Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ’ αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον.

Συναξαριον
Τῇ Ιʹ(10ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμην ποιούμεθα τῆς καταθέσεως τοῦ τιμίου Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Μοσχοβίᾳ· ἀνακομισθέντος ἐκ Γεωργίας ἐπὶ τσάρου Μιχαὴλ Α’ Φιοντόροβιτς Ρομάνοφ καὶ Πατριάρχου Φιλαρέτου τῷ ἔτει 1625· καὶ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ἰσαποστόλου Νίνας, εὐαγγελιστρίας καὶ φωτιστρίας τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας τῆς εὑρούσης τὸν Ἄῤῥαφον Χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν Μτσχέτα τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας (ἡ μνήμη δὲ αὐτῆς τελεῖται τῇ 14ῃ ᾽Ιανουαρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας μαρτυρησάντων (319).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μυρίων (10.000) Πατέρων τῆς Νιτρίας τῆς Αἰγύπτου, τῶν ἐν σπηλαίοις καὶ σκήταις κατοικούντων, οὓς διὰ πυρὸς καὶ θανάτῳ βιαίῳ παρέδωκε Θεόφιλος ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, διὰ Ἰσίδωρον τὸν Πρεσβύτερον (398).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀπολλωνίου τοῦ ἐκ Σάρδεων (3ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βιάνορος τοῦ ἐκ Πισιδίας καὶ Σιλουανοῦ (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Πεντασχοινίτου, τοῦ ἐν Κύπρῳ.(7ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης (690 ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ ἐπονομαζομένου Γλυκέος.(11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Ρῶσος ὁ Ἐσφιγμενίτης ἱδρυτὴς τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, πατέρας καὶ θεμελιωτὴς τοῦ ρωσικοῦ μοναχισμοῦ (+1073)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Βεάτου (ἐν ἄλλοις: Βιάτου ἢ Βιώτου).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ Ἀλ-Χαντάντ τοῦ ἐν Δαμασκῷ τῆς Συρίας, ὑπὸ τῶν φανατικῶν Ἀγαρηνῶν κατακρεουργηθέντος καὶ ἐν τοῖς ὁδοῖς τῆς Δαμασκου συρθέντος καὶ διαμελισθέντος ἐν ἔτει 1860.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Παρθενίου (1905) καὶ Εὐμενίου (1920), τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ Γορτύνης Κρήτης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1935) Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου ἐν Γέρᾳ Λέσβου (1150)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων (1998) τοῦ ἁγίου Ἀμβρόσιου τῆς Ὄπτινα (+ 1891, 10η Ὀκτωβρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Κόνεβιτς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμην ποιούμεθα τοῦ ἐξαισίου θαύματος τῆς σεβασμίας εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐν Μυρτιᾶ Τριχωνίδος, ὅτε ἐρρύσατο τὸν εὐσεβῆ λαὸν ἐκ δεινῆς ἐπιδρομῆς ἀκρίδος.

Στίχοι.
Ἔνδυσόν με στολὴν ἀγαλλιάσεως,
Χριστέ, Ἀῤῥάφου Σου Χιτῶνος δυνάμει.
Σταυροῦ ῥωσθεῖσα ἰσχύϊ Νίνα φέγγος,
Χριστοῦ ἀνέτειλας λαῷ Γεωργίας

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Οι άγιοι είναι έσοπτρα κεκαθαρμένα, απαστράπτοντα, στα οποία αντανακλάται η ομορφιά και η δύναμη του μεγαλειώδους προσώπου του Χριστού. Είναι οι καρποί που φέρει επάνω του το Δέντρο της Ζωής: το Δένδρο είναι ο Χριστός και οι καρποί, οι άγιοι…. Όπως τα σταφύλια ωριμάζουν επάνω στο κλήμα, έτσι οι άγιοι ωριμάζουν εν Χριστώ.
Ότι είναι ο ήλιος ανάμεσα στα αστέρια, είναι και ο βασιλιάς ανάμεσα στους υπηκόους του, είναι και ο Χριστός ανάμεσα στους αγίους Του.
Υπάρχουν δυο δρόμοι, ορθοί και οι δυο: από τον Χριστό προς τους αγίους και από τους αγίους προς τον Χριστό “.

Η μετακομιδή του Τιμίου Χιτώνος
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Την εποχή που ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για το ανθρώπινο γένος, υπήρχε στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού της Ρώμης στα Ιεροσόλυμα κάποιος Ελιόζ (ραβίνος ), της πόλεως Μτσχέτα. Η μητέρα του είχε ακούσει για τον Χριστό και σ’ Αυτόν πίστευε με όλη την καρδιά της. Αποχαιρετώντας τον γιό της, ο οποίος στρατευόταν στην Παλαιστίνη, τον συμβούλευσε να μην κάνει τίποτε εναντίον του Χριστού.
Όταν οι δήμιοι προσήλωναν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, ο κτύπος του σφυριού στον Γολγοθά διαπέρασε τα αυτιά της μητέρας του Ελιόζ, που βρίσκονταν στην πόλη Μτσχετα. Στο άκουσμά του η γυναίκα φώναξε:”Αλίμονο σ’ εμένα την τάλαινα, που δεν πέθανα νωρίτερα. Ο θάνατος θα με είχε γλυτώσει από τον φρικτό αυτό ήχο!” Μόλις τελείωσε τη φράση της σωριάστηκε νεκρή.
Εκείνες τις ημέρες ο Ελιόζ βρισκόταν κάτω από τον Σταυρό στον Γολγοθά: έριχνε κλήρο για τον Χιτώνα του Χριστού, μαζί με τους άλλους στρατιώτες της φρουράς. Αυτός κέρδισε τον Χιτώνα, έφερε μαζί του το ιερό κειμήλιο πίσω στη Μτσχέτα και το χάρισε στην αδελφή του, Σιδωνία. Μόλις έμαθε εκείνη για τον μαρτυρικό Θάνατο του Κυρίου και για το γεγονός πως ο αδελφός της είχε συμμετάσχει στο έγκλημα, στο οποίο χύθηκε αίμα αθώου, έπεσε νεκρή κρατώντας σφιχτά στα χέρια της τον Χιτώνα του Χριστού· τόσο σφιχτά, ώστε κανείς δεν μπόρεσε να της τον αποσπάσει, με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί μαζί της. Ένας κέδρος ανεφύη απ τον τάφο της και ανέβλυσε μύρο ιαματικό.
Εν καιρώ όμως το δένδρο αυτό κόπηκε και στη θέση του σκαλίστηκε ένας στύλος. Με τις προσευχές της Αγίας Νίνας (της Ισαποστόλου – 14 Ιανουαρίου ), ένας άγγελος ύψωσε πάνω απ τον τάφο αυτόν τον στύλο που έλαμπε και τον ακούμπησε επάνω στον, σκαλισμένο στο ξύλο, στυλοβάτη. Ο βασιλιάς Μιριάν (265-342), αφού βαπτίστηκε χριστιανός, ανήγειρε στο σημείο εκείνο μία Εκκλησία αφιερωμένη στους αγίους Αποστόλους.
Το έτος 1625 ο σάχης Αμπάς πήρε τον Χιτώνα και τον έστειλε στην Μόσχα ως δώρο, στον τσάρο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς (Ρωμανόφ, 1613-1645) και στον πατριάρχη Φιλάρετο. Κατατέθηκε στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη Μόσχα.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), σελ. 102-3, Εκδ. Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm

***

Ύμνος εγκωμιαστικός
στην μητέρα του Ελιόζ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η μητέρα του Ελιόζ τον συμβούλεψε:
«Ελιόζ, φως των οφθαλμών μου,
Να, μπαίνεις στον αυτοκρατορικό στρατό
ακριβώς στη γη των προγόνων μου.
Σε αυτή τη γη, εμφανίστηκε ο Βασιλιάς,
ο αναμενόμενος από αιώνων, ο Χριστός, ο Κύριος.
ο Σωτήρας, ο προφητευμένος από τους προφήτες,.

Έφθασαν τα νέα της ελεύσεώς Του, και στη Γεωργία,
κάνει θαύματα ανείδωτα,
Και, μιλάει με λόγια ανήκουστα,
εγκαθιδρύει τη Βασιλεία του Θεού μεταξύ των ανθρώπων,
Παντού μιλούν γι’ Αυτόν!.

Άνθρωποι και άγγελοι χαίρονται,
αλλά αυτή η χαρά σκιάζεται
από την μοχθηρή κακία των πρεσβυτέρων των Εβραίων,
οι οποίοι σκέπτονται να σκοτώσουν τον Σωτήρα
από τη νέα αυτή κατάρα, ο λαός κατατρύχεται.
Αλλά, συ γιε μου, και φως των ματιών μου,
μην συμμετάσχεις στην κακία τους ,
μη βρέξεις τα χέρια σου με το αίμα του Δίκαιου».

Πέρασε ο καιρός,
μια μέρα η μάνα στην προσευχή της άκουσε
τον ήχο του σφυριού στον Σταυρό,
Η μητέρα ούρλιαξε σαν να καιγόταν ζωντανή μες στη φωτιά:
«Ω θάνατε, γιατί δεν ήρθες σε μένα νωρίτερα,
να μην ακούσω, αυτόν τον φρικτό ήχο
αυτόν που αναγγέλλει τον θάνατο του Αναμάρτητου Σωτήρα
και την κατάρα που επέσυρε στο εβραϊκο έθνος.

Ω γιε, ω Ελιόζ,
γιατί δεν άκουσες τη μάνα σου;
γιατί βοήθησες να χυθεί το Αίμα του Αθώου;»
Αφού είπε αυτό, η θρηνούσα μητέρα,
έπεσε κατα γης, και παρέδωσε τη ψυχή της στο Θεό.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος).
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».

***

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

«Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν. Τ ‘αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούν. Το στόμα να μη βλασφημεί. Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Να έχετε για όλους αγάπη. Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν !!! ».

«Κανένα να μη ελέγχεις και κανένα να μη κατηγορείς για τη συμπεριφορά του, ούτε και τον πιο κακό.
Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ’ αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον. Κι αν δεν μπορείς να φορτωθείς επάνω σου το φταίξιμό του και να δεχτείς για λόγου του την τιμωρία και την ντροπή, τουλάχιστον δείξε υπομονή και μη τον περιφρονήσεις».
Σκέπασε αυτόν που φταίει, όταν βέβαια δεν πρόκειται να σε ζημιώσει. Με τον τρόπο αυτό του δίνεις θάρρος, αλλά και συ κρατάς το έλεος του Θεού». Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού»…. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση. Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό! Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνη. Σημασία έχει τί βγάζει με την κρίση του.
Χρειάζεται πολλή διάκριση. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη διάκριση, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας αλλά για τους συνανθρώπους μας (γιά να μή… διακριθούν, δηλαδή για να μην αναδειχθούν). Έτσι την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να πάρη τον πνευματικό αγώνα στα ζεστά και να κόψη τα πάθη του, για να ελευθερωθή η ψυχή μας και να πετάξη στον Ουρανό.

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

***

Ὅταν βλέπουμε κάτι ἄσχημο, νὰ τὸ σκεπάζουμε καὶ ὄχι νὰ τὸ διαπομπεύουμε. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ γίνωνται γνωστὰ τὰ ἠθικὰ παραπτώματα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι στὸν δρόμο ὑπάρχει μιὰ ἀκαθαρσία.
Ἕνας συνετὸς ἄνθρωπος, ἂν περάση ἀπὸ ἐκεῖ, θὰ πάρη μιὰ πλάκα καὶ θὰ τὴν σκεπάση, γιὰ νὰ μὴν προξενῆ ἀηδία. Ἕνας ἀσύνετος ὅμως, ἀντὶ νὰ τὴν σκεπάση, μπορεῖ νὰ ἀρχίση νὰ τὴν ἀνακατεύη καὶ νὰ σκορπίση περισσότερο τὴν δυσωδία της.
Ἔτσι, καὶ ὅταν ἀδιάκριτα δημοσιοποιοῦμε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, προξενοῦμε μεγαλύτερο κακό.
Τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ» δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι πρέπει ὅλα νὰ γίνωνται γνωστά, γιατὶ σήμερα δὲν εἶναι ὅλοι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἶναι οἱ πιστοὶ ποὺ ζοῦν ὅπως θέλει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.
Στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἡ ἐξομολόγηση γινόταν μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τότε εἶχε αὐτὸ τὸ νόημα τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Ἐνῶ στὴν ἐποχή μας ποὺ σπάνια βρίσκεται οἰκογένεια νὰ ἔχη τὸν ἴδιο Πνευματικό, ἂς μὴ μᾶς ξεγελάη ὁ «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ» μὲ τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», γιατί, ὅταν δημοσιοποιοῦμε ἕνα ἠθικὸ λ.χ. παράπτωμα, τὸ κοινοποιοῦμε στοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ νὰ ἀρχίσουν τὸν πόλεμο ἐναντίον της, ὁπότε κλονίζεται ἡ πίστη τῶν ἀδυνάτων ψυχῶν.
Μιὰ μάνα, ὅταν ἔχη μιὰ κόρη ποὺ εἶναι πόρνη, δὲν τὴν διασύρει καὶ δὲν τὴν ἐξευτελίζει μπροστὰ στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ νὰ ἀποκαταστήση τὸ ὄνομά της. Θὰ πουλήση ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει, θὰ τὴν πάρη νὰ πᾶνε σὲ ἄλλη πόλη, θὰ κοιτάξη νὰ τὴν παντρέψη, γιὰ νὰ διορθώση ἔτσι τὴν παλιά της ζωή. 
Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπεις, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς ἀνέχεται μὲ ἀγάπη καὶ δὲν θεατρίζει κανέναν, ἂν καὶ γνωρίζη τὰ χάλια μας ὡς Καρδιογνώστης· καὶ οἱ Ἅγιοι ποτὲ δὲν πρόσβαλαν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν κόσμο, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, μὲ λεπτότητα πνευματικὴ καὶ μὲ τρόπο μυστικὸ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διόρθωση τοῦ κακοῦ. 
Ἐμεῖς ὅμως, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, κάνουμε τὸ ἀντίθετο, σὰν ὑποκριτές. Πρέπει νὰ προσέχουμε νὰ μὴν παρεξηγοῦμε εὔκολα καὶ νομίζουμε πὼς ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι εἶναι κακό.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.

***

Απο το μικρό γεροντικό

ι’. Στην Αντιόχεια, τη μεγάλη πόλη της Συρίας, υπάρχουν διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, και σ’ έν’ από αυτά ζούσε κάποιος χριστιανός πολύ ευσεβής. Αυτός συνήθιζε να προσφέρει κάθε φορά ότι χρειαζόταν ο καθένας. Αγόραζε ότι χρειαζόταν, και ανάμεσα σ’αυτά και λινά υφάσματα που έρχονταν από την Αίγυπτο,’ και όποιος χρειαζόταν ενδύματα του έδινε από αυτά, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου:”ήμουν γυμνός και με ντύσετε ” (Ματθ.κε’). Καθώς , λοιπόν, εμοίραζε τα υφάσματα, ήρθε κάποιος και πήρε ένα κομμάτι λινού υφάσματος όχι μόνο μία, μα και δεύτερη και τρίτη φορά. Όταν ο φιλάνθρωπος εκείνος χριστιανός παρατήρησε πως πήρε και δεύτερη και τρίτη φορά, σκέφτηκε πολύ αν έπρεπε να του το πει αυτό. Καθως, όμως, τον είδε να έρχεται και τέταρτη φορά να πάρει, σκεφτόμενος τους άλλους φτωχούς, του λέει:
– Σε είδα που ήρθες και τρίτη και τέταρτη φορά, και σε άφησα να πάρεις δίχως να σου πω τίποτε’ σε παρακαλώ, μην ξανάρθεις, γιατί υπάρχουν και άλλοι που έχουν ανάγκη από υφάσματα.
Ο φτωχός έφυγε καταντροπιασμενος. Όμως, την επόμενη νύχτα, ο προϊστάμενος εκείνης της διακονίας βλέπει σα να βρισκότανε στον τόπο που ονομαζότανε Χερουβείμ’ αυτός ο τόπος εθεωρείτο πολύ ιερός, γιατί -όπως λένε όσοι ξέρουν καλά την ιστορία του τόπου- βρέθηκε εκεί μια εικόνα φοβερή, που είχε τη μορφή του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Καθώς, λοιπόν, βρέθηκε σ’ εκείνο τον τόπο και στεκόταν σκεφτικός, βλέπει τον Σωτήρα να κατεβαίνει και να τον μαλώνει, με θέμα, βέβαια, τα τέσσερα λινά κομμάτια που είχε πάρει ο φτωχός. Κ’ ενώ αυτός στεκόταν σιωπηλός, σήκωσε ο Χριστός το χιτώνα που φορούσε και του έδειξε τα ενδύματα που φορούσε πιο μέσα, λέγοντας:
– Να, το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο. Μη λυπάσαι, λοιπόν, γι αυτά που έδωσες. Πίστεψέ με, πως από την ώρα που τα έδωκες στο φτωχό, έγιναν δικά μου ενδύματα.!
Τότε, αναγνωρίζοντας εκείνος τα υφάσματα, έπεσε στα πόδια του Σωτήρα, λέγοντας:
– Συγχώρεσε τη μικροψυχία μου, Κύριε, γιατί σκέφτηκα πολύ ανθρώπινα.
Τότε μονάχα ξύπνησε, κι ευχαρίστησε τον Θεό για την πληροφορία που του έδειξε, με τόσο θαυμαστό τρόπο. Από τότε σ’ όλους έδινε με πολλή χαρά και απλότητα ότι του ζητούσαν. Και σε όσους είπε το όραμα εκείνο, σταυροκοπηθηκαν δοξάζοντας τον Θεό.
Έρως Ερήμου, μικρό γεροντικό Δ ‘, Π. Β. Πάσχου, εκδ. Ακρίτα, Σελ.104-105

***

Η γραμμή του τηλεφώνου να είναι ανοικτή πάντα προς τον Θεό
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

-Κάθε φορά που είχα να κάνω κάτι και που έπρεπε να μην σφάλω με την απόφαση που θα έπαιρνα, ήθελα πάντα να έχω την ευχή του Γέροντα. Γι’αυτό μερικές φορές ήταν συχνά τα τηλεφωνήματα.
Ένα βράδυ σε ένα τηλεφώνημα δεν μου είπε τίποτα, παρά αναφερόταν με έντονο τρόπο στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Μου είπε αρκετές φορές την φράση: “Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.
Ήταν πολύ συγκινητικά όλα αυτά που έλεγε, τα λόγια του ήταν σαφή με αργό καθαρό ρυθμό. Στο τέλος μου είπε:
-Ξέρεις τώρα μιλάμε με το τηλέφωνο- έτσι να μιλάς με τον Θεό, σαν να σηκώνεις το τηλέφωνο και να του λες ότι θέλεις απ’ευθείας. Να έχεις πάντα ανοικτή γραμμή, μη σπάσεις ποτέ το καλώδιο αυτό.
Όλα στη ζωή μας ήθελε να τα προσανατολίζει έτσι, ώστε να έχουν πάντοτε σχέση με τον Θεό. Και πάλι μου έβαλε στην καρδιά μου το νόημα και την βασική ουσία της Προσευχής.
*της Δήμητρας Δ. Δαβίτη: “Αναμνήσεις από τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ”(Εκδόσεις Άθως – Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ)

***

άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Μου είπες ότι γύρω μας υπάρχει θερμότης όπως και στο λουτρό. Κοίταξε όμως! Το χιόνι επάνω μας δεν έχει λειώσει, ενώ από το ουρανό εξακολουθεί να πέφτη. Αυτό σημαίνει ότι η θερμότης δεν βρίσκεται στον αέρα, αλλά μέσα μας…. «Παρακαλάμε στην προσευχή μας να μας θερμαίνη το Πνεύμα». Αυτή η ίδια η ζέστη έκανε τους ερημίτες να μην φοβούνται τον χειμώνα, τυλιγμένοι καθώς ήταν, σαν μέσα σε γούνινο παλτό, στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«Και έτσι πρέπει νάναι, γιατί η θεϊκή χάρις κατοικεί μέσα στα βάθη της υπάρξεως μας, στην καρδιά μας. «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» ( Λουκ . 17, 21) είπε ο Κύριος. Με τη φράση «βασιλεία του Θεού » εννοεί τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η βασιλεία βρίσκεται τώρα μέσα μας, μας θερμαίνει, μας φωτίζει, ευχαριστεί τις αισθήσεις μας και γεμίζει με αγαλλίαση την καρδιά μας. Η τωρινή μας κατάσταση μοιάζει με αυτή για την οποία ο Απόστολος Παύλος λέει: «ουκ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσος, αλλα δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» ( Ρωμ . 14, 17). Η πίστη μας δεν στηρίζεται πάνω σε λόγια ανθρώπινης σοφίας, «αλλ ‘ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α’ Κορ . 2, 4). Εσύ και εγώ βρισκόμαστε τώρα σ’ αυτή την κατάσταση, την οποία εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Αμήν λέγω υμίν ότι εισί τίνες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει» ( Μαρκ . 9, 1) . Ορίστε λοιπόν, ποια ασύγκριτη χαρά μας παραχώρησε ο Κύριος. Να τι σημαίνει «να βρίσκεται κανείς μέσα στην πληρότητα του Αγίου Πνεύματος!». « Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν ».«Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι ».
Ειρήνης Γκοραίνωφ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  εκδ . Τήνος, Αθήνα, σ. 188-199, μτφρ . Π. Κ. Σκουτέρη

Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/09/%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85/

Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/29/%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Οι τρεις χιτώνες του Κυρίου, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%87%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ἀοράτῳ δυνάμει ἐπεδυόμεθα τοῦ σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, φιλοπόνως ὃν ἡ Μήτηρ σου ἐξύφηνεν ἡ ἀγαθή, καὶ σταυρωταὶ ὃν ἐκλήρωσαν κακῶς ἐν ὥρᾳ σταυρώσεώς σου, οἱ ἐξ ἀγάπης καὶ ἔργων γεγυμνωμένοι εὐαρέστων Σοι.

Ἕτερον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Προσκυνοῦντες τὸν τόπον ἐναποθέσεως τοῦ Σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, οἱ πιστοὶ πανευλαβῶς Σε ἱκετεύομεν· Ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Σῆς ἀγαπήσεως ἡμᾶς συντήρει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ στίφη αἱρετιζόντων δίωκε, Σῶτερ, ἡ Ἀλήθεια.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ἰσιδώρας Μοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τὸν Χιτῶνα Σου Σῶτερ, προσκυνοῦμεν τὸν ἄῤῥαφον, ἔνδυμα ζωῆς εὑρηκότες, διὰ αὐτοῦ ἀδιάφθορον, στολὴν ην ἐξεδύθη ὁ Ἀδάμ, τοῖς πάθεσι ἐφόρεσε τοῖς σοῖς, μετ’ εὐγνώμονος Λῃστοῦ σοι ἀναβοων τῷ μνήσθητί μου Κύριε. Δόξα, τῇ εὐσπλαχνίᾳ σου Σωτήρ, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ φιλοστόργω σου στοργῇ, δι’ ἧς ἡμᾶς σωζόμεθα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σιδωνίας τῆς ἐν Γεωργίᾳ. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν χερσὶ τὸν Χιτῶνα Χριστοῦ τὸν Ἄῤῥαφον, ὃν ἐδωκέ σοι βαστάσαι ὁ εὐλαβὴς Ἐλιόζ, ὁ σὸς ὅμαιμος, χαρᾶς ἡδίστης ἔμπλεως πρὸς τὰς σκηνὰς τοῦ οὐρανοῦ, Σιδωνία θαυμαστή, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι ἀεί, πιστοῖς καθ’ ἑκάστην τῷ δωρουμένῳ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Νίνας φωτιστρίας τῆς Ἰβηρίας Γεωργίας
Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες ἀκολουθῆσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα, σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντές σε πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρὲ φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου τῆς ἀγνωσίας πόῤῥῳ σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στρατὸς θεοσύλεκτος, παρεμβολὴ ἱερά, νομίμως ἀθλήσαντες ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι ὤφθητε. Μάρτυρες τοῦ Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι’ ἀγώνων, τὴν πολύθεον πλάνην· διὸ ἡμῶν τοὺς ἀγῶνας, πάντες δοξάζομεν.

Ἀπολυτίκιον ῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὁσιότητος ἄγαλμα θεοσμίλευτον, παιδαγωγίας ἀκρότης τετράδος τέκνων τῶν σῶν, συγχαιρόντων τῶν Ἁγίων ὁμηγύρεσι, σκεῦος σοφίας τοῦ Θεοῦ, Ἀμαλία, Βρυξελλῶν μονάστρια θεηγόρε, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσώπει Χριστὸν τῶν πίστει εὐφημούντων σε. 

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τούς ἄθλους τῶν Ἁγίων θερμῶς ἐπιζηλώσας, ἐδείχθης ἐν τῶ κόσμω ἰσάγγελος τόν βίον, ἐτίμησας ἥν εἴληφας ἀρχήν, τό τάλαντον αὐξήσας τοῦ Χριστοῦ καί ὁσίως διαπρέψας ταῖς ἀρεταῖς σου πάντας κατεφώτισας. Δόξα τῶ ὅν ἠγάπησας πολύ, δόξα τῶ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῶ ὧ παρίστασαι Χριστῶ, Πάτερ Γρηγόριε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ρώσσου (Ἐσφιγμενίτου), κτίτωρος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Μοναζόντων ἀλείπτης τῶν ἐν Ὄρει τοῦ Ἄθωνος, καὶ τῶν ἐν Ῥωσίᾳ ἐδείχθης, θεομάκαρ Ἀντώνιε· μονῆς τε Ἐσφιγμένου οἰκιστής, αὐγάζων ὥσπερ ἥλιος λαμπρός, θεραπεύεις τε τοὺς πάντας σὺν ταῖς ψυχαῖς, καὶ σώματα, ἀείμνηστε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Παρθενίου καὶ Εὐμενίου, τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Μοναζόντων τὸ κλέος, Κουδουμᾶ τὰ αὐχήματα, τοὺς ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, ὡς πυρσοὺς ἀναλάμψαντας, Παρθένιον τιμήσωμεν πιστοί, σὺν θείῳ Εὐμενίῳ ἐν ᾠδαῖς, ἵνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες· δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν κόσμῳ ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας Θεοτόκου τῆς Μυρτιωτίσσης τῆς ἐν Μυρτέᾳ τῆς Αἰτωλίας κειμένης.
Ἦχος δ΄. Σήμερον τῆς εὐδοκίας.

Σήμερον τῆς Θεοτόκου ἡ μνήμη ἐπέφανε, δεῦτε οὖν προθύμως ταύτην πάντες ἀνυμνήσωμεν, ἐν ᾠδαῖς οἱ πιστοὶ τὴν πάνσεπτον Μυρτιώτισσα, καὶ τὴν Αὐτῆς Εἰκόνα κατασπασώμεθα, βοῶντες Αὐτῇ μεγαλοφώνως καὶ λέγοντες· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάκλησις.

Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν Χριστοῦ Χιτῶνα τὸν Ἄῤῥαφον, φιλοπόνως ὃν ὕφηνεν Αὐτοῦ ἡ φιλόστοργος Μήτηρ, Θεοτόκος, πάναγνος Παρθένος, χερσὶν ἀχράντοις ταῖς αὐτῆς καὶ ὃν ἐκλήρωσαν ὡς πολύτιμον οἱ σταυρωταὶ οἱ ἄνομοι ἐν ὥρᾳ πάθους, ὡς ἔνδυμα πάντων ἀγαλλιάσεως, τῆς ἐν πόλῳ ἀτέρμονος.

Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ Προσόμοια.
Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.

Χαίροις, Χιτὼν Χριστοῦ ἱερός, τῶν δαιμονίων ὀλετὴρ ὁ δριμύτατος, προπύργιον ἱερέων, τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν σθένος, κλέος, δόξα καὶ κραταίωμα, νοσούντων ἡ ἴασις, ἀδυνάτων ἡ δύναμις, ἰσχὺς καμνόντων, λυπουμένων ἀνάψυξις, καταφύγιον γαληνὸν τῶν ἐν κύδωσι βίου, γυμνῶν ἱμάτιον ἐξ ἔργων τῆς πίστεως, καὶ ἐν τῷ ψύχει χειμῶνος ὁ ἐπενδύτης ὁ ἔνθερμος, στολὴ ἀπαθείας καὶ χλαμὺς ἀοργησίας τῶν προσκυνούντων σε.

Τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Κτίτορος.

Χαίροις, ὁ τῆς Ῥωσίας βλαστός* καί τό τοῦ Ἄθωνος εὐῶδες ἀπάνθισμα,* μιγάδων ὁ πρωτοπόρος,* ἐν τοῦ Κιέβου τῇ γῇ,* ὁ τήν ἐρημίαν πολισάμενος·* πατήρ ὁ δειξάμενος* τέκνων ἀπείρων ἐν πνεύματι*, ἅ πρός Πατέρα* τόν οὐράνιον ἔργοις σου* καθοδηγήσας,* ναούς δειξάμενος Πνεύματος.* Δόξα σοι, πανσεβάσμιε,* Ἀντώνιε Ὅσιε,* δέχου ἡμῶν τε τόν ὕμνον* καί τῆς καρδίας τήν πρόθεσιν,* προχέων σοῖς φίλοις,* εὐλογίαν τήν ἐξ ὕψους* παθῶν τε λύτρωσιν.

Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας

Κατάθεση του Αρράφου Χιτώνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στη Μόσχα το 1625.
Αγία Νίνα Ισαπόστολος της Γεωργίας, συγγενής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιόφορου (4ος αιών).
Άγιοι Σαράντα Πέντε Μάρτυρες οι εν Νικόπολει της Αρμενίας μαρτυρήσαντες (319), των και προκρίτων της πόλεως
Άγιοι Μύριοι Πατέρες της Νιτρίας, μάρτυρες υπό Θεοφίλου πατριάρχου στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (398)
Άγιος Τιθόης ο Μάρτυρας
Άγιοι Βιάνωρ και Σιλουανός της Πισιδίας (4ος αιών) και Απολλώνιος ο εκ Σάρδεων της Λυδίας (3ος αιών)
Άγιος Αθανάσιος ο Πεντασχοινίτης (7ος αιών)
Οσία Αμαλία (στη φλαμανδική γλώσσα Αμαλβέργη ή Αμέλια) του Μομπέζ του Βελγίου (690 ), μητέρα των αγίων Εμβέρτου επισκόπου Καμπραί, Γουδούλης Οσίας, Ραϊνέλδης οσιομάρτυρος, της Οσίας Ερμιλένδης και Φαραΐλδης Οσίας.
Αγία Αμαλία (ή Αμαλβέργη) της Τέμσε, Flanders, του Βελγίου (741-772)
Όσιος Αντώνιος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου ο Εσφιγμενίτης (1073)
Όσιοι Παρθένιος (1905) και Ευμένιος (1920) της μονής Κουδουμα της Κρήτης
Σύναξη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου εν τοις Βιάτου ή Βεώτου
Αγίου Γρηγορίου επισκόπου Άσσου της Εφέσου (1150), ανακομιδή ιερών λειψάνων του εν Γέρα Λέσβου (1935)
Σύναξη της Παναγίας του Κόνεβιτς

Εορτάζουν στις 10 Ιουλίου

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς : 
«Οι άγιοι είναι έσοπτρα κεκαθαρμένα, απαστράπτοντα, στα οποία αντανακλάται η ομορφιά και η δύναμη του μεγαλειώδους προσώπου του Χριστού. Είναι οι καρποί που φέρει επάνω του το Δέντρο της Ζωής: το Δένδρο είναι ο Χριστός και οι καρποί , οι άγιοι. . . . Όπως τα σταφύλια ωριμάζουν επάνω στο κλήμα, έτσι οι άγιοι ωριμάζουν εν Χριστώ.
Ότι είναι ο ήλιος ανάμεσα στα αστέρια, είναι και ο βασιλιάς ανάμεσα στους υπηκόους του, είναι και ο Χριστός ανάμεσα στους αγίους Του.
Υπάρχουν δυο δρόμοι, ορθοί και οι δυο: από τον Χριστό προς τους αγίους και από τους αγίους προς τον Χριστό “.

***

Άγιος Γαβριήλ του Σαμτάβρο της Γεωργίας

Η πίστη είναι σαν ένας ωκεανός. Μη κολυμπάτε πολύ βαθιά, αλλιώς οι καρχαρίες θα σας καταπιούν. Ζήστε το μέτρο σας και περπατήστε κατά μήκος του βασιλικού μονοπατιού.

Ο π. Γαβριήλ έλεγε συχνά: — Μαζί με την πίστη, αν δεν έχεις και σταθερότητα, δεν είσαι τίποτα! Αν σε βρίζουν για την πίστη σου κι εσύ στέκεσαι αμίλητος, τότε φοβάμαι πως είσαι χειρότερος κι από έναν άπιστο. Το να ντρέπεσαι να ομολογήσεις την πίστη σου μπορεί να είναι έργο του πονηρού. Στην πίστη δεν υπάρχει καθόλου ντροπή.

Ο π. Γαβριήλ εξηγούσε ότι η αληθινή πίστη περνάει μέσα από την καρδιά κι όχι μόνο από το νου. Μια φορά είπε σε μένα:
— Σήμερα να μείνεις στη Μτσχέτα. Μη φεύγεις, γιατί σε περιμένει δοκιμασία. Πήγαινε στο Σβετιτσχοβέλι και να πεις στον ηγούμενο να σε αφήσει να μείνεις εδώ.
Έτσι κι έκανα. Μου παραχώρησαν ένα δωμάτιο. Στο δωμάτιο ήταν ένα τραπέζι και πάνω σε αυτό το Ευαγγέλιο. Το πήρα και σιγά σιγά άρχισα να το διαβάζω. Όλη τη νύχτα σκεφτόμουν τις αμαρτίες μου. Το πρωί εξομολογήθηκα και κοινώνησα. Όταν πήγα στον π. Γαβριήλ, μου είπε:
—Όλη τη νύχτα ήμουν μαζί σου. Αληθινή εξομολόγηση δεν είναι μόνο να πεις τις αμαρτίες σου. Είσαι πιστός, αλλά μέχρι να εδραιώσεις την πίστη σου λείπουν ακόμη πολλά. Πρέπει να πέσεις πολλές φορές και άλλες τόσες να σηκωθείς. Δεν υπάρχει αμαρτία που να ξεπερνά τη μετάνοια.

Ποιό δυνατή προσευχή από το Πάτερ ημών δεν υπάρχει, έλεγε.

Όλα τ’ άφησα στα χέρια του Θεού… θέλω να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο.

Η αγάπη υπερτερεί όλων των κανόνων και των νόμων. Αγαπήστε τους πάντες. Αν δεν μπορείτε τουλάχιστον να έχετε καλή προαίρεση.

Πως να αγαπήσεις τον κακό άνθρωπο; Να μισείς το κακό, αλλά να αγαπάς εκείνον που το διαπράττει. Ποιός ξέρει, ίσως κάποια μέρα με την δύναμη της προσευχής να μετανοήσει, να αποκτήσει δάκρυα και να εξομολογηθεί κι έτσι να γίνει άγγελος.
Το κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Κι εσείς νέοι μην αποστρέφεστε όσους είναι τρομακτικοί, βρώμικοι, μεθυσμένοι, υβριστές (που δυστυχώς έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια). Η εικόνα του Θεού διατηρείται βαθιά μέσα τους ακόμα κι αν αυτοί δεν το ξέρουν. Μοιάζουν σαν μια εικόνα που μαύρισε με τον καιρό και αν πέσει σε καλά χέρια θα καθαριστεί και θα αρχίσει πάλι να λάμπει.

Να απευθύνεσαι σε όλους με λέξεις αγαθές. Ο καλός λόγος έχει μεγάλη δύναμη.

***

Στους έσχατους χρόνους τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη. Η καλωσύνη ανοίγει τις πόρτες του Παραδείσου. Η ταπείνωση σε οδηγεί στην Βασιλεία. Όποιος έχει αγάπη, θα δει τον Θεό.

Νά κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλοσύνη σας. Η γη κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… Μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα- δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλο.

Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν:
— Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.

Κάποια φορά ο Γέροντας, ενόσω μας μιλούσε στο κελί του, άρχισε ξαφνικά να «κατηγορεί» κάποιον που κατείχε μεγάλη θέση:
— Τέτοιον εχθρό, σαν αυτόν, δεν είχε ξανά η Γεωργία. Είναι δυνατόν να μη βρέθηκε κανείς να τον σκοτώσει για να ελευθερώσει τον λαό; Τον φονιά του θα τον εκτελέσουν αμέσως. Αλλά εγώ θα τον ελεήσω!
Ένας πιστός, που ήταν εκεί, σκέφτηκε: «Εγώ, π. Γαβριήλ, μπορώ να τον σκοτώσω». Κι αμέσως ο Γέροντας του είπε:
— Αν μισήσεις έστω κι έναν άνθρωπο, είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών!
Με τέτοιον τρόπο δίδασκε ο άγιος στους ανθρώπους την αγάπη.

Ο π. Γαβριήλ μας είχε φανερώσει την επιθυμία του να γράψει κάπου με χρυσά γράμματα «Ο Θεός είναι αγάπη» και να το κρεμάσει στο λαιμό του. Αλλά ο Θεός του είπε:
— Γαβριήλ, το όνομα μου πρέπει να το χαράξεις στην καρδιά σου και όχι να το κρεμάς στο στήθος.

***

– Ποιοι θα σωθούν; ρώτησε κάποιος διάκος.

– «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά Μου. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Μαρκ. 13:13). Ιδού ο Θεός! Ισχυρός και μέγας, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε ούτε την αρχή ούτε το τέλος Του. Η σοφία Του είναι ανεξερεύνητη και η καλοσύνη Του κρυφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Κάιν πάντα σκοτώνει τον Άβελ και ο δρόμος του τελευταίου κατευθύνεται προς την ευλογημένη αιωνιότητα.

Αμάρτησες; Μετανόησε αμέσως.

Μέχρι να γίνεις φίλος του Χριστού, θα χρειαστεί να πολεμάς συνέχεια με τον πονηρό. Γι’ αυτό να προσεύχεσαι. Πάντα να προσεύχεσαι, όσο μπορείς. Η προσευχή μπορεί να μετακινήσει από τη θέση τους, ακόμη και τα βουνά.

Ο π.Γαβριήλ συχνά αναφερόταν στο εξής χωρίο: ”Γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί”.
Και εξηγούσε:
– Αν σήμερα δεν συμπεριφέρεστε με σοφία και δεν είστε αγνοί και άδολοι, δεν θα σωθείτε.
– Που βρίσκεται η σοφία;
– Στην εποχή μας, σήμερα, βρίσκεται στη σιωπή και στην υπομονή.

Κάποιος, αγανακτισμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε:
– Δεν αντέχω άλλο, τί να κάνω;
– Για όλα πρέπει να κάνεις υπομονή.
– Εσείς αντέχετε, π.Γαβριήλ, τόση αδικία;
– Εγώ πάντα κάνω υπομονή, και πρόσθεσε γελώντας:
 – Και τώρα υπομένω. Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού.

Αν κάποιος παραπονιόταν για δυσκολίες, ο π.Γαβριήλ του θύμιζε τη Θυσία του Χριστού:
– Τί να πει τότε κι ο Χριστός, που ένας άπειρα Αθώος και Δίκαιος Άνθρωπος σταυρώθηκε!

***

-Μερικοί λένε: “Έχω αγάπη”. Όμως ξέρουν τι είναι αγάπη;
Ποιος μπορεί να φτάσει την αγάπη; Για πείτε μου τι είναι αγάπη;
“Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνετι, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει”. 
Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, εδώ βρίσκεται η ευτυχία του ανθρώπου. 
Και βέβαια το σπουδαιότερο είναι η αγάπη, αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι το πως μαθαίνουμε αυτή την αγάπη.  
Πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, τη θέλησή μας, να συναισθανόμαστε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Ο άνθρωπος πρέπει να κοπιάσει για να φτάσει στην αληθινή πίστη, για να χτίσει, να πετύχει την αληθινή αγάπη και ζωή. 
Στην αγάπη αντιτίθεται ο εγωισμός. Ο εγωιστής δεν δίνει τίποτα. Μεριμνά μόνο για τον εαυτό του, αλλά και να αποκτήσει όλα τα πλούτη του κόσμου πάλι δεν θα χορτάσει. “Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς κάι προσεύχεσθε υπέρ των επηρρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους”.

Όλους, όσοι πήγαιναν σ’ αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλωσύνη σας. Η γη κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα-δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλον.

Στους εσχάτους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό. Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία που θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απολεσθείτε…

Θα βάλουν το χάραγμα του Αντιχρίστου στο χέρι και στο μέτωπο. Τα διάφορα προιόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι’ αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το ‘Πάτερ ημών’, να κάνετε τον Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται. Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι: «Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Έτσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας.

Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».

Ο Οικουμενισμός είναι μια σούπερ αίρεση.

Έλεγε ότι στην αρχή θα είναι μια αίρεση και αργότερα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα. Μετά την εμφάνιση του οικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος. Μια μέρα ήρθε κάποιος στο Σαμτάβρο που πήγε να κάνει τον δάσκαλο στον Γέροντα γύρω από το θέμα αυτό. Ο π. Γαβριήλ, σαν να μην καταλάβαινε τίποτα, τον σταμάτησε και τον ρώτησε:
-Τι οικούμενα; Ποια οικούμενα και πράσιν’ άλογα; Δεν καταλαβαίνω! Και απευθυνόμενος στους άλλους συνέχισε:
-Τι σας εμποδίζει να σωθείτε αν οι άλλοι βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση;

– Θα έρθουν οι καιροί που ο Χριστιανός θα δυσκολευτεί να σωθεί. Τότε τι θα γίνει ο άπιστος
Έπειτα αναφέρθηκε στις έσχατες μέρες, στις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε οι χριστιανοί, αλλά και στους πνευματικούς πατέρες, που αντί να σώζουν τις ψυχές θα τις καταστρέφουν.
– Τότε με ποιο κριτήριο πρέπει να διαλέξουμε τον πνευματικό μας πατέρα, Γέροντα;
– Από τα έργα του.

Ένας ταπεινός άνθρωπος προστατεύεται από τους πειρασμούς. Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού χωρίς ταπείνωση.

Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αντέξει τις παγίδες του Αντιχρίστου.

– Αλοίμονο στον μοναχό ή στη μοναχή που δεν νιώθουν τον πόνο του λαού τους! Πώς μπορεί ο μοναχός να είναι καλά όταν ο λαός βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση; Όπου είναι ο λαός εκεί είναι και ο μοναχός!

Σήμερα ο πιστός ψάχνει τον άγιο με τα βιβλία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή!

Τους ταπεινούς η οποιαδήποτε δοκιμασία δεν θα τους κλυδωνίσει. Ο Θεός τους έδωσε Χάρη. Σε όλους τους ανθρώπους να φέρεστε με ταπεινοφροσύνη, αγάπη και καλοσύνη, Αρετές χωρίς τις οποίες κανείς δεν θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Η πίστη και η αγάπη κατανοούνται μέσα από τα βάσανα.

Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του.

Από το βιβλίο: Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, Μαλχάζι Τζινόρια, μτφρ. Νάνα Μερκβιλάτζε, Αθήνα 2013

Απολυτίκιον του Αρράφου Χιτώνος του Χριστού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Προσκυνούντες τον τόπον εναποθέσεως του Σού Αρράφου Χιτώνος, Λόγε Θεού και Θεέ, οι πιστοί πανευλαβώς Σε ικετεύομεν· Εν τη ενότητι της Σης αγαπήσεως ημάς συντήρει εις τους αιώνας και στίφη αιρετιζόντων δίωκε, Σώτερ, η Αλήθεια.

Απολυτίκιον Αγίας Νίνας ισαποστόλου της Γεωργίας
Ήχος πλ. α’. Τον Συνάναρχον Λόγον.

Ως ωραίοι οι πόδες σου οι ζηλώσαντες ακολουθήσαι ταις τρίβοις των αποστόλων Χριστού, Νίνα, σκεύος Παρακλήτου παμφαέστατον· όθεν τιμώντές σε πιστώς, Γεωργίας φρυκτωρέ φωτόλαμπρε, σε αιτούμεν· ημών τα σκότη λιταίς σου της αγνωσίας πόρρω σκέδασον.

Απολυτίκιον. Άγιοι 45 Μάρτυρες — Ήχος δ´ . Ταχύ προκατάλαβε

Οι Μάρτυρες σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄

Αμαλίαν Οσίαν δεύτε τιμήσωμεν, ότι δόξαν ανθρώπων καταφρονήσασα, και τον Νυμφίον της Χριστόν ακολουθήσασα, μοναζουσών η καλλονή, ανεδείχθης ηρωίς, ασκήσεως και αγώνων, διό μη παύση πρεσβεύειν, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον των Οσίων Πατέρων Παρθενίου και Ευμενίου
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Κουδουμά του σεμνείου τους νέους κτίτορας, τους αυταδέλφους οσίους εν τοις εσχάτοις καιροίς εγκρατείας και ευχής βολαίς εκλάμψαντας, θείον Ευμένιον ωδαίς και Παρθένιον σοφόν, τιμώντες αξιοχρέως υπέρ υμών τας εντεύξεις προς τον Χριστόν αυτών αιτούμεθα.

Αρράφου Χιτώνος του Χριστού
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Μετανοίας με χιτώνα τάχος ένδυσον
και αεί με εν ενότητι συντήρησον
μετ’ αγίας Εκκλησίας Σου, Ζωοδότα,
του Αρράφου Σου Χιτώνος τόπον άγιον
εν Ματσχέτα προσκυνούντα, Λόγε Κτίσαντος
και κραυγάζοντα· Δόξα, Σώτερ, τω κράτει Σου.

Μεγαλυνάριον.

Άρραφον Χιτώνά Σου, Λυτρωτά, ον ευρείν επόθει εν Ματσχέτα τη ιερά η Αγία Νίνα, ποθούμεν προσκυνήσαι εν γη τον κεκρυμμένον, Σώτερ Θεάνθρωπε.

Χαίροις, θεία Νίνα, η εκτενώς εν τη βάτω Μτσχέτα δεομένη του ανευρείν Άρραφον Χιτώνα Κυρίου, υποκάτω ον προσκυνούντες Στύλου αγιαζόμεθα.

Συγκεκροτημένοι πανευσεβώς, ώσπερ συναυλία, ης ο Κύριος οδηγός, εν τη Νικοπόλει, οφθέντες Αθλοφόροι, προς πόλιν ουρανίαν κατεσκηνώσατε.

Ωδή ς΄.Τον βασιλέα.

Ως τον Χιτώνα, εύρες Νίνα Δεσπότου, τούτω σκέπε τους πόθω σε τιμώντας, και ψυχάς ψυγείσας, θέρμανον προσευχαίς σου.

Του Οσίου Αντωνίου της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Εις το Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Στ. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών.
Χαίροις, ο της Ρωσίας βλαστός* και το του Άθωνος ευώδες απάνθισμα,* μιγάδων ο πρωτοπόρος,* εν του Κιέβου τη γη,* ο την ερημίαν πολισάμενος·* πατήρ ο δειξάμενος* τέκνων απείρων εν πνεύματι*, α προς Πατέρα* τον ουράνιον έργοις σου* καθοδηγήσας,* ναούς δειξάμενος Πνεύματος.* Δόξα σοι, πανσεβάσμιε,* Αντώνιε Όσιε,* δέχου ημών τε τον ύμνον* και της καρδίας την πρόθεσιν,* προχέων σοίς φίλοις,* ευλογίαν την εξ ύψους* παθών τε λύτρωσιν.