Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Προφήτης Ιωάδ (Αυτός που στάλθηκε από τον Θεό προς τον βασιλιά Ιεροβοάμ για να τον ελέγξει για τις δαμάλεις (Γ΄Βασιλ. ιγ΄,2).(10ος αιων π.χ.)
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο Σιναΐτης (523 – 606)
Αγία Ευβουλή, μητέρα του Αγίου Παντελεήμονα (304)
Όσιος Ιωάννης ο εν τω φρέατι (4ος αιων)
Άγιος Ιωάννης Β’ Πατριάρχης Ιεροσολύμων (5ος αιων)
Άγιος Βίκτωρ
Άγιος Ζωσιμάς Επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας (660)
Άγιος Ζαχαρίας ιερομάρτυς επίσκοπος Κορίνθου (1684)
Άγιος Σωφρόνιος Επίσκοπος Ιρκούτσκ (1771)
Οσία Ματρώνα η Ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης (1911)
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμηθη περιχαρής

Εορτάζουν στις 30 Μαρτίου

Στίχοι
Ἐπὶ κλίμαξι κλίμακας πυκνῶς, Πάτερ,
Τὰς σὰς ἀρετὰς θείς, ἔφθασας πόλου μέχρι.
Χαῖρεν Ἰωάννης τριακοστῇ ἐξαναλύων.

Ἐν οὐρανοῖς σύνεστιν ἀθλητῇ Τέκνῳ,
Ἀθλητομήτωρ καλλίτεκνος Εὐβούλη.

Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.

«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Λουκ. 6:37; Ρωμ. 2:1; 1Κορ. 4:3; 1Κορ. 4:5; 2 Γιατί με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε, και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθεί σ’ εσάς. Μάρκ. 4:24; Λουκ. 6:38; 

Είπε ο αββάς Τιθόη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».

Δ’. 1. Ο αββάς Μαρτύριος όταν έκανε μοναχό τον όσιο πατέρα μας Ιωάννη τον ηγούμενο (της Κλίμακος), που ήταν τότε είκοσι ετών, τον πήρε και πήγε στον στύλο της ερήμου μας, τον αββά Ιωάννη τον Σαββαΐτη, που τότε ζούσε στην έρημο του Γουδδά κι είχε μαζί του μαθητή τον αββά Στέφανο τον Καππαδόκη. Μόλις τους είδε ο γέροντας, ο Σαββαΐτης, σηκώθηκε, πήρε νερό, το έβαλε σε μικρή λεκάνη και ένιψε τα πόδια του μαθητή και φίλησε το χέρι του. Του αββά Μαρτυρίου, που ήταν γέροντας του, δεν ένιψε τα πόδια.
2. Σκανδαλίσθηκε ο αββάς Στέφανος γι’ αυτό που έγινε. Όταν έφυγε ο αββάς Μαρτύριος και ο μαθητής του, επειδή κατάλαβε ο αββάς Ιωάννης με το διακριτικό του μάτι ότι σκανδαλίστηκε ο δικός του μαθητής, του λέγει· «Γιατί σκανδαλίσθηκες; Πίστεψέ με πως εγώ δεν ξέρω ποιο είναι το παιδί· αλλά υποδέχθηκα τον ηγούμενο του Σινά και ένιψα τα πόδια του ηγουμένου». Ύστερα λοιπόν από σαράντα χρόνια, κατά την προφητεία του γέροντα, έγινε ηγούμενός μας.
3. Όχι δε μονάχα ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης, αλλά κι ο αββάς Στρατήγιος ο έγκλειστος, αν και καθόλου δεν έβγαινε έξω, προείπε την ημέρα που έγινε μοναχός ο αββάς Ιωάννης.
Γεροντικό του Σινά

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ᾿ όψιν», εξωτερικά, και γι᾿ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τί είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ᾿ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Θέλει πολλή προσοχή· ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό.
Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει.
Ή, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει κακούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει».
Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;».
Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ.
Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ο άλλος!
Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς».
Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

***

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

***

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ενώ ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.

Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος δέκατος, περί καταλαλιάς.
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/climax/10.htm
http://www.orp.gr/wordpress/?p=13200

Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/29/%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b9%cf%89/

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. Δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας• και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας• και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη, Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν κλίμακα υποστηρίξας, την των λόγων σου, μέθοδον πάσι, μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής Ιωάννη καθάρσεως, προς θεωρίας ανάγων την έλλαμψιν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.

Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου
Ήχος α’

Ο Ειρμός «Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν η εστερέωσε την Εκκλησίαν ο Χριστός, ην εξ εθνών εξηγοράσατο».

Εύρες ως τερπνόν θυμίαμα, την αοργησίαν, πάσαν εκδιώξας θυμού την δυσωδίαν, εκ βάθους της ψυχής σου· διό νυν θεσπέσιε, υπέρ ημών τω Λυτρωτή, αμαρτιών την λύσιν αίτησαι.

Φλέξας τω πυρί μακάριε, της Χριστού αγάπης, νούν μνησικακίας έλαμψας ακτίσι, πιστώς φιλαδελφίας, και ράστην υπέδειξας οδόν Μακάριε, προς σωτηρίαν πάσι, τρανών το αμνησίκακον.

Ήρας πρακτικής ασκήσεως, ουρανόθεν χάριν· όθεν αποφράττεις χείλη καταλάλων, σοφαίς διδασκαλίαις, εν αίς ποδηγούμεθα, προς αρετών πορείαν, ης και τυχείν αξιωθείημεν.

Θεοτοκίον
Ήσε παρθενία τίκτειν σε ο Προφήτης πάλαι, άχρονον εν χρόνω, και υπέρ νούν και λόγον, τον ένα της Τριάδος, Χριστόν Θεόν ημών, ον εξιλέωσας Αγνή, υπέρ ημών των ευφημούντων σε.

Κανών α’, Ωδή η’, του Οσίου
Ήχος α’
Ο Ειρμός «Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί,..

Μητέρα και φύλακα πασών των αρετών, την θείαν ταπείνωσιν, υπέγραψας ημίν· και γαρ ως υπάρχων, αρχιτέκτων σοφός, της θείας ανόδου, την βάσιν κατεπήξω.

Είδα να ανοίγουν οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά και μαζί της ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων… Από το Γεροντικό του Σινά

Από το Γεροντικό του Σινά

Υπήρχε ένας αδελφός που ονομαζόταν Αρέθας, Φαρανίτης και ήταν λίγο απρόσεκτος στη μοναχική ζωή. Γύρω του, όταν επρόκειτο να πεθάνει, κάθονταν μερικοί από τους πατέρες. Βλέποντας τον αυτόν ο γέροντας με ιλαρότητα και χαρά να εγκαταλείπει το σώμα, επειδή ήθελε να βοηθήσει πνευματικά τους αδελφούς , του λέγει, “Αδελφέ, πίστεψέ με όλοι ξέρουμε ότι δεν υπήρξες πολύ σπουδαίος στον πνευματικό αγώνα. Πως λοιπόν τόσο πρόθυμα αναχωρείς;”. Του απαντά ο αδελφός,” πίστεψέμε , πατέρα, σωστά μίλησες, όμως από τότε που έγινα μοναχός δεν νομίζω ότι έκρινα άνθρωπο αλλά αμέσως την ίδια ημέρα συμφιλιωνόμουν μ’ αυτόν που κατέκρινα. Θέλω να πώ στον Θεό, ” Σύ είπες Δέσποτα, Μή κρίνετε για να μή κριθήτε και ακόμη, Συγχωρήσετε και θα συγχωρηθήτε”. Καθώς όλοι ωφελήθηκαν πνευματικά του λέγειό γέροντας “ Ειρήνη σε σένα παιδί μου, γιατί και χωρίς κόπο σώθηκες”.

