Κύριε Ιησού, Συ, η Αιώνια Αλήθεια, καθάρισε τις καρδιές μας από την υπερηφάνεια και τον φθόνο. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης, αυτάδελφοι ιατροί (284)
25 μάρτυρες στη Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας
Άγιοι 2000 Μάρτυρες
Άγιοι Απολλωνία και Μαυρίκιος
Κωνσταντίνος ο Αλαμάνος, εκ των 300 Αλαμάνων Πατέρων της Κύπρου, ( 12ος αἰ.)
Ιωάννης της Ρίλας Βουλγαρίας (946) [ανακομιδή λειψάνων]
Πέτρος ο πατρίκιος, ο γενόμενος στην τοις Ευάνδρου της Κωνσταντινουπόλεως (854)
Βασίλειος της Μονής του «Βαθέος Ρύακος» στη Λυκαονία Μ. Ασίας (10ος αἰ.) και Λέοντος του «γυμνού» του αναχωρητού

Εορτάζουν στις 1 Ιουλίου

Στίχοι
Bολαίς αδελφούς ου διέσπων οι λίθοι,
Ως εις έν άμφω συμπεπηγότας λίθον (ήτοι τον Xριστόν).
Πρώτη Iουλίοιο λίθοισιν Aνάργυροι ήθλουν.

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, ήταν αδέρφια, έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.
Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ’ αυτό πού συνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές.
Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι’ αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.

***

Φθόνος και κατάκριση
Γέρων Σωφρόνιος του Essex

Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει… Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας…  Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”.

175. Ποιό είναι το όπλο του εχθρού εναντίον της σωτηρίας μας; Ο φθόνος. Στο Ευαγγέλιο ο Πιλάτος γνωρίζει ότι οι Εβραίοι θέλουν να σκοτώσουν τον Χριστό από φθόνο. Ο φθόνος είναι η μεγαλύτερη δύναμη του εχθρού. Γι’ αυτό, πάνω από όλα πρέπει ν’ αποφεύγουμε το λογισμό της ζηλοφθονίας.

176. Η ζήλεια είναι χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση. Κάποιος είναι πάντοτε δυνατότερος από μας. Οι άλλοι έχουν πάντα κάτι που θα θέλαμε κι εμείς να έχουμε. Στην κατάσταση της ζήλειας απωθούμε τους άλλους· και η ζωή καταντά πράγματι σαν εικόνα του Θεού αμαυρωμένη και ταραγμένη.

177. Προσπαθείστε να μην κατηγορείτε ποτέ τον άλλον, αλλά να προσεύχεσθε γι’ αυτόν. Όταν κρίνουμε κάποιον για τα ελαττώματά του, σημαίνει ότι δεν βλέπουμε τα δικά μας.

178. Στην κατάσταση της πτώσεώς μας είμαστε ανίκανοι να κρίνουμε σωστά τον αδελφό μας. Να μην είστε τόσο βέβαιοι ότι ο αδελφός σας σφάλλει. Μην τον κρίνετε.

179. Είναι προτιμότερο να μην κρίνουμε. Ζω με το φόβο του Θεού, σημαίνει φοβούμαι να κρίνω τον άλλο με τρόπο αμαρτωλό, και όχι όπως θα τον έκρινε ο Θεός.

180. Τί ζητώ άραγε, όταν κρίνω τον αδελφό μου; Εφόσον δεν τον βλέπω, όπως τον βλέπει ο Κύριος, το παν θα είναι λανθασμένο. Αρχίστε με αυτήν την προσευχή, με την σκέψη να είστε υπάκουοι, να μην κρίνετε τους αδελφούς σας. Αρχίστε από τον πόθο να υπηρετήσετε τους άλλους με αγάπη, όπως ο Σιλουανός, που ζητούσε κατά τις εορτές να μπορεί να διακονεί στην Τράπεζα τις εκατοντάδες των μοναχών. Ήταν τόσο ευτυχής να βλέπει πόσο ο Χριστός αγαπούσε αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα παιδιά του Θεού. Τους διακονούσε με πολλή αγάπη. Όταν οι εργασίες της καθημερινής ζωής πραγματοποιούνται με αυτό το πνεύμα, μπορούν να γίνουν μια πολλή ευχάριστη πνευματική τροφή. Τη νύκτα χάρη στη διάθεση αυτή της διακονίας η καρδιά σας θα είναι πολύ απαλή θα κλαίτε ενώπιον του Θεού για τα ελαττώματά σας, για την ατέλεια της αγάπης σας.

181. Η δυσκολία να συνεργαζόμαστε με τον πλησίον προέρχεται πάντοτε από την έλλειψη προσευχής και αγάπης. Όπως λέει ο Γέροντας Σιλουανός, μπορεί να συμβεί, ώστε παρά τις φλογερότερες προσευχές η πρόοδος να είναι δύσκολη. Εν τούτοις, όταν κατορθώσουμε με την επίκληση του Ονόματος του Ιησού να ζούμε σταθερά με κάποιο πρόσωπο, γινόμαστε ικανοί να ζούμε με εκατομμύρια άλλα πρόσωπα που του μοιάζουν.

183. Να είστε πολύ προσεκτικοί! Μην επιτρέπετε σε κανένα αρνητικό λογισμό να εισδύσει στην καρδιά σας.

184. Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον, όταν είστε στο κελλί σας. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να θυμάστε επίσης τους λόγους του Χριστού: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» (Λουκ. 6,31).

Αν κρίνετε τους άλλους για ασήμαντα και εξωτερικά πράγματα, θα χάσετε το παν.

187. Καθετί που αποκτάται με τους εσωτερικούς σας αγώνες αντανακλάται στην εν Θεώ ζωή σας. Πολεμείστε ενάντια σε κάθε πάθος που εγείρει μέσα σας λογισμούς κατακρίσεως για τον πλησίον. Μη δέχεσθε αυτό που ο εχθρός σας υποβάλλει εναντίον εκείνου που είναι άδικος μαζί σας. Είτε είσθε μόνοι στο κελλί σας είτε με άλλους, κάθε λογισμός κατακρίσεως, κάθε αρνητική εσωτερική κίνηση δημιουργεί ρωγμή στο πνευματικό σας οχυρό και στο οχυρό της αδελφότητος. Κανένας λογισμός δεν γεννιέται και δεν παρέρχεται χωρίς συνέπειες. Με αγαθούς λογισμούς, θα μπορείτε να βλέπετε στον καθένα που συναντάτε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αντιθέτως, με αρνητικούς λογισμούς το πρόσωπό σας, οι ψυχικές σας ενέργειες θα διαταράξουν τις σχέσεις σας και θα επηρεάσουν το περιβάλλον σας. Όταν η χάρη είναι μαζί μας δεν βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων βλέπουμε μόνο τα παθήματα και την αγάπη των αδελφών.

189. Να αποβάλετε κάθε πνεύμα περιεργείας. Κάνετε το διακόνημα σας, χωρίς να σας ενδιαφέρει αν οι άλλοι κάνουν το δικό τους. Όταν απουσιάζει η περιέργεια, ο καθένας δέχεται από τον Θεό ό,τι του ταιριάζει. Δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε τον Θεό. Είναι τόσο δυνατός και τόσο δίκαιος, ώστε δεν μπορούμε τίποτε να Του κρύψουμε.

190. «Δώρησαι μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου», λέγει ο Άγιος Εφραίμ στην προσευχή του. Όταν αρχίζουμε να συγκρίνουμε τις προσπάθειες μας με τις προσπάθειες των άλλων, ο εχθρός μπορεί να βρει τρόπους να μας αποθαρρύνει.

191. Όταν έριδες, εχθρότητες, βίαιες σχέσεις εκδηλώνονται μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα, παρά αν ο καθένας υπομένει τα ασθενήματα των άλλων. Για τον Απόστολο Παύλο είναι προτιμότερο να αδικείται κάποιος παρά να αδικεί (βλ. Α’ Κορ. 6,7-8).
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: “Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια”)

***

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Ρωτήσανε κάποια φορά έναν σοφό, ποιά μάτια, βλέπουν καλύτερα; τα μαύρα, τα πράσινα ή τα γαλανά; των ανδρών ή των γυναικών; των ανθρώπων ή των ζώων;
Και απαντάει, των φθονερών. Γιατί βλέπουν από μακριά, και τα μικρότερα πράγματα· και εκείνα πού δεν υπάρχουν. Ένα μόνον πράγμα δεν βλέπουν, το καλό· Κρύψου όσο θέλεις, φύγε και στην έρημο, τα μάτια του Φθονερού σε βλέπουν τι κάνεις. Έχει μάτια σα τηλεσκόπια και βλεπει πολυ μακριά. Τα μάτια του φθονερού βλέπουν και τα μικρότερα ελαττώματα.

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Η απουσία του φθόνου μεταξύ των αγίων είναι ένα εκπληκτικό και υπέροχο φαινόμενο. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επιτρέπουν φθόνο να αγγίξει τις καρδιές τους, αλλά, με όλες τις δυνάμεις τους, εργάζονται στην εξύψωση των συντρόφων τους και στην ταπείνωση του εαυτού τους».

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη.. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάιν να βρη τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο… Όταν ο άνθρωπος φθάση να χαίρεται για την πρόοδο των άλλων, τότε ο Χριστός θα του δώση όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι, και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του.

***

ΟΜΙΛΙΑ
Για τον πιστό λαό και τους άπιστους γραμματείς και Φαρισαίους.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ότι ο Χριστός όταν έλθη, μήτι πλείονα σημεία τούτων ποιήσει ών ούτος εποίησεν; (Ιωάν. 7:31)

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επιτέλεσε θαύματα ενώπιον όλων και ενώ όλοι τα είδαν, όμως δεν τα πίστεψαν όλοι. Άνθρωποι απλοί, πού ήταν αυτόπτες μάρτυρες στα θαύματά του, πίστεψαν σ’ Αυτόν. Δούλοι πού άκουσαν τα λόγια του πίστεψαν σ’ Αυτόν. Όμως οι ηγέτες των λαών και οι κύριοι των δούλων ενώ ήταν επίσης μάρτυρες στα θαύματά Του, δεν πίστεψαν σ’ Αυτόν. Έτσι λοιπόν, εκείνο τον καιρό βγήκαν αληθινά τα λόγια πού είπε ο Σωτήρας: Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι. (Ιωάν. 7:31). Εκείνοι πού ήταν πρώτοι, στις τιμές και τις εξουσίες, ήταν τελευταίοι ως προς την πίστη τους σ’ Αυτόν• και εκείνοι πού ήταν τελευταίοι, στις τιμές και εξουσίες, ήταν οι πρώτοι στην πίστη τους σ’ Αυτόν.

Γιατί άραγε ο λαός και οι δούλοι πίστεψαν, ενώ οι άρχοντες και οι γραμματείς δεν πίστεψαν;
Διότι οι απλοί άνθρωποι, ελεύθεροι και δούλοι, θεωρούσαν εαυτούς ασήμαντους κι ανάξιους και δεν είχαν προσωπική υπερηφάνεια, ούτε έτρεφαν φθόνο για τον Χριστό. Ο λαός και οι δούλοι, χωρίς κακία ή προκατάληψη, έβλεπαν τα θεϊκά έργα, άκουγαν τα θεϊκά λόγια και εξεπλήττοντο και ευφραίνοντο. Όμως οι άρχοντες και οι γραμματείς θεωρούσαν εαυτούς πρώτους μέσα στον λαό, αλλά και μέσα στον κόσμο και, κατά συνέπεια, ήταν γεμάτοι με υπερηφάνεια και φθόνο.
’Ήταν ανίκανοι, έστω και γιά ένα λεπτό, να κοιτάξουν τα θαυμαστά έργα ή ν’ ακούσουν τα θεϊκά λόγια χωρίς κακία και φθόνο.

Αδελφοί μου, δεν βλέπετε πώς ο άνθρωπος, χωρίς ταπείνωση και πραότητα, είναι ανίκανος να αναγνωρίσει την αλήθεια ή να συγχαίρει τη αλήθεια; Δεν βλέπετε πώς οι υπερήφανοι και φθονεροί δεν επιτρέπουν στον Θεό να προηγείται αυτών; Μα αυτό ακριβώς έκανε κάποτε και ο Σατανάς!

Κύριε Ιησού, Συ, η Αιώνια Αλήθεια, καθάρισε τις καρδιές μας από την υπερηφάνεια και τον φθόνο, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε Εσένα και εν Σοι να αγαλλόμεθα.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (μήνας Φεβρουάριος ), Εκδόσεις Άθως

***

​ Τον κοινώνησαν οι άγιοι Ανάργυροι!

Διήγηση Στυλιανού…:
«Στις 27-9-2001 έπαθα ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο (θρομβωτικό) και το αριστερό χέρι και πόδι ήταν σε πλήρη ακινησία. Ο λόγος μου ήταν αργός και όχι σταθερός. Έμεινα στο Νοσοκομείο δέκα μέρες και ύστερα πήγα στο σπίτι. Κατά το τέλος Δεκεμβρίου του ιδίου έτους άρχισα να σηκώνωμαι και να κυκλοφορώ με μπαστούνι.
»Στις 9-1-2002 και ενώ έκανα αντιπηκτική αγωγή, παθαίνω το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο και ταυτόχρονα πνευμονική εμβολή. Πάλι το αριστερό χέρι και πόδι μένουν χωρίς κίνηση. Οι γιατροί λένε ότι δεν υπάρχει σωτηρία για μένα. Με αυτή την αγωγή δεν δικαιολογείται ο θρόμβος που προκάλεσε το εγκεφαλικό και την πνευμονική εμβολή. Βρίσκομαι και πάλι στο ΑΧΕΠΑ στο κρεββάτι του πόνου.

»Στις εννέα προς δέκα Ιανουαρίου, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ενώ με είχε πάρει για λίγο ο ύπνος, ξύπνησα και είδα όλο τον θάλαμο φωτισμένο άπλετα με ένα λευκό φως που δεν μπορώ να το περιγράψω. Γύρισα προς την πόρτα και αντί να δω κάποια νοσηλεύτρια, βλέπω δυό άνδρες με γαλάζια άμφια, με μορφή γαλήνια, την οποία γαλήνη μετάδωσαν και σε μένα πριν ακόμη τους μιλήσω. Όταν πλησίασαν κοντά μου τους ρώτησα ποιοί είναι και με πραεία φωνή μου είπαν: «Ο Κοσμάς και ο Δαμιανός είμαστε, Στυλιανέ, γιατροί είμαστε».
»Ο ένας κρατούσε ένα μικρό Άγιο Ποτήριο με την λαβίδα. Ο άλλος ένα δοχείο γυάλινο με ένα Σταυρό στην μέση και τρία Κλωνάρια βασιλικό. Πλησίασαν, με ράντισαν με τον αγιασμό και έπειτα ράντισαν και τον άλλο ασθενή του θαλάμου, τον Αναστάσιο, από ένα χωριό της Κοζάνης. Στην συνέχεια έρχονται να με κοινωνήσουν. Τους είπα ότι την προηγούμενη μέρα το απόγευμα είχα φάει κρέας και μου απάντησαν: «Μην στενοχωριέσαι, εμείς το γνωρίζουμε. Και ένα να γνωρίζης. Αυτόν που εμείς φέραμε σε σένα, Αυτόν και εσύ από εδώ και στο έξης θα δίνεις στους ανθρώπους».

»Μου έδωσαν το μάκτρο και με κοινώνησαν. Το ίδιο έκαναν και στον Ανάσταση. Αφού μας ευλόγησαν, έφυγαν και το φως έσβησε μόνο του. Τότε τινάχθηκα πάνω στο κρεββάτι και ένιωσα κάτι παράξενο. Πριν ακόμα αρχίσω να σκέφτωμαι και να συνειδητοποιώ τι συνέβη, ένιωθα την ευλογία τους. Έβγαλα από το στόμα μου τον Άγιο Άρτο και το χέρι μου κοκκίνισε. Τότε κατάλαβα πως ήταν κάτι το αληθινό, κάτι το υπαρκτό. Με δέος τον κατέλυσα. Δόξασα τον Θεό και πραγματικά περίμενα με αγάπη μέσα μου τον θάνατο.

»Αλλά συνέβη το αντίθετο. Ενώ ήμουν με 80 τοις εκατό αναπηρία και σύμφωνα με το νόμο 2643 ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες, από εκείνη την στιγμή άρχισαν όλα να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Η αποκατάσταση της υγείας μου ήταν γρήγορη, θεαματική και οι γιατροί απορούσαν γι’ αυτό.

»Όταν μετά από λίγους μήνες βρέθηκα με κάποιον Γέροντα Αγιορείτη και του διηγήθηκα όλα αυτά, μου είπε: «Στυλιανέ, τι ήταν αυτό που σου έφεραν οι Άγιοι εκείνη τη νύχτα; Ήταν ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα Του, η θεία Κοινωνία. Ποιος είναι αυτός που δίνει στους ανθρώπους την θεία Κοινωνία; Ο Ιερέας. Στυλιανέ, παιδί μου, ήρθε η ώρα για τον θάνατο, όχι τον πνευματικό, αλλά τον θάνατο του παλαιού Στυλιανού, ήρθε η ώρα για να γίνης Ιερέας».

»Έτσι στις 14-12-2003, χωρίς προηγουμένως να το έχω σκεφθή ποτέ, χειροτονήθηκα Διάκονος από τα ευλογημένα χέρια του αειμνήστου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Κυρού Αντωνίου, και στις 23-5-2004 πρεσβύτερος, σε ηλικία 41 ετών».
Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος Α’, και την ενότητα: «Θαυμαστά και διδακτικά περιστατικά». Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, 2008.

Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος. Η αγία ψυχή μεριμνά και προσεύχεται στο Θεό να σωθούν οι πλησίον· να γεμίσει η ψυχή τους με αγάπη για το Θεό• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/30/29532/

Απολυτίκιον Αγ. Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού Ρώμης, Ήχος πλ. Δ’.

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Απολυτίκιον. Ήχος γ´. Θείας Πίστεως.

Θείου Πνεύματος τη χειρουργία,* θεραπεύετε παντοίας νόσους,* συν τω Κοσμά Δαμιανέ, οι Ανάργυροι·* ο γαρ Σωτήρ ιατρούς υμάς έδειξεν,* εις περιποίησιν πάντων και ίασιν·* όθεν ρύσασθε παθών, δυσχεριών και θλίψεων,* τους πόθω τω ναώ υμών προστρέχοντας.

Δόξα… Ήχος πλ. β’
Ανατολίου

Ατελεύτητος υπάρχει των Αγίων η χάρις, ήν παρά Χριστού εκομίσαντο, όθεν αυτών και τα λείψανα, εκ θείας δυνάμεως, διηνεκώς ενεργούσι τοις θαύμασιν, ών και τα ονόματα μόνα, εκ πίστεως επιβοώμενα, των ανιάτων αλγηδόνων απαλλάττουσι, Δι’ ών Κύριε και ημάς, των της ψυχής και του σώματος παθών ελευθέρωσον, ως φιλάνθρωπος.

Θεοφάνους, Ήχος β´.

Πόθω θείω* και έρωτι των μελλόντων* πρακτικώς πολιτευσάμενοι,* τας σωτηρίους οδούς διηνύσατε·* όθεν το καρτερόν της ψυχής* ακηλίδωτον τηρήσαντες,* των ενύλων τελείως αντέστητε·* Πνεύματι δε Θείω χρυσωθέντες,* αχρύσως τας ιάσεις,* τοις νοσούσι παρέχετε·* δυάς ιερά,* φωταυγής ξυνωρίς,* πεφωτισμένον θείον ζεύγος Ανάργυροι,* οι εν θλίψεσι και νόσοιςεπισκεπτόμενοι ημάς και των ψυχών ημών τας νόσους,* αναργύρως ιώμενοι.

Ιωσήφ, Ήχος γ´.

Πως μη θαυμάσωμεν,* τους αθλητικούς υμών αγώνας,* Άγιοι Ανάργυροι·* υμείς γαρ τα φθαρτά παριδόντες* και ως σκύβαλα ηγησάμενοι,* προσεκολλήθητε Χριστώ,* τω δι᾿ ημάς ενανθρωπήσαντι·* διό και τοις ίχνεσι Τούτου επόμενοι, ευαγγελικώς τον βίον διηνύσατε· χάριν δε λαβόντες* την του Αγίου Πνεύματος,* πηγάζετε τοις πιστοίς* ιαμάτων χαρίσματα· εξαιτούμενοι τον Σωτήρα Χριστόν, ίνα άφεσιν δωρήση* ταίς ψυχαίς των πιστώς εορταζόντων* την πάμφωτον μνήμην υμών.

Ωδή Θ´. Ο Ειρμός. Εξέστη επί τούτω ουρανός.

Ως άστρον φαεινότατον η σεπτή,* των Χριστού Αναργύρων* επέλαμψε μνήμη και γαρ ο Κύριος* εδόξασεν τούτους αληθώς,* ως τούτου τοις ίχνεσι πολιτευσαμένους ειλικρινώς·* και νυν συν τοις Αγγέλοις,* ευφραίνονται δικαίως,* Θεόν των πάντων μεγαλύνοντες.

Ο φθόνος πριν εξέβαλε τον Αδάμ* Παραδείσου, απάτη του όφεως·* φθόνος υμάς, έκτεινεν επ᾿ όρους* λίθοις συχνοίς·* και νυν εις τα ουράνια,* ζώντες συγχορεύεται αθληταίς,* αεί συν τοις Αγγέλοις,* πρεσβεύοντες Τριάδι* υπέρ ημών θείοι Ανάργυροι.

Δόξα… Ήχος δ’

Πηγήν ιαμάτων έχοντες, Άγιοι Ανάργυροι, τας ιάσεις παρέχετε πάσι τοις δεομένοις, ως μεγίστων δωρεών αξιωθέντες, παρά της αενάου πηγής του Σωτήρος Χριστού, Φησί γαρ προς υμάς ο Κύριος, ως ομοζήλους των Αποστόλων, Ιδού δέδωκα υμίν τήν εξουσίαν, κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε αυτά εκβάλλειν, και θεραπεύειν πάσαν νόσον, και πάσαν μαλακίαν, Διό τοις προστάγμασιν αυτού καλώς πολιτευσάμενοι, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν παρέχετε, ιατρεύοντες τα πάθη των ψυχών, και των σωμάτων ημών.

Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε. Μόνο από τώρα και στο εξης μην αμαρτήσεις ξανά. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τί έγραφε ο Χριστός στη γη;
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

” Ο δέ Ιησούς κάτω κύψας τώ δακτύλω έγραφεν είς την γήν…” (Ίωαν. η 6)

“….Κάποτε ο Πανάγαθος Κύριος καθόταν μπροστά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Μιλούσε σε κάποιους ανθρώπους και η γλυκιά διδασκαλία Του έτρεφε τις πεινασμένες καρδιές. Γύρω Του σιγά σιγά μαζεύτηκε ένα μεγάλο πλήθος (βλ. Ίωάν. η’ 2).

