Το κλάμα του αρχιληστή. Κανείς ας μην απελπίζεται! Λίγες στιγμές αρκούν.

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε.

Στίχοι
Γυνή, βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον,
Τὴν Νικοδήμου προὔλαβε σμυρναλόην.

O στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός (1788-1853).

Ήταν παράξενο να βλέπης – έχουν πη αυτόπτες μάρτυρες – πώς ο μακάριος [ο στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός] έκανε την εξομολόγηση των ανθρώπων που έρχονταν σ’ αυτόν.
Δεν ρωτούσε για τις αμαρτίες τους, όπως συνήθως κάνουν οι πνευματικοί, αλλά έχοντας ακουμπήσει τ’ αγιασμένα χέρια του πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου που εξομολογούσε, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, εκείνος ο ίδιος άρχιζε να απαριθμή όλες τις απόκρυφες αμαρτίες του.
Τότε ο εξομολογούμενος όχι μόνον έχυνε δάκρυα μετανοίας με συντριβή, αλλά και αυτές οι τρίχες της κεφαλής του σηκώνονταν όρθιες από τη φρίκη που τον καταλάμβανε και τη ντροπή του.
Από το βιβλίο ο «Στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός, ασκητής της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου», έκδοση Ιεράς Μονής «Παναγία του Έβρου».

***

Το κλάμα του αρχιληστή. 
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ.

Αλλά και οι αμαρτωλοί πού ειλικρινά μετανοούν, αξιώνονται του θείου ελέους, όπως φαίνεται από την επόμενη διήγηση.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαυρίκιου (582-602), ήταν στη Θράκη ένας αρχιληστής άγριος και σκληρός, πού οι αρχές δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν. Ο αυτοκράτορας, ακούγοντας γι` αυτόν, του έστειλε τον επιστήθιο σταυρό του και του μήνυσε να μη φοβάται. Του συγχωρούσε όλα τα κακουργήματα πού είχε διαπράξει, φτάνει να διορθωνόταν. Ο ληστής κατανύχθηκε. Πήγε στον βασιλιά κι έπεσε στα πόδια του μετανοημένος. Και ο Μαυρίκιος, όπως είχε υποσχεθεί, τον συγχώρησε.
‘Ύστερ’ από λίγες μέρες ο ληστής αρρώστησε. Επειδή η κατάστασή του όλο και χειροτέρευε, τον έβαλαν στο νοσοκομείο του Αγίου Σαμψών. Τη νύχτα, στον ύπνο του, είδε το φοβερό κριτήριο του Κυρίου. Ξυπνώντας, κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος του και άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα:
— Φιλάνθρωπε Κύριε, Εσύ που έσωσες τον όμοιό μου ληστή, στείλε και σ’ έμενα το έλεός Σου. Σου προσφέρω το επιθανάτιο κλάμα μου. Όπως δέχτηκες εκείνους πού ήρθαν την «ενδεκάτη ώρα», μολονότι τίποτα το σπουδαίο δεν έπραξαν, δέξου και τα δικά μου λιγοστά δάκρυα. Βάπτισέ με σ’ αυτά και καθάρισέ με από τίς αμαρτίες μου. Τίποτε’ άλλο μη μου ζητήσεις, γιατί δεν έχω καιρό- οι δανειστές πλησιάζουν γιά ν’ απαιτήσουν τα χρέη μου. Μην αναζητήσεις μέσα μου κανένα καλό- δεν πρόκειται να βρεις. Νυχτώθηκα πια, και με πρόλαβαν οι ανομίες μου. Αναρίθμητα είναι τα κακουργήματά μου. Όπως δέχτηκες τον πικρό κλαυθμό τού αποστόλου Πέτρου, έτσι δέξου και τον δικό μου, Φιλάνθρωπε, και ρίξε τα δάκρυά μου πάνω στο χρεόγραφο των αμαρτημάτων μου. Σβήσε τα όλα με το σφουγγάρι της ευσπλαχνίας Σου.

’Έτσι προσευχόταν γιά μερικές ώρες ο ληστής, σκουπίζοντας μ’ ένα μαντήλι τα δάκρυά του, ώσπου παρέδωσε το πνεύμα.
Την ώρα τού θανάτου του, ο αρχίατρος του νοσοκομείου, πού κοιμόταν στο σπίτι του, είδε το εξής όνειρο: Στο κρεβάτι του ληστή ήρθαν δαίμονες, σαν Αιθίοπες, με χαρτιά, όπου ήταν γραμμένα τα πολυάριθμα αμαρτήματά του. Μετά πλησίασαν δύο πανέμορφοι νέοι με μια ζυγαριά. Ήταν άγγελοι. Οι δαίμονες έβαλαν στον ένα δίσκο της ζυγαριάς τα χαρτιά με τίς αμαρτίες του ληστή.
Αμέσως ο δίσκος αυτός, βαραίνοντας, χαμήλωσε, ενώ ο άλλος ανέβηκε.
—     Δεν έχουμε εμείς να βάλουμε κάτι εδώ; αναρωτήθηκαν οι άγιοι άγγελοι.
—     Τί να έχουμε; είπε ο ένας απ’ αυτούς. Δεν είναι πάνω από δέκα μέρες πού σταμάτησε να σκοτώνει.
—     Ας ψάξουμε, ωστόσο, είπε ο άλλος, κάτι το καλό μπορεί να βρούμε.
Ψάχνοντας, βρήκαν το μαντήλι του ληστή ποτισμένο με τα δάκρυά του.
—     Ας το βάλουμε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς μαζί με τη φιλανθρωπία τού Θεού, είπαν, και βλέπουμε…
Μόλις έβαλαν το μαντήλι στον δίσκο, αυτός βάρυνε τόσο, πού σήκωσε ψηλά τον άλλο με τίς αμαρτίες του ληστή. Οι άγγελοι αναφώνησαν χαρούμενοι:
—     Νίκησε η φιλανθρωπία του Θεού!
Πήραν, λοιπόν, μαζί τους την ψυχή του ληστή, ενώ οι δαίμονες έφυγαν ντροπιασμένοι με θρηνητικές κραυγές.
Ο γιατρός, ξυπνώντας, πήγε στο νοσοκομείο. Πλησιάζοντας στο κρεβάτι του ληστή, βρήκε το σώμα του ζεστό άλλά εγκαταλειμμένο ήδη από την ψυχή. Το μαντήλι του, μουσκεμένο από τα δάκρυα, ήταν απλωμένο πάνω στα μάτια του. Μαθαίνοντας από τούς άλλους άρρωστους αλλά τα σχετικά με τίς τελευταίες του ώρες, πήρε το μαντήλι και πήγε στον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.
—     Βασιλιά μου, του είπε, ας δοξάσουμε τον Θεό. Σώθηκε ο ληστής!
Ωστόσο, όπως πολύ συνετά σημειώνει στο τέλος της διηγήσεως ο συντάκτης της, είναι πολύ καλύτερα να ετοιμάζει κανείς έγκαιρα τον εαυτό του γιά τη φοβερή ώρα του θανάτου με τη μετάνοια. Γιατί, παρατηρεί ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, «όποιος έχει ζυμωθεί πια με την κακία, από τη μακροχρόνια συνήθεια, μένει τελείως αδιόρθωτος» «Η κακή συνήθεια τυραννει πολλές φορές και τον άνθρωπο πού πενθεί» επισημαίνει με θλίψη ο μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών.
Ας προσθέσουμε σ’ αυτά πώς η αληθινή μετάνοια προϋποθέτει ορθή πίστη και ακριβή —έστω και απλή— γνώση αυτής της πίστεως. Η αληθινή μετάνοια είναι ξένη προς κάθε αίρεση και κάθε διαφθορά του νου. Όσοι, λοιπόν, υιοθετούν τίς απόψεις των αιρετικών βιβλίων ή των κοσμικών περιοδικών γιά τις αρετές και τους κανόνες της ζωής, δεν μπορούν να έχουν αληθινή μετάνοια.
Σε τέτοια βιβλία και περιοδικά, πολλά θανάσιμα αμαρτήματα, πού οδηγούν στον άδη, παρουσιάζονται σαν ασήμαντα και συγγνωστά παραπτώματα και πολλά αμαρτωλά πάθη παρουσιάζονται σάν ελαφριές και ευχάριστες αδυναμίες. Υπάρχουν άνθρωποι πού παραδίνονται άφοβα σε τέτοια πάθη, ενώ βρίσκονται κιόλας μπροστά στις πύλες του θανάτου. Πόσο μεγάλη συμφορά είναι η άγνοια του Χριστιανισμού!
Ο Κύριος μας καλεί σε μετάνοια και σωτηρία ως την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής μας. Αυτή την τελευταία στιγμή είναι ακόμη ανοιχτή η θύρα της φιλανθρωπίας τού Θεού σ’ όποιον θελήσει να τη διαβεί. Κανείς ας μην απελπίζεται! Λίγες στιγμές αρκούν. 
Πρβλ. Αναστασίου πατριάρχου Αντιόχειας του Σιναΐτου, Λόγος εις τον έκτον ψαλμό (απόσπασμα). (Σ.τ.Μ.: Πρβλ. Ευχή του επί Μαυρίκιου βασιλέως αρχιληστού ψυχορραγοϋντος και σύν δάκρυσι γιά πολλοίς τε και πικροίς έπι πολλάς ώρας λέγοντος ταύτην [’Α. Δ. Σιμωνώφ, Μέγα Προσευχητάριο, έκδ. Πελεκάνος, Άθήναι  σελ. 440]).
Λόγος γιά τα πνεύματα-Λόγος γιά τον θάνατο: Ἅγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ιερά Μονή Παρακλήτου.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τα δάκρυα, φεύγει οποιοδήποτε κακό από την ψυχή.

