Συναξάριον.
Τῇ ΙΒ´ (12ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξαν δρείας, τοῦ Ἐλεήμονος, τοῦ ἐξ Αμαθοῦντος τῆς Κύπρου καταγομένου, εἰρηνικῶς κοιμηθέντος κατὰ τὸ ἔτος 619 μ.Χ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ τοῦ Σιναΐτη (5ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ Μυροβλύτου, τοῦ Ἁγιορείτου (1651)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρτίνου τοῦ θαυματουργοῦ, Ἐπισκόπου Φραγκίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀχιά (960 π.Χ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Ἀντωνίου, Ζεβινᾶ, Γερμανοῦ, Νικηφόρου καὶ Μαραθὼ τῆς παρθένου (286-305).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Μάρτυς Ἀρσάκιος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Λέων ὁ Στυππῆς, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1143).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Μάρκος, ὁ ἐκ Κλεισούρας Καστοριάς, ἐν ἔτει 1598, ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Σάββας ὁ Νιγδελῆς καὶ Σαμολαδᾶς, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μὲν μαρτυρήσας, ἐν τῷ Κουτζοὺκ δὲ Καραμάνι ἐνταφιασθεὶς, ἐν ἔτει ͵αψκς΄ [1726], ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νικόλαος, ἐκ τῆς Ἑνορίας τῶν Ἓξ Μαρμάρων, ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἔτει 1752, τελειοῦται.
Ἔτι τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς φρικτῆς θαυματουργίας ὑπὸ τοῦ θείου Σπυρίδωνος (348) τοῦ ἐν Κερκύρᾳ, ἐν ἔτει 1716 τελεσθείσης, ὅτε διὰ πυρὸς καὶ ὀλέθρου μεγίστου ἐκώλυσε τοὺς παπιστάς, οἰκοδομῆσαι ἐν τῷ σεβασμίῳ αὐτοῦ Οἴκῳ ἀλτάριον, ἤτοι θυσιαστήριον, ὡς κακοβούλως καὶ μοχθηρῶς καὶ δολίως αὐτοὶ ἐβουλεύσαντο. Διέσωσε δὲ ἐν λεπτομερείᾳ τὸ γεγονὸς διὰ τῆς ἱερᾶς γραφίδος αὐτοῦ ὁ ἐν Ὁσίοις Κολλυβᾶς Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ἐπονομάσας τὸ σύγγραμμα αὐτοῦ «οὐρανοῦ κρίσις».
Ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ λαὸς τῆς πόλεως Ἀταλάντη ἐν Λοκρίδι πανηγυρικῶς τιμᾷ τὴν προστασίαν αὐτοῦ ἐκ τῆς φθοροποιοῦ πανωλέθρου γρίππης, ἐν ἔτει 1918, σωθεὶς διὰ παρεμβάσεως τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ὧν τὴν Ἱερὰν Εἰκόνα προσεκόμισαν εἰς τὴν πόλιν ἐν πίστει ἐκ τῆς παρακειμένης Μονῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ δίκαιος στό Μπίρσκ Ρωσίας (1882)
Σύναξι Πάντων τῶν Νεομαρτύρων καί Ὁμολογητῶν τῆς Μονῆς Ὄπτινα· Ἀνατόλιος, Βαρνάβας, Δοσίθεος, Παντελεήμων, Βικέντιος, 3 νεομάρτυρες τῆς Ὄπτινα: Βασίλειος Πρεσβύτερος, Τρόφιμος μοναχός καὶ Θεράπων μοναχός, (οἱ κωδωνοκρούστες, 18/4, 1993, Πάσχα), Νεκτάριος, Νίκων, Νικόλαος τοῦ Ζαγκόρσκ, Ἰσαάκιος Β΄ Μπομπρίκωφ, ὁ τελευταῖος ἡγούμενος τῆς Ὄπτινα (20ος αἰ.), ἐν Kaluga Ῥωσίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ῞Οσιος ᾿Ιωάννης ὁ ἐν Ροστώφ, ὁ Φιλεύσπλαγχνος καὶ Δασύτριχος, ὁ διὰ Χριστὸν Σαλὸς ( μνήμῃ τῆς κοιμήσεως αὐτοῦ 3η Σεπτεμβρίου, 1580/1)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες Ἀλεξάντερ Ἀντριάνοφ τοῦ Ekaterinburg (1918), Εὐγένιος (Ζερνόφ), Μητροπολίτης Γκορκόφσκι (Νίζνι Νόβγκοροντ) (1935), Λεωνίδας (Vinogradov, 1941), Ματθαίος Καζαρίν, Πρωτοδιάκονος τῆς Άλμα Άτα (1942), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ καὶ Βαρνάβας Nastić τῆς Βοσνίας, Ἐπίσκοπος Χβοστάνης (Hvosno) (1964).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἁγία Εὐτροπία (Isayenkova) τῆς Χερσῶνος (1968)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου πατρὸς Μπόρις (Kholchev) τῆς Τασκένδης (1971)
Στίχοι
Ἰωάννης πένησι δοὺς καὶ σκορπίσας,
Ὢ ποῖα Χριστῷ νῦν παρεστὼς λαμβάνει!
