Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας… Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. π.Ανανίας Κουστένης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΕ´ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου τοῦ μεγάλου. (†348)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀχιλλίου ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης. (†330)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου τοῦ ἐν Τρύφῳ Αἰτωλοακαρνανίας. (~†820-829)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη ἐν τῷ περιτειχίσματι καί ἀνάδειξις τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Καμουλιανοῖς, φρουρηθείσης ἐν τοῖς χρόνοις Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τορκουάτου, Κτησιφῶντος, Σεκούνδου, ᾿Ινδαλετίου, Καικιλίου, ῾Ησυχίου καὶ Εὐφρασίου Ἰσαποστόλων τῆς Ἱσπανίας (1ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Κασσίου, Βικτωρίνου, Μαξίμου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἀθλησάντων ἐν Ἀρβέρνῃ (Arverni, Auvergne) τῆς Γαλλίας. (~†264)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Σιμπλικίου, ἐπισκόπου ἐν Σαρδηνίᾳ, ἀθλήσαντος. (†304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σιλβανοῦ, τοῦ Ταβεννησιώτου. (4ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Καισαρίας (Caesarea), τῆς ἐγκλείστου ἐν Ὑδροῦντι (Hydruntum, Otranto) τῆς Ἰταλίας. (~ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἱλαρίου, κτίτορος μονῆς εἰς Γαλεάτα (Galeata), ἐν Τοσκάνῃ τῆς Ἰταλίας. (†558)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Πύρρου τοῦ ἐν Μπρετέλι Γεωργίας (ἐκ τῶν 13 Ὁσίων Πατέρων τῆς Συρίας) (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Πανηγυρίου, ἀσκήσαντος ἐν τῷ χωρίῳ Μαλοῦντα τῆς Λευκωσίας, ἐν Κύπρῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοοῦ ὁσίου Κολμάνου (Colmán) τοῦ ἐν Οὐχαβάλῃ (Oughaval) τῆς Ἰρλανδίας. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Δάφνης (Dymphna), τῆς ἐρημίτριας ἐν Γεέλῃ (Geel) τῆς Φλάνδρας, τῆς ἐξ Ἰρλανδίας. (~†650)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἡσαΐου, ἐπισκόπου Ῥοστὼφ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1090)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἡσαΐου τοῦ φιλοπόνου, τοῦ ἐν τῇ λαύρᾳ τῶν σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (†1115)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας Βάλτου, πλησίον στό χωριό Χαλκιόπουλο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἐκ Μονοδενδρίου τῶν Ζαγοροχωρίων τῆς Ἤπείρου. (~†1237-1271)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν, Παχωμίου ἡγουμένου καὶ Σιλβανοῦ μοναχοῦ, τῆς μονῆς Νερέχτα ἐν Κοστρομᾷ τῆς Ῥωσίας. (†1384)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνου(†1481), κτίτορος τῆς μονῆς Ἐλεαζάρου καὶ Σεραπίωνος(1480), μαθητοῦ αυτοῦ ἐν Πσκὼφ τῆς Ῥωσίας. (†1481)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου, τῆς μονῆς λίμνης Κένο Καργκοπόλ ἐν Ῥωσίᾳ. (†1525)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ εὐσεβεστάτου πρίγκηπος Δημητρίου τοῦ Μοσχοβίτου. (†1581)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρέθα, τῶν μονῶν Βαλαὰμ καὶ Βερχοτούρυε ἐν Ῥωσίᾳ. (†1903)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ιάκωβος τοῦ Πούτνα, Μητροπολίτης Μολδαβίας (1778)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ηλίας (Chebotariov) τοῦ Βερχοτούρυε (1900)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Kazan-Vysha (1812)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1846) τοῦ Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντὸνσκ (1783)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Χάλβαρντ τοῦ Χουσάμπι, Νορβηγία (1043)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἀλέξιος Vinogradov (ἐν Γιαροσλάβλ, 1949), Ἰβαν Kovalev καὶ Βενιαμὶν Σεμπριάκοφ (ἐν Οὐριούπινσκ Βόλγκογκραντ, 1930), Γεώργιος Ταραμπούκιν (ἐν Οὐρτζούμ Βιάτκα 1930), Βενιαμὶν Λιαπιδόφσκι (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1930), Νικόλαος Στρογκάνοφ (ἐν Μπατουρίνσκι Σμολένσκ, 1931) Θεοδόσιος Σοκόλοφ (ἐν Οὐστιουγκ 1937), Ἰάκωβος Легкий (ἐν Ρέζεκνε Λετονίας, 1982), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Ἀνανία Κουστένη (2021)

π. Ανανίας Κουστένης:

«Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας την προσωπική και ατομική και τη συλλογική. Είναι μεγάλη δύναμη. Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. ‘Εστω κι αν κάποια πράγματα φαίνεται να μη λύνονται. Φαίνεται να μην αίρονται. Και παραταύτα και λύνονται και αίρονται. Προς το συμφέρον του καθενός. Άλλωστε η Εκκλησία μας μάς λέει κάθε μέρα «Τα καλά και συμφέροντα τοις ψυχαίς ημών.»

***

Ο ευσχήμων Ανανίας… (πάντοτε μαζί με τις Μυροφόρες)

Παραμονές μεγάλης Εβδομάδας … βρεθήκαμε στης Παναγίας της Κερνίτσας το προσκύνημα, στης Γορτυνίας τα αγιασμένα,….
Οικονόμησε ο Κύριος εκείνο το πρωινό να μας υποδεχθεί και να καθίσει μαζί μας μια γεροντισσούλα… 

-Πόσα χρόνια είστε εδώ γερόντισσα Καλλινίκη;
-Από 15 χρονών ! 52 χρόνια ! Σαν χθες ήταν!
-Από πού κατάγεστε;
-Από την Δημητσάνα!
-Κοντοχωριανή με τον παπά Ανανία τον Κουστένη δηλαδή…
Έλαμψε πιότερο το πρόσωπό της στο άκουσμα αυτό.
-Τον γνωρίζετε παιδιά; Αυτός είναι Άγιος! Εγώ τον ξέρω από λαϊκός που ήταν ακόμα! Λεγόμουν Παναγιώτα τότε και εκείνος Απόστολος! Αχ ο παππούλης μου! Τότε που είχα πρωτογίνει και εγώ μοναχή, ήταν εδώ στα μέρη μας, ήδη από πολύ καιρό χειροτονημένος! Τότε ήταν που συκοφαντήθηκε άγρια! Μου το είχε πει από πριν! -Παναγιώτα παιδί μου θα με συκοφαντήσουν! Να προσεύχεσαι σε παρακαλώ! Του κόστισε πολύ τότε, γιατί μέχρι και τα ράσα θέλησαν να του βγάλουν…Μα δόξα τω Θεώ, υπέμεινε αγόγγυστα και κυρίως αμνησίκακα! Αν δεν σας το’ λεγα εγώ θα το μαθαίνατε; Τώρα που κοιμήθηκε όμως καλό είναι να γίνουν γνωστά αυτά που τόσο τον πίκραναν τότε! Πήγε έπειτα στη Θήβα και στην Αθήνα και τότε ήταν που συνάντησε τον Όσιο Πορφύριο και μπήκε κάτω από το πετραχήλι του Αγίου! Εκείνος τον δυνάμωσε και τον έκανε να ξαναπατήσει στα πόδια του! Στην αρχή οι πιο πολλοί τον είχαν αγνοημένο και περιφρονημένο! Λέγαν για εκείνον πολλά! Τον στεφάνωσε η συκοφαντία! Εμείς τον αγαπούσαμε τόσο πολύ τον παππούλη μας! Αγνός και τολμηρός πάντα του! Γι’ αυτό έλαμψε και τόσο και τον λάτρεψε ο απλός ο κόσμος και όσοι υπέφεραν από τα βάσανα! Έχω να σας λέω με τις ώρες για εκείνον! Κάποτε, είχαμε πάει στο σπίτι του στα Εξάρχεια! Ακτήμων και ρακένδυτος ζούσε! Όλα τα έδινε! Τίποτα δεν είχε φυλαγμένο για να φάει! Πήγαμε και του αγοράσαμε φρέσκα καλαμάρια και του τα φτιάξαμε με μακαρονάκια! Κρέας δεν έτρωγε ποτέ του όταν δεν τον έβλεπαν. Και εκείνος μόλις τα είδε, κράτησε ένα μικρό πιάτο και τα υπόλοιπα τα έβαλε σε ένα δοχειάκι, το σκέπασε και το πήγε και το άφησε κρυφά έξω από μια πόρτα, που ήξερε πως ήτανε πολύ φτωχοί οι άνθρωποι.
-Που πήγε το φαγητό; τον ρώτησα έπειτα μόλις κατάλαβα. -Το πέταξα στα σκυλιά! Μη σε νοιάζει! Μα αποπήρε τάχα θυμώνοντας! Όταν μετά από καιρό τον ξαναεπισκεφτήκαμε είδαμε πως είχε μια στολή και ένα αντερί καταμπαλωμένα! Ντραπήκαμε και χωρίς να του πούμε τίποτα μαζέψαμε ο,τι χρήματα μπορέσαμε και του ράψαμε μια στολή όμορφη με χρυσά κεντήματα! Μόλις την είδε δεν μας μάλωσε, παρ ότι έτσι περιμέναμε! Την πήρε την δίπλωσε και την έβαλε σε μια άκρη! Και έπειτα μας είπε: Με αυτήν τη στολή θα με βάλουν στον τάφο μου! Και έτσι ακριβώς έγινε όπως μάθαμε! Με αυτήν τη στολή κηδεύτηκε και ετάφη εδώ πιο πάνω…Θα σας πω κάτι ακόμα και έπειτα θα φύγετε! Μην παραξενεύεστε! Δεν σας διώχνω! Κάπου θα σας στείλω να ευλογηθείτε!

Κάποτε ζήτησε την βοήθεια μου μια αγνή ψυχούλα, μια γυναίκα απελπισμένη που ο γιός της βασανιζόταν από τον πονηρό. Σε παρακαλώ μου είπε! Το παιδί μου υποφέρει! Γνωρίζεις κάποιον να το βοηθήσει; Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη της είπα να πάει στην Αθήνα να βρει τον παπά Ανανία! -Μην του πεις όμως ούτε ότι σε έστειλα εγώ ούτε ότι το παιδί σου δεν είναι καλά γιατί θα σε διώξει αμέσως, επειδή δεν θέλει να τον νομίζουν για καλό και Άγιο! Έτσι και έγινε το λοιπόν! Πήγε η γυναίκα με το παλικαράκι της και ζήτησε απ’ τον παππούλη να του διαβάσει απλά μια ευχή ! Το παιδί αγρίεψε και δεν ήθελε με τίποτα να σταθεί! Και τι λέτε έκανε ο παπάς; Το έβαλε κάτω και πάτησε με το πόδι του πάνω στο στήθος του!
Έμεινε το παιδί ασάλευτο χάμω σαν πεθαμένο! Φοβήθηκε η μάνα του και άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται! -Μη κλαίς για το παιδί σου κυρά μου! Της είπε ο πάτερ Ανανίας! Να κλαίς μόνο για τις αμαρτίες σου! -Μα πώς να μη κλαίω παπά μου; Πέθανε το παιδί μου, δεν το βλέπεις; -Περίμενε λίγο και θα δεις αν πέθανε ή όχι, της είπε εκείνος! Και έπειτα από μερικά λεπτά, να σου σηκώνεται ο γιός της και πάει και χώνεται στην αγκαλιά του παππούλη και καθόταν εκεί γαληνεμένος για ώρα! -Δεν θα πεις τίποτα και σε καθέναν ώσπου να πεθάνω την ορμήνεψε…Μα το παιδί το γνώριζαν πολλοί! Και μαθεύτηκε το πώς έγινε καλά! Και έπειτα ο παπά Ανανίας όταν με ξαναείδε μου είπε: Τότε με συκοφάντησαν για κακό και ανήθικο και τώρα με συκοφαντήσανε για άγιο…Τόσο απλός και ταπεινός ήτανε! Εμένα που με βλέπετε έχω κάνει 40 χειρουργεία! Έχω καρκίνο και την καρδιά μου! Όλα τα είχε πει για μένα στον παππούλη ο Άγιος Πορφύριος τότε…Αλλά και ο ίδιος ο πατήρ Ανανίας μου έχει πει ακριβώς την ημερομηνία που θα φύγω.. Για να δω ..περιμένω …Εγώ δεν μπορώ να βαστάξω τα κλάματά μου σαν τον θυμάμαι! Ακόμα δεν έχω πάει ούτε στον τάφο του! Μα εσείς θα φύγετε και θα πάτε τώρα να του βάλετε μια μετάνοια και από μένα! Άντε κάντε γρήγορα μόνο, γιατί ο ανηψιός του ο Απόστολος που είναι εκεί και φροντίζει το προσκύνημα, κλείνει την πόρτα πριν τις 2!…

Τώρα να σαι στο πλάι μας περσότερο από πρώτα,
με λογισμό και μ΄ όνειρο, με παραδείσου ρότα !
Άντε, Άγιε του Θεού! Πάντοτε μαζί με τους γενναίους και τις Μυροφόρες!
Χριστός Ανέστη !
Νώντας Σκοπετέας
Πεντηκοστάριο 2022
[Αποσπασματα, Ο ευσχήμων Ανανίας… (πάντοτε μαζί με τις Μυροφόρες), Νώντας Σκοπετέας]

***

π. Ανανίας Κουστένης

Ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος εἶναι μιά πολύ πολύ μεγάλη ἀγκαλιά. Ἔσπασε τό φράγμα τῆς φιλαυτίας ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας, θά λέγαμε -εἶναι τολμηρό αὐτό- κι ἔγινε μιά ἀγκαλιά γιά τήν Οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ἐγώ, τουλάχιστον, ὅταν πῆγα στήν ἀφεντιά του τό 1980, Πρωτομαγιά, μέ μιά μεγάλη δυσκολία στή ζωή μου, ἔτσι τό εἰσέπραξα.
Εἶχε κόσμο πολύ. Καί περιμέναμε. Ἤτανε πασχάλιος περίοδος, Πεντηκοσταρίου. Καί περιμέναμε νά βγεῖ ὁ Γέροντας. Εἶχε προβλήματα, δέν μποροῦσε. Σέ κάποια στιγμή βγαίνει. (Ἦταν στό παλιό καλυβάκι, δέν εἶχε φτιάξει ἀκόμη τό μοναστήρι.) Δέν φοροῦσε οὔτε ράσο. Εἶχε μιά πατατούκα, τήν εἶχε ρίξει ἐπάνω του. Βγαίνει καί περιμέναμε ὅλοι, χριστιανοί καί μή, περιμέναμε νά πεῖ ὁ Γέροντας «Χριστός Ἀνέστη»! Δέν εἶπε «Χριστός Ἀνέστη». Εἶπε: «Καλημέρα σας!» Τί ὡραῖα! Γιατί ἀργότερα μᾶς ἔλεγε: «Ἐγώ, βρέ, δέν μιλάω γιά τόν Χριστό, ἄν δέν μοῦ ζητήσουν. Δέν πάω γυρεύοντας, βρέ. Ὁ Χριστός εἶπε: “Ὅστις θέλει”. Δέν εἶναι πίεση, εἶναι ἀρχοντιά, εἶναι ἀγκαλιά, εἶναι μεγαλεῖο, εἶναι δημοκρατία». Εἶπε, λοιπόν, αὐτά ὁ Γέροντας καί κάτσαμε κεῖ πέρα καί λέει: «Ὁ παπᾶς νά ρθεῖ μέσα». Θά ᾽ταν 100-150 ἄτομα, γιατί ἦταν καί ἀργία καί ὁ καθένας πήγαινε νά πεῖ τά βάσανά του, ὅπως κι ἐγώ. Τό δικό μου φαίνεται ἦταν μεγαλύτερο ἀπ᾽ ὅλων στή φάση αὐτή καί μέ κάλεσε μέσα καί κάτσαμε. Ἐγώ δέν μίλαγα, ἄκουγα, καθόμουν.
«Ἔ», μοῦ λέει, «βρέ, γι᾽ αὐτό στενοχωριέσαι; Αὐτό δέν ἤτανε κακό, μωρέ παιδάκι. Σέ ξερίζωσε ἀπό κεῖ ὁ Θεός γιά νά σέ φυτέψει ἀλλοῦ. Ἀλλά σέ ξερίζωσε λίγο ἄγαρμπα. Γιατί ἀλλιῶς θά σοῦ στοίχιζε τό ξερίζωμα περισσότερο». Ἄκου τί μοῦ εἶπε. Ἐγώ λέω: «Ποῦ τά ξέρει Αὐτός αὐτά;» Δέν μοῦ εἶχε τύχει ἄλλη φορά. Εἶπε κι ἄλλα διάφορα, πού δέν λέγονται ἐδῶ, καί μέ παρηγόρησε οὐ μετρίως. Σέ λίγο μοῦ ἔφυγαν ὅλα ὅσα εἶχα. Κινδύνευα νά τρελαθῶ. Ἠρέμησα. Αἰσθάνθηκα μετά ὅτι εἶναι δικός μου αὐτός. Σάν νά τόν ἤξερα χρόνια καί πήγαινα πρώτη φορά. Καί μετά ἔφυγα. Καί μ᾽ ἀκολούθησε, μέ συνόδευσε μέχρι κάτω, εὐχόμενος, σταυρώνοντας. Καί νόμισα πώς πῆγα στόν Παράδεισο. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, καί στή συνέχεια πού πήγαινα στόν Γέροντα αὐτό εἰσέπραττα ἀπό Ἐκεῖνον. Τώρα τί εἶναι Ἐκεῖνος δέν ξέρω. Εἶναι ἕνα θαῦμα. Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χειροπιαστή. Εἶναι ἡ ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Εἶναι ἕνας δεύτερος Χριστός, εἶναι ἕνα μεγαλεῖο. Τέτοιοι ἄνθρωποι γεννιῶνται μετά παρέλευση αἰώνων. Εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στή Γῆ ὅλη ὁ Γέροντας Πορφύριος. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, αὐτό λέω.
Καί μέ ᾽παιρνε καί τηλέφωνο ἐκεῖνος. Χωρίς νά ξέρει τό τηλέφωνό μου, μ᾽ ἔπαιρνε τηλέφωνο. Εἶναι θαῦμα αὐτό. Ἔπαιρνε καί μιλοῦσε καί συμβούλευε. Καί μετά εἶχα κι ἄλλες δυσκολίες, κι ἄλλες… Ἤτανε ἀπό κοντά.
Τόν Θεό τόν ψηλαφοῦμε μέσω τῶν ἁγίων. Μᾶς Τόν μεταδίδουν, μᾶς Τόν κοινοποιοῦν. Μᾶς κάνουν νά Τόν αἰσθανθοῦμε καί νά Τόν ψηλαφήσουμε, εἰ δυνατόν. Γίνεται αὐτό. Ἀφοῦ βρῆκα κι ἐγώ τό μέλι, ἔγλειφα τά δάκτυλά μου. Πήγαινα στόν Γέροντα. Πάρα πολλά ἔδωσε, καί βοήθησε κι ἐμένα καί ἀμέτρητους. Καί παρακαλοῦσε πάντοτε κι ἔλεγε: «Νά ἀγαπᾶτε, νά συγχωρᾶτε. Νά ἐξομολογεῖσθε καθαρά καί νά τά λέτε ὅλα. Νά τά λέτε ὅλα, γιατί τότε φεύγει τό κακό ἀπό πάνω σας. Καί νά προσεύχεσθε. Νά προσεύχεσθε ἁπλά. Νά μιλᾶτε στόν Θεό ἁπλά. Ὅπως μιλᾶτε στόν πατέρα σας, στή μάνα σας, στόν φίλο σας, στόν ἄνθρωπό σας. Καταλαβαίνει ὁ Θεός».
Καί κάποια ἄλλη φορά πού πῆγα ἐκεῖ -γλίτωσα ἀπό ἄλλη δυσκολία, ἐλύθη κάποιο πρόβλημα-, τοῦ λέω: «Ἔγινε μέ τήν εὐχή Σας». «Ὄχι, βρέ. Μέ τή δική σου εὐχή». «Γιατί;» τοῦ λέω. «Μ᾽ αὐτά πού τραβᾶς, σέ ἀκούει ὁ Θεός». «Καί γιατί τά τραβάω;» «Ἔτσι, γιά νά γίνεις καλύτερος. Ἐγώ, ὅταν δέν εἶμαι καλά καί μοῦ λένε “Γέροντα, Σᾶς εὐχόμεθα νά γίνετε καλά”, τούς ἀπαντῶ: “Ὄχι καλά νά γίνω, νά γίνω καλός”».
Καί συμβούλευε πάντα νά ἀγαπᾶμε καί πάντα νά συγχωρᾶμε. Καί πάντα, ἄν μποροῦμε, νά διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο. «Τίποτα, βρέ, νά μήν κάνετε, νά διαβάζετε τό Εὐαγγέλιο. Εἰ δυνατόν ὄρθιοι. Αὐτό εἶναι καί λατρεία καί νηστεία καί προσευχή καί ἄσκηση καί ὅλα τά καλά». [Εφημ. “Δημοκρατία”]

***

«Οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό, μας κουράζει ο κακός, μας κουράζει η ανομία. 
Και φτάνουμε στο σημείο που είχε φτάσει κάποια φορά και ο Προφητάναξ Δαυίδ και έλεγε:
Ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου
Δεν θέλω ούτε να παρηγορηθώ, με τίποτε, με τίποτε !!!
Και πολλοί συνάνθρωποι μας τι λένε;
Θέλω το βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να τελειώνω….
Τα έχετε ακούσει, τα έχω ακούσει, όλοι τα λένε.
Γι αυτό ακριβώς, Όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερπερίσευσε η Χάρις.
Ο αιώνας αυτός, είναι ο αιώνας του Θεού!!!
Ο αιώνας της Εκκλησίας!!!
Ο αιώνας της μετανοίας!!!
Ο αιώνας της προκλητικής Αγάπης Του Θεού!!!
Ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας Πατέρα. Στην Αγία μας Εκκλησία που είναι η αγκαλιά Του Χριστού!!!
Όλοι μία αγκαλιά θέλουμε, όλοι μία αγκαλιά γυρεύουμε, λοιπόν αυτή η αγκαλιά είναι του Χριστού.
Ο οποίος την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας και στα αδιέξοδα περιμένει.
Και τότε απελπισμένοι από όλους και από όλα και από τον εγωιστή εαυτό μας πέφτουμε στην αγκαλιά Του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και παραδινόμαστε στην αγάπη Του Θεού και αυτό είναι θαύμα!!!
Δεν αφήνει τον κόσμο Του ο Θεός, δεν αφήνει ο Χριστός, μας έχει πληρώσει με το Αίμα Του και τη ζωή Του και του λείπουμε.» 

***

«Κάτσε αδελφέ, μη του βγάζεις τη ψυχή»..
π. Ανανίας Κουστένης 

Φωνάζει η γυναίκα για τον άνδρα της ότι δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, φωνάζει ο ένας, ο άλλος.
Κάτσε αδερφέ.
Μην του βγάζεις την ψυχή!
Πήγαινε εσύ και άναψέ του κεράκι. Την ώρα που βγαίνουν τα Άγια μνημόνευσέ τον, στα “Σά εκ των σων” επίσης! Πές “Χριστέ μου, εσύ που είσαι το φως του κόσμου, φώτισέ τον! Εσύ μπορείς!”
Κι ό,τι θέλουμε να λέμε στους άλλους που είναι δυσκολεμένοι και δεν το αντέχουν, ας το λέμε στο Θεό μας.
Με πίστη, με πόνο, με δάκρυα, με αγρυπνία, με νηστεία.
Και κει βγαίνει καλό αποτέλεσμα.
Τον φωτίζει ο Κύριος.
Μην ξεχνάμε ότι ο άλλος έχει ελευθερία και αυτεξούσιον, δώρο του Θεού μοναδικό και ανεπανάληπτο, πάνω στο οποίο σκοντάφτει και ο ίδιος ο Πλάστης.
Και ο ίδιος ο Πλάστης σκοντάφτει πάνω στο δώρο Του.
Ούτε το ανακαλεί το δώρο Του, είναι αμεταμέλητα τα χαρίσματα του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος. Και τότε φωτίζει ο Χριστός στην κατάλληλη την ώρα.

***

Γι’ αυτό έχομε τόση δυσκολία. Τόση κλαψοφαγούρα. Τόση γκρίνια. Τόση κακολογία. Κακολογία!
Γέμισε ο τόπος από κακολόγους!
Και δεν μπορείς να σταθείς πουθενά.
Μας ακούνε και τα παιδιά. Μας ακούνε κι οι αγαθοί. Μας ακούνε όλοι. Και τι κάνουμε;
Μολύνουμε τον αέρα. Φορτώνουμε τις ψυχές μας και κολάζουμε…
Μόνο η αγάπη αλλάζει τον άνθρωπο.
Ο εθνικός μας ποιητής έλεγε πάλι, «Συχνά τα στήθια εκούρασα ποτέ την καλοσύνη».
Μεγάλη κουβέντα αυτή.
Η καλοσύνη δεν κουράζει.
Η καλοσύνη είναι ο Χριστός.
Η καλοσύνη και η αλήθεια μένει εις τον αιώνα.
Και αλλάζει ο κόσμος με τα ρήματα του Χριστού.
Με την εφαρμογή του Ευαγγελίου και με την εις αλλήλους αγάπη.
Έτσι. Και αυτήν θέλομε όλοι. Αυτήν ζητάμε όλοι.
Και ο Βίκτωρ Ουγκώ στους « Αθλίους» γράφει. «Αν είσαι άνθρωπος, γίνε αγάπη».
Γίνε αγάπη!

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Καταβασία

Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ κεχαριτωμένῃ· Ἁγνὴ Παρθένε, χαῖρε, καὶ πάλιν ἐρῶ· Χαῖρε· ὁ σὸς υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ἀγελάρχης ἐδείχθης τοῦ Ἀρχιποίμενος, μοναστῶν τὰς ἀγέλας Πάτερ Παχώμιε, πρὸς τὴν μάνδραν ὁδηγῶν τὴν ἐπουράνιον, καὶ τὸ πρέπον ἀσκηταῖς, ἐκεῖθεν σχῆμα μυηθείς, καὶ τοῦτο πάλιν μυήσας· νῦν δὲ σὺν τούτοις ἀγάλλῃ, καὶ συγχορεύεις ἐν οὐρανίαις σκηναῖς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῇ ἀσκήσει νεκρώσας σαρκὸς τὸ φρόνημα, πρὸς τὴν ζωὴν τὴν ἀγήρω τὸν νοῦν ἀνύψωσας, καὶ ἐδέχθης ἐκ Θεοῦ σχῆμα τὸ Ἅγιον. Ὅθεν σοφὸς ὑφηγητής, τῆς ὁσίας βιοτῆς, ἐδείχθης τοῖς μαθηταῖς σου, Παχώμιε θεοφόρε, Αἰγύπτου πάσης τὸ μέγα καύχημα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια, διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια, πάτερ Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Λαρίσης ποιμένα καὶ προστάτην θερμότατον, καὶ τῆς Θεσσαλίας φωστῆρα Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, ἡ χάρις σε ἀνέδειξε Θεοῦ, ὡς σκεῦος οὐρανίων δωρεῶν· διὰ τοῦτο ὡς μεσίτην σε πρὸς Θεόν, γεραίρομεν κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λαρίσης σε πρόεδρον, καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἡ χάρις ἀνέδειξεν, ὡς ἱεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Ἀχίλλιε· σὺ γὰρ τὸ τῆς Τριάδος, ὁμοούσιον κράτος, θαύμασι τε καὶ λόγοις, κατετράνωσας κόσμῳ. Ἣν πάτερ ἐξευμενίζου τοῖς σε γεραίρουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀχιλλίου Λαρίσσης.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία, σὲ ἀκοίμητον, φρουρὸν προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα, τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου.
Ἦχος δ´. Τὸ φαιδρόν.