Όταν κανείς δεν κλαίη με τα μάτια, δηλαδή δεν χύνη δάκρυα, είναι καλό να έχη μετάνοια στην καρδιά.

Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος. Αυτό το πένθος έχει μεγάλη σημασία. Είναι αδύνατη η κατάνυξη χωρίς δάκρυα. Τα δάκρυα είναι ένδειξη ότι ο νους ενώθηκε με την καρδιά εν Αγίω Πνεύματι, γι’ αυτό οι Πατέρες δίδουν μεγάλη σημασία στα δάκρυα κατά την προσευχή.

Προσπαθήστε να μην κατηγορείτε κανέναν, αλλά να προσεύχεσθε για τους άλλους.
Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε την κατάσταση μέσα στην Εκκλησία είναι να προσευχόμαστε γι’ αυτήν με κλάμα. Ο Chavchavadze ένας άγιος της Γεωργιανής εκκλησίας, «αρπάχθηκε» στους ουρανούς, όπου είδε τους αγίους να κλαίνε για την Εκκλησία. Εκεί προσεύχονται για την Εκκλησία, και αυτή είναι η καλύτερη οδός για να διορθώσουμε τα πράγματα, όχι η οδός των κρίσεων, των μη σωστών ενεργειών, των συκοφαντιών, κλπ. Να έχετε λοιπόν μια σωστή, ευθεία θεώρηση των πραγμάτων και να ενεργείτε στην Εκκλησία με τρόπο εξίσου σωστό.
Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…
Απόσπασμα από την ομιλία 29 «Η δωρεά της ενότητος, ο άνθρωπος και ο εθνικισμός» από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014

Εἶναι ἀφελής ὃποιος νομίζει ὃτι μπορεῖ νά ἀκολουθήσει τά ἲχνη τοῦ Χριστοῦ χωρίς δάκρυα…. Ἀπολίθώθηκε ἡ καρδιά μας ἀπό τόν κτηνώδη ἐγωισμό της καί κάτι χειρότερο ἀκόμη, ἀπό τόν ὑπερήφανο σπασμό της…..
Τό πνευματικό πένθος εἶναι κατά τή φύση του διαφορετικό ἀπό τό ψυχικό. Συνδέεται μέ τήν ἀδειάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, στήν ὀδυνηρή θλίψη γιά τόν χωρισμό ἀπό Αὐτόν.. Τό πνευματικό πένθος καθαρίζει τόν ἂνθρωπο ἀπό τά θανατηφόρα πάθη, κι ἒτσι τόν ζωοποιεῖ ὃλον. Μέ καυτά δάκρυα ἀπαλλάσσεται ὁ νοῦς μας ἀπό τίς ἐμπαθεῖς εἰκόνες…
(Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σακχάρωφ) ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας, 2010, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ, σ. 67)

Με το βαθύ πένθος αρχίζει η κάθαρση της καρδιάς. Τότε λαμβάνουμε μια νέα ενέργεια και φθάνουμε μέχρι την θεωρία του Φωτός.
Έτσι, όταν γινόμαστε “μηδέν”-χώμα, τότε γινόμαστε το υλικό για την νέα δημιουργία μας.

Να κλαίτε για να μην  ξηρανθούν οι καρδιές σας!

Ἀλλ’ ὁ τῷ, νοητῷ μύρῳ χρισθείς, Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν ἐπιῤῥύτων παθῶν ἐλευθέρωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἅγιος, καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

Πόσο μας αγαπά ο Κύριος! …μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/03/22617/

Αρκεί λίγος χρόνος βαθειάς συντριβής για να βρη η ψυχή το δρόμο της σωτηρίας.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/28/%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b5%ce%af-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf%cf%82-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%ae%cf%82/

Ή θα αγαπάς τον Ιησούν, θα του πλένης τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδης. Τρίτη κατάστασις δεν υπάρχει.
https://iconandlight.wordpress.com/2023/04/11/%CE%AE-%CE%B8%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D-%CE%B8%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CF%80/

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στην τρυφερή ψυχή της περιφρονημένης αμαρτωλής, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/27/%cf%89-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b1%cf%81%ce%ae-%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%80%ce%b7-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Εἰς τοὺς Α ἲ ν ο υ ς
Στιχηρὰ Ἰδιόμελα
Ἦχος α’

Σὲ τὸν τῆς Παρθένου Υἱόν, Πόρνη ἐπιγνοῦσα Θεὸν ἔλεγεν, ἐν κλαυθμῷ δυσωποῦσα, ὡς δακρύων ἄξια πράξασα. Διάλυσον τὸ χρέος, ὡς κᾀγὼ τοὺς πλοκάμους, ἀγάπησον φιλοῦσαν, τὴν δικαίως μισουμένην, καὶ πλησίον τελωνῶν σε κηρύξω, Εὐεργέτα φιλάνθρωπε.

Τὸ πολυτίμητον μύρον, ἡ Πόρνη ἔμιξε μετὰ δακρύων, καὶ ἐξέχεεν εἰς τοὺς ἀχράντους πόδας σου, καταφιλοῦσα· ἐκείνην εὐθὺς ἐδικαίωσας, ἡμῖν δὲ συγχώρησιν δώρησαι· ὁ παθῶν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἦχος πλ. α’

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Δόξα. Ἦχος βʹ.

Ἡ ἁμαρτωλὸς ἕδραμε πρὸς τὸ μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τοῦ μυρίσαι τὸν εὐεργέτην, καὶ τῷ μυρεψῷ ἐβόα· Δὸς μοι τὸ μύρον, ἵνα ἀλείψῳ κἀγὼ τὸν ἐξαλείψαντά μου πάσας τὰς ἁμαρτίας.

Ἀπόστιχα
Ἦχος πλ. βʹ. Ἰδιόμελον.

Ἥπλωσεν ἡ πόρνη τὰς τρίχας σοὶ τῷ Δεσπότῃ, ἥπλωσεν Ἰούδας τὰς χεῖρας τοῖς παρανόμοις· ἡ μέν, λαβεῖν τὴν ἄφεσιν, ὁ δέ, λαβεῖν ἀργύρια. Διό σοι βοῶμεν, τῷ πραθέντι καὶ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς· Κύριε δόξα σοι

Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα· Μή με τὴν πόρνην ἀποῤῥίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου· μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν, Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Δόξα· καὶ νῦν.
Ἦχος πλ. δʹ.
Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νυξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ. Κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλῖνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης: μόλις είδα με τα μάτια μου τη θεόμορφη Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με τύλιξε μια θεία λάμψη, ζωηρή και αμείωτη, φωτίζοντάς με όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, καθώς και μια υπερκόσμια, μια υπέροχη ευωδία…

Συναξάριον.
Τῇ Γ´(3ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, τοῦ κατανυχθέντος ἐκ τοῦ ἐν Ἀρείου Πάγῳ κηρύγματος τοῦ Κορυφαίου Παύλου καὶ κατακολουθήσαντος αὐτῷ, εἶτα δὲ Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν ἀναδειχθέντος, ἐν ἔτει δὲ ἐνενηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (96) μαρτυρικῶς τελειωθέντος. Ἡ δὲ τιμία αὐτοῦ κάρα διαφυλάσσεται εὐλαβῶς ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Δοχειαρίου ἐν Ἄθω· καὶ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ῥουστικοῦ καὶ Ἐλευθερίου (96), μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου ἐν Παρισίοις
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας, τῆς πρώτης τῶν Ἀθηνῶν εἰς Χριστὸν προσηλύτου, μαθητρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου. (1ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Πούπλιος Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πρώην 1ος Ἐπίσκοπος Μάλτας, ἱερομάρτυς, μαθητής Ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου (καί 13/3, 112) [Πράξ. 28, 7]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεοκτίστου, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, ἐν ἔτει διακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ καὶ τετάρτῳ (264) μετὰ πολλὰς βασάνους ἐν ἐξορίᾳ τελειωθέντος, ἔτι δὲ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Φαύστου, Γαΐου, Εὐσεβίου, Χαιρήμονος τῶν Διακόνων καὶ τεσσάρων ἑτέρων Μαρτύρων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Θεαγένους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοτέκνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀδαύκτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος(4ο αἰ.), μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (371)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός Ἐπίσκοπος Bagaia Νουμίδιας τῆς Ἀλγερίας, ἱερομάρτυς (404)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κέα ἐν Glastonbury Ἀγγλίας, ἱδρυτής καὶ ἡγούμενος Μονῶν, ἱεραπόστολος Κορνουάλλης Ἀγγλίας καὶ Βρετάνης Γαλλίας (550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου, τοῦ ἐκ Θηβῶν τῆς Αἰγύπτου καταγομένου, Ἐπισκόπου δὲ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης γενομένου καὶ κτίτορος τῆς ἐν Χοζεβᾷ Ἱερᾶς Μονῆς ἀναδειχθέντος, τοῦ Θαυματουργοῦ, κατὰ τὸν Ε´ αἰῶνα διαλάμψαντος. (532)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ Χωρηβίτης, ἐν Σινᾶ Αἰγύπτου (6ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Διονυσίου, τοὐπίκλην Σέπα, μοναχοῦ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τοῦ Ἐγκλείστου, κατὰ τὸν ΙΕ´ αἰῶνα διαλάμψαντος.