***

Στον τόπο του Μαλωχα έμεινε και ό θείος Ιωάννης ο Σαββαΐτης μαζί με τον ξακουστό Δημήτριο, τον βασιλικό αρχίατρο. Μια μέρα λοιπόν βλέπουν πάνω στην άμμο του χειμάρρου ίχνη απ’ το σύρσιμο μεγάλου φιδιού. Και λέγει ο αββάς Δημήτριος στον σεβαστό αββά Ιωάννη «Ας φύγουμε από εδώ μη τυχόν και-μας βλάψει το μεγάλο θηρίο». Λέγει προς αυτόν ο αββάς Ιωάννης• «Καλύτερα να προσευχηθούμε».
Κι όταν στάθηκαν και προσευχόταν και το θηρίο ήταν κάπου δύο στάδια μακριά τους, να και το βλέπουν να υψώνεται μετέωρο ως τα σύννεφα κι απ’ εκεί να πέφτει με κρότο στη γη και να διασκορπίζεται σε χίλια κομμάτια.

***

Ο μοναχός από το Σινά και το θαύμα στην Θεία Λειτουργία

Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ό διάβολος λέγοντας του- « Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πουν ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού; Μην κοροϊδεύεσαι ». Ό αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν γιατί έτσι είναι ή συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι. Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελί του σκεπτόμενοι- « Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ο αδελφός;».

Όταν ήλθαν στο κελί τον ρωτούσαν « Γιατί αδελφέ δεν ήλθες στην εκκλησία; «. Αυτός ντρεπόταν να τους απαντήσει. Όταν όμως αντιλήφτηκαν το φαύλο τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοί τον υποχρέωσαν να τούς ομολογήσει την επιβουλή του διαβόλου. Αυτός τούς απάντησε• « Συγχωρήστε με, αδελφοί, γιατί ενώ ξεκινούσα όπως πάντα να έλθω στην εκκλησία, ό λογισμός μου, μου λέγει ότι δεν είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού αυτό πού πας να μεταλάβεις, άλλ’ είναι απλώς άρτος και οίνος.

Αν λοιπόν θέλετε να έλθω μαζί σας, διορθώστε μου τον λογισμό για τη θεία λειτουργία «. Αυτοί του είπαν «Σήκω, έλα μαζί μας και θα παρακαλέσουμε τον Θεό να σου δείξει ζωντανά την θεϊκή δύναμη». Αυτός πήγε στην εκκλησία και εκεί αφού ικέτευσαν πάρα πολύ τον Θεό για τον αδελφό, δηλαδή να του αποκαλυφθεί η δύναμη των μυστηρίων, άρχισαν αμέσως τη θεία λειτουργία, αφού τοποθέτησαν τον αδελφό στη μέση της εκκλησίας, ενώ αυτός ως την απόλυση δεν σταμάτησε να βρέχει με τα δάκρυα του το πρόσωπο του.

Μετά το τέλος της λειτουργίας παρακάλεσαν οι πατέρες τον αδελφό να τούς απαντήσει- «Πες μας αν σου έδειξε κάτι ό Θεός για να ωφεληθούμε και μείς». Αυτός κλαίγοντας άρχισε να λέγει- «Όταν τέλειωσε ό κανόνας της ψαλμωδίας και αναγνώστηκε η διδαχή των αποστόλων και ετοιμάστηκε ο διάκονος να αναγνώσει το ευαγγέλιο, τότε είδα να ανοίγει ή στέγη της εκκλησίας και να φαίνεται ό ουρανός και κάθε λόγος του αγίου ευαγγελίου να γίνεται φωτιά μέχρι τον ουρανό. Όταν τελείωσε ή ανάγνωση του ευαγγελίου, ήλθαν οι κληρικοί από το διακονικό κρατώντας την μετάληψη των αγίων μυστηρίων.