ᾬχετο ἀκτεάνων δυοκαιδεκάτῃ Ἐλεητής.
Ύμνος
για το άπειρο έλεος και την αγαθοσύνη του Θεού .
Ἅγιος Νικόλαος Αχρίδος
Ο Κύριός μας είναι έλεος και αγαθοσύνη αληθινή
και όμως επιτρέπει να υποφέρει
ο άνθρωπος γιά τις αμαρτίες του:
ενσκήπτουν πλημμύρες, ασθένειες, σεισμοί, ξηρασίες,
φόβοι και οδύνες της ψυχής και τού σώματος.
Εκείνος πού δεν βλέπει τον Ουράνιο Πατέρα τώρα,
πού επιδαψιλεύει τις δωρεές Του,
θα Τον δει στην Τελική Κρίση ως τον Δίκαιο Κριτή.
Ο φοβερός Κριτής έχει πολλούς πού Τον υπηρετούν
και όλους τούς επιστρατεύει γιά τη σωτηρία τού ανθρώπου:
τα αγκάθια της γης- τα φίδια και τα θηρία-
τις πλημμύρες, τις αστραπές, τούς κεραυνούς άπ’ τον ουρανό-
τις αντιξοότητες της ασθένειας- τον ήλιο, το καύμα, το σκότος-
και τα χωράφια, πού είτε παράγουν σιτάρι είτε κούφια άχυρα.
Όσα δώρα αναμένουν τούς πιστούς,
τόσες πολλές πληγές υφαίνονται γιά τους πονηρούς.
Τα λιβάδια του Αδάμ ποτίζονται με απαλές δροσοσταλίδες,
αλλά τα Σόδομα και Γόμορρα τα θέρισε μια πύρινη ρομφαία.
Πάνω άπ’ όλα τα πλάσματά Του ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο:
γι’ αυτό του συγχωρεί πολλά και γι’ αυτό τον περιμένει πολύ!
Όταν όμως η υπομονή του Θεού ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής,
τότε Εκείνος μεταχειρίζεται φωτιά, όχι δροσιά!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Νοέμβριος)54
http://prologue.orthodox.cn/November6.htm
***
«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται»
Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας
Κανείς δεν τον άκουσε ποτέ να προφέρει μάταιο λόγο ή να κατακρίνει τον οποιονδήποτε, ακόμη και μπροστά στις πιο πρόδηλες αποδείξεις του αμαρτήματος. Σε όλους τους ανθρώπους δεν έβλεπε παρά μόνον το καλό ή τις καλές προθέσεις, υπέθετε ότι οι αμαρτωλοί αυτοί είχαν μετανοήσει εν κρυπτώ και πρόσεχε πολύ να μην οικειοποιηθεί την κρίση που ανήκει μόνον στον Θεό… Για να διορθώσει τους αμαρτωλούς, τους υπερήφανους και τους σκληροκάρδιους, ο άγιος αυτός πατριάρχης απευθυνόταν πάντα σε αυτούς αποδίδοντας στον εαυτό του τα αμαρτήματα που ήθελε απαθώς να ελέγξει και ζητώντας από αυτούς να προσεύχονται για να μετανοήσει γι’ αυτά. Προέτρεπε υπομονετικά τους πιστούς στην ταπεινοφροσύνη και τη μετάνοια, υπενθυμίζοντάς τους πατρικά όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Θεός για μας, δημιουργώντας τον κόσμο, αποστέλλοντας τον Ίδιο τον Υιό Του για να μας σώσει και μακροθυμώντας μπροστά στα αναρίθμητα παραπτώματά μας.
Κάποια γυναίκα που καταγόταν από την ίδια πόλη με τον όσιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, άκουσε ότι ήρθε από τη Ρόδο και ότι του είχε παρουσιαστεί εκεί άγγελος Κυρίου, που του μήνυσε το κάλεσμά του στον κοινό μας Κύριο.
Ήξερε ότι είχε κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα, που πίστευε ότι ούτε να τ’ ακούσουν δεν μπορούσαν ανθρώπινα αυτιά.
Οπλίζεται με πίστη, που δεν χωράει δισταγμούς, πηγαίνει τρέχοντας στον πανόσιο, ρίχνεται στα πόδια του λιώνοντας στα δάκρυα, τον παρακαλάει και του λέει εμπιστευτικά·
«Τρισμακάριστε, έχω πέσει σε αμαρτία τόσο βαριά, που δεν μπορεί να την ακούσει αυτί ανθρώπου. Ξέρω ότι αν θέλεις, μπορείς να με συγχωρέσεις. Είπε ο Κύριος για τους ιερείς· “Όσα θα λύσετε στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό και όσα θα δέσετε στη γη θα είναι δεμένα στον ουρανό”. Και ακόμα· “Αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες των άλλων, θα είναι συγχωρεμένες, αν πάλι τις κρατήσετε θα είναι χρεωμένες σ’ αυτούς”».
