Συναξάριον.
Τῇ κη΄(28η) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουνίου, ἡ ἐν Κυδωνίαις Εὕρεσις τῆς ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τῆς Φανερωμένης». (1852)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν τιμίων Λειψάνων τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου, ἐν ἔτει τετρακοσιοστῷ (400). Tελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις εἰς τὸν τόπον τὸν λεγόμενον «τοῦ Σφωρακίου» καὶ εἰς τὰς Ἀρκαδιανάς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Παππίου, τὴν κεφαλὴν τμηθέντος καὶ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Σεργίου μαγῖστρου, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐν κόλπῳ Νικομηδεῖας, καὶ οὕτω λεγομένην τοῦ «τοῦ Nικητιάτου», κοιμηθέντος δὲ ἐν Κρήτῃ ἐν Μονῇ ὑπ᾿αὐτοῦ ὡσαύτως ἱδρυθείσῃ καὶ οὕτω καλουμένην «τοῦ Μαγίστρου», ἐν ἔτει ὀκτακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ δευτέρῳ (842).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μακεδόνιος, τοὺς δακτύλους τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν ἐκκοπεῖς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Οὐλκιανὸς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μωϋσέως τοῦ Ἀναχωρητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σεννουφίου τοῦ Σημειοφόρου. (4ος-5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Παῦλος ὁ ἰατρός, ὁ Κορίνθιος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι δύω Παῖδες, σταυρωθέντες τελειοῦνται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Δονάγος Ἐπίσκοπος Λιβύης, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι ἑβδομήκοντα Μάρτυρες, οἱ ἐν Σκυθοπόλει, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι τρεῖς Μάρτυρες, οἱ ἐκ Γαλατίας, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Μάγνος προσευχόμενος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ Εὐλαβῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων καὶ θεοφόρων πατέρων ἡμῶν Σεργίου καὶ Γερμανοῦ, κτιτόρων τῆς περιπύστου Ἱερᾶς Μονῆς Βαλαάμ, ἐν τῇ λίμνῃ Λατόγκα τῆς Ῥωσσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ξενοφῶντος τοῦ ἐν Ῥομπέϊκᾳ τοῦ Novgorod τῆς Ῥωσσίας (+1162).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, καὶ Μνήμη τῶν Ἐγκαινίων τοῦ Σεβασμίου Οἴκου τῶν Πανενδόξων Ἀποστόλων ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἔτει πεντακόσια καὶ πεντήκοντα (550) ἀπὸ Χριστοῦ τελεσθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἡλιοδώρου τῆς μονῆς Γκλίνσκ τῆς Ῥωσσίας (1879).
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
«Ο,τι παράπονο έχετε να το λέτε στην Παναγία – στα παιδιά δεν έχει ευλογία να επαναλαμβάνετε τα ίδια».
Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά». Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει.
– Πως θα αισθανθώ, Γέροντα, την παρουσία της Παναγίας, για να μου θερμάνη την καρδιά;
– Μια που φέρεις το όνομα της Μεγάλης Μητέρας του Χριστού και κατά χάριν Μητέρας όλων των ανθρώπων, να Την επικαλήσαι συνέχεια: «Παναγία μου, να λες, Εσύ που καταδέχτηκες να έχω το όνομά Σου, βοήθησέ με να ζήσω όπως είναι ευάρεστο σ’ Εσένα. Άλλοι μόνον το όνομά Σου ακούνε και συγκινούνται, κι εγώ τι κάνω;». Εύχομαι η Παναγία να μένη συνέχεια κοντά σου και να σε σκεπάζη σαν το κλωσσοπούλι κάτω από τα Αγγελικά φτερά Της.
«Την Μητέρα σου προσάγει σοι εις ικεσίαν ο λαός σου, Χριστέ».
– Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας Την αποδίδει περισσότερο;
– Η Παναγία η Ιεροσολυμίτισσα. Μια φορά Την είδα εκεί στο Καλύβι, στην Παναγούδα… Αν σου το πω, σε πόσους θα το πης;
– Σε κανέναν, Γέροντα.