Μαρτυρικὸν ἀγῶνα γενναίως ἠγώνισαι, ἀσκητικῷ δὲ πόνῳ τὸν βίον διήνυσας ὅσιε Βάρβαρε· διὸ τὴν χάριν ἐδέξω διπλῆν, διὰ μὲν τοῦ λειψάνου ἀσθενείας διώκων, τῇ ψυχῇ δὲ συγχαίρων τῷ Χριστῷ, ὃν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν αἰσίως τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας. (ὑπὸ Ἀποστόλου Παπαχρήστου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Καλάνης οἰκήτωρ καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ Χαλκιοπούλου τὸ κλέος, δόξα Βάλτου καὶ καύχημα, ὑπάρχεις ὡς Ἀνδρέα ἀληθῶς, διὸ καὶ εὐφημοῦμέν σε πιστῶς· θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ πειρασμῶν λυτροῦσαι τοὺς βοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι οι ἰσχύν, δόξα τῷ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πανηγυρίου ἐν Κύπρῳ.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Κυπρίων τὸ κλέος, Μαλουντίων τὸ καύχημα καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Πανηγύρι· ἱερωσύνης ἐνεδύσω τὴν στολὴν καὶ θαυμάτων τε πηγὴ ἀνεδείχθης, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει ἐν τῷ πανσέπτῳ καὶ θείῳ τεμένει σου. Δόξα τῷ οὕτως εὐδοκήσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.

We should not look at things as if they are black and white, my brethren. This is wrong. Fr. Ananias Koustenis

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion From the Menaion.
On May 15 we commemorate our righteous Father Pachomius the Great of Egypt, founder of cenobitic monasticism (348).
On this day we also commemorate our righteous Father Achillius, Bishop of Larissa. (330)
On this day we also commemorate our righteous Father Barbarus the Myrrh-streamer (c. 820 – 829) .
On this day we also commemorate our righteous Father Andrew the Hermit and Wonderworker of Mt. Kalana, Epirus, wonderworker (c. 1237 – 1271)
On this day we also commemorate the contest of the holy Martyr Simplicius in Sardinia (c. 284-305)
On this day we also commemorate our righteous Father Silvanus of Tabennisi (in the Thebaid) (4th century)
On this day we also commemorate our righteous Father Pyrrhos of Breti, one of Thirteen Assyrian Fathers (6th century)
Saint Colmán of Oughaval (Colman mac Ua Laoighse, Colman Mc O’Laoighse), a disciple of St Columba and St Fintan of Clonenagh (6th century)
On this day we also commemorate the contest of the holy Virgin-martyr Dymphna of Geel, Flanders (c. 650)
On this day we also commemoratethe the holy Virgin recluse Caesarea of Otranto (5th century)
The Seven Apostolic Men, Martyr Bishops, ordained in Rome by Saints Peter and Paul and sent to evangelize Spain (1st century): Saints Torquatus, Ctesiphon, Secundus, Indaletius, Caecilius, Hesychius, and Euphrasius
On this day we also commemorate our righteous Father Panegyrios of Cyprus (Panigerios, Panegyrius), Wonderworker of Malounta
On this day we also commemorate our righteous Father among the Saints Esaias the Wonderworker, Bishop of Rostov.(1090)
On this day we also commemorate our righteous Father among the Saints Isaiah of the Kiev Caves, wonderworker (1115)
On this day we also commemorate our righteous Fathers Euphrosynus of Pskov (Eleazar) (1481) and his disciple Serapion (1480).
On this day we also commemorate our righteous Fathers Silvan and Pachomius of Nerekhta (1384) .
The holy Crown Prince Demetrius of Moscow and all Russia, the Wonderworker.(1591)
Discovery of the revered icon of Kamoulianos “Acheiropoieta” (“made without human hands”).
On this day we also commemorate our righteous Father James of Putna, Metropolitan of Moldavia (1778)
On this day we also commemorate our righteous Father Elias (Chebotariov) of Verkhoturye, (1900)
On this day we also commemorate our righteous Father Arethas (Katargin) of Valaam and Verkhoturye, (1903)
On this day we also commemorate the holy Icon of the Most Holy Theotokos Kazan-Vysha (1812)
On this day St. Hallvard of Husaby, Norway (1043).
On this day Repose of our righteous Father Ananias Koustenis (2021)

Father Ananias Koustenis

“Why the Saints, leaving, they did not leave us. And as Elder Porphyrios used to say, “I, you see, when I leave, I will then be closer to you and better. You may not see me, you may sometimes see me, but I will be closer to you. That’s how all Saints are. That is why we are “in the glory of the Saints”. That is why we are surrounded, “surrounding us”, by Saints and Martyrs and Saints and Angels. And souls and spirits of Righteous. We are never, ever, alone in the Church. We may formally and outwardly be alone. But, essentially and ontologically, we are with Christ, the Virgin Mary and all the Saints and Angels.”[Archimandrite of Ananias Koustenis, SPRING SYANAXAR II]

***

It Is Wrong To See Things as Black and White 
By Fr. Ananias Koustenis

Someone who does something bad or even many bad things should not be thrown away. They also have a good side and in their life they have done both good and noble deeds. This is why we should not look at things as if they are black and white, my brethren. This is wrong.
We cannot judge anyone from one, two or even three incidents in their life, but this can only be done by taking into account the entirety of their life and especially their repentance.
If we judged the Apostle Peter by the moment he took out his knife and cut off the ear, we would call him a murderer. Yet the Apostle Peter is the first and foremost.
It is easy for us humans to judge and condemn. Let us beware of this, because it is a difficult matter we must deal with, and at the same time it so easily takes away such a large amount of divine grace that it leaves our souls desolate of divine grace.
Yet we say: “Since I keep the fasts, since I don’t steal, since I have not wronged anyone, since this and since that, why should I not feel a little better?” Because when you judge and condemn you take the seat of Christ the Judge, and this is something only the antichrist does. This is exactly why we cannot condemn anyone conclusively before the coming of the Lord.
From the book Λόγοι γʼ. Translation by John Sanidopoulos.

***

Archimandrite Ananias Koustenis was born in 1945 in Dimitsana of Arcadia in the Peloponnese, and became a monk at a young age. He studied Theology and Byzantine Philosophy at the University of Athens. Being very educated and a lover of the writings of the Church Fathers as well as secular literature in order to offer answers to the troubles of contemporary people, he wrote many books (including his translations of Byzantine texts into Modern Greek, such as the hymns of Romanos the Melodist and the Chronogrophy of Theophanes) and became famous for his sermons, being known as the “rock star” priest because the people loved him so much. He was especially well known in the Athenian neighborhood of Exarcheia, where every time he liturgized there in the Chapel of Saint Nektarios, a great crowd would gather to hear his words. When he was asked years ago on a Greek television program about how he felt being known as the “rock star” priest, he replied: “I feel very good about it, because Orthodoxy is anarchy.” He went on to explain: “One is an anarchist, who is neither a servant nor a tyrant to others. You have to be cool to be an anarchist.”
He was very close to Saint Porphyrios when he was still alive and often referred to him in his sermons. With this he also had a special love for the heroes of the Greek nation, such as the New Martyrs under the Turks, General Theodoros Kolokotronis, General Makriyannis, Dionysios Solomos, Alexandros Papadiamantis and so forth, and not only did he often refer to them in his sermons but he also wrote books about them. He had a great love for all the Saints of the Church in general, and often preached and wrote about them. His spiritual gift was his special way in which he took care and built up his flock and spiritual children, especially in their time of need… Father Ananias reposed on Saturday night of May 15, 2021.

Mode pl. 1.

Christ is risen from the dead, by death trampling down upon death, and to those in the tombs He has granted life.

Troparion of St Pachomios Tone 5

As a pastor of the Chief Shepherd/ thou didst guide flocks of monks into the heavenly sheepfold / thyself illumined, thou didst instruct others concerning the Habit and Rule./ And now thou dost rejoice with them in the heavenly mansions.

Troparion of St Pachomios Tone 8

By a flood of tears you made the desert fertile, / and your longing for God brought forth fruits in abundance. / By the radiance of miracles you illumined the whole universe! / Our Father Pachomius pray to Christ God to save our souls!

Apolytikion of Achillius, Abp. Of Larissa
Fourth Tone

A model of faith and the image of gentleness, the example of your life has shown you forth to your sheep-fold to be a master of temperance. You obtained thus through being lowly, gifts from on high, and riches through poverty. Achilles, our father and priest of priests, intercede with Christ our God that He may save our souls.

Apolytikion of St Achillios Tone 4

The truth of things hath revealed thee to thy flock as a rule of faith, an icon of meekness, and a teacher of temperance; for this cause, thou hast achieved the heights by humility, riches by poverty. O Father and Hierarch Achillios, intercede with Christ God that our souls be saved.

Troparion of St Achillios Tone 4

Grace has revealed thee as bishop and protector of Larissa and a wise hierarch, O blessed Achillios./ By thy words and miracles thou didst preach the might of the Consubstantial Trinity,/ Whom we pray thee to entreat for those who praise thee.

Troparion of St Isaiah of Rostov Tone 8

Guide of Orthodoxy, teacher of piety and modesty, light of Rostov,/ God-enlightened adornment of hierarchs, O wise Isaiah, thou hast enlightened Russia./ Intercede with Christ our God that our souls may be saved.

Troparion of St Dymphna Tone 4

Maddened by lust, the ungodly king raged mindlessly when his abominable desires were steadfastly refused; and, rebuked, he hewed down Gerebran the pious priest, and likewise slew the holy Dymphna his daughter, who willingly died to preserve her virginity. Wherefore, those who are deranged and deluded in mind find in her a steadfast advocate and a wellspring of wondrous healing.

Apolytikion of St Panegyrios Tone 1

The glory of Cyprus and the boast of Malounta, you showed yourself to be a wonderworker, our God-bearing Father Panegyrios. You were garbed in the dress of the priesthood and showed yourself to be a source of miracles, to those who run with faith to your all-revered and divine church. Glory to God Whom you did please, Glory to Him Who crowned you, Glory to Him Who has given you to us as a sleepless intercessor.

π. Ανανίας Κουστένης, ο πιό ανυπεράσπιστος άνθρωπος του κόσμου

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΕ´ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παχωμίου τοῦ μεγάλου. (†348)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀχιλλίου ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης. (†330)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου τοῦ ἐν Τρύφῳ Ξηρομερου Αἰτωλοακαρνανίας. (~†820-829)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη ἐν τῷ περιτειχίσματι καί ἀνάδειξις τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Καμουλιανοῖς, φρουρηθείσης ἐν τοῖς χρόνοις Θεοδοσίου τοῦ βασιλέως.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας Βάλτου, πλησίον στό χωριό Χαλκιόπουλο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, ἐκ Μονοδενδρίου τῶν Ζαγοροχωρίων τῆς Ἤπείρου. (~†1237-1271)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς Ἀνανία Κουστένη (2021)

π. Ανανίας Κουστένης

– Όποιος αδικείται είναι ένας δεύτερος Χριστός αδελφοί μου.
Γιατί μετά την Σταύρωση του Χριστού και τον μεγάλο Του πόνο αγίασε και το άδικο και ο πόνος. Και όποιος λοιπόν αδικείται και όποιος πονά ο Θεός τον βάζει με τον Αδικοχαμένο Υιό Του.
Δεν αδικεί ο Θεός κανένα.

***

π. Ανανίας Κουστένης: «Ἡ Βασιλική δρῦς» της Ορθοδοξίας
-ο πιό ανυπεράσπιστος άνθρωπος του κόσμου
από Μαντώ Μαλάμου

«Βασιλική Δρῦς»! Έτσι τον χαρακτήρισα πριν πολλά χρόνια. Δεν το κατάλαβε και νομίζοντας ότι μιλάω για το περίφημο παπαδιαμαντικό διήγημα μού λέει εμφατικά: «Αριστούργημα, κόρη μου, αριστούργημα!». Και του ξαναλέω: «Εσείς είστε η Βασιλική Δρῦς!». Γέλασε και με…έδιωξε με τον αμίμητο τρόπο του…Αλλά «ἐπειδήπερ πολλοί τε ἐπεχείρησαν (και θα επιχειρούν συνεχώς στο μέλλον) ἀνατάξασθαι διήγησιν» περί τοῦ ἄρτι κοιμηθέντος πατρὸς ἡμῶν, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω τη δική μου άποψη για τα πολλά χρόνια που ευλογήθηκα να είναι πνευματικός μου πατέρας.

Για πολλούς που τον γνώρισαν παλαιότερα ή και τα τελευταία χρόνια ο πατήρ Ανανίας είναι ό «αναρχικός παππάς» των Εξαρχείων με την καλύτερη σημασία του όρου: αντισυμβατικός με άφθονα στοιχεία σαλότητος, τα οποία πολλούς -ειδικά στον χώρο των εκκλησιαστικών- σοκάρουν ως έκφραση κυρίως. Αγνοώντας ίσως ότι ο πατήρ Ανανίας με τον τρόπο αυτόν ασκούσε ποιμαντική με σύγχρονη μέθοδο, αφού ήταν ο άνθρωπος που γέγονε τοῖς πᾶσι τὰ πάντα ἵνα πάντας ἐλκύσει εἰς Χριστόν. Ο παππούλης, όπως τον αποκαλούμε οι περισσότεροι, είναι ο στύλος της Ορθοδοξίας, ο άνθρωπος με την απέραντη αγάπη και το αστείρευτο χιούμορ, ο επιεικής πνευματικός που συγκαταβαίνει στα πάθη μας και τα παίρνει όλα επάνω του: «σάς έχω κρεμασμένους όλους στο πετραχήλι μου» έλεγε, όπως κάθε ιερέας άξιος του ονόματος. Επιπλέον είναι ο λαμπρός φιλόλογος, ο μοναδικός μεταφραστής του Αγίου Ρωμανού και του Θεοφάνους, ο λάτρης της ελληνικής γλώσσας και της ιστορίας του διαχρονικού ελληνισμού, ο αγαπημένος του Θοδωράκη (έτσι τον έλεγε πάντα) Κολοκοτρώνη και του πρώτου Κυβερνήτη της πατρίδος –μερικές φορές του ξέφευγε κι έλεγε «του αγίου Ιωάννη Καποδίστρια». Και μετά το διόρθωνε… Για άλλους ήταν ίσως και λίγο γραφικός… Κατανοητό εν μέρει, γιατί το βάθος του π. Ανανία ήταν απέραντο και εκείνος το έκρυβε επιμελέστατα. «Άλλωστε ποιος μπορεί να μιλήσει για έναν άγιο; Μόνο ένας άγιος!» Για τον Άγιο Πορφύριο ειδικά έλεγε «Πώς μπορεῖ κανείς να περιγράψει την αύρα; Γίνεται; Δεν γίνεται!». Εδώ θα έπρεπε συνεπώς να σταματήσω κι εγώ να γράφω. Αλλά δεν γίνεται… Γιατί ακούω συνεχώς τη φωνή του όταν αναφερόταν στους μάρτυρες και στους Νεομάρτυρες της Εκκλησίας μας: «Παιδιά, προσέξτε: Δεν άντεξαν το μαρτύριο οι άγιοι μάρτυρες επειδή είχαν απάθεια στον πόνο! Δεν ήταν φακίρηδες!… Πονούσαν και παραπονούσαν!… Άλλο αν στη συνέχεια τους επεσκίαζε η Θεία Χάρις και το άντεχαν. Αλλά πονούσαν απερίγραπτα, πονούσαν όπως κάθε κοινός άνθρωπος. Μην το ξεχνάμε αυτό! Μην το ξεχνάμε!…». (Οι επαναλήψεις του ήταν μουσική!) Γι’ αυτό κι εγώ -ίσως υπακούοντας στην προτροπή του, δυστυχώς μετά από πολλά χρόνια -όταν του έλεγα να καταγράψει τις δικές του “παπαδιαμαντικές” ιστορίες που μάς αφηγείτο με το απαράμιλλο ύφος του, επαναλάμβανε «εσύ να τις γράψεις!». Ισως να ήταν μοιραίο να καταγράψω κάτι από την τραγική, αθέατη και άγνωστη εν πολλοίς πλευρά του, όπως μπόρεσα να τη διακρίνω μέσα από κάποιες ρωγμές.

Για μένα ο πατήρ Ανανίας είναι ο λεβέντης του Θεού! Ο Άνθρωπος της Ελευθερίας του Χριστού! Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε διηνεκής θυσία για την αγάπη του Χριστού και τη διακονία του ανθρώπου. «Δεν του περίσσευε κανένας», όπως έλεγε ο ίδιος για τον Χριστό. Ήταν ο πνευματικός πατέρας του οποίου η αγάπη ξεπερνούσε φαινομενικά τα όρια. Όπως λέει ο Άγιος Παΐσιος «ο καλός πνευματικός πρέπει να είναι αποφασισμένος να πάει στον πάτο της κολάσεως ο ίδιος προκειμένου να σωθούν τα παιδιά του». Με την απέραντη διάκρισή του μάς παραχωρούσε τόση ελευθερία ώστε δεν χρειαζόταν τις περισσότερες φορές να τη χρησιμοποιήσουμε… Ασκούσε διακριτική ποιμαντική με τόσο μυστικό και ανεπαίσθητο τρόπο που κάποιες φορές φαινόταν σκανδαλώδης. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο ιδιαίτερος τρόπος που εκφραζόταν. Πολλοί δεν μπορούσαν να το αντέξουν και αποχωρούσαν… Τους κατανοώ απολύτως γιατί κάποια φορά, για ένα βράδυ μόνο, έπεσα και η ίδια θύμα αυτού του μεγάλου πειρασμού. Εγώ, η αθυρόστομη, ενοχλήθηκα τάχα μου από ορισμένες λέξεις και έγινα ξαφνικά σεμνότυφη και πουριτανή!!! Εκείνη τη νύχτα έζησα οντολογικά την Κόλαση… Όταν ξημέρωσε του τηλεφωνώ. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε τον ακούω να μού λέει: «Έλα αμέσως!» Με το που μπαίνω με ρωτάει χωρίς περιστροφές «Τί σού είπε; Ξέρεις Ποιος!!! Γιατί αυτό δεν είναι δικό σου! Ο ανθρωποκτόνος από καταβολής κόσμου σου το σφύριξε για να σε διώξει από δω’ και να σε τρελλάνει τελείως!…». Όταν του περιέγραψα επιγραμματικά την εφιαλτική νύχτα που πέρασα, με κοίταξε αμίλητος και μετά είπε: «Αυτό, κόρη μου, είναι το αρχέγονο αίσθημα της εξορίας του Αδάμ…».

Τον γνώρισα στα 23 μου χρόνια, ανήμερα της αγαπημένης του εορτής της Παναγίας των Βλαχερνών. Είναι η Παναγία του Ακαθίστου Ύμνου, που της έχτισε εκκλησία στην ιδιαίτερη πατρίδα του, κι όπου τώρα αναπαύεται το μαρτυρικό του σώμα. Εξέφρασε έτσι την άφατη αγάπη του για κείνην, «την “ιδιαιτέρα” του Κολοκοτρώνη», όπως την έλεγε. Aλλά μάλλον έπρεπε να πει την δική του “ιδιαιτέρα”! Δεν το έλεγε όμως ακολουθώντας το παράδειγμα του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Ερμήνευε άλλωστε το Ευαγγέλιο «σαν μεγάλος βιρτουόζος της Θεολογίας», κατά την προσφυή παρομοίωση φίλης μουσικού για κείνον: «Ο πατήρ Ανανίας είναι όπως οι μεγάλοι δεξιοτέχνες: παίζουν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι και νομίζεις ότι παίζουν κάτι εύκολο, καθώς δεν προβάλλεται καθόλου η προσπάθεια. Έτσι και ο πατήρ Ανανίας: σού λέει τις πιο βαθειές δογματικές αλήθειες με τρόπο απλό, κατανοητό και βιωματικό». Γιατί ο π. Ανανίας “κατανοούσε” τα μυστήρια του Θεού όχι με το μυαλό, την ψυχολογία ή τον φιλοσοφικό στοχασμό, αλλά με την προσευχή και την ταπείνωση. Αναφερόμενος λοιπόν συχνά στον Ευαγγελιστή Ιωάννη και στον αυτοχαρακτηρισμό του «ὁ μαθητὴς ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ερμήνευε τη φράση αυτή αντίστροφα: «ὁ μαθητὴς ὅς ἠγάπα τὸν ’Ιησοῦν», έλεγε, γιατί, ο Χριστός όλους τους αγαπούσε το ίδιο, αλλά από ταπείνωση λέει αυτό που λέει ο Ιωάννης. Και επειδή τον αγαπούσε τόσο, γι’ αυτό και τού αποκάλυψε τα περισσότερα ο Ιησούς. Κατά το μέτρο της Αγάπης γνωρίζουμε». Ή για να θυμίσω μια ακόμα προσφιλή του διαπίστωση: «ό, τι αισθάνεσαι εσύ για τον άλλον, αργά-γρήγορα θα αισθανθεί κι αυτός για σένα! Τηρουμένων των αναλογιών βγάλτε τα συμπεράσματά σας!…». Και κάτι ακόμα για την ερμηνεία του Ευαγγελίου: θυμάμαι όταν μού ερμήνευσε με την ιδιαίτερη ματιά του την ευαγγελική περικοπή της μοιχαλίδος γυναικός. «Νομίζω πως ο Χριστός λέγοντας “ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω” εννοεί “ὁ ἀναμάρτητος ἀπέναντι τῶν γυναικῶν” …Γιατί κανένας μας δεν είναι αναμάρτητος απέναντί σας…». Αχ, πατέρα Ανανία, πόσο συχνά επαναλάμβανες την διαπίστωση του Ναζιανζηνού «ἄνδρες εἰσίν οἱ κατὰ γυναικῶν νομοθετήσαντες!»…

Ο πατήρ Ανανίας, για να έρθω σ’ αυτό που προεξανήγγειλα στον τίτλο του κειμένου μου, ήταν «ο πιο ανυπεράσπιστος άνθρωπος στον κόσμο». Τού το είπα στο τηλέφωνο ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του 2007. «Είμαι, κόρη μου… Είμαι…Σε ευχαριστώ που το κατάλαβες…» μού είπε… Ήταν η μοναδική φορά που του τηλεφώνησα τέτοια ώρα κινούμενη από ακαταμάχητη ανάγκη «να τού εκφράσω την συμπαράστασή μου», όπως τού είπα, απορώντας κι εγώ εκ των υστέρων γι’ αυτή την παιδική έκφραση. Για πολλά χρόνια συνέβαινε να του χτυπούν την πόρτα οποιαδήποτε ώρα της μέρας. Ή να του τηλεφωνούν οποιαδήποτε ώρα της νύχτας. Αυτά συνέβαιναν τα παλαιότερα χρόνια, στην απέραντα μοναχική περίοδο της ζωής του. Δεν κοιμήθηκε και δεν έφαγε ποτέ σαν όλους μας: «Έφτιαξα ένα χαμομήλι, το ήπια και κοιμήθηκα…», είπε σε κάποιον δικό μου για τη νύχτα της Αναστάσεως. «Της Αναστάσεως» επέμεινε και όχι «της Ανάστασης», που ακούω συνεχώς και από κληρικούς ακόμα, για να μην υστερήσουν σε προοδευτισμό με τη «δημοκρατία των τριτοκλίτων», όπως χαρακτήριζε το φαινόμενο καθηγητής της Γλωσσολογίας. Ο πατήρ Ανανίας επαναλάμβανε συχνά το μάλωμα του Αγίου Πορφυρίου στον ίδιο: «Μού ξέφυγε κάποτε και είπα μπροστά στον Γέροντα Πορφύριο τη γενική «της φύσης». Και πώς νομίζετε αντέδρασε ο άγιος Γέροντας; “Τον κακό σου τον καιρό! Εσύ, το λές έτσι; «τῆς φύσεως» είναι το σωστό και το ωραίο. Αυτή είναι ή άγια γλώσσα μας!”. Ακούτε τί μού είπε ο άγιος; “Τον κακό σου τον καιρό”! Τί ωραίος που ήταν ο Γέροντας!».

Ο πατήρ Ανανίας υπήρξε ασκητικότερος πολλών ασκητών της ερήμου. Κατοικούσε σε 30 τετραγωνικά, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας που δεν έβλεπε ποτέ τον ήλιο, αν και γεννήθηκε «πτωχό βοσκόπουλο εις τα όρη», για να θυμηθούμε τον αγαπημένο του Κυρ -Αλέξανδρο. «Ήμουν μικρός ποιμήν αλόγων προβάτων», μού είπε κάποτε, «και ο Κύριος με αξίωσε να γίνω ποιμήν λογικών προβάτων». Τον διέκοψα σχεδόν: «παραλόγων ἐριφίων» θέλετε να πείτε, Γέροντα! Πού την είδατε τη λογική σε μάς;». Με κοίταξε αμίλητος… Έζησε το μέγιστο μέρος της ζωής του «στο καμίνι των Εξαρχείων». Έτσι μού χαρακτήρισε επιγραμματικά ο ίδιος τη βιωτή του, όταν κάποτε του εξέφρασα την απορία: «Πώς μπορείτε, γέροντα, και μάς κρατάτε όλους -και ειδικά εμάς τις γυναίκες, σ’ αυτή τη θαυμαστή απόσταση και ισορροπία στην κόψη του ξυραφιού; Χωρίς συναισθηματισμούς και αρρωστημένες προσκολλήσεις, ενώ εισπράττουμε την αγάπη σας όλοι σαν να είμαστε ο καθένας και η κάθε μία ο απόλυτος αποδέκτης; Πώς γίνεται;» Αφού με κοίταξε για λίγο αμίλητος, μου είπε με σιγανή φωνή: «Αν είσαι συνεχώς στο καμίνι, κόρη μου… Γίνεται…».

Πάντα αισθανόμουνα τη βαθειά του ευγνωμοσύνη, όταν υποψιαζόμασταν κάτι ελάχιστο από τον αγώνα του, ή αν τον βλέπαμε και λίγο ανθρώπινα. Αν δηλαδή δεν είμασταν συνεχώς «από την …Πάρο», όπως συχνά πυκνά επαναλάμβανε. Θυμάμαι πώς αντέδρασε όταν του σχολίασα την περίπτωση ενός ξένου συγγραφέα, δεδηλωμένα άθεου ώς τότε, που είχε γνωρίσει. «Ο Ολλανδός σάς αγαπά πολύ» του είπα γυρίζοντας από τον γάμο του με την αδελφική μου φίλη στο Άμστερνταμ. Σημειωτέον ότι εκείνος, ενώ πρώτη φορά στη ζωή του έβλεπε Ορθόδοξο ιερέα, είπε μετά τη συνάντηση μαζί του στην Ελληνίδα γυναίκα του: «Να ξέρεις ότι από ένα σημείο και μετά ήσουν περιττή ως μεταφράστρια! Ο πατήρ Ανανίας με καταλάβαινε ενώ εγώ μιλούσα τη γλώσσα μου κι εκείνος τη δική του!» Χαρούμενος ο παππούλης αντέδρασε αυθόρμητα: «Το ξέρω, κόρη μου! Κι εγώ τον έχω στην καρδιά μου! Αυτός ο άνθρωπος με το που με είδε, με αγάπησε! Ξένος αυτός, χωρίς λέξη ελληνικά! Κι εγώ άνθρωπος είμαι!… Υπάρχει εδώ κόσμος και κοσμάκης που έχουν ευεργετηθεί ώς τα μαλλιά… Κι όμως δεν αιστάνθηκαν ποτέ τόση δα αγάπη για μένα (μού έδειξε στην άκρη του νυχιού) …». Καταλαβαίνω…» είπα. «Όχι», συνεχίζει με έντονη άρνηση του κεφαλιού, «Δεν μπορείς να καταλάβεις…». Είχε δίκιο! Αργότερα θα αντιλαμβανόμουνα κάτι ελάχιστο, μαθαίνοντας πάντα από πρώτο χέρι: Άλλος μού ομολογούσε ότι όταν επί δύο χρόνια ήταν άνεργος, ο πατήρ Ανανίας τού πλήρωνε το ενοίκιο. Άλλος ότι έστελνε κάποιον δικό του άνθρωπο να συντροφεύει ή να νοσηλεύει τους άρρωστους γονείς του, όσο εκείνος εργαζόταν…Και πόσα άλλα που δεν μπορώ όχι να περιγράψω, αλλά ούτε καν να φανταστώ…

Τα πάντα στον πατέρα Ανανία ήταν Θεολογία. Ενθυμούμενος τα γενέθλιά μας σε μένα ερμήνευσε το “ζώδιό” μου με ένα εύγλωττο παράδειγμα που παρέλκει να το αναφέρω: «Ζυγός σημαίνει δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη σημαίνει αποκατάσταση ισορροπίας». Αξίζει να αναφέρω -από αφήγηση άλλης φίλης- ότι σε συζήτηση νεολαίας «χωρίς θέμα», όπως θα ’λεγε κι ο ίδιος, στο κελί του, κάποιοι επέμεναν ότι τα γενέθλια δεν έχουν έχουν καμμία σημασία. Μόνο η ονομαστική εορτή μετράει! Ο παππούλης που δεν είχε μιλήσει καθόλου ώς τότε, στρέφεται στη φίλη και την ρωτάει: «Πόσες χιλιάδες είναι, κόρη μου, οι δισμύριοι;» «Δέκα», απάντησε εκείνη. «Άντε που ξέρεις και αρχαία ελληνικά! Είκοσι χιλιάδες είναι!». Επιστρέφοντας στο σπίτι της, προβληματισμένη με την ερώτηση του Γέροντα, έψαξε στον Συναξαριστή τη λέξη. Και ανακαλύπτει ότι στις 28 Δεκεμβρίου είναι η μνήμη των Δισμυρίων μαρτύρων των εν Νικομηδεία κααίντων. Αυτή είναι η μέρα των γενεθλίων της την οποία αγνοούσε ωστόσο ο πατήρ Ανανίας.

