Συναξαριον
Τῇ Ιʹ(10ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμην ποιούμεθα τῆς καταθέσεως τοῦ τιμίου Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Μοσχοβίᾳ· ἀνακομισθέντος ἐκ Γεωργίας ἐπὶ τσάρου Μιχαὴλ Α’ Φιοντόροβιτς Ρομάνοφ καὶ Πατριάρχου Φιλαρέτου τῷ ἔτει 1625· καὶ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ἰσαποστόλου Νίνας, εὐαγγελιστρίας καὶ φωτιστρίας τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας τῆς εὑρούσης τὸν Ἄῤῥαφον Χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν Μτσχέτα τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας (ἡ μνήμη δὲ αὐτῆς τελεῖται τῇ 14ῃ ᾽Ιανουαρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας μαρτυρησάντων (319).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μυρίων (10.000) Πατέρων τῆς Νιτρίας τῆς Αἰγύπτου, τῶν ἐν σπηλαίοις καὶ σκήταις κατοικούντων, οὓς διὰ πυρὸς καὶ θανάτῳ βιαίῳ παρέδωκε Θεόφιλος ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, διὰ Ἰσίδωρον τὸν Πρεσβύτερον (398).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀπολλωνίου τοῦ ἐκ Σάρδεων (3ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βιάνορος τοῦ ἐκ Πισιδίας καὶ Σιλουανοῦ (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Πεντασχοινίτου, τοῦ ἐν Κύπρῳ.(7ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης (690 ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ ἐπονομαζομένου Γλυκέος.(11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Ρῶσος ὁ Ἐσφιγμενίτης ἱδρυτὴς τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, πατέρας καὶ θεμελιωτὴς τοῦ ρωσικοῦ μοναχισμοῦ (+1073)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Βεάτου (ἐν ἄλλοις: Βιάτου ἢ Βιώτου).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ Ἀλ-Χαντάντ τοῦ ἐν Δαμασκῷ τῆς Συρίας, ὑπὸ τῶν φανατικῶν Ἀγαρηνῶν κατακρεουργηθέντος καὶ ἐν τοῖς ὁδοῖς τῆς Δαμασκου συρθέντος καὶ διαμελισθέντος ἐν ἔτει 1860.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Παρθενίου (1905) καὶ Εὐμενίου (1920), τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ Γορτύνης Κρήτης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1935) Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου ἐν Γέρᾳ Λέσβου (1150)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων (1998) τοῦ ἁγίου Ἀμβρόσιου τῆς Ὄπτινα (+ 1891, 10η Ὀκτωβρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Κόνεβιτς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμην ποιούμεθα τοῦ ἐξαισίου θαύματος τῆς σεβασμίας εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐν Μυρτιᾶ Τριχωνίδος, ὅτε ἐρρύσατο τὸν εὐσεβῆ λαὸν ἐκ δεινῆς ἐπιδρομῆς ἀκρίδος.
Στίχοι.
Ἔνδυσόν με στολὴν ἀγαλλιάσεως,
Χριστέ, Ἀῤῥάφου Σου Χιτῶνος δυνάμει.
Σταυροῦ ῥωσθεῖσα ἰσχύϊ Νίνα φέγγος,
Χριστοῦ ἀνέτειλας λαῷ Γεωργίας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Οι άγιοι είναι έσοπτρα κεκαθαρμένα, απαστράπτοντα, στα οποία αντανακλάται η ομορφιά και η δύναμη του μεγαλειώδους προσώπου του Χριστού. Είναι οι καρποί που φέρει επάνω του το Δέντρο της Ζωής: το Δένδρο είναι ο Χριστός και οι καρποί, οι άγιοι…. Όπως τα σταφύλια ωριμάζουν επάνω στο κλήμα, έτσι οι άγιοι ωριμάζουν εν Χριστώ.
Ότι είναι ο ήλιος ανάμεσα στα αστέρια, είναι και ο βασιλιάς ανάμεσα στους υπηκόους του, είναι και ο Χριστός ανάμεσα στους αγίους Του.
Υπάρχουν δυο δρόμοι, ορθοί και οι δυο: από τον Χριστό προς τους αγίους και από τους αγίους προς τον Χριστό “.