Μιλούσε στους ανθρώπους ο Κύριος για την αιώνια μακαριότητα, για την ατελεύτητη χαρά πού περιμένει τούς δίκαιους στην αιώνια κατοικία, στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χαίρονταν με τη διδασκαλία Του, με τα θεϊκά Του λόγια.
Η πίκρα πολλών απογοητευμένων ψυχών κι η έχθρα πολλών ανθρώπων πού τούς είχαν προσβάλει, έσβηναν όπως το χιόνι μόλις τ’ αγγίξουν οι θερμές ακτίνες του ήλιου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε η υπέροχη αύτη σκηνή ειρήνης κι αγάπης πού έσμιγε τη γη με τον ουρανό, αν δεν την είχε διακόψει κάτι αναπάντεχο.
Ο Μεσσίας αγαπά τους ανθρώπους και δεν κουράζεται ποτέ να τους διδάσκει.
Και οι ευλαβείς πιστοί δεν κουράζονται ποτέ ν’ ακούν την θαυμάσια θεραπευτική και σοφή διδασκαλία του.
Μα ξαφνικά έγινε κάτι φοβερό, μεσολάβησε μια ενέργεια εχθρική. Κι αιτία ήταν, ως συνήθως, οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι.
Τί έκαναν εκείνοι;

Μήπως είχαν συλλάβει τον αρχηγό κάποιας συμμορίας ληστών; Όχι, τίποτα τέτοιο. Έσερναν βίαια μια δυστυχισμένη αμαρτωλή γυναίκα πού είχε συλληφθεί να μοιχεύει. Την έφερναν θριαμβευτικά λοιπόν με άγριες κι εκκωφαντικές κραυγές. Μόλις την παρουσίασαν μπροστά στο Χριστό, φώναξαν:

– Διδάσκαλε, αυτή η γυνή κατείληπται έπ’αυτοφώρω μοιχευομένη, και εν τω νόμω ημών Μωυσής ενετείλατο τας τοιαύτας λιθάζειν. συ ουν τί λέγεις;
Δάσκαλε, τη γυναίκα αυτή την πιάσαμε «έπ’ αυτοφώρω» να διαπράττει την αμαρτία της μοιχείας. Κι ο Μωυσής λέει στο νόμο του πώς τέτοιες γυναίκες πρέπει να τις λιθοβολούμε. Εσύ τί λες; (Ίωάν. Η’4-6).

Την υπόθεση την παρουσίασαν μ’ αυτόν τον τρόπο αμαρτωλοί άνθρωποι πού κατηγορούσαν τις αμαρτίες των άλλων, αλλά έκρυβαν με επιμέλεια τις δικές τους.

Το πλήθος τρομοκρατήθηκε κι έκανε χώρο στους πρεσβύτερους. Μερικοί φοβήθηκαν πολύ κι έφυγαν. Ο Κύριος τούς μιλούσε για ζωή και μακαριότητα, ενώ αυτοί οι φωνακλάδες ούρλιαζαν για το θάνατο.

Θα ‘ταν σκόπιμο να ρωτούσα:

Γιατί όλοι αυτοί οι πρεσβύτεροι κι οι φύλακες του νόμου δε λιθοβόλησαν μόνοι τους την αμαρτωλή γυναίκα; Γιατί την έφεραν μπροστά στον Ιησού; Ό νόμος του Μωυσή τούς έδινε το δικαίωμα να την λιθοβολήσουν.
Κανένας δε θα βρισκόταν να προβάλει αντίρρηση, να τούς κατηγορήσει. Ποιος διαμαρτύρεται στις μέρες μας όταν απαγγέλλεται η ποινή του θανάτου σε κάποιον εγκληματία; Γιατί οι Εβραίοι πρεσβύτεροι έφεραν την αμαρτωλή γυναίκα στον Κύριο;
Όχι, δεν περίμεναν οι πρεσβύτεροι να πετύχουν κάποια μετατροπή της ποινής ή ν’ αποσπάσουν επιείκεια από μέρους Του. Κάθε άλλο μάλιστα. Την έφεραν μ’ ένα προμελετημένο και μοχθηρό σχέδιο: να παγιδεύσουν τον Κύριο, να πει λόγια αντίθετα στο νόμο κι έπειτα να τον κατηγορήσουν.
Ήθελαν μ’ ένα χτύπημα να τελειώνουν με δύο ζωές: μια της αμαρτωλής γυναίκας κι άλλη μια τού Χριστού.

-«Συ ουν τί λέγεις;», τον ρώτησαν.

Γιατί τον ρώτησαν αφού ο νόμος του Μωυσή ήταν σαφής; Ο ευαγγελιστής αποκαλύπτει το δόλο τους με τα έξης λόγια: «Τούτο δε ειπόν έκπειράζοντες αυτόν, ίνα σχώσι κατηγορίαν κατ αυτού» (Λουκ. η’ 6). Το είπαν αυτό για να τον βάλουν σε πειρασμό και να βρουν έπειτα αιτία να τον κατηγορήσουν.
Είχαν ξανασηκώσει μια φορά τα χέρια τους για να τον λιθοβολήσουν, αλλά τους ξέφυγε. Τώρα όμως πίστευαν πώς βρήκαν μια ευκαιρία να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Και θα γινόταν αυτό εκεί μπροστά, στο ναό του Σολομώντα, όπου φυλάσσονταν οι πλάκες των εντολών στην Κιβωτό της Διαθήκης, μπροστά σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων.
Θα γινόταν εκεί όπου Αυτός, ο Χριστός, θα ‘πρεπε να πει κάτι αντίθετο στην εντολή του Μωυσή. Κι έτσι θα πετύχαιναν το στόχο τους.

Θα λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου τόσο το Χριστό όσο και την αμαρτωλή γυναίκα. Και βέβαια ήταν πολύ πιο πρόθυμοι να λιθοβολήσουν το Χριστό παρά την πόρνη, όπως αργότερα ζήτησαν με περισσό ζήλο από τον Πιλάτο να ελευθερώσει τον ληστή Βαραββά αντί για το Χριστό.
Όλοι όσοι παρευρίσκονταν στη σκηνή περίμεναν δύο πράγματα να γίνουν:

είτε με την ευσπλαχνία Του ο Κύριος να ελευθερώσει την αμαρτωλή γυναίκα, παραβιάζοντας έτσι το νόμο, είτε να τηρήσει το νόμο και να τους πει: «Πράξετε όπως ορίζει ο νόμος». Έτσι όμως θα παρέβαινε τη δική Του εντολή για έλεος και καλοσύνη. Στην πρώτη περίπτωση θα τον καταδικάζανε σε θάνατο. Στη δεύτερη θα γινόταν ρεζίλι, άξιος χλευασμού και περιφρόνησης.

Με το πού του έκαναν την ερώτηση «σύ ουν τί λέγεις;» οι κατήγοροι, επικράτησε νεκρική σιγή. Σιγή ανάμεσα στο πλήθος πού είχε συγκεντρωθεί και σιγή ανάμεσα στους κριτές της αμαρτωλής γυναίκας. Ή σιγή είχε κόψει και την ανάσα στην ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας.

Μεγάλη σιγή επικρατεί στα μεγάλα τσίρκα όταν οι θηριοδαμαστές περιφέρουν τα λιοντάρια και τις τίγρεις και τούς δίνουν εντολές να εκτελέσουν διάφορες κινήσεις, να λάβουν περίεργες για ζώα στάσεις και να παίζουν σύμφωνα με τις διαταγές τους.
Μπροστά μας όμως τώρα δεν έχουμε θηριοδαμαστές, αλλά τον δαμαστή των ανθρώπων. Κι αυτό είναι ένα καθήκον πολύ πιο δύσκολο από το προηγούμενο. Συχνά είναι πολύ πιο σκληρό να ημερέψεις εκείνους πού έχουν εξαγριωθεί λόγω της αμαρτίας, παρά να ημερέψεις εκείνους πού είναι άγριοι από τη φύση τους. «Σύ ουν τί λέγεις;», του είπαν πιεστικά γι’ άλλη μια φορά με πρόσωπα πού τα φλόγιζε η κακία.

Τότε ο νομοθέτης της αγάπης και της ευσέβειας έσκυψε κι άρχισε να γράφει ήρεμα με το χέρι Του στο έδαφος (βλ. Ίωάν. η’ 6). Τί έγραφε ο Χριστός στο χώμα; Ο ευαγγελιστής κρατά σιγή εδώ, δε μας αναφέρει τί έγραφε ό Χριστός.

Ήταν πολύ κακό κι αποτρόπαιο αυτό για να το γράψει στο βιβλίο της χαράς. Το αναφέρει η παράδοση όμως κι είναι κάτι τρομερό. Ο Χριστός έγραψε κάτι αναπάντεχο πού θα ξάφνιαζε τούς πρεσβύτερους, τούς κατήγορους της αμαρτωλής γυναίκας.

Με το δάχτυλό Του αποκάλυψε την κρυφή ανομία τους. Γιατί αυτοί οι διαπομπευτές των αμαρτιών των άλλων ήξεραν πολύ καλά να κρύβουν τα δικά τους κρίματα. Είναι όμως άσκοπο να προσπαθείς να κρύψεις κάτι από το μάτι πού τα βλέπει όλα.
Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, έγραψε ο Κύριος στο έδαφος:

Ο Μ(εσουλάμ) έκλεψε θησαυρό από το ναό.
Ο Α (σήρ) διέπραξε μοιχεία με τη γυναίκα του αδελφού του.
Ο Σ(αλούμ) έχει κάνει ψευδομαρτυρίες.
Ο Ε(λέντ) έχει δείρει τον πατέρα του.
Ο Α(μαρίς) είναι σοδομίτης.
Ο Ι(ωήλ) έχει προσκυνήσει τα είδωλα.

Αυτά έγραψε, τη μια πρόταση μετά την άλλη, το δάχτυλο του δίκαιου κριτή. Κι εκείνοι στους οποίους αναφέρονταν τα λόγια αυτά έσκυψαν και τα διάβασαν με ανέκφραστο τρόμο. Έτρεμαν από φόβο, δεν τολμούσαν να κοιτάξουν ό ένας τον άλλον στα μάτια. Ξέχασαν πια τελείως την αμαρτωλή γυναίκα. Το μόνο πού σκέφτονταν ήταν ό εαυτός τους, ό δικός τους θάνατος πού είχε χαραχτεί στο χώμα. Ούτε μια γλώσσα δεν είχε τη δύναμη να κινηθεί, να ξανακάνει την ενοχλητική και πονηρή ερώτηση: «Σύ ουν τί λέγεις;»

Ο Κύριος δεν είπε τίποτα. Αυτό πού είναι τόσο βρώμικο, του πρέπει να γραφτεί στο βρώμικο χώμα. Ένας άλλος λόγος πού ό Κύριος έγραψε στο χώμα είναι ακόμα πιο δυνατός και πιο σπουδαίος. Αυτό πού γράφεται στο χώμα σβήνει εύκολα. Ο Χριστός δεν ήθελε να μάθει ο καθένας τις αμαρτίες τους. Αν το ήθελε αυτό, θα τις είχε διακηρύξει μπροστά σε όλους. Και τότε όλοι θα τούς κατηγορούσαν και θα τούς λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου, σύμφωνα με το νόμο.

Εκείνος όμως, ο άκακος αμνός του Θεού, δε ζήτησε εκδίκηση ή θάνατο για κείνους πού του είχαν προετοιμάσει χιλιάδες θανάτους, πού ήθελαν το δικό Του θάνατο περισσότερο απ’ όσο ποθούσαν για τούς ίδιους την αιώνια ζωή. Ο Κύριος ήθελε μόνο να τούς διορθώσει, να τούς μάθει πώς πρέπει να σκέφτονται τον εαυτό τους, ν’ ασχολούνται με τις δικές τους αμαρτίες. Ήθελε να τούς υπενθυμίσει πώς ενώ τούς βάραινε το φορτίο των δικών τους αμαρτιών, δεν έπρεπε να κρίνουν τις αμαρτίες των άλλων. Αυτό μόνο ήθελε ό Κύριος. Κι όταν αυτό έγινε, το χώμα Ισοπεδώθηκε πάλι κι όσα είχαν γραφτεί σβήστηκαν.

Μετά απ’ αυτά ό Κύριος σηκώθηκε και τούς είπε ήρεμα: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω έπ’ αυτήν» (Ίωάν. η’7). Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας της ρίξει την πρώτη πέτρα. Αυτό λειτούργησε σα να αφαίρεσε κάποιος τα όπλα των εχθρών κι υστέρα τούς είπε: «Και τώρα πυροβολήστε!»

Οι πρώην αγέρωχοι δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας έστεκαν τώρα αφοπλισμένοι, ένιωθαν αυτοί τώρα σαν ένοχοι μπροστά στον κριτή, άφωνοι, ακίνητοι, λες κι ήταν καρφωμένοι στη γη.

Ο πανεύσπλαχνος Κύριος όμως έσκυψε πάλι κι έγραφε στη γη. Τί έγραψε αύτη τη φορά; Ίσως τις άλλες κρυφές αμαρτίες και ανομίες τους, ώστε για μακρό χρονικό διάστημα να μην ξανανοίξουν το στόμα τους.
«Ίσως και να ‘γραφε τι λογιών άνθρωποι πρέπει να ‘ναι οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες των λαών. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ εμάς τώρα. Εκείνο πού είναι σπουδαίο, είναι πώς με το γράψιμο στο χώμα πέτυχε τρεις στόχους:

πρώτο, έδωσε τέλος και διάλυσε την καταιγίδα πού του είχαν ετοιμάσει οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων

δεύτερο, ξύπνησε τη ναρκωμένη τους συνείδηση στις νεκρωμένες καρδιές τους, έστω και για λίγο- και

τρίτο, γλίτωσε την αμαρτωλή γυναίκα από το θάνατο.

Αυτό γίνεται φανερό από τα λόγια του ευαγγελίου: «οι δε άκούσαντες έξήρχοντο εις καθ εις, άρξάμενοι από των πρεσβυτέρων, και κατελείφθη ο Ιησούς και η γυνή εν μέσω ουσα» (Ίωάν. η’ 9).

Εκείνοι δε σαν άκουσαν τα λόγια Του άρχισαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτους τούς πρεσβύτερους στην ηλικία. Στο τέλος έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα, πού έστεκε όρθια ανάμεσα σε όλους.
Το προαύλιο του ναού ξαφνικά άδειασε. Δεν έμεινε κανένας, έκτος από τούς δύο πού οι πρεσβύτεροι τούς είχαν καταδικάσει σε θάνατο, δηλαδή η αμαρτωλή γυναίκα κι ο αναμάρτητος Χριστός. Η γυναίκα έστεκε όρθια, ο Χριστός ήταν σκυφτός κι έγραφε στο έδαφος.

Για λίγο επικράτησε απόλυτη σιγή. Μετά ό Κύριος ανασηκώθηκε, κοίταξε τριγύρω κι αφού δεν είδε κανέναν είπε στη γυναίκα: «Γύναι, που είσιν; ουδείς σε κατέκρινεν;». Που είναι οι κατήγοροι σου; Κανένας δεν σε κατέκρινε, δε ζητάει το λιθοβολισμό σου;
Ο Κύριος γνώριζε πώς κανένας δεν την καταδίκαζε τώρα. Αλλά θέλησε με την ερώτηση Του να της εμπνεύσει εμπιστοσύνη, ώστε να μπορέσει ν’ ακούσει και να κατανοήσει καλύτερα αυτά πού θα της έλεγε στη συνέχεια. Λειτούργησε όπως ένας επιδέξιος γιατρός, πού πρώτα δίνει κουράγιο στον άρρωστο κι ύστερα του χορηγεί τη θεραπεία.
Ουδείς σε κατέκρινεν; Ή γυναίκα κατόρθωσε να ξαναβρεί τη λαλιά της κι απάντησε: «ουδείς, Κύριε». Κανένας δεν με κατακρίνει πια, Κύριε. Τα λόγια αυτά τα πρόφερε ένα αξιολύπητο πλάσμα, πού πριν από λίγο δεν έλπιζε να ξαναμιλήσει, ένα πλάσμα πού ένιωθε μια ανάσα πραγματικής χαράς Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της.

Τελικά ό αγαθός Κύριος είπε στη γυναίκα: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω πορεύου και από του νύν μηκέτι αμάρτανε» (Ίωάν. η’11). Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε. Μόνο από τώρα και στο εξης μην αμαρτήσεις ξανά.
Όταν οι λύκοι χαρίζουν τη ζωή στα θύματα τους, τότε, όπως είναι φυσικό, ούτε ό βοσκός θέλει να πεθάνουν τα πρόβατα. Είναι σημαντικό όμως να βεβαιωθούμε πώς ή αθώωση πού πρόσφερε ό Χριστός σημαίνει πολύ περισσότερα από την αθώωση πού προσφέρουν οι άνθρωποι.

Όταν οι άνθρωποι δεν σε κατακρίνουν για την αμαρτία σου, σημαίνει πώς δεν ορίζουν κάποια τιμωρία για την αμαρτία, μα αφήνουν την αμαρτία πάνω σου.
Όταν όμως δεν κρίνει ό Θεός, σημαίνει πώς συγχωρεί την αμαρτία σου, σε απαλλάσσει απ’ αυτήν, την απομακρύνει σαν πύον και καθαρίζει την πληγή της ψυχής σου.
Γι’ αυτό και τα λόγια ουδέ εγώ σε κατακρίνω, είναι σα να λένε: «Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται, κόρη. Πήγαινε και μην ξαναμαρτήσεις».

Τί ανέκφραστη χαρά! Η χαρά της αλήθειας! Ο Κύριος αποκάλυψε την αλήθεια σε κείνους πού λογαριάζονταν χαμένοι, απολωλότα. Τί χαρά δικαιοσύνης! Ο Κύριος «έποίησε» δικαιοσύνη. Τί χαρά ελέους! Ο Κύριος έδειξε το έλεος Του. Τί χαρά της ζωής! Ο Κύριος διατήρησε τη ζωή. Αυτό είναι το ευαγγέλιο του Χριστού. Σημαίνει καλή αγγελία, ευχάριστη είδηση. Αυτά είναι τα καλά νέα, η διδασκαλία της χαράς. Αυτή είναι μια σελίδα από το Βιβλίο της Χαράς.
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Η τραγωδία της πίστεως, Β’ Τί έγραφε ο Χριστός στη γη;

Αρκεί λίγος χρόνος βαθειάς συντριβής για να βρη η ψυχή το δρόμο της σωτηρίας.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/28/%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b5%ce%af-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf%cf%82-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b2%ce%b1%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%ae%cf%82/

Ωδή θ’ , Ήχος β’

Μύρον παρ’ εμοί φθαρτόν, μύρον παρά σοι ζωής· μύρον γαρ όνομά σοι, κενωθέν τοις αξίοις, αλλ’ άνες μοι και άφες, βοά Πόρνη τω Χριστώ..

Κύριε, καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἦχος β’
Φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, Χριστὲ ὁ Θεός, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον, μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου· Ἴσχυσα πρὸς αὐτόν.
Δόξα…
Ἀντιλήπτωρ τῆς ψυχῆς μου, γενοῦ, ὁ Θεός, ὅτι μέσον διαβαίνω παγίδων πολλῶν, ῥῦσαί με ἐξ αὐτῶν, καὶ σῶσόν με, ἀγαθέ, ὡς φιλάνθρωπος.
Καὶ νῦν… Θεοτοκίον
Ὅτι οὐκ ἔχομεν παρρησίαν, διὰ τὰ πολλὰ ἡμῶν ἁμαρτήματα, σὺ τὸν ἐκ σοῦ γεννηθέντα δυσώπησον, Θεοτόκε Παρθένε· πολλὰ γὰρ ἰσχύει δέησις Μητρός, πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου· μὴ παρίδῃς ἁμαρτωλῶν ἱκεσίας ἡ πάνσεμνος, ὅτι ἐλεήμων ἐστί, καὶ σῴζειν δυνάμενος, ὁ καὶ παθεῖν ὑπὲρ ἡμῶν, σαρκὶ καταδεξάμενος.

Ἦχος πλ. β’
Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ’ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθόν, ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν, Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς.

Πολλὰ τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν, Θεοτόκε, πταισμάτων, πρὸς σὲ κατέφυγον, Ἁγνή, σωτηρίας δεόμενος. Ἐπίσκεψαι τὴν ἀσθενοῦσάν μου ψυχήν, καὶ πρέσβευε τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμῶν, δοθῆναί μοι τὴν ἄφεσιν, ὧν ἔπραξα δεινῶν, μόνη εὐλογημένη.

Παναγία Θεοτόκε, τὸν χρόνον τῆς ζωῆς μου, μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ἀνθρωπίνη προστασία, μὴ καταπιστεύσῃς με, ἀλλ’ αὐτὴ ἀντιλαβοῦ, καὶ ἐλέησόν με.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Μη κρίνετε… Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, να φυτεύετε καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της Κλίμακος, όσιος ερημίτης στο Σινά Αιγύπτου (649) [και Δ΄ Κυριακή των Νηστειών]
Ιωήλ, από των ελασσόνων Προφητών της Π. Διαθήκης (Θ΄ π.Χ.)
Ευβούλη, οσία, μητέρα Αγ. μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του ιαματικού (304)
Ιωάννης ο τω ξηρώ Φρέατι της Αιγυπτιακής ερήμου (30/3, +? αι.)
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμηθη περιχαρής
Ζωσιμάς Επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας (660)
Ζαχαρίας Επίσκοπος Κορίνθου, ιερομάρτυς (1684)
Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας (Mylnikova, 1911)

Εορτάζουν στις 30 Μαρτίου

Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.

