Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!
Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΒ´(12ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου. (403)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ Α´ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ὁμολογητοῦ, Πολιούχου Πρεσπῶν. (740)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Καλλίτροπος, ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου.(5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου τοῦ ἐν Ἀργυρίῳ (Ἀγκίρᾳ) τῆς Σικελίας. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (922)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Β΄ ὁ Σιναΐτης, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (1223) [καὶ στὶς 7 Νοεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικήτα τοῦ Σιναΐτου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, τοῦ Θεσσαλονικέως, τοὐπίκλην Μαρούλη, τοῦ ἰσαγγέλως ἐν Ἄθωνι ἀσκήσαντος. (+1336)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐν Σέῤῥαις μαρτυρήσαντος. (15ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θεοφάνης Ἐπίσκοπος Σολέα Κύπρου (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Ἰωάννης Βλάχος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἀγχόνῃ τελειοῦται. (1662)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Λέοντος τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Καλαβρίας ἐν Μεθώνῃ θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου. (1633)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Δωρόθεος, μαθητής Ὁσίου Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου ἐν Ῥωσίᾳ (1622)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων εἰς «τόν λόφον τῶν ἱερέων» ἐν Γεωργίᾳ (17ος αἰ),
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς Ἀντωνίου (Medvedev) τοῦ Ραντονέζ (1877)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα, τοῦ διορατικοῦ καὶ Ὁμολογητοῦ. (1928)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν ἐν τῷ Ἐρημητηρίῳ Γέννησεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Σωφρόνιεβο-Μολτσένσκι ἀσκησάντων Ὁσίων Πατέρων: Θεοδοσίου (Μασλόφ, 1802), Σεραπίωνος (1718), Σωφρονίου (Μπατοβρίν, 1692), Σεργίου (Τιχόνοφ, 1879), διὰ Χριστὸν σαλοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Εὐλογίου τοῦ Βαλαάμ ἐν Ῥωσίᾳ. (1969)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς γερο-Μιχαὴλ τοῦ Καυσοκαλυβίτη ἐκ Σύμης (1979)
Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ δευτέρᾳ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως, καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ, τοῦ Ἁγιαννανίτου τοῦ ἐν Σέῤῥαις (1808)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ναούσῃ δισχιλίων Νεομαρτύρων, εἰς ῥεῖθρα Ἀραπίτσης κατὰ τὸ 1822 ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν κατακρημνισθέντων, Νεανίδων, Μητέρων, καὶ αὐτῶν Παίδων, διὰ Χριστοῦ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀποφυγὴν Αὐτοῦ ἀπαρνήσεως, ὡς καὶ τῆς ἐκ τῶν ἀπίστων μολύνσεως ψυχῶν καὶ σωμάτων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Γεωργίου, Μανουήλ τοῦ Κυπρίου, Θεοδώρου, Λάμπρου καὶ Μιχαὴλ τῶν ἐκ Σαμοθράκης, καὶ ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως μαρτυρησάντων ἐν ἔτει ͵αωλε´ (1835).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ θαλάσσης παραδόξου ἐλεύσεως τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Γλυκοφιλούσης, ἥτις θαυμασίως ἐπεραιώθη πρὸς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου ἐν Ἄθω, ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοφίλου τοῦ Εἰκονομάχου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα, τῆς ἐξαιρέτου προνοίας καὶ εὐεργεσίας τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἥτις παραδόξως ἀπέβαλε τὸν ἀλλοπίστον στρατὸν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους . (1830)
Στίχοι Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,
Σὴν Σῶτερ ὁρμήν, κλεῖς θυρῶν πῶς κωλύσει;
Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς
π. Ἀντώνιος Bloom
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς εἶναι γνωστὸς, ὡς Ἄπιστος. Καὶ τὸ ὄνομα Ἄπιστος, συκοφαντεῖ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἄπιστος στὸν Διδάσκαλο καὶ Κύριό Του.
Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπειδὴ οἱ Ἐβραῖοι ἤθελαν νὰ Τὸν δολοφονήσουν, ἔμαθε γιὰ τὴν ἀρρώστεια καὶ τὸν θάνατο τοῦ Λαζάρου· στράφηκε στοὺς μαθητές Του καὶ εἶπε, « Ἄς ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν Ἱερουσαλήμ γιὰ νὰ τὸν κάνουμε καλὰ, νὰ τὸν φέρουμε πίσω στὴ ζωή.» Καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔλεγε, «Θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν καὶ ἐπιστρέφεις ἐκεῖ;» Μόνο ὁ Θωμᾶς εἶπε στοὺς φίλους του Ἀποστόλους, «Ἄς πᾶμε μαζί Του καὶ νὰ πεθάνουμε μ’ Αὐτὸν». Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ λόγος ἑνὸς ἄπιστου, κάποιου ποὺ εἶναι διχασμένος ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ στὴ λογική. Εἶναι τὰ λόγια κάποιου ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένος στὸν δάσκαλο του, ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ πιστὸς καὶ δοσμὲνος σ’ Αὐτὸν.
Τὶ συνέβη τότε, τὴν ἡμὲρα ποὺ ὁ Χριστὸς παρουσιάστηκε στοὺς μαθητὲς Του μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση Του, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς; Τὶ συνέβη, ὤστε ὅταν ἐπέστρεψε σ’ αὐτοὺς καὶ ἄκουσε τὰ νὲα τῆς Ἀνάστασης, κοίταξε γύρω καὶ εἶπε, «Θὰ πιστέψω μόνο ἄν τὸ διαπιστώσω ὁ ἴδιος, ἄν μπορῶ νὰ – ψηλαφίσω – τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου, τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶδα σταυρωμένο καὶ νεκρὸ.» Τί συνέβει, γιατὶ δὲν πίστεψε στὰ λόγια τους;
Πιστεύω, ἐπειδὴ εἶχαν μιὰ χαρά ὅλο ἐνθουσιασμό, ἀλλὰ τίποτα ἰδιαίτερο δὲν εἶχε συμβεῖ σὲ αὐτοὺς. Ναί, χάρηκαν ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶχε ἐπισκεφτεῖ, ποὺ ἦταν ἀνάμεσα τους, ποὺ ἦταν ζωντανός˙ ἀλλὰ παρέμειναν οἱ ἴδιοι. Ἐκεῖνος εἶχε ἀλλάξει, ἐκεῖνοι ὄχι. Μὀνο ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοὺς ἐπισκίασε, ἔγιναν καινούργια πλάσματα, καινούργιοι ἄνθρωποι, νέοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπειδὴ τότε, οἱ ἄνθρωποι ὅταν τοὺς συνάντησαν, τοὺς κοίταξαν τοὺς ἄκουσαν, καὶ εἶδαν ἀνθρώπους ποὺ ἀπ’ αὐτὸν ἤδη τὸν κόσμο ἀπέπνεαν τὴν αἰώνια ζωή.
Ὁ C. S. Lewis σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ γραπτά του εἶπε, ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶδαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς κοίταξαν καλὰ καὶ εἶπαν, «κοιτᾶξτε, τὰ ἀγάλματα μεταμορφώθηκαν σὲ ζωντανοὺς ἀνθρώπους.» Ναί, ὅλοι μας εἴμαστε, μποροῦμε κάλλιστα νὰ εἴμαστε, σὰν ἀγάλματα. Ἀλλὰ καλούμαστε νὰ γίνουμε ζωντανοὶ ἄνθρωποι. Καλούμαστε, ὅλοι μας, νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς, τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ποῦν, ὅταν μᾶς συναντοῦν – ἐμένα κι ἐσένα- , «Ναί, εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα, αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς ὁ ἄνδρας εἶναι ζωντανοὶ μὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ὑποπτευόμουνα, μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ»; Ὄχι μιὰ ζωὴ μὲ τὴν ἔννοια μόνο τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἔνταση θεϊκῆς ζωῆς μέσα μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ τὸν καθένα μας. Πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ γίνουμε φορεῖς αὐτῆς τῆς ζωῆς ὄχι μὲ λέξεις, ἀλλὰ κάπως διαφορετικά.
