Η αγιότητα εκδηλούται πάντοτε ως φως. Εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος Χριστού μας παρέχεται ο τύπος της μεταμορφωσεως εκάστου εξ ημών διά της αγιότητος εις φως. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Συναξάριον.
Τῇ ΙΓ´ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, Ἡ ἀπόδοσις τῆς Ἑορτῆς τῆ Θείας Μεταμορφώσεως
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς καὶ μεταθέσεως (681) τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ. (†662)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Σέριδος, ὁ κτίτωρ τῆς ἐν Γάζῃ ὁμωνύμου μονῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. ( 543)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Δωρόθεος, ὁ ἀσκήσας μὲν τὸ πρότερον ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ ἄνωθεν ἀββὰ Σερίδου, ὕστερον δὲ συστησάμενος μονὴν ἰδίαν, μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ ἀββᾶ Ἰωάννου τοῦ καλουμένου Προφήτου, καὶ τὴν τελείαν σιωπὴν κατορθώσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (560-580)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Δοσίθεος, ὁ ὑποτακτικός, ὁ ἀσκήσας ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Ἀββᾶ Σερίδου ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Ἁγίου Δωροθέου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (Ϛ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν Εὐδοκία, ἡ εὐσεβεστάτη Αὐγούστα, σύζυγος γενομένη τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ μικροῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. ( 460)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κορωνάτου, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Σεργίου καὶ Στεφάνου, τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Μώλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀοιδίμου καὶ παμμακαρίστου βασιλίσσης καὶ κτητορίσσης τῆς σεβασμίας μονῆς τοῦ Παντοκράτορος Σωτῆρος Χριστοῦ, Εἰρήνης (σύζυγος τοῦ Ἰωάννου Β΄ Κομνηνοῦ), τῆς διὰ τοῦ ἁγίου καὶ ἀγγελικοῦ σχήματος μετονομασθείσης Ξένης μοναχῆς. ( 1134)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Τύχωνος τοῦ ἐν Ζαντόνσκ, τοῦ θαυματουργοῦ, ἐπισκόπου Βορονέζ. ( 1783)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου (1547) τοῦ ὁσίου Μαξίμου Μόσχας, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ (1433). Καὶ Μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀρκαδίου τοῦ ἐν Νοβοντόρσκ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου, ἡγουμένου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἰωάννης Σίσεφ, Ἰωάσαφ Πάνωφ καὶ Κωνσταντίνος Ποπόφ (1918), Μάξιμος Ῥουμιάντσεφ (1928), Βλαντιμὶρ Χολοντκόφσκι (1937), Ἰωάννης Ῥουμιάντσεφ· Κωνσταντίνος Ῥαζούμοφ· Νικόλαος (1941), Βασίλειος (Preobrazhensky), Ἐπίσκοπος Κίνεσμα (1945) καὶ
Οἱ Ἁγίες Παρθένο-μάρτυρες Ἄννα Σερόβα· καὶ ἡ Ἁγία Ἐλισάβετ Ῥουμιάντσεβα (μετά το 1937) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τῆς ὁσίας σταρίτσας Μαρίας τοῦ Starorusskaya (1982)

Στίχοι
Κινοῦσί σου Μάξιμε πιστοὶ τὴν κόνιν,
Δηλοῦντες ὡς ζῆς ἐξαμείβων καὶ τόπους.
Μαξίμου ἀμφὶ τρίτην νεκρὸν δεκάτην μετέθηκαν

Ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα μέσα σε εκθαμβωτικό φως!

Κάποτε είδα από το κελλί του γέροντα να βγαίνει φως. Η πόρτα του κελιού του ήταν μισάνοιχτη. Με κομμένη την αναπνοή πλησίασα σιγά σιγά την πόρτα και κοίταξα μέσα στο κελί του. Έμεινα έκπληκτη. Από το πρόσωπο του γέροντα έβγαινε εκτυφλωτικό φως. Έκανα ένα βήμα πίσω για να μην χάσω την όρασή μου. Ο π Σεραφείμ είχε μεταμορφωθεί. Πόσο νέο, πόσο όμορφο τον είδα εκείνη τη φορά! Φοβήθηκα να κοιτάξω για δεύτερη φορά στο κελί και πήγα στο δωμάτιό μου πατώντας στα νύχια των ποδιών, ενώ από την μισάνοιχτη πόρτα εξακολουθούσε να βγαίνει αυτό το εκθαμβωτικό φως! Ο γέροντας τις νύχτες σχεδόν πάντα προσευχόταν, μερικές φορές μέχρι το πρωί. Σαν να είναι τώρα βλέπω μπροστά μου αυτή τη θαυμαστή εικόνα, μέσα στην απόλυτη σιωπή, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας να λάμπει, λαμπρότερη από τον ίδιο τον ήλιο η μεταμορφωμένη, η αγγελική μορφή… Κάπως έτσι θα έλαμπε τότε και το πρόσωπο του οσίου Σεραφείμ του Σαρωφ όταν μιλούσε με τον Νικόλαο Μοτοβίλωφ…”.
Πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι έμπαιναν για πρώτη φορά στο κελί του, έπεφταν αυθόρμητα στα γόνατα και τα μάτια τους μούσκευαν από τα δάκρυα. Δεν μπορούσαν να μείνουν αδιάφοροι από την πνευματική ακτινοβολία του. Ομολογούσαν ότι από τον παππούλη έβγαινε ένα υπερκοσμιο φως. Όλοι τους επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια: ” Ο γέροντας άστραφτε ολόκληρος… είχαμε την αίσθηση ότι από τη γωνία όπου κείτεται ο γέροντας βγαίνει φως!”. Κάποιος επισκέπτης είπε:” Τα μάτια του είναι σαν τον ουρανό!”.
Γράφει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:
” Η αγιότητα εκδηλούται πάντοτε ως φως. Από την αλήθειαν αυτήν ζη το Ευαγγέλιον του Χριστού και εις αυτόν και εις τον αγγελικόν κόσμον. Εις την Μεταμόρφωσιν του Σωτήρος Χριστού μας παρέχεται ο τύπος της μεταμορφωσεως εκάστου εξ ημών διά της αγιότητος εις φως. Μεταμορφωθεντες διά της αγιότητος οι άγιοι, ακτινοβολούν πάντοτε το κεχαριτωμένον φως, το οποίον κάποτε κατά την δωρεάν του Θεού ημπορεί να λάμψη από αυτούς ως ήλιος. Τούτο συμβαίνει πολύ συχνά εις τους αγίους ασκητας… Αυτή η λάμψη του κεχαριτωμένου φωτός παρίσταται εις τας ιεράς εικόνας των αγίων με ένα φωτοστέφανο.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητος του αγίου είναι το ότι ακτινοβολεί το φως της αιωνίου αληθείας και δικαιοσύνης και αγιότητος και ωραιότητος “.(Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, εκδ Αστήρ, 1970,σελ. 69,71)
Όντως “Μακάριοι οἱ τῷ θείῳ φωτὶ πλησιάσαντες καὶ ἐνδὸν αὐτοῦ εἰσελθόντες καὶ φῶς ὅλοι γενόμενοι, συγκραθέντες αὐτῷ.“.(Αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, λόγος ηθικός 10.)
Από το βιβλίο, ο «Στάρετς Σεραφείμ της Βίριτσα, 1866-1949», των εκδόσεων Ακρίτας.

***

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Εν μέσω νεκρικής σιγής….
τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου Καντιώτου Μητροπολίτου Φλωρίνης

https://www.youtube.com/watch?v=SlUgQGDqUfE
Ἕνα πολύ μικρό ἀπόσπασμα της παραπάνω ομιλίας ἀπομαγνητοφωνημένο
«…Εν μέσω νεκρικής σιγής της Εκκλησίας ηκούσθη μία φωνή ως βροντή και αστραπή. Τίνος ήτο; Επισκόπου, πατριάρχoυ, παπά, διάκου; Oχι! Ήταν η φωνή ενός μοναχού, που τους σάρωσε όλους. Πού είναι, αυτά που λένε μερικοί δεσποτάδες ότι εμείς είμαστε Εκκλησία. Όχι, αγαπητοί μου, μπορεί να μαζευτείτε στην οδό Φιλοθέη όλοι οι δεσποτάδες και ένας καλόγερος να σας διαλύσει. Είδατε ποτέ μικρό παιδί να κινηγάει με ένα καλάμι τα γαλιά…
Πότε; Όταν εσείς εκεί που μαζεύεσθε, στην οδό Φιλοθέη, δεν σκέφτεστε τα μεγάλα και υψηλά και λαμβάνετε αποφάσεις που είναι κόντρα με το Ευαγγέλιο, κόντρα με τα συμφέροντα του λαού, τότε, μπορεί να είστε και 70 και 100 και 200 και 300 εάν εσείς δεν είστε φορείς της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και είναι ο ένας εκείνος, -ότι νάναι-, και καλόγερος νάναι· αυτός o καλόγερος που έχει μέσα του τη φωτιά τ” Ουρανού, που έχει Πνεύμα Άγιον, που βαδίζει με τους Πατέρες της Εκκλησίας, αυτός ο ένας θα σας σαρώσει όλους και θα επαναφέρει το σκάφος της Εκκλησίας στην τροχιά του!…
Τέτοιος ήτο ο άγιος Μάξιμο ο ομολογητής, που τους εσάρωσε όλους…Με εντολή πατριαρχών τον εξόρισαν, του εκόψαν την γλώσσα για να μη μιλάει για τον Χριστό τoυ….»
πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=42686

Κατοικούμεν εις κόσμον, ο οποίος κατά την Γραφήν «εν τω Πονηρώ κείται» (Α’ Ίω. 5:9). Και όσον προχωρούμεν προς την συντέλειαν του κόσμου, το κακόν θα επιτείνεται και θ’ αποθρασύνεται περισσότερον. Και πάν ό,τι άλλοτε εγίνετο κρυφίως, θα γίνεται δημοσία εν πλήρει αναιδεία και αναισχυντία και θα χειροκροτήται δαιμονιωδώς.

Οἱ ἡμέρες μᾶς κυλοῦν «ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε!.. Δὲν πηγαίνουμε καθόλου καλά. Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν αὐξήθηκαν, ὁ διεθνὴς ὁρίζωντας θολώνει, μαῦρα σύννεφα συμπυκνώνονται, κεραυνοὶ πέφτουν, ἀστραπταὶ φαίνονται, ἀκοαὶ πολέμων ἀκούονται, τὰ ἔθνη ἀνάστατα, νομίζεις ὅτι ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ θ’ ἀνοίξουν οἱ καταρρᾶκτες τοῦ οὐρανοῦ γιὰ νὰ ρίξουν στὰ κεφάλια τῶν ἀνόμων, ὅλων μας, ὄχι πλέον νερό, ἀλλὰ φωτιά ποὺ θὰ καίῃ χίλιες φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν ἡλιο… Ολίγος καιρός μᾶς δίδεται ὡς προθεσμία. Τί πρέπει νὰ κάμωμε; Νὰ ἀκούσωμε τὴν φωνὴ τῆς σωτηρίας. Ποία ἡ φωνή; Εἶνε ἡ φωνή, ἡ ὁποία εἶπε εἰς τὸν Νῶε· «εἴσελθε σὺ καὶ πᾶς ὁ οἷκος σου εἰς τὴν κιβωτό». ‘Η ἰδία φωνὴ λέγει τώρα καὶ πρὸς ἡμᾶς τούς χριστιανοὺς ῞Ελληνας· ῞Ελληνες! Εἰσέλθετε τὸ ταχύτερον εἰς τὴν κιβωτό. ᾿Ιδοὺ ἔρχεται παγκόσμιος θύελλα διὰ νὰ σαρώση τὸν κόσμον. — Κιβωτὸς δέ, ὅπως ἀπεδείχθη καὶ σ᾽ ἄλλες περιστάσεις τῆς φυλῆς μας, εἶνε ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Αὐτὴ εἶνε τὸ πλοῖο, ποὺ ὅποιος μπῇ ἐγκαίρως θὰ σωθῇ. Τὸ πλοῖο αὐτὸ ταξιδεύει 20 αἰῶνας. Δὲν φοβᾶται τρικυμίας καὶ θύελλας. Κατάρτι εἶνε ὁ Τίμιος Σταυρός. ῎Αγκυρα ἡ ἐλπίδα. Τιμόνι τὸ Εὐαγγέλιο, οἱ Κανόνες, ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων. Καὶ πλοίαρχος ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ποὺ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας.

***

Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ

Στίχ. Τύχων τοῦ Ζαντὸνσκ ἔτυχε Βασιλείας,
Δι ἣν ἀγῶνας ἐτέλεσε μυρίους.

Ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ είχε το αίσθημα της διαρκούς παρουσίας του Θεού και του άρεσε να διαβάζει ή να μελετά νύχτες ολόκληρες. Κάποτε όταν αγρυπνούσε, καθώς σκεφτόταν την αιώνια μακαριότητα, άνοιξε ξαφνικά ο ουρανός και ένα άφατο φως άστραψε μπροστά του δημιουργώντας μέσα του φλογερό πόθο για την μοναχική ζωή και την προσευχή. Αν και επιθυμούσε να ζήσει ως μοναχός έγινε επίσκοπος σε ηλικία 37 ετών (1761) και σύντομα έγινε επίσκοπος του Βορονέζ. Με την αγάπη και τον ζήλο που τον διέκρινε, δεν έκανε οικονομία στις φυσικές του δυνάμεις και μετά από πέντε χρόνια αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από το αξίωμά του για λόγους υγείας (1768). Αποσύρθηκε στο ταπεινό μοναστήρι του Ζαντόνσκ όπου πέρασε τον υπόλοιπο βίο του με άσκηση και ησυχία. Κοινωνούσε πάντα με δάκρυα στα μάτια.

Όταν υπαγόρευε τα έργα του, οι λόγοι του, εμπνευσμένοι από το άγιο Πνεύμα, κυλούσαν από το στόμια του με τόση γρηγοράδα που ο γραμματέας του δεν προλάβαινε να τα καταγράψει. Τη νύχτα αφοσιωνόταν στην προσευχή και τις μετάνοιες μέχρι το πρωί. Μία νύχτα εμφανίσθηκε σ’ αυτόν ο Χριστός, ματωμένος και γεμάτος πληγές, και ο άγιος έπεσε στα πόδια Του για να τα προσκυνήσει φωνάζοντας: «Εσύ, εσύ Σωτήρ μου, να έρχεσαι σε μένα!»
Μιαν άλλη νύχτα, ενώ έκανε όπως συνήθιζε τον γύρο του ναού γονατίζοντας μπροστά σε κάθε πόρτα και ευχαριστώντας τον Θεό με δάκρυα, στράφηκε προς το ιερό και είδε από τους ουρανούς να ξεχύνεται ένα λαμπρό φως που καταύγασε όλο το μοναστήρι και άκουσε μία φωνή να λέει: «Ιδού τα αγαθά που έχουν ετοιμασθεί για εκείνους που αγαπούν τον Θεό».
Μια άλλη φορά, είδε την Θεοτόκο ένθρονη πάνω από τα σύννεφα μαζί με τους αγίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο στο πλευρό της. Γονατίζοντας ο άγιος της ζήτησε τότε να μεσιτεύσει για να συνεχίσει ο Θεός να δίνει την χάρη του σε όλο τον κόσμο.

«Οι πραγματικοί χριστιανοί ζουν σ’ αυτό τον κόσμο σαν οδοιπόροι και ταξιδιώτες και ξένοι. Ατενίζουν πάντοτε με τα πνευματικά μάτια της πίστεως την ουράνια πατρίδα, κι αυτή προσπαθούν να κατακτήσουν.
Γίνε κι εσύ σε τούτο τον κόσμο οδοιπόρος και ταξιδιώτης. Ατένιζε αδιάκοπα προς την πατρίδα αυτή και μόχθησε να την κερδίσεις.».

***

Υπάρχει ένα Παντοκρατορινό Κελλί στην Καψάλα [στο Άγιον Όρος], που τιμάται στο όνομα του αγίου Τύχωνος του Ζαντόσκ.
Ο Γέροντας της Καλύβης, Ρώσσος στην καταγωγή, ήταν πανηγυριστής. Ήθελε δηλαδή να κάνει λαμπρά πανήγυρη με κόσμο πολύ και μεγαλοπρέπειες.
Επειδή η μνήμη του Αγίου Τύχωνος δεν είναι πολύ γνωστή, δεν πήγαιναν πολλοί πατέρες στην πανήγυρη της Καλύβης.
Γι’ αυτό σκέφτηκε απλά ο Γέροντας να αλλάξει τον Άγιο. Πήγε στο Μοναστήρι κανόνισε το τυπικό μέρος και έγραψε στο ομόλογο ότι το Εκκλησάκι του Κελλιού του τιμάται στην τάδε μεγάλη εορτή.
Το βράδυ όμως βλέπει ο Γέροντας τον άγιο Τύχωνα λυπημένο να φεύγει από το καλύβι. Τρέχει, τον προλαβαίνει και τον ρωτάει:
– Τι έχεις, Άγιε του Θεού, και είσαι έτσι κατηφής;
– Τι να έχω, απαντά ο άγιος Τύχων, που είχα και εγώ ένα Καλυβάκι εδώ και τώρα με διώχνουν.
Αμέσως ο Γέροντας συγκλονίστηκε και την άλλη μέρα πήγε στο Μοναστήρι, ξαναγύρισε πάλι το ομόλογο και επανέφερε τον Άγιο του Κελλιού του.
Από το βιβλίο από την «Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση», Άγιον Όρος 2011, σ. 378-379.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς Θείας Μεταμορφώσεως
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ
Ἦχος πλ. δ´.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε, καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Μάξιμε σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας. Λύρα τοῦ Πνεύματος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ.
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν τῶν λειψάνων σου, ἁγίαν λάρνακα, ἀρωματίζουσαν ζωῆς τὰς χάριτας, ὡς κιβωτὸν ἁγιασμοῦ, πλουτίσαντες θεοφόρε, ἐξ αὐτῆς δρεπόμεθα, χάριν θείαν καὶ ἔλεος, Μάξιμε πανεύφημε, τῆς σοφίας ὁ τρόφιμος. Διὸ μὴ διαλίπῃς πρεσβεύειν, θείας τυχεῖν ἡμᾶς εὐκλείας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δωροθέου. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Τὸν Δωρόθεον λαμπρῶς τιμῶμεν, μέγαν κήρυκα τῆς ἡσυχίας, τοὺς καρποὺς αὐτῆς ἐν βίβλοις ἐκφήναντα, καὶ ὁδηγήσαντα θείῳ χαρίσματι, εἰς τὴν ζωὴν τῆς ἀσκήσεως ἅπαντας. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δοσιθέου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Δόσιν ἔνθεον καταπλουτήσας, δόσις ἄμωμος Θεῷ προσήχθης, φερωνύμως θεόφρον Δοσίθεε· ὑποταγεις γὰρ τοῖς θείοις ἐντάλμασιν, ὑπακοῆς χαρακτὴρ ἀναδέδειξαι. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς Θείας Μεταμορφώσεως
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Φως που μεταμορφώνει τις ψυχές…. Ας ευχαριστούμε την Kυρία Θεοτόκο και τον Xριστό και τους Αγίους, που βαστάνε την ανθρωπότητα. π. Ιωάννης Ρωμανίδης – π. Ανανίας Κουστένης

Συναξάριον.
Τῇ Ηʹ(8ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Αἰμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Κυζίκου, τοῦ Ὁμολογητοῦ.(820)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μύρωνος, Ἐπισκόπου Κρήτης, τοῦ Θαυματουργοῦ. (350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι δέκα Ἀσκηταί, οἱ ἐξ Αἰγύπτου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου Ἡγουμένου Ὀρόβων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἐλευθερίου καὶ Λεωνίδου, διὰ πυρὸς τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Δύω Μάρτυρες, οἱ ἐκ Τύρου, κατὰ γῆς συρόμενοι, τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Στυράκιος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Γορμισδάς ὁ Πέρσης (418)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ ζωγράφου, τοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ, τοῦ Ῥώσσου. (12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου νηπτικοῦ Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου (1347)[Μνήμη καὶ τῇ 11/2, 6/4, κοίμησις 27/11]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ζωσιμᾶς ὁ Σιναΐτης τῆς Ἱ. Μονῆς Τουμάνα Σερβίας (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Εὐτυχίου, τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς τῶν Ἱερέων τῆς Πάφου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἐν τῷ περιτειχίῳ, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἔνδον τοῦ σεπτοῦ οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Μαρναίου καὶ τοῦ Ὁσίου Κασσιανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀνάμνησις τοῦ μεγάλου θαύματος τῆς Παναγίας τῶν Bλαχερνῶν ἐναντίον τῆς βαρβαρικῆς ἐπιδρομῆς τῶν Ἀβάρων καὶ τῶν Περσῶν κατὰ τῆς Bασιλευούσης (626)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Τριαντάφυλλος, ὁ ἐκ Ζαγορᾶς, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, ἐν ἔτει 1680ῳ, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀνάστασιος ὁ Βούλγαρος, ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1794ῳ, βασάνους ὑποστάς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ὁσιομάρτυς Εὐθύμιος τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τῆς Ἱ. Μονῆς Δαυΐδ-Γκαρέτζα ἐν Γεωργία (1804)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Ἰωσὴφ (Μπαράνοφ),τῆς Μονῆς Τόλγα (Yaroslavl) (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Τόλγα» ἐν τῇ Μονῇ Τόλγα Γιαροσλάβλ τῆς Ῥωσσίας (1314) [καὶ τῇ 18ῃ Ιουλίου]

«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)
«Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.» (ψ. 88, 16β΄ – 17α΄)

Το άκτιστο φως είναι το ίδιο φως της Μεταμορφώσεως.
Πρωτοπρεσβ. Ιωάννου Ρωμανίδου

Το άκτιστο φως, όταν οράται, είναι πολύ πιο φωτεινό σε ένταση από το φως του ηλίου και διαφορετικής φύσεως από αυτό. Είναι το ίδιο φως της Μεταμορφώσεως. Αλλά το Φως αυτό δεν είναι καν φως, όπως το εννοούμε, όπως το γνωρίζουμε εμείς το φως. Γιατί; Διότι υπερβαίνει το φως.

Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην κατάσταση αυτή του δοξασμού, όταν παρέλθει η όρασις του Φωτός, συνεχίζει να συναναστρέφεται κανονικά με τους άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, για όσο διάστημα συνεχίζεται αυτή η θεωτική ενέργεια επάνω του.
Αυτό το βλέπουμε καθαρά στους βίους των Αγίων. Βλέπομε δηλαδή ότι, όταν βρίσκεται ο άνθρωπος σε υπέρ φύσιν κατάσταση, συνεχίζει να συναναστρέφεται τους άλλους γύρω του με μόνη τη διαφορά ότι δεν τρώγει, δεν πίνει, δεν κοιμάται δεν πηγαίνει για φυσική του ανάγκη κατά τη διάρκεια της καταστάσεως αυτής, διότι βρίσκεται σε υπέρ φύσιν κατάσταση και τον συντηρεί στη ζωή μόνο η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.
Οπότε αν αυτή η κατάσταση διαρκέσει, ας πούμε, 40 ημέρες και 40 νύχτες, όπως συνέβη στον Μωυσή στο όρος Σινά, αυτός ο άνθρωπος για τόσες ημέρες και νύχτες δεν κοιμάται, δεν κουράζεται, δεν τρώει, δεν πίνει κ.λ.π. Είναι δηλαδή ελεύθερος από τα αδιάβλητα πάθη του σώματος, τα φυσικά πάθη του σώματος.
Και τούτο συμβαίνει διότι γίνεται τότε μία αναστολή της λειτουργίας του πεπτικού συστήματος καθώς και του ύπνου και ο άνθρωπος γίνεται επίγειος άγγελος. Κατά τα άλλα όμως συμπεριφέρεται όπως οι άλλοι. Περπατάει, μιλάει, συναναστρέφεται με τους άλλους, μπορεί να διδάσκει κ.λ.π. και ταυτόχρονα να βρίσκεται στην κατάσταση αυτή.
Στη λαϊκή παράδοση, προ παντός στα χωριά και δη στα παληά χρόνια, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στα μέρη της Μικράς Ασίας, έχουμε περιγραφές, που ο παπάς του χωριού βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Όμως συνέχισε να ψάλλη, να κάνη τις εκφωνήσεις, να λέγει τις προσευχές και να τελειώνει την ακολουθία.
Γιατί; Διότι ναι μεν κατά την εμπειρία της θεώσεως σταματάει η νοερά προσευχή η αδιάλειπτος δηλαδή καρδιακή προσευχή, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά σταματάει η λογική λατρεία δηλαδή η λογική προσευχή, η προσευχή που γίνεται με το μυαλό με την διάνοια εφόσον αυτή γίνεται για την κατήχηση των άλλων,
Βέβαια για τον ίδιο τον παπά που έρχεται σε θέωση κατά τη θεία Λειτουργία δεν χρειάζεται πλέον η λογική προσευχή χρειάζεται όμως για τους άλλους που παρακολουθούν τη Λειτουργία”.
Από το βιβλίο, Πατερική Θεολογία (σελ. 77-78), Πρωτοπρεσβ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Εκδόσεις Παρακαταθήκη

***Ο κατανυκτικός λειτουργός π. Ιωάννης
από το Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας

Άλλη φορά, διηγείτο ο Γέροντας (Όσιος γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης), για έναν ιερέα, όπου είχαν στο Γκέλβερι, Ιωάννης το όνομα, έγγαμος και με οικογένεια. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.
Ήταν πολλά κατανυκτικός, και όταν λειτουργούσε, δάκρυζε, αναστέναζε, και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Πολλάκις αργούσε στον καιρόν της επικλήσεως, όταν καθαγιάζονταν τα τίμια δώρα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά, και πάνω. Οι ψαλτάδες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έπεφταν σε αμηχανία! Έψελναν αργά το “Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, …” μια φορά, δυό φορές, τρεις -μετά δεν ήξεραν τι να ψάλλουν. Να αρχίσουν Πολυέλεο; Μα δεν πήγαινε. Να ψάλλουν κοινωνικό; Μα κι’ αυτό δεν άρμοζε. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Λέγουν μίαν ημέραν στους μαθητές του πατρός Ιωάννου: Ο Δάσκαλος αργεί πολύ τον καιρό της επικλήσεως, και εμείς πέφτουμε σε απόγνωσιν, τι να κάνουμε. Ψέλνουμε συνέχεια το “Σε υμνούμεν”, μα ο ευλογημένος δεν τελειώνει, δεν ακούμε το ” Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου”, και γίνεται χασμωδία έξω.
Αυτοί πάλιν λέγουν στον πατέρα Ιωάννη:
-Σεβάσμιε πάτερ, πολλάκις αργείς στον καιρόν της επικλήσεως, και οι ψαλτάδες και ο λαός περιμένουν έξω. Οι ψαλτάδες πέφτουν σε απόγνωσιν και αμηχανίαν, τι να λέγουν. Συγχώρησον, δεν δύνασαι να τελειώνεις την ευχή, για να μην γίνεται χασμωδία;
Εκείνος ο ευλογημένος τους λέει:
-Πως θα γίνει αυτό;
-Εύκολον, του λένε.-Εκεί πού είσαι μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, και σφραγίζοντας τα τίμια Δώρα με την δεξιάν σου με το σημείο του τιμίου Σταυρού, να λες: “Και ποίησον τον άρτον τούτον … και το ποτήριον τούτο…” και τα λοιπά λόγια της ευχής, και να τελειώνης”.
-Την ευχήν, τους απαντά, τη γνωρίζω , και στην φυλλάδα είναι γραμμένη, αλλά δεν μπορώ.
-Πως δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, εύκολο είναι! Μόνο να αναγινώσκεις την ευχήν και να σφραγίζεις τα τίμια δώρα και έτσι τελειώνουμε.
-Αυτό εύκολο δεν είναι, διότι πυρ κυκλώνει την αγία Τράπεζα και δεν μπορώ.
-Την ευχήν λέω έως ενός σημείου, αλλά εξαίφνης βλέπω θεϊκή φωτιά γύρω της Αγίας Τραπέζης δύο- τρία μέτρα ύψος, και δεν μπορώ να εισέλθω στο πυρ να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Φόβος και τρόμος τότε με πιάνει εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω.
– Πέφτω χαμαί, κλαίω, αναστενάζω, ικετεύω τον Πατέρα των Φώτων, τον τατλή Ιησούν, το Πανάγιον Πνεύμα. “Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου!” φωνάζω, “Πλαστουργέ μου! Θεέ μου! φείσαι του πλάσματός Σου και άρον τας φλόγας ταύτας εις το εισελθείν με και σφραγίσαι τα τίμια δώρα”!
– Ύστερα σηκώνω τα μάτια μου και ατενίζω προς την αγία Τράπεζα. Εάν οι φλόγες έχουν καταπαύσει, σηκώνομαι και σφραγίζω τα δώρα. Εάν όχι, τότε προσεύχομαι πάλι και ικετεύω μετά δακρύων και αναστεναγμών έως ότου, είτε καταπαύσει το πυρ, είτε ευρεθεί τρόπος να εισέλθω στο καταπέτασμα του πυρός χωρίς να καώ. Πότε – πότε, καταπαύει το πυρ και γίνονται όλα όπως πριν. Πότε-πότε, χωρίζουν οι φλόγες ένθεν και ένθεν, και γίνονται καμάρα, και τρέμοντας εισέρχομαι και τολμών εκτείνω την χείρα μου και σφραγίζω τα τίμια δώρα.