Στίχοι
Τέμνῃ κεφαλήν· καὶ τὸ λοιπὸν ὡς μέγα!
Ἄρας γὰρ αὐτήν, Διονύσιε τρέχεις.
Τμηθεὶς Διονύσιε τρίτῃ κεφαλὴν θέες αἴρων.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Παραθέτουμε στη συνέχεια τη μαρτυρία για τη Θεομήτορα ενός συγχρόνου της, του άγιου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, μορφωμένου και ονομαστού Αθηναίου, που μεταστράφηκε στη χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο. Ο άγιος Διονύσιος, τρία χρόνια μετά τη μεταστροφή του, επισκέφτηκε την Υπεραγία Θεοτόκο στα Ιεροσόλυμα, στο σπίτι του Ευαγγελιστού Ιωάννου, όπου εκείνη έμενε μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Να τι γράφει σχετικά με την επίσκεψη αυτή σε μιαν επιστολή του προς τον Απόστολο Παύλο:

«Δεν πίστευα —το ομολογώ ενώπιον του Κυρίου, ω θαυμάσιε οδηγέ και ποιμένα μας— ότι εκτός από τον ύψιστο Θεό ήταν δυνατό να υπάρχει οποιοδήποτε πρόσωπο που να είναι γεμάτο από θεία δύναμη και θεία χάρη. Όμως, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί αυτό που είδα και κατάλαβα όχι μόνο με τα ψυχικά μου μάτια αλλά και με τα σωματικά Είδα, λοιπόν, με τα μάτια μου τη θεόμορφη και αγιότερη απ’ όλα τα ουράνια πνεύματα Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ήταν ένα δώρο της χάριτος του Θεού, της συγκαταβατικότητας του κορυφαίου αποστόλου (Ιωάννου), καθώς και της απέραντης καλοσύνης, ευσπλαχνίας και ευμένειας της ίδιας της Παρθένου. Ομολογώ ξανά και ξανά μπροστά στον παντοδύναμο Θεό, μπροστά στον πανάγαθο Σωτήρα και μπροστά στην ένδοξη και πάντιμη Μητέρα Του, πως, όταν με οδήγησε σ’ εκείνην, τη θεόμορφη και παναγία Παρθένο, ο Ιωάννης, η κεφαλή των ευαγγελιστών και των προφητών, που, ενώ ζει με σάρκα, λάμπει όπως ο ήλιος στον ουρανό, με τύλιξε μια θεία λάμψη, λάμψη ζωηρή και αμείωτη, φωτίζοντάς με όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, καθώς και μια υπερκόσμια, μια υπέροχη ευωδία με συνεχείς εναλλαγές.

Ούτε το πνεύμα μου ούτε το αδύναμο σώμα μου μπορούσαν να βαστάξουν τόσα και τέτοια σημεία, που συνιστούσαν πρόγευση της αιώνιας μακαριότητας και δόξας. Παρέλυσε η καρδιά μου και σχεδόν έσβησε το πνεύμα μου από τη θεία δόξα και χάρη της. Βεβαιώνω μπροστά στον Θεό πως, αν δεν είχα φυλάξει στην καρδιά μου και στον νεοφώτιστο νου μου τις θεόπνευστες διδαχές και υποθήκες Του, θα είχα θεωρήσει την Παρθένο θεό και θα την είχα προσκυνήσει έτσι όπως προσκυνούμε τον μόνο αληθινό Θεό.

Γιατί κανένας νους δεν μπορεί να φανταστεί για άνθρωπο δοξασμένο από τον Θεό δόξα ανώτερη από τη δόξα εκείνη που αξιώθηκα εγώ, ο ανάξιος, να δω, ούτε μακαριότητα μεγαλύτερη από τη μακαριότητα που αξιώθηκα να γευθώ. Ευχαριστώ τον ύψιστο και πανάγαθο Θεό μου, την Παναγία Παρθένο, τον κορυφαίο Απόστολο Ιωάννη, καθώς κι εσένα, την ανώτατη και επισημότατη κεφαλή της Εκκλησίας, που σπλαχνικά μου φανέρωσε μια τέτοια ευεργεσία» .
Πηγή: «Ασκητικές ομιλίες Α’» Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

***

Ύμνος
στον άγιο ιερομάρτυρα Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο πανεύφημος άγιος Διονύσιος
μέγας θεολογικός νους και γραμματέας οξυγράφος!
Τον εντός της καρδίας του νου προς τον Θεό κατεύθυνε.
Έζησε ουράνια μυστήρια και τα αποκάλυψε σ’ εμάς.
Διέκρινε τη δόξα των ουρανίων τάξεων,
περιέγραψε την ουράνια ιεραρχία:
Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Κυριότητες, Θρόνοι, Σεραφίμ, Χερουβίμ, Αρχάγγελοι,
Χρυσόφτεροι άγγελοι του Θεού.
Και η υπεραγία Θεοτόκος!

Με δέος τα έβλεπε όλα,
υπερκοσμίως θεωρών
και ό,τι λάμπει πάνω από τη σκόνη της γης:
ουράνιες δυνάμεις άπειρης ισχύος,
ήλιοι αθάνατοι, αστέρες υπέρλαμπροι!
‘Όσα είδε ο μυσταγωγός των απορρήτων Διονύσιος τα αποκρυστάλλωσε,
μαρτυρία λαμπρή έδωσε στην Εκκλησία,
έτσι καταύγασε κι εμπλούτισε την Εκκλησία.
Και οι άθλοι του έγιναν χρυσάφι,
με τον μαρτυρικό του θάνατο για τον Χριστό.
Τώρα ο ουρανομύστης άγιος λάμπει στον ουρανό
και οι αγγελικοί οικοδεσπότες, απαστράπτοντες με τη δόξα του Θεού,
αποκαλούν τον Διονύσιο «Αδελφό».
πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/October3.htm

***Ο άγιος Διονύσιος Αλεξανδρείας
κατά την επιδημία πανώλης το 250 μΧ

Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας ήταν αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας από το 247 ως το θάνατό του, το 264 (ή 265) και μαρτύρησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ουαλεριανός. Υπήρξε δραστήριος επίσκοπος κατά το Μέγα Αθανάσιο. Υπήρξε μαθητής του Ωριγένη και σφοδρός πολέμιος του Σαβελλιανισμού, γράφοντας πλήθος επιστολών
Σε μια περικοπή από την εορταστική επιιστολή του Διονυσίου Αλεξανδρείας προς τους πιστούς της πόλης, μαθαίνουμε πως αντιμετωπίστηκε από τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες της εποχής η πανώλη. Βέβαια δεν υπήρχε γνώση των μικροβίων αλλά η Ιατρική είχε εξελιχθεί αρκετά εκ της παρατήρησης ώστε να γνωρίζουν ότι η ασθένεια μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Οι μεν Χριστιανοί, όπως αναφέρει το πατερικό κείμενο φρόντιζαν ο ένας τον άλλων, εις γνώση των συνεπειών, δηλαδή κάτι σαν αυτό που λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες “ανοσία της αγέλης” Αντίθετα οι ειδωλολάτρες απομόνωναν τα κρούσματα βάζοντας σε καραντίνα τους πάσχοντες

Από το αχολικό βιβλίο του ΟΕΔΒ 1979 :
«Τώρα πραγματικά όλα θρηνούν και όλοι πενθούν, και ολόγυρα στην πόλη ακούγονται γοερά κλάματα εξαιτίας του πλήθους εκείνων που έχουν πεθάνει και πεθαίνουν κάθε μέρα. Γιατί όπως έχει γραφτεί για τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, έτσι και τώρα «έγινε κραυγή μεγάλη· αφού δεν υπάρχει σπίτι, μέσα στο οποίο να μην υπάρχει κάποιος πεθαμένος[…]». Οι περισσότεροι λοιπόν από τους αδελφούς μας από πολύ μεγάλη και αδερφική αγάπη, αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες για τον εαυτό τους, έκαναν επισκέψεις στους άρρωστους, τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, τους περιποιούνταν «εν Χριστώ» και πέθαιναν πολύ ευχαρίστως μαζί τους, αφού προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση από την επαφή τους με τους άλλους, κολλούσαν την αρρώστια από τους πλησίον και, με τη θέλησή τους, δοκίμαζαν τους πόνους.
Και πολλοί, αφού περιποιήθηκαν τους άλλους στην αρρώστια τους και τούς έδωσαν δύναμη, οι ίδιοι πέθαιναν, μεταφέροντας κατά κάποιο τρόπο το θάνατο εκείνων στους εαυτούς τους. Οι άριστοι λοιπόν από τους αδελφούς μας και μερικοί πρεσβύτεροι και διάκονοι και λαϊκοί με αυτό τον τρόπο έφυγαν από τη ζωή, επαινούμενοι πολύ, έτσι ώστε και αυτό το είδος του θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα μεγάλης ευσέβειας και δυνατής πίστεως, να μη φαίνεται καθόλου ότι είναι κατώτερο από το μαρτύριο.
Και αφού με απλωμένα χέρια σήκωναν τα σώματα των άγιων στην αγκαλιά τους, και τους έκλειναν τα μάτια και τα στόματα και τούς μετέφεραν πάνω στους ώμους, και τούς σαβάνωναν και τους έλουζαν και τους στόλιζαν με τη νεκρική στολή, μετά από λίγο χρόνο, το ίδιο γινόταν και σ’ αυτούς, γιατί, πάντοτε εκείνοι που απέμεναν στη ζωή, ακολουθούσαν στο θάνατο αυτούς που πέθαναν προηγουμένως. Οι ειδωλολάτρες όμως έκαναν τελείως τα αντίθετα· έδιωχναν ακόμη και εκείνους που μόλις άρχιζαν να αρρωσταίνουν, και απέφευγαν τους αγαπημένους τους και τους πετούσαν στους δρόμους μισοπεθαμένους, και τους νεκρούς τους έριχναν άταφους στα σκουπίδια, στην προσπάθεια τους να μην τους πλησιάσει ο θάνατος, πράγμα που δεν ήταν εύκολο να αποφύγουν, παρ’ όλο ότι μηχανεύονταν πολλά».
Διονυσίου Αλεξανδρείας, Εορταστική επιστολή προς τους αδελφούς της Αλεξανδρείας.”