Ακούγοντας ο όσιος τέτοια λόγια από τη γυναίκα φοβήθηκε μήπως αν αγνοήσει την παράκλησή της γίνει αιτία να τιμωρηθεί αυτή, ενώ μπορούσε να σωθεί με την πίστη που του ’χε, και της λέει ταπεινά·
«Αν πραγματικά πιστεύεις, γυναίκα, ότι ο Θεός θα συγχωρέσει το έγκλημα που λες με την ταπεινή μου μεσολάβηση, εξομολογήσου το μου».
«Μα τον Θεό που σε προστατεύει, δεν μπορεί να το αντέξει, δέσποτά μου, άνθρωπος», του απαντάει.
Της ξαναλέει ο όσιος· «Αν ντρέπεσαι, πήγαινε και γράψτο με ό,τι γράμματα ξέρεις και φέρτο μου».
«Στ’ αλήθεια, δέσποτα, δεν μπορώ», του αποκρίθηκε.
Μένοντας για λίγο σιωπηλός ο όσιος τη ρώτησε· «Δεν μπορείς να το γράψεις, να το σφραγίσεις και να μου το φέρεις;».
«Ναι, δέσποτα, αυτό θα κάνω. Σε εξορκίζω στην τίμια και αγγελική σου ψυχή, ποτέ να μην πέσει στα χέρια κανενός αυτό το γράμμα», του είπε.
Ο άγιος της έδωσε τον λόγο του ότι κανένας άνθρωπος δεν θα ανοίξει και δεν θα διαβάσει το γράμμα της. Πήγε αυτή και έγραψε με τα ίδια της τα χέρια το αμάρτημά της, σφράγισε το γράμμα και το πήγε στον μακάριο. Το πήρε εκείνος και μετά από πέντε μέρες πέθανε χωρίς να δώσει σε κανέναν απολύτως κάποια οδηγία ή εντολή για το γράμμα αυτό.
Τυχαία, ή μάλλον από θεία πρόνοια, η γυναίκα δεν ήταν στην πόλη τη μέρα που ο πατριάρχης πέρασε ειρηνικά απ’ αυτή τη ζωή στην άλλη, επειδή, όπως νομίζω, ο Θεός θέλησε να δείξει πόση οικειότητα είχε ο δούλος του μαζί του.
Η Αναστασία, έτσι τη λέγανε τη γυναίκα, έφτασε μετά τη μέρα που το τίμιο λείψανο του οσίου θάφτηκε με τιμές στην εκκλησία του θαυματουργού αγίου Τύχωνα. Μόλις πληροφορήθηκε την κοίμηση του πατριάρχη, αμέσως έγινε έξαλλη και μισότρελλη, νομίζοντας ότι το γράμμα που έδωσε έμεινε στο επισκοπείο και θα γίνει το αμάρτημά της φανερό σε όλους.
Πετάχτηκε πάνω βιαστικά, τρέχοντας και αποχτώντας την προηγούμενη ακλόνητη πίστη στην ψυχή της, φτάνει στο λείψανο του θεοτίμητου, πηγαίνει σ’ αυτόν σαν να ήταν πραγματικά ζωντανός και τον ικετεύει και του μιλάει με τέτοια λόγια και κραυγάζει από τα βάθη της ψυχής της και του λέει·
«Άνθρωπε του Θεού, δεν μπόρεσα να σου διηγηθώ το κρίμα μου, που ήταν πάρα πολύ βαρύ. Τώρα να, ίσως έχει γίνει σ’ όλους φανερό και πασίγνωστο. Μακάρι να μη σου φανέρωνα το μυστικό μου. Δυστυχία μου! νομίζοντας ότι θα λυτρωθώ από τη ντροπή μου, έγινα ρεζίλι σ’ όλους, αντί για γιατρειά βρίσκω εξευτελισμό. Τι ήταν ανάγκη να σου εξομολογηθώ το πρόβλημά μου; Αλλά δεν θα κουραστώ ούτε θα χάσω την πίστη που σου έχω, ούτε θα πάψω να κλαίω πάνω στο λείψανό σου, ώσπου να μάθω τι θα γίνει με την παράκλησή μου. Δεν πέθανες, όσιε, αλλά κοιμάσαι. Είναι γραμμένο· “Οι δίκαιοι θα ζούνε αιώνια”».
Επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια έλεγε· «Τίποτα δεν σου ζητάω, άνθρωπε, παρεκτός να σιγουρευτεί η καρδιά μου. Τι έγινε άραγε το γράμμα που σου έδωσα;».
