιος, ὁ πλησίον τῶν Βλαχερνῶν κείμενος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παύλου Μοναχοῦ, τοῦ ὑποτακτικοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ νηστευτής, Σαββαΐτης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἀντωνίου, τοῦ ἐν Σίγιᾳ τῆς Ρωσίας ἀσκήσαντος καί εἰρηνικῶς τελειωθέντος ἐν ἔτει 1556
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Πρίσκου, Μαρτίνου καὶ Νικολάου· ὧν ὁ μὲν λιμῷ, ὁ δὲ πέλεξι κατακοπείς, ὁ δὲ τρίτος διὰ πυρός, ἐτελειώθησαν· Ἡ δὲ σύναξις αὐτῶν τελεῖται πλησίον τοῦ τείχους τῶν Βλαχερνῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὰ Ἐγκαίνια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν τοῖς Κουράτορος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου καὶ Ὑμνογράφου.(1991)

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στενοχωρούν ή να του κάνουν μια παρατηρήση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν»1, λέει ο Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι᾿ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ᾿ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γή. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σού λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα…», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πή, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι᾿ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου2 αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε αν είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ᾿δώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού3.
1. Ψαλμ. 65, 12.
2. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Δεκεμβρίου.
3. Βλ. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έκδ. Ματθαίου Λαγγή, τόμος 12ος, Αθήναι 1980, σ. 243-244.
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Δ΄: Οικογενειακή Ζωή, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκη

***

7 Δεκεμβρίου
Άγιος Αμβρόσιος
π. Ανανίας Κουστένης

Πάμε, στας 7 του μηνός Δεκεμβρίου, γιορτάζει ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων. Στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Του 4ου αιώνος κι αυτός, σπουδαίος, νομικός μεγάλος, έγινε διοικητής του Μιλάνου και της επαρχίας εκεί, ήταν δίκαιος και συνετός και κατηχούμενος. Ετοιμαζόταν, δηλαδή, να βαπτισθεί. Πέθανε ο επίσκοπος Μεδιολάνων και μετά οι ορθόδοξοι μάλλωναν με τους Αρειανούς στο ποιος θα καταλάβει τον θρόνο και έγινε κίνημα. Επανάσταση. Κι ως διοικητής ο Αμβρόσιος εστάλη να καταστείλει την στάση και την επανάσταση και να φέρει την ησυχία και την ειρήνη. Πήγε, λοιπόν, και τους μίλησε τόσο γλυκά, ήταν ρήτορας και σοφός και ενάρετος, παρότι ακόμη δεν είχε βαπτισθεί και τους κατάφερε και τους ηρέμησε και τότε ένα παιδάκι φώναξε δυνατά: Ο Αμβρόσιος να γίνει επίσκοπος.» Ήταν φωνή Θεού. Ήταν κλήσις Κυρίου. Κι εκείνος, βέβαια, δεν ήθελε, και λέει το Συναξάριο πως, μόλις τ’ άκουσε αυτά κι ο κόσμος όλος, αιρετικοί και χριστιανοί, είπαν ναι, άξιος, τι κάνει εκείνος; Φεύγει, με τρόπο, και καθώς εβράδυαζε, καβαλλάει ένα άλογο κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση, για να μη γίνει μητροπολίτης και μόλις ξημέρωσε, τι είχε γίνει; Βρέθηκε, πάλι, στο ίδιο σημείο, από όπου έφυγε. Στης εκκλησίας την αυλή και τότε κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε σ’ αυτή τη θέση. Στον Θεό ποιος μπορεί να πει όχι; Κι έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο μεγάλος Αμβρόσιος, φρόντισε τους χριστιανούς, φρόντισε τους αιρετικούς, διότι η Εκκλησία εταλαιπωρείτο από τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του, και προπαντός με τον Θείο του λόγο και με την άγια χάρη, έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία και προστάτευε πολλούς δυσκολεμένους και αδύνατους. Είχε τόση παρρησία, που έβαλε επιτίμιο και κανόνα στον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον τον Μέγαν. Με κάποια στάση, πό ‘γινε στη Θεσσαλονίκη και μετά που έδωσε εντολή να φονεύσουν 7.000 στασιαστάς. Κι ο Θεοδόσιος, όταν πήγε στην εκκλησία και μπήκε στο Ιερό Βήμα, του λέει ο Άγιος Αμβρόσιος: «Έξω!» σε ποιόν είπε «Έξω;» Στον πλανητάρχη, παρακαλώ. Σε ποιόν είπε «Έξω;» Σ’ αυτόν. Κι ο Θεοδόσιος μεγάλος κι αυτός. Να το πούμε. Γιατί είναι κι αυτός Άγιος της Εκκλησίας. Λοιπόν το εδέχθη! Εδέχθη επιτίμιον οκτώ μηνών. Ούτε να μεταλάβει ούτε να κάμει τίποτε απ’ τα καθήκοντα του. Το εδεχθη, με άκρα ταπείνωση και μεγάλη υπακοή. Γιατί είχε καταλάβει κι αυτός ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Ότι δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να εναντιωθούμε στην Εκκλησία, στην Εκκλησία και στον Θεό. Τι σπουδαίος κι αυτός! Λέμε ναι. Αλλά, άμα έχεις την οικουμένη στα χέρια σου, θα κάμεις και λάθη. Η ομορφιά ποια είναι στον Θεοδόσιο; Ότι εδέχθη και παρεδεχθη! Και μετενόησε! Και την ήμερα των Χριστουγέννων πήγε στην εκκλησία και τι; Έκανε μετάνοια μπροστά στον επίσκοπο και σ’ όλο το εκκλησίασμα και ζήτησε επισήμως συγγνώμη, κλαίγοντας! Κλαίγοντας! Και αποκατεστάθη. Αυτός ο Μέγας Θεοδόσιος! Αποκατεστάθη! Και είναι κι εκείνος γραμμένος στο Αγιολόγιο. Γιατί, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε τη θρησκευτική ελευθερία στην αυτοκρατορία και στον κόσμο, ο Μέγας Θεοδόσιος διάλεξε, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του, την ορθοδοξία. Η οποία κινδύνευε από Γότθους, βαρβάρους, αιρετικούς, Ιουδαίους, ειδωλολάτρες, κι έκαμαν θραύση και τώρα την πήρε την Εκκλησία, την ορθοδοξία, υπό την προστασία του ο αυτοκράτωρ. Έθεσε, δηλαδή, τον εαυτό του στη διάθεση της Εκκλησίας. Ήταν, δηλαδή, υπερασπιστής