Θυμᾶμαι ἀπὸ παλιὰ μιὰ ἱστορία ἀπὸ τὴ νιότη μου. Ἕνας πολὺ ἀξιόλογος κήρυκας προσκλήθηκε νὰ δώσει ἕνα μάθημα στὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου. Μίλησε ὑπέροχα. Ἐμεῖς, οἱ νέοι ἀρχηγοί, στηριζόμασταν στὸν τοῖχο, ἀκούγοντας μὲ θαυμασμὸ τὰ ὅσα εἶπε. Ἀλλὰ ὅταν τελείωσε ἡ ὁμιλία, ὁ Καθηγητὴς Ζάντερ κάλεσε ἕνα μικρὸ ἀγόρι ἑπτὰ χρονῶν καὶ τοῦ εἶπε, «Λοιπὸν, πῶς ἦταν;» Καὶ τὸ μικρὸ ἀγόρι εἶπε, «Ὤ, ἦταν διασκεδαστική· ἀλλὰ τί κρίμα ποὺ ὁ Πατέρας δὲν πιστεύει ὅ,τι λέει.»
Δὲν ἦταν ἀλήθεια. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση τῶν παιδιῶν προῆλθε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὁ ἱεροκήρυκας συνήθιζε νὰ μιλάει σὲ ἐνήλικες μ’ ἕνα πνευματικὸ ἐπίπεδο. Δὲν ἔβαζε τὴν καρδιά του σὲ ὅσα ἔλεγε, ἐπιχειρηματολογοῦσε, καὶ δὲν εἶχε ἀγγίξει τὰ παιδιά. Καὶ τὰ παιδιὰ νόμισαν ὅτι δὲν ἐννοοῦσε τὰ ὅσα εἶπε, ἐπειδὴ ὅ,τι εἶπε δὲν σήμαινε γι’ αὐτά κάτι.
Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μ’ ἐμᾶς ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν πίστη μας; Γιὰ τὴν αἰώνια ζωή; Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία; Μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ νὰ λένε: «Ναί, εἶναι ἀλήθεια, ἐπειδὴ μπορῶ νὰ δῶ ὅτι δὲν εἶναι πλέον ἄγαλμα, ἕνα κομμάτι ξύλο, ἕνα κομμάτι πέτρα. Εἶναι ζωντανὸς, ζεῖ μέσα του τὴν αἰώνια ζωή.» Καὶ αὐτὸ εἶναι πρόκληση γιὰ μᾶς. Πρέπει νὰ μάθουμε ὅλοι νὰ θέτουμε ἐρωτήματα γιὰ τὸν ἑαυτό μας σ’ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, καὶ νὰ ρωτᾶμε: γνωρίζω ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε; Ὄχι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε, ὄχι ἀπὸ βιβλία, ὄχι ἀπὸ ἄλλους, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ ἐμπειρία. Ζῶ μέσα μου τὴν αἰωνιότητα, ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, τότε οἱ λόγοι μου θὰ εἶναι λόγοι ζωῆς καὶ δύναμης. Ὅταν ὁ Χριστὸς μίλησε στοὺς μαθητές Του, καθὼς μᾶς λέει ὁ Θεῑος Ἅγιος Ἰωάννης, τὸ πλῆθος ἔφυγε, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε, «Πρόκειται νὰ φύγετε κι ἐσεῖς;» Καὶ ὁ Πέτρος, μιλώντας ἐξ ὀνόματος ὅλων, εἶπε, «Ποῦ νὰ πᾶμε; Τὰ λόγια Σου εἶναι λόγια ζωῆς αἰωνίου.» Δὲν ἦταν περιγραφὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς, δὲν ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ ὁμιλία ποὺ εἶχαν διαβάσει. Ἀλλὰ κάθε λόγος Του ἦταν ζωή, καὶ φορέας ζωῆς· ὅταν μιλοῦσε, ξυπνοῦσε στὸν καθένα τους τὸν πόθο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.
Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ λόγοι μας, ἡ παρουσία μας, ἡ μαρτυρία μας στὸν κόσμο. Ἄς τὸ συλλογιστοῦμε, ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε. Εἴμαστε πραγματικὰ ζωντανοί, ἤ ἁπλὰ ἕνα κομμάτι ἑνὸς κόσμου ποὺ ἔχει χάσει τὸ δρόμο του; Ἀμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_216.htm
Ἀπόδοση στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=21468328317830249789
***
Το θαύμα της Παναγίας την Κυριακή του Θωμά το 1830
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.
Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!
Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση.
Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε:
«Παναγία μου, τι θα γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;».
Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα – ήταν η Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε.
Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:
«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.
Λόγοι Β’ «Πνευματική αφύπνιση»
***
Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα.
Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε.
Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».
Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:
– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.
Ο στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ταπείνωση ως την αρχή και το θεμέλιο της πνευματικής πορείας.
Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!
Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:
– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.
Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα• πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.
Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν:
– Τι μας περιμένει;
– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανά μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ’ ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλειάς τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.
***
Ἡ πρόνοια τῆς Γλυκοφιλούσης *
«…Καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…»
Στὴν γερμανικὴ Κατοχή, εἶχε τελειώσει σχεδὸν ἡ προμήθεια τοῦ σιταριοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, καὶ οἱ Πατέρες ἀποφάσισαν νὰ κόψουν τὴν φιλοξενία. Ἕνας εὐλαβὴς Γέροντας, ὁ Γερο-Σάββας, ὅταν τὄμαθε, πολὺ λυπήθηκε καὶ παρακαλοῦσε τὴν Γεροντία νὰ μὴν τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ θὰ λυπήσουν τὸν Χριστὸ καὶ θὰ φύγη ἡ εὐλογία ἀπὸ τὴν Μονή. Τοὺς ἔλεγε δὲ καὶ πολλὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως τῆς Σωμανίτι – δος χήρας μὲ τὸν Προφήτη Ἠλία κ.ἄ., καὶ τελικὰ τὸν ἄκουσαν. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι ὅμως ἐνοχλοῦσαν τὸν Γερο-Σάββα καὶ τοῦ ἔλεγαν:
– Τὸ ἀλεύρι τελείωσε… Τί θὰ γίνη;… Ὁ Γέροντας τοὺς ἀπαντοῦσε:
– Πατέρες μου, αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, ἂς τὸ φᾶμε μαζὶ μὲ τὸν κόσμο, καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…
Εἶχαν ἀπομείνει πιὰ μόνο εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι στὴν ἀποθήκη τῆς Μονῆς καὶ τίποτε ἄλλο, καὶ ἄρχισαν οἱ Πατέρες νὰ διαμαρτύρωνται στὸ Γερο-Σάββα κάπως πειραχτικά:
– Ἔ, Γερο -Σάββα, τελείωσε τὸ σιτάρι… Τί γίνεται τώρα;… Τὸ εὐλαβέστατο καὶ πιστὸ Γεροντάκι ἀπαντοῦσε:
– Μὴ χάνετε, εὐλογημένοι, τὴν ἐλπίδα σας στὴν Γλυκοφιλοῦσα μας... Ἀλέστε καὶ αὐτὲς τὶς εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι, κάντε τὸ ψωμὶ καὶ μοιρᾶστε το στοὺς Πατέρες καὶ στοὺς λαϊκούς, καὶ ὁ Θεὸς θὰ φροντίση γιὰ ὅλους μας, σὰν καλὸς Πατέρας…
Μόλις τελείωσε τὸ ψωμί τους, πρὶν ἀκόμη πεινάσουν, ἔφθασε ἕνας Καπετάνιος ἀπὸ τὴν Καβάλα στὴν Μονὴ Φιλοθέου καὶ ζήτησε ξυλεία νὰ ἀνταλλάξη μὲ σιτάρι.