Δεν θα αναφερθώ στον καιρό που «όλο το σύμπαν είχε πέσει επάνω του» (δικά του λόγια σε μένα) και κάθε τρίτη σχεδόν μέρα πάθαινε γαστρορραγία…Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ότι κάποτε, παρόντος του μακαριστού πατρός Πορφυρίου Δελλή («ο λεβέντης που τα άφησε όλα για τον Χριστό», όπως τον χαρακτήριζε ο ίδιος π. Ανανίας) θυμάμαι και τους δύο να ακούνε πολύ προσεκτικά το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο να μεταδίδει σε συνεχή ροή ειδήσεων κάποιο εκκλησιαστικό “σκάνδαλο”, που αργότερα αποδείχτηκε μεγάλη ευλογία. Βλέποντάς τους έτσι, αποτολμώ μια παρατήρηση: «Απορώ με μάς τους λεγόμενους Χριστιανούς», λέω, «που, όταν διαβάζουμε στα Συναξάρια και στο Γεροντικό ιστορίες για τους μεγάλους πειρασμούς των αγίων, ενθουσιαζόμαστε! Όταν όμως συμβεί κάτι ανάλογο στην πραγματικότητα που ζούμε εμείς, όπως τώρα παραδείγματος χάριν, αδυνατούμε να το κατανοήσουμε. Σκανδαλιζόμαστε και είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε τους πάντες…». Με κοίταξαν και οι δύο με πολλή μεγάλη σοβαρότητα και ο π. Ανανίας συμφώνησε επιλέγοντας: «Είπες μια πολύ μεγάλη αλήθεια αυτή τη στιγμή, κόρη μου! Δυστυχώς αυτοί είμαστε οι ταλαίπωροι…». Θα καταθέσω λοιπόν μια δική μου εμπειρία από τα ανείπωτα δύσκολα χρόνια του Γέροντα. Ένα περιστατικό που με σημάδεψε για μια ζωή και βρήκε μέσα μου δικαίωση τη μεγάλη μέρα της εκφοράς του, στη ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα της χαρμολύπης μας. Είναι τον Νοέμβρη του 1987, όταν για πρώτη φορά βγαίνει από το Άγιον Όρος η εικόνα του «Άξιον Εστί». Την υποδέχονται στην Αθήνα με τιμές αρχηγού κράτους και την μεταφέρουν στην Μητρόπολη. Στα πλήθη του κόσμου που συρρέουν στην οδό Μητροπόλεως είμαι και εγώ στη δεκαετία των είκοσι ακόμα, και όπως θα ’λεγε και ο παππούλης, κάθε άλλο παρά «να με βλέπουν τα παιδιά και να τρώνε όλο το φαΐ τους!» Στο πεζοδρόμιο που αντιστοιχεί στο ιερό του μητροπολιτικού ναού συναντώ τον αδελφό μου. Στεκόμαστε να βλέπουμε τους ιερείς που, αφού προηγήθηκαν των λαϊκών στην προσκύνηση της Εικόνας, βγαίνουν από τον ναό κατευθυνόμενοι προς το Σύνταγμα. Για πρώτη φορά τώρα, στην πιο ανελέητη δεκαετία της αθεΐας των Ελλήνων, έχουν οι καημένοι την τιμητική τους. Περνούν ανά τριάδες και τετράδες συνομιλώντας μεταξύ τους χαρούμενοι. Ξαφνικά ο αδελφός μου τον διακρίνει και μού τον δείχνει σοκαρισμένος: «Ο πατήρ Ανανίας!» Γυρίζω και τον βλέπω. Μόνος του, ολομόναχος, με σκυμμένο το κεφάλι προχωρούσε αργά… Πήγε κι εκείνος να προσκυνήσει. Και τον είδαν…Όλος ο κλήρος παρών και η αρνητική φήμη πλανιόταν ακόμα στα στόματα και καθρεφτιζόταν στα μάτια των περισσοτέρων… (Υπήρχαν ακόμα τότε ιερείς που …απειλούσαν τις πνευματικές τους κόρες, ειδικά τις νεώτερες, με επιτίμια και «καλημέρα» αν τού λέγανε…). Τρέχουμε και τον προλαβαίνουμε ζητώντας συγγνώμη και σπρώχνοντας σχεδόν ιερείς και λαϊκούς. Τού φιλάμε το χέρι, του μιλάμε. «Ευχαριστώ, παιδιά. Χαίρομαι που σάς βλέπω. Η ευχή της Παναγίας μας να σάς σκέπει πάντοτε!» Είναι περίλυπος άχρι θανάτου… Μάς αποχαιρετά και χάνεται στο σκοτεινό δρομάκι. Αλλά για ένα πράγμα είμασταν εκείνη τη στιγμή βέβαιοι: Από όλους όσοι προσκύνησαν την Αγία Εικόνα αυτόν η Κυρία των Αγγέλων ξεχώρισε…

Αυτό το ανείπωτα λυπημένο του πρόσωπο έμεινε αδικαίωτο μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα. Ως την ώρα που το πλήθος με ουρανομήκεις φωνές επαναλάμβανε «Άγιος, Άγιος, Άγιος» καθώς το τίμιο σκήνωμά του, τυλιγμένο με τη σημαία, εφέρετο για την οριστική κατοικία του και ο δρόμος είχε στρωθεί με ροδοπέταλα…Κατευόδιο για το ταξείδι του στα «Ρόδινα ακρογιάλια της Θείας Βασιλείας».
από Μαντώ Μαλάμου
https://antifono.gr/%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%E1%BC%A1-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Καταβασία

Ὁ ἄγγελος ἐβόα τῇ κεχαριτωμένῃ· Ἁγνὴ Παρθένε, χαῖρε, καὶ πάλιν ἐρῶ· Χαῖρε· ὁ σὸς υἱὸς ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου.
Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ ἁγνή, τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ἀγελάρχης ἐδείχθης τοῦ Ἀρχιποίμενος, μοναστῶν τὰς ἀγέλας Πάτερ Παχώμιε, πρὸς τὴν μάνδραν ὁδηγῶν τὴν ἐπουράνιον, καὶ τὸ πρέπον ἀσκηταῖς, ἐκεῖθεν σχῆμα μυηθείς, καὶ τοῦτο πάλιν μυήσας· νῦν δὲ σὺν τούτοις ἀγάλλῃ, καὶ συγχορεύεις ἐν οὐρανίαις σκηναῖς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου.
Ἦχος δ´. Τὸ φαιδρόν.

Μαρτυρικὸν ἀγῶνα γενναίως ἠγώνισαι, ἀσκητικῷ δὲ πόνῳ τὸν βίον διήνυσας ὅσιε Βάρβαρε· διὸ τὴν χάριν ἐδέξω διπλῆν, διὰ μὲν τοῦ λειψάνου ἀσθενείας διώκων, τῇ ψυχῇ δὲ συγχαίρων τῷ Χριστῷ, ὃν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν αἰσίως τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀνδρέου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῆς Καλάνας. (ὑπὸ Ἀποστόλου Παπαχρήστου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Καλάνης οἰκήτωρ καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ Χαλκιοπούλου τὸ κλέος, δόξα Βάλτου καὶ καύχημα, ὑπάρχεις ὡς Ἀνδρέα ἀληθῶς, διὸ καὶ εὐφημοῦμέν σε πιστῶς· θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ πειρασμῶν λυτροῦσαι τοὺς βοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι οι ἰσχύν, δόξα τῷ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ο,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΔʹ (14ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ (251).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος, ἐπισκόπου Κύπρου (3ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστας, Ἰουστίνας καὶ Χενεδίνας, ἐν Cagliari Σαρδηνίας τῆς Ἰταλίας (130)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πετρονίλλας τῆς ἐν Ῥώμη (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Κεντουκέλλαις (3ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρου, Βαρβάρου καὶ Ἀκολούθου.Tελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῷ σεβασμίῳ οἴκῳ τῆς Ἁγίας Eἰρήνης τῷ πρὸς θάλασσαν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀριστοτέλους καὶ Λεάνδρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Σεραπίωνος τοῦ Σινδονίτου, ἀσκητοῦ ἐν Αἰγύπτῳ. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικήτα, ἐπισκόπου Νόβγοροντ καὶ ἐγκλείστου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (†1108)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Παρτὸς ἡμῶν Λεοντίου β´ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, τοῦ ἐν ἔτει ͵αροε’ (1175) ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θεράπων ὁ Ἀλαμάνος, ἱερομάρτυς ἐν Κύπρῳ (καί 14/10, 12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἡράκλειος Ἐπίσκοπος, Θέλθας καὶ Θεοδόσιος, ἐκ τῶν Ἀλαμάνων Πατέρων τῆς Κύπρου (12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου Τβερντίσλοβ, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, τοῦ ἐν Ῥοστὼφ τῆς Ῥωσίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (1474)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀντωνίου καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων μοναχῶν τῆς μονῆς τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Οὔγκλιχ καί λαϊκῶν ὑπό τῶν Λατίνων Πολωνῶν (1609).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Δανιὴλ καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων μοναχῶν τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Κοστρομᾶ καί λαϊκῶν ὑπό τῶν Λατίνων Πολωνῶν (1609).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Μᾶρκος ὁ Κρής, ὁ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσας, ξίφει τελειοῦται (1643).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Βουλγάρεως, τοῦ χρυσοχόου, ξίφει τελειοῦται (1802).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀνδρέου, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ῥαφαήλ, ἐν Τομπὸλσκ τῆς Σιβηρίας. (1820)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Ἰαροσλὰβλ Ῥωσσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας νεο-Μάρτυρος Νίνας Κουζνετσόβα ἐν Λάλσκ Ῥωσσίας (1938)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Νικολάι Μπογκολιούμποφ (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1934), Βιάτσεσλαβ Βινοκούροφ (ἐν Νίζνι Νόβγκοροντ, 1942), Συμεὼν Pafnutev (ἐν Κρασνογιάρσκ Γενισέικ, 1938), Τρύφων Skripchenko (ἐν Svatova Luchka Λουχάνσκ, 1939) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

π. Ανανίας Κουστένης: Ο Άγιος μας έλεγε:
Όταν έχετε δυσκολίες, είτε προσωπικές, είτε εθνικές, είτε οικογενειακές να σκέφτεστε ότι η Ανάσταση του Χριστού έγινε, συνετελέσθη κι αυτό δεν ανακαλείται στους αιώνες των αιώνων…. Αφού έγινε το ακατόρθωτο, το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο, τότε όλα τα άλλα δύσκολα έρχονται δεύτερα. Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ο,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού.

Θυμάμαι ήταν 19 Οκτωβρίου 1981 και πήγα στον Άγιο. Τον βρήκα κλαμμενο και τον ρώτησα
-Τι έχετε Γέροντα;
–Δεν πάμε καλά.
-Γιατί Γέροντα;
–Θα΄ρθουν δυσκολίες παιδί μου, θα΄ρθουν δυσκολίες αλλά μην απελπιζόμαστε, διότι την Εκκλησία και τον κόσμο ολόκληρο τον κρατάει στα χεράκια Του ο Χριστός!
Το 1984 πήγα στον Άγιο και μου κανε επίθεση λέγοντας
Τόσα χρόνια ζητωκραυγάζαμε, χειροκροτούσαμε τη Δημοκρατία… Μας τα πήραν όλα. Αφήσαμε και μας τα πήραν όλα! Πήραν τη γλώσσα μας, πήραν την ιστορία μας, πήραν τη θρησκεία μας… Κι εσείς χειροκροτείτε τη Δημοκρατία!…..
Από το νέο βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Α’» (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

Άλλοτε ο Γέροντας έλεγε:
-Το Έθνος μας, το Γένος μας θα μεγαλώσει, θα δοξαστεί, θα απλωθεί και θα βοηθήσει. Θα ωφελήσει για μια ακόμη φορά και τον εαυτό του και τον κόσμο όλο, μέσω της Ορθοδοξίας αλλά και της αρχαίας σοφίας. Έχει κάποιον άνθρωπο ο Χριστός τον οποίο θα στείλει την κατάλληλη ώρα, για να βοηθήσει και το Έθνος μας αλλά και την Ευρώπη και τη Μικρασία και όλα εκείνα τα μέρη. Δεν είναι ορφανή η Ευρώπη; Περιμένουνε κι αυτοί την Ανάσταση. Περιμένουν και καρτερούν την Ανάσταση! Τον Αναστάντα, για να Τον γνωρίσουνε και να γνωρίσουνε και τη δύναμη της Αναστάσεως Του. Θα φέρει ο Θεός έναν άνδρα μεγάλο και σπουδαίο να ενώσει όλους τους Έλληνες στο όνομα του Χριστού, στο όνομα της Ορθοδοξίας. Και να λάμψει πάλι η Ελληνορθοδοξία και να φωτίσει έθνη και λαούς. Να μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός και να μεγαλουργήσει στο όνομα του Αναστάντος Χριστού και του Ελληνορθόδοξου μεγαλείου!
Ο Άγιος έκλαιγε για την Ελλάδα από το 1981. Έκλαιγε μέρες για την Ελλάδα!…
*Μαρτυρία π. Ανανία Κουστένη,
Από το νέο βιβλίο: «Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος, Μαρτυρίες – Τομος Α’» σελ 182-3 (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

***

Θυμάμαι κάποτε που μου είπε το εξής:
«Δεν θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με..! Θα λέγεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας…!» για να φωτισθούμε όλοι, διότι όλοι έχουμε ανάγκη. Και να το φωνάζεις μωρέ και να το λέγεις ότι ο Χριστός είναι το παν! Ο Χριστός θα τακτοποιήσει τα πάντα! Πολλές φορές έχουν ξεκινήσει, επειδή θέλουν να ρίξουν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, αλλά ο Χριστός μας δεν τους αφήνει και δεν θα τους αφήσει. Μόνο η ελπίδα μας να μη χαθεί και να λέγεις στους ανθρώπους ότι ο Χριστός είναι το παν! Όλα τα καλά είναι στο Χριστό. Να ελπίζουμε, να ελπίζουμε, να ελπίζουμε…! Ο Χριστός είναι για όλους. Μας αγαπά όλους. Σταυρώθηκε για όλους μας και δεν θα μας αφήσει ότι και αν γίνει. Τόοοσο μεγάλη είναι η αγάπη Του! Γι’ αυτό είναι πάντοτε δίπλα μας, είναι στον καθένα μας…, για να βρει ευκαιρία να μας αρπάξει, να μας σώσει…!».
Το γλυκό του στόμα τα έλεγε αυτά.
*Μαρτυρία Μελετίας μοναχής, Ηράκλειο Κρήτης
Από το νέο βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες – ΤΟΜΟΣ Β’» (Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων – Άγιον Όρος)

***

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης Θα ‘ρθη καιρός που θα πέσουν οι κοιλιές.
Στο τέλος θα νικήση η Ορθοδοξία, όμως εγώ τότε δεν θα ζω.

***

Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης: « Θὰ ἔρθει πείνα… Ἐμᾶς δὲν θὰ μᾶς ἀκουμπήσει πολύ… Θὰ ζήσουμε μὲ χοχλιοὺς καὶ χορταράκια. Δὲν θὰ κρατήσει πολύ. Οἱ Μπολσεβίκοι (οἱ Ρώσοι) θὰ εἶναι ὁ τιμωρὸς τῆς Τουρκίας. (Τὸ ἐπανέλαβε τουλάχιστον 10 φορές) στενοχωριέμαι ποὺ θὰ σκοτωθοῦν γιατὶ εἶναι ἄνθρωποι κι αὐτοὶ ἀλλὰ δὲν κάθονται βρὲ παιδί μου ἥσυχοι. Μυαλό δὲν βάζουν. Θὰ φᾶνε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους μιὰν καὶ στρουφιχτή.

Θὰ ἔρθει μεγάλη δυσκολία στὴν ἀνθρωπότητα! Αἰτία ἡ ἁμαρτία! Ἂν δὲν ἐπιτρέψει αὐτὸν τὸν πόλεμο ὁ Θεός, τὸ εἶδος μας δὲν θὰ ἔχει λόγο ὑπάρξεως στὴ γῆ, ἐκεῖ ποὺ κατήντησε…»

Θα ανακατωθεί ο κόσμος, οι λαοί. Να μη φοβόμαστε. Έχουμε επάνω έναν παντοδύναμο Κυβερνήτη (έδειξε τον ουρανό). Το “μπούλι μπούλι τσα ” θα κάνουν οι Τούρκοι. Αυτό μόνο. Δεν θα καταφέρουν πολλά πράματα. Θα ξεσηκωθούν οι λεβέντες Κύπριοι, οι Κρητικοί ακόμα και γυναίκες… Μετά θα τους τακτοποιήσει καλά η Ρωσία. Μια για πάντα. Η Ρωσία είναι φίλη μας, ο πιο μεγάλος λαός της Ευρώπης. Φίλοι μας, ορθόδοξοι χριστιανοί, αυτοί θα μας βοηθήσουν. Θηρία είναι. Να προσευχόμαστε για τους Ρώσους. “

..Οι Τούρκοι θα έρχονται αλλά θα φοβούνται κιόλας. Άτακτα θα φύγουν κυνηγημένοι και από γυναίκες. Προσευχή να είναι έτοιμοι οι Ρώσοι. Από την προσευχή και την μετάνοια μας θα εξαρτηθούν πολλά πράγματα. Έρχονται οι Τούρκοι γιατί είναι άμυαλος λαός. Το επιτρέπει όμως ο Κύριος για τα παράξενα που κάνουν οι άνθρωποι
βιβλίο «Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης» ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου Σελ. 156, 102, 144.

Από την θαυμαστὴ ἐμφάνιση τῆς ἁγίας Γερόντισσας Γαλακτίας τῆς Κρήτης σὲ μοναχή

Μόρφου κ. Νεόφυτος: …Με πήρε τηλέφωνο μια καλή καλόγρια. Έχουμε σήμερα Πέμπτη (5 Οκτωβρίου 2023), θα με πήρε την Δευτέρα που μας πέρασε. Στην Ελλάδα η καλόγρια αυτή είναι σ’ ένα καλό μοναστήρι….
– «Όχι μόνο δε θα σφάξετε τα είκοσι γίδια αλλά όσοι έχετε είκοσι θα τα κάνετε σαράντα. Όσοι έχετε δύο θα τα κάνετε τέσσερα. Όσοι έχετε τέσσερα θα τα διπλασιάσετε να τα κάνετε οκτώ».
… Με ανοικτή καρδιά να με καλείς κι εμένα κι άλλους. Όχι μόνο εμένα. Διότι από εδώ και πέρα κόρη μου ο κόσμος ως τώρα στα μοναστήρια έδινε χρήματα, φαγώσιμα, φρούτα, τυριά, ότι παρήγαγε ο καθένας, από ευλάβεια: “να πάω στο μοναστήρι στον Αϊ Νικόλα ότι παράγω”. Από δω και πέρα δε θα σας φέρνει κανείς. Κανείς. Για κάποιο διάστημα θα τρώτε μόνο με ότι έχετε. Ότι παράγετε. Ούτε ηλεκτρικό, ούτε καύσιμα θα υπάρχουν».
– «Μα τί λες Γερόντισσα;».
– «Γι’ αυτό πρέπει ν’ αυξήσετε τα γίδια και να το πεις σ’ αυτούς που μιλούν να το πουν κι ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του».
…– «Άκουσε κόρη μου, θα έχετε στο στάβλο τέσσερις μπάλες σανό. Θα πας την μία ημέρα και θα πιάσεις τη μια, θα ταΐσεις τα ζώα σου. Τη δεύτερη ημέρα θα πάρεις μια άλλη μπάλα, θα ταΐσεις τα υπόλοιπα και εκεί που θα αρχίσεις να σκέφτεσαι “θα μας τελειώσουν τα σανά και θα πεθάνουνε τα ζα” εμείς και οι άγγελοί σας, τα δύο που θα μείνουν σανά θα τα κάνουμε εικοσιδύο. Από δω και πέρα στις δύσκολες μέρες που έρχονται δεν θα ζήσετε με τη λογική του αιώνος τούτου αλλά με την ευλογία και την πίστη, φτάνει να επικαλείστε εμάς με πίστη».
– «Συγγνώμη, μια τελευταία ερώτηση Γερόντισσα Γαλακτία. Μόνο τα σανά θα αυξάνονται;».
– «Όλα παιδί μου, όλα! Θυμήσου τον Προφήτη Ηλία. Θα ζήσετε ευλογημένες μέρες κι ας μην υπάρχει πολύ τεχνολογία προς στιγμής, μετά θα αποκατασταθούν όλα. Αλλά πρέπει να δώσετε εξετάσεις, τί πίστη έχετε;».
ἀπόσπασμα αὐτὸ ἀπὸ τὴν KΣΤ’ Πνευματικὴ Σύναξη Διαλόγου μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, ποὺ πραγματοποιήθηκε στις 5 Ὀκτωβρίου, 2023

***

Πρόσφατα εμφανίστηκε ο Άγιος Ιάκωβοςτης Ευβοιας και είπε: « Το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι από τα πιο δύσκολα » (2024) .

***

γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

«Όσοι λένε την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με), αυτοί θα ξεπεράσουν όσα έρχονται με τη βοήθεια του Θεού».
““Έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες. Προσέξτε την ψυχή σας. Μαζευτείτε και δώστε τον αγώνα σας…”
Το Ευαγγέλιο είναι ο διδάσκαλός μας. Ό,τι και να μας απασχολή, αν το ανοίξουμε, θα πάρουμε την απάντησι, θα πάρουμε τον φωτισμό, θα πάρουμε ακριβώς αυτό το φάρμακο, που χρειάζεται για οιανδήποτε περίπτωσι.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».

…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.

– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…Τί ευτυχία η ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον». Ξέρεις τι θα πει ῾σκιρτώντες᾽; Θα πει χοροπηδώντας. Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας. Δεν υπάρχει χαρά μεγαλύτερη απ᾽ αυτή.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου, να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
(Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
https://www.youtube.com/watch?v=yTPHjk4Lz_8#t=20

***

Η πρώτη και υστερνή μας αγάπη

π. Ανανια Κουστενης: « Μετάνοια είναι το ξύπνημα της αγάπης μέσα στην ψυχή μας και το δόσιμό του όχι αλλού, ούτε στα είδωλα ούτε στο σκοτάδι ούτε στον κάκιστο εαυτό μας, αλλά στον Ιησού Χριστό, στην πρώτη και υστερνή μας αγάπη, σε Κείνον που «εις τέλος μας ηγάπησεν», και είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος της ζωής μας.»

Ο Άγιος Πορφύριος μου είπε πως θέλουν να ρίξουν την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, αλλά ο Χριστός μας δεν θα τους αφήσει.. θα έρθουνε δύσκολα χρόνια, θα έρθει πείνα και αποστασία του κλήρου.. να πιαστείτε από την κολώνα της Εκκλησίας και να κρατιέστε εκεί, από την πίστη σας, από την αληθινή Εκκλησία. Αλλά να μην απελπιζόμαστε, διότι όλα είναι στα χέρια του Θεού… Ο Χριστός δεν θα μας αφήσει ότι και αν γίνει. Τόοοσο μεγάλη είναι η αγάπη Του! Μόνο η ελπίδα μας να μη χαθεί…
https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/01/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bd/

Οι οδύνες σβήνουν τις ηδονές… Γι’ αυτό θα έρθουν δεινά στην ανθρωπότητα, γι’ αυτό υποφέρουμε πολύ σήμερα οι άνθρωποι… Ο Ουράνιος καλός Πατέρας περιμένει την μετάνοια μας… Θέλω να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο..
https://iconandlight.wordpress.com/2023/09/19/%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%83%ce%b2%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b7%ce%b4%ce%bf%ce%bd%ce%ad%cf%82-%ce%b3%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84/

Άγιος Ισίδωρος του Ροστώβ ο διά Χριστόν σαλός και Άγιος Ισίδωρος ο εν Χίω
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/13/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%B2-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς στρατευθεὶς τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, τῶν ἐπιγείων τὴν στρατείαν ἀπώσω, καὶ εὐθαρσῶς ἐκήρυξας Χριστὸν τὸν Θεόν· ὅθεν τὸν ἀγῶνα σου τὸν καλὸν ἐκτελέσας, μάρτυς θεοδόξαστος τοῦ Σωτῆρος ἐδείχθης. Ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, τοὺς σὲ τιμῶντας, παμμάκαρ Ἰσίδωρε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ ἐν Χίῳ.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Μέγαν εὕρατο ἡ Χίος ῥύστην, σὲ τὸν πρόμαχον τὸν ἐξ Αἰγύπτου, Ἀθλοφόρε Κυρίου Ἰσίδωρε, ὡς τοῦ Δεκίου καθεῖλες τὴν δύναμιν, καὶ Νουμερίου τὸ θράσος κατέβαλες, οὕτως Ἅγιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ὡς ἐν λυχνία ἐτέθης παρὰ Θεοῦ λύχνος ἄσβεστος, καταφωτίζων πλουσίως τὰ λογικὰ Αὐτοῦ πρόβατα, δογμάτων ὀρθοδόξων διδαχαῖς, Θεράπον τοῦ Χριστοῦ Ἱερουργέ. Διὰ τοῦτο, συγχορεύεις μετὰ τῶν Ἀσωμάτων, διπλοῖς στεφάνοις κοσμούμενος. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, τὸν δρόμον τοῦ μαρτυρίου διελθεῖν, πρεσβεύων μὴ ἐλλίπῃς, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων Σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεραπεύσας ἐνθέῳ, ζήλῳ τὸν Κύριον, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, Θεράπων τούτου πιστός, διὸ γέγονας ἡμῖν τοῖς τιμῶσί σε, ἀκεσώδυνος πηγή, καὶ πολυχεύμων ποταμός, θαυμάτων καὶ ἰαμάτων, Θεράπον, Ἱερομάρτυς Κυρίου, πρέσβευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεράποντος Κύπρου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Φερωνύμως θεράπων τοῦ Θεοῦ γνησιώτατος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἱεράρχα μακάριε, καὶ ἤθλησας στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Θεράπον ἱερέων καλλονή· διὰ τοῦτο τῶν θαυμάτων τὰς δωρεάς, παρέχεις τοῖς βοῶσί σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου, τοῦ ἐν Πύδνῃ
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν ὡμολόγησας τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν, καὶ χαίρων ἐνήθλησας ὑπὲρ τῆς δόξης Αὐτοῦ, Ἀλέξανδρε ἔνδοξε· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, προσπτυσσόμενοι κάραν, ᾄδομεν τῷ Σωτῆρι, χαριστήριον αἶνον, τῷ σώζοντι ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς, ταῖς ἱκεσίαις σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Λεοντίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τὸν κλεινὸν Ἱεράρχην καὶ φωστῆρα παγκόσμιον, Ἱεροσολύμων τὸν θρόνον, ἐπαξίως κοσμήσαντα, Λεόντιον τιμήσωμεν πιστοί, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τὸν καλὸν ἡμῶν ποιμένα ἀνευφημουντες πόθῳ καὶ κραυγαζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε στεφανωσαντι, δόξα τῷ δια σου δωρουμενω τοῖς πιστοῖς αφθονα χαρίσματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Μάρκου τοῦ Κρητὸς (†1643).
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ἡ Κρήτη σε γεραίρει ὡς πάτριος σπαργάνων, καὶ ἡ ἀσιάτις γῆ χαίρει τῷ σῷ λειψάνῳ, μάκαρ· τμηθεὶς γὰρ τὴν κάραν καρτερῶς, ὦ Μᾶρκε, Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ· ὑπὲρ πάντων ἐπομβρύεις τὰς δωρεάς, τῶν σοὶ πιστῶς ἐκβοώντων· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ στερεοῦντι διὰ σοῦ πίστιν ὀρθόδοξον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Μάρκου τοῦ Κρητὸς
Ἦχος δ΄.