Ο Θεός λοιπόν, που είπε κάποτε στη Χαναναία· «Η πίστη σου σε έσωσε», αυτός και τούτη τη γυναίκα, κατά πως ήθελε τη διαβεβαίωσε και τη θεράπευσε σαν νέα Χαναναία.
Τρεις μέρες καρτερούσε στον τάφο του θεοτίμητου χωρίς να φάει απολύτως τίποτα. Την τρίτη νύχτα, ενώ πάλι τα ίδια σκληρά, αλλά και γεμάτα πίστη λόγια έλεγε δακρυσμένη στον όσιο, να! βγαίνει από τον τάφο του ο υπηρέτης του Θεού, φανερά μαζί με τους δύο επισκόπους, που ήταν θαμμένοι μαζί του, ο ένας στα δεξιά, ο άλλος στα αριστερά του, και της λέει·
«Ως πότε, γυναίκα, θα ταράζεις τους θαμμένους εδώ; Άφησέ τους στην ησυχία τους. Τα δάκρυά σου μούσκεψαν τα ρούχα μας».
Της έδωσε το ίδιο, το δικό της το γράμμα σφραγισμένο λέγοντάς της· «Πάρτο, το αναγνωρίζεις; Άνοιξε και δες».
Ήρθε στα συγκαλά της μετά απ’ αυτό το όραμα και είδε πάλι τους αγίους που γύριζαν στους τάφους τους και τον εαυτό της να κρατάει το γράμμα. Το εξέτασε και είδε την σφραγίδα της ασφαλισμένη και ανέγγιχτη.
Το ανοίγει και ανακαλύπτει ότι τα γράμματά της είχαν σβηστεί και από κάτω μια σημείωση που έλεγε· «Για τον Ιωάννη, τον δούλο μου, το κρίμα σου συγχωρέθηκε».
Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν» τόμος Β, σ. 21-25.
***
Ὄχι μόνο δέν πρέπει νά κατακρίνει κανείς ἀπό ὑπόνοιες, μά οὔτε κάν νά δίνει πίστη σ᾿ αὐτές…
Από τον Βίο του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος
(Ὑπόθεση α’, τόμος γ΄). Εὐεργετινός
Ο μέγας Βιτάλιος αρχικά ησύχαζε στη μονή του μοναχού Σερίδωνος. Εκείνο τον καιρό (της πατριαρχίας του αγίου Ιωάννου) ήρθε στην Αλεξάνδρεια.
Τη ζωή του εδώ, στην Αλεξάνδρεια, πολύ εύκολα θα μπορούσαν να την κατηγορήσουν οι άνθρωποι, στο Θεό όμως ήταν εξαιρετικά ευάρεστη, όπως τελικά αποδείχθηκε.
Όταν ήρθε δηλαδή στην πόλη ο γέροντας – ήταν ήδη πάνω από εξήντα χρόνων – βάλθηκε να καταγράφει με επιμέλεια όλες τις πόρνες των διαφθορείων! Συνάμα έπιασε δουλειά (κάπου), και συμφώνησε να παίρνει μεροκάματο δώδεκα οβολούς. Με τον έναν άπ’ αυτούς αγόραζε λούπινα και τα έτρωγε μετά τη δύση του ήλιου. Τους υπόλοιπους πήγαινε κάθε νύχτα και τους έδινε σε κάποια πόρνη, λέγοντας της:
Πάρε τούτα (τα χρήματα), και φυλάξου αυτή τη νύχτα αμόλυντη για χάρη μου.
Και μετά άπ’ αυτό, έμενε όρθιος ολόκληρη τη νύχτα σε μια γωνιά του πορνείου της γυναίκας εκείνης, κάνοντας μετάνοιες, ψελλίζοντας ακατάπαυστα ψαλμούς και υψώνοντας ικετευτικά τα χέρια στο Θεό γι’ αυτήν. Έφευγε με την αυγή, αφού πρώτα την έβαζε να δεσμευθεί ότι δεν θα φανέρωνε σε κανέναν αυτό (πού είχε γίνει).
Κάποια πάντως, πού τόλμησε να καταφρονήσει την υπόσχεση της και ν’ αποκαλύψει το μυστικό, την έκανε ο γέροντας με την προσευχή του να δαιμονιστεί, ώστε να μην τολμήσει πια καμιά από τις άλλες να κάνει γνωστά όσα αφορούσαν τη ζωή του. Γιατί αυτός σ’ ένα μόνο αποσκοπούσε, στη σωτηρία ψυχών, και προσευχόταν να συγχωρηθεί η αμαρτία εκείνων πού μιλούσαν εναντίον του (συκοφαντικά).