Η μετακομιδή του Τιμίου Χιτώνος
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Την εποχή που ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για το ανθρώπινο γένος, υπήρχε στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού της Ρώμης στα Ιεροσόλυμα κάποιος Ελιόζ (ραβίνος ), της πόλεως Μτσχέτα. Η μητέρα του είχε ακούσει για τον Χριστό και σ’ Αυτόν πίστευε με όλη την καρδιά της. Αποχαιρετώντας τον γιό της, ο οποίος στρατευόταν στην Παλαιστίνη, τον συμβούλευσε να μην κάνει τίποτε εναντίον του Χριστού.
Όταν οι δήμιοι προσήλωναν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, ο κτύπος του σφυριού στον Γολγοθά διαπέρασε τα αυτιά της μητέρας του Ελιόζ, που βρίσκονταν στην πόλη Μτσχετα. Στο άκουσμά του η γυναίκα φώναξε:”Αλίμονο σ’ εμένα την τάλαινα, που δεν πέθανα νωρίτερα. Ο θάνατος θα με είχε γλυτώσει από τον φρικτό αυτό ήχο!” Μόλις τελείωσε τη φράση της σωριάστηκε νεκρή.
Εκείνες τις ημέρες ο Ελιόζ βρισκόταν κάτω από τον Σταυρό στον Γολγοθά: έριχνε κλήρο για τον Χιτώνα του Χριστού, μαζί με τους άλλους στρατιώτες της φρουράς. Αυτός κέρδισε τον Χιτώνα, έφερε μαζί του το ιερό κειμήλιο πίσω στη Μτσχέτα και το χάρισε στην αδελφή του, Σιδωνία. Μόλις έμαθε εκείνη για τον μαρτυρικό Θάνατο του Κυρίου και για το γεγονός πως ο αδελφός της είχε συμμετάσχει στο έγκλημα, στο οποίο χύθηκε αίμα αθώου, έπεσε νεκρή κρατώντας σφιχτά στα χέρια της τον Χιτώνα του Χριστού· τόσο σφιχτά, ώστε κανείς δεν μπόρεσε να της τον αποσπάσει, με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί μαζί της. Ένας κέδρος ανεφύη απ τον τάφο της και ανέβλυσε μύρο ιαματικό.
Εν καιρώ όμως το δένδρο αυτό κόπηκε και στη θέση του σκαλίστηκε ένας στύλος. Με τις προσευχές της Αγίας Νίνας (της Ισαποστόλου – 14 Ιανουαρίου ), ένας άγγελος ύψωσε πάνω απ τον τάφο αυτόν τον στύλο που έλαμπε και τον ακούμπησε επάνω στον, σκαλισμένο στο ξύλο, στυλοβάτη. Ο βασιλιάς Μιριάν (265-342), αφού βαπτίστηκε χριστιανός, ανήγειρε στο σημείο εκείνο μία Εκκλησία αφιερωμένη στους αγίους Αποστόλους.
Το έτος 1625 ο σάχης Αμπάς πήρε τον Χιτώνα και τον έστειλε στην Μόσχα ως δώρο, στον τσάρο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς (Ρωμανόφ, 1613-1645) και στον πατριάρχη Φιλάρετο. Κατατέθηκε στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη Μόσχα.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), σελ. 102-3, Εκδ. Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm
***
Ύμνος εγκωμιαστικός
στην μητέρα του Ελιόζ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η μητέρα του Ελιόζ τον συμβούλεψε:
«Ελιόζ, φως των οφθαλμών μου,
Να, μπαίνεις στον αυτοκρατορικό στρατό
ακριβώς στη γη των προγόνων μου.
Σε αυτή τη γη, εμφανίστηκε ο Βασιλιάς,
ο αναμενόμενος από αιώνων, ο Χριστός, ο Κύριος.
ο Σωτήρας, ο προφητευμένος από τους προφήτες,.
Έφθασαν τα νέα της ελεύσεώς Του, και στη Γεωργία,
κάνει θαύματα ανείδωτα,
Και, μιλάει με λόγια ανήκουστα,
εγκαθιδρύει τη Βασιλεία του Θεού μεταξύ των ανθρώπων,
Παντού μιλούν γι’ Αυτόν!.
Άνθρωποι και άγγελοι χαίρονται,
αλλά αυτή η χαρά σκιάζεται
από την μοχθηρή κακία των πρεσβυτέρων των Εβραίων,
οι οποίοι σκέπτονται να σκοτώσουν τον Σωτήρα
από τη νέα αυτή κατάρα, ο λαός κατατρύχεται.