Τὸν στεῤῥὸν τῆς ἀληθείας ὑπέρμαχον, καὶ τοῦ Χριστοῦ στρατιώτην ἀκαταγώνιστον, ἐν ᾠδαῖς ἱεραῖς Μᾶρκον τὸν θεῖον τιμήσωμεν, τὸν τὴν πλάνην τοῦ ψεύδους γενναιοφρόνως πατήσαντα, καὶ Χριστὸν τὸν Θεὸν ἐν παῤῥησίᾳ κηρύξαντα, πρὸς ὃν οἱ πιστοὶ εὐσεβοφρόνων βοήσωμεν· Χαῖρε τῶν Ἀθλοφόρων Κυρίου τὸ ἐγκαλλώπισμα.

π.Ανανίας Κουστένης: “Χτυπάν Εκκλησία και Πατρίδα, ας ξυπνήσουμε”!

Άγιος Αλέξιος Γκνεούσεβ, μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού· ένα αστέρι που χύνει το φως του στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης… ένας άγιος που νίκησε τον θάνατο….

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας. (†177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Παυσικάκου, Ἐπισκόπου Συννάδων.(Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Λαοδίκιος ὁ δεσμοφύλαξ, ὁ Μάρτυς, ὁ διὰ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας πιστεύσας, ξίφει τελειοῦται.(†177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, πατρὸς τοῦ ἱεροῦ Φωτίου (6 Φεβρουαρίου) καί ἀδελφοῦ τοῦ Πατριάρχου Ἁγίου Ταρασίου (730 – 25 Φεβρουαρίου 806)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλέξανδρος, ἐν τῇ πόλει τῶν Τιβεριανῶν, ξίφει τελειοῦται.(3ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ πρεσβυτέρου τῆς Μονῆς Ἐφαψέως.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γαμαλιὴλ τοῦ Νομοδιδασκάλου, καὶ διδασκάλου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πολυβίου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, ὃς ἐγένετο ἐπίσκοπος Ῥινοκούρων (ἢ Ῥινοκορούρων)(4ος-5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν· Ἰωάννου(998), Εὐθυμίου (1028) καὶ Γεωργίου(1065), κτιτόρων τῆς βασιλικῆς καὶ σεβασμίας Μονῆς τῶν Ἰβήρων .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Γαβριὴλ ὁ Ἴβηρ, ὁ θείας φωνῆς ἀκηκοώς, καὶ ἐξαγαγὼν τῆς θαλάσσης τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα τῆς Πορταϊτίσσης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ὁσιομάρτυρες Μοναχοὶ Ἰβηρῖται, οἱ τοὺς λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν βασιλέα Μιχαήλ, καὶ τὸν πατριάρχην Βέκκον, ἐν τῇ θαλάσσῃ βληθέντες τελειοῦνται.(13ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου Παντανάσσης ἐν τῇ νήσῳ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας, τῆς κειμένης πρὸ τοῦ Νικητιάτου, τῆς σημερινῆς πόλεως Τοῦζλων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Εὐφροσύνου τοῦ Συγχωρημένου, τοῦ Ἰβηρίτου.(18ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀββανοῦ τοῦ Ἰρλανδοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Οὐαλεριανοῦ ἐπισκόπου Ὠξέῤῥης Γαλλίας.(350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὀνησίμου, ἐπισκόπου Σουασσοῦ τῆς Γαλλίας.(361)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Σαρβάτου, ἐπισκόπου Τονγκρὲ Βελγίου.(384)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοκτίστου τοῦ ἐκ Τέκοα τῆς Παλαιστίνης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Γλυκερίας τοῦ Νόβγκοροντ Ῥωσσίας.(1522)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς μετακομιδῆς(1688) τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Ἱερομάρτυρος τοῦ Ῥώσσου. (†1653)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Ἰωάννου τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγ. Νείλου τῆς Σόρας Ῥωσσίας (1863)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες Βασίλειος Σοκόλοφ, Ἀλέξανδρος Ζαοζέρσκι καὶ Χριστόφορος Ναντέζντιν, Μακάριος Τέλεγκιν καὶ Μάρτυς Σέργιος Τιχομίροφ (1922)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Αἰκατερίνα Ἀνδριάνοβα (ἐν Οὐλιάνοφσκ 1938), Νικόλαος Μπασλιάεφ (ἐν Βλαντιμίρ, Πάσχα 1963), Παῦλος Μπράιαντσεφ (ἐν Μπλαγκοβέστσενσκ Χαμπάροφσκ 1938), Μιχαὴλ Λυάργκα (ἐν Καζακστάν, 1969), Μακάριος (Voskresensky (ἐν Κοστρόμα, 1931), Δημήτριος Μακάροφ (ἐν Ἄτκα Κόλυμα, 1938), Ἀρδαλίων Ποπόφ (Βόλογκντα, 1942), Ἰωάννης Σαφράνοφ (ἐν Ὀνέγκλαγκ τοῦ Ἀρχάγγελσκ, 1942) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Συναξάριον.
Τῇ Δευτέρᾳ μετὰ τὴν Κυριακὴν τοῦ Ἀντιπάσχα (τοῦ Θωμᾶ), ἑορτάζομεν τὴν ἀνεύρεσιν τῆς Ἁγίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος, τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἐπονομαζομένης Χρυσαφιτίσσης ἐν Μονεμβασίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Βοηθείας, τῆς ἐν τῇ Χίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραμυθίας τῆς Ἠπείρου.

Άγιος Αλέξιος Γκνεούσεβ
– ο Αγιος Ιερέας του Μπορτσουρμάνι

«Αυτός ο άνθρωπος με τις προσευχές του μοιάζει σαν
μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού» και «ένα αστέρι που χύνει το φως του στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης». 
(Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Σε ένα χωριό ονομαζόμενο Μπορτσουρμάνι (Ρωσίας) στην περιοχή του Κουρμύς, στην επαρχία του Σιμπίρσκ, νυν του Νίζγκοροντ, ζούσε ένας ενάρετος στάρετς ιερέας, ο π.Αλέξιος. Όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στον Θεό και τον πλησίον του. Ζούσε μια ζωή γεμάτη μόχθο και αγιότητα. Δαπανούσε τον χρόνο του σε ακατάπαυστη προσευχή και αγαθοεργίες, προσευχόμενος ακούραστα νύχτα και μέρα μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου του.
Πρόσφερε την ζωή του στους αδερφούς του Χριστιανούς, προσευχόμενος γι᾿ αυτούς και διδάσκοντάς τους με τα λόγια του, αλλά προπαντός με το παράδειγμα της άγιας ζωής του.
Για την ενάρετη ζωή του έλαβε μεγάλα χαρίσματα από τον Θεό. Έλαβε το προορατικό χάρισμα και την χάρη της θεραπείας. Τον τιμούσαν όλοι οι άνθρωποι όχι μόνο οι απλοϊκοί, αλλά ακόμη και αυτός ο Άγιος Σεραφείμ, ο θαυματουργός του Σάρωφ, μίλησε για την δύναμη της προσευχής του π. Αλεξίου και τον θεωρούσε έναν μεγάλο Ασκητή και αγαπημένο του Θεού.

Ο Άγιος Σεραφείμ δεν συνάντησε ποτέ τον π. Αλέξιο, αλλά τον γνώριζε καλά με το προορατικό του χάρισμα και είπε τα εξής γι᾿ αυτόν:
«Αυτός ο άνθρωπος με τις προσευχές του μοιάζει σαν μια λαμπάδα αναμμένη μπροστά στον θρόνο του Θεού. Κοιτάξτε έναν που, χωρίς να έχει δώσει μοναχικούς όρκους, στέκεται ψηλότερα από πολλούς ασκητές· που χύνει το φως του σαν ένα αστέρι στον ορίζοντα της χριστιανοσύνης».
Αν κάποιος από την περιοχή του π. Αλεξίου ερχόταν στον Άγιο Σεραφείμ, αυτός τον έστελνε πίσω στον τόπο του, λέγοντάς του ότι έχουν εκεί τον άνθρωπο της θερμής προσευχής.
Ο π. Αλέξιος δεν επηρεάστηκε καθόλου από τις τιμές που του πρόσφεραν, αλλά παράμεινε πολύ ταπεινός. Θεωρούσε τον εαυτό του τον πρώτο και μεγαλύτερο αμαρτωλό. Όπως όλοι οι Άγιοι του Θεού, έτσι και αυτός θεωρούσε τον εαυτό του πολύ ανάξιο ενώπιον του Θεού και λυπόταν διαρκώς για τα αμαρτήματά του.

Κατά την διάρκεια της Γαλλικής εισβολής, το 1812, ο π. ‘Αλέξιος μετά από κάποια Λειτουργία προσευχόταν πολύ να χαρίσει ο Θεός την νίκη στον Ρωσικό λαό. Ξαφνικά είδε έναν ῎Αγγελο, σταλμένο από τον Θεό, ο οποίος του ανάγγειλε ότι οι στρατιές του Ουρανού έχουν έρθει να βοηθήσουν την Ρωσία και ότι οι εχθροί θα νικηθούν και όλη η Ρωσία θα αγαλλίαζε.

Αλλη φορά, άκουσε μια ουράνια ψαλμωδία και είδε τον ίδιο τον Κύριο που τον διέταξε να ποιμαίνει το ποίμνιο της ‘Εκκλησίας: 
«Βόσκε τα πρόβατά Μου· ποίμαινε τα εκλεκτά Μου· πρόσεχε το ποίμνιό Μου. Γιατί εγώ σε έχω διορίσει επί του ποιμνίου αυτού όρος υψηλόν Μου και φύλακα της εκκλησίας»

***

Ένα αγόρι δώδεκα ετών πέθανε στην ενορία του π. Αλεξίου στη Ρωσία. Στη ζωή του το παιδί αυτό ήταν ιδιαίτερα ήσυχο και το σκέπαζε η χάρη του Θεού.
Ήταν σαν άγγελος και όλοι το θεωρούσαν έτσι. Παντού όπου στεκόταν μετέδιδε γαλήνη.
Αν σε μια παρέα ακουγόταν σφοδρή συζήτηση ή τσακωμοί, το παιδί στεκόταν σ’ αυτή σιωπηλά, χωρίς να πει ούτε μια λέξη! Αλλά από τα αγνά του μάτια πεταγόταν σαν ένα ουράνιο φώς και όταν οι μεγάλοι καταλάβαιναν ότι είναι δίπλα τους ο άγγελος αυτός, σταματούσαν αμέσως το μάλωμα. Και όταν γινόταν τελεία ησυχία στην παρέα, το παιδί χαμογελούσε αγνά και πήγαινε αλλού.
Οι άνθρωποι παρατηρούσαν ότι το παιδί αυτό δεν πήγαινε ασκόπως πέρα δώθε, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά πήγαινε και στεκόταν εκεί που ήσαν τσακωμοί και σφοδρές συζητήσεις για να τις καθησυχάσει. Για να αποκατασταθεί κάπου η ειρήνη ήταν αρκετό να παρουσιαστεί το παιδί αυτό, γι’ αυτό και το έλεγαν αγγελούδι τους. Και πραγματικά είχε αγγελική εμφάνιση. Τα μαλλάκια του, τα μάτια του, το χαμόγελο του το παρουσίαζαν σαν άγγελο. Όταν χαμογελούσε έλαμπε. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί άνθρωποι και το υπεραγαπούσαν. Αλλά και όλοι στο χωριό υπεραγαπούσαν αυτό το αγόρι-το αγαπούσαν περισσότερο ακόμη και από τα δικά τους παιδιά.
Κάποτε στο χωριό έγινε μια μεγάλη πανήγυρη. Με την ευκαιρία της πανήγυρης αυτής, που κράτησε πολύ, οι χωρικοί κάτοικοι του χωρίου μέθυσαν. Μετά το μεθύσι έγιναν πολλές αμαρτίες και ασωτίες στο χωριό. Γι` αυτόν τον λόγο το παιδί, για το οποίο μιλήσαμε, αρρώστησε σοβαρά από στενοχώρια και σε λίγες μέρες πέθανε.
Όταν διαδόθηκε στο χωριό το νέο του θανάτου του παιδιού, τότε οι χωρικοί ξύπνησαν από τη μέθη της ασωτίας τους, σκέφτηκαν σοβαρά και ξέσπασαν σε θρήνο. Κάθε ένας κατηγορούσε τον εαυτό του για τον θάνατο τού παιδιού και θεωρούσε τον θάνατο του σαν μια τιμωρία για την δική του ακολασία. Γερόντισσες γυναίκες οδύρονταν γι` αυτό το κακό και όλο το χωριό συγκεντρώθηκε στο σπίτι των γονέων τού παιδιού με βαθειά μετάνοια για τις παραβάσεις τους.
Το αγόρι ήταν ξαπλωμένο στο φέρετρο σαν ζωντανό• ένα χαμόγελο ήταν στα χείλη του. Ήταν ένας σιωπηλός αλλά βαρύς έλεγχος των χωρικών για τα αμαρτήματά τους. Όσοι το κοίταζαν κατέβαζαν το κεφάλι τους από ντροπή και έκλαιγαν. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, κατά την οποία όλοι έκλαιγαν για τις ασωτίες τους στην πανήγυρη, πού προκάλεσαν τον θάνατο τού παιδιού, δεν το έθαψαν.
Άρχισε όμως να παρουσιάζεται η φθορά και πρασινωπά εξανθήματα εμφανίστηκαν στα χέρια του, χωρίς όμως να μυρίζει το σώμα τού νεκρού παιδιού. Τότε μετέφεραν το φέρετρο στην Εκκλησία και ο π. Αλέξιος Γκνεούσεβ άρχισε να ψάλλει την νεκρώσιμη Ακολουθία. Ο Άγιος Ιερέας με δυσκολία από τα κλάματα του έψαλλε την Ακολουθία.
Η ώρα ήταν 5 μ .μ. όταν θα δινόταν ο τελευταίος ασπασμός. Είναι αδύνατον να περιγραφεί τί γινόταν στην Εκκλησία. Φωνές και κλάματα ακούγονταν. Κτυπούσαν τα στήθη τους. Κάθε ένας θυμούμενος τις ακολασίες του στην πανήγυρη, κατηγορούσε τον εαυτό του ως υπεύθυνο για τον θάνατο τού παιδιού. Ο π. Αλέξιος στεκόταν στο Ιερό Βήμα, προ τού θυσιαστηρίου, με υψωμένα τα χέρια του στον ουρανό και τόλμησε να κάνει την έξης προσευχή στον Θεό με φωνή ακουστή σε όλο το εκκλησίασμα:
«Θεέ μου, Θεέ μου! Βλέπεις ότι δεν έχω την δύναμη μέσα μου να δώσω τον τελευταίο ασπασμό σ’ αυτό το παιδί!, Μην επιτρέψεις σε εμέ, σε ένα γέροντα άνθρωπο, δούλο Σου και Ιερέα Σου, να αφήσω ντροπιασμένος αυτήν την Εκκλησία, γιατί ο εχθρός της ανθρωπότητας θα με περιπαίξει, τον υπηρέτη Σου, επειδή διέκοψα την Ακολουθία για την αδυναμία μου. Άλλα είναι πέρα από την δύναμη μου. Άκουσε τα βογγητά τού μετανοούντος λαού Σου. Δες την οδύνη των καρδιών αυτών των γονέων. Άκουσε, Κύριε, την αίτηση μου, την δέηση ενός γέροντα Ιερέα: Μη μας στερήσεις από όσα μας έδωσες για την διόρθωση μας, για την διδασκαλία μας και για την δόξα τού αγίου Σου ονόματος. Δεν μας είπες, Κύριε, ότι θα μας δώσεις ότι Σου ζητήσουμε με πίστη; Συ δεν είσαι, πολυέλεε Κύριε, που μας είπες, «Αιτείτε και δοθήσεται ύμίν…»; Ώ Δίκαιε Θεέ μου! Σ’ αυτήν την Εκκλησία δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει αυτό το παιδί και να τού δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Εγώ είμαι ένας γέροντας άνθρωπος. Και εγώ, επίσης, δεν έχω την δύναμη… Ω Θεέ μου, σπλαχνίσου μας! Άκουσε μας, Κύριε και Θεέ μας…». Και σιώπησε…
Σε λίγο ο Ιερέας έπεσε στα γόνατα μπροστά στο Θυσιαστήριο και φώναξε με δυνατή φωνή:
«Έτσι, Κύριε, έτσι, αλλά ανάστησε αυτό το παιδί, γιατί τίποτε δεν είναι αδύνατο σε Σένα. Συ είσαι ο Κύριος μας, ο Κυβερνήτης μας… Σε παρακαλώ, όχι με υπερηφάνεια, αλλά με ταπείνωση…».
Τότε, σαν μια λάμψη αστραπής φάνηκε και ένας δυνατός κρότος ακούστηκε ως απάντηση στον γέροντα Ιερέα, τον γονατισμένο ενώπιον του Θυσιαστηρίου!…
Γυρίζοντας πίσω, ο Ιερέας είδε το αγόρι να είναι όρθιο στο φέρετρο και να κοιτάζει προς όλες τις διευθύνσεις. «Όταν ο Ιερέας είδε ότι το παιδί ήταν όρθιο στο φέρετρο, έπεσε πάλι στα γόνατα του μπροστά στο Θυσιαστήριο και κλαίοντας σιωπηλά, άρχισε να ευχαριστεί τον Θεό για το θαύμα. «Έπειτα σηκώθηκε και χωρίς να πει λέξη κατευθύνθηκε προς το φέρετρο. Γύρω από το φέρετρο γινόταν μια απερίγραπτη ενθουσιαστική ταραχή.
Με δυσκολία ο Ιερέας προχώρησε διά μέσου τού πλήθους στο φέρετρο, πήρε το παιδί στην αγκαλιά του, το έφερε στο Ιερό, το έβαλε σε μια καρέκλα και αυτός έπεσε στα γόνατα. «Έπειτα κοινώνησε το αναστημένο παιδί τα άχραντα Μυστήρια και μετά το παρέδωσε στους γονείς του, οι οποίοι το μετέφεραν στο σπίτι.
Ο π. Αλέξιος όμως δεν έφυγε από την Εκκλησία αμέσως. Ήταν τόση η συγκίνηση του από το συμβάν, ώστε δεν μπορούσε να φύγει. Κάθισε στον Ναό και διάβασε τον Ακάθιστο στην Θεοτόκο. Κατόπιν, βαθειά συγκλονισμένος, παρέμεινε κλινήρης επί μία εβδομάδα. Μετά το θαύμα, ο Μπάτιουσκα Αλέξιος έζησε τρία ακόμη χρόνια. Το παιδί έζησε έξι ακόμη χρόνια μετά την ανάσταση του και πέθανε σε ηλικία δέκα οκτώ ετών.
Τόση είναι η δύναμη της προσευχής! Τόση είναι η τόλμη που έχει στο Θεό ένας Άγιος Ιερέας!
Βιβλ. Ιερομόναχου Δαμασκηνού Ορλώφσκυ, Μάρτυρες, Ομολογηταὶ καὶ Ασκηταὶ της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Κʹ αιώνος, εκδ. «Μπουλάτ», Τβερ 1992, σελ. 31-46

*Τῇ ΚΑ´ (21ῇ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου (Γκνεούσεβ), ἱερέως τῆς Βορτσουμάνης (Bortsurmany) ἐν Νίζνυ-Νόβγοροντ (Nizhni-Novgorod) Ῥωσσίας. (†1848)

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Χρυσαφιτίσσης (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δῶρον οὐράνιον, τῇ εὐδοκίᾳ τῇ σῇ, ἡ πόλις ἐκτήσατο, Μονεμβασίας Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου· ᾗ περ καὶ προσιοῦσα, Χρυσαφίτισσα Κόρη, λαμβάνει ἀεὶ ἐκ ταύτης, πᾶσαν χάριν βοῶσα· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Βοηθείας, τῆς ἐν τῇ Χίῳ
Ἦχος πλ. δ΄. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Χαῖρε πανσέβαστε Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, ἡ χαριτόβρυτος καὶ πλήρης θαυμασίων, καὶ προστάτις τῆς ποίμνης τῆς ἱερᾶς Μονῆς Σου· ὡς οὖν ἐξ ἀσήμου καλύβης καὶ ταπεινῆς, ἀνήγειρας εἰς Σὴν δόξαν Νέαν Μονήν· οὕτω σώσαι τὴν ποίμνην Σου, καὶ τῆς Μονῆς τοὺς δωρητάς, καὶ δίδου ἡμῖν πάντοτε, τὴν θερμήν Σου βοήθειαν.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Βοηθείας
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Πληθὺς τῶν μοναζόντων ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τὴν πολιοῦχον καὶ τοῦ κόσμου προστάτιδα, παντοίων γὰρ θαυμάτων ὡς πηγή, δεδώρηται ἡμῖν καὶ θησαυρός, ἡ Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου, διόπερ ἅπαντες Ταύτῃ ἀναβοήσωμεν· χαῖρε τῶν Σὲ τιμώντων ἡ ἐλπίς, χαῖρε ἡμῶν τὸ καύχημα, χαῖρε ἡ χάριν καὶ ὄνομα οὖσα Βοήθεια.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀναστασίου, τοῦ ἐκ Παραμυθίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῇ τοῦ Πνεύματος αἴγλῃ φωτισθεὶς Ἀναστάσιε Νέος Ἀθλοφόρος προσῆλθες μαρτυρίου τῷ σκάμματι· βασάνοις καὶ δαρμοῖς καθαιμαχθείς, Χριστὸν ἀνθωμολόγεις εὐθαρσῶς· καὶ τὴν πλάνην ἀφανίσας, τὸν Δανιὴλ ἐκ σκότους ἀνεζώγρησας. Πρέσβευε τοίνυν Μάρτυς ἐκτενῶς δοῦναι ἡμῖν μετάνοιαν, νίκας κατὰ πνευμάτων δυσσεβῶν καὶ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δεῦτε πάντες φιλέορτοι νῦν συνέλθωμεν, ἐν τῷ ναῷ Γλυκερίας τῆς καλλιμάρτυρος, καὶ τὴν ἐπέτειον αὐτῆς μνήμην τελέσωμεν. Ὅτι δορὰν τῆς κεφαλῆς, ἀφαιρεθεῖσα ἀπηνῶς, ἀπέπνιξε τὸν Βελίαρ, καὶ Χριστῷ συμπαρισταμένη, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύει Αὐτῷ.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας.
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν καλλιπάρθενον, Χριστοῦ τιμήσωμεν, τὴν ἀριστεύσασαν, πόνοις ἀθλήσεως, καὶ ἀσθενείᾳ τῆς σαρκός, τὸν ὄφιν καταβαλοῦσαν· πόθῳ γὰρ τοῦ Κτίσαντος, τῶν βασάνων τὴν ἔφοδον, ὡς οὐδὲν ἡγήσατο, καὶ θεόθεν δεδόξασται· πρὸς ἣν ἀναβοήσομεν πάντες· Χαίροις θεόφρον Γλυκερία.

Ἀπολυτίκιον.τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀθλήσασα νομίμως ὡς παρθένος θεόληπτος, Τραϊανουπόλεως ὤφθης ἱερὸν ἐγκαλλώπισμα· καὶ ἄθλων καταυγάζεις τῷ φωτί, ἀξίως δοξασθεῖσα ἐκ Θεοῦ, ἀθληφόρε Γλυκερία, διὰ παντός, τὴν Θράκην ἐκβοῶσάν σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον. τῆς Ἀγίας Μεγαλομάρτυρος Γλυκερίας(Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Παρθένος πανάμωμος καὶ ἀθληφόρος σεμνή, ἐδείχθης πανεύφημε, καὶ τῷ Σωτῆρι Χριστῷ, ἀξίως νενύμφευσαι· ὅθεν καὶ ἐν ἀθλήσει, τὸν ἐχθρὸν καθελοῦσα, χάριν ἀεὶ πηγάζεις, Γλυκερία θεόφρον, τοῖς πίστει προσιοῦσι, τῇ θείᾳ πρεσβείᾳ σου.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ὁσίου Παυσικάκου, Ἐπισκόπου Συννάδων
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν κλῆσιν τοῖς ἔργοις σου ἐπισφραγίζων σοφέ, κακῶν ἀπολύτρωσιν τοῖς προσιοῦσι πιστῶς, παρέχεις ἑκάστοτε· θαύμασι γὰρ ἐκλάμπων, τὴν ἐν σοὶ θείαν χάριν, ἅπασι διαυγάζεις, εἰς πιστῶν σωτηρίας· διὸ σοὶ Ἱεράρχα Παυσίκακε γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Κτιτόρων τῆς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους
Ἦχος α΄.

Τοὺς τρεῖς λαμπτῆρας τοὺς θείους, τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν ἱερὰν ἐκ τῶν βάθρων, τῶν Ἰβήρων Λαύραν ἐγείραντας, τοὺς ψυχοτρόφους ποταμοὺς ἐγκρατείας, τοὺς ἡμᾶς τὰ τέκνα αὐτῶν, νάμασι διδασκαλίας πιστῶς καταρδεύσαντας· Ἰωάννην τὸν μέγαν, καὶ τὸν θεοφόρον Γεώργιον, σὺν τῷ κλεινῷ Εὐθυμίῳ, τῷ δευτέρῳ ὁφθέντι χρυσοῤῥήμονι· πάντες οἱ τὴν μνήμην τελοῦντες αὐτῶν, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων
Ἦχος πλ.δ ́. Ταχὺ προκατάλαβε.

Κοσμᾶν «Πρῶτον» μέλψωμεν, σὺν Ζωγραφίταις στεῤῥοῖς, πατέρας θεόφρονας, Βατοπεδίου Μονῆς, Ἰβήρων προμάχους τε. Οὗτοι γὰρ ὁπλισθέντες, τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου, ἀντέστησαν τῇ τοῦ Βέκκου, λατινόφρονι πλάνῃ, ὁπλῖται Ὄρους τοῦ Ἄθω, ὀφθέντες καὶ μάρτυρες.

Δόξα. Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος, ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθές δι’ αὐτῶνἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Saint Alexis Gnevushev of Bortsurmany with his prayers is like a candle lit before the throne of God. Like a star he sheds his light up on the horizon of Christianity… a saint who defeated death

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion
On May 13 we commemorate the holy Martyr Glyceria of Trajanopolis.(c. 138-161)
On this day Saint Laodicius the prisonguard was perfected in martyrdom by the sword.(c. 138-161)
On this day we also commemorate our righteous Father Pausicacus, Bishop of Synnada. (606)
On this day we also commemorate our righteous Father Sergius the Confessor, father of Saint Photius the Great. (c. 829-842)
On this day we also commemorate our righteous Gamaliel the Elder, Teacher of The Law, Pharisee (mid-1st century)
On this day we also commemorate our righteous Father Theoctistus from Tekoa, Palestine
On this day the holy Hieromartyr Alexander, Bishop of Tiberiani, was perfected in martyrdom by the sword.
On this day we also commemorate our righteous Father Euthymius the New(1028), Founder of the sacred Monastery of Iveron and his father John the Iberian(998), and George their kinsman(1065);, reposed in peace.
On this day we also commemorate our righteous Saint Gabriel the Iberian, who heard the divine voice of the holy Mother of God, and took from the sea her wonderworking Icon of the Portal, reposed in peace. (10th century)
On this day we also commemorate our righteous Martyrs, the monks of Iveron Monastery who censured the Latin-minded Emperor Michael Paleologus and the Patriarch John Beccus, died when they were thrown into the sea. (c. 1259-1280)
On this day we also commemorate our righteous Father Nicephorus, Presbyter of the Monastery of Ephapsis.
Our Father among the Saints Servatius, Bishop of Tongres in the Netherlands.
On this day we also commemorate our righteous Father Macarius of Glushitsa, Vologda (1480)
On this day we also commemorate our righteous Glyceria the Virgin, of Novgorod. (1522)
Repose of Rassophore Monk John, of St. Nilus of Sora Monastery (1863)
Hieromartyrs Basil Sokolov, Alexander Zaozersky, and Christopher Nadezhdin, Macarius Telegin, and Martyr Sergius Tikhomirov (1922)
On this day we also commemorate the Holy New Martyrs and Confessors of Russia: Ekaterina Andrianova, Nikolay Bashlyaev, Pavel Bryantsev, Mikhail Lyarga (Lyargo), Makariy (Voskresensky Mikhail Fedorovich), Dmitry Makarov, Ardalion Popov, Ivan Shafranov , who suffered and received crowns of martyrdom from the godless satanic authorities of communism in Russia.
The holy Righteous Martyr Macarius of Kanev, Archimandrite of Ovruch.