***

Θεραπεία δαιμονισμένης από τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μια από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σας κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σας δείξω εγώ… να, τώρα ακόμα λίγο και θα σας βάλω όλους στο χέρι με το 666… θα με προσκυνάτε όλοι… χαμένοι, ηλίθιοι…» και άλλες βρισιές.
Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παΐσιε, με καις, με καις, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα… Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει… τι την βοηθάς; Με καις, με καις», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.
«Α… αααα, φώναζε πάλι… Να, ήρθε και η Μαρία τώρα… με καις Παΐσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μια ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα… Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου… Θεέ μου. Πώς με καταδέχθηκες την ανάξια… Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα… Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
Η όλη σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή για να φύγουν. Φεύγοντας η γυναίκα ανέφερε ότι είχε δαιμόνιο που πολύ την ταλαιπωρούσε και ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παΐσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε πού είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάνω.
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 383.

Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις! όπως ο Όσιος Ησύχιος ο Χωρηβίτης. Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/10/02/%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%b8%ce%b1%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%b8%ce%b5-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%8c%cf%80%cf%89/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος δ’

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καὶ νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθὴν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τὰ ἀπόρρητα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσας, τὸν ἴσον δρόμον τετέλεκας, Ἱερομάρτυς Διονύσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς σαγήνης τοῦ Παύλου τὸ πανεύφημον θήραμα, τῆς τοῦ Πνεύματος αἴγλης τὸ χρυσαυγὲς φωταγώγημα, θεολογίας τὸν λαμπρὸν ὑφηγήτορα· δι’ οὗ τῶν ἄνω ἡ γνῶσις τοῖς γεηροῖς πρυτανεύεται· Διονύσιον τὸν μέγαν, τὸν ἐν Ἀρείῳ Πάγῳ πρῶτον τὸν ὄντως Θεὸν εὐσεβήσαντα, τῶν Ἀθηναίων ὁ δῆμος πᾶς φυλαδόν, δεῦτε σὺν πόθῳ ἀνευφημήσωμεν· αὐτὸν γὰρ πολιοῦχον ὁμοῦ πλουτοῦμεν καὶ πρόμαχον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου
Ἦχος πλ. α’. Τὸ συνάναρχον Λόγον.

Ἀγρευθεὶς τῷ τοῦ Παύλου Πάτερ κηρύγματι, ὑφηγητὴς ἀνεδείχθης τῶν ὑπὲρ νοῦν δωρεῶν, διαvoiα ὑψηλὴ καλλωπιζόμενος, τῶν γὰρ ἀΰλων οὐσιῶν, τᾶς ἀρχὰς μυαταγωγεῖς, ὡς μύστης τῶν ἀπορρήτων, καὶ τῆς σοφίας ἐκφάντωρ, Ἱερομάρτυς Διονύσιε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Δαμάρεως τῆς Ἀθηναίας
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου ὡς ἤκουσας δημηγοροῦντος σοφῶς, ἐδέξω τὸ κήρυγμα τῆς σωτηρίας θερμῶς, Κυρίῳ πιστεύσασα· ὅθεν ἡ ἐν Ἀθήναις, Ἐκκλησία τιμᾶ σε, Δάμαρις μακαρία, ὡς θεράπαιναν θείαν, Χριστῷ οἰκειουμένην, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Ἐξαποστειλάριον
Θεοτοκίον.
Ἦχος βʹ. Τοῖς Μαθηταῖς συνέλθωμεν.

Ἐν τῇ σεπτῇ κοιμήσει σου, Παναγία Παρθένε, παρῆν ὁ Διονύσιος, σὺν τῷ Ἱεροθέῳ, καὶ Τιμοθέῳ τῷ θείῳ, ἅμα τοῖς, Ἀποστόλοις, ἕκαστος ὕμνον ᾄδοντες, πρόσφορον τῇ σῇ μνήμῃ· μεθʼ ὧν καὶ νῦν, πᾶσα γλῶσσα βρότειος ἀνυμνεῖ σε, τὴν τοῦ Θεοῦ λοχεύτριαν, καὶ τοῦ κόσμου προστάτιν.

Αυτό πού επιτρέπει ο Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς την θέληση Του. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί. Θα σας κοσκινίσουν. Να έχεις μέσα σου Τον Χριστό και μη φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σε περικυκλώνουν, είναι μαζί σου και αναχαιτίζει το χάος! θα κάμη να μείνουν ανενέργητες όλες οι άσφαιρες απειλές τους. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – π. Αρσένιος Μπόκα

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ Σαββάτῳ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Συναξάριον
Τῇ Λ’ τοῦ αὐτοῦ μηνός Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου, ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἱερομάρτυροςς διά ξίφους στά Ἱεροσόλυμα ἀπ’ τόν Ἡρώδη Ἀγρίππα (44) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐτροπίου 1ου Ἐπισκόπου Saintes Γαλλίας καί μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου ἱερομάρτυρος (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Κλήμεντος τοῦ Ποιητοῦ, ὁμολογητοῦ τῆς μονῆς Στουδίου στήν Κωνσταντινούπολι (9ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μαξίμου μάρτυρος στήν Ἐφέσο.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Σοφίας παρθενομάρτυρος στό Fermo Ἰταλίας (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Δονάτου, Ἐπισκόπου Εὐροίας Παλαιᾶς Ἠπείρου (388).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἐπισκόπου Καυκάσου, Μαύρης Θάλασσας καί Σταυρουπόλεως Ρωσίας (1867)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βασιλέως Ἀμασείας (322).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων (1725) τῆς Ἁγίας Ἀργυρής/Ἀργυρώ νεομάρτυρος στήν Κωνσταντινούπολι, ἀπό Προύσσα Μ. Ἀσίας (5/4 μαρτύριο 1721)
μνήμη τῆς Ὁσίας Μάρθας Προτάσιεβα (1813), μαθήτριας Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.

Στίχοι
Ὡς ἀμνὸς Ἰάκωβος ἀχθεὶς ἐσφάγη,
Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.
Κτεῖνε, μάχαιρα φόνου, Ἰάκωβον ἑνὶ τριακοστῇ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ύμνος
στον άγιο Απόστολο Ιάκωβο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου ήταν ένας εκ των τριών,
πού είδαν τα πιο ένδοξα και εξαίσια μυστήρια του Χριστού,
είδαν τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος,
το απαστράπτον σαν τον Ήλιο πρόσωπό Του
και τα λευκά σαν το φως ιμάτια Του.

Και πάλι, Τον είδαν στον Κήπο της Γεσθημανή περίλυπο,
σαν άνθρωπο πού έμοιαζε αβοήθητος
δεσμώτης μέσα στο κλουβί του κόσμου.

Ο Ιάκωβος ζαλίστηκε από την αντίφαση πού είδε,
ώσπου φωτίστηκε με το Φως της Αναστάσεως.
Όταν ο Κύριος ηγέρθη, ο Ιάκωβος πίστεψε-
Θρυμματίστηκαν οι αμφιβολίες του, διαλύθηκαν
σαν σύννεφο ονείρου!

Πολλώ δε μάλλον, όταν το Πνεύμα
κατήλθε και του έδωσε δύναμη.
Τότε ο Ιάκωβος έγινε στρατηγός απροσμάχητος-
άρχισε να πολεμά ημέρα και νύχτα
και να κάνει θαύματα, με τη βοήθεια του Θεού.

Όλα στο Όνομα του Χριστού, όλα προς δόξαν του Χριστού,
μέχρι πού το άγιο Όνομά Του έλαμψε στον κόσμο.
Μάταια ο αιμοδιψής Ηρώδης του έκοψε το κεφάλι!…
Ο Θεός χάρισε στον στρατηγό Του αιώνια δόξα!
Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Απρίλιος
http://prologue.orthodox.cn/April30.htm

***

Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο Ιάκωβος κήρυξε το Ευαγγέλιο σε πολλά μέρη και ταξίδεψε ως την Ισπανία. Όταν επέστρεψε, οι Ιουδαίοι άρχισαν να φιλονικούν μαζί του σχετικά με την Αγία Γραφή, αλλά κανείς δεν ήταν ικανός να τον αντιμετωπίσει, ούτε καν ο μάγος Ερμογένης.
Ο Ερμογένης και ο μαθητής του Φίλιππος νικήθηκαν από τη δύναμη της αλήθειας πού κήρυττε ο Ιάκωβος και κατόπιν αμφότεροι βαπτίσθηκαν. Τότε, οι Ιουδαίοι κατηγόρησαν τον Ιάκωβο ενώπιον του Ηρώδη και έπεισαν κάποιον Ιωσία να συκοφαντήσει τον Απόστολο. Όμως ο Ιωσίας, βλέποντας το ανδρείο φρόνημα του Ιακώβου και ακούγοντας από τα χείλη του την καθαρή αλήθεια, μετανόησε και πίστεψε στον Χριστό. Όταν ο Ιάκωβος καταδικάστηκε σε θάνατο, καταδικάστηκε και ο Ιωσίας σε θάνατο.
Καθ’ οδόν προς τον τόπο της εκτελέσεως, ο Ιωσίας ικέτευσε τον Ιάκωβο να τον συγχωρήσει για το αμάρτημα της συκοφαντίας εναντίον του. Ο Ιάκωβος τον αγκάλιασε, τον ασπάστηκε και του είπε: «Ειρήνη σοι και συγχώρησις!». Τότε και οι δύο έκλιναν τον αυχένα τους κάτω άπ’ το ξίφος του δημίου και δέχθηκαν αποκεφαλισμό για τον Κύριο, πού αγάπησαν και υπηρέτησαν. Ο άγιος Ιάκωβος μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ το έτος 45. Το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε στην Ισπανία, όπου ακόμη, μέχρι σήμερα, συμβαίνουν θαυματουργικές ιάσεις πάνω από τον τάφο του.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Απρίλιος