Το έργο τούτο του γέροντα έγινε αιτία να σωθούν πολλές. Γιατί βλέποντας οι γυναίκες την ολονύκτια ορθοστασία του και τη γλώσσα του να υμνολογεί ακατάπαυστα το Θεό και τη συνεχή προσευχή του για τη μεταστροφή και τη σωτηρία τους, ξέκοβαν από τις αισχρές τους πράξεις, φρόντιζαν με επιμέλεια για τη σωφροσύνη, και άλλες παντρεύονταν με νόμιμο σύζυγο, άλλες έμεναν έτσι, μακριά πια από τις αμαρτίες, ενώ άλλες εγκατέλειπαν εντελώς τον κόσμο, προτιμώντας τον μοναχικό βίο. Κανείς πάντως, όσο ζούσε (ο όσιος Βιτάλιος), δεν υποπτεύθηκε τη θεάρεστη κρυφή ζωή του.
Γι’ αυτό ακριβώς, όταν κάποτε έβγαινε από το καταγώγιο της πιο διαβόητης πόρνης, τον συναντάει κάποιος ακόλαστος – μπαίνοντας εκείνος για ν’ αγοράσει τη βδελυρότητα -, και τον χτυπάει μ’ όλη του τη δύναμη στο σαγόνι, λέγοντας:
“Ως πότε, θεομπαίχτη, θα συνεχίζεις τις αισχρότητες σου;
Σ’ αυτά ο γέροντας απάντησε: Φτωχέ μου, έχεις να δεχθείς τέτοιο χαστούκι, πού όλη σχεδόν η Αλεξάνδρεια θα μαζευτεί άπ’ τις φωνές σου. Πέρασε αρκετός καιρός, και ο άγιος εκείνος άνθρωπος αναχώρησε για τον Κύριο. Έμενε τότε σ’ ένα στενόχωρο κελλάκι, πού είχε χτίσει κάπου στη λεγόμενη Ηλιούπολη πόλη της Κάτω Αιγύπτου. Εκεί κάποιοι γείτονες του είχαν παραχωρήσει ένα μικρό παρεκκλήσι, οπού έκανε πολλές λατρευτικές συνάξεις.
Όταν λοιπόν κοιμήθηκε, κανείς δεν το πήρε είδηση. Παρευθύς όμως εμφανίζεται ένας απαίσιος Αιθίοπας στον ακόλαστο εκείνο, πού τον είχε ραπίσει, και του καταφέρνει στο πρόσωπο ένα χτύπημα δυνατό και βροντερό – τόσο πολύ, πού ο κρότος ακούστηκε σε πολύ μεγάλη απόσταση – λέγοντας του συνάμα:
Άρπαξε τούτο ‘δώ το χαστούκι, πού σου το στέλνει ο μοναχός Βιτάλιος, όπως σου το είχε πει.
Αμέσως τότε ο ταλαίπωρος δαιμονίστηκε και άρχισε να κυλιέται (στη γη). Σύμφωνα με την πρόρρηση του αγίου, σχεδόν όλη η Αλεξάνδρεια μαζεύτηκε γύρω του. Μόλις λοιπόν, μετά από πολλή ώρα, σηκώθηκε, άρχισε να ξεσκίζει τα ρούχα του. Σε μια στιγμή πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε προς το σπιτάκι του αγίου, φωνάζοντας:
Ελέησε με, δούλε του Θεού Βιτάλιε, γιατί πολύ αμάρτησα απέναντι στο Θεό και σε σένα!
Όπως είδαν όλοι όσοι έτυχε να βρίσκονται εκεί, μόλις έφτασε στο σπιτάκι του γέροντα, το δαιμόνιο τον έριξε χάμω, τον έκανε να σπαράξει και μετά τον άφησε.
Όταν λοιπόν τα είδαν αυτά (οι παρόντες), μπήκαν μέσα και βρήκαν τον όσιο γονατιστό, να έχει παραδώσει στο Θεό την ψυχή του καθώς προσευχόταν. Ύστερα, σκύβοντας στο έδαφος, είδαν κάτι γραμμένο. Να τι έγραφε: Άνθρωποι της Αλεξάνδρειας, μην κρίνετε τίποτα πρόωρα, ώσπου να έρθει ο Κύριος”.
Τότε ο δαιμονισμένος άρχισε να εξομολογείται μπροστά σε όλους ότι είχε κάνει εναντίον του δικαίου και ότι προφητικά του είχε πει εκείνος – αυτό πού είχε πάθει τώρα.
Αμέσως ενημερώθηκε για όλα ο πατριάρχης, (ο άγιος Ιωάννης ο ελεήμων). Και μόλις ήρθε, μαζί με όλους τους κληρικούς του, και διάβασε αυτό πού ήταν γραμμένο στο έδαφος, είπε:
Παρά λίγο, αν παρασυρόμουν από τα λόγια των συκοφαντών, να έτρωγα εγώ εκείνο το ράπισμα!