Synaxarion From Pentecostarion
On Monday of St. Thomas we celebrate the Synaxis of Panagia Voithia (the Helper) in Chios
On this day, the miraculous holy icon of Panagia Chrysafitissa of Monemvasia
On this day, Memory of New Martyrs Anastasius of Paramythia in Epirus (1750)

saint Alexei Gnevushev of Bortsurmany

Many years ago in the village of Bortsurmany (Simbirsk Province, Kurmysh region) lived the righteous elder-priest, Fr. Alexis.
A multitude of people came to him from all quarters. Word of his righteous and God-pleasing life spread far and wide. Whoever came to him was received with love. The doors to his home were always open to the rich and poor alike. The sick and suffering came to him, with all kinds of woes, misfortunes and needs, and no one left without help, advice and consolation.

His whole life was dedicated to God and neighbor, and it was truly laborious and holy. He was at all times in ceaseless prayer, devoid of malice and rich in good deeds. He prayed not only during the day, but also at night, tirelessly and unceasingly, never giving himself bodily rest, until his very death. As a reward for his righteousness, God gave him the gifts of clairvoyance and healing. St. Seraphim, the wonderworker of Sarov, valued his podvig of prayer very highly, and respected him as a great ascetic and God-pleaser. St. Seraphim never met Fr. Alexis, but knew him well through his holy clairvoyance and said of him, “This man with his prayers is like a candle lit before the throne of God. Behold a toiler who, not having taken the monastic vows, stands higher than many monastics. He is like a star burning upon the Christian horizon.” When people came to him from Fr. Alexis’ locale, St. Seraphim would always send them back, humbly assuring them that they had their own fervent intercessor and man of prayer before God, the priest of the village of Bortsurmany—Fr. Alexis, who was no lower than himself, Seraphim.

During the French invasion in 1812, Fr. Alexis prayed at the Liturgy that the Lord would grant Russia victory over her enemy. Suddenly he saw an angel, sent to him by God, who told him that the heavenly powers had moved to Russia’s side, the enemy would be overcome, and that all of Russia would rejoice.
One day at the Liturgy, Fr. Alexis heard heavenly singing and saw the Lord Himself, who directed him to feed His flock, “Feed My sheep, feed My chosen ones, attend to My flock. For I have set you over the flock on my holy mountain and made you a guardian of the Church.”

***

“Dead Shall Be Raised”
saint Alexei Gnevushev of Bortsurmany
by Archpriest N. Deputatov

Very Few Know of Fr. Alexei Cnevushev and the miracIe worked through his intercession. Prince Zhevakhov, assistant to the oberprocurator of the Holy Synod, speaks of this miracuIous event in his Memoirs. He himself learned of it at the Optina Hermitage, where the oral account of Hieromonk Pamvo of Optina had been recorded. At the time, the ccntemporary press made no mention of this occurrence; but, of course, it was not the sort of thing one advertised. lt was known throughout the Volga region. AII the inhabitants of Bortsurmany knew of it as self-evident fact, and the surrounding viIIages knew of it as well. As for Fr. Alexei Gnevushev, his fame had already spread throughout the length and breadth of Russiä.
Fr. Alexei Gnevushev was the priest of the village of Bortsurmany in the Kurmysh district of the province of Simbirsk. He reposed in the year 1848. So many miracles took place at his grave that the parishioners of that village petotioned the Holy Synod, requesting that Fr. Alexei be canonized and numbered among the saints. This would certainly have been done were it not for the Revolution, which completely disrupted our normal way of life. Evidently, it was the parishioners of that village petitioned the Holy Synod, reguesting shev that prompted Prince Zhevakhov to initiate a thorough inquest into the life of Fr. Alexei — an investigation which led to the fact of the boy’s resurrection. Even during Fr. Alexei’s lifetime, St. Seraphim, Wonderworker of Sarov, spoke of Fr. Alexei, saying: “Behold, a toiler who, not having taken monastic vows, stands higher than many ascetics. Like a star he sheds his light up on the horizon of Christianity.” And that great and holy hierarch Theophan teaches: “Where all is divine and all is God, there is our place, our order, our paradise… God Himself descends to us …, and where Cod is, there is blessedness,” there is life, there is victory over death.
A twelve-year old boy died in Fr. Alexei’s parish. During his lifetime this child was quite special, and the grace of God rested upon him. lndeed, he was born an angel, and everyone considered him such. Wherever he would go, he brought peace with him. He would run up to a cottage where a heated argument or quarrel was in progress and stand silently on the steps, uttering not a word to anyone … But from his luminous eyes a heavenly light would scintillate in all directions. No sooner would the quarrelers notice him, than the argument would immediately die down; and as soon as all was calm again, he would smile and run off somewhere else. People noticed that he did not run aimlessly or to anyone at random, but appeared where fights and arguments were in progress. They also noticed that all that was neecfed for peace to be restored was for the boy to show himself. Thus, they’ called him their angel. And indeed he was quite angelic in appearance. Colden curls hung down over his shoulders; his eyes were large and blue; when he smiled, he glowed. His parents, simple peasant folk, doted over him, and all in the village loved him immensely, even more than their own sons.
It happened that some great festival was held in the village, and on this occasion the peasant men drank heavily and to excess. The revelry spread throughout the whole village and ended, as often happens, in general debauchery. At that time, the boy fell seriously ill and after a few days, died. When this news spread through the village, only then did the peasants sober up, and such a wail was raised that it was as if there had been ns liquor. Everyone blamed himself for the boy’s death and considered it a punishment for his wretched profligacy. The old women wailed and lamented, and the whole village, gathering round the house of the boy’s parents, repented before God for its transgression.
The boy lay in his coffin as if alive, a smile upon his lips. His body was a silent reproach for the peasants. Some would come to gaze at him, and leave the cottage in tears; others hung their heads, uttering deep sighs.
They did not bury him for a full week, until the signs of decay were already visible and greenish blotches appeared on his hands. Then they bore the coffin to the church, and Fr. Alexei Gnevushev began the funeral service. The priest could barely serve or the chanters sing because of the weeping and lamentation. It was 5 o’clock before it came time to approach the body for the last kiss. To describe what was taking place in the church is nearly impossible. Everyone was blaming himself for the child’s death; the countenance of those that had been drinking and fighting moved one to an almost heart-rending pity. (It has always been a trait of the Russian’s character that if he commits a sin and comes to a realization of it, he repents with a depth of feeling and sincerity to match the gravity of his offense.)
Fr. Alexei stood in the sanctuary before the altar, hands raised on high to Heaven, and with the greatest boldness cried out to God in a voice audible throughout the church: “My God, my God! Thou seest that I have not the strength within me to give this boy the last kiss! Do not allow me, an old man, Thy slave and priest, to leave this church in disgrace, for the enemy of mankind will make mock of me, Thy servant, for interrupting this service in my weakness. But it is beyond my strength. Attend unto the groans of Thy repentant people; give heed to the sufferings of the hearts of these parents; hearken unto my request — the petition of an elderly priest: Deprive us not of Thine own, whom Thou didst give unto us for our correction, for our instruction, for the glorification of Thy holy name. Hast Thou not said, O Lord, that Thou wilt grant us all that we ask of Thee with faith? Was it not Thou, O merciful One, that said to us: ’Ask, and it shall be given unto you …’? O God, Thou Righteous One, in this church there is not one that is able to approach this boy for the last kiss. I am an old man; I, too, have not the strength … O our God, have mercy on us! Hearken unto us, our Lord and God …” And suddenly all was quiet in the sanctuary.
A short time passed and the priest fell to his knees before the altar and cried out with a loud voice: “Yea, Lord, yea … but raise up this boy, for all things are possible for Thee. Thou art our Lord, the Ruler of all … I ask not in my pride, but in humility …”
And as during a rainstorm a crack of thunder follows the blinding flash of lightning, so, in reply to the cry of the aged priest sprawled at the foot of the altar, a piercing shout rang out in the church. Chancing back, the priest saw that the boy was sitting up in the coffin, gazing around in all directions. As soon as the priest saw that the child was sitting in the coffin, he fell again to his knees before the altar and, quietly weeping, began to thank God for the miracle. Then, leaning on the arm of the deacon, he approached the coffin in silence. Around the coffin reigned an indescribable pandemonium.
With difficulty the priest forced his way through the crowd to the coffin, took the boy in his arms, carried him into the sanctuary and, falling to his knees, set him on a chair. Kneeling, he communed the child with the Holy Mysteries, for he himself could no longer stand, so great was the shock. Afterwards, he gave the risen boy back to his parents, who took him home.
Fr. Alexei, however, did not leave the church at that time, but had a chair placed in the middIe of the church and served a moleben to the Savior and read the akathist hymn to the Theotokos. Because of extreme shock and emotion, he was not able to leave the church on his own, and had to be carried home on the same chair and put to bed, where he lay for about a week.
After this Miracle, Batiushka Alexei lived for three more years. The child lived for six more years after his miraculous resurrection, dying at the age of eighteen.
Such is the power of prayer. Such is the real boldness before God that a true pastor has.
The world makes a great deal of noise, loudly proclaiming its scientific achievements, but firmly stops up its ears until hopelessly deaf when reminded of the power and immense significance of prayer to Cod.
Translated from : Knowledge of God : The Experience of Orthodox Contemplation (Platina, Calif. : St. Herman Brotherhood, 1975) , pp. 34-38.

*On April 21 we commemorate our righteous Father Alexis Gnevushev of Bortsurmany

Apolytikion of Panagia Voithia in Chios

Numerous monastics praise you with songs, the patroness and protectress of the world, you are the source of all sorts of miracles granted to us by the treasured icon of the Theotokos, to her we all cry out: Rejoice the hope of those who honor you, rejoice our boast, rejoice whose grace and name is our Helper.

Apolytikion for a Martyr in the Fourth Tone

Thy Martyr, O Lord, in his courageous contest for Thee received the prize of the crowns of incorruption and life from Thee, our immortal God. For since he possessed Thy strength, he cast down the tyrants and wholly destroyed the demons’ strengthless presumption. O Christ God, by his prayers, save our souls, since Thou art merciful.

Apolytikion

You put to shame the errors of the impious, bravely shedding your blood on behalf of Christ God through the pains of your contest. Wherefore having received an incorruptible crown, intercede to the Lord, Anastasios, Martyr, to rescue us from various circumstances.

Troparion of St Glyceria Tone 4

Thy ewe-lamb Glyceria crieth out to Thee with a loud voice, O Jesus:/ “I love Thee, O my Bridegroom,/ and, seeking Thee, I pass through many strug­gles:/ I am crucified and buried with Thee in Thy baptism,/ and suffer for Thy sake, that I may reign with Thee;/ I die for Thee that I might live with Thee./ As an unblemished sacrifice accept me,/ who sacrifice myself with love for Thee// By her supplications save Thou our souls, in that Thou art merciful.

Troparion of St Glyceria Tone 4

Your lamb Glyceria, calls out to You, O Jesus, in a loud voice: / “I love You, my Bridegroom, and in seeking You I endure suffering. / In baptism I was crucified so that I might reign in You, / and I died so that I might live with You. / Accept me as a pure sacrifice, / for I have offered myself in love.” / Through her prayers save our souls, since You are merciful.

Troparion of St Glyceria Tone 3

Let us honour Christ’s fair virgin who excelled in the struggle of contest./ She trampled on the serpent although she was weak in the flesh./ For love of Christ she despised her torments and was therefore glorified by God./ Let us cry to her:/ Rejoice, O blessed Glyceria.

Apolytikion of St Glyceria Tone 3

Let us honor the beautiful virgin of Christ, who excelled in the pain of contest. She trampled on the serpent although she was weak in the flesh. For love of Christ she despised her torments and was therefore glorified by God. Let us cry to her: Rejoice, O blessed Glykeria.

Ζῶ μέσα μου τὴν αἰωνιότητα, ἤ ὄχι; οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ποῦν, ὅταν μᾶς συναντοῦν – ἐμένα κι ἐσένα- , «Ναί, εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα, αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς ὁ ἄνδρας εἶναι ζωντανοὶ μὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ὑποπτευόμουνα, μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ»; Ἀντώνιος (Bloom) of Sourozh

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΒ´(12ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου. (403)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ Α´ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ὁμολογητοῦ, Πολιούχου Πρεσπῶν. (740)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Καλλίτροπος, ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου, Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου.(5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου τοῦ ἐν Ἀργυρίῳ (Ἀγκίρᾳ) τῆς Σικελίας. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (922)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Β΄ ὁ Σιναΐτης, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων (1223) [καὶ στὶς 7 Νοεμβρίου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικήτα τοῦ Σιναΐτου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, τοῦ Θεσσαλονικέως, τοὐπίκλην Μαρούλη, τοῦ ἰσαγγέλως ἐν Ἄθωνι ἀσκήσαντος. (+1336)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἄθλησις τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Ἰωάννου, τοῦ ἐν Σέῤῥαις μαρτυρήσαντος. (15ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Θεοφάνης Ἐπίσκοπος Σολέα Κύπρου (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Ἰωάννης Βλάχος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἀγχόνῃ τελειοῦται. (1662)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Λέοντος τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Καλαβρίας ἐν Μεθώνῃ θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου. (1633)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Δωρόθεος, μαθητής Ὁσίου Διονυσίου τῆς Λαύρας τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου ἐν Ῥωσίᾳ (1622)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων εἰς «τόν λόφον τῶν ἱερέων» ἐν Γεωργίᾳ (17ος αἰ),
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς Ἀντωνίου (Medvedev) τοῦ Ραντονέζ (1877)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα, τοῦ διορατικοῦ καὶ Ὁμολογητοῦ. (1928)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν ἐν τῷ Ἐρημητηρίῳ Γέννησεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Σωφρόνιεβο-Μολτσένσκι ἀσκησάντων Ὁσίων Πατέρων: Θεοδοσίου (Μασλόφ, 1802), Σεραπίωνος (1718), Σωφρονίου (Μπατοβρίν, 1692), Σεργίου (Τιχόνοφ, 1879), διὰ Χριστὸν σαλοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Εὐλογίου τοῦ Βαλαάμ ἐν Ῥωσίᾳ. (1969)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς γερο-Μιχαὴλ τοῦ Καυσοκαλυβίτη ἐκ Σύμης (1979)

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ δευτέρᾳ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως, καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ, τοῦ Ἁγιαννανίτου τοῦ ἐν Σέῤῥαις (1808)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ναούσῃ δισχιλίων Νεομαρτύρων, εἰς ῥεῖθρα Ἀραπίτσης κατὰ τὸ 1822 ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν κατακρημνισθέντων, Νεανίδων, Μητέρων, καὶ αὐτῶν Παίδων, διὰ Χριστοῦ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀποφυγὴν Αὐτοῦ ἀπαρνήσεως, ὡς καὶ τῆς ἐκ τῶν ἀπίστων μολύνσεως ψυχῶν καὶ σωμάτων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Γεωργίου, Μανουήλ τοῦ Κυπρίου, Θεοδώρου, Λάμπρου καὶ Μιχαὴλ τῶν ἐκ Σαμοθράκης, καὶ ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως μαρτυρησάντων ἐν ἔτει ͵αωλε´ (1835).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ θαλάσσης παραδόξου ἐλεύσεως τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπιλεγομένης Γλυκοφιλούσης, ἥτις θαυμασίως ἐπεραιώθη πρὸς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου ἐν Ἄθω, ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοφίλου τοῦ Εἰκονομάχου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα, τῆς ἐξαιρέτου προνοίας καὶ εὐεργεσίας τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἥτις παραδόξως ἀπέβαλε τὸν ἀλλοπίστον στρατὸν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους . (1830)

Στίχοι Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,
Σὴν Σῶτερ ὁρμήν, κλεῖς θυρῶν πῶς κωλύσει;

Ὁ Ἅγιος Θωμᾶς
π. Ἀντώνιος Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς εἶναι γνωστὸς, ὡς Ἄπιστος. Καὶ τὸ ὄνομα Ἄπιστος, συκοφαντεῖ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἄπιστος στὸν Διδάσκαλο καὶ Κύριό Του.

Ὅταν ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἐπειδὴ οἱ Ἐβραῖοι ἤθελαν νὰ Τὸν δολοφονήσουν, ἔμαθε γιὰ τὴν ἀρρώστεια καὶ τὸν θάνατο τοῦ Λαζάρου· στράφηκε στοὺς μαθητές Του καὶ εἶπε, « Ἄς ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν Ἱερουσαλήμ γιὰ νὰ τὸν κάνουμε καλὰ, νὰ τὸν φέρουμε πίσω στὴ ζωή.» Καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔλεγε, «Θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν καὶ ἐπιστρέφεις ἐκεῖ;» Μόνο ὁ Θωμᾶς εἶπε στοὺς φίλους του Ἀποστόλους, «Ἄς πᾶμε μαζί Του καὶ νὰ πεθάνουμε μ’ Αὐτὸν». Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ λόγος ἑνὸς ἄπιστου, κάποιου ποὺ εἶναι διχασμένος ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ στὴ λογική. Εἶναι τὰ λόγια κάποιου ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένος στὸν δάσκαλο του, ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ πιστὸς καὶ δοσμὲνος σ’ Αὐτὸν.

Τὶ συνέβη τότε, τὴν ἡμὲρα ποὺ ὁ Χριστὸς παρουσιάστηκε στοὺς μαθητὲς Του μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση Του, ὅταν ἀπουσίαζε ὁ Θωμᾶς; Τὶ συνέβη, ὤστε ὅταν ἐπέστρεψε σ’ αὐτοὺς καὶ ἄκουσε τὰ νὲα τῆς Ἀνάστασης, κοίταξε γύρω καὶ εἶπε, «Θὰ πιστέψω μόνο ἄν τὸ διαπιστώσω ὁ ἴδιος, ἄν μπορῶ νὰ – ψηλαφίσω – τὴν Ἀνάσταση τοῦ Διδασκάλου, τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶδα σταυρωμένο καὶ νεκρὸ.» Τί συνέβει, γιατὶ δὲν πίστεψε στὰ λόγια τους; 

Πιστεύω, ἐπειδὴ εἶχαν μιὰ χαρά ὅλο ἐνθουσιασμό, ἀλλὰ τίποτα ἰδιαίτερο δὲν εἶχε συμβεῖ σὲ αὐτοὺς. Ναί, χάρηκαν ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς εἶχε ἐπισκεφτεῖ, ποὺ ἦταν ἀνάμεσα τους, ποὺ ἦταν ζωντανός˙ ἀλλὰ παρέμειναν οἱ ἴδιοι. Ἐκεῖνος εἶχε ἀλλάξει, ἐκεῖνοι ὄχι. Μὀνο ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοὺς ἐπισκίασε, ἔγιναν καινούργια πλάσματα, καινούργιοι ἄνθρωποι, νέοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ἐπειδὴ τότε, οἱ ἄνθρωποι ὅταν τοὺς συνάντησαν, τοὺς κοίταξαν τοὺς ἄκουσαν, καὶ εἶδαν ἀνθρώπους ποὺ ἀπ’ αὐτὸν ἤδη τὸν κόσμο ἀπέπνεαν τὴν αἰώνια ζωή.

Ὁ C. S. Lewis σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ γραπτά του εἶπε, ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶδαν τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς κοίταξαν καλὰ καὶ εἶπαν, «κοιτᾶξτε, τὰ ἀγάλματα μεταμορφώθηκαν σὲ ζωντανοὺς ἀνθρώπους.» Ναί, ὅλοι μας εἴμαστε, μποροῦμε κάλλιστα νὰ εἴμαστε, σὰν ἀγάλματα. Ἀλλὰ καλούμαστε νὰ γίνουμε ζωντανοὶ ἄνθρωποι. Καλούμαστε, ὅλοι μας, νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς, τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ ποῦν, ὅταν μᾶς συναντοῦν – ἐμένα κι ἐσένα- , «Ναί, εἶναι ἀλήθεια· ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ γυναίκα, αὐτὸ τὸ παιδί, αὐτὸς ὁ ἄνδρας εἶναι ζωντανοὶ μὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν ὑποπτευόμουνα, μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν μποροῦσα νὰ φανταστῶ»; Ὄχι μιὰ ζωὴ μὲ τὴν ἔννοια μόνο τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ μὲ μιὰ ἔνταση θεϊκῆς ζωῆς μέσα μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο γιὰ τὸν καθένα μας. Πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ γίνουμε φορεῖς αὐτῆς τῆς ζωῆς ὄχι μὲ λέξεις, ἀλλὰ κάπως διαφορετικά.

Θυμᾶμαι ἀπὸ παλιὰ μιὰ ἱστορία ἀπὸ τὴ νιότη μου. Ἕνας πολὺ ἀξιόλογος κήρυκας προσκλήθηκε νὰ δώσει ἕνα μάθημα στὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου. Μίλησε ὑπέροχα. Ἐμεῖς, οἱ νέοι ἀρχηγοί, στηριζόμασταν στὸν τοῖχο, ἀκούγοντας μὲ θαυμασμὸ τὰ ὅσα εἶπε. Ἀλλὰ ὅταν τελείωσε ἡ ὁμιλία, ὁ Καθηγητὴς Ζάντερ κάλεσε ἕνα μικρὸ ἀγόρι ἑπτὰ χρονῶν καὶ τοῦ εἶπε, «Λοιπὸν, πῶς ἦταν;» Καὶ τὸ μικρὸ ἀγόρι εἶπε, «Ὤ, ἦταν διασκεδαστική· ἀλλὰ τί κρίμα ποὺ ὁ Πατέρας δὲν πιστεύει ὅ,τι λέει.»

Δὲν ἦταν ἀλήθεια. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση τῶν παιδιῶν προῆλθε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸς ὁ ἱεροκήρυκας συνήθιζε νὰ μιλάει σὲ ἐνήλικες μ’ ἕνα πνευματικὸ ἐπίπεδο. Δὲν ἔβαζε τὴν καρδιά του σὲ ὅσα ἔλεγε, ἐπιχειρηματολογοῦσε, καὶ δὲν εἶχε ἀγγίξει τὰ παιδιά. Καὶ τὰ παιδιὰ νόμισαν ὅτι δὲν ἐννοοῦσε τὰ ὅσα εἶπε, ἐπειδὴ ὅ,τι εἶπε δὲν σήμαινε γι’ αὐτά κάτι.

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μ’ ἐμᾶς ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν πίστη μας; Γιὰ τὴν αἰώνια ζωή; Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία; Μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ μᾶς κοιτάζουν καὶ νὰ λένε: «Ναί, εἶναι ἀλήθεια, ἐπειδὴ μπορῶ νὰ δῶ ὅτι δὲν εἶναι πλέον ἄγαλμα, ἕνα κομμάτι ξύλο, ἕνα κομμάτι πέτρα. Εἶναι ζωντανὸς, ζεῖ μέσα του τὴν αἰώνια ζωή.» Καὶ αὐτὸ εἶναι πρόκληση γιὰ μᾶς. Πρέπει νὰ μάθουμε ὅλοι νὰ θέτουμε ἐρωτήματα γιὰ τὸν ἑαυτό μας σ’ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, καὶ νὰ ρωτᾶμε: γνωρίζω ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε; Ὄχι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε, ὄχι ἀπὸ βιβλία, ὄχι ἀπὸ ἄλλους, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ ἐμπειρία. Ζῶ μέσα μου τὴν αἰωνιότητα, ἤ ὄχι; Ἐὰν ναί, τότε οἱ λόγοι μου θὰ εἶναι λόγοι ζωῆς καὶ δύναμης. Ὅταν ὁ Χριστὸς μίλησε στοὺς μαθητές Του, καθὼς μᾶς λέει ὁ Θεῑος Ἅγιος Ἰωάννης, τὸ πλῆθος ἔφυγε, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε, «Πρόκειται νὰ φύγετε κι ἐσεῖς;» Καὶ ὁ Πέτρος, μιλώντας ἐξ ὀνόματος ὅλων, εἶπε, «Ποῦ νὰ πᾶμε; Τὰ λόγια Σου εἶναι λόγια ζωῆς αἰωνίου.» Δὲν ἦταν περιγραφὴ τῆς αἰώνιας ζωῆς, δὲν ἐπρόκειτο γιὰ μιὰ ὁμιλία ποὺ εἶχαν διαβάσει. Ἀλλὰ κάθε λόγος Του ἦταν ζωή, καὶ φορέας ζωῆς· ὅταν μιλοῦσε, ξυπνοῦσε στὸν καθένα τους τὸν πόθο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. 

Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ λόγοι μας, ἡ παρουσία μας, ἡ μαρτυρία μας στὸν κόσμο. Ἄς τὸ συλλογιστοῦμε, ἐπειδὴ εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ τὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε. Εἴμαστε πραγματικὰ ζωντανοί, ἤ ἁπλὰ ἕνα κομμάτι ἑνὸς κόσμου ποὺ ἔχει χάσει τὸ δρόμο του; Ἀμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_216.htm
Ἀπόδοση στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=21468328317830249789

***

Το θαύμα της Παναγίας την Κυριακή του Θωμά το 1830
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζονται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.
Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!
Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.
Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση.
Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε:
«Παναγία μου, τι θα γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;».
Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα – ήταν η Παναγία – πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε.
Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:
«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.
Λόγοι Β’ «Πνευματική αφύπνιση»

***

Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα.
Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε.
Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές. Για την κάθαρση της ψυχής του ανθρώπου δίδασκε πως επιτυγχάνεται με την προσευχή, όταν ικετεύεις τον Θεό λέγοντας «Πατέρα μου και Κύριε της ψυχής μου, ελέησόν με», ο Θεός καθαρίζει την ψυχή σου από την αμαρτία και την κάνει νύμφη Κυρίου και αδελφή του Λόγου. Πράγματι ο Όσιος δίδασκε σε όλους την προσευχή και ιδιαίτερα την ευχή του Ιησού. Μάλιστα, όταν πλησίαζε η σοβιετική λαίλαπα, τόνιζε στα πνευματικά του παιδιά: «σε αυτές τις έσχατες ημέρες είναι καιρός για προσευχή. Κατά την διάρκεια της εργασίας σας να λέτε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Στην αρχή με τα χείλη, μετά με το νου και ύστερα θα εισχωρήσει μέσα στην καρδιά σας».

Κι επαναλάμβανε αρκετές φορές:
– Κρατηθείτε γερά στην Ορθοδοξία.

Ο στάρετς Νεκτάριος θεωρούσε την ταπείνωση ως την αρχή και το θεμέλιο της πνευματικής πορείας.

Μιαν άλλη φορά δίδασκε: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!
Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:
– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.
Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα• πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

Πολλοί γνωρίζοντας το προφητικό του χάρισμα ρωτούσαν:
– Τι μας περιμένει;
– Μεγάλες κοινωνικές καταστροφές περιμένουν την ανθρωπότητα, απαντούσε. Τα τωρινά βάσανά μας μοιάζουν με τσιμπήματα εντόμων, συγκρινόμενα με τα βάσανα των εσχάτων χρόνων. Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Αλλά οι πιστοί χριστιανοί μπορούν να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Στα τέλη θα συμβεί με τους πιστούς ότι έγινε με τους αποστόλους πριν από την κοίμηση της Θεοτόκου. Ο κάθε πιστός, οπού κι αν βρίσκεται, θα μεταφερθεί μ’ ένα σύννεφο μέσα στην κιβωτό της Εκκλησίας. Μόνο αυτοί πού θα βρεθούν μέσα θα σωθούν. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε. Ο Κύριος επί έξι αιώνες προειδοποιούσε πώς θα γίνει κατακλυσμός, αλλά δεν τον πίστεψαν και δεν μετανόησαν, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Ακόμη κι οι εργάτες πού προσέλαβε για να κατασκευάσουν την κιβωτό, δεν πίστεψαν και γι” αυτό πήραν μόνο τον μισθό της δουλειάς τους, αλλά δεν σώθηκαν χάθηκαν κι αυτοί στον κατακλυσμό. Εκείνη η εποχή είναι προμήνυμα της δικής μας. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν.