Βλέποντας οἱ Πατέρες τόσο ὁλοζώντανη τὴν πρόνοια τῆς Παναγίας, ποὺ φρόντισε σὰν καλὴ Μάνα τὰ παιδιά της, δόξασαν ὅλοι τὸν Θεό. Περισσότερο φυσικὰ ἀπ᾿ ὅλους ἐδόξασε τὸν Θεὸ καὶ εὐχαρίστησε τὴν Παναγία ὁ Γερο-Σάββας, ὁ ὁποῖος καὶ Τὴν εὐχαριστοῦσε συνέχεια μὲ τὴν ἁγία του ζωή. Ἔλεγε μετὰ στοὺς Πατέρες ὁ Γέροντας:
– Δὲν σᾶς ἔλεγα, εὐλογημένοι, ὅτι ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση;…
Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, ἔκδοσις «Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», σελ. 135-136, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1998.
Ο Κύριος εμφανίστηκε στον Θωμά ,για χάρη όλων εκείνων που αναζητούν την αλήθεια και τη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/18/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%81/
Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι; Οι άνθρωποι όταν συνάντησαν τον Απόστολο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους, είδαν ανθρώπους που απ’ αυτόν ήδη τον κόσμο απέπνεαν την αιώνια ζωή. Καλούμαστε, όλοι μας, να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεως, με μια ένταση θεϊκής ζωής μέσα μας. π. Αντώνιος Bloom του Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84/
Ο γερο-Μιχαήλ ο Καυσοκαλυβίτης, ο φίλος του αγίου Πορφυρίου που όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/07/25886/
Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/11/44112/
Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα περικυκλωμένος από ένα λαμπερό εκτυφλωτικό φως
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/03/%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%8c%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%85%ce%ba%ce%bb/
Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/11/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%84%cf%89%ce%b4%cf%8e%cf%82/
Άς αναφωνήσουμε και εμείς, εξ όλης της καρδιάς μας, ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/27/43662/
Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/03/17200/
Φίλε άγιε Θωμά έμπνευσε όσους δειλιάζουν. Πίστη και απιστία, μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/24/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B6/
Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος βαρύς.
Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός· καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι᾿ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης Φιλοθέου ἐν Ἄθω
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς δώρημα τέλειον ἐκ Βυζαντίου Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου ἡ Φιλοθέου Μονή, ἐδέξατο χαίρουσα· ἥνπερ Γλυκοφιλοῦσαν, προσφυῶς προσφωνοῦσα, χάριν ἀεὶ καρποῦται, ἐξ αὐτῆς καὶ βοᾷ σοι· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ὡς πολύτιμον γέρας τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ Μονὴ Φιλοθέου κεκτημένη ἀγάλλεται, ἐν ταύτῃ γὰρ ὁρῶντές σε Ἁγνή, ὡς νήπιον φιλοῦσαν τὸν Χριστόν, μεγαλύνομεν τὴν δόξαν σου τὴν πολλήν, Παρθένε ἐκβοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σοῦ Ἁγνή, δόξα τῇ συμπαθείᾳ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.
Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐν Μυστρᾷ συνελθόντες, πιστῶς εἰσέλθωμεν, ἐν τῷ Ναῷ Παντανάσσης καὶ Θεοτόκου Μητρός, προσκυνοῦντες εὐλαβῶς, θεῖον εἰκόνισμα· ὅτι ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ κατασκέπει τοὺς πιστούς, ἐκ πάσης δοκιμασίας, καὶ στηρίζει ἐν τοῖς ἀγῶσι τοὺς εὐσεβῶς ἐπευφημοῦντας αὐτήν.
Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος βαρύς.