***

Άγιος Αρσένιος Μπόκα

«Οι παλαιότεροι προσεύχονταν γι’ αυτούς που τους βασάνιζαν και τους κρατούσαν δεμένους στα πόδια και ευλογούσαν αυτούς που πήγαιναν για το θάνατο. […] Είναι αλήθεια ότι δεν είναι κατά φύσιν ν’ αγαπάς με όλη σου την καρδιά αυτόν που σε σκοτώνει με διάφορους τρόπους, αλλά είναι πάνω από τη φύση σου. Αυτή είναι η έννοια της αληθινής μετάνοιας: επανάκτηση της άνευ όρων αγάπης, επιστροφή απ’ όλες τις αμαρτίες προς τον ένα Θεό και όλους τους ανθρώπους. Όσες φορές γίνεται το θαύμα αυτού του μυστηρίου, τότε λέμε ότι η θεία χάρη εργάζεται την επιστροφή των ανθρώπων στην αθωότητα των νηπίων.
Όποιος θέλει να νικήσει τον κόσμο, ας προσεύχεται στον Πατέρα ή μυστικά ή με το νου του για όποιον ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Η υπομονή στην πίεση του κακού, η συγχώρηση των αδελφών μας και η μυστική προσευχή γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού είναι οι πνευματικές δυνάμεις, με τις οποίες μεταστρέφουμε προς το καλύτερο τον κόσμο με τις κακίες του. Επιμένοντας σ’ αυτό το έργο μπορείς να γίνεις αιτία σωτηρίας και των εκ του κόσμου αδελφών σου».

***

Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ)
Ο Αντίχριστος έρχεται
κεφάλαιο γ’

Πλησιάζομε σιγά-σιγά στην περίοδο εκείνη, που θα αρχίσουν να γίνωνται πολλά και καταπληκτικά θαύματα• ικανά να σύρουν στην απώλεια τους ταλαίπωρους εκείνους, που θα έχουν σαρκικό φρόνημα και θα γοητευθούν και πλανηθούν από τα θαύματα αυτά. Ο Αντίχριστος έρχεται. Πως, και με τι θα τον αντιμετωπίσωμε;

α . με την ζώσα πίστη.

Η ζώσα πίστη στο Χριστό, γεννιέται μέσα μας, όταν αναζωωθή η ψυχή μας από το λόγο του Θεού. Η ζώσα πίστη τρόπον τινά βλέπει τον Χριστό[105].
Μόνο όταν έχωμε ζώσα πίστη, θα μπορέσωμε να καταλάβωμε κάτι από τα θεία δόγματα της χριστιανικής πίστης• διαφορετικά θα είναι για μας βιβλίο εσφραγισμένο, μυστήριο εντελώς ακατανόητο.
Όταν έχωμε ζώσα πίστη, τα θεία δόγματα, παρ’ ότι θα μένουν και πάλι απρόσιτα, θα μας γίνωνται σαφή• θα τα καταλαβαίνωμε κάπως. Δεν θα καλύπτωνται πια κάτω από εκείνο το αδιαπέραστο και βαρύ καταπέτασμα, που προκαλεί η νεκρή πίστη. Η ζώσα πίστη είναι μια λογική, μια πνευματική λογική[106]. Δεν χρειάζεται πια σημεία, γιατί έχει από όλες τις πλευρές χορτάσει με τα θαύματα του Χριστού. Και ιδίως έχει χορτάσει με τον λόγο Του, που είναι πιο μεγάλος από όλα Του τα θαύματα και στέφανος των θαυμάτων Του. Η επιθυμία να ιδούμε θαύματα είναι γνώρισμα της απιστίας. Τα σημεία εδόθησαν λόγω της απιστίας, για να την μεταβάλλουν σε πίστη. Γι’ αυτό ας προσκολληθούμε στο λόγο του Χριστού με όλη μας την ψυχή. Ας ενωθούμε με Αυτόν σε ένα πνεύμα. Και τότε τα σημεία του αντιχρίστου δεν θα μπορέσουν ποτέ να τραβήξουν την προσοχή μας.

Με καταφρόνηση και παγερή αδιαφορία πρέπει να αποστρέφωμε από αυτά το βλέμμα μας όπως θα εκάναμε για τη πιο αναίσχυντη αισχρή πράξη• για την πιο αποστατική ενέργεια εχθρού του Θεού• για την πιο μυσαρή βλασφημία• για την πιο απάνθρωπη θανάτωση.
Ας ενθυμούμεθα την εξής ιδιαίτερης σημασίας παρατήρηση από την πείρα των ασκητών: Οι εμφανίσεις των δαιμόνων έχουν μια τέτοια ιδιότητα, που ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή να τους δώσης ζημιά θα έχης. Γιατί ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή, αν την αφήσης σε ένα τέτοιο θέμα ελεύθερη, χωρίς να συγκρατής, θα σου προκαλέση τις πιο ολέθριες εντυπώσεις και θα σε εμβάλη στον πιο δύσκολο πειρασμό.

β. Με την ταπεινοφροσύνη

Η ταπεινοφροσύνη είναι αδιάσπαστα ενωμένη με την πνευματική λογική. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: Μόνο εκείνος που έχει ταπείνωση μπορεί να ονομασθή λογικός. Όποιος δεν έχει ταπείνωση, ποτέ δεν θα γίνη λογικός»[107]. Η ζωντανή πίστη δείχνει στα μάτια της ψυχής τον Θεό. Όποιος βλέπει έτσι το Θεό, όποιος έτσι αισθανθή το Θεό, βλέπει τη μηδαμινότητά του. Γεμίζει ανέκφραστη ευλάβεια προς το Θεό, τα έργα τους, τις εντολές του. Και έτσι το κάθε του δίδαγμα θα γίνεται με ταπεινοφροσύνη.
Ο ταπεινόφρων δεν θα τολμήση ποτέ, ούτε καν αν ερωτοτροπήση με κάτι, που θα είναι απλά έξω από το θέλημα του Θεού• και – πολύ περισσότερο – με κάτι, που θα το έχη με κάποιο τρόπο καταδικάσει ο λόγος του Θεού. Για αυτό, τα σημεία του αντιχρίστου θα μείνουν ξένα στον ταπεινό. Δεν θα τα δέχεται με κανένα τρόπο. Δεν θα έχη καμμιά σχέση με αυτά.

γ. Με την προσευχή

Όταν μελετάμε την μηδαμινότητα μας και την ασθένειά μας• όταν στρέφουμε τον νου μας στο Θεό, στην μεγαλωσύνη Του, στην παντοδυναμία Του, στην απέραντη αγαθότητά Του• έρχεται στην ψυχή ο πόθος να στραφή με προσευχή σ’ Αυτόν. Τότε όλη η ελπίδα της ψυχής συγκεντρώνεται στον Θεό. Και για αυτό τίποτε δεν είναι ικανό να την κάμη να αφαιρεθή την ώρα της προσευχής. Γιατί προσεύχεται συνενώνοντας όλες της τις δυνάμεις. Αναζητεί τον θεό με όλη της τη δύναμη. Εκμεταλλεύεται για την προσευχή όλες τις δυνατότητές της. Και αγωνίζεται για να προσεύχεται αδιαλείπτως.
Όταν θα αρχίση η μεγάλη θλίψη, την εποχή του αντιχρίστου, όλοι οι αληθινά πιστοί, θα ζητούν από τον Κύριο βοήθεια, ενίσχυση, θεία χάρη, ενδυνάμωση, να τους κρατή από το χέρι[108]. Οι δυνάμεις του ανθρώπου, όσο πιστοί και αν είναι στο Θεό, είναι ανεπαρκείς να αντισταθούν στην δύναμη των ενωμένων εκπεσόντων αγγέλων και ανθρώπων, που θα μετέρχωνται τα πάντα με μια άκαμπτη σκληρότητα, γιατί θα προαισθάνωνται ότι έχει φθάσει πια το τέλος τους[109]. Μα η θεία χάρη θα επισκιάση τους εκλεκτούς του Θεού. Και θα κάμη να μείνουν ανενέργητες και χωρίς αποτέλεσμα όλες οι άσφαιρες απειλές του αντιχρίστου. Και καταφρονεμένα τα θαύματά του. Τότε ο Θεός θα δώση στους δούλους του δύναμη να διακηρύττουν με γενναίο φρόνημα, ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Και να αποκηρύττουν τον ψευδομεσσία που θα έλθη για να φέρη την απώλεια.
Θα τους οδηγή στο ικρίωμα, στον θάνατο. Μα αυτοί θα αισθάνωνται, σαν να βρίσκωνται σε βασιλικούς θρόνους, και σε γαμήλιο γεύμα, γιατί η αίσθηση της αγάπης του Θεού είναι πιο γλυκειά από την αίσθηση της ζωής[110]. Γιατί τα παθήματα για το Χριστό και ο βίαιος θάνατος για Αυτόν είναι η αρχή της αιώνιας χαράς του Παραδείσου[111]. Αυτό φαίνεται καθαρά στους μάρτυρες των πρώτων αιώνων. Στην αρχή ενόμιζαν, πως στα μαρτύρια θα έδειχναν την δική τους διάθεση. Μα όταν άρχιζαν τα μαρτύρια, κατεπέμπετο σ’ αυτούς η άνωθεν βοήθεια. Και τα έκανε ποθητά: και το μαρτύριο• και τον θάνατο για το Χριστό.