***

Ἡ πρόνοια τῆς Γλυκοφιλούσης *
«…Καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…»

Στὴν γερμανικὴ Κατοχή, εἶχε τελειώσει σχεδὸν ἡ προμήθεια τοῦ σιταριοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, καὶ οἱ Πατέρες ἀποφάσισαν νὰ κόψουν τὴν φιλοξενία. Ἕνας εὐλαβὴς Γέροντας, ὁ Γερο-Σάββας, ὅταν τὄμαθε, πολὺ λυπήθηκε καὶ παρακαλοῦσε τὴν Γεροντία νὰ μὴν τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ θὰ λυπήσουν τὸν Χριστὸ καὶ θὰ φύγη ἡ εὐλογία ἀπὸ τὴν Μονή. Τοὺς ἔλεγε δὲ καὶ πολλὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ὅπως τῆς Σωμανίτι – δος χήρας μὲ τὸν Προφήτη Ἠλία κ.ἄ., καὶ τελικὰ τὸν ἄκουσαν. Κάθε λίγο καὶ λιγάκι ὅμως ἐνοχλοῦσαν τὸν Γερο-Σάββα καὶ τοῦ ἔλεγαν:
– Τὸ ἀλεύρι τελείωσε… Τί θὰ γίνη;… Ὁ Γέροντας τοὺς ἀπαντοῦσε:
– Πατέρες μου, αὐτὸ τὸ λίγο ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, ἂς τὸ φᾶμε μαζὶ μὲ τὸν κόσμο, καὶ ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση…
Εἶχαν ἀπομείνει πιὰ μόνο εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι στὴν ἀποθήκη τῆς Μονῆς καὶ τίποτε ἄλλο, καὶ ἄρχισαν οἱ Πατέρες νὰ διαμαρτύρωνται στὸ Γερο-Σάββα κάπως πειραχτικά:
– Ἔ, Γερο -Σάββα, τελείωσε τὸ σιτάρι… Τί γίνεται τώρα;… Τὸ εὐλαβέστατο καὶ πιστὸ Γεροντάκι ἀπαντοῦσε:
– Μὴ χάνετε, εὐλογημένοι, τὴν ἐλπίδα σας στὴν Γλυκοφιλοῦσα μας... Ἀλέστε καὶ αὐτὲς τὶς εἴκοσι πέντε ὀκάδες σιτάρι, κάντε τὸ ψωμὶ καὶ μοιρᾶστε το στοὺς Πατέρες καὶ στοὺς λαϊκούς, καὶ ὁ Θεὸς θὰ φροντίση γιὰ ὅλους μας, σὰν καλὸς Πατέρας…
Μόλις τελείωσε τὸ ψωμί τους, πρὶν ἀκόμη πεινάσουν, ἔφθασε ἕνας Καπετάνιος ἀπὸ τὴν Καβάλα στὴν Μονὴ Φιλοθέου καὶ ζήτησε ξυλεία νὰ ἀνταλλάξη μὲ σιτάρι.
Βλέποντας οἱ Πατέρες τόσο ὁλοζώντανη τὴν πρόνοια τῆς Παναγίας, ποὺ φρόντισε σὰν καλὴ Μάνα τὰ παιδιά της, δόξασαν ὅλοι τὸν Θεό. Περισσότερο φυσικὰ ἀπ᾿ ὅλους ἐδόξασε τὸν Θεὸ καὶ εὐχαρίστησε τὴν Παναγία ὁ Γερο-Σάββας, ὁ ὁποῖος καὶ Τὴν εὐχαριστοῦσε συνέχεια μὲ τὴν ἁγία του ζωή. Ἔλεγε μετὰ στοὺς Πατέρες ὁ Γέροντας:
– Δὲν σᾶς ἔλεγα, εὐλογημένοι, ὅτι ἡ Παναγία δὲν θὰ μᾶς ἀφήση;…
 Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, ἔκδοσις «Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», σελ. 135-136, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1998.

Ο Κύριος εμφανίστηκε στον Θωμά ,για χάρη όλων εκείνων που αναζητούν την αλήθεια και τη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/18/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%81/

Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι; Οι άνθρωποι όταν συνάντησαν τον Απόστολο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους, είδαν ανθρώπους που απ’ αυτόν ήδη τον κόσμο απέπνεαν την αιώνια ζωή. Καλούμαστε, όλοι μας, να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεως, με μια ένταση θεϊκής ζωής μέσα μας. π. Αντώνιος Bloom του Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84/

Ο γερο-Μιχαήλ ο Καυσοκαλυβίτης, ο φίλος του αγίου Πορφυρίου που όταν εκοιμήθη είπε να τον θάψουν στον τάφο του
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/07/25886/

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα όταν έλεγε το “Πάτερ ημών”, ήταν σαν να ήταν ο Κύριος εκεί, ακριβώς δίπλα του, και ο Άγιος να συνομιλούσε μαζί του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/11/44112/

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα περικυκλωμένος από ένα λαμπερό εκτυφλωτικό φως
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/03/%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%8c%cf%80%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%85%ce%ba%ce%bb/

Πολλοί το διαισθάνονται ενστικτωδώς, όπως τα μυρμήγκια την κακοκαιρία. Η εποχή μας είναι παρόμοια με την εποχή του Νώε, μέσα στο αμέτρητο πλήθος των ανθρώπων βρέθηκε μόνο ένας δίκαιος και η οικογένεια του, ο Νώε, πού πίστεψε πώς θα έρθει ο κατακλυσμός και το έλεγε σε όλους, αλλά αυτοί δεν τον άκουγαν. Η κιβωτός είναι η Εκκλησία. Μόνο όσοι είναι μέσα θα σωθούν. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/11/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b9%cf%83%ce%b8%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%84%cf%89%ce%b4%cf%8e%cf%82/

Άς αναφωνήσουμε και εμείς, εξ όλης της καρδιάς μας, ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/27/43662/

Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/03/17200/

Φίλε άγιε Θωμά έμπνευσε όσους δειλιάζουν. Πίστη και απιστία, μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/24/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B6/

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος βαρύς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός· καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι᾿ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης Φιλοθέου ἐν Ἄθω
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δώρημα τέλειον ἐκ Βυζαντίου Ἁγνή, τὴν θείαν Εἰκόνα σου ἡ Φιλοθέου Μονή, ἐδέξατο χαίρουσα· ἥνπερ Γλυκοφιλοῦσαν, προσφυῶς προσφωνοῦσα, χάριν ἀεὶ καρποῦται, ἐξ αὐτῆς καὶ βοᾷ σοι· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Γλυκοφιλούσης
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ὡς πολύτιμον γέρας τὴν ἁγίαν Εἰκόνα σου, ἡ Μονὴ Φιλοθέου κεκτημένη ἀγάλλεται, ἐν ταύτῃ γὰρ ὁρῶντές σε Ἁγνή, ὡς νήπιον φιλοῦσαν τὸν Χριστόν, μεγαλύνομεν τὴν δόξαν σου τὴν πολλήν, Παρθένε ἐκβοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σοῦ Ἁγνή, δόξα τῇ συμπαθείᾳ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Μυστρᾷ συνελθόντες, πιστῶς εἰσέλθωμεν, ἐν τῷ Ναῷ Παντανάσσης καὶ Θεοτόκου Μητρός, προσκυνοῦντες εὐλαβῶς, θεῖον εἰκόνισμα· ὅτι ὡς Μήτηρ τοῦ Θεοῦ κατασκέπει τοὺς πιστούς, ἐκ πάσης δοκιμασίας, καὶ στηρίζει ἐν τοῖς ἀγῶσι τοὺς εὐσεβῶς ἐπευφημοῦντας αὐτήν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος βαρύς.

Ἐπὶ τῷ θείῳ προστρέχοντες ἱερῷ Ναῷ Σου Παντάνασσα, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ἐκ Σοῦ θαυμασίων ἀντλοῦντες, ἐν πίστει βοῶμέν Σοι· Χαῖρε Ναὲ θαυμαστὲ τοῦὙψίστου Ἁγνή· διὰ Σοῦ γὰρ πάντες σώζονται.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικήτα, Πολιούχου Σερρῶν.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Νικήσας φερωνύμως τῶν ἐχθρῶν τὴν παράταξιν, Νικήτα Νεομάρτυς τῇ γενναίᾳ ἀθλήσει σου, ἡγίασας τὴν πόλιν τῶν Σερρῶν, τοῖς ᾄθλοις σου τοῖς θείοις ἀθλητά. Διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Ἀραπίτσης Ναούσης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δεῦτε πάντες Ναούσης ἐγκωμιάσωμεν, Νεομαρτύρων χορείας, τῆς Ἀραπίτσης τὸν ῥοῦν, καθαγιασάσης αἵμασιν ὡς θύματα, πίστεως πάντιμον πληθύν, Νεανίδων εὐσθενῶν, Μητέρων ἅμα εὐστόργων, αὐτῶν Παισὶ σὺν ὀλβίοις, ὡς εὐσεβῶν φρουροὺς καὶ φύλακας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Νίκου τοῦ ράφτη τοῦ Κοκοβίτη.
Ἦχος α΄.

Ἀπετμήθης τήν κάραν ἐν πλατάνῳ, τρισόλβιε, Νίκο, ἐν Ναούσῃ φοβίσας τῶν σφαγέων θρασύτητα. Καί γέγονας μαρτύρων ἡ σφραγίς τῶν νέων άθλητῶν τοῦ Ἰησοῦ΄ Ὅθεν πάντες, ἀθλοφόρε, ἐπί τῆ μνήμῃ σου χαίροντες ψάλλομεν: Δόξα τῆ καρτερίᾳ σου, σοφέ΄ δόξα τῶ θείῳ σθένει σου. Δόξα καί γάρ ὑπάρχεις τῆς κώμης Κοκόβης, ἥτις σέ ἤνεγκεν.

Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων Ναούσης. (ὑπὸ πρωτοπρεσβ.Στυλιανοῦ Μακρῆ)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ὅτε κλίναντες κάραν δημίοις, οὐκ ἠρνήσασθε κλῖναι καρδίαν, τῷ Χριστῷ Ναούσης ἔνδοξοι μάρτυρες, ἀλλ᾿ ὁμοψύχως τμηθῆναι προκρίναντες, τὴν κεφαλὴν ὑπὲρ Αὐτοῦ ἠγωνίσασθε, ὥσπερ ἥρωες, τῆς πίστεως καὶ ᾐσχύνατε, ἐχθρὸν καὶ πολυκέφαλον δράκοντα

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Πέντε Νεομαρτύρων τῶν ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ, Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι’ ὑμῶν, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἱεραρχῶν.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ ἀῤῥήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· Δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι᾿ ὑμῶν, πίστιν τὴν ὀρθόδοξον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τῆς Φοινίκης ὁ κλάδος καὶ Κυπρίων τὸ στήριγμα, καὶ Κωνσταντίας ἀνεδείχθης, Ἐπιφάνιε, Πρόεδρος· διὸ ὁ Ἀσσυρίων βασιλεὺς πίπτει ποδῶν σου προσκυλινδούμενος· τὸ πνεῦμα διωκόμενον ἐξ αὐτοῦ διὰ τῆς σῆς δεήσεως· δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τῷ τοῦ Σωτῆρος παριστάμενος θρόνῳ, Ἀρχιεράρχα Ἐπιφάνιε πάτερ, ὑπὲρ ἡμῶν ἱκέτευε δεόμεθα, ὅπως λυτρωθείημεν, πειρασμῶν καὶ κινδύνων, καὶ παντοίων θλίψεων, οἱ τιμῶντές σε πόθῳ· σὺ γὰρ προστάτης πέφηνας ἡμῶν, καὶ πρὸς Χριστὸν πρεσβευτὴς ἑτοιμότατος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου Κυθήρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Κορώνης τὸν γόνον καὶ Κυθήρων τὸ καύχημα, θείων δωρεῶν τὸ δοχεῖον, θεοφόρον Θεόδωρον, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς· ἀπαύστως γὰρ δωρεῖται τοῖς πιστοῖς, πᾶσαν δόσιν καὶ πᾶν δώρημα ἀγαθόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Γερμανοῦ τοῦ Μαρούλη. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ταπεινώσεως ἔσοπτρον διαυγέστατον, ὑπακοῆς ἐκμαγεῖον, καὶ ἀκραιφνοῦς ἀγωγῆς, ἐν τῷ Ὄρει τῷ ἁγίῳ σεμνολόγημα, σκεῦος χαρίτων Γερμανέ, ὁ εἰς ἄῤῥητον ἀρθείς, θεώσεως μάκαρ ὕψος, ὑπείκειν ταῖς τοῦ Κυρίου, ἡμᾶς ἀξίωσον ἐντάλμασι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα. (ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Χριστοδούλου Κοσμᾶ)
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ἐσχάτοις χρόνοις λάμψας ὡς ἀστὴρ φαεινότατος τῶν κακουχουμένων προστάτης, Νεκτάριε θεοφάντορ, καὶ πάσης Ῥωσίας γλυκασμὸς ἐφάνης, καὶ πρὸς Κύριον ἱλασμός· ἐν ἐσόπτρῳ γὰρ λελαμπρυσμένῳ, Θεὸν κατεῖδες καὶ κρύφια ψυχῶν. Χαῖρε νῦν τῇ Τριάδι παρεστὼς αἴγλῃ θείᾳ λαμπόμενος ἔλεός τε δωρούμενος ἡμῖν τοῖς σε γεραίρουσι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Παρθένων Νεομαρτύρων τοῦ Γεροπλατάνου Χαλκιδικῆς (Χαραλάμπους Μπούσια) [δευτέρᾳ Κυριακῇ τοῦ μηνὸς Μαΐου]
Ἦχος πλ. α. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Νεομάρτυρες Κόραι Χριστοῦ τῆς πίστεως, Γεροπλατάνου Παρθένοι ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ αἱ καυθεῖσαι ἐν τῷ μύλῳ καὶ ἁγνότητος ἄρτι ὀφθεῖσαι καλλοναί, δυσωπεῖτε ἐκτενῶς, Νεάνιδες ἕξ, Νυμφίον ὑμῶν οὐράνιον πέμψαι ὑμᾶς τιμῶσι μέγα ἔλεος.

Δόξα… Καὶ νῦν… Τοῦ Θωμᾶ.
Ἦχος πλ. β’

Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ἐπέστης Χριστὲ πρὸς τοὺς Μαθητάς. Τότε ὁ Θωμᾶς, οἰκονομικῶς οὐχ εὑρέθη μετ’ αὐτῶν· ἔλεγε γάρ· οὐ μὴ πιστεύσω, ἐὰν μὴ ἴδω κἀγὼ τόν Δεσπότην, ἴδω τὴν πλευράν· ὅθεν ἐξῆλθε τὸ αἷμα, τὸ ὕδωρ, τὸ βάπτισμα, ἴδω τὴν πληγήν, ἐξ ἧς ἰάθη τὸ μέγα τραῦμα ὁ ἄνθρωπος, ἴδω, πῶς οὐκ ἦν, ὡς πνεῦμα, ἀλλὰ σάρξ καὶ ὀστέα, ὁ τὸν θάνατον πατήσας, καὶ Θωμᾶν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Τῆς Θεοτόκου.
Ἦχος πλ. α΄.

Ὅπου ἐπισκιάσει ἡ χάρις Σου πανάχραντε, ἐκεῖθεν τῶν ἐναντίων διώκεται ἡ δύναμις, καὶ τόξα τῶν πολεμίων συντρίβονται, φάλαγξ δὲ ἡ δαιμόνιος δειματοῦται, ὥσπερ καὶ σήμερον τῇ κραταιᾷ προστασίᾳ Σου, στρατὸν βαρβαρικὸν ἀπεσόβησας, καὶ τῆς αὐτῶν καταδυναστείας ἀπήλλαξας. Ἀλλ’ ὦ Παντάνασσα, τὸ ἡμῶν ἐκνίκημα, καὶ τοῦ Ὄρους τὸ περιτείχισμα, μὴ ἐλλείπῃς ἀεί, περιφρουροῦσα ἡμᾶς καὶ σώζουσα, ἐκ παντοίας κακώσεως, ὡς πάντα ἰσχύουσα. Σὲ γὰρ προστάτιν ἡμῶν κεκτήμεθα, καὶ διὰ Σοῦ σωτηρίας τυχεῖν ἐλπίζομεν, Θεοτόκε πανύμνητε καὶ ἀειπάρθενε.

Ἐξαποστειλάριον
Ἦχος γ’ Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις

Σήμερον ἔαρ μυρίζει, καὶ καινὴ κτίσις χορεύει, σήμερον αἴρονται κλεῖθρα, θυρῶν καὶ τῆς ἀπιστίας, Θωμᾶ τοῦ φίλου βοῶντος· ὁ Κύριος καὶ Θεός μου.

Ταῖς τοῦ σοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Христос Воскресе, Радост донесе!
Људи ликујте народи чујте: ХРИСТОС ВАСКРСЕ!!!
Св. Николай Велимирович

Let us, do what is necessary to change our lives in such away that people meeting us may look at us and say: There is something about them that we have never seen in anyone. What is it? And we could answer: It is the life of Christ abroad in us. We are His limbs. This is the life of the Spirit in us. We are His temple. Anthony of Sourozh

Beloved Brothers and Sisters in Christ,

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Synaxarion From the Pentecostarion.
On this day, the second Sunday of Pascha, we inaugurate the celebration of the Feast of Christ’s Resurrection, and also the saving confession of the Apostle Thomas when he saw the hands and side of the Risen Lord.
On this day, we also commemorate the 172 Anonymous Venerable New Martyrs of Panagia Eikosifoinissa Monastery (+ 1507)
On this day, we also commemorate the contest of the Holy 1241 New Martyrs of Naousa, who were brutally massacred in the kennels of Arapitsi, Young Women, Mothers, and these Children (1822)
On this day, Memory of Holy New Hieromartyr Niketas of Serres (1808)
On this day, we celebrate the memory of the Holy Five Neomartyrs of Samothrace: Sts. Manuel, Theodore, George, George the younger, and Michael. 1835.
On this day, Commemoration of the Massacre in 1823 at the Cave of Milatos of Mirabelo, Crete. 
On this day, we also commemorate the Miraculous Liberation of the Holy Mountain of Athos from the Turks in 1830
On this day, the Synaxis of the Panagia Pantanassa at Mystras
On this day, we commemorate the paradoxical receiving of the wonderworking Icon of the Most Holy Theotokos that is called Glykophilousa, which miraculously was granted to our Holy Monastery of the Venerable Philotheos, during the reign of Theophilos the Iconoclast.

Verses
If the seals of the Virgin’s womb and of the grave did not hinder Thee,
How could the seals of the doors hinder Thy might, O Lord?

Sunday of St. Thomas
Metropolitan Anthony of Sourozh
April 30, 1995

To-day we are keeping the day of St Thomas the Apostle. Too often we remember him only as a doubter; indeed he is the one who questioned the message which the other Apostles brought to him when they said: Christ is risen! We have seen Him alive!
But he is not one who doubted throughout his life or who remained unfaithful to the fullness of the divine revelation of Christ. We must remember that when the Apostles and the Lord heard of the illness of Lazarus, Christ said to them: Let us return to Jerusalem. To which the others said: But the Jews wanted to kill you there. Why should we return? Only Thomas the Apostle answered: Let us go with Him and die with Him. He was prepared not only to be His disciple in words, not only to follow Him as one follows a teacher, but to die with Him as one dies with a friend and, if necessary, for a friend. So, let us remember his greatness, his faithfulness, his wholeness.
But what happened then when after the Resurrection of Christ, the Apostles said to the one who had not seen Christ risen, that they had actually seen the risen Christ? Why did he not accept their message? Why did he doubt? Why did he say that he must have proofs, material proofs? Because when he looked at them, he saw them rejoicing in what they had seen, rejoicing that Christ was not dead, rejoicing that Christ was alive, rejoicing that victory had been won. Yet, when he looked at them he saw no difference in them.. These were the same men, only full of joy instead of fear. And Thomas said: Unless I see, unless I probe the Resurrection, I cannot believe you.
Is it not the same thing that anyone can say to us who meets us?
We proclaimed the Resurrection of Christ, passionately, sincerely, truthfully, a few days ago. We believe in it with all our being; and yet, when people meet us in our homes, in the street, in our place of work, anywhere, do they look at us and say: Who are these people? What has happened to them?
The Apostles had seen Christ risen, but the Resurrection had not become part of their own experience. They had not come out of death into eternal life. So it is also with us; except with the saints, when they see them, they know that their message is true.
What is it in our message that is not heard? Because we speak, but are not. We should be so different from people who have no experience of the living Christ, risen, who has shared His life with us, who sent the Holy Spirit to us as, in the words of C.S. Lewis, a living person is different from a statue. A statue may be beautiful, magnificent, glorious, but it is stone. A human being can be much less moving in his outer presence, yet he is alive, he is a testimony of life.
So let us examine ourselves. Let us ask ourselves where we are. Why is it that people who meet us never notice that we are limbs of the risen Christ, temples of the Holy Spirit? Why?
Each of us has got to give his own reply to this question. Let us, each of us, examine ourselves and be ready to answer before our own conscience and do what is necessary to change our lives in such away that people meeting us may look at us and say: Such people we have never seen. There is something about them that we have never seen in anyone. What is it? And we could answer: It is the life of Christ abroad in us. We are His limbs. This is the life of the Spirit in us. We are His temple. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_65.htm

***

Saint Paisios the Athonite on the Panagia
Liberating the Holy Mountain from the Turks

The good God ordains everything in the best way, but much patience and care is needed, because many times, when people struggle to free themselves from the net, they get tangled further.
God with patience untangles them. This situation will not go far. God will take a broom!

In 1830, because there were many Turkish soldiers, for a period of time, at Iveron Monastery on Mount Athos, there did not remain a single monk.
The Fathers had left, some with the Holy Relics, some to help in the [Greek] Revolution.
One monk would come from afar to light the vigil lamps and to sweep.
Inside and outside of the Monastery was the Turkish army, and this poor monk that was sweeping said: “My Panagia, what will happen with this situation?”
He prayed once with pain to the Panagia, and he beheld a woman approaching — it was the Panagia — who shone and whose face was radiating light.
She took the broom from his hand and said: “You don’t know how to sweep well; I will sweep.”
And she began to sweep.
Later she disappeared into the Holy Altar.
And in three days, all of the Turks had left!
They were cast out by the Panagia.

***

The Providence of the Glykophilousa *
“The Panagia will not abandon us… ”

During the German Occupation, the supply of wheat had almost run out at the Holy Monastery of Philotheou, so the Fathers decided to stop giving hospitality. When the pious Elder, Father Sabbas, learned of this, he was very grieved and urged the council of Elders not to take such an action, lest they sadden Christ and be deprived of His bless – ing from their monastery. He also gave them many examples from Holy Scripture, such as the widow of Zarephath’s hospitality to the Prophet Elias, and in the end the Fathers listened to his advice. Every so often, however, they would bother Elder Sabbas, saying, for example: “We are out of flour. Now what? ” The Elder would answer them: “Good Fathers, let us eat the little that re – mains together with the people, and the Pan – agia will not abandon us. ” There remained only twenty-five okas [one oka is approximately 1¼ kilograms (2¾ pounds)] of wheat in the monastery store – house and nothing else. The Fathers began taunting Elder Sabbas: “Well now, Father Sabbas, the wheat has fin – ished. And what do we do now? ” The pious old Elder, full of faith, would answer: “My good people, do not lose your hope in our Glykophilousa [“the Sweet-kissing”: a won – derworking Icon of the Mother of God trea – sured at the monastery]. Grind the twenty-five okas of wheat, bake bread with it, and distrib – ute it to the Fathers and the laymen, and God will take care of us like a good Father. ” Just when their bread finished, and before they even grew hungry, a sea captain from Kavala arrived at the Monastery of Philotheou and asked for firewood in exchange for wheat
Beholding the manifest providence of the Panagia, who took care of her monastery as a good Mother looks after her children, they all gave thanks to God. More than anyone else, of course, Elder Sabbas glorified God and thanked the Panagia, just as he constantly rendered her thanksgiving by his holy way of life. The Elder would repeat to the Fathers: “Did I not tell you, blessed ones, that the Panagia would not abandon us?”
 Elder Paisios of Mt. Athos, Athonite Fathers and Athonite Matters, published by the Convent of the Evangelist John the Theologian (Souroti, Thessaloniki: 1998). pp. 136-137. Translated from the original Greek.
https://www.imoph.org/pdfs/Periodicals/OIKPAR/OIKPAR08/Oik-Par-T8-Eng.pdf

Resurrect my soul, O Lord, so that my body might also be resurrected. Dwell in my soul, and my body will become Your temple. Prayer XCII (92) St. Nikolai Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/30/resurrect-my-soul-o-lord-so-that-my-body-might-also-be-resurrected-dwell-in-my-soul-and-my-body-will-become-your-temple-prayer-xcii-92-st-nikolai-velimirovich/

The wonderful palace of Paradise… Lord, lead us mercifully into Your eternal city of Heaven. St. Nikolai Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2023/10/05/the-wonderful-palace-of-paradise-lord-lead-us-mercifully-into-your-eternal-city-of-heaven-st-nikolai-velimirovich/

In the days of Noah, it was like this, the flood was approaching. The ark is the church. Only those who are in it will be saved. Saint Nectarius of Optina
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/11/in-the-days-of-noah-it-was-like-this-the-flood-was-approaching-the-ark-is-the-church-only-those-who-are-in-it-will-be-saved-saint-nectarius-of-optina/

Apolytikion. From Pentecostarion Grave Mode.

O Life, You rose from the sepulcher, even though the tomb was secured with a seal, O Christ God. Then, although the doors were shut, You came to Your Disciples, O Resurrection of all. Through them You renew a right spirit in us, according to Your great mercy.

Troparion for the Feast, Tone VII:

Whilst the tomb was sealed, Thou, O Life, * didst shine forth from the grave, O Christ God; * and whilst the doors were shut, * Thou didst come unto Thy disciples, O Resurrection of all, * renewing through them an upright Spirit in us ** according to Thy great mercy. (Thrice)

Apolytikion of Panagia Glykophilousa (Sweet-Kissing) in the First Tone (by Monk Gerasimos Mikragiannanitis)

Your holy Icon we praise as a very precious boast of Philotheou Monastery, for in it we behold you, O Pure One, kissing Christ as a babe, and we behold your great glory, O Virgin, and we cry out: Glory to your great deeds, O Pure One, glory to your sympathy, glory to your providence for us, O Spotless One.

Apolytikion of the Holy Five Neomartyrs of Samothrace in the First Tone

O lamps of Samothrace and adornment of Makri, you were shown forth truly as divine Neomartyrs, you struggled steadfastly for Christ and destroyed the delusion of the enemy, Manuel with Theodore and Michael, and the dual Georges: Glory to Him Who strengthened you, glory to Him Who crowned you, glory to Him who bestows on us through you grace and mercy.

Doxastikon in Plagal of the Second Tone
(A Hymn to the Panagia Glykophilousa of Philotheou and for the Liberation from the Turks, both celebrated on the Sunday of Saint Thomas.)

Who can rightly tell of your goodness towards us, the saving appearances and gifts, O Virgin Theotokos? For your Holy Icon wondrously passed over the waves and was granted to us as a divine treasure, and a pledge of salvation. Through your invisible presence, you care for us, and you drove back the foreign army that had troubled your Mountain. Therefore, we celebrate a dual feast: the receiving of your wonderworking Icon, which we praise, and the deliverance from the tyrannical siege. We cry out to you: ever protect and keep us, as you are our protection and defender, as I call you the Most-blessed One.

Apolytikion of the Holy Five Neomartyrs of Samothrace – 1st Tone (amateur translation)

O lamps of Samothrace and adornment of Makri, you were shown forth truly as divine Neomartyrs, you struggled steadfastly for Christ and destroyed the fallacy of the enemy, Manuel with Theodore and Michael, and dual Georges, glory to Him Who strengthened you, glory to Him Who crowned you, glory to Him who bestows on us through you grace and mercy.

Troparion of Ss Epiphanios and Germanos Tone 1

Let us honour the Church’s two divine trumpets,/ Hierarch Germanos and renowned Epiphanios;/ one censured Leo in defense of Christ’s icon, the other was a scourge of heresies./ These two ever intercede for us.

Troparion of Ss Epiphanios and Germanos Tone 4

O God of our Fathers, / always act with kindness towards us; / take not Your mercy from us, / but guide our lives in peace / through the prayers of the hierarchs Epiphanius and Germanus.

Troparion of Ss Epiphanios and Germanos Tone 4

O God of our fathers,/ deal with us ever according to Thy meekness./ Deprive us not of Thy mercy,/ but through their supplications// direct our life in peace.

Troparion of Ss Epiphanios and Germanos Tone 4

O God of our Fathers, / Take not away Your mercy from us, / But ever act towards us according to Your kindness, / And by the prayers of Your saints, / Guide our lives in peace.

