Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Λ´ (30ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, τοῦ συγγραφέως τῆς Κλίμακος. (†605)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου προφήτου Ἰωὰδ (ἢ Ἰωήλ). (ι´ αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Εὐβούλης, μητρὸς τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος. (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ ἐν τῷ Φρέατι. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου β´, πατριάρχου Ἱεροσολύμων. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Ζαχαρίου, ἐν Κορίνθῳ μαρτυρήσαντος καὶ ξίφει τελειωθέντος. (†1684)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου, μητροπολίτου ἐπισκόπου Ἰρκοὺτσκ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1771)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γαβριήλ, ἐπισκόπου Κισινάου (Chișinău) Μολδαβίας. (†1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ματρώνης (Mylnikova) τῆς ἀνυπόδητης καὶ διὰ Χριστὸν σαλῆς ἐν Πετρουπόλει τῆς Ῥωσίας. (1911)
Στίχοι
Ἐπὶ κλίμαξι κλίμακας πυκνῶς Πάτερ,
Τὰς σὰς ἀρετὰς θείς, ἔφθασας πόλου μέχρι.
Χαῖρεν Ἰωάννης τριακοστῇ ἐξαναλύων.
Στίχ. Ἐν οὐρανοῖς σύνεστιν Ἀθλητῇ Τέκνῳ,
Ἀθλητομήτωρ καλλίτεκνος Εὐβούλη.
Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».
Γεροντικό του Σινά
***
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.
***
Οσία Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας
11. Στις αρχές Ιανουαρίου του 1904 ο Κος Π., που ήταν αξιωματικός της αστυνομίας, επρόκειτο να φύγει με μετάθεση στην Ανατολική Σιβηρία, σε μια νέα θέση, και επισκέφτηκε τη Ματρώνουσκα. Εκείνη του έδωσε την ευχή της και μια εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που είχε φέρει από τα Ιεροσόλυμα και του είπε:
– Ορίστε! Έχε την ευχή μου! Η Βασίλισσα των Ουρανών θα είναι πάντα η ίδια Προστάτης και Μεσίτης για σένα. Μην την αποχωριστείς ποτέ. Όπου κι αν πάς να την έχεις μαζί σου και κανένας άνθρωπος δε θα μπορέσει να σου κάνει κακό, καμιά σφαίρα δεν θα σε αγγίξει.
Τα λόγια αυτά ξάφνιασαν κι ανησύχησαν κάπως τον Π., που δεν πήγαινε σε πολεμικό πεδίο, αλλά σε μια συνηθισμένη θέση, όπως όλοι οι άνθρωποι. Αργότερα όμως αποδείχτηκε πως τ’ αποχαιρετιστήρια αυτά λόγια της είχαν ένα προφητικό μήνυμα. το 1905 ξέσπασε το επαναστατικό κίνημα κι ο Π., πιστός στο καθήκον και τον όρκο του, έπρεπε ν’ αναλάβει μόνος του τον αγώνα εναντίων του αποκαλούμενου «απελευθερωτικού κινήματος» και μάλιστα όχι μόνο στο Ατσίνσκ, μια περιοχή που ήταν στη δικαιοδοσία του, αλλά και στην περιοχή Μινούσινσκ, όπου μεταφέρθηκε γι’αυτόν ειδικά το σκοπό. Εκεί εκπλήρωσε το καθήκον που του ανατέθηκε. Ξεχώρισε από τον πληθυσμό τα επαναστατικά στοιχεία εκείνα που ήταν επιζήμια στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη, ενέπνευσε τον σεβασμό στους νόμους και τις αρχές και, χωρίς να λάβει κανένα καταπιεστικό μέτρο, εισέπραξε τους φόρους που ήταν απλήρωτοι για δύο χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έγιναν πολλές απόπειρες εναντίον της ζωής του και οι επαναστατες τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο, ο Θεός τον προστάτεψε. Τα προφητικά λόγια της Ματρώνουσκα βγήκαν σωστά. Καμιά σφαίρα δεν τον άγγιξε.
Το Σεπτέμβρη του 1910 ο Π. έφερε πίσω την προαναφερόμενη εικόνα της Παναγίας. Την έδωσε στη Ματρωνούσκα που άφησε διαθήκη η εικόνα αυτή να δοθεί μετά το θάνατό της στη δούκισσα Ελισάβετ Θεοδώροβνα, στη Μόσχα. Η επιθυμία της εκπληρώθηκε το Μάϊο του 1911.