Αλλά, συ γιε μου, και φως των ματιών μου,
μην συμμετάσχεις στην κακία τους ,
μη βρέξεις τα χέρια σου με το αίμα του Δίκαιου».
Πέρασε ο καιρός,
μια μέρα η μάνα στην προσευχή της άκουσε
τον ήχο του σφυριού στον Σταυρό,
Η μητέρα ούρλιαξε σαν να καιγόταν ζωντανή μες στη φωτιά:
«Ω θάνατε, γιατί δεν ήρθες σε μένα νωρίτερα,
να μην ακούσω, αυτόν τον φρικτό ήχο
αυτόν που αναγγέλλει τον θάνατο του Αναμάρτητου Σωτήρα
και την κατάρα που επέσυρε στο εβραϊκο έθνος.
Ω γιε, ω Ελιόζ,
γιατί δεν άκουσες τη μάνα σου;
γιατί βοήθησες να χυθεί το Αίμα του Αθώου;»
Αφού είπε αυτό, η θρηνούσα μητέρα,
έπεσε κατα γης, και παρέδωσε τη ψυχή της στο Θεό.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος).
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm
***
αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά
Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».
***
Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».
Αγία Σοφία της Κλεισούρας
«Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν. Τ ‘αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούν. Το στόμα να μη βλασφημεί. Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Να έχετε για όλους αγάπη. Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν !!! ».
«Κανένα να μη ελέγχεις και κανένα να μη κατηγορείς για τη συμπεριφορά του, ούτε και τον πιο κακό.
Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ’ αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον. Κι αν δεν μπορείς να φορτωθείς επάνω σου το φταίξιμό του και να δεχτείς για λόγου του την τιμωρία και την ντροπή, τουλάχιστον δείξε υπομονή και μη τον περιφρονήσεις».
Σκέπασε αυτόν που φταίει, όταν βέβαια δεν πρόκειται να σε ζημιώσει. Με τον τρόπο αυτό του δίνεις θάρρος, αλλά και συ κρατάς το έλεος του Θεού». Αγ. Ισαάκ ο Σύρος
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού»…. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.
Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.
Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…
Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση. Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό! Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνη. Σημασία έχει τί βγάζει με την κρίση του.
Χρειάζεται πολλή διάκριση. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη διάκριση, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας αλλά για τους συνανθρώπους μας (γιά να μή… διακριθούν, δηλαδή για να μην αναδειχθούν). Έτσι την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να πάρη τον πνευματικό αγώνα στα ζεστά και να κόψη τα πάθη του, για να ελευθερωθή η ψυχή μας και να πετάξη στον Ουρανό.
Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.
***
Ὅταν βλέπουμε κάτι ἄσχημο, νὰ τὸ σκεπάζουμε καὶ ὄχι νὰ τὸ διαπομπεύουμε. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ γίνωνται γνωστὰ τὰ ἠθικὰ παραπτώματα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι στὸν δρόμο ὑπάρχει μιὰ ἀκαθαρσία.
Ἕνας συνετὸς ἄνθρωπος, ἂν περάση ἀπὸ ἐκεῖ, θὰ πάρη μιὰ πλάκα καὶ θὰ τὴν σκεπάση, γιὰ νὰ μὴν προξενῆ ἀηδία. Ἕνας ἀσύνετος ὅμως, ἀντὶ νὰ τὴν σκεπάση, μπορεῖ νὰ ἀρχίση νὰ τὴν ἀνακατεύη καὶ νὰ σκορπίση περισσότερο τὴν δυσωδία της.
Ἔτσι, καὶ ὅταν ἀδιάκριτα δημοσιοποιοῦμε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, προξενοῦμε μεγαλύτερο κακό.
Τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ» δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι πρέπει ὅλα νὰ γίνωνται γνωστά, γιατὶ σήμερα δὲν εἶναι ὅλοι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἶναι οἱ πιστοὶ ποὺ ζοῦν ὅπως θέλει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.
Στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἡ ἐξομολόγηση γινόταν μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τότε εἶχε αὐτὸ τὸ νόημα τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Ἐνῶ στὴν ἐποχή μας ποὺ σπάνια βρίσκεται οἰκογένεια νὰ ἔχη τὸν ἴδιο Πνευματικό, ἂς μὴ μᾶς ξεγελάη ὁ «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ» μὲ τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», γιατί, ὅταν δημοσιοποιοῦμε ἕνα ἠθικὸ λ.χ. παράπτωμα, τὸ κοινοποιοῦμε στοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ νὰ ἀρχίσουν τὸν πόλεμο ἐναντίον της, ὁπότε κλονίζεται ἡ πίστη τῶν ἀδυνάτων ψυχῶν.