***

«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Λουκ. 6:37; Ρωμ. 2:1; 1Κορ. 4:3; 1Κορ. 4:5; 2 Γιατί με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε, και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθεί σ’ εσάς. Μάρκ. 4:24; Λουκ. 6:38; 

Είπε ο αββάς Τιθόη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ᾿ όψιν», εξωτερικά, και γι᾿ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τί είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ᾿ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Θέλει πολλή προσοχή· ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού  τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Για να σε βοηθήσω, θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίση ο Θεός να ανεβή στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ᾿δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τί είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρώ την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια· οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό· ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγη ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νού μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πεί. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζη συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει η κατάκριση; 

***

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους.  Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. 
Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. 
Ή, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει κακούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει». 
Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;». 
Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. 
Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ο άλλος! 
Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». 
Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

***

Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με έναν γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στο ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλει, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη. Παρακολουθούσα και έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της… Είχα αγανακτήσει. «Βρε, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τι κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά στο σπίτι και έκαναν παράπονα στη μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δεν μου μίλησε!». «Καλά, μου έλεγε μετά η μάνα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στο δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα. Ένα σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πω, είχα κάτι τέτοιες ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η αδελφή σου και να μη της μιλάς! Τέλος πάντων… Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πει να πάω στο σπίτι της, γιατί έμοιαζα πολύ στο παιδί της που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο! Όταν πήγα σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της. Πραγματικά, μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή Η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία και πώς κοιτάζει!» Ώ, μετά ξέρετε πως με είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δες, είπα, εσύ να έχεις τέτοιους λογισμούς, ότι ποιος ξέρει τι γυναίκα είναι και μεσ’ στην εκκλησία να μην ντρέπεται καθόλου…, και αυτή η φουκαριάρα να έχε χάσει το παιδί της και να έχει τον καημό της!».

***

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ενώ ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.

Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Mπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, …. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, .
Από το βιβλίο«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας – Βίος και διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα».

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος δέκατος, περί καταλαλιάς.
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/climax/10.htm
http://www.orp.gr/wordpress/?p=13200

Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/29/%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b9%cf%89/

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου 
Ήχος α’ 

Ο Ειρμός  «Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν η εστερέωσε την Εκκλησίαν ο Χριστός, ην εξ εθνών εξηγοράσατο».

Εύρες ως τερπνόν θυμίαμα, την αοργησίαν, πάσαν εκδιώξας θυμού την δυσωδίαν, εκ βάθους της ψυχής σου· διό νυν θεσπέσιε, υπέρ ημών τω Λυτρωτή, αμαρτιών την λύσιν αίτησαι.

Φλέξας τω πυρί μακάριε, της Χριστού αγάπης, νούν μνησικακίας έλαμψας ακτίσι, πιστώς φιλαδελφίας, και ράστην υπέδειξας οδόν Μακάριε, προς σωτηρίαν πάσι, τρανών το αμνησίκακον.

Ήρας πρακτικής ασκήσεως, ουρανόθεν χάριν· όθεν αποφράττεις χείλη καταλάλων, σοφαίς διδασκαλίαις, εν αίς ποδηγούμεθα, προς αρετών πορείαν, ης και τυχείν αξιωθείημεν.

Θεοτοκίον
Ήσε παρθενία τίκτειν σε ο Προφήτης πάλαι, άχρονον εν χρόνω, και υπέρ νούν και λόγον, τον ένα της Τριάδος, Χριστόν Θεόν ημών, ον εξιλέωσας Αγνή, υπέρ ημών των ευφημούντων σε. 

Κανών α’, Ωδή η’, του Οσίου 
Ήχος α’ 
Ο Ειρμός  «Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί,..

Μητέρα και φύλακα πασών των αρετών, την θείαν ταπείνωσιν, υπέγραψας ημίν· και γαρ ως υπάρχων, αρχιτέκτων σοφός, της θείας ανόδου, την βάσιν κατεπήξω.

Κυριακή της συγχωρήσεως. Ξεκινάμε το ταξίδι μας απόψε όπως ο λαός του Ισραήλ ξεκίνησε από τη γη της Αιγύπτου προς τη Γη της Επαγγελίας, ατενίζοντας τον Ζώντα Θεό, που είναι η Ζωή και η σωτηρία, και τους Αγίους που νίκησαν με τη δική Του δύναμη.

Κυριακής της Τυρινής ή Κυριακής της Συγνώμης, ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ.

«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,34)

Στίχοι
Κόσμος γενάρχαις πικρά συνθρηνησάτω.
Βρώσει γλυκεία, συμπεσών πεπτωκόσι.

Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυνατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πειρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιερείς. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει το Θυσιαστήριο και να τελέσει τη θεία Λειτουργία, χωρίς προηγουμένως να έχει νηστέψει. Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου

***

Είπε ο Αββάς Μωϋσής στον Αββά Μακάριο, στη Σκήτη :«Θέλω να ησυχάσω και δεν μ’ αφήνουν οι αδελφοί». Και του λέγει ο Αββάς Μακάριος: «Βλέπω ότι η ιδιοσυγκρασία σου είναι τρυφερή και δεν μπορείς να αποστραφής αδελφό. Αλλά αν θέλης να ησυχάσης, πήγαινε στα ενδότερα της ερήμου, στην Πέτρα. Και εκεί ησυχάζεις». Αυτό και έκαμε και βρήκε ανάπαυση.

***

Πως να διέλθουμε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τώρα αρχίζει ο πνευματικός μας αγώνας. Η έμπνευσή μας πολλαπλασιάζεται με τη σκέψη ότι εκατομμύρια χριστιανοί θα τηρήσουν τη Νηστεία αυτή. Η οδός προς την ανάσταση, ακόμη και για τον ίδιο τον σαρκωθέντα Θεό, πέρασε από παθήματα. Το μυστήριο των παθημάτων θα το κατανοήσουμε μόνο αργότερα. Κατ’ άρχάς το δεχόμαστε ως όρο για την εν Θεώ ανάπτυξή μας, ως όρο για την προκοπή μας στη πρόσληψη του λόγου του Θεού και την αφομοίωση των οδών Του στην πρακτική ζωή…

Παλαιότερα, στα μοναστήρια, όσοι μπορούσαν εγκρατεύονταν ως την Παρασκευή ή ακόμη και ως το Σάββατο. Αλλά αυτό δεν ήταν γιά όλους…. Εμείς κρατούμε την εξής μέθοδο: η πλήρης εγκράτεια δεν είναι αναγκαστική κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδος. Πλήρη αποχή από τροφή και νερό κρατούμε τις τρεις πρώτες ημέρες μέχρι την πρώτη Προηγιασμένη Λειτουργία.
Όσοι δεν αντέχουν, την Τρίτη το απόγευμα στην τράπεζα μπορούν να πάρουν τσάι και παξιμάδι. Όσοι δεν αντέχουν ούτε αυτό, μπορούν διακριτικά να πάρουν κάτι ακόμη και την πρώτη ημέρα. Ο καθένας διαλέγει σύμφωνα με τη δύναμή του, χωρίς να κοιτάζει τι κάνει ο άλλος. Ο καθένας αυτοπροαίρετα ας βαδίσει προς εκείνο τον αγώνα που ανοίγεται μπροστά μας, ώστε με τον τρόπο αυτό να είμαστε σε θέση να διέλθουμε τη Νηστεία, χωρίς να χάσουμε τον πραγματικό της σκοπό, να συναπαντήσουμε δηλαδή στη φθαρτή σάρκα μας τη χάρη της Αναστάσεως…

Πρέπει να πούμε λίγα λόγια για την Κυριακή της συγχωρήσεως. Η ημέρα αυτή, όταν ζητούμε ειλικρινά συγχώρηση ο ένας από τον άλλον, είναι άκρως σημαντική. Όταν η συγχώρηση αυτή δίνεται και από τις δύο πλευρές, τότε η ψυχή αισθάνεται ελεύθερη και γεμάτη ειρήνη. Βέβαια η κατάσταση αυτή της ελευθερίας και της ειρήνης απαλύνει υπερβολικά τη νηστεία. Να προετοιμασθείτε λοιπόν γι’ αυτή την ημέρα, ώστε να αποτινάξετε από την καρδιά και τον νου σας κάθε ίχνος αρνητικής στάσης εναντίον του αδελφού.

…θα πραγματοποιήσουμε την άσκηση αυτή και θα λησμονήσουμε όλες τις πληγές που μας προκλήθηκαν στη ζωή!
Και όταν συγχωρήσουμε από την καρδιά μας όλους τους αδελφούς μας για όσα συσσωρεύθηκαν στη γεμάτη κόπο, παρεξηγήσεις, στενοχώριες, στερήσεις καθημερινότητά μας, τότε όλα αυτά απορρίπτονται, και το πνεύμα μας λυτρώνεται και βρίσκει την ελευθερία τού συγχωρημένου ανθρώπου, του λυτρωμένου από όλες τις συνέπειες της αμαρτίας και εμπνευσμένου με νέα ελπίδα…

Τι είδους προετοιμασία μας προτείνει ο Σιλουανός για την υποδοχή του Πάσχα; Όσο ισχυρότερο είναι μέσα μας το Πνεύμα, τόσο ευκολότερα ξεχνούμε κάθε πληγή και συγχωρούμε κάθε προσβολή που μας προκλήθηκε από τον αδελφό, και τόσο πλουσιότερα θα ξεχύνεται σε μας η χαρά της αιώνιας ζωής. Η αυτοεξουθένωση είναι μεγάλη πνευματική πράξη μπροστά στον Θεό. Ο Ίδιος ο Κύριος κένωσε τον Εαυτό Του . Διαβάζουμε λοιπόν στον πατέρα Σιλουανό τα λόγια: «η χάρη κατοικεί στους ελαχίστους» και όχι στους ανωτέρους. Έτσι έδωσε σε αυτόν ο Κύριος να γνωρίσει: «Όσο περισσότερο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο αναλαμβάνει τον αγώνα της κενώσεως, τόσο υψηλότερα ανεβαίνει μπροστά στον Θεό, και τόσο περισσότερο γίνεται ικανός να προσλάβει τη μεγάλη χάρη».

Προσπαθήστε όμως να εκπληρώσετε όλα αυτά πού σάς είπα κατά τη Νηστεία αυτή. Γιατί λέω «κατά τη Νηστεία αυτή»; Το λέω, γιατί κατά παράδοξο τρόπο τώρα επικρατεί τεταμένη ατμόσφαιρα στον κόσμο. Και οι πιστοί και οι άπιστοι έχουν συνεχώς στο στόμα τους τούς λόγους «αποκάλυψη», «αποκαλυπτικά γεγονότα», «αποκαλυπτικές προσδοκίες». Με ποιά μορφή θα έρθει το τέλος δεν γνωρίζουμε ακόμη. Αλλά εφέτος η ένταση είναι μεγαλύτερη από πριν. Ας προσπαθήσουμε τη Νηστεία αυτή να την κάνουμε νηστεία πάλης γιά εκείνο πού σάς παρακάλεσα: γιά την ενότητα, πού θα είναι ενότητα κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος…

Είναι αφελές, ωστόσο, να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς πόνο, χωρίς σταύρωση. Με τα μεγάλα παθήματα, την υπομονή όλων των εξουθενώσεων και όλων των αδικιών, κερδίζουμε τη δωρεά της χάριτος, της αγάπης εκείνης πού αγκαλιάζει τα πάντα. Και τότε θα γνωρίζουμε τον Θεό «καθώς έστι», δηλαδή ως «αγάπη» .

..οι άνθρωποι δεν προσέχουν τα δικά τους λάθη και κρίνουν τούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται η ενότητα. Φυλαχθείτε από κάθε λογισμό εναντίον των αδελφών, γιατί κάθε τέτοιος λογισμός προκαλεί ρωγμή στον τοίχο της Μονής μας. Το είπαμε αρκετές φορές. Αυτό δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα! Επειδή, όταν σκεφτόμαστε το κακό γιά κάποιον και ύστερα βγαίνουμε από το κελί μας και τον συναντούμε, τα ίχνη της κακής αυτής σκέψεως ενεργούν. Και τότε ο άλλος, εξαιτίας αυτού τού φαινομένου, ανταποκρίνεται με αντίστοιχο τρόπο. Και ποτέ δεν είναι δυνατόν να γνωρίσουμε ποιος «άρχισε» πρώτος. Γι’ αυτό και προσευχόμαστε: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα». Η απουσία της θεωρίας αυτής κάνει τον κάθε άνθρωπο να σκέφτεται ότι έχει δίκαιο και να μη διακρίνει τα δικά του λάθη. Αυτό το κάνουν ακόμη και οι αρχιερείς και όλοι εμείς. Γι’ αυτό φυλαχθείτε από κάθε κακή σκέψη όταν είστε στο κελί σας, και τότε το «σπίτι μας» θα μένει ακλόνητο και θα κερδίσουμε τη σωτηρία μας. Αν όμως συγχωρούμε τις δικές μας αμαρτίες χωρίς να κατανοούμε τον αδελφό, τότε όλα θα καταστραφούν…

Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 11 Φεβρουάριου 1991.
Αποσπάσματα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τόμος Β, Ομιλία 60, σελ., Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας)Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.
Μπορούμε να κλαίμε για ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις εντολές Του και προπαντός από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος

Όταν κλαίη ο άνθρωπος και προσεύχεται, τότε το όνομα του Χριστού μπαίνει μέσα στην καρδιά σαν άγκυρα.

Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος. 

Όταν κανείς δεν κλαίη με τα μάτια, δηλαδή δεν χύνη δάκρυα, είναι καλό να έχη μετάνοια στην καρδιά.

Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…

Να κλαίτε για να μην ξηρανθούν οι καρδιές σας!

***

Γέροντας Βἰκτωρας (Μαμόντοφ) της Λετονίας

Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται (Ματθαίος 5: 8 ). Όπως αυτός που έχει άρρωστα μάτια δεν μπορεί να δει τον ήλιο, έτσι κι εμείς, αν η καρδιά μας είναι γεμάτη με πάθη, και δεν την καθαρίσουμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Για αυτό, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ξεκίνησε το δημόσιο του κήρυγμα με την πρόσκληση: «Μετανοείτε!».

 Ένας σοφός άνθρωπος είπε: «Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας: Διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν».

Η μετάνοια μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας οδηγεί στην εσωτερική ελευθερία, την οποία ο χριστιανισμος βάζει πάνω από όλα. «Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» ( Ιωάννης 8: 32 ). Λανθασμένα με το νου και την καρδιά ο σύγχρονος άνθρωπος θέτει την εξωτερική ελευθερία στην πρώτη θέση, την λατρεύει σαν είδωλο, τις κατασκευάζει μνημεία, γίνεται θρησκεία γι ‘αυτόν και παραμελεί την εσωτερική ελευθερία.

Εν Αγίω Πνεύματι, στη πληρότητα της Θείας Αγάπης, ο άνθρωπος είναι πάντα ειρηνοποιός, γίνεται φως του κόσμου και «γύρω του, σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρόφ, σώζονται χιλιάδες άνθρωποι». Η ιδιότητα της αγιότητας είναι να αγιάζει τα πάντα, οτιδήποτε έρχεται σε επαφή με αυτήν.

Είμαστε εδώ στη γη περαστικοί ταξιδιώτες και βρισκόμαστε σε συνεχή κίνδυνο.
Γι’ αυτό πόσο δυνατά ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται από τον Ουράνιο Πατέρα του, και στα πάντα να εμπιστεύετε το θέλημα του Θεού!

***

π. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ: Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος˙ «Να φέρετε ο ένας τα βάρη του άλλου, επειδή έτσι θα εκπληρώσετε το νόμο του Χριστού.»… ας μην ξεχνάμε όλους όσους μεταφέρουν εμάς με στοργή, με συμπόνια, με αγάπη.

Απόψε, αρχίζουμε ένα ταξίδι· ένα ταξίδι που θα μας οδηγήσει από την αμαρτωλή μας κατάσταση -την αναγνωρίσαμε, μετανοούμε γι’ αυτήν-σε μια νέα εποχή, στην Ανάσταση του Χριστού που για μας σηματοδοτεί την έναρξη της αιώνιας ζωής μας. Ξεκινάμε το ταξίδι μας απόψε όπως ο λαός του Ισραήλ ξεκίνησε από τη γη της Αιγύπτου προς τη Γη της Επαγγελίας: είμαστε ακόμη ευάλωτοι, βαρυφορτωμένοι, όχι απόλυτα ελεύθεροι. Το θάρρος όμως και την έμπνευση για να φτάσουμε στην τελική νίκη, στην καινότητα της ζωής που είναι η κλήση μας και η υπόσχεση του Θεού, δεν θα το βρούμε κοιτάζοντας πίσω τον εαυτό μας, αλλά ατενίζοντας τον Ζώντα Θεό, που είναι η Ζωή και η σωτηρία, και τους Αγίους που νίκησαν με τη δική Του δύναμη.

Ας μάθουμε να συγχωρούμε, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορούν να θεραπευθούν αλλά να μπορούμε και οι ίδιοι να θεραπευθούμε.

***

Η Αγία Τεσσαρακοστή: πορεία προς τον Γολγοθά
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Καλή Σαρακοστή και καλό Τριήμερο1. Πιστεύω αυτήν την Σαρακοστή να μην έχετε πολλές δουλειές και να συμμετάσχετε ψυχικά στο Πάθος του Κυρίου, δουλεύοντας περισσότερο πνευματικά. Από την στιγμή που αρχίζει το Τριώδιο2 , πρέπει να αρχίζη κανείς να οδεύη προς τον Γολγοθά. Καί, αν αξιοποιήση πνευματικά αυτήν την περίοδο, όταν πεθάνη, θα οδεύση η ψυχή του προς τα άνω, χωρίς να εμποδίζεται από «διόδια» και τελώνια 3. Κάθε χρόνο έρχονται αυτές οι άγιες ημέρες, αλλά και κάθε χρόνο μας φεύγει και ένας χρόνος· και αυτό είναι το θέμα. Τον αξιοποιήσαμε πνευματικά ή τον σπαταλήσαμε στα υλικά;

Μαζί με όλες τις άλλες κοσμικές αλλοιώσεις της εποχής μας, έχει χάσει την έννοιά του και το Τριήμε­ρο, γιατί οι κοσμικοί κάθε εβδομάδα έχουν τριήμερο – Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή – με ζωή κοσμική. Ευτυχώς που διατηρείται και η πραγματική πνευμα­τική έννοια του Τριημέρου στα μοναστήρια και σε λί­γες χριστιανικές οικογένειες στον κόσμο, και έτσι κρα­τιέται ο κόσμος. Η πολλή προσευχή και η νηστεία που γίνεται κάθε χρόνο σ’ αυτό το Τριήμερο, στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φρενάρει τον κόσμο από πολλά πνευματικά ολισθήματα, που γίνονται συνήθως στα κοσμικά τριήμερα….

Ας αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικώτερα την Μεγάλη Σαρακοστή.
Εύχομαι καλή δύναμη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβήτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, και να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.

[1] Τριήμερο: Τρείς ημέρες αποχή από τροφή και νερό· συνή­θως γίνεται τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
[2] Τριώδιο: Εκκλησιαστική περίοδος που ξεκινάει την Κυ­ριακή Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μέγα Σάββατο.
[3] Βλ. Γρηγορίου μοναχού, μαθητή Αγ. Βασιλείου του Νέου, Ο τελωνισμός των ψυχών κατά την ώρα του θανάτου: Τα είκοσι τρία βασικά τελώνια, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Αθανασίου του Με­γάλου και Αγ. Νεομαρτύρων Ακυλίνης, Κυράννης και Αργυρής, Γαλήνη Όσσης Λαγκαδά.

Διψώ για μετάνοια!… Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (Brianchaninov)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/01/%ce%b4%ce%b9%cf%88%cf%8e-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%b3%ce%bd%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%b9/

Άγιος Μακάριος ο Μέγας της Αιγύπτου, Ο Θεός την πρόθεση ζητάει και δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όλους
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/18/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%B8/

Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος. Οσίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2014/03/01/%cf%8c%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bb%ce%ac%ce%ba%ce%ba%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ad%cf%86%cf%84/

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, ο Άγιος της Συγχώρησης, Ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ• ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης και καίγεται. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/17/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83-2/

”Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου”, Ο Ψαλμός της μετανοίας,
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/06/%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%b7%cf%83%cf%8c%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1-%ce%ad%ce%bb%ce%b5%cf%8c%cf%82-%cf%83%ce%bf/

Ήχος πλ. β’

Παράδεισε πάντιμε, το ωραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, ευφροσύνη άληκτε, και απόλαυσις, δόξα των Δικαίων, Προφητών τερπνότης, και Αγίων οικητήριον, ήχω των φύλλων σου, Πλάστην τον των όλων ικέτευε, τας πύλας υπανοίξαί μοι, ας τη παραβάσει απέκλεισα· και αξιωθήναι, του ξύλου της ζωής μεταλαβείν, και της χαράς, ης το πρότερον, εν σοι κατετρύφησα.

Απόστιχα, Ήχος δ’
Ιδιόμελον

Έλαμψεν η χάρις σου Κύριε, έλαμψεν ο φωτισμός των ψυχών ημών· ιδού καιρός ευπρόσδεκτος· ιδού καιρός μετανοίας, αποθώμεθα τα έργα του σκότους, και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός, όπως διαπλεύσαντες το της Νηστείας μέγα πέλαγος, εις την τριήμερον Ανάστασιν καταντήσωμεν, του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, του σώζοντος τας ψυχάς ημών.

Καλή κι ευλογημένη Σαρακοστή
και καλή Ανάσταση

Ας μην είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό … Αν η καρδιά του μεγαλύτερου υιού ήταν ενωμένη με την καρδιά του πατέρα του, τότε η χαρά του πατέρα θα ήταν και δική του χαρά. Η δόξα του αδελφού του θα ήταν και δική του δόξα

Κυριακή του Ασώτου (Λουκ.15,13-32)
Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου

«Μιά ψυχή φτιαγμένη κατ᾿ εικόνα Θεού είναι πιο πολύτιμη στο Θεό απ᾿ ότι δέκα χιλιάδες κόσμοι με όλα όσα περιέχουν» π. Κάλλιστος Ware

Είπε ο αββάς Σαρματάς:
– Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλμα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο με αυταρέσκεια.

Προτιμώ πτώσι με ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη με υπερηφάνεια, λέγει άλλος Πατήρ.

Η ταπείνωσις χωρίς μεγάλο κόπο έσωσε πολλούς, λέγει άλλος Γέροντας. Το πιστοποιούν ο Τελώνης και ο Άσωτος, που με δυό λόγια ταπεινά, που είπαν, τους δέχτηκε ο Θεός.

ο’. Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Αν δω έναν αδελφό, όπου άκουσα ότι έφταιξε, δεν θέλω να τον μπάσω στο κελλί μου. Και αν δω κάποιον ενάρετο, νοιώθω χαρά μαζί του».
Του λέγει ο γέρων:
«Αν προσφέρεις στον ενάρετο αδελφό λίγο καλό, διπλό κάμε το στον άλλον. Γιατί αυτός είναι ο αδύνατος. Υπήρχε σε ένα Κοινόβιο κάποιος αναχωρητής, ονόματι Τιμόθεος. Και άκουσε ο ηγούμενος φήμη για πειρασμό ενός αδελφού.
Και ρώτησε τον Τιμόθεο για αυτόν. Και εκείνος τον συμβούλευσε να διώξει τον αδελφό.
Όταν λοιπόν τον έδιωξε, ήλθε ο πειρασμός του αδελφού εναντίον του Τιμοθέου, έως ότου αυτός κινδύνευσε. Και άκουσε φωνή να του λέει:
«Τιμόθεε, μη νομίσεις ότι σου τα έκαμα αυτά για άλλο λόγο, εκτός από το ότι δεν λογάριασες τον αδελφό σου στον καιρό του πειρασμού του».