– Λοιπόν, είδα σε όραμα ότι θα πήγαινα μακρινό ταξίδι και έπρεπε να ετοιμάσω τα χαρτιά μου, διαβατήριο, συνάλλαγμα κ.λπ., αλλά οι υπάλληλοι δεν μου έκαναν τα χαρτιά. Εκεί ήταν πολλοί άνθρωποι, όμως δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήση. «Ποιος θα με βοηθήση; λέω. Μα δεν βρίσκεται κανένας, για να ενδιαφερθή;». Είχα μια αγωνία!… Και ξαφνικά παρουσιάζεται μια Γυναίκα με λαμπερό πρόσωπο, ντυμένη στα χρυσαφένια. Είχε μια ωραιότητα! Άστραφτε ολόκληρη! «Μην ανησυχής, εγώ θα σε βοηθήσω· ο Γυιός μου είναι Βασιλιάς», μου λέει και με χτύπησε απαλά στον ώμο. Παίρνει τα χαρτιά και με μια κίνηση τα βάζει στον κόρφο Της. Ω, τι κίνηση ήταν εκείνη! Ύστερα μου είπε: «Θα περάσετε δύσκολες ημέρες» και μου ανέφερε κάτι που έπρεπε να κάνω κι εγώ. Μετά από καιρό είδα την Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα σε ένα βιβλίο και Την αναγνώρισα.
– Κάποιος, Γέροντα, μας ρώτησε: «Αφού η σωτηρία μας είναι στα χέρια του Θεού, γιατί, όταν επικαλούμαστε την Παναγία, λέμε: «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»;
– Ας πούμε, μια γυναίκα έχει γειτόνισσα την μάνα ενός υπουργού και την παρακαλεί να φροντίση, ώστε να βρεθή μια δουλειά για το παιδί της. Η γειτόνισσα προθυμοποιείται, όμως δεν θα βρη η ίδια την δουλειά, αλλά θα παρακαλέση τον γυιό της, που ως υπουργός έχει αυτήν την δυνατότητα και θα κάνη το χατίρι της μάνας του. Έτσι κι εμείς, παρακαλούμε την Παναγία να μας σώση και η Παναγία παρακαλεί τον Υιό Της που έχει αυτήν την δύναμη. Και Εκείνος Της κάνει το χατίρι, γιατί αγαπάει πολύ την Μητέρα Του.
– Γέροντα, στην Παναγία προσεύχομαι με περισσότερη άνεση από ο,τι στον Χριστό. Μήπως αυτό είναι ανευλάβεια;
– Κι εγώ έτσι νιώθω. Από πολύ σεβασμό στον Χριστό, νιώθω περισσότερη άνεση στην Παναγία, όπως και τα παιδιά – και μεγάλα αγόρια να είναι – πηγαίνουν στην μάνα με περισσότερο θάρρος από ο,τι στον πατέρα, από σεβασμό προς τον πατέρα.
Οι άνθρωποι που έχουν πραγματική ευλάβεια και σεβασμό στον Χριστό, συστέλλονται μπροστά στον Χριστό, ενώ στην Παναγία έχουν περισσότερο θαρρος και Tην πλησιάζουν άνετα, γιατί η Παναγία ανήκει στο γένος το ανθρώπινο.
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
– Γέροντα, πώς μπορεί να βάλη κανείς όλον τον κόσμο μέσα στην καρδιά του;
– Πώς μπορεί να αγκαλιάση όλον τον κόσμο, όταν τα χέρια του είναι μικρά;… Για να βάλη κανείς όλον τον κόσμο στην καρδιά του, πρέπει να πλατύνη την καρδιά του.
– Πώς θα γίνη αυτό, Γέροντα;
– Με την αγάπη. Αλλά κι αυτό δεν φθάνει. Χρειάζεται μητρική αγάπη. Η μάνα αγαπάει τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της. Αυτήν την αγάπη αν αποκτήση κανείς, αγαπάει όχι μόνον όσους τον αγαπούν αλλά και εκείνους που τον βλάπτουν, γιατί, όπως η μάνα όλα τα δικαιολογεί, έτσι και αυτός πάντα βρίσκει ελαφρυντικά για τους άλλους και ρίχνει το βάρος στον εαυτό του. Ακόμη και να τον κλέψουν, νιώθει τύψεις, αν πιάσουν τον κλέφτη και τον βάλουν στην φυλακή. «Εξαιτίας μου φυλακίσθηκε, θα λέη. Αν έβρισκα τρόπο να του δώσω τα χρήματα που του χρειάζονταν, δεν θα έκλεβε και δεν θα ήταν τώρα στην φυλακή».