Μιὰ μάνα, ὅταν ἔχη μιὰ κόρη ποὺ εἶναι πόρνη, δὲν τὴν διασύρει καὶ δὲν τὴν ἐξευτελίζει μπροστὰ στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ νὰ ἀποκαταστήση τὸ ὄνομά της. Θὰ πουλήση ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει, θὰ τὴν πάρη νὰ πᾶνε σὲ ἄλλη πόλη, θὰ κοιτάξη νὰ τὴν παντρέψη, γιὰ νὰ διορθώση ἔτσι τὴν παλιά της ζωή.
Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπεις, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς ἀνέχεται μὲ ἀγάπη καὶ δὲν θεατρίζει κανέναν, ἂν καὶ γνωρίζη τὰ χάλια μας ὡς Καρδιογνώστης· καὶ οἱ Ἅγιοι ποτὲ δὲν πρόσβαλαν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν κόσμο, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, μὲ λεπτότητα πνευματικὴ καὶ μὲ τρόπο μυστικὸ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διόρθωση τοῦ κακοῦ.
Ἐμεῖς ὅμως, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, κάνουμε τὸ ἀντίθετο, σὰν ὑποκριτές. Πρέπει νὰ προσέχουμε νὰ μὴν παρεξηγοῦμε εὔκολα καὶ νομίζουμε πὼς ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι εἶναι κακό.
– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
***
Απο το μικρό γεροντικό
ι’. Στην Αντιόχεια, τη μεγάλη πόλη της Συρίας, υπάρχουν διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, και σ’ έν’ από αυτά ζούσε κάποιος χριστιανός πολύ ευσεβής. Αυτός συνήθιζε να προσφέρει κάθε φορά ότι χρειαζόταν ο καθένας. Αγόραζε ότι χρειαζόταν, και ανάμεσα σ’αυτά και λινά υφάσματα που έρχονταν από την Αίγυπτο,’ και όποιος χρειαζόταν ενδύματα του έδινε από αυτά, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου:”ήμουν γυμνός και με ντύσετε ” (Ματθ.κε’). Καθώς , λοιπόν, εμοίραζε τα υφάσματα, ήρθε κάποιος και πήρε ένα κομμάτι λινού υφάσματος όχι μόνο μία, μα και δεύτερη και τρίτη φορά. Όταν ο φιλάνθρωπος εκείνος χριστιανός παρατήρησε πως πήρε και δεύτερη και τρίτη φορά, σκέφτηκε πολύ αν έπρεπε να του το πει αυτό. Καθως, όμως, τον είδε να έρχεται και τέταρτη φορά να πάρει, σκεφτόμενος τους άλλους φτωχούς, του λέει:
– Σε είδα που ήρθες και τρίτη και τέταρτη φορά, και σε άφησα να πάρεις δίχως να σου πω τίποτε’ σε παρακαλώ, μην ξανάρθεις, γιατί υπάρχουν και άλλοι που έχουν ανάγκη από υφάσματα.
Ο φτωχός έφυγε καταντροπιασμενος. Όμως, την επόμενη νύχτα, ο προϊστάμενος εκείνης της διακονίας βλέπει σα να βρισκότανε στον τόπο που ονομαζότανε Χερουβείμ’ αυτός ο τόπος εθεωρείτο πολύ ιερός, γιατί -όπως λένε όσοι ξέρουν καλά την ιστορία του τόπου- βρέθηκε εκεί μια εικόνα φοβερή, που είχε τη μορφή του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Καθώς, λοιπόν, βρέθηκε σ’ εκείνο τον τόπο και στεκόταν σκεφτικός, βλέπει τον Σωτήρα να κατεβαίνει και να τον μαλώνει, με θέμα, βέβαια, τα τέσσερα λινά κομμάτια που είχε πάρει ο φτωχός. Κ’ ενώ αυτός στεκόταν σιωπηλός, σήκωσε ο Χριστός το χιτώνα που φορούσε και του έδειξε τα ενδύματα που φορούσε πιο μέσα, λέγοντας:
– Να, το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο. Μη λυπάσαι, λοιπόν, γι αυτά που έδωσες. Πίστεψέ με, πως από την ώρα που τα έδωκες στο φτωχό, έγιναν δικά μου ενδύματα.!