***
«Να προσεύχεστε στην Μητέρα του Θεού, να την παρακαλάτε με απλότητα»
Η ηγούμενη της Ιεράς Σταυροπηγιακής γυναικείας Μονής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στα Ιεροσόλυμα, Αικατερίνη (Τσάϊνικοβα), μιλάει για τον ηγούμενο Σάββα (Οσταπένκο), τον μεγαλόσχημο:
– Ο πνευματικός μου πατέρας, ο μεγαλόσχημος ηγούμενος Σάββας (Οσταπένκο), που ασκήτευε προς το τέλος της ζωής του στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Πσκοβ, πάντα έδινε εντολή στα πνευματικά του παιδιά, κάθε μέρα να διαβάζουν 150 φορές τον ύμνο «Θεοτόκε Παρθένε», και οπωσδήποτε με τροπάρια. Μας έλεγε: «η Μητέρα του Θεού θα μεσολαβεί την Ημέρα της Κρίσεως για όποιον Την τιμά».
Ο ίδιος έτρεφε μια πύρινη αγάπη προς την Υπεραγία Θεοτόκο, όμοια με του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Σε όλες τις Θεομητορικές γιορτές, τις ημέρες μνήμης των βασικών Της εικόνων, πάντα μας ευλογούσε να μεταλαμβάνουμε.
Θυμάμαι τις νουθεσίες του: «Η Παναγία του Καζάν είναι αυστηρή! Κοιτάξτε! Να μεταλαβαίνετε! Μην πληγώνετε την Μητέρα του Θεού!»
Επίσης, ο πατήρ Σάββας είχε μεγάλη αδυναμία στους Χαιρετισμούς. Αργότερα, μετά τον πατέρα Σάββα, αυτήν την αγάπη για τους Χαιρετισμούς κληρονόμησε το πνευματικό τέκνο του, ο Αρχιμανδρίτης Αντύπας (Μιχάϊλοβ), κάτι για το οποίο τόσο εύγλωττα έγραψε ο Μητροπολίτης, πλέον, Τύχων (Σεβκουνόβ), στο βιβλίο του «Σχεδόν Άγιοι».
Στον πατέρα Σάββα άρεσε πολύ να ψέλνει για να αινεί και να ευχαριστεί τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο.
Μια τέτοια κληρονομική έντονη ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο έμεινε και σε μας, τα τέκνα του. Και εγώ στις αδελφές μου λέω συνέχεια: «Αδελφές! Να ψέλνουμε κατά δύναμιν τους ύμνους στην Μητέρα του Θεού, να λιτανεύουμε την εικόνα της Παναγίας, να διαβάζουμε το «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε!». Τότε, η Ίδια η Μητέρα του Θεού θα μας προστατεύει».
Και εγώ η ίδια έχω αποκτήσει μια πολύ απλή, πολύ οικεία σχέση με την Θεομήτορα. Καμιά φορά πλησιάζεις την εικόνα: «Μητέρα του Θεού, Είσαι τόσο όμορφη!.. – και την κοιτάζεις με θαυμασμό. – Βοήθησέ μας, Σε παρακαλώ!»
Ή: «Μητέρα του Θεού, Σε αγαπάμε τόσο πολύ! Είσαι η Προστάτιδά μας, η Πρεσβεύουσα! Βοήθησέ μας!»
Ή πλησιάζεις την εικόνα και τα λες όλα, όπως στην μητέρα σου, χωρίς να κρύβεις τίποτα: Αυτά και αυτά δεν τα καταφέρνω, τι να κάνω;
«Μητέρα του Θεού, θύμωσα με την τάδε αδελφή… – ομολογείς καμιά φορά. – Πώς να βγω τώρα από όλο αυτό;»
Ή ρωτάς-συμβουλεύεσαι: «Μητέρα του Θεού, θέλω να κάνω αυτό και αυτό. Δεν ξέρω, είναι θέλημα Θεού;» – και σύντομα με κάποιον τρόπο παίρνεις απάντηση.
Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ανθρώπινη και χωρίς τυπικότητες επικοινωνία. Είναι ένας διαρκής διάλογος. Και η μαμά μου επικοινωνούσε με αυτόν τον τρόπο και με τον Κύριο και με την Θεοτόκο, λες και ήταν παρόντες. Κάποιες φορές πλησίαζε την εικόνα του Σωτήρος: «Πατέρα! Ένας άνθρωπος ήρθε εδώ σε μένα και ζητάει βοήθεια. Αλλά πώς να τον βοηθήσω; Σε παρακαλώ, βοήθησέ τον Εσύ».
Τόσο οικείες σχέσεις! Αλλά, η Μητέρα του Θεού βοηθάει! Ο Κύριος είναι κοντά, μας ακούει.
***
Άγιος στάρετς Ζηνόβιος (Μαζούγκα· 1896–1985), μητροπολίτης Τέτρι–Τσκάρο
Στην ερώτηση ενός πνευματικού τέκνου του σχετικά με το ποιές προσευχές προς την Παναγία συστήνει, ο άγιος απάντησε ότι η προσευχή «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…» εμπεριέχει τα πάντα. «Ορίστε, σκεφτείτε», είπε ο άγιος και πρόφερε αργά αυτή την προσευχή, κάνοντας στάσεις για περισυλλογή:
“Θεοτόκε Παρθένε…,
χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…,
ο Κύριος μετά σου…,
ευλογημένη συ εν γυναιξί…,
και ευλογημένος…,
ο καρπός της κοιλίας σου…,
ότι Σωτήρα έτεκες…,
των ψυχών ημών…”».
Ο άγιος αγαπούσε πολύ την Υπεραγία Θεοτόκο και συχνά απευθυνόταν προς αυτή με θερμή προσευχή. Στην ερώτηση κάποιου ιερομονάχου τι πρέπει να κάνει, ώστε να μείνει πιστός στον Χριστό και να υποφέρει όλες τις δοκιμασίες, αν αρχίσουν ξανά αιματηροί διωγμοί κατά της Εκκλησίας, ο στάρετς Ζηνόβιος απάντησε:
«Να προσεύχεσαι στην Παναγία και, όσο μπορείς συχνότερα, να λες το “Θεοτόκε Παρθένε”. Η Υπεραγία Θεοτόκος φυλάει όποιον λέει αυτή την προσευχή.
Ήμουν στην εξορία μαζί με έναν επίσκοπο. Απαιτούσαν από αυτόν να υπογράψει ότι συμμετείχε σε συνωμοσία κατά των αρχών, στην οποία εμπλέκονταν αρκετά ακόμη άτομα. Στις ανακρίσεις τον βασάνιζαν, αλλά άντεχε τα βασανιστήρια και δεν πρόδιδε τους αδελφούς του. Ο επίσκοπος εκείνος μου διηγήθηκε ότι έλεγε αδιαλείπτως την προσευχή “Θεοτόκε Παρθένε” και τις νύχτες τον κανόνα της “Οδηγητρίας”, που τον ήξερε από στήθους. Έλεγε ότι αισθανόταν τον πόνο, αλλά αμβλύ, και μετά έχανε τις αισθήσεις του. Εν τέλει, χωρίς να καταφέρουν τίποτα, τον άφησαν ήσυχο».
Όταν έδινε ευλογία στα πνευματικά του τέκνα να λένε την Ευχή του Ιησού, ο άγιος Ζηνόβιος συμπλήρωνε να τελούν επίσης κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την ευχή «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», καθώς και το «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…». Επαναλάμβανε ότι η Ευχή του Ιησού μπολιάζεται στην ταπεινή καρδιά.
Στο ταπεινό κελί του… οι τοίχοι μέχρι το ταβάνι, ήταν γεμάτοι εικόνες ….
Ανάμεσα στο πλήθος των εικόνων ήταν και η αγαπημένη της καρδιάς του, εικόνα του Γενεσίου της Υπεραγίας Θεοτόκου της ερήμου του Γκλινσκ, ακριβές αντίγραφο της πρωτότυπης θαυματουργής εικόνας.
Ο πατήρ Πέτρος Λουκίν διηγείται ότι κατά τη διάρκεια της διαμονής του στον άγιο, μετά τη Θεία Λειτουργία, στην κοινή τράπεζα, ο άγιος Ζηνόβιος διηγείτο θαυμαστές ιστορίες από τη ζωή του, η απαντούσε σε ερωτήσεις. Την ώρα του τσαγιού σέρβιραν μια πίτα με φράουλες, χαρισμένη στον στάρετς….