Η μητρική αγάπη όλα τα καλύπτει, όλα τα σβήνει. Αν ένα παιδί κάνη μια ζημιά ή φερθή άσχημα, η μάνα του αμέσως το συγχωρεί, γιατί είναι παιδί της. Έτσι, και όταν αγαπάς τον πλησίον σου με αγάπη μητρική, δικαιολογείς τις αδυναμίες του και δεν βλέπεις τα σφάλματά του· κι αν τα δής, τα συγχωρείς. Τότε η καρδιά σου πλημμυρίζει από αγάπη, γιατί γίνεσαι μιμητής του Χριστού που μας ανέχεται όλους.
– Γέροντα, όλα τα αντιμετωπίζω με μια στενότητα· μήπως δεν έχω καρδιά;
– Εσύ δεν έχεις καρδιά; Ξέρεις τί καρδιά έχεις; Αλλά αφήνεις να την πνίγη η στενοκεφαλιά σου και ύστερα βασανίζεσαι. Όποιος έχει πλατειά καρδιά, όλα τα σηκώνει· ενώ ο στενόκαρδος από μια παρατήρηση ή από ένα δυσάρεστο γεγονός λυπάται πολύ· δεν το σηκώνει.
– Γιατί, Γέροντα;
– Γιατί τόσο σηκώνει η μπαταρία του.
– Τί να κάνω, Γέροντα, για να σηκώνη πιο πολύ η μπαταρία μου;
– Να δικαιολογής τις αταξίες και τις ελλείψεις των άλλων. Να τα αντιμετωπίζης όλα πνευματικά, με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Να σκέφτεσαι ότι βρίσκεσαι στα χέρια του Θεού καί, αν δεν γίνεται κάτι όπως το θέλεις και το επιθυμείς, να το δέχεσαι με δοξολογία.
– Γέροντα, πώς θα πλατύνη η καρδιά μου;
– Για να πλατύνη η καρδιά σου, πρέπει να αφαιρέσης κάτι από μέσα της: να πετάξης την φιλαυτία σου. Αν ξεραθή ο κισσός της φιλαυτίας και της στενής λογικής που σε πνίγει, θα αναπτυχθή ελεύθερα πια το πνευματικό σου δένδρο. Θα εύχωμαι γρήγορα να ελευθερωθή τελείως η καρδιά σου, για να αναπτυχθή και να πλατυνθή. Αμήν.
Εγώ τώρα ξέρετε πώς νιώθω; Νιώθω τέτοια μητρική αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που δεν είχα πρώτα . Χωράει μέσα μου όλος ο κόσμος. Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσω. Γιατί η αγάπη δεν μπορεί να μείνη κλεισμένη στην καρδιά. Όπως το γάλα μιας μητέρας που το παιδάκι της πέθανε, τρέχει και χύνεται, έτσι και η αγάπη θέλει να δοθή.
Πηγή: Γέροντος Παϊσιου Αγιορείτου Λόγοι, Τόμος Ε΄ Πάθη και αρετές»
***
Ο αγώνας ο πνευματικός δεν έχει απαιτήσεις. Μια ασθενική φύση που δεν μπορεί να κάνη πολλή άσκηση, μπορεί όμως να ταπεινωθή, να δείξη αγάπη, να πάρη πάνω της το σφάλμα του άλλου. Αν έχη αρρώστια και την δεχθή με δοξολογία, ωφελείται πολύ και ταπεινώνεται απ’ την αρρώστια. Όλοι έχουν ελαφρυντικά εκτός από τον διάβολο, γιατί όλοι δεχόμαστε την επήρειά του. Οι πνευματικοί άνθρωποι παίρνουν το βάρος του άλλου. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αγάπη και όχι να βοηθήσης τον άλλον στο διακόνημά του, να σηκώσης το πιο βαρύ. Είναι βέβαια αγάπη, αλλά μπορεί να σε κλέψη η υπερηφάνεια.