Τότε, αναγνωρίζοντας εκείνος τα υφάσματα, έπεσε στα πόδια του Σωτήρα, λέγοντας:
– Συγχώρεσε τη μικροψυχία μου, Κύριε, γιατί σκέφτηκα πολύ ανθρώπινα.
Τότε μονάχα ξύπνησε, κι ευχαρίστησε τον Θεό για την πληροφορία που του έδειξε, με τόσο θαυμαστό τρόπο. Από τότε σ’ όλους έδινε με πολλή χαρά και απλότητα ότι του ζητούσαν. Και σε όσους είπε το όραμα εκείνο, σταυροκοπηθηκαν δοξάζοντας τον Θεό.
Έρως Ερήμου, μικρό γεροντικό Δ ‘, Π. Β. Πάσχου, εκδ. Ακρίτα, Σελ.104-105
***
Η γραμμή του τηλεφώνου να είναι ανοικτή πάντα προς τον Θεό
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ
-Κάθε φορά που είχα να κάνω κάτι και που έπρεπε να μην σφάλω με την απόφαση που θα έπαιρνα, ήθελα πάντα να έχω την ευχή του Γέροντα. Γι’αυτό μερικές φορές ήταν συχνά τα τηλεφωνήματα.
Ένα βράδυ σε ένα τηλεφώνημα δεν μου είπε τίποτα, παρά αναφερόταν με έντονο τρόπο στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Μου είπε αρκετές φορές την φράση: “Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.
Ήταν πολύ συγκινητικά όλα αυτά που έλεγε, τα λόγια του ήταν σαφή με αργό καθαρό ρυθμό. Στο τέλος μου είπε:
-Ξέρεις τώρα μιλάμε με το τηλέφωνο- έτσι να μιλάς με τον Θεό, σαν να σηκώνεις το τηλέφωνο και να του λες ότι θέλεις απ’ευθείας. Να έχεις πάντα ανοικτή γραμμή, μη σπάσεις ποτέ το καλώδιο αυτό.
Όλα στη ζωή μας ήθελε να τα προσανατολίζει έτσι, ώστε να έχουν πάντοτε σχέση με τον Θεό. Και πάλι μου έβαλε στην καρδιά μου το νόημα και την βασική ουσία της Προσευχής.
*της Δήμητρας Δ. Δαβίτη: “Αναμνήσεις από τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ”(Εκδόσεις Άθως – Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ)
***
άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Μου είπες ότι γύρω μας υπάρχει θερμότης όπως και στο λουτρό. Κοίταξε όμως! Το χιόνι επάνω μας δεν έχει λειώσει, ενώ από το ουρανό εξακολουθεί να πέφτη. Αυτό σημαίνει ότι η θερμότης δεν βρίσκεται στον αέρα, αλλά μέσα μας…. «Παρακαλάμε στην προσευχή μας να μας θερμαίνη το Πνεύμα». Αυτή η ίδια η ζέστη έκανε τους ερημίτες να μην φοβούνται τον χειμώνα, τυλιγμένοι καθώς ήταν, σαν μέσα σε γούνινο παλτό, στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«Και έτσι πρέπει νάναι, γιατί η θεϊκή χάρις κατοικεί μέσα στα βάθη της υπάρξεως μας, στην καρδιά μας. «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» ( Λουκ . 17, 21) είπε ο Κύριος. Με τη φράση «βασιλεία του Θεού » εννοεί τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η βασιλεία βρίσκεται τώρα μέσα μας, μας θερμαίνει, μας φωτίζει, ευχαριστεί τις αισθήσεις μας και γεμίζει με αγαλλίαση την καρδιά μας. Η τωρινή μας κατάσταση μοιάζει με αυτή για την οποία ο Απόστολος Παύλος λέει: «ουκ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσος, αλλα δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» ( Ρωμ . 14, 17). Η πίστη μας δεν στηρίζεται πάνω σε λόγια ανθρώπινης σοφίας, «αλλ ‘ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α’ Κορ . 2, 4). Εσύ και εγώ βρισκόμαστε τώρα σ’ αυτή την κατάσταση, την οποία εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Αμήν λέγω υμίν ότι εισί τίνες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει» ( Μαρκ . 9, 1) . Ορίστε λοιπόν, ποια ασύγκριτη χαρά μας παραχώρησε ο Κύριος. Να τι σημαίνει «να βρίσκεται κανείς μέσα στην πληρότητα του Αγίου Πνεύματος!». « Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν ».«Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι ».