Ἐπὶ τῷ θείῳ προστρέχοντες ἱερῷ Ναῷ Σου Παντάνασσα, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ἐκ Σοῦ θαυμασίων ἀντλοῦντες, ἐν πίστει βοῶμέν Σοι· Χαῖρε Ναὲ θαυμαστὲ τοῦὙψίστου Ἁγνή· διὰ Σοῦ γὰρ πάντες σώζονται.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικήτα, Πολιούχου Σερρῶν.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Νικήσας φερωνύμως τῶν ἐχθρῶν τὴν παράταξιν, Νικήτα Νεομάρτυς τῇ γενναίᾳ ἀθλήσει σου, ἡγίασας τὴν πόλιν τῶν Σερρῶν, τοῖς ᾄθλοις σου τοῖς θείοις ἀθλητά. Διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Ἀραπίτσης Ναούσης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Δεῦτε πάντες Ναούσης ἐγκωμιάσωμεν, Νεομαρτύρων χορείας, τῆς Ἀραπίτσης τὸν ῥοῦν, καθαγιασάσης αἵμασιν ὡς θύματα, πίστεως πάντιμον πληθύν, Νεανίδων εὐσθενῶν, Μητέρων ἅμα εὐστόργων, αὐτῶν Παισὶ σὺν ὀλβίοις, ὡς εὐσεβῶν φρουροὺς καὶ φύλακας.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Νίκου τοῦ ράφτη τοῦ Κοκοβίτη.
Ἦχος α΄.
Ἀπετμήθης τήν κάραν ἐν πλατάνῳ, τρισόλβιε, Νίκο, ἐν Ναούσῃ φοβίσας τῶν σφαγέων θρασύτητα. Καί γέγονας μαρτύρων ἡ σφραγίς τῶν νέων άθλητῶν τοῦ Ἰησοῦ΄ Ὅθεν πάντες, ἀθλοφόρε, ἐπί τῆ μνήμῃ σου χαίροντες ψάλλομεν: Δόξα τῆ καρτερίᾳ σου, σοφέ΄ δόξα τῶ θείῳ σθένει σου. Δόξα καί γάρ ὑπάρχεις τῆς κώμης Κοκόβης, ἥτις σέ ἤνεγκεν.
Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων Ναούσης. (ὑπὸ πρωτοπρεσβ.Στυλιανοῦ Μακρῆ)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Ὅτε κλίναντες κάραν δημίοις, οὐκ ἠρνήσασθε κλῖναι καρδίαν, τῷ Χριστῷ Ναούσης ἔνδοξοι μάρτυρες, ἀλλ᾿ ὁμοψύχως τμηθῆναι προκρίναντες, τὴν κεφαλὴν ὑπὲρ Αὐτοῦ ἠγωνίσασθε, ὥσπερ ἥρωες, τῆς πίστεως καὶ ᾐσχύνατε, ἐχθρὸν καὶ πολυκέφαλον δράκοντα
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Πέντε Νεομαρτύρων τῶν ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ, Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι’ ὑμῶν, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἱεραρχῶν.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ ἀῤῥήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· Δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πίστιν τὴν ὀρθόδοξον.