Τότε συγκεντρώθηκαν και οι (πρώην) πόρνες, πλήθος, για την κηδεία του τίμιου σώματος, φέρνοντας αρώματα και λαμπάδες και θρηνολογώντας άπ’ τα βάθη της καρδιάς τους για τη στέρηση της διδαχής του, από την οποία πήγαζε τόση ωφέλεια. Τότε φανέρωσαν και τη ζωή του, ότι δηλαδή δεν πήγαινε κοντά τους με πονηρό σκοπό, (αφού) ούτε τα μάτια του σήκωσε ποτέ σε καμιά τους ούτε τα χέρια τους άγγιξε με το χέρι του ούτε, πολύ περισσότερο, ξάπλωσε σε κάποιας το πλευρό.
Μερικοί όμως άρχισαν να τις κατηγορούν για τη σιωπή τους, λέγοντας ότι έτσι είχαν το κρίμα για το σκανδαλισμό πολλών. Εκείνες τότε πρόβαλλαν σαν απολογία την εντολή του αγίου καθώς και την παιδαγωγική μάστιγα, με την οποία ο δαίμονας χτύπησε την ανυπάκουη.
Αυτός πάλι πού είχε δώσει (στον άγιο) το ράπισμα και το είχε πάρει πίσω, από τότε δεν παρέλειψε ποτέ να πηγαίνει στον τάφο του μακαρίου, πού αναδείχθηκε σε θησαυρό πολλών θαυμάτων, και να τιμά (κάθε χρόνο) τη μνήμη του με την καθιερωμένη ψαλμωδία.
Ύστερα από λίγα χρόνια έγινε και μοναχός στη μονή του αββά Σερίδωνος. Μάλιστα, για την πολλή του ευλάβεια στον ιερό Βιτάλιο, του έδωσαν το κελί εκείνου. Έτσι έμεινε εκεί ως το θάνατο του, αφοσιωμένος στη ζωή της ησυχίας.
Ο πατριάρχης πάλι ευγνωμονούσε ολόψυχα το Θεό, πού τον φύλαξε για να μην πει ή να σκεφτεί κάτι κακό για τη μακάρια και αοίδιμη εκείνη ψυχή. Αλλά και πολλοί από τους Αλεξανδρινούς, πού εύκολα κατέκριναν, διορθώθηκαν και έκοψαν την κακή αυτή συνήθεια. Σε μερικούς μάλιστα ο πατριάρχης έλεγε:
Πρέπει να προσέχουμε, αδελφοί, και να μην είμαστε εύκολοι στην κατάκριση.
Όταν ο μακάριος (Ιωάννης) δίδασκε τους πιστούς για την αποφυγή της ιεροκατηγορίας, πρόσθετε και την αξιοθαύμαστη εκείνη ρήση του αοίδιμου βασιλιά (αγίου) Κωνσταντίνου, ο όποιος, όταν στη σύνοδο της Νίκαιας του έδωσαν λίβελους με κατηγορίες εναντίον ορισμένων επισκόπων, δεν τους δέχθηκε, λέγοντας: «Αν συναντούσα επίσκοπο ή μοναχό να πορνεύει, θα έβγαζα τη χλαμύδα μου και θα την έριχνα πάνω του, για να μην τον δεί κανένα μάτι”.
-Γνώριζε καλά ο βασιλιάς, (σχολίαζε ο άγιος Ιωάννης), ότι τα ελαττώματα αυτών των ανθρώπων, (επισκόπων και μοναχών), όταν φανερώνονται στους πολλούς, όχι μόνο την καταφρόνηση προκαλούν όσων είναι άξια σεβασμού και τιμής, (δηλαδή του αρχιερατικού αξιώματος και του μοναχικού σχήματος), αλλά και στην αμαρτία παρακινούν και προφάσεις προσφέρουν (στους άλλους ανθρώπους).
– Οι άνθρωποι, (έλεγε άλλοτε ο άγιος Ιωάννης), είναι σχεδόν πάντα πρόθυμοι να δώσουν πίστη στις υπόνοιες, και μάλιστα όταν οι ‘ίδιοι είναι κακοήθεις και μοχθηροί, όποτε μπορούν να έχουν από τον εαυτό τους (και τις δικές τους πράξεις) τις αφορμές για να πιστεύουν (στις υπόνοιες). «Έτσι παίρνοντας ευθύς σαν πιο άμεσο μάρτυρα τον ‘ίδιο τους τον εαυτό, κατηγορούν τους άλλους εύκολα – από τη μία επειδή τους αρέσει να καταπιάνονται με τέτοιες σκέψεις και συζητήσεις, κι από την άλλη επειδή επιθυμούν να έχουν και άλλους ομοίους τους στις κακίες, και να ξεφεύγουν έτσι βιαστικά από τις τύψεις της συνειδήσεώς τους.
***
Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου.