Ειρήνης Γκοραίνωφ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, εκδ . Τήνος, Αθήνα, σ. 188-199, μτφρ . Π. Κ. Σκουτέρη
Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/09/%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85/
Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/29/%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/
Οι τρεις χιτώνες του Κυρίου, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%87%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἀοράτῳ δυνάμει ἐπεδυόμεθα τοῦ σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, φιλοπόνως ὃν ἡ Μήτηρ σου ἐξύφηνεν ἡ ἀγαθή, καὶ σταυρωταὶ ὃν ἐκλήρωσαν κακῶς ἐν ὥρᾳ σταυρώσεώς σου, οἱ ἐξ ἀγάπης καὶ ἔργων γεγυμνωμένοι εὐαρέστων Σοι.
Ἕτερον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)
Προσκυνοῦντες τὸν τόπον ἐναποθέσεως τοῦ Σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, οἱ πιστοὶ πανευλαβῶς Σε ἱκετεύομεν· Ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Σῆς ἀγαπήσεως ἡμᾶς συντήρει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ στίφη αἱρετιζόντων δίωκε, Σῶτερ, ἡ Ἀλήθεια.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ἰσιδώρας Μοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης.)
Τὸν Χιτῶνα Σου Σῶτερ, προσκυνοῦμεν τὸν ἄῤῥαφον, ἔνδυμα ζωῆς εὑρηκότες, διὰ αὐτοῦ ἀδιάφθορον, στολὴν ην ἐξεδύθη ὁ Ἀδάμ, τοῖς πάθεσι ἐφόρεσε τοῖς σοῖς, μετ’ εὐγνώμονος Λῃστοῦ σοι ἀναβοων τῷ μνήσθητί μου Κύριε. Δόξα, τῇ εὐσπλαχνίᾳ σου Σωτήρ, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ φιλοστόργω σου στοργῇ, δι’ ἧς ἡμᾶς σωζόμεθα.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σιδωνίας τῆς ἐν Γεωργίᾳ. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐν χερσὶ τὸν Χιτῶνα Χριστοῦ τὸν Ἄῤῥαφον, ὃν ἐδωκέ σοι βαστάσαι ὁ εὐλαβὴς Ἐλιόζ, ὁ σὸς ὅμαιμος, χαρᾶς ἡδίστης ἔμπλεως πρὸς τὰς σκηνὰς τοῦ οὐρανοῦ, Σιδωνία θαυμαστή, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι ἀεί, πιστοῖς καθ’ ἑκάστην τῷ δωρουμένῳ θεῖον ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Νίνας φωτιστρίας τῆς Ἰβηρίας Γεωργίας
Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες ἀκολουθῆσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα, σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντές σε πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρὲ φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου τῆς ἀγνωσίας πόῤῥῳ σκέδασον.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Στρατὸς θεοσύλεκτος, παρεμβολὴ ἱερά, νομίμως ἀθλήσαντες ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι ὤφθητε. Μάρτυρες τοῦ Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι’ ἀγώνων, τὴν πολύθεον πλάνην· διὸ ἡμῶν τοὺς ἀγῶνας, πάντες δοξάζομεν.
Ἀπολυτίκιον ῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὁσιότητος ἄγαλμα θεοσμίλευτον, παιδαγωγίας ἀκρότης τετράδος τέκνων τῶν σῶν, συγχαιρόντων τῶν Ἁγίων ὁμηγύρεσι, σκεῦος σοφίας τοῦ Θεοῦ, Ἀμαλία, Βρυξελλῶν μονάστρια θεηγόρε, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσώπει Χριστὸν τῶν πίστει εὐφημούντων σε.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τούς ἄθλους τῶν Ἁγίων θερμῶς ἐπιζηλώσας, ἐδείχθης ἐν τῶ κόσμω ἰσάγγελος τόν βίον, ἐτίμησας ἥν εἴληφας ἀρχήν, τό τάλαντον αὐξήσας τοῦ Χριστοῦ καί ὁσίως διαπρέψας ταῖς ἀρεταῖς σου πάντας κατεφώτισας. Δόξα τῶ ὅν ἠγάπησας πολύ, δόξα τῶ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῶ ὧ παρίστασαι Χριστῶ, Πάτερ Γρηγόριε.