Η βάση της πνευματικής ζωής είναι οι καλοί λογισμοί.
***
Τον πατέρα Παΐσιο τον επισκέπτονταν και πολλοί νέοι, ανάμεσά τους ήταν και νέοι με ψυχολογικά προβλήματα, εξαρτημένοι από τοξικές ουσίες και αλκοόλ, φοιτητές που χρωστούσαν πολλά μαθήματα, άλλοι που έλεγαν ότι είναι αναρχικοί, άλλοι με μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια. Ο γέροντας, ο οποίος έλεγε:” Φυτόχωμα να γίνω, για να καλλιεργηθεί και να καρποφορήσει ένας νέος άνθρωπος “, πολύ περισσότερο θα γινόταν θυσία γι αυτά τα παιδιά.
Μια φορά τον βρήκε κάποιος να κουβεντιάζει με μια παρέα νεαρών που μιλούσαν με αναίδεια. Πλησίασε και είπε ενοχλημένος:“Γέροντα, πώς τους ανέχεσθε; Διώξτε τους, τέλος πάντων!”. Ο γέροντας δεν του έδωσε σημασία. Ύστερα όμως από λίγο, αυτός ξαναπήγε και το επανέλαβε. Τον κοίταξε τότε με βλέμμα πονεμένο και τον ρώτησε:”Εσένα πώς σε ανέχεται ο Θεός; Το σκέφτηκες καμμιά φορά;”.
Ο όσιος θεωρούσε τα παιδιά αυτά αδικημένα είτε από τους γονείς τους είτε από το κοσμικό πνεύμα της σύγχρονης εποχής, γι αυτό και πίστευε ότι δικαιούντο την θεία βοήθεια. Ένας νέος που, αφού πήρε την καλή στροφή και μπήκε στην Εκκλησία, έζησε ολοζώντανα θαύματα, τον ρώτησε μια φορά:”Γέροντα, γιατί συνέβησαν όλα αυτά τα θαύματα σ εμένα;” Ο όσιος απάντησε: “Επειδή εσύ από μικρός όχι μόνο δεν βοηθήθηκες, αλλά σπρωχθηκες κιόλας προς το κακό. Γι αυτό δικαιούσουν την θεία βοήθεια, και ο καλός Θεός σου την έδωσε όλη μαζί “.
Και ακόμη έλεγε:”Αρκεί οι νέοι να γευθούν μια φορά την Χάρη του Θεού. Μετά, και με τον γερανό να τους τραβάς από την Εκκλησία, δεν θα φύγουν “.
Ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης. Έκδοση του Ιερού Ησυχαστήριου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”. Σουρωτή Θεσσαλονίκης
***
– Γέροντα, τόλμησε ένας κοσμικός μια φορά να του πει, λένε πως ο τάδε είναι ανήθικος. Εσείς τι γνώμη έχετε γι΄αυτό;
– ΄Οτι ” οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού “ (Ματθ.ΚΑ΄31 ) δεν σου λέει τίποτα;
Γιατί τελικά αυτούς, επειδή συναισθάνονται τα χάλια τους, ο Θεός τους οικονομεί΄και τα χάλια τους – με τη μετάνοιά τους – τα κάνει χαλιά για την ουράνια Βασιλεία του.
Μ΄εμάς έχει πρόβλημα ο Θεός, που νομίζουμε ότι είμαστε δίκαιοι και κρίνουμε τους άλλους΄και μη αισθανόμενοι την ανάγκη της βοήθειάς Του δεν την ζητούμε και συνεπώς στερούμε στην Θεία Χάρη το δικαίωμα να ενεργήσει και να μας σώσει .
***
Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Η κάθε ψυχή έχει την δική της ποιότητα και χωρητικότητα. Υπάρχουν δοχεία με μεγάλη χωρητικότητα και δοχεία με μικρή χωρητικότητα. Άλλα είναι πλαστικά και δεν αντέχουν πολύ και άλλα είναι μεταλλικά και αντέχουν. Όταν ο πνευματικός γνωρίση την ποιότητα και την χωρητικότητα της ψυχής, θα ενεργή ανάλογα με τις δυνατότητες και με την κληρονομικότητα που έχει, και με την πρόοδο που έχει κάνει.