Βιβλιογραφία
[105] Εβρ. 11, 27.
[106] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΚΗ’.
[107] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΟΘ’.
[108] Εφραίμ Σύρου, Λόγος 106.
[109] Αποκ. 12, 12.
[110] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΛΗ’.
[111] Λόγια και σκέψεις του αγίου Μάρτυρος Ιακώβου του Πέρσου (Νοέμβριος 26).
Θαύματα και σημεία – Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ) / Κεφάλαιο Γ’ – Πως πρέπει να βλέπουμε τα σημεία σήμερα
http://www.orthodoxfathers.com/THaymata-simeia-Agios-Ignatios-Alexandrovits-Mpriantsianinoph/Antichristos-erchetai

***

Προφητείες οσίου Αρσενίου Μπόκα της Ρουμανίας
Ζούμε στους έσχατους χρόνους… το Βουκουρέστι θα καταστραφεί…

Είπε για μετά την επανάσταση, «Πολλοί θα αφήσουν τη Ρουμανία και θα μεταναστεύσουν σε χώρες του εξωτερικού, αλλά λίγοι θα επιστρέψουν πίσω. Ωστόσο, θα έρθει ο καιρός που όλοι τους θα θέλουν να επιστρέψουν, αλλά κανείς δεν θα μπορεί επειδή η Ρουμανία θα περιβάλλεται από φλόγες.»

Η προφητεία συνεχίζεται, με τον π. Αρσένιο να προειδοποιεί ότι «Σε μια μέρα, η Ρουμανία θα καταληφθεί από 3 ξένες χώρες, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία. Η βροχή της φωτιάς θα πέσει πάνω της, το Βουκουρέστι θα εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης, γιατί εκεί θα αφθονούν οι αμαρτίες. Το Βουκουρέστι (όταν ξανακτιστεί) θα γίνει δεύτερη Ιερουσαλήμ».
Αυτό που εννοούσε ήταν ότι το Βουκουρέστι θα καταστραφεί όπως η Ιερουσαλήμ και δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αλλά ο προφήτης συνεχίζει, παρηγορώντας εκείνους που έχουν πανικοβληθεί λέγοντας ότι: «η Παναγία γονατιστή θα προσεύχεται στο Θεό για τη συγχώρεση της Ρουμανίας.»

Ο πατέρας Αρσενίος Μπόκα είπε ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους και ότι η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά.
Προσευχήθηκε στον Θεό για τη σωτηρία των Αμερικανών λέγοντας: «Θεέ μου σε παρακαλούμε μην τιμωρήσεις τους Αμερικανούς, συγχώρεσέ τους και ελέησέ τους, και αυτοί είναι δημιουργήματά Σου», και ο Θεός πήρε το πνεύμα του και του έδειξε σε τι κατάσταση είναι πραγματικά η Αμερική, μετά από αυτό ο π. Αρσενίος είπε: “Ναι, Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!”. Αμέσως μετά από αυτό, ζωγράφισε στην εκκλησία Draganescu, αυτό που παρουσιάστηκε στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου φλεγόμενο, προφητεύοντας έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης/9. Ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με την Αμερική, ο π. Αρσένιος προφήτευσε επίσης την καταστροφή της αποστολής του Apollo 13, την εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, ακόμα και τα διαστημικά λεωφορεία.

“Ελάτε πίσω στον Θεό γιατί το κόκκινο άλογο χτυπάει τις πύλες της Ανατολής. Αλλά μην λυπάστε γιατί η σωτηρία θα έρθει από εκεί. Ο διωγμός θα έρθει από το ηλιοβασίλεμα”.

Και για μετά την πτώση του κουμμουνισμού προείδε το τι θα επακολουθήσει: «Το κόκκινο απόβρασμα, το σφυροδρέπανο, το πεντάκτινο αστέρι θα εξαφανιστεί, αλλά μετά από αυτό, το εξάκτινο αστέρι θα έρθει, και θα υπάρξει αναρχία, και θα είναι θλιβερό και πικρό για τον κόσμο», αναφέρεται σε μια εβραϊκή κυριαρχία πάνω στον κόσμο, αφού το εξάκτινο είναι γνωστό ως “αστέρι του Δαβίδ” που χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς και το κράτος του Ισραήλ.

Οι δοκιμασίες και οι ανησυχίες των καιρών μας έχουν κι αυτό τον καλό σκοπό: μας προκαλούν να βρεθούμε κοντά στον Θεό, πού είναι το τελευταίο στήριγμα γιά την αιώνια ανάπαυσι μας.

Η ίδια η υπομονή στον αόρατο πόλεμο έχει γιά στήριγμά της την προσευχή.

Ο Θεός, πού είναι ελεήμων προς τούς δικαίους, όσοι είναι αδιάφοροι ή και αντίθετοι, με την βοήθεια των επερχομένων κινδύνων, τους πείθει να θέλουν και αυτοί ό, τι θέλει ο Θεός, δηλαδή την σωτηρία, πού είναι το μοναδικό, αληθινά αναγκαίο, έργο μας επί της γης. Κάτι άλλο, πού μας βοηθάει, είναι να γνωρίζουμε ότι αυτό πού επιτρέπει ο Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς την θέλησι του Θεού’ οπότε να χαιρώμεθα γιά τις αποφάσεις Του, έστω και αν δεν τις καταλαβαίνουμε. Ας γνωρίζουμε ακόμη ότι με τις ακούσιες δοκιμασίες και τα βάσανα σώθηκαν οι μάρτυρες, με τις εκούσιες ταλαιπωρίες και ασκήσεις σώθηκαν οι όσιοι. «Έτσι ακριβώς και με τα βάσανα πού προκαλούν οι πόλεμοι σώζονται πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς πού παραμένουν ειρηνικά στα σπίτια τους.

Όταν δεν απαντούν πλέον οι άνθρωποι στην πρόσκλησι της αγάπης του Θεού, πίπτουν στην σκληρότητα της δικαιοσύνης Του, διότι γιά την παίδευσι και καταστολή της κακίας των κακών ανθρώπων επιτρέπονται οι πόλεμοι. Τότε η ζωή του καθενός ευρίσκεται σε κίνδυνο θανάτου, και αυτών πού είναι στα σπίτια τους και αυτών πού είναι στο μέτωπο του πολέμου.

«Σε λυπάμαι που είσαι αδύναμος στην πίστη. Θα αποτύχεις εξαιτίας του φόβου.
Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Μην φοβάστε να σώσετε τις ψυχές σας. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Είναι ο σύντροφος του καθενός, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Λυπάμαι που είστε οι τελευταίοι. Θα σας κοσκινίσουν. Θα βάλουν φόρους, φόρους και άλλους φράχτες.
Θα τα πάρουν όλα! …Θα δείτε και θα καταλάβετε τη βρωμιά γύρω σας: στη δουλειά, στα καταστήματα, στους κρατικούς θεσμούς, στην ηγεσία και κυρίως στην πολιτική. Η διαφθορά και η ανηθικότητα θα επικρατούν, δυστυχώς, θα μπει κρυφά και εντός της εκκλησίας, και θα βρωμίσει μερικές ψυχές εδώ. Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους.
Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους…».

Η νίκη του Σωτήρος είναι μοναδική. Χωρίς αυτόν κανείς δεν ημπορεί να επιτύχει να νικήση τον εχθρό. Να έχεις μέσα σου Τον Χριστό και μη φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σε περικυκλώνουν και ο κατακλυσμός είναι μπροστά σου. Υπάρχει κάποιος πού είναι μαζί σου και αναχαιτίζει το χάος, σε βοηθεί στην πνευματική σου πρόοδο και θα σου δώση το φωτοστέφανο τής δόξης!

Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι προς τους ανωτέρους του τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι προς τους κατωτέρους του. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/12/22090/

Διψώ για μετάνοια!… Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (Brianchaninov)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/01/%CE%B4%CE%B9%CF%88%CF%8E-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9/

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος Ἦχος δ´

Ἀπόστολε ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Στρατείαν κατέλιπες, τὴν κοσμικὴν νουνεχῶς, και ὄπισθεν ἥρμοσαι, τῷ Βασιλεῖ Ἰησοῦ, Ἰγνάτιε ἅγιε· πάντοτε ὑπανάπτων, πρὸς Αὐτὸν τὴν ἀγάπην, γέγονας θεοφόρος, μοναζόντων ἀλείπτης, τυχὼν ἐπισκοπῆς ἀληθοῦς, εἰς πόλιν τὴν ἄσειστον.

Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι. Ἦχος δ’

Ἡ τοῦ Πνεύματος ἔλλαμψις, ἐπὶ σὲ καταβέβηκε, τοῦ πυρὸς ἐν εἴδει, καὶ σὲ μακάριε, θεῖον δοχεῖον εἰργάσατο, συντόνως ἐλαύνοντα, ἀθεΐας τὴν ἀχλύν, καὶ τόν κόσμον φωτίζοντα, τῇ λαμπρότητι, τῶν πανσόφων σου λόγων, μυστολέκτα, Ἀποστόλων ἡ ἀκρότης, Χριστοῦ αὐτόπτα Ἰάκωβε.

Ὁ Οἶκος

Ὡς ἁλιεὺς λογικῶν ἰχθύων, τῷ δικτύῳ Τρισμάκαρ τῶν σεπτῶν εὐχῶν βυθοῦ πταισμάτων ἀνάγαγε τὴν ταπεινήν μου ψυχήν, τὴν πάλαι ὑφ’ ἡδονῶν θηρευθεῖσαν τῶν τοῦ βίου ἵνα ἀκλινῶς διελθὼν τὸν ὑπόλοιπον χρόνον μου, ὑμνήσω τὸ ὄνομά σου, καὶ δοξάσω τὸν βίον τὸν ἄμεμπτον, ὃν ἐκτελέσας ἐπὶ τῆς γῆς, ἠξιώθης ἐπ’ ὄρους θεάσασθαι, Κυρίου τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄ Ὁ ὑψωθείς.

Ἀπὸ παιδὸς τὸν Ἰησοῦν ἐκδιώκων, πᾶσαν τοῦ κόσμου κατεμίσησας δόξαν, εὐχὴν τὴν ἀδιάλειπτον ποθῶν ὅλῃ ψυχῇ· ὅθεν τῆς ἀσκήσεως τὴν ὁδὸν ἐπορεύθης, λόγοις καὶ συγγράμμασιν, ὁδηγὸς χρηματίσας, τῶν ἐθελόντων ζῇν κατὰ Χριστόν, ἀρχιερέων, τὸ κλέος Ἰγνάτιε.

Να επιμένεις, αδιάκοπα στην επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού, για να καταπιεί η καρδιά τον Κύριο και ο Κύριος την καρδιά και να γίνουν τα δύο ένα. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Εύρεση των Τιμίων Λειψάνων των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου και της αγίας μάρτυρος Αθανασίας και των τριών αυτής θυγατέρων και παρθένων Θεοδότης, Θεοκτίστης και Ευδοξίας.
Άγιος Παππίας
Άγιος Σέργιος ο δίκαιος ο Μάγιστρος
Όσιοι Σέργιος και Γερμανός οι θαυματουργοί της Μονής Βαλαάμ στη λίμνη Λαντόγκα
Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Τριχερούσης, η εικόνα εορτάζει, επίσης, στις 12 και 18 Ιουλίου.
Στις 28 Ιουνίου 1831 εκάρη μοναχός με το όνομα Ιγνάτιος προς τιμήν του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας στην Μονή του αγίου Διονυσίου Γλουσιτσκύ στην έρημο Sosnovetsky, ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Εορτάζουν στις 28 Ιουνίου

«Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».
Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει:
«Σας παρακαλώ, αδελφοί, μην παραβείτε και μην καταφρονήσετε ποτέ τον κανόνα της προσευχής…
Ο μοναχός οφείλει, είτε τρώει είτε πίνει είτε κάθεται είτε εκτελεί διακόνημα είτε βαδίζει στον δρόμο είτε κάνει οτιδήποτε άλλο, να κράζει ακατάπαυστα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»…
Έτσι, το όνομα του Κυρίου Ιησού, καταβαίνοντας στο βάθος της καρδιάς, θα ταπεινώσει τον δράκοντα, που έχει την κατοχή της καρδιάς, και θα σώσει και θα ζωοποιήσει την ψυχή.

Να επιμένεις, λοιπόν, αδιάκοπα στην επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού, για να καταπιεί η καρδιά τον Κύριο και ο Κύριος την καρδιά και να γίνουν τα δύο ένα» (βλ. Οσίων Καλλίστου και Ιγνατίου των Ξανθοπού, Μέθοδος και κανών…, κα΄).

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Φιλήμονα: «Τι είναι, πάτερ, η κρυφή μελέτη;». Και ο γέροντας απάντησε: «Πήγαινε, έχε νήψη στην καρδιά σου και λέγε προσεκτικά μέσα στον νού σου με φόβο και τρόμο: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». (Περί του αββά Φιλήμονος…).

Λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Ο. π., ΚΗ΄, 35):
«Προκειμένου να σταθείς μπροστά στον Θεό για να Τον ικετέψεις να προετοιμάζεσαι με την αδιάλειπτη εσωτερική προσευχή και έτσι σύντομα θα προκόψεις».

Με τον καιρό η νοερή μελέτη του Θεού θα κυριέψει όλη σου την ύπαρξη και θα σε κάνει σαν μεθυσμένο, έναν άνθρωπο που βρίσκεται σ᾿ αυτόν τον κόσμο αλλά δεν του ανήκει, ή μάλλον έναν άνθρωπο που ανήκει στον κόσμο ως προς το σώμα αλλά δεν του ανήκει ως προς τον νού και την καρδιά.

Όποιος μεθά με το αισθητό κρασί, ξεχνά τον εαυτό του, ξεχνά τα βάσανά του, ξεχνά την τάξη του και την κληρονομιά του. Όποιος μεθά με το νοητό κρασί της μελέτης του Θεού, γίνεται ψυχρός, αναίσθητος απέναντι στις γήινες επιθυμίες, τη γήινη δόξα, όλα τα γήινα αγαθά.

Η σκέψη του βρίσκεται διαρκώς στον Χριστό, ο οποίος με τη μελέτη ενεργεί στον νού και την καρδιά σαν ιερή ευωδία, «άρωμα που προέρχεται από τη ζωή και δίνει ζωή» (Β΄ Κορ. 2:16). Η μελέτη του Θεού νεκρώνει στην ψυχή του ανθρώπου την αγάπη προς τον κόσμο και τα πάθη και γεννά την αγάπη προς τον Θεό, προς καθετί το πνευματικό και άγιο, προς τη μακάρια αιωνιότητα.

«Θεέ μου!», ανακράζει ο μεθυσμένος από τη μελέτη του Θεού (Οσίου Ιωάννου του Σιναίτου, ο. π, ΚΗ΄, 28). «Τι άλλο υπάρχει για μένα στον ουρανό εκτός από Σένα;». Τίποτα! «Και τι άλλο θα επιθυμούσα στη γη εκτός από Σένα;» (Ψαλμ. 72:25). Τίποτ᾿ άλλο, παρά μόνο να είμαι απερίσπαστα προσκολλημένος σ᾿ Εσένα με την αδιάλειπτη προσευχή.

Μερικοί επιθυμούν πλούτο, άλλοι δόξα και άλλοι κάτι άλλο από τα εγκόσμια.
«Εγώ, όμως, ένα μόνο πράγμα επιθυμώ: να είμαι προσκολλημένος στον Θεό και να στηρίζω σ᾿ Αυτόν την ελπίδα της απάθειας μου» (Πρβλ. Ψαλμ. 72:28).
Από το βιβλίο: «ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ», Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Τόμος γ΄

***

Αυτός ο τρόπος προσευχής, το να προσεύχεται δηλαδή κανείς λέγοντας την προσευχή του Ιησού, είναι θείος θεσμός, πού θεσπίστηκε όχι μέσω Αποστόλου ή Αγγέλου, αλλά από τον Υιόν του Θεού, πού είναι Θεός ο ίδιος. Μετά τον μυστικό δείπνο, ανάμεσα σ’ άλλες υψηλές, ύστατες εντολές και οδηγίες, ο Κύριος Ιησούς Χριστός θέσπισε την προσευχή στο όνομα Του. Έδωσε αυτό τον τρόπο προσευχής σαν μια νέα, εξαίρετη και ανεκτίμητη δωρεά. Οι Απόστολοι γνώριζαν ήδη μερικώς τη δύναμη του ονόματος του Ιησού, μ’ αυτό θεράπευσαν ανίατες αρρώστιες και υπέταξαν δαίμονες, και μ’ αυτό τους κατανίκησαν, τους έδεσαν και τους εξέβαλαν. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα ο Κύριος μας αφήνει εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή. Υποσχέθηκε ότι τέτοια προσευχή θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. «Ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα», είπε στους αγίους Αποστόλους, «εν τω ονόματι μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υίω. Εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματι μου, εγώ ποιήσω» (Ίωάν. 14,13). « Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσετε τον πατέρα εν τω ονόματι μου, δώσει υμίν. Έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» ( Ίωάν. 16,23-24).

Στα Ευαγγέλια, στις Πράξεις και τις Επιστολές των Αποστόλων βλέπουμε την απέραντη πίστη των αγίων Αποστόλων στο όνομα του Κυρίου Ιησού, όπως και τον απέραντο σεβασμό τους γι’ αυτό. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού έκαναν τα πιο εκπληκτικά θαύματα.