Ήταν κάποιος Γέροντας που έτρωγε καθημερινά τρία παξιμάδια. Τον επισκέφθηκε κάποιος αδελφός και όταν κάθησαν να φάνε, έβαλε και για τον αδελφό τρία παξιμάδια. Είδε κατόπιν ο Γέροντας ότι ο αδελφός είχε ανάγκη να φάει περισσότερο και τού ’φερε άλλα τρία. Αφού χόρτασαν και σηκώθηκαν, κατέκρινε ο Γέροντας τον αδελφό και του είπε: «Δεν πρέπει, αδελφέ, να υπηρετούμε τη σάρκα μας». Ο αδελφός έβαλε μετάνοια στον Γέροντα και έφυγε.
Την επόμενη ημέρα όταν έφθασε η ώρα για φαγητό, έβαλε ο Γέροντας τα τρία παξιμάδια για τον εαυτό του. Αλλά αφού τα έφαγε, αισθάνθηκε πάλι να πεινά αλλά συγκρατήθηκε. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο έπαθε και άρχισε να αισθάνεται εξάντληση. Κατάλαβε τότε ο Γέροντας ότι τον εγκατέλειψε ο Θεός και ρίχνοντας τον εαυτό του ενώπιον του Θεού, άρχισε να παρακαλεί μετά δακρύων για την εγκατάλειψη που του έγινε. Και βλέπει έναν άγγελο που του είπε: «Αυτό σου συνέβη, επειδή κατέκρινες τον αδελφό. Να ξέρεις λοιπόν ότι αυτός που μπορεί να εγκρατεύεται ή να κάνει κάποιο άλλο καλό, δεν το κάνει με δική του δύναμη, αλλά η αγαθότητα του Θεού είναι που ενισχύει τον άνθρωπο».

Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος :“Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην», είναι η μόνη θυσία που αρμόζει να προσφέρεται στο Θεό… Με αυτήν την θυσία και σώθηκαν και σώζονται και θα σωθούν βασιλείς, δυνάστες, ευγενείς, δυσγενείς, σοφοί, αμαθείς, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άδικοι, πλεονέκτες, άνομοι, ασελγείς, φονιάδες και κάθε είδος αμαρτωλών. Και ο Θεός δεν κατέβηκε στην γη και δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου για τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύση σε όσους πιστεύουν σ αυτόν «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης : Ο εγωισμός σκοτίζει και τυφλώνει το μυαλό και τρελαίνει τον άνθρωπο. Όταν αδειάσουμε από μέσα μας όλο τον εγωισμό μας, τότε ολόκληρος ο Θεός μπαίνει μέσα μας.

***

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ένας κυνηγός, αγαπούσε πολύ να περιφέρεται στα δάση και τους κάμπους για κυνήγι. Κάποια ημέρα, κυνηγώντας για πολλή ώρα, ανέβαινε σ’ ένα ψηλό βουνό κι επειδή κουράστηκε, κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα. Βλέποντας ένα σμήνος από πουλιά να πετά από την μία κορυφή στην άλλη, σκέφτηκε: «Γιατί ο Θεός δεν έβαλε φτερά στον άνθρωπο, για να μπορεί να πετάει;».

Εκείνη την ώρα, από τον ίδιο τόπο περνούσε ένας ταπεινός ερημίτης και γνωρίζοντας τις σκέψεις του κυνηγού, του είπε: «Συλλογίζεσαι, γιατί ο Θεός δεν σου έδωσε φτερά. Αλλά, αν σου δώσει φτερά, πάλι δεν θα είσαι ευχαριστημένος και θα πεις: ‘‘Τα φτερά μου, είναι αδύνατα. Και μ’ αυτά δεν μπορώ να πετάξω ως τον ουρανό για να δω τί υπάρχει εκεί!’’. Και αν σου δοθούν τέτοια δυνατά φτερά, που να μπορέσεις να ανεβείς ως τον ουρανό, και τότε θα είσαι ανικανοποίητος και θα πεις: ‘‘Δεν καταλαβαίνω τί γίνεται εδώ!’’. Και αν σου δοθεί να καταλάβεις, τότε, και πάλι δεν θα είσαι ευχαριστημένος, και θα πεις: ‘‘Γιατί εγώ δεν είμαι άγγελος;’’. Και αν γίνεις άγγελος, τότε, και πάλι θα είσαι δυσαρεστημένος, και θα πεις: ‘‘Γιατί δεν είμαι Χερουβείμ;’’. Και αν γίνεις Χερουβείμ, τότε, θα πεις: ‘‘Γιατί ο Θεός δεν μ’ αφήνει να κυβερνώ τον ουρανό;’’. Και αν σου δοθεί να κυβερνάς τον ουρανό, ακόμη και τότε δεν θα ευχαριστηθείς και, σαν κάποιον άλλον, θα ζητήσεις ‘‘περισσότερα’’. Γι’ αυτό, πάντα να ταπεινώνεσαι και, έτσι, θα είσαι ικανοποιημένος με ό,τι σου δίνεται στην ζωή και τότε θα ζεις με τον Θεό».

Ο κυνηγός είδε ότι ο ερημίτης είπε την αλήθεια και ευχαρίστησε τον Θεό, επειδή του έστειλε τον μοναχό, για να τον συνετίσει και να τον διδάξει την οδό της ταπεινώσεως…
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», α΄ μέρος, κεφ. στ΄ («Τα είδη της φαντασίας και ο αγώνας εναντίον της»), σελ. 210–211, 10η έκδοση, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2003.

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ας μην είμαστε αχάριστοι προς τον Καλό Πατέρα μας Θεό, ο Οποίος έχει προικίσει όλα τα πλάσματά Του με χαρίσματα διάφορα, γιατί Αυτός γνωρίζει τί χρειάζεται ο καθένας μας, ώστε να μη βλαφθούμε.
Εμείς όμως πολλές φορές κάνουμε σαν τα μικρά παιδιά και παραπονιόμαστε, γιατί δεν έδωσε και σ᾿ εμάς ο Πατέρας ένα φράγκο8 ή ένα δίφραγκο, όπως έδωσε στα αδέλφια μας, ενώ σ᾿ εμάς έχει δώσει ολόκληρο εκατοστάρικο9. Νομίζουμε ότι αυτό που έδωσε σ᾿ εμάς δεν είναι τίποτε, γιατί περνάμε το εκατοστάρικο για χαρτί, και μας συγκινεί το φράγκο ή το δίφραγκο που έδωσε στα αδέλφια μας και κλαίμε και αγανακτούμε με τον Καλό Πατέρα μας10
8 Φράγκο: Έτσι ονομαζόταν παλιότερα η δραχμή.
9 Εκατοστάρικο: Χάρτινο νόμισμα ισοδύναμο με εκατό δραχμές.
10 Από γράμμα του Γέροντα προς αδελφή το 1968.

***

Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη.. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάιν να βρη τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο… Όταν ο άνθρωπος φθάση να χαίρεται για την πρόοδο των άλλων, τότε ο Χριστός θα του δώση όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι, και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του.

***

Άγιος Παΐσιος: Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας…

– Όταν, Γέροντα, ζηλεύω, προσπαθώ να τοποθετηθώ λογικά.

– Αν εξ αρχής προσπαθήσης να μη ζηλέψης, δεν είναι πιο καλά; Η ζήλεια είναι γελοίο πράγμα. 
Λίγη σκέψη χρειάζεται, για να ξεπεράση την ζήλεια κανείς· δεν χρειάζεται να κάνη μεγάλους αγώνες και πολλή άσκηση, γιατί είναι ψυχικό πάθος.
Πρόσεξε, μην αφήσης ποτέ το πάθος της ζήλειας να σε κυριέψη, γιατί είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη.
Ξέρεις από την ζήλεια που μπορεί να φθάση ο άνθρωπος; Στον φθόνο και στην διαβολή. Και οι διαβολές κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από τον φθόνο.
 
– Γέροντα, τί έχει μέσα η ζήλεια;
– Και τί δεν έχει!… Υπερηφάνεια έχει, εγωισμό έχει, φιλαυτία έχει… Δεν έχει αγάπη ούτε φυσικά και ταπείνωση.

– Δηλαδή, Γέροντα, αν κανείς ζηλεύη, αποκλείεται να έχη αγάπη;

– Και βέβαια αποκλείεται!
Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχη συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Κι αν ακόμη έχη λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα στην αγάπη του είναι ο εαυτός του. Η ζήλεια μουρνταρεύει την αγάπη και την καλωσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μουρνταρεύει όλο το λάδι, όταν πέση μέσα στο πιθάρι
– Γέροντα, εγώ νομίζω ότι ζηλεύω, επειδή μέσα μου δεν νιώθω γεμάτη.
– Πώς να νιώθης γεμάτη, όταν τα θέλης όλα δικά σου;
– Όταν όμως επιθυμώ κάτι που δίνεται σε μια άλλη αδελφή;
– Αφού ο Θεός είπε: «ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σού εστι»1, πώς να επιθυμήσουμε κάτι που έχει ο άλλος; Ούτε τις βασικές εντολές να μην τηρήσουμε; Μετά η ζωή μας γίνεται κόλαση.
«Έκαστος πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας»2, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος.
Αυτές οι επιθυμίες θα βασανίζουν τις ψυχές και στην κόλαση. Κι αν μας πάρη ο Θεός στον Παράδεισο, χωρίς να έχουμε απαλλαγή από την ζήλεια, και εκεί δεν θα βρούμε ανάπαυση, γιατί θα έχουμε τις ίδιες παράλογες επιθυμίες.

1 Βλ. Έξ. 20, 17· Δευτ. 5, 21.
2 Ιακ. 1, 14.

***

-Γέροντα, γιατί το μεγάλο πάθος της ζήλεια υπάρχει στις γυναίκες σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι στους άνδρες;

Επειδή η γυναίκα έχει από την φύση της πολλή καλοσύνη και αγάπη, ο διάβολος πολύ την πολεμάει. Της πετάει την φαρμακερή ζήλεια και της δηλητηριάζει την αγάπη. Και όταν η αγάπη της δηλητηριαστεί και γίνει κακότητα, τότε η γυναίκα από μέλισσα γίνεται σφήκα και ξεπερνά την σκληρότητα του άνδρα. Και βλέπεις, ενώ για τον άνδρα είναι αρκετό να φύγει ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο από κοντά του για να μην το βλέπουν τα μάτια του , η γυναίκα, που την έχει πλάσει ο Θεός με σπλάγχνα, δεν αρκείται στο να εξαφανιστεί το πρόσωπο που ζηλεύει και να μην το βλέπουν τα μάτια της, αλλά θα ήθελε να πεθάνει… Δηλαδή, σίγουρες δουλειές! […]

Η γυναίκα πρέπει να προσέχει πολύ την ζήλεια. Επιβάλλεται να βγάλει τον εαυτό της από την αγάπη της , για να μείνει καθαρή η πολλή αγάπη που έχει.

-Πώς θα γίνει αυτό , Γέροντα;

-Αν ξεπεράσει τις μικρότητες και καλλιεργήσει την πνευματική λεβεντιά και την πνευματική αρχοντιά, την θυσία. Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας. Αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν αρχοντιά.
Από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Ε΄ – Πάθη και Αρετές, σ. 121

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».
– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

***

π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

…Η επιστροφή του ασώτου υιού δεν χαροποίησε, ωστόσο, τον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος εργαζόταν στους αγρούς, έξω από την πατρική οικία. Αυτός εκπροσωπεί τους Φαρισαίους, οι οποίοι ποτέ δεν υποδέχονταν με χαρά τη μεταμέλεια ενός αμαρτωλού, θεωρώντας ότι του αξίζει η κόλαση. Εμπιστεύονταν μόνο τη δική τους δικαιοσύνη, αλλά με την αυτοδικαίωση αυτή αποδεικνύεται ότι βρίσκονταν στους αγρούς, δηλαδή έξω από τον οίκο της καρδιάς τους. Είχαν την πίστη ότι ανήκουν στον Θεό, όπως ο μεγάλος γιός της παραβολής, χωρίς να εννοούν ότι στην πραγματικότητα δεν είχαν δώσει ποτέ την καρδιά τους στον επουράνιο Πατέρα. Δεν είχαν καμιά γνώση του Θεού ούτε ήλθαν ποτέ σε κοινωνία με το Πνεύμα Του. Έτρεφαν μάλλον την πεποίθηση ότι η τυπική από μέρους τους τήρηση του Νόμου θα υποχρέωνε κατά κάποιον τρόπο τον Θεό να τους αποδώσει τη σωτηρία…. Ο πατέρας κατακλύζεται από τον πόθο να θεραπεύσει τον φθόνο του γιου του και του θέτει τον προβληματισμό: «Σε σένα έχω δώσει ήδη όλη μου την περιουσία. Γιατί φθονείς τον αδελφό σου; Το μόνο που σου ζητώ είναι να με αγαπάς ως γιος μου». Αν η καρδιά του μεγαλύτερου υιού ήταν ενωμένη με την καρδιά του πατέρα του, τότε η χαρά του πατέρα θα ήταν και δική του χαρά. Η δόξα του αδελφού του θα ήταν και δική του δόξα, όπως ακριβώς το φως ενός κεριού δεν ελαττώνεται, όταν ανάβονται από αυτό άλλα κεριά. Όταν αποδεικνύουμε στον Θεό ότι Τον αγαπάμε ως αληθινοί υιοί, γινόμαστε ικανοί να λάβουμε όλα όσα είναι δικά Του, την ίδια τη ζωή Του και όλο τον ακένωτο πλούτο των χαρισμάτων Του.

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Να μην κατακρίνουμε, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες.

Ο Γέροντας συμβούλευε να μην κατακρίνουμε τους άλλους για τις αμαρτίες τους, διότι ο Θεός θα επιτρέψει να πέσουμε κι εμείς στις ίδιες αμαρτίες. Μου έλεγε: « Έτσι, μια νοικοκυρά σ’ ένα χωριό, την ώρα που άναβε φωτιά στο φούρνο της για να ψήσει ψωμί, ευχήθηκε να μπορούσε να σουβλίσει και να κάψει ζωντανή στο φούρνο της μια κοπέλα από γειτονικό χωριό, που έμεινε έγκυος με κάποιο άγνωστο. Σε λίγα χρόνια, όταν ο άνδρας της ξενιτεύτηκε, έμεινε κι εκείνη έγκυος με κάποιο συγχωριανό της». Και κατέληξε: « Γι’ αυτό ο Θεός μας συμβουλεύει να μην καταρώμεθα κανένα, ούτε τον εχθρό μας, και να ευλογούμε όλους, ακόμη και τους εχθρούς μας».
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 332π.]

Ελεγε ο Γέροντας Πορφύριος: “Δεν είναι, βρε, όλοι φονιάδες, ούτε όλοι παλιάνθρωποι που κάνουν εγκλήματα, αλλ’ είναι ατείχιστοι, δεν αγωνίζονται, δεν εξομολογούνται, δεν μεταλαβαίνουν, δεν προσεύχονται, δεν προσπαθούν. Κι είναι καλές ψυχές, αλλά μένουν έτσι, ξέφραγα αμπέλια, όπως λέει η λαϊκή έκφραση. Και τους πιάνει και τους σηκώνει το κακό. Και τους βάνει να κάνουνε φόνο και να κάνουν τόσα και μετά, μετά από λίγο μετανοιώνουνε, στενοχωριούνται, υποφέρουνε, νιώθουν σαν να ‘ναι στην κόλαση”.

***

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ αυτή την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.
Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδησι, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλασι. «Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί και εν τη σκοτία περιπατεί, και ουκ οίδε που υπάγει, ότι η σκοτία ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτού» (Α Ἰω. 2. 11).

Αισθάνονταν, σαν να αποχαιρετούσαν προς τον άλλο κόσμο όχι έναν εγκληματία αλλά έναν άγιο! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/17/39869/

Τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/26/%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ae%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b2%ce%ac%ce%bb%ce%b5/

Να μάθουμε τον «αναρχικό» νου να συχνάζη στο σπίτι του, στον Παράδεισο, κοντά στον Πατέρα του, τον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/28/%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%85%cf%87%ce%bd%ce%ac/

Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει… Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Άγιος Πορφύριος – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/15/39506/

Η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχής βλέποντας τους άλλους σε δόξα. Τέτοιος είναι ο Παράδεισος του Κυρίου. Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/21/27219/

Ήχος β’

Την του Ασώτου φωνήν προσφέρω σοι Κύριε. Ήμαρτον ενώπιον των οφθαλμών σου αγαθέ, εσκόρπισα τον πλούτον των χαρισμάτων σου, αλλά δέξαι με μετανοούντα, Σωτήρ και σώσόν με.

Ιδιόμελον, Τριωδίου
Ήχος α’

Εις αναμάρτητον χώραν, και ζωηράν, επιστεύθην, γεωσπορήσας την αμαρτίαν, τη δρεπάνη εθέρισα, τους στάχυας της αμελείας, και δραγμάτων εστοίβασα, πράξεών μου τας θημωνίας, ας και κατέστρωσα ουχ άλωνι της μετανοίας. Αλλ’ αιτώ σε, τον προαιώνιον γεωργόν ημών Θεόν, τω ανέμω της σης φιλευσπλαγχνίας απολίκμισον το άχυρον των έργων μου και σιτάρχησον τη ψυχή μου την άφεσιν, εις την ουράνιόν σου συγκλείων με αποθήκην και σώσόν με.

Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του αγίου παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας. -Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.

Ο Άγιος παπά – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας
Ένα κρυμμένο διαμάντι, ένα λουλούδι που ευωδίασε με τις αρετές του το Περιβόλι της Παναγίας
Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968

Ο παπά-Φώτης ο Λαυριώτης έλεγε: «Δεν συνάντησα πιο διακριτικό γέροντα στη ζωή μου από τον παπά-Τύχωνα. Ήταν μεγάλος διακριτικός γέροντας.»

Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας

-Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.

-Η Κόλαση έχει γεμίσει από αντρώπους παρθένους-υπερήφανους, και από αμαρτωλούς μετανοημένους παράντεισος. Ταπεινό άντρωπο τέλει Θεός. Στον ταπεινωμένο αμαρτωλό, πει Κύριος, περάσει γλυκὸ παράντεισο.

Η μητέρα του έλεγε ο ίδιος: «κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε καθόλου, ήταν δοσμένη όλη στην προσευχή και τα δάκρυα έτρεχαν πυκνά απ’ τα μάτια της».

Διηγήθηκε ο άγιος γέροντας Παΐσιος: Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκὸ Παράδεισο, και απὸ τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα και δεν του έκανε καρδιά να ασχολήται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι…. Ο Παπα – Τυχών δεν έδινε καμιά σημασία στο καθάρισμα του κελλιού του αλλά στο καθάρισμα της ψυχής του, γι’ αυτό και κατόρθωσε να γίνη δοχείο της Χάριτος του Θεού. Συνέχεια έπλενε την ψυχή του με τα πολλά του δάκρυα και χρησιμοποιούσε χονδρά προσόψια, επειδή τα συνηθισμένα μανδήλια δεν τον εξυπηρετούσαν. Είχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας!

“Ο παπα-Τύχων στη Λειτουργία, για να μην αποσπάται, κλείδωνε την πόρτα της Εκκλησίας, κι εγώ έλεγα το Κύριε ελέησον απ’ έξω από το διάδρομο. Μια φορά, σε μία θεία Λειτουργία κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, χάθηκε η φωνή του. Περίμενα πέντε ώρες περίπου και δεν τον διέκοψα γιατί δεν είχα ευλογία. Μετά από πέντε ώρες συνέχισε με το “Εξαιρέτως…”. Πού βρισκόταν τόσες ώρες; Μάλλον ηρπάζετο σε θεωρία. Την ημέρα εκείνη η θεία Λειτουργία τελείωσε το απόγευμα”.

Κι ο π.Αγαθάγγελος γράφει: Κατά την προσκομιδή, μνημόνευε επί ώρες όλα τα ονόματα που είχε και στο τέλος ακουμπώντας τα με το χέρι έλεγε ξανά:

–Μνήσθητι Κύριε όλου κόσμου…

Κάποτε, μετά την μνημόνευση των πολλών ονομάτων μ’ ένα χαριτωμένο τρόπο ακούμπησε το χέρι του σ’ αυτά λέγοντας προς εμένα:

–Παιντί, καρντιά σ’ όλο κόσμο…

Με μεγάλη απλότητα μου έλεγε πως οι Άγγελοι, οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Ανάργυροι και πάντες οι Άγιοι είναι παρόντες, καθώς τους μνημονεύουμε στην αγία προσκομιδή, και έρχονταν βοηθοί σ’ όλον τον κόσμο, που τα ονόματά του ώρες μνημόνευε. Ζούσε πραγματικά τη θεία Λειτουργία. Την αγαπούσε τόσο, που «την ώρα της λειτουργίας έφτανε να μεταρσιώνεται… Μετά, ο Γέροντας αποσυρόταν και έκλαιγε για δυό και τρεις ημέρες. Το μαξιλάρι του γινόταν μούσκεμα. Την θεία μετάληψη δεν περίμενε να βραδυάση για να την διαβάση, αλλά την διάβαζε από το μεσημέρι. Και όλη την ημέρα προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία και θεία κοινωνία της επόμενης ημέρας. Έλεγε, ότι ο πιστός πρέπει να προετοιμάζεται όλο το εικοσιτετράωρο για να μπορή να γίνη μέτοχος στο σώμα και αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Πάντα λειτουργούσε με κατάνυξη και δάκρυα. Την ώρα της θείας Λειτουργίας το Ευαγγέλιο το διάβαζε με δάκρυα. Με δάκρυα σήκωνε τα Άγια και έκανε την Είσοδο, εκτός βέβαια από τις αρπαγές και τις θείες οπτασίες που είχε.