Γέρων Αρσένιος Παπατσιώκ
Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου. Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου. Έχεις κάποιο συνάδελφο, ο οποίος διέρχεται μια συμφορά στην ζωή του. Πρέπει να ξέρης πώς να τον παρηγόρησης, πως να καταπραΰνεις το πρόσωπό του. Για τους πτωχούς μπορείς να κάνης μια σύντομη προσευχή: «Κύριε ελέησε τον τάδε», εάν δεν μπορείς κάτι να του δώσεις, διότι είσαι μέσα στο λεωφορείο κι εκείνος στο πεζοδρόμιο. Το ερώτημα είναι σε ποιά κατάσταση ευρίσκεται η καρδιά μας όσον αφορά τον πόνο πού επικρατεί γύρω μας; Το μεγαλύτερο έργο για το οποίο θα απολογηθούμε στην Μέλλουσα Κρίσι, θα είναι αυτό: «Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;
Με το να ελεήσης τον ένα ή τον άλλο, αυτό φανερώνει ότι στα πρόσωπά τους συναντάς τον Χριστό. Ακόμη, δεν γνωρίζεις, αν αυτόν πού βοηθάς ίσως να είναι ο ίδιος ο Χριστός με το ένδυμα εκείνου του πτωχού! Αυτός δεν απλώνει το χέρι να του δώσεις, αλλά απλώνει το χέρι Του να σου δώσει την Βασιλεία των ουρανών και εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι. Και οι άνθρωποι συνήθως ζητούν ένα μικρό νόμισμα.
Αδελφοί μου, κρατήστε μέσα στο μυαλό σας ότι οι ζητιάνοι είναι βιβλικά πρόσωπα.
Ο άγιος Ιωάννης, όταν πήγε στην Αρχιεπισκοπή πού εξελέγη ποιμήν, ρώτησε: «Τί χρήματα σε χρυσό έχει η Αρχιεπισκοπή;» και του απήντησαν, ότι έχει τόσα λίτρα χρυσού. «Να τα δώσετε στους πτωχούς» τους είπε. Όταν άκουσαν τον λόγο του οι οικονόμοι ανησύχησαν και του είπαν ότι θα περιπέσουν σε έσχατη πτωχεία. Και ο Θεός έστειλε εκατονταπλασίονα εν συγκρίσει μ’ αυτά πού έδωσαν. Και όσο έδινε ο Άγιος, τόσο περισσότερα ήρχοντο. Οι οικονόμοι γόγγυζαν πάντοτε. Βλέπεις, ότι ο άνθρωπος δεν παρατηρεί, όταν λαμβάνει, αλλά όταν δίνη. Αλλά ήρχοντο τα αγαθά σε τακτικά διαστήματα εκατονταπλασίονα.
Είναι λόγια της Αγίας Γραφής!
Ήλθε μια κυρία στην Αρχιεπισκοπή να δώσει μια δωρεά. Ο άγιος Ιωάννης την ρώτησε: Τί επιθυμείτε να δώσετε κυρία: Του απήντησε «τόσα». Ο άγιος Ιωάννης περίμενε να λάβει εκατό φορές περισσότερα και, παρότι του έδωσε εκείνη η κυρία αρκετά, όμως δεν ήταν εκατονταπλάσια, και πάλι την ρώτησε: «Τόσα ήθελες αλήθεια, να μου δώσεις»; Του απάντησε εκείνη: «Όχι, δεν ήθελα να δώσω τόσα, αλλά ένα αόρατο χέρι έσβησε και έγραψε το ποσό που σου δίνω τώρα».
Τί είχε συμβεί; Οι οικονόμοι δεν έδιναν στους πτωχούς, όσα τους είχε ειπή ο Άγιος. Έδιναν λιγότερα. Κι αυτά αντιστοιχούσαν με όσα τους έφερε εκείνη η γυναίκα. Ο άγιος Ιωάννης τους επέπληξε: «Βλέπετε ποιός πτωχεύει την Αρχιεπισκοπή!» (Ψυχωφελείς διάλογοι με τον Γέροντα Αρσένιο. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.)
Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Είδα μια ωραιότατη κοπέλα, και μου είπε: Είμαι η ευσπλαχνία, η ελεημοσύνη, η αγάπη.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/11/25997/
Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας – Ο ”δότε” και ο ”δοθήσεται”, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/11/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/
Το έλεος του Θεού τα αναπληρώνει όλα! Είναι απέραντο και ανεξάντλητο. Πιστεύω ακράδαντα, ότι ο πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν θα με απορρίψει και εμένα…
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/11/%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%bb%ce%b5%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%8d-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%ce%b5%ce%af/
Όσοι ποθούν Εσένα, Κύριε, και φυλάνε τις εντολές Σου, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό. Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/11/%cf%8c%cf%83%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%bf%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%ce%b5%cf%83%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%cf%84%ce%b9%cf%82/
Η δύναμη της ελεημοσύνης.Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/11/%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7/
Ποτέ μην πείς “Αυτοί οι ζητιάνοι με ενοχλούν!” Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στη γη και όλοι είναι ζητιάνοι ενώπιον του Κυρίου και ο Κύριος δεν είπε ποτέ «Αυτοί οι ζητιάνοι με ενοχλούν!» Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας – όσιος Νείλος ο Σιναΐτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/11/%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%ce%bd%ce%bf/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος
Ἦχος πλ. δ´
Ἐν τῇ ὑπομονῇ σου ἐκτήσω τὸν μισθόν σου Πάτερ, Ὅσιε, ταῖς προσευχαῖς ἀδιαλείπτως ἐγκαρτερήσας, τοὺς πτωχοὺς ἀγαπήσας, καὶ τούτοις ἐπαρκέσας· Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Ἰωάννῃ Ἐλεῆμον μακάριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ τοῦ Σιναΐτη
― Ἦχος πλ. δ´
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας, καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Νεῖλε Πατὴρ ἡμῶν, Ὅσιε, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ τοῦ Σιναΐτη
— Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Σοφίας τῷ ἄνθρακι, ἀποκαθάρας τὸν νοῦν, τὸ νᾶμα ἐξέπιες, τῆς αἰωνίου ζωῆς, βιώσας ὡς ἄγγελος· ὅθεν ἀεὶ βλυσταίνεις, τὸ ἁλλόμενον ὕδωρ, πράξει καὶ θεωρίᾳ, καταρδεύων τὸν κόσμον. Διό σε ἀνευφημοῦμεν, Νεῖλε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ Ἁγιορείτου
— Ἦχος γ’. Θείας πίστεως
Θείαν ἄσκησιν, Πάτερ ἐν Ἄθῳ, πόθῳ κρείττονι, ἠγωνισμένος, Μυροβλύτης θαυμαστὸς ἀναδέδειξαι· καὶ διασώζεις κινδύνων καὶ θλίψεων, τοὺς τῷ ἁγίῳ ναῷ σου προστρέχοντας. Νεῖλε Ὅσιε, Χριστὸς τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ Ἁγιορείτου
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Βιώσας θεαρέστως ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ἄθωνος, προσευχαῖς καὶ νηστείαις τὸν Θεὸν ἐθεράπευσας, ὡς σκεῦος τῆς Χάριτος λαμπρόν, τοῦ Πνεύματος ἐδείχθης λειτουργός, διανέμων τὰς ἰάσεις τοῖς πιστῶς ἐκβοῶσί σοι Νεῖλε· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ μυροβλύτου, τοῦ Ἁγιορείτου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Παλαιόν.
Μονάσας θεαρέστως τῷ Ἄθω τρισόλβιε, ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τὸν Θεὸν ἐξεζήτησας· καὶ γέγονας δοχεῖον καθαρὸν τοῦ Πνεύματος ἀστράπτων τοῖς πιστοῖς, ἀρετῶν τὰς λαμπηδό‐ νας δι᾿ ὧν φωτίζεις Νεῖλε τοὺς βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε ἁγιά‐ σαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μαρτίνου Τουρώνης. (Ἰωάννου Ἐπισκ.Γόρτυνος τοῦ Μαρτίνου)
Ἦχος πλ. δ´. Ἡ τοῦ στόματός σου.
Τῆς ἀσκήσεως τὸ χαρίεν τὸν βίον ὅλον γλυκαίνει, τῆς ἁμαρτίας πικρίαν δέ, ἐξαποτινάσσει οὐ μόνον ἐκ καρδίας πυκτεύοντος, ἀλλὰ καὶ ἡδύνει τοὺς ὑπὲρ ὧν οὗτος προσεύχεται. Διὸ πρε‐ σβεύων πρὸς Κύριον, πάτερ προστάτα Μαρτίνε σύ, πλήρωσον ἀγάπης τὰ σπλάγχνα ἡμῶν, καὶ φρούρει τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
Ήχος α’.
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργῶν λόγῳ μόνῳ ποταμοὺς ἀνεχαίτισας, Σπυρίδων μακάριε σοφέ· διὸ νεκρὰ σοὶ ἐν τάφῳ προσφωνεῖ, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ὥσπερ πάλαι ὑπέρμαχος, οὕτω νῦν ὑψῶν ἀνεφάνης, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ· καὶ γὰρ μακρὰν τοῦ ναοῦ σου ἐξωθείς, καὶ ἄρδην ἐν πυρὶ κατέστρεψας, καὶ εἰς τὸ ἄσβεστον ἀπέπεμψας σαφῶς, Λατίνων γνούς, ὡς στρεβλοῦντας τὴν θεολογίαν σου· δόξα τῷ σὲ βραβεύσαντι ἡμῖν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ διὰ σοῦ ὑψώσαντι ἡμᾶς Σπυρίδων ἀξιάγαστε.
Ἡ βεβαία πίστη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος
Σχόλια εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας
iconandlight 