Στην εκκλησιαστική ιστορία διαβάζουμε το πιο κάτω επεισόδιο: Κάποιος στρατιώτης, γέννημα της Καρχηδόνας, πού ονομαζόταν Νεωκόρος, υπηρετούσε στη φρουρά της Ιερουσαλήμ στα χρόνια πού ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός υπέστη θεληματικά τα πάθη και θανατώθηκε για ν’ απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Σαν είδε ο Νεωκόρος τα θαύματα πού τελέσθηκαν στο θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου, πίστεψε σ’ Αυτόν και βαφτίστηκε από τους Αποστόλους. Όταν τέλειωσε τη θητεία του, ο Νεωκόρος πήγε πίσω στην Καρχηδόνα και μοιράστηκε το θησαυρό της πίστης με ολόκληρη την οικογένεια του. Ανάμεσα σ’ εκείνους πού δέχτηκαν το Χριστιανισμό ήταν και ο Καλλίστρατος, ο εγγονός του Νεωκόρου. Σαν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία ο Καλλίστρατος πήγε στο στρατό. Το στρατιωτικό απόσπασμα στο όποιο τοποθετήθηκε το αποτελούσαν ειδωλολάτρες. Παρακολούθησαν τον Καλλίστρατο και πρόσεξαν πώς αυτός δε λάτρευε τα είδωλα, αλλά αφιέρωνε πολλήν ώρα στην προσευχή τη νύκτα μέσα σε μοναξιά. Κάποτε κρυφάκουσαν, ενώ εκείνος προσευχόταν, και τον άκουσαν να επαναλαμβάνει αδιάκοπα το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό τον κατήγγειλαν στο διοικητή τους. Ο άγιος Καλλίστρατος, πού ομολογούσε το Χριστό όντας μόνος στο σκοτάδι της νύχτας, Τον ομολόγησε δημοσίως στο φως της ημέρας και επισφράγισε την ομολογία του με το αίμα του» (Μηναίο, 27 Σεπτεμβρίου).
(από το βιβλίο «Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν», Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – Η Προσευχή του Ιησού )

Ο άγιος Ιγνάτιος αποσύρθηκε στην Μονή Νικολάου Μπαμπάγεβο, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά, στις 30 Απριλίου 1867, σε ηλικία 60 ετών. Μετά την μακαριστή εκδημία του, ο άγιος Ιγνάτιος εμφανίστηκε μέσα σε λαμπρό φως σε ένα από τα πνευματικά του τέκνα, που υπέφερε από τις επιθέσεις των δαιμόνων, λέγοντάς του: «Ό,τι έγραψα στα βιβλία μου είναι η αλήθεια!».

Το ποτήριο του Χριστού, Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Το ποτήριο του Χριστού

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Δύο αγαπημένοι μαθητές ζήτησαν από τον Κύριο θρόνους δόξης

– Αυτός τους έδωσε το Ποτήριό Του (Μτ. κ , 23).

Το Ποτήριο του Χριστού είναι οι οδύνες.

Σε όσους το πίνουν εδώ στη γη, το Ποτήριο του Χριστού υπόσχεται μετοχή στη Βασιλεία της χάρης του Χριστού. Προετοιμάζει γι’ αυτούς τις καθέδρες της επουράνιας αιώνιας δόξης.

Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στο Ποτήριο του Χριστού, δεν μπορεί κανείς ούτε να παραπονεθεί γι’ αυτό, ούτε να το απορρίψει γιατί Αυτός που μας έδωσε εντολή να το γευτούμε, πρώτος ο Ίδιος το ήπιε.

Ω, δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού! Σκότωσες τους προγόνους μας στον Παράδεισο, τους εξαπάτησες με την πλάνη της σαρκικής απόλαυσης και την πλάνη της λογικής. Ο Χριστός, ο Λυτρωτής των πεπτωκότων, έφερε το Ποτήριο της σωτηρίας σ’ αυτόν τον κόσμο, στους πεπτωκότες και εξόριστους από τον Παράδεισο. Η πίκρα αυτού του Ποτηρίου καθαρίζει την καρδιά από την απαγορευμένη, καταστροφική και αμαρτωλή απόλαυση μέσω της ταπείνωσης που ρέει απ’ αυτό με αφθονία, νεκρώνεται η έπαρση από τη γνώση σε σαρκικό επίπεδο. Γι’ αυτόν που πίνει από το Ποτήριο με πίστη και υπομονή, η αιώνιος ζωή, που έχασε δοκιμάζοντας τον απαγορευμένο καρπό, επανακτάται.

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι»(Ψ. 115, 4)

Ο χριστιανός αποδέχεται το Ποτήριο όταν υπομένει τις επίγειες δοκιμασίες με πνεύμα ταπείνωσης, όπως διδάσκεται από το Ευαγγέλιο.

Ο απόστολος Πέτρος έβγαλε το μαχαίρι του για να υπερασπιστεί τον Θεάνθρωπο, που ήταν περικυκλωμένος από τον όχλο αλλά ο πράος Ιησούς είπε στον Πέτρο: «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην· το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. ιη 11)

Έτσι κι εσύ, όταν σε περικυκλώνουν συμφορές, θα πρέπει να παρακαλείς και να ενισχύεις την ψυχή σου λέγοντας: «Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;»

Οι Φαρισαίοι σκέπτονται μοχθηρά, ο ‘Ιούδας προδίδει, ο Πιλάτος διατάσσει την παράνομη θανάτωση, οι στρατιώτες της εξουσίας εκτελούν την εντολή του. Μέσω των άνομων πράξεών τους όλοι αυτοί ετοίμασαν τη δική τους αληθινή καταδίκη. Μην ετοιμάζεις για τον εαυτό σου την ίδια καταδίκη, όντας μνησίκακος, ζητώντας και σχεδιάζοντας εκδίκηση, αγανακτώντας με τους εχθρούς του.

Ο επουράνιος Πατήρ είναι παντοδύναμος και παντογνώστης: βλέπει την οδύνη σου και αν το έβρισκε απαραίτητο και συμφέρον να αποσύρει το Ποτήριο από σένα, σίγουρα θα το έκανε.

Ο Κύριος – όπως οι Γραφές και η ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρούν –συχνά επέτρεψε θλίψεις στους αγαπημένους Του και συχνά απέτρεψε θλίψεις από αυτούς, σύμφωνα με τους ακατάληπτους δρόμους της Θείας Προνοίας.

Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το Ποτήριο, απόστρεψε το βλέμμα σου από τους ανθρώπους που σου το δίνουν· σήκωσε τα ματια σου στον Ουρανό και πες : «Το Ποτήριον ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;»

«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι». Δεν μπορώ να αρνηθώ το Ποτήριο, την υπόσχεση του επουρανίου και αιωνίου αγαθού. Ο απόστολος του Χριστού μου διδάσκει την υπομονή όταν λέει : «… δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πρ. ιδ 22). Πως μπορεί κανείς να αρνηθεί το Ποτήριο που είναι ο τρόπος να κερδίσεις την Βασιλεία και να αυξηθείς μέσα σ’ αυτήν; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι – τη δωρεά του Θεού.

Το Ποτήριο του Χριστού είναι το δώρο του Θεού. Ο μέγας Παύλος γράφει προς τους Φιλιππησίους, «ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνο το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλ. α’, 29)

Λαμβάνεις το Ποτήριο το οποίο φαινομενικά προέρχεται από ανθρώπινα χέρια. Τι σε νοιάζει εσένα αν αυτός που σου το δίνει ενεργεί δίκαια η άδικα; Ως ακόλουθος του Ιησού, η έγνοια σου είναι να φέρεσαι ενάρετα· να λάβεις το Ποτήριο με ευγνωμοσύνη προς το Θεό και με ζωντανή πίστη και γενναία να το πιείς ως τον πάτο.

Απολυτίκιον. Ήχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Απολυτίκιον Εγκαινίων του ναού της Αναστάσεως, Ήχος δ’.

Ως του άνω στερεώματος την ευπρέπειαν, και την κάτω συναπέδειξας ωραιότητα, του αγίου σκηνώματος της δόξης σου Κύριε, κραταίωσον αυτό εις αιώνα αιώνος, και πρόσδεξαι ημών, τας εν αυτώ απαύστως προσαγομένας σοι δεήσεις, πρεσβείαις της Θεοτόκου, η πάντων ζωή και ανάστασις.

Απολυτίκιον. Αγίας μεγαλομάρτυρος Κετεβάν, Βασιλίσσης της Γεωργίας
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Εκ παιδός τον Δεσπότην Κετεβάν αγαπήσασα, και αξιωθείσα γενέσθαι, του λαού σου βασίλισσα, ουδόλως υπερήρθης ταις φρεσίν, αλλ’ έμεινας εν πάσι ταπεινή. Ότε δε οι πειρασμοί σου εκύκλωσαν την ψυχήν, παρέμεινας ακλόνητος, ομολογήσασα Χριστόν, φρικτοίς βασάνοις πάντιμε, και βασιλείας ουρανών, δικαίως στέφος είληφας.

Ηλιόμορφος ώφθη, ο Σταυρός εν τω κόσμω, και πάντες φωτισμού εμπλησθέντες, και δραμόντες ως προς αστέρα θεωρούσι τούτον ως καλών αίτιον, εν ταις χερσί ταις θείαις υψωθέντα· ον υμνούντες είπον· 

Χαίρε, αυγή νοητού Ηλίου· χαίρε, πηγή ακενώτου μύρου.  

Χαίρε, του Αδάμ και της Εύας ανάκλησις· χαίρε, των αρχόντων του άδου η νέκρωσις.  

Χαίρε, ότι ανυψούμενος συνανυψοίς νυν ημάς· χαίρε, ότι προσκυνούμενος καθαγιάζεις τας ψυχάς.  

Χαίρε, των Αποστόλων κοσμοκήρυκτον κλέος· χαίρε, των αθλοφόρων ευμενέστατον σθένος.  

Χαίρε, Σταυρέ, Εβραίων ο έλεγχος· χαίρε, πιστών ανθρώπων ο έπαινος.  

Χαίρε, δι’ ου κατεβλήθη ο άδης· χαίρε, δι’ ου ανατέταλκε χάρις.  

Χαίρε, Ξύλον μακάριον.