 ***

Αγαπούσε υπερβολικά τη μετάνοια, αν και η ζωή του ήταν αγία, δοσμένη από νεότητος στο Θεό. Τα δάκρυά του ήταν καθημερινή τροφή του. Είχε πολλά δάκρυα και πολλή κατάνυξη.
Με τα δάκρυά του μούσκευε τα πόδια του Εσταυρωμένου. Στο κελί του έκανε εργασία πνευματική καλλιεργώντας τη μετάνοια και το χαροποιόν πένθος.
…Και όταν εξομολογούσε κατανυσσόταν, έκλαιγε συμπάσχοντας με τον εξομολογούμενο. Ένας μαθητής της Αθωνιάδος εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα. Ύστερα έγινε παπάς και έλεγε: “Αυτή η φαλάκρα μου είναι βρεγμένη με τα δάκρυα του παπα-Τύχωνα”.

Όταν ένας νέος, αδιάφορος, ήλθε στο Άγιον Όρος για περιοδεία, τον οδήγησα στην καλύβα του Γέροντα. Αφού εξομολογήθηκα, θέλησε και αυτός να εξομολογηθή. Μπαίνοντας στην εκκλησία ξέσπασε σε δάκρυα και έπεσε στα πόδια του παρακαλώντας την συγχώρεση των πολλών του αμαρτιών. Ο παπα-Τύχων τόσο τον αγάπησε, που του ζητούσε την ίδια εκείνη στιγμή να κάνη ευχή γι’ αυτόν, να τον συγχωρέση ο Θεός, γιατί ο νέος είχε πολλά δάκρυα ενώ ο ίδιος, έλεγε, δεν είχε. Αυτός, που ποτέ δεν του έλειπαν και είχε ένα πανί που τα μάζευε κι ήταν πάντα μουσκεμένο.
Το πετραχήλι του κι αυτό ήταν πάντα βρεγμένο απ’ τα καθημερινά του δάκρυα –το φιλάω ως ακριβή ευλογία. Ακόμη και ο μεγάλος σταυρός, αν τον προσέξη κανείς, θα δη τα στίγματα των δακρύων του, που του τα έχυνε με τις φούχτες. Θεωρούσε πως με τα δάκρυα πλένουμε τα πόδια του Χριστού και με τις τρίχες της κεφαλής τα σκουπίζουμε.

Παιδί μου, να πλένεις με δάκρυα το ποδιά του Χριστού, και ο Χριστός θα ξεπλύνει τις αμαρτίες σου.

Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.

Απέφυγε επιμελώς την κατάκριση. Όταν έστελνε του παραγυιούς του στις Καρυές, πήγαινε μαζί τους περίπου ένα χιλιόμετρο και περνούσαν από ένα Καλύβι Ρώσου γείτονά τους. Επειδή ήταν λίγο ευτραφής ο γείτονάς τους παπάς, για να μην τον κατακρίνουν, τους συμβούλευε πατρικά. “Όταν δείτε τον παπά-Ε., να πείτε: “Αυτός είναι άγιος άνθρωπος, την ευχή του να έχουμε” και να του φιλήσετε το χέρι”.
Όταν επέστρεφαν από τις Καρυές, τους έλεγε να μην τον ενοχλούν, αλλά μόνο να χτυπούν την πόρτα του κελιού του, για να καταλαβαίνει ότι επέστρεψαν, και ύστερα να πάνε στο κελί τους. Κάποτε ο ένας από καλή περιέργεια κοίταξε από τη χαραμάδα της πόρτας, για να δει τι κάνει ο Γέροντας.
Τον είδε να κλαίει, να σκουπίζει τα δάκρυά του με μανδήλι και να θρηνεί ραπίζοντας ελαφρά την κεφαλή του.

***

Αφήγηση γέροντος ηγουμένου (τελευταίο πνευματικοπαίδι του χαρισματούχου παπά Φιλάρετου του Κωνσταμονίτη) :
Όταν ήμουν νεαρός μοναχός με την ευλογία του γέροντος μου Φιλάρετου πήγα να εξομολογηθώ στον παπά Τυχωνα τον Ρώσο (τον γέροντα του π. Παϊσίου).
Αφού μας δέχθηκε, του είπαμε γιατί πήγαμε και ξεκίνησα την εξομολόγηση.

Έλεγα με σκυμμένο κεφάλι τις αμαρτίες μου και όσο περνούσε η ώρα ένοιωθα τον αυχένα μου να μουσκεύει.
Δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Μόλις τελείωσα την εξομολόγηση και σήκωσα το κεφάλι είδα τον παπα Τυχωνα να κλαίει με πολλά δακρυα, τα οποία έπεφταν πάνω στο κεφάλι μου όση ώρα έκανα την εξομολόγηση!!!

Είπε πάλι ο ίδιος:
Ο παπά Τυχων ήταν ρώσος και μιλούσε μόνο σπαστά ελληνικά.
Όταν όμως άρχιζε να μας συμβουλεύει μετά την εξομολόγηση εμείς ακούγαμε τα λόγια του στην καθαρεύουσα, σε γλώσσα όμοια με αυτή που μιλούσε ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος!!!
Δεν ήμουν ο μόνος στον οποίο συνέβαινε αυτό, και ο πατήρ Α. που πηγαίναμε μαζί για εξομολόγηση. (http://papa-tyxwn.blogspot.com/2009/02/under-constraction.html )

***

Το μέγα σχήμα των μοναχών, το θεωρούσε κάτι το πολύ μεγάλο και άγιπ. Δεν αρκεί απλά να το φέρουμε, αλλά και να έχουμε μία αγία ζωή. Στην Ρωσσική Εκκλησία, τρέφεται άπειρος σεβασμός στους μεγαλόσχημους μοναχούς. Το μέγα σχήμα αντικαθιστά τον Άγγελο, τον τέλειο μοναχό, τον απαλλαγμένο από πάσα βιοτική μέριμνα. Είναι αυτός που ανέβηκε όλες τις αρετές, ζητά την αγγελική ζωή, μεριμνά τα του Θεού, πως θ’ αρέση μόνο στον Θεό, όχι στους ανθρώπους. Αυτό είναι το μέγα σχήμα· κελλί, εκκλησία, νηστεία, προσευχή αδιάλειπτος. Δεν δικαιολογείται ο μεγαλόσχημος να περιφέρεται δεξιά και αριστερά, ούτε ν’ ασχολήται με την διοίκηση. Στην Ρωσσική Εκκλησία, τον μεγαλόσχημο, τον θεωρούν άγιο. Λέγων πως, αν δούν τον πατριάρχη, πρώτα θα βάλουν μετάνοια στον μεγαλόσχημο. Όχι όπως το έχουμε εμείς, που το φορούν οι νέοι και καμαρώνουν, αυτό είναι αμαρτία, έλεγε.

Οι συμβουλές του ήταν σταλαγματιές βιωμάτων της καρδιάς του.

Για να βρης καλόν πνευματικό, έλεγε, πρέπει να κάνης τρεις ημέρες προσευχή και κατόπιν τι ο Θεός θα φωτίση. Και στον δρόμο που θα πηγαίνης να κάνης προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να σου πη λόγους καλούς.

Πάντοτε να κάνης ευχή, πριν αρχίσης κάθε δουλειά. Να λες: Θεέ μου, δώσέ μου δύναμη και φώτιση, και κατόπιν ν’ αρχίζης την δουλειά σου· και στο τέλος: -Ντόξα τω Θεώ.

Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το: Δόξα Σοι ο Θεός, Δόξα Σοι ο Θεός. Αυτό συνιστούσε και σε όλους, να λέμε το: Δόξα Σοι ο Θεός . Έλεγε: «Το, Κύριε ελέησον, εκατό ντραχμές∙ το, ντόξα τω Θεώ, χίλιες ντραχμές».
Το “δόξα σοι ο Θεός” να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το “δόξα σοι ο Θεός” έχω για χάπι του πόνου· τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το “δόξα σοι ο Θεός” είναι ανώτερο και από το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”».

Πολύ μιλούσε για την ταπείνωση: Κάθε πρωί ο Θεός ευλογεί τους ανθρώπους με το ένα χέρι. Όταν βλέπει ταπεινό άνθρωπο τον ευλογεί με τα δύο χέρια. Πά-πά-πά, παιντί μου! Ταπεινό άνθρωπο αξίζει πιο πολύ απ’ όλο κόσμο».

Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Αββά Μακάριο και Αββά Ισαάκ. «Η μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη»…. – «Όταν διαβάσει νούς καθαρίσει.» Επειδή είχε ανάψει πιά η φλόγα του θείου έρωτος μέσα στην καρδιά του, για αυτό και δεν τον συγκινούσαν τα μάταια πράγματα.
Αγαπούσε πολύ τη μελέτη. Διάβαζε δυο-τρεις ώρες και γλυκαινόταν. Έλεγε: “Τι γλυκός που είναι ο αββάς Ισαάκ!”. Είχε διαβάσει δυο-τρεις φορές τα Άπαντα του αγίου Χρυσοστόμου.
Όλη τη νύχτα δεν εκοιμάτο σχεδόν καθόλου…

Του ξέφευγε κι έλεγε για τον εαυτό του: –Κι εγκώ, παιντί μου, όταν κοιμάμαι, καρντία λέει ευχή… Όταν λες την ευχή, μου έλεγε, η καρδιά σου να κολλά επάνω στην ευχή. Και παρίστανε με το δάχτυλό του επάνω στον τοίχο, όπως η κόλλα δένει τα πράγματα.

Ο Παπά-Τύχων προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς, ότι πρέπει να ζούν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες, και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί, το έργο του Μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά, και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
-Ο Φαραώ, έδινε πολλή δουλειά, και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.

-Όχι πολλή δουλειά οι μοναχοί. Κοσμικοί αυτό. Φαραώ, πολλή δουλειά έλεγε Εβραίους, να ξεχνάτε Θεό. Συ μοναχός, δουλειά μια ώρα στοπ. Ευλογητός ο Θεός! Κύριε ελέησον! Προσευχή κάνει. Μετά δουλειά. Σε μία ώρα πάλι: Ευλογητός ο Θεός!

***

Γράφει ο άγιος Γέροντας Παΐσιος: Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας (τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.

Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
– Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
– Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
–Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ η Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν;
Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
– Τι σου είπε η Παναγία;
– Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968, και μετά από τρεις ήμερες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.

Εμπειρίες από τον παπα -Τύχωνα της Καψάλας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/09/%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC/

Ο Παπά-Τύχων και ο Ναός στο Καλύβι του Τιµίου Σταυρού στην Καψάλα.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/09/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84/

Πάπα-Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας, Σαν τον Παύλο ηρπάζετο και σαν τον Άγιο Σπυρίδωνα συναναστρέφετο τους αγγέλους …
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/09/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%B1-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB-2/

Για τον Παπά-Τύχωνα, όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν Διακαινήσιμες, και ζούσε πάντα την Πασχαλινή χαρά. Άγιος Παϊσίος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/29/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%AC-%CF%84%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CF%8C%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81/Απολυτίκιον οσίου Τύχωνος Ρώσσου Αγιορείτου ασκητού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε

Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Τους τρόπους ζηλώσας ασκητών, Ιορδάνου έρημον, αρετοτρόφον και Σίναιον, όρος θεόφιλε, Τύχων επεσκέψω, ένθα ώσπερ μέλισσα, το μέλι αρετής το ηδύγευστον, Πάτερ ετρύγησας, εκζητούντων την τελείωσιν, το γλυκαίνον, καρδίας και θέωσιν.

Δόξα. Ήχος β΄.

Τον εν νυκτί και ημέρα δοξολογούντα τον Κύριον, και πάντας διδάσκειν Αυτού το κράτος δοξάζειν, Τύχωνα τον Αγιορείτην ασκητήν ανυμνήσωμεν. Ούτος γαρ ως όρνις, προς τον προνοούντα υπέρ αυτού τας χείρας εξέτεινε, και ψυχής τα όμματα απαύστως ανέτεινεν, ισαγγέλως ούν πολιτευσάμενος, και χαράς αξιωθείς των Αγγέλων, υπέρ ημών αεί πρεσβεύει, των εκτελούντων εκ πόθου αυτού την πανήγυριν.

Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.

 Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.

Ο αββάς Ποιμήν ποτέ δεν ήλεγξε τον αδελφό κι έτσι τον κέρδισε. Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Ας αποκτήσουμε αγάπη και συμπόνια …

Όσιος αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ
Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας
Όσιος Ποιμήν της Παλαιστίνης (602)
Όσιος Ποιμήν ο Νηστευτής του Κιέβου (12ος αιών)

Εορτάζουν στις 27 Αυγούστου

Στίχοι
Ως εκ λύκου χαίνοντος ηρπάγη βίου,
Ποιμήν, το θρέμμα του μεγίστου ποιμένος.
Ποιμένα εις μέγαν εβδόμη εικάδι ώχετο Ποιμήν.

Ο όσιος Ποιμήν καταγόταν από την Αίγυπτο. Τα έξι αδέλφια του ήταν μοναχοί στην έρημο της Σκήτης. Πήγε και αυτός εκεί σε ηλικία δεκα­πέντε ετών. Ο Ποιμήν πρόσεχε πολύ τους λογισμούς του και ένας Γέροντας θαυμάζοντας την έγνοια του να παρουσιάσει μια καθαρή καρδιά στον Θεό, προείπε σ’ αυτόν: «Ποιμένα, το όνομά σου θα ακουστεί σε όλη την Αίγυπτο και θα γίνεις πραγματικά ποιμένας Αγγέλων». Μετά την καταστροφή της Σκήτης από τους βάρβαρους Μάζικες τα επτά αδέλφια γλύτωσαν από την σφαγή και εγκαταστάθηκαν στην Τερενούθι της Άνω Αιγύπτου. Αφού φώτισε την έρημο για πολλά χρόνια, διδάσκοντας από τη δική του εμπειρία και με το ζωντανό παράδειγμά του για όλες τις αρετές, ο αββάς Ποιμήν κοιμήθηκε ειρηνικά στην ηλικία των 110 χρόνων, περί το έτος 450.

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν): «Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».

Επισκέφθηκαν μερικοί γέροντες τον Αββάν Ποιμένα και του είπαν.
Ορίζεις, εάν ίδωμεν τους αδελφούς να νυστάζουν εις την ακολουθίαν να τους σκουντήσωμεν δια να είναι ξύπνιοι εις την αγρυπνίαν;
Ο δε τους λέγει΄ Εγώ πάντως εάν ιδώ τον αδελφόν μου να νυστάζη, θα βάλω την κεφαλήν του εις τα γόνατά μου και θα τον αναπαύσω.

Ηρώτησαν μερικοί πατέρες τον Αββάν Ποιμέναν, λέγοντες. Εάν ίδωμεν ένα αδελφό να αμαρτάνει, ορίζεις να τον ελέγξωμεν;
Τους λέγει ο Γέρων. Εγώ πάντως εάν έχω ανάγκην να περάσω απ’εκεί και τον ιδώ να αμαρτάνει, περνώ μακριά από αυτόν και δεν τον ελέγχω.

Είπεν μεγαλυτέραν από αυτήν την αγάπην δεν ευρίσκει κανείς, από το να βάλλη την ψυχήν του υπέρ του πλησίον του. Διότι εάν ακούση λόγον κακόν, δηλαδή λυπηρόν, και ενώ μπορεί να ειπή και αυτός το όμοιον να αγωνισθεί και να μην ειπή ή αδικηθή πλεονεκτικώς και υπομένη και δεν ανταποδώσει εις αυτόν, ο τοιούτος βάλλει την ψυχήν του υπέρ του πλησίον.

Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμέναν, λέγων, ότι εάν ιδώ κανέναν αδελφόν, δια τον οποίον ήκουσα σφάλμα, δεν θέλω να τον βάλω στο κελλίον μου; Εάν δε ιδώ κανένα καλόν να χαίρομαι μαζί του;
Του λέγει ο Γέρων. Εάν κάμνεις εις τον καλόν αδελφόν ολίγον καλόν, κάμε διπλάσιον εις τον άλλον.

Ο Παΐσιος, ο αδελφός του αββά Ποιμένος, σχετιζόταν με κάποιον που έμενε έξω από το κελί του, πράγμα που δεν το ήθελε ο αββάς Ποιμήν. Σηκώθηκε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν και πάει στον αββά Αμμωνά και του λέει: Ο αδελφός μου, ο Παΐσιος, έχει σχέσεις με κάποιον και αυτό δεν με αναπαύει. Και του απαντά ο αββάς Αμμωνάς: Ποιμήν, ακόμα ζεις; Πήγαινε κάθισε στο κελί σου και βάλε στα κατάβαθα της καρδιά σου ότι έχεις ήδη έναν χρόνο που είσαι μέσα στο μνήμα.

Ο αββάς Ιωσήφ διηγήθηκε ότι ο αββάς Ισαάκ είπε: «Κάποτε καθόμουν κοντά στον αββά Ποιμένα και τον είδα να πέφτει σε έκσταση. Καθώς είχα πολύ θάρρος προς αυτόν, έβαλα μετάνοια και τον παρακάλεσα• “Πες μου, πού ήσουν;” Αφού τον πίεσα, μου είπε• “Ο λογισμός μου ήταν εκεί όπου στεκόταν η αγία Θεοτόκος Μαρία και έκλαιγε δίπλα στον σταυρό τού Σωτήρα. Και εγώ θα ήθελα πάντοτε έτσι να κλαίω”».

Είπε ο αββάς Ποιμήν: «Η Γραφή λέει• “Αυτά που είδαν τα μάτια σου, γι’ αυτά να δίνεις μαρτυρία” (Παροιμ. 25:7). Εγώ όμως σας λέω ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, μη δώσετε μαρτυρία. Γιατί κάποιος αδελφός γελάστηκε σε κάτι τέτοιο. Είδε δηλαδή τον αδελφό του να αμαρτάνει τάχα με γυναίκα, και αφού αναστατώθηκε φοβερά, πήγε, νομίζοντας ότι είναι αυτοί, και τους σκούντησε με το πόδι του λέγοντας• “Σταματήστε επιτέλους, ως πότε;…” Και τότε διαπίστωσε ότι ήταν δεμάτια σιτάρι! Γι’ αυτό σας είπα ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, να μην ελέγχετε».

Ο αββάς Ποιμήν ήρθε κάποτε να κατοικήσει στα μέρη της Αιγύπτου. Κοντά του έμενε ένας αδελφός πού είχε γυναίκα, και ποτέ δεν τον ήλεγξε.
Αυτή λοιπόν (η γυναίκα) έτυχε να γεννήσει νύχτα. Το πήρε είδηση ο γέροντας και κάλεσε τον μικρότερο αδελφό (της συνοδείας) του.
Πάρε μαζί σου ένα μπουκάλι κρασί, του είπε, και πήγαινε να το δώσεις στο γείτονα, γιατί το χρειάζεται σήμερα. Εκείνος έκανε όπως τον πρόσταξε ο γέροντας. Μόλις πήρε το κρασί ο αδελφός, κατανύχθηκε. Σε λίγες μέρες απομάκρυνε τη γυναίκα, αφού της έδωσε ότι είχε. Ύστερα ήρθε στο γέροντα και του είπε:
Εγώ από σήμερα μετανοώ. Ο γέροντας του έδωσε θάρρος.
Τότε ο αδελφός πήγε κι έχτισε άλλο κελί, δίπλα στου γέροντα. Κι άπ’ αυτό ερχόταν (συχνά) στο γέροντα, πού τον καθοδηγούσε στο δρόμο του Θεού. Έτσι λοιπόν κέρδισε (ο άββάς Ποιμήν) τον αδελφό.

Ο αββάς Τιμόθεος ο πρεσβύτερος είπε στον αββά Ποιμένα:
– Είναι μια γυναίκα στην Αίγυπτο που πορνεύει, και τα χρήματα που κερδίζει τα δίνει ελεημοσύνη.
Και ο γέροντας παρατήρησε:
– Δεν θα μείνει στην πορνεία. Γιατί φαίνεται πως υπάρχει μέσα της ο σπόρος της πίστεως.
Μετά από λίγο καιρό επισκέφθηκε τον Τιμόθεο η μητέρα του, και τη ρώτησε:
– Εκείνη η γυναίκα συνεχίζει την πορνεία;
– Ναι, και μάλιστα αύξησε τους εραστές της. Πλην όμως, αύξησε και την ελεημοσύνη της.
Ο αββάς Τιμόθεος το ανακοίνωσε στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός ξανάπε:
– Δεν θα μείνει στην πορνεία.
Λίγο αργότερα ήρθε πάλι η μητέρα του αββά Τιμόθεου και του είπε:
– Το ξέρεις, πως η πόρνη εκείνη ήθελε να έρθει μαζί μου, για να της διαβάσεις μια ευχή;
Μόλις το άκουσε ο αββάς Τιμόθεος, το είπε κι αυτό στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός τον συμβούλεψε:
– Καλύτερα πήγαινε να τη συναντήσεις εσύ.
Σηκώθηκε τότε και πήγε.
Όταν τον είδε η γυναίκα και άκουσε από το στόμα του το λόγο του Θεού, κατανύχθηκε, έκλαψε και του είπε:
– Από σήμερα αφιερώνομαι στο Θεό και δεν ξαναπέφτω στην πορνεία.
Και αμέσως έφυγε για ένα μοναστήρι, όπου έζησε θεάρεστα.

Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε:
«Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».

***

Είπε ο Αββάς Παφνούτιος, ότι περιπατώντας στον δρόμο, συνέβη να πλανηθώ από την βροχή και να ευρεθώ πλησίον ενός χωριού. Και είδα κάποιους να αμαρτάνουν· και στάθηκα παρακαλώντας τον Θεό για τις αμαρτίες μου. Και ιδού άγγελος ήλθε κρατώντας ρομφαία, και μου λέγει· Παφνούτιε, όλοι όσοι κρίνουν τους αδελφούς τους, με αυτήν την ρομφαία θα αφανισθούν· συ δε επειδή δεν έκρινες, αλλά ταπείνωσες τον εαυτόν σου έμπροσθεν του Θεού, ωσάν να έκαμες εσύ την αμαρτία, για τούτο το όνομα σου εγράφη στο βιβλίο των ζώντων.

Άκουσε κάποιος από τους Αγίους Πατέρες ότι ένας αδελφός έπεσε στο αμάρτημα της πορνείας και είπε: «Ω, άσχημα έκανε». Μετά από λίγες μέρες πεθαίνει ο αδελφός και πάει άγγελος του Θεού με την ψυχή του αδελφού στον Γέροντα και του λέει: «Δες αυτόν που κατέκρινες, πέθανε. Πού παραγγέλλεις να τον βάλω• στη Βασιλεία του Θεού ή στην κόλαση;» Μετά απ’αυτό, μέχρι την ώρα του θανάτου του ο Γέροντας ζητούσε ασταμάτητα από τον Θεό με δάκρυα και πόνο πολύ να τον συγχωρήσει.