Ακούοντας αυτά τα εξαίσια, δεν ενόχλησαν άλλην φορά τον πατέρα Ιωάννη για τον χρόνον της επικλήσεως!
Τόσο ευλαβής ήταν αυτός ο πάτερ Ιωάννης και κατανυκτικός στην Θείαν Λειτουργίαν, όπου και από τα άλλα γειτονικά χωριά του Γκέλβερι έρχονταν πολλοί Χριστιανοί, ώρες μακρυά πολλές φορές, για να είναι παρόντες, στην Θεία Λειτουργία. Υπήρχε περίπτωσις, όπου χίλιοι και περισσότεροι άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- παρευρίσκοντο στην Θεία Λειτουργία, όταν λειτουργούσε ο π. Ιωάννης.

Όλοι κατανύγονταν κι έκλαιγαν, όπως ο λειτουργός.
Όταν τελείωνε η Λειτουργία και έφευγαν οι πιστοί, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν νωπό, σάν να είχε ρίξει κανείς νερό -τόσο έκλαιγε ο κόσμος κι έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα!
(π. Παντελεήμονος, ηγουμένου Μονής Μεταμορφώσεως της Βοστώνης, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιερώνυμο).

***Το Άκτιστο Φως στη φυλακή
π. Γεώργιος Calciu

«Ο Τσαουσέσκου ήταν πολύ θυμωμένος μαζί μου και ήθελε να με σκοτώσει στη φυλακή. Δεν μπορούσε να με καταδικάσει σε θάνατο γιατί η περίπτωσή μου ήταν πολύ γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, έτσι διέταξε να με βάλουν σ’ ένα κελί με σαδιστές εγκληματίες. Με έβαλαν λοιπόν μαζί με δύο τέτοιους εγκληματίες. Ο ένας από αυτούς είχε σκοτώσει τη μητέρα του. Δεν την είχε απλά σκοτώσει. Την είχε βασανίσει επί πολλές μέρες, κόβοντας τα δάχτυλά της και το σώμα της. Ο άλλος είχε σκοτώσει δύο νεαρούς με τον ίδιο σαδιστικό τρόπο…
»Αμέσως οι δύο συγκρατούμενοί μου άρχισαν να με κακομεταχειρίζονται, αλλά όχι πολύ άσχημα. Ξέρετε, είχαν και κάτι το ανθρώπινο. Παρατήρησα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι χωρίς τίποτα στην ψυχή τους – εγκληματίες και κλέφτες και λοιπά – είχαν μέσα τους κάτι πολύ, πολύ αγαπητό, μέχρι και κάτι το άγιο.
»Κάθε μέρα αυτούς τους δύο ανθρώπους τους καλούσε η διοίκηση. Νομίζω ότι τους μάλωναν γιατί δεν μου είχαν κάνει τίποτε. Νομίζω ότι τούς ζητούσαν να με σκοτώσουν. Μια μέρα, μετά από τρεις μήνες, τους κάλεσαν ξανά στη διοίκηση. Ήταν πολύ αναστατωμένοι όταν ήρθαν πίσω. Δύο φορές την εβδομάδα μας επέτρεπαν να βγούμε έξω σε μια μικρή αυλή, δεκαπέντε επί είκοσι πόδια. Πήγαμε έξω και μου είπαν, ‘Στάσου εκεί’. Πήγαν στην άλλη γωνία και μίλησαν μεταξύ τους. Ήμουν σίγουρος ότι είχε έρθει η ώρα να με σκοτώσουν. Στεκόμουν εκεί με το πρόσωπο προς τον τοίχο. Προσευχόμουν, εξομολογούμενος τα αμαρτήματά μου στο Θεό. Μετά από δέκα λεπτά – είχαμε μόνο δέκα λεπτά για περίπατο – ήρθαν σε μένα και είπαν, ‘Πάτερ’ – αυτή ήταν η πρώτη φορά πού με έλεγαν Πάτερ – ‘Πάτερ, αποφασίσαμε να μη σε σκοτώσουμε. Ας σε σκοτώσουν οι φύλακες.’ Άρχισα να κλαίω. Το είχα για σίγουρο ότι θα πέθαινα. Μπήκαμε στο κελί και τώρα μιλήσαμε μαζί. Τους είπα για τον εαυτό μου και για τα πάντα. Μου είπαν για τη δική τους εμπειρία, και για το ότι τώρα πρόσεξαν πώς ήμουν καλός άνθρωπος. Την επόμενη μέρα πήρα την άδειά τους να κάνω Θεία Λειτουργία στο κελί.
»Ήσαν πολύ περίεργοι να δουν τι ήταν η Λειτουργία. Γι’ αυτούς, ο παπάς ήταν κάποιος πού εκμεταλλευόταν τούς ανθρώπους και τούς έπαιρνε χρήματα. Ή ίσως έβλεπαν τον παπά σαν ένα μάγο. Δεν ήξεραν τίποτα για την πίστη. ίσως ήξεραν λίγα πράγματα για τη θρησκεία και την εκκλησία, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν ήξεραν τίποτα για τη Λειτουργία.

»Έτσι, την Κυριακή, άρχισα να ετοιμάζω τον άρτο, το νερό, το κάλυμμα. Με κοίταζαν. Εκείνη την Κυριακή δεν δούλευαν, έτσι είχαμε μια αργία της Εκκλησίας. Με αγριοκοίταζαν, ίσως γιατί νόμιζαν πως αυτά ήταν τα μαγικά μου εργαλεία. Άρχισα τις προσευχές μου με πολύ χαμηλή φωνή, γιατί οι φύλακες δεν επέτρεπαν να κάνουμε τελετή με δυνατή φωνή. Οι συγκρατούμενοί μου με πλησίασαν, απλά για ν’ ακούσουν τι έλεγα. Σιγά-σιγά, όσο προχωρούσε η Λειτουργία, η φλόγα της πίστης μου μετέφερε την ψυχή μου σε άλλο επίπεδο και αυτό τούς άγγιξε – είμαι σίγουρος. Δεν υπήρχε κίνηση. Δεν κουνήθηκαν. Δεν μίλησαν. Ήταν εκεί, μαζί μου, μέχρι το τέλος. Δεν στράφηκα προς το μέρος τους, αλλά μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού κοινώνησα, στράφηκα προς αυτούς και έμεινα έκπληκτος. Τους είδα γονατιστούς, να προσεύχονται μαζί μου και να περιβάλλονται από το Φως. Ήταν μέσα σ’ αυτό το Φως, ορατό Φως, Άκτιστο Φως αλλά ορατό... Ο Θεός απλά άνοιξε τα μάτια μου για να δω αυτό το Φως, και αυτό τους περιέβαλλε. Παρατήρησα ότι ολόκληρο το κελί ήταν γεμάτο από Φως. Δεν ήξερα τότε και δεν ξέρω ούτε τώρα πότε εμφανίστηκε αυτό το Φως. Ίσως όταν άρχισα τη Λειτουργία το Φως να ήταν γύρω μας, αλλά ήμουν συγκεντρωμένος μόνο στην ιερή ακολουθία. Ίσως το Φως να εμφανίστηκε τη στιγμή που έλεγα την επίκληση** και από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού το Φως απλώθηκε στο κελί. Ή ίσως το Φως να εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που στράφηκα προς αυτούς, ή ίσως να ήταν περικυκλωμένοι από το Φως συνεχώς.
»Αυτό το Φως μεταμόρφωσε τις ψυχές τους! Όχι οι προσευχές μου ούτε η ίδια η τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Ο Θεός μεταμόρφωσε τις ψυχές τους εκχύνοντας αυτό το Άκτιστο Φως πάνω τους. Μέσω αυτού του Φωτός ήμασταν ικανοί να αγαπηθούμε, να προσευχηθούμε και να νιώσουμε ότι έχουμε κάτι κοινό. Ήταν η παρουσία του Θεού, του Ιησού Χριστού.

Εκείνη την ημέρα επέμεινα στην αγάπη και τούς είπα, ‘Ο Ιησούς είπε, «Αγαπάτε αλλήλους …. από αυτό οι άνθρωποι θα γνωρίσουν ότι είσαστε μαθητές μου, από το αν έχετε μεταξύ σας αγάπη… Αγαπάτε τους εχθρούς σας. Ευλογείτε αυτούς που σας καταριώνται. Ευεργετείτε αυτούς πού σας καταδιώκουν.’ Είπαν, ‘Αυτό είναι αδύνατον. Δεν είναι ανθρώπινο!’ ‘Έχετε δίκιο’ είπα, ‘δεν είναι ανθρώπινο. Αλλά τέτοια αγάπη υπάρχει στον κόσμο – είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα για σας.’ Την επόμενη μέρα χωρίσαμε. Η διοίκηση κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτε με μένα και ότι αυτοί οι άνθρωποι αρνούνταν να με σκοτώσουν, έτσι με άφησαν μόνο μου στο κελί.
»Δεν ξέρω αν αυτοί οι δύο άνθρωποι συνειδητοποίησαν την παρουσία του Φωτός που είδα στο κελί, αλλά αυτό το Φως λειτούργησε στην καρδιά τους και τους έκανε αδελφούς μου. Η Ενέργεια του Ιησού Χριστού τους έκανε ίσως από εγκληματίες αγίους. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ύστερα από αυτό έγιναν ξανά εγκληματίες. Είμαι πεπεισμένος ότι έχουν σωθεί, και προσεύχομαι γι’ αυτούς συνέχεια. Ακόμα και σήμερα προσεύχομαι γι’ αυτούς. Ποτέ στην προσευχή μου δεν τους βλέπω σαν εγκληματίες. Είμαι σίγουρος ότι έχουν σωθεί.»

»Αυτό πού ήθελα να σας πω είναι ότι ο Θεός δίνει το Φως Του όχι μόνο σε κάποιους μοναχούς, αφού έχουν πρώτα κάνει μακρόχρονη άσκηση, καθισμένοι στην απομόνωση του κελιού τους συγκεντρωμένοι, ενώνοντας τον νου και την καρδιά, υποτάσσοντας το νου στην καρδιά. Δίνει επίσης το Φως Του σαν δώρο σε κάποιον χωρίς να το αξίζει, χωρίς να ζητάει κάτι από αυτό το άτομο. Μου έδωσε αυτό το Φως χωρίς να το αξίζω, χωρίς να μου ζητήσει να κάνω κάτι γι’ Αυτόν.
»Τα δώρα του Θεού δεν είναι μια ανταμοιβή για μας. Δεχόμαστε δώρα από το Θεό μόνο από την αγάπη Του για μας. Όπως είπα, ήμουν ο μεγαλύτερος αμαρτωλός σ’ εκείνη την πτέρυγα. Ωστόσο, ο Θεός με διάλεξε. Γιατί; Δεν υπάρχει εξήγηση. Αυτά τα παιδιά ήταν εγκληματίες, ωστόσο ο Θεός τους αγάπησε, μέσα στο Φως. Γιατί; Επειδή ήθελε να μεταμορφώσει τις ψυχές τους – και είμαι σίγουρος ότι τις μεταμόρφωσε».
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Δαμασκηνού Χριστός, το αιώνιο Ταό, απόδοση στα ελληνικά Μ. Ζ.

***

Ἀνάμνησις τοῦ μεγάλου θαύματος τῆς Παναγίας τῶν Bλαχερνῶν ἐναντίον τῆς βαρβαρικῆς ἐπιδρομῆς τῶν Ἀβάρων καὶ τῶν Περσῶν κατὰ τῆς Bασιλευούσης
π. Ἀνανίας Κουστένης

Στίχ. Ἐξ ἐχθρῶν ἀπηνῶν ἡμᾶς ῥυσαμένη
Καὶ αὖθις χαῖρε, Θεοτόκε Παρθένε.

7 πρὸς 8 Αὐγούστου γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὸ μέγα θαῦμα πό ’κανε ἡ Παναγία τῶν Bλαχερνῶν ἐναντίον τῶν Ἀβάρων καὶ τῶν Περσῶν στὰ 626 μ.X., ὅταν ἐκεῖνοι ἦλθαν ἀπὸ στεριὰ καὶ ἀπὸ θάλασσα καὶ πολιόρκησαν τὴ Bασιλεύουσα, τὴ Θεοσκέπαστη Πόλη. Καὶ ἀπείλησαν πὼς θὰ ἐξαφανίσουν τοὺς κατοίκους καὶ τὰ πάντα, τὴν ὥρα ποὺ ὁ μέγας Ἡράκλειος ἔλειπε στὴν Περσία, γιὰ νὰ ξαναφέρει τὸν Tίμιο Σταυρὸ καὶ τοὺς αἰχμαλώτους. Καὶ τότε οἱ Bυζαντινοί μας πρόγονοι, παρεκάλεσαν τὴν Παναγία μας θερμά, ἔκαμαν καὶ λιτανεία μὲ τὸ εἰκόνισμά της, τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγία τῶν Bλαχερνῶν, πάνω στὰ τείχη, καὶ φάνηκε, τότε στοὺς βαρβάρους μιὰ μεγαλόπρεπη γυναῖκα, ἡ Kυρία τοῦ κόσμου καὶ τῶν Ἀγγέλων, καὶ τί ἔκανε; Tοὺς ἐκυνήγησε. Ξεσήκωσε στὴ θάλασσα τρικυμία καὶ βυθίστηκαν τὰ πλοῖα τῶν Ἀβάρων, τὰ μονόξυλα ποὺ εἶχαν, αὔτανδρα. Bυθίστηκαν μὲ τὸ πλήρωμά τους, δηλαδή. Kαὶ οἱ Πέρσες στὴ στεριά, βλέποντας τὸ μεγαλεῖο τῆς Kυρίας Θεοτόκου, καὶ τὸ γεγονὸς πὼς τοὺς ἐδίωκε, τὸ ἔβαλαν στὰ πόδια κι ἔτρεξαν μακριά. Bγῆκαν οἱ Bυζαντινοί μας πρόγονοι καὶ τοὺς κυνήγησαν, καὶ δὲν ξαναγύρισαν.
Ἐγύρισαν, ὅμως, ἐκεῖνοι καὶ πῆγαν τὸ βράδυ ἐκεῖνο, 7 πρὸς 8 τοῦ Αὐγούστου στὰ 626 μ.X., καὶ ἔκαμαν Δοξολογία καὶ εὐχαριστία. Δοξολογία στὸν Θεὸ καὶ εὐχαριστία στὴν Kυρία Θεοτόκο, γιατὶ τοὺς ἔσωσε ἀπὸ τὸν φοβερὸ αὐτὸ κίνδυνο. Ἀπὸ τὴν ἅλωση ἀπὸ τοὺς βαρβάρους. Kαὶ βάσταξε ἡ Bασιλεύουσα χρόνια καὶ χρόνια. Στάθηκε κυματοθραύστης κατὰ τῶν βαρβάρων. Kι ὅταν ἔπεσε στὰ 1453, τί ἔγινε τότε; Ἡ βαρβαρότητα ἁπλώθηκε σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Kαὶ τὴν ἔχομε μέχρι σήμερα.
Ἂς εὐχαριστοῦμε τὴν Kυρία Θεοτόκο καὶ τὸν Xριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, ποὺ βάσταξαν, τότε, τὴ Bασιλευουσα, ἀλλὰ καὶ ποὺ στὴ συνέχεια, καὶ μέχρι σήμερα, βαστᾶνε τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ ἰδιαίτερα τὴν πατρίδα μας, τὴν ὁποίαν φυλάττουν ἀπὸ ἀφανεῖς κινδύνους καὶ μᾶς ἐνισχύουν.
Καὶ τώρα, τὸν Ἅγιο Δεκαπενταύγουστο, ποὺ ἔχομε καὶ τὴ νηστεία τῆς Παναγίας καὶ τὶς Παρακλήσεις καὶ τὶς προσευχές, ἂς κάνομε, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες μου καὶ Χριστιανοί μου, ὁ καθένας τὸν ἀγῶνα του. Ἂς ἀγαπήσομε παραπάνω τὸν Xριστὸ καὶ τὴν Παναγιά, ἂς νηστεύσομε σωματικά, ὅσοι μποροῦμε, καὶ ψυχικὰ ὅλοι, καὶ ἂς γίνομε καλύτεροι. Ἂς γίνομε τοῦ Xριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας μας. Eὔχομαι καὶ καλὸ ὑπόλοιπο τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί, πρῶτα ὁ Θεός, θὰ τὰ ποῦμε τὴν ἄλλη Πέμπτη πάλι.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Β

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Αἰμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Κυζίκου, τοῦ ὁμολογητοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς τοῦ Λόγου εἰκόνος διαγράψας τὴν ἔλλαμψιν, Αἰμιλιανὲ Ἱεράρχα διὰ βίου ὀρθότητας, τὴν ἔνσωμον Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐδίδαξας τιμάσθαι εὐσεβῶς, διὰ τοῦτο ὡς ποιμένα καὶ ἀθλητήν, τιμῶμεν σε κραυγάζοντες, δόξα τῷ παρασχόντι σοι Ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ, πάσι τὴν ἄφεσιν.

Απολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Αἰμιλιανοῦ, Ἐπισκόπου Κυζίκου, τοῦ ὁμολογητοῦ.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μαρτύρων ὁμότροπος, Ἱεραρχῶν καλλονή, ὁσίων ἀγλάϊσμα, Ὀρθοδοξίας φωστήρ, Αἰμιλιανὲ πανσεβάσμιε· ἤλεγξας τοῦ τυράννου, τὴν ἀντίθεον πλάνην, ἄνωθεν ἠξιώθης, τῶν στεφάνων τῆς νίκης, καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον του Ἁγίου Μύρωνος, Ἐπισκόπου Κρήτης.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγας ἥλιος, ἐν Κρήτῃ Πάτερ, ἀνατέταλκας, θαυμάτων πλήθει, καταφωτίζων αὐτὴν ἱερώτατε, ὡς οὖν ὁρμὴν ποταμοῦ διεκώλυσας, καὶ τὸν ὄλεθρον δράκοντα ἐλίθωσας, οὕτως Ἅγιε Χριστῷ, θεῖε Μύρων πρέσβευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. του Ἁγίου Μύρωνος, Ἐπισκόπου Κρήτης.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Προστάτης καὶ πρόμαχος τοῦ σοῦ ποιμνίου σοφέ, καὶ τεῖχος καὶ καύχημα τῆς νήσου Κρήτης σαφῶς, ἐδείχθης θεόληπτε, εὔφρανας Ὀρθοδόξων, τὰς χορείας τρισμάκαρ, ἔπλησας Κρήτην πᾶσαν, τῶν πολλῶν σου θαυμάτων, διὸ ὑπὲρ ἡμῶν τὸν Χριστόν, Μύρων ἱκέτευε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Τριανταφύλλου ἐκ Ζαγορᾶς Πηλίου
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως. (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου).

Θείας πίστεως, ἔχων τὴν χάριν, χαίρων ἤθλησας, ἀνδρειοφρόνως, Νεομάρτυς Χριστοῦ Τριαντάφυλλε· ὅθεν ὡς ῥόδον εὐφραίνεις ἡδύπνευστον, τὴν Ἐκκλησίαν τῇ θείᾳ ἀθλήσει σου· Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Εὐτυχίου τῆς Μονῆς τῶν Ἱερέων τῆς Πάφου. (Χ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀπολαῦσαι ἀλήκτου ζωῆς ἐν δώμασι, τὸν εὐτυχήσαντα θείοις, ἐγκωμιάσωμεν νῦν, Ἱερέων τῆς Μονῆς σεπτὸν Εὐτύχιον, κτίτορα σχόντα συνεργόν, ἐν δομήσει τοῦ ναοῦ, Νικολάου τῶν Μυρέων, μεθ’ οὗ πρεσβεύει Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Το άκτιστο φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης, εισχωρεί ειρηνικά στην καρδιά και τη γεμίζει ευσπλαγχνία και απέραντη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Άγιος Σωφρόνιος του Ἒσσεξ – Άγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης ο Ρουμάνος

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Εʹ (5ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου προεόρτια τῆς ἁγίας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· καὶ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Εὐσιγνίου, τοῦ ἐν Ἀντιοχείᾳ (362).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι δύο Μάρτυρες καὶ αὐτάδελφοι, Καττίδιος καὶ Καττιδιανός, λιθοβοληθέντες τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Νόννα (374), ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Σόλεβ ὁ Αἰγύπτιος, βέλει τοξευθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Ἱερομάρτυρες Ἀνθηρὸς (236)καὶ Φάβιος (ἢ Φαβιανός), Ἐπίσκοποι Ῥώμης, ξίφει τελειωθέντες. (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ Ὁσίου Εὐγενίου τοῦ Αἰτωλοῦ (1682) ἐν εἰρήνη τελειοῦται ἐν ἔτει ,αχπβ – (1672)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Χρήστος ἐκ Πρεβέζης ὁ Ναύκληρος καὶ ἐν Κῷ διὰ μαχαιρῶν καὶ πυρὸς τελειωθέντος, ἐν ἔτει 1668ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰὼβ τοῦ ἐν Οὐτσέλσκ τῆς Ῥωσσίας. (1628)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἁγίες Ὁσιομάρτυρες Εὐδοκία (Σικόβα), Δαρεία (Τιμόλινα), Δαρεία (Σιουσίνσκαγια) καὶ Μαρία τοῦ Ντιβέγιεβο, ἐν Πούζο – νυν Σουβόροβο Νίζνι Νόβγκοροντ τῆς Ῥωσσίας (+ 1919)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμῃ τοῦ νέου Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ Ῥουμάνου, ἡσυχαστοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Ἰορδάνου ἀσκήσαντος, οὗ τό ἄφθορον Σκῆνος ἀποθησαύρισται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Χοζεβᾶ (1960).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ὄσβαλντ βασιλέως τῆς Νορθουμβρίας, τοῦ Σκώτου. (+642)

Στίχοι
Κτίσις ἡ πᾶσα ἄκτιστον φῶς προσδόκα,
Χριστοῦ μέλλοντος ἐκλάμψαι ἐν Θαβωρίῳ.
Στίχοι. Νόννῃ θανούσῃ τῇ καλῇ καλὸς γόνος,
Καλὸν δίδωσιν ἐντάφιον τοὺς λόγους.
Στίχοι. Ὡς στρουθὸς φιλέρημος ὁ Ἰωάννης,
Ἐν τῷ Χοζεβᾷ ἤσκησε φιλοθέως.
Στίχοι. Χριστὸς ἀρετήν σου ἐσφράγισε ξένως
δι’ ἀφθαρσίας σκήνους σου, Ἰωάννη.

Αγίου Σωφρονίου του Ἒσσεξ
Το άκτιστο Φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης.

Το άκτιστο Φως φωτίζει, σαν τον ήλιο, τον πνευματικό κόσμο κι αποκαλύπτει στον άνθρωπο τις πνευματικές οδούς, που είναι αθέατες μ’ άλλον τρόπο. Χωρίς αυτό το φως δεν μπορεί ο άνθρωπος ούτε να εννοήση ούτε πολύ περισσότερο να εκπληρώση τις εντολές του Χριστού, γιατί μένει στο σκοτάδι. Το άκτιστο Φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης. Μάλλον το ίδιο είναι η αιώνια ζωή και η Θεία αγάπη.

Ρωτήσαμε τον Γέροντα:
με ποιο τρόπο μπορεί να το αντιληφθή αυτό ο άνθρωπος με την πείρα του;
Ο μακαριστός Γέροντας εβεβαίωνε πως όταν ο Θεός εμφανίζεται σε μέγα φως, τότε ο άνθρωπος δεν αμφιβάλλει καθόλου ότι αυτός που φανερώθηκε είναι ο Κύριος, ο Δημιουργός, ο Παντοκράτορας.

Η φύσις του Φωτός αυτού είναι μυστηριώδης. Δια ποίον δώρον θα ηδύνατό τις να περιγράψει αυτό; Είναι αόρατο, ακατάληπτο, κάποτε το βλέπεις, κάποτε δεν το βλέπεις. Είναι ιλαρό, τρυφερό, σε κάνει να χαίρεσαι χωρίς να υπάρχει λόγος, είσαι μόνο χαρά. Δεν υπάρχει κάτι χαρούμενο στον κόσμο, είσαι μόνο χαρά. Είσαι όλος Φως».