Επίσης θέλει προσοχή να μη βασίζεται κανείς σ’ αυτό που βλέπει εξωτερικά σ’ έναν άνθρωπο και να μην πιστεύη εύκολα αυτά που του λένε και βγάζει συμπεράσματα, ειδικά αν δεν έχη το χάρισμα να βλέπη βαθύτερα. Μερικές σανίδες, ενώ φαίνονται κατάγερες απ’ έξω, μέσα είναι όλο ίνες. Όταν πλανισθή το χνούδι που έχουν απ’ έξω, τότε δείχνουν τι είναι. Άλλες πάλι, ενώ απ’ έξω φαίνονται άχρηστες, μέσα είναι δαδένιες.
Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός. Δεν πρέπει να γίνωνται λάθη στις συνταγές. Ο κάθε οργανισμός, βλέπετε, έχει ανάγκη από την βιταμίνη που του λείπει και η κάθε πάθηση από τα ανάλογα φάρμακα…
Η αδιάκριτη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερο κακό από την συμπεριφορά των τρελλών που έχουν το ακαταλόγιστο και σπάζουν κεφάλια, διότι οι αδιάκριτοι με τα κοφτερά τους λόγια πληγώνουν ευαίσθητες ψυχές και πολλές φορές τις τραυματίζουν θανάσιμα, γιατί τις φέρνουν σε απόγνωση.
Είναι και μερικοί που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο προς όλους. Δεν μπορούμε όμως σε μια δακτυλήθρα να βάλουμε όσο βάζουμε σε ένα βαρέλι· η να φορτώσουμε ένα βόδι όσο ένα άλογο.
Το βόδι είναι για να τραβάη το αλέτρι· δεν γίνεται να του βάλουμε σαμάρι και να το φορτώσουμε. Το άλογο πάλι κακώς το βάζουμε στο αλέτρι, γιατί είναι για να σηκώνη βάρος. Για άλλη δουλειά είναι το ένα, για άλλη το άλλο.
Να μη θέλουμε να βάλουμε όλον τον κόσμο στο δικό μας καλούπι. Ο καθένας έχει το δικό του. Να παραβλέπουμε και μερικά, όταν δεν βλάπτουν. Εάν μπορούσαν να μπούν σε τάξη όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτήν την ζωή, δεν θα γίνονταν αταξίες και θα ήταν και εδώ Παράδεισος. Να μην έχουμε λοιπόν απαιτήσεις παράλογες από τους άλλους.
Από το βιβλίο Γέροντος Παισίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική αφύπνιση»
***
– Γέροντα, κάποια φορά μου είπατε ότι έχω στενοκεφαλιά. Τί ακριβώς εννοούσατε;
– Βλέπεις στενά τα πράγματα· κοιτάς μόνον τί πρέπει να γίνη και αδιαφορείς για τον άνθρωπο. Στην Ακολουθία λ.χ. λες: «Η τάδε αδελφή πρέπει να σταθή εκεί και να ψάλη αυτό». Δεν εξετάζεις αν έχη κουράγιο να σταθή κι αν μπορή να το ψάλη αυτό. Να βλέπης πρώτα πότε και πώς πρέπει να εφαρμοσθή το «πρέπει» και ύστερα να ζητάς την εφαρμογή. Δεν έχεις διάκριση, και γι᾿ αυτό τα αντιμετωπίζεις όλα ξερά, τυπικά. Για να εφαρμόση κανείς σωστά τους κανόνες της Εκκλησίας και να ωφελήση τους ανθρώπους, πρέπει να έχη πνευματική κατάσταση, για να έχη και πνευματική διάκριση. Γιατί αλλιώς μένει στο γράμμα του νόμου· το γράμμα του νόμου όμως «αποκτείνει».
Σού λέει ο άλλος: «Το Πηδάλιο έτσι γράφει» καί, όπως τα βρίσκει γραμμένα, τα εφαρμόζει κατά γράμμα· ενώ θα έπρεπε να εξετάζη την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Όπως έχω δεί, σε μια περίπτωση μπορεί να κρύβωνται και άλλες χίλιες περιπτώσεις.