Είπε ένας Γέροντας: «Τίποτε δεν παροργίζει τόσο τον Θεό και τίποτε δεν απογυμνώνει τόσο τον άνθρωπο από τη χάρη, ώστε να φτάσει και σε εγκατάλειψη από μέρους του Θεού, όσο το να κατηγορεί τον πλησίον του ή να τον κατακρίνει ή να τον εξουθενώνει.

Είπε ακόμη: «Ας αποκτήσουμε αγάπη• Ας αποκτήσουμε συμπόνια για τον πλησίον, ώστε να αποφύγουμε τη φοβερή καταλαλιά και το να καταδικάζουμε κάποιον ή να τον εξουθενώνουμε. Ας βοηθούμε ο ένας τον άλλον σαν να είναι δικό μας μέλος, γιατί είμαστε μέλη του ιδίου σώματος, όπως λέει ο Απόστολος• όλοι είμαστε ένα σώμα και ο καθένας μας είναι μέλος του σώματος στο οποίο ανήκουν και οι άλλοι ως μέλη (Ρωμ. 12,5). Και όταν πάσχει ένα μέλος συμπάσχουν όλα τα άλλα».

Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι γιατί δεν εδιδάχθησαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο» (άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ)

***

Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης
Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

”σκολιοὶ γὰρ λογισμοὶ χωρίζουσιν απὸ Θεοῦ,” Σοφ. Σολ. 1,3

– Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;

– Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε.
Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά.
Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».

Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια.

Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε.
Σε μια στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;
Βιβλίο: Πάθη και Αρετές -Γέροντος Παϊσιου Αγιορείτου

***

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο πού έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον… Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές πού είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τί λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος!
Ο ένας, ο έξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: Ει συ ει δ Χριστός, σώσον σεαυτόν και ήμας. Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: Ημείς μεν άξια ων έπράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε. Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

Δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορεί να διακρίνει αυτό που κρύβεται…

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.
Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Παλιά υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο, για να κρύψουν την αρετή τους και να χαλάσουν οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι’ αυτούς.

***

– Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατακρίσεως;

– Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας- δηλαδή από την υπερηφάνεια- και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.

– Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;

– Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ. Ένας πνευματικός αιμοδότης της Μητέρας Εκκλησίας μας, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/26/30757/

Όσιος Ποιμήν ο Μέγας. Ο ποιμένας των ψυχών. Ο Αββάς της Αγάπης και της Διακρίσεως.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/26/19284/

Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβει ο πειρασμός να σας φυτέψει κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνει η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την Θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/26/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%ce%ae%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2/Απολυτίκιο Οσίου.Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων έργων σου τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος τη διανοία, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν και καταυγάζων ημών τα νοήματα, Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Στιχηρά, Ήχος πλ. δ’ Τι υμάς καλέσωμεν

Τι σε νυν Ποιμήν πρεσφθεγξώμεθα; της ερήμου πολιστήν, και ησυχίας εραστήν, των παθών εκμειωτήν, και μοναστών καθηγητήν, πλημμύραν, διδαγμάτων θείου Πνεύματος, φωστήρα, διακρίσεως ακοίμητον, θαυματουργόν αληθέστατον, πάθη ποικίλα ιώμενον, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Λύχνος διακρίσεως γέγονας, καταυγάζων τας ψυχάς των προσιόντων σοι πιστώς, και την τρίβον της ζωής, υποδεικνύς αυτοίς σοφέ· διό σε εν αινέσει μακαρίζομεν, τελούντες, την αγίαν σου πανήγυριν, Ποιμήν Πατέρων το καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ωδή α’, Ήχος πλ. δ’ Άσωμεν τω Κυρίω

Θέρμη του Παρακλήτου, Πάτερ θαλπομένη η καρδία σου, τον κρυμόν των δαιμόνων, και παθών τον χειμώνα διέλυσεν.

Φέρων επί των ώμων, Πάτερ τον σταυρόν σου ηκολούθησας, τω καλέσαντι πόθω, και φωστήρ μοναστών εχρημάτισας.

Κάθισμα Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Ποιμαινόμενος υπό Κυρίου, τούτου πρόβατον, ωράθης πράον, εναντίους λύκους μάκαρ τροπούμενος, και εκτελέσας τον θείον αγώνά σου, προς την ουράνιον μάνδραν εσκήνωσας, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ωδή ε’, Ήχος πλ. δ’ Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ασκήσεως λειμώνι ηδύπνοον, έφυς ρόδον, οσμαίς θείας γνώσεως, ευωδιάζον τα πέρατα.

Ωδή ζ’, Ήχος πλ. δ’ Παίδες Εβραίων

Θείαις σχολάζων θεωρίαις, λαμπρυνόμενος αΰλοις θεαυγίαις, και ημέρας υιός, και φως των εν σκότει, ως αληθώς γεγένησαι, θεοφόρε εις αιώνας.

Μετετέθει το λείψανο του Αββά Δουλά αφού υπόμεινε με ταπείνωση και μακροθυμία τον φθόνο των αδελφών του… οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού, γιατί έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό… Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Δουλάς
Άγιος Αυγουστίνος Ιππώνος (430)
Όσιος Ιερώνυμος ο Βηθλεεμιτης (420)
Αμώς ο Προφήτης (8ος αι. π.Χ.)
Ορσίσιος ο Ταβεννησιωτης, μαθ. Αγ. Παχωμίου του Μεγάλου (4ος αι.)
Θεοφάνης Στάρετς των Δασών του Ροσλάβλ Ρωσίας (1819)
Ιωνάς ο διά Χριστόν σαλός στη Μονή Πεσνόσα  (1838)
Κοσμάς ο Βαλααμίτης, της Μονής Νήσων Valaam Ρωσίας, ομολογητής ιεραπόστολος Ρωσίας και Λεττονίας (1968)

Εορτάζουν στις 15 Ιουνίου

Οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό… Η μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες πού τους προξενούν οι άνθρωποι. Άγιος Παΐσιος 

Κάποτε, ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας, ο Γέροντας μου κι εγώ, διηγείτο στους Αδερφούς ο Αββάς Δουλάς, ο μαθητής του Οσίου Βησσαρίωνος, κυριεύθηκα από υπερβολική δίψα.
– Διψώ, Αββά, είπα στον Γέροντά μου.
– Πιές από τη θάλασσα, μου είπε.
Τον κύτταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό, που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι; Ο Γέροντας όμως είχε σταθή σε προσευχή και με το ευλογημένο του χέρι σταύρωνε τα νερά.
– Πιές, μου ξανάπε.
Υπήκουσα. Πήρα με τη χούφτα μου και ήπια. Το πικρό νερό της Νεκράς Θάλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από το μέλι.
Σαν να είδα το θαύμα αυτό, ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι που είχα μαζί μου.
– Γιατί το γεμίζεις; με ρώτησε ο Γέροντας.
– Για να το έχω, όταν διψάσω πάλι, Αββά.
Με κύτταξε με αυστηρό βλέμμα:
– Ο Θεός που είναι εδώ, ολιγόπιστε, είναι παντού.

***

Άλλη φορά θέλαμε να περάσωμε το ποτάμι και δεν βρίσκαμε βάρκα. Ο Γέροντας τότε, που βιαζόταν, έκανε την προσευχή του και πέρασε στην αντίθετη όχθη, περπατώντας πάνω στα νερά.
– Πώς αισθανόσουν; τον ρώτησα αργότερα.
– Ένοιωθα το νερό ως τους αστραγάλους μόνο, μου αποκρίθηκε. Από κει και πέρα, περπατούσα όπως στην ξηρά.

***

Κάποια άλλη φορά πάλι, καθώς πηγαίναμε σε κάποιον Γέροντα, πήγε ο ήλιος να βασιλέψει.
Προσευχήθηκε τότε ο Γέροντας και είπε:
«Σε παρακαλώ, Κύριε, ας σταθεί ο ήλιος ώσπου να φτάσω στον δούλο σου».
Κι έγινε έτσι.

***

Διηγήθηκε ο αββάς Δανιήλ ότι υπήρξε κάποιος μοναχός με το όνομα Δουλάς, ο οποίος μάλιστα συγκαταλέχθηκε μεταξύ των μεγάλων Πατέρων. Αυτός λοιπόν ο Δουλάς αρχικά μόνασε σε κοινόβιο επί σαράντα χρόνια. «Ήταν κάποτε –είπε– ένας αδελφός σε κοινόβιο ο οποίος εξωτερικά φαινόταν άσημος και καταφρονεμένος, στον λογισμό όμως ήταν σπουδαίος και άξιος για κάθε τιμή. Ενώ λοιπόν όλοι τον εξευτέλιζαν και τον πρόσβαλλαν, αυτός χαιρόταν και ένιωθε αγαλλίαση. Κι όλη αυτή η εχθρική στάση των αδελφών απέναντί του ήταν δόλιο σχέδιο του πονηρού, γι’ αυτό άλλοι τον έδερναν, άλλοι τον έφτυναν, άλλοι τον έλουζαν με βρισιές και όλα αυτά τα υπέμεινε για είκοσι ολόκληρα χρόνια οπότε μη μπορώντας πια να ανεχθεί ο εχθρός την ακατάβλητη υπομονή του, ύπουλα γλύστρησε στη ψυχή κάποιου αδελφού και την ώρα που όλοι οι αδελφοί ησύχαζαν, μπήκε αυτός στην εκκλησία και αφού αφαίρεσε όλα τα ιερά σκεύη της, έφυγε κρυφά από το κοινόβιο.

Όταν ήρθε η ώρα για την ακολουθία, πήγε ο κανονάρχης να βάλει θυμίαμα, αλλά είδε ότι όλα τα σκεύη έλειπαν και αμέσως το ανέφερε στον αββά. Χτύπησε ευθύς το σήμαντρο και όλοι οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν άρχισε αναταραχή μεταξύ τους και έλεγαν: Κανείς άλλος δεν τα πήρε παρά ο δείνα αδελφός και γι’ αυτό απουσιάζει από την ακολουθία. Γιατί εάν δεν θα το είχε κάνει αυτό, πρώτος θα ερχόταν και τώρα όπως πάντοτε. Πήγαν λοιπόν και τον βρήκαν στο κελί του να προσεύχεται. Χτύπησαν και μπήκαν μέσα και άρχισαν να τον σέρνουν διά της βίας. Κι αυτός τους παρακαλούσε και τους έλεγε: Τί συμβαίνει, πατέρες; Κι εκείνοι με βρισιές και κακόλογα τον χτυπούσαν και του έλεγαν: Ιερόσυλε, είσαι ανάξιος και να ζείς. Δεν σού ‘φτασε τόσα χρόνια που μας τάραξες, και μ’ αυτό πού ‘κανες τώρα μας κατασκανδάλισες. Κι αυτός έλεγε: Συγχωρείστε με πού έσφαλα.
Τον οδήγησαν στον αββά και του λένε: Αββά, αυτός είναι που εξαρχής φέρνει άνω κάτω το κοινόβιο. Και άρχισαν να λένε ο ένας μετά τον άλλο: Τον είδα που έφαγε κρυφά τα χόρτα. Άλλος: Έκλεψε τα ψωμιά και τα έδινε έξω! και άλλος: Τον έπιασα να πίνει το εκλεκτό κρασί. Και όλοι ενώ έλεγαν ψέματα, γινόταν πιστευτοί. Και αυτόν μόνο, αν και έλεγε την αλήθεια, δεν τον άκουγε κανείς. Τραβάει ο αββάς και του αφαιρεί το σχήμα λέγοντας: Αυτά που κάνεις δεν στέκονται σε χριστιανό άνθρωπο. Του φόρεσαν λοιπόν σιδερένια δεσμά και τον παρέδωσαν στον οικονόμο της Λαύρας. Κι εκείνος αφού τον γύμνωσε και τον μαστίγωσε, ρωτούσε να μάθει εάν αληθεύουν όσα λέγονται εναντίον του. Κι αυτός γελώντας έλεγε: Συγχωρείστε με, αδελφοί, γιατί έσφαλα. Εξαγριωμένος λοιπόν με την απάντηση του αδελφού, δίνει εντολή να τον ρίξουν στη φυλακή και να ασφαλίσουν τα πόδια του στο τιμωρητικό ξύλο. Και αναφέρει με γραπτό μήνυμα στον άρχοντα της πόλης το γεγονός.
Καταφθάνουν λοιπόν αμέσως οι δημόσιοι εντεταλμένοι τον παραλαμβάνουν, τον ανεβάζουν πάνω σε ασαμάρωτο ζώο με σιδερωσιά βαριά στον λαιμό του και σέρνοντάς τον μέσα από την πόλη τον οδηγούν στον δικαστή. Ο δικαστής άρχισε να τον ρωτάει σαν ποιό νά ‘ναι το όνομά του και από πού και για ποιόν λόγο έγινε μοναχός. Κι εκείνος τίποτε περισσότερο δεν είπε παρά μόνο: Αμάρτησα, συγχωρείστε με. Ο άρχοντας έξω φρενών διατάζει να τον τεντώσουν και με σκληρά μαστίγια να του λιανίσουν τα νώτα. Τεντωμένος λοιπόν από τα τέσσερα άκρα και την ώρα πού τον μαστίγωναν άσπλαχνα, με πρόσωπο χαμογελαστό έλεγε στον άρχοντα: Χτύπα, χτύπα. Την αμοιβή μου την κάνεις λαμπρότερη. Κι εκείνος του είπε: Εγώ την τιμωρία σου θα σου την αναδείξω πιο αστραφτερή και από το χιόνι. Και διατάζει να στρωθεί φωτιά κάτω από την κοιλιά του και αφού αναμείξουν αλάτι και ξύδι, να το χύνουν πάνω στις πληγές του. Όσοι ήταν παρόντες εκεί, απορούσαν για την τόσο μεγάλη καρτερία του και του έλεγαν: Πές μας πού έβαλες τα ιερά σκεύη και θα σε ελευθερώσει. Κι αυτός απαντούσε: Δεν γνωρίζω τίποτε. Επί τέλους παρήγγειλε να διακόψουν τον βασανισμό και πρόσταξε να τον μεταφέρουν στη φυλακή και να τον φυλάξουν εκεί νηστικό και χωρίς καμιά φροντίδα.
Την άλλη μέρα έστειλε εντολή στη Λαύρα να παρουσιαστούν οι υπεύθυνοι του κοινοβίου μαζί με τον αββά. Όταν πήγαν, ο άρχοντας τους είπε: Πάρα πολλούς τρόπους χρησιμοποίησα και σε πολλές τιμωρίες τον υπέβαλα, αλλά τίποτε περισσότερο δεν μπόρεσα να μάθω. Του λένε τότε οι αδελφοί: Αφέντη, κι άλλα πολλά κακά έκανε αλλά χάριν του Θεού τον κρατήσαμε περιμένοντας να μετανοήσει και να, πού έφτασε στα χειρότερα.
Τους ρωτάει τότε: Τί να τον κάνω λοιπόν; Ό,τι λεν οι νόμοι, του απάντησαν. Ο νόμος –είπε ο άρχοντας– τους ιερόσυλους τους φονεύει. Ας φονευθεί, ήταν η απάντηση. Τους άφησε αυτούς και έφερε τον αδελφό. Καθισμένος στο δικαστικό βήμα του λέει: Ομολόγησε, άθλιε, για να γλυτώσεις τον θάνατο. Και ο αδελφός είπε: Εάν διατάζεις να πώ αυτό πού δεν έγινε, το λέω. Δεν Θέλω –παρατήρησε ο δικαστής– να πεις ψέματα εναντίον σου. Και ο αδελφός πρόσθεσε: Τίποτε απ’ όσα μου ρωτάτε δεν γνωρίζω να τα έκανα ποτέ. Βλέποντας λοιπόν ο άρχοντας ότι δεν μαρτυρεί τίποτε, διατάζει να αποκεφαλισθεί. Τον παίρνουν λοιπόν οι δήμιοι και πάν να τον αποκεφαλίσουν.
Την ώρα όμως που τον πήγαιναν, αυτός που είχε αφαιρέσει τα κειμήλια ένιωσε συντριβή και είπε στον εαυτό του: Είτε τώρα είτε όποτε άλλοτε θα φανερωθεί οπωσδήποτε η υπόθεση. Κι αν ακόμη εδώ ξεφύγεις, τί θα κάνεις την ημέρα εκείνη; Πώς θα απολογηθείς για τέτοιες πράξεις; Πηγαίνει αμέσως στον αββά και του λέει: Στείλε γρήγορα είδηση να μην εκτελεσθεί ο αδελφός, γιατί βρέθηκαν τα ιερά σκεύη. Πληροφορεί ο αββάς τον άρχοντα και αφήνεται ελεύθερος ο αδελφός και τον φέρνουν στο κοινόβιο.
Άρχισαν τότε όλοι να πέφτουν στα πόδια του και να του λένε: Σου φταίξαμε, συγχώρεσέ μας. Κι εκείνος άρχισε με δάκρυα στα μάτια να λέει: Συγχωρείστε με, σας χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη, γιατί με τους μικρούς αυτούς κόπους αξιώνομαι μεγάλων αγαθών. Αλήθεια, η χαρά μου ήταν μεγάλη πάντοτε, όταν άκουα να λέγονται από μέρους σας εναντίον μου πράγματα πού δεν είχαν καμιά θέση, γιατί μ’ αυτόν τον λίγο εξευτελισμό επρόκειτο να γίνω άξιος για μεγάλες τιμές τη φοβερή ημέρα της κρίσεως. Και θα χαιρόμουν ακόμη περισσότερο γι’ αυτό που μου κάνατε, αν δεν είχα θλίψη στην καρδιά μου για σας γιατί διέβλεπα την ανταπόδοση της αναπαύσεως στη Βασιλεία των Ουρανών μετά από τέτοιους πειρασμούς.
Μετά απ’ αυτά έζησε τρεις μέρες ο αδελφός και εξεδήμησε προς Κύριον. Και όταν ένας αδελφός πήγε στο κελί του να δεί πώς είναι, τον βρήκε πεσμένο στα γόνατα. Γιατί καθώς έκανε μετάνοιες και προσευχόταν, στη θέση αυτή παρέδωσε την ψυχή του και το σώμα παρέμενε ακόμη στη στάση της μετάνοιας. Πάει ο αδελφός και το ανακοινώνει στον αββά και δίνει εντολή ο αββάς να μεταφερθεί το σώμα του στην εκκλησία για να ενταφιασθεί εκεί. Όταν λοιπόν τοποθετήθηκε ο νεκρός μπροστά από το θυσιαστήριο, παρήγγειλε:νά χτυπήσουν σήμαντρο για να μαζευτεί και όλη η Λαύρα και με τιμές να ενταφιασθεί. Καθώς λοιπόν συγκεντρώνονταν οι αδελφοί, ήθελε ο καθένας να πάρει κάποια ευλογία από το λείψανο. Βλέποντάς το αυτό ο αββάς τοποθέτησε τον νεκρό στο ιερό, το κλείδωσε και περίμενε τον αββά της Λαύρας για να κάνουν μαζί τον ενταφιασμό.
Και όταν ήρθε ο πατήρ της Λαύρας με τους ιερείς και έκαναν την καθιερωμένη προσευχή, είπε στον αββά: Άνοιξε και φέρε τον νεκρό για να γίνει η ταφή, γιατί έφτασε η ενάτη ώρα. Άνοιξε ο αββάς και δεν βρήκε τίποτε μέσα εκτός τα ρούχα του νεκρού και τα σανδάλια. Όλοι θαμπώθηκαν και άρχισαν να θαυμάζουν και να δοξάζουν τον Θεό με δάκρυα στα μάτια και να λένε: Βλέπετε, αδελφοί, τί αγαθά προξενεί η μακροθυμία και η ταπείνωση;
Όπως είδατε λοιπόν το παράδειγμα αυτό, έτσι κι εσείς να αγωνίζεσθε υπομένοντας εξευτελισμούς και πειρασμούς, γιατί αυτά είναι που μας χαρίζουν τη Βασιλεία των Ουρανών με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». (Μέγα Γεροντικόν Τόμος B’, ΚΕΦ. Ζ΄, 11, I.H.«Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανοράματος Θεσσαλονίκης Σελ. 295 κ.εξ.)

***

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η αδικία, δυστυχώς, είναι φαινόμενο «από καταβολής κόσμου». Ο άδικος Κάϊν όχι μόνο φθόνησε, αλλά σκότωσε και τον δίκαιο αδελφό του Άβελ. Με άδικο τρόπο ο Ισαάκ πήρε τα πρωτοτόκια του αδελφού του Ησαύ.
Αδικήθηκε από φθόνο ο πάγκαλος για τις αρετές του Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ, που τα αδέλφια του τον πούλησαν ως δούλο μακριά από την πατρίδα… Την αδικία γεύθηκε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Αδικήθηκαν οι περισσότεροι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος…. Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του τον Θεό… Μεγάλη υπόθεση να έχη ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. 

Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση… Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. 

Άν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα.
Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τι εργαλεία είχαν τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες. Τού έδιναν και κάτι σανίδια…και Τού έλεγαν: “Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…”…  Ξυπόλυτος να πηγαίνη από εδώ-από εκεί, για να κηρύττει! Θεράπευε αρρώστους, με λάσπη άνοιγε τα μάτια των τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία. Έβγαζε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους, αλλά δυστυχώς οι αχάριστοι άνθρωποι Του έλεγαν πώς είχε δαιμόνιο! Και ενώ τόσοι είχαν μιλήσει και προφητεύσει γι’ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε, και τελικά ονειδισμούς, σταύρωμα.
Γι’ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκονται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε από τους ανθρώπους, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: «να το βρουν από τον Θεό», γιατί και αυτό είναι κατάρα. Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώσει, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίζουμε την πνευματική ζωή (στην αφάνεια, όσο μπορούμε), και ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, διότι συνέχεια με τον τρόπο τους αυτό μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή. (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ΄, Πνευματικός Αγώνας)Ω! αδελφοί μου, δεν μπορούμε τίποτε να ψιθυρίζουμε εδώ στη γη, που να μην το ακούσει ο ουρανός. Ο κάθε λόγος μας φθάνει ενώπιον της τάξης των αγγέλων του Θεού. Ο άδης δέχεται κάθε κακό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση του αιωνίου θανάτου μας και ο Παράδεισος δέχεται κάθε καλό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση της αιωνίου ζωής μας. Πράγματι, η σοφία της Παλαιάς Διαθήκης μας μιλά και μας θυμίζει ευκαίρως αυτούς τους λόγους. Θάνατος και ζωή εν χειρί γλώσσης. (Παροιμ. 18,21)
Ω! Κύριε και Σωτήρα μας, Αΐδιε Λόγε του Θεού, βοήθησέ μας να χαλιναγωγούμε τη γλώσσα μας, ώστε αυτή να μην μιλάει ανώφελα, προς καταδίκη μας. Βοήθησέ μας να εκφράζουμε με τη γλώσσα μόνον όσα είναι σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου και ωφέλιμα για την αιώνια σωτηρία μας στην αθάνατη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Θεός μας εξέλεξε προ καταβολής κόσμου για την αγιότητα, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/26/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b5-%cf%80%cf%81%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae%cf%82-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf/

Για τους Αγίους του Θεού. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Λουκάς της Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/22/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%8d-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82/

Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/06/13/%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%be%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b2%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%b5%ce%b2%ce%bf/

Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο – 14 Ιουνίου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/13/12393/

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Ο Θεός των πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Ήχος δ’ Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Στιχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Οι την γην ουρανώσαντες, αρετών εν φαιδρότητι, οι Χριστού τον θάνατον μιμησάμενοι, αθανασίας την πρόξενον, οδόν οι βαδίσαντες, οι τα πάθη των βροτών, χειρουργία της χάριτος, εκκαθάραντες, οι εν όλω τω κόσμω ομοψύχως, εναθλήσαντες γενναίως, ανευφημείσθωσαν Μάρτυρες.