***

«Περί τας αρχάς της δεκαετίας του 1930, όταν ήμουν ήδη διάκονος, η ευδοκία του Θεού παρέμεινε μετ’ εμού επί δύο εβδομάδες. Το εσπέρα, όταν ο ήλιος έβαινε προς τη δύση αυτού, οπίσω του Ολύμπου, καθόμουν επί του εξώστου, πλησίον του κελίου μου, ατενίζων προς το βράδυ. Κατ’ εκείνας τας ημέρας έβλεπον το εσπερινό φως του ηλίου και εν ταυτώ, μαζί με τον ήλιο και ένα άλλο Φως, όπερ τρυφερώς με περιέβαλλε και ειρηνικώς έμπαινε μέσα μου, στην καρδιά μου, και με παράδοξο τρόπο, που δεν καταλάβαινα, μου έδινε μια απέραντη αγάπη και τότε απέκτησα μια ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους, όποιοι και να ήταν, όπως και να εφέροντο, όσο και να μισούσαν, αισθανόμουν ωσαύτως, ανώδυνον τη συμπάθεια προς τον κόσμο όλο. Μετά τη δύση του ήλιου, γι αυτές τις μέρες που είχα αυτήν την εμπειρία απεσυρόμην στο κελίον μου, προς επιτελείαν του κανόνος της προσευχής μου και όμως το Φως παρέμενε συνεχώς πάνω μου».
(Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί.…»)

Η όραση του εωθινού φωτός της αναστάσεως παρατάθηκε για τρεις ημέρες και έπειτα με άφησε, αλλά ήδη άρχισε νέα ζωή μέσα μου. Στην ψυχή μου κυριαρχούσε ένα νέο αίσθημα αγάπης προς κάθε άνθρωπο και ξεχυνόταν σε προσευχή για όλους. Τότε αισθάνθηκα ξεκάθαρα ότι, αν οποιοσδήποτε θα μου έκανε κακό, για παράδειγμα, αν μου έβγαζε τα μάτια ή ακόμη και κάτι παραπάνω, η ψυχή μου δε θα σαλευόταν ούτε με τον παραμικρό θυμό, αλλά μόνο θα προσευχόταν για τον άνθρωπο εκείνο, δε θα λυπόμουν να παραδώσω γι’ αυτόν και την ίδια μου τη ζωή….
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σακχάρωφ) ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2010, κεφάλαιο Η πορεία της ζωής μου, σελ.115).

***

Η λαμπάδα της πνευματικής αγάπης
Οσίου Ιωάννη του Χοζεβίτη, του Ρουμάνου ησυχαστού

«Ένας μοναχός του παλαιού καιρού, μεταξύ των μεγάλων αγωνιστών, δέν ήθελε να μνημονεύσει πατέρας, αδελφούς και άδελφάς.
Και ήταν στο μοναστήρι τάξις γιά τούς λειτουργούς να μνημονεύουν καθημερινά με το γένος των τους μοναχούς.
«Απέθανα γιά τούς συγγενείς», απαντούσε συχνότατα, όταν του ζητούσαν νά μνημονεύη οι άγιοι Λειτουργοί.
«Ας μπορέσω να φροντίσω γιά μένα και γιά τούς άλλους δε προσεύχομαι δεν έβαλα εγώ γιά τούς άλλους μαλλιά στο κεφάλι μου γιά ενέχυρο!
Κατά τήν τάξη της Λαύρας ήλθε και ο καιρός γιά να πάη με υπακοή ένα καλοκαίρι στο Μετόχι.
Λοιπόν, όταν εβράδιασε σταμάτησε στον δρόμο στο σπίτι ενός δάσκαλου, πού αγαπούσε τον Θεό.
Αφού τον φιλοξένησαν, τον ανέπαυσαν στο κρεββάτι των κι αυτοί σωριάσθηκαν στην γωνιά κοντά στην σόμπα.
Αλλά στα ξένα ο μοναχός μή όντας συνηθισμένος από ντροπή και από σπουδή όλη την νύχτα δεν κοιμήθηκε
«Όπως ήταν τα μεσάνυκτα άγρυπνος ο μοναχός, βλέπει στο πίσω μέρος της σόμπας φλόγα πυρός να εξέρχεται!
Μετά από μιάμιση περίπου ώρα η πύρινη φλόγα έσβησε, αλλά περνώντας λίγη ώρα δυνατώτερα άναψε.
Του φάνηκε ότι άναψαν οι τρεις στό κηροπήγιο λαμπάδες, πού είχαν φλόγες θαυμαστές και υψώνοντo ψηλά.
Την φωτοχυσία αυτή μέχρι τα χαράματα έβλεπε και άπ’ αυτή ο όσιος πάρα πολύ εθαύμαζε.
Το πρωί εζήτησαν και οι δύο τους χωριστά να κάνουν την προσευχή κατά την συνήθειά των.
Δίκαιο είναι να σου πω (του είπε ο άνδρας) ότι από μικρός συνήθισα να σηκώνομαι τα μεσάνυκτα να κάνω τα πνευματικά μου!
Αλλά πές μου (του είπε ο Αββάς) πώς προσεύχεσαι τότε! Δεν ζητώ, πάτερ, τίποτε παρά μόνο να λυτρωθώ από τα βάσανα!
Κατόπιν αφού ερώτησε γιά την τάξη της την γυναίκα, εκείνη του απάντησε: Πάτερ, έχω αυτή την συνήθεια:
«Όταν ο σύζυγος αναπαύεται σηκώνομαι ανεπαίσθητα γιά να κάνω τον κανόνα χωμένη σε μιά γωνιά.
Στέκομαι εκεί κουβαριασμένη και προσεύχομαι και ‘γώ σιγανά γιά τον σύζυγο, τον σύντροφο μου, γιά το παιδί μας και γιά μένα.
Ακούοντας αυτά ο μοναχός κατάλαβε στον νου του ποιές ήταν οι λαμπάδες αυτές πού του εφαίνοντο μυστικά.
Κατάλαβε λοιπόν ο μοναχός ότι αυτό ήταν ουράνιο σημείο πού ο Θεός του φανέρωσε γιά την προσευχή της αγάπης.
«Έτσι από ‘κείνη την ημέρα μνημόνευε νεκρούς και ζωντανούς διότι ήθελε κι αυτός να του ανάψουν της αγάπης οι φωτεινές λαμπάδες.
από το βιβλίο: «Ό Βίος και τα ποιήματα του Οσίου Ιωάννου τον Χοζεβίτον 1913-1960» – Μετάφραση Μοναχός Δαμασκηνός, 1984

Κύριε Πολυέλεε, κατεύνασε το κακό … Ανακούφισε τον πόνο που σήμερα δυνάμωσε, και δώσε σε όλους μας μετάνοια για όσα Σου εφταίξαμε! Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου του Ρουμάνου ησυχαστού
https://iconandlight.wordpress.com/2022/08/04/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CE%BD%CE%B1/

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, με θαυμάσιο ποιητικό λόγο, υμνεί την αγία μητέρα του Νόννα
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/04/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B1/

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες.. π. Ιουστίνος Parvu
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/24/29251/

Το ιερό έργο του γονέα θα μας αγιάσει. Αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/31/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%B1/

Ανακομιδή του αφθάρτου λειψάνου του Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, Ρουμάνου ησυχαστού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/07/%CE%B1%CE%BD-%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B5%CE%B4%CF%8E-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82/

Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, Ρουμάνου ησυχαστού, σύντομος βίος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/04/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CE%BF%CE%B6%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Ἀπολυτίκιον Προεόρτιον τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ
Ἦχος δ´.

Χριστοῦ τὴν Μεταμόρφωσιν προϋπαντήσωμεν, φαιδρῶς πανηγυρίζοντες τὰ προεόρτια, πιστοὶ καὶ βοήσωμεν· Ἤγγικεν ἡ ἡμέρα τῆς ἐνθέου εὐφροσύνης· ἄνεισιν εἰς τὸ ὄρος τὸ Θαβὼρ ὁ Δεσπότης, τῆς Θεότητος αὑτοῦ ἀπαστράψαι τὴν ὡραιότητα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσιγνίου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἔμπλεως πίστεως, τῆς πρὸς Χριστὸν εὐσεβῶς, νεάζον τὸ φρόνημα, ἔσχες ἐν γήρᾳ καλῶς, Εὐσίγνιε ἔνδοξε· ὅθεν ὁμολογήσας, τὸν ὑπέρθεον Λόγον, ἤλεγξας θαρσαλέως, Παραβάτου τὸ θράσος· ἐντεῦθεν μετὰ Μαρτύρων, μάρτυς δεδόξασαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίας Νόννας, μητρὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.(Ἱερομ.Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἁγιασμὸν ὁλοτελῆ κατιδοῦσα, οἰκογενείας σου, φιλόθεε Νόννα, καὶ Παραδείσου θέλγητρα ὁρῶσα ἐσαεί, τὸν Χριστὸν ἱκέτευε, σὺν σεπτοῖς συγγενέσιν, ὅπως τοὺς ὑμνοῦντάς σε, ἐκ ψυχῆς ἁγιάζῃ, καὶ φωτισμὸν παρέχῃ ταῖς ψυχαῖς, ἀσθενειῶν δέ, ταχεῖαν τὴν ἴασιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Νόννας, μητρὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. (ὑπὸ Φωτίου Τζελέπη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ἀλάβαστρον μύρου τῆς θείας Χάριτος, τρισσοκλεῶς σου τοῖς τέκνοις τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ εὐωδίασας, ἁγία Νόννα ἔνδοξε, καὶ συζυγίας τῆς σεπτῆς ὁ πολύτιμος κανὼν ἐδείχθης σὺν Γρηγορίῳ· διὸ πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ὑπὲρ τῶν πόθῳ ἀνυμνούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Εὐγενίου τοῦ Αἰτωλοῦ.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Διδάσκαλος ἔνθεος καὶ ὁδηγὸς τῶν πιστῶν ἐδείχθης ἐν Πνεύματι, οἷα θεράπων Χριστοῦ, Εὐγένιε Ὅσιε· λόγῳ γὰρ διαπρέπων καὶ λαμπρότητι βίου, ὤφθης τῆς εὐσεβείας πρακτικὸς ὑποφήτης· διὸ ἡ Ἐκκλησία μακαρίζει σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ Ῥουμάνου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀσκητὴν τῶν σπηλαίων Χοῤῥὰθ τιμήσωμεν θαυματουργὸν Ἰωάννην, νεολαμπῆ Χοζεβᾶ, τῆς Μονῆς φωστῆρα πόνων καταυγάσαντα σκληραγωγίας ἀστραπαῖς ταπεινώσεως εὐχῆς, νηστείας καὶ ἀπαθείας πᾶσαν τὴν κτῖσιν πρεσβείας αὐτοῦ θερμὰς ἀπεκδεχόμενοι.

Ἀπολυτίκια Ἁγίου Νεομάρτυρος Χρίστου, τοῦ ἐκ Πρεβέζης.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς Πρεβέζης τὸν γόνον, Χρῆστον τὸν ἔνδοξον, ὡς τοῦ Χριστοῦ Ἀθλοφόρον νέον τιμήσωμεν· ἐν τῇ Κῷ γὰρ τὸν καλὸν ἀγῶνα ἤνυσε, καὶ ὥσπερ θῦμα τῷ Χριστῷ, προσαχθεὶς διὰ πυρός, ἀξίως ἐθαυμαστώθη. Καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν

Δεῦτε νῦν τὴν κρείττονα, ἀλλοιωθέντες ἀλλοίωσιν ἐαυτούς εἰς τὴν αὔριον, καλῶς εὐτρεπίσωμεν, ἐν ὄρει προσβῆναι, Θεοῦ τῷ ἁγίῳ, τὴν ἀναλλοίωτον Χριστοῦ, δόξαν ἀστράπτουσαν κατοπτεύσοντες, λαμπρῶς ὑπὲρ τὸν ἥλιον, καὶ τὸ τρισσὸν αὐγαζόμενοι, φῶς ἐν τούτῳ δοξάσωμεν, τὴν αὐτοῦ συγκατάβασιν.

Εἰς τὸν Στίχον. Προσόμοια. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις, παιδοτροφίας κανών, καὶ τὸ ὑπόδειγμα μητέρων τὸ τίμιον, καὶ ἄρουρα εὐλογίας, τῆς μητρικῆς νοητόν, μέλι τε καὶ γάλα ἀποῤῥεύσασα· δι’ ὧν ἐξανέθρεψας, ὡς τροφὸς παντευλόγητος, τὸν θεολόγον, καὶ πυρίπνουν Γρηγόριον, Γοργονίαν τε, καὶ τὸν θεῖον Καισάριον, τέκνα σου τρία ἔνδοξα, καὶ ἄνθη τὰ εὔοσμα, συγκοινωνοὺς τῶν χαρίτων, καὶ ποθεινῆς ἁγιότητος· διό σου τὴν μνήμην, ἐκτελοῦμεν εὐφροσύνως, καὶ σὲ γεραίρομεν.

Κρήνη, ὡς νοητὴ τῆς τρυφῆς, καὶ πολυστάλακτος τῆς θείας τερπνότητος, ποτίζουσα διανοίας, τὰς ξηρανθείσας ἡμῶν, δαψιλῶς ἐδέιχθης Νόννα ἔνδοξε· τὴν ἔρημον θάλλουσαν, καὶ τὴν ἄνυδρον βρίθουσαν, ἀναδεικνύεις, ταῖς θερμαῖς ἱκεσίαις σου, πρὸς τὸν Κύριον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν, πᾶσαν τὴν προσιοῦσάν σοι, ψυχὴν καὶ κραυγάζουσα· χαῖρε πιστῶν εὐφροσύνη, καὶ κουροτρόφε τῆς χάριτος, μητέρων τὸ κλέος, καὶ τρυφὴ Καππαδοκίας, ἡ πολυένδοξος.

Χαίροις, ὁ τοῦ Χοῤῥὰθ ἀσκητής, τῆς ταπεινώσεως φωστὴρ ὁ νεόφωτος, ὁ λύχνος τῆς ἀπαθείας, σκληραγωγίας εἰκών, μονοτρόπων εὖχος πολυτίμητον, θεόσοφε Ὅσιε, Ἰωάννη μακάριε, ὁ ἐν σπηλαίοις κατοικήσας ὡς ὄρνεον καὶ τὴν κλίμακα ἀναβὰς τῆς θεώσεως διὰ τῆς κατατήξεως σαρκὸς τῆς βροτείου σου καὶ δι’ εὐχῆς ἀσιγήτου τοῦ πνεύματός σου ζωώσεως· διόπερ σὴν μνήμην γεγηθότες νῦν τιμῶμεν τὴν πανσεβάσμιον.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Ποθῶν σιωπὴν καὶ ἡσυχίαν ἐμάκρυνας φυγαδεύων καὶ ηὐλίσθης ἐν τοῖς δυσπροσίτοις τοῦ Χοζεβᾶ σπηλαίοις, Ἰωάννη, νεαυγέστατε Ὅσιε· σὺ γὰρ ἰσαγγέλως ἐν αὐτοῖς πολιτευσάμενος καὶ τῶν πάλαι ἀσκητῶν ὀφθεὶς ὁμόζηλος ἄρτι Κυρίῳ εὐηρέστησας ἀσκήσεώς σου τρόπων τελειότητι· ὅθεν σήμερον τὴν μνήμην σου ἑορτάζοντες καὶ τὸ ἄφθαρτόν σου σκῆνος πανευλαβῶς ἀσπαζόμενοι τὰς ἀδιαλείπτους σου πρὸς Κύριον λιτὰς αἰτούμεθα, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα… Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ θεασώμεθα τὴν δόξαν τῆς Μεταμορφώσεως αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ Πατρός, φωτὶ προσλάβωμεν φῶς, καὶ μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, Τριάδα ὁμοούσιον ὑμνήσωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ο Ιωάννης ήταν σε κατάσταση να χωρέσει το μυστήριο της Μεταμορφώσεως, γιατί αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

«Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.» (ψ. 88, 16β΄ – 17α΄)
«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)

Συναξάριον.
Τῇ Ζʹ τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τοῦ ἅγίου Ὁσιομάρτυρος Δομετίου τοῦ Πέρσου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος ἀββᾶς Ὢρ ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος ἀββᾶς Ὑπερέχιος, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ὅσιοι Ἀσκηταί, οἱ Θηβαῖοι, ἐν εἰρήνη τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Νάρκισσος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἀστέριος, ὁ θαυματουργός, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Σῴζων, ὁ ἐκ Νικομηδείας, εἰς πῦρ βληθεὶς καὶ ἀβλαβὴς ἐξελθών, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἐπιτελοῦμεν τῆς ὑπὲρ λόγον καὶ πᾶσαν ἐλπίδα δωρηθείσης ἡμῖν τελείας βοηθείας παρὰ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, κατὰ τῶν πανταχόθεν διά τε γῆς καὶ θαλάσσης κυκλωσάντων ἡμᾶς ἀθέων ἐχθρῶν, μεσιτευσάσης τὴν σωτηρίαν τῆς θεοφυλάκτου ταύτης καὶ βασιλίδος πόλεως, τῆς ἀσπόρως αὐτὸν τεκούσης Παναγίας ἀχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος καὶ ἰαματικὸς Θεοδόσιος, ὁ νέος, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Δομέτιος, ὁ σημειοφόρος, ὁ ἐν τοῖς ὁριοις τῆς τοῦ Φιλοθέου Μονῆς ἀσκήσας, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Νικάνωρ, ὁ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Καλλιστράτου διαλάμψας, ἐν εἰρήνη τελειοῦται.

Ὁ ὑπέροχος Ἀββᾶς Ὑπερέχιος
ζ. Εἶπε πάλιν· Ἡ ἐνθύμησίς σου διαπαντὸς ἔστω ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· καὶ ἐν τάχει κληρονο μήσεις αὐτήν».

Γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, το άκτιστο φως το βλέπει κανείς με τα αισθητά μάτια;

– Αν αφήσετε τις μικρότητες, θα σας πω.
– Γέροντα, μέχρι να απαλλαγούμε από τις μικρότητες, εσείς θα φύγετε… Κάντε το σαν πνευματική ελεημοσύνη!
– Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, στο Κελλί του Υπατίου, ένα απόγευμα, αφού έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι, ήπια ένα τσάι και συνέχισα.Έκανα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς με κομποσχοίνι, και ύστερα έλεγα την ευχή. Όσο την έλεγα, τόσο έφευγε η κούραση και αισθανόμουν ξεκούραστος. Ένιωθα μέσα μου μια χαρά, που δεν μου έκανε καρδιά να κοιμηθώ· έλεγα συνέχεια την ευχή. Γύρω στις έντεκα την νύχτα γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε. Κατάλαβα όμως ότι και τα μάτια μου «δυνάμωσαν», για να μπορώ να αντέξω αυτήν την λάμψη. Όσο ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, μέσα στο θείο εκείνο φώς, ήμουν σ’ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό. Αισθανόμουν μια ανέκφραστη αγαλλίαση, και το σώμα μου ανάλαφρο· είχε χαθή το βάρος του σώματος. Ένιωθα την Χάρη του Θεού, τον θείο φωτισμό. Θεία νοήματα περνούσαν γρήγορα από τον νού μου σαν ερωταποκρίσεις. Δεν είχα προβλήματα, ούτε θέματα να ρωτήσω, όμως ρωτούσα και είχα συγχρόνως και την απάντηση. Ήταν ανθρώπινα λόγια οι απαντήσεις, είχαν όμως και θεολογία, αφού ήταν θείες απαντήσεις. Και ήταν τόσο πολλά όλα αυτά, ώστε, αν τα έγραφε κανείς, θα γραφόταν άλλος ένας Ευεργετινός. Αυτό κράτησε όλη την νύχτα, μέχρι τις εννιά το πρωί. Όταν πια χάθηκε εκείνο το φώς, όλα μου φαίνονταν σκοτεινά. Βγήκα έξω και ήταν σαν νύχτα. «Τί ώρα είναι; Δεν έφεξε ακόμη;», ρώτησα έναν μοναχό που περνούσε από εκεί. Εκείνος με κοίταξε και μου απάντησε με απορία: «Τί είπες, πάτερ Παΐσιε;». «Τί είπα;», αναρωτήθηκα και μπήκα μέσα. Κοιτάζω το ρολόι και τότε συνειδητοποίησα τί είχε συμβή. Η ώρα ήταν εννιά το πρωί, ο ήλιος ήταν ψηλά, κι εμένα η ημέρα μου φαινόταν σαν νύχτα! Ο ήλιος δηλαδή μου φαινόταν ότι ίσα-ίσα φώτιζε· σαν να είχε γίνει έκλειψη ηλίου. Ήμουν σαν έναν που πετιέται απότομα από το δυνατό φως στο σκοτάδι· τόσο μεγάλη ήταν η διαφορά! Μετά από εκείνη την θεϊκή κατάσταση βρέθηκα στην άλλη, την φυσική, την ανθρώπινη, και ξεκίνησα να κάνω όπως κάθε μέρα το πρόγραμμά μου. Έκανα λίγο εργόχειρο, έκανα την Ακολουθία των Ωρών με κομποσχοίνι, μετά την Ενάτη Ώρα έβρεξα λίγο παξιμάδι για να φάω, αλλά ένιωθα σαν ζώο που πότε ξύνεται, πότε βόσκει, πότε χαζεύει, και έλεγα μέσα μου: «Για δές με τί ασχολούμαι! Τόσα χρόνια έτσι τα πέρασα;». Μέχρι το απόγευμα είχα τέτοια αγαλλίαση, που δεν ένιωθα την ανάγκη να ξεκουραστώ. Τόσο δυνατή ήταν η κατάσταση αυτή. Όλη εκείνη την ημέρα έβλεπα θαμπά· ίσα-ίσα που μπορούσα να κάνω την δουλειά μου. Και ήταν καλοκαίρι· ο ήλιος έλαμπε. Την άλλη μέρα άρχισα να βλέπω τα πράγματα φυσιολογικά. Έκανα το ίδιο τυπικό, αλλά δεν ένιωθα πια έτσι, σαν ζώο.
Με τί χαζά πράγματα περνούμε τον καιρό μας και τί χάνουμε! Γι’ αυτό, όταν βλέπω μικρότητες, κακομοιριές, χαμένα πράγματα, πολύ στενοχωριέμαι.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»

***

Ο Ιωάννης ήταν σε κατάσταση να χωρέσει το μυστήριο της Μεταμορφώσεως, γιατί αγαπούσε περισσότερο τον Χριστό. 
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

–Γέροντα, αισθάνομαι πολύ φτωχή πνευματικά και αδύναμη.

–Εσύ έχεις πολλές δυνάμεις, αλλά τις χαραμίζεις με την χαζή ζήλεια και, ενώ είσαι ένα αρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σαν κακόμοιρο γυφτάκι. Θα είχες προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή, αν δεν σκάλωνες στην ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί η ζήλεια σου ρουφάει όλες τις ψυχικές και σωματικές σου δυνάμεις, που θα μπορούσες να τις προσφέρης θυσία στον Θεό. Εάν έδιωχνες την ζήλεια, και η προσευχή σου θα είχε δύναμη.
Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά. Γιατί, νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί, ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια; Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους τρεις Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρη όλους τους Μαθητές, αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι’ αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν.
Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό και γι’ αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη.
Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»!
Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

***

Ελληνοαμερικανός οικογενειάρχης είδε
το Άκτιστο Φως!!! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 

Ο γέροντας μου διηγήθηκε την έξης ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη θρησκεία… Ούτε τη νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε… ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία. “Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. “Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». “Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!
Θαύμασα! Γιατί ένοιωσα και κατάλαβα ότι ήταν «εκ Θεού». Ήταν πραγματικό… Είδε το «άκτιστο φως»[*]. Τι έκανε στη ζωή του; Πώς ζούσε και αξιώθηκε τέτοια θεία πράγματα;

Ήταν παντρεμένος, είχε γυναίκα και παιδιά. Του λέει η γυναίκα του:
«Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σπίτι, θέλω να πηγαίνω καμιά βόλτα». Ε! δεν δούλευε κιόλας, άρχισε να γυρίζει με τις φίλες της και να τον τραβάει κάθε βράδυ έξω. Μετά από λίγο διάστημα, του λέει: «θέλω να βγαίνω μόνη μου με τις φίλες μου». Το δέχτηκε και αυτό για χάρη των παιδιών του. Μετά, «θέλω να πάω μόνη μου διακοπές…» Τι να κάνει; της έδινε και λεφτά και το αυτοκίνητο.
Μετά ζήτησε να της νοικιάσει ένα διαμέρισμα να ζει μόνη της, κουβαλούσε και τους φίλους της εκεί. Της μιλούσε, τη συμβούλευε, «βρε τι θα νοιώθουν τα παιδιά μας;» Τίποτα αυτή. Στο τέλος του πήρε πολλά λεφτά και έφυγε. Στεναχωριόταν!
Μετά από λίγα χρόνια έμαθε ότι είχε καταντήσει πόρνη στα μαγαζιά του Πειραιά!
Στενοχωρήθηκε! Έκλαιγε! Σκεφτόταν να πάει να τη βρει. Τι να της πει όμως;…
Γονάτισε να προσευχηθεί: «Θεέ μου… φώτισε με, τι να πω… τι να κάνω… για να σωθεί αυτή η ψυχή…». Βλέπεις την πονούσε. Ήθελε «να σωθεί αυτή η ψυχή». Ούτε αντρικός εγωισμός, ούτε μνησικακία, ούτε περιφρόνηση… πονούσε για την κατάντια της. Ποθούσε τη σωτηρία της. Τότε άνοιξε ο Θεός τον ουρανό… τον έλουσε με το φως Του.
Βλέπεις;… Βλέπεις;… Αυτός στην Αμερική… σε τι περιβάλλον ζούσε;… Ενώ πόσοι ζούμε μέσα στο Άγιον Όρος, μέσα στους Αγίους, μέσα στη χάρη της Παναγίας και προκοπή δεν κάνουμε!
Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!»
[*] «ακτιστο φώς»: Λέγεται άκτιστο, δηλαδή αδημιούργητο, χωρίς αρχή, δηλαδή θεϊκή ενέργεια, Θεός. Υψηλότατοι πνευματικοί ασκητές το ζουν. Ποθητός στόχος της ασκητικής ζωής. Θεωρείται εμπειρία θέωσης. Μετέχει η ανθρώπινη στη Θεία ενέργεια, «…θείας φύσεως κοινωνοί…».
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε”, του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 27-29 –

***

Όλη η οικογένεια είδε το Θαβώριο Φως της Μεταμορφώσεως
π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Κάποια κυρία, τη στιγμή που έπαιρνε το αντίδωρο από το χέρι μου, είπε:
-Πάτερ θέλω να σας δω στο τέλος, θα σας περιμένω.
Πράγματι στο τέλος την συνήντησα. ..

Η κυρία λοιπόν αυτή … Είχε πολύτεκνη οικογένεια. Ο σύζυγός της, αυτή και έξι παιδιά. Σύνολον οκτώ. Ο μικρότερός της γιός, ο Γιωργάκης, που ήτο τότε ετών δώδεκα, προσεβλήθηκε από καλπάζουσα λευχαιμία. Ξέχασα να σας πω ότι κατήγοντο από μια κωμόπολη που ευρίσκετο στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας.
Μόλις αρρώστησε το παιδί οι γιατροί από την Καλαμάτα, συνέστησαν αμέσως να έλθει στο αντικαρκινικό νοσοκομείο του Μεταξά. Ήταν τότε το έτος 1970. Έτσι το έφεραν στο νοσοκομείο.
Ύστερα από λίγες μέρες είπαν οι γιατροί στους γονείς ότι το παιδί σε δυο τρείς μέρες θα πεθάνει. Είχε ήδη πέσει σε κώμα. Αμέσως εκείνη η ευλογημένη μάνα, σε συνεννόηση με τον άντρα της και τα δυό της τα παιδιά τα πιο μεγάλα, που ήταν εικοσιτριών και εικοσιπέντε ετών, πήραν την απόφαση να πάρουν το παιδί τους. Υπέγραψαν, πήραν εξιτήριο, και με πολλή προσευχή μετέφεραν το παιδί τους που εξακολουθούσε να ήταν σε κώμα, στο χωριό τους.