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Φοινίκης ὁ κλάδος καὶ Κυπρίων τὸ στήριγμα, καὶ Κωνσταντίας ἀνεδείχθης, Ἐπιφάνιε, Πρόεδρος· διὸ ὁ Ἀσσυρίων βασιλεὺς πίπτει ποδῶν σου προσκυλινδούμενος· τὸ πνεῦμα διωκόμενον ἐξ αὐτοῦ διὰ τῆς σῆς δεήσεως· δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῷ τοῦ Σωτῆρος παριστάμενος θρόνῳ, Ἀρχιεράρχα Ἐπιφάνιε πάτερ, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε δεόμεθα, ὅπως λυτρωθείημεν, πειρασμῶν καὶ κινδύνων, καὶ παντοίων θλίψεων, οἱ τιμῶντές σε πόθῳ· σὺ γὰρ προστάτης πέφηνας ἡμῶν, καὶ πρὸς Χριστὸν πρεσβευτὴς ἑτοιμότατος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου Κυθήρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Κορώνης τὸν γόνον καὶ Κυθήρων τὸ καύχημα, θείων δωρεῶν τὸ δοχεῖον, θεοφόρον Θεόδωρον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· ἀπαύστως γὰρ δωρεῖται τοῖς πιστοῖς, πᾶσαν δόσιν καὶ πᾶν δώρημα ἀγαθόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Γερμανοῦ τοῦ Μαρούλη. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ταπεινώσεως ἔσοπτρον διαυγέστατον, ὑπακοῆς ἐκμαγεῖον, καὶ ἀκραιφνοῦς ἀγωγῆς, ἐν τῷ Ὄρει τῷ ἁγίῳ σεμνολόγημα, σκεῦος χαρίτων Γερμανέ, ὁ εἰς ἄῤῥητον ἀρθείς, θεώσεως μάκαρ ὕψος, ὑπείκειν ταῖς τοῦ Κυρίου, ἡμᾶς ἀξίωσον ἐντάλμασι.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα. (ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Χριστοδούλου Κοσμᾶ)
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Ἐσχάτοις χρόνοις λάμψας ὡς ἀστὴρ φαεινότατος τῶν κακουχουμένων προστάτης, Νεκτάριε θεοφάντορ, καὶ πάσης Ῥωσίας γλυκασμὸς ἐφάνης, καὶ πρὸς Κύριον ἱλασμός· ἐν ἐσόπτρῳ γὰρ λελαμπρυσμένῳ, Θεὸν κατεῖδες καὶ κρύφια ψυχῶν. Χαῖρε νῦν τῇ Τριάδι παρεστὼς αἴγλῃ θείᾳ λαμπόμενος ἔλεός τε δωρούμενος ἡμῖν τοῖς σε γεραίρουσι.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Παρθένων Νεομαρτύρων τοῦ Γεροπλατάνου Χαλκιδικῆς (Χαραλάμπους Μπούσια) [δευτέρᾳ Κυριακῇ τοῦ μηνὸς Μαΐου]
Ἦχος πλ. α. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Νεομάρτυρες Κόραι Χριστοῦ τῆς πίστεως, Γεροπλατάνου Παρθένοι ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ αἱ καυθεῖσαι ἐν τῷ μύλῳ καὶ ἁγνότητος ἄρτι ὀφθεῖσαι καλλοναί, δυσωπεῖτε ἐκτενῶς, Νεάνιδες ἕξ, Νυμφίον ὑμῶν οὐράνιον πέμψαι ὑμᾶς τιμῶσι μέγα ἔλεος.
Δόξα… Καὶ νῦν… Τοῦ Θωμᾶ.
Ἦχος πλ. β’
Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ἐπέστης Χριστὲ πρὸς τοὺς Μαθητάς. Τότε ὁ Θωμᾶς, οἰκονομικῶς οὐχ εὑρέθη μετ’ αὐτῶν· ἔλεγε γάρ· οὐ μὴ πιστεύσω, ἐὰν μὴ ἴδω κἀγὼ τόν Δεσπότην, ἴδω τὴν πλευράν· ὅθεν ἐξῆλθε τὸ αἷμα, τὸ ὕδωρ, τὸ βάπτισμα, ἴδω τὴν πληγήν, ἐξ ἧς ἰάθη τὸ μέγα τραῦμα ὁ ἄνθρωπος, ἴδω, πῶς οὐκ ἦν, ὡς πνεῦμα, ἀλλὰ σάρξ καὶ ὀστέα, ὁ τὸν θάνατον πατήσας, καὶ Θωμᾶν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.
Καὶ νῦν. Τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος πλ. α΄.