του ορθοδόξου δόγματος. Είναι πολύ σπουδαίο κι αυτό. Να το πούμε. Ισχύει μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτό και κάποιοι εδώ στην Ελλάδα φρυάττουν και φωνάζουν κι επιμένουν να χωρίσει η Εκκλησία από το κράτος. Η Εκκλησία δεν έχει φόβο. Αλλά, άμα την προστατεύει, όμως, το κράτος, προστατεύει τους πιστούς. Όχι την Εκκλησία του Χριστού. Αλοίμονο. Είναι καλό για τον κόσμο. Γιατί αλλοιώς, τι θα κάναν οι περισσότεροι; θα ορμούσαν μέσα στις εκκλησίες οι αιρετικοί, θα μας σφάζαν, θα μας σκότωναν. Μακάρι να γίνει. Αλλά, είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό; Γι’ αυτό είναι πάρα πολύ καλό η Εκκλησούλα να ‘ναι αγκαλιά με την ορθόδοξη πολιτεία μας. Με την καινή πολιτεία, την ορθόδοξη. Με άλφα γιώτα που την έβαλε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Συνέχισε ο Μέγας Θεοδόσιος, την επύργωσε ο Μέγας Ιουστινιανός, που κατήργησε όλες τις αιρέσεις κι έκαμε τόσα καλά και μέχρι σήμερα, η πολιτεία είναι αγκαλιασμένες με την Εκκλησία. Όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν, δεν πειράζει, για να το βγάλουνε αυτό που υπάρχει! που επιμένουν μερικοί. Να δείτε μετά τι προβλήματα θα δημιουργηθούν και τι βάσανα θα υπάρξουν. Εκείνοι που τα έβαλαν ήξεραν περισσότερα από μας, αδελφοί μου. Κι ήσαν Θεοκίνητοι άνδρες. Και ο Μέγας Κωνσταντίνος, σαν τον Μέγα Κωνσταντίνο άλλος δεν θα περάσει, μετά τους αποστόλους. Από την άποψη των αυτοκρατόρων. Μέγας Θεοδόσιος, Μέγας Ιουστινιανός, Μέγας Ηράκλειος, Βασίλειος ο Β’, Ιωάννης Βατατζής, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, για να πω περιληπτικά τους σπουδαιότερους. Είναι, λοιπόν, η Εκκλησούλα αγκαλιά με την…, είναι η Πολιτεία μέσα στην Εκκλησία. Γιατί η Πολιτεία από τι αποτελείται; από ορθοδόξους. Αυτό είναι, από ορθοδόξους! Που υποστηρίζουν την πατρίδα, υποστηρίζουν την Εκκλησία, είναι τα μέλη της. Είναι τα παιδιά της. Δεν αποτελείται η Εκκλησία από αιρετικούς. Ε, όχι. Δεν θα ‘ταν Εκκλησία ορθόδοξη, τότε. Κι είν’ όμορφη αύτη η συνύπαρξη. Όμορφη. Και ωραιότατη. Κι ευχόμεθα να μη χαλάσει. Γιατί, άμα χαλάσει, αυτό θα ‘ναι για την Εκκλησία συν. Θα φέρει μάρτυρες καινούριους. Θα φέρει αυτούς… Αλλά, αντέχομαι; Γι’ αυτό κι ευχόμαστε στην Εκκλησία να μας γλυτώνει ο Θεός «από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης.» Παρότι ο Άγιος Ιάκωβος, ο αδελφόθεος, μας λέει να ‘χομε κάθε χαρά, όταν περιπεσομε σε πειρασμούς. Αλλά, ποιος αντέχει τους πειρασμούς; Λίγοι. Γι’ αυτό η Εκκλησία φέρεται με ευσπλαχνία και με συγκαταβατικότητα και κένωση. Για να μας βοηθήσει όλους και να μας σώσει όλους. Πάμε, όμως, να φύγομε, τώρα, ο Άγιος Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 397 στο Μιλάνο, στα Μεδιόλανα, τότε, όπου είχε γίνει το Σύμφωνο των Μεδιολάνων. Το Edictum. Η συμφωνία του Κωνσταντίνου του Μεγάλου και του Λικινίου για ανεξιθρησκία. Να υπάρχει, δηλαδή, θρησκευτική ελευθερία, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Και την οποία παραβαίνουν, πολλές φορές, ποιοι; Οι αιρετικοί. Γι’ αυτό η πολιτεία η Βυζαντινή τους έβγαζε έξω τους αιρετικούς. «Σπίτι σας, κύριοι!» Ένα μήλο, άμα είναι χαλασμένο, το βγάζεις απ’ το καλάθι, για να μη χαλάσουν και τα υπόλοιπα. Είναι ρεαλισμός αυτά και είναι αγάπη κι είναι φροντίδα αυτά. Μη βλέπετε σήμερα, που τα διέστρεψαν όλα οι αιρετικοί κι οποίοι λένε το ‘να και τ’ άλλο. Μην τους ακούμε, σας παρακαλώ, μην τους ακούμε, σας παρακαλώ. Γιατί πολύ ελεύθερους τους αφήσαμε, και πολλά κάνουν. Δεν πειράζει. Ζει Κύριος ο Θεός. 
πηγή: (Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, Χειμερινό Συναξάρι, τ. A’ , εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2008, σ. 32-37.)