Έκαναν μια σύσκεψη όλοι μαζί, και πήραν μια καταπληκτική απόφαση που φανέρωνε και την μεγάλη τους πίστη. Σ’ ένα μικρό βουνό, απέναντι από την κωμόπολη, στην κορφή του ήταν κτισμένο ένα ερημοκκλήσι της Θείας Μεταμορφώσεως. Εκεί λοιπόν μετέφεραν το παιδί τους. Το ξάπλωσαν μπροστά στο τέμπλο και κάτω από τις εικόνες της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας. Η εικόνα πάντοτε του Αγίου που γιορτάζει ένας ναός, ή είναι αφιερωμένο σε μια εορτή Θεομητορική ή Δεσποτική, είναι πάντοτε όπως βλέπω εγώ, όπως είμαι εγώ δεξιά μου, και όπως βλέπετε εσείς αριστερά, δίπλα στην Παναγία δηλαδή, ήταν η εικόνα της Μεταμορφώσεως και εδώ μπροστά που βρίσκονται τα παιδιά, ξάπλωσαν το δικό τους το παιδάκι. Έβαλαν λοιπόν ένα στρωματάκι και το σκέπασαν με δυο τρείς κουβέρτες. Και άρχισαν και οι οκτώ νηστεία, αγρυπνία και προσευχή με πίστη. Νηστεία με τελεία ασιτία. Χωρίς ψωμί, χωρίς φαΐ, χωρίς νερό.
Υπήρχε στο Αναλόγιο ένα παλιό Ωρολόγιο. – μου φέρνετε παρακαλώ ένα Ωρολόγιο- και το Μηναίο του Αυγούστου, διότι μόνον αυτό χρειάζετο, αφού και το παρεκκλήσι ήταν αφιερωμένο στην εορτή τη μεγάλη, τη Δεσποτική, της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου.

Προσευχή λοιπόν όλο το εικοσιτετράωρο, την ημέρα όλοι μαζί και το βράδυ με βάρδιες, δύο δύο ή ένας ένας. Διάβαζαν τα γράμματα της έκτης Αυγούστου, δηλαδή της εορτής της Μεταμορφώσεως, του Εσπερινού και του Όρθρου, και το Ωρολόγιον ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτό το βιβλίο δηλαδή, το χοντρό που βλέπετε. Το άρχιζαν απ’ την αρχή και το τελείωναν. Και όταν το τελείωναν πάλι από την αρχή. Μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος και ούτω κάθε εξής.
Τις πρώτες μέρες άντεξαν τα τρία τους παιδιά, ετών δεκατεσσάρων, δεκαεπτά και δεκαεννιά, και από την τετάρτη ημέρα άρχισαν να πίνουν μόνο νερό από μια παρακείμενη πηγή. Οι γονείς και τα δυό μεγάλα αδέλφια κράτησαν την τελεία αποχή. Στο τέλος κάθε προσευχής ζητούσαν από τον φιλάνθρωπο Κύριο και από τα μητρικά σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου να κάμουν το θαύμα τους.
Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, τα δάκρυα της μετανοίας, – προσέξτε τι μου είπε, δάκρυα μετανοίας έριχναν – ομολογούσαν εις τον Θεόν και εις την Παναγία ότι ήσαν αμαρτωλοί και ότι εξαιτίας της αμαρτίας των αρρώστησε το παιδί τους, και η ζωντανή πίστις, ήσαν συνεχείς και ακλόνητες καταστάσεις μέσα στην καρδιά τους.

Την εβδόμη νύχτα, την ώρα που διάβαζαν τον Όρθρο, της έκτης Αυγούστου, της εορτής δηλαδή της Μεταμορφώσεως, και ήσαν όλοι ξυπνητοί εκτός από το δωδεκάχρονο αγόρι, που εξακολουθούσε να ευρίσκετο σε κώμα, ξαφνικά φωτίστηκε όλο το εκκλησάκι με ένα φως υπερκόσμιο. Πιο φωτεινό και πιο λαμπερό και από αυτόν τον ήλιο. Βουβάθηκαν όλοι τους από την έκπληξη και τον θαυμασμό, ενώ συγχρόνως τα μάτια τους ήσαν στραμμένα στην εικόνα της Θείας Μεταμορφώσεως. Και τότε εντελώς απροσδόκητα, βγήκε μια ολόλαμπρη ακτίνα, μια φοβερή αστραπή, η οποία έπεσε πάνω στο ξαπλωμένο παιδί.
Αυτό το γεγονός, ζήτημα μου είπε η ευλογημένη αυτή μητέρα αν κράτησε δέκα δευτερόλεπτα. Ξανάγινε σκοτάδι με μοναδικό φως το φως απ’ τα καντήλια, και τα κεριά που κρατούσαν για το διάβασμα.
Και τότε ακούστηκε η φωνή του αρρώστου παιδιού να φωνάζει «Μαμά, μπαμπά, που είστε;»
Έτρεξαν αμέσως κοντά του και κλαίγοντας το αγκάλιασαν.
«Διψώ», ψιθύρισε, «διψώ». «Πεινάω».
Το παιδί συνήλθε. Έγινε τελείως καλά. Ο Θεός έκαμε το θαύμα του.

Ευλογημένοι τέτοιοι γονείς που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ηρωικές.
Ευλογημένα και τέτοια αδέλφια που συνακολουθούν τέτοιους γονείς.
Ευλογημένη οικογένεια.

Ήπιαν όλοι τους λίγο νερό, λίγο ψωμάκι πολύ λίγο, ένα τέταρτο της φετούλας για να συνέλθουν λίγο.
Το πρωί κατέβηκαν στο χωριό δοξάζοντας το Θεό, φροντίζοντας πλέον για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του παιδιού.
Την άλλη μέρα όμως οι γονείς, είπαν στα παιδιά τους το εξής:
«Φροντίστε σεις το Γιωργάκη, και μείς θα επιστρέψουμε στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, για να ευχαριστήσουμε το Θεό, με ένα ακόμα τριήμερο με τελεία και πάλι ασιτία.
Και έτσι έγινε. Θυμάστε τους δέκα λεπρούς; Ο ένας επέστρεψε από τους θεραπευμένους για να ευχαριστήσει τον Κύριο. Ο ένας.

Στα δύο χρόνια που είχαν περάσει από τότε, το παιδί τους , έγινε τελείως καλά, υγιέστατο, χωρίς ίχνος της φοβερής εκείνης αρρώστιας του καρκίνου του αίματος, που λέγεται λευχαιμία.
Στον Άγιο Βασίλειο ξαναήλθε η μητέρα αυτή, επειδή εν τω μεταξύ είχε παντρέψει το γιό της, εκεί που έμεινε, στην ενορία του Αγίου Βασιλείου, και έτσι έμαθα την ιστορία.

Κράτησα κάποιες σημειώσεις και σήμερα σας είπα την αληθινή ιστορία τους.
Στο τέλος όμως έκαμα και την εξής ερώτηση:
– Πώς αποφασίσατε να προβείτε σε μια τέτοια ενέργεια, ποιος σας το πρότεινε αυτό, πώς σας ήλθε; Κάπου το διαβάσατε; Σας φώτισε μήπως ο Θεός;
Και μου απάντησε :
– Πριν από χρόνια πέρασε από το χωριό μας ένας μοναχός Αγιορείτης που ήτανε από την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους. Αυτός μας μίλησε πολύ για την αξία της νηστείας, όταν αυτή η νηστεία, μας είπε, συνοδεύεται από καθαρή προσευχή, από εγκράτεια, από δάκρυα μετανοίας, από υπομονή και πίστη. Μας είπε ακόμα αυτός ο μοναχός, για κάποιον Άγιο γέροντα, τον πατέρα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη, – ίσως κάποιοι από σας έχετε διαβάσει την βιογραφία του. Όταν λοιπόν αυτός ήταν πολύ μικρός είχε αρρωστήσει βαριά. Τότε οι γονείς του τον πήγαν στην εκκλησία του χωριού, και κει παρέμειναν μαζί με το παιδί τους νηστεύοντας και προσευχόμενοι σαράντα ημέρες. – οι γονείς του πατρός Ιερωνύμου, γι’ αυτό και έγινε ο γιος αυτός Άγιος. – Το παιδί τους έγινε καλά, μεγάλωσε και αργότερα κατέστη ο φημισμένος αυτός γέροντας, – είναι αυτός που ανακάλυψε και συνέγραψε την βιογραφία της ερημίτιδος Φωτεινής του Ιορδάνου ποταμού. Οι δε γονείς του μικρού Ιερωνύμου, μετά την θεραπείαν του γιού τους, παρέμειναν για άλλες δέκα μέρες στο ναό, ευχαριστώντας τον Θεόν, πάλι με νηστεία και προσευχή, σύνολον πενήντα ημέρες. Κάθε δε φορά που ετελείτο Θεία Λειτουργία, κοινωνούσαν το άρρωστο παιδί, μαζί και οι γονείς.
Αυτά θυμήθηκα, – μου είπε η ευλογημένη αυτή μητέρα – και αυτά περίπου κάναμε με όσες δυνάμεις είχαμε ο άντρας μου, εγώ και τα παιδιά μου. Πίστεψα πάτερ μου, ότι η απόλυτη καθαρή νηστεία, μαζί με την προσευχή, την ταπείνωση και την μετάνοια, ο Θεός θα σώσει το παιδί μου – και το έσωσε.
Δόξα νάχει το όνομά Του.
Αυτά μου είπε η μακαρία αυτή μάνα και τελείωσε. (Κυριακη Β’ Νηστειών 2001)

***

Ο θαυματουργικός χορτασμός, Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ – Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/01/%ce%bf-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%cf%87%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%b5/

Πολλαπλασιασμός της μανέστρας και των κερασμάτων! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/22/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%89/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς. 
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι. (ἐκ γʹ)

Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς
Αὐτόμελον Ἦχος βαρὺς

Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Ὁ Οἶκος
Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μὴ πάντοτε χαμερπεῖς, οἱ συγκάμπτοντες εἰς γῆν τὴν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καὶ ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρῳ καὶ τοῖς Ζεβεδαίου, καὶ ἅμα ἐκείνοις τὸ Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σὺν αὐτοῖς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, φωνῆς δὲ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, καὶ ἐκήρυξαν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ

Συναξάριον.
Τῇ Ϛʹ (6ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου ἀνάμνησις τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀββακοὺμ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1628ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας Οὐσάκοβα τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο Ρωσίας (1904)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Τρύφωνος τῆς Καψάλας τοῦ Ρουμάνου (1978)

Στίχοι
Θαβὼρ ὑπὲρ πᾶν γῆς ἐδοξάσθη μέρος,
Ἰδὸν Θεοῦ λάμψασαν ἐν δόξῃ φύσιν
Μορφὴν ἀνδρουμένην κατὰ ἕκτην Χριστὸς ἀμεῖψε.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά, μάλιστα, η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους.

Όταν έμενα στην Πετρούπολη, στη δεκαετία του 1840, ακούγοντας γι’ αυτό από κάποιους, θέλησα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουνα, βλέπεις, νεαρός τότε και δύσπιστος. Έτυχε, λοιπόν, να με επισκεφθεί ένας μοναχός, στον οποίο οι ενέργειες της χάριτος ήταν ήδη έκδηλες. Αρχίσαμε να μιλάμε για πνευματικά ζητήματα. Όσο πιο πολύ αυτοσυγκεντρωνόταν, όσο πιο πολύ η σκέψη του βάθαινε, τόσο πιο φωτεινό γινόταν το πρόσωπό του• ώσπου, τελικά, έγινε λευκό σαν το χιόνι, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν. Λένε ότι και ο γέροντας Σεραφείμ του Σαρώφ πολύ συχνά έλαμπε, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, και όλοι τον έβλεπαν φωτόλουστο.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στις διηγήσεις των αγίων πατέρων. Αναφέρεται, για παράδειγμα, στο Γεροντικό ότι ο αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, όταν προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, τα δάχτυλά του γίνονταν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Το αποκάλυψε ο αββάς Λωτ, που το είδε.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως –δηλαδή στην άκτιστη ενέργεια– του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, όταν Εκείνος μεταμορφώθηκε, όταν «το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο» (Ματθ. 7:2) και «τα ρούχα Του έγιναν αστραφτερά, κατάλευκα σαν το χιόνι» (Μαρκ. 9:3).
(Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας” . Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 99, 102, 105.)

***

Η επίσκεψη της θείας Χάριτος
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, πώς είναι το άκτιστο φώς;

– Που να ξέρω; Εγώ στο Καλύβι έχω μια κτιστή σόμπα που την ανάβω, για να ζεσταθώ. Αν θέλω φώς, ανάβω ένα κερί και βλέπω!
Ποτέ να μη ζητάη κανείς φώτα ή χαρίσματα του Θεού, αλλά μόνο μετάνοια, η οποία θα φέρη την ταπείνωση, και μετά ο Καλός Θεός θα του δώση ό,τι έχει ανάγκη. Πήγα μια φορά να δώ τον πατέρα Δαβίδ τον Διονυσιάτη. Έμενε σε ένα κελλί, μέσα στα κουρέλια, μέσα στο σκοτάδι. Αλλά μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό κελλί, εκείνος ζούσε μέσα στο φώς. Ήταν πολύ προχωρημένος στην ευχή, είχε φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση. Τρόμαξα να του βγάλω κάτι! «Αυτά δεν λέγονται, δεν λέγονται», έλεγε. Ξέρεις τί θα πη μέσα στο σκοτάδι να βλέπης φώς, χωρίς να έχης φώς; Να είσαι μέσα στα κουρέλια, και να βρίσκεσαι μέσα στα παλάτια του Θεού!
«Για να λάβης πνεύμα, πρέπει να δώσης αίμα»* . Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, μια Μεγάλη Σαρακοστή προσπάθησα να το εφαρμόσω. Δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου, τράβηξα το σχοινί μέχρι που τεντώθηκε τελείως. Ένιωθα τόση κούραση, που έπεφτα στον δρόμο και παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήση να σηκωθώ λιγάκι, για να μη με δούν οι άνθρωποι και πούν: «Νά, οι καλόγεροι πέφτουν από την άσκηση». Το ένιωθα κάθε μέρα σαν μαρτύριο. Την Πέμπτη προ του Λαζάρου, το βράδυ, ενώ προσευχόμουν στο κελλί, ένιωσα μια γλυκύτητα, μια αγαλλίαση, κι ένα φως με έλουσε· από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα, ένα γλυκό κλάμα. Αυτό κράτησε είκοσι με τριάντα λεπτά και με τόνωσε πολύ, με έτρεφε πνευματικά για δέκα χρόνια.

Όταν ρώτησα τον Γερο-Πέτρο** γι’ αυτό, μου είπε: «Εγώ συνέχεια ζώ τέτοιες θείες καταστάσεις. Εκείνη την ώρα που με επισκέπτεται η θεία Χάρις, η καρδιά μου θερμαίνεται γλυκά από την αγάπη του Θεού, και ένα φως παράξενο με φωτίζει εσωτερικά και εξωτερικά· νιώθω το πρόσωπό μου να φωτίζη. Φωτίζεται ακόμη και το κελλί μου. Βγάζω τότε το σκουφί μου, σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου και λέω στον Χριστό: “Χριστέ μου, χτύπησέ με με το κοντάρι της ευσπλαγχνίας Σου στην καρδιά μου”. Από την πολλή ευγνωμοσύνη τα μάτια μου τρέχουν συνέχεια γλυκά δάκρυα και δοξολογώ τον Θεό. Τότε όλα σταματάνε, γιατί νιώθω πολύ κοντά μου τον Χριστό και δεν μπορώ πια να ζητήσω τίποτε· σταματάει και η προσευχή, το κομποσχοίνι δεν μπορεί να γυρίση».

*Βλ. Το Γεροντικόν, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1981, Αββάς Λογγίνος ε΄, σ. 63.
**Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 64-73.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής», Περι προσευχης 7 μερος

***

Ο δίκαιος Θεόδωρος της Βύριτσα,
ο ταπεινός βοσκός που έζησε την Μεταμόρφωση

Κοντά στο Γιαροσλάβ [της Ρωσίας] ζούσε ένα αγόρι που ωνομαζόταν Θεόδωρος. Όταν ήταν έξι ετών επισκέφθηκε μία προορατική Γερόντισσα που ωνομαζόταν Ξένη και αυτή του είπε: «Ποιός ήλθε να με ιδή! Θεόδωρε, τι χαρά! Σαράντα πέντε χρόνια θα βόσκης αγελάδες και κατσίκες. Να μη χρησιμοποιήσης ποτέ ξύλο ή ράβδο σ᾿ αυτά και ποτέ να μη πης άσχημη ή θυμωμένη κουβέντα, και τα ζώα θα σε υπακούουν. Μετά θα πας στην Πετρούπολι, στην Μακαρία Ξένη, την προστάτισσά μου και μετά θα πας στην αγία μας γη, στην Βυρίτσα, στον Γέροντα»!
Ο Θεόδωρος ζούσε με τους γονείς του και τέτοιες σκέψεις ποτέ δεν πέρασαν από το μυαλό του. Όμως, σύντομα έμεινε ορφανός και πράγματι από την ηλικία των έξι ετών έβοσκε αγελάδες. Εργάσθηκε ως βοσκός ακριβώς για 47 χρόνια, όπως του είχε προείπει η Γερόντισσα. Ποτέ δεν κτύπησε κάποιο ζώο και ποτέ δεν είπε μια άσχημη κουβέντα· ποτέ δεν έχασε ούτε μία αγελάδα. Είχε κατασκευάσει ένα κέρας (βούκινο), το οποίο φυσούσε και με αυτό καλούσε τις αγελάδες. Μέχρι που πέρασε την ηλικία των πενήντα έβοσκε αγελάδες· ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα, αλλά έτρωγε στα σπίτια των ιδιοκτητών των αγελάδων, οι οποίοι επίσης τον έντυναν. Όλοι τον συμπαθούσαν για την ευγένεια και την αθωότητά του.

Συχνά ήταν πολύ λυπημένος που δεν μπορούσε να εκκλησιασθή στις μεγάλες Εορτές, διότι έπρεπε να βγάζη στην βοσκή τις αγελάδες καθημερινώς. Κάποτε, στην Εορτή της Μεταμορφώσεως, ήταν εξαιρετικά λυπημένος και προσευχήθηκε στον Θεό: «Όλοι οι πιστοί προσεύχονται στην Εκκλησία σήμερα και εγώ δεν μπορώ να είμαι μαζί τους· είμαι πάντοτε με τις αγελάδες και τις κατσίκες»… Όταν ο Θεόδωρος πήγε τις αγελάδες στην βοσκή, τοποθέτησε μία Εικόνα σε ένα δένδρο και προσευχόταν για ώρες εκεί ενώπιόν της. Εκείνη την ημέρα προσευχήθηκε με ιδιαίτερη θέρμη. Ξαφνικά είδε μία λάμψι ενός εξαιρετικού φωτός επάνω από την Εικόνα· το φως ήταν πιο λαμπρό από τον ήλιο. Μετά εμφανίσθηκε ο Σωτήρας μας με τον Μωϋσή και τον Ηλία και τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη! Ο Θεόδωρος δεν κατάλαβε πόσο κράτησε η όρασις…῞
… Όταν ήλθε στις αισθήσεις του ήταν πιά απόγευμα· κατάλαβε ότι θα έπρεπε να γυρίση τα ζώα στο σπίτι, ότι ήταν ώρα για άρμεγμα και την στιγμή εκείνη η όρασις εξαφανίσθηκε. Ο Θεόδωρος σηκώθηκε και έκλαυσε και παρεκάλεσε τον Κύριο να του αποκαλύψη αν αυτό που συνέβη ήταν μία πραγματική όρασις ή μόνον η φαντασία του. Πήρε το κέρας του και κάλεσε τις αγελάδες και στράφηκε προς το κοπάδι. Συγκλονίσθηκε από αυτό που είδε: όλες οι αγελάδες ήσαν γονατισμένες και δάκρυα έρρεαν από τα μάτια τους!…

Σαράντα επτά χρόνια ο Θεόδωρος εργάσθηκε ως βοσκός και μετά αποσύρθηκε. Δεν είχε συγγενείς ούτε είχε παντρευθή. Θυμήθηκε την καθοδήγησι που του δόθηκε στην παιδική του ηλικία και ταξίδευσε στην Αγία Πετρούπολι. Ήταν τότε το έτος 1949…
* Περιοδικό «Άγιος Κυπριανός», αριθ. 297/Ιούλιος-Αύγουστος 2000, σελ. 323. Μετάφρασις από τα ρωσικά από το έργο του Βασιλείου Νικολάγιεβιτς Μουράβιεφ, Ο Στάρετς Μεγαλόσχημος Ιερομόναχος Σεραφείμ της Βυρίτσας 1865-1949, κατά την διασκευασμένη έκδοσι του Αλεξάνδρου Τροφίμωφ, σελ. 131-132, Μόσχα, Αδελφότης Αγίου Αλεξίου, 1996.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).

…Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας —η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο— σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή. Σε τέτοιες ώρες μαρτυρικής παραμονής στα όρια μεταξύ του Απροσίτου Φωτός της Θεότητας που έλκει προς τον εαυτό Του και της απειλητικής αβύσσου του σκότους, να ενθυμούμαστε τα διδάγματα των Πατέρων μας, οι οποίοι διήνυσαν την οδό αυτή ακολουθώντας τον Χριστό, και «εζωσμένοι τας οσφύας ημών» να παίρνουμε δύναμη με την κραταιά ελπίδα σε Εκείνον, ο Οποίος με την παλάμη Του βαστάζει ακόπως όλη την κτίση. Να θυμόμαστε ότι στη ζωή μας πρέπει να επαναληφθεί κατά τον ίδιο τρόπο ο,τι έγινε στη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, για να ελευθερωθούμε από κάθε φόβο και ολιγοψυχία. Η οδός είναι κοινή σε όλους μας κατά τον λόγο Αυτού του Χριστού: «Εγώ ειμι η οδός»• και γι’ αυτό είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».

Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς πρέπει να περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς επίσης θα διωχθούμε από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δίωκαν τον Χριστό. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν….

Σας παρακαλώ, να μην ολιγοψυχήσουμε ακούοντας τα λόγια της διδασκαλίας αυτής, αλλά να λάβουμε θάρρος και να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να δεχθούμε με απλότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Κύριος με το στόμα Του είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις’ 33). Και εμείς, με τη δύναμη του Χριστού, θα κατορθώσουμε αναμφίβολα τη νίκη αυτή επί του κόσμου, ώστε μαζί με Αυτόν να μετάσχουμε στην αιώνια Βασιλεία των ουρανών.

Καθημερινά η πείρα της ανθρωπότητος μας αποδεικνύει σταθερά ότι οι «σοφοί και συνετοί» του αιώνος τούτου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό ούτε στο Θαβώρ, ούτε στον Γολγοθά, ούτε στο όρος των Ελαιών.

Έτσι, αγαπητοί, προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου» (Ησ. β’ 3), ας σταθούμε αοράτως στην πόλη του Ζώντος Θεού, και μετάρσιοι τω πνεύματι ας δούμε την άυλη Θεότητα του Πατρός και του Πνεύματος στον Μονογενή Υιό απαστράπτουσα. Ας ανέβουμε όχι με υπερήφανη παρρησία, αλλά με φόβο και τρόμο, ως ανάξιοί της αναβάσεως και οράσεως αυτής, εντούτοις όμως, με ελπίδα ότι και σε μας τους αμαρτωλούς, κατά την άμετρη αγαθότητα του Ουρανίου Πατρός, θα λάμψει «το αΐδιο Φως» της Θεότητος, η άστεκτη λάμψη του οποίου έρριξε πρηνείς στο Θαβώρ τους εκλεκτούς Αποστόλους.

Αφού ανυψώσαμε για λίγο τον νού μας στη θεωρία των θεμελιωδών αρχών της πίστεώς μας, οι οποίες πρέπει να αποτελούν το μόνιμο πολίτευμα της ζωής του πνεύματός μας, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε στο θέμα που επιλέξαμε… Η γνώση για όλα αυτά θα βοηθήσει και εμάς τους ιδίους να διέλθουμε συνετά τη δική μας πορεία ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού».

Απορρίψτε τον άδικο λογισμό, ότι αυτό είναι κλήρος μόνο των εκλεκτών, λογισμό που μπορεί να φονεύσει μέσα μας την άγια ελπίδα. Η αλήθεια, στην οποία είναι αναγκαίο να στερεωθεί η καρδιά μας, είναι ότι ο Κύριος κανέναν δεν “εκβάλλει έξω” και δεν απορρίπτει από εκείνους που έρχονται προς Αυτόν (πρβλ. Ιωάν. ς’ 37). Όλοι εμείς, χωρίς εξαίρεση, μεγάλοι και μικροί, σημαντικοί και ασήμαντοι, κληθήκαμε στην ίδια τελειότητα, στην οποία κάλεσε ο Κύριος τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη που τους οδήγησε στο όρος του Θαβώρ, διότι και εμείς, όπως και αυτοί, λάβαμε τις ίδιες εντολές και όχι άλλες, και, επομένως, την ίδια, ίση προς αυτούς, τιμή κλήσεως και όχι άλλη κατώτερη. Ερευνήστε με προσοχή όλη την ακολουθία της Εορτής και θα δείτε με ποια δύναμη η Εκκλησία προσκαλεί και πείθει όλους για ανάβαση στο αψηλάφητο Όρος της νοεράς Θεοπτίας, δείχνοντας έτσι σαφώς ότι όχι μόνο κατά την αρχαιότητα, όχι μόνο στους Αποστόλους ευδόκησε ο Κύριος να φανερώσει την “αυγή” της Θεότητάς Του, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων, και ως τις ημέρες μας ακόμη, δεν έπαυσε και ουδέποτε θα παύσει, σύμφωνα με την επαγγελία Του, να εκχέει την ίδια εκείνη δωρεά σε όσους Τον ακολουθούν με όλη την καρδιά τους…

Δεν έβλεπα την οδό μπροστά μου• δεν γνώριζα πως να εισέλθω σε αυτή τη ζωή, από που να αρχίσω• αισθανόμουν τον εαυτό μου μέσα σε γνόφο και ρώτησα:

«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή»;

Και μου δόθηκε η απάντηση:

«Να προσεύχεσαι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.

»Να προσεύχεσαι με τα λόγια της εκκλησιαστικής Ωδής, “Λαμψάτω, ω Φωτοδότα, και εμοί τω αμαρτωλώ το φως Σου το απρόσιτον”, και να ενδυναμώνεις στην πίστη, ενθυμούμενος ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν».

Στη συνέχεια ο άνδρας εκείνος, σαν να απέκλειε τη δυνατότητα ότι μια τέτοια προσευχή θα παραμείνει χωρίς την άνωθεν απάντηση, κατέκλεισε τον λόγο του ως εξής:

«Όταν η ψυχή σου γνωρίσει αυτό το φως, τότε, όταν συμβεί να το στερείται, θα φλέγεσαι γι’ αυτό και μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο θα το ζητάς και θα κράζεις προς αυτό:
Ελθέ, το φως το αληθινόν.
Ελθέ, η Ζωή η αιώνιος.
Ελθέ, των πεπτωκότων η έγερσις.
Ελθέ, των κειμένων η ανόρθωσις,
Ελθέ, των νεκρών η ανάστασις.
Ελθέ, Πανάγιε Βασιλεύ.
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και μείνον αδιαστάτως εν ημίν,
και αδιαιρέτως Συ μόνος βασίλευε εν ημίν
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα), Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σ. 172-188.)