Δόξα. Ήχος πλ. δ΄.

Τάδε λέγει Παΐσιος ο θεηγόρος, προς τον νόμον του Σωτήρος Χριστού, κατευθύνων ημάς· Μακάριοί εστε εάν αγάπην και ταπείνωσιν κτήσησθε, ότι του Αγίου Πνεύματος οικητήριον γενήσεσθε· μακάριοί εστε εάν εαυτούς αρνήσησθε, και τον πλησίον αναπαύσητε, ότι της όντως αναπαύσεως απολαύσετε· χαίρετε και αγαλλιάσθε, οι τας θλίψεις και αδικίας ευχαρίστως υπομένοντες, ότι μιμηταί γεγόνατε Χριστού, του εκουσίως υπέρ ημών παθόντος· ούτω πολιτευόμενοι, γεύσεσθε επί της γης ουρανίου ευφροσύνης, και εν ουρανώ της αιωνίου χαράς αξιωθήσεσθε.

Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού. Αγαπήστε τους πάντες και μην κρίνετε κανέναν. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας

Ακίνδυνος, Ανεμπόδιστος, Αφθόνιος, Ελπιδοφόρος και Πηγάσιος, μάρτυρες στην Περσία (+341)
Ανώνυμοι συγκλητικοί, μάρτυρες στη Σεβάστεια Αρμενίας Μ. Ασίας (+315)
Άγιες Κυριακή, Δομνίνα και Δόμνα
Όσιος Μαρκιανός «ο εν τη Κύρω», ερημίτου της Συρίας (+388)
Άγιοι Λάμπρος, Θεόδωρος και έτερος Ανώνυμος Νεομάρτυρες μαρτύρησαντες εν Βραχωρίω (Αγρίνιο +1786)
Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής της Γεωργίας († 1995)

Εορτάζουν στις 2 Νοεμβρίου

Στίχοι.
Σης ομολογίας, Γαβριήλ, αρότρω
ψυχάς εγεώργησας εν Γεωργία.

Αυτός είναι ο Χριστός, κι όποιος αντέξει…
π. Λίβυος

Γιόρταζε ο άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός, από την Γεωργία. Διάβασα τον βίο του. Είδα ότι είχε περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, έκανε σε φυλακές, νοσοκομεία, ψυχιατρεία, «λέω μέσα μου, καλώς τον, δικός μας είναι αυτός….». Έτσι…. Άγιοι τσαλακωμένοι, «λερωμένοι», στιγματισμένοι, περιθωριοποιημένοι. Ο κόσμος τους είχε για βλαμμένους, για χαζούς και τρελούς, στα σκουπίδια του καθωσπρεπισμού τους ήταν. Κι αυτοί; Γυμνοί, από κάθε υπεράσπιση, από κάθε εξουσία, από δύναμη και επιβολή. Μόνοι μόνο με τον Χριστό.
Εκείνοι βέβαια οι και καλά άνθρωποι της “θρησκείας”, που μετράνε την αρετή με την μεζούρα και μοιράζουν μεταφυσικά οικόπεδα παραδείσου, δεν τα αντέχουν αυτά τα συναξάρια και την «τρέλα» αυτών των αγίων. Βασικά τους αγχώνει η ελευθερία. Τα θέλουν όλα, συγκεκριμένα, ορισμένα, καθορισμένα, περιορισμένα, τακτοποιημένα. Αλλιώς καταρρέουν. Αλλά ο Θεός δεν είναι έτσι. Ο Θεός «πουλάει» τρέλα απέναντι στην “λογική” μας, και κοινωνεί μαζί μας, με τους πλέον παράδοξους τρόπους και δρόμους. Το ίδιο και οι άγιοι Του.
Θα έρθει λοιπόν μια μέρα, τότε που θα πάμε εκεί στο Αλλού, που θα τρίβουν τα μάτια τους όλοι αυτοί που στην ζωή τους μέσα από τον νόμο ενοχοποιούσαν, επέκριναν, και απειλούσαν τις ψυχές των ανθρώπων.
Γιατί ότι πετάξαμε, επικρίναμε, κακομεταχειριστήκαμε, πονέσαμε, λοιδορήσαμε, συκοφαντήσαμε και σταυρώσαμε, το μάζεψε ο Χριστός. Αυτός είναι ο Χριστός και όποιος αντέξει….
“Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Να μην περιφρονείτε κανέναν, ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι, μέθυσοι και βλάσφημοι είναι. Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ’αυτούς κάπου, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν….” Άγιος Γαβριήλ (http://plibyos.blogspot.gr/2017/11/blog-post_3.html)

***

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας

Η αγάπη υπερτερεί όλων των κανόνων και των νόμων. Αγαπήστε τους πάντες. Αν δεν μπορείτε τουλάχιστον να έχετε καλή προαίρεση.

Η καρδιά σου ανήκει σε Αυτόν που την έπλασε.

Ο άνθρωπος χωρίς αγάπη μοιάζει μ’ αυτήν εδώ τη στάμνα. Και να θυμάστε, παιδιά μου, ότι όλες οι καλές σκέψεις προέρχονται από τον Κύριο. Εσύ, ο άνθρωπος τίποτα καλό δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου.

»Αν δεις έναν αμαρτωλό, μην τον κατηγορήσεις. Ο Κύριος λέει: “Η κρίση είναι θέμα δικό Μου. Εγώ είμαι Αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους. Ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, που θα τον κρίνεις αντί για Μένα;” (βλ. Ρωμ. 12, 19). Με την κατάκριση εξυψώνεις τον εαυτό σου και ο Θεός μετά σε αποστρέφεται. Όμως, “όποιος υψώσει από μόνος του τον εαυτό του, αυτός θα ταπεινωθεί· και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στα μάτια του Θεού, αυτός θα υψωθεί” (βλ. Ματθ. 23, 12).
Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο.
Αν δεις στον δρόμο έναν ληστή, μια πόρνη, έναν μέθυσο, μη τους κατακρίνεις. Διότι ο Κύριος τους άφησε στις επιθυμίες τους. Αυτοί οι ίδιοι πρέπει να βρουν τον δρόμο του Κυρίου και να μετανοήσουν.
Όμως, τις δικές σου επιθυμίες τις συγκρατεί ο Θεός, γιατί αν σε αφήσει να πέσεις σε χειρότερες, δεν θα μπορέσεις να βγεις από αυτές και θα καταστραφείς. Γι’ αυτό, μη καυχιέσαι για τον εαυτό σου. Τον άνθρωπο που είδες ότι αμάρτησε, τον είδες ότι μετανόησε;

Όπως η κλωστή πρέπει να περάσει από τη βελόνα, έτσι και ο άνθρωπος παθαίνει ό,τι ακριβώς κατέκρινε…»

Τον άνθρωπο πρέπει να τον διορθώνεις, αλλά η καρδιά σου να είναι γεμάτη αγάπη…”

Και αν ο Κύριος επιτρέπει την πτώση, εσύ, που κατηγορείς τον άνθρωπο, κατηγορείς τον Ίδιο τον Θεό, που επέτρεψε να περιέλθει αυτός ο άνθρωπος σε μια τέτοια κατάσταση. Αν αυτός ο άνθρωπος, που αμάρτησε, κι εσύ τον κατέκρινες, το βράδυ έκλαψε και μετάνιωσε για το σφάλμα του, ο Κύριος θα πει: «Εγώ, τον συγχώρεσα! Εσύ, το είδες αυτό;».
–Πόσο φοβερό είναι που οι άνδρες μοιάζουν με τις γυναίκες! σχολίασε μια φορά, με λύπη, ο Γέροντας.
–Ναι, π. Γαβριήλ, τι φοβερό! σχολίασε, γελώντας, ένα πνευματικό του τέκνο. Και ακούγοντάς τον, εξοργίστηκε ο όσιος του Θεού.
–Ξέρεις, τώρα, πόσο θύμωσε ο Κύριος γι’ αυτό; Τι νομίζεις; Πως εσύ είσαι καλύτερος απ’ αυτούς; Εγώ το είπα με πόνο και τους λυπήθηκα· εσύ, όμως, γέλασες! Άλλη φορά μην το ξανακάνεις…

Όταν εγώ νιώθω πως είμαι “καλύτερος” και “ανώτερος” από κάποιον άλλον, τότε βάζω τη “χρυσή” κορώνα και βγαίνω στους δρόμους ξυπόλητος κάνοντας τους ανθρώπους να με περιφρονούν. Τότε ταπεινώνομαι και βλέπω τι σκουπίδι είμαι…».

Μην φανερώνετε τα αμαρτήματα των άλλων.

Ο Θεός, όταν θέλει να καταδικάσει μια χώρα, αποστρέφει το βλέμμα Του από αυτήν.

«Πουλούσαν κάποτε σε ένα σκλαβοπάζαρο δύο παιδιά. Το ένα το πήρε κάποιος που διεύθυνε οίκο ανοχής και μεγάλωσε έτσι, που το παιδί δεν έμαθε ποτέ αν υπάρχουν μοναστήρια. Το δεύτερο παιδί το εξαγόρασε ο ηγούμενος ενός μοναστηριού. Αυτό το παιδί μεγάλωσε έτσι, που ποτέ του δεν έμαθε αν υπάρχουν οίκοι ανοχής. Πείτε μου, τώρα, πού θα πάνε αυτά τα παιδιά μετά τον θάνατό τους;
–Δεν ξέρουμε.
–Ούτε και οι άγγελοι ξέρουν πώς θα κρίνει ο Θεός τον (κάθε) άνθρωπο…».

– Αν εμφανιστεί ο Κύριος, πρόθυμος να ικανοποιήσει μία επιθυμία σου, εσύ τί θα Του ζητούσες;
– Να είναι όλοι άξιοι της Βασιλείας των Ουρανών, απάντησα.
Εκείνη την ώρα ο Άγιος βρισκόταν μπροστά στον Εσταυρωμένο. Έσκυψε το κεφάλι, δείχνοντας με την κίνηση αυτή πως πιό μεγάλη ευχή δεν υπάρχει.

Κάποιος, αγανακτισμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε:
– Δεν αντέχω άλλο, τί να κάνω;
– Για όλα πρέπει να κάνεις υπομονή.
– Εσείς αντέχετε, π.Γαβριήλ, τόση αδικία;
– Εγώ πάντα κάνω υπομονή, και πρόσθεσε γελώντας:
– Και τώρα υπομένω. Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού.

Μια γυναίκα που είχε χάσει το παιδί της επισκέφτηκε τον π. Γαβριήλ:
— Γιατί κάποιοι φεύγουν νέοι απ’ αυτή τη ζωή; τον ρώτησε.

Σ’ ένα χωριό, μια πιστή γυναίκα που έχασε τον μονάκριβο γιο της παραπονέθηκε στον Θεό: «Εγώ, για την αγάπη Σου, άντεξα πολλά: προσβολές, φτώχιες, δυσκολίες. Σ’ αυτό το μέρος κανείς δεν είναι πιστός εκτός από μένα. Όμως εσύ πήρες το παιδί μου. Γιατί;».
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν είδε ένα όνειρο: Οι Άγγελοι την πήγαν στον Κύριο και Του μετέφεραν τα παράπονά της. Τότε ακούστηκε η φωνή του Κυρίου:

«Ρωτήστε τη γυναίκα τι θέλει».

«Φέρε το παιδί μου πίσω», απάντησε η γυναίκα.

«Θέλεις να δεις το παιδί σου;», ρώτησε ο Κύριος.

«Μητέρα είμαι, και βέβαια το θέλω», είπε κλαίγοντας εκείνη.

«Να της δείξετε το παιδί της», έδωσε εντολή ο Κύριος.

Έφεραν το παιδί και η μητέρα χάρηκε.

«Τώρα τι μου ζητάς;», ρώτησε ο Κύριος.

«Γιατί τον πήρες;», Του παραπονέθηκε η γυναίκα.

Τότε ο Κύριος έδωσε εντολή στους Αγγέλους:

«Να της δείξετε τι θα έκανε ο γιος της αν δεν τον έπαιρνα Εγώ».

Και ξαφνικά, σαν σε ταινία, η γυναίκα είδε τις φοβερές αμαρτίες που θα διέπραττε ο γιος της και μετά τις φωτιές της Κόλασης!

«Να τον ξαναγυρίσετε στον Παράδεισο!», άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί τον Κύριο η μητέρα.

Ο Κύριος έδωσε εντολή και ξαναγύρισαν πάλι το παιδί στον Παράδεισο. Και της είπε τότε ο Κύριος:
«Για την καλοσύνη σου και για την αγάπη σου πήρα τον γιο σου κοντά Μου. Μη νομίζεις πως δεν ξέρω πότε και ποιόν πρέπει να πάρω».

Να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλοσύνη σας. Η γη κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… Μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα- δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλο.
(Μαλχάζι Τζινόρια, Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, μτφρ. Νάνα Μερκιβιλάτζε, Αθήνα 2013)

Αλοίμονο στον μοναχό ή στη μοναχή που δεν νιώθουν τον πόνο του λαού τους! Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/04/%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%8C-%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4/

Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή! Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/01/25511/

Όλα τ’ άφησα στα χέρια του Θεού. Να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο. Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/14/%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%84-%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%BD%CE%B1-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%AC/

Η σοφία σήμερα, βρίσκεται στη σιωπή και στην υπομονή. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/23/%CE%B7-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/

Άγιος Γαβριήλ του Σαμτάβρο της Γεωργίας, Να κάνεις τρεις παρακλήσεις. Στην Παναγία, στην αγία Νίνα και στον άγιο Γεώργιο, και όλα θα πάνε καλά.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/09/23934/

Οι διωγμοί είναι η μοίρα των αληθινών. Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/01/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CF%89%CE%B3%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD-%CE%BF/

Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αντέξει τις παγίδες του Αντιχρίστου. Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/18/19597/

Απολυτίκιον του Οσίου Γαβριήλ, του διά Χριστόν σαλού και ομολογητού, εν Γεωργία. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Πολιτεία ενθέω καλλωπιζόμενον, Αρχιμανδρίτην θεόπνουν πανευλαβώς Γαβριήλ ευφημήσωμεν ως φάρον διοράσεως και ασθενούντων ιατρόν, ου ο τάφος δαψιλώς ισχύος εκχέει ρείθρα, βοώντες· Πάτερ, ευλόγει θεόθεν πάντας τους τιμώντάς σε.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, εικών λαμπρά, Γαβριήλ, και διαυγής της του Χριστού αγαπήσεως, ο λύχνος ο φωτοφόρος ασκητικής αγωγής, ο στρουθός μονάζον επί δώματος, ο πόθον ακόρεστον έχων της εφαπλώσεως της Βασιλείας του Χριστού εν πατρίδι σου, ήνπερ άθεοι κατεπίεζον τύραννοι· χαίροις, Οσίων πρόβολε, πτωχείας θησαύρισμα του Ιησού και σοφίας της κεκρυμμένης απαύγασμα Αυτού, ο εν χρόνοις τοις εσχάτοις ευσεβείας εγείρας τρόπαιον.

Δόξα. Ήχος πλ. β΄.

Όλος φλεγόμενος, Γαβριήλ, εκ νεότητος πυρί της ενσαρκωμένης αγάπης, του φιλανθρώπου Κυρίου, κατέκαυσας ευθαρσώς ενώπιον πλήθους την του αθέου δυνάστου εικόνα εν Τιφλίδι, εν χρόνοις δυσχειμέροις, πανόσιε· αγλαΐσας όθεν Χριστωνύμων τους δήμους και καταισχύνας τους εσμούς των απίστων, την οδόν του προσωπικού σου Γολγοθά ήνυσας χαίρων διά πολλών βασάνων και θλίψεων· και νυν Χριστώ συναγαλλόμενος ως παρρησίαν προς Αυτόν έχων μεγίστην μη παύση πρεσβεύων υπέρ των τιμώντων την μνήμην σου.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο..

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ο μέγας ησυχαστής
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος
Όσιος Παλλάδιος Eπίσκοπος Ελενουπόλεως
Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής

Εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου

Ο  Άγιος Παΐσιος έλεγε: «Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής». Στις Επιστολές του ο Γέροντας γράφει: «Πολύ βοηθά η μελέτη στα Ασκητικά του Αββά Ισαάκ, διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό τον βοηθάει για να το διώξη. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες». 

«Μια μέρα με ρώτησε ο παπα-Τύχων: – Εσύ παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απάντησα: – Αββά Ισαάκ. – Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Αββάς Ισαάκ. Ήθελε με αυτό που είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου». [Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα,]

Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο (των ασκητικών του Αγίου Ισαάκ)που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: «Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου». (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμισθή ολόκληρο το κείμενο». (Ιερομονάχου Ισαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου σελ. 248).

Στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».

Ο Άγιος Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος ο Καππαδόκης συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά: «Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω, έστω ένα φύλλο την ημέρα.
Εκεί θα βλέπεστε σαν σε καθρέφτη.
Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Να βλέπετε δηλ. που βρίσκεσθε.
Επίσης, είναι το θερμόμετρο ο Ισαάκ.
Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου.
Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου: τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν; Φως τα μάτια σου αν βλέπουν.
Στον Ισαάκ, θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, δια να βοηθηθείς πνευματικά.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τους διάβασης, τότε θα καταλάβεις την αξία τους!»

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά... Αν δεν έχεις Ισαάκ Σύρο, και αν δεν έχεις λεφτά να τον αγοράσης, να πάρης µια τσάντα και να βγης να ζητήσης χρηµατα και να τον πάρης… Όταν το διαβάζης και χαίρεσαι και ελέγχεσαι… Να διαβάζετε ένα φύλλο την
ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη».

Γράφει ο μακαριστός κυρ Φώτης Κόντογλους για τον αββά Ισαάκ τον Σύρο
“…Aς μη σιμώση κανένας σε τούτη την ατίμητη κιβωτό μ’ ελαφρύν λογισμό, αλλά με φόβο και με τρόμο. Γιατί αλλοιώς, άδικα θα θελήση να δροσιστή απ’ αυτή την αγιασμένη βρύση όποιος έχει τη γέψη του χαλασμένη από τα θολά και φαρμακερά πιοτά του κόσμου.
“Για τον άγιο Iσαάκ μπορεί να πη κανένας πως η Σοφία κάθισε σαν μέλισσα χρυσή απάνω στο στόμα του. Όχι η σοφία των σοφών, η μάταια κ’ η σαστισμένη, αλλ’ η αμάραντη, η πηγή της αφθαρσίας, που ελευθερώνει αληθινά όποιον την κατέχει…
“K’ επειδή το Πνεύμα το Άγιο μιλά με το στόμα του, τα λόγια του είναι εξαίσια στο κάλλος, από θείον οίστρον πυρπολημένα. Για τούτο, μ’ όλο που γράφει τόσα πολλά ο τρισμακάριος, απομένει μέσα στο πνεύμα μας μια ιερή σιωπή, σαν να μη μίλησε κανένας, παρά σαν να ακούμε ένα μακρινό αντιλάλημα κάποιας θάλασσας που δεν τη βλέπουμε…
“Tο μάτι του βλέπει τον ήλιο χωρίς να θαμπώση. Σαν αητός εξαίσιος βγαίνει μέσ’ από τα σύννεφα και πετά ατάραχος απάνω από τα μελανά βουνά, αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, σε καιρό που εμείς καθόμαστε μέσα σ’ ένα στενοπήγαδο, και κράζουμε να μας ελεήση…

Η γλυκύτατη μελωδία των λόγων Του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

 1. Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή. Όταν δηλ. εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί το δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής, και ακόμη, να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή, προς το Θεό. (287).
 (Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.)

***

Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο, που νομίζεται ως θείος

Ο ζηλωτής άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ στην ειρήνη της διανοίας του• και όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• διότι εάν, όπως λένε, η ειρήνη είναι η τέλεια υγεία της διάνοιας, ο ζήλος τότε είναι ενάντιος της ειρήνης, συνεπάγεται λοιπόν, ότι όποιος έχει ανόητο ζήλο, αυτός ασθενεί μεγάλη ψυχική ασθένεια.
Άνθρωπε, εσύ που νομίζεις, ότι με τον ζήλο σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, διώχνεις την υγεία από την ψυχή σου• αν αληθινά επιθυμείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς στην ψυχή, γνώριζε καλά, ότι οι ασθενείς και οι άρρωστοι στην ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά επίπληξη• και πάλι, όταν εσύ δεν έχεις συμπάθεια προς τους άλλους, προξενείς στον εαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.

Οι άνθρωποι δεν κρίνουν τον ζήλο από τα είδη της σοφίας, αλλά από τις αρρώστιες στην ψυχή, ο οποίος (ζήλος) είναι αποτελέσματα μικρής νοημοσύνης και πολλής ανοησίας. Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής· διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας· από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή.