Ὅπου ἐπισκιάσει ἡ χάρις Σου πανάχραντε, ἐκεῖθεν τῶν ἐναντίων διώκεται ἡ δύναμις, καὶ τόξα τῶν πολεμίων συντρίβονται, φάλαγξ δὲ ἡ δαιμόνιος δειματοῦται, ὥσπερ καὶ σήμερον τῇ κραταιᾷ προστασίᾳ Σου, στρατὸν βαρβαρικὸν ἀπεσόβησας, καὶ τῆς αὐτῶν καταδυναστείας ἀπήλλαξας. Ἀλλ’ ὦ Παντάνασσα, τὸ ἡμῶν ἐκνίκημα, καὶ τοῦ Ὄρους τὸ περιτείχισμα, μὴ ἐλλείπῃς ἀεί, περιφρουροῦσα ἡμᾶς καὶ σώζουσα, ἐκ παντοίας κακώσεως, ὡς πάντα ἰσχύουσα. Σὲ γὰρ προστάτιν ἡμῶν κεκτήμεθα, καὶ διὰ Σοῦ σωτηρίας τυχεῖν ἐλπίζομεν, Θεοτόκε πανύμνητε καὶ ἀειπάρθενε.
Ἐξαποστειλάριον
Ἦχος γ’ Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις
Σήμερον ἔαρ μυρίζει, καὶ καινὴ κτίσις χορεύει, σήμερον αἴρονται κλεῖθρα, θυρῶν καὶ τῆς ἀπιστίας, Θωμᾶ τοῦ φίλου βοῶντος· ὁ Κύριος καὶ Θεός μου.
Ταῖς τοῦ σοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Христос Воскресе, Радост донесе!
Људи ликујте народи чујте: ХРИСТОС ВАСКРСЕ!!!
Св. Николай Велимирович
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
«Μ
Μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας βρισκόμαστε σε διαρκή κοινωνία με τον Κύριο. Η ζωντανή πίστη κάνει τον Θεό, που είναι αόρατος με τα μάτια του σώματος, ορατό με το μάτι της ψυχής, τον νου (Πρβλ. Εβρ. 11, 27). Μυστικά μας αποκαλύπτει τον Κύριο η ζωή η σύμφωνη με τις εντολές Του. 
Περίεργη είναι η τυφλότητα και ακατανόητη η σκληρότητα των συγχρόνων του Χριστού, οι οποίοι, μολονότι άκουγαν την πανάγια διδασκαλία Του και έβλεπαν τα εκπληκτικά θαύματά Του, δεν πίστευαν σ’ Αυτόν. Επτά αιώνες πριν, ανεβασμένος, θαρρείς, στην κορυφή ενός μακρινού βουνού και κατάπληκτος από τη θέα της ανθρώπινης αναισθησίας, ο προφήτης Ησαΐας κραύγαζε στο πολυάριθμο πλήθος των ζωντανών νεκρών: «Θ’ ακούσετε με τ’ αυτιά, μα δεν θα καταλάβετε· θα δείτε με τα μάτια, μα δεν θ’ αντιληφθείτε» (Ησ.6, 9).
Αυτά τα συμπεράσματα βγάζουμε με μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του Χριστιανισμού. Η λεπτομερής σπουδή του διαμορφώνει μέσα μας πιο σαφή πεποίθηση για τη θεϊκή του προέλευση. Αυτή η πεποίθηση, πάντως, ολοκληρώνεται και εδραιώνεται στην ψυχή μας, όταν ζούμε σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές, καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Από τις εντολές Σου κατάλαβα…» (Ψαλμ. 118, 104). Η πεποίθηση που γεννιέται και ενεργεί άμεσα στην ψυχή από την τήρηση των εντολών, είναι ισχυρότερη από κάθε εξωτερικό πειστήριο. Οι ευαγγελικές εντολές ειρηνεύουν, ζωογονούν, ενισχύουν την ψυχή. Όποιος αισθάνθηκε την ενέργειά τους, απέκτησε ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, πίστη που εκδηλώνεται μπροστά Του με την ξεκάθαρη και αποφασιστική ομολογία: «Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή. Κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε καταλάβει πως Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του αληθινού Θεού» (Ιω. 6, 68-69).
Ἀπολυτίκιον. Τῆς Ἑορτῆς. Ἦχος βαρύς.
iconandlight 