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ρώσσου (Ἐσφιγμενίτου), κτίτωρος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μοναζόντων ἀλείπτης τῶν ἐν Ὄρει τοῦ Ἄθωνος, καὶ τῶν ἐν Ῥωσίᾳ ἐδείχθης, θεομάκαρ Ἀντώνιε· μονῆς τε Ἐσφιγμένου οἰκιστής, αὐγάζων ὥσπερ ἥλιος λαμπρός, θεραπεύεις τε τοὺς πάντας σὺν ταῖς ψυχαῖς, καὶ σώματα, ἀείμνηστε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Παρθενίου καὶ Εὐμενίου, τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Μοναζόντων τὸ κλέος, Κουδουμᾶ τὰ αὐχήματα, τοὺς ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, ὡς πυρσοὺς ἀναλάμψαντας, Παρθένιον τιμήσωμεν πιστοί, σὺν θείῳ Εὐμενίῳ ἐν ᾠδαῖς, ἵνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες· δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν κόσμῳ ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας Θεοτόκου τῆς Μυρτιωτίσσης τῆς ἐν Μυρτέᾳ τῆς Αἰτωλίας κειμένης.
Ἦχος δ΄. Σήμερον τῆς εὐδοκίας.
Σήμερον τῆς Θεοτόκου ἡ μνήμη ἐπέφανε, δεῦτε οὖν προθύμως ταύτην πάντες ἀνυμνήσωμεν, ἐν ᾠδαῖς οἱ πιστοὶ τὴν πάνσεπτον Μυρτιώτισσα, καὶ τὴν Αὐτῆς Εἰκόνα κατασπασώμεθα, βοῶντες Αὐτῇ μεγαλοφώνως καὶ λέγοντες· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάκλησις.
Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.
Δεῦτε προσκυνήσωμεν Χριστοῦ Χιτῶνα τὸν Ἄῤῥαφον, φιλοπόνως ὃν ὕφηνεν Αὐτοῦ ἡ φιλόστοργος Μήτηρ, Θεοτόκος, πάναγνος Παρθένος, χερσὶν ἀχράντοις ταῖς αὐτῆς καὶ ὃν ἐκλήρωσαν ὡς πολύτιμον οἱ σταυρωταὶ οἱ ἄνομοι ἐν ὥρᾳ πάθους, ὡς ἔνδυμα πάντων ἀγαλλιάσεως, τῆς ἐν πόλῳ ἀτέρμονος.
Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ Προσόμοια.
Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.
Χαίροις, Χιτὼν Χριστοῦ ἱερός, τῶν δαιμονίων ὀλετὴρ ὁ δριμύτατος, προπύργιον ἱερέων, τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν σθένος, κλέος, δόξα καὶ κραταίωμα, νοσούντων ἡ ἴασις, ἀδυνάτων ἡ δύναμις, ἰσχὺς καμνόντων, λυπουμένων ἀνάψυξις, καταφύγιον γαληνὸν τῶν ἐν κύδωσι βίου, γυμνῶν ἱμάτιον ἐξ ἔργων τῆς πίστεως, καὶ ἐν τῷ ψύχει χειμῶνος ὁ ἐπενδύτης ὁ ἔνθερμος, στολὴ ἀπαθείας καὶ χλαμὺς ἀοργησίας τῶν προσκυνούντων σε.
Τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Κτίτορος.
Χαίροις, ὁ τῆς Ῥωσίας βλαστός* καί τό τοῦ Ἄθωνος εὐῶδες ἀπάνθισμα,* μιγάδων ὁ πρωτοπόρος,* ἐν τοῦ Κιέβου τῇ γῇ,* ὁ τήν ἐρημίαν πολισάμενος·* πατήρ ὁ δειξάμενος* τέκνων ἀπείρων ἐν πνεύματι*, ἅ πρός Πατέρα* τόν οὐράνιον ἔργοις σου* καθοδηγήσας,* ναούς δειξάμενος Πνεύματος.* Δόξα σοι, πανσεβάσμιε,* Ἀντώνιε Ὅσιε,* δέχου ἡμῶν τε τόν ὕμνον* καί τῆς καρδίας τήν πρόθεσιν,* προχέων σοῖς φίλοις,* εὐλογίαν τήν ἐξ ὕψους* παθῶν τε λύτρωσιν.
iconandlight 