***

O Θεοδόσιος κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων βρέθηκε στὰ Μεδιόλανα καὶ θέλησε νὰ μεταβεῖ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ κοινωνήσει… Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, ντυμένος τὰ ἱερατικά του ἄμφια, βγῆκε στὴ θύρα τοῦ ναοῦ καὶ δὲν ἐπέτρεψε στὸν αὐτοκράτορα νὰ προχώρησει. «Εἶναι τὰ χέρια σου βαμμένα μὲ αἷμα», τοῦ εἶπε. Ὁ Θεοδόσιος θέλησε νὰ δικαιολογηθεῖ κι ἀπάντησε στὸν Ἱεράρχη: «Κι ὁ Δαβὶδ ἁμάρτησε!».
Τότε ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος εἶπε στὸν Θεοδόσιο. «Τὸν μιμήθηκες στὸ ἔγκλημα, νὰ τὸν μιμηθεῖς καὶ στὴ μετάνοια»! Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια, τὰ πῆρε τόσο κατάκαρδα, καὶ ἦλθε σὲ συναίσθηση καὶ συντριβή, καὶ ἔβαλε δημόσια μετάνοια ἐνώπιόν του λαοῦ καὶ τοῦ Ἐπισκόπου. (Σχετικὰ ἀπὸ τὸν Παυλίνο, ὁ ὁποῖος συνέγραψε τὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἀμβροσίου, λίγο μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ τελευταίου. Παυλίνου, Βίος Ἀμβροσίου).
Κατὰ τὸν Θεοδώρητο σὲ ἄλλο περιστατικό, ὁ Ἀμβρόσιος δὲν ἄφησε τὸν Θεοδόσιο, ἀφοῦ εἶχε βάλει μετάνοια, νὰ εἰσέλθει εἰς τὸ ἱερὸ γιὰ νὰ μεταλάβει μαζὶ μὲ τὸ ἱερατεῖο ὅπως ὅριζε τότε τὸ ἔθιμο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ τὸν ταπείνωσε ἐκ νέου δημόσια, καὶ τοῦ ὅρισε θέση ἀνάλογη μὲ τὸν λοιπὸ λαό, «Βγὲς καὶ στάσου στὴν θέση τῆς τάξεως τῶν λαικῶν!» φρονώντας ὅτι «ἁλουργὶς βασιλέας οὒχ ἱερὰ ποιεῖ»… Δίχως καν νὰ ἀπαντήσει ὁ Θεοδόσιος βγῆκε ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ ἔλαβε θέση μαζὶ μὲ τοὺς λαικούς, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, ποτὲ ξανὰ δὲν τόλμησε νὰ εἰσέλθει στὸ ἱερὸ βῆμα γιὰ νὰ μεταλάβει.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμβρόσιος τῶν Μεδιολάνων δὲ συναίνεσε στὶς ἀξιώσεις τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης Δάμασου γιὰ τὴν προβολὴ τοῦ ”πέτρειου πρωτείου”, (τὴν ἀρχὴ τῆς παπικῆς πλάνης περὶ τοῦ πρωτείου, καὶ ἀλάθητού του πάπα) μολονότι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ποὺ εἰσηγήθηκε τὸν ὄρο πρωτεῖο (primatum). Ὑποστήριξε πὼς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης διεκδικοῦσε τὸ πρωτεῖο τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς πίστης, μέσα στὰ πλαίσια τῆς δυτικῆς χριστιανοσύνης, ἀλλὰ σὲ καμία περίπτωση αὐτὸ δὲ συνιστοῦσε πρωτεῖο τάξεως.
”Κι ὅμως καθένας, ποὺ δὲν ὁμολογεῖ ὅλα ὅσα ἀνήκουν στὸν Χριστό, στὴν πραγματικότητα ἀρνεῖται τὸν Χριστό…” ~ Ἅγιος Ἀμβρόσιος, Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων
(1. St. Ambrose of Milan, Commentary on the Gospel of Luke, (389 μ. Χ) 1304, The Faith of the Early Fathers, σ. 163)
Πηγή: Πνεύματος Κοινωνία 

***

Ἅγιε Ραφαήλ, ἐδέχθητε τήν παρ᾽ ἐμοῦ ποιηθεῖσαν ἀκολουθίαν;
Άγιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ο Υμνογράφος

Σέ δακτυλογραφημένη ἐπιστολή ὁ μακαριστός Γέρων Γεράσιμος ἀναφέρει ἐπί λέξει: ‘’Μετά τήν σύνταξιν τῆς πλήρους καί πανηγυρικῆς ἀκολουθίας μετά τοῦ παρακλητικοῦ κανόνος τῶν νεοφανῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, μίαν ἑσπέραν διελογιζόμην κατά πόσον ἐγένετο δεκτή ἡ ἐργασία μου αὕτη ἀπό τούς Ἁγίους. Ταῦτα σκεπτόμενος κατεκλίθην καί μόλις ἔκλεισα τούς ὀφθαλμούς εἶδον ὅτι ἤνοιξεν ἡ θύρα τοῦ κελλίου μου καί εἰσῆλθεν ἱεροπρεπής τις ἄνθρωπος ἐνδεδυμένος ἱερατικήν στολήν. Μόλις τόν εἶδον ἀνεβόησα:
Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ, καί ἐκίνησε κλίνων τήν κεφαλήν του, ἐπιβεβαιῶν τρόπον τινά τήν ἀναφώνησίν μου. Τότε πλήρης χαρᾶς τῷ εἶπον: Ἅγιε Ραφαήλ, ἐδέχθητε τήν παρ᾽ ἐμοῦ ποιηθεῖσαν ἀκολουθίαν; Κλίνας πάλιν τήν κεφαλήν καί μειδιάσας σεμνῶς εἶπεν ἠρέμα “ναί”, καί ἐγένετο ἄφαντος, πληρώσας ἀρρήτου χαρᾶς καί εὐφροσύνης τήν ταπεινήν μου καρδίαν. Ἀφοῦ συνέταξα τήν Ἀκολουθίαν τήν ἀπέστειλα εἰς Μυτιλήνην καί, ἐγκριθεῖσα παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐτέθηἀμέσως εἰς λειτουργικήν χρῆσιν, καί ἰδίᾳ ὁ παρακλητικός κανών, ὁπότε λαμβάνω ἐπιστολήν ἐκεῖθεν λέγουσαν μεταξύ τῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς:
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί ἐν Θερμῇ εἶδον ὀφθαλμοφανῶς ἔξω τοῦ Ναοῦ τούς Ἁγίους Ραφαήλ καί Νικόλαον, κρατοῦντας ἐκ τῶν χειρῶν τήν μικράν Ἁγίαν Εἰρήνην καί βαδίζοντας νά εἰσέλθουν ἐν τῷ ναῷ. Μόλις ἔφθασαν εἰς τήν θύραν, ἡ Ἁγία Εἰρήνη δέν ἤθελεν νά εἰσέλθῃ καί ταῦτα ἤκουσαν νά λέγῃ πρός τούς κρατοῦντας αὐτήν Ἁγίους: “Δέν θά εἰσέλθω διότι ὁ πατήρ Γεράσιμος δέν μέ ἔχει συμπεριλάβει εἰς τό Ἀπολυτίκιον”. Καί πράγματι, ἀδελφοί μου, εἰς τό Ἀπολυτίκιον εἶχον μόνον τούς Ἁγίους Ραφαήλ καί Νικόλαον. Τότε ἔσπευσαν νά μοῦ καταστήσουν γνωστά τά ἀνωτέρω καί ἀμέσως τροποποιήσας τό Ἀπολυτίκιον κατά τι, συμπεριέλαβον ἐν αὐτῷ καί τήν Ἁγίαν Παρθενομάρτυρα Εἰρήνην, ζητήσας παρ᾽ αὐτῆς συγχώρησιν, διά τό ἀκούσιον πταῖσμα, διότι δέν ἐγένετο τοῦτο ἐκ προθέσεως. Ταῦτα πρός δόξαν Θεοῦ καί τιμήν τῶν Ἁγίων καί θαυματουργῶν Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης, τῶν θαυμαστῶς δοξασθέντων καί ἐνεργούντων παραδόξως εἰς τούς μετά πίστεως ἐπικα-λουμένους αὐτούς’’.