«Τότε θυμήθηκε ο στάρετς μια άλλη πίττα:
Πριν από μια εορτή, νομίζω πριν από το Άγιο Πάσχα, κάποιοι κρατούμενοι, ανάμεσά τους και ο στάρετς, προσεύχονταν και ζητούσαν βοήθεια και παρηγοριά από την Παναγία. Όταν πήγαν στο μέρος, όπου υλοτομούσαν, βρήκαν μέσα στο δάσος, στη Σιβηρία, χειμώνα καιρό, πάνω σε μια φρεσκοκομμένη ρίζα, μια καυτή πίτα. Τη μοιράστηκαν όλοι και μετά, για πολύ καιρό, δεν ένιωθαν πείνα, αισθάνονταν απερίγραπτο ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη προς τη Βασίλισσα των Ουρανών.»
Όταν ο άγιος Ζηνόβιος ήταν στην εξορία, του επέτρεπαν να απομονώνεται στο δάσος για να προσευχηθεί. Επρόκειτο για ανήκουστη εμπιστοσύνη. Η φυγή ενός φυλακισμένου στο δάσος εθεωρείτο δραπέτευση και τον άνθρωπο, που αποφάσιζε κάτι τέτοιο αυθαίρετα, μπορούσαν να τον εκτελέσουν επί τόπου. Ο άγιος έφευγε τις Κυριακές και τις εορτές και προσευχόταν στην ακτή μιας μικρής, έρημης λίμνης. Έλεγε ότι «κάποτε, σε μια γιορτή της Παναγίας, έλαβε εκεί κάποιο σημάδι σχετικό με την απελευθέρωσή του», όμως δεν αποκάλυψε τι σημάδι ήταν αυτό. Ο άγιος Ζηνόβιος από τα παιδικά του χρόνια αγαπούσε και τιμούσε την Παναγία και η Πάναγνος πάντα τον βοηθούσε και δεν τον εγκατέλειπε. Όταν ο άγιος έλαβε το σχήμα, άρχισε να προσεύχεται ακόμη περισσότερο και ενέτεινε τη νηστεία.
(1) Ζηνόβιος Τσεσνοκώφ: «Στάρετς Ζηνόβιος-Στη χαρά και στη λύπη Δόξα τω Θεώ», Μετάφραση από τη Ρωσική: Αγγελική Πελωριάδη, σελ. 172–173, 176, 177, 193, 194-195, Εκδόσεις «Άθως», Αθήνα 2019.
Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/29/%CF%84%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB/
Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/29/%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b9%cf%89/
Οσία Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας, Η Βασίλισσα των Ουρανών θα είναι πάντα η ίδια Προστάτης και Μεσίτης για σένα. Μην την αποχωριστείς ποτέ. Όπου κι αν πάς να την έχεις μαζί σου και κανένας άνθρωπος δε θα μπορέσει να σου κάνει κακό
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/30/75740/
Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος
Ἦχος πλ. δ´
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωάννη, Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως
Θείαν κλίμακα, ὑποστηρίξας, τὴν τῶν λόγων σου, μέθοδον πᾶσι, Μοναστῶν ὑφηγητὴς ἀναδέδειξαι, ἐκ πρακτικῆς Ἰωάννη καθάρσεως, πρὸς θεωρίας ἀνάγων τὴν ἔλαμψιν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐβούλης, μητρός τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος.
Ἦχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Καλλιμάρτυρος, δεῦτε, ἀθλητομήτορα, Παντελεήμονος, πάντες, μελισταγέσιν ᾠδαῖς, καταστέψωμεν, Εὐβούλην τήν ἀοίδιμον, κράζοντες· γάλακτι εὐχῶν, τῶν σεπτῶν σου πρός Χριστόν, καί Κτίστην τῆς οἰκουμένης, ἡμᾶς λιμώττοντας θρέψον, ἵνα ἐκθύμως σε γεραίρομεν.
Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες, ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα· χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν· χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει· χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφὴ τοῦ μάννα διάδοχε· χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας· χαῖρε, ἐξ ἧς ῥέει μέλι καὶ γάλα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Προφήτης Ιωάδ
Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης
Μ
– Γ
iconandlight 