Troparion of St John of Vlachia Tone 4

Today the spiritual commands the Church to the Orthodox believers, and joyfully shouts: / Come, ye lovers of the martyrs, to celebrate the annual remembrance of the struggles of the New Martyr John. / That this one of us, by God’s will, / rose up in the royal fortress of Constantine blooming greatly, / bringing the Master a rich and well-received fruit through martyrdom. / And now he continually prays in the heavens / for the salvation of our souls.

Apolytikion of St John of Vlachia

Today the Church of the pious Romanians spiritually celebrates and shouts joyfully: Come, lovers of martyrs, to celebrate the annual memory of the struggles of the new martyr John. He was raised among us by God’s will and blossomed wonderfully in the imperial city of Constantine, bringing to the Lord rich and welcomed fruit, through his martyrdom. And now he prays without ceasing in heaven, to save our souls.

Apolytikion of St Theodore of Cythera Tone 3

An inviolate treasure, the island has, in the placement of your relic, delivering us by the grace of miracles, liberating us from suffering and distress, for which it rejoices in honoring your memory. Venerable Father, entreat Christ God, to grant us the great mercy.

Hypakoi, Tone VI:

As Thou camest amongst Thy disciples, O Savior, * and gavest them peace, ** so also come amongst us and save us.

Exapostilarion, Tone I:

On this day Spring is fragrant; * and the new creation danceth; * today the bars have been removed from the doors of disbelief, * as Thomas the friend crieth out: ** Thou art my Lord and God.

Tone II:

After Thine arising, O Lord, * Thou didst stand in the midst of Thy disciples when they were gathered together, * while the doors were shut, granting them peace. * And Thomas became convinced at beholding Thy hands and side, * confessing that Thou art the Lord and God, ** Who dost save them that hope in Thee, O Lover of mankind.

Христос Воскресе, Радост донесе!
Људи ликујте народи чујте: ХРИСТОС ВАСКРСЕ!!!
Св. Николай Велимирович

Η Φιλοκαλικη Αναγέννησις είναι τρόπος Ορθοδόξου ζωής, είναι πρόσκλησις προς εμάς τους Ορθοδόξους του 21ου αιώνα να μένουμε πιστοί σε ό,τι παρελάβαμε από τους αγιασμένους «κολλυβάδες» πατέρες ως Ορθόδοξο εκκλησιαστικό δόγμα και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. π. Γεώργιος Καψάνης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ ΙΑ´ (11ῃ ) τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μωκίου ἐν Βυζαντίῳ μαρτυρήσας. (†295)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὴν ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμεν τοῦ Γενεθλίου, ἤτοι τῶν Ἐγκαινίων ταύτης, τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς κατ᾿ ἐξαίρετον ἀνακειμένης τῇ Δεσποίνῃ ἡμῶν καὶ ἁγίᾳ Θεοτόκῳ, καὶ ὑπ᾿ αὐτῆς διασωζομένης. (330)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀρμοδίου, ξίφει τελειωθέντος. (γ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἰσαποστόλων Κυρίλλου (†869) καὶ Μεθοδίου (†885) τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης, φωτιστῶν τῶν Σλαύων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ῥοστισλάβου, πρίγκηπος τῆς Μοραβίας. (†870)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Κλήμεντος Ἀχρίδος, Σάββα, Ἀγγελαρίου, Γοράζδου καὶ Ναούμ, μαθητῶν τῶν ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ἱεραποστόλων τῶν Σλάβων. (θ´-ι´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐβελλίου, ἀθλήσαντος ἐπὶ Νέρωνος ἐν Ῥώμῃ. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀκακίου, ἀθλήσαντος ἐν Κάτω Μοισίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βάσσου, τοῦ ἐν τῇ Ἡρακλείᾳ τῆς Θράκης μαρτυρήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μαξίμου, Βάσσου καὶ Φαβίου, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. (†284–305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου ἱερέως, καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ Σισινίου διακόνου, Διοκλητίου καὶ Φλωρεντίου, ἀθλησάντων ἐν Ῥώμῃ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. (†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Πρινσιπίας τῆς ἐν Ῥώμῃ, μαθητρίας τῆς ἁγίας Μαρκέλλης. (†420)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπιάδος ἢ Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν τὴν ἱερὰν Μονὴν τῶν Καρυῶν Θέρμης Λέσβου, ἀθλησάντων ἐν ἔτει 1235.΄
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σωφρονίου τοῦ ἐγκλείστου ἐν τοῖς Σπηλαίοις τοῦ Κιέβου. (ιγ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου, ἀρχιεπισκόπου Πεκίου τῆς Σερβίας. (†1325)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, α´ ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχάν. (†1672)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἀργυρίου τοῦ Ἐπανομίτου, ἐν Θεσσαλονίκῃ δι᾿ ἀγχόνης τελειωθέντος. (†1806)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Διοσκορίδου ἢ Διοσκόρου τοῦ Νέου ἐκ Σμύρνης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Χριστοφόρου (Christesias) τῆς μονῆς Προδρόμου Δαυίδ-Γκαρέτζας, τῆς «Θηβαΐδος τῆς Γεωργίας». (†1871)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοφυλάκτου, ἐπισκόπου Σταυρουπόλεως καὶ Αἰκατερινοδώρου (νῦν Κρασνοντὰρ) ἐν Ῥωσίᾳ. (†1872)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Μιχαὴλ (Belorossov, 1920)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-Ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές ἐν Ῥωσίᾳ: Παῦλος Μπογκολεπόφ (1938 ἐν Κρασνογιάρσκ), Νίκανδρος Βαρθολομέεφ (1921 ἐν Ἀρχάγγελσκ), αἱ μονάζουσαι: Εὐδοκία Kabanova (ἐν Πένζα 1938), Ἀναστασία Πτσελίντσεβα ἐν Πένζα 1938, Παρασκευὴ Shakurova (ἐν Πένζα 1938), νεο-παρθενομάρτυς Ἄννα Shashkina τοῦ Γιαροσλάβλ-Ῥοστώφ (ἐν Μαγκανταν, 1939), Ἰσαάκιος Bochkarev (ἐν Νοβοσιμπίρσκ 1933), Μπόρις Μαλίσεφ (1949 ἐν Τβερ), Νικόλαος Πετρόφ (ἐν Μούρομ 1956), Ἀλέξανδρος Pokrovsky (ἐν Κρασνογιάρσκ 1933), Ἰάκωβος Σλουτσέφσκι (ἐν Κόμι 1939), Μιχαὴλ Τιουρίν (ἐν Νίζνιαγια Τουρά 1933), Βασίλειος Τσίστοφ (ἐν Πένζα 1938), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίωνος (Ἀργάτου) τοῦ Ῥουμάνου ἐν Τσερνίκᾳ (1999)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου ( Ἰγνάτ) τῆς Κολιτσοῦ, τοῦ τυφλοῦ (2004)

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς Διακαινησίμου, ἡ Σύναξις τῶν Ὁσίων Κολλυβάδων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων, ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθωνος ὁρμωμένων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς Διακαινησίμου, Μνήμη τῆς Ὁσίας Παρθένου Καλῆς, τῆς ἐλεήμονος καὶ θαυματουργοῦ. [καὶ στὶς 22 Μαΐου]

Στίχοι
Γέγηθε ὑμῖν ὁ Ἄθως Κολλυβάδες,
Νύμφη δὲ Χριστοῦ, νῦν Ἐκκλησία χαίρει
Σπείραντες Θεοῦ τήν γνῶσιν Κολλυβάδες,
δράγματα ζωῆς ἐθέρισαν ἀφθόνως
Ἡμέρα Λαμπρᾶς καταπαύσεως δεῦτε
ἐργάτας φωτός στέψωμεν Κολλυβάδας.

π. Αμφιλοχίου (Ράντοβιτς)
Μητροπολίτου Μαυροβουνίου

Το φιλοκαλικό κίνημα, γνωστό ως «το κίνημα των Κολλυβάδων», είναι από τα πιο αξιόλογα πνευματικά φαινόμενα και από τις πιο γόνιμες πνευματικές κινήσεις μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Σε όλους είναι γνωστό το ρήγμα πού άνοιξε στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των ορθόδοξων λαών η κατάκτησι των χωρών τους από τους Οθωμανούς κατά τον ΙΔ’ και ΙΕ’ αι.
Εκείνο πού διέσωσε την αυτοσυνειδησία τους και την ιερή ανάμνησι ότι αποτελούν ένα περιούσιο Λαό του Θεού είναι η Εκκλησία πού ανανεώθηκε από τον ησυχασμό στην αρχή ακριβώς αυτής της κρίσιμης εποχής για την ορθόδοξη Ανατολή… Ο ησυχασμός, με τη βαθιά πνευματική εμπειρία του και με τη στηριγμένη σ’ αυτή εξ ίσου βαθιά πίστι στην πραγματική παρουσία του Θεού μέσα στην ιστορία και σ’ όλα τα ιστορικά γεγονότα, στερέωσε την κλονιζόμενη ενότητα των ορθοδόξων και ανανέωσε τη μοναδική και ασάλευτη ελπίδα και εμπιστοσύνη τους στην πρόνοια του Θεού… 

...Εκτός από τα πολλά αλλά πνευματικά και ερμηνευτικά έργα του αγίου Νικόδημου εξαιρετικής σημασίας είναι και το Νέον Μαρτυρολόγιον και ο Συναξαριστής, πού περιέχει τους βίους των αγίων του όλου ενιαυτού.
Επίσης και ο Αθανάσιος ο Πάριος έγραψε βίους αγίων και νεομαρτύρων και μετάφρασε στην απλή γλώσσα Συναξάρια όλων των Κυριακών και των μεγάλων εορτών «αξιώσει και προτροπή» του Μακαρίου Νοταρά.
Η στροφή στους αγίους και μάρτυρας ως μοναδικούς παιδαγωγούς και φωτιστές είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Φιλοκαλικής αναγεννήσεως. Αλλά η ενασχόλησι με τους βίους τους και οι εκδόσεις τους δεν είναι κάτι το τυχαίο. Στους διαφωτιστές της Ευρώπης οι φιλοκαλικοί Πατέρες αντιπαράθεσαν τους αγίους και στην κατά κόσμον σοφία την ένθεη γνώσι και εμπειρία τους.
Προβάλλοντας τους αγίους ως μοναδικά πρότυπα για την αληθινή αναγέννησι του ανθρώπου, οι φωτισμένοι αυτοί άνδρες ανανέωσαν στη συνείδησι του λαού και των μοναχών το θεσμό της πνευματικής πατρότητας ως ευαγγελικό μέσο αγωγής και πνευματικής προόδου μέσα στην Εκκλησία. Μόνο οι άγιοι «αναλαβόντες την Χριστοήθειαν» μπορούν να είναι πραγματικοί πατέρες και διδάσκαλοι και οδηγοί προς την αλήθεια και την αιώνια ζωή.…

***

Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης:
Σύναξη τῶν Ὁσίων Κολλυβάδων Πατέρων, τῶν ἐκ τοῦ Ἁγιωνύμου Ἄθωνος ὀρμωμένων

Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου αιώνος

Η αγάπη του Θεού εχάρισε στην Εκκλησία αγιασμένους πατέρες, οι οποίοι εσφράγισαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα με την φωτεινή παρουσία τους, την ορθόδοξη θεολογία τους, την αυστηρή ασκητική τους ζωή, τα θεοφώτιστα συγγράμματά τους και τις παραδοσιακές μοναστικές τους αρχές. Οι πατέρες μας αυτοί άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην εκκλησιαστική ζωή μέχρι τις ημέρες μας. Ωνομάσθηκαν σκωπτικά «κολλυβάδες» και η πνευματική τους δραστηριότητα «κολλυβαδικό κίνημα», επειδή την αφορμή για την εμφάνισί της έδωσε το γεγονός ότι οι μοναχοί της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Αννης τελούσαν τα «μετά κολλύβων» μνημόσυνα των κτιτόρων του ανακαινιζομένου τότε καθολικού ναού (Κυριάκου) της Σκήτης κατά την ημέρα της Κυριακής αντί του Σαββάτου. Στην συνείδησι της Εκκλησίας όμως οι «κολλυβάδες» θα παραμείνουν ως «οι Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου και 19ου αιώνος» και το πολύπλευρο έργο τους ως «Φιλοκαλική Αναγέννησις», όπως εύστοχα τους ονομάζει ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος…

Λόγω της θεολογικής τους μαρτυρίας, οι αοίδιμοι «Φιλοκαλικοί πατέρες» υπέστησαν διωγμούς και εξορίες από το Άγιον Όρος. Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος μάλιστα αδίκως αφορίσθηκε. Εν τούτοις η ακούσια διασπορά τους, στα νησιά του Αιγαίου κυρίως, δημιούργησε μία θαυμάσια πνευματική κίνησι με πολλούς και εύχυμους καρπούς. Τα χαρακτηριστικά αυτής της Φιλοκαλικής Αναγεννήσεως είναι επιγραμματικώς τα εξής[2]:

α) Ανανέωσαν την αυθεντική Ορθόδοξη πνευματική ζωή, καθώς οι ίδιοι, ασκηταί και θεολόγοι ταυτόχρονα, την εβίωσαν και την εδίδαξαν με τα θεόσοφα συγγράμματά τους.
β) Αντιστάθηκαν στην αλλοτρίωσι που προκαλούσε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός μεταξύ των Ορθοδόξων[3].
γ) Στήριξαν στην Πίστι τους Ορθοδόξους λαούς. Ισχυρό ανάχωμα έναντι της λατινικής προπαγάνδας και του προτεσταντικού προσηλυτισμού υπήρξε το θεολογικό έργο των προκρίτων και μεγάλων «κολλυβάδων» θεολόγων, με το οποίο η Ορθόδοξος Εκκλησιολογία εύρισκε την απαραίτητη για την εποχή και τα προβλήματά της θεολογική κατοχύρωσι.
δ) Ανεπτέρωσαν το ηθικό των υποδούλων Ορθοδόξων καλλιεργούντες μαρτυρικό ήθος[4]. Ύπηρξαν αλείπται πολλών νεομαρτύρων.
ε) Έδειξαν ότι με την πιστότητά τους στην Ορθόδοξο Παράδοσι δεν καλλιεργούσαν την μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό, όπως εκατηγορούντο, αλλα επιβεβαίωναν την διαχρονικότητα του ευαγγελικου μηνύματος.
στ) Έδωσαν απάντησι στα αιτήματα των καιρών. Ανάμεσα σε αυτά ήταν η ανάγκη να επανασυνδεθή ο «κανών της προσευχής» με τον «κανόνα της πίστεως», δηλαδή να επανευρεθή το αυθεντικό λειτουργικό ήθος.
ζ) Ανέδειξαν νέους αγίους στην Εκκλησία. Η ίδια η ζωη των «κολλυβάδων» πατέρων ήταν προσανατολισμένη στην προοπτικη της κατά Χάριν θεώσεως και γι’ αυτό ωρισμένοι έδειξαν σημεία αγιότητος ή ανεκηρύχθησαν επισήμως άγιοι, αλλά και προέβαλαν με τα συγγράμματά τους την αγιότητα των αγίων νεομαρτύρων και συγχρόνων τους οσίων ανδρών.

Η παρακαταθήκη των ιερών αυτών ανδρών είναι πολύτιμη και στις ημέρες μας, καθώς η πρόκλησις από το παλαιό και πάντοτε παρόν στην εκκλησιαστική μας ζωή νεωτερικό ήθος μας υποχρεώνει να μετρούμε τις ενέργειές μας με τον γνώμονα του δικού τους ήθους. Οι άγιοι «κολλυβάδες» προέταξαν την θεολογία από την πρακτική ζωή. Η θεολογία και η ευσεβής παρόδοσις έπρεπε να καθορίζουν τον τρόπο της εκκλησιαστικης δράσεως. Η εποχή τους παρουσίαζε συμπτώματα παρόμοια με την δική μας. Στις ημέρες τους κατόπιν προσκλήσεως του Παροναξίας Ιωσήφ Δόξα καπουτσίνοι ιερομόναχοι εξομολογούσαν Ορθοδόξους πιστούς, γεγονός που προεκάλεσε την σφοδρή αντίδρασι του ιεροδιακόνου Μακαρίου του Πατμίου. Αλλά και ο οικουμενικός πατριάρχης Κύριλλος ο Ε’, ο οποίος με την συμφωνία των πατριαρχών της Ανατολής πλην του Αντιοχείας συνοδικώς απέρριψε ως άκυρο το λατινικό ράντισμα, απομακρύνθηκε από τον θρόνο του μετα από ενέργειες μητροπολιτών που διαφώνησαν με την απόφανσί του με κίνητρα μη θεολογικά και από σκοπιμότητες. Οι άγιοι «κολυββάδες» είχαν ταχθή θεολογικώς υπέρ της απόψεως του πατριάρχου Κυρίλλου Ε’[5]. Οι συμπροσευχές με ετεροδόξους, η τάσις αναγνωρίσεως του βαπτίσματος των ετεροδόξων και κάποιες κοινές ποιμαντικής φύσεως πρωτοβουλίες με τους ετεροδόξους, χάριν πρακτικών σκοπών και άλλων σκοπιμοτήτων, παρακάμπτουν και σήμερα τον «κανόνα της πίστεως».

Εξίσου αντίθετη προς το πνεύμα της Φιλοκαλικής Αναγεννήσεως των «κολλυβάδων» είναι η εκκοσμίκευσις, που παρατηρείται σε διαφόρους τομείς της εκκλησιαστικής μας ζωής και αλλοιώνει την πιστότητά μας στο αποστολο-παράδοτο ευαγγελικό ήθος της Εκκλησίας. Οι όσιοι «κολλυβάδες» πατέρες με τα φιλοκαλικα κείμενα που εξέδωσαν και με τα δικά τους θεόσοφα νηπτικά και ερμηνευτικά συγγράμματα προσέφεραν στον λαό του Θεού το αναλλοίωτο βίωμα της πατερικής Παραδόσεως. Στην Φιλοκαλία, την οποία επεξεργάσθηκαν οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος ο Αγιορείτης, καταγράφονται η αγιοπνευματικη εμπειρία και η απλανής μέθοδος της νηπτικής εργασίας, όπως την έζησαν και την εδίδαξαν μεγάλοι θεολόγοι και ησυχασταί πατέρες της Εκκλησίας απ’ αρχής και μέχρι του 14ου αιώνος. Κατα τον κρίσιμο για την Βυζαντινή αυτοκρατορία αυτόν αιώνα, το ανθρωποκεντρικό (ουμανιστικό) ρεύμα της ευρωπαϊκής Αναγεννήσεως κατέκλυζε την Ορθόδοξη Ανατολή και απειλούσε με οριστικη αλλοίωσι το θεανθρωποκεντρικό της ήθος. Η ησυχαστική όμως θεολογία είχε επιτύχει να το διάσωση. Επιπλέον είχε δημιουργήσει στους κουρασμένους πολιτικά και κοινωνικά Ορθόδοξους λαούς ένα ακμαίο πνευματικό φρόνημα, το οποίο κατα τον Σεβ. Μαυροβουνίου Αμφιλόχιο:

«… δεν ήταν μόνο ορθόδοξη θεωρητική απάντησι στο σύγχρονό τους φιλοσοφικό και θεολογικό προβληματισμό της Δύσεως ή της αρχαίας ελληνικής σκέψεως. Ταυτόχρονα είχε και συγκεκριμένη ιστορική αποτελεσματικότητα, πολύτιμη για την επιβίωσι των ορθοδόξων λαών και τη διατήρησι της καθολικης αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας στους καιρους των δεινών της τουρκοκρατίας[6].»

Κατα παρόμοιο τρόπο η Φιλοκαλική Αναγέννησις του 18ου αιώνος, η οποία δεν αφορούσε μόνο την πλούσια συγγραφική παραγωγή των «κολλυβάδων» πατέρων αλλά και την δημιουργία πολλών εστιών Ορθοδόξου λατρείας, ήθους και βιοτής (στα κολλυβάδικα μοναστήρια και γύρω από εκκλησιαστικά πρόσωπα στον κόσμο), προσέφερε στην Ορθόδοξο Εκκλησία ισχυρή προστασία από την δυναμική επέλασι του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κατα τον 19ον αιώνα. Οι Φιλοκαλικοι Πατέρες εγνώριζαν πολύ καλά τα «φώτα» του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και διέκριναν εύστοχα ότι αυτός ο διαφωτισμός απεμάκρυνε τον άνθρωπο από την προσδοκία και την θέα του άκτιστου Φωτός, του οποίου είχαν προσωπική και βιωματική εμπειρία. Γι’ αυτό όλη τους η προσπάθεια ήταν να διασώσουν τον τρόπο και την μέθοδο της ησυχαστικής Ορθοδόξου εκκλησιαστικής ζωής. Το επέτυχαν με πολλές θυσίες. Καρπός του αγώνος των είναι τα χαριτόβρυτα λείψανά τους, τα απαραμίλλου αξίας δογματικά, ποιμαντικά, ερμηνευτικά και λειτουργικά τους έργα, τα μοναστήρια τους. Τα κολλυβαδικά μοναστήρια επί δύο αιώνες κράτησαν την παράδοσι των αγιασμένων κτιτόρων τους. Οι κατανυκτικές αγρυπνίες του Παπαδιαμάντη και του Μωραϊτίδη στον άγιο Ελισαίο της Πλάκας, η αφανής στα μάτια των «φωτισμένων» λάτρεων της ευρωπαϊκής σοφίας λατρευτική και ποιμαντική δραστηριότης του αγίου παπα-Πλανά, ο όσιος Αρσένιος της Πάρου, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ήταν η ώριμη συνέπεια της προηγηθείσης Φιλοκαλικης Αναγεννήσεως. Η ολοφώτεινη παρουσία του αγίου Νεκταρίου και η υπ’ αυτού ανασύστασις του γυναικείου μοναχισμού στην Ελλάδα, καθώς και η λαμπρή σειρά των αγίων μορφών του 20ου αιώνος, ήταν επίσης καρπός του φιλοκαλικου ήθους. Η αναγέννησις της ησυχαστικής ζωής στην Ρουμανία και την Ρωσσία με τον όσιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ και τους μεγάλους στάρετς μαρτυρεί την ουσιαστική σημασία που είχε η Φιλοκαλικη Αναγέννησις του 18ου αιώνος για τους Ορθοδόξους του Βορρά, οι οποίοι υπέστησαν και άντεξαν την αθεϊστική λαίλαπα του 20ου αιώνος. Οι νεομάρτυρες και ομολογηταί στην Ρωσσία, την Σερβία, την Ρουμανία είναι καρπός της ησυχαστικής παραδόσεως που μεταλαμπαδεύθηκε εκεί από τον ίερό Άθωνα δια των επιγόνων των «κολλυβάδων» πατέρων.

Η Φιλοκαλικη Αναγέννησις δεν είναι μόνον ιστορία. Είναι κυρίως τρόπος Ορθοδόξου ζωής και μήνυμα Ορθοδόξου φρονήματος. Είναι επίσης πρόσκλησις προς εμάς τους Ορθοδόξους του 21ου αιώνα να μένουμε πιστοί σε ό,τι παρελάβαμε από τους αγιασμένους «κολλυβάδες» πατέρες ως Ορθόδοξο εκκλησιαστικό δόγμα και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος. Τους ευχαριστούμε και τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν με την ευχή τους και την πρεσβεία τους προς τον Άγιον Θεόν να τιμήσουμε τους αγώνες τους με την συνέπειά μας στην ιερά τους παρακαταθήκη, τώρα που νέες προκλήσεις ξενόφερτων και δελεαστικών «διαφωτισμών» απειλούν να ανακόψουν και την ιδική μας πορεία προς το αληθινό Φως της ανεσπέρου Βασιλείας του Αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστου.

Άγιον Όρος, 20/4/2009

Παραπομπές:
[1] Αρχιμ. Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η Φιλοκαλικη Αναγέννησι του XVIII και XIX αι. και οι Πνευματικοί Καρποί της, εκδ. ιδρ. Γουλανδρη – Χόρν, Αθληναι 1984.
[2] Βλ. Ίερομ. Λουκά Γρηγοριάτου, Οι Αγιορείται Κολλυβάδες και οι σχέσεις των με την Ύδρα, στον τόμο Πρακτικά Διορθοδόξου επιστημονικού Συνεδρίου «Κωνσταντίνος ο Υδραίος -Νεομάρτυρες, προάγγελοι της αναστάσεως του Γένους», εκδ. Ιερας Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης,Ύδρα 2007.
[3] Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνού, Σχέσεις και Αντιθέσεις, έκδ. Ακρίτας 1998.
[4] Αρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ιεράς Μονης Οσίου Γρηγορίου, Η προσφορά των Αγίων Νεομαρτύρων στην Εκκλησία και το Γένος, εκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1991.
[5] Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδησία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ου αιώνος, στο συλλογικό τόμο ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ (αφιέρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο), Θεσσαλονίκη 1999.
[6] Αρχιμ. Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η Φιλοκαλικη Αναγέννησι…, ενθ’ άνωτ. σελ. 12.
(Πηγή: «Φιλοκαλικοί Πατέρες του 18ου αιώνος», άρθρο του Πανοσιολογιότατου Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Μηνιαίο περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, Πειραϊκή Εκκλησία, έτος 18ο, αρ.φύλ. 205, Ιούνιος 2009)

***Σύναξις τῶν Ἁγίων Πατέρων «τῶν Κολλυβάδων»

Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει·
Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Χριστοφόρος Προδρομίτης, Ἀγάπιος ὁ Κύπριος, Παρθένιος ὁ Σκοῦρτος καὶ Νεόφυτος ὁ Σκοῦρτος, Εὐθύμιος Σταυρουδᾶς, Νικόδημος Ἁγιορείτης, Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου, Ἀγάπιος ἐκ Δημητσάνης, Ἰωάσαφ ὁ Χῖος, Ἰωάσαφ ὁ Πάριος, Ἀθανάσιος ὀ Πάριος, Νήφων ὁ Χῖος, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεύς, Διονύσιος ὁ ἐκ Σκιάθου, ὁ Ἐπιφανιάδης, Ἀγάπιος Μεταξᾶς ὁ ἐν Θήρᾳ· οἱ Ἁγιαναννῖται Ὁσιομάρτυρες Γέρων Θεοφάνης καὶ Παΐσιος ἐκ Μεσολογγίου, οἱ διὰ πνιγνοῦ ἐν θαλάσσῃ τελειωθέντες· Παΐσιος ὁ Βελιτσκόφσκυ, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Δανιὴλ ἐκ Ζαγορᾶς, Ἀρσένιος ὁ ἐν Πάρῳ, Κύριλλος ὁ ἐν Πάρῳ, ὁ Παπαδόπουλος, Ἱερόθεος ὁ ἐν Καψάλᾳ, Κύριλλος ὁ ἀντιγραφεὺς ἐκ τῆς Μονῆς τοῦ Προυσοῦ, Ἱερόθεος ἐκ Σηλυβαίνης Καλαβρύτων καὶ Φιλόθεος Γεωργίου ἐκ τῆς Βατοπεδινῆς Σκήτεως.
Ἐν Πάρῳ· Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Δανιὴλ ἐκ Ζαγορᾶς, Ἀρσένιος ἐν Πάρῳ, Κύριλλος ὁ Παπαδόπουλος, Ἠλίας ὁ Γεωργιάδης, Φιλόθεος ὁ Γεωργίου, Ἱερόθεος καὶ Φιλόθεος, οἱ Βοσυνιῶται, Ἡγούμενοι Μονῆς Λογγοβάρδας, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεὺς καὶ Ἰωάσαφ ὁ Κοντός, ὁ Πάριος.
Ἐν Φολεγάνδρῳ καὶ Σικίνῳ· Δανιὴλ ὁ ἐκ Ζαγορᾶς καὶ Ἀρσένιος ὁ ἐν Πάρῳ
Ἐν Θήρᾳ· Ἀγάπιος Μεταξᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ἀσκήσας ἐν Ὕδρᾳ, Πορφύριος, ὁ ἐκ Γωνίας Θήρας καὶ Διονύσιος ὁ ἐκ Σκιάθου, ὁ Ἐπιφανιάδης
Ἐν Σκιάθῳ· Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀπολλὼ ὁ Πελλοπονήσιος, Διονύσιος ὁ Ἐπιφανιάδης, Γρηγόριος ὁ Χατζησταμάτης, Ἀγάθων ὁ Χῖος, Σισώης ὁ Κεφαλλήν, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδεφοι Ἀπολλώ, Πορφύριος, ὁ ἐκ Γωνίας Θήρας, Φλαβιανός, Ἀλύπιος καὶ Κασσιανός, Ἡγούμενοι Μονῆς Εὐαγγελισμοῦ, Νεόφυτος ὁ Σκοῦρτος, Εὐθύμιος ὁ Σταυρουδᾶς, Ἰωάσαφ ὁ Χῖος καὶ Ἰωάσαφ ὁ Κοντός, ὁ Πάριος.
Ἐν Νάξῳ· Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος καὶ Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος.
Ἐν Ἰκαρίᾳ· Νήφων ὁ Χῖος, Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Γρηγόριος ὁ Χατζησταμάτης, Ἀπολλὼ ὁ Πελοποννήσιος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ἢ Ἀπολλόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδελφοι Ἀπολλώ, Παρθένιος ὁ Παρθενιάδης, ὁ ἐν Διδυμοτείχῳ Ἱερομάρτυς, Σισώης ὁ Κεφαλλήν, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Νεῖλος ὁ Καλόγνωμος, Ἀγάθων ὁ Χῖος, Χαρίτων ὁ Ἰκάριος.
Ἐν Σάμῳ· Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Θεοδόσιος, Μητροπολίτης Σάμου, Ἀγαθάγγελος, Ἀνανίας καὶ Ἰωσήφ, ὑποτακτικοὶ Νήφωνος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Θεοφάνης ὁ θαυματουργός.
Ἐν Πάτμῳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νήφων ὁ Χῖος, Γρηγόριος ὁ Νισύριος, Ἀρσένιος ὁ Πελοποννήσιος, Ἀθανάσιος ἐξ Ἀρμενίας, Παρθένιος Παρθενιάδης, ὁ ἐν Διδυμοτείχῳ Ἱερομάρτυς, Ἀπολλὼ ὁ Πελοποννήσιος, Ἰγνάτιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἀθηνόδωρος ὁ Πελοποννήσιος, αὐτάδελφοι Ἀπολλώ, Νικόδημος ὁ Κάππος καὶ Ἀμφιλόχιος ὁ Κάππος, Μητροπολίτης Πηλουσίου, Ἰσίδωρος ὁ Σάμιος, ὁ Κυριακόπουλος, Ἀγάπιος, Γαβριήλ, Νικηφόρος καὶ Θεόκτιστος ἐκ Σόφιας.
Ἐν Λειψοῖς καὶ Φούρνοις· Νήφων ὁ Χῖος καὶ Γρηγόριος ὁ Νισύριος.
Ἐν Ὕδρᾳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Σίλβεστρος ὁ Καισαρεύς, Κωνσάντιος ἐκ Γούρας Θεσσαλίας, Διονύσιος ὁ ἐν Σκιάθῳ, ὁ Ἐπιφανιάδης, Ἀγάπιος Μεταξᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερόθεος ἐκ Σηλυβαίνης Καλαβρύτων καὶ Φιλόθεος Γεωργίου.
Ἐν Χίῳ· Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Νήφων ὁ Χῖος, Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Νεῖλος ὁ Καλόγνωμος, Νικηφόρος ὁ Χῖος, Ἀβέρκιος ὁ Ἰβηροσκητιώτης Ἡγούμενος ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Βρετοῦ, Γερβάσιος Ἰβηροσκητιώτης, Διάδοχος Ἀβερκίου ἐν Μονῇ Βρετοῦ, Σεραπίων Ἰβηροσκητιώτης, Καπίτων Ἱερομάρτυς, Ἡγούμενος Μονῆς Βρετοῦ, Ὁσιομάρτυρες Μονῆς Βρετοῦ, Σεραπίων, Καρύων, Κύριλλος, Νεῖλος, Σέριδος, Σαμουήλ, Νίκων, Ἄνθιμος, Νικόλαος, Σεραπίων καὶ Γερμανός, Δωρόθεος Πρώϊος, Ἱερομάρτυς Μητροπολίτης Ἀδριανουπόλως, Ἰωάσαφ ὁ Ῥόδιος, Μελέτιος ὁ Χῖος, Ἰωσὴφ ὁ ἐκ Φουρνᾶ, Ἀνανίας, Μελέτιος ὁ Χῖος καὶ Ἰάκωβος ὁ Χῖος.
Ἐν Σύρῳ· Διονύσιος ὀ ἐν Σκιάθῳ, ὁ Ἐπιφανιάδης.
Ἐν Πόρῳ· Φιλόθεος Γεωργίου καὶ Ἱερόθεος Βοσυνιώτης.