«Η Εκλησιαστική μας Υμνογραφία είναι δώρο Θεού, δεν είναι προϊόν ανθρώπινου κατασκευάσματος. Έχω τον άγιο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. Η υμνογραφία, η πνευματική αυτή εργασία, είναι ένωση της ψυχής μετά του Θεού· είναι μία θαυμασία προσευχή· είναι μία μεταρσίωσις του νοός· είναι μία μυστική θεωρία· είναι ένα μυστήριον, που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. Πρέπει κανείς να την δοκιμάση για να την αισθανθή.»

Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων, Στον αυτοκράτορα ανήκουν τα παλάτια, στον ιερέα οι ναοί. Δεν παραδίνω την μάντρα των λογικών προβάτων, που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος έστω κι’ αν πρόκειται να χύσω το αίμα μου
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/06/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bc%ce%b2%cf%81%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf/

Εικονική περιήγηση στην Βασιλική του Αγίου Αμβροσίου στο Μιλάνο
http://www.basilicasantambrogio.it/la-basilica/tour-virtuale/

Ο Άγιος Αμβρόσιος Επίσκοπος Μεδιολάνων ανακάλυψε τα λείψανα των Αγίων Γερβασίου και Προτασίου.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/06/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD/

Ας ζούμε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να είμεθα άξιοι να μεταλαμβάνωμε κάθε ημέρα. Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/06/%CE%B1%CF%82-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%AD%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF-%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5/

Ἀπολυτίκιον τοῦ ῾Αγίου Ἀμβροσίου.
Ἦχος α’

Τὸν τῆς ἀμβροσίας ἐπώνυμον, καὶ τῆς Ἰταλίας διδάσκαλον, τὸν προστάτην τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ Μεδιολάνων τὸν πρόεδρον, τὸν τοῦ ἐπάρχου υἱόν, καὶ τῶν πτωχῶν ἀντιλήπτορα μέγιστον, Ἀμβρόσιον τὸν ἔνδοξον Ἱεράρχην πάντες τιμήσωμεν, πρεσβεύει γὰρ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

῞Ετερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ῾Αγίου Ἀμβροσίου. Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὡς θεῖος διδάσκαλος καὶ ἱεράρχης σοφός, δογμάτων ἀκρίβειαν μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Ἀμβρόσιε ὅσιε· λύεις αἱρετιζόντων τὴν ἀχλὺν τοῖς σοῖς λόγοις· φαίνεις τῆς εὐσεβείας τὴν θεόσδοτον χάριν· ἐν ᾗ τούς σὲ γεραίροντας συντήρει ἀπήμονας.

῞Ετερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ῾Αγίου Ἀμβροσίου.
(Ποίημα Δ. Γ. Παναγιωτοπούλου)
῏Ηχος πλ.β΄ Ἀγγελικαὶ δυνάμεις.

