Ἄν σήμερα ὑπάρχομε καί ὡς ἔθνος καί ὡς κράτος κι ὡς ἄνθρωποι καί ὡς Χριστιανοί καί ὡς κόσμος, τό ὀφείλομε στίς ἱκεσίες, στίς πρεσβεῖες καί στίς δεήσεις καί στήν ἀγάπη καί στήν ἄγρυπνη φροντίδα Ἐκείνης, πού αἰῶνες τώρα μᾶς περιποιεῖται κατά τόν καλύτερο τρόπο… ἦλθε ἡ Χάρις, καί μᾶς πῆρε ἀγκαλιά διά τῆς Θεοτόκου. π.Ἀνανίας Κουστένης

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Ηʹ (8ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου τὸ Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀείπαρθένου Μαρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Σεϊντανάγια («Δέσποινα Κυρά») ἐν Συρίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Γουμερά ἐξ Ἀργυρουπολεως τοῦ Πόντου
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡµῶν Σωφρονίου ἐπισκόπου Ἀχταλείας τῆς ἐν Ἰβηρίᾳ ἐκ Λοντσίωνος, Δεραίνης τῆς Χαλδείας τοῦ Πόντου (1803)· ἐν ταύτῃ γὰρ ἀνεπαύσατο, ἀλλὰ διὰ τὴν Ἑορτὴν τοῦ Γενεθλίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μετετέθη ἡ τούτου Ἑορτὴ εἰς τὴν 7ῃ τοῦ αὐτοῦ μηνός .
Διήγησις περὶ ἀγάπης πάνυ ὠφέλιμος· τοῦ ἁγίου Νικήτα τοῦ Χαρτουλαρίου ἐν Κωνσταντινουπόλει (12ο αἰων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι αὐτάδελφοι, Ῥοῦφος καὶ Ῥουφιανός, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Σεβῆρος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ἀρτεμίδωρος πυρὶ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λουκιανοῦ, τοῦ ἐν τῇ ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Γενεσίου. τῆς Θεοτόκου ἐν Περεγιασλὰβ ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σεραπίωνος, ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐν Πσκὼφ τῆς Ῥωσίας ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Σωτῆρος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αψοδ´ (1774) ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ντὸν (1380)· ἀνάμνησιν ἐορτάζομεν τῆς ἐν Κουλίκοβο Πόλ (Ἀγροῦ τῆς Μπεκάτσας) μάχης κατὰ Ἀγαρηνῶν τοῦ Τατάρου Μαμάϊ θαύματος, μεσιτείᾳ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐπονομαζομένης «τοῦ Ντὸν» ἐν ἔτει 1380.
῾Ιεραὶ Εἰκόνες τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου: ● τῆς Ἀρεθιώτισσας τοῦ Βάλτου, ● τῆς Λιμνιάς ἐν Ευβοία, τῆς Τσαμπίκας καὶ Σκιαδενῆς ἐν Ῥόδῳ, Καρδιώτισσας (Κεράς), Κυρά-Παναγιάς, Γρηγορούσας , Γιάτρισσας, Ροβέλιστας, Σηλυβριανῆς, Γαυριώτισσας ἐν τῇ Μονή Δαδίου, τοῦ Βουλκάνου, Μηλιώτισσας Ἀριδαίας ἐκ Ελμαλίκ, Ἁγίας Νάπας ● τοῦ Ντον (1380) ● «τοῦ Σημείου τῆς ῾Ρίζης» τοῦ Κούρσκ (1298) ● τῆς Λαύρας τοῦ Ποτσάϊεβ (1559) ● ἡ ἐν Σιὰμσκ (1524) ● τοῦ Λουκιανοῦ (ΙϚʹ αἰ.) ● τῆς ῾Ι.Μ. Γκλίνσκ (ΙϚʹ αἰ.) ● τοῦ ᾿Ισαακίου (1659) ● τῆς Δομνίτσας (1696) ● τῆς «Καλίστα» (1689) ● «τοῦ Καζὰν ἐν Καπλουνόβκᾳ» (1689) ● Ἡ «Θεία Σοφία» ● τῆς Λέσνας κ.α.

Στίχοι
Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.
Στίχοι.
Βεβιωκώς ὁ Σωφρόνιος σωφρόνως,
Ἁγίων ἰσότιµος ἐνδίκως ὤφθη

‘‘Η Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν, εμήνυσε πάση τη Οικουμένη”
Σήμερα γέννηθηκε η ”Πάντων Χαρά”, η ”Χαρά όλων των χαρών” του κόσμου

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά.

–Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας• όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.

– Ο,τι καλό κι αν βρη ο άνθρωπος να πη για την Παναγία, δεν θα μπορέση να εκφράση το μεγαλείο Της. Η Παναγία ένωσε πάλι τον κρίκο και έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Μας συνέδεσε με τον Θεό, αφού ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος.

***

– Γέροντα, και το όνοµα της Παναγίας έχει δύναµη πνευµατική, όπως το όνοµα του Χριστού;

– Ναι. Όποιος έχει πολλή ευλάβεια στην Παναγία, ακούει το όνοµα Της και αλλοιώνεται. Ή, αν το βρη κάπου γραµµένο, το ασπάζεται µε ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του. Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία µε έναν συνεχή ασπασµό στο όνοµα της Παναγίας. Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η ίδια η Παναγία, και πέφτει κάτω λειωµένος, διαλυµένος από την αγάπη Της.

«… Κάποια στιγμή, είδαμε το Γέροντα πολύ χαρούμενο. Εκεί που καθόταν, άρχισε ξαφνικά να χοροπηδά σαν μικρό παιδί, χαμογελώντας ολόκληρος. Οι αδελφές, προβληματιστήκαμε και παραξενευτήκαμε. Καμία άλλη φορά δεν τον είχαμε δεί σε τέτοια κατάσταση. Τον ρωτήσαμε με απορία που οφειλόταν αυτή η στάση του, και εκείνος απάντησε: “Να βλέπατε τι μεγάλο καλό μας έκανε η Παναγία μας!” Και δωσ᾽ του να χοροπηδάει. “Ο Άγιος Θεός”, συνέχισε, “είχε πάρει μια σκληρή απόφαση εναντίον όλων μας, για την απιστία μας, και η Παναγία κατόρθωσε με τις πρεσβείες της να αλλάξει το σχέδιό Του!”…». (βιβλίο «Μαρτυρίες Προσκυνητών», B’ Τόμος, σελ. 227).

Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σάς βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο. Αμήν.

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!..

Όλα από το ταπεινό φρόνημα εξαρτώνται. Όταν υπάρχη στον άνθρωπο ταπεινό φρόνημα, τότε φυσιολογικά ανταμώνει η γη με τον Ουρανό. Οι άνθρωποι με την ταπείνωση βρήκαν το κουμπί· το πατούν και ανεβαίνουν στον «Τρίτο Ουρανό» με το πνευματικό ασανσέρ της αγάπης. Και ακούς μερικούς να λένε: «Και γιατί ο Θεός θέλει να ταπεινωθούμε;». Ακούς κουβέντα; Μά, αν δεν ταπεινωθή ο άνθρωπος, δεν χωράει στον Παράδεισο, αλλά και σ᾿ αυτήν την ζωή δεν έχει ανάπαυση. Τί είπε ο Χριστός; «p … Όσο ανεβάζει πνευματικά την ψυχή ένας πολύ ταπεινός λογισμός που θα φέρη για μια στιγμή ο άνθρωπος, δεν την ανεβάζουν χρόνια ολόκληρα αγώνες υπερφυσικοί. (Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές. Λόγοι Ε΄ )

***

Τὸ Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου
8 Σεπτεμβρίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης

Γιορτάζομε σήμερα τή Γέννηση τῆς Θεοτόκου. Κι ἔχομε καί μεγάλη καί ἰδιαίτερη χαρά, γιατί γιορτάζομε τή Γέννηση Ἐκείνης, ἡ Ὁποία ἔφερε στόν κόσμο τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἔλυσε τήν κατάρα τῆς ἁμαρτίας, ἔδωκε τήν εὐλογία καί ἐδώρησε, πρόσφερε ὡς δῶρο σέ ὅλους μας τήν αἰώνια ζωή, πατρίδα καί σωτηρία. Γι’ αὐτό γιορτάζει καί πανηγυρίζει ὅλη ἡ κτίση, οὐρανός καί γῆ, ὁρατά καί ἀόρατα, ἔμψυχα καί ἄψυχα αἰνοῦν καί μεγαλύνουν «τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Φωτός», ἐπί τῇ Θείᾳ Γεννήσει Της.
Ἡ στεῖρα ἀνθρωπότης πού ἐξεικονίζετο μέχρι πρότινος μέ τή στειρότητα τῆς ἁγίας Ἄννης, τώρα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καρπογονεῖν ἀπάρχεται, ὅπως ἀκούσαμε στούς ὑπέροχους αἴνους τῆς ἁγίας ἡμέρας καί ἑορτῆς.

Ἐλύθη ἡ ἀτεκνία, ἐλύθη ἡ στείρωσις, ἦλθε ἡ Χάρις, ἐφίλησε ὁ οὐρανός τή γῆ καί μᾶς πῆρε ἀγκαλιά διά τῆς Θεοτόκου. Ὅλα τά καλά ἦλθαν στόν κόσμο διά τῆς Θεοτόκου. Γι’ αὐτό καί ἔχουμε χαρά τόσο μεγάλη καί τόσο οὐράνια. Ἄς τήν κρατήσωμε. Καί ἄς εὐχαριστήσωμε Ἐκεῖνον πού μᾶς ἔδωσε καί τούς Θεοπάτορες Ἰωακείμ καί Ἄννα, τούς μεγάλους αὐτούς καί σπουδαίους τῆς ἀρχαιότητος πιστούς, ἀλλά κυρίως καί κατεξοχήν τήν Κυρία μας Θεοτόκο.

Ἄν σήμερα ὑπάρχομε καί ὡς ἔθνος καί ὡς κράτος κι ὡς ἄνθρωποι καί ὡς Χριστιανοί καί ὡς κόσμος, τό ὀφείλομε στίς ἱκεσίες, στίς πρεσβεῖες καί στίς δεήσεις καί στήν ἀγάπη καί στήν ἄγρυπνη φροντίδα Ἐκείνης, πού αἰῶνες τώρα μᾶς περιποιεῖται κατά τόν καλύτερο τρόπο. Καί μᾶς ἔχει ὄχι μόνο παιδιά Της ἀλλά καί σπλάχνα Της καί τά πάντα. Ἄς μή τό ξεχνᾶμε αὐτό. Καί σήμερα στή μνήμη της ἄς τό θυμόμαστε περισσότερο. Κι ἄς Τῆς λέμε τουλάχιστον: «Εὐχαριστῶ Παναγία μου, εὐχαριστῶ Παναγία μου». Κι ἄν πιαστοῦμε ἀπό Ἐκείνης τό φόρεμα καί μ’ Ἐκείνης τή Χάρη καί τήν εὐχή μποροῦμε σίγουρα νά μποῦμε στόν Παράδεισο, ὅσες ἀντιρρήσεις κι ἄν ἔχει ὁ Γιός Της. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Γι’ αὐτό καί οἱ ἅγιοι, κατεξοχήν Θεοτοκόφιλοι, κατεξοχήν τήν ἀγαποῦσαν ἰδιαίτερα, στοργικά, «μέχρι λατρείας», καί τήν εἴχανε μεγάλη χαρά. Ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ εἶχε πάντοτε στόν κόρφο του τό εἰκόνισμά της. Κι ὅταν πήγαιναν ἄνθρωποι νά τόν δοῦν ἔβγαζε ἀπό τόν κόρφο τό εἰκόνισμα καί τό ἔδειχνε μέ πολλή χαρά καί σάν παιδάκι θεϊκό, κι ἔλεγε: «Τήν βλέπετε αὐτήν; Εἶναι μεγάλη χαρά».

Γι’ αὐτό καί ἀκοῦμε τόν Χριστό μας στό Εὐαγγέλιο νά λέει, καθώς τόν ἐμακάριζε ἐκείνη ἡ γυναίκα, νά λέει: «Ὅσοι ἀκούουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν πραγματοποιοῦν εἶναι καί αὐτοί μακάριοι». Εἶναι καί αὐτοί μικρές Παναγίτσες πού γεννοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Παίρνουμε τή Χάρη Του, παίρνουμε τόν Ἴδιο τόν Κύριο στό Βάπτισμα, ντυνόμεθα τόν Χριστό, καί ὕστερα μεγαλώνει μέσα μας ὁ Χριστός καί καλύπτει τά πάντα. Καί εἶναι τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός· καί μέσα μας καί γύρω μας καί παντοῦ. Καί αὐτά μή τό ξεχνᾶμε τά ὀφείλουμε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Ἄς ἔχουμε τήν εὐλογία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τό κράτος μας καί ἡ πατρίδα μας, καί κάθε Χριστιανός καί κάθε ἄνθρωπος καί ὅλη ἡ Οἰκουμένη.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Φθινοπωρινὸ Συναξάρι, Τόμος Α´.

***

Η γέννηση της Θεοτόκου
π. Alexander Schmemann

Η ευλάβεια που δείχνει η Εκκλησία στην Παναγία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι’ αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης Ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άνθρωπο, της αναζητήσεως του έσχατου νοήματος, του έσχατου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου.

Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη η ευλάβεια προς την Παναγία περιστράφηκε γύρω από την αειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγάπης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υπήρξε πάντοτε η Μητρότητά της, η σχέση σαρκός και αίματος που είχε με τον Ιησού Χριστό. Η Ανατολή χαίρεται που ο ρόλος του ανθρώπου είναι βασικός στο θείο σχέδιο. Ο Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, και σ’ αυτό συμμετέχει ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Αν αντιληφθούμε πως η κοινή φύση του Χριστού με τη δική μας είναι η μεγαλύτερη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανισμού, ότι ο Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενωμένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεώς Του, τότε η ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοητή, επειδή αυτή του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα και το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε “Υιός του Ανθρώπου”.

Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου… ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοινωνός “θείας φύσεως” (Β’ Πέτρου 1, 4), ή, σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να “θεωθεί”.

Ακριβώς εδώ, σ’ αυτή την εξαιρετική αποκάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως του ανθρώπου, βρίσκεται η πηγή αυτής της ευγνωμοσύνης και τρυφεράδας που περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμό μας με τον Χριστό, και μέσω Αυτού με τον Θεό. Πουθενά δε άλλου δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα απ’ ο,τι στη γέννηση της Θεοτόκου.

Σε κανένα όμως σημείο της αγίας Γραφής δεν αναφέρεται τίποτε γι’ αυτό το γεγονός. Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται; Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μία γέννα όπως όλες οι άλλες; Αν όμως η Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγονός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή η γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουργικό ή ασυνήθιστο γεγονός. Το αντίθετο, μάλιστα.

Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός αποκαλύπτει μια φρεσκάδα και μια λάμψη όσον αφορά το καθετί που αποκαλούμε “ρουτίνα” και συνηθισμένο, και δίνει νέο βάθος στις “ασήμαντες” λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου….

 Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων που αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πριν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο και ευωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! Γι’ αυτό η εορτή της Γεννήσεώς της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός του ανθρώπου.
Δυστυχώς όμως, η κληρονομιά του κακού είναι πολύ πιο ορατή και γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή η πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητά του να παραδίδει στις μελλοντικές γενιές μία φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό και την υποψία…

Αυτός ο εχθρικός κυνισμός και η αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ο,τι μας κάνει ν’ απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή που αυτή γιορτάζει, με τέτοια χαρά και πίστη, τη γέννηση ενός κοριτσιού, στο οποίο συγκεντρώνεται όλη η καλοσύνη, η πνευματική ομορφιά, η αρμονία και η τελειότητα, που είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.

Μέσα απ’ αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ο Χριστός -το δώρο του Θεού, η συνάντηση μαζί Του – έρχεται ν’ αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας έτσι τη γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. Όλα από το ταπεινό φρόνημα εξαρτώνται. Οι άνθρωποι με την ταπείνωση βρήκαν το κουμπί· το πατούν και ανεβαίνουν στον «Τρίτο Ουρανό» με το πνευματικό ασανσέρ της αγάπης. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/09/07/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%87%ce%b5-2/

Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη… Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/07/50903/

Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας! Η φύσι πανηγυρίζει• υποδέχεται την «ροδοδάκτυλον ηώ» του Χριστιανισμού, το γλυκοχάραμα της Εκκλησίας. π. Αυγουστίνου Καντιώτου Μητροπ. Φλωρίνης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/07/31923/

Άγιος Σωφρόνιος επίσκοπος Αχταλείας της Ιβηρίας. Όποιος δέχεται το άδικο, δέχεται τον πολυαδικημένο Χριστό στην καρδιά του.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/09/06/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%89%cf%86%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%87%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1%cf%82-2/

Σήμερα γεννήθηκε η Πάντων Χαρά, η χώρα του Αχωρήτου, η Ωραία Πύλη, δια μέσω της οποίας ο Βασιλεύς των Ουρανών επεθύμησε να εισέλθει στον κόσμο… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/07/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%ae%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b7-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%ac-%ce%b7-%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%84/

Στον Εσπερινό: Γένεση 28: 10-17. Ιεζεκιήλ 43: 27—44: 1-4 · Παροιμίες 9: 1-11.
Στον Όρθρο: Λουκά 1: 39-49, 56.
Στη Θεία Λειτουργία: Φιλιππησίους 2: 5-11. Λουκάς 10: 38-42. 11: 27-28.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς. 
Ἦχος δʹ.

Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν· καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον. (ἐκ γʹ)

Ἰδιόμελα.
Ἦχος πλ. β’ Στεφάνου Ἁγιοπολίτου

Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τὰ προοίμια· σήμερον ἔπνευσαν αὖραι, σωτηρίας προάγγελοι· ἡ τῆς φύσεως ἡμῶν διαλέλυται στείρωσις· ἡ γὰρ στεῖρα μήτηρ δείκνυται, τῆς παρθενευούσης μετὰ τόκον τοῦ κτίσαντος, ἐξ ἧς τὸ ἀλλότριον οἰκειοῦται ὁ φύσει Θεός, καὶ τοῖς πλανηθεῖσι διὰ σαρκὸς σωτηρίαν ἀπεργάζεται, Χριστὸς ὁ φιλάνθρωπος, καὶ λυτρωτὴς τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρά. Ἰδιόμελα.
Ἦχος δ’ Γερμανοῦ Πατριάρχου

Ἡ παγκόσμιος χαρά, ἐκ τῶν δικαίων ἀνέτειλεν ἡμῖν, ἐξ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης, ἡ πανύμνητος Παρθένος· ἥτις δι᾿ ὑπερβολὴν ἀγαθότητος, ναὸς Θεοῦ ἔμψυχος γίνεται, καὶ μόνη κατὰ ἀλήθειαν, Θεοτόκος γνωρίζεται. Αὐτῆς ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, τῷ κόσμῳ τὴν εἰρήνην κατάπεμψον, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα… Καὶ νῦν… Ἰδιόμελον τῆς Θεοτόκου
Ἦχος πλ. β’ Σεργίου

Σήμερον, ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπὶ γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν, ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τοὺς οὐρανούς, οὐρανὸν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπίᾳ κατεσκεύασεν· ἐξ ἀκάρπου γὰρ ῥίζης φυτὸν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τὴν Μητέρα αὐτοῦ, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, καὶ τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε δόξα σοι.

Ἅγιος Ἀνδρέας τῆς Κρήτης
Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς 

Χαίροις μετὰ Θεὸν ἡ Θεὸς τὰ δευτερεῖα τῆς Τριάδος ἡ ἔχουσα. Ἀμέσως δεχομένη τῶν ἐκ Θεοῦ δωρεῶν τὸ πλήρωμα ὅλον καὶ εἰς ἅπαντας, ἀγγέλους ἀνθρώπους τε, τοῦτο διαπορθμεύουσα. Πατρὸς ἡ νύμφη, τοῦ Υἱοῦ μήτηρ ἄσπιλος, καὶ τοῦ Πνεύματος Ναὸς ἅγιος πάμφωτος. Τέλος τὸ σκοπιμώτατον, καὶ ὕστατον Πάναγνε Δημιουργίας ἁπάσης δι’ ἣν ὁ κόσμος ἐγένετο καὶ Σοῦ τῇ γεννήσει ἡ αἰώνιος τοῦ Κτίστου Βουλὴ πεπλήρωται.

Ὅλη ἡ ἱεροσύνη στὴ Θεοτόκο… (7.9.2019)
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἱερὰ μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Ἄρακος Λαγουδερῶν, (7.9.2019).
https://www.youtube.com/watch?v=lLE3M3YoHpk

Μόρφου Νεόφυτος: Ὁ καρπὸς τῶν ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης (8.9.2021)
https://www.youtube.com/watch?v=QB1G4J8Vogg&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Προσκυνήματα κοντά στην οδό του Μαρτυρίου/Shrines along the Martyrs’Street/Επ. 16 ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Προσκυνήματα στην οδό του Μαρτυρίου: 1. Το Μοναστήρι του Αγίου Νικοδήμου ή της φακής – Η φυλακή του Αποστόλου Πέτρου, 2. Η Προβατική Κολυμβήθρα, 3. Το Μοναστήρι Ιωακείμ και Άννας. Λόγος για το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Κοιμήσεως της Αγίας Άννης. (16′ κ.εξ.)

Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ’ αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον.

Συναξαριον
Τῇ Ιʹ(10ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμην ποιούμεθα τῆς καταθέσεως τοῦ τιμίου Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Μοσχοβίᾳ· ἀνακομισθέντος ἐκ Γεωργίας ἐπὶ τσάρου Μιχαὴλ Α’ Φιοντόροβιτς Ρομάνοφ καὶ Πατριάρχου Φιλαρέτου τῷ ἔτει 1625· καὶ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου ἰσαποστόλου Νίνας, εὐαγγελιστρίας καὶ φωτιστρίας τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας τῆς εὑρούσης τὸν Ἄῤῥαφον Χιτῶνα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν Μτσχέτα τῆς ᾽Ιβηρίας Γεωργίας (ἡ μνήμη δὲ αὐτῆς τελεῖται τῇ 14ῃ ᾽Ιανουαρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει τῆς Ἀρμενίας μαρτυρησάντων (319).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μυρίων (10.000) Πατέρων τῆς Νιτρίας τῆς Αἰγύπτου, τῶν ἐν σπηλαίοις καὶ σκήταις κατοικούντων, οὓς διὰ πυρὸς καὶ θανάτῳ βιαίῳ παρέδωκε Θεόφιλος ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, διὰ Ἰσίδωρον τὸν Πρεσβύτερον (398).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀπολλωνίου τοῦ ἐκ Σάρδεων (3ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βιάνορος τοῦ ἐκ Πισιδίας καὶ Σιλουανοῦ (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ Πεντασχοινίτου, τοῦ ἐν Κύπρῳ.(7ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης (690 ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ ἐπονομαζομένου Γλυκέος.(11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Ρῶσος ὁ Ἐσφιγμενίτης ἱδρυτὴς τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, πατέρας καὶ θεμελιωτὴς τοῦ ρωσικοῦ μοναχισμοῦ (+1073)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τοῖς Βεάτου (ἐν ἄλλοις: Βιάτου ἢ Βιώτου).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ Ἀλ-Χαντάντ τοῦ ἐν Δαμασκῷ τῆς Συρίας, ὑπὸ τῶν φανατικῶν Ἀγαρηνῶν κατακρεουργηθέντος καὶ ἐν τοῖς ὁδοῖς τῆς Δαμασκου συρθέντος καὶ διαμελισθέντος ἐν ἔτει 1860.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Παρθενίου (1905) καὶ Εὐμενίου (1920), τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ Γορτύνης Κρήτης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1935) Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου ἐν Γέρᾳ Λέσβου (1150)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων (1998) τοῦ ἁγίου Ἀμβρόσιου τῆς Ὄπτινα (+ 1891, 10η Ὀκτωβρίου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Κόνεβιτς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμην ποιούμεθα τοῦ ἐξαισίου θαύματος τῆς σεβασμίας εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐν Μυρτιᾶ Τριχωνίδος, ὅτε ἐρρύσατο τὸν εὐσεβῆ λαὸν ἐκ δεινῆς ἐπιδρομῆς ἀκρίδος.

Στίχοι.
Ἔνδυσόν με στολὴν ἀγαλλιάσεως,
Χριστέ, Ἀῤῥάφου Σου Χιτῶνος δυνάμει.
Σταυροῦ ῥωσθεῖσα ἰσχύϊ Νίνα φέγγος,
Χριστοῦ ἀνέτειλας λαῷ Γεωργίας

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
«Οι άγιοι είναι έσοπτρα κεκαθαρμένα, απαστράπτοντα, στα οποία αντανακλάται η ομορφιά και η δύναμη του μεγαλειώδους προσώπου του Χριστού. Είναι οι καρποί που φέρει επάνω του το Δέντρο της Ζωής: το Δένδρο είναι ο Χριστός και οι καρποί, οι άγιοι…. Όπως τα σταφύλια ωριμάζουν επάνω στο κλήμα, έτσι οι άγιοι ωριμάζουν εν Χριστώ.
Ότι είναι ο ήλιος ανάμεσα στα αστέρια, είναι και ο βασιλιάς ανάμεσα στους υπηκόους του, είναι και ο Χριστός ανάμεσα στους αγίους Του.
Υπάρχουν δυο δρόμοι, ορθοί και οι δυο: από τον Χριστό προς τους αγίους και από τους αγίους προς τον Χριστό “.

Η μετακομιδή του Τιμίου Χιτώνος
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Την εποχή που ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για το ανθρώπινο γένος, υπήρχε στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού της Ρώμης στα Ιεροσόλυμα κάποιος Ελιόζ (ραβίνος ), της πόλεως Μτσχέτα. Η μητέρα του είχε ακούσει για τον Χριστό και σ’ Αυτόν πίστευε με όλη την καρδιά της. Αποχαιρετώντας τον γιό της, ο οποίος στρατευόταν στην Παλαιστίνη, τον συμβούλευσε να μην κάνει τίποτε εναντίον του Χριστού.
Όταν οι δήμιοι προσήλωναν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, ο κτύπος του σφυριού στον Γολγοθά διαπέρασε τα αυτιά της μητέρας του Ελιόζ, που βρίσκονταν στην πόλη Μτσχετα. Στο άκουσμά του η γυναίκα φώναξε:”Αλίμονο σ’ εμένα την τάλαινα, που δεν πέθανα νωρίτερα. Ο θάνατος θα με είχε γλυτώσει από τον φρικτό αυτό ήχο!” Μόλις τελείωσε τη φράση της σωριάστηκε νεκρή.
Εκείνες τις ημέρες ο Ελιόζ βρισκόταν κάτω από τον Σταυρό στον Γολγοθά: έριχνε κλήρο για τον Χιτώνα του Χριστού, μαζί με τους άλλους στρατιώτες της φρουράς. Αυτός κέρδισε τον Χιτώνα, έφερε μαζί του το ιερό κειμήλιο πίσω στη Μτσχέτα και το χάρισε στην αδελφή του, Σιδωνία. Μόλις έμαθε εκείνη για τον μαρτυρικό Θάνατο του Κυρίου και για το γεγονός πως ο αδελφός της είχε συμμετάσχει στο έγκλημα, στο οποίο χύθηκε αίμα αθώου, έπεσε νεκρή κρατώντας σφιχτά στα χέρια της τον Χιτώνα του Χριστού· τόσο σφιχτά, ώστε κανείς δεν μπόρεσε να της τον αποσπάσει, με αποτέλεσμα να ενταφιαστεί μαζί της. Ένας κέδρος ανεφύη απ τον τάφο της και ανέβλυσε μύρο ιαματικό.
Εν καιρώ όμως το δένδρο αυτό κόπηκε και στη θέση του σκαλίστηκε ένας στύλος. Με τις προσευχές της Αγίας Νίνας (της Ισαποστόλου – 14 Ιανουαρίου ), ένας άγγελος ύψωσε πάνω απ τον τάφο αυτόν τον στύλο που έλαμπε και τον ακούμπησε επάνω στον, σκαλισμένο στο ξύλο, στυλοβάτη. Ο βασιλιάς Μιριάν (265-342), αφού βαπτίστηκε χριστιανός, ανήγειρε στο σημείο εκείνο μία Εκκλησία αφιερωμένη στους αγίους Αποστόλους.
Το έτος 1625 ο σάχης Αμπάς πήρε τον Χιτώνα και τον έστειλε στην Μόσχα ως δώρο, στον τσάρο Μιχαήλ Φιοντόροβιτς (Ρωμανόφ, 1613-1645) και στον πατριάρχη Φιλάρετο. Κατατέθηκε στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη Μόσχα.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), σελ. 102-3, Εκδ. Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm

***

Ύμνος εγκωμιαστικός
στην μητέρα του Ελιόζ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η μητέρα του Ελιόζ τον συμβούλεψε:
«Ελιόζ, φως των οφθαλμών μου,
Να, μπαίνεις στον αυτοκρατορικό στρατό
ακριβώς στη γη των προγόνων μου.
Σε αυτή τη γη, εμφανίστηκε ο Βασιλιάς,
ο αναμενόμενος από αιώνων, ο Χριστός, ο Κύριος.
ο Σωτήρας, ο προφητευμένος από τους προφήτες,.

Έφθασαν τα νέα της ελεύσεώς Του, και στη Γεωργία,
κάνει θαύματα ανείδωτα,
Και, μιλάει με λόγια ανήκουστα,
εγκαθιδρύει τη Βασιλεία του Θεού μεταξύ των ανθρώπων,
Παντού μιλούν γι’ Αυτόν!.

Άνθρωποι και άγγελοι χαίρονται,
αλλά αυτή η χαρά σκιάζεται
από την μοχθηρή κακία των πρεσβυτέρων των Εβραίων,
οι οποίοι σκέπτονται να σκοτώσουν τον Σωτήρα
από τη νέα αυτή κατάρα, ο λαός κατατρύχεται.
Αλλά, συ γιε μου, και φως των ματιών μου,
μην συμμετάσχεις στην κακία τους ,
μη βρέξεις τα χέρια σου με το αίμα του Δίκαιου».

Πέρασε ο καιρός,
μια μέρα η μάνα στην προσευχή της άκουσε
τον ήχο του σφυριού στον Σταυρό,
Η μητέρα ούρλιαξε σαν να καιγόταν ζωντανή μες στη φωτιά:
«Ω θάνατε, γιατί δεν ήρθες σε μένα νωρίτερα,
να μην ακούσω, αυτόν τον φρικτό ήχο
αυτόν που αναγγέλλει τον θάνατο του Αναμάρτητου Σωτήρα
και την κατάρα που επέσυρε στο εβραϊκο έθνος.

Ω γιε, ω Ελιόζ,
γιατί δεν άκουσες τη μάνα σου;
γιατί βοήθησες να χυθεί το Αίμα του Αθώου;»
Αφού είπε αυτό, η θρηνούσα μητέρα,
έπεσε κατα γης, και παρέδωσε τη ψυχή της στο Θεό.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος).
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».

***

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

«Τα μάτια να βλέπουν και να μη βλέπουν. Τ ‘αυτιά ν’ ακούν και να μην ακούν. Το στόμα να μη βλασφημεί. Κλειδί στο στόμα. Να μη μεταφέρετε λόγια από τον ένα στον άλλο. Να έχετε για όλους αγάπη. Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός. Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν !!! ».

«Κανένα να μη ελέγχεις και κανένα να μη κατηγορείς για τη συμπεριφορά του, ούτε και τον πιο κακό.
Άπλωσε τον χιτώνα σου πάνω σ’ αυτόν που έφταιξε, και σκέπασε τον. Κι αν δεν μπορείς να φορτωθείς επάνω σου το φταίξιμό του και να δεχτείς για λόγου του την τιμωρία και την ντροπή, τουλάχιστον δείξε υπομονή και μη τον περιφρονήσεις».
Σκέπασε αυτόν που φταίει, όταν βέβαια δεν πρόκειται να σε ζημιώσει. Με τον τρόπο αυτό του δίνεις θάρρος, αλλά και συ κρατάς το έλεος του Θεού». Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού»…. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση. Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό! Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνη. Σημασία έχει τί βγάζει με την κρίση του.
Χρειάζεται πολλή διάκριση. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη διάκριση, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας αλλά για τους συνανθρώπους μας (γιά να μή… διακριθούν, δηλαδή για να μην αναδειχθούν). Έτσι την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας, που δεν αποφασίζει να πάρη τον πνευματικό αγώνα στα ζεστά και να κόψη τα πάθη του, για να ελευθερωθή η ψυχή μας και να πετάξη στον Ουρανό.

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

***

Ὅταν βλέπουμε κάτι ἄσχημο, νὰ τὸ σκεπάζουμε καὶ ὄχι νὰ τὸ διαπομπεύουμε. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ γίνωνται γνωστὰ τὰ ἠθικὰ παραπτώματα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι στὸν δρόμο ὑπάρχει μιὰ ἀκαθαρσία.
Ἕνας συνετὸς ἄνθρωπος, ἂν περάση ἀπὸ ἐκεῖ, θὰ πάρη μιὰ πλάκα καὶ θὰ τὴν σκεπάση, γιὰ νὰ μὴν προξενῆ ἀηδία. Ἕνας ἀσύνετος ὅμως, ἀντὶ νὰ τὴν σκεπάση, μπορεῖ νὰ ἀρχίση νὰ τὴν ἀνακατεύη καὶ νὰ σκορπίση περισσότερο τὴν δυσωδία της.
Ἔτσι, καὶ ὅταν ἀδιάκριτα δημοσιοποιοῦμε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, προξενοῦμε μεγαλύτερο κακό.
Τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ» δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι πρέπει ὅλα νὰ γίνωνται γνωστά, γιατὶ σήμερα δὲν εἶναι ὅλοι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἶναι οἱ πιστοὶ ποὺ ζοῦν ὅπως θέλει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.
Στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἡ ἐξομολόγηση γινόταν μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τότε εἶχε αὐτὸ τὸ νόημα τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ».
Ἐνῶ στὴν ἐποχή μας ποὺ σπάνια βρίσκεται οἰκογένεια νὰ ἔχη τὸν ἴδιο Πνευματικό, ἂς μὴ μᾶς ξεγελάη ὁ «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ» μὲ τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», γιατί, ὅταν δημοσιοποιοῦμε ἕνα ἠθικὸ λ.χ. παράπτωμα, τὸ κοινοποιοῦμε στοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ νὰ ἀρχίσουν τὸν πόλεμο ἐναντίον της, ὁπότε κλονίζεται ἡ πίστη τῶν ἀδυνάτων ψυχῶν.
Μιὰ μάνα, ὅταν ἔχη μιὰ κόρη ποὺ εἶναι πόρνη, δὲν τὴν διασύρει καὶ δὲν τὴν ἐξευτελίζει μπροστὰ στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ νὰ ἀποκαταστήση τὸ ὄνομά της. Θὰ πουλήση ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει, θὰ τὴν πάρη νὰ πᾶνε σὲ ἄλλη πόλη, θὰ κοιτάξη νὰ τὴν παντρέψη, γιὰ νὰ διορθώση ἔτσι τὴν παλιά της ζωή. 
Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπεις, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς ἀνέχεται μὲ ἀγάπη καὶ δὲν θεατρίζει κανέναν, ἂν καὶ γνωρίζη τὰ χάλια μας ὡς Καρδιογνώστης· καὶ οἱ Ἅγιοι ποτὲ δὲν πρόσβαλαν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν κόσμο, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, μὲ λεπτότητα πνευματικὴ καὶ μὲ τρόπο μυστικὸ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διόρθωση τοῦ κακοῦ. 
Ἐμεῖς ὅμως, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, κάνουμε τὸ ἀντίθετο, σὰν ὑποκριτές. Πρέπει νὰ προσέχουμε νὰ μὴν παρεξηγοῦμε εὔκολα καὶ νομίζουμε πὼς ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι εἶναι κακό.

– Μνήσθητι, Κύριε, όλων των εθνών, να τα έχεις στην αγκαλιά σου, να τα σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να τα φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.
Και την αγαπημένη μας Ελλάδα μέρα και νύκτα να την έχεις στην αγκαλιά σου, να την σκεπάζεις με την αγία Σου Σκέπη, να την φυλάγεις από κάθε κακό και από τον πόλεμο.

***

Απο το μικρό γεροντικό

ι’. Στην Αντιόχεια, τη μεγάλη πόλη της Συρίας, υπάρχουν διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, και σ’ έν’ από αυτά ζούσε κάποιος χριστιανός πολύ ευσεβής. Αυτός συνήθιζε να προσφέρει κάθε φορά ότι χρειαζόταν ο καθένας. Αγόραζε ότι χρειαζόταν, και ανάμεσα σ’αυτά και λινά υφάσματα που έρχονταν από την Αίγυπτο,’ και όποιος χρειαζόταν ενδύματα του έδινε από αυτά, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου:”ήμουν γυμνός και με ντύσετε ” (Ματθ.κε’). Καθώς , λοιπόν, εμοίραζε τα υφάσματα, ήρθε κάποιος και πήρε ένα κομμάτι λινού υφάσματος όχι μόνο μία, μα και δεύτερη και τρίτη φορά. Όταν ο φιλάνθρωπος εκείνος χριστιανός παρατήρησε πως πήρε και δεύτερη και τρίτη φορά, σκέφτηκε πολύ αν έπρεπε να του το πει αυτό. Καθως, όμως, τον είδε να έρχεται και τέταρτη φορά να πάρει, σκεφτόμενος τους άλλους φτωχούς, του λέει:
– Σε είδα που ήρθες και τρίτη και τέταρτη φορά, και σε άφησα να πάρεις δίχως να σου πω τίποτε’ σε παρακαλώ, μην ξανάρθεις, γιατί υπάρχουν και άλλοι που έχουν ανάγκη από υφάσματα.
Ο φτωχός έφυγε καταντροπιασμενος. Όμως, την επόμενη νύχτα, ο προϊστάμενος εκείνης της διακονίας βλέπει σα να βρισκότανε στον τόπο που ονομαζότανε Χερουβείμ’ αυτός ο τόπος εθεωρείτο πολύ ιερός, γιατί -όπως λένε όσοι ξέρουν καλά την ιστορία του τόπου- βρέθηκε εκεί μια εικόνα φοβερή, που είχε τη μορφή του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Καθώς, λοιπόν, βρέθηκε σ’ εκείνο τον τόπο και στεκόταν σκεφτικός, βλέπει τον Σωτήρα να κατεβαίνει και να τον μαλώνει, με θέμα, βέβαια, τα τέσσερα λινά κομμάτια που είχε πάρει ο φτωχός. Κ’ ενώ αυτός στεκόταν σιωπηλός, σήκωσε ο Χριστός το χιτώνα που φορούσε και του έδειξε τα ενδύματα που φορούσε πιο μέσα, λέγοντας:
– Να, το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο. Μη λυπάσαι, λοιπόν, γι αυτά που έδωσες. Πίστεψέ με, πως από την ώρα που τα έδωκες στο φτωχό, έγιναν δικά μου ενδύματα.!
Τότε, αναγνωρίζοντας εκείνος τα υφάσματα, έπεσε στα πόδια του Σωτήρα, λέγοντας:
– Συγχώρεσε τη μικροψυχία μου, Κύριε, γιατί σκέφτηκα πολύ ανθρώπινα.
Τότε μονάχα ξύπνησε, κι ευχαρίστησε τον Θεό για την πληροφορία που του έδειξε, με τόσο θαυμαστό τρόπο. Από τότε σ’ όλους έδινε με πολλή χαρά και απλότητα ότι του ζητούσαν. Και σε όσους είπε το όραμα εκείνο, σταυροκοπηθηκαν δοξάζοντας τον Θεό.
Έρως Ερήμου, μικρό γεροντικό Δ ‘, Π. Β. Πάσχου, εκδ. Ακρίτα, Σελ.104-105

***

Η γραμμή του τηλεφώνου να είναι ανοικτή πάντα προς τον Θεό
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

-Κάθε φορά που είχα να κάνω κάτι και που έπρεπε να μην σφάλω με την απόφαση που θα έπαιρνα, ήθελα πάντα να έχω την ευχή του Γέροντα. Γι’αυτό μερικές φορές ήταν συχνά τα τηλεφωνήματα.
Ένα βράδυ σε ένα τηλεφώνημα δεν μου είπε τίποτα, παρά αναφερόταν με έντονο τρόπο στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Μου είπε αρκετές φορές την φράση: “Υπάρχει πρόνοια, υπάρχει πρόνοια”, μη φοβάσαι- να χαίρεσαι. Να έχεις την πρόνοια του Θεού ως μία ομπρέλα και να είσαι από κάτω.
Ήταν πολύ συγκινητικά όλα αυτά που έλεγε, τα λόγια του ήταν σαφή με αργό καθαρό ρυθμό. Στο τέλος μου είπε:
-Ξέρεις τώρα μιλάμε με το τηλέφωνο- έτσι να μιλάς με τον Θεό, σαν να σηκώνεις το τηλέφωνο και να του λες ότι θέλεις απ’ευθείας. Να έχεις πάντα ανοικτή γραμμή, μη σπάσεις ποτέ το καλώδιο αυτό.
Όλα στη ζωή μας ήθελε να τα προσανατολίζει έτσι, ώστε να έχουν πάντοτε σχέση με τον Θεό. Και πάλι μου έβαλε στην καρδιά μου το νόημα και την βασική ουσία της Προσευχής.
*της Δήμητρας Δ. Δαβίτη: “Αναμνήσεις από τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ”(Εκδόσεις Άθως – Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ)

***

άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Μου είπες ότι γύρω μας υπάρχει θερμότης όπως και στο λουτρό. Κοίταξε όμως! Το χιόνι επάνω μας δεν έχει λειώσει, ενώ από το ουρανό εξακολουθεί να πέφτη. Αυτό σημαίνει ότι η θερμότης δεν βρίσκεται στον αέρα, αλλά μέσα μας…. «Παρακαλάμε στην προσευχή μας να μας θερμαίνη το Πνεύμα». Αυτή η ίδια η ζέστη έκανε τους ερημίτες να μην φοβούνται τον χειμώνα, τυλιγμένοι καθώς ήταν, σαν μέσα σε γούνινο παλτό, στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
«Και έτσι πρέπει νάναι, γιατί η θεϊκή χάρις κατοικεί μέσα στα βάθη της υπάρξεως μας, στην καρδιά μας. «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» ( Λουκ . 17, 21) είπε ο Κύριος. Με τη φράση «βασιλεία του Θεού » εννοεί τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η βασιλεία βρίσκεται τώρα μέσα μας, μας θερμαίνει, μας φωτίζει, ευχαριστεί τις αισθήσεις μας και γεμίζει με αγαλλίαση την καρδιά μας. Η τωρινή μας κατάσταση μοιάζει με αυτή για την οποία ο Απόστολος Παύλος λέει: «ουκ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσος, αλλα δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» ( Ρωμ . 14, 17). Η πίστη μας δεν στηρίζεται πάνω σε λόγια ανθρώπινης σοφίας, «αλλ ‘ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α’ Κορ . 2, 4). Εσύ και εγώ βρισκόμαστε τώρα σ’ αυτή την κατάσταση, την οποία εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Αμήν λέγω υμίν ότι εισί τίνες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει» ( Μαρκ . 9, 1) . Ορίστε λοιπόν, ποια ασύγκριτη χαρά μας παραχώρησε ο Κύριος. Να τι σημαίνει «να βρίσκεται κανείς μέσα στην πληρότητα του Αγίου Πνεύματος!». « Ἐγγύς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν ».«Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι ».
Ειρήνης Γκοραίνωφ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  εκδ . Τήνος, Αθήνα, σ. 188-199, μτφρ . Π. Κ. Σκουτέρη

Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/09/%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85/

Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/29/%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Οι τρεις χιτώνες του Κυρίου, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%87%CE%B9%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ἀοράτῳ δυνάμει ἐπεδυόμεθα τοῦ σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, φιλοπόνως ὃν ἡ Μήτηρ σου ἐξύφηνεν ἡ ἀγαθή, καὶ σταυρωταὶ ὃν ἐκλήρωσαν κακῶς ἐν ὥρᾳ σταυρώσεώς σου, οἱ ἐξ ἀγάπης καὶ ἔργων γεγυμνωμένοι εὐαρέστων Σοι.

Ἕτερον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Προσκυνοῦντες τὸν τόπον ἐναποθέσεως τοῦ Σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, οἱ πιστοὶ πανευλαβῶς Σε ἱκετεύομεν· Ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Σῆς ἀγαπήσεως ἡμᾶς συντήρει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ στίφη αἱρετιζόντων δίωκε, Σῶτερ, ἡ Ἀλήθεια.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ἰσιδώρας Μοναχῆς Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τὸν Χιτῶνα Σου Σῶτερ, προσκυνοῦμεν τὸν ἄῤῥαφον, ἔνδυμα ζωῆς εὑρηκότες, διὰ αὐτοῦ ἀδιάφθορον, στολὴν ην ἐξεδύθη ὁ Ἀδάμ, τοῖς πάθεσι ἐφόρεσε τοῖς σοῖς, μετ’ εὐγνώμονος Λῃστοῦ σοι ἀναβοων τῷ μνήσθητί μου Κύριε. Δόξα, τῇ εὐσπλαχνίᾳ σου Σωτήρ, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ φιλοστόργω σου στοργῇ, δι’ ἧς ἡμᾶς σωζόμεθα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σιδωνίας τῆς ἐν Γεωργίᾳ. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν χερσὶ τὸν Χιτῶνα Χριστοῦ τὸν Ἄῤῥαφον, ὃν ἐδωκέ σοι βαστάσαι ὁ εὐλαβὴς Ἐλιόζ, ὁ σὸς ὅμαιμος, χαρᾶς ἡδίστης ἔμπλεως πρὸς τὰς σκηνὰς τοῦ οὐρανοῦ, Σιδωνία θαυμαστή, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι ἀεί, πιστοῖς καθ’ ἑκάστην τῷ δωρουμένῳ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Νίνας φωτιστρίας τῆς Ἰβηρίας Γεωργίας
Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες ἀκολουθῆσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα, σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντές σε πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρὲ φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου τῆς ἀγνωσίας πόῤῥῳ σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα πέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Νικοπόλει
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στρατὸς θεοσύλεκτος, παρεμβολὴ ἱερά, νομίμως ἀθλήσαντες ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι ὤφθητε. Μάρτυρες τοῦ Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι’ ἀγώνων, τὴν πολύθεον πλάνην· διὸ ἡμῶν τοὺς ἀγῶνας, πάντες δοξάζομεν.

Ἀπολυτίκιον ῆς Ὁσίας καὶ Θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ἀμαλίας τῆς ἐν Μονῆ Μομπὲζ τῶν Βρυξελλῶν ἀσκησάσης. (Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὁσιότητος ἄγαλμα θεοσμίλευτον, παιδαγωγίας ἀκρότης τετράδος τέκνων τῶν σῶν, συγχαιρόντων τῶν Ἁγίων ὁμηγύρεσι, σκεῦος σοφίας τοῦ Θεοῦ, Ἀμαλία, Βρυξελλῶν μονάστρια θεηγόρε, ὑπὲρ ἡμῶν ἐκδυσώπει Χριστὸν τῶν πίστει εὐφημούντων σε. 

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Ἄσσου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τούς ἄθλους τῶν Ἁγίων θερμῶς ἐπιζηλώσας, ἐδείχθης ἐν τῶ κόσμω ἰσάγγελος τόν βίον, ἐτίμησας ἥν εἴληφας ἀρχήν, τό τάλαντον αὐξήσας τοῦ Χριστοῦ καί ὁσίως διαπρέψας ταῖς ἀρεταῖς σου πάντας κατεφώτισας. Δόξα τῶ ὅν ἠγάπησας πολύ, δόξα τῶ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῶ ὧ παρίστασαι Χριστῶ, Πάτερ Γρηγόριε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ρώσσου (Ἐσφιγμενίτου), κτίτωρος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Μοναζόντων ἀλείπτης τῶν ἐν Ὄρει τοῦ Ἄθωνος, καὶ τῶν ἐν Ῥωσίᾳ ἐδείχθης, θεομάκαρ Ἀντώνιε· μονῆς τε Ἐσφιγμένου οἰκιστής, αὐγάζων ὥσπερ ἥλιος λαμπρός, θεραπεύεις τε τοὺς πάντας σὺν ταῖς ψυχαῖς, καὶ σώματα, ἀείμνηστε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Παρθενίου καὶ Εὐμενίου, τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Μοναζόντων τὸ κλέος, Κουδουμᾶ τὰ αὐχήματα, τοὺς ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, ὡς πυρσοὺς ἀναλάμψαντας, Παρθένιον τιμήσωμεν πιστοί, σὺν θείῳ Εὐμενίῳ ἐν ᾠδαῖς, ἵνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες· δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν κόσμῳ ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας Θεοτόκου τῆς Μυρτιωτίσσης τῆς ἐν Μυρτέᾳ τῆς Αἰτωλίας κειμένης.
Ἦχος δ΄. Σήμερον τῆς εὐδοκίας.

Σήμερον τῆς Θεοτόκου ἡ μνήμη ἐπέφανε, δεῦτε οὖν προθύμως ταύτην πάντες ἀνυμνήσωμεν, ἐν ᾠδαῖς οἱ πιστοὶ τὴν πάνσεπτον Μυρτιώτισσα, καὶ τὴν Αὐτῆς Εἰκόνα κατασπασώμεθα, βοῶντες Αὐτῇ μεγαλοφώνως καὶ λέγοντες· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάκλησις.

Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν Χριστοῦ Χιτῶνα τὸν Ἄῤῥαφον, φιλοπόνως ὃν ὕφηνεν Αὐτοῦ ἡ φιλόστοργος Μήτηρ, Θεοτόκος, πάναγνος Παρθένος, χερσὶν ἀχράντοις ταῖς αὐτῆς καὶ ὃν ἐκλήρωσαν ὡς πολύτιμον οἱ σταυρωταὶ οἱ ἄνομοι ἐν ὥρᾳ πάθους, ὡς ἔνδυμα πάντων ἀγαλλιάσεως, τῆς ἐν πόλῳ ἀτέρμονος.

Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ Προσόμοια.
Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.

Χαίροις, Χιτὼν Χριστοῦ ἱερός, τῶν δαιμονίων ὀλετὴρ ὁ δριμύτατος, προπύργιον ἱερέων, τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν σθένος, κλέος, δόξα καὶ κραταίωμα, νοσούντων ἡ ἴασις, ἀδυνάτων ἡ δύναμις, ἰσχὺς καμνόντων, λυπουμένων ἀνάψυξις, καταφύγιον γαληνὸν τῶν ἐν κύδωσι βίου, γυμνῶν ἱμάτιον ἐξ ἔργων τῆς πίστεως, καὶ ἐν τῷ ψύχει χειμῶνος ὁ ἐπενδύτης ὁ ἔνθερμος, στολὴ ἀπαθείας καὶ χλαμὺς ἀοργησίας τῶν προσκυνούντων σε.

Τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Κτίτορος.

Χαίροις, ὁ τῆς Ῥωσίας βλαστός* καί τό τοῦ Ἄθωνος εὐῶδες ἀπάνθισμα,* μιγάδων ὁ πρωτοπόρος,* ἐν τοῦ Κιέβου τῇ γῇ,* ὁ τήν ἐρημίαν πολισάμενος·* πατήρ ὁ δειξάμενος* τέκνων ἀπείρων ἐν πνεύματι*, ἅ πρός Πατέρα* τόν οὐράνιον ἔργοις σου* καθοδηγήσας,* ναούς δειξάμενος Πνεύματος.* Δόξα σοι, πανσεβάσμιε,* Ἀντώνιε Ὅσιε,* δέχου ἡμῶν τε τόν ὕμνον* καί τῆς καρδίας τήν πρόθεσιν,* προχέων σοῖς φίλοις,* εὐλογίαν τήν ἐξ ὕψους* παθῶν τε λύτρωσιν.

“Ήλθαμε να σε βοηθήσουμε, μη φοβάσαι, θα περάσει.” Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού εκ Ρώμης στον όσιο Αμβρόσιο Λάζαρη της Μονής Δαδίου και στον όσιο Ιερώνυμο της Αιγίνης .

Μὴν Ἰούλιος ἔχων ἡμέρας λα΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιδ΄, καὶ ἡ νὺξ ὥρας ι΄

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, Μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν αὐταδέλφων τῶν ἐν Ῥώμῃ τελειωθέντων (284).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τοῦ Βαθέος Ῥύακος Τρίγλιας, ἐκ Καππαδοκίας (9ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πέτρου, πατρικίου γενομένου ἐν τοῖς Εὐάνδρου Κωνσταντινουπόλεως, μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου (854)
Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρημίτης, γυμνὸς διάγων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Δισχίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Εἴκοσι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ, πυρὶ τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ἀλαμάνος ἐν Κύπρω καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ξίφει τελειοῦνται (12ος αἰ.)
Κοίμησις τῆς Ὁσίας Ἄννης Ἰβάνοβνας (Lukasheva) τῆς διὰ Χριστὸν σαλὴς τῆς Πετρουπόλεως Ῥωσίας (1853)

Στίχοι
Βολαῖς ἀδελφοὺς οὐ διέσπων οἱ λίθοι,
Ὡς εἰς ἕν’ ἄμφω συμπεπηγότας λίθον.
Πρώτη Ἰουλίοιο λίθοισιν Ἀνάργυροι ἤθλουν.

Το θαύμα των Αγίων Αναργύρων στον όσιο Γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη, πνευματικό της Ι. Μονής Παναγίας της Γαυριώτισσας του Δαδίου

Κάτω από το μοναστήρι (Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους), 300 μέτρα και λίγο, είχε ένα περιβόλι όλο συκιές. Ήλθε ο Αύγουστος. Μια μέρα , μεσημέρι ήταν… πάω να μαζέψω σύκα . Ανεβαίνω πάνω στην συκιά, κάνω να πιάσω ένα κλαδί, σπάει το κλαδί και πέφτω κάτω. Ήταν ένα ντουβάρι τόσο ψηλά και πίσω απ’ το ντουβάρι αυτό ήταν φυτρωμένη η συκιά. Πέφτω απάνω στο ντουβάρι και σπάζω το πόδι εδώ, στο μηρό, στη μέση, και κόπηκε στα δύο. Βάζω τις φωνές εγώ και κλαίω. Φωνές!… Που ν’ ακούσουν! Ώρα μεσημέρι, κοιμόταν οι καλόγεροι. Είχε σπάσει το κόκαλο και γύρισε το πόδι… Είχα έναν πόνο φοβερό. Φώναζα, έκλαιγα…
Κατά καλή μου τύχη, είχε το μοναστήρι έναν αγροφύλακα που ήταν πιο κάτω, στην Σκήτη την Κουτλουμουσιανή, ένα χιλιόμετρο, κι αυτός ανέβαινε από την σκήτη στο Μοναστήρι… Ακούει τη φωνή μου, με γνώρισε, και απ’τον δρόμο ήταν 100 μέτρα να κατέβει εκεί κάτω. Λέει:” Αυτή η φωνή είναι γνωστή. Τί γίνεται, γιατί φωνάζει;”. Έρχεται και με βρίσκει ξάπλα μέσα στην αγκάθια…
Επήγε στο Μοναστήρι και το αναφέρει στον ηγούμενο. Αυτό κι αυτό:” Ο Χαρίτος “, Χαρίτων ήταν το όνομα μου, έπεσε κι έσπασε το πόδι και να πάτε να τον πάρετε “. Και ξυπνάει ο ηγούμενος 4 καλογερια γερά και παίρνουν ένα ράντζο… μια ξύλινη πόρτα. Με βάζουν στο φορείο αυτό και με πάνε πάνω στο Μοναστήρι.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε γιατρός στο Άγιον Όρος ούτε φάρμακα. Ήταν Κατοχή. Δεν έβρισκες τίποτα από τέτοια πράγματα, ερημιά τα πάντα. Λοιπόν, ευτυχώς, εκεί στη Σκήτη την Κουτλουμουσιανή ήταν ένας (Θεός σχωρεσ’ τονε), αυτός ήξερε από γόνατα σπασμένα και τα έφτιαχνε. Και πήγε ένας καλόγερος, τον φώναξε νά ‘ρθει στο μοναστήρι, με πήγανε στο νοσοκομείο του μοναστηριού. Έχει μια πτέρυγα πίσω, όπου ήταν το νοσοκομείο, και μπροστά ήταν το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Φώναζα, τσίριζα εγώ, γιατί πονούσα πάρα πολύ, και κάθισα όλο το απόγευμα και το βράδυ.
Κατά τις 12 τη νύχτα, τι γίνεται, λέτε; Είδα να κατεβαίνουν από τον τρούλο ζωντανοί οι άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός, να έρχονται, κι έλαμψε ο τόπος. “Ε, τον κακομοίρη “, λέει ο Άγιος Δαμιανός, “πως το ‘κανε το πόδι!”. Λοιπόν, έρχεται μπροστά στην κεφαλή ο Άγιος Κοσμάς και λέει στον Άγιο Δαμιανό:” Πήγαινε εκεί, στο πόδι, και πιάσ’ το με τα χέρια και τράβα το προς τα έξω “. Γιατί είχε στραβώσει, το είχε καταπλακώσει με το άλλο πόδι. Και πάει ο Άγιος και τραβάει το πόδι στα ίσια. Έναν πόνο… δεν λέγεται.
Εκείνο το τράβηγμα πο’ κανε, εκόλλησε το πόδι. Να δείτε το θαύμα των Αγίων Αναργύρων! Μεταξύ τους μιλούσαν, αλλά δεν καταλάβαινα. “Ήλθαμε να σε βοηθήσουμε “, λέει ο Άγιος Κοσμάς, “μη φοβάσαι, θα περάσει “. Και τί γίνεται. Με το τράβα που έκανε πέρα, κόλλησε το πόδι. Τα κόκαλα, τα κρέατα, όλο το γύρω-γύρω, δεν φαίνονταν τίποτα.
Εγώ μόλις έγινε αυτό, σταμάτησε ο πόνος και σηκώνομαι αμέσως απάνω και χόρευα και τραγουδούσα κι έψελνα, έκανα… ούτε καταλάβαινα εκείνη την ώρα. Σηκωθήκανε οι καλόγεροι στο πόδι. “Θα τρελάθηκε απ τους πόνους ο Χαρίτων. Τέτοια ώρα να τραγουδάει και να ψέλνει!”. Έρχονται, λοιπόν, στο νοσοκομείο. “Μνησθητι μου, Κύριε!”, λένε. Κι ήταν η ώρα μια μετά τα μεσάνυχτα. Λένε τί σηκώθηκες; κάτσε κάτω, θα σπάσεις και τ’ άλλο το πόδι!”. “Για κοιτάξτε να ιδείτε, λέω. Μπροστά ήτανε το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων. “Αυτοί οι δύο, που είναι μέσα στο θρόνο τους εκεί, ήλθανε πριν από ώρα, ο ένας στο κεφάλι και ο άλλος στα πόδια, τραβήξανε το πόδι και το φτιάξαν και τώρα δεν υπάρχει τίποτα “. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκαν και το πρωί κάναν λειτουργία. Πήγα στη λειτουργία κι εγώ. Τρεις μέρες κάνανε λειτουργίες.
Από εκεί κάθισα 2-3 μέρες στο νοσοκομείο, για να σιάξει, να μην πονάει κιόλας λιγάκι, και μετά έφυγα, πήγα στο κελί μου, που λες… Κι ύστερα είχα γνωστούς από τις Καρυές μέσα, μάθανε πώς έγινε κι έρχονταν οι καλόγεροι. Αυτό εδώ το θαύμα είναι γραμμένο στα πρακτικά της Μονής – την τάδε ημερομηνία έγινε. “
Από το βιβλίο «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»,- Στο Άγιον Όρος, Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα», Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη Α.Ε.,Σελ 26-28.

***

Το θαύμα των Αγίων Αναργύρων στον όσιο Ιερώνυμο της Αιγίνης .

Την περίοδο του πολέµου*, ο Κύριός µας, του οποίου οι βουλές είναι άγνωστες και τα µυστήρια ανεξερεύνητα, επέτρεψε στον Γέροντα και µια άλλη δοκιµασία. Κάποιος τραυµατισµένος Γερµανός, κατάφυγε σ’ αυτόν για να του θεραπεύσει ένα τραύµα. Ο π. Ιερώνυµος στην αρχή αρνήτω να τον βοηθήσει, διότι υπήρχε απαγόρευση. Τελικά, τον βοήθησε και τον έκανε καλά, ζητώντας µόνο να µην τον µαρτυρήσει. Αντί του µάνα όµως στον Κύριο µας έδωσαν χολή, και αντί ευχαριστίας στην ευεργεσία, ο Γερµανός άφησε µια χειροβοµβίδα στο Ησυχαστήριο.  Αποτέλεσµα ήταν να σκάσει η χειροβοµβίδα, να τον τραυµατίσει σοβαρά…

…Τον μετέφερον εις τον Πειραιά, εις το Ζάνειον Νοσοκομείον. Οι πόνοι του, καθ΄ όλην την διάρκειαν της διαδρομής, δεν δύνανται να περιγραφούν, αλλ΄ο αείμνηστος γέροντας ουδ΄επί στιγμήν έχασε την ψυχραιμίαν του. Καθ΄ολην την διάρκειαν της μεταφοράς του είχεν εστραμμένην την διάνοιαν του προς τον Κύριον, τα δε χείλη του εψιθυριζον την ευχήν Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με.

Οι ιατροί εις το νοσοκομείον απεφάνθησαν δια την ακοήν του ότι δεν θα επανέλθη . Τρεις ιατροί του είπαν:” πάτερ, μέχρι του τάφου σου δεν θα ξανακούσης, έσπασαν τα τύμπανα!”. Διά δε την χείρα του, έπρεπε να την κόψουν (την αριστεράν), διότι είχε πολλά τραύματα και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθεί όλον του το σώμα. Είπαν δε εις τον γέροντα, ότι μετά δύο μήνας περίπου θα συνήθη να εξέλθη του Νοσοκομείου.

Δι’ όλα όσα ήκουσεν έδειξεν υπομονήν και έκφρασιν ανθρώπου, ο οποίος όχι μόνον αδιαμαρτυρητως, αλλά και μετ’ ευχαριστήσεως και προθυμίας υπετάσσετο εις το θέλημα του Θεού ή εις οιανδήποτε παραχώρησιν “. Όταν όμως ήκουσεν ότι “δύο μήνας ” θα έπρεπε να παραμείνει εις το νοσοκομείον, εδοκίμασεν μεγάλον πόνον. “Δύο μήνας !”. Η έκφρασις του προσώπου του εφανέρωσεν πόνον! Δύο μήνες έξω από το “κελλίον ” του, ως συνήθιζε να λέγει, έξω από την “καιομένην βάτον “, από την “ησυχίαν ” και τα κρυπτά αγωνίσματα του ήσαν δια τον γέροντα η μεγαλυτέρα οδύνη και δοκιμασία! Η στέρησις της “ιεράς ησυχίας ” και επομένως και της προσευχής ήτο δια τον γέροντα όχι στέρησις τροφής και γαλήνης, αλλά στέρησις ζωής. Εγνώριζεν όμως ότι “μόνον από τον Θεόν θα έλθη η βοήθεια “, ως έλεγε, και επεδόθη δι’ όλης του της καρδίας εις την δυνατήν εσωτερικήν προσευχήν.

Παρ’ όλας τας προσπαθείας των ιατρών, δυστυχώς δεν απεφεύχθη ο ακρωτηριασμός και έκοψαν την αριστεράν του χείρα, από του αγκώνος. Η παραμονή του όμως εις το νοσοκομείον εμειώθη, κατόπιν της προσευχής του προς τον Χριστόν και προς τους Αγίους Αναργύρους, οι οποίοι και ενεφανίσθησαν εις ενύπνιον και του είπαν ότι “εις ένα, ακριβώς, μήνα θα εξέλθη “, πράγμα το οποίον και εγένετο. (Ο ίδιος έλεγε, « Κύριε µου τίποτα δεν είχα όταν ήλθα στον κόσµο. Εσύ µε έφερες. Εσύ µε τα έδωσε όλα. Ας είναι δοξασµένο το όνοµα σου. Ότι ευδοκεί η Χάρις Σου δια εµέ ας γίνει. Αν είναι για το συµφέρον της ψυχής µου ας πάρεις και το άλλον χέρι». )

Μετά παρέλευσιν μηνός, ιαθείς ως προς την χείρα του, επέστρεψεν εις την Αίγιναν. Από της 18ης Αυγούστου, δεν ηδύνατο η γερόντισσα ούτε μίαν λέξιν να του είπη, διότι δεν ήκουε παντελώς. Έφθασεν η πέμπτη εβδομάς της Τεσσερακοστής. Την τρίτην ημέραν της εβδομάδος αυτής ησθάνετο μίαν παράξενον ανησυχίαν εις όλον του το σώμα. Εις τας 8 μ.μ. λέγει εις την γερόντισσαν:

-Καλογραία, πάρε μια συνοδεία μαζί σου, να με πάτε εις το νοσοκομείον της Αιγίνης, διότι μετά θά’ναι αργά, να μη γυρίσεις …μόνη σου΄΄Έτσι και έγινε. Την επομένην το πρωί, μετέβη η Γερόντισσα πάλιν εις το Νοσοκομείον, δια να ιδεί πώς διήλθε την νύχτα του. Εύρε τον Γέροντα ολίγον χαρούμενον.

– Καλογραία, της λέγει, …είδα ένα όνειρο απόψε. Ήλθαν δύο καλόγεροι με σκουφάκια εις το κεφάλιν των και μου είπαν…΄Να σε κάνωμεν μιαν ένεσιν ΄΄. Επειδή το απόγευμα μου είχε κάνει ένεσιν ο ιατρός κ.Γαλάνης και με πόνεσε πολύ, θυμήθηκα τον πόνο και τους λέγω ΄΄Όχι. Το βράδυ μου έκανε ο ιατρός΄΄. Τότε μου είπαν…

– Μη φοβάσαι. Εμείς θα κάνωμεν πιο ψηλά. Μου έκαναν, όπως ο ιατρός. Πόνεσα όμως και ξύπνησα… Και μετά συμπλήρωσεν ο Γέροντας…

– Καλογραία, αισθάνομαι πως έφυγεν όλη η ανωμαλία [του αυτιού]. Δεν υποφέρω τώρα και η ακοή μου επανήλθε…!

Αποτέλεσμα των θαυμάτων των Αγίων Αναργύρων, ήτοι του πρώτου εις το νοσοκομείον Ζάννειον, όπου έκλαιε και παρεκάλει τους Αγίους να θεραπευθή ταχέως, “πως να μείνω έξω από το κελλίον μου, δύο μήνας!”, και του δευτέρου, εις το νοσοκομείον Αιγίνης με την ακοήν, είναι ο περικαλλής Ναός, πλησίον του Ησυχαστηρίου του, τιμώμενος επ’ ονόματι των. Δηλαδή είχε τάξει εις τους Αγίους Αναργύρους ότι θα κτίση εκκλησίαν, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης, διότι εισήκουσαν τας παρακλήσεις του και εθαυματούργησαν.

Εις την εκκλησίαν αυτήν εκκλησιάζετο ο γέροντας, έψαλλεν, εκήρυττε με ζήλον και αφοσίωσιν, μέχρι του έτους 1951. Τα μετέπειτα έτη απέφευγε να ψάλλη και να κηρύττη εις την εκκλησίαν και επεδόθη περισσότερον εις την ησυχίαν.
Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, υπό Σωτηρίας Νούση, Αθήνα 1986, σελ. 66

* κατά το έτος 1944

***

Άγιος Παϊσιος

– Όταν κανείς είναι ψυχικά καλά, ο σωματικός πόνος ελαφρώνει. Όταν δεν είναι καλά ψυχικά, η άσχημη ψυχική κατάσταση επιδεινώνει την υγεία του. Πάρε έναν καρκινοπαθή που τον έχουν ξεγραμμένο οι γιατροί. Αν πιστεύη στον Θεό και βρεθή σε μια χαρούμενη πνευματική ατμόσφαιρα, μπορεί να ζήση περισσότερο, ενώ διαφορετικά μπορεί να λειώση από την στενοχώρια του και να σβήση μέσα σε λίγες εβδομάδες. Καμμιά φορά μπορεί κάποιος από ιατρικής πλευράς να είναι υγιής, οι εξετάσεις να μη δείχνουν τίποτε, αλλά, αν έχη κάτι που τον σακατεύει ψυχικά, τότε να μην είναι πραγματικά καλά. Γιατί οι περισσότερες αρρώστιες από την στενοχώρια ξεκινούν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο ευαίσθητο σημείο. Μια στενοχώρια άλλον θα τον χτυπήση στο στομάχι, άλλον στο κεφάλι.

Το καλύτερο φάρμακο για μια αρρώστια είναι η πνευματική χαρά, γιατί σκορπάει την θεία Χάρη στην ψυχή. Η πνευματική χαρά έχει την μεγαλύτερη ιαματική δύναμη για όλες τις αρρώστιες. Είναι η θεϊκή αλοιφή που επουλώνει τις πληγές, ενώ η στενοχώρια τις ερεθίζει.

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Όλο αυτό τον καιρό είχα φρικτούς πόνους σ’ όλο μου το σώμα. Οι άλλοι έβλεπαν να πεθαίνω. Εγώ είχα παραδοθεί στην αγάπη του Θεού. Δεν προσευχόμουνα να με απαλλάξει απ’ τους πόνους. Ο πόθος μου ήταν να μ’ ελεήσει. Είχα ακουμπήσει σ’ Αυτόν, περίμενα να ενεργήσει η χάρις Του. Δεν φοβόμουνα το θάνατο. Στον Χριστό θα πήγαινα.

Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του. Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο. Πρέπει να ξέρομε και το άλλο μυστικό· ν’ αγωνισθούμε ν’ αποκτήσομε την χάρι του Θεού. Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θ’ αφεθούμε στον Χριστό. Εμείς δηλαδή περιφρονούμε την ασθένεια δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής μας. Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

«Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω όρει τούτω είπητε άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται». Όταν η πίστη είναι πραγματική, είτε παίρνεις φάρμακο είτε δεν παίρνεις, θα ενεργήσει. Και με τους γιατρούς και τα φάρμακα ο Θεός ενεργεί.

Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. Εν απλότητι και αφελότητι καρδίας». Να αγαπήσομε τον Χριστό και όλα θ’ αλλάξουν στη ζωή μας. …Αγαπήστε τον Χριστό. Γίνετε άγιοι. Ριχτείτε μόνο στην φιλία με τον Χριστό, μόνο στην αγάπη Του, μόνο στο θείο έρωτα.

Αν θέλετε να έχετε υγεία και να ζήσετε πολλά χρόνια, ακούστε τι λέει ο σοφός Σολομών: «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου και βουλή αγίων σύνεσις· το δε γνώναι νόμον διανοίας εστίν αγαθής· τούτω γαρ τω τρόπω πολύν ζήσεις χρόνον και προστεθήσεταί σοι έτη ζωής».

Η αγία ψυχή μεριμνά και προσεύχεται στο Θεό να σωθούν οι πλησίον· να γεμίσει η ψυχή τους με αγάπη για το Θεό· ενώ η φθονερή μεταφέρει κακία και διαβολές και την βάσανο της κολάσεως… Κύριε Ιησού, Συ, η Αιώνια Αλήθεια, καθάρισε τις καρδιές μας από την υπερηφάνεια και τον φθόνο, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε Εσένα και εν Σοι να αγαλλόμεθα.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/30/%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%88%cf%85%cf%87%ce%ae-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%8d%cf%87%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84/

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός εκ Ρώμης, φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους και επειδή ήταν αδύνατος για θεομαχία, ξέπεσε σε αδελφοκτονία.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/30/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b3%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%ac%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b1%ce%bc%ce%b9%ce%b1%ce%bd%cf%8c-2/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος πλ. δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν ἐν Ῥώμῃ.
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖοι θεράποντες, καὶ ἰατῆρες βροτῶν, ἀνάργυρον βλύζετε, τὴν θεραπείαν ἠμίν, Ἀνάργυροι ἔνδοξοι, ὅθεν τοὺς προσιόντας, τὴ σεπτὴ ὑμῶν σκέπη, ρύσασθε νοσημάτων, καὶ παθῶν ἀνιάτων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανέ, Ῥώμης βλαστήματα.

Ὁ Οἶκος
Πάσης συνέσεως καὶ σοφίας, ὑπέρκειται ὁ λόγος τῶν σοφῶν ἰατρῶν, καὶ πᾶσι γνῶσιν παρέχουσι· τοῦ γὰρ Ὑψίστου χάριν λαβόντες, ἀοράτως τὴν ῥῶσιν δωροῦνται πᾶσιν· ὅθεν κἀμοὶ διηγήσεως χάριν δεδώρηνται, ὑμνῆσαι ὡς θεοφόρους, εὐαρέστους Χριστοῦ καὶ θεράποντας, ἰαμάτων πλήθη παρέχοντας· ἀλγηδόνων γὰρ πάντας λυτροῦνται, τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασι.

Δόξα. Τοῦ Μηναίου
Ἦχος πλ. βʹ.

Πάντοτε ἔχοντες Χριστόν, ἐνεργοῦντα ἐν ὑμῖν, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, θαυματουργεῖτε ἐν κόσμῳ, ἀσθενοῦντας θεραπεύετε· καὶ γὰρ τὸ ἰατρεῖον ὑμῶν, πηγὴ ὑπάρχει ἀνεξάντλητος· ἀντλουμένη δέ, μᾶλλον ὑπερεκβλύζει, καὶ χεομένη περισσεύεται, καθʼ ἑκάστην κενουμένη καὶ πληθυνομένη, πᾶσι χορηγοῦσα καὶ μὴ λειπομένη· καὶ οἱ ἀρυόμενοι κορέννυνται ἰάματα, καὶ αὕτη διαμένει ἀδαπάνητος. Τί οὖν ὑμᾶς καλέσωμεν; θεράποντας ἰατροὺς ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ἰατῆρας παθῶν ἀνιάτων, δωρεὰν ἰωμένους ἅπαντας, εἰληφότας χαρίσματα, παρὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ παρέχοντος ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Εἰς τοὺς Αἴνους, Στιχηρὰ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν

Νάμασι τοῦ Πνεύματος, ὡς ποταμοὶ προσκλυζόμενοι, καὶ σαφῶς πελαγίζοντες, τὴν κτίσιν ἀρδεύετε, ταῖς θεοσημείαις, καὶ ταῖς παραδόξοις, τῶν ἰαμάτων παροχαῖς, καὶ ψυχοφθόρα πάθη ξηραίνετε, καὶ νόσους θεραπεύετε, καὶ φυγαδεύετε πνεύματα, θεοφόροι Ἀνάργυροι, πρεσβευταὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Η Παναγία, η Βασίλισσα του Ουρανού, ανέλαβε η ίδια τη διαδοχή της εξουσίας της ρωσικής αυτοκρατορίας την ημέρα της παραίτησης από τον θρόνο του αγίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β’ (2 Μαρτίου 1917) …Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν.

Συναξάριον.
Τῇ Β´(2ᾳ) τοῦ μηνός Μαρτίου, Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ῾Ησυχίου τοῦ Συγκλητικοῦ. (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Νέστορος, Τριβιμίνου καὶ Μάρκελλου, ἐκ Πέργης Παμφυλίας (249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Τρῳαδίου καὶ τῶν σύν αὐτῷ ἐν Νεοκαισάρειᾳ Πόντου. (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Εὐθαλίας ἐν Συρακοῦσες Σικελίας Ἰταλίας (252).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Κοΐντου, τοῦ ῾Ομολογητοῦ καὶ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεοδότου, ἐπισκόπου Κυρηνείας τῆς Κύπρου, τοῦ Ἱερομάρτυρος καὶ Ὁμολογητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη μνήμη τῶν ἁγίων ᾿Ανδρονίκου καί ᾿Αθανασίας ἐξ Ἀντιόχειας Συρίας. (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι 440 μάρτυρες τελειωθέντες ὑπό τῶν Λομβαρδῶν ἐν τῇ Β. Ἰταλία (579)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη μνήμη τοῦ ἁγίου Τσάντ (Chad), ἐπισκόπου Mercia τοῦ ἐκ Σκωτίας, ἀδελφός τοῦ ῾Αγίου Σὲντ. (673)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αρσενίου, τοῦ ἐκ Ῥωσσίας.(1409)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αβραμίου, τοῦ ἐκ Ῥωσσίας. (16ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αρέθα, τοῦ ᾿Εγκλείστου τοῦ Ῥώσσου. (1409)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αρσενίου, ἐπισκόπου Τβὲρ τῆς Ῥωσσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Βαρσανουφίου(1459), Σάββα(1467), Σαββατίου(1434) καὶ Εὐφροσύνου(1434), τῶν ἐν Τβὲρ τῆς Ῥωσσίας.(15ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιωακείμ τοῦ ᾿Ιθακησίου, τοῦ παπουλάκου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αμβροσίου (Khelaia), πατριάρχου Γεωργίας. (1927).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Νικολάου τοῦ Πλανᾶ. (1932)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Φιλαρέτης τῆς ἐν Ufa τῆς Ῥωσσίας (1890)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ἐνθρόνου, ἐν τῷ Κολομσκόϊυ τῆς Μόσχας, (ἀνακαλύφθηκε στὶς 2 Μαρτίου 1917 στὸ χωριὸ Κολομσκόϊυ, κοντὰ στὴ Μόσχα, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀναγκαστικῆς παραιτήσεως τοῦ ῾Αγίου Νικολάου, τσάρου τῆς Ῥωσσίας.)

Εὕρεσις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ᾿Ενθρόνου «Βασιλεύουσας» ἐν τῷ Κολομσκόιυ τῆς Μόσχας, κατὰ τὴν μέρα τῆς ἀναγκαστικῆς παραιτήσεως τοῦ ῾Αγίου Νικολάου Β΄, τσάρου τῆς Ῥωσσίας.

Αυτή η θαυματουργή εικόνα εμφανίστηκε στο χωριό Κολόμσκογιε κοντά στη Μόσχα στις 2 1917, την ημέρα της παραίτησης του Τσάρου Νικολάου Β ‘.

Στις 2 Μαρτίου στις 3:00 μ.μ. ο Τσάρος έπειτα από αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα κρατικών αξιωματούχων υπέγραψε την παραίτησή του μέσα στο τρένο που τον μετέφερε για το Τσάρσκοϊε Σέλο, “για το καλό της Ρωσίας”, όπως ο ίδιος είπε. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του.

“Λίγο μετά την παραίτηση του θρόνου από τον αυτοκράτορα Νικόλαο Β’, σε όλη την Ρωσσία πολύ γρήγορα διαδόθηκε ότι αυτή την ημέρα, στο χωριό Kolomskoye κοντά στη Μόσχα, βρέθηκε θαυματουργικά η εικόνα της Παναγίας, που ονομάζεται “Βασιλεύουσας”, κι αυτό θεωρήθηκε ένα Ουράνιο σημάδι, ένα θαύμα που έδειχνε την αγάπη του Θεού και της Βασίλισσας των Ουρανών για την ορθόδοξη πιστή Ρωσία.

Τον Φεβρουάριο του 1917 μια απλή και ευλαβής γυναίκα του χωριού, η Ευδοκία Ανδριάνοβα που ζούσε στο χωριό Pererva, είδε τρεις φορές σε όνειρο την Παναγία και άκουσε να της λέγει να πάει στην εκκλησία του χωριού Κολόμσκογιε, και να βρει μια μεγάλη παλιά εικόνα της. Πήγε στο χωριό και δείχνοντας της ο π. Νικόλαος Λικατσέφ όλες τις εικόνες δεν αναγνώρισε σε καμμία την εικόνα που είχε δει. Ο π. Νικόλας άρχισε να αναζητά την εικόνα παντού: στο καμπαναριό, σε ντουλάπια, και τελικά στο υπόγειο. Εκεί ανάμεσα σε παλιές εικόνες, διάφορα υφάσματα και παλιά χρησιμοποιημένα σκεύη, σκονισμένα, βρέθηκε μια μεγάλη, παλαιά μαυρισμένη εικόνα που δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει τίποτα. Όταν όμως προσεκτικά καθαρίστηκε όλοι είδαν μιαν εικόνα της Μητέρας του Θεού έχοντας στην αγκαλιά της τον Χριστό, καθισμένης μεγαλόπρεπα ως Βασίλισσα του Ουρανού σε βασιλικό θρόνο, με πορφυρό – κόκκινο βασιλικό ένδυμα με στέμμα στο κεφάλι της, με αυτοκρατορικό σκήπτρο και σφαίρα στο χέρι της. Ήταν επιβλητική, θλιμμένη, και τα θλιμμένα μάτια της γεμάτα με δάκρυα. Η Ευδοκία Ανδριανόβα αμέσως αναγνώρισε αυτήν που είδε στο όραμα της.

Αυτή η εικόνα ήταν επικεφαλής του ρωσικού στρατού το 1812, τον οδηγούσε εναντίον του Ναπολέοντα που επιτίθονταν στη Ρωσία.

Η εικόνα έκανε πολλά θαύματα θεραπεύοντας σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Η ιδια εικόνα της Ουράνιας Βασίλισσας λίγο αργότερα ανανεώθηκε με θαυματουργικό τρόπο, έγινε φωτεινότερη και ο μανδύας της Θεοτόκου όσο περνούσε ο καιρός γινόνταν όλο και πιο κόκκινος, όπως το προείπε η Παναγία στην γερόντισσα Ευδοκία .

Καθώς η εικόνα εμφανίσθηκε την ημέρα που παραιτήθηκε ο Τσάρος, πολλοί πίστευαν ότι η Βασίλισσα του Ουρανού είχε αναλάβει την βασιλική εξουσία στη ρωσική γη, τη στιγμή της μεγαλύτερης πτώσης του Ορθοδόξου λαού και έτσι η εικόνα έγινε γνωστή ως η «Βασιλεύουσα».

Γι ‘αυτό το βλέμμα της ήταν τόσο επιβλητικό και γεμάτο με τέτοια θλίψη: ήταν γεμάτο με τα δάκρυα του Θείου πόνου και της μητρικής αγάπης, γι’ αυτό το βασιλικό της ένδυμα έγινε κόκκινο: ήταν εμποτισμένο με το αίμα των μαρτύρων, και τα πολύτιμα δάκρυα των αθώων Ρώσων μαρτύρων διακοσμούσαν το στέμμα της. Το συμβολικό νόημα αυτής της ιερής εικόνας είναι σαφές για τα πνευματικά μάτια: μέσω της αμέτρητης ταλαιπωρίας, γεμάτης αίματος και δακρύων, μετά από μετάνοια, ο ρωσικός λαός θα συγχωρεθεί και η Ανώτατη εξουσία, που θα διατηρηθεί από την Ουράνια Βασίλισσα, θα επιστρέψει χωρίς αμφιβολία στη Ρωσία. Διαφορετικά, γιατί η αγία Μητέρα του Θεού πρέπει να κρατήσει αυτήν την εξουσία.

Με χαρούμενο φόβο και μετάνοια, ο ρωσικός λαός άρχισε να προσεύχεται ενώπιον της «βασίλισσας» της Μητέρας του Θεού σε όλη τη χώρα, και αμέτρητα αντίγραφα αυτής της εικόνας, άρχισαν να στολίζουν όλες τις ρωσικές εκκλησίες. Ένας θαυμάσιος ακάθιστος κανόνας συντάχθηκε αφιερωμένος σ ‘αυτή την ιερή εικόνα, τον οποίο ακούγοντας τον ολόκληρο το εκκλησίασμα έπεφτε στα γόνατα. (Αναφέρεται ότι ο νεομάρτυς και ομολογητής Πατριάρχης Τύχων [1917-1925] έγραψε αυτόν τον ακάθιστο στην εικόνα της «Βασιλεύουσας» Μητέρας του Θεού. Ο άγιος Τύχωνας ήταν πατριάρχης εκείνη την εποχή κι έψαλλε τον Ακάθιστο συχνά). Περνώντας τα χρόνια και γινόμενος ο διωγμός των ευσεβών πιο σκληρός, σε όλη τη Ρωσία προσευχόταν ενώπιον αυτής της ιερής εικόνας. Η αυθεντική εικόνα της Παναγίας κατασχέθηκε και αποθηκεύτηκε στους θησαυρούς του Ιστορικού Μουσείου.

Είναι γνωστό ότι ο Τσάρος είχε ιδιαίτερα μεγάλη ευλάβεια στη Μητέρα του Θεού και πιστεύεται από πολλούς ότι ήταν η ένθερμη προσευχή του προς Εκείνη που την έκανε να δείξει το έλεός της στο ρωσικό λαό μέσα από αυτή την αποκάλυψη και τα πολλά θαύματα που έκανε.

Η Μητέρα του Θεού ήρθε στο «Σπίτι της» που είχε προετοιμαστεί γι ‘αυτήν από ολόκληρη τη Ρωσική ιστορία, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του λαού του Θεού, τη στιγμή της μεγαλύτερης πτώσης του, και πήρε η ίδια τη διαδοχή της εξουσίας της ρωσικής αυτοκρατορίας, όταν η ίδια η ιδέα του Ορθόδοξου Τσάρου είχε καταπατηθεί υπέρ της σατανικής τυραννίας.

***

Πέμπτη. 15 Μαρτίου. Ο στρατηγός Ρουζσκυ παρέδωσε στον Νικόλαο τα τηλεγραφήματα των στρατηγών. Οι απαντήσεις ήταν απόλυτα ομόφωνες, ο Νικόλαος έπρεπε να παραιτηθη. Η κατάσταση στο μέτωπο ήταν ανεξέλεγκτη. Οι στρατιώτες είχαν προσχωρήσει στον πυρετό της επανάστασης και οι στρατηγοί μετά μεγάλης δυσκολίας διατηρούσαν κάποια τάξη. Ο Νικόλαος συγκλονίστηκε. Το πρόσωπό του χλωμιασε. Ανασηκώθηκε, πήγε στο παράθυρο του βαγονιού, το άνοιξε κι έβγαλε έξω το κεφάλι του….

…Στράφηκε προς τους παρισταμένους
‘’Μπορείτε να υποσχεθείτε ότι η παραίτηση μου θα είναι προς το συμφέρον της Ρωσσίας;’’
‘’Μεγαλειότατε, είναι το μόνο το οποίο μπορεί να σώση την Ρωσσία στην παρούσα κρίση.’’
Τότε, με σταθερή και καθαρή φωνή, ανακοίνωσε,’’ Για χάρη της ευημερίας, της ειρήνης και της σωτηρίας της Ρωσσίας, την οποία αγαπώ φλογερά, προτίθεμαι να παραιτηθώ του θρόνου για χάρη του γιου μου. Παρακαλώ όλους σας να τον υπηρετήσετε με αφοσίωση και ειλικρίνεια’’
Μόλις ολοκλήρωσε την φράση αυτήν, έκανε τον σταυρό του. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι. Στις 3.00 μ.μ. ο Νικόλαος υπέγραψε το επίσημο έγγραφο της παραίτησής του και της παράδοσης της εξουσίας στον γιο του….

Στις 9.00 το βράδυ, έφθασαν οι αντιπρόσωποι της προσωρινής κυβέρνησης… του παρέδωσαν να υπογράψει το έγγραφο παραίτησης, που συντάχθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση. Ο Νικόλαος το πήρε κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό του. Όταν επέστρεψε, τους παρέδωσε ένα έγγραφο με το κείμενο της παραίτησης που συνέταξε ο ίδιος. Η αρχοντική ευγένεια και ο θερμός πατριωτισμός που χαρακτήριζε κάθε γραμμή του κειμένου αυτού προκάλεσε τον θαυμασμό και αυτών ακόμη των εχθρών το τσάρου.

…Ο Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιό του, ‘’…Στις 1.00 το πρωί αναχώρησα από το Πσκωφ με βαρειά καρδιά για όλα όσα βίωσα. Παντού γύρω μου βλέπω προδοσία, δειλία και δόλο’’.

Όπως ο ίδιος είχε πει, δεν εκτιμούσε καθόλου την τακτική του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος ενσάρκωνε τον δεσποτισμό και την τυραννία σε απόλυτο βαθμό. Προτιμούσε να μην επιβάλλη αλλά να εμπνέη στους υπηκόους του το αγαθό παράδειγμα, θυσιαζόμενος ο ίδιος για την ευημερία του λαού του, παρά να θυσιάζη άλλους. Η πολύ χαρακτηριστική μέθοδος διακυβέρνησης του ήταν απόλυτα προσωπική του επιλογή κι όχι ένδειξη αδυναμίας.
Η Αλεξάνδρα ανέφερε κάποτε στην στενή της φίλη Λίλι Ντεν με παράπονο: «Τον κατηγορούν ότι είναι αδύνατος. Είναι ο πιο ισχυρός, όχι ο πιο αδύνατος! …Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο μεγαλύτερος κατακτητής είναι αυτός που κατακτά τον εαυτό του… Αναρωτιέμαι γιατί δεν τον κατηγορούν ότι είναι υπερβολικά καλός; Αυτό τουλάχιστον θα ήταν αλήθεια!»

Το αποκορύφωμα της μεγαλοψυχίας και της αυτοθυσίας του Νικολάου φανερώθηκε κατά τους τελευταίους πειρασμούς της ζωής του. Τον Μάρτιο του 1917 μετά από συνεχείς εξεγέρσεις και ταραχές παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του. Παρόλα αυτά η εσωτερική κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Οι εχθροί του τσάρου όχι μόνο δεν ησύχασαν και δεν ικανοποιήθηκαν από την παραίτησή του, αλλά τότε άρχισαν να φανερώνουν όλο το δαιμονικό τους μίσος εναντίον του Νικολάου και της οικογενείας του.

Όταν βρισκόταν στο κέντρο της φοβερής θύελλας στην αρχή της Ρωσικής επανάστασης, λέει στον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Ιζβόλσκυ:‘«Αν με βλέπετε τόσο ήρεμο, είναι διότι έχω την σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του Παντοδύναμου Θεού, ο Οποίος με τοποθέτησε στην θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του, έχοντας την συνείδηση ότι ποτέ δεν είχα τίποτα άλλο στην σκέψη μου εκτός από το να υπηρετήσω την χώρα, την οποία (ο Ίδιος) μου εμπιστεύθηκε».

Έχοντας μεγάλη πίστη στο θέλημα του Θεού, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Όλα εξαρτώνται από το θέλημα του Θεού και εναποθέτω την πίστη μου στο έλεος Του, ενατενίζοντας το μέλλον με ειρήνη και γαλήνη».
«…Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Όλες μας οι ελπίδες είναι σ’Αυτόν».
Ακόμη και στη βαθειά μας θλίψη, ο Κύριος μας δίνει ειρηνική και φωτεινή χαρά»

Με την οκτωβριανή επανάσταση, τον Οκτώβριο του 1917, ολόκληρη η Ρωσία μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο, από μίση, προδοσίες, βία, φρικτά εγκλήματα και πρωτάκουστες ιεροσυλίες. Το νέο καθεστώς εγκαθίδρυσε μια πρωτοφανή τυραννία, ένα κράτος τρόμου και αίματος, το οποίο θα παρέμενε στην εξουσία για εβδομήντα χρόνια, μια νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία.

Η πορεία του Νικολάου ήταν κατά τον τύπο του Χριστού. Ο Νικόλαος βάσταξε το βάρος της ευθύνης των παράλογων διαθέσεων και ενεργειών του λαού του, και τελικά η διακυβέρνησή του σφραγίστηκε με την θυσία του, η οποία ήλθε ως αποτέλεσμα της γενικής αυτής διαφθοράς.

Πριν χρόνια στην αγιοκαταταξη (19.7.1903) του Οσίου Σεραφείμ, το βασιλικό ζεύγος επισκέφθηκε την γυναικεία Μονή του Ντιβέγιεβο, εκεί συνωμίλησε κατ᾿ ιδίαν με την Οσία Παρασκευή του Σάρωφ (Πάσσα Σαρώφσκαγια, † 22.9.1915), την δια Χριστον σαλή. Η οσία Πάσσα του αποκάλυψε το πεπρωμένο της Ρωσσίας το μαρτύριό του και την καταστροφή της Εκκλησίας· επίσης τον προέτρεψε, ‘’Μεγαλειότατε, κατέβα μόνος σου από τον θρόνο’’. Και φεύγοντας του έδωσε ένα δέμα με πολλή ζάχαρη, επειδή “θα είχε να κάνη μεγάλο ταξίδι…”»

Και ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης έλεγε προφητικά το ίδιο έτος, το 1905: «Έχουμε έναν ενάρετο και ευλαβή Τσάρο. Ο Θεὸς έστειλε σε αυτὸν έναν βαρὺ σταυρὸ δοκιμασιών, γιατί είναι το εκλεκτὸ και αγαπημένο παιδί Του. Εάν δεν υπάρξει Μετάνοια στον Ρωσσικό λαό, ο Θεός θα απομακρύνει τον ευλαβή Τσάρο Του και θα στείλη μαστίγιο στο χέρι ανήθικων, σκληρών, αυτόκλητων Κυβερνητών, οι οποίοι θα πνίξουν όλη την γη στο αίμα και στα δάκρυα.»

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (2 Ιουλίου 1966) αναφέρει: Ο Τσάρος Νικόλαος έδειξε μεγαλοψυχία ανάλογη με αυτήν του Δικαίου Ιώβ, δολοφονήθηκε, επειδή ως Τσάρος έβλεπε το αυτοκρατορικό στέμμα ως υπηρεσία. .. στο Θεό…, ήταν η ενσάρκωση της Ορθοδοξίας, ήταν ένας δούλος του Θεού, χρισμένος από τον Θεό, επειδή ήθελε την ενότητα των ορθοδόξων πιστών της Ρωσίας! Η μάχη εναντίον του συνδέεται στενά με την μάχη εναντίον του Θεού και της Πίστεως. Με μία λέξι, έγινε Μάρτυς, επειδή έμεινε πιστός στον Κύριο των κυρίων και εδέχθη τον θάνατο, όπως τον εδέχθησαν οι Μάρτυρες»… Τα πάντα εξεγέρθηκαν εναντίον του κατεξοχήν πράου, αγνού και άκρως στοργικού Τσάρου, σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκείνη την τρομερή ώρα του αγώνα εναντίον του, παρέμεινε μόνος. Αισχρές συκοφαντίες διαδόθηκαν προκαταβολικά εναντίον του Τσάρου και της Οικογένειάς του, ώστε ο λαός να επιδείξει αναίδεια στο πρόσωπό του. Ο Τσάρος έμεινε εντελώς μόνος, περιβαλλόμενος από προδοσία, χυδαιότητα και δειλία. Κατά τις ημέρες του Μαρτίου, το Πσκώφ έγινε η Γεθσημανή του Τσάρου και το Εκατερίνμπουργκ ο Γολγοθάς του. Ο Τσάρος Νικόλαος πέθανε ως Μάρτυρας, με ακλόνητη πίστη και υπομονή, έχοντας πιει το ποτήριον του πόνου μέχρι το κατακάθι.»

Κι ο Αρχιεπίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός της Ρωσίας Αβέρκιος (Taushev) αρκετές φορές στα διάφορα κηρύγματα του έγραψε για το νόημα της εύρεσης της εικόνας, σαν παράδειγμα: «Τι μπορεί να σημαίνει αυτό εάν όχι ότι η Μητέρα του Θεού η ίδια ανέλαβε την υπέρτατη βασιλική εξουσία επί της Ρωσικής γης στα χέρια της, αφού ο απογοητευμένος Ρωσικός λαός απέρριψε τον Ηγεμόνα του, τον Χρισμένο του Θεού; Και κοιτάζει με θλίψη τα οδυνηρά δεινά του ρωσικού λαού, που αναπόφευκτα προκαλούνται από τη δαιμονική κατοχή του, και περιμένει υπομονετικά, σαν αληθινή Μητέρα, τη μετάνοιά του και τη μεταστροφή του στο Θεό. Ξυπνήστε, ξυπνήστε!

***

Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης

Ω, αν καταλαβαίναμε την μακροθυμία του Θεού! Εκατό χρόνια χρειάσθηκαν για να γίνη η Κιβωτός του Νώε.
Μήπως ο Θεός δεν μπορούσε να κάνη γρήγορα μια Κιβωτό; Αλλά άφησε τον Νώε να παιδεύεται εκατό χρόνια, για να καταλάβουν και οι άλλοι και να μετανοήσουν. Εκείνος έλεγε: «Δέστε, θα γίνη κατακλυσμός! Μετανοήστε!» Εκείνοι τον κορόιδευαν. «Κλουβιά, έλεγαν, φτιάχνει» και είχαν τον χαβά τους.
Και τώρα, σε δύο λεπτά μπορεί ο Θεός όλον τον κόσμο να τον συγκλονίση και να τον κάνη να αλλάξη, να γίνουν όλοι πιστοί, σούπερ πιστοί! Πώς; Αν γυρίση το κουμπί στον σεισμό σιγά-σιγά από τα 5 στα 6 ρίχτερ…, στα 7… Στα 8, οι πολυκατοικίες θα πάνε σαν τους μεθυσμένους∙ θα αρχίση η μία να χτυπά την άλλη. Στα 10 όλοι θα πουν: «Ήμαρτον! Σε παρακαλούμε, σώσε μας». Μπορεί και όλοι να πουν: «Καλόγεροι θα γίνουμε!».
Μόλις όμως τελειώση ο σεισμός, ενώ ακόμη θα κουνιούνται λίγο, αλλά δεν θα πέφτουν, πάλι στα μπουζούκια θα τρέξουν. Γιατί η επιστροφή τους αυτή δεν θα έχη πραγματική μετάνοια, αλλά απλώς θα πουν έτσι, για να γλυτώσουν το κακό…

Ορισμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τους πνευματικούς νόμους που λειτουργούν, προσεύχονται με πόνο, αλλά δεν εισακούονται, γιατί είναι πια οργή Θεού. Ορισμένοι πάλι δεν προσεύχονται, δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι, γιατί συμφωνούν με την δικαία οργή του Θεού, που σκοπό έχει να συνετίση τους ανθρώπους. Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι A’)

Η μετάνοια βοηθάει να εξαφανισθή το κακό, η μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο άνθρωπος με την μετάνοια μπορεί να αλλάξη την απόφαση του Θεού. Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά.
Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος.

«Και ένας Χριστιανός να μείνη μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». «Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ». Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’«Πνευματική αφύπνιση»)

Στους πλέον σκοτεινούς καιρούς, που κρύβεται το λαμπερό πρόσωπο του Θεού από τα μάτια των ανθρώπων, η φιλανθρωπία του φανερώνει ανάμεσά μας κάποιον απεσταλμένο του, για να μας στερεώση στην πίστη με την πολιτεία του. Άγιος Νικόλαος Πλανάς του Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/01/%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%ad%ce%bf%ce%bd-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%81/

​Άγιος Νικόλαος Πλανάς, “Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα”
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/01/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85/

Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, «Είμαι ο Ιάκωβος, μ΄ έστειλε ο παπα-Νικόλας!»
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/22/52636/

Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, Εμφάνιση των αγ. Ιωάννου και Παντελεήμονος.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/01/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανᾶ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὰς τοῦ πλάνου παγίδας ἐκφυγῶν ἱερώτατε, ἀπλανῶς ἐπορεύθης διὰ βίου πατὴρ ἠμῶν Νικόλαε ἀοίδιμε Πλανᾶ, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν, ἀγρυπνίαις καὶ νηστείαις ἱερουργῶν ὁσίως τῷ Κυρίῳ σου. Ὅνπερ καθικετεύων ἐκτενῶς, Νάξιον ἱεράτευμα, πρέσβευε δωρηθῆναι καὶ ἡμῖν τὸ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου μάρτυρος ῾Ησυχίου τοῦ Συγκλητικοῦ
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Ἄξιας κοσμικῆς, ἀπορρίψας τὸ κλέος, τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ, ὠμολόγησας χαίρων, Ἠσύχιε πανένδοξε, Ἀθλητῶν ἐγκαλλώπισμα, ὅθεν ἔφερες, ὥσπερ τιμὴν τὴν αἰσχύνην, καὶ τὸν θάνατον, ἐν πνιγμονῇ τῶν ὑδάτων, δυνάμει τοῦ Πνεύματος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Θεοδότου ἐπισκόπου Κυρήνειας της Κύπρου.
῏Ηχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δόσιν εὐπρόσδεκτον ἱερουργίαν τὴν σήν, Θεῷ προσενήνοχας τῇ καθαρᾷ σου ζωῇ, παμμάκαρ Θεόδοτε· αἵμασι δὲ οἰκείοις, ἐναθλήσας νομίμως, ὤφθης ἱερομάρτυς, εὐκλεὴς τοῦ Σωτῆρος, ᾯ πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων ᾿Ανδρονίκου καί ᾿Αθανασίας ἐξ Ἀντιόχειας Συρίας
Ἦχος α΄.

Δεῦτε φιλεόρτων πάντων συστήματα, τὴν σεπτὴν ξυνωρίδα τῶν Ὁσίων ὕμνοις τιμήσωμεν, Ἀνδρόνικον τὸν μέγαν ἀσκητήν, καὶ Ἀθανασίαν Ὁσίαν καλλονήν, ὡς τὰ κάτω παριδόντες καὶ τὰ ἀεὶ διαμένοντα, ποθήσαντες χαίρεις ἐκ πόθου λέγοντες· οἱ τὴν φθαρτὴν ἀγάπην τῷ ἔρωτι Κυρίου ἀνταλαξάμενοι, χαίροις οἱ κατασκηνώσαντες εἰς τὰς ἀφθάρτους σκηνώσεις, μετὰ πάντων Ὁσίων μακάριοι.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων ᾿Ανδρονίκου καί ᾿Αθανασίας ἐξ Ἀντιόχειας Συρίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀνδρόνικον τὸν θεῖον ἐν Ὁσίοις τιμήσωμεν, καὶ Ἀθανασίαν τὴν τούτου, θεοφόρον ὁμόζυγον· ὁμοῦ γὰρ ἐν τελείᾳ σιωπῇ, διήνυσαν τὸν δρόμον τῆς ζωῆς, καὶ πταισμάτων ἐξαιτοῦνται τὸν ἱλασμόν, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ἡμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Ἀμβρόσιος Πατριάρχης Γεωργίας, ὁ Ὁμολογητής
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Γεωργίας Ποιμένα τὸν θεοπρόβλητον, μέλι τε καὶ ἀμβροσίαν ποιμαντικῶν ἀρετῶν καὶ Χριστοῦ ὁμολογίας τὸν τρυγήσαντα θείου ὀνόματος ψαλμοῖς εὐφημήσωμεν λαμπροῖς, Ἀμβρόσιον τὸν θεόπνουν, ὡς συντριμμὸν τῶν ἀθέων καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θερμότατον

Απολυτίκιον των αγίων Βασιλομαρτύρων Ρωμάνοφ
Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Θείω στέμματι καταστεφθέντες και Βασίλειον ευρόντες χάριν, αρεταίς θεοπρεπώς διελάμψατε, ου την επίγειον δόξαν ποθήσαντες αλλά του Πνεύματος κάλλος το άφθορον όθεν, άγιοι Ρομάνοφ βασιλομάρτυρες, πρεσβεύσατε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ὠδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας

Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἠμᾶς.

Ὥσπερ ἥλιον λάμψιν, ἐν εἰκόνι σου Κόρη Θεογεννήτρια, δεικνύεις τοῖς σοῖς δούλοις, καί τή προνοία σου σώζεις τήν ποίμνην σου, εὐλογημένη Ἁγνή, ὡς Μήτηρ τοῦ Σωτῆρος.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.

Θησαυρόν τέ καί σκέπην, καί φρουρόν ἀσφαλείας, τήν σήν Παντάνασσα, εἰκόνα προσκυνοῦμεν, κρουνούς τῶν σῶν θαυμάτων, τοῖς αἰτούσι σέ βλύζουσαν καί εὐλογοῦμεν ἀεί τόν τόκον σου Παρθένε.

Μεγαλυναριον

Τοῦ Παμβασιλέως τῶν οὐρανῶν, Μήτηρ οὖσα Κόρη, ὑπερέχεις ὡς ἀληθῶς, πάντων ποιημάτων καί πάντες σέ τιμῶμεν Παντάνασσαν ὑμνοῦντες καί Θεομήτορα.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ’.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε•
ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοί•
Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Το μυαλό το έδωσε ο Θεός, για να βρη ο άνθρωπος τον Δημιουργό του, όπως ο Αβραάμ… για να καταγινώμαστε με το κυριώτερο, πως να φθάσουμε στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό, στην αληθινή χώρα, στον Παράδεισο. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Δικαίων Πατριάρχου Αβραάμ και Λωτ του ανεψιού του
Οσία Ποπλία η Ομολογήτρια
Άγιος Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Απόστολος
Όσιοι Ανδρόνικος και Αθανασία η συμβία του
Όσιος Πέτρος «ο από στρατιωτών»
Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας

Εορτάζουν στις 9 Οκτωβρίου

Αδελφοί μου, είναι μακάριοι αυτοί που, χωρίς ενδοιασμούς, πιστεύουν στο Θεό και εκπληρώνουν τις άγιες εντολές Του. Η ευλογία του Θεού τους συνοδεύει και στους δύο κόσμους!
Ω παντευλόγητε Δημιουργέ μας, ευλόγησε κι εμάς τους αμαρτωλούς και συναρίθμησέ μας ανάμεσα στους εκλεκτούς Σου, οι οποίοι έχουν μερίδιο μαζί με τον Αβραάμ στο Βασίλειό Σου. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Όσοι απομακρύνονται από τον Χριστό, στερούνται τον θείο φωτισμό, γιατί αφήνουν το προσήλιο σαν τους ανόητους και πηγαίνουν στο ανήλιο. Έτσι είναι επόμενο να είναι κρυολογημένοι και αρρωστημένοι πνευματικά. Αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, όσο σωστή και αν είναι η άλλη γνώση –αυτό βλέπω – είναι ένας ορθολογισμό και τίποτε παραπάνω. Και αν λείψη ο θείος φωτισμός, και αυτά που θα πούν και θα γράψουν, δεν θα βοηθήσουν. Βλέπετε το Ψαλτήρι που είναι γραμμένο με θείο φωτισμό, τι βαθιά νοήματα έχει! Μάζεψε, αν θέλης, όλους τους θεολόγους, όλους τους φιλολόγους, και θα δης ότι έναν ψαλμό με τέτοιο βάθος δεν μπορούν να φτιάξουν! Ενώ ο Δαβίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πως τον οδηγούσε το πνεύμα του Θεού.

Και η Εκκλησία σήμερα ταλαιπωρείται, γιατί λείπει ο θείος φωτισμός και καθένας πιάνει τα πράγματα όπως θέλει. Μπαίνει και το ανθρώπινο στοιχείο και δημιουρ­γούνται πάθη και αλωνίζει μετά ο διάβολος. Γι’ αυτό δεν θα πρέπη να ζητούν εξουσία οι άνθρωποι που εξουσιάζονται από τα πάθη τους.

– Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει να ζητούν επίμονα τον θείο φωτισμό οι άνθρωποι;

– Ναί, γιατί αλλιώς οι λύσεις που δίνουν είναι ενέργεια του μυαλού. Δημιουργείται σύγχυση μετά. Συνέδρια, παρασυνέδρια… Και το κακό είναι ότι δεν έχουν γνωρίσει προηγουμένως τον εαυτό τους. Γιατί, όσο αξίζει η μία γνώση του εαυτού μας, δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι γνώσεις. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους. Αν μερικοί γνώριζαν τον εαυτό τους, θα έβλεπαν τα χάλια τους και δεν θα μιλούσαν καθόλου.

Δυστυχώς ο δυτικός ορθολογισμός έχει επιδράσει και σε ανατολικούς ορθόδοξους άρχοντες και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνον στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στην Δύση που την βλέπουν να βασιλεύη κοσμικά. Εάν έβλεπαν την Δύση πνευματικά, με το φως της Ανατολής, με το φως του Χριστού, τότε θα έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης, που χάνει σιγά-σιγά το φως του νοητού Ηλίου, του Χριστού, και προχωρεί για το βαθύ σκοτάδι. Μαζεύονται και συνεδριάζουν και κάνουν συζητήσεις ατέλειωτες για πράγματα που δεν χωράει συζήτηση, που ούτε οι Άγιοι Πατέρες συζήτησαν εδώ και τόσα χρόνια. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του πονηρού, για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς και να τους σπρώχνουν άλλους στην αίρεση και άλλους σε σχίσματα, και να κερδίζη έδαφος ο διάβολος. Πα, πα… βασανίζουν και μπερδεύουν τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι!

Και όλα αυτά από που ξεκινούν; Δεν κάνει κανείς δουλειά πνευματική, έχει τον λογισμό ότι είναι πνευματικός άνθρωπος και λέει μετά ανοησίες. Ένα παιδί με την φυσική καθαρότητα του νού και με την λίγη γνώση που έχει, θα σου πη σωστά πράγματα. Αντίθετα ένας με μεγάλη μόρφωση, με το μυαλό του καπνισμένο από την δαιμονική επήρεια που έχει λάβει, σου λέει τα πιο βλάσφημα πράγματα.

Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Όλα τα πράγματα τα βλέπουν με την ξερή λογική. Αυτή η λογική είναι καταστροφή. «Η γνώσις φυσιοί»[1] δεν λέει; Άμα δεν έχη θείο φωτισμό κανείς, η γνώση είναι άχρηστη, φέρνει καταστροφή…
Καλή είναι η γνώση, καλή είναι και η μόρφωση, αλλά, αν δεν αγιασθούν, είναι χαμένα πράγματα και οδηγούν στην καταστροφή.

– Δηλαδή, Γέροντα, να χρησιμοποιή το μυαλό του κατά των παθών;

– Όχι μόνον αυτό, αλλά και γενικώτερα. Βλέπει τις ευεργεσίες του Θεού, το σύμπαν όλο και δοξολογεί, ευχαριστεί τον Θεό. Βλέπεις, πρώτα ο Αβραάμ αναζήτησε τον Θεό και ύστερα ο Θεός τον Αβραάμ.

– Πως δηλαδή;

– Ο πατέρας του Αβραάμ ήταν ειδωλολάτρης, λάτρευε τα είδωλα. Ο Αβραάμ είδε το σύμπαν, προβληματίσθηκε που λάτρευαν τα άψυχα είδωλα και δούλεψε το μυαλό του: «Δεν μπορεί, είπε, αυτά τα είδωλα, αυτά τα ξύλα, να είναι θεοί, να δημιούργησαν αυτόν τον κόσμο. Ποιος έκανε τον ουρανό, τα΄ αστέρια, τον ήλιο κ.λπ.; Πρέπει να βρω τον αληθινό Θεό κι Αυτόν να πιστέψω και θα προσκυνήσω». Τότε λοιπόν ο Θεός του αποκαλύφθηκε και του είπε: «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου» και τον πήγε στην Χεβρώμ, και έγινε αγαπημένο παιδί του Θεού. Ο μορφωμένος, και ευλάβεια να μην έχη, επειδή μπορεί εύκολα να καταλάβη, με λίγη ταπείνωση και λίγο αγώνα θα προχωρήση. Να, είναι όπως λ.χ. στις διαβιβάσεις που ήμουν. Όταν με έβαλαν εκεί, είχε μερικά σήματα αγγλικά. Όσοι ήταν μορφωμένοι και ήξεραν και αγγλικά, αμέσως τα επίαναν. Εμείς οι άλλοι δυσκολευόμασταν. Αλλά και στην θεωρία που κάναμε εύκολα οι άλλοι τα καταλάβαιναν, γιατί ήξεραν ορισμένα πράγματα, ενώ εμείς πάλι δυσκολευόμασταν.

Πρέπει να γνωρίση κανείς τις ευεργεσίες του Θεού. Να καταλάβη τι του έχει δοθή. Το μυαλό γιατί μας το έδωσε ο Θεός; Για να εξετάζουμε, να μελετούμε, να παρακολουθούμε τον εαυτό μας κ.λπ. Το μυαλό ο Θεός δεν το έδωσε στους ανθρώπους, για να καταγίνωνται συνέχεια με το πως να βρούν ταχύτερο μέσο να πηγαίνουν από την μία χώρα στην άλλη, αλλά για να καταγινώμαστε με το κυριώτερο, πως να φθάσουμε στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό, στην αληθινή χώρα, στον Παράδεισο.

Τι ευεργεσίες έκανε ο Θεός στον Ισραηλιτικό λαό! Τι σημεία! Πόσα γεγονότα! Όταν όμως ο Μωυσής άργησε να κατεβή από το Σινά με τις πλάκες, τις δέκα εντολές του Θεού, ο λαός έδωσε τα χρυσαφικά του, για να κάνουν ένα χρυσό μοσχάρι και να το προσκυνούν . Στην εποχή μας δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος με… μοσχαρίσιο μυαλό. Γι’ αυτό για έναν μορφωμένο δεν δικαιολογείται να μην καταλαβαίνη ποιο είναι το σωστό. Το μυαλό το έδωσε ο Θεός, για να βρη ο άνθρωπος τον Δημιουργό του. Οι Ευρωπαίοι το ζάλισαν το μυαλό, έπαθαν σύγχυση και πάνε στον γκρεμό, γιατί έβγαλαν τον Θεό από την ζωή τους.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Λόγοι Α΄.Π. Κλεόπας Ηλίε

173. Πείτε μας μερικά λόγια για τον Πατριάρχη Αβραάμ και τους διαδόχους του. Πώς αξιώθηκε να γίνει “Πατήρ πολλών εθνών;

Ο Αβραάμ ήταν ο ενδέκατος πατριάρχης από την γενεά του Σήμ, υιού του Νώε.

Αυτός είχε τρεις γυναίκες, με την ευλογία του Θεού, και με αυτές να ενώση τις τρεις ομάδες λαών πού κατάγονταν από το σπέρμα του Νώε.

Έτσι λοιπόν, με την Σάρα, πού καταγόταν από το γένος του Σήμ, να προέλθει ή φυλή των εβραίων, δηλαδή οι Σήμιτες. Με την Χετουρία, πού καταγόταν από το γένος του Ιάφεθ, δευτέρου υιού του Νώε, απ’ οπού προήλθαν οι λαοί Ασίας και Ευρώπης, οι Ιαπεττίτες. Ενώ με την τρίτη γυναίκα, την δούλη του Αγαρ, πού προσερχόταν από το γένος του Χαμ, τρίτου υιού του Νώε, προήλθαν οι λαοί αράβων και Αγαρηνών, ονομαζόμενοι και Χαμίται.

Μ’ αυτό τον τρόπο λοιπόν, από τις τρεις γυναίκες του ο Αβραάμ έγινε πατήρ όλων των επί της γης φυλών, δηλαδή των εβραίων, των Ιαπεττιτών, δηλ. χριστιανών (ινδοευρωπαίων) και των Χαμιτών, δηλ. των αράβων.

Όταν αυτά τα τρία γένη πιστεύσουν στον Χριστό, τότε θα ενωθούν όλοι οι λαοί και θα είναι “μία ποίμνη εις ποιμήν”.
Εμείς οι χριστιανοί είμεθα τέκνα του Αβραάμ πατρός του Ισαάκ ο οποίος συμβολίζει την θυσία του Χριστού και προερχόμεθα από την γυναίκα του Χετουρία.

Οι Σήμιτες είναι τέκνα του Αβραάμ από την Σάρα, ενώ οι Χαμίται (άραβες) είναι τέκνα του Αβραάμ από την δούλη του Αγάρ.

Αλλά εμείς οι χριστιανοί είμεθα τέκνα του Θεού, λόγω της πίστεως μας στον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ανεκτίμητος από το να ήταν υιός του Αβραάμ εξ αίματος, όπως είναι οι εβραίοι και οι άραβες.

Η ιστορία του Αβραάμ μπορεί να διαβαστεί στην Παλαιά Διαθήκη, στο 1ο βιβλίο “Γένεσις” και συγκεκριμένα στα κεφάλαια 12-25.

ΓΕΝΕΣΙΣ
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Genesis/Genesis.htm

***

Του εμφανίστηκε ο Πατριάρχης Αβραάμ και είδε πίσω του τη Συρία και το Ιράκ, όταν θα ρίξουν τα πυρηνικά… Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/07/%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC-%CE%BA/

Αβραάμ, ένας άνθρωπος με ακράδαντη πίστη στο Θεό, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/08/%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B7-%CF%80%CE%AF%CF%83/

Ο Αβραάμ αγάπησε τον Θεό με όλη την καρδιά του και με τέλεια πίστη Του παραδόθηκε ολόψυχα. π.Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/08/%CE%BF-%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4/

Μακαρία η χώρα, μακαρία η πόλη, μακαρία η γενεά η έχουσα μέσα της πλήθος δικαίων.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/15/%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1/

Ωδή ς’ «Του βίου τήν θάλασσαν,..». Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως.

Ο τρόπος φιλόξενος, η δε πίστις υψηλή, Αβραάμ του προπάτορος, όθεν θείον μυστήριον τυπικώς, δεξάμενος έχαιρε, του Χριστού δε προτρέχων νυν αγάλλεται.

Ωδή ζ’ «Άφραστον θαύμα!… ». Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως.

Χριστόν γεννήσας το κατά σάρκα της πίστεως, αρχηγέτα Πάτερ, Αβραάμ, εδείχθης Εθνών, Πνεύματι Πατήρ εναργώς, εις σωτηρίαν ημών των μελωδούντων. Λυτρωτά ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η’  «Μή εποδύρου μου Μήτερ,… ». Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως.

Των προ του νόμου Πατέρων, Εορτήν εκτελούντες, τον εξ αυτών θεοπρεπώς, τιμώμεν Ιησούν, Αβραάμ γαρ ομού, και Ισαάκ και, Ιακώβ, Προφητών και του νόμου, εδείχθησαν κρηπίς, και της Χάριτος πίστει, πνευματικαί απαρχαί.

Η θυσία του Αβραάμ, περί γονέων και σχέσεων και θαυμαστές διηγήσεις – π. Ευάγγελος Παπανικολάου