Τότε είδα να ανοίγουν οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά και μαζί της ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων και πάνω απ’ αυτούς δύο πρόσωπα ενάρετα των οποίων την ομορφιά δεν μπορώ να περιγράψω — γιατί ή φεγγοβολή τους ήταν σαν αστραπή — και ανάμεσα τους υπήρχε ένα μικρό παιδί. Τότε οι άγγελοι παρατάχτηκαν γύρω από την αγία Τράπεζα και το παιδί βρισκόταν ανάμεσα τους. Όταν τελείωσαν οι θεϊκές ευχές και άρχισαν οι κληρικοί να τεμαχίζουν τούς άρτους της προθέσεως, είδα τα δύο πρόσωπα πάνω στην αγία Τράπεζα να κρατούν τα χέρια και τα πόδια του παιδιού, πού ήταν πάνω στην άγια Τράπεζα, και με το μαχαίρι πού κρατούσαν έσφαξαν το παιδί και άδειασαν το αίμα του στο Ποτήριο πού βρίσκονταν πάνω στην άγια Τράπεζα. Αφού έκοψαν σε μικρά τεμάχια το σώμα του παιδιού τα τοποθέτησαν πάνω από τούς άρτους και έγιναν και οι άρτοι σώμα. Τότε ήρθε στο μυαλό μου ό Απόστολος πού λέει- Γιατί ή δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι ό Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας. Όταν όμως πλησίασαν οι αδελφοί να μεταλάβουν την αγία προσφορά, τους προσφέρονταν ζωντανό σώμα.

Μόλις όμως χρησιμοποιούσαν την επίκληση αμήν γινότανε άρτος στα χέρια τους. Όταν όμως πήγα και εγώ να μεταλάβω μου δόθηκε σώμα και δεν μπορούσα να μεταλάβω. Τότε άκουσα μια φωνή στα αυτιά μου να μου λέει- Άνθρωπε γιατί δεν μεταλαβαίνεις, αυτό δεν είναι αυτό πού ζήτησες; Τότε είπα- Λυπήσου με, Κύριε, δεν μπορώ να μεταλάβω σώμα. Πάλι μου είπε Αν μπορούσε ό άνθρωπος να μεταλάβει σώμα, σώμα θα υπήρχε όπως το βρήκες. Κανείς όμως δεν μπορεί να φάγει σώμα, γι’ αυτό όρισε ό Κύριος τούς άρτους της προθέσεως.

Γιατί όπως από την αρχή ό Αδάμ με τα χέρια του Θεού έγινε σάρκα και μετά της έδωσε πνεύμα ζωής ο Θεός, κατόπιν η σάρκα χωρίστηκε στη γη, το πνεύμα όμως παρέμεινε, έτσι και τώρα ο Χριστός προσφέρει τη σάρκα του μαζί με το άγιο Πνεύμα. Και ή σάρκα δεν είναι τέλεια στον άνθρωπο, το πνεύμα όμως εγκαθίσταται στην καρδιά. Αν λοιπόν πίστεψες, μετάλαβε αυτό πού έχεις στο χέρι σου. Και μόλις είπα- Πιστεύω Κύριε, έγινε το σώμα πού είχα στο χέρι μου άρτος. Αφού ευχαρίστησα λοιπόν τον Θεό μετέλαβα την αγία προσφορά. Όταν προχώρησε ή λειτουργία και ξαναγύρισαν οι κληρικοί είδα πάλι το μικρό παιδί ανάμεσα στα δύο πρόσωπα και ενώ οι κληρικοί συμμάζευαν τα δώρα, είδα πάλι τη στέγη να ανοίγει και οι θείες δυνάμεις να ανυψώνονται στον ουρανό»».

Αυτά αφού άκουσαν οι αδελφοί και αφού ένιωσαν βαθιά κατάνυξη, αναχώρησαν στα κελιά τους.
Γεροντικό του Σινά. Εκδ. Ι. Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά .

***

Πενθεί η Ραΐθ τους Αββάδες
της Σοφίας Κιόρογλου

Ατέλειωτη έρημος
χαιδεύει τη θάλασσα
μα η Ραχήλ ουρλιάζει.
Γιατί κλαίς Έλ Τορ;
Πενθεί η Ραΐθ τους Αββάδες της
κι οι Βλέμυες καυχώνται
Χτυπάνε σήμαντρα
αόρατοι ασκητές
Ραΐθ, ποτίστηκε το χώμα
με αίμα αγίων
Ω βιβλική Ελίμ
το πνεύμα του Θεού σου
ανασεμιά γλυκιά
Ω γη των φρούτων
θεοδώρητη στάση
αγκυροβόλι του Σινά.Απολυτίκιον.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ως αγιόλεκτος του Λόγου χορεία, εν τω Σινά και Ραϊθώ οι Αββάδες αγγελικώς ηρίστευσαν αγώσιν ιεροίς ιδρώσι γαρ ασκήσεως των αιμάτων τους όμβρους, μυστικώς κεράσαντες χαρισμάτων κρατήρα, πνευματικώς προτίθενται ημίν, εξ΄ου τυρφώντες, αυτούς μακαρίσωμεν.

Ήχος Πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Την Κυρίαν Παρθένον ως βάτον άφλεκτον, ην ο θεόπτης κατείδε Μωσής ποτέ εν Σινά, προσκυνούντες και πιστώς κατασπαζόμενοι Αικατερίνης την σορόν των λειψάνων Ασκητάς, Προφήταις και Αθλοφόρους τους Σιναΐτας υμνούμεν και ταις λιταίς αυτών αιτούμεθα.

Απολυτίκιον πάντων των εν Σινά Αγίων
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Εν Σινά τω αγίω διαφόροις εν έτεσι, και εν Ραιθώ υπέρ φύσιν εν σαρκί ηγωνίσασθε, Πατέρων των Οσίων η πληθύς, και δήμος θεοφόρων Ασκητών, διά τούτο ευφημούμεν πάντας υμάς συμφώνως ανακράζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

Υμνών την αγίαν υπομονήν, δι’ ης, Σιναίται, προς αρότατον αρετών επήρθητε ύψος, ανακράζω· υπομονής με αφάτου πληρώσατε.

Πυξίδας κατέχοντας ακριβείας προς πόλιν την άνω, Σιναίται, υμάς καλώς ζωής τον προκείμενον αγώνα υμών ταις θείαις εντεύξεσι τρέχομεν.

Ουράνιον φρόνημα επί γης δεικνύοντες όντως, Σιναίται θεοειδείς, πρεσβεύσατε πόθον της αγήρω ημάς αυξάνειν ζωής τω Παντάνακτι.

Θεοτοκίον

Μωσής φλεγομένην εν τω Σινά και μη καιομένην Βάτον, Κόρη, εωρακός την σε προτυπούσαν, κατενοέι της σης συλλήψεως θείον μυστήριον.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.

Ορμαθέ τεσσαράκοντα οσιομαρτύρων Σινά, απόσταξον νέκταρ πάσι θείας χάριτος συν της Ραιθώ μαρτύρων τάγμασι.

Προφητών ακροθίνιον, ο λαβών θεόθεν τα θεοχάρακτα, Μωυσή θεόπτα, γράμματα, του Θεού ιδείν με φως αξίωσον.

Λαμπροχίτων Γρηγόριε, εις Θεού εισήλθες τα θεία δώματα ως ευχής αόκνου πρύτανις ακηδίαν λύειν των τιμώντων σε.

Θεοτοκίον

Ακατάφλεκτος έμεινας, ει και πυρ εδέξω το της Θεότητος εν γαστρί σου, Μητροπάρθενε, η παθών ημών το πυρ σβεννύουσα.