Το επιτίμιο λ.χ. πρέπει να είναι ανάλογο με τον άνθρωπο, με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, με το σφάλμα που έκανε, με την μετάνοια που έδειξε και τόσα άλλα· δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας.
Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το παν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση – φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο.
«Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό.
Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».
***
Όπως οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου και ιδιαίτερο ενδιαφέρον δείχνουν για τα αδύνατα ή ανάπηρα, έτσι κάνει και ο Καλός μας Πατέρας,ο Θεός, για τα αδύνατα (σωματικά ή πνευματικά) παιδιά Του, αρκεί να έχουν την αγαθή διάθεση, για να Του δίνουν το δικαίωμα της θείας Του επεμβάσεως.
Καθώς τα υγιέστατα αδέλφια από αγάπη προς τα αδύνατα ή φιλάσθενα αδέλφια τους πάντοτε σηκώνουν τα βαρύτερα πράγματα και αφήνουν τα ελαφρότερα, έτσι και τα καλά αδέλφια στην Πνευματική ζωή πάντοτε παίρνουν το βαρύ άδικο και αφήνουν το ελαφρό δίκαιο στους αδύνατους.
Οι υγιείς που έχουν αγάπη και ταπείνωση, πολλές φορές μαλώνουν από αγάπη ποιος να πρωτοσηκώση τα βαρύτερα και να αρπάξη τα χειρότερα πράγματα ή να κρατήση τα σάπια για τον εαυτό του, για να τα φάη, και τα καλύτερα να δώση στον πλησίον του, που είναι ο Χριστός· και, ενώ τρώει τα σάπια, αισθάνεται μεγαλύτερη γλυκύτητα από τον αδελφό που τρώει τα γερά, διότι τρώει και την αγάπη και τρώγεται από την αγάπη. (Έτσι αλληλοτρώγονται οι πνευματικοί άνθρωποι).
Θα δώσουμε εξετάσεις… θα φανή πόσων καρατίων χρυσάφι είναι ο καθένας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/04/26855/
Πολύ με συγκινούν οι άνθρωποι που έχουν αρχοντιά. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/28/%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d-%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85/
Νιώθω τέτοια Μητρική Αγάπη, τέτοια στοργή και τρυφερότητα, που θέλω να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/12/18609/
Ἦχος α´. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.
Εἰκὼν προτίθεται θεία * καὶ πανσεβάσμιος * τῆς μόνης Θεοτόκου·* οἱ πιστοὶ δεῦτε πάντες,* ἀσπάσασθε σὺν φόβῳ τε καὶ χαρά,* τῷ ἐδάφει προσπίπτοντες·* ἡ γὰρ τιμὴ διαβαίνει ὄντως αὐτῆς* πρὸς Αὐτὴν τὴν Θεομήτορα.
Κυδωνιέων τῇ πόλει* δεῦτε μετάβητε,* ἀσθενῶν διαφόρων* πανταχόθεν τὰ πλήθη* καὶ ἐν ναῷ τῷ θείῳ τῆς Θεοτόκου* Μαρίας συνέλθετε,* ἔνθα ὑπάρχει εἰκὼν Αὐτῆς ἡ σεπτή,* ἡ δωρεῖται τὰ ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Φανερωμένης, ἐν τῇ πόλει Κυδωνίαις (Ἀϊβαλί)
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. (Ποίημα Δ. Σάλτα.)
Ἡμέρα λαμπροφόρος πᾶσιν ἐξέλαμψεν,* ὅτι ἀνέτειλεν ἐκ γῆς* εἰκὼν τῆς Θεοτόκου ἡ χαριτόβρυτος·* πιστοὺς κατεφώτισε φωτί,* μαρμαρυγαῖς τῶν θαυμάτων καταλαμπρύνουσα·* νοσούντων ἰᾶται τὴν πληθὺν* καὶ πᾶσι τοῖς προσιούσιν ἐν πίστει,* τὰς δωρεὰς δαψιλῶς διανέμεται.* Δόξα τῷ Τόκῳ Σου, Σεμνὴ,* δόξα τῇ παρθενίᾳ Σου,* δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς, Κόρη, φιλανθρωπία Σου.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου τῆς Φανερωμένης, ἐν τῇ πόλει Κυδωνίαις (Ἀϊβαλί)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε. (Ποίημα Πολυκάρπου.)
Πιστοὶ πάντες, ᾄσωμεν* ὕμνον ἐπάξιον νῦν,* ἁγνὴ τῇ Θεόπαιδι* καὶ Θεομήτορι,* ἐν πόθῳ κραυγάζοντες·* χαῖρε, ὦ Θεοτόκε,* ἡ ἀντίληψις πάντων·* χαῖρε, γῆς ἡ ἐκδοῦσα* Σοῦ μορφὴν τὴν ἁγίαν,* ἰατρεύουσαν πάντας τοὺς αὐτῇ* πίστει προστρέχοντας.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου
Ἦχος πλ. α´.
Τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστὲ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλὰς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς βασιλείας τὰ σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τῇ ἐνεργείᾳ, ἀναβλύζοντα, θαυμάτων ῥεῖθρα, ἀναργύρως τὰ σεπτὰ ὑμῶν λείψανα, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς κόσμῳ ἔλαμψαν, Κῦρε θεόφρον, Ἰωάννη τε ἔνδοξε· ὅθεν ἅπαντες, τὴν τούτων τιμῶντες εὕρεσιν, αἰτοῦμεν δι᾿ ὑμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Έτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.
Εἰς τοὺς Αἴνους. Δόξα. Καί νῦν. Ἦχος πλ. β΄.
Δεῦτε, πάντες οἱ λαοὶ τῆς γῆς,* πνευματικῶς ὑμνῳδιῶν ἐν ἄνθεσι* πανηγυρίσωμεν εὐωχούμενοι* ἐν τῇ πανεόρτῳ καὶ πανθαυμάστῳ* πανηγύρει τῆς Παντανάσσης* παντὸς τοῦ κόσμου·* σήμερον γὰρ συγκαλεῖται ἡμᾶς* ἡ πανσεβάσμιος καὶ χαρμόσυνος αὕτη πανήγυρις,* φαιδρὰ καὶ ἐπίφωτος ἀνατείλασα,* τράπεζαν ἡμῖν παρατιθεμένη,* τὴν θαυματόβρυτον καὶ πάνσεπτον* εἰκόνα τῆς Θεοτόκου Μαρίας,* ἰάματα ὡς νάματα βλύζουσαν* πᾶσι τοῖς πιστῶς αὕτη προσιούσι* καὶ ἀρυομένοις ἐξ αὐτῆς ἴασιν* ψυχῶν τε καὶ σωμάτων* καὶ δεινῶν ἀπαλλαγὴν* καὶ τὸ μέγα ἔλεος.* Εὐφραίνου δὲ σύ* πόλις Κυδωνιῶν καὶ χόρευε,* ἀγαλλομένη τῷ πνεύματι* καὶ φαιδρῶς πανηγύριζε·* διότι σοι τοῦτο* τὸ πολύτιμον δῶρον τῆς Παρθένου* εἰς βοήθειαν τοῦ κόσμου* καὶ σοῦ προστασίαν δεδώρηται.* Δεήθητι τοίνυν τῇ μόνῃ προστασίᾳ,* μετὰ συντετριμμένης καρδίας* καὶ ὕμνου ἀναπομπῇ, λέγουσα·* Μαρία, πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα,* ἡ τῆς ἡμῶν πατρίδος ἔφορος* καὶ ἀκαταίσχυντος προστάτις,* προφθάσασα ἐξελοῦ ἡμᾶς* ἐκ τῶν τοῦ βίου κινδύνων* καὶ τὸν τῆς δουλείας ζυγὸν κούφισον* καὶ τῆς οὐρανῶν Βασιλείας* ἀξίωσον ἡμᾶς τοὺς ταπεινοὺς* ταῖς πρὸς τὸν Θεὸν* καὶ Υἱόν Σου πρεσβείαις Σου.
iconandlight 