Τὸν ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ εὐφημήσωμεν, τῆς ᾽Εκκλησίας φωστῆρα καὶ καύχημα, ᾽Αμβρόσιον τὸν τῆς ὀρθοδοξίας στερρὸν ὑπέρμαχον καὶ προστάτην, φιλάνθρωπον ἐν ἔργοις καὶ ἐν Γραφαῖς δυνατόν, ἐλέγχοντα παρρησίᾳ, διδάσκαλον ἀρετῶν, τῆς ὑμνῳδίας τεχνουργόν, μύστην τῆς χάριτος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου, τοῦ ἐν Σίγιᾳ τῆς Ῥωσίας.(Ποίημα Ἀντωνίου Μάρκου)
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Θηβαΐδος τῆς πρώτης Ἀντώνιος πέφυνε, μέγας τῇ ἀσκήσει, πλήν τούτου τόν θεῖον τρόπον ἐζήλωσε, Ἀντώνιος ὁ Νέος ὁ βορρᾶ καί τούτου Θηβαΐδος πολιστής· ὁ ἐν Σίγιᾳ τῆς Ῥωσίας ἀναδειχθείς, Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου ὁμότροπος. Πάντες οὗν Ὀρθόδοξοι ψαλμικῶς δοξάσωμεν τόν Κύριον κράζοντες· δόξᾳ Σοι τῷ δωρησαμένῳ ἡμῖν, τοῦτον πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου
Ἦχος πλ. δ’

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε, καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Γεράσιμε σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας. Λύρα τοῦ Πνεύματος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

῞Ετερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Συνεργίᾳ τῆς Χάριτος κόσμῳ ἔλαμψας, ὡς ὑμνηπόλος Ἁγίων, ἐγκρατευτὰ θαυμαστέ, Ἄννης Σκήτεως Μικρᾶς Ἁγίας ἔνοικε, χρηστοηθείας κορυφή, καὶ εὐχῆς καρδιακῆς, Γεράσιμε μυροθήκη· διὸ τιμῶντές σε πόθῳ, θερμὰς εὐχάς σου ἐκδεχόμεθα.

῞ΕτερονἈπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτου. (Γερασίμου μοναχοῦ τοῦ νεωτέρου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ἠπείρου τὸν γόνον καὶ τοῦ Ἄθωνος καύχημα, τῆς Θεοπρομήτορος Σκήτης, τὸ λαμπρὸν ἐγκαλλώπισμα, τιμῶμέν σε Γεράσιμε κλεινέ, ὡς ὄργανον Θεοῦ μελῳδικόν· ἀνεδείχθης ἐπιπνοίᾳ γὰρ θεϊκῇ, ὑμνήτωρ ἐνθεώτατος· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

῏Ηχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Νέκταρ τῆς ἀθανάτου ζωῆς, ἐκ τῶν χειλέων σου πηγάζει ἐν χάριτι, εὐφραῖνον καὶ κατατέρπον, τὴν ᾽Εκκλησίαν Χριστοῦ, ὁ τῆς εὐσεβείας λόγος ῞Οσιε· ὀρθῶς γὰρ ἐκήρυξας, τὴν Τριάδα τὴν ἄκτιστον, ἐν μιᾷ φύσει, ἀληθῶς ὁμοούσιον, καὶ ὁμόθρονον, θεηγόρῳ σου στόματι· ἔνθεν πρὸς βίον ἔνθεον, καὶ τρόπων χρηστότητα, καὶ ἀρετῶν ἐπιδόσεις, ἡμᾶς ἰθύνεις ᾽Αμβρόσιε, αἰτούμενος πᾶσιν, ἱλασμὸν καὶ σωτηρίαν, καὶ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. Β΄. (Παύλου μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου)

Ἱεραχῶν τὴν καλλονήν, καὶ Ἀθλοφόρων τὸ κλέος, δογμάτων ἀληθείας, καὶ Ἐκκλησίας προστάτην εἰδότες σε, συνελθόντες Ἀμβρόσιε, χρεωστικῶς εὐφημοῦμέν σε λέγοντες· Χαίροις Μεδιολάνων ποιμήν, καὶ ἄδυτος φωστήρ, καὶ κράτος καὶ στερέωμα· χαίροις Χριστὸν ὡς ἠγάπησας, καὶ τοῖς τούτου ἴχνεσιν ἠκολούθησας. Διὸ παμμάκαρ  βοῶμέν σοι· ὡς ἔχων παῤῥησίαν πρὸς Χριστὸν τὸν Θεόν, ἀδιαλείπτως πρόστηθι τῶν πιστῶς ἐκτελούντων, τὴν σεβάσμιον καὶ πανένδοξον μνήμην σου.