Η Νεφέλη είναι η Παρουσία και η δύναμη του Θεού, το Φως και η Πνοή του Αγίου Πνεύματος, το ένδυμα «της μεγαλοπρεπούς δόξης» του Θεού, ο παράδεισος του Θεού, η υπέρτατη στιγμή της Θαβώρειας Θεοφάνειας… π. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/06/%ce%b7-%ce%bd%ce%b5%cf%86%ce%ad%ce%bb%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-2/

Η λάμψη του Θαβωρίου Φωτός σκόρπισε το σκοτάδι των ειδώλων δια των προσευχών της αγίας Νίνας. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών … Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/06/%ce%b7-%ce%bb%ce%ac%ce%bc%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%ce%b2%cf%89%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%89%cf%84%cf%8c%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%81%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%bf-2/

Εσπερινός: Αναγνώσματα Εξόδου (Κεφ. 24, 12-18), Εξόδου (Κεφ. 33, 11-23 & 34, 46, 8), Βασιλειών Γ’ (Κεφ. 19, 39, 11-13, 15-16)
Όρθρος: Ευαγγέλιον Λουκά 9:28-36.
Θεία Λειτουργία: Απόστολος Πέτρου Β’ 1:10-19, Ευαγγέλιον Ματθ. 17:1-9.
Το γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 17:1-9, στο κατά Μάρκον 9:2-8, και στο κατά Λουκάν 9:28-36.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι. (ἐκ γʹ)

Δόξα… Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ θεασώμεθα τὴν δόξαν τῆς Μεταμορφώσεως αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ Πατρός, φωτὶ προσλάβωμεν φῶς, καὶ μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, Τριάδα ὁμοούσιον ὑμνήσωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Καὶ νῦν… Ἦχος πλ. αʹ.

Νόμου καὶ Προφητῶν σε Χριστέ, ποιητὴν καὶ πληρωτὴν ἐμαρτύρησαν, ὁρῶντες ἐν τῇ νεφέλῃ, Μωϋσῆς ὁ θεόπτης καὶ Ἠλίας ὁ ἔμπυρος ἁρματηλάτης, καὶ ἄφλεκτος οὐρανοδρόμος, ἐπὶ τῆς Μεταμορφώσεώς σου, μεθ’ ὧν καὶ ἡμᾶς, τοῦ σοῦ φωτισμοῦ ἀξίωσον Δέσποτα, ὑμνεῖν σε εἰς τοὺς αἰῶνας. 

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα 
Ἦχος δ’  Κατεπλάγη, Ἰωσὴφ

Ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Θαβώρ, μετεμορφώθης, Ἰησοῦ, καὶ νεφέλη φωτεινή, ἐφηπλωμένη ὡς σκηνή, τοὺς Ἀποστόλους τῆς δόξης σου κατεκάλυψεν· ὅθεν καὶ εἰς γῆν ἐναπέβλεπον, μὴ φέροντες ὁρᾶν τὴν λαμπρότητα, τῆς ἀπροσίτου δόξης τοῦ προσώπου σου, ἄναρχε Σῶτερ Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τότε τούτοις, τὸ φῶς σου λάμψας, φώτισον τὰς ψυχάς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μὴ πάντοτε χαμερπεῖς, οἱ συγκάμπτοντες εἰς γῆν τὴν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καὶ ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρῳ καὶ τοῖς Ζεβεδαίου, καὶ ἅμα ἐκείνοις τὸ Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σὺν αὐτοῖς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, φωνῆς δὲ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, καὶ ἐκήρυξαν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δική μας παραμόρφωση (6.8.2017)
https://www.youtube.com/watch?v=Ad8N1a-pE28&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Ο Μόρφου Νεόφυτος στην αγρυπνία της Μεταμορφώσεως : Ένα έχω να πω!! Ο Χριστός εν τω μέσω ημών!!! 

Ήμουν στο Λονδίνο κι αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά… εισχώρησε μέσα μου όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή… Πανάγιο Πνεύμα του Θεού, μη φύγεις ποτέ από εμάς! Να είσαι πάντοτε μαζί μας

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Δευτέρᾳ τῆς Πεντηκοστῆς, αὐτὸ τὸ πανάγιον, καὶ ζωοποιόν, καὶ παντοδύναμον ἑορτάζομεν Πνεῦμα, τὸν ἕνα τῆς Τριάδος Θεόν, τὸ ὁμότιμον, καὶ ὁμοούσιον, καὶ ὁμόδοξον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ.

Στίχοι
Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,
Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

«Ο σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος»
«Χαρά μου! σε παρακαλώ, απόκτησε το Πνεύμα της Ειρήνης».
 Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Ομιλία
πώς η αγάπη του Θεού εκχέεται στις καρδιές των ανθρώπων
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.» (Ρωμ. 5:5).

Η αγάπη είναι χαρά και η αγάπη μυρώνει με χαρά την καρδιά του ανθρώπου. Αδελφοί, η αγάπη είναι δύναμη και η αγάπη μυρώνει με δύναμη την καρδιά του ανθρώπου. Η αγάπη είναι ειρήνη και η αγάπη μυρώνει με ειρήνη την καρδιά του ανθρώπου. Από τη χαρά, τη δύναμη και την ειρήνη γεννιέται η ανδρεία και η αγάπη μυρώνει με ανδρεία την καρδιά του ανθρώπου.

Η αγάπη του Θεού, ως ευώδες μύρο, εκχέεται στις καρδιές μας με κανέναν άλλο τροπο παρά δια του Αγίου Πνεύματος, του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Πνεύματος. Μολονότι καθόλου δεν το αξίζουμε, το Πνεύμα του Θεού ξεχύνεται μέσα μας: η αγάπη του Θεού εκχέεται στις καρδιές μας κατά το Μυστήριο του Χρίσματος. Ωστόσο, με τον καιρό παραμελούμε αυτή την αγάπη και με την αμαρτία αποξενωνόμαστε από τον Θεό και πέφτουμε στην ασθένεια της πνευματικής παράλυσης. Και το Άγιο Πνεύμα μη θέλοντας να μείνει σε ένα ακάθαρτο σκεύος, απομακρύνεται από την καρδιά μας.
Όταν το Άγιο Πνεύμα απομακρυνθεί από εμάς, τότε φεύγουν αμέσως η χαρά, η δύναμη, η ειρήνη και η ανδρεία. Γινόμαστε λυπημένοι, αποδυναμωμένοι, ταραγμένοι και φοβισμένοι. Όμως το Πανάγαθο Πνεύμα του Θεού προσωρινά μόνο αποστασιοποιείται, δεν μας εγκαταλείπει τελείως. Δεν μας εγκαταλείπει αλλά προσφέρει σε εμάς τους ασθενείς, θεραπείες μέσα από το μυστήριο της Μετανοίας και το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Όταν πάλι καθαρίσουμε τον εαυτό μας μέσω των Μυστηρίων της Μετανοίας και της Θείας Ευχαριστίας, τότε Αυτό, το Άγιο Πνεύμα του Θεού, επανέρχεται και σκηνώνει μέσα μας και η αγάπη του Θεού εκχέεται στις καρδιές μας.

Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε! Όταν πέφτουμε, το Πνεύμα του Θεού στέκεται δίπλα μας και μας εγείρει, αν επιθυμούμε να εγερθούμε. Ωστόσο, όταν εγερθούμε, το Πνεύμα του Θεού έρχεται μέσα μας και μας παραστέκει έως ότου εμείς, λόγω της αμαρτωλότητας και της ανοησίας μας, ξαναπέσουμε. Έτσι, σε αυτή τη ζωή γινόμαστε εναλλάξ ένα εύφορο χωράφι και μια έρημος, υιοί μετανοίας και άσωτοι υιοί, πληρότητα και κενότητα, φως και σκοτάδι.

Ω, Πανάγιο Πνεύμα του Θεού, μη φύγεις ποτέ από εμάς, ούτε όταν Σε θέλουμε ούτε όταν δεν Σε θέλουμε! Να είσαι πάντοτε μαζί μας μέχρι τον θάνατό μας και σώσε μας, για να έχουμε αιώνια ζωή.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Μάιος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις ΆΘως
http://prologue.orthodox.cn/May24.htm

***

‘’…η ημέρα μου φαινόταν σαν νύχτα!’’
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Έλεγε ο γέροντας: «Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, στο Κελλί του Υπατίου, ένα απόγευμα… Έλεγα συνέχεια την ευχή. Γύρω στις έντεκα την νύχτα γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε. Κατάλαβα όμως ότι και τα μάτια μου «δυνάμωσαν», για να μπορώ να αντέξω αυτήν την λάμψη. Όσο ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, μέσα στο θείο εκείνο φως, ήμουν σ’ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό. Αισθανόμουν μια ανέκφραστη αγαλλίαση, και τα σώμα μου ανάλαφρο: είχε χαθεί το βάρος του σώματος. Ένιωθα την Χάρη του Θεού, τον θείο φωτισμό. Θεία νοήματα περνούσαν γρήγορα από το νου μου σαν ερωταποκρίσεις. Δεν είχα προβλήματα, ούτε θέματα να ρωτήσω, όμως ρωτούσα και είχα συγχρόνως και την απάντηση. Ήταν ανθρώπινα λόγια οι απαντήσεις, είχαν όμως και θεολογία, αφού ήταν θείες. Και τόσο πολλά όλα αυτά, ώστε, αν τα έγραφε κανείς, θα γραφόταν άλλος ένας Ευεργετινός. Αυτό κράτησε όλη την νύχτα, μέχρι τις εννέα τα πρωί. Όταν πια χάθηκε εκείνο τα φώς, όλα μου φαίνονταν σκοτεινά. Βγήκα έξω και ήταν σαν νύχτα. «Τί ώρα είναι; Δεν έφεξε ακόμη»; ρώτησα έναν μοναχό που περνούσε από εκεί. Εκείνος με κοίταξε και μου απάντησε με απορία: «Τι είπες, πάτερ Παΐσιε»; «Τι είπα»; αναρωτήθηκα και μπήκα μέσα. Κοιτάζω τα ρολόι και τότε συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί, Η ώρα ήταν εννιά το πρωί, ο ήλιος ψηλά, κι εμένα η ημέρα μου φαινόταν σαν νύχτα! Ο ήλιος δηλαδή μου φαινόταν ότι ίσα-ίσα φώτιζε: σαν να είχε γίνει έκλειψη ηλίου. Ήμουν σαν έναν που πετιέται απότομα από το δυνατό φως στα σκοτάδι. Τόσο μεγάλη η διαφορά!»… (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ς΄ – Περί προσευχής – Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012).  

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού, με την εξωτερική επιστημονική θεωρία, μοιάζει με τον άνθρωπο που θέλει να δει τον παράδεισο με το τηλεσκόπιο.

***

Αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη από ψηλά… ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού

«Ήταν Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 1934. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει τον προφήτη Ιωήλ, ο οποίος προφήτευσε… ότι ο Θεός, όταν έλθη ο Μεσαίας, θα εκχέη το Πνεύμα Του το Άγιο, επί πάσαν σάρκαν, επί τους δούλους Του.
Στην Παλαιά Διαθήκη παρατηρούμε ότι το Άγιο Πνεύμα εδίδετο μόνο σε τρεις τάξεις ανθρώπων: στους Ιερείς, στους Βασιλείς και στους Προφήτες.

Το αντίθετο προκύπτει από την Καινή Διαθήκη. Με το Βάπτισμα και κατόπιν με το Χρίσμα, λαμβάνουμε όλοι το Πνεύμα το Άγιο, σύμφωνα με την εντολή τού Θεού, ”πληρούσθε διά Πνεύματος”, πού πρέπει να αγωνιζόμασθε διαρκώς ώστε, με τη βοήθεια του Παντοδυνάμου, να διατηρήται μέσα μας και να αυξάνεται.
Όμως, μέχρι τότε, γιά μένα ήταν άγνωστο και εντελώς αδιάφορο αν συμβαίνη αυτό, γιατί, όπως έχω πει επανειλημμένους, εγώ μεγάλωσα κάτω από την επίδρασι άλλων άσχετων ιδεών. Καθοδηγούμενη από μιά έμφυτη έντονη κλίσι στα μαθηματικά είχα προσανατολίσει το μυαλό μου σε στόχους καθαρά πρακτικούς γι’ αυτό, άλλωστε, σπούδασα θετικές επιστήμες, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και τη Βιέννη, με συνέπεια να μη μπορώ να δεχθώ και να πιστέψω, τίποτε αν δεν είχα αποδείξεις.

Ήμουν άθεη, δεν πίστευα σε τίποτε και σε κανένα. Θρησκεία μου ήταν η επιστήμη αλλά και αυτής, ακόμη, τα πορίσματα δεν τα δεχόμουν θεωρητικά και ατεκμηρίωτα. Τα δεχόμουν μόνο με αποδείξεις στο εργαστήριο, μετά από το πείραμα και το δοκιμαστικό σωλήνα. Ακόμη κι όταν κάποτε μου τέθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: —Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου, από που ερχόμασθε, που πηγαίνουμε:
Και πάλι η απάντησί μου ήταν: —Δεν με ενδιαφέρει, ούτε έχω χρόνο να το ψάξω το θέμα, εγώ δεν έχω χρόνο να διαθέσω έξω από τις σπουδές μου, ούτε πιστεύω και γιατί άλλωστε να πιστέψω;
Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε πού εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο και εν τω μεταξύ είχα γνωρισθή… με την οικογένεια Πελεκάνου και με άλλους εκλεκτούς χριστιανούς αλλά και ιερωμένους όπως ο πρωθιερέας της Αγίας Σοφίας Μιχαήλ Κωνσταντινίδης και ο πατέρας Ιάκωβος και συμμετείχα κάθε Σάββατο στις συγκεντρώσεις τους.
Σ’ αυτές δεν πήγαινα, βέβαια, επειδή πίστευα αλλά γιατί μέσα εκεί, σε μιά ήρεμη ατμόσφαιρα αισθανόμουν και εγώ ήρεμη. ’Άκουγα, πάντως, με προσοχή τα αναγνώσματα, και τις συζητήσεις τους, παρακολουθούσα τη συμπεριφορά τους και κάθε φορά, όλο και περισσότερο, με εντυπώσιαζε η γαλήνη στα πρόσωπα καθώς και η πραότητα και ταπεινοφροσύνη τους.

Αρκετές φορές, εκεί, σ’ εκείνο το περιβάλλον, ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έκανα τη σκέψι: “αν υπάρχη κάπου η Αλήθεια αυτή μπορεί να είναι στο Χριστιανισμό”. Και κάποια άλλη ακόμη: ’Αν το καλοσκεφθή κανείς το λεγόμενο υπαρξιακό πρόβλημα είναι το πρώτο το οποίο πρέπει να λύση ο άνθρωπος”.

Αυτό ήταν γιά μένα καθοριστικό: Δηλαδή, το ότι το υπαρξιακό εμφανιζόταν ως “πρόβλημα”, ήταν αρκετό να αρχίση κάποτε, να με κεντρίζη. ’Από τη φύσι του μαθηματικός ο νους μου ερεθίσθηκε αμέσως υπό την ιδέα της έρευνας, με αποτέλεσμα να θέλω κατόπιν να διαβάζω πλήθος βιβλίων άλλων υπέρ και άλλων κατά τού χριστιανισμού. Και τούτο γιατί με ενδιέφερε με την αντιπαράθεσι να διαμορφώσω, ανεπηρέαστη, μιά αντικειμενική γνώμη την οποία θα υποδεχόταν η λογική μου.
Αλλά, και η λογική, από τη φύσι της με οδηγούσε ως ένα σημείο παραδοχής: “ότι κάποια αλήθεια υπάρχει προφανώς στο χριστιανισμό”, όμως, εκεί σταματούσε, αδύναμη να προχωρήση πιό πέρα. Η εσωτερική επιθυμία μου και, μάλιστα, γιά να γνωρίσω την Αλήθεια, δεν ήταν αρκετή, αφού στην πραγματικότητα η ψυχή μου, διαποτισμένη με την αδιαφορία και την άρνησι, περί άλλα ετυρβάζετο καίτοι ενός είχε χρείαν.
Έτσι, άρχιζε πάντα τα Σάββατα, ο εσωτερικός διχασμός, η σύγκρουσι, η αγωνία. Κάποτε, σε μιά στιγμή έντονης ανάγκης να λυτρωθώ από το επώδυνο συναίσθημα της μοναξιάς και του απύθμενου κενού, βλέποντας τους άλλους να προσεύχωνται, όλοι μαζί, δάκρυσα από το παράπονο και είπα μέσα μου: “Θεέ μου, αν υπάρχη σε σένα η Αλήθεια σε παρακαλώ, αποκάλυψέ την, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να πιστέψω”.
Όπως κάθε Σάββατο, βράδυ, έτσι κι εκείνο της 19ης Οκτωβρίου 1934 βρέθηκα στο σπίτι του Πελεκάνου. Ο οικοδεσπότης με είχε στα δεξιά του. Είχε αρχίσει από αρκετή ώρα να διαβάζη αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και στη συνέχεια το Ευαγγέλιο της Κυριακής.

Από την ίδια στιγμή είχε αρχίσει και τούτη τη φορά να με βασανίζη αυτή η ανυπόφορη εσωτερική πάλη των αντιφατικών συλλογισμών και των αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, πού κατέληγε σε ανελέητο ροκάνισμα της ψυχής μου, από αμφισβητήσεις, αμφιβολίες, απορίες. Ήταν ένα άγριο κονταροχτύπημα δυνάμεων τις οποίες δεν μπορούσα να πειθαρχήσω. Και αμέσως κατάλαβα οριστικά και χωρίς ενδοιασμό ότι δεν άντεχα άλλο πιά, και είπα στον εαυτό μου. ‘Έσύ, τί κάθεσαι και ακούς τόση ώρα, αφού δεν πιστεύεις; Τί βρίσκεις εδώ μέσα; Γιατί δεν σηκώνεσαι να φύγης;”.
Και τότε, ξαφνικά…

Εδώ σταμάτησε, η Χρύσω την αφήγησι και πήρε μιά βαθιά ανάσα. Με κύτταξε στα μάτια και με ρώτησε αν με κούρασε. Ύστερα πήρε κι άλλες πολλές από εκείνες τις χαρακτηριστικές αναπνοές, πού συνοδεύονταν από τα γνωστά μικρά βηχάκια όταν ήθελε, πριν μιλήση, να καθαρίση τη φωνή της. Όση ώρα αφηγείτο είχα τη βεβαιότητα ότι είχε γυρίσει 60, περίπου, χρόνια πίσω στο Λονδίνο, στο σπίτι του Πελεκάνου και ξαναζούσε την εμπειρία εκείνης τής βραδιάς. Με παρέσυρε και μένα και την ακολούθησα στην αναδρομή της καθώς μου μετέδιδε σε μιά νοερή   οθόνη ότι ένοιωθε, ότι έζησε τότε.
Δεν ξέρω τί παρατήρησε στο πρόσωπό μου και μου είπε:

—Ηρεμήσθε…
Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί αυτή την έκφραση της, αυτό το βλέμμα και το ύφος πού μαρτυρούσαν, τώρα, σε αντίθεσι με το τότε, μιά εσωτερική νηνεμία, γαλήνη, ευδαιμονία. Πάνω από το σοφό μέτωπο, πλαισίωναν το κεφάλι της, σαν στέφανος, τα πάλευκα, όπως το καθαρό χιόνι, μεταξένια μαλλιά της  όλα μαζί συνέθεταν την προτομή ενός εξαΰλωμένου πλάσματος πού πλημμύριζε όλο το χώρο με μιά ιερή πνευματικότητα.
Και, τότε, συνέχισε η Χρύσω, μου συνέβη κάτι το εντελώς απροσδόκητο και κάθε φορά που το θυμάμαι, αισθάνομαι ρίγος να διαπερνά το σώμα μου και πιό βαθιά μιά δόνησι να με συνταράζη.

Μέσα σε εκείνο το υποβλητικό περιβάλλον, την αδιατάρακτη σιγή, πού δεν ακουγόταν ούτε ο παραμικρός θόρυβος εκτός από την απαλή, σιγανή φωνή του Πελεκάνου, καθώς ο νους μου αχαλίνωτος ακροβατούσε, ενώ η ψυχή μου αδρανούσε μέσα σε μιά νεκρική παγωνιά, αποκαμωμένη γιατί είχε φθάσει στα ακραία όρια αντοχής, άκουσα μιά δυνατή βουή ανέμου και ευθύς αμέσως, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ένοιωσα να γίνεται ένας ισχυρός σεισμός πού με συγκλόνισε. Φόβος με κυρίεψε.
Έκανα μιά απότομη, ενστικτώδη κίνησι να σηκωθώ αλλά ξανακάθησα, αποσβολωμένη, στο κάθισμά μου όταν κύτταξα γύρω μου και είδα όλους τούς άλλους ακίνητους στις θέσεις τους ν’ ακούν ήρεμα το Ευαγγέλιο. Και η ταραχή μου μεγάλωσε ακόμα πιό πολύ όταν κατάλαβα πώς ο σεισμός αυτός δεν προερχόταν από κάτω, από τα έγκατα της Γης αλλά από ψηλά, ίσως, από τον Ουρανό. Μα πριν καλά-καλά συνέλθω, συνέβη κάτι σπουδαιότερο.

Αισθάνθηκα μιά φωτιά να κατεβαίνη πάλι από ψηλά και να περνάη μέσα από το μέτωπό μου κι ύστερα μέσα από το στήθος μου, βαθιά στο εσωτερικό μου. Και τρόμαξα για δεύτερη φορά και ο φόβος μου έγινε πανικός από τούτη τη φωτιά καθώς ο νους μου πού τα είχα χαμένα δεν μπορούσε να συλλάβη αυτά πού ξαφνικά και τόσο γρήγορα μου συνέβαιναν και, φυσικά, ούτε να δώση ο νους μου εξήγησι μπορούσε.
Όμως, σε λίγο, πολύ λίγο, δεν χρειαζόμουν, πιά, καμιά εξήγησι της λογικής μου σκέψεως γιατί μου ήλθε από άλλη θύρα εκείνη η εξήγησι πού δεν χωρά- αμφιβολία και δεν χρειάζεται ερμηνεία. Ήλθε από  την Θύρα της ψυχής μου, πού άνοιξε διάπλατη, κι ήταν ολοκάθαρη σαν το κρύσταλλο και ολοφώτεινη σαν τον ήλιο του μεσημεριού, καθώς η πύρινη εκείνη φλόγα πού έπεσε σαν αστραπή, αντί να με κάψη και να μου προκαλέση κακό, εισχώρησε όπως ένα δυνατό φως και μιά γλυκιά θερμή πνοή, έλυωσε τον πάγο και ευθύς αμέσως βεβαιώθηκα την ίδια ακριβώς στιγμή πώς έδιωξε από μέσα μου την παγωνιά του θανάτου. Και ενώ, μερικά λεπτά πριν, είχα σχεδόν αποδιοργανωθή εσωτερικά μη μπορώντας να βάλω μιά τάξι μέσα μου κι ήμουν έτοιμη να το βάλω στα πόδια, ένοιωσα να καταλαγιάζη, αυτόματα, όλη η αντάρα, και να κυκλοφορή στις φλέβες μαζί με το αίμα μου μιά απέραντη γαλήνη, μιά ανείπωτη ευτυχία την οποία δεν μπορούν να σου δώσουν όλες μαζί οι χαρές της ζωής.

Η πρώτη σκέψι μου ήταν να κυττάξω και πάλι γύρω μου να δω τί είχαν αντιληφθή οι άλλοι. Όμως, και τούτη τη φορά δεν παρατήρησα απολύτως τίποτα. Κανένα σημάδι στα πρόσωπα ή στην έκφραση τους πού να μαρτυρά πώς και εκείνοι είχαν αισθανθή ό,τι και εγώ ή είχαν καταλάβει αυτά τα οποία συνέβησαν σε μένα. Όλοι ήταν αδιάφοροι, κανένας δεν με πρόσεχε, όλοι, εκτός από έναν, τον οικοδεσπότη, ο οποίος όση ώρα διάβαζε, δίπλα μου, ένοιωθα ότι με παρακολουθούσε με την άκρη τού ματιού του και τη στιγμή κατά την οποία γύρισα προς αυτόν το βλέμμα μου, έκλεισε το Ευαγγέλιο, έκανε το σταυρό του και ψιθύρισε:

-Σ’ ευχαριστώ Παναγία μου.

Από τη στιγμή εκείνη ήμουν απολύτως βέβαιη ότι ο Θεός ήταν εντός μου και όταν επέστρεψα στο δωμάτιό μου, το ίδιο βράδυ, ένοιωθα τόσο ευτυχισμένη και μ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, κυττάζοντας προς τον Ουρανό, έκανα την προσευχή μου: “Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς…”.
Ναι!!! Ο Θεός ήταν μέσα μου, ήταν αυτή η φωτιά. Γιατί ο Θεός είναι ΦΩΤΙΑ, πού θερμαίνει χωρίς να καίη. Κατακαίει μόνο όποιο βλαβερό ζιζάνιο έχει φυτρώσει στην ψυχή γιά ν’ ακολουθήση η καλλιέργεια και η σπορά του Θείου Λόγου κι ύστερα να φυτρώση η γαλήνη και η ευτυχία.

Όταν, το άλλο πρωΐ, στην Εκκλησία, καλημέρησα τον κύριο Πελεκάνο και πριν τελειώσω τη φράσι μου:
Ξέρετε, χθες το βράδυ, στο σπίτι σας… με διέκοψε και μου είπε:
—Ξέρω, ξέρω τί έγινε, γιατί είχα προσευχηθή, πάρα πολύ, στην Παναγία, αλλά μην το πεις αυτό, ποτέ, σε κανέναν».
Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Θεός Ἐφανερώθη – Ἀπό τόν Ἀθεϊσμό στό Χριστό, Χρύσως Πέππα-Μακρυκώστα. Η Πορεία μιας ζωής. Εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΩΝΙΑ Αθήνα 1977

***

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Να γίνομε γεμάτοι, έμπλεοι Αγίου Πνεύματος. Εδώ έγκειται η ουσία της πνευματικής ζωής. Αυτό είναι η τέχνη. Τέχνη τεχνών. Ας ανοίξουμε τα χέρια κι ας ριχθούμε στην αγκαλιά του Χριστού. Όταν έλθει ο Χριστός, κερδίσαμε το παν. Ο Χριστός θα μεταποιήσει τα πάντα μέσα μας. Θα φέρει την ειρήνη, τη χαρά, την ταπείνωση, την αγάπη, την προσευχή, την ανάταση. Η χάρις του Χριστού θα μας ανακαινίσει. Αν στραφούμε σ’ Αυτόν με πόθο, με λαχτάρα, με αφοσίωση, με έρωτα, ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα.