Όταν η καρδιά λυπάται για τις ασθένειες και τις αδυναμίες του σώματός της, εξ’ αιτίας των οποίων δεν μπορεί το σώμα να πράξει τα έργα της αρετής, αναπληρώνει με αυτή τη λύπη ο άνθρωπος, την αξία όλων των σωματικών έργων· οι σωματικές εργασίες χωρίς την λύπη της διανοίας είναι σαν ένα άψυχο σώμα. Όποιος έχει την καρδιά του περίλυπη, υπάρχει όμως ασθενής στις σωματικές αισθήσεις, μοιάζει με άρρωστο που παρακινούμενος από τον σωματικό πόνο, δέχεται στο στόμα του και τρώει κάθε βλαβερή τροφή. Όποιος έχει την καρδιά περίλυπη, υπάρχει όμως ασθενής στις σωματικές αισθήσεις μοιάζει με άνθρωπο που έχοντας ένα γιό, τον θυσιάζει λίγο λίγο με τα ίδια του τα χέρια. Η λύπη της καρδιάς είναι τίμια προσφορά στο Θεό, και όποιος την υποφέρει όπως πρέπει, μοιάζει με άνθρωπο, ο οποίος κουβαλάει την αγιότητα στο ίδιο του το σώμα· και όποιος πολυλογεί είτε για καλά πράγματα, είτε για κακά, είναι ανάξιος αυτής της χάρης και της αγιότητας. Η μετάνοια που γίνεται τυχαία, είναι συντριμμένο πιθάρι. Η φιλοτιμία μαζί με κατηγόρια, είναι μαχαίρι βαμμένο στο μέλι.

Τα καλά έργα που γίνονται χωρίς ελεημοσύνη είναι μπροστά στο Θεό ως κάποιος άνθρωπος, ο οποίος θυσιάζει ξένο παιδί μπροστά στα μάτια του πατέρα του. Όποιος υπάρχει ασθενής στη ψυχή, και διορθώνει τους άλλους, μοιάζει με άνθρωπο τυφλό, ο οποίος δείχνει στους άλλους τον δρόμο.

Η ελεημοσύνη και η δικαιοκρισία όταν βρίσκονται μαζί στη μια και ίδια ψυχή, μοιάζουν σαν έναν άνθρωπο, ο οποίος προσκυνά τον Θεό και τα είδωλα στον ένα και ίδιο ναό. Η ελεημοσύνη είναι ενάντια στη δικαιοκρισία· η δικαιοκρισία είναι η ισότητα του μέτρου· διότι δίνει στον καθένα το δίκαιο, και δεν παρεκκλίνει στο ένα ή στο άλλο μέρος, ούτε προσωποληπτεί στην απόδοση της δικαιοσύνης· η ελεημοσύνη όμως υπάρχει ως κάποια λύπη της ψυχής, και κινούμενη από την θεία χάρη, παρεκκλίνει και χαρίζεται με συμπάθεια σε όλους, και αυτόν που είναι άξιος τιμωρίας δεν τον παιδεύει, τον άλλον που είναι άξιος επαίνου τον γεμίζει με κάθε αγαθό. Καθώς το ξηρό χορτάρι και η φωτιά δεν είναι δυνατό να βρεθούν στο ίδιο μέρος, έτσι και η ελεημοσύνη με την δικαιοκρισία να υπάρχουν στην μία και αυτή ψυχή· καθώς δεν ζυγίζεται ο κόκκος της άμμου προς το βάρος πολλού χρυσού, έτσι και η ανάγκη της δικαιοκρισίας του Θεού δεν ζυγίζεται προς την μεγάλη του ελεημοσύνη. Καθώς μια χούφτα άμμου πέφτοντας στην μεγάλη θάλασσα χάνεται, έτσι και τα πταίσματα κάθε ανθρώπου χάνονται μπροστά στην ελεημοσύνη του Θεού· και καθώς η ποσότητα μιας χούφτας άμμου δεν φράσσει μια πηγή, η οποία αναβρύζει πολύ νερό, έτσι και η ελεημοσύνη του Θεού δεν νικιέται από την κακία των ανθρώπων.

Όπως αυτός που σπέρνει στην θάλασσα περιμένει να θερίσει, έτσι περιμένει και αυτός που μνησικακεί και προσεύχεται· όπως δεν μπορεί κάποιος να εμποδίσει την φλόγα της φωτιάς από το να ανεβαίνει προς τα πάνω, έτσι και οι προσευχές των ελεήμονων ανθρώπων δεν εμποδίζονται από του να ανεβαίνουν προς τον ουρανό· όπως τρέχει το νερό στην κατηφόρα, έτσι τρέχει και ο θυμός στην διάνοια που είναι κυριευμένη από αυτόν (το θυμό). Όποιος απέκτησε στην καρδιά του την ταπείνωση, αυτός νεκρώθηκε για τον κόσμο, και όποιος νεκρώθηκε για τον κόσμο, νεκρώθηκε από τα σωματικά πάθη. Όποιος νέκρωσε την καρδιά του από τις υποθέσεις του, αυτός νέκρωσε τον διάβολο. Όποιος έχει φθόνο στην καρδιά, έχει μαζί του τον διάβολο.

Άλλη είναι η ταπείνωση που προέρχεται από τον φόβο του Θεού, και άλλη η ταπείνωση που προέρχεται από την αγάπη του Θεού. Άλλος ταπεινοφρονεί για τον φόβο του Θεού, και άλλος για την αγάπη του Θεού· και στον πρώτο που ταπεινώνεται για την φόβο του Θεού, ακολουθεί ειρήνη των μελών του σώματος, και καλή τάξη των αισθήσεων, και καρδιά συντριμμένη σε κάθε καιρό· στον δεύτερο που ταπεινώνεται για την αγάπη του Θεού ακολουθεί πολλή απλότητα και καρδιά και που αυξάνει και δεν περιορίζεται.

Η αγάπη δεν γνωρίζει ντροπή, γι’ αυτό δεν ξέρει να τακτοποιεί τα μέλη του σώματος. Η αγάπη έχει φυσική ιδιότητα το να γνωρίζει το μέτρο της. Ω αγάπη! ευτυχισμένος, όποιος σε βρήκε λιμάνι κάθε χαράς. Έτσι αγαπά ο Θεός το σύνολο των ταπεινών, όπως το σύνολο των Σεραφείμ. Από κάθε καθαρή θυσία υπάρχει τιμιότερο στο Θεό το σώμα του φρόνιμου ανθρώπου. Η ταπείνωση και η φρονιμάδα ετοιμάζουν στην ψυχή ενέχυρο από την αγία Τριάδα.

Να πηγαίνεις προς τους φίλους σου με ευλάβεια· κάνοντας το αυτό, και τον εαυτό σου και εκείνους θα ωφελήσεις· επειδή πολλές φορές η ψυχή με την πρόφαση της αγάπης αποβάλλει το χαλινάρι της προφύλαξης· να προφυλάγεσαι, όσο μπορείς, από τις συναναστροφές σου και τις συνομιλίες σου· επειδή σε κάθε περίσταση δεν ωφελούν. Στις συναθροίσεις των πολλών ανθρώπων να προτιμάς την σιωπή· επειδή αυτή εμποδίζει πολλή ζημιά· να φυλάγεις την κοιλιά σου περισσότερο από την όραση των ματιών σου· διότι έτσι ο εσωτερικός πόλεμος γίνεται χωρίς δισταγμό ελαφρότερος του εξωτερικού. Να μη πιστεύσεις ποτέ, αδελφέ μου, ότι εμποδίζονται οι εσωτερικοί λογισμοί χωρίς την καλή τάξη στο σώμα σου. Να φοβάσαι τις κακές συναναστροφές περισσότερο από τους εχθρούς σου. Όποιος τρέφει κακή συνήθεια, είναι ως ένας άνθρωπος, ο οποίος τρέφει την φωτιά με εύφλεκτο υλικό· γιατί το μέτρο της δύναμης, της συνήθεια και της φωτιάς, αποτελείται από ύλη. Η συνήθεια αν ζητήσει κάτι μία φορά, και δεν εκπληρωθεί το αίτημα της, στη συνέχεια εξασθενεί· αν όμως κάνεις μια φορά το αίτημά της, μετά την βρίσκεις δυνατότερη εναντίον σου.

Σε κάθε περίσταση να θυμάσαι, ότι καλύτερη είναι η βοήθεια που προέρχεται από την προφύλαξη, παρά από τα έργα. Μη γίνεσαι φίλος με εκείνον που αγαπά τα γέλια, ή αγαπά να κοροϊδεύει τους ανθρώπους· επειδή σε οδηγεί σε συνήθειες που έχουν νωθρότητα και αμέλεια. Μην δείχνεις ποτέ ευχάριστο πρόσωπο σε εκείνον, ο οποίος ζει ακόλαστη ζωή· αλλά να προσέχεις να μην τον μισήσεις· και αν θέλεις να σωθεί από την αμαρτία του, βοήθησε τον, και έως θανάτου να φροντίσεις να τον σώσεις· εάν όμως υπάρχεις και εσύ ακόμα ασθενής και γεμάτος πάθη, να αποστραφείς την γιατρειά του άλλου· διότι όπως λέγουν οι πατέρες, δώσε του το άκρο της ράβδου σου, και τα άλλα παρόμοια.

Μπροστά στον υψηλόφρονα και φθονερό άνθρωπο να μιλάς με προφύλαξη· διότι ενώ εσύ ακόμη μιλάς, εκείνος εξηγεί τα λόγια σου όπως θέλει αυτός, και παίρνει αφορμή από αυτά, και κάνει στη συνέχεια και τους άλλους να παρερμηνεύουν τα λόγια σου· επειδή μεταβάλλει την έννοια των λόγων σου σύμφωνα με τα αίτια της αρρώστιας του. Σε εκείνον, ο οποίος έρχεται να κατηγορήσει τον αδερφό του μπροστά σου, δείξε πρόσωπο σκυθρωπό· και αν πράξεις έτσι, θα βρεις τον Θεό να σε προφυλάσσει και από αυτό το πάθος της κατηγόριας.

Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ’ αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή. Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό. Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.

Ο δίκαιος, που φέγγει μπροστά στον ήλιο σαν λυχνάρι, δεν είναι σοφός. Η προσευχή του ανθρώπου που θυμάται τις κακίες των άλλων είναι σαν σπόρος σπαρμένος πάνω στην πέτρα. Ο μοναχός που δεν ελεεί, είναι σαν άκαρπο δένδρο. Ο έλεγχος, που γίνεται από φθόνο, είναι σαν φαρμακερό βέλος. Ο έπαινος του πανούργου είναι κρυμμένη παγίδα. Ο κουτός και ανόητος σύμβουλος είναι τυφλός φύλακας. Η συναναστροφή με ανόητους είναι σχίσιμο της καρδιάς. Η ομιλία του φρόνιμου είναι πηγή γλυκού νερού. Ο σοφός σύμβουλος είναι προστάτης της ελπίδας. Ο κουτός και ανόητος φίλος είναι συγκέντρωση ζημιάς. Καλύτερα είναι να βλέπει κανείς γυναίκες να πενθούν, παρά σοφό να ακολουθεί κουτό. Καλύτερα είναι να κατοικεί κάποιος με θηρία, παρά με αυτούς που κάνουν κακές συναναστροφές. Κάθισε με γύπες, και όχι με πλεονέκτη και αχόρταγο. Γίνε φίλος καλύτερα με τον φονιά, παρά με τον φιλόνικο. Καλύτερα να συνομιλείς με χοίρο παρά με τον γαστρίμαργο. Καλύτερη είναι η σκάφη του φαγητού των χοίρων, παρά το στόμα του πολύφαγου. Κάθισε καλύτερα με τους λεπρούς, παρά με τους υπερήφανους. Να καταδιωχθείς εσύ, και μη καταδιώξεις άλλους. Να συκοφαντηθείς εσύ, και μη συκοφαντήσεις άλλους. Γίνε συμπαθητικός και ήρεμος, και όχι ζηλωτής στο κακό.

Η δικαιολογία δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του τρόπου ζωής των Χριστιανών· επειδή δεν βρίσκεται σημειωμένη στην διδασκαλία του Χριστού. Να χαίρεσαι με αυτούς που χαίρονται, και να κλαις με αυτούς που κλαίνε· διότι αυτό είναι σημάδι της καθαρότητας. Αρρώστησε με τους άρρωστους, και πένθησε με τους αμαρτωλούς, και να χαίρεσαι με αυτούς που μετανοούν. Γίνε φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά κυρίως γίνε φίλος με την διάνοιά σου. Γίνε συμμέτοχος στα παθήματα όλων των ανθρώπων, αλλά σωματικά απομακρύνσου από όλους. Μην ελέγχεις κανένα, ούτε να κατηγορήσεις κανένα, ούτε τους πολύ κακούς στον τρόπο ζωής τους. Άπλωσε την στοργή σου, και σκέπασε αυτόν που φταίει, και αν δεν μπορέσεις να δεχτείς εσύ τα φταιξίματα και την παιδεία και την ντροπή αντί γι’ αυτόν, αν δεν μπορέσεις, τουλάχιστον να τον υπομένεις, και μη τον ντροπιάζεις.

Γνώριζε, αδελφέ μου ότι γι’ αυτό πρέπει να καθόμαστε μέσα στο κελί μας, για να μη μαθαίνουμε τα κακά έργα των ανθρώπων, και τότε τους βλέπουμε όλους ως άγιους· αλλά αν ελέγχουμε, και παιδεύουμε και κρίνουμε και εξετάζουμε και αδικούμε και μεμψιμοιρούμε, τότε λοιπόν σε τι διαφέρει η ζωή στην ησυχία από τη ζωή στις πόλεις; Και τι άλλο υπάρχει χειρότερο από τη ζωή στην έρημο, αν δεν απαλλαγούμε από όλα αυτά; αν δεν ησυχάζεις στην καρδιά σου, ησύχασε τουλάχιστον με την γλώσσα σου· και αν δεν μπορέσεις να τακτοποιήσεις τους λογισμούς σου, τακτοποίησε τουλάχιστον τις σωματικές σου αισθήσεις· και αν δεν είσαι μόνος με τη διάνοια σου, μείνε τουλάχιστον μόνος με το σώμα σου· και αν δεν θέλεις να εργάζεσαι σωματικά, να λυπάσαι τουλάχιστον με τη διάνοια σου· και αν δεν μπορείς να αγρυπνάς όρθιος, αγρύπνησε καθιστός ή ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου· και αν δεν μπορείς να νηστεύσεις δύο ημέρες, νήστευσε τουλάχιστον ως το απόγευμα· και αν δεν μπορείς πάλι ως το απόγευμα, μη χορταίνεις την κοιλιά σου· και αν δεν είσαι άγιος στην καρδιά, γίνε καθαρός στο σώμα σου· και αν δεν πενθεί η καρδιά σου, ας πενθεί το πρόσωπο σου· και αν δεν μπορείς να ελεήσεις, μίλησε τουλάχιστον ως αμαρτωλός· και αν δεν είσαι ειρηνοποιός, μη γίνεσαι τουλάχιστον φιλοτάραχος· και αν δεν υπάρχεις ικανός και έμπειρος, γίνε ακούραστος στο φρόνημα· και αν δεν είσαι νικητής, μη υπερηφανεύεσαι μπροστά στους αίτιους και υπεύθυνους· και αν δεν μπορείς να φράξεις το στόμα εκείνου που κατηγορεί τον αδελφό του, φύλαξε τουλάχιστον το δικό σου, και μη συμφωνήσεις μαζί του.

Γνώριζε καλά, ότι αν βγει από σένα φωτιά, και κάψει ολοκληρωτικά τους άλλους, τις καμένες ψυχές θα τις ζητήσει ο Θεός από τα χέρια σου· και αν δεν βάλεις εσύ την φωτιά, αλλά συνεργείς με αυτόν που την ανάβει, και χαίρεσαι γι’ αυτό, θα είσαι συμμέτοχος στο κακό που έγινε την ημέρα της κρίσεως. Αν αγαπάς την πραότητα, να ειρηνεύεις με τον εαυτό σου· και αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε περίσταση. Ζήτησε φρονιμάδα, και όχι χρυσό. Ντύσου την ταπείνωση, και όχι το βυσσινί φόρεμα των βασιλιάδων. Απόκτησε την ειρήνη, και όχι κοσμική βασιλεία.

Δεν είναι φρόνιμος αυτός που δεν έχει ταπείνωση· και όποιος δεν έχει ταπείνωση δεν θα σκεφτεί ποτέ σωστά. Δεν είναι ταπεινόφρονας όποιος δεν είναι ειρηνικός· και όποιος δεν είναι ειρηνικός, δεν είναι ούτε ταπεινόφρονας· και όταν δεν είναι κάποιος ειρηνικός, δεν θα χαρεί ποτέ του. Σε όλους τους δρόμους των αρετών στους οποίους περιπατούν οι άνθρωποι στον κόσμο, δεν βρίσκουν ειρήνη, αν δεν πλησιάσουν πρώτα στην ελπίδα του Θεού· επειδή η καρδιά δεν ειρηνεύει από τους κόπους και τα εμπόδια έως ότου δεν αποκτήσει την ελπίδα· όταν όμως την αποκτήσει, τότε θα ειρηνεύσει, και θα χαρεί· και αυτό είναι εκείνο που είπε το προσκυνημένο στόμα του Χριστού· «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω»· πλησίασε, λέει, σε μένα, και αναπαύεσαι από τον κόπο και τον φόβο.

Η ελπίδα στον Θεό αναπτερώνει την καρδιά, ο φόβος όμως της κολάσεως την συντρίβει. Το φως του διάνοιας γεννά την πίστη, και η πίστη γεννά την παρηγοριά της ελπίδας, και η ελπίδα στερεώνει την καρδιά. Η πίστη είναι η φανέρωση της σύνεσης, και όταν σκοτιστεί η διάνοια, κρύβεται η πίστη, και τότε μας κυριεύει ο φόβος, και μας κόβει την ελπίδα. Η πίστη που προέρχεται από την μάθηση (την διδασκαλία), δεν ελευθερώνει τον άνθρωπο από την υπερηφάνεια και τον δισταγμό, αλλά η πίστη που φανερώνεται από την φρονιμάδα, και ανατέλλει από την γνώση και την κατανόηση (την εμπειρία), και γι’ αυτό λέγεται επίγνωση (ολοκληρωμένη γνώση) και φανέρωση της αλήθειας. Έως ότου να γνωρίσει ο νους τον Θεό, και με την επίγνωση να τον καταλάβει ως Θεό, δεν αγγίζει ο φόβος την καρδιά. Όταν μας παραχωρηθεί και πέσουμε σε σκότιση, ώσπου να ταπεινωθούμε, μας συμβαίνει να φοβόμαστε, για να οδηγηθούμε στην ταπείνωση και την μετάνοια.

Ο Υιός του Θεού υπέμεινε τον σταυρό για μάς· ας έχουμε λοιπόν εμείς οι αμαρτωλοί θάρρος στην μετάνοια· διότι αν μόνο το σχήμα της μετάνοιας μετέβαλε την οργή του Θεού τον καιρό του βασιλιά Αχαάβ, πόσο περισσότερο δεν θα εξιλεώσει αμέσως τον Θεό η αληθινή μας μετάνοια; και αν το σχήμα μόνο της ταπείνωσης επέστρεψε πίσω την οργή του Θεού από εκείνον, του οποίου η μετάνοια δεν ήταν αληθινή, πόσο περισσότερο δεν θα την πάρει πίσω αυτήν αμέσως από μάς; αρκεί η λύπη της διάνοιας μας από κάθε άλλη σωματική εργασία.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει, ότι υπάρχει ναός της θείας χάρης εκείνος που θυμάται πάντα τον Θεό, και μεριμνά για την κρίση του· και τι άλλο είναι η μέριμνα της κρίσης του Θεού, παρά το να ζητεί κάποιος πάντοτε να απολαύσει την αιώνια ανάπαυση, και να λυπάται συνέχεια, γιατί δεν μπορεί να φτάσει στην τελειότητα εξ’ αιτίας της ασθένειας της φύσης του και η παντοτινή αυτή λύπη είναι το να βαστάζει στην ψυχή του την συνεχή ενθύμηση του Θεού, όπως είπε ο άγιος Βασίλειος. Αμετεώριστη ευχή είναι εκείνη που προξενεί στην ψυχή καθαρή την έννοια του Θεού· και κατοίκηση του Θεού στην καρδιά είναι το να έχει κάποιος μέσα του την ενθύμηση του Θεού, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ναός του Θεού· αυτό δεν είναι φροντίδα και μέριμνα συντριμμένης καρδιάς για την ετοιμασία της ανάστασης; Στο Θεό μας δόξα στους αιώνες. Αμήν.

(Αββά Ισαάκ του Σύρου , Λόγος ΝΗ΄, Περί τῆς βλάβης οπό τον ανόητο ζήλο πού νομίζεται ως θείος, Ευρεθέντα Ασκητικά, ἐκδ. Ρηγόπουλου).
http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/mwr_zil1.htm

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Έτερον Απολυτίκιον του Οσίου Ισαάκ του Σύρου.
(Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ήχος δ´. Ο υψωθείς.

Της μετανοίας την χριστόρειθρον γλώτταν, της κατανύξεως και πένθους εργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χορού των μοναστών, Ισαάκ τον πάνσοφον, ικετεύσωμεν πόθω, όπως άπερ γεγραφεν εν τη βίβλω εις πράξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως αδελφοί, και αιωνίας ζωής απολαύσωμεν.

Ήχος πλ. α·. Χαίροις ασκητικών

Χαίροις ο Ιερός Ισαάκ, της ησυχίας υποφήτης θεόσοφος· εν ταύτη γάρ ηγωνίσω, αποκαθάρας σαυτόν, των προσύλων πάντων δι· ασκήσεως· εντεύθεν ανύψωσαι των γηίνων προλήψεων, και όλος ώφθης, τη καρδία μετάρσιος, φως το άυλον, απορρήτως δεχόμενος· γνόφον γάρ τον υπέρφωτον, υπήλθες εν σώματι, και καθαρώς προσωμίλεις, νοῖ τελείω τω Κτίσαντι. Αυτόν εκδυσώπει, και ημίν δοθήναι Πάτερ, φως θείας χάριτος.

Στίχ. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον…

Χαίροις ο Ιερός Ισαάκ, των Μοναστών καθηγητής και υπόδειγμα, και τύπος εν εγκράτεια, και νοερά προσευχή, και έν πάσι τρόποις βίου κρείττονος· ως πράξας γαρ Όσιε, ως φησίν ο Σωτήρ ημών, καλώς διδάσκεις, καθαρώς πολιτεύεσθαι, εν σεμνότητι, και ζωής τελειότητι. Όθεν δίδου εκάστοτε, ισχύν ημίν άνωθεν, κατά τους λόγους σου Πάτερ, εύαρεστείν τω Θεώ ημών, ως αν μετά τέλος, τού Χρίστου την βασιλείαν κληρονομήσωμεν

Ήχος πλ. δ·. Ω του παραδόξου θαύματος!

Πάτερ Ισαάκ θεσπέσιε, δι· ησυχίας πολλής, πρός ουράνιον έρωτα, τον νουν σου επτέρωσας, σεαυτόν αρνησάμενος· και θεωρίαις θείαις και πράξεσιν, ημάς παιδεύεις προς τελειότητα· όθεν τιμώμέν σε, ως σοφόν διδάσκαλον, και οδηγόν, την αγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.