Ο Άγιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης ομιλεί για τον τρόπο σύνθεσης των ύμνων

Ο ησυχαστής Φώτης Κόντογλου, Αγαπημένο του καταφύγιο η ησυχία

Μνήμη Φωτίου Κόντογλου
Εκοιμήθη στις 13 Ιουλίου 1965
Εις μνημόσυνον….

«Σου λέγω πως δε γράφω με μελάνι παρά με δάκρυα γράφω».
Φ. Κόντογλου

Ο Φώτης Κόντογλου γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας στις 8 Νοεμβρίου 1895 και πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965. (Μετά την εκταφή του η ανακομιδή των οστών του έγινε στην Ιερά Μονή Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης.)
Το παρακάτω περιστατικό αναφέρεται στις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο και την θαυμαστή πληροφορία που είχε η γυναίκα του από τον Άγιο Εφραίμ τον θαυματουργό.
-Περνούσε δύσκολες ημέρες στο νοσοκομείο ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου, και η γυναίκα του Μαρία Κόντογλου, ήταν γονατιστή και προσευχόταν για την θεραπεία του, επικαλούμενη τον Μεγάλο μας Άγιο Εφραίμ.
Ας μην ξεχνάμε, ότι η αγιασμένη χείρα του χαρισματούχου αγιογράφου, είχε φιλοτεχνήσει την πρώτη εικόνα του Αγίου μας! Η Μαρία Κόντογλου περίμενε λοιπόν από τον Άγιο κάτι.
Και τι μεγαλύτερη βοήθεια θα μπορούσε να βρει απ’ αυτή, το να δει εκείνη ακριβώς την ώρα που προσηύχετο, την ψυχή του Φώτη Κόντογλου να την κρατά ο Άγιος Εφραίμ, και μέσα σε τόση δόξα να την οδηγεί στον Ουρανό!
Παραξενεύτηκε βλέποντας όλα αυτά! Τι τάχα να σήμαιναν; Κείνη την ώρα λοιπόν διέλυσε την απορία της κάποιο τηλεφώνημα από το νοσοκομείο, που της ανακοίνωνε ότι ο άνδρας της πέταξε ανάλαφρα στον Ουρανό! Ο Άγιος ήταν στ’ αλήθεια ο συνοδός του!

Από το βιβλίο: «Οπτασίαι και Θαύματα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ του Θαυματουργού» – Γ΄τόμος (Έκδοση Ι.Μ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Όρος Αμώμων Αττικής).

***

Το 1960, ανέλαβε να καταγράψει, αφιλοκερδώς, όλα όσα θαυμαστά συνέβαιναν στον αιματοβαμμένο Λόφο των Καρυών Θερμής Λέσβου.  Έγραψε το βιβλίο “ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ” και φιλοτέχνησε την εικόνα των Αγίων Ραφαήλ και Νικολάου που μεταφέρθηκε στην Λέσβο κατά την πρώτη επίσημη τελετή.
Ο Άγιος Ραφαήλ και Νικόλαος τον επισκέφθηκαν όταν φιλοτεχνούσε την εικόνα τους για ν’ αποδώσει καλύτερα τη Μορφή Τους..

***

Ταπεινή και ήσυχη ζωή, θα πεί αληθινή ζωή. Κάθε στιγμή της ζωής είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο. Ζώντας με τον εαυτό μας, δεν γινόμαστε εγωιστές, όπως θα πούνε κάποιοι που κρίνουνε ξώπετσα. Ίσια – ίσια, μ’ αυτόν τον τρόπο ανθίζει μέσα μας ένα πάντερπνο περιβόλι, γεμάτο αγάπη για τους άλλους, κι η καρδιά μας πίνει από τη δροσερή πηγή που έβαλε ο Θεός μέσα μας. Εκείνος είπε: «Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα σας». Και τι άλλο είναι η βασιλεία του Θεού, παρά η αληθινή ζωή; «Ότι παρά Σοι πηγή ζωής. Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως». «Σε Σένα, λέγει, βρίσκεται η πηγή της ζωής». ..

Καλότυχος είναι όποιος ξεμάκρυνε από τον κόσμο κι από την απατηλή ταραχή του, και προσέχει μοναχά στον εαυτό του. Όποιος δεν ένοιωσε την ειρήνη, δεν ένοιωσε πως ζεί. Εκείνοι που παραδίνουνε τον εαυτό τους στις ηδονές και στις κοσμικές απολάψεις, και θαρρούνε πως κάνουνε ευτυχισμένο τον εαυτό τους, αυτοί κάθονται παντοτινά έξω από το ίδιο το σπίτι τους. Έμπα μέσα στο σπιτάκι που βρίσκεται μέσα σου, και θα δείς το παλάτι τ’ ουρανού. Γιατί, ένα είναι και τούτο και κείνο, κι από το ίδιο παραθύρι τα βλέπεις και τα δυό».

Αυτά κι άλλα τέτοια συλλογιζόμουνα, καθισμένος στο φτωχικό μου. Τι λέγω; Στο παλάτι μου. Σ’ αυτό, όλα είναι ταπεινά, μικρά κι αγαπημένα. Μήτε βίλλες θέλω, μήτε ψηλά κάγκελλα, μήτε πορτιέρηδες, μήτε γυαλιστερά πράγματα, μήτε τίποτα, από τα τόσα που θέλουνε νάχουνε οι άνθρωποι, και που γι’ αυτά δεν βρίσκουνε ησυχία, μέρα και νύχτα. Πως τα σηκώνουνε, οι δύστυχοι, τέτοια βάρη ασήκωτα; Εγώ τρέμω με τη θυσία που κάνουνε στη ματαιοδοξία τους! Πολλές φορές στενοχωριέμαι πως κι εγώ έχω πολλά πράγματα, ενώ θα μπορούσα να ζήσω με πολύ λιγώτερα. […] Τάχουμε όλα. Έχουμε κι ένα περιβολάκι, μικρό, ίσαμε μια γαιδαροκυλίστρα.

Και όμως, αυτό το κομμάτι το χώμα είναι για μας θησαυρός ανεχτίμητος. Έχει λουλούδια που μοσχοβολούνε ήμερα κι άγρια, τα περισσότερα αγιολούλουδα, δεντρολίβανο, βασιλικό, μαντζουράνα, δυόσμο, αψηφιά, κι άλλα. Έχει και μίαν εληά, δυό λεμονιές, μια πορτοκαλιά και μια ροδιά. Κάθουμαι, σαν πασάς, και δοξάζω τον Θεό.

Κι εγώ μαζί μ’ αυτά ζω ευτυχισμένος, μέσα στην ησυχία και στην ειρήνη της ταπείνωσης.
Λέγω μέσα μου: «Που πας, βρε άνθρωπε; Αφήνεις τον εαυτό σου, τον πολύτιμο εαυτό σου, και πας να βρείς άλλον κόσμο! Οι κόσμοι παντού είναι οι ίδιοι. Τα μάτια που τους βλέπουνε είναι διαφορετικά».
Πόσο έμορφο πράγμα είναι να μη σε ξέρει κανένας, να σ’ έχουνε όλοι λησμονημένον! Να είσαι ένα με τα μερμηγκάκια… Να είσαι ένα με τα πεταλούδια…! Ένα με τα πουλάκια που κελαιδούνε αξέγνοιαστα αποπάνω μας. Με τον τζίτζικα, που φωνάζει καθισμένος απάνω στο δέντρο, ντερβίσης που δεν φροντίζει για τίποτα.
Ναι. Θέλω να είμαι κι εγώ ένα απ’ αυτά, να ζω ανάμεσά τους. Δεν θέλω να είμαι άνθρωπος, το πονηρότατο αυτό πλάσμα, που από την πονηριά, από τη φιλοδοξία κι από την αχορταγιά, δεν έχει καιρό να ζήσει, κι είναι ολοένα φουρτουνιασμένος!

***

Κανένα βιβλίο δεν είναι τόσο απλό και τόσο καθαρό όσο είναι το Ευαγγέλιο. Και μ’ όλα ταύτα, κανένα βιβλίο δεν ημπορεί να εξηγηθεί στραβά τόσο εύκολα, όσο το Ευαγγέλιο, επειδή η ανθρώπινη καρδιά είναι πονηρή…
Καλότυχοι όσοι είναι απλοί κι αγαπάνε τα απλά και ήμερα πράγματα! Όλα τα ανθρώπινα μαραίνονται. Μονάχα το Ευαγγέλιο είναι πάντα δροσερό, “Ρόδον το αμάραντον”.

***

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος.
Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα.
Και γι’ αυτό βασανίζεται.
Οποίος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, πού να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει , εκείνος λοιπόν εiναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, που δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως : ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».

Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, πού διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, που κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Kαι γι’ αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία», τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!
Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.

Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά ΄τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός».

Από το βιβλίο «ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ» Φώτη Κόντογλου , εκδ. Παπαδημητρίου.

Η χερσόνησος της Αγ. Παρασκευής στο Αϊβαλί, με το βράχο και το ομώνυμο μοναστήρι (που τώρα σώζεται μόνο το ερείπιο της εκκλησίας), όπου περνούσε τους καλοκαιρινούς μήνες ο Φώτης Κόντογλου ψαρεύοντας με τη βάρκα του.Το ευλογημένο του καταφύγιο.