Μνήμη των εγκαινίων της Κωνσταντινουπόλεως, όπου Άγγελοι την ζωγράφησαν και άγγελοι χάραξαν το σχέδιό της, το οποίο έκτοτε υπάρχει χαραγμένο με χρυσές γραμμές στα φυλλοκάρδια του Γένους. Αλέξανδρος Μωραϊτίδης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/10/%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%85/

Όντας εθεμελιώνανε οι Αρχάγγελοι την Πόλη… Εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/10/17390/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων.(Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κολλυβάδων Πατέρων χορείαν μέλψωμεν προασπιστῶν εὐσεβείας, ἡσυχαστῶν νηπτικῶν, φιλοκάλου νεαυγῆ ἀναγεννήσεως ἄστρα φωτίσαντα χοροὺς Ὀρθοδόξων εὐλαβῶς ἐν ἔτεσι δυσχειμέροις ἠθῶν πατρῴων ὡς βάκτρα στεῤῥὰ πιστοὺς ἐπιστηρίζοντα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Κολλυβάδων Πατέρων (Ἰσιδώρας Ἅγιεροθείτισσας)
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Κολλυβάδων Πατέρων τὴν χορείαν τιμήσωμεν, Πνεύματος Ἁγίου τοὺς μύστας, οἰκονόμους τῆς χάριτος, Χριστοῦ τὸ Εὐαγγέλιον ἡμῖν, ἐδίδαξαν ἐν χρόνοις χαλεποῖς· καὶ ἀστέρες ὡς ὑπέρφωτοι τῶν ψυχῶν, τῆς πλάνης σκότος λύουσιν· χαίροις, τῶν θεοφόρων ἡ πλειάς, χαίρετε γένους στήριγμα, χαίρετε ἀληθείας οἱ πυρσοί, καὶ πίστεως ἐκφάντορες.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Παρθένου Καλῆς, τῆς ἐλεήμονος
Ἦχος δ´. Ὡς τῶν αἰχμαλώτων.

Ὡς τῆς παρθενίας κάλλος θαυμαστὸν καὶ τῶν πεινώντων διατροφή, θεραπεία ἀσθενῶν, τῶν Ὁσίων ἀγλάϊσμα, τῆς εὐποιΐας κανὼν, Καλὴ θαυματόβρυτε, πρέσβευε Χριστῷ τὰ καλὰ δοθῆναι ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Γενεθλίων/Ἐγκαινίων Κων/πόλεως.
Ἦχος δ΄.

Τῆς Θεοτόκου ἡ Πόλις, τῇ Θεοτόκῳ προσφόρως, τὴν ἑαυτῆς ἀνατίθεται σύστασιν, ἐν αὐτῇ γὰρ ἐστήρικται διαμένειν, καὶ δι᾽ αὐτῆς περισώζεται καὶ κραταιοῦται, βοῶσα πρὸς αὐτήν, Χαῖρε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μωκίου .
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Πανσοφία ἀνδρείᾳ ἀνόμους ἤσχυνας, πνευματικῇ σοι δοθείση καταμωκίσας αὐτούς, Ἱερόαθλε τρανῶς Μώκιε ἔνδοξε, τῆς Ἀμφιπόλεως ποιμὴν, Μακεδονίας φωστήρ, ἀδάμας δέ Βυζαντίου∙ Χριστῷ πρεσβεύων μὴ παύσῃ, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μωκίου
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός

Χριστῷ ἱερουργῶν, ἱερεὺς ὢν τῆς δόξης, θυσίαν λογικήν, καὶ ὁλόκληρον θῦμα, ἀθλήσεως ἄνθραξι, σεαυτὸν προσενήνοχας· ὅθεν Μώκιε, διπλῷ στεφάνῳ σε στέφει, ὁ δοξάσας σε, ὡς δοξασθείς σου τοῖς ἄθλοις, Χριστὸς ὁ φιλάνθρωπος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν τὴν ἱερὰν Μονὴν τῶν Καρυῶν Θέρμης Λέσβου,
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίως μονάσασα τῶν Καρυῶν τῇ Μονῇ, ἐν ταύτῃ ἐνήθλησας τῶν πειρατῶν τῇ χειρί, κτανθεῖσα θεόληπτε, ὅθεν ἄρτι γνωσθεῖσα, ἐπινεύσει τῇ θείᾳ, ἔδειξας Ὀλυμπία, τὴν σὴν ἄθλησιν πᾶσι, διό σε Ὁσιομάρτυς, Χριστοῦ μακαρίζομεν.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Ὀλυμπίας καὶ Εὐφροσύνης τῶν ἐν Λέσβω,
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεῷ ἀνατεθεῖσα ἐκ νεότητος πάνσεμνε, ἐμόνασας ὁσίως, καὶ ἀνδρείως ἐνήθλησας, διὸ ἐπιφανεῖσα μυστικῶς, ἐδήλωσας τὴν ἄθλησιν τὴν σήν, ἣ ὑμνοῦμεν Ὀλυμπία ᾀσματικῶς βοῶντες Ὁσιομάρτυς· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ τοῖς Ἁγίοις Ἀθληταῖς, λαμπρῶς σε ἀριθμήσαντι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου τῶν αὐταδέλφων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐπιδειξάμενοι, ἐπὶ τὰς χώρας τῶν Σλάβων Εὐαγγελίου τὸ φῶς, διηυγάσατε λαμπρῶς θείῳ κηρύγματι, Θεσσαλονίκης οἱ βλαστοί, καὶ ἀστέρες φαεινοί, Μεθόδιε σὺν Κυρίλλῳ, αὐτάδελφοι θεηγόροι, Ἐκκλησιῶν ἡ σεμνοπρέπεια.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀργυρίου, τοῦ ἐξ Ἐπανόμης
Ἦχος γ . Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, Ἐπανομὴ σε, θεῖον βλάστημα, καὶ πολιοῦχον, Νεομάρτυς τοῦ Σωτῆρος Ἀργύριε, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἄθλησιν μέλπουσα, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει κραυγάζουσα. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)

Τῶν Κολλυβάδων Ἁγίων χορείαν πάνσεπτον, ἀνθισταμένην πίστει τῶν ἠθῶν ἀλλοιώσει ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν ὁδὸν ἡσυχίας καὶ νήψεως δεικνῦσαν πᾶσι τιμήσωμεν εὐλαβῶς ὡς στεῤῥὰν κρηπῖδα πίστεως.

Ἀγωνιστῶν Ὀρθοδόξων σεπτὴν ὁμήγυριν, Πατέρων Κολλυβάδων ἠθικὸν πτερωσάντων ἁπάντων Ὀρθοδόξων μελῳδικῶς εὐφημήσωμεν ᾄσμασι κοινοῖς καὶ ὕμνοις βοῶντες πανευλαβῶς· Εὐσεβείας πύργοι, χαίρετε.

Kollyvades Fathers, the spiritual guides for the Orthodox

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Al-Massih-Qam! Hakkan Qam!

Stand for the reading of the Synaxarion.
Synaxarion .
On Saturday of Bright and Renewal Week, we commemorate the Synaxis of the Venerable Kollyvades Fathers of Holy Mount Athos
On this day we also commemorate our righteous mother Kali the Philanthropist from Asia Minor

Verses
Rejoice thou Kollyvades of Athos,
Now the Bride of Christ, the Church, rejoices.
The Kollyvades sowed the knowledge of God,
Reaping a bounteous sheaf of life.
Let us rest on this Bright Day,
Crowning the Kollyvades as workers of light.

The “Kollyvades” Fathers of the Holy Mountain
By Fr. George Metallinos
(From the book I Confess One Baptism)

The appearance in the eighteenth century of the Kollyvades on the Holy Mountain, and in Greece in general, constitutes a dynamic return to the roots of Orthodox tradition, to the “philokalic” experience which is at the core of the Orthodox Church’s spirituality. Their “movement”, as it was called, was regenerative and traditional, progressive and yet patristic. In other words, genuinely Orthodox. Using the scholarly methods of the time (composing writings), they first of all revealed the continuity of hesychasm on the Holy Mountain Athos, and at the same time remained faithful not only to the theoretical formulation of the hesychastic-Palamite theology, but also to its practical applications, i.e. the whole spectrum of the ascetic experience. Through the dissemination of their works and by their struggles in defence of the tradition, they formed the counter balance against the European “Enlightenment,” and in their own right became enlighteners of their Nation and of Orthodoxy at large. That is why they were loved by traditionalists, but hated and fought (or slandered) by those who were instilled with the spirit of Frankish scholasticism or of the Anglo-French Enlightenment and were thus cut off from the philokalic roots. The hypertrophic (metaphysical) rationalism of the westernizers, a standing threat to the patristic way of theology, thus proved to be foreign to the experiential and Holy-Spiritual way of theology which the Kollyvades Fathers embodied and preached. If our reconnection with the genuine, theological tradition of the Fathers has been achieved in our day, this is owed to the precursory labors of the Kollyvades.

A contingent of Athonite monks in the second half of the eighteenth century, living within the tradition of “noetic prayer” or “prayer of the heart,” and being provoked by a seemingly insignificant happening, which, however, had deep theological roots and enormous extensions, will light the Church’s course and reveal the continuity or discontinuity of the fullness of Orthodoxy.

The monks of Saint Anna’s Skete on the Holy Mountain were building a larger church and, since they wanted to be able to work on Saturdays in order to complete it, they decided to move the memorial services from Saturday to Sunday after the Divine Liturgy. This decision, which conflicted with the Church’s practice and theology (Sunday being the day of the Resurrection is a day of joy), scandalized the deacon Neophytos the Peloponnesian of the nearby Skete of Kavsokalyva, who was the first to rise up with a theological campaign against the decision of the monks of Saint Anna’s. One further event also served to intensify the now ignited flame. In 1777, a book advocating the necessity of “frequent Holy Communion” was published from among the circle of Athonite hesychasts who, because of their involvement in the dispute “concerning memorial services” were by their opponents collectively called “Kollyvades” (from kollyva, the boiled wheat used at memorial services). The book was condemned by the Ecumenical Patriarchate in 1785, for it supposedly created scandals and dissensions. Aside from exposing the contra-traditional attitude of the monks of Saint Anna’s, this action revealed how Orthodox criteria had become obscured, thus affirming, also for Greece, what the ever-memorable Fr. Georges Florovsky called a “pseudomorphosis.” The Patriarchate’s later decision, moreover, by which the condemnation was lifted, serves to show the instability of these matters.

The men who advocated the canonical performance of memorial services on Saturday also advocated frequent Holy Communion (when, of course, the correct Orthodox presuppositions of an ongoing spiritual life exist), thus ranging the practice of the early Church against the unfounded actions of their opponents. The latter, being as they were completely estranged from the tradition of the Holy Fathers, accused the Kollyvades of being innovators, in exactly the same way that the fourteenth century Scholastics (Nikephoros Gregoras, John Kyparissiotes, etc.) had accused the hesychasts of the Holy Mountain of being “modernists.” But then, the case of the Kollyvades is only a repetition of the affair of the hesychasts of the fourteenth century; for both groups, each in its own way, stood up against the spirit of the estranged West and against the westernizing of the “unionists” and westernizers of the East. The Kollyvades emphasized the issue of worship, for they diagnosed that there, i.e. in the area of the spirituality that preserved the unity of the subjugated Orthodox people, the problem of estrangement was perceptible. They encouraged participation in the sacraments/mysteries of the Church accompanied by a parallel spiritual struggle. They strove for the correct observance of the Church’s typicon that would maintain the spiritual balance, and for the study of patristic works that would cultivate a patristic phronema, i.e. the Church’s mind. That is why the honor belongs to the Kollyvades, in that they preserved the Apostolic-Patristic continuity in the Church: noetic prayer and hesychastic practice, asceticism and experience, those enduring and unalterable elements of the Orthodox identity.

This contingent of Athonite hesychasts (Kollyvades) had their leaders, three of whom are among the theologians dealt with in the present study. Namely they are the following:

1) Neophytos Kavsokalyvitis (1713-1784), from 1749 rector of Athonias School on the Holy Mountain, is the man who initiated the cause; but after his expulsion from the Holy Mountain, he discontinued his active participation in the Kollyvades “movement” for reasons unknown. He dealt mainly with education, serving as rector in Chios around 1760; in Adrianople in 1763; and in what is today Romania, Bucharest 1767, Bravsko 1770, and from 1773 until his death again in Bucharest. He left behind a number of important works, among which are some on canon law.

2) Makarios Notaras (1731-1805), a descendant of the renowned Byzantine family of Notaras, was born in Corinth and later became Metropolitan of the diocese of Corinth (1765-1769). He was the “animator” of the movement and the person who not only encouraged St. Nikodemos to write, but also supplied him with material for his works. He died on 16 April 1805 on the island of Chios where he was living at the time, and the people immediately honored him as a Saint.

3) Nikodemos the Hagiorite (1749-1809), officially declared a Saint in 1955, was the “theologian” of the Kollyvades contingent. A great hesychast-ascetic and a highly accomplished author of patristic caliber, he left behind a multitude of writings in which the whole patristic tradition is recast. One who studies the works of St. Nikodemos can unreservedly say that he has gone through patristic theology in its entirety. His Handbook of Counsels, is for modern times, the representative work on Orthodox spirituality. The publication of the multi-volume Philokalia of the Wakeful Fathers (in collaboration with St. Makarios, but essentially the work of Nikodemos) contributed to spiritual rebirth in Orthodox countries. His work The Rudder constitutes the most authoritative compilation of our Church’s holy Canons and explanations of them in conjunction with the Church’s spirituality.

4) Athanasios Parios (1722-1813) was the most militant of the Kollyvades, and also the most martyric. From 1776 to 1781 he remained unfrocked as a “heretic” because of his vigorous stand on the issues of tradition. He passionately fought the European Enlightenment, Voltaireanism, and atheism, and was accused of being an obscurantist by his “West-struck” contemporaries. He, however, was not fighting education which he himself served, nor even the exact sciences themselves; but rather the “godless letters” and the conceit of the wisdom of this world (cf. James. 3:15). A prolific author, he left behind numerous writings full of patristic wisdom and spirituality.

The Kollyvades exerted a tremendous influence in their day, but also on the generations that followed. Their influence initially was greater off the Holy Mountain than on it. Today, however, the Holy Mountain acknowledges their contribution to the rebirth of Orthodox spirituality and follows their tradition. In spite of the fact that the Anti-Kollyvades by far outnumbered the Kollyvades and engaged in a systematic persecution of them, not only did they fail to frustrate the latter’s effort, but they in fact contributed to the spreading of their spirit in Greece and in the other Orthodox countries (Trans-Danubian regions, Russia, etc.). To the Kollyvades is owed the rebirth of hesychasm in the nineteenth century. Even today, the Kollyvades Fathers continue to be spiritual guides for the Orthodox, and the principal bridge of reconnection with the patristic tradition. The rediscovery of the hesychasm of the fourteenth century, and chiefly of its champion St. Gregory Palamas (d. 1357), was accomplished thanks to the seeds that the Kollyvades of the eighteenth century sowed.

***

Holy Venerable Martyrs Theophanes the Elder and Paisios of Messolonghi (+ 1773)
– Two Kollyvades Fathers from the Skete of Saint Anna on Mount Athos

Saint Paisios was born in Messolonghi in the early 18th century. We do not have much information about his early years, but at some point he left the world and went to Mount Athos to become a monk, settling at the Skete of Saint Anna. There he lived in asceticism in the Hut of the Prophet Elias under the guidance of Saint Theophanes the Elder. Elder Theophanes was illiterate, but he had a calm and sweet character with a virtuous soul, whereas Paisios was educated and worked as a calligrapher in his hut, copying the works of the Holy Fathers, and having the entire Psalter memorized.

In the year 1754 the main church of the Skete of Saint Anna was demolished and a new one was going to be built that was much larger. The monks of the Skete went throughout the Ottoman Empire in search of donations to accomplish their task, to which they promised their donors in return to memorialize their names and their deceased loved ones at their vigils. The number of names reached over 12,000, and memorials at vigils at that time was traditionally done on Saturdays. However, on Saturdays some monks were occupied with building the church, while others were at Karyes selling their handiwork which was usually done on Saturday by all the monks of Mount Athos. For these reasons, it was the request of the monks to hold these memorial vigils on Sunday instead of Saturday, breaking ecclesiastical tradition. Many monks protested such a move, since Sunday as a day of Resurrection and joy is unfit for memorials, while Saturday is designated as a day of mourning and praying for the dead. Thus in 1755 the Kollyvades controversy began.

By 1773 the Kollyvades controversy had escalated at Mount Athos, to the point where there was open hostility against the monks who sought to preserve the ecclesiastical traditions, and they were slandered against by their fellow monks. Among the Kollyvades Fathers was Theophanes and Paisios. The Ecumenical Patriarch intervened by trying to restore peace at Mount Athos, but it failed. There was such hatred for the Kollyvades monks that some of the anti-Kollyvades monks sought to murder them. Thus anti-Kollyvades monks, specifically those of the Skete of Saint Anna and New Skete, hired a bandit named Markos, who was the captain of a ship performing robberies for the Russian state, to murder Saints Theophanes and Paisios by drowning them at the beach of New Skete, during the vigil of the Sunday of All Saints in 1773.

By hiring a thief for seven hundred silver coins to do their dirty work, the anti-Kollyvades monks were trying to avoid having blood on their hands and their monastic schemas. These monks had convinced Markos to murder the two monks by telling him that they were sent as Masonic spies and were not in fact monks, and they told him how they had prayed about the matter and God sent him to them to exterminate the disguised monks and thus restore order to Mount Athos. In fact, he was charged to murder four Kollyvades monks – Theophanes, Paisios, Agapios and Gabriel. Markos, thinking that this was God’s will, asked for a guide to lead them to the right hut, and Monk Timothy was chosen and he reluctantly accepted. When the bandit arrived at the hut, he made it look like a robbery, and asked Theophanes for all his money and food, to which he obliged. Nonetheless, he took both Theophanes and Paisios captive on his boat. Agapios and Gabriel were not taken captive because the hut of Agapios could not be located and Gabriel was not in his hut at the time.

Just as the Divine Liturgy for the Sunday of All Saints was ending, they saw Markos taking Theophanes and Paisios to the beach to kill them. The two monks were severely beaten and weakened, but the monks showed no sympathy for them. Ropes with heavy stones were hung around the necks of the two monks, and they were cast into the sea, where they drowned to death. Saint Athanasios of Paros, who informs us about their martyrdom, noted that before they were cast into the sea the two monks prayed for the world and asked God to forgive their murderers.

In this way our Venerable Fathers Theophanes and Paisios were martyred by their fellow monks, who preferred Memorials to be done on Sunday rather than on Saturday, as ecclesiastical tradition has dictated for centuries.

Saint Athanasios of Paros informs us what happened following the martyrdom of the two monks. He says that news reached Karyes and the Protos, Nazir, along with the other Elders of the monasteries, composed a letter to Markos the captain asking him why he murdered two monks known for their virtue and holiness. When Captain Markos received the letter, he realized he was deceived by the monks of Saint Anna. In a rage he therefore went to the Skete of Saint Anna while all the monks were gathered in the church, and with his sword in his hand he rebuked the monks for deceiving him and demanded ten purses of silver coins, otherwise he would burn down the Skete with all the monks there. They brought him the money as he rebuked and ridiculed them, calling their monastic schema a demonic schema.

After the murder of the two monks, Theophanes and Paisios, thirty Kollyvades monks gathered and bitterly lamented their fate. All together they decided to leave Mount Athos in order to not be a source of greater sin on their fellow monks who ignorantly resented their faithfulness to ecclesiastical tradition.

The Kollyvades Fathers were finally vindicated by the Holy Community of Mount Athos on 19 May 1807, which restored them and condemned their accusers.

Constantinople, History and calendar, in red, you wrote, with Holy Faith, you enlightened the universe that is why we all celebrate you! Confessor, that you are! Throughout the earth and in the heavens, your glory echoes; Everyone baptized, a great gratitude owes you. Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/10/constantinople-history-and-calendar-in-red-you-wrote-with-holy-faith-you-enlightened-the-universe-that-is-why-we-all-celebrate-you-confessor-that-you-are-throughout-the-earth-and-in-the-heaven/

Apolytikion in the First Tone

Let us honor the choir of Kollyvades Fathers, ministers of the Holy Spirit, stewards of grace, for they taught to us the Gospel of Christ in evil times, and as very bright stars, they delivered souls from the darkness of error. Rejoice O Godly band, rejoice boast of the nation, rejoice torches of truth and expounders of the faith.

Apolytikion in the Fourth Tone

In awe of the beauty of your virginity and your support of the hungry, healer of the sick, praise of the Venerables, the rule of beneficence, Kali the miracle-gusher, intercede to Christ that He grant good things to our souls.

Troparion — Tone 4

The city of the Theotokos / dedicates its foundation as an offering to the Theotokos. / For it has been established to remain in Her, / and it lives and is strengthened through Her, / crying out to Her, / “Hail, the hope of all the ends of the earth.”

Troparion, in Tone IV:

As thou didst share in the ways of the apostles and didst occupy their throne, thou didst find thine activity to be a way to the vision of God, O divinely inspired one. Wherefore, ordering the word of truth, thou didst suffer for the Faith even to the shedding of thy blood. O hieromartyr Mocius, entreat Christ God, that our souls be saved.

Troparion, in Tone IV:

In that ye share the ways of the apostles, O divinely wise Cyril and Methodius, ye teachers of the Slavic lands, entreat the Master of all, that He confirm all the Slavic nations in Orthodoxy and oneness of mind, grant peace to the world and save our souls.

Troparion, in Tone IV:

Emulating the ten-year old Christ, Who taught in the temple, O Euphrosynia, at the age of ten thou didst follow the Word of God; and forsaking fleeting glory and an earthly betrothal, and disdaining all the things of this world, thou didst wed thyself unto Christ, Who is more beautiful than all. Taking up thy cross, treading the path of the angelic life, and guiding many thereto, thou didst ascend to the heavenly bridalchamber amid the sweet fragrance of myrrh. There do thou entreat Him Whom thou hast loved, in behalf of those who piously honor thy memory.

Troparion of Ss Cyril and Methodios Tone 4

O Cyril and Methodios, Equals-to-the-Apostles/ and teachers of the Slavonic lands,/ pray to Christ our God to strengthen all nations in Orthodoxy in one spirit,/ to convert and reconcile the world to God,/ and to save our souls.

Troparion of Ss Cyril and Methodios Tone 4

Divinely-wise Cyril and Methodius, / equals-to-the-apostles and teachers of the Slavs, / entreat the Master of all / to strengthen all nations in Orthodoxy and unity of mind, / to grant peace to the world and to save our souls.

Troparion of St Sophroni of the Kiev Caves Tone 1

Threatened by the broad way to destruction,/ thou didst dwell in a dark cave, O Sophroni./ Thou didst struggle in prayer, tears and labour,/ and attain to the joys of eternal life.

Troparion of St Nicodemos of Serbia Tone 4

The truth of things revealed thee to thy flock/ as a rule of faith, a model of meekness and a teacher of temperance./ Therefore thou hast won the heights by humility, riches by poverty./ Holy Father Nicodemos, intercede with Christ our God/ that our souls may be saved.

Apolytikion of St Mocius Tone 1

Serving Christ as a priest of glory, you offered yourself as a rational sacrifice, and a whole-burnt offering on the coal of your struggles, therefore, O Mokios, you were crowned with dual crowns for your struggles by Him Who glorified you: Christ, Who loves mankind.

Troparion of St Mocius Tone 4

As thou didst share in the ways of the apostles/ and didst occupy their throne,/ thou didst find thine activity to be a passage to divine vision,/ O divinely inspired one./ Wherefore, ordering the word of truth,/ thou didst suffer for the Faith even to the shedding of thy blood.// O hieromartyr Mocius, entreat Christ God, that our souls be saved.

Apolytikion of St Argyrios Tone 3
Epanomi rejoices in you, her divine offspring and patron, Neomartyr of the Savior Argyrios, and we celebrate with songs your holy contest, hastening to your intercessions crying aloud. Glorious Martyr, entreat Christ God, to grant us the great mercy.

Troparion of the Founding of Constantinople Tone 4

The city of the Theotokos / dedicates its foundation as an offering to the Theotokos. / For it has been established to remain in Her, / and it lives and is strengthened through Her, / crying out to Her, / “Hail, the hope of all the ends of the earth.”