Απλότητα και αγαθότητα. Αυτό είναι το παν, για ν’ αποκτήσετε τη θεία χάρι. Πόσα μυστικά υπάρχουν στην Αγία Γραφή! «Κακότεχνος ψυχή» είναι η κακοφτιαγμένη, η κακοχτισμένη ψυχή, αυτή που κατασκευάζει το κακό. Ούτε εισέρχεται ούτε, πολύ περισσότερο κατοικεί η θεία σοφία σε μια τέτοια ψυχή. Όπου υπάρχει διαφθορά και δολιότητα, δεν εισέρχεται η χάρις του Θεού.

Φως Χριστού θα πλημμυρίσει την ψυχή σας.
Αυτό το φως είναι το άκτιστο φως του Χριστού. Άμα αποκτήσομε αυτό το φως, θα γνωρίσωμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ο Θεός. Ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Γι’ Αυτόν είναι όλα γνωστά φωτεινά. Ο κόσμος είναι έργο Θεού. Αυτόν τον κόσμο ο Θεός τον φωτίζει με το άκτιστον φως Του. Ο Θεός είναι φως ο ίδιος. Είναι φως διότι γνωρίζει τον εαυτό Του. Εμείς δεν γνωρίζομε τον εαυτό μας, γι’ αυτό είμαστε στο σκότος. Όταν αφήσομε το φως να μας διαποτίσει, τότε έχομε κοινωνία με τον Θεό. Αν αυτό δεν γίνει, τότε έχομε άλλα φώτα, χίλια φώτα αλλά δεν έχομε το φως. Όταν είμαστε ενωμένοι μαζί Του, ο Χριστός μας κάνει φωτεινούς. Το φως το μέγα το προσφέρει στον καθένα μας. Μακάρι να το δεχόμαστε. Τότε αποκτούμε και πίστη πιο βαθιά και συμβαίνει αυτό που λέει το κείμενο της Σοφίας Σολομώντος: «εμφανίζεται τοις μη απιστούσιν Αυτώ».
Σ’ αυτούς που δυσπιστούν, αμφιβάλλουν κι αμφισβητούν και τα σκέπτονται μόνο με τη λογική και δεν είναι ανοικτοί στον Θεό, ο Θεός δεν εμφανίζεται. Σε κλειδωμένες ψυχές ο Θεός δεν εισέρχεται, δεν εκβιάζει δεν παραβιάζει. Αντίθετα, σ’ αυτούς που έχουν πίστη απλή χωρίς διακυμάνσεις, ο Θεός εμφανίζεται και χαρίζει το άκτιστον φως Του. Το δίδει πλούσια και στην εδώ ζωή και πολύ περισσότερο στην άλλη.

Μην κοιτάζετε αυτό που σας συμβαίνει, αλλά να κοιτάζετε το φως, τον Χριστό, όπως το παιδί κοιτάζει την μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί. Όλα να τα βλέπετε χωρίς άγχος, χωρίς στενοχώρια, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο. Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε προς το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, θα δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.
Όταν έλθει το Πνεύμα το Άγιον, θα σας διδάξει και θα σας υπομνήσει τα πάντα.
Bίος καί Λόγοι, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, σελ.298-9,309,462, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής, Χανιά Κρήτη 2003

Τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πρεσβείαις τῶν Ἀποστόλων σου, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀμήν.

Το Πνεύμα του Θεού γεμίζει τις καρδιές μας με χαρά και ειρήνη. Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/03/18121/

Ο Άγιος Παΐσιος και ο Άγιος Πορφύριος μιλούν με την γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/21/64004/

Νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος με τον Άγιο Πορφύριο, Να γίνομε γεμάτοι, έμπλεοι Αγίου Πνεύματος.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/31/%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’

Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι’ αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι. (Ἐκ γ’)

Ἦχος α’

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι.

Εγώ είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω και τους ακούω. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ ΚΖʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό, 1730.
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου (4ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεράποντος ἐκ Σαρδέων (259).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιουλίου, τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ἐν ἔτει 297 ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Μελανγγέλλας τῆς ἐρημίτιδος ἐν Οὐαλλίᾳ τῆς θαυματουργοῦ (641)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βεδέα τοῦ ῾Ομολογητοῦ τοῦ Ἄγγλου (735)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βασιλείου τοῦ Χαχουλι, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Μπαγράτ, τοῦ ἐκ Γεωργίας (11ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μιχαήλ Παρεκχέλι ἐκ Γεωργίας (8ος-9ος αιων.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Φιλίππου τοῦ Α΄ μητροπολίτου Μόσχας (1473)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν Λευκῇ Λίμνῃ (1426) καί Θεράποντος τῆς μονῆς Μόνζας (1597)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ηλία καί Ματθαίου τῶν ἐκ Ρωσίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Πσκώφ ἀσκήσαντος (1824)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων (1472) τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ (1461), Φωτίου (1431) καί Κυπριανοῦ (1406), μητροπολιτῶν Μόσχας, καί τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Νείλου τοῦ ἐκ Σομπένσκ (1554).

Στίχοι
Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη·
αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτην.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἰωάννης Θεῷ ἔνθεν ἤρθη.

τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. (Ρωμ. η’ 35-37).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κι ο φίλος του όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Διηγηται ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε, έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:
– Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
– Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
– Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

Άλλη φορά καθως ήταν γονατισμένος στη λάρνακα του οσίου είδε τον Όσιο να του λέει:
– Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.
Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
– Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
– «Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
– Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

Ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» είχε πει μια νύχτα στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη – «ο Θεός οίδε» – εμπρός στην Ιερά Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι:
– Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.  -Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου; Του απάντησε. Δε βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά;
– Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο.
– Όχι, Άγιέ μου, του είπε ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
– Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιο…

***

Ο Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης ο εκ Πόντου, ο Μυροβλύτης συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». 

***

Η μακαρία Σαλώμη η δια Χριστόν Σαλή και το μήνυμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

Σε μιά προσκυνηματική εκδρομή στο Προκόπι Εύβοιας, στο Ιερό Σκήνωμα τού Αγίου Ιωάννου τού Ρώσσου, πού διοργάνωσε ο εφημέριος της ενορίας του Θερμού, συμμετείχε και η μακαρία Σαλώμη. Σ’ αυτό το προσκύνημα πολλές χιλιάδες προσκυνητών καταφθάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι προσμένουν βοήθεια και θεραπεία στις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες από την χάρι του. Είναι όμως και κάποιοι πού πηγαίνουν γιά αναψυχή ή από περιέργεια. Σ’ αυτούς ο Άγιος θέλησε να δώση ένα μήνυμα μέσω της ευλαβεστάτης Σαλώμης.

Αφού προσκύνησε το Άγιο και θαυματουργό του Λείψανο με πόθο και ευλάβεια, στάθηκε γονατιστή στο πάνω μέρος της λάρνακος, όπου φυλάσσεται το Ιερό Σκήνωμά του.

Εκεί εμφανίστηκε ζωντανός ο Άγιος και έχοντας αυστηρή όψι λέει στην Σαλώμη: «Να πής στον παπά να μην φέρνη οποιονδήποτε εδώ, αλλά μόνο όσους έχουν πίστι και ευλάβεια».

Η Σαλώμη συγκλονισμένη αναφερόταν στην εμφάνιση του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!
Οι αληθινοί προσκυνητές πάντως, λαμβάνουν πολλή χάρι από την προσκύνησι τού Ιερού Λειψάνου, πού καθίσταται «ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύσι ευεργεσιών και πηγή ιαμάτων αέναος».
Ιερομόναχος Πρόδρομος, Σαλώμη ~ Η μυστική εργάτις της αρετής, Ιερόν Κελλίον “Ευαγγελισμός της Θεοτόκου”, Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Καρυές – Άγιον Όρος

***

Θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους. Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα. 

“Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος δεν είναι καλόγηρος, δεν είναι Ιεράρχης, δεν είναι μάρτυρας, που σημαίνει ο χώρος της Εκκλησίας τους δέχεται όλους. Δεν έχει καλούπι η Ορθοδοξία, δεν έχει τύπο, δεν έχει τσόφλι, είναι αγκαλιά. Όποιο πόστο και να’ χεις, αγιάζεις, αρκεί να κάμεις όπως έκαμε κι εκείνος, να ‘χεις υπομονή, αγάπη — αυτός αγαπούσε και τους Τούρκους — και ανοχή και πίστη …” μας είπε μεταξύ άλλων ο π. Γεράσιμος.

***

Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένους στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία».

***

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690, από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711, και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, στον Ομέρ Esat (Eset) Αγά που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Έζησε στην οθωμανική συνοικία Kayakapi πάνω από την Aγορά.
Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.
Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του.
Ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους.
Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».
Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.
Τον είχε στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του και σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό.
Περιποιούνταν με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόσο την αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του. Ο άγιος περπατούσε πάντα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του λέγοντας συνεχώς την ευχή “Άγιος ο Θεός”.
Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο.

Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.
Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν λαξευτή κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια.
Χαιρετουσε όλους τους ανθρώπους που εβλεπε στο όνομα του Θεού και ευχονταν το έλεος και η αγάπη Του να είναι μαζί τους.
Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου. Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.
Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν.

Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από μήνες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικείων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς στους οικείους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».
Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.
Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων.

Ο θείος Ιωάννης έζησε με πίστη, προσευχή και ταπείνωση, «διά τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. 16 (17):4), ύστερα από λίγα χρόνια ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος με υπομονή πάνω στα άχυρα του σταύλου, προαισθανόμενος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι’ αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, σέ ηλικία σαράντα ετῶν παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν στις 27 Μαΐου του 1730
«Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί, ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ηρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ».
Ο Άγιος δόθηκε για χριστιανική ταφή με εντολή του Αγά, ο οποίος ως ένδειξη της αγάπης και του μεγάλου σεβασμου του για τον Άγιο, έδωσε ένα ακριβό ύφασμα για να καλύψει τα λείψανά του.

Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από την κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φως λάμπον άγιον τω του οσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου στον πνευματικό του τό Νοέμβριο του 1733 έγινε ή ανακομιδή του ιεροὺ Λειψάνου του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν το ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και ομολογητού «ακέραιο καί ευωδιάζον». Με ιερό δέος το εναπέθεσαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού πού τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος) και αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου. Το θαυματουργό ιερό λείψανο μεταφέρθηκε τον Οκτώβριο του 1924 μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν πεζή στο προσκύνημα και διανυκτερεύουν εντός του Ιερού Ναού. Μια δεύτερη πανήγυρη τελείται με τη συμμετοχή πολλών πιστών την τελευταία Κυριακή κάθε Σεπτέμβρη, στην επέτειο των εγκαινίων του Ιερού Ναού του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Ἀμήν.

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B5/

Εγώ σε χειρούργησα, ο Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής διετάχθην από τον Θεό επειδή με εκάλεσες, πάτερ μου ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/27/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BF-2/

Όσιος Παύλος της Ομπνόρας, Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον Όσιο.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/26/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B1

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ποίημα Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τοῖς ὁσίοις σου τρόποις, τῷ Θεῷ εὐηρέστησας, καὶ ἀγγελικὴν πολιτείαν, Μελαγγέλα ἐπέδειξας · εὐγένειαν παρεῖδες πατρικήν, καὶ πλοῦτον καὶ τιμὴν βασιλικήν, καὶ εἰς ἔρημον ἐλθοῦσα μοναστριῶν, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ἰρλανδίας ὁ βλαστός, χαίροις Κελτῶν τὸ καύχημα · χαίροις τῆς Βρεττανίας ἡ λαμπάς, τὸ κλέος Οὑαλίας τε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Παναγιώτη Σόμαλη)

Ἰρλανδίας ἡ δόξα Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστασία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγμα ἐναρέτων, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

ΕΙς τὰ Ἀπόστιχα. προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.

Δεῦτε τῶν Ἀγγέλων οἱ χοροί, δεῦτε τῶν Ὁσίων οἱ δῆμοι, κλεινὲ Ἀντώνιε, θεῖέ τε Εὐθύμιε, Σάββα Ἀρσένιε, Συμεὼν καὶ Ἀλύπιε, θεῖοι στυλῖται, δεῦτε ὑποδέξασθε τὸν τῆς Ῥωσσίας βλαστόν, θεῖον Ἰωάννην τὸν ὄντως, μιμητὴν ὑμῶν τε καὶ μύστην, καὶ ὑπὲρ ἡμῶν ὁμοῦ πρεσβεύσατε.

Ξένος καὶ αἰχμάλωτος ἀχθείς, ταῖς Ἀγαρηνῶν χερσὶ Πάτερ, ξένην ἐβίωσας, πολιτείαν ἔνδοξε οἰκήσας, σταύλῳ τινί, ὡς Ἰὼβ ἄλλος Ὅσιε, ὁ ἐπὶ κοπρίας, στένων καὶ θλιβόμενος, καὶ ἀειρρόους κρουνούς, χέων θερμοτάτων δακρύων ἔφθασας πρὸς ὃν δ’ ἐπεπόθεις, Ἰωάννη ὄντως χαριτώνυμε.

Ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, πάντων τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν σεπτὴν ἑορτήν, Ἰωάννη Ὅσιε, θερμῶς παράστηθι, τῶν κινδύνων ῥυόμενος, παθῶν ἀπαλλάττων, πάσης περιστάσεως δεινῶν λυτρούμενος, νέμων τε ψυχῶν σωτηρίαν, θείαις σου ἐντεύξεσιν ὅπως, ἐν ᾠδαῖς καὶ ὕμνοις σε γεραίρωμεν.

Δόξα, Ἦχος πλ. δ’.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ τῷ Ὑψίστῳ, τὸ προφητικόν, φησί, λόγιον. Ὁ γὰρ δίκαιος ἐν πᾶσιν Ἰωάννης, εἰ καὶ εἰς ἀλλοδαπὴν μετήχθη χθόνα, καὶ ὑπὸ βαρβάρων ἐσυλήθη, καὶ αἰχμάλωτος εἰς χεῖρας τούτων παρεδόθη τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνετρύφα μνήμης, καὶ τὴν ἀρετὴν ἐκτήσατο σύνοικον. Διὸ καὶ ζῇ, ἀποθανών, εἰς τοὺς αἰῶνας, μετὰ τῶν ἐν Οὐρανοῖς Ὁσίων πάντων μεθ’ ὧν πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὁ βιωτεύσας θαυμαστῶς καὶ ὁσίως, ἐπὶ τὴν πόλιν ὡς εἰς τόπους ἐρήμους, αἰχμαλωσίᾳ καίτοι κρατυνόμενος, εἶχες ὁδηγοῦσάν σε, τὴν Παρθένον Μαρίαν, εἶχες συμμαχοῦντά σοι, τὸν θεάρεστον βίον, ὦ Ἰωάννη μέγιστε φωστήρ, τῆς Ἐκκλησίας νεόδμητον φρούριον.

Δόξα, Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσίας ἀγλάϊσμα, ὁ τῆς Ῥωσσίας βλαστός, ἀσκήσει καθέστηκεν, ὁ Ἰωάννης φημί, Θεοῦ ὡς εὐάρεστος. Οὗτος οὐκ ἐπορεύθη, ἐν βουλῇ τῶν ἀπίστων, εἰ καὶ ᾐχμαλωτίσθη, ὑπ’ αὐτῶν ὁ θεόφρων, ἂλλ’ ἐστη ἐν τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ, μέχρι τοῦ ζῇν ὁ χαριτώνυμος.

Ὁ Οἶκος.

Τὸ πῦρ τῆς πίστεως Χριστοῦ, εν τῇ καρδίᾳ φέρων, ἀνδρειοτάτῳ λογισμῷ, αἰχμαλωσίας τὰ δεινά, καὶ τῆς δουλείας τὰς πικράς, Πάτερ ὑπέστης θλίψεις, ὅλον γὰρ σαυτὸν Κυρίῳ ἀναθέμενος, Ἀγαρηνῶν οὐκ ἔπτηξας τὸ κράτος, ἀλλ’ ἐλευθέρᾳ καὶ ἀδουλώτῳ ψυχῇ τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας τὸ μυστήριον ὡμολόγησας, καὶ πράξεσιν ὁσίαις, τὴν δεδομένην χάριν τρανῶς ὑπέδειξας. Καὶ ἐν ἱπποστασίῳ οἰκῶν, ἐν ἀπαραμίλλῳ καρτερίᾳ ὡς ἄλλος Ἰωβ, ταῖς πρὸς Θεὸν προσευχαῖς τὸν νοῦν τῷ θείῳ κάλλει ἀνεπτέρωσας, καὶ συντόνοις ἀγρυπνίαις, τὴν σάρκα ἐλάμπρυνας, καὶ ἡγιασμένον σκεῦος, τῶν δωρεῶν τοῦ Παρακλήτου ἀληθῶς ἐχρημάτισας. Καὶ αρεταῖς αἰδέσιμος, καὶ τοῖς τρόποις ἔνθεος φανείς, καλῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας, καὶ μετὰ δόξης Κυρίῳ μεθέστηκας, καταλιπὼν ἡμῖν το θεῖον σκῆνός σου, ἀναβλύζον Ἰωάννη, Πνεύματι θείῳ, ῥεῖθρα ἰάσεων.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Τίς μὴ ἐπαινέσει σε, τὸν ὄντως ἀξιέπαινον; ἢ τίς μὴ θαυμάσει σου τὸν τρόπον ἀξιοθαύμαστον; Οὐ γὰρ ἠρκέσθης χαριτώνυμε ἐν τῇ τῆς αἰχμαλωσίας κακαυχίᾳ, ἀλλ’ ἔσπευσας, αὐξῆσαι αὐτήν, διὰ τῶν ἀσκητικῶν καμάτων καὶ ἱδρώτων. Οὐκ ἐπτοήθης δὲ τὸ σύνολον, τοῦ φυλάττειν σεαυτὸν ἐν εὐσεβείᾳ ἐνώπιον Ἀγαρηνῶν παρανόμων. Ὕβρεις καθυπέμεινας, καὶ γυμνότητας, καὶ πᾶσαν ἄλλην θλίψιν. Διὰ πολλῶν γὰρ ἐπειράσθης, καὶ δι’ ὑπομονῆς ἐδοκιμάσθης ἐκ Θεοῦ, Ἰωάννη ὄντως μακάριε, Ὃν ἱκέτευε δεόμεθα, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.

Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους. αββάς Ιωσήφ ο Ραϊθηνός

Προεόρτια του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Αρτέμων επίσκοπος Σελευκείας της Πισιδίας Μ. Ασίας (1ος αι.) και Αρτέμων ο πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Λαοδικεία Συρίας ή Μ. Ασίας (303)
αββάς Ζαχαρίας της Σκήτεως της Αιγύπτου (4ος αι.) και Μαρτίνος ο Θηβαίος, Αιγύπτου
αββάς Θωμάς ηγούμενος της μονής αγίου Ευθυμίου (542)
Ιάκωβος ο Στουδίτης, ομολογητής (8ος αι.)
Αβραάμ ο εν τω όρει Λάτρω Μ. Ασίας ασκήσας ( 10ος αι.), Ζαχαρίας «ο εν Χαρσικίω» και Στεφάνος ο Ξυλινίτης
Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου του Όρους του Συννέφου στο Τβερ
Ανάμνηση Θαύματος εν τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου

Εορτάζουν στις 24 Μαρτίου

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βάτου, εν τω όρει Σινά
Εορτάζει στις 25 Μαρτίου

Άγιος Ιωσήφ ο ‘Ραϊθηνός ο εξ Αϊλά (312) 
Εορτάζει στις 14 Ιανουαρίου

β΄. Ήλθε κάποτε ο Αββάς Μωυσής να βγάλη νερό και βρήκε τον Αββά Ζαχαρία να προσεύχεται στο πηγάδι και το Πνεύμα του Θεού να είναι καθισμένο πάνω του. 

δ΄. Ενώ έμενε κάποτε ο Αββάς Ζαχαρίας σε Σκήτη, είδε μια μυστική θεωρία. Σηκώνεται λοιπόν και ανεκοίνωσε το γεγονός στον Αββά του Καρίωνα. Αλλά ο γέρων όντας άνθρωπος της πράξεως, δεν καλοήξερε γύρω απ’ αυτά. Και σηκώθηκε και τον έδειρε, λέγοντας ότι από δαίμονες ήταν. Αλλά παρέμεινε ο λογισμός. Και σηκώνεται και πηγαίνει στον Αββά Ποιμένα τη νύχτα και του ανακοινώνει το ζήτημα και πως καίονται τα εντός του. Και βλέποντας ο γέρων ότι από Θεού ήταν, του λέγει: «Πήγαινε στον δείνα γέροντα και ότι σου πη, κάμε το». Πήγε λοιπόν σ’ εκείνον τον γέροντα και πριν προλάβη να του πη τίποτε, του τα λέγει όλα ο γέρων και ότι η θεωρία από Θεού ήταν. Και του συνέστησε να πάη και να υποταχθή στον πνευματικό του πατέρα.

ε΄ . Είπε ο Αββάς Ποιμήν, ότι ρώτησε ο Αββάς Μωυσής τον Αββά Ζαχαρία, λίγο πριν ο τελευταίος παραδώση το πνεύμα: «Τι βλέπεις;». Και του αποκρίνεται: Δεν είναι καλύτερα να σιωπά τινάς, πάτερ;». Και του είπε: «Ναι, τέκνο μου, ας σιωπάς». Και την ώρα πού παρέδινε το πνεύμα, καθισμένος ο Αββάς Ισίδωρος, ανάβλεψε στον ουρανό και είπε: «Ας ευφραίνεσαι, τέκνο μου Ζαχαρία, γιατί σου ανοίχθηκαν οι πόρτες της βασιλείας των ουρανών».
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996 σελ.84-86)

***

αββάς Ιωσήφ ο Ραϊθηνός

Κάποιον γέροντα τον έλεγαν Ιωσήφ και καταγόταν από την Εϊλάτ. Αυτός εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή δυο μίλια μακριά από το νερό κι έκτισε το καλύβι του με τα ίδια του τα χέρια. Ήταν λόγιος με το χάρισμα της διακρίσεως και τέλειος σε όλα, πλημμυρισμένος απ’ τη χάρη του Θεού. Στον τόπο αυτό έμεινε περίπου τριάντα χρόνια κι είχε έναν μαθητή, που δεν συγκατοικούσε μαζί του, παρά ς’ ένα διπλανό οίκημα.

Τον επισκέφθηκε κάποτε ένας να τον συμβουλευτεί για λογισμό. Χτύπησε την πόρτα αλλά απάντηση δεν πήρε και τότε σκύβοντας μες από τη χαραμάδα βλέπει τον γέροντα ολόκληρο, από το κεφάλι ως τα πόδια να στέκεται σαν φλόγα πυρός. Γεμάτος φόβο, το σώμα του παρέλυσε κι έπεσε κάτω στο χώμα σαν νεκρός για μια ώρα, ύστερα σηκώθηκε και πήγε και κάθισε κοντά στην πόρτα. Ο γέροντας όμως προσηλωμένος στην θεωρία δεν κατάλαβε τι έγινε κι ύστερα από πέντε ολόκληρες ώρες εμφανίστηκε πάλι ως άνθρωπος, άνοιξε την πόρτα και πήρε μέσα τον αδελφό. Και σαν κάθισαν τον ρώτησε· «Πότε ήρθες;». Κι εκείνος αποκρίθηκε στον γέροντα· «Έχω τέσσερις ώρες και κάτι από τότε που ήλθα, αλλά για να μην σε ενοχλήσω δεν χτύπησα την πόρτα παρά τώρα». Τότε κατάλαβε ο γέροντας ότι έγινε αντιληπτός αλλά πάνω ς’ αυτό δεν είπε τίποτα στον αδελφό. Έδωσε όμως απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις του, θεράπευσε τον λογισμό του κι έτσι τον απέλυσε εν ειρήνη. Μετά όμως από αυτό χάθηκε κι αυτός από τα μάτια των ανθρώπων, φοβούμενος την ανθρώπινη δόξα.

Ύστερα ήλθε ο αββάς Γελάσιος, ο μαθητής του, μα δεν τον βρήκε. Αναζήτησε πολύ τον γέροντα, κι αφού δεν τον βρήκε έμεινε ο ίδιος στο κελλι του γέροντα έχοντας μεγάλη ανησυχία γι’ αυτόν. Και μετά από έξι χρόνια, γύρω στην ενάτη ώρα (τρεις το μεσημέρι) κάποιος χτύπησε την πόρτα. Βγαίνοντας ο αββάς Γελάσιος βλέπει τον γέροντα του να στέκεται απ’ έξω. Εκπλάγηκε στην θέα του και τον νόμισε πως είναι πνεύμα. Χωρίς όμως να ταραχθεί καθόλου του λέγει· «Εύχου πάτερ». Και ευχομένου αυτού τον δέχτηκε χαρούμενος και ασπάστηκαν ‘’αλλήλους εν φιλήματι αγίω’’. Ο δε γέροντας είπε· «Καλώς έκανες παιδί μου και ζήτησες πρώτα την ευχή, γιατί είναι πολλές οι παγίδες του διαβόλου».

Κι ο αδελφός τον ρώτησε και του είπε· «Πως έτσι αποφάσισες, τίμιε πάτερ, να χωρισθείς από τη συνοδεία σου και να με εγκαταλείψεις ορφανό, ήμουν σε μεγάλη θλίψη για σένα». Και του λέγει ο γέροντας· «Την αιτία που δεν εμφανιζόμουν την γνωρίζει ο Θεός, όμως μέχρι σήμερα δεν απομακρύνθηκα από τούτο τον τόπο κι ούτε πέρασε Κυριακή που να μη κοινώνησα μαζί με όλους σας των μυστηρίων του Χριστού». Και θαύμαζε ο αδελφός πως έμπαινε κι έβγαινε ο γέροντας χωρίς κανένας να τον βλέπει. Και του λέγει· «Και τώρα για ποιο λόγο ήλθες στον δούλο σου;». Αποκρίθηκε εκείνος κι είπε· «Σήμερα αναχωρώ από τούτο το άθλιο σώμα προς τον Κύριο. Ήλθα λοιπόν να το αφήσω σε σένα, για να το θάψεις όπως νομίζεις και να αποδώσεις στη γη ο,τι της ανήκει».

Και αφού συζήτησε πολλά με τον αδελφό για την ψυχή και τα μέλλοντα αγαθά, άπλωσε τα χέρια και τα πόδια και πέθανε ειρηνικά. Και ευθύς τρέχοντας ο αδελφός μας συγκέντρωσε όλους. Πηγαίνοντας με βάγια και ψαλμωδίες τον σηκώσαμε ενώ το πρόσωπό του έλαμπε ολοφώτεινο και τον κατεβάσαμε στο κοιμητήριο με τους προκοιμηθεντας πατέρες.
Από την Διήγηση 16-17 του μοναχού Αμμωνίου (Μαρτυρολόγιο του Σινά, σελ 210 – 212)

***

κα’. Και κάποιος άλλος Σαρακηνός είπε ς’ έναν από τους εδώ αδελφούς τα εξής· «Έλα μαζί μου να σου δείξω ένα μικρό κήπο κι ένα κελλί ενός αναχωρητή». Τον ακολούθησε λοιπόν αυτόν στην περιοχή του Μετμόρ και αφού έφτασαν στην κορυφή κάποιου όρους του δείχνει ο Σαρακηνός κάτω ς’ ένα χείμαρρο ένα μικρό κήπο κι ένα κελλί και του λέγει· «Κατέβα μόνος σου, μήπως εξαιτίας μου επειδή δεν είμαι Χριστιανός φύγει ή κρυφτεί ο αναχωρητής. Ποτέ δεν τόλμησα να κατεβώ προς αυτόν». Ενώ κατέβαινε λοιπόν ο αδελφός προς αυτόν, από ενέργεια του σατανά του φωνάζει δυνατά ο Σαρακηνός· «Πάρε τα σανδάλια σου, πάτερ, γιατί τα άφησες εδώ». Καθώς ο αδελφός γύρισε το βλέμμα του προς τα πίσω και είπε· «Δεν τα χρειάζομαι», από κάποια δύναμη ξαναγύρισε το πρόσωπό του για να κατέβει. Τότε εξαφανίστηκε και ο μικρός κήπος και το κελλί, τα οποία ούτε ο μοναχός ούτε ο Σαρακηνός μπόρεσαν να ξαναϊδούν. Παρέμεινε ο μοναχός θλιμμένος πολύν καιρό λέγοντας· «Ό,τι έπαθε η γυναίκα του Λωτ όταν γύρισε προς τα πίσω, το ίδιο έπαθα κι εγώ».

«Πήγα σε δύο μοναστήρια του Αγίου Αντωνίου, τα οποία και σήμερα κατοικούνται από τους μαθητές του. Έφθασα επίσης και στον τόπο όπου ασκήτευε ο μακαριώτατος Παύλος, ο πρώτος ερημίτης. Είδα την ερυθρά θάλασσα. Ανέβηκα στη ράχη του όρους Σινά, του οποίου η ψηλότερη κορυφή σχεδόν αγγίζει τον ουρανό και δεν είναι δυνατόν με κανένα τρόπο να φθάσει κανείς. Στα βάθη αυτού του όρους έλεγαν πώς υπάρχει ένας αναχωρητής, τον οποίο, αν και αναζήτησα πολύ και για αρκετό χρόνο, δεν μπόρεσα να δώ. Αυτός είχε αποσυρθεί από κάθε ανθρώπινη συναναστροφή σχεδόν εδώ και πενήντα χρόνια. Δεν χρησιμοποιούσε κανένα ρούχο. Σκεπαζόταν μόνο με τις τρίχες του σώματός του κι έτσι με τη θεία χάρη αγνοούσε τη γυμνότητά του. Όσες φορές ευλαβείς άνδρες θέλησαν να τον πλησιάσουν, αυτός απέφευγε τις ανθρώπινες συναντήσεις και τρέχοντας αναζητούσε άβατα μέρη. Μονάχα σ’ έναν λεγόταν πώς επέτρεψε να τον δεί πριν πέντε χρόνια, ο οποίος πιστεύω πώς χάρη στη δυνατή του πίστη έγινε άξιος να το επιτύχει αυτό. Όταν αυτός ανάμεσα στις πολλές συζητήσεις ερεύνησε γιατί τόσο πολύ απέφευγε εκείνος τους ανθρώπους, λέγεται πώς του απάντησε, πώς σε όποιον συχνάζουν οι άνθρωποι, σ’ αυτόν δεν είναι δυνατόν να συχνάζουν οι άγγελοι. Από αυτό όχι αδικαιολόγητα, είχε κυκλοφορήσει φήμη, πού την παραδεχόταν πολλοί, ότι ο άγιος εκείνος είχε επισκέψεις αγγέλων».

***

Από τον βίο του αγίου Ευθυμίου
Από τον Ευεργετινό

Κάποια Κυριακή ο μέγας Ευθύμιος λειτουργούσε στον Θεό και πρόσφερε σε αυτόν την αναίμακτη θυσία, και στα δεξιά στεκόταν ο Δομετιανός κρατώντας το συμβολικό ριπίδιο*. Ήταν η ώρα να αρχίσει η τρισάγια δοξολογία (το Άγιος ο Θεός), όταν ο Τερέβων ο Σαρακηνός και ο αδελφός του Χρυσίππου Γαβριήλιος, που στέκονταν ο ένας κοντά και ο άλλος μέσα στο άγιο βήμα, – ω, τι πολλή χάρη έδωσες, Χριστέ, στον Ευθύμιο! – είδαν ξαφνικά φωτιά, σαν απλωμένη επάνω σε σεντόνι, να κατεβαίνει από ψηλά, να τυλίγει τον μέγα Ευθύμιο, και μαζί με αυτόν και τον Δομετιανό, και να μένει έτσι γύρω τους από την αρχή του τρισαγίου μέχρι το τέλος της θείας Λειτουργίας.
Ο Τερέβων κυριεύτηκε από δέος και έφυγε από το άγιο βήμα έντρομος και καταφοβισμένος· και στο εξής δεν ξανατόλμησε να μπει με αναίδεια και θράσος, όπως συνήθιζε, μέσα στα άδυτα, αλλά κατά τη Λειτουργία στεκόταν στα προπύλαια του ναού με πολλή ευλάβεια…

Κάποτε, σε μερικούς από τους αδελφούς που έμεναν μαζί του ιδιαιτέρως, ο άγιος είπε ότι πολλές φορές είδε φανερά αγγέλους να συλλειτουργούν με αυτόν και να συμμετέχουν στην ιερουργία.
Τους είπε ακόμη ότι, κατά τη μετάληψη του σώματος του Κυρίου, έβλεπε μερικούς από τους προσερχόμενους να φωτίζονται από αυτήν και άλλους να γίνονται σκοτεινοί, όσοι δηλαδή δεν ήταν άξιοι εκείνου του φωτός και της λαμπρότητας. Γι’ αυτό και τόνιζε στους αδελφούς την άριστη συμβουλή του αποστόλου, ότι πρέπει να προσέχει ο καθένας και να εξετάζει προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να μεταλαβαίνει με φρίκη από τον άρτο και το ποτήριο, ξέροντας καλά πως, αν προσέλθει και μεταλάβει χωρίς να είναι άξιος, κοινωνεί προς καταδίκη του (Α’ Κορ. 11:28-29).
Γι’ αυτό και ο ιερέας, όταν προσφέρει αυτή τη θυσία, αμέσως από την αρχή ασφαλίζει, θα λέγαμε, το πλήθος, αναφωνώντας: «Άνω σχώμεν τας καρδίας»· και όταν λάβει από εκείνους τη σχετική διαβεβαίωση («Έχομεν προς τον Κύριον»), τότε παίρνει το θάρρος να προσφέρει την αγία Αναφορά.
Όταν πάλι αυτή ολοκληρωθεί, ο ιερέας υψώνει τα χέρια προς τον ουρανό και, σαν να δείχνει σε αυτούς το μυστήριο που πραγματοποιήθηκε για τη σωτηρία μας, λέει με δυνατή φωνή: «Τα άγια τοις αγίοις». Σαν να τους λέει δηλαδή:

«Επειδή εγώ είμαι άνθρωπος όπως και εσείς και αγνοώ τι έχει κάνει ο καθένας, γι’ αυτό ακριβώς διακηρύττω φανερά από πριν και ορίζω σε όλους αυτό το κριτήριο για τη συνείδησή σας. Αν λοιπόν κανείς αιχμαλωτίστηκε από μνησικακία ή μίσος, ή άλλος από φθόνο ή οργή ή υπερηφάνεια, αν κάποιος κυριεύτηκε από κακολογία ή αισχρολογία ή άτοπη επιθυμία ή κάποιο άλλο πάθος, ας μην προσέλθει, αν προηγουμένως δεν καθαριστεί από τον μολυσμό με τη μετάνοια. Γιατί, λέει, αυτά τα άγια δίνονται όχι στους βέβηλους αλλά στους αγίους. Όσοι επομένως παίρνετε θάρρος από τη συνείδησή σας, ελάτε στον Κύριο και φωτιστείτε, και τα πρόσωπά σας δεν θα ντροπιαστούν (Ψαλμ. 33:6)».

* Το ριπίδιον (είδος βεντάλιας από φτερά παγωνιού ή λεπτό ύφασμα) ήταν αρχαίο λειτουργικό σκεύος, το οποίο κινούσαν επάνω από τα τίμια δώρα για να διώχνουν τα έντομα (βλ. Διατάξεις των αγίων αποστόλων 8.12, PG 1, 1092Β). Από τα ριπίδια προήλθαν τα σημερινά εξαπτέρυγα.
ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Δ’, Υπόθεση ΚΘ’ (29), σελ. 297, και Υπόθεση ΛΓ’ (33), σελ. 315. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2010.

***

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά, μάλιστα, η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους.

Όταν έμενα στην Πετρούπολη, στη δεκαετία του 1840, ακούγοντας γι’ αυτό από κάποιους, θέλησα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουνα, βλέπεις, νεαρός τότε και δύσπιστος. Έτυχε, λοιπόν, να με επισκεφθεί ένας μοναχός, στον οποίο οι ενέργειες της χάριτος ήταν ήδη έκδηλες. Αρχίσαμε να μιλάμε για πνευματικά ζητήματα. Όσο πιο πολύ αυτοσυγκεντρωνόταν, όσο πιο πολύ η σκέψη του βάθαινε, τόσο πιο φωτεινό γινόταν το πρόσωπό του• ώσπου, τελικά, έγινε λευκό σαν το χιόνι, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν. Λένε ότι και ο γέροντας Σεραφείμ του Σαρώφ πολύ συχνά έλαμπε, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, και όλοι τον έβλεπαν φωτόλουστο.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στις διηγήσεις των αγίων πατέρων. Αναφέρεται, για παράδειγμα, στο Γεροντικό ότι ο αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, όταν προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, τα δάχτυλά του γίνονταν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Το αποκάλυψε ο αββάς Λωτ, που το είδε.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως –δηλαδή στην άκτιστη ενέργεια– του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, όταν Εκείνος μεταμορφώθηκε, όταν «το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο» (Ματθ. 7:2) και «τα ρούχα Του έγιναν αστραφτερά, κατάλευκα σαν το χιόνι» (Μαρκ. 9:3).
(Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας” . Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 99, 102, 105.)

***

Σε ενα κείμενο του Σεραπίωνος Θμουπόλεως (4ος αιών.) για τον μοναχισμό διαβάζουμε,
«Πόσο υπερέχει στην τιμή το άγιο σχήμα σας! Πόση ευωδία πνευματική αποπνέει! Πόσο μεγάλο είναι το επάγγελμα που διαλέξατε! Κανένας λόγος δεν μπορεί να το εξυμνήσει! Ώ επάγγελμα που αγγίζεις τον ουρανό! Ώ επάγγελμα που συνδέεσαι με το Θεό! Ώ επάγγελμα που μοιάζεις με αγγέλους! Ώ επάγγελμα που διασώζεις το «κατ’ εικόνα»! Ώ επάγγελμα που παραστέκεσαι κοντά στο Θεό! Ώ επάγγελμα που είσαι για το Θεό το πιο τίμιο! Ώ επάγγελμα με το οποίο σώζεται ο κόσμος!Μακαρίζοντάς σας κάποιος δίκαια θα μπορούσε να πει: “μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου” ».

Απολυτίκιον του Οσίου. Ήχος πλ. δ’

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωσήφ Πατήρ ημών όσιε· πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον πάντων των εν Σινά Αγίων
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Εν Σινά τω αγίω διαφόροις εν έτεσι, και εν Ραϊθώ υπέρ φύσιν εν σαρκί ηγωνίσασθε, Πατέρων των Οσίων η πληθύς, και δήμος θεοφόρων Ασκητών, διά τούτο ευφημούμεν πάντας υμάς συμφώνως ανακράζοντες· δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.

Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε.

Ἡ Βάτος ἐν τῷ Σιναίῳ, σὲ προετύπου Παρθένε, τὸ πῦρ τῆς θείας Οὐσίας, ἀφλέκτως ἐγγυμονοῦσα, διὸ ἡμᾶς τοὺς σοὺς δούλους, ποίησον οἴκους, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Ήχος πλ. α’. Τω Σωτήρι Θεώ.

Φωτοδόχε λαμπάς, την ταπεινην μου ψυχήν, έσκοτισμένην πλημμελήμασιν , ως αγαθή τω φωτί σου καταλάμπρυνον ωδήν χαριστήριον όπως βοήσω σοι.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον. Το γαρ άϋλον άπτουσα φώς, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα.
Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου. Χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους.
Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα. Χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα.
Χαίρε, ότι τον πολύφωτον αναβλύζεις φωτισμόν. Χαίρε, ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν.
Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον. Χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.
Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν. Χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.
Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας. Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας… Προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου»… ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού». Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε… Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Μεταμόρφωση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Εορτάζει στις 6 Αυγούστου

Στίχοι
Θαβώρ υπέρ πάν γης εδοξάσθη μέρος,
Ιδόν Θεού λάμψασαν εν δόξη φύσιν
Μορφήν ανδρουμένην κατά έκτην Χριστός αμείψε.

”Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.”
«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).

…Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας —η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο— σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή. Σε τέτοιες ώρες μαρτυρικής παραμονής στα όρια μεταξύ του Απροσίτου Φωτός της Θεότητας που έλκει προς τον εαυτό Του και της απειλητικής αβύσσου του σκότους, να ενθυμούμαστε τα διδάγματα των Πατέρων μας, οι οποίοι διήνυσαν την οδό αυτή ακολουθώντας τον Χριστό, και «εζωσμένοι τας οσφύας ημών» να παίρνουμε δύναμη με την κραταιά ελπίδα σε Εκείνον, ο Οποίος με την παλάμη Του βαστάζει ακόπως όλη την κτίση. Να θυμόμαστε ότι στη ζωή μας πρέπει να επαναληφθεί κατά τον ίδιο τρόπο ο,τι έγινε στη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, για να ελευθερωθούμε από κάθε φόβο και ολιγοψυχία. Η οδός είναι κοινή σε όλους μας κατά τον λόγο Αυτού του Χριστού: «Εγώ ειμι η οδός»• και γι’ αυτό είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».

Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς πρέπει να περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς επίσης θα διωχθούμε από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δίωκαν τον Χριστό. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν….

Σας παρακαλώ, να μην ολιγοψυχήσουμε ακούοντας τα λόγια της διδασκαλίας αυτής, αλλά να λάβουμε θάρρος και να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να δεχθούμε με απλότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Κύριος με το στόμα Του είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις’ 33). Και εμείς, με τη δύναμη του Χριστού, θα κατορθώσουμε αναμφίβολα τη νίκη αυτή επί του κόσμου, ώστε μαζί με Αυτόν να μετάσχουμε στην αιώνια Βασιλεία των ουρανών.

Καθημερινά η πείρα της ανθρωπότητος μας αποδεικνύει σταθερά ότι οι «σοφοί και συνετοί» του αιώνος τούτου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό ούτε στο Θαβώρ, ούτε στον Γολγοθά, ούτε στο όρος των Ελαιών.

Έτσι, αγαπητοί, προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου» (Ησ. β’ 3), ας σταθούμε αοράτως στην πόλη του Ζώντος Θεού, και μετάρσιοι τω πνεύματι ας δούμε την άυλη Θεότητα του Πατρός και του Πνεύματος στον Μονογενή Υιό απαστράπτουσα. Ας ανέβουμε όχι με υπερήφανη παρρησία, αλλά με φόβο και τρόμο, ως ανάξιοί της αναβάσεως και οράσεως αυτής, εντούτοις όμως, με ελπίδα ότι και σε μας τους αμαρτωλούς, κατά την άμετρη αγαθότητα του Ουρανίου Πατρός, θα λάμψει «το αΐδιο Φως» της Θεότητος, η άστεκτη λάμψη του οποίου έρριξε πρηνείς στο Θαβώρ τους εκλεκτούς Αποστόλους.

Αφού ανυψώσαμε για λίγο τον νού μας στη θεωρία των θεμελιωδών αρχών της πίστεώς μας, οι οποίες πρέπει να αποτελούν το μόνιμο πολίτευμα της ζωής του πνεύματός μας, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε στο θέμα που επιλέξαμε… Η γνώση για όλα αυτά θα βοηθήσει και εμάς τους ιδίους να διέλθουμε συνετά τη δική μας πορεία ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού».

Απορρίψτε τον άδικο λογισμό, ότι αυτό είναι κλήρος μόνο των εκλεκτών, λογισμό που μπορεί να φονεύσει μέσα μας την άγια ελπίδα. Η αλήθεια, στην οποία είναι αναγκαίο να στερεωθεί η καρδιά μας, είναι ότι ο Κύριος κανέναν δεν “εκβάλλει έξω” και δεν απορρίπτει από εκείνους που έρχονται προς Αυτόν (πρβλ. Ιωάν. ς’ 37). Όλοι εμείς, χωρίς εξαίρεση, μεγάλοι και μικροί, σημαντικοί και ασήμαντοι, κληθήκαμε στην ίδια τελειότητα, στην οποία κάλεσε ο Κύριος τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη που τους οδήγησε στο όρος του Θαβώρ, διότι και εμείς, όπως και αυτοί, λάβαμε τις ίδιες εντολές και όχι άλλες, και, επομένως, την ίδια, ίση προς αυτούς, τιμή κλήσεως και όχι άλλη κατώτερη. Ερευνήστε με προσοχή όλη την ακολουθία της Εορτής και θα δείτε με ποια δύναμη η Εκκλησία προσκαλεί και πείθει όλους για ανάβαση στο αψηλάφητο Όρος της νοεράς Θεοπτίας, δείχνοντας έτσι σαφώς ότι όχι μόνο κατά την αρχαιότητα, όχι μόνο στους Αποστόλους ευδόκησε ο Κύριος να φανερώσει την “αυγή” της Θεότητάς Του, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων, και ως τις ημέρες μας ακόμη, δεν έπαυσε και ουδέποτε θα παύσει, σύμφωνα με την επαγγελία Του, να εκχέει την ίδια εκείνη δωρεά σε όσους Τον ακολουθούν με όλη την καρδιά τους…

Δεν έβλεπα την οδό μπροστά μου• δεν γνώριζα πως να εισέλθω σε αυτή τη ζωή, από που να αρχίσω• αισθανόμουν τον εαυτό μου μέσα σε γνόφο και ρώτησα:

«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή»;

Και μου δόθηκε η απάντηση:

«Να προσεύχεσαι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.

»Να προσεύχεσαι με τα λόγια της εκκλησιαστικής Ωδής, “Λαμψάτω, ω Φωτοδότα, και εμοί τω αμαρτωλώ το φως Σου το απρόσιτον”, και να ενδυναμώνεις στην πίστη, ενθυμούμενος ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν».

Στη συνέχεια ο άνδρας εκείνος, σαν να απέκλειε τη δυνατότητα ότι μια τέτοια προσευχή θα παραμείνει χωρίς την άνωθεν απάντηση, κατέκλεισε τον λόγο του ως εξής:

«Όταν η ψυχή σου γνωρίσει αυτό το φως, τότε, όταν συμβεί να το στερείται, θα φλέγεσαι γι’ αυτό και μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο θα το ζητάς και θα κράζεις προς αυτό:
Ελθέ, το φως το αληθινόν.
Ελθέ, η Ζωή η αιώνιος.
Ελθέ, των πεπτωκότων η έγερσις.
Ελθέ, των κειμένων η ανόρθωσις,
Ελθέ, των νεκρών η ανάστασις.
Ελθέ, Πανάγιε Βασιλεύ.
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και μείνον αδιαστάτως εν ημίν,
και αδιαιρέτως Συ μόνος βασίλευε εν ημίν
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα), Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σ. 172-188.)

Αγίου Σωφρονίου του Ἒσσεξ
Το άκτιστο φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης.

«Περί τας αρχάς της δεκαετίας του 1930, όταν ήμουν ήδη διάκονος, η ευδοκία του Θεού παρέμεινε μετ’ εμού επί δύο εβδομάδες. Το εσπέρας, όταν ο ήλιος έβαινε προς τη δύση αυτού, οπίσω του Ολύμπου, καθόμουν επί του εξώστου, πλησίον του κελίου μου, ατενίζων προς το βράδυ. Κατ’ εκείνας τας ημέρας έβλεπον το εσπερινό φως του ηλίου και εν ταυτώ, μαζί με τον ήλιο και ένα άλλο Φως, όπερ τρυφερώς με περιέβαλλε και ειρηνικώς έμπαινε μέσα μου, στην καρδιά μου, και με παράδοξο τρόπο, που δεν καταλάβαινα, μου έδινε μια απέραντη αγάπη και τότε απέκτησα μια ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους, όποιοι και να ήταν, όπως και να εφέροντο, όσο και να μισούσαν, αισθανόμουν ωσαύτως, ανώδυνον τη συμπάθεια προς τον κόσμο όλο. Μετά τη δύση του ήλιου, γι αυτές τις μέρες που είχα αυτήν την εμπειρία απεσυρόμην στο κελίον μου, προς επιτελείαν του κανόνος της προσευχής μου και όμως το Φως παρέμενε συνεχώς πάνω μου».
«Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί.…»

***

Το φως της αγίας Τριάδας λάμπει στην καθαρή ψυχή
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Όποιος θέλει να δει τον Κύριο μέσα του, κάνει σχέδια πώς να καθαρίσει την καρδιά του με την αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Και έτσι, με τους φωτεινούς οφθαλμούς της διάνοιας του θα βλέπει πάντοτε τον Κύριο.

Ο τόπος της νοητής χαράς του Θεού είναι η ψυχή του καθαρού και ο ήλιος που λάμπει μέσα του είναι το φως της αγίας Τριάδας και ο αέρας που αναπνέουν οι λογισμοί που ενοικούν μέσα του, είναι το παράκλητο και πανάγιο Πνεύμα, συγκάθεδροι δε αυτού είναι οι άγιοι και ασώματοι “Άγγελοι” και η ζωή και η χαρά και η ευφροσύνη των αγίων Αγγέλων είναι ο ίδιος ο Χριστός, το αληθινό φως, που γεννήθηκε από το φως του Θεού. Ο καθαρός άνθρωπος συνεχώς ευφραίνεται με τις θεϊκές εμπειρίες της ψυχής του, και θαυμάζει το κάλλος της, που είναι λαμπερό εκατό φορές περισσότερο από τον ήλιο. Αυτή η ψυχή του καθαρού είναι η νέα Ιερουσαλήμ, και η βασιλεία του Θεού, που είναι κρυμμένη μέσα μας κατά το λόγο του Κυρίου. Αυτή η καθαρότητα είναι η νεφέλη της δόξας του Θεού, στην οποία θα εισέλθουν μόνο όσοι έχουν καθαρή καρδιά, για να δουν το πρόσωπο του Κυρίου, και θα φωτισθεί ο νους τους με την ακτίνα του θείου φωτός.

***

Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου

Κατά τη Θαβώρεια Μεταμόρφωση, ο Κύριος έλαμψε ως ο ήλιος και η δόξα Του περιέλαβε τους δύο προφήτες και τους τρεις Μαθητές. Κατά την έσχατη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του, η λάμψη της αστραπής του Προσώπου Του θα καλύψει όλη την οικουμένη και θα είναι «απ᾿ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών», ή —όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Μάρκος— «απ᾿ άκρου της γης έως άκρου του ουρανού». Όσοι μεν δεν θα αναμένουν το σωτήριον του Θεού «κόψονται», θα θρηνήσουν δηλαδή απαράκλητα. Οι στρατιές δε όλων των αγγέλων και οι χοροί όλων των Αγίων και δικαίων —ανά τους αιώνας— θα συναχθούν στην Παρουσία του Υιού του Ανθρώπου, με αναστημένα και αφθαρτοποιημένα σώματα, και θα λάμψουν «ως ο ήλιος». Αυτό που φανέρωσε ο Κύριος στη Μεταμόρφωση, θα είναι η κατάσταση των σεσωσμένων στη Βασιλεία Του. Η δόξα της Μεταμορφώσεως δεν ήταν παρά μέρος μόνο εκείνης της δόξας που θα λάβει χώρα στη Δευτέρα Παρουσία.

Το θέμα του Θαβωρείου Φωτός είναι εν γένει πολύ οικείο και προσφιλές στην Ορθόδοξη Ησυχαστική Παράδοση, ακριβώς επειδή ο Κύριος μεταμορφώθηκε ενόσω προσευχόταν. Αυτό είχε ως σκοπό να δώσει σ᾿ εμάς τύπο ζωής. Οι ορθόδοξοι ησυχαστές προσκαρτερούν στην προσευχή, στη μονολόγιστη επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η ευχή αυτή του Ιησού ‒ όπως ονομάζεται ‒ τοποθετεί τον προσευχόμενο στην Παρουσία του Προσώπου του Κυρίου, τον Οποίο επικαλείται. Όταν αυξηθεί η ενέργεια αυτή της προσευχής και η Παρουσία του Χριστού πυκνώσει και κυριαρχήσει μέσα στον άνθρωπο, τότε, όπως αναφέρει και το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, η αιώνια ημέρα του Κυρίου «διαυγάζει και φωσφόρος ανατέλλει» μέσα στην καρδιά. Και, όπως λέγει ο Ψαλμωδός, τότε ο άνθρωπος εξέρχεται επί την όντως εργασίαν αυτού έως εσπέρας. Μετά το φωτισμό αυτό, ο άνθρωπος γνωρίζει πως να πορευτεί ενώπιον του Προσώπου του Θεού και να «επιτελέσει αγιωσύνην εν φόβω Του»…

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι* και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του.

Να μιλάς αυθόρμητα στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγγέλους, στους Αγίους, όπου κι αν βρίσκεσαι, και να τους λες ό,τι θέλεις.
«Χριστέ μου, να λες, Παναγία μου, την διάθεσή μου την ξέρεις. Βοήθησέ με!».
Έτσι απλά και ταπεινά να τους μιλάς συνέχεια για ό,τι σε απασχολεί και ύστερα να λες την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε;

Έπεσε πολύς πειρασμός.
Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!
Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπισθή διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

Όταν ζητούμε μετάνοια από τον Θεό γιά τον κόσμο, να βάζουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτούς πού έχουν φταίξει και να μη λέμε: «Βοήθησε τον κόσμο πού είναι αμαρτωλός». Οι Τρεις Παίδες γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, και όμως δεν είπαν «τί φταίμε εμείς;», αλλά είπαν: «Δικαίως πάθαμε, έπρεπε και περισσότερα να πάθουμε».
Μιλούσαν σαν να ήταν από αυτούς πού παρέβησαν τις εντολές του Θεού πριν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, σαν να ήταν και αυτοί συμμέτοχοι στην αμαρτία, ενώ ήταν αμέτοχοι, αφού δεν είχαν ακόμη γεννηθη.
Πόσο με συγκινεί η προσευχή πού έκαναν, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι! «Δίκαιος ει, Κύριε, επί πασιν οίς έποίησας ημιν… Οτι ήμάρτομεν και ήνομήσαμεν… Και νυν ουκ έστιν ημίν ανοΐξαι τό στόμα ημών. Μη δη παραδωης ημάς εις τέλος… και μη αποστήσης τό έλεος σου αφ’ ημών διά “Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου».
Δηλαδή, «δίκαια μας τιμωρείς, Κύριε, γιατί αμαρτήσαμε, αλλά μόνο γιά χατίρι του Αβραάμ πού τον αγαπάς, γιατί δεν αμάρτησε, μη μας εγκαταλείπης».

Οι Ισραηλίτες, επειδή είχαν ξεφύγει από τις εντολές τού Θεού, έζησαν στην αιχμαλωσία εβδομήντα πέντε χρόνια.
Και τελικά, όταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ο βασιλιάς Κύρος, πού τολμά να πή κανείς ότι φάνηκε καλύτερος από τους υιούς του Ισραήλ, οι οποίοι είχαν μολύνει τα ιερά πού είχαν για τις θυσίες. Του άλλαξε το μυαλό ο Θεός και τον έκανε να πιστεύη στον Θεό του Ουρανού.
Έτσι άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, τους έδωσε χρήματα, ξυλεία για τον Ναό, τους έφτιαξε το τείχος της Ιερουσαλήμ και έδειξε τέτοια καλωσύνη και τέτοια ευλάβεια, πού δεν έδειξαν κατά κάποιον τρόπο ούτε οι Ισραηλίτες. Και όλα αυτά, γιατί μετανόησε και άλλαξε ο λαός. Πόσο βοηθάει η μετάνοια, γιά να εξαφανισθή το κακό!

Εσείς κάνετε προσευχή για να βρέξη (1) ή δεν σας απασχολεί το θέμα; Τώρα είναι εποχή να οργώση ο κόσμος, για να σπείρη. Έπρεπε ήδη να είναι σπαρμένα τα χωράφια, και ακόμη δεν μπορούν να τα οργώσουν. Είναι μια δοκιμασία από τον Θεό αυτή η ανομβρία. Το έργο του μοναχού αυτό είναι, να κάνη προσευχή σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντως από σας έχω ένα παράπονο. Την άλλη φορά, ενώ ο κόσμος θέριζε τα σιτάρια για σανό, επειδή δεν έβρεξε, εσείς ούτε καν το κάνατε θέμα προσευχής. Γιατί; Επειδή εσείς ποτίζατε με το λάστιχο; Λοιπόν, αυτή θα είναι τελευταία φορά, άλλη φορά θα πρέπη να πονάτε για τον κόσμο. Θα μαθαίνετε και θα κάνετε προσευχή. Να γράφετε και σ’ εμένα. Θα δώσετε εξετάσεις. Αν περάσετε, δηλαδή αν βρέξη, θα σας κάνω συνέταιρους στην προσευχή και ό,τι θα παίρνουμε από την θεία Πρόνοια θα το μοιράζουμε…

Όταν κάνω προσευχή για βροχή και βλέπω έστω και ένα σύννεφο στον ουρανό (ακόμη και να μη ρίξη βροχή), δοξάζω τον Θεό που παρουσίασε έστω και ένα σύννεφο, και με πειράζει η συνείδηση που υπάρχουν μέσα μου πολλά πνευματικά σύννεφα, τα οποία διώχνουν τα σύννεφα του Θεού. Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βηθήση. Η προσευχή του ταπεινού μαζεύει σύννεφα, όταν είναι ανομβρία. Και πάντα να ευχώμαστε η βροχή που θα ρίξη ο Θεός να έχη και πνευματική ενέργεια, να σβήνη την πνευματική πυρκαγιά που έβαλε ο κακός διάβολος στον κόσμο και καίει ψυχές.

Χάρηκα μερικούς που άκουσα να λένε: “Δεν είμαστε άξιοι, αλλά ο Θεός πάλι μας λυπήθηκε, έρριξε και λίγη βροχή και λίγα χιόνια”. Αν έχουμε τέτοιους ταπεινούς λογισμούς, ο Θεός θα στείλη περισσότερα. Τουλάχιστον η αναγνώριση είναι μετάνοια. Ευτυχώς που υπάρχει λίγο προζύμι. Να παρακαλάτε να στρίψη λίγο με το κατσαβιδάκι ο Θεός το μυαλό των ανθρώπων. Βλέπω μια καλή διάθεση σε μερικούς μεγάλους. Καταλαβαίνουν πού πάμε.
1) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990, που είχε μεγάλη ξηρασία.

– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήση ο Θεός.

Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Λόγοι Α΄ Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Θαβώρια Θεοφάνεια Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/06/%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%b7%ce%b8%ce%ae%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bc%cf%8c%cf%81%cf%86%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%80/

Μία απλή γυναίκα προσευχόμενη πλημμύρισε απ’ το άκτιστο και θείο Φως, π. Ηλίε Κλεόπα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/11/%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%ae-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%85%cf%87%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%bc%cf%8d/

Το άκτιστο θαβώριο Φως, Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/10/18968/

Με όλα αυτά τα βλάσφημα, χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/08/%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CE%B1/

Θεομηνία και οργή Θεού, ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/24/%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BF/

Εσπερινός: Αναγνώσματα Εξόδου (Κεφ. 24, 12-18), Εξόδου (Κεφ. 33, 11-23 & 34, 46, 8), Βασιλειών Γ’ (Κεφ. 19, 39, 11-13, 15-16)
Όρθρος: Ευαγγέλιον Λουκά 9:28-36.
Θεία Λειτουργία: Απόστολος Πέτρου Β’ 1:10-19, Ευαγγέλιον Ματθ. 17:1-9.
Το γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 17:1-9, στο κατά Μάρκον 9:2-8, και στο κατά Λουκάν 9:28-36.

Απολυτίκιον. Ήχος βαρύς

Μετεμορφώθης εν τω όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι.

Κοντάκιον Αυτόμελον Ήχος βαρύς

Επί του όρους μετεμορφώθης, και ως εχώρουν οι Μαθηταί σου την δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τω δε κόσμω κηρύξωσιν, ότι συ υπάρχεις αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα.

Ηχος δ’ Ο εξ υψίστου κληθεὶς

Παρθενικής εκ νεφέλης σε τεχθέντα, και σάρκα γενόμενον, και προς το όρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, και τη νεφέλη, τη φωτεινή σε περικυκλούμενον, φωνή του Γεννήτορος, αγαπητόν σε Υιόν, των μαθητών συμπαρόντων σοι, σαφώς εδήλου, ως ομοούσιον και ομόθρονον· όθεν ο Πέτρος εκπληττόμενος, Καλόν ώδέ εστιν είναι έλεγε, μη ειδώς ο ελάλει, Ευεργέτα πολυέλεε.

Δόξα… Ήχος πλ. α’

Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού ημών, και θεασώμεθα την δόξαν της Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, φωτί προσλάβωμεν φως, και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας.

Ο Οίκος

Εγέρθητε οι νωθείς, μη πάντοτε χαμερπείς, οι συγκάμπτοντες εις γην την ψυχήν μου λογισμοί, επάρθητε και άρθητε εις ύψος θείας αναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρω και τοις Ζεβεδαίου, και άμα εκείνοις το Θαβώριον όρος προφθάσωμεν, ίνα ίδωμεν συν αυτοίς την δόξαν του Θεού ημών, φωνής δε ακούσωμεν, ης περ άνωθεν ήκουσαν, και εκήρυξαν, του Πατρός το απαύγασμα.

Ήχος δ’

Όρος το ποτέ ζοφώδες και καπνώδες, νυν τίμιον και άγιόν εστιν, εν ω οι πόδες σου έστησαν Κύριε· προ αιώνων γαρ κεκαλυμμένον μυστήριον, επ’ εσχάτων εφανέρωσεν η φρικτή σου Μεταμόρφωσις, Πέτρω Ιωάννη και Ιακώβω, οίτινες την ακτίνα του προσώπου σου μη φέροντες, και την λαμπρότητα των χιτώνων σου, επί πρόσωπον, εις γην κατεβαρύνοντο, οι και τη εκστάσει συνεχόμενοι, εθαύμαζον βλέποντες, Μωϋσήν και Ηλίαν συλλαλούντάς σοι τα μέλλοντα συμβαίνειν σοι, και φωνή εκ του Πατρός, εμαρτύρει λέγουσα· Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα, αυτού ακούετε, ος τις και δωρείται τω κόσμω το μέγα έλεος.

ωδή θ’ Έτερος Κανών
Ήχος πλ. δ’ Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή

Δεύτέ μοι πείθεσθε λαοί, αναβάντες εις το όρος το Άγιον, το επουράνιον αΰλως στώμεν εν πόλει ζώντος Θεού, και εποπτεύσωμεν νοΐ Θεότητα άϋλον, Πατρός και Πνεύματος, εν Υιώ μονογενεί απαστράπτουσαν.

Έθελξας πόθω με Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι, αλλά κατάφλεξον, πυρί αύλω τας αμαρτίας μου, και εμπλησθήναι της εν σοι τρυφής καταξίωσον, ίνα τας δύο σκιρτών, μεγαλύνω αγαθέ παρουσίας σου.

Εξαποστειλάριον
αυτόμελον (Εκ γ’ )

Φως αναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός αγεννήτου, εν τω φανέντι φωτί σου, σήμερον εν Θαβωρίω, φως είδομεν τον, Πατέρα, φως και το Πνεύμα, φωταγωγούν πάσαν Κτίσιν.

Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία οφείλεται στο μοναχισμό. Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Β΄ Κυριακή των Νηστειών
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Οι λόγοι σου Πάνσοφε και τα σεπτά συγγράμματα, δρόσος ουρανία μέλι πέτρας άρτος Αγγέλων τοις εντυγχάνουσι, νέκταρ αμβροσία γλυκασμός, ήδυσμα Γρηγόριε και πηγή ζώντος ύδατος.( Κανών α’, Ωδή ε’, )

«Προσεύχου, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.» Γέροντας Σωφρόνιος του Essex

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Ο Ησυχασμός είναι η πεμπτουσία της ορθοδόξου παραδόσεως, ταυτιζόμενος με αυτό που περικλείει και εκφράζει ο όρος ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Έξω από την ησυχαστική παράδοση η Ορθοδοξία είναι ανύπαρκτη και αδιανόητη. Η ησυχαστική πράξη, εξ άλλου, είναι η «λυδία λίθος» για την αναγνώριση της αυθεντικής χριστιανικότητας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επαναβεβαιώνει την ουσία και τον χαρακτήρα της Ορθοδόξου Θεολογίας. Η θεολογία και το θεολογείν δεν είναι καρπός μιας ευσεβούς, έστω, αλλά διανοητικής ενασχολήσεως με τα θεία. είναι μαρτυρία της εν Αγίω Πνεύματι αλλοιώσεως του «πάσχοντος τα θεία». Θεολόγος είναι ο κοινωνών του Θεού, δηλαδή ο Άγιος.

Θεολογία ο Άγιος Γρηγόριος εσπούδασε εις την Θεολογική Σχολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν ήταν κάποιο ίδρυμα κρατικό, διότι η Θεολογική Σχολή είναι το μοναστήρι, ο Άγιος Γρηγό­ριος έγινε Θεολόγος μέσα από την άσκηση και την πνευματι­κή ζωή.  Ήταν ο Θεολόγος της ασκήσεως, της μετανοίας, και όχι ο Θεολόγος των πτυχίων και των πανεπιστημιακών τίτλων. 

Ο σκοπός, ο απόλυτος σκοπός και προορισμός κάθε ανθρώπου, όχι μόνο των χριστιανών, είναι η θέωση. Κάθε άνθρωπος να φτάσει στη θέωση. «Ο Θεός πάντας άνθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γίνεται υπερασπιστής του μοναχισμού, του μοναχισμού της πατερικής παρα­δόσεως, τον οποίον πολεμούσε ο Βαρλαάμ. Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος αλλά και οι άλλοι οπαδοί τους, μετέφεραν την δυτική αλλοτρίωση στην Ανατολή. Ήδη στη Δύση είχε διαμορφωθεί ένας άλλος Χριστιανισμός, είχε αλλάξει η ουσία του Χριστιανισμού με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού στη Δύση… Έτσι λοιπόν η Δύσις εισάγει ό,τι εισάγει, χτυπώντας την καρδιά της Ορθοδοξίας που είναι ο ησυχασμός.

Η Θεολογία γεννιέται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, με τον φωτισμό του ανθρώπου από την Χάρη του Θεού…. Οι θεολόγοι της Εκκλησίας, λοιπόν, είναι οι θεόπτες, είναι οι προφήτες που ονομάζονται στην Παλαιά Διαθήκη «Ροέ» από το εβραϊκό ρήμα «ραά» (αυτό δεν είναι επίδειξη, είναι γνωστό­τατο). Το ρήμα «ραά» σημαίνει βλέπω. Προφήτες είναι οι βλέ­ποντες. Τι βλέπουν; Την Χάρη του Θεού, την άκτιστη. Οι Θεολόγοι είναι αυτοί που βλέπουν το άκτιστο φως, αυτοί που φθάνουν εις την θεοπτίαν. Ο Θεός επικοινωνεί, εισερχόμενος διά του Ακτίστου Φωτός Του μέσα στην καρδιά του ανθρώπου…. (αποσπασματα απο ομιλια του)Ο αββάς Παλλάδιος, όταν τον ρωτήσαμε: «κάνε αγάπη, πάτερ, πες μας από πού και από ποιούς λογισμούς ήρθες στην καλογερική;» (ήταν Θεσσαλονικιός ο γέροντας), μας διηγήθηκε: «Στη χώρα μου, γύρω στα τρία στάδια έξω από το τείχος της πόλεως, ήταν ένας έγκλειστος, στη μεν καταγωγή Μεσοποταμινός, στο δε όνομα Δαβίδ, πολύ ενάρετος και ελεήμων και εγκρατευτής. Έκανε μέσα στο εγκλειστήριό του γύρω στα εβδομήντα χρόνια. Εκείνο τον καιρό, εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, φυλάγονταν τη νύχτα τα τείχη της πόλεως από τους στρατιώτες. Εκείνοι που φύλα­γαν το μέρος του τείχους κοντά στο οποίο υπήρχε το εγκλειστήριο του γέροντα βλέπουν μια νύχτα να ξεπετάγονται φλόγες από όλα τα παράθυρα του κελιού του έγκλειστου. Νόμισαν λοιπόν οι στρατιώτες ότι κάποιοι βάρβαροι έβαλαν φωτιά στο κελί του γέροντα. Όταν ξημέρωσε όμως, βγήκαν οι στρατιώτες και βρήκαν το γέροντα αβλαβή και το κελί απείραχτο κι έμειναν έκπληκτοι. Ξανά την επόμενη νύχτα είδαν τις ίδιες φλόγες στο κελί του γέροντα, πράγμα το οποίο και γινόταν για πολύ καιρό. Κι αυτό έγινε πασίγνωστο σ’ όλη την πόλη και την περιοχή εκείνη, ώστε πολλοί να αγρυπνούν στο τείχος νυχτιάτικα, για να δουν τη φωτιά. Γιατί συνέχισε να συμβαίνει μέχρι την τελευτή του γέροντα. Αφού αντίκρυσα αυτό το θαύμα, όχι μια και δύο, αλλά πολλές φορές, είπα μέσα μου: «Αν σ’ αυτό τον κόσμο ο Θεός χαρίζει τόσο μεγάλη δόξα στους δούλους Του. πόση άραγε στο μέλλοντα αιώνα, όταν θα καταστράψει το πρόσωπό τους «ως ο ήλιος»; Αυτή ήταν. παιδιά μου, η αιτία να φορέσω το μοναχικό τούτο σχήμα».
(Ιωαν, Μόσχου «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Θα σού δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.
Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.
Σ’ ένα Μοναστήρι εκεί ζεί ένας μοναχός ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στον Θεό και τον παρακαλεί να μην τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες που αμαρτάνουν.
Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατίρι αυτού του ασκητή ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες.
– Είναι εκπληκτικό αυτό που μας λέτε.
– Να ξέρεις, ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα.
Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό ο,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός.
Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων.
«Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου»

***

Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία οφείλεται στο μοναχισμό. Αυτός που μπαίνει στο μοναστήρι και τα δίνει όλα στον Χριστό μπαίνει στην Εκκλησία. Ίσως να πει κάποιος: «Αυτοί που ζουν μόνοι τους σε μια σπηλιά βοηθούν την Εκκλησία;». Ναι. Οι σπηλαιώτες βοηθούν την Εκκλησία μυστικά. Ένας που ζει στη σπηλιά μπορεί να μη φτιάχνει δέντρα και κήπους, συγγράμματα κι άλλα που βοηθούν στη ζωή ή στην πρόοδο, αλλά εκεί μέσα δημιουργεί κι εξελίσσεται και θεούται. Οι ασκητές μένουν στη σπηλιά για να μην τους αποσπά κανείς απ’ την πνευματική ζωή. Με τη θερμή και καθαρή ζωή τους και κυρίως με την προσευχή τους βοηθούν την Εκκλησία. Θα σας πω κάτι που θα σας φανεί υπερβολικό. Αλλά, παιδιά μου, θέλω να με πιστευσετε! Πρόκειτε για την προσφορά της προσευχής του μοναχού. Ακούστε με με προσοχή.

Ας υποθέσομε ότι έχομε επτά ιεροκήρυκες θεολόγους, οι οποίοι είναι άγιοι στη ζωή τους. Η ρητορεία τους άφθαστη. Ο καθένας έχει την ενορία του, που αποτελείται από δέκα χιλιάδες ενορίτες. Κάθε μέρα ακούνε το λόγο τους εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι. Συγκλονίζονται χιλιάδες που τους ακούνε, μετανοούν, επιστρέφουν στον Χριστό, σώζονται ολόκληρες οικογένειες. Ένας, όμως, μοναχός, που δεν τον βλέπει κανείς καθισμένος σε κάποια σπηλιά, με την ταπεινή του προσευχή επιδρά πολύ περισσότερο. Ένας έναντι επτά έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αυτό βλέπω. Είμαι σίγουρος. Να ποια είναι η σημασία της προσευχής του μοναχού. Είναι στο κελλί του μόνος, αλλά τα κύματα της προσευχής του φθάνουν σ’ όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν είναι μακριά. Με την προσευχή ο μοναχός συμμετέχει σ’ όλα τα προβλήματα των ανθρώπων και κάνει θαύματα.

Να τ’ αναθέτετε όλα με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού… Αν αγαπήσεις τον Θεό, τα πάντα αγαπάεις, διότι μέσα στον Θεό υπάρχουν όλα κι ο Θεός έτσι θέλει να Τον αγαπάεις. Αυτός ο ίδιος λέγει: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου».
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής, ΙΕ’ Έκδοση Ιουνιος 2018, σ.392 – 4.

***

Είπε ο Όσιος Πορφύριος: «Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν οι αθέατοι στα μάτια των ανθρώπων ασκητές του Αγιοφάραγγου, όπως και του Αγίου Όρους. Θα έρθει μέρα όμως που θα αρθεί το χάρισμα της αορασιας αυτών των οσίων ασκητών και αυτό θα γίνει εν καιρώ αντιχρίστου, για να βγουν στον κόσμο να στηρίξουν την πίστη στον Χριστό και να κηρύξουν μετάνοια».
Το ντοκουμέντο από την Ιερά Μονή Κουδουμά.
Από το βιβλίο, Οι Όσιοι Παρθένιος και Ευμένιος και η Ιερά Μονή Κουδουμά . 

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι Μοναχοί θα πρέπη να γίνουν όλο φως, γι’ αυτό και θα πρέπη να ακολουθήσουν την πορεία της δαδιάς, του πεύκου, πώς μεταβάλλει τις ίνες του (τις αγκίδες) σε δαδί. Το πεύκο θα πρέπη να αναπτυχθή σε βραχώδη τόπο και προσήλιο και, αφού πελεκηθή η φλούδα του και δακρύση, τα δάκρυα εκείνα της ρετσίνης, που θα ποτίζουν συνέχεια τον κορμό, με τις θερμές ακτίνες του ηλίου, σιγά-σιγά μεταβάλλουν ολόκληρο το πεύκο σε καλό δαδί, και προσφέρει το φως του και τα προσανάμματα, για να ανάβουν τις φωτιές τους οι άνθρωποι.
Το πελέκημα, φυσικά, σκοπό έχει να διώξη τον φλοιό του παλαιού ανθρώπου και όχι να πληγώνη αδιάκριτα ανθρώπους και να αχρηστεύη.

Κάποτε, ένας Μοναχός από τη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων είχε πολεμηθεί από τον πονηρό, από τα δεξιά, με τον λογισμό ότι δεν κάνει τίποτα, ενώ στον κόσμο θα έκανε καλοσύνες στους συνανθρώπους του κλπ. Του έφερνε δε και λογισμούς ότι η Μοναχική πολιτεία είναι κάτι το δευτερεύον κ.α.
Βλέποντας την πονηριά του μισόκαλου ο Καλός Θεός και τον μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχε ο αδελφός, οικονόμησε να ιδεί μια θαυμαστή οπτασία εν εγρηγόρσει.
Είδε λοιπόν τον εαυτό του πεθαμένο και τους δαίμονας να τον πλησιάζουν και να τον ονειδίζουν και πιο πέρα μια πολιτεία με πλήθος ανθρώπων. Ξαφνικά, κατέφθασε ένας Άγγελος και του λέει :

– Ένας τέλειος Μοναχός αξίζει περισσότερο από όλη αυτή τη πολιτεία.

Όταν συνήλθε ο Μοναχός από την οπτασία, είπε στον εαυτό του:
– Για δες τι αξιώνεται από τον Θεό ο άνθρωπος, όταν γίνεται Μοναχός !

Έκτοτε είχε επιδοθεί σε μεγαλύτερη άσκηση πνευματική. Είχε γράψει δε και τα λόγια του Αγγέλου στο κελλί του, για να τα βλέπει και να αγωνίζεται περισσότερο και με προθυμία.
ΠΗΓΗ : Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1995, σ. 127 κ.ε.

***

Δεν ζητάει ο Θεός από τους μοναχούς να βγουν στον κόσμο, για να κρατούν τους ανθρώπους να περπατούν, αλλά ζητάει να τους δώσουν το φως με το βίωμά τους, για να οδηγηθούν στην αιώνια ζωή. Ο μοναχός δηλαδή δεν έχει ως αποστολή να βοηθήση τον κόσμο με το να βρίσκεται μέσα στον κόσμο. Φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο, και ζώντας μακριά από τον κόσμο, θα τον βοηθήση με την προσευχή του σε ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση. Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.

***

Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς». Ο μοναχός, όταν διαφέρη από τους κοσμικούς, τότε βοηθάει θετικά.
Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα, η οποία με την απλότητα της τους διδάσκει να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να τους φύγη το πλάκωμα από την καρδιά…

***

Αλλά εκτός από την προσευχή, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να προσφέρη στον άνθρωπο και ανθρώπινη βοήθεια. Κάθε σωστή μοναχή, εκτός από την προσευχή που κάνει για τον κόσμο, πολύ βοηθάει με τον τρόπο της, με μια σωστή αντιμετώπιση, με δυο λόγια πνευματικά που θα πη εκεί στο αρχονταρίκι σε έναν προσκυνητή, για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, σε μια μητέρα, για να την στηρίξη. Το να ζητάη όμως η μοναχή επικοινωνίες κ.λπ., είναι χαμένα πράγματα, γιατί οι προβολές οι κοσμικές έρχονται σε σύγκρουση με τους πνευματικούς νόμους και ταλαιπωρούμαστε. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Κάνω μια σύγκριση και πονώ: Μερικοί μοναχοί επιδιώκουν πανηγύρια, επισκέψεις, φιλίες πνευματικές. Εγώ αναγκάζομαι να πάω κάπου για πνευματική εργασία και το νιώθω σαν μαρτύριο, το βλέπω σπατάλη χρόνου.
(Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου ,Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση, ΚΕΦ. 2 – Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας ,Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτής, σελ. 322 -326. )

***

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Ο Μοναχός δεν λέει ποτέ: «να σώσω τον κόσμο», αλλά προσεύχεται για την σωτηρία όλου του κόσμου, παράλληλα με την δική του. Και όταν ο Καλός Θεός ακούση την προσευχή του και βοηθήση τον κόσμο, πάλι ο μοναχός δεν λέει «εγώ έσωσα τον κόσμο», αλλά «ο Θεός έσωσε τον κόσμο». Ο μοναχός πρέπει να φθάσει σε τέτοια κατάσταση που να πη: «Θεέ μου, μη με κοιτάς, μη με ελεής εμένα, αλλά τον κόσμο». Όχι γιατί δεν έχει ανάγκη ο ίδιος του ελέους του Θεού, αλλά γιατί έχει πολλή αγάπη για τον κόσμο.

Οι Μοναχοί λοιπόν είναι με λίγα λόγια οι Ασυρματιστές της Μητέρας Εκκλησίας… Με λίγα λόγια, οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά οι απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, και από το πέλαγος προσανατολίζονται τα καράβια, για να φθάσουν στον προορισμό τους, στον Θεό….

Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτό που κάνουν μερικοί Κληρικοί και Λαϊκοί, που μάχονται τον Μοναχισμό! Ενώ και ο Στρατός τις Διαβιβάσεις τις θεωρεί αρτηρίες του Σώματος του Στρατού, και η Εκκλησία μας το ίδιο παραδέχεται για τον Μοναχισμό, αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι που μάχονται τον Μοναχισμό, θα ήθελα να μάθω, σε ποια Εκκλησία ανήκουν; (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου «Επιστολές» Ι. Η ”Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή)

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, υπερασπιστής του Ησυχασμού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/11/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84/

“Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!” Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/03/22235/

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου, π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/26/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8/

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς Πατέρας της θ’ Οικουμενικής Συνόδου
https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx

Το μήνυμα της διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. π. Γ.Δ. Μεταλληνού
https://www.impantokratoros.gr/grigorios-palamas-metallhnos.el.aspx

Σε μια εποχή που η Εκκλησία διέτρεχε τον κίνδυνο να συγχέει τα του Καίσαρος με τα του Θεού, οι μοναχοί έπαιζαν ένα προφητικό, εσχατολογικό ρόλο, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι η Εκκλησία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Αυτό είναι το λειτούργημά τους στην Εκκλησία σήμερα. π. Κάλλιστος Ware Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/26/%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%87%CE%B5-%CF%84%CE%BF/

Δύναμη, προσευχή και πίστη στο Θεό… Θα δείτε ότι μόλις περάσει αυτή η μπόρα κι έρθει μπουνάτσα, θα αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως χρειάζεται να φανεί το μπακίρι από το χρυσάφι. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/11/47407/

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος εμφανίζεται σαν ένα άρρητο φως. Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/04/18122/

Ο Χριστός, το αιώνιο πρότυπο όλων μας, συχνά αποσυρόταν στην ησυχία της ερήμου, δείχνοντας τον δρόμο της σιωπής. Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/27/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%8C%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83/

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Ήχος πλ. δ’.

Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της Χάριτος, ικέτευε διαπαντός σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Το της σοφίας ιερόν και θείον όργανον Θεολογίας την λαμπράν συμφώνως σάλπιγγα ανυμνούμέν σε Γρηγόριε θεορρήμον. Αλλ’ ως νους νοί τω πρώτω παριστάμενος, προς αυτόν τον νουν ημών Πάτερ οδήγησον, Ίνα κράζωμεν, χαίρε κήρυξ της χάριτος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Εκκλησίας λαμπρός φωστήρ, και Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης θεοειδής• χαίροις του ακτίστου, φωτός όργανον θείον, και θεολόγων στόμα, Πάτερ Γρηγόριε.

Η προσφορά του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στην Εκκλησία. π. Γεώργιος Μεταλληνός.
εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντύπα Οδοντιατρικής Σχολή Αθηνών